Warszawa, dnia 18.01. 2001 r.

W odpowiedzi na Pani pismo z dnia 05 stycznia 2001 r. nr AG/043/489/2000/IV w sprawie oświadczenia Pana Senatora Macieja Świątkowskiego dotyczącego sprzedaży przez NFI Hetman S.A. Cegielni Olsztyńskich S.A. uprzejmie informuję, że Ministerstwo Skarbu Państwa zwróciło się w tej sprawie do przedstawiciela Skarbu Państwa w Radzie Nadzorczej Funduszu oraz wystosowało do Prezesa Zarządu NFI Hetman S.A. pismo z prośbą o wyjaśnienie kwestii związanych z procedurą zbycia akcji Cegielni Olsztyńskich S.A. Niezwłocznie po otrzymaniu odpowiedzi Ministerstwo Skarbu Państwa przekaże do Pani Marszałek otrzymane wyjaśnienia.

Jednym z założeń działalności NFI jest poszukiwanie inwestorów dla spółek objętych Programem Narodowych Funduszy Inwestycyjnych. Decyzje Zarządów Funduszy w sprawie transakcji sprzedaży podejmowane są suwerennie i wynikają z przyjętej przez Fundusze strategii działania. Skarb Państwa będący jednym z wielu akcjonariuszy NFI Hetman S.A. (obecnie posiada 14,77%) nie ma prawnych możliwości skutecznego wpływania na decyzje Zarządu, w tym dotyczące wyboru inwestora dla spółek portfelowych.

Z dotychczas otrzymanych informacji wynika, że w czasie poszukiwania przez NFI Hetman S.A. inwestora dla spółki Cegielnie Olsztyńskie S.A. PPB "Prefabet-Białe Błota" wyraziło jedynie zainteresowanie nabyciem akcji Spółki, nie precyzując w jakikolwiek sposób warunków ich nabycia. W chwili otrzymania poważnej deklaracji zakupu akcji przez PPB "Prefabet-Białe Błota" S.A. Zarząd NFI Hetman S.A. miał podpisaną przedwstępną umowę sprzedaży akcji Cegielni Olsztyńskich S.A. z Grupą Van den Brink Polska Sp. z o.o. Zerwanie tej umowy skutkowałoby prawdopodobnie dodatkowymi kosztami poniesionymi przez Fundusz.

Kwestia oceny zagrożeń monopolistycznych, na które wskazuje PPB "Prefabet-Białe Błota" S.A. nie leży w gestii Ministerstwa Skarbu Państwa, a Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Ze swej strony MSP wystąpiło do UOKiK i do MSWiA z prośbą o przeanalizowanie ewentualnych zagrożeń wynikających z nabycia akcji Cegielni Olsztyńskich S.A. przez Grupę Van den Brink Polska Sp. z o.o.

Andrzej Chronowski

Warszawa, 18.01. 2001 r.

Skarb Państwa na mocy ustawy z dnia 30 kwietnia 1993 r. o narodowych funduszach inwestycyjnych i ich prywatyzacji stracił dominującą pozycję w NFI w wyniku zakończenia wymiany powszechnych świadectw udziałowych na akcje NFI oraz realizacji wypłat z tytułu umów o wynagrodzenie za wyniki finansowe. Zasadniczą rolą Skarbu Państwa jako mniejszościowego akcjonariusza NFI jest nadal nadzorowanie sposobu prowadzonej przez Fundusze restrukturyzacji i prywatyzacji spółek portfelowych oraz osiąganych przez NFI wyników ekonomicznych w spółkach wniesionych przez Skarb Państwa.

Zgodnie z przyjętą w Programie NFI praktyką, poszukiwania inwestora strategicznego dla Spółki pozostają w gestii akcjonariusza wiodącego. Fundusz wiodący reprezentując 33% akcji będących jego własnością, a często działając również na podstawie pełnomocnictw udzielanych przez fundusze mniejszościowe, prowadzi negocjacje mające doprowadzić do sprzedaży większościowego pakietu akcji będącego własnością NFI. Skarb Państwa będąc jednym z wielu akcjonariuszy Spółki, nie ma bezpośredniego wpływu na decyzje dotyczące wyboru nabywcy akcji podejmowane przez innych akcjonariuszy. Sprzedaż akcji należących do Skarbu Państwa następuje z reguły po zbyciu akcji przez NFI i po złożeniu oferty przez inwestora w trybie przetargu publicznego lub po uzyskaniu akceptacji Rady Ministrów.

W dniu 24 sierpnia 2001 roku Foksal NFI S.A., wiodący akcjonariusz Zakładów Mięsnych S.A. w Kielcach, oraz fundusze mniejszościowe zawarły warunkową umowę sprzedaży swoich pakietów akcji tej Spółki (łącznie 58,8%) firmie LUBMEAT S.A. Jej wejście w życie uzależnione było od uzyskania przez LUBMEAT S.A. zgody na nabycie akcji przedmiotowej Spółki z Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumenta oraz od wpłacenia przez nabywcę drugiej należnej raty za akcje. W dniu 7 grudnia br. LUBMEAT S.A. uzyskał zgodę UOKiK na nabycie Zakładów Mięsnych S.A. w Kielcach. Jednakże ze względu na fakt, iż ostateczny termin zapłaty za akcje minął 7 stycznia 2001 roku, umowa sprzedaży akcji z dnia 24.08.2000 nie została zrealizowana i wiodący pakiet akcji Zakładów Mięsnych S.A. w Kielcach nadal pozostaje własnością narodowych funduszy inwestycyjnych.

Decyzja o wyborze inwestora dla Zakładów Mięsnych S.A. w Kielcach oraz sprzedaży przez Fundusz pakietu akcji Spółki podejmowana była przez Everest Capital Polska Sp. z o.o. - firmę zarządzającą Foksal NFI S.A. Ze względu na szereg zastrzeżeń wobec firmy zarządzającej i Zarządu Funduszu przedstawianych zarówno przez akcjonariuszy na zwyczajnym walnym zgromadzeniu akcjonariuszy Funduszu, jak i Radę Nadzorczą Funduszu, Rada Nadzorcza Foksal NFI S.A. wypowiedziała Everest Capital Polska Sp. z o.o. umowę o zarządzanie i dokonała zmiany Zarządu Funduszu. Obecnie Foksal NFI S.A. nie posiada żadnej firmy zarządzającej i samodzielnie prowadzi poszukiwania inwestora branżowego dla Zakładów Mięsnych S.A. w Kielcach.

Andrzej Chronowski

Warszawa, dn. 14 17.01. 2001 r.

W nawiązaniu do pisma nr AG/043/450/2000/IV z dnia 13 grudnia 2000 r. dotyczącego dwóch oświadczeń złożonych przez Pana Senatora Witolda Kowalskiego podczas 70 posiedzenia Senatu RP w dniu 7 grudnia 2000 r. - w sprawie przejścia granicznego w Medyce - działając z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów uprzejmie informuję, iż podtrzymuję stanowisko wyrażone w odpowiedzi na interwencję Pana Senatora Witolda Kowalskiego dotyczącą ww. przejścia granicznego, która została udzielona przez Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji Pana Antoniego Podolskiego (pismo nr SMP-1996/2000/PK z dnia 13 listopada 2000 r. - kopia w załączeniu).

Jednocześnie w kwestii wycofania ruchu pieszego, z drogowego przejścia granicznego w Medyce, pragnę poinformować, iż na ostatnim posiedzeniu Międzyresortowego Zespołu do Spraw Zagospodarowania Granicy Państwowej w dniu 15 grudnia 2000 r., członkowie Zespołu zapoznali się z problematyką wycofania ruchu pieszego z ww. przejścia granicznego - o co wnioskował uczestniczący w spotkaniu Wojewoda Podkarpacki Pan Zbigniew Sieczkoś. Członkowie Zespołu wstępnie negatywnie ocenili wniosek Wojewody Podkarpackiego, ponieważ problem przemytu alkoholu i papierosów dotyczy większości przejść granicznych w naszym kraju.

W związku z powyższym powołana została Grupa Robocza w skład której wchodzą przedstawiciele Ministerstwa Finansów, Głównego Urzędu Ceł oraz Komendy Głównej Straży Granicznej. Jej zadaniem będzie wypracowanie rozwiązania ww. problemu w skali kraju. Mogą to być sugestie o charakterze prawnym, organizacyjnym lub inwestycyjnym.

Marek Biernacki

Warszawa, dn. 13.11.2000 r.

Pan Witold Kowalski
Senator Rzeczypospolitej Polskiej

Decyzja o ograniczeniu w przyszłości ruchu towarowego w drogowym przejściu granicznym w Medyce, została oparta wyłącznie na podstawie przesłanek ekonomicznych. W roku bieżącym oddano dla ruchu towarowego bez ograniczeń nowe (duże) przejście graniczne Korczowa-Krakowiec (leżące w ciągu planowanej autostrady A4 oraz w bliskim sąsiedztwie przejścia w Medyce). Prawdopodobnie w najbliższych latach (po zakończeniu modernizacji drogi dojazdowej) przejście w Korczowej stanie się głównym miejscem odpraw ruchu towarowego na granicy polsko-ukraińskiej.

