Warszawa, 14 grudnia 2000 r.

W związku z oświadczeniem złożonym przez senatora Mariana Żenkiewicza podczas 68 posiedzenia Senatu RP w dniu 9 listopada br. w sprawie pogarszających się warunków płacy i pracy funkcjonariuszy i pracowników Służby Więziennej, a przesłanym mi przez Sekretarza Stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów Michała Wojtczaka w celu ustosunkowania się, niniejszym przedstawiam uprzejmie następujące stanowisko:

Trudna sytuacja materialna funkcjonariuszy i pracowników Służby Więziennej, a także trudne warunki ich pracy, są znane kierownictwu resortu Sprawiedliwości, które to na przestrzeni ostatnich lat wielokrotnie podejmowało różne działania i inicjatywy mające na celu zwiększenie nakładów finansowych na działalność penitencjarną oraz podwyższenie uposażeń funkcjonariuszy, a także zwiększenie etatów w związku z nowymi zadaniami służby Więziennej.

Ponieważ funkcjonariusze Służby Więziennej posiadali najniższy w służbach mundurowych mnożnik wynagrodzeń (1.69), resort Sprawiedliwości wystąpił w tym roku z propozycją zwiększenia wydatków na ich wynagrodzenia o kwotę 56 milionów złotych i przygotował projekt zmiany rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie określenia wielokrotności kwoty bazowej, stanowiącej przeciętne uposażenie tych funkcjonariuszy. Zaproponowany w tym projekcie mnożnik wynagrodzeń 1,84, tj. o 0.15 punktu wyższy od dotychczasowego, został przyjęty przez Radę Ministrów. Podpisanie stosownego rozporządzenia przez Prezesa Rady Ministrów w dniu 17 października 2000 r. i jego ogłoszenie (Dz.U. Nr 92, poz. 1015) przyniesie znaczący wzrost płac funkcjonariuszy Służby Więziennej już od stycznia 2001 r.

Janusz Niedziela

SEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 14.12. 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Prace przygotowawcze dotyczące opracowania projektu ustawy o zmianie ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej rozpoczęły się w ubiegłym roku. Polegały one m.in. na upowszechnieniu Dyrektyw Rady Wspólnot Europejskich odnoszących się do zawodów pielęgniarki i położnej i zapoznaniu środowiska zawodowego z tymi dyrektywami za pośrednictwem samorządu zawodowego pielęgniarek i położnych oraz gromadzeniu napływających informacji na temat zmian legislacyjnych dotyczących przepisów regulujących zawody pielęgniarki i położnej. Jednocześnie przedmiotem analiz i konsultacji pozostawały opracowania i ekspertyzy prawne związane z harmonizacją prawa polskiego i wymogów prawnych Unii Europejskiej.

Pragnę wyjaśnić, że tryb prowadzenia prac nad projektem ustawy zmieniającej ustawę o zawodach pielęgniarki i położnej był spowodowany koniecznością dostosowania terminu zakończenia prac nad projektem ustawy do harmonogramu prac Rządu, natomiast nie wynikał z braku poszanowania praw ustawowo przynależnych samorządowi zawodowemu pielęgniarek i położnych. Zgadzam się z opinią Pana Senatora co do znaczenia powyższej ustawy dla środowiska pielęgniarek i położnych, dlatego też do prac nad projektem ustawy zaproszeni zostali przedstawiciele Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych.

W dniu 16 sierpnia projekt ustawy został przesłany do uzgodnień międzyresortowych, a termin zaopiniowania projektu został wyznaczony do dnia 31 sierpnia br. po czym na wniosek strony społecznej przedłużony do dnia 7 września br. Konferencja uzgodnieniowa, która odbyła się w dniu 12 września była wynikiem nadesłanych uwag do projektu ustawy zmieniającej ustawę o zawodach pielęgniarki i położnej. Następnie projekt ustawy skierowano do Urzędu Rady Ministrów w dniu 19 września br. i również w trakcie przygotowania materiału na posiedzenie Rady Ministrów wpływały uwagi z poszczególnych resortów w tym także od samorządu zawodowego pielęgniarek i położnych. Na posiedzeniu Komitetu Integracji Europejskiej w dniu 04.10. br. zapadła decyzja o zwołaniu konferencji z wybranymi przedstawicielami poszczególnych resortów podtrzymującymi uwagi do projektu ustawy. Konferencja w dniu 5 października br. zwołana w trybie pilnym pozwoliła na uzgodnienie ostatecznej formy projektu ustawy. Zatem rzeczywisty czas opiniowania projektu ustawy znacznie się wydłużył. Uprzejmie wyjaśniam, że Ministerstwo Zdrowia nie uczestniczyło w przekazywaniu kolejnych projektów ustawy do poszczególnych okręgowych izb pielęgniarek i położnych, natomiast przekazywało projekty i konsultowało je z Naczelną Radą Pielęgniarek i Położnych reprezentującą samorząd zawodowy.

Reasumując pragnę podkreślić, że Ministerstwo Zdrowia w pracach nad projektem ustawy o zmianie ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej kierowało się koniecznością dostosowania terminu zakończenia prac nad projektem do przyjętego harmonogramu prac rządu w przedmiotowej sprawie. Wyrażam głęboką nadzieję, że w przyszłości prace nad równie ważnymi regulacjami prawnymi nie będą musiały odbywać się pod naciskiem dużych ograniczeń czasowych i pozwolą na pełne poszanowanie praw organów opiniujących akty prawne.

Z wyrazami szacunku

Grzegorz Opala

Warszawa, 14.12. 2000 r.

W odpowiedzi na oświadczenie senator Jolanty Danielak złożone w dniu 26 października 2000 r. na 67 posiedzeniu Senatu, przekazane przy piśmie z dnia 3 listopada 2000 r., znak AG/043/326/2000/IV, w sprawie prac nad zmianami w ustawie o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów, uprzejmie informuję, iż w obecnym stanie prawnym, zgodnie z art. 22 ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28, poz. 153 z późn. zm.), jeżeli ubezpieczony uzyskuje przychody z więcej niż jednego źródła, składka na ubezpieczenie zdrowotne jest opłacana od wszystkich tych przychodów, dla których podstawa wymiaru składki jest określona w art. 21 w/w ustawy.

Z wyrazami szacunku

Grzegorz Opala

Warszawa, dnia 14.12. 2000 r.

Pani
Prof. dr. hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Na wzrost wydatków ma wpływ szereg czynników m.in. decyzje Ministra Finansów odnośnie nowych cen urzędowych. Z dniem 1 stycznia 2000 roku Ministerstwo Finansów ustaliło wzrost cen urzędowych na leki refundowane produkcji krajowej o 7% oraz z tytułem podwyższenia podatku VAT o 3%, łącznie ceny zostały podwyższone o 10%. Ponadto odnotowano zmiany cen leków związane z różnicą kursów walut obcych względem złotówki. Ewentualne wzrosty cen były wynikiem dewaluacji złotego (leki importowane).

Mając na uwadze przeciwdziałanie problemowi wzrostu kosztów refundacji leków, niektóre Kasy Chorych wdrożyły koncepcję mającą na celu ograniczenie tego zjawiska poprzez tworzenie receptariuszy leków. Stanowią one informację dla lekarza odnośnie wyboru właściwej terapii uwzględniającej skuteczność, bezpieczeństwo oraz koszt stosowania leku. Decyzja odnośnie stosowania leków wymienionych w receptariuszach należy wyłącznie do lekarza.

Z wyrazami szacunku

Grzegorz Opala

Warszawa, dnia 15 grudnia 2000 r.

W mojej opinii napływ kapitału zagranicznego odgrywa istotną i pozytywną rolę w procesie rozwoju polskiej gospodarki. Świadczy o wzroście zaufania inwestorów zagranicznych do rynku polskiego oraz o pozytywnej ocenie sytuacji ekonomicznej i poziomu stabilizacji gospodarczej w Polsce. Jest to bardzo ważne w kontekście aspiracji naszego kraju do członkostwa w strukturach europejskich. Funkcjonowanie nowoczesnej gospodarki zależy w znacznym stopniu od rozwoju systemu finansowego, którego główne ogniwo stanowi w Polsce sektor bankowy. Dlatego ogromne znaczenie ma właściwe przygotowanie tego sektora do działalności w warunkach jednolitego europejskiego rynku. W obecności kapitału zagranicznego w procesie prywatyzacji polskich instytucji finansowych płynie szereg korzyści, takich jak: możliwość transferu technologii, wysoki poziom zarządzania, możliwość dokapitalizowania i szeroki dostęp do rynków kapitałowych oraz efekt przyciągania kapitału zagranicznego także do sektora niefinansowego.

