Warszawa, dnia 05.03. 2001 r.

Celem podwyższenia kapitału była poprawa sytuacji ekonomiczno-finansowej w tym m.in. pozyskanie środków na intensyfikację procesu inwestycyjnego wobec postępującej dekapitalizacji majątku, efektem czego w dłuższym okresie jest utrata konkurencyjności podmiotu. Wniosek Zarządu Spółki w sprawie podwyższania kapitału akcyjnego skierowany do Ministerstwa Skarbu Państwa był poprzedzony uzyskaniem pozytywnej opinii Rady Nadzorczej. Uzyskał on poparcie także Izby Skarbowej, Wojewody Toruńskiego i zarządu Miasta Torunia.

Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy w dniu 11 czerwca 1997 r. podjęło stosowną uchwałę wyrażając zgodę na podwyższenie kapitału akcyjnego Spółki w drodze emisji akcji serii B. Zgodnie z treścią § 8 uchwały Zarząd Spółki został upoważniony do określenia terminu otwarcia i zamknięcia subskrypcji, zaś Rada Nadzorcza (§ 6 uchwały) do określenia ceny emisyjnej akcji serii B uwzględniającej wartość przedsiębiorstwa wynikającą z wyceny oraz aktualnej sytuacji ekonomiczno-finansowej Spółki.

Uwzględniając systematycznie pogarszającą się sytuację w branży przemysłu włókienniczego plan ekonomiczno-finansowy i marketingowy opracowany przez Zarząd na 1999 r. zakładał produkcję na poziomie 85% produkcji 1998 r., zaś sprzedaż na poziomie 87% faktycznej sprzedaży roku ubiegłego. Pomimo tak ostrożnych szacunków Spółce nie udało się zrealizować podjętych założeń.

Wysoki stan środków pieniężnych na koniec 1999 r. zagwarantował wypłacalność Spółki w ciągu roku 2000. Spółka bez opóźnień realizowała płatności z tytułu zwolnień podatkowych, ubezpieczeń społecznych, zobowiązań wobec pracowników i z tytułu dostaw. Ponadto wypłacono odprawy grupowe w kwocie 327 tys. zł.

Spółka funkcjonuje w bardzo trudnych dla branży włókienniczej warunkach ekonomiczno-finansowych, ponosząc konsekwencje trudności finansowych swoich odbiorców, pomimo tych uwarunkowań nie zaistniały żadne przesłanki stwarzające groźbę jej upadłości bądź likwidacji. Ponadto należy podkreślić, iż Spółka na bieżąco płaci wszystkie zobowiązania podatkowe wobec ZUS oraz na bieżąco płaci wynagrodzenia swoim pracownikom.

MINISTER

Warszawa, dnia 5.03. 2001 r.

Z otrzymanych informacji wynika, że Grupa Van den Brink Polska Sp. z o.o. została wybrana jako potencjalny nabywca Cegielni Olsztyńskich S.A. w wyniku przeprowadzonej akcji ofertowej oraz długotrwałych negocjacji. "Prefabet Białe-Błota" S.A. zgłosił się do NFI Hetman S.A. już po podpisaniu przez NFI Hetman S.A. "Umowy w sprawie wyłączności i oferty sprzedaży akcji" z Grupą Van den Brink Polska Sp. z o.o., mającej na celu umożliwienie potencjalnemu inwestorowi przeprowadzenia szczegółowego badania stanu technicznego, finansowego, prawnego oraz kwestii związanych z ochroną środowiska zarówno Cegielni Olsztyńskich S.A. jak i spółki zależnej Cegielni Bydgoskich S.A.

Zgodnie z tą umową NFI Hetman S.A. zobowiązał się względem grupy Vab den Brink Polska Sp. z o.o., iż do dnia 12 października 2000 r. nie będzie prowadził żadnych negocjacji dotyczących sprzedaży osobom trzecim akcji Cegielni Olsztyńskich S.A. Za naruszenie zobowiązania określonego w umowie przewidziana została kara finansowa, stanowiąca rekompensatę kosztów poniesionych przez Grupę Van den Brink Polska Sp. z o.o. na przeprowadzenie badania.

Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji pismem Nr ZK-III/A-12/01/2 z dnia 31 stycznia 2001 r. poinformowało Ministra Skarbu Państwa, że przekaże sprawę do zaopiniowania organom odpowiedzialnym za obronność i bezpieczeństwo państwa w celu ustalenia czy w związku z przedmiotową transakcją istnieje jakiekolwiek zagrożenie dla obronności, bezpieczeństwa państwa lub porządku publicznego.

MINISTER

Warszawa, dn. 201-03-05

Od roku 1999 dzięki dalszej decentralizacji państwa - poprzez utworzenie mniejszej liczby województw, w których funkcjonuje równolegle samorząd i administracja rządowa oraz nadaniu samorządom województw podmiotowości w kreowaniu i prowadzeniu polityki regionalnej, kompleksowa polityka rozwoju może być prowadzona w dwóch poziomach zarządzania państwem: wojewódzkim i centralnym. Uszczegółowienie zasad i norm współpracy rządu oraz samorządów województw i innych podmiotów przy prowadzeniu i realizacji polityki rozwoju nastąpiło w ustawie z dnia 12 maja 2000 r. o zasadach wspierania rozwoju regionalnego.

Za formułowanie i realizację polityki rozwoju województwa odpowiada samorząd wojewódzki. Do jego zadań należy programowanie rozwoju i jego realizacja na poziomie regionalnym oraz monitorowanie i nadzór nad całością działań podejmowanych w województwie na rzecz regionu, w tym przygotowanie strategii rozwoju województwa oraz programu wojewódzkiego, określających, z uwzględnieniem potrzeb społeczności lokalnych i zachowaniem ładu przestrzennego, ramy działalności społeczno-gospodarczej poszczególnych regionów (o czym stanowią art. 12 ust. 1 i art. 12a ust. 1 ustawy o samorządzie województwa oraz art. 17 ust. 1 pkt 7 i art. 22 ust. 3 ustawy o zasadach wspierania rozwoju regionalnego).

Pierwszym dokumentem określającym (w myśl art. 11 ustawy o zasadach wspierania rozwoju regionalnego) cele, priorytety i kryteria wyodrębniania obszarów wsparcia finansowego programów wojewódzkich ze strony polityki rozwoju regionalnego państwa stała się przyjęta przez Radę Ministrów w dniu 28 grudnia 2000 r. Narodowa Strategia Rozwoju Regionalnego na lata 2001-2006. Stanowi ona punkt odniesienia dla preliminowania wysokości i kierunków wydatkowania środków z budżetu państwa, w tym środków zagranicznych, na realizację kontraktów wojewódzkich oraz innych zadań z zakresu rozwoju regionalnego, w tym programów doradczych i informacyjnych oraz działań o charakterze pilotażowym. NSRR określa również sposób koordynacji tych działań "ministrów właściwych" oraz funduszy celowych, które są terytorialnie ukierunkowane i przewidziane są do prowadzenia w ramach kontraktów wojewódzkich.

Szczegółowy zakres, tryb i warunki wspierania przez państwo programów wojewódzkich (w myśl art. 13 ust. 1 ustawy o zasadach wspierania rozwoju regionalnego) określony został w przyjętym przez Radę Ministrów równocześnie z NSRR - w rozporządzeniu w sprawie przyjęcia Programu wsparcia na lata 2001 i 2002. Zarówno priorytety, jak i szczegółowe cele Programu wsparcia bezpośrednio wynikają z NSRR, aczkolwiek ze względu na szczupłość środków w pierwszym okresie jest ich mniej. Pozwolą one na wsparcie przedstawionych przez województwa działań o charakterze prorozwojowym i modernizacyjnym realizujących w pierwszym rzędzie cel wzmocnienia konkurencyjności polskiej gospodarki i poszczególnych regionów (zgodnie ze strategicznym celem NSRR), dając jednocześnie szansę obszarom zagrożonym marignalizacją ekonomiczną i społeczną na uzyskanie dodatkowych środków finansowych niezbędnych dla przezwyciężenia trudności rozwojowych (w tym obszarom skoncentrowanym wokół byłych miast wojewódzkich).

Dokumenty przygotowywane centralnie stanowią dla władz samorządowych województw wyznacznik możliwości ubiegania się o środki na wspieranie zadań rozwojowych zarówno ze źródeł krajowych jak i zagranicznych. To załącznik 3a Programu wsparcia na lata 2001-2002 wyznacza przewidywane limity środków w ujęciu wojewódzkim, na zobowiązania z budżetu państwa na wsparcie działań wynikających z programów wojewódzkich według źródeł pochodzenia, w tym z budżetu Wspólnoty Europejskiej w szczególności na realizację programu spójności społeczno-gospodarczej Phare 2001 oraz Phare 2002, a także na realizację programu współpracy przygranicznej (CBC) Phare 2001 oraz 2002.