W związku z taką perspektywą i faktem, iż ruch samochodów ciężarowych przez polsko-ukraińską granicę jest niewielki, zostały podjęte działania mające na celu wskazanie, czy w takiej sytuacji uzasadnione jest ponoszenie wysokich kosztów modernizacji i dostosowywania do obsługi ruchu towarowego bez ograniczeń przejścia granicznego w Medyce. Niemniej wydaje się, iż racjonalnym rozwiązaniem byłoby ograniczenie w przejściu granicznym w Medyce ruchu samochodami ciężarowymi do 7,5 t. Rozwiązanie takie pozwoli na kontynuowanie przygranicznej współpracy gospodarczej w regionie, ograniczając jednocześnie koszty związane z modernizacją przejścia w Medyce (w zakresie umożliwiającym dokonywanie skutecznej kontroli ruchu towarowego bez ograniczeń).

Antoni Podolski

Warszawa, 19 stycznia 2001 r.

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 20 grudnia 2000 r., znak: AG/043/475/2000/IV oświadczeniem Pana Senatora Wiesława Pietrzaka złożonym na 71 posiedzeniu Senatu RP w sprawie trudnej sytuacji powiatowych urzędów pracy województwa warmińsko-mazurskiego, z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów uprzejmie informuję, co następuje:

Sytuacja finansowa Funduszu Pracy w 2000 r. była wyjątkowo napięta i dotyczyła wszystkich powiatowych urzędów pracy. Wynikała ona ze znacznie wyższej od założonej w ustawie budżetowej na 2000 r. liczby wypłacanych zasiłków dla bezrobotnych, zasiłków przedemerytalnych i świadczeń przedemerytalnych, a także (z uwagi na wyższą inflację) wypłacania tych zasiłków i świadczeń w wyższej od planowanej wysokości. W wyniku powyższego, wydatki na zasiłki i świadczenia były w 2000 r. o ok. 1,3 mld zł. wyższe od planowanych.

W celu utrzymania płynności finansowej Funduszu Pracy, w dniu 26 lipca 2000 r. przyjęta została przez Sejm RP ustawa o zmianie ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. Nr 70, poz. 820), stwarzająca możliwość zaciągania przez Fundusz Pracy w 2000 r. kredytów i pożyczek w łącznej wysokości do 12,5% planowanych dochodów tego Funduszu. Jednocześnie nadmieniam, że zgodnie z przepisami powyższej ustawy, środki z zaciągniętych kredytów i pożyczek mogły być przeznaczone wyłącznie na uzupełnienie niedoboru środków Funduszu Płac na wypłatę zasiłków, zasiłków przedemerytalnych i świadczeń przedemerytalnych. Na podstawie powyższej ustawy, Prezes Krajowego Urzędu Pracy w okresie wrzesień - listopad ubr. zaciągnął kredyty w łącznej dopuszczalnej ustawą kwocie 745 mln zł.

Te dodatkowe środki (oprócz pochodzących przede wszystkim ze składek na Fundusz Pracy) umożliwiły wypłatę obligatoryjnych zasiłków i świadczeń oraz uregulowanie w znacznej części zobowiązań Funduszu Pracy, w tym z tytułu realizacji programów aktywnego przeciwdziałania bezrobociu oraz refundowania pracodawcom wynagrodzeń wypłacanych młodocianym pracownikom zatrudnionym na podstawie umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego.

Napiętą sytuację Funduszu Pracy pogarszał niedobór w budżecie wojewodów środków na sfinansowanie w pełnym zakresie składek na ubezpieczenie zdrowotne za bezrobotnych bez prawa do zasiłku lub stypendium. Wobec braku możliwości przeznaczenia w 2000 r. dodatkowych środków finansowych na opłacenie ww. składek, w dniu 5 grudnia 2000 r. Rada Ministrów przyjęła rozporządzenie zmieniające rozporządzenie w sprawie wykonania ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. Nr 106, poz. 1125), wprowadzając zakaz prowadzenia egzekucji z rachunków bankowych Funduszu Pracy oraz Państwowego Funduszu Rehabilitacji i Zatrudnienia Osób Niepełnosprawnych.

W 2001 r. analogicznie jak w roku ubiegłym środki na opłacanie składek oraz funkcjonowanie urzędów pracy ujęte zostaną w budżetach wojewodów. Nadmieniam, że zwróciłem się do Ministra Finansów o zapewnienie w projekcie ustawy budżetowej na 2001 rok kwoty umożliwiającej zarówno bieżące opłacanie tych składek, jak też uregulowanie zobowiązań jakie wystąpiły na koniec ubr.

Z szacunkiem

Warszawa, 22 stycznia 2001 r.

Szanowna Pani Marszałek,

Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z 20 grudnia 2000 roku stanowiące o siedzibach wydziałów Krajowego Rejestru Sądowego zakłada powstanie 26 wydziałów zlokalizowanych w 20 miastach. Wprowadzona reforma ma na celu usprawnienie procedur rejestrowych i zmniejszenie kosztów prowadzenia gęstej siatki wydziałów rejestrowych w sądach i gminach.

Nowy rejestr sądowy w znaczny sposób uprości i przyspieszy rejestrację prowadzonej działalności przez osoby prawne i fizyczne. Zastosowanie nowoczesnej technologii nie wymaga już osobistego stawiennictwa w sądzie, a stosowne formularze dostępne są w urzędach gminnych i za pośrednictwem strony internetowej Ministerstwa Sprawiedliwości (www.ms.gov.pl). Baza danych zarejestrowanych podmiotów będzie dostępna za pośrednictwem terminali komputerowych znajdujących się we wszystkich sądach okręgowych dotychczasowych 49 województw. Tam też będzie można osobiście i bez zbędnej zwłoki uzyskać wpis poświadczony urzędowo.

Janusz NIEDZIELA

Warszawa, 22 stycznia 2001 r.

Założenia przeprowadzonej reformy systemu rejestrów zakładały powstanie 26 wydziałów zlokalizowanych w 20 miastach. Ma to na celu usprawnienie procedur rejestrowych i zmniejszenie kosztów prowadzenia gęstej siatki wydziałów rejestrowych w sądach i gminach. Tak więc lokalizacja wydziałów KRS była szczegółowo analizowana i nie powstała bynajmniej w ostatniej chwili.

Przy podejmowaniu decyzji o lokalizacji wydziału KRS w Poznaniu brano pod uwagę w szczególności charakter miasta jako centrum gospodarczego regionu i liczbę spodziewanych wniosków z regionu. Z tych względów Kalisz niestety nie mógł stać się siedzibą nowego wydziału Krajowego Rejestru Sądowego.

Janusz NIEDZIELA

Warszawa, dnia 23.01. 2001 r.

Ministerstwo Sprawiedliwości obecnie nie planuje rozszerzenia sieci wydziałów Krajowego Rejestru Sądowego na inne miasta.

Janusz NIEDZIELA

Warszawa, dnia 23 stycznia 2001 r.

Powołanie w oświadczeniu senatora przypadku Zakładu Wydobywczo-Przeróbczego Antracytu S.A. w upadłości, dla którego Minister Gospodarki wydał na podstawie art. 31 ww. ustawy rozporządzenie, w którym wskazał Wałbrzyskie Kopalnie Węgla Kamiennego jako jednostkę organizacyjną obowiązaną do wypłacania świadczeń wynikających z uprawnień, o których mowa w rozdziale 4 ustawy - nie może mieć zastosowania w odniesieniu do Przedsiębiorstwa Robót Górniczych w Wałbrzychu w upadłości gdyż art. 31 tej ustawy nie odnosi się do uprawnień zapisanych poza rozdziałem 4 ustawy. W związku z tym wydane na jego podstawie rozporządzenie Ministra Gospodarki, o którym mowa wyżej, nie mogło (i nie uczyniło tego) odnieść się do uprawnień emerytalnych, o których pisze Pan Senator.

Propozycja skierowania problemu w celu jego rozwiązania na drogę związaną z wydaniem odpowiedniego rozporządzenia przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej na podstawie art. 6 b ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. z 1994 r. Nr 1, poz. 1 z późn. zm.) leży w gestii organów wymienionych w wyżej cytowanym artykule przytoczonej ustawy. Pragnę jednak nadmienić, że w mojej ocenie ww. ustawa odnosi się do roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy.

Ustawa z dnia 28 czerwca 1995 r. o zaspokajaniu ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych niektórych świadczeń przysługujących emerytom i rencistom (Dz.U. Nr 87, poz. 436 z późn. zm.) warunkuje natomiast możliwość zaspokojenia świadczeń przysługujących emerytom lub rencistom na podstawie układów zbiorowych pracy zawartych przed dniem 1 stycznia 1997 r., jeżeli do ich realizacji są obowiązani pracodawcy, którzy w wyniku zmian organizacyjno-prawnych przejęli obowiązek realizacji tych świadczeń wobec emerytów i rencistów nie będących przed ich przejściem na emeryturę lub rentę pracownikami takiego pracodawcy.