Dla dalszego rozwoju gospodarki polskiej, w tym sektora finansowego, poprzez m.in. dokapitalizowanie instytucji finansowych i sfinansowanie niezbędnych inwestycji, konieczny jest napływ kapitału. Pozyskanie inwestora zagranicznego oznacza możliwość rozwoju nowoczesnej oferty produktów, dostęp do nowych technologii, wdrożenie efektywnych struktur zarządzania oraz sprostanie krajowej i międzynarodowej konkurencji. Pozytywnym skutkiem napływu kapitału zagranicznego jest zmniejszenie kosztu uzyskania kapitału oraz pobudzenie inwestycji i wzrostu produktu krajowego brutto, co w efekcie prowadzi do poprawy stanu finansów publicznych i zmniejszenia deficytu budżetowego. Dzięki inwestycjom kapitału zagranicznego sektor bankowy w Polsce jest postrzegany przez klientów jako bardziej stabilny i efektywny. Ponadto wparcie kapitału zagranicznego umożliwia sanację zagrożonych upadłością banków polskich.

Proces prywatyzacji instytucji finansowych, prowadzony przy udziale kapitału zagranicznego, przyczynił się do osiągnięcia przez polską gospodarkę istotnych korzyści. Zwiększyła się konkurencyjność systemu bankowego, sieć oddziałów i wachlarz usług. W wyniku dokapitalizowania wzrosły możliwości kredytowe banków. Nastąpił również przepływ nowoczesnej wiedzy bankowej. Przyczyniło się to do restrukturyzacji i racjonalizacji gospodarowania. Sprzyjało także odpolitycznieniu gospodarki.

Prywatyzacja banków przyspieszyła procesy restrukturyzacji przekształceń własnościowych w polskiej gospodarce. Prywatyzacja jest sposobem zmniejszania dystansu krajów Europy Środkowowschodniej do krajów Unii Europejskiej. Przyspieszenie procesu prywatyzacji to najpewniejszy sposób utrzymania wysokiego tempa wzrostu. Prywatyzacja uważana jest za główne narzędzie podnoszące efektywność przedsiębiorstw oraz wpływające na przekształcenie struktury własnościowej gospodarki, tak aby odpowiadała ona strukturom typowym dla gospodarek rynkowych. Stymulując wzrost efektywności funkcjonowania polskich przedsiębiorstw i ich elastyczności wobec zmian rynkowych, prywatyzacja w znacznym stopniu wpływa dynamizująco na wzrost gospodarczy. Sprzyja ona również tworzeniu warunków odpowiednich dla rozwoju wolnej konkurencji. Podsumowując należy stwierdzić, że prywatyzacja banków przyniosła niewymierne korzyści polskiej gospodarce.

Obecnie nie jest planowana prywatyzacja Banku Gospodarstwa Krajowego. Założeniem jest by pozostał on bankiem państwowym. Podczas negocjacji z Unią Europejską, Polska - w stanowisku dotyczącym swobody świadczenia usług - wystąpiła o rozszerzenie listy instytucji kredytowych wyłączonych spod działania dyrektyw bankowych o Bank Gospodarstwa Krajowego, który po zmianie statutu stanie się instrumentem do realizacji zadań państwowych.

Pragnę natomiast zwrócić uwagę na fakt, że w kwestiach dotyczących prywatyzacji PKO BP S.A. oraz BGŻ S.A. wypowiedział się Sejm RP oraz Rada Ministrów.

Uchwała Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 10 maja 2000 roku w sprawie kierunków prywatyzacji PKO BP, BGŻ oraz PZU S.A. w § 1 ust. 1 stanowi co następuje: "Interes gospodarczy i społeczny Polski wymaga, aby dalsza prywatyzacja banków, w tym PKO BP i BGŻ przebiegała w sposób zgodny z intencją Społeczeństwa i Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej oraz w sposób zabezpieczający polską rację stanu." W § 1 ust. 2 Uchwały Sejm zwrócił się do Rządu RP aby przedstawił Sejmowi zasady jakie będą obowiązywały przy prywatyzacji powyższych banków.

Rada Ministrów przyjęła "Informację Rady Ministrów do Uchwały Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 10 maja 2000 roku w sprawie kierunków prywatyzacji PKO BP, BGŻ oraz PZU S.A." w dniu 20 września 2000 roku.

W powyższym dokumencie Rząd wyraził intencję, aby proces prywatyzacji PKO BP S.A. został przeprowadzony z uwzględnieniem utrzymania dominującego udziału Skarbu Państwa w kapitale akcyjnym banku, co zapewni to wpływ Państwa na działalność i politykę PKO BP S.A. Poinformował także, że doradca Ministra Skarbu Państwa przy prywatyzacji PKO BP S.A. opracuje, na podstawie analiz przedprywatyzacyjnych, obejmujących analizę prawną, analizę stanu i perspektyw rozwoju, badanie sprawozdań finansowych oraz oszacowanie wartości banku, optymalną strategię przekształceń własnościowych. Minister Skarbu Państwa, kierując się wynikami przeprowadzonych prac oraz rozwiązaniami zaproponowanymi przez doradcę, przedstawi Rządowi RP strategię prywatyzacji banku. O ostatecznie realizowanych kierunkach zmian w strukturze zadecyduje Rada Ministrów. Wzmocnienie banku ułatwi przyjęcie ustawy "O objęciu poręczeniami Skarbu Państwa spłaty niektórych kredytów mieszkaniowych oraz o zmianie ustawy o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych, refundacji bankom wypłaconych premii gwarancyjnych oraz zmianie niektórych ustaw". W swoim stanowisku Rada Ministrów podkreśliła, że strategia prywatyzacji PKO BP S.A. będzie oparta na pełnych analizach obejmujących aktualną i przyszłą działalność banku.

W procesie prywatyzacji BGŻ S.A. celem Rządu jest osiągnięcie przez banki spółdzielcze dominującego udziału w kapitale akcyjnym BGŻ S.A. Ułatwi to wejście w życie ustawy o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się, bankach zrzeszających oraz o zmianie niektórych ustaw. Ustawa przewiduje możliwość prywatyzacji BGŻ S.A. z udziałem banków spółdzielczych. Rozwiązania proponowane w ustawie przewidują możliwość podwyższenia kapitału akcyjnego BGŻ S.A. przez objęcie akcji w podwyższonym kapitale akcyjnym przez banki spółdzielcze, pozwalają na zwiększenie udziału banków spółdzielczych w kapitale akcyjnym BGŻ S.A. w wyniku umorzenia akcji należących do Skarbu Państwa, jak również gwarantują możliwość skorzystania z przysługującego im prawa pierwokupu w stosunku do akcji BGŻ S.A. należących do Skarbu Państwa.

Zgodnie z art. 165 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej samodzielność jednostek samorządu terytorialnego podlega ochronie prawnej. Na podstawie art. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 1996 r. Nr 13, poz. 74 z późn. zm.) gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Stosownie do powyższej zasady gmina samodzielnie prowadzi gospodarkę finansową na podstawie budżetu gminy (art. 51 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym).

- finansowanie wydatków, nie znajdujących pokrycia w planowanych dochodach jednostki samorządu terytorialnego.

Ustawodawca przesądził na gruncie cytowanego wyżej przepisu, iż zaciągnięte kredyty i pożyczki oraz wyemitowane papiery wartościowe, z przeznaczeniem na pokrycie występującego w ciągu roku niedoboru budżetu jednostki samorządu terytorialnego, podlegają spłacie lub wykupowi w tym samym roku, w którym zostały zaciągnięte lub wyemitowane. Ponadto, na mocy art. 49 ustawy o finansach publicznych suma zaciągniętych przez jednostkę samorządu terytorialnego kredytów i pożyczek oraz zobowiązań z wyemitowanych papierów wartościowych nie może przekroczyć kwoty określonej w budżecie tej jednostki. Deficyt budżetu samorządu terytorialnego może być pokryty m.in. przychodami pochodzącymi z kredytów zaciąganych w bankach krajowych oraz pożyczek (art. 112).