Samorząd województwa na podstawie własnych dokumentów programowych i po analizie ww. dokumentów rządowych, sporządza wniosek o wsparcie środkami z budżetu państwa tych przedsięwzięć, które są wyrazem wspólnych celów rządu i samorządu. Wniosek staje się podstawą rokowań, a w ich konsekwencji podstawą zawarcia kontraktu. Na tym etapie następuje pełna koordynacja działań w ramach polityki regionalnej, prowadzonej na szczeblu krajowym i regionalnym.

Z wyrazami szacunku

MINISTERSTWO ROZWOJU

REGIONALNEGO I BUDOWNICTWA

w/z Podsekretarz Stanu

Włodzimierz Tomaszewski

Warszawa, 6.03. 2001r.

Zgodnie z ustawą o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28 poz. 153 z późn. zm.), art. 58, dostęp do świadczeń ambulatoryjnych z zakresu specjalistycznej opieki zdrowotnej odbywa się (z wyjątkiem świadczeń określonych w art. 58 ust. 1 pkt 1-9) na podstawie skierowania lekarza ubezpieczenia zdrowotnego (lekarza podstawowej opieki zdrowotnej lub lekarza rodzinnego). Konieczność uzyskania takiego skierowania obowiązuje również w przypadku dostępu do świadczeń lekarza diabetologa.

Odnosząc się do wskazanych przez Pana Senatora problemów dotyczących trudności z uzyskaniem skierowania do lekarza diabetologa, uprzejmie wskazuję, że jeżeli ubezpieczony dotychczas pozostawał pod opieką kontrolną lekarza diabetologa, wystarczy jedno skierowanie, nie na jednorazową konsultację a na kontynuację leczenia u tego specjalisty, które zgodnie z zapisami ustawy wystawia lekarz ubezpieczenia zdrowotnego. Od tego czasu pacjent jest pod stałą opieką diabetologa. Eliminuje to konieczność zgłaszania się pacjenta do lekarza podstawowej opieki zdrowotnej przed każdą wizytą u specjalisty.

Jeżeli w ocenie lekarza podstawowej opieki zdrowotnej stan zdrowia chorego, ze względu na przewlekłość choroby lub skomplikowanie przypadku, wymaga stałej opieki lekarza innej specjalności, w tym diabetologa, lekarz podstawowej opieki zdrowotnej może wystawić jedno skierowanie na leczenie u tego specjalisty. Powyższy sposób organizacji leczenia cukrzycy nie odbiega od powszechnie przyjętych standardów; opieka nad chorym, leczenie i możliwość korzystania z konsultacji lekarzy specjalistów są zapewnione, warunkowane jedynie oceną stanu zdrowia chorego.

Odnosząc się dalej do informacji zawartych w oświadczeniu Pana Senatora, należy zgodzić się ze stwierdzeniem, że przy właściwym postępowaniu i leczeniu choroba, jaką jest cukrzyca, umożliwia życie w warunkach zbliżonych do życia osoby zdrowej. Chorzy na cukrzycę wymagają nie tylko ciągłej opieki lekarskiej. Bezsprzecznie, niezbędna jest szeroka promocja i edukacja pacjentów chorujących na cukrzycę, niezwykle ważna jest również aktywna postawa samych chorych, ich rodzin, otoczenia oraz wsparcie organizacji społecznych i środowiskowych.

Ministerstwo Zdrowia, odpowiadając na głosy pacjentów oraz przedstawicieli różnych środowisk związanych z ochroną zdrowia, rozważało wielokrotnie problem zapewnienia właściwej dostępności do ambulatoryjnego leczenia specjalistycznego. Z uwagi na sygnalizowane problemy chorych na cukrzycę w sprawie wymaganych skierowań, uprzejmie informuję, iż w ubiegłym roku zostało skierowane w tej sprawie pismo do wszystkich Dyrektorów Regionalnych Kas Chorych, w którym poinformowano, że pacjenci chorujący na cukrzycę, którzy pozostają w leczeniu specjalistycznym lub dla których istnieje konieczność takiego leczenia wymagają tylko jednorazowego skierowania.

Z wyrazami szacunku

Grzegorz Opala

Warszawa,2001.03.6

Szanowna Pani Marszałek,

W związku z pismem Pani Marszałek z dnia 28 lutego 2001 roku Nr AG/043/105/01/IV, przy którym przekazany został tekst oświadczenia złożonego przez senatora Lecha Feszlera podczas 76. posiedzenia Senatu RP w dniu 23 lutego 2001 roku, w sprawie wyrażenia zgody - przez Ministra Finansów - na sfinansowanie przez stronę polską realizacji przebudowy odcinka drogi po stronie białoruskiej, zakresu rzeczowego włączonego do wieloletniego zadania inwestycyjnego pn. "Rozbudowa i modernizacja międzynarodowego drogowego przejścia granicznego w Kuźnicy", objętego załącznikiem nr 7 do ustawy budżetowej na 2001 r., uprzejmie pragnę wyjaśnić co następuje.

W dniu 29 stycznia 2001 r. w piśmie, Nr BP-9/630/10/JC/1087/01/HW udzielono odpowiedzi pani Krystynie Łukaszuk, Wojewodzie Podlaskiemu, informując, że nie ma obowiązku uzyskiwania zgody Ministra Finansów na sfinansowanie przez stronę polską ww. przedsięwzięcia jako warunku niezbędnego do podjęcia rozmów ze stroną białoruską prowadzących do zawarcia umowy międzynarodowej regulującej tę kwestię na zasadzie wzajemności. Natomiast niezbędne będzie zapoznanie się Ministra Finansów z zaproponowanym po negocjacjach ze stroną białoruską projektem tej umowy międzynarodowej w celu m.in. stwierdzenia jej zgodności z przepisami ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 155, poz. 1014, z późn. zmianami).

PODSEKRETARZ STANU

Halina Wasilewska-Trenkner

Warszawa, 07.03.2001r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Przyjęta przez Sejm RP w dniu 1 marca br. ustawa budżetowa na 2001 r. na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu przewiduje kwotę 1.190 mln zł., w tym 390 mln. zł na refundacje pracodawcom wynagrodzeń i składek na ubezpieczenie społeczne z tytułu zatrudnienia młodocianych pracowników w celu przygotowania zawodowego. Ustalona przez Parlament kwota środków Funduszu Pracy, jaka może być wydatkowana w 2001 r. na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu, kształtuje się na poziomie wydatków na ten cel w 2000 r., które łącznie z wydatkami na pożyczki wyniosły 1.014,8 mln. zł.

Podzielam stanowisko Pana Senatora Wiesława Pietrzaka dotyczące potrzeby zwiększenia środków na aktywizację zawodową bezrobotnych. Pragnę jednocześnie podkreślić, że mimo ponad 2 krotnego zwiększenia dotacji dla Funduszu Pracy, z uwagi na szybko rosnące wydatki, w szczególności na zasiłki i świadczenia przedemerytalne, nie było możliwe przeznaczenie na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu, jeszcze większej kwoty.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie z ustawą z dnia 22 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw i ustawy o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. z 2001r. Nr 5, poz. 45) od 1 stycznia 2001 r. w samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej wprowadzony został obowiązek negocjacyjnego kształtowania wskaźnika wynagrodzeń pracowniczych według określonego harmonogramu postępowania. W roku 2001 pracownikom tych zakładów przysługuje przyrost przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia nie niższy niż 203 zł. Przeciętne miesięczne wynagrodzenie jest zdefiniowane ustawowo. Wzrost wynagrodzenia nie niższy niż 203 zł. jest jednorazowym wzrostem w skali roku.