Z poważaniem

MINISTER

z up. Andrzej Karbownik

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 2001-01-24

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szkolnictwo wyższe w 2001 r., jak również w najbliższych kilku latach, będzie funkcjonowało w warunkach występującego od ostatniego dziesięciolecia systematycznego wzrostu ogólnej liczby studentów. Jest to w głównej mierze wyrazem tendencji wynikających z aspiracji i wzrostu zainteresowania młodzieży podnoszeniem poziomu wykształcenia, w sytuacji dynamicznie wzrastających wymogów rynku pracy, a także uwarunkowań wyżu demograficznego. Państwowe szkoły wyższe podejmują więc wysiłki restrukturalizacyjne mające na celu sprostanie wyzwaniom trwającego boomu edukacyjnego oraz konkurencji ze strony gwałtownie rozwijającego się sektora wyższego szkolnictwa niepaństwowego, jak również działania mające na celu utrzymanie poziomu jakości kształcenia.

Istotnym czynnikiem wspomagającym finansowanie budżetowe państwowego szkolnictwa wyższego jest możliwość pozyskiwania przez uczelnie przychodów pozadotacyjnych w działalności dydaktycznej, zwłaszcza z odpłatności za zajęcia dydaktyczne na studiach niestacjonarnych. Dynamika nominalna tych przychodów od szeregu lat kształtuje się na poziomie kilkunastu procent corocznie i jest wyraźnie wyższa od dynamiki wzrostu dotacji budżetowych. Uczelnie finansowane z budżetu państwa (łącznie z uczelniami wojskowymi i Szkołą Główną Służby Pożarniczej) zakładają osiągnięcie w 2001 r. przychodów pozadotacyjnych działalności dydaktycznej na poziomie 1.961,7 mln zł, w tym z tytułu opłat za zajęcia dydaktyczne 1.367,8 mln zł, co oznacza wzrost w relacji do przewidywanego wykonania 2000 r. odpowiednio o 13,6% i 14,8%.

W tych warunkach sytuację finansową szkół wyższych i ich pracowników kształtuje w głównej mierze zaangażowanie, ze strony budżetu państwa - w miarę możliwości wynikających z przesłanek gospodarczych i makroekonomicznych, jak i ze strony budżetów rodzinnych - również na miarę kondycji ekonomicznej polskiego społeczeństwa, doceniającego szansę i znaczenie wykształcenia dla przyszłości młodego pokolenia.

Poziom wydatków budżetowych na szkolnictwo wyższe w relacji do PKB jest w znacznym stopniu pochodną wielostronnych, powojennych uwarunkowań obecnej sytuacji, znajdującej syntetyczne odzwierciedlenie we wskaźniku określającym poziom PKB w przeliczeniu na jednego mieszkańca, obrazującym skalę dystansu dzielącego nasz kraj od wielu krajów nie tylko europejskich. Warunkiem koniecznym trwałej poprawy w tym zakresie będzie możliwość uzyskania odpowiednio wysokiego i systematycznego tempa wzrostu PKB, równocześnie wyprzedzającego tempo wzrostu w innych krajach.

W pracach nad projektem budżetu na rok 2001 poziom i struktura wydatków na szkolnictwo wyższe zostały w głównej mierze uzależnione, w uwarunkowaniach relacji makroekonomicznych, od proporcji wydatków budżetu państwa pomiędzy grupami wydatków określonych mianem zdeterminowanych (tzw. wydatków sztywnych), w kontekście ustaleń ustawowych lub podjętych wcześniej zobowiązań, a grupami o charakterze wydatków elastycznych, kształtowanych w myśl priorytetów wynikających z polityki społeczno-gospodarczej oraz rozwoju procesu integracji z Unią Europejską. W grupie wydatków elastycznych znalazły się - między innymi - obok dotacji dla jednostek badawczych, również dotacje dla uczelni państwowych, stanowiące zasadniczy element wydatków budżetowych na szkolnictwo wyższe. Zaliczono je do wydatków prorozwojowych, co w projekcie ustawy budżetowej na rok 2001 znalazło wyraz w zachowaniu, wprawdzie nieznacznego, realnego wzrostu w stosunku do planu budżetu po zmianach na 2000 r.

Zaplanowane na 2001 r. wydatki w dziale 803 "Szkolnictwo wyższe" w kwocie 6.508,3 mln zł, w relacji do planu budżetu po zmianach w 2000 r. w kwocie 6.028,3 mln zł, wzrastają zatem w ujęciu realnym o 0,9%, przy wzięciu pod uwagę ostatniej rządowej prognozy średniorocznej stopy inflacji w 2001 r. na poziomie 7,0%.

Postulowana kwestia osiągnięcia w najbliższych latach skali finansowania szkolnictwa wyższego i nauki na poziomie zbliżonym do średniej w Unii Europejskiej wymagałaby gwałtownego zdynamizowania wzrostu wydatków w tym obszarze.

Należy przy tym zauważyć, że realizowane formy systemowe w dziedzinach: oświaty i wychowania, ochrony zdrowia, ubezpieczenia społecznego oraz ustroju administracyjno-terytorialnego państwa i struktur samorządowych, angażują znaczne środki z budżetu państwa, zwłaszcza nowy system wynagradzania nauczycieli w oświacie. Z uwagi na kondycję finansów publicznych, przed zakończeniem ich wdrażania, brak jest wystarczających przesłanek budżetowych dla podejmowania projektowanych reform w obszarze nauki i szkolnictwa wyższego, których realizacja wiązać się będzie z wydatnym angażowaniem środków budżetowych.

Dodatkowym argumentem przemawiającym za takim rozwiązaniem, w szczególności w zakresie szkolnictwa wyższego, jest fakt, iż w chwili obecnej nie można przewidzieć finalnego kształtu wdrażanej reformy systemu oświaty oraz nowego systemu wynagradzania nauczycieli, zgodnie z postanowieniami ustawy - Karta Nauczyciela, zaś w zakładanej reformie szkolnictwa wyższego powinny być przyjęte takie rozwiązania, które będą stanowić kontynuację wdrażanej reformy systemu oświaty. Funkcjonowanie szkolnictwa wyższego, zwłaszcza uczelni akademickich i zawodowych, w przyszłości będzie w znacznym stopniu uzależnione od rozwiązań przyjętych w reformie szkolnictwa ponadgimnazjalnego.

W świetle powyższych uwarunkowań opracowanie wieloletniego harmonogramu zwiększonego finansowania nauki i szkolnictwa wyższego nie może by realizowane przez stronę rządową w najbliższym czasie. Tego rodzaju plan mógłby mieć jedynie charakter postulatywny, z zastrzeżeniem, że poziom wydatków budżetowych na wymienione dziedziny uzależniony będzie od faktycznych możliwości finansowych państwa.

W kontekście wspomnianych uwarunkowań finansów państwa ostatnio proponowane rozwiązanie w projekcie ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym zakłada więc etapowe osiąganie docelowej poprawy wynagrodzeń pracowników cywilnych publicznego szkolnictwa wyższego. Proponuje się w tym projekcie, aby poprawa relacji wynagrodzeń pracowników uczelni cywilnych następowała w trzech etapach: od IV kwartału 2001 r., od początku 2002 r. oraz docelowo od początku 2003 r., przy założeniu, że poprawa relacji wynagrodzeń dla poszczególnych grup pracowniczych uczelni byłaby dokonywana w równomiernych proporcjach w tych trzech etapach. Proponowane rozwiązanie uwzględnia jako punkt odniesienia osiągnięcie w 2003 r. docelowej relacji przeciętnego wynagrodzenia w grupie asystentów na poziomie przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej prognozowanego w ustawie budżetowej na ten rok. Równolegle ulegałyby proporcjonalnej poprawie relacje w innych grupach nauczycieli akademickich, a więc profesorów i adiunktów oraz w grupie pracowników uczelni nie będących nauczycielami akademickimi. Podstawą kształtowania tych relacji w ramach systemu wynagradzania pracowników uczelni publicznych byłoby minimalne wynagrodzenie zasadnicze na poszczególnych stanowiskach jako istotny element składników wynagrodzeń.

Pragnę na zakończenie podkreślić, że znaczenie szkolnictwa wyższego i nauki dla rozwoju Polski, jest postrzegane w kategoriach priorytetów niekwestionowanych przez różne środowiska. Dziedziny te stanowią istotne czynniki, których waga jest eksponowana w koncepcjach działań na rzecz zrównoważonego wzrostu gospodarczego i ograniczania cywilizacyjnego dystansu do krajów najwyżej rozwiniętych.

Z wyrazami szacunku

W.Z. MINISTRA

Sekretarz Stanu

Warszawa, 2001-01-24

Nie przekazano w pełni dotacji budżetowych do wszystkich 6 akademii wychowania fizycznego, a także innych uczelni państwowych, w tym również wszystkich uczelni dotowanych z budżetu Ministra Edukacji Narodowej.

Należy zauważyć, że państwowe szkoły wyższe w znaczącym, aczkolwiek zróżnicowanym stopniu, dysponują przychodami własnymi, zwłaszcza w obszarze działalności dydaktycznej, które w myśl stosownych postanowień ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych, traktowane są jako środki publiczne. Ten mechanizm finansowania szkolnictwa wyższego powoduje, że szkoły wyższe posiadają relatywnie szersze pole manewru w reagowaniu i bieżącym dostosowywaniu funkcjonowania swojej gospodarki finansowej do niespodziewanych, ale też wyjątkowych, trudności budżetu państwa mających bezpośredni wpływ na ich systematyczne zasilanie w środki finansowe.