Za prawidłową gospodarkę finansową gminy odpowiada zarząd (art. 60 cyt. ustawy), który przygotowuje również projekt budżetu gminy oraz przesyła go do regionalnej izby obrachunkowej celem zaopiniowania. Gospodarka finansowa gminy jest jawna (art. 61). Zasada jawności wyraża się w ustawowym obowiązku ogłoszenia przez wójta lub burmistrza uchwały budżetowej i sprawozdania z jej wykonania w trybie przewidzianym dla przepisów gminnych, natomiast zarząd informuje mieszkańców gminy o założeniach projektu budżetu, kierunkach polityki społecznej i gospodarczej oraz wykorzystywania środków budżetowych.

W przypadku ubiegania się przez jednostkę samorządu terytorialnego o udzielenie kredytu lub pożyczki, a także w przypadku zamiaru emisji przez jednostkę samorządu terytorialnego papierów wartościowych, regionalna izba obrachunkowa, na wniosek tej jednostki wydaje opinie o możliwości spłaty kredytu, pożyczki lub wykupu papierów wartościowych. Wspomniana opinia jest przekazywana przez jednostkę samorządu terytorialnego podmiotowi udzielającemu pożyczki lub kredytu oraz podawana jest to wiadomości podmiotom, do których kierowana jest oferta nabycia papierów wartościowych.

Reasumując, pragnę poinformować, iż gospodarka finansowa, w tym również czynności polegające na zaciąganiu kredytów i pożyczek przez gminne jednostki samorządu terytorialnego należy do autonomicznych, zagwarantowanych ustawowo zadań gmin. Zarówno zaciąganie wspomnianych kredytów lub pożyczek, jak i dalsza obsługa finansowa podlegają kontroli przez organy wewnętrzne gminy, m.in. poprzez uchwalenie budżetu (zaopiniowanego przez regionalną izbę obrachunkową) oraz komisję rewizyjną, która opiniuje wykonanie budżetu gminy i występuje z wnioskiem do rady gminy w sprawie udzielenia lub nieudzielenia absolutorium zarządowi (wniosek w sprawie absolutorium wymaga także zaopiniowania przez regionalną izbę obrachunkową). Działalność finansowa gmin, będąca przedmiotem wystąpienia Pana Senatora podlega nadzorowi w zakresie zgodności z przepisami prawa.

Andrzej Chronowski

Warszawa, 2000.12.15

Podstawowym parametrem projektowania nawierzchni drogowej jest obciążenie na oś. Większość dróg krajowych, wybudowana lub zmodernizowana w latach 70-tych, nie była przewidywana do przenoszenia obciążeń, z jakimi mamy obecnie do czynienia. Drogi te były zaprojektowane na obciążenie na oś 8 ton (80 kN). Część sieci drogowej została dopuszczona w trybie administracyjnym do ruchu pojazdów o naciskach 100 kN/oś, co oznacza, że konstrukcyjnie część tych dróg jest niszczona szybciej niż to zakładali projektanci dróg i administracja drogowa.

Odbywające się za zezwoleniem i bez zezwolenia przejazdy pojazdów o przekroczonych masach i naciskach osi powodują zwielokrotnione zużycie dróg i obiektów mostowych, w porównaniu do normalnego procesu zużycia. Straty Skarbu Państwa na drogach krajowych spowodowane rejestrowanym obecnie ruchem pojazdów nienormatywnych, obliczone według standardów międzynarodowych przez Instytut Badawczy Dróg i Mostów wynoszą 1.676 mln zł. rocznie i przekraczają dotacją budżetu państwa na te drogi.

Faktyczne wyeliminowanie z ruchu pod rogach naszego kraju pojazdów nienormatywnych, poruszających się bez zezwolenia oraz maksymalne ograniczenie tych przejazdów za zezwoleniem, jest zagadnieniem pierwszorzędnym w zakresie ochrony dróg przed zjawiskiem koleinowania się nawierzchni oraz ich przyspieszonej degradacji. Koszt dostosowania nawierzchni jedynie 5.500 km dróg krajowych - prowadzących ruch międzynarodowy do nacisków osi 115 kN został oszacowany na kwotę 40.000 mln zł. Dla porównania wydatki na odnowy nawierzchni dróg krajowych w 1999 r. były rzędu 200 mln zł.

Wobec braku możliwości finansowych dostosowania sieci drogowej do wyższych nacisków osi pojazdów a także wobec nie podjęcia przez policję sprawdzania tych parametrów podczas kontroli pojazdów, w 1992 r. Generalna Dyrekcja Dróg Publicznych rozpoczęła kontrolne ważenie pojazdów ciężarowych, aby ograniczyć skalę niszczenia dróg przez pojazdy nienormatywne. Ważenia dokonują pracownicy rejonów dróg krajowych w asyście policji, która zatrzymuje pojazdy i kieruje na miejsce ważenia. Obecność policji jest niezbędna ze względu na bezpieczeństwo pracowników zarządów dróg dokonujących kontroli pojazdów i możliwość skutecznego zatrzymania pojazdu i nakazania kierowcy poddania się kontroli. Przewoźnicy, których pojazdy okażą się przeładowane i którzy nie posiadają wymaganych zezwoleń, są obciążani w drodze decyzji administracyjnych podwyższonymi opłatami drogowymi. W 1998 r. zostało zważonych 23.470 pojazdów ciężarowych oraz wydanych zostało 2.150 decyzji administracyjnych. Obecnie służby GDDP posiadają 35 kompletów wag przenośnych i sześć stałych stacji ważenia pojazdów. Podjęte działania spowodowały, że powstrzymany został proces zwiększania się liczby transportów nienormatywnych bez zezwoleń a nawet liczba ta zmalała. W roku 1995 pojazdy nienormatywne stanowiły 15% skontrolowanych pojazdów, a w roku 1998 tylko 9%.

Sytuacja uległa diametralnemu pogorszeniu, gdy w dniu 6 maja 1999 r. został ogłoszony wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 kwietnia 1999 r. (Dz.U. Nr 40, poz. 411), którym Trybunał orzekł, że § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 października 1996 r. w sprawie opłat drogowych (Dz.U. Nr 123, poz. 578 ze zm.) - już wówczas nie obowiązującego - jest niezgodny z art. 2 i 92 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i art. 13 ust. 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. Nr 14, poz. 60 ze zm.).Przedmiotowy wyrok ma zastosowanie do spraw wszczętych pod rządami przepisów rozporządzenia z 1996 r.

Uzasadniając swoje stanowisko Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że nowe rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie opłat drogowych również narusza zakres ustawowego upoważnienia oraz stanowi przepis o charakterze represyjnym, bowiem określone opłaty stanowią wielokrotność opłaty podstawowej, a więc nie można ich uznać jako opłaty "podwyższone".

Taki stan rzeczy znany szerokiej rzeszy przewoźników powoduje, że prowadzona kontrola pojazdów przez pracowników rejonów dróg krajowych stała się nieefektywna. Jest to ponadto wysoce demoralizujące i powoduje, że przewoźnicy bezkarnie poruszają się po drogach publicznych pojazdami nienormatywnymi bez zezwolenia, niszcząc i tak już nadwyrężone drogi. W przypadku zatrzymania skutecznie odwołują się od decyzji administracyjnych, nakładających opłaty podwyższone.

System ważenia pojazdów na drogach wewnątrz kraju jest nieskuteczny w odniesieniu do przewoźników zagranicznych w ruchu międzynarodowym. Obciążając tych przewoźników za pomocą decyzji administracyjnych, GDDP nie ma możliwości wyegzekwowania nałożonych opłat. Skutecznym sposobem ochrony dróg przed tymi pojazdami może być ich kontrola na przejściach granicznych, tym bardziej że w 1992 r. staraniem Głównego Urzędu Ceł zakupiono do tego celu 35 wag. Właścicielem tych wag są wojewodowie, którzy stosownie do ustawy z dnia 12 października 1990 r. o ochronie granicy państwowej są zobowiązani do wyposażenia przejść granicznych w urządzenia niezbędne do kontroli wykonywanych na przejściach.

Od 1 lipca 2000 r. obowiązuje nowe rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie opłat drogowych w którym dostosowano zasady ustalania stawek opłat za przejazd po drogach publicznych pojazdów nienormatywnych do wysokości, obliczonych w ekspertyzie Instytutu Badawczego Dróg i Mostów, jednostkowych strat wywołanych w wyniku przekroczenia poszczególnych parametrów. Po ich wprowadzeniu uległ urealnieniu rachunek ekonomiczny kosztów przewozów drogami publicznymi jak również uległy zmianie relacje pomiędzy kosztami różnych rodzajów transportu na korzyść transportu kolejowego i wodnego. Obniżono stawki dla pojazdów nienormatywnych dokonujących przejazdów w ramach transportu kombinowanego i zaniechano ustalania tabeli stawek opłat podwyższonych za przejazd bez zezwolenia. W przypadku tych przejazdów stawki opłat są podwyższone w 90% przy przekroczeniach masy lub nacisków osi oraz o 70% przy przekroczeniu gabarytów.