Ponadto nadmieniam, że problemy związane z opieką zdrowotną obywateli są przedmiotem transformacji systemu ochrony zdrowia w Polsce, podjętej po 1 stycznia 1998 r. Do jej długokresowych celów należy zaliczyć między innymi: systematyczną poprawę jakości świadczeń zdrowotnych, zwiększenie dostępności do świadczeń zdrowotnych, poszerzenie rynku usług medycznych, ekonomizację wykorzystania nakładów finansowych wraz z ich stopniowym wzrostem, związanie płac pracowników służby zdrowia z jakością wykonywanej pracy i ponoszoną odpowiedzialnością, stabilizacja finansowa systemu oraz decentralizacja zadań z zakresu opieki zdrowotnej. Podjęte działania mają doprowadzić do poprawy zdrowia ludności, co powinno nastąpić nie tylko wskutek zwiększonej i zracjonalizowanej dostępności do odpowiedniej jakości opieki zdrowotnej, ale także zmiany stylu życia poprzez odpowiednie działania z zakresu profilaktyki i promocji zdrowia. Jest to długi i trudny proces, którego pierwsze efekty, pomimo trudności są już zauważalne.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że w dniu 13 grudnia 2000 r. Rząd przesłał do Sejmu projekt ustawy o dopłatach do oprocentowania kredytów udzielanych lekarzom, lekarzom stomatologom, pielęgniarkom i położnym oraz o umarzaniu tych kredytów. Transformacja systemu ochrony zdrowia sprawia, że część zatrudnionych pracowników publicznej służby zdrowia traci pracę. W celu łagodzenia tych skutków rządowy program przewiduje preferencyjne kredyty dla lekarzy, lekarzy stomatologów, pielęgniarek i położnych, z którymi rozwiązano z przyczyn pracodawcy umowę o pracę po dniu 31 grudnia 1998 r. Szacuje się, że w okresie 5-ciu lat koszty realizacji programu wyniosą 50 mln. zł. Należy oczekiwać, że Parlament RP potraktuje prace nad projektem ustawy jako pilne.

MINISTER

SEKRETARZ STANU

Ewa Lewicka

Warszawa, dnia 7 marca 2001r.

W odpowiedzi na skierowane do Prezesa Rady Ministrów pismo z dnia 31 stycznia 2001 r. (sygn. AG/043/32/01/IV), przesyłające oświadczenie Senatora RP Pana Krzysztofa Majki, złożone w dniu 26 stycznia 2001 r., podczas 74 posiedzenia Senatu RP, w sprawie inicjatywy samorządu gminy Borne Sulinowo, uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko.

Repatriacja jest zjawiskiem wielopłaszczyznowym i poza procedurą administracyjną, która kończy się wydaniem wizy repatriacyjnej, wiąże się również z zapewnieniem repatriantom godnych warunków osiedlenia. Tworzenie miejscowości - enklaw, zasiedlanych w większości przez repatriantów z Kazachstanu, wydaje się niekorzystne z punktu widzenia szans na asymilację tych osób ze społecznością lokalną. Takie propozycje były już wielokrotnie omawiane w trakcie prac nad ustawą o repatriacji i przedstawiciele rządu odnosili się do nich krytycznie.

W procesie repatriacji należy pamiętać o zapewnieniu pracy (przynajmniej jednemu członkowi rodziny), stanowiącej stałe źródło dochodu. Skupienie około 180 rodzin, czyli 700-800 osób w dotychczas nie zasiedlonym, usytuowanym w środku byłego poligonu miasteczku Kłomino, praktycznie uniemożliwi asymilację repatriantów z polską społecznością. Najbardziej efektywną metodą adaptacji jest zapraszanie do miast i wsi pojedynczych rodzin repatriantów, które po roku, dwóch latach "wtapiają" się w środowisko; nawiązują znajomości z sąsiadami, kolegami w pracy, w naturalny sposób poznają polską obyczajowość, kulturę, uczą się języka, a dzieci w szkole i poza nią przebywają wśród polskich rówieśników.

Uzyskanie wizy repatriacyjnej oraz otrzymanie odpowiedniej pomocy z budżetu państwa wymaga spełnienia szeregu warunków określonych w ustawie z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji (Dz.U. Nr 106, poz. 1118). Zgodnie z art. 12 ustawy, konsul wydaje wizę repatriacyjną po przedstawieniu dowodu potwierdzającego posiadanie lub zapewnienie lokalu mieszkalnego i źródeł utrzymania w Rzeczypospolitej Polskiej. Ustawodawca zadecydował, iż dowodem potwierdzającym zapewnienie warunków do osiedlenia jest uchwała rady gminy, zawierająca zobowiązanie do ich zapewnienia przez okres nie krótszy niż 12 miesięcy lub oświadczenie osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie posiadającej osobowości prawnej, sporządzone w formie aktu notarialnego, zawierające analogiczne zobowiązanie. Powyższa uchwała oraz oświadczenia powinny zawierać w szczególności wskazanie lokalu mieszkalnego, formę udostępnienia tego lokalu oraz źródła uzyskiwania lub zapewnienia dochodu. Zatem propozycja polegająca na stworzeniu miejsc zamieszkania dla repatriantów - osób starszych i samotnych, winna znaleźć odzwierciedlenie w stosownej uchwale przez Radę Gminy w Bornem Sulinowie.

Na podstawie art. 17 ustawy o repatriacji, repatriantowi oraz przybywającym z nim do Rzeczypospolitej Polskiej członkom rodziny, udziela się jednorazowo pomocy ze środków budżetu państwa. Wspomniana pomoc przeznaczona jest m.in. na pokrycie kosztów przejazdu do Polski, zagospodarowanie i bieżące utrzymanie, bądź na pokrycie kosztów związanych z podjęciem na terytorium RP nauki przez osoby podlegające obowiązkowi szkolnemu. Repatriantowi może być również udzielona pomoc finansowa na remont lub adaptację lokalu mieszkalnego.

Natomiast art. 21 ww. ustawy stanowi, iż gminie, która zapewni lokal mieszkalny repatriantowi i członkom najbliższej rodziny, udziela się dotacji celowej z budżetu państwa na podstawie porozumienia zawartego z właściwym wojewodą. Dotacji udziela się tym gminom, których organy nie określiły imiennie repatriantów, zapewniając im lokal mieszkalny z zasobów komunalnych i zobowiązały się do zawarcia umowy najmu tego lokalu mieszkalnego na czas nieokreślony. Ww. dotacja celowa jest jednorazowym wsparciem finansowym gminy, zatem trzeba rozważyć kwestię źródeł finansowania dalszej eksploatacji obiektu i utrzymania pensjonariuszy.

Bardziej realna wydaje się być realizacja drugiej propozycji Pana Senatora Krzysztofa Majki, która dotyczy przyznania dotacji z rezerwy celowej Pełnomocnika Rządu do Zagospodarowania Mienia Przejętego od Wojsk Federacji Rosyjskiej, na rzecz remontu kolejnego skrzydła Domu Pomocy Społecznej w Bornem Sulinowie. Stworzenie w nim miejsc spokojnej starości dla będących w podeszłym wieku repatriantów jest koncepcją wartą rozpatrzenia. Jednak otwartą kwestią pozostaje zapewnienie samorządowi środków na eksploatację tego obiektu oraz dotacji na utrzymanie pensjonariuszy i zapewnienie im opieki zdrowotnej. Adaptacja Domu Pomocy Społecznej w Bornem Sulinowie była w ubiegłych latach finansowana w znacznej części ze środków na zagospodarowanie mienia po wojskach Federacji Rosyjskiej. Rozważenie celowości dofinansowania II-etapu tego zadania - w ramach Dwuletniego Programu - jest możliwe pod warunkiem zapewnienia większości środków na ten cel z innych źródeł i spełnieniu warunków określonych w ustawie z dnia 26 listopada 1998 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999-2001 (Dz.U. Nr 150, poz. 983, z późn. zm.).

Na zakończenie pragnę poinformować, iż z dniem 15 lutego 2001 r. weszło w życie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 6 lutego 2001 r. w sprawie Pełnomocnika Rządu do Spraw Repatriacji (Dz.U. Nr 10, poz. 73). Zgodnie z § 2 pkt 2 i 6 cyt. rozporządzenia, do zadań Pełnomocnika należy zapewnienie współdziałania organów administracji rządowej z organami samorządu terytorialnego w zakresie realizacji zadań wynikających z ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji oraz opiniowanie wniosków o podział rezerwy celowej budżetu państwa "Pomoc dla repatriantów".

Marek Biernacki

Warszawa, dn. 07. marca 2001 r.

Szanowna Pani Marszałek

Powyższą ustawą wprowadzony został przepis o braku możliwości równoczesnego pobierania zasiłku przedemerytalnego oraz osiągania jakichkolwiek dochodów z tytułu zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej. Nadmieniam, że przyjęta przez Parlament ustawa nie zawiera vacatio legis ani przepisów przejściowych i w związku z tym zaczęła obowiązywać wszystkie osoby uprawnione do zasiłków przedemerytalnych lub świadczeń przedemerytalnych od 1 stycznia 2001 r., pomimo opublikowania jej w Dzienniku Ustaw z dnia 31 grudnia 2000 r.

Pragnę jednocześnie nadmienić, że chociaż powiatowe urzędy pracy na początku stycznia br. przesyłały (pomimo braku takiego obowiązku) uprawnionym do zasiłków przedemerytalnych i świadczeń przedemerytalnych informuje o zmianach wprowadzonych ustawą to jednak nieznajomość przepisów prawa nie może obciążać powiatowych urzędów pracy. Dlatego też zarzut kierowany przez Pana Senatora Zbigniewa Kulaka pod adresem urzędów pracy nie jest uzasadniony, a przedstawione zachowanie organu nie stanowi naruszenia prawa.