Należy również podkreślić, że w projekcie budżetu na rok 2001 nie przewidziano odrębnych środków rekompensujących niepełne zasilenie budżetowe, jakie miało miejsce w grudniu 2000 r. Podstawą kalkulacji projektu budżetu na rok 2001 był natomiast plan budżetu na 2000 r., a nie jego faktyczna relacja, która wyraziła się w zmniejszonym przelewie środków w końcu ubiegłego roku.

Z wyrazami szacunku

wz. MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Jerzy Zdrada

Warszawa, dnia 24 stycznia 2001 r.

W związku z oświadczeniem Pani Senator Doroty Kempki złożonym podczas 70 posiedzenia Senatu w dniu 7 grudnia 2000 roku, z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów, uprzejmie informuję, że Rząd zaczął prowadzić rozmowy ze stroną społeczną i związkami zawodowymi na temat sytuacji w służbie zdrowia jeszcze przed protestami organizowanymi przez Ogólnopolski Związek Zawodowy Pielęgniarek i Położnych. Niezwłocznie po otrzymaniu nominacji w listopadzie 2000 roku spotkałem się i rozmawiałem z przewodniczącą OZZPiP panią Bożeną Banachowicz o najpilniejszych problemach do rozwiązania dot. środowiska pielęgniarek i położnych.

Podczas negocjacji ze związkami zawodowymi Rząd przedstawił rozwiązania systemowe, gwarantujące każdemu pracownikowi samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej w latach 2001-2002 przyrost miesięcznego wynagrodzenia nie niższy od przyrostu płac w gospodarce narodowej. Rozwiązanie dotyczy tych SP ZOZ, w których przeciętne wynagrodzenie jest niższe lub równe przeciętnemu wynagrodzeniu w gospodarce narodowej w roku poprzednim. Rząd zobowiązał się w ramach posiadanych możliwości prawnych do działań umożliwiających przeznaczenie na wzrost wynagrodzeń pracowników w SP ZOZ, środków finansowych uzyskanych z podwyższenia poziomu składki na ubezpieczenie zdrowotne.

Zaproponowano ponadto rozwiązania systemowe zmierzające do funkcjonowania systemu opieki zdrowotnej w odniesieniu do grupy zawodowej pielęgniarek i położnych: wprowadzenie zmiany w ustawie o działalności gospodarczej zwalniającej z potrzeby rejestracji działalności prowadzonej w ramach praktyki pielęgniarskiej jako wykonywanie wolnego zawodu; wypracowanie rozwiązań systemowych regulujących; funkcjonowanie podstawowej opieki zdrowotnej w odniesieniu do praktyk lekarza rodzinnego oraz praktyk pielęgniarskich; funkcjonowanie systemu hospitalizacji domowych; systemu funkcjonowania zakładów opiekuńczo-wychowawczych i sposobu ich finansowania, również ze środków pomocy społecznej; wprowadzenie zasad szkolenia podyplomowego dla pielęgniarek i położnych analogicznego do zasad funkcjonujących w grupie lekarzy; utworzenie ośrodków pomocy organizacyjno-prawnej w regionach.

Postanowiono również, że reaktywowane zostaną Zespoły ds. Monitorowania Społecznych Skutków Reformy Ochrony Zdrowia usytuowanych przy Komisji Trójstronnej ds. Społeczno-Gospodarczych oraz przy wojewodach.

Rząd zobowiązał się do wzmocnienia kompetencji wojewodów w ramach Programu Restrukturyzacji w Ochronie Zdrowia i do przyśpieszenia prac nad modyfikacją Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla pracowników części budżetowej służby zdrowia.

Z wyrazami szacunku

Grzegorz Opala

Warszawa, dnia 24.01.2001 r.

W związku z oświadczeniem Pana Senatora Wiesława Pietrzaka złożonym podczas 71 posiedzenia Senatu w dniu 14 grudnia 2000 roku, z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów, uprzejmie informuję, że Rząd zaczął prowadzić rozmowy ze stroną społeczną i związkami zawodowymi na temat sytuacji w służbie zdrowia jeszcze przed protestami organizowanymi przez Ogólnopolski Związek Zawodowy Pielęgniarek i Położnych. Niezwłocznie po otrzymaniu nominacji w listopadzie 2000 roku spotkałem się i rozmawiałem z przewodniczącą OZZPiP panią Bożeną Banachowicz o najpilniejszych problemach do rozwiązania dot. środowiska pielęgniarek i położnych.

Podczas negocjacji ze związkami zawodowymi Rząd przedstawił rozwiązania systemowe, gwarantujące każdemu pracownikowi samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej w latach 2001-2002 przyrost miesięcznego wynagrodzenia nie niższy od przyrostu płac w gospodarce narodowej. Rozwiązanie dotyczy tych SP ZOZ, w których przeciętne wynagrodzenie jest niższe lub równe przeciętnemu wynagrodzeniu w gospodarce narodowej w roku poprzednim. Rząd zobowiązał się w ramach posiadanych możliwości prawnych do działań umożliwiających przeznaczenie na wzrost wynagrodzeń pracowników w SP ZOZ, środków finansowych uzyskanych z podwyższenia poziomu składki na ubezpieczenie zdrowotne.

Projekt zmian w ustawie o zmianie ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw i ustawy o zakładach opieki zdrowotnej został 22 grudnia br. przyjęty przez Sejm RP.

Od stycznia 2001 r. SP ZOZ zostaną objęte ustawą o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców. Oznacza to m.in., że przyrost przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w danym roku na szczeblu zakładu pracy będzie przedmiotem negocjacji i porozumienia między związkami a kierownictwem zakładu.

Zaproponowano ponadto rozwiązania systemowe zmierzające do funkcjonowania systemu opieki zdrowotnej w odniesieniu do grupy zawodowej pielęgniarek i położnych: wprowadzenie zmiany w ustawie o działalności gospodarczej zwalniającej z potrzeby rejestracji działalności prowadzonej w ramach praktyki pielęgniarskiej jako wykonywanie wolnego zawodu; wypracowanie rozwiązań systemowych regulujących; funkcjonowanie podstawowej opieki zdrowotnej w odniesieniu do praktyk lekarza rodzinnego oraz praktyk pielęgniarskich; funkcjonowanie systemu hospitalizacji domowych; systemu funkcjonowania zakładów opiekuńczo-wychowawczych i sposobu ich finansowania, również ze środków pomocy społecznej; wprowadzenie zasad szkolenia podyplomowego dla pielęgniarek i położnych analogicznego do zasad funkcjonujących w grupie lekarzy; utworzenie ośrodków pomocy organizacyjno-prawnej w regionach.

Obecnie w Ministerstwie Zdrowia prowadzone są prace z udziałem przedstawicieli Naczelnej Izby Pielęgniarek i Położnych oraz związków zawodowych w ośmiu roboczych zespołach problemowych, nad następującymi sprawami:

6) określeniem polityki w zakresie działań związanych z zatrudnieniem polskich pielęgniarek w krajach UE w okresie przedakcesyjnym;

Z wyrazami szacunku

Grzegorz Opala

Warszawa, dn. 25 01. 2001 r.

Szanowna Pani Marszałek

Organami nadzoru nad działalnością jednostek samorządu terytorialnego są: Prezes Rady Ministrów i wojewoda, a w zakresie spraw finansowych regionalne izby obrachunkowe.

I tak w odniesieniu do gminy - zgodnie z art. 85 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 1996 r. Nr 13, poz. 74 z późn. zm.) - nadzór ten sprawowany jest na podstawie zgodności z prawem. Jednocześnie ustawodawca przesądził - na gruncie art. 91 ww. ustawy - iż uchwała organu gminy sprzeczna z prawem jest nieważna, natomiast o nieważności uchwały w całości lub w części organ nadzoru (wojewoda) orzeka w terminie nie dłuższym niż 30 dni od daty doręczenia uchwały. Podkreślenia wymaga fakt, iż stosownie do art. 91 ust. 3 ww. ustawy, rozstrzygnięcie nadzorcze powinno zawierać uzasadnienie faktyczne i prawne oraz pouczenie o dopuszczalności wniesienia skargi do samorządu administracyjnego. Do złożenia skargi uprawniona jest gmina lub związek międzygminny, których interes prawny, uprawnienie albo kompetencja zostały naruszone. Podstawą wniesienia skargi jest uchwała organów gminy. W świetle powyższego należy stwierdzić, iż gminy, wobec których Wojewoda podjął - ich zdaniem - rozstrzygnięcia nadzorcze kierując się przesłankami pozamerytorycznymi, powinny z całą pewnością skorzystać z powyższego uprawnienia.

Biorąc pod uwagę np. dane za rok 1999 można zauważyć, iż w sprawach rozstrzygnięć nadzorczych Wojewody w odniesieniu do uchwał organów jednostek samorządu terytorialnego (nie wnikając w merytoryczne podstawy złożenia skarg), Naczelny Sąd Administracyjny wydał ogółem 5 rozstrzygnięć - wszystkie korzystne dla Wojewody; a zatem brak było wyroków NSA, które podważyłyby zasadność rozstrzygnięć nadzorczych Wojewody.