Z powodu praktycznie ograniczonej możliwości ustalenia trasy, którą przejechał bez zezwolenia pojazd, w którym w wyniku kontroli stwierdzono przekroczenie dozwolonych parametrów, stawki opłat podwyższonych są naliczane dla zryczałtowanej długości trasy wynoszącej 400 km, co odpowiada średniej długości trasy przy wydawaniu zezwoleń.

W uzupełnieniu przedstawiania sytuacji w zakresie pojazdów nienormatywnych informuję, że w państwach Unii Europejskiej kontrole pojazdów w zakresie nacisków osi na drogę i mas całkowitych są prowadzone przez policję lub państwowe inspekcje transportowe na drogach wewnątrz kraju. Skuteczność tych kontroli jest bardzo duża, ponieważ pojazd przeciążony zostaje zatrzymany do czasu wpłacenia przez przewoźnika należnej opłaty karnej oraz po doprowadzeniu pojazdu do stanu zgodnego z przepisami.

Biorąc powyższe wyjaśnienia pod uwagę jeszcze raz zwracam uwagę na konieczność jak najszybszych uregulowań prawnych w zakresie przygotowywanej ustawy o inspekcji transportu samochodowego.

Stan techniczny dróg krajowych przebiegających przez województwo śląskie jest poniżej średniej krajowej. Szczególnie dotkliwy jest tu problem dróg o obniżonej nośności. Objawia się to uszkodzeniami w formie licznych spękań nawierzchni - co z punktu widzenia użytkowników prowadzi do obniżenia komfortu jazdy.

W przypadku drogi nr 1 - stan zły jest notowany na 50% jej długości a stan dobry na 30% jej długości. Głębokie koleiny są notowane na odcinkach o łącznej długości 24 km, co oznacza około 17% długości tej drogi na terenie województwa śląskiego.

W przypadku drogi nr 44 na części jej przebiegu mamy do czynienia z wpływem szkód górniczych, z czego wypływają pewne utrudnienia w ruchu.

- w latach 1995-1996 wykonano modernizację nawierzchni drogi na odcinku Częstochowa-Katowice na długości ok. 43 km,

- Katowice - Kostuchna,

- Tychy - Pszczyna,

- Pszczyna - gr. b. woj. bielskiego,

W ramach Programów ISPA przewiduje się również budowę jednojezdniowej drogi ekspresowej S-69 na odcinku Żywiec - Zwardoń (2001-2006).

Uzasadnione jest więc stwierdzenie, że modernizacja głównych dróg na terenie województwa śląskiego jest traktowana priorytetowo w programach Generalnej Dyrekcji Dróg Publicznych. Jednak mimo znacznych nakładów finansowych przeznaczanych na poprawę stanu technicznego dróg na obszarze województwa śląskiego trudno będzie uzyskać zdecydowaną poprawę warunków jazdy, bez spowodowania zdecydowanego ograniczenia ruchu pojazdów nienormatywnych - w tym całkowitego wyeliminowania przejazdów pojazdami nienormatywnymi poruszającymi się bez zezwoleń.

Z wyrazami szacunku

Jerzy Widzyk

Warszawa, 15 grudnia 2000 r.

Odpowiadając na Pani pismo z dnia 20 listopada 2000 r. w sprawie wniosku o skontrolowanie sprzedaży akcji Zakładów Mięsnych w Kielcach przez firmę zarządzającą X NFI informuję, że Najwyższa Izby Kontroli prowadziła w październiku i listopadzie br. kontrolę tego funduszu w ramach zleconej przez Sejm RP kontroli efektów działalności narodowych funduszy inwestycyjnych.

W dniu 14 września 2000 r. nowo wybrana Rada Nadzorcza odwołała poprzedni Zarząd X NFI i w trybie natychmiastowym rozwiązała umowę o zarządzanie z firmą Everest Capital Polska Sp. z o.o. Firma ta przekazała dokumenty dotyczące działalności funduszu w połowie października br., jednak w stanie uniemożliwiającym zbadanie i ocenę zrealizowanych transakcji, a także działań podejmowanych przez Fundusz wobec tzw. spółek parterowych. Obecny Zarząd Funduszu zatrudnił 3 firmy zewnętrzne w celu segregacji i uporządkowania przekazanych dokumentów oraz oceny ich kompletności. Termin zakończenia tych prac nie został określony.

W związku z tą sytuacją badania kontrolne NIK mogą dotyczyć jedynie podstawowych wyników ekonomicznych X NFI. Z powodu niedostępności dokumentów zbadanie transakcji sprzedaży akcji Zakładów Mięsnych w Kielcach jest obecnie niemożliwe. Termin podjęcia wnioskowanej kontroli ustalony zostanie po uzyskaniu od X NFI informacji o zakończeniu kompletacji i porządkowania dokumentacji, o czym Panią Marszałek powiadomię.

Janusz Wojciechowski

Warszawa, 2000-12-18

Przyjęta w ustawie budżetowej na rok 2000 część oświatowa subwencji ogólnej wyniosła ogółem - 19 277 285 000 zł. i wzrosła nominalnie do roku 1999 o 16,4% (tj. o 2 726 152 000 zł.), w tym w układzie porównywalnym o 9,41%. Wysokość środków niezbędna na wdrożenie przepisów płacowych wynikających z Karty Nauczyciela dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu (w kwocie 14 087 810 013) zaangażowała łącznie 73% środków subwencji oświatowej. Jest to zgodne z przyjętym standardem w tym zakresie. Wysokość tych środków gwarantowała łączny nominalny ponad 12-procentowy wzrost wynagrodzeń, zatem wzrost znacznie wyższy od wynikającego z prognozowanego wskaźnika wzrostu wynagrodzeń przyjętego w ustawie budżetowej (6,7%). Projekt ustawy wraz z kalkulacjami przewidującymi wskaźniki wzrostu wynagrodzeń nauczycieli był przedłożony do konsultacji międzyresortowych, następnie przyjęty przez Rząd Rzeczypospolitej Polskiej oraz Parlament. Ponadto, na przestrzeni całego 1999 roku, przyjęte rozwiązania płacowe były poddane szczególnemu trybowi konsultacji w ramach specjalnie powołanego "Zespołu do opracowania strategii finansowania wynagrodzeń w oświacie, z uwzględnieniem skutków wynikających z nowelizacji ustawy Karta Nauczyciela", w którym uczestniczyli przedstawiciele związków zawodowych, wszystkich samorządów, publicznych i niepublicznych organizacji oświatowych. Mimo to wysokość przeciętnego wynagrodzenia ukształtowała się na poziomie wyższym od planowanego. Spowodowało to przyśpieszenie wdrażania planowanego na trzy lata wzrostu wynagrodzeń nauczycieli.

W wyniku sygnalizowanych przez jednostki samorządu terytorialnego niedoborów środków na wynagrodzenia powołany został przez Komisję Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialnego Zespół ds. Oceny Skutków Wdrożenia Karty Nauczyciela. Komisja przyjęła kwotę 1 196 000 tys. zł jako niedobór zawartych w części oświatowej subwencji ogólnej środków niezbędnych na pokrycie pełnych kosztów wdrożenia zmian w Karcie Nauczyciela w roku 2000 oraz rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 11 maja br.

Pragnę podkreślić, iż Komisja Wspólna Rządu i Samorządu Terytorialnego reprezentowana jest przez przedstawicieli Rządu, samorządu terytorialnego i osoby wskazane przez władze ogólnopolskich organizacji jednostek samorządu terytorialnego a jej zadaniem jest wypracowywanie wspólnego stanowiska Rządu i samorządu terytorialnego w sprawach ważnych z punktu widzenia polityki państwa oraz zadań samorządu terytorialnego - zgodnie z § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 lipca 1997 roku w sprawie powołania Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego (Dz.U. nr 91, poz. 558 z późn. zm.).