Łączy wyrazy szacunku

MINISTER

SEKRETARZ STANU

Ewa Lewicka

Warszawa, 200.03.07

Złagodzeniu niekorzystnych następstw reformy administracyjnej kraju dla miast, które w jej wyniku miały utracić status miasta wojewódzkiego, służyć miał program rządowy "Dialog i Rozwój". Posiadał on formę programu pilotażowego, dlatego środki jakie w jego ramach zostały uruchomione były stosunkowo niewielkie (ok. 120 tys. złotych na jedno miasto). Program zakładał możliwość dofinansowania projektów o charakterze prorozwojowym. W tym celu spełniać one musiały określone kryteria ustalone przez koordynatora Programu.

Jak wynika ze sprawozdania z realizacji programu "Dialog i Rozwój", które zostało przedstawione Radzie Ministrów w dniu 7 grudnia 1999 r. przez jego koordynatora - Panią Grażynę Gęsicką, Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej - wsparcie na realizację konkretnych przedsięwzięć otrzymały 24 miasta; 6 miast złożyło wnioski nie odpowiadające stawianym kryteriom, a trzy miasta nie wystąpiły o wsparcie z programu.

Jednocześnie na posiedzeniu Rady Ministrów, Prezes Rady Ministrów zobowiązał Rządowe Centrum Studiów Strategicznych do opracowania i przedstawienia Radzie Ministrów analizy dotyczącej wpływu reformy administracyjnej na sytuację byłych miast wojewódzkich. Dokument pt. "Analiza sytuacji byłych miast wojewódzkich" został przyjęty przez Radę Ministrów w dniu 8 lutego 2000 r. Prezentowane w dokumencie wskaźniki, nie dają podstaw do stwierdzenia, że sytuacja tych miast drastycznie się pogorszyła pomimo subiektywnych odczuć spadku prestiżu miast. Nie odbiega ona od sytuacji innych miast, w odniesieniu do problemów rynku pracy czy sytuacji finansowej. Ta ostatnia, wyrażona w postaci dochodów i wydatków byłych miast wojewódzkich wskazuje, że należą one do najwyższych na tle innych miast powiatowych. Podobne wnioski wynikają z kolejnej analizy sporządzonej przez RCSS w lipcu 2000 r. Konsekwencje utraty statusu mają zatem raczej charakter ambicjonalny, niż społeczny czy gospodarczy.

Z oceny RCSS wynika, że nawet niewielkie kwotowo wsparcie wynikające z programu było trudne do wykorzystania ze względu na słabe przygotowanie beneficjentów do jego absorpcji. W przywołanej "Analizie..." z lutego 2000 r. znalazły się rekomendacje pod adresem byłych miast wojewódzkich. Miały one formę zaleceń zorientowanych na wykorzystanie już istniejącego potencjału miast, wzmocnienie ich konkurencyjności, a zwłaszcza kwestie uwzględnienia tych ośrodków w powstających strategiach rozwoju regionalnego. Jako bardzo ważne zadanie uznano opracowanie programu pomocowego dla tych miast, który umożliwiłby zwiększenie ich możliwości absorpcyjnych w zakresie korzystania z funduszy pomocowych, w tym przede wszystkim z funduszy zagranicznych. Z inicjatywy Prezesa RCSS program taki, mający na celu wsparcie rozwoju i przekształceń funkcjonalnych byłych miast wojewódzkich, został opracowany przez Polską Agencję Rozwoju Regionalnego.

Prace RCSS nad analizą sytuacji byłych miast wojewódzkich mają charakter ciągły. W podejmowanych pracach nad skutkami reformy administracyjnej Rządowe Centrum Studiów Strategicznych podkreśla konieczność monitorowania sytuacji społeczno-gospodarczej tych miast, a zwłaszcza kondycji finansowej, atrakcyjności inwestycyjnej i sytuacji na rynku pracy.

Wobec ograniczonych środków własnych, byłe miasta wojewódzkie winny podejmować intensywne starania zmierzające do pozyskiwania środków zewnętrznych. Kluczowym warunkiem uzyskania przez te miasta środków z zewnątrz jest uwzględnienie ich problemów w strategiach rozwoju województw oraz w programach wojewódzkich. Zgodnie z ustawą z dnia 12 maja 2000 r. o zasadach wspierania rozwoju regionalnego, strategia rozwoju województwa oraz przygotowany na jej podstawie program wojewódzki, to dwa zasadnicze dokumenty, w oparciu o które inicjowane będzie wsparcie budżetu państwa. Od aktywności samorządów, skorelowania strategii rozwoju tych miast ze strategiami rozwoju województw, zależy więc w dużym stopniu wielkość uzyskiwanej pomocy.

Powyższe informacje nie dają podstaw do stwierdzenia szczególnie niekorzystnych następstw reformy dla byłych miast wojewódzkich. Reforma administracyjna, której istotą było zwiększenie uprawnień samorządów w zarządzaniu krajem, stworzyła byłym miastom wojewódzkim nowe szanse rozwoju. Przyjmując status powiatów grodzkich miasta te pozyskały zwiększony zakres zadań i kompetencji. Sytuacja ta stanowi wyzwanie, ale również i szansę dla władz samorządowych, gdyż do nich, w większym stopniu niż dotychczas, należy podejmowanie działań mających na celu rozwój miasta. Sądzę, iż władze samorządowe będą umiały wykorzystać, stworzone dzięki reformie, nowe możliwości rozwojowe. Jak się wydaje, część z tych miast już potrafiła to uczynić.

Z wyrazami szacunku

Jerzy Kropiwnicki

Warszawa, dnia 2001-03-07.

MINISTER

SEKRETARZ STANU

Ewa Lewicka

Warszawa, 07 marca 2001 r.

W związku z oświadczeniem senatora Jerzego Markowskiego w sprawie promocji Górniczego Pakietu Socjalnego, uprzejmie informuję, że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej wspierało proces wdrażania programu reformy górnictwa węgla kamiennego w jego wielu aspektach. W czerwcu 1998 roku MPiPS oraz Bank Światowy podjęli decyzję o przedłużeniu do końca 1999 r. realizowanego od ośmiu lat projektu "Promocji Zatrudnienia i Rozwoju Służb Zatrudnienia" i wsparcia procesu restrukturyzacji sektora. Zespół działań pod roboczą nazwą TOR#7bis będący ostatnim elementem projektu składał się z sześciu podstawowych komponentów:

- wsparcia tworzenia biur pomocy zawodowej świadczących usługi dla tracących pracę górników (1.5 mln zł);

- wsparcia gmin górniczych w procesie stymulacji rozwoju gospodarczego (1,2 mln zł).

Realizacja wszystkich wyżej wymienionych komponentów, w tym działań informacyjnych związanych z reformą, odbywała się przy zaangażowaniu wyłącznie firm polskich. Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej zleciło zgodnie z procedurami Banku Światowego realizację działań informacyjnych i public relations dotyczących reformy górnictwa węgla kamiennego, w tym promocję Górniczego Pakietu Socjalnego. Kampania informacyjna została podzielona na dwa etapy. Pierwszy etap prowadziła Agencja Telewizyjno-Prasowa Telpress z Katowic na podstawie kontraktu podpisanego w końcu 1998 roku na łączną kwotę 350 tys. zł. Kolejny etap prowadzony był przez firmę Partner of Promotion z Warszawy i kosztował 1.450 tys. zł. Wszystkie powyższe działania, włączając promocję GPS, były finansowane z pożyczki Banku Światowego w ramach wcześniej wspomnianego projektu.

Działania podjęte w ramach realizacji kontraktów wchodzących w skład kampanii informacyjnej w bardzo wysokim stopniu przyczyniły się do popularności i powszechnej akceptacji Górniczego Pakietu Socjalnego. Dowodem było znacznie wyższe zainteresowanie odchodzeniem z kopalń przy wykorzystaniu GPS, niż możliwości finansowe budżetu państwa. Nawet wsparcie budżetu reformy górnictwa węgla kamiennego środkami z Funduszu Pracy i z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w łącznej wysokości 400 mln zł w drugiej połowie 1999 r. nie pozwoliło na całkowite zaspokojenie rosnącego zainteresowania instrumentami Górniczego Pakietu Socjalnego. To zadecydowało o rozwiązaniu kontraktu na prowadzenie prac informacyjnych i promujących Górniczy Pakiet Socjalny już we wrześniu 1999 r., a więc cztery miesiące wcześniej niż zakładano. Pozwoliło to na przesunięcie części środków finansowych, przeznaczonych w założeniach projektu na kolejne działania w ramach publicznej kampanii informacyjnej, na wykonanie innych zadań, ważnych z punktu widzenia wdrażanej reformy. Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej wsparło gminy górnicze w procesie przygotowywania programów aktywizacji gospodarczej. W ramach tego działania gminy górnicze otrzymały podręcznik "Aktywizacja gospodarcza gminy górniczej", pomoc szkoleniową i doradczą w tym zakresie oraz sprzęt biurowy niezbędny do przygotowania programów aktywizacji gospodarczej.