Pragnę również poinformować, iż z wyjaśnień udzielonych przez Wojewodę Warmińsko-Mazurskiego - w związku z oświadczeniem Panów Senatorów - wynika, że artykuł prasowy, będący podstawą wystąpienia, nie oddaje przebiegu III Zgromadzenia Delegatów RS AWS województwa warmińsko-mazurskiego. Ponadto z treści artykułu wynika, iż Wojewoda nie kieruje się kryterium politycznym w obsadzaniu Stanowisk w Urzędzie Wojewódzkim i radach nadzorczych spółek Skarbu Państwa. Jednocześnie w swoich wyjaśnieniach Wojewoda Warmińsko-Mazurski wskazał, iż wielokrotnie spotykał się z przedstawicielami samorządu terytorialnego, tak z własnej inicjatywy, jak i reprezentantów samorządu terytorialnego. Przykładem może być wspólna konferencja komendantów straży miejskich i gminnych oraz burmistrzów i prezydentów miast regionu Warmii i Mazur, czy też spotkania z władzami miast Szczecina, Nowego Miasta Lubawskiego, Ostródy, Górowa Iławieckiego, Małdyt, Elbląga oraz Działdowa.

Z poważaniem

Marek Biernacki

Warszawa, dnia 25 stycznia 2001 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na pismo z dnia 20 grudnia 2000 r. (sygn. AG/043/473/2000/IV), przesyłające oświadczenie Senatora RP Pana Witolda Kowalskiego, złożone w dniu 14 grudnia 2000 r., podczas 71 posiedzenia Senatu, w sprawie pielgrzymki na Ukrainę Papieża Jana Pawła II, z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów oraz w porozumieniu z Ministrem Spraw Zagranicznych, uprzejmie informuję, iż podmiotem właściwym do organizacji spotkania rodaków z Ojcem Świętym są odpowiednie władze Kościoła Katolickiego.

Zgodnie ze stanowiskiem Ministerstwa Spraw Zagranicznych, Departament Konsularny MSZ i podległe mu służby konsularne na terytorium Ukrainy, aktywnie włączą się - wzorem innych pielgrzymek - w proces sprawnego organizowania opieki konsularnej nad pielgrzymkami zarówno z kraju, jak i Polakami - pielgrzymami zamieszkałymi poza granicami Polski, którzy udadzą się na Ukrainę na spotkanie z Ojcem Świętym. Istotnym jest, aby polscy organizatorzy pielgrzymki pozostawali w stałym kontakcie z MSZ, a za jego pośrednictwem z władzami Ukrainy i konsulatami, co pozwoli na sprawne rozwiązywanie ewentualnych problemów, a także wyprzedzające sygnalizowanie ich stronie ukraińskiej.

Pragnę poinformować, iż stopień zaangażowania Policji w przewidywane przedsięwzięcie będzie uzależniony od liczebności wyjazdów planowanych przez władze kościelne lub inicjowanych przez niezależne stowarzyszenia, względnie podmioty komercyjne, takie jak biura. Zakładanym celem działań policyjnych byłoby zapewnienie bezpiecznego i bezkolizyjnego transferowania grup pielgrzymów na szlakach południowo-wschodniej Polski, od i do granicy z Ukrainą.

Zgodnie z informacją uzyskaną w Komendzie Głównej Państwowej Straży Pożarnej, KG PSP poinformuje środowisko pożarnicze o pielgrzymce Ojca Świętego Jana Pawła II na Ukrainę. Natomiast z chwilą otrzymania szczegółowego programu pielgrzymki, zostaną podjęte działania przez duszpasterzy strażaków, związane z bezpośrednim uczestnictwem służby pożarniczej w miejscach celebry papieskiej.

Marek Biernacki

Warszawa, dnia 26.01. 2001 r.

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatora Zbigniewa Kulaka na 71 posiedzeniu Senatu w dniu 14 grudnia 2000 r. w sprawie "dostępności świadczeń zdrowotnych otrzymywanych przez inwalidów wojennych" uprzejmie przedstawiam z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów, w porozumieniu z Urzędem do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych następujące wyjaśnienia.

Uprzejmie wskazuję, iż działania podejmowane w związku z nowelizacją ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (ustawa o zmianie ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym oraz niektórych innych ustaw - druk rządowy nr 1456), nie mają na celu ograniczenie dostępności inwalidów wojennych do leków i leczenia. Proponowana zmiana obecnego art. 44 ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28, poz. 153 ze zm.) jest związana z potrzebą uporządkowania systemu wydawania leków. Przepis ten będzie dotyczył bezpłatnego wydawania leków podstawowych, uzupełniających, ratujących życie i zdrowie, jak również wydawanych za częściową odpłatnością (ryczałt). W nowelizowanym art. 44 ust. 2 wymienionej ustawy bezpłatne zaopatrzenie w leki - wydawane wyłącznie na podstawie recepty lekarskiej oraz, po przedłożeniu recepty, leki dopuszczone do wydawania bez recepty w ilości jednego, najmniejszego opakowania - przysługuje inwalidom wojennym.

Informuję, iż wychodząc naprzeciw postulatom przedstawicieli środowiska kombatantów i inwalidów wojennych, w rządowym projekcie ustawy o zmianie ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym oraz zmianie niektórych innych ustaw (druk rządowy nr 145) zaproponowano by świadczenia ambulatoryjne z zakresu specjalistycznej opieki zdrowotnej były udzielane inwalidom wojennym bez skierowania lekarza ubezpieczenia zdrowotnego.

Jednocześnie proszę o przyjęcie wyjaśnienia w sprawie załączonego pisma z dnia 12 grudnia 2000 r. Stowarzyszenia Więźniów - Byłych Dzieci Hitlerowskich Obozów Koncentracyjnych. Omawiany przypadek nie dotyczy administracyjnego ograniczania zakresu świadczeń zdrowotnych. Ubezpieczona, inwalida wojenny nie zastosowała się do procedury wskazanej przez Kasę Chorych niezbędnej do podjęcia decyzji o finansowaniu świadczeń zdrowotnych udzielonych przez świadczeniodawcę nie związanego umową z Kasą Chorych, której Ubezpieczona jest członkiem.

Na wniosek Ubezpieczonej Kasa Chorych wskazała procedurę postępowania dotyczącą potwierdzenia płatności przez Kasę Chorych na leczenie planowe w ramach zakładów opieki zdrowotnej nie związanych umową z własną Kasą Chorych. Osoba ubezpieczona nie zastosowała się do wymaganej procedury. W celu uzyskania leczenia operacyjnego dokonała wyboru świadczeniodawcy i poddała się zabiegowi operacyjnemu wiedząc, że świadczeniodawca nie ma podpisanej umowy z Kasą Chorych, a następnie wystąpiła do Kasy Chorych z wnioskiem o zwrot kosztów leczenia.

Należy podkreślić, iż osobom ubezpieczonym, w tym inwalidom wojennym, przysługują na zasadach określonych w ustawie o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, świadczenia zdrowotne. Kasa Chorych zawiera umowy ze świadczeniodawcami w celu zapewnienia ubezpieczonym świadczeń. Świadczenia są udzielane na podstawie skierowania lekarza ubezpieczenia zdrowotnego. Uprzejmie zwracam uwagę na prawa ubezpieczonego - ubezpieczony ma prawo, między innymi do: wyboru lekarza podstawowej opieki zdrowotnej lub lekarza rodzinnego spośród lekarzy ubezpieczenia zdrowotnego współpracujących z Kasą Chorych, do której należy ubezpieczony, wyboru lekarza specjalisty spośród lekarzy ubezpieczenia zdrowotnego współpracujących z Kasą Chorych, do której należy ubezpieczony, wyboru szpitala, wyboru Kasy Chorych, pokrycia przez Kasę Chorych, której ubezpieczony jest członkiem, wydatków poniesionych w związku z uzyskaniem świadczeń w razie nagłego zachorowania, wypadku, urazu i zatrucia lub potrzeby natychmiastowego leczenia szpitalnego, udzielanych przez świadczeniodawców nie związanych umową z żadną Kasą Chorych - do wysokości przeciętnych kosztów takich świadczeń w danej Kasie Chorych, o ile wykaże, że nie miał możliwości uzyskania świadczenia u świadczeniodawcy związanego umową z Kasą (art. 60 ustawy).

Ponadto należy wskazać, iż ustawą z dnia 21 stycznia 2000 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z funkcjonowaniem administracji publicznej (Dz.U. Nr 12, poz. 136) został zmieniony art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz.U. Nr 142 poz. 950 ze zm.) i otrzymał brzmienie:

"Kombatanci i inne osoby uprawnione korzystają z pierwszeństwa do środowiskowej opieki socjalnej w miejscu zamieszkania, w uzyskaniu miejsc w domach pomocy społecznej zwłaszcza w domach przeznaczonych dla kombatantów, oraz opieki zdrowotnej". Przy czym należy zaznaczyć, iż warunki korzystania ze świadczeń zdrowotnych określa głównie, dla kombatantów i innych osób uprawnionych, tak jak dla innych ubezpieczonych ustawa o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym i przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie niniejszej ustawy.