Uprzejmie informuję Panią Marszałek, iż Ministerstwo Edukacji Narodowej przekazało jednostkom samorządu terytorialnego informację o wysokości niedoboru części oświatowej subwencji ogólnej na realizacją Karty Nauczyciela, a Rząd Rzeczypospolitej Polskiej rozpoczął już przekazywanie stosownych decyzji i środków finansowych jednostkom samorządu terytorialnego. Ponadto, jak wynika z zapewnień Ministra Finansów, Rząd dołoży wszelkich starań, aby w budżecie w roku 2000 znaleźć dodatkowe środki, które pozwolą na pełne zrekompensowanie skutków zmian w Karcie Nauczyciela możliwie wielu jednostkom samorządu terytorialnego (w tym zwłaszcza otrzymującym subwencję wyrównawczą) jeszcze w tym roku. Natomiast tym jednostkom, które nie uzyskają pełnej rekompensaty w br., zostanie zapewnione ich pokrycie w roku 200, z uwzględnieniem kosztów, poniesionych przez te jednostki w związku z późniejszym otrzymaniem środków, w tym ewentualnych kredytów.

Wysokość kwot niezbędnych na realizację Karty Nauczyciela w poszczególnych jednostkach samorządu terytorialnego została określona na podstawie ankiety - "Rozliczenie skutków wdrożenia nowego systemu wynagradzania nauczycieli". W kalkulacji uwzględniono wynagrodzenie zasadnicze, dodatki i wynagrodzenia dodatkowe w wysokościach podanych przez poszczególne jednostki jako łączne wynagrodzenie nauczycieli zatrudnionych w dniu 10 kwietnia br. w warunkach przed wprowadzeniem Karty Nauczyciela oraz w warunkach po wprowadzeniu Karty, uwzględniając algorytm przyjęty przez Komisję Wspólną Rządu i Samorządu w dniu 25 lipca br. Ostateczna kwota uwzględnia zatem także skutki w skali rocznej i tzw. pochodne od wynagrodzeń nauczycieli - 26,83% (1,2683).

Ministerstwo Edukacji Narodowej przeprowadziło, w uzasadnionych przypadkach, korektę otrzymanych danych statystycznych w zakresie liczby etatów nauczycielskich oraz błędów wypełnienia ankiety. Skutki finansowe wdrożenia Karty Nauczyciela w warunkach po korekcie danych i z uwzględnieniem przyjętej metodologii ich naliczania zamknęły się ogółem w kwocie 2 018 114 681 zł. Oznacza to, iż niezbędna nieplanowana kwota z tytułu wprowadzenia Karty Nauczyciela (łącznie ze środkami przekazanymi w subwencji oświatowej oraz korektami) ukształtowała się na poziomie 1 286 214 453 zł. Pismem z dnia 29 listopada br. dodatkowe skutki finansowe w tej wysokości ze wskazanym podziałem na poszczególne jednostki samorządu terytorialnego zostały przekazane do realizacji Ministerstwu Finansów.

Pragnę poinformować, iż decyzją Ministra Finansów FS10-453-1136/00 z dnia 31 października 2000 roku zostały uruchomione z rezerw celowych budżetu państwa dodatkowe środki przeznaczone na sfinansowanie kosztów reformy oświaty w zakresie wdrożenia w 2000 roku nowego systemu wynagradzania nauczycieli zatrudnionych w placówkach opiekuńczo-wychowawczych i ośrodkach adopcyjno-opiekuńczych w wysokości 20 640 679 zł. Z tej puli województwo warmińsko-mazurskie otrzymało 710 930 zł, czyli 65,3% kwoty wnioskowanej przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej w piśmie z dnia 23 października 2000 r. do Ministra Finansów.

- budowle wykorzystywane bezpośrednio do wytwarzania energii elektrycznej lub ciepła, linie elektroenergetyczne przesyłowe i rozdzielcze, rurociągi i przewody sieci rozdzielczej gazów, ciepła, paliw i wody, budowle służące do odprowadzania i oczyszczania ścieków, budynki lub ich części bezpośrednio związane z procesem poboru i uzdatniania wody:

Jednocześnie chciałbym poinformować Panią Marszałek, iż znowelizowana ustawa o podatkach i opłatach lokalnych nie wprowadziła podatku od gruntów zajętych pod drogi powiatowe i wojewódzkie a także nie zlikwidowała istniejących ulg od podatku od budynków związanych z prowadzeniem produkcji rolnej.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 2000-12-16

Projekt rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej w sprawie zasad podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego jest aktem wykonawczym do ustawy z dnia 26 listopada 1998 roku o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000 (Dz.U. Nr 150 poz. 983 i Nr 162, poz. 1119). Zgodnie z art. 35 tej ustawy minister właściwy do spraw oświaty i wychowania zobowiązany jest do przygotowania rozporządzenia w sprawie zasad podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego. Ostateczną decyzję podejmuje Minister Finansów.

- utrzymuje się zasadę, że "pieniądz idzie za uczniem" co oznacza naliczanie subwencji na podstawie liczby uczniów uczęszczających do placówek prowadzonych bądź dotowanych przez poszczególne gminy, powiaty i województwa samorządowe. W celu doprecyzowania mierzenia skali zadań oświatowych i dostosowania do nich wysokości subwencji projekt rozporządzenia uzależnia tę wysokość od liczby uczniów otrzymanej przez zróżnicowane wagi dla wybranych grup uczniów i wybranych grup szkół. Otrzymana w ten sposób liczba uczniów przeliczeniowych przemnożona zostanie przez finansowy standard podziału subwencji.

- w rozporządzeniu przyjęto, że wynikowa kwota subwencji na zadania szkolne na ucznia - dla danej jednostki samorządu terytorialnego - nie może być mniejsza niż 106% ani większa niż 115,0% kwoty subwencji na ucznia na zadania szkolne w roku bazowym. Kwota subwencji na zadania pozaszkolne dla powiatu i województwa samorządowego nie może być mniejsza niż 101% ani większa niż 115% analogicznej kwoty roku bazowego;

- wprowadzono nowy sposób naliczania dodatku na dofinansowanie wydatków związanych z racjonalizacją sieci szkół. Dodatek jest umownie kalkulowany według liczby uczniów w szkołach o średniej liczbie uczniów w oddziale 18 i więcej na wsi oraz 24 i więcej w miastach poniżej 5000 mieszkańców. Efektem niżu demograficznego jest drastyczny spadek liczby uczniów powodujący konieczność zamykania szkół lub, tam gdzie nie jest to możliwe ze względów społecznych, konieczność utrzymania małych szkół. Te małe szkoły, głównie na wsi, są bardzo kosztowne. Problem racjonalizacji sieci szkolnej staje się szczególnie trudny przy tworzeniu gimnazjów w sytuacji gdy od szkół podstawowych odchodzą roczniki;

- w rozporządzeniu wprowadza się nowe wagi dotyczące restrukturyzacji sieci szkolnej. Waga ta dostosowana jest do liczby dzieci uprawnionych do dowożenia. Zgodnie z obowiązującymi przepisami dowożenie jest zadaniem własnym gminy. Środki na ten cel ujęte są w subwencji ogólnej. Zgodnie z art. 17 ust. 1 - 3a ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. z 1996 r., Nr 67, poz. 329 - z późn. zm.) obowiązkiem gminy jest zapewnienie bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu dzieci lub zwrot kosztu przejazdu środkami komunikacji publicznej dla dzieci, których droga z domu do szkoły przekracza 3 km w przypadku uczniów klas I-IV szkół podstawowych oraz 4 km w przypadku uczniów klas V i VI szkół podstawowych oraz uczniów gimnazjum. Tak więc proponowane 3 wagi obejmują wyłącznie środki na dofinansowanie zwiększonych wydatków w zakresie dowozu uczniów do szkół wynikających z racjonalizacji sieci szkolnej wymuszonej wdrażaną reformą systemu oświaty;

Wszystkie samorządy terytorialne (w tym Gmina Ujście) otrzymały od Ministra Finansów informację o wysokości wstępnej subwencji oświatowej. Ostateczna wysokość części oświatowej subwencji ogólnej zostanie naliczona po zatwierdzeniu przez Parlament ustawy budżetowej na rok 2001, po otrzymaniu z GUS danych dotyczących roku szkolnego 2000/2001 oraz po wejściu w życie rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej w sprawie zasad podziału części oświatowej subwencji ogólnej na rok 2001.

Uprzejmie informuję Panią Marszałek, że bardzo wnikliwie analizowane są wszystkie wpływające do Ministerstwa Edukacji Narodowej uwagi dotyczące projektu algorytmu podziału części oświatowej subwencji ogólnej na rok 2001. Do chwili obecnej przeanalizowano kilkanaście stanowisk organizacji samorządowych, zarządów jednostek samorządu terytorialnego i związków zawodowych. Wiele zgłaszanych uwag znalazło swoje odbicie w kolejnych wersjach projektu.