MINISTER

SEKRETARZ STANU

Ewa Lewicka

Warszawa, 2001.03.07

Taki mechanizm waloryzacji obowiązywał do końca 1995 roku. Analiza skutków jego stosowania wykazała, że metoda waloryzacji, w której skalę podwyżki wyznacza jedynie wzrost przeciętnego wynagrodzenia a pomijana jest relacja między liczbą emerytów i rencistów a liczbą pracujących, może doprowadzić do załamania się systemu finansowania ubezpieczeń społecznych.

W 1996 r. koalicja SLD-PSL zmieniła zasady waloryzacji wprowadzając nowy mechanizm waloryzacji emerytur i rent. Opierał się on na założeniu, że emerytury i renty będą rosły realnie nieco wolniej niż płace oraz że będą corocznie waloryzowane w celu zachowania co najmniej ich realnej wartości, tzn. aby nie traciły swej siły nabywczej w relacji do kosztów utrzymania. Określając końcowy efekt waloryzacji w danym roku kalendarzowym ustawodawca ustalał dynamikę wzrostu emerytur i rent na tle kształtowania się dochodów pozostałej ludności w kraju, możliwości gospodarki oraz sytuacji finansowej Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Należy w tym miejscu podkreślić, że ustawowe prawo do waloryzacji świadczeń emerytalno-rentowych nie oznacza, że mechanizm waloryzacji nie może ulegać zmianie. Trybunał Konstytucyjny niejednokrotnie podkreślał, że ustawodawcy przysługuje prawo modyfikowania obowiązujących regulacji emerytalno-rentowych i dostosowywanie ich zarówno do sytuacji społeczno-gospodarczej kraju jak i finansowej Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Z możliwości tej ustawodawca skorzystał w odniesieniu do 1996 roku. Ustawą z dnia 29 września 1995 r. o zmianie ustawy o rewaloryzacji emerytur i rent... (Dz.U. Nr 138, poz. 681) określono termin oraz wysokość waloryzacji, jak również założono 2,5%-wy wzrost realny przeciętnej emerytury i renty w 1996 r. w stosunku do przeciętnej emerytury i renty w 1995 roku. Zdecydowano wówczas, że w 1996 roku wzrost dochodów z pracy powinien wyprzedzać tempo wzrostu emerytur i rent, a więc, że emerytury i renty będą rosły realnie nieco wolniej niż płace. Tak więc w 1996 roku była jedna waloryzacja, od 1 września, w wyniku której świadczenia zostały podwyższone wskaźnikiem 115,2%. W praktyce okazało się, że realny wzrost świadczeń był niższy niż założono i w związku z tym w marcu 1997 r. wypłacono emerytom i rencistom jednorazowo kwotę wyrównania z tego tytułu. W efekcie, zapewniony został, założony na ten rok 2,5%-wy wzrost realny przeciętnej emerytury i renty.

Obecna koalicja przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych utrzymała podstawowe zasady waloryzacji obowiązujące od 1996 r. Obowiązujący od 1 stycznia 1999 roku mechanizm waloryzacji opiera się na założeniu, że emerytury i renty będą corocznie waloryzowane w celu zachowania co najmniej ich realnej wartości, tzn. aby nie traciły swej siły nabywczej w relacji do kosztów utrzymania.

Wielkość podwyżki i częstotliwość waloryzacji świadczeń ustalana jest w ustawie budżetowej na dany rok w oparciu o prognozowany wzrost kosztów utrzymania. Każda waloryzacja świadczeń w danym roku ma charakter zaliczkowy, dlatego przewidziano mechanizm korekty, w przypadku rozbieżności pomiędzy danymi planistycznymi a wykonaniem.

Polega on na tym, że po zakończeniu roku kalendarzowego sprawdza się rzeczywistą wartość realnej przeciętnej emerytury i renty. Jeżeli w minionym roku nie osiągnięto wartości, jaką zapisano w ustawie budżetowej, odpowiednio podwyższa się wskaźnik waloryzacji ustalony w ustawie budżetowej dla najbliższego terminu podwyżki. Ponadto emeryci i renciści otrzymują wyrównanie w formie jednorazowej wypłaty, którą oblicza się jako uzupełnienie łącznej kwoty emerytury i renty wypłaconej za poprzedni rok do wysokości, jaka powinna być uzyskana zgodnie z ustaleniami ustawy budżetowej na poprzedni rok.

Prezes Głównego Urzędu Statystycznego ogłosił w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", że wskaźnik nominalnego wzrostu przeciętnej emerytury i renty brutto w 2000 r. wyniósł 107,5%, wskaźnik realnej przeciętnej emerytury i renty brutto w 2000 r. w stosunku do 1999 r. wyniósł 97,6% a średnioroczny wskaźnik inflacji w 2000 r. wyniósł 110,1%.

Tym samym w 2001 wskaźnik bieżącej waloryzacji emerytur i rent (9,6%) zostanie podwyższony wskaźnikiem weryfikacyjnym (102,8%), co oznacza że w rezultacie wszystkie emerytury i renty przyznane do dnia 31 maja br. zostaną podwyższone wskaźnikiem 112,7%, czyli zostaną podwyższone o 12,7%.

Ponadto, w bieżących terminach płatności emerytur i rent, ustalonych w decyzji organu rentowego, poczynając od terminu 25 lutego br. są wypłacane jednorazowe kwoty wyrównujące wypłacone w 2000 roku emerytury i renty do poziomu 103,3% w wymiarze realnym.

Jednym z głównych celów reformy ubezpieczeń społecznych było doprowadzenie w przyszłości do samofinansowania się systemu. Chodziło o to, aby składki opłacane na poszczególne rodzaje ubezpieczeń w pełni pokryły wydatki na finansowane przez nie świadczenia. Zasada ta dotyczy m. innymi ubezpieczenia emerytalnego i rentowego. Zrównoważenie dochodów i wydatków poprzez dalsze podniesienie składek nie wchodziło w grę. Zbytnie obciążenie płatników wziązałoby się z negatywnymi skutkami w gospodarce.

Jak powszechnie wiadomo, już od 1991 r. opłacane składki na ubezpieczenia społeczne nie wystarczały na zrównoważenie wydatków. W roku 1991 w składkach znalazło pokrycie tylko 84% wydatków na świadczenia a w 1992 r. już tylko 80,4% wydatków. Występujący deficyt był corocznie równoważony uzupełniającą dotacją budżetową.

Założeniem obecnej formuły waloryzacji jest więc gwarancja takiego podwyższania emerytur i rent, aby nie traciły one swej siły nabywczej w relacji do wzrostu kosztów utrzymania. Podwyżki świadczeń w wyniku waloryzacji mają uchronić świadczenia przed dewaluacją ich wartości. Gdyby jednak okazało się, że sytuacja finansowa budżetu państwa i Funduszu Ubezpieczeń Społecznych na to pozwalała - świadczenia mogłyby realnie wzrosnąć więcej niż wynika to z ustawowych gwarancji.

Odnośnie sprawy zainteresowania się ministra pracy i polityki społecznej sytuacją emerytów i rencistów oraz osób niepełnosprawnych, pragnę uprzejmie poinformować, że kwestie ubóstwa, ze szczególnym uwzględnieniem sytuacji emerytów, rencistów i osób niepełnosprawnych były rozpatrywane przez Radę Ministrów na posiedzeniach poświęconych temu zagadnieniu, dwukrotnie w ub.r. (w lipcu i grudniu 2000 r.). Wnioski z diagnozy i analizy z tej kwestii zawarte zostały w obszernym materiale pt. "Informacja Rady Ministrów o przyczynach ubóstwa, ze szczególnym uwzględnieniem sytuacji emerytów, rencistów i osób niepełnosprawnych oraz działaniach rządu zmierzających do przeciwdziałania zjawiskom marginalizacji tych grup społecznych", przygotowanym przez MPiPS i przyjętym przez RM w grudniu 2000 r.