Z wyrazami szacunku

Grzegorz Opala

Warszawa, 20001-01-26

W kwestii podniesionej przez Pana Senatora W. Pietrzaka, a więc symboliki wojskowej, pragnę poinformować, że przejawem powrotu do tradycji II Rzeczypospolitej było - obok przejmowania tradycji jednostek wojskowych, odznak pamiątkowych struktur wojskowych różnego szczebla, wprowadzenia rogatywek - reaktywowanie elementów kawaleryjskich. Jednostkom wojskowym nadano nazwy wywodzące się z tego obszaru terminologii - np. kawaleria pancerna, kawaleria powietrzna, pułk ułanów. Powołano także Szwadron Kawalerii Rzeczypospolitej Polskiej, który od listopada 2000 r. jest w strukturze Brygady Obrony Terytorialnej z Mińska Mazowieckiego. Logicznym więc wydaje się, że sprawa powrotu do tradycyjnych nazw stopni wojskowych dla wielu środowisk będzie oznaką naturalnego zwieńczenia procesu przywracania tradycji w Wojsku Polskim.

Problem ten należy rozpatrywać z punktu widzenia specyfiki kawaleryjskich stopni wojskowych, był on bowiem swoistym wyróżnikiem kawalerii, czyli rodzaju wojsk walczących konno. Używany jeszcze w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie, a także w Wojsku Polskim w pierwszych latach po zakończeniu II wojny światowej, zniknął wraz z rozformowaniem ostatniej jednostki kawalerii. Powrócił on obecnie z chwilą włączenia w struktury wojska wspomnianego reprezentacyjnego szwadronu kawalerii.

Przechodząc do odpowiedzi na konkretne pytania Pana Senatora pragnę stwierdzić, że rzeczywiście sprawa ustalania innych nazw stopni w Wojsku Polskim nie jest sprawą najważniejszą, ale wpisuje się niewątpliwie we wspomniany wyżej szerszy kontekst przywracania tradycji. Propozycje zmiany stopni wojskowych, wysuwane zwłaszcza przez środowiska kombatanckie, są aktualnie w trakcie rozpatrywania przez Komisję Historyczną do Spraw Symboliki Wojskowej, złożonej z wybitnych historyków i heraldyków. Po sformułowaniu przez nią stosownych wniosków, które zostaną zaopiniowane przez właściwe komórki organizacyjne resortu nastąpi proces konsultacji w jednostkach wojskowych, a także z parlamentarzystami, co dopiero stanie się podstawą do wydania stosownej decyzji.

Na zakończenie pragnę przywołać uwagę Pani Marszałek, że zgodnie z delegacją art. 74 ust. 4 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony RP (Dz.U. z 1992 r. Nr 4, poz. 16 z późn. zm.) minister właściwy do spraw obrony może nie tylko ustalać inne nazwy stopni wojskowych w poszczególnych rodzajach wojsk lub służb równoznaczne ze stopniami wymienionymi w ust. 2 wspomnianej ustawy, ale także ustanowić w drodze rozporządzenia nowe stopnie wojskowe.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 2001-01-29

Ponadto, uprzejmie informuję, iż podjęte zostały prace nad projektem nowej ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego. Jednym z głównych założeń nowej ustawy ma być przesunięcie jak największej liczby zadań, obecnie będących zadaniami zleconymi z zakresu administracji rządowej, do zadań własnych jednostek samorządu terytorialnego, a co za tym idzie zastąpienie dotacji celowych, dochodami własnymi. Obecna ustawa o dochodach jednostek samorządu terytorialnego obowiązuje do końca 2001 roku, a więc prace nad nową ustawą powinny być zakończone jeszcze w tym roku.

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dn. 29.01.2001 r.

W nawiązaniu do pisma nr AG/043/26/01/IV z dnia 17 stycznia br. oraz załączonego oświadczenia Pana Senatora Zbigniewa Gołąbka złożonego na 73. posiedzeniu Senatu w dniu 11 stycznia 2001 roku uprzejmie informuję o podjętych przez Agencję Rozwoju Przemysłu SA. działaniach wspomagających restrukturyzację upadłych Zakładów Metalowych "Łucznik" SA. i Zakładów Tworzyw Sztucznych "PRONIT".

W wyniku zawartego porozumienia z dnia 23 grudnia 1998 r. pomiędzy Ministrem Pracy i Polityki Socjalnej, Ministrem Skarbu Państwa i Prezesem Krajowego Urzędu Pracy po uwzględnieniu pozytywnej opinii Naczelnej Rady Zatrudnienia, Agencja Rozwoju Przemysłu SA. została dokapitalizowana kwotą stu milionów złotych z przeznaczeniem na restrukturyzację niektórych zakładów przemysłu zbrojeniowego w drodze objęcia udziałów (akcji) i wniesienia wkładu finansowego. Dokonany przez zarząd ARP S.A rozdział środków przewidywał dla;

W ramach powyższych kwot Agencja wielokrotnie udzielała pomocy finansowej, która umożliwiała funkcjonowanie ww. podmiotów oraz realizowanie procesów restrukturyzacyjnych (wydzielanie spółek) i funkcjonowanie podmiotów utworzonych na wydzielonym majątku. Agencja sfinansowała także prace firm konsultingowych dot.: opracowania biznes planu uruchomienia produkcji nitrocelulozy w ZTS "PRONIT" S.A. w Pionkach, biznes planu tworzenia na majątku ZTS "PRONIT" SA. Spółki Zakład Produkcji Specjalnej Sp. z o.o. oraz projektu utworzenia na bazie majątku ZM "ŁUCZNIK" SA. w Radomiu Spółki Fabryka Broni "ŁUCZNIK" Sp. z o.o.

Środki zarezerwowane ale nie wykorzystane aktualnie Agencja przeznaczyła w uzasadnionych wypadkach na pomoc doraźną dla ZM "DEZAMET" SA.; ZM "BUMAR" SA. w Gliwicach (pożyczki na realizację kontraktów z MON). Z tych środków ARP SA. sfinansowała dostawy broni i amunicji dla MON o łącznej wartości 25,2 mln zł. zrealizowane przez ZM "MESKO" i ZM. "Łucznik" SA.

- zadania produkcyjne realizowane będą początkowo poprzez zlecenia w ZM "Łucznik" SA. w Upadłości a następnie samodzielnie na wybranych składnikach majątku produkcyjnego Zakładu Produkcji Specjalnej w ZM "Łucznik" SA. w Upadłości. Wielkość i strukturę tego majątku określa poziom zadań produkcyjnych zaplanowanych do realizacji w latach 2001-2003, (początkowo dzierżawionych a następnie kupionych od syndyka Zakładów Metalowych).

Realizacja powyższej koncepcji przebiega, zgodnie z przyjętymi założeniami, w trzech etapach:

Etap II - działalność Fabryki Broni na majątku dzierżawionym od ZM "Łucznik" SA. w upadłości (planowany czas trwania etapu II i III kw. 2001 r.). Realizacja zamówień na dostawy broni strzeleckiej na potrzeby służb MSWiA w ilości po ok. 4000 szt. PM-98 Glauberyt kwartalnie. Podpisanie tych umów jest warunkiem koniecznym dla dalszego istnienia Fabryki Broni. Finansowanie działalności produkcyjnej Fabryki Broni w tym etapie spocznie na Agencji Rozwoju Przemysłu. Przewiduje się, że zaangażowanie Agencji z tego tytułu - w formie dokapitalizowania - wyniesie 4.000.000,00 zł. Zakłada się, że na tym etapie działalności Fabryka Broni podpisze umowę z MON na dostawę 3000 kpl. karabinka BERYL, w ramach realizacji porozumienia z organizacjami związkowymi działającymi w ZM "Łucznik" SA. z dnia 24 sierpnia 2000 r. Realizacja umowy będzie wymagała zwiększenia zatrudnienia w Fabryce Broni jak również dodatkowego sfinansowania ze strony ARP tej transakcji (prawdopodobnie w formie pożyczki dla F.B.) na kwotę ok. 8.000.000,00 zł.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością - Zakłady Produkcji Specjalnej w Pionkach została zawiązana przez Agencję Rozwoju Przemysłu SA. w dniu 29.06.2000 r. Rejestracja spółki nastąpiła w dniu 4 sierpnia 2000 r. Na dzień 1 stycznia 2001 r. kapitał zakładowy Zakładów Produkcji Specjalnej wynosi 11.100.000,000 zł. Całość udziałów w spółce objęła Agencja Rozwoju Przemysłu SA.

- zatrudnienie pracowników nastąpi tylko w ilości niezbędnej dla realizacji zadań produkcyjnych, obsługi inżynieryjno-technicznej i administracyjnej.

Etap I (realizacja do 31.12.2000 r.) - organizacyjny, działalność Zakładów Produkcji Specjalnej Sp. z o.o. poprzez realizację zadań produkcyjnych na podstawie umowy zlecenia w ZTS "PRONIT" SA. w upadłości.