W wyniku sygnalizowanych przez jednostki samorządu terytorialnego niedoborów środków na wynagrodzenia powołany został przez Komisję Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialnego Zespół ds. Oceny Skutków Wdrożenia Karty Nauczyciela. Komisja przyjęła kwotę 1 196 000 tys. zł jako niedobór zawartych w części oświatowej subwencji ogólnej środków niezbędnych na pokrycie pełnych kosztów wdrożenia zmian w Karcie Nauczyciela w roku 2000 oraz rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 1 maja br. W trakcie prowadzonych prac wstępnie uzgodniono metodologię naliczania skutków finansowych oraz zaproponowano harmonogram działań wspierających samorządy znajdujące się w najtrudniejszej sytuacji. Na posiedzeniu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego w dniu 28 sierpnia br. strona rządowa zobowiązała się do pilnego zrealizowania działań wspierających jednostki samorządu terytorialnego, w tym do wypłacenia:

Ministerstwo Edukacji Narodowej przekazało jednostkom samorządu terytorialnego informację o wysokości niedoboru części oświatowej subwencji ogólnej na realizację Karty Nauczyciela, a Rząd Rzeczypospolitej Polskiej rozpoczął już przekazywanie stosownych decyzji i środków finansowych jednostkom samorządu terytorialnego. Ponadto, jak wynika z zapewnień Ministra Finansów, Rząd dołoży wszelkich starań, aby w budżecie w roku 2000 znaleźć dodatkowe środki, które pozwolą na pełne zrekompensowanie skutków zmian w Karcie Nauczyciela możliwie wielu jednostkom samorządu terytorialnego (w tym zwłaszcza otrzymującym subwencję wyrównawczą) jeszcze w tym roku (około 727 127 tys. zł). Natomiast tym jednostkom, które nie uzyskają pełnej rekompensaty w br., zostanie zapewnione ich pokrycie w roku 2001, z uwzględnieniem kosztów, poniesionych przez te jednostki w związku z późniejszym otrzymaniem środków, w tym ewentualnych kredytów.

Ministerstwo Finansów do końca września br. przekazało do samorządów poprzez budżety wojewodów 292,8 mln zł (600 zł na etat nauczycielski). Do połowy października w budżetach samorządów znalazły się dodatkowe środki w wysokości 595,2 mln zł, z tego ponad 40 mln zł z 1% rezerwy subwencji oświatowej. Oznacza to, iż 1692 jednostek samorządu terytorialnego uzyskało całkowite pokrycie tegorocznych skutków wdrożenia Karty Nauczyciela. Następna rata należności - do wysokości 728 mln - uruchomiona będzie po ponownym przeanalizowaniu sytuacji finansowej samorządów, tak aby w bieżącym roku w całości zasilić przede wszystkim te jednostki, które znajdują się w sytuacji najtrudniejszej i nie mają możliwości zaciągnięcia kredytu.

W przypadku Gminy Ujście skutki wprowadzenia ustawy - Karta Nauczyciela według danych dostarczonych przez samorząd gminy kuratorowi oświaty wyniosły 275 914 zł. Wysokość środków przeznaczonych na realizację Karty Nauczyciela i przekazanych w subwencji do Gminy Ujście wynosi 110 263 zł. Dodatkowe środki, które zostaną przekazane gminie, pozwalające na pełne zrekompensowanie skutków zmian w Karcie Nauczyciela kształtują się na poziomie 165 651 zł, z czego Ministerstwo Finansów przekazało już do samorządu 55 128 zł, z czego Ministerstwo Finansów przekazało już do samorządu 55 128 zł.

Uprzejmie informuję Panią Marszałek, że zgodnie z obowiązującymi regulacjami prawnymi inwestycje oświatowe są zadaniem własnym samorządu. Oznacza to, że winny być one finansowane z dochodów własnych właściwych jednostek samorządu terytorialnego. Z budżetu państwa można przekazać dotację na dofinansowanie inwestycji oświatowych wyłącznie w ramach limitu wydatków majątkowych ujętych na ten cel w ustawie budżetowej w dwóch miejscach. Są to: budżet właściwego wojewody oraz rezerwy celowe, o ile Parlament zdecyduje o utworzeniu takich rezerw. Minister Edukacji Narodowej nie dysponuje w swoim budżecie środkami finansowymi, które mógłby skierować na dofinansowanie inwestycji oświatowych.

- inwestycje w gospodarstwach rolnych,

- poprawa przetwórstwa i marketingu produktów rolnych,

- poprawa wiejskiej infrastruktury technicznej.

Z wyrazami szacunku

Prof. dr hab. inż. Edmund Wittbrodt

Warszawa, 2000-12-18

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. Nr 144, poz. 930 oraz z 2000 r. Nr 104, poz. 1104), opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, z zastrzeżeniem art. 8, podlegają przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej, o których mowa w art. 14 ustawy o podatku dochodowym, w tym również gdy działalność ta jest prowadzona w formie spółki cywilnej osób fizycznych.

W art. 27 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy w stosunku do podatników, którzy ukończyli do dnia 1 stycznia roku podatkowego 60 lat życia lub są osobami, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono co najmniej umiarkowany lub lekki stopień niepełnosprawności, jeżeli przy prowadzeniu działalności w zakresie usług transportowych nie zatrudniają pracowników i członków rodziny - przewidziano obniżkę o 20% stawki karty podatkowej określone w części V tabeli - usługi transportowe.

W przypadku wyboru przez podatników opodatkowania na zasadach ogólnych prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów opłacają oni podatek dochodowy od osób fizycznych według zasad określonych w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) tj. według skali podatkowej, określonej w art. 27 ustawy.

SEKRETARZ STANU

Jan Rudowski

Warszawa, 200-12-18

W związku z oświadczeniem Pana Senatora Jerzego Suchańskiego podczas 69 posiedzenia Senatu RP w dniu 23 listopada 2000 r. w sprawie zmniejszonych środków finansowych przeznaczonych na wykonanie tegorocznych zadań uczelni państwowych nadzorowanych przez Ministra Edukacji Narodowej, przedkładam uprzejmie Pani Marszałek następujące informacje i wyjaśnienia.

Realizacja dotacji budżetowych dla szkół wyższych określonych w planie budżetu Ministerstwa Edukacji Narodowej na 2000 r. uzależniona jest od poziomu zasilania budżetu MEN z budżetu państwa przez Ministerstwo Finansów dokonywanego na podstawie miesięcznych harmonogramów. Zasilanie to jest uwarunkowane od bieżąco pozyskiwanych dochodów budżetu państwa, w kontekście postanowień art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 155, poz. 1014, z późn. zm.). Przewidują one, iż w przypadku zagrożenia realizacji ustawy budżetowej może - między innymi - nastąpić wstrzymanie przekazania środków na realizację zadań finansowych z budżetu państwa.

Znalazło to wyraz w niższym zasileniu budżetu MEN, a w konsekwencji budżetów nadzorowanych uczelni w październiku br., w relacji do harmonogramu przekazywania środków przewidzianego na ten miesiąc. Ograniczenie zasilenia w stosunku do założeń harmonogramu na październik br. stanowiło kwotę 128.472 tys. zł, z której 85.455 tys. zł dotyczyło ograniczenia zasilenia dotacyjnego budżetów uczelni MEN. W listopadzie br. zasilenie budżetu MEN, a więc i budżetów uczelnianych, było zgodne z harmonogramem dotyczącym tego miesiąca.

W świetle informacji Ministra Finansów, wynikających z oceny przewidywanego wykonania budżetu państwa w obecnym roku, zakładane ograniczenie zasilenia budżetu MEN - podobnie jak w innych częściach budżetowych - określane jest na poziomie 3,5% planu budżetu MEN po zmianach na 2000 r., w ujęciu bilansującym w skali całego 2000 r. Tym samym zasadnicza część tego ograniczenia, dokonanego już w październiku br. jest uwzględniona w ciężar całoroczny.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 2000-12-18

Odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Jerzego Mokrzyckiego złożone podczas 69. posiedzenia Senatu RP w dniu 24 listopada br. w sprawie niedoszacowania wstępnej wysokości części oświatowej subwencji ogólnej na rok 2001 dla Powiatu Kołobrzeskiego, uprzejmie Panią Marszałek informuję.