W ww. materiale zwraca się m.in. uwagę na fakt znacznych różnic w skali ubóstwa między gospodarstwami domowymi emerytów a gospodarstwami domowymi rencistów. Wskaźniki ubóstwa, w gospodarstwach emerytów są bowiem o wiele niższe niż przeciętnie w kraju. Natomiast odwrotnie jest - tj. relatywnie gorsza sytuacja materialna - w przypadku gospodarstw domowych rencistów, w tym głównie - osób niepełnosprawnych. Konkluduje się również fakt, że "... emeryci i renciści w rozwiązaniach polityki społecznej nie są traktowani ani lepiej ani gorzej niż inne grupy ludności. Działania podejmowane wobec osób niepełnosprawnych, dotyczą przede wszystkim zapewnienia jak najwyższego poziomu wykształcenia i przygotowania zawodowego oraz promowania ich aktywizacji zawodowej, co jest najskuteczniejszą metodą przeciwdziałania ubóstwu tej grupy społecznej. Tradycyjnie też, w zakresie pomocy społecznej umiejscowionych jest wiele rozwiązań mających na celu wsparcie materialne i usługowe osób i rodzin osób niepełnosprawnych (zasiłki pieniężne, składki ubezpieczeniowe, usługi opiekuńcze w domach pomocy społecznej, w ośrodkach wsparcia i w środowisku osoby niepełnosprawnej).

Od wyżej wymienionej daty, Kasy Chorych stały się instytucją finansującą wszystkim ubezpieczonym zaopatrzenie w leki i materiały medyczne (art. 31 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy) oraz w przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze oraz lecznicze środki techniczne (art. 31 ust. 1 pkt 9), na zasadach określonych w ww. ustawie.

W związku z treścią uregulowań tj. ustawy, w jej przepisach końcowych (art. 170 pkt 19 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym) uchylone zostały z dniem 1 stycznia 1999 r. - te przepisy ustawy o pomocy społecznej (art. 22 i art. 30 ustawy o pomocy społecznej), które stanowiły o przysługiwaniu świadczeń zdrowotnych określonym zasiłkobiorcom pomocy społecznej (art. 30 ustawy o pomocy społecznej) i o możliwości przyznania pomocy finansowej na pokrycie wydatków na świadczenia zdrowotne (art. 22 ustawy o pomocy społecznej).

Ponadto, w rozwiązaniach pomocy społecznej istnieje świadczenie związane z dofinansowaniem wydatków zdrowotnych, które jest finansowane wyłącznie ze środków budżetów gmin (a nie z budżetu państwa). Stanowi ono bowiem tzw. zadanie własne gminy i dotyczy: "udzielania zasiłku celowego na pokrycie wydatków na świadczenia zdrowotne osób bezdomnych i innych osób nie mających dochodu i możliwości ubezpieczenia się na podstawie przepisów o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym" (art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o pomocy społecznej).

Poza tym, każda osoba (tak ubezpieczona jak i nieubezpieczona) znajdująca się w stanie potrzeby może ubiegać się - o dofinansowanie zakupu leków przez pomoc społeczną w trybie zwykłych zasiłków celowych, stanowiących zadanie własne gminy o charakterze nieobowiązkowym (art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o pomocy społecznej). Jest to świadczenie również finansowane wyłącznie przez budżet gminy, ale jego przyznanie ma charakter fakultatywny, a zatem w praktyce jego zakres - jak należy przyznać - jest silnie uzależniony od kondycji finansowej danej gminy.

1) zachowanie zdrowia oraz zapobieganie chorobom i urazom,

2) wczesne wykrywanie chorób,

3) leczenie,

MINISTER

SEKRETARZ STANU

Ewa Lewicka

Warszawa, dnia 2001-03-07

W odpowiedzi na Pani pismo L.dz. AG/043/88/01/IV z dnia 21 lutego 2001 roku w sprawie przekazanego wraz z tym pismem oświadczenia, złożonego przez pana Senatora Jana Chojnowskiego na temat przebudowy drogi krajowej Nr 19 "Kuźnica Białostocka - Białystok - Rzeszów", uprzejmie informuję, że sprawa ta była już przedmiotem mojej korespondencji z Panem Senatorem Janem Chojnowskim oraz z Panem Markiem Tęczą. Przewodniczącym Sejmiku Województwa Lubelskiego.

W pełni popieram apel w sprawie przebudowy i dostosowania drogi krajowej Nr 19, o przebiegu "Granica Państwa" - Kuźnica Białostocka - Białystok - Lublin - Rzeszów" - do parametrów drogi ekspresowej oraz uprzejmie informuję, że zgodnie z przyjętą przez Rząd i Sejm RP "Koncepcją Polityki Przestrzennego Zagospodarowania Kraju" droga Nr 19 powinna uzyskać rangę drogi ekspresowej. Wspomniana "Koncepcja" została opracowana w Rządowym Centrum Studiów Strategicznych pod moim bezpośrednim kierownictwem, zaś przedstawione w niej stanowisko wobec drogi nr 19 jest zgodne z "Planem rozwoju infrastruktury transportowej do roku 2015", opracowanym przez Ministerstwo Transportu i Gospodarki Morskiej, a także z projektem nowego rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie ustalenia sieci autostrad i dróg ekspresowych, w którym rozważana jest możliwość umieszczenia drogi S-19 w ramach wspomnianej sieci drogowej. Wspomniane rozporządzenie będzie stanowiło podstawę do umieszczania wymienionych w nim dróg i autostrad w wojewódzkich i miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego, co z kolei jest warunkiem dalszych prac, a także postawą do ich finansowania.

Nawiązując bezpośrednio do oświadczenia Pana Senatora Jana Chojnowskiego z dnia 14 lutego 2001 roku, chciałbym zapewnić w moim całkowitym poparciu dla jego stanowiska w tej sprawie. Jeżeli sprawa budowy, lub przebudowy, drogi nr 19 znajdzie się w zakresie spraw leżących w zakresie właściwości Ministerstwa Rozwoju Regionalnego i Budownictwa, może ona liczyć na pełne moje poparcie. W szczególności mam tu na myśli kwestie związane z zawieraniem kontraktów wojewódzkich na rzecz realizacji przedsięwzięć infrastrukturalnych o znaczeniu ponadregionalnym.

Z wyrazami szacunku

Jerzy Kropiwnicki

Warszawa, 2001-03-07.

W punkcie 1. wymienionej na wstępie odpowiedzi został przedstawiony wykaz nieruchomości, przekazanych lub będących w trakcie przekazywania przez wojewodów poszczególnym strukturom organizacyjnym NSZZ "Solidarność" - w ramach kompensowania zobowiązań Skarbu Państwa ustalonych w orzeczeniach Społecznej Komisji Rewindykacyjnej. Wykaz ten został oparty na danych przygotowanych na potrzeby owej odpowiedzi przez Ministerstwo Skarbu Państwa. Jednak późniejszy krytyczny sygnał, pochodzący od Zarządu Regionu Śląsko-Dąbrowskiego NSZZ "Solidarność", zrodził wątpliwości dotyczące precyzji tych informacji, w szczególności zaś co do tego, które z wymienionych tam nieruchomości zostały już faktycznie przekazane poszczególnym podmiotom uprawnionym, a które są dopiero do tego przygotowywane. W tej sytuacji zwróciłem się do wojewodów o nadesłanie aktualnych danych, dotyczących przekazywania nieruchomości z tytułu kompensowania zobowiązań Skarbu Państwa wynikających z orzeczeń Społecznej Komisji Rewindykacyjnej. Dane te otrzymałem do dnia 21 lutego 2001 r. Niżej przedstawiam zweryfikowane szczegółowe zestawienia nieruchomości przekazanych oraz przeznaczonych do przekazania, oparte na informacjach uzyskanych od wojewodów.

1. Wojewoda Dolnośląski przekazał dotychczas Zarządowi Regionu NSZZ "Solidarność" Dolny Śląsk we Wrocławiu w trzech etapach 75,35% udziału we współwłasności nieruchomości zbudowanej (budynkowej) położonej we Wrocławiu; wartość udziału 6.537.971,45 zł. Właścicielem pozostałych 24,65% współwłasności jest Skarb Państwa.

4. Wojewoda Małopolski przekazał Zarządowi Regionu Małopolska NSZZ "Solidarność" w Krakowie w dniu 29.03.1999 r. udział 539/1000 części w nieruchomości zabudowanej położonej w Krakowie, wartość udziału 4.099.095 zł.

B. Zarządowi Regionu Elbląskiego NSZZ "Solidarność" w Elblągu: 1) w dniu 24.05.1994 r. (wówczas był to Wojewoda Elbląski) udział 244/1000 części w nieruchomości zabudowanej położonej w Elblągu, wartość udziału 2.904 zł; 2) w dniu 22.10.1007 r. (wówczas był to Wojewoda Elbląski) nieruchomość zabudowaną położoną w Braniewie, o wartości 202.139 zł; 3) w dniu 21.08.2000 r. nieruchomość zabudowaną położoną w Elblągu, o wartości 363.212 zł.