Etap II - działalność ZPS Sp. z o.o. na majątku dzierżawionym od syndyka ZTS "PRONIT" SA. w upadłości (planowany czas trwania etapu - I i II kw. 2001 r.). Termin rozpoczęcia dzierżawy zależy od stopnia przygotowania prac przez syndyka masy upadłości ZTS "PRONIT" SA. Planuje się rozpoczęcie dzierżawy majątku do produkcji prochów, nitrocelulozy, nitrogliceryny i klejów od 31.02.2001 r.

Środki finansowe na wykup majątku i niezbędną inwestycję w produkcję nitrocelulozy szacuje się na ok. 130 mln zł. Agencja nie dysponuje aktualnie takimi środkami. Zdefiniowanie źródeł pozyskania przedmiotowych środków jest sprawą bardzo pilną, warunkującą powodzenie budowania Zakładów Produkcji Specjalnych Sp. z o.o. wraz z oddziałem produkującym nitrocelulozę. W tej sytuacji ARP SA. nie będzie w stanie realizować przedsięwzięcia modernizacji produkcji nitrocelulozy bez dodatkowych środków. Należy jednocześnie zaznaczyć, że kontynuacja produkcji prochów w oparciu o własną nitrocelulozę, produkowaną na starych urządzeniach, aczkolwiek niezbędna z punktu widzenia obronności kraju spowoduje znaczne straty w nowej Spółce i może w konsekwencji doprowadzić do jej upadłości. Niezbędne nakłady na uruchomienie rentownego zakładu produkcji nitrocelulozy wg naszych szacunków wynoszą ok. 100 milionów zł. Jednocześnie zdaniem ekspertów, prowadzenie działalności w oparciu o import nitrocelulozy np. z Czech jest niewskazany z uwagi na niebezpieczeństwo dla obronności kraju oraz tajemnice technologiczne produkcji.

Przy założeniu pełnego wdrożenia wyżej przedstawionego planu i tym samym całkowitego przejęcia produkcji ZTS "PRONIT" S.A. przewidujemy zatrudnienie w nowej spółce na poziomie ok. 400 osób co po uwzględnieniu zatrudnienia w spółkach towarzyszących może powiększyć rynek pracy w rejonie Pionek do ok. 800 miejsc pracy. Ważnym elementem naszego działania jest także utrzymanie działalności wcześniej wydzielonych z ZTS "PRONIT" SA. spółek co także wymaga zaangażowania środków finansowych.

Warszawa, 2001-01-30

Skutki finansowe wprowadzanego nowego systemu wynagradzania nauczycieli w roku 2000 w poszczególnych jednostkach samorządu terytorialnego przekroczyły planowane wydatki w tym zakresie. W wyniku sygnalizowanych przez jednostki samorządu terytorialnego niedoborów środków na wynagrodzenia powołany został przez Komisję Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialnego Zespół ds. Oceny Skutków Wdrożenia Karty Nauczyciela. Komisja przyjęła kwotę 1 196 000 tys. zł jako niedobór zawartych w części oświatowej subwencji ogólnej środków niezbędnych na pokrycie pełnych kosztów wdrożenia zmian w Karcie Nauczyciela w roku 2000 oraz rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 11 maja 2000 roku.

Pragnę poinformować Panią Marszałek, iż skutki finansowe wdrożenia Karty Nauczyciela w warunkach po korekcie danych i z uwzględnieniem przyjętej metodologii ich naliczania zamknęły się ogółem w kwocie 2 018 114 681 zł. Pismem z dnia 29 listopada 2000 roku dodatkowe skutki finansowe w tej wysokości ze wskazanym podziałem na poszczególne jednostki samorządu terytorialnego zostały przekazane do realizacji Ministerstwa Finansów. Do dnia 31 grudnia 2000 roku Ministerstwo Finansów przekazało 2 748 jednostkom samorządu terytorialnego ogólną kwotę w wysokości 708 285 670 zł.

Ministerstwo Edukacji Narodowej przekazało jednostkom samorządu terytorialnego informację o wysokości niedoboru części oświatowej subwencji ogólnej na realizację Karty Nauczyciela, a rząd Rzeczypospolitej Polskiej rozpoczął w 2000 roku przekazywanie stosownych decyzji i środków finansowych jednostkom samorządu terytorialnego. Tym jednostkom, które nie uzyskają pełnej rekompensaty w 2000 roku, zapewniono ich pokrycie w roku 2001, z uwzględnieniem kosztów, poniesionych przez te jednostki w związku z późniejszym otrzymaniem środków, w tym ewentualnych kredytów. W budżecie na 2001 rok przewidywana jest dodatkowa rezerwa. W obecnej chwili przeprowadzana jest autopoprawka budżetu, w której została przewidziana kwota na pełną rekompensatę skutków wdrażania Karty Nauczyciela w roku 2000, łącznie z wszystkimi konsekwencjami.

Ponadto uprzejmie informuję, iż wysokość kwot niezbędnych na realizację Karty Nauczyciela w poszczególnych jednostkach samorządu terytorialnego została określona na podstawie ankiety - "Rozliczenie skutków wdrożenia nowego systemu wynagradzania nauczycieli", w której samorządy przedstawiły informację o skutkach podwyżki płac nauczycielskich w ujęciu miesięcznym. W kalkulacji uwzględniono wynagrodzenie zasadnicze, dodatki i wynagrodzenia dodatkowe w wysokościach podanych przez poszczególne jednostki jako łączne wynagrodzenie nauczycieli zatrudnionych w dniu 10 kwietnia 2000 roku w warunkach przed wprowadzeniem Karty Nauczyciela oraz w warunkach po wprowadzeniu Karty (w tym także wynagrodzenie za godziny ponadwymiarowe), biorąc pod uwagę wysokość dodatku motywacyjnego - 10 zł na etat nauczycielski oraz wysokość dodatku funkcyjnego 340 zł na każdego wykazanego dyrektora i 23 zł dodatku za wychowawstwo klasy (zgodnie z algorytmem przyjętym przez Komisję Wspólną Rządu i Samorządu w dniu 25 lipca 2000 roku). W rozliczeniu uwzględniono liczbę etatów nauczycielskich wykazaną przez daną jednostkę w sprawozdaniu EN-3 o stanie zatrudnienia nauczycieli w dniu 10 września 1999 roku lub w ankiecie. Ostateczna kwota uwzględnia także skutki w skali rocznej i tzw. pochodne od wynagrodzeń nauczycieli - 26, 83% (1,2683).

Ministerstwo Edukacji Narodowej przeprowadziło, w uzasadnionych przypadkach, korektę otrzymanych danych statystycznych w zakresie liczby etatów nauczycielskich oraz błędów wypełniania ankiety. O pozytywnym lub negatywnym rozpatrzeniu wniosku o zwiększenie środków na wdrożenie Karty Nauczyciela lub też korektę danych, jednostki samorządu terytorialnego zostały poinformowane odrębnym pismem.

Jednocześnie pragnę poinformować Panią Marszałek, iż w przypadku Powiatu Przysuskiego do kalkulacji skutków wdrożenia Karty Nauczyciela przyjęto liczbę etatów wykazaną przez Powiat w sprawozdaniu statystycznym EN-3 z 1999 roku. Jak w przypadku pozostałych jednostek samorządu terytorialnego nie zostali uwzględnieni nauczyciele placówek, które przeszły z dniem 1 stycznia 2000 roku do działu "Opieka społeczna" (placówki opiekuńczo-wychowawcze) i organem prowadzącym jest dla nich Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej. O negatywnym rozpatrzeniu wniosku Powiat został powiadomiony odrębnym pismem z dnia 10 grudnia 2000 r. nr DKS-WSW-1032/301/KF/2000.

Z wyrazami szacunku

Prof. dr hab. inż. Edmund Wittbrodt

Warszawa, 2001-01-30

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

1. Wnioskowana budowa obwodnicy Kłodzka znajduje się w ogólnym zestawieniu przewidzianych do budowy obwodnic, opracowanym w Generalnej Dyrekcji Dróg Publicznych. Ze względu na ograniczoną ilość środków finansowych z budżetu państwa jak również konieczność wcześniejszej realizacji innych jeszcze pilniejszych projektów na sieci dróg krajowych nie jest niestety możliwe podjęcie tego zadania w najbliższych latach ze środków krajowych.

Z wyrazami szacunku

Jerzy Widzyk

Warszawa, 2001-01-30

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Oświadczenie Pana Senatora Zychowicza porusza sprawę sprzedaży całych budynków mieszkalnych, w których mieszkania były zajęte przez najemców oraz wynikającej stąd potrzeby zapewnienia ochrony prawnej (a nawet prawa nabycia własności lokalu) najemcom mieszkań położonych w takich budynkach. Pan Senator stwierdza, że praktyka ta była zakwestionowana przez orzecznictwo sądów i Trybunału Konstytucyjnego. Zdaniem Pana Senatora wejście w życie art. 3 noweli do ustawy z dnia 14 kwietnia 2001 r. o zasadach przekazywania zakładowych budynków mieszkalnych przez przedsiębiorstwa państwowe (Dz.U. Nr 49, poz. 442), tylko częściowo poprawiło sytuację najemców. Wynika to z faktu, że powołany przepis dotyczy mieszkań "stricte zakładowych", zatem nie obejmował mieszkań należących np. do wojewódzkich związków spółdzielni pracy lub też mieszkań nauczycielskich.