- utrzymano zasadę, że "pieniądz idzie za uczniem" co oznacza naliczanie subwencji na podstawie liczby uczniów uczęszczających do placówek prowadzonych bądź dotowanych przez poszczególne gminy, powiaty i województwa samorządowe. W celu doprecyzowania mierzenia skali zadań oświatowych i dostosowanych do nich wysokości subwencji projekt rozporządzenia uzależnia tę wysokość od liczby uczniów i wybranych grup szkół,

- po raz pierwszy wprowadzono algorytmiczne naliczanie subwencji oświatowej dla tzw. "biednych" jednostek samorządu terytorialnego (otrzymujących subwencję wyrównawczą, w których dochód na 1 mieszkańca stanowi powyżej 60% do 85% średniego dochodu na mieszkańca oraz dla gmin, w których dochód na jednego mieszkańca stanowi 60% i mniej średniego dochodu na jednego mieszkańca w kraju),

- wprowadzono również nowy sposób naliczania dodatku na dofinansowanie wydatków związanych z racjonalizacją sieci szkół. Dodatek jest umownie kalkulowany według liczby uczniów w szkołach o średniej liczbie uczniów w oddziale 18 i więcej na wsi oraz 24 i więcej w miastach poniżej 5.000 mieszkańców. Efektem niżu demograficznego jest drastyczny spadek liczby uczniów powodujący konieczność zamykania szkół lub, tam gdzie nie jest to możliwe ze względów społecznych, konieczność utrzymania małych szkół, które są bardzo kosztowne,

- projekt rozporządzenia wprowadza nowe wagi dotyczące restrukturyzacji sieci szkolnej, które dostosowane są do liczby dzieci uprawnionych do dowożenia. Zgodnie z obowiązującymi przepisami dowożenie jest zadaniem własnym gminy. Środki na ten cel ujęte są w subwencji ogólnej. Zgodnie z art. 17 ust. 1-3a ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. z 1996 r., Nr 67, poz. 329 - z późniejszymi zmianami) obowiązkiem gminy jest zapewnienie bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu dzieci lub zwrot kosztu przejazdu środkami komunikacji publicznej dla dzieci, których droga z domu do szkoły przekracza 3 km w przypadku uczniów klas I-IV szkół podstawowych oraz 4 km w przypadku uczniów klas V i VI szkół podstawowych oraz uczniów gimnazjum. Proponowane wagi obejmują więc wyłącznie środki na dofinansowanie zwiększonych wydatków w zakresie dowozu uczniów do szkół wynikających z nacjonalizacji sieci szkolnej wymuszonej wdrażaną reformą systemu oświaty,

- wiele problemów w roku 2000 wprowadziło finansowanie szkół przyszpitalnych i przysanatoryjnych. W celu doprecyzowania tej formy pracy oświatowo-wychowawczej zostały uwzględnione przy naliczaniu wstępnej kwoty subwencji oświatowej szkoły oraz zespoły pozalekcyjne i zajęcia wychowawcze organizowane w zakładach opieki zdrowotnej i zakładach lecznictwa uzdrowiskowego.

Warto podkreślić, że użyte w projekcie algorytmu pojęcie ucznia przeliczeniowego oraz wartość wag odpowiadają średnim statystycznym, podczas gdy rzeczywiste zróżnicowanie jednostkowych kosztów między szkołami, nawet pomiędzy szkołami tego samego typu w tej samej jednostce samorządu terytorialnego jest ogromne i wynika z bardzo wielu szczegółowych przyczyn. Dlatego też finansowy standard podziału subwencji ustalony w rozporządzeniu nie może być rozumiany jako kwota, która przechodzi bezpośrednio z budżetu jednostki samorządu terytorialnego do szkoły.

- po uchwaleniu przez Parlament Rzeczypospolitej Polskiej ustawy budżetowej na rok 2001,

- na podstawie bazy danych statystycznych GUS na rok szkolny 2000/2001.

Wysokość kwot niezbędnych na realizację Karty Nauczyciela w poszczególnych jednostkach samorządu terytorialnego została określona na podstawie ankiety - "Rozliczenie skutków wdrożenia nowego systemu wynagradzania nauczycieli". W kalkulacji uwzględniono wynagrodzenie zasadnicze, dodatki i wynagrodzenia dodatkowe w wysokościach podanych przez poszczególne jednostki jako łączne wynagrodzenie nauczycieli zatrudnionych w dniu 10 kwietnia br. w warunkach przed wprowadzeniem Karty Nauczyciela oraz w warunkach po wprowadzeniu Karty, biorąc pod uwagę wysokość dodatku motywacyjnego - 10 zł na etat nauczycielski oraz wysokość dodatku funkcyjnego 340 zł na każdego wykazanego dyrektora i wysokość dodatku za wychowawstwo klasy - 23 zł na każdą uprawnioną osobę (zgodnie z algorytmem przyjętym przez Komisję Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialnego w dniu 25 lipca br.). Do wyliczeń przyjęto liczbę etatów nauczycielskich wykazaną w ankiecie lub sprawozdaniu EN-3 z września 1999 roku. Ostateczna kwota uwzględnia także skutki w skali rocznej i tzw. pochodne od wynagrodzeń nauczycieli - 26,83% (1,2683).

Ministerstwo Edukacji Narodowej przekazało jednostkom samorządu terytorialnego informację o wysokości niedoboru części oświatowej subwencji ogólnej na realizację Karty Nauczyciela. Ponadto, jak wynika z zapewnień Ministra Finansów, Rząd dołoży wszelkich starań, aby w budżecie w roku 2000 znaleźć dodatkowe środki, które pozwolą na pełne zrekompensowanie skutków zmian w Karcie Nauczyciela możliwie wielu jednostkom samorządu terytorialnego (w tym zwłaszcza otrzymującym subwencję wyrównawczą) jeszcze w tym roku. Natomiast tym jednostkom, które nie uzyskają pełnej rekompensaty w br., zostanie zapewnione ich pokrycie w roku 2001, z uwzględnieniem kosztów, poniesionych przez te jednostki w związku z późniejszym otrzymaniem środków, w tym ewentualnych kredytów.

Decyzją Ministra Finansów w sprawie zmian w budżecie państwa na 2000 r. zostały przyznane poszczególnym jednostkom samorządu terytorialnego dodatkowe koszty z przeznaczeniem na realizację ustawy Karta Nauczyciela, w tym dla Powiatu Kołobrzeskiego - 230.838 zł. Uwzględniając kwotę 762.090 zł jako wydzieloną część subwencji oświatowej na rok 2000 przeznaczoną na realizację Karty Nauczyciela, w stosunku do Powiatu Kołobrzeskiego do uregulowania pozostaje jeszcze kwota 557.884 zł, która zostanie przekazana z budżetu państwa w 2001 r. na zasadach określonych w przyjętym w dniu 20 września br. Stanowisku Komisji Wspólnej rządu i Samorządu Terytorialnego. Część tej kwoty może zostać przekazana jeszcze w roku 2000, jeżeli pozwolą na to możliwości budżetu państwa.

Uprzejmie informuję Panią Marszałek, że do dnia 6 listopada br. jednostki samorządu terytorialnego otrzymały środki na wdrożenia znowelizowanej ustawy - Karta Nauczyciela na łączną kwotę 604.437.241 zł. Wspomniane wyżej kwoty są kwotami dotacji stanowiącej uzupełnienie środków na wdrożenie systemu wynagradzania nauczycieli, przekazanych w ramach części oświatowej subwencji ogólnej na 2000 r. i zgodnie z obowiązującymi przepisami przekazane zostały samorządom za pośrednictwem budżetów wojewodów. Środki o których mowa wyżej nie powodują zwiększenia części oświatowej subwencji ogólnej na rok 2000 i tym samym nie zwiększają kwoty bazowej jako podstawy przy naliczaniu subwencji oświatowej na rok 2001.

Przedstawiając powyższe, uprzejmie przepraszam Panią Marszałek za opóźnienie w udzieleniu odpowiedzi.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 2000-12-

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

1. Przepisy art. 169i ust. 3, 10 i 11 ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28, poz. 153 z późn. zm.) zobowiązują Kasy Chorych do zwrotu pożyczki udzielonej z budżetu państwa na podstawie umowy zawartej pomiędzy Ministrem Finansów a Kasą.

Z wyrazami szacunku

PODSEKRETARZ STANU

Hanna Wasilewska-Trenkner

Warszawa, 19 grudnia 2000 r.