10. Wojewoda Zachodniopomorski przekazał Zarządowi Regionu NSZZ "Solidarność" Pomorza Zachodniego w Szczecinie w dniu 24.01.2000 r. nieruchomość zabudowaną położoną w Szczecinie, o wartości 285.902 zł.

II. Nieruchomości będące w dyspozycji wojewodów przeznaczone do przekazania oraz nieruchomości, wobec których trwają starania o pozyskanie od gmin w celu przekazania podmiotom uprawnionym.

2. Wojewoda Opolski prowadzi prace zmierzające do przekazania Zarządowi Regionu NSZZ "Solidarność" Śląska Opolskiego w Opolu następujących nieruchomości: 1) lokalu użytkowego położonego w Prudniku; nieruchomość będzie pozyskana od Gminy w drodze zmiany z nieruchomością Skarbu Państwa i nie została jeszcze wyceniona; 2) lokalu użytkowego położonego w Głubczycach, o wartości 91.620 zł; nieruchomość została nabyta przez Skarb Państwa w drodze darowizny Gminy; 3) budynku położonego w Kędzierzynie-Koźlu; nieruchomość będzie pozyskana od Gminy w drodze zamiany z nieruchomością Skarbu Państwa i nie została jeszcze wyceniona. Wojewoda zwróci się do Ministra Skarbu Państwa o zaakceptowanie przekazania ww. nieruchomości po zakończeniu procedur ich pozyskiwania na rzecz Skarbu Państwa.

3. Wojewoda Śląski uzyskał wymaganą przepisami akceptację Ministra Skarbu Państwa na przekazanie następujących nieruchomości, które jednak nie zostały faktycznie przekazane:

A. Zarządowi Regionu Śląsko-Dąbrowskiego NSZZ "Solidarność" w Katowicach: 1) nieruchomości zabudowanej, położonej w Gliwicach, o wartości 5.800.000 zł (ww. Zarząd Regionu zrezygnował z tej nieruchomości); 2) nieruchomości zabudowanej, położonej w Mysłowicach, o wartości 850.000 zł (ww. Zarząd Regionu zrezygnował z tej nieruchomości); 3) nieruchomości zabudowanej, położonej w Katowicach, o wartości 158.790 zł (trwają prace przygotowawcze zmierzające do podpisania aktu notarialnego); 4) nieruchomości niezabudowanej (grunt), położonej w Bielsku-Białej, o wartości 63.400 zł (trwają prace przygotowawcze zmierzające do podpisania aktu notarialnego).

Ponadto Wojewoda Śląski wskazał Zarządowi Regionu Śląsko-Dąbrowskiego NSZZ "Solidarność" w Katowicach i uzyskał wstępnie jego akceptację na przekazanie następujących nieruchomości: zabudowanej położonej w Chorzowie, zabudowanej położonej w Zabrzu, gruntowej położonej w Katowicach Kostuchnie, gruntowej położonej w Rudzie Śląskiej Bielszowicach. Jednak na przekazanie tych nieruchomości Wojewoda nie uzyskał dotychczas wymaganej akceptacji Ministra Skarbu Państwa, a ich aktualna wartość nie została ostatecznie oszacowana.

Pozostali, nie wymienieni w obu zestawieniach, wojewodowie (tj. Wojewoda Lubuski, Wojewoda Łódzki, Wojewoda Podlaski oraz Wojewoda Świętokrzyski) nie przekazali żadnych nieruchomości w ramach kompensowania zobowiązań Skarbu Państwa wynikających z orzeczeń Społecznej Komisji Rewindykacyjnej, ani też nie dysponują nieruchomościami, które mogliby przeznaczyć na ten cel.

MINISTER

SEKRETARZ STANU

Ewa Lewicka

Warszawa, 2001-03-08

W nawiązaniu do Pani listu i do załączonego w nim tekstu oświadczenia Senatora Jana Chojnowskiego na temat przebudowy drogi krajowej nr 19 Kuźnica Białostocka-Białystok-Lublin-Rzeszów i dostosowania tej drogi do parametrów drogi ekspresowej pragnę poinformować, że w powyższej sprawie, z którą wcześniej zwrócił się do mnie Pan Senator J. Chojnowski została już udzielona odpowiedź a jej treść przekazuję Pani w załączeniu.

Z wyrazami szacunku

Jerzy Widzyk

Naczelny Dyrektor

Dróg Publicznych

Warszawa, dnia 2001-03-05

Szanowny Panie Senatorze

Ustalono tryb postępowania dla osiągnięcia tego celu dzieląc ciąg drogowy na poszczególne zadania, następnie ustalono zasady współpracy w fazie planowania oraz realizacji.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 2001-03-10

W odpowiedzi na pismo Pani Marszałek z dnia 28 lutego br. (AG/043/110/01/IV) dotyczące oświadczenia złożonego przez senatora Stanisława Majdańskiego podczas 76. Posiedzenia Senatu RP w dniu 23 lutego br. uprzejmie informuję, co następuje:

W świetle zapisu art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 18 lutego 2000 r. o zmianie ustawy - Karta Nauczyciela oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 19, poz. 239) wynagrodzenie miesięczne nauczycieli, o których mowa w art. 7 ust. 1, 3, 6 i 7 oraz art. 10 ust. 3 pkt 2 i 3, ust. 4 i 5, z wyjątkiem nauczycieli, o których mowa w art. 1 pkt 2 Karty Nauczyciela, ustala odpowiednio dyrektor szkoły lub organ prowadzący zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 30 ust. 5-7 Karty Nauczyciela, w ciągu miesiąca od dnia wejścia w życie tych przepisów, z wyrównaniem za okres od 1 stycznia 2000 r.

Konsekwencją powyższych zapisów ustawowych jest stanowisko Ministerstwa Edukacji Narodowej w sprawie wyrównywania wynagrodzeń nauczycieli w roku 2000 przekazywane przez Departament Kadr, zgodnie z którym ustalenie miesięcznych wynagrodzeń nauczycieli w oparciu o nowe zasady oraz wyrównywanie wynagrodzeń nauczycieli dotyczy nauczycieli pozostających w zatrudnieniu w szkole (placówce) w dniu wejścia w życie ustawy z dnia 18 lutego 2000 r., tj. w dniu 6 kwietnia 2000 r. lub podejmujących pracę w szkole (placówce po tym dniu a przed dniem ustalenia nowych miesięcznych wynagrodzeń, nie ma natomiast zastosowania do nauczycieli, których stosunek pracy wygasł lub został rozwiązany przed dniem 6 kwietnia 2000 r.

Z wyrazami szacunku

w/z MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Lech Sprawka

Warszawa, 2001-03-10

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Wiesława Pietrzaka podczas 75 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 14 lutego br. (nr AG/043/80/01/IV), uprzejmie informuję, co następuje:

Pragnę poinformować Panią Marszałek, iż w 2000 roku rozpoczęto przekazywanie stosownych decyzji i środków finansowych jednostkom samorządu terytorialnego. Samorządom, które nie uzyskają rekompensaty w 2000 roku, zapewniono ich pokrycie w roku 2001, z uwzględnieniem kosztów, poniesionych przez te jednostki w związku z późniejszym otrzymaniem środków. Środki wydane na realizację Karty Nauczyciela w roku 2001 znalazły się w autopoprawce do ustawy budżetowej z dnia 11 stycznia 2001 roku - w rezerwie celowej nr 64. W rezerwie celowej przewidziano kwotę 752 985 tys. na realizację zobowiązań z tytułu wdrożenia Karty Nauczyciela za 2000 rok wraz z poniesionymi przez jednostki samorządu terytorialnego kosztami. Środki z tej rezerwy będą przekazywane do jednostek samorządu terytorialnego w formie dotacji (za pośrednictwem wojewodów) na dofinansowanie bieżących zadań własnych, związanych z realizacją zadań oświaty i wychowania. Uruchomienie środków ujętych w rezerwie celowej będzie możliwe dopiero po uchwaleniu ustawy budżetowej na 2001 rok.

Zgodnie z art. 4 ust. 4 projektu ustawy o wykonywaniu budżetu państwa zasady i tryb udzielania dotacji określony zostanie w drodze rozporządzenia przez Ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania w porozumieniu z Ministrem właściwym do spraw finansów. O przeznaczeniu dotacji będzie decydował organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego a do rozliczenia dotacji nie będą miały zastosowania postanowienia art. 93 ustawy z dnia 26 listopada 1998 roku o finansach publicznych (Dz.U. Nr 155, poz. 1014 z późn. zm.). Wprowadzenie takich regulacji powinno umożliwić tym jednostkom, które zaciągnęły kredyty - ich spłatę, a pozostałym realizację wstrzymanych zadań lub zwrot poniesionych kosztów.