Natomiast odnosząc się do mieszkań należących do wojewódzkich związków spółdzielni pracy, należy stwierdzić, że budynki, w których znajdują się te mieszkania stanowią własność spółdzielni pracy, a więc zgodnie z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej stanowią mienie prywatne. Przepisy regulujące spółdzielczość zostały wprawdzie ostatnio znowelizowane, jednakże tylko w zakresie regulacji dotyczących spółdzielni mieszkaniowych (ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych). Wprowadzenie jakichkolwiek nowych rozwiązań prawnych, które umożliwiłyby najemcom omawianych mieszkań ich preferencyjne nabycie, oznaczałoby dokonywanie kolejnych zmian w obowiązującym Pawie spółdzielczym.

Inicjatywa w tym zakresie raczej wydaj się skazana na niepowodzenie, ze względu na zawarte w Konstytucji gwarancje prawa własności. Wprowadzenie korzystnych dla lokatorów zmian dotyczących spółdzielni mieszkaniowych znajdowało pewne oparcie w ustawowo nałożonym na te spółdzielnie obowiązku zaspokajania potrzeb mieszkaniowych ich członków. Pomimo tego niektóre organizacje spółdzielcze twierdzą, że naruszona została konstytucyjna zasada ochrony własności prywatnej. Nie podzielam tego poglądu w odniesieniu do spółdzielni mieszkaniowych, uważam jednak, że podjęcie podobnej inicjatywy wobec spółdzielni mających inne zadania ustawowe i statutowe, nie powinno mieć miejsca.

Druga kategoria mieszkań wymieniona w oświadczeniu Pana Senatora Zychowicza to tzw. mieszkania nauczycielskie, czyli takie, których najemcami są nauczyciele. Odnośnie tych mieszkań informuję, że z reguły położone są one w budynkach znajdujących się w trwałym zarządzie szkół lub kuratoriów oświaty, czyli jednostek organizacyjnych nie posiadających osobowości prawnej. Zatem budynki te stanowią w istocie własność Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego, a zatem mają do nich zastosowanie przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. Nr 46., poz. 543)). Zgodnie z tymi przepisami nic nie stoi na przeszkodzie, aby w sytuacji gdy nauczyciele wnioskują o nabycie mieszkań, wydano decyzje o wygaszeniu trwałego zarządu, a wówczas starosta w imieniu Skarbu Państwa lub też zarząd odpowiedniej jednostki samorządu terytorialnego mogą sprzedawać mieszkania na rzecz najemców na zasadach określonych w powołanej ustawie. Nauczyciele korzystają, tak jak wszyscy inni najemcy, z pierwszeństwa nabycia zajmowanego lokalu wynikającego z art. 34 ust. 1 pkt 3 z obowiązujących na danym terenie bonifikat od ceny nabycia, przyznanych na podstawie art. 68 ust. 1 powołanej ustawy o gospodarce nieruchomościami. Przepisy stwarzają zatem właściwe możliwości sprzedaży mieszkań nauczycielom. Podjęcie decyzji o prywatyzacji (sprzedaży) tzw. mieszkań nauczycielskich wymaga jednak weryfikacji uwzględniającej lokalizację nieruchomości oraz celowość prywatyzacji zasobów mieszkaniowych pod względem racjonalnego zarządzania nieruchomością oraz zapewnienia należytych kadr lokalnej oświacie.

Natomiast po wejściu w życie ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa (Dz.U. z 2001 r. Nr 4, poz. 24), do mieszkań zajmowanych przez nauczycieli i stanowiących własność Skarbu Państwa, z reguły znajdą zastosowanie przepisy tej ustawy. Wynika to z treści art. 10 powołanej ustawy, zgodnie z którym mieszkanie stanowiące własność Skarbu Państwa, będące w trwałym zarządzie jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, może być zbyte osobie uprawnionej na jej wniosek po cenie pomniejszonej stosownie do zasad określonych w ustawie. Uprawnienie do nabycia mieszkania na powyższych zasadach wygasa, jeżeli wniosek o nabycie nie zostaje złożony organowi reprezentującemu Skarb Państwa w terminie 3 lat od dnia wejścia w życie ustawy.

Reasumując należy zatem wyraźnie stwierdzić, że obowiązujące regulacje prawne stwarzają możliwość nabywania własności lokali mieszkalnych przez nauczycieli, dlatego też nie ma potrzeby podejmowania inicjatywy legislacyjnej w tym zakresie.

Licząc na to że powyższe wyjaśnienia uznane zostaną za wyczerpujące, równocześnie chciałbym zwrócić uwagę, że powołany na wstępie pisma art. 3 noweli do ustawy o zasadach przekazywania budynków zakładowych, który zdaniem Pana Senatora rozwiąże częściowo sytuację najemców, okazał się przepisem budzącym wiele wątpliwości prawnych, w związku z czym został zaskarżony do Trybunału Konstytucyjnego z powodu jego niezgodności z ustawą zasadniczą. Fakt ten skłania do refleksji nad potrzebą daleko posuniętej ostrożności w formułowaniu projektów aktów prawnych dotykających kwestii nadrzędnie chronionego prawa własności.

p.o. PREZESA

Piotr Mync

Warszawa, dn. 30.01.2001 r.

Odpowiadając na Pani pismo AG/043/28/01/IV z dnia 17 stycznia 2001 roku, w którym zwraca się Pani o przedstawienie stanowiska Prezesa Krajowego Urzędu Pracy odnośnie oświadczenia Pana Senatora Zbigniewa Gołąbka, złożonego podczas 73. posiedzenia Senatu RP w dniu 11 stycznia 2001 roku, w sprawach dotyczących Krajowego Urzędu Pracy uprzejmie wyjaśniam:

- 26.3: Zmiany przychodów i wydatków, o których mowa w ust. 2, wymagają dokonania zmian w rocznym planie finansowym.

- 28.1: Wydatki publiczne mogą być ponoszone na cele i w wysokości ustalonych w ustawie budżetowej, uchwale budżetowej jednostki samorządu terytorialnego i w planie finansowym jednostki sektora finansów publicznych".

Fundusz Pracy roku 2000 był obciążony w ponad 90% wypłatami różnego rodzaju świadczeń z zakresu pasywnych form łagodzenia skutków bezrobocia. Liczba osób pobierających zasiłki oraz zasiłki i świadczenia przedemerytalne przekroczyła w ciągu roku założone wielkości, wzrosły ponad planowaną wysokość wypłaty zasiłków i świadczeń przedemerytalnych, niekorzystnie zmieniając strukturę zobowiązań Funduszu w obszarze świadczeń obligatoryjnych. Ponad planowany poziom wzrósł także wskaźnik inflacji, który jest uwzględniany przy kalkulowaniu wysokości świadczeń. Wszystkie te czynniki łącznie doprowadziły do sytuacji zagrażającej płynności Funduszu Pracy.

Prezes Krajowego Urzędu Pracy, mając wiedzę o występujących zagrożeniach dla Funduszu Pracy w 2000 roku, a także o tym, że w projekcie budżetu na rok 2001 zaproponowane zostało znaczne ograniczenie środków na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu, nie mógł zareagować inaczej. Mając na celu zatrzymanie procesu powstawania zobowiązań po dniu 30 listopada 2000 roku, wypowiedział kontrakty. Podstawą wypowiedzenia był zapis § 4 kontraktu, dający Stronom taką możliwość z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia. Wypowiedzenie jest jednobrzmiące i dotyczy wszystkich powiatów oraz wszystkich elementów kontraktów.

Likwidacja systemu z dniem 31 grudnia 1999 roku spowodowała, że mamy do czynienia z blisko 400 niezależnymi podmiotami, z których każdy podejmuje decyzje według własnej wiedzy o potrzebach lokalnego rynku pracy i na podstawie oceny stojących do jego dyspozycji możliwości.

Decyzja Prezesa Krajowego Urzędu Pracy została podjęta w wyniku dbałości dysponenta Funduszu Pracy o przestrzeganie obowiązującego prawa. Dane zebrane od starostów, świadczyły o tym, że kwota zobowiązań samorządów lokalnych przewidywana przez nie na koniec roku 2000 wyniesie 440 mln zł. Gdyby Prezes Krajowego Urzędu Pracy nie wypowiedział kontraktów, narastanie zobowiązań przekroczyłoby granicę możliwości ich sfinansowania z planowanego budżetu.

z up. PREZESA KUP

Wiceprezes

Barbara Banasiak

Warszawa, 31.01.2001

W związku z otrzymanym przy piśmie znak: AG/043/29/01/IV z dnia 17.01.2001 tekstem oświadczenia senatora Pana Mariana Nogi w sprawie wyjaśnienia czy naruszone zostało prawo przez Radę Nadzorczą Spółki Fabryki Pojazdów Ciężarowych ZREMB - Wrocław SA. przy podejmowaniu decyzji dotyczącej odwołania członków Zarządu Spółki, przedkładam Pani Marszałek Senatu stosowną informację.

Andrzej Chronowski