Pragnę poinformować Panią Marszałek, iż informacje dotyczące zaciągniętych kredytów (wysokość kredytów, odsetki, koszty obsługi, terminy spłat kredytów, dodatkowe wpływy z tytułu podatku od nieruchomości) będą zbierane z jednostek samorządu terytorialnego za pośrednictwem Regionalnych Izb Obrachunkowych.

Ponadto uprzejmie informuję, iż wszystkie jednostki samorządu terytorialnego, które nie otrzymały w 2000 r. z budżetu państwa środków niezbędnych na sfinansowanie nowego systemu wynagradzania nauczycieli w pełnej wysokości zostały powiadomione o wielkości środków pozostałych jeszcze do przekazania (tj. wielkości wyliczonej przez Ministerstwo Edukacji Narodowej kwoty na sfinansowanie wdrożenia podwyżek płac nauczycieli po pomniejszeniu o środki na ten cel ujęte w części oświatowej subwencji ogólnej na 2000 r. i środki już przekazane z budżetu państwa). Minister Finansów pismem z dnia 30 listopada 2000 r. (nr ST3-440-473/2000) powiadomił te jednostki samorządu terytorialnego, które mają otrzymać w 2001 roku pozostałe należne środki z tytułu wprowadzenia znowelizowanej ustawy - Karta Nauczyciela. W pismach określono pozostałą kwotę do zapłaty oraz podkreślono, iż zwrot nastąpi z budżetu w 2000 r. na zasadach określonych w przyjętych w dniu 20 września 2000 r. Stanowisku Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego.

Na podstawie sporządzonej przez samorządy ankiety - "Rozliczenie aktów wdrożenia nowego systemu wynagradzania nauczycieli" określono kwoty niezbędne na realizację Karty Nauczyciela w poszczególnych jednostkach samorządu terytorialnego. W ankiecie jednostki samorządu terytorialnego przedstawiły informację o skutkach podwyżki płac nauczycielskich w ujęciu miesięcznym. W kalkulacji uwzględniono założenia algorytmu przyjętego przez Komisję Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialnego w dniu 25 lipca 2000 roku, a także takie składniki wynagradzania nauczyciela jak: wynagrodzenie zasadnicze, dodatki i wynagrodzenia dodatkowe - w wysokościach podanych przez poszczególne jednostki jako łączne wynagrodzenie nauczycieli zatrudnionych w dniu 10 kwietnia 2000 roku w warunkach przed wprowadzeniem Karty Nauczyciela oraz w warunkach po wprowadzeniu Karty. Wszystkie jednostki samorządu terytorialnego otrzymały informację o wysokości niedoboru części oświatowej subwencji ogólnej na realizację Karty Nauczyciela. Natomiast w przypadku jednostek, które wnosiły o korektę naliczonych środków (danych statystycznych lub danych wypełnienia ankiety) - informację o pozytywnym lub negatywnym rozpatrzeniu wniosku.

Pragnę poinformować Panią Marszałek, iż ostatni raport o stanie wdrażania podwyżek płac dla nauczycieli, przekazany przez Kuratoria Oświaty dnia 3 stycznia br., obejmuje 2 813 jednostek samorządu terytorialnego. Z uzyskanych informacji wynika, iż wszystkie jednostki wypłaciły wynagrodzenia według nowych angaży. Natomiast wyrównanie wynagrodzenia od 1 stycznia 2000 roku wypłaciło 118 samorządów województwa warmińsko-mazurskiego, co stanowi 88,06% wszystkich jednostek w skali województwa.

Z uzyskanych informacji z Ministerstwa Finansów wynika, że 80 gmin i 7 powiatów województwa warmińsko-mazurskiego otrzymało w 2000 roku środki na wdrożenie Karty Nauczyciela w pełnej wysokości. Natomiast do przekazania przez Ministerstwo Finansów pozostało ogółem 6 794 865 zł dla 34 gmin województwa oraz 3 526 347 zł dla 10 powiatów ziemskich i 5 464 294 zł dla 2 miast na prawach powiatu.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że naliczona na 2001 rok wstępna kwota części oświatowej subwencji ogólnej dla poszczególnych jednostek samorządu terytorialnego została naliczona na podstawie:

3) danych statystycznych GUS na rok szkolny 1999/2000.

3) na podstawie danych statystycznych GUS na rok szkolny 2000/2001.

Uprzejmie informuję, że wszystkie gminy województw warmińsko-mazurskiego otrzymały informację o wysokości wstępnych kwot części oświatowej subwencji ogólnej. Natomiast we wzmiankowanej (w oświadczeniu Pana Senatora Wiesława Pietrzaka) Gminie Biskupiec na wysokość części oświatowej subwencji ogólnej będzie miała znaczący wpływ malejąca liczba uczniów rzeczywistych - w stosunku do roku szkolnego 1999/2000 spadek z 1 425 do 1 371. Jednakże, ze względu na przeprowadzaną w gminie racjonalizację sieci szkolnej (likwidacja jednej szkoły) sytuacja w zakresie realizacji zadań oświatowych nie pogorszy się. Gmina będzie finansować mniejszą liczbę oddziałów szkolnych - 67 - w roku 2000/2001. Na korzyść zmieniła się także liczba uczniów przypadających na oddział (wzrosła w bieżącym roku szkolnym do 20,46). Zastosowanie nowego algorytmu spowodowało natomiast, że wzrosła liczba uczniów przeliczeniowych z 2 001 w roku szkolnym 1999/2000 do 2 231 w roku szkolnym 2000/2001.

Z wyrazami szacunku

w/z MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Lech Sprawka

Warszawa, dnia 12.03.2001 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W sprawie składowiska odpadów komunalnych w Mażanach odbyło się w dniu 7.02.2001 r. w siedzibie Starostwa Powiatowego w Kętrzynie spotkanie przedstawicieli Głównego Inspektoratu Ochrony Środowiska i służb Warmińsko-Mazurskiego Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony Środowiska ze skarżącymi, zainteresowanymi stronami oraz organami administracji publicznej. W przedmiotowym spotkaniu uczestniczył także przedstawiciel Pana Senatora Wiesława Pietrzaka - Pan Stanisław Piwkowski. W wyniku spotkania i przeprowadzonych oględzin składowiska przyjęto następujące ustalenia:

Jeżeli chodzi o skażenie wód powierzchniowych przez składowisko odpadów komunalnych w Mażanach, to w grudniu 2000 r. zostały przeprowadzone szczegółowe analizy chemiczne i bakteriologiczne próbek wody, pobranych z 6 stanowisk. W niektórych piezometrach stwierdzono podwyższone wartości kilku pojedynczych wskaźników, ale analiza wyników nie dała podstaw do podejmowania działań administracyjnych. Powiatowy Inspektor Sanitarny nie potwierdził sygnałów o ujemnym wpływie składowiska w Mażanach na zdrowie okolicznych mieszkańców.

Przeprowadzona przez WIOŚ kontrola składowiska oraz analiza uwag pisemnych do protokołu kontroli przeprowadzonej w dniach 5-7 i 12 grudnia 2000 r. wykazała nieprawidłowości wymagające usunięcia oraz kwestie wymagające wyjaśnienia. W związku z tym wydano zarządzenie pokontrolne, nakazujące wyeliminowanie stwierdzonych nieprawidłowości, a m.in. określenie i uzgodnienie z właściwymi organami docelowej rzędnej składowania odpadów na kwaterach ! A i B oraz 2 A, ograniczenie wpływu składowiska na wody piezometru P-4 i uciążliwości związanej z emisją gazu wysypiskowego do środowiska, usunięcie lekkiej frakcji odpadów, znajdującej się poza obrębem składowiska.

2. Lokalne władze samorządowe Gminy Ruciane-Nida podjęły proces inwestycyjny, związany z budową nowej komunalnej oczyszczalni ścieków - zgodnie z harmonogramem prace budowlane zostaną rozpoczęte w maju br.

W wyniku kolejnego kontroli przedmiotowego zakładu w dniu 20.02.2001 r., przeprowadzonej przez Delegaturę w Giżycku Warmińsko-Mazurskiego WIOŚ, stwierdzono, że zakład złożył stosowne dokumenty do organów administracji publicznej, celem uzyskania wymaganych prawem decyzji i uzgodnień w zakresie gospodarki odpadami oraz decyzji o dopuszczalnej emisji. Zakład naliczył opłaty za gospodarcze korzystanie ze środowiska i wprowadzanie w nim zmian w latach 1999-2000, złożył w tej sprawie informację do Urzędu Marszałkowskiego.

Z up. MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Marek Michalik