W wyniku włączenia z dniem 1 stycznia 2000 r. powiatowych urzędów pracy w skład powiatowej administracji zespolonej, w ustawie budżetowej na 2000 r. na opłacanie składek na ubezpieczenie zdrowotne za bezrobotnych nie posiadających prawa do zasiłku lub stypendium, w budżetach wojewodów ujęte zostały środki w łącznej kwocie 241,6 mln zł. Ponadto w ustawie budżetowej przewidziana została rezerwa celowa na finansowanie tego zadania w wysokości 240,4 mln zł. Powyższa rezerwa została w maju br. na wniosek Ministra Pracy i Polityki Społecznej, rozdysponowana przez Ministra Finansów.

Jednocześnie, z uwagi na to, że przewidziane w budżetach wojewodów środki (łącznie z rozdysponowana rezerwą) nie zabezpieczają potrzeb występujących na finansowanie w 2000 r. tego zadania, na wniosek Ministra Pracy i Polityki Społecznej, w dniu 5 grudnia 2000 r. Rada Ministrów przyjęła rozporządzenie zmieniające rozporządzenie w sprawie wykonania ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, wprowadzające zakaz prowadzenia egzekucji ze środków Funduszu Pracy oraz Państwowego Funduszu Rehabilitacji i Zatrudnienia Osób Niepełnosprawnych zgromadzonych na wyodrębnionych rachunków bankowych samorządów powiatowych.

Przyjęcie powyższego rozporządzenia spowodowane zostało brakiem możliwości przeznaczenia w 2000 r. dodatkowych środków finansowych na opłacenie składek na ubezpieczenie zdrowotne za bezrobotnych nie posiadających prawa do zasiłku lub stypendium.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że do wydatków z Funduszu Pracy o charakterze obligatoryjnym należą przede wszystkim zasiłki dla bezrobotnych, zasiłki przedemerytalne i świadczenia przedemerytalne wypłacane na podstawie przepisów ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. z 1997 r. Nr 25, poz. 128 z późn. zm.). Natomiast składki na ubezpieczenie zdrowotne za bezrobotnych nie posiadających prawa do zasiłku lub stypendium nie są finansowane z Funduszu Pracy, lecz z innych środków ujmowanych w budżetach wojewodów. Powiatowe urzędy pracy opłacają te składki po uprzednim otrzymaniu środków na ten cel z budżetu wojewody. Dlatego też nieuzasadnione jest stwierdzenie Pani Senator Doroty Kempki o podaniu nieprawdy przez MPiPS, że przekazywane w ostatnich miesiącach przez Krajowy Urząd Pracy środki umożliwiały finansowanie przede wszystkim wypłat o charakterze obligatoryjnym.

Ponadto uprzejmie informuję, że projekt ustawy budżetowej na 2001 r. na opłacanie składek na ubezpieczenie zdrowotne za bezrobotnych nie posiadających prawa do zasiłku lub stypendium przewiduje środki o 200 mln zł. wyższe niż ustawa budżetowa na 2000 r. O ostatecznych kwotach jakie zostaną ustalone w ustawie budżetowej na 2001 r. na finansowanie poszczególnych celów i zadań zadecyduje Parlament po rozpatrzeniu i przyjęciu powyższej ustawy.

Z szacunkiem

Warszawa, dnia 19 grudnia 2000 r.

W Ministerstwie Zdrowia realizowany jest Program Restrukturyzacji w Ochronie Zdrowia w roku 2000. W jego ramach środki zostały rozdysponowane na Regionalne Programy Restrukturyzacji, które obejmowały jednostki ochrony zdrowia z całego województwa. Za ostateczny kształt tych Programów, w tym podział środków odpowiadały Regionalne Komitety Sterujące, pod przewodnictwem Marszałka. To właśnie od Regionalnych Komitetów Sterujących wpływały propozycje, zawierające podział środków wraz z nazwami jednostek i zadaniami, na które mają zostać przeznaczone.

W przypadku SP ZOZ w Grójcu przy ul. Piotra Skargi 10 w zestawieniu Regionalnego Komitetu Sterującego zapisane zostało zadanie "dzienna hospitalizacja dermatologiczna". Z takim zadaniem w dniu 19 października 2000 roku wysłana też została promesa do organu założycielskiego tej jednostki tj. Rady Powiatu w Grójcu. W piśmie tym zawarta była informacja, dotycząca możliwości umieszczenia kwoty w wykazie wydatków "niewygasających". W tej sprawie organ założycielski winien był złożyć stosowny wniosek do dnia 31 października 2000 roku do Wojewody z kopią do wiadomości Ministerstwa Zdrowia. Do Ministerstwa Zdrowia takie pismo nie wpłynęło. Rolą organu założycielskiego była także weryfikacja ewentualnych pomyłek w klasyfikacji budżetowej.

Do dokonywania zmian w zadaniach, finansowych w ramach Regionalnego Programu Restrukturyzacji uprawniony był tylko Regionalny Komitet Sterujący i w jego imieniu Marszałek.

- Ministra Zdrowia do Wojewody mazowieckiego,

- decyzji Ministra Finansów w sprawie środków dla województwa mazowieckiego,

- Starosty grójeckiego do Wojewody Mazowieckiego.

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2000.12.19

Wpisany do rejestru zabytków kompleks dworcowy istniejący na terenie stacji PKP Tarnów stanowi budynek dworcowy o kubaturze 25 717 m3 i powierzchni użytkowej 2 671 m2, jak również perony i wiaty. Obecny stan techniczny budynków i budowli kwalifikuje je do przeprowadzenia kompleksowej modernizacji, na którą w latach 1998/1999 została opracowana dokumentacja oraz ekspertyzy techniczne. Koszt modernizacji w oparciu o ww. dokumentację wyniósł; 9 165,0 tys. zł budynku dworcowego i około 540 tys. zł wiat i nawierzchni na peronie długim. Odnosząc się do dnia dzisiejszego powyższe kwoty, uwzględniając wzrost cen w budownictwie, jak również cykl realizacji inwestycji, będą znacznie wyższe.

Zgodnie z przekazaną informacją Zarządu PKP w roku bieżącym modernizowane są budynki dworcowe m.in. w Białymstoku, Chełmie, Giżycku, Lublinie, które wymagają znacznych nakładów finansowych PKP. Z uwagi na ograniczone środki pieniężne jakie to przedsiębiorstwo może przeznaczyć na inwestycje modernizacyjne dworców kolejowych, uniemożliwia podjęcie decyzji o rozpoczęciu kolejnej inwestycji.

Z powyższych względów, na spotkaniu w październiku br. z Prezydentem Miasta Tarnowa, przedłożona została przez przedsiębiorstwo PKP propozycja przekazania nieruchomości dworcowych na rzecz Skarbu Państwa w trybie art. 66 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. - ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137 poz. 926 z późniejszymi zmianami) tj. za likwidację zaległości podatkowych przedsiębiorstwa PKP wobec budżetu państwa z tytułu podatku od towarów i usług (VAT). Przedłożona propozycja wynika między innymi z realnych potrzeb PKP w zakresie usługi podróżnych, którą szacuje się na około 1/3 powierzchni nieruchomości dworcowych w Tarnowie. Przejęcie ww. nieruchomości przez władze samorządu, może stworzyć realne warunki do przyśpieszenia koniecznych prac modernizacyjnych, tym samym poprawę stanu technicznego i wizerunku obiektu jak również racjonalnego wykorzystania całej powierzchni użytkowej.

Jerzy Widzyk

Warszawa 2000-12-20

W świetle obowiązujących przepisów Kodeksu pracy - niedziele oraz święta określone ustawą są dniami wolnymi od pracy. Wyjątkowo, praca w takie dni jest dozwolona w zakresie wyznaczonym przepisami art. 139 Kodeksu pracy, który - w odniesieniu do placówek handlowych - dopuszcza pracę w dniach ustawowo wolnych od pracy, w zasadzie bez jakichkolwiek ograniczeń. Taki stan prawny obowiązuje od dnia 1 stycznia 1997 r., tj. od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 2 lutego 1996 r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw. Nowe regulacje w istotnym zakresie zliberalizowały przepisy o czasie pracy. W okresie wcześniejszym zakres dozwolonej pracy w niedziele i święta w placówkach handlowych podlegał daleko idącej reglamentacji; możliwość taka dotyczyła tylko niektórych rodzajów tych placówek, a asortyment towarów oferowanych do sprzedaży w dniach ustawowo wolnych od pracy ograniczał się, w zasadzie, do towarów tzw. powszechnego użytku.

Problem wprowadzenia zakazu pracy w handlu w dniach ustawowo wolnych od pracy, bądź też przywrócenia wcześniej stosowanych ograniczeń dopuszczalności takiej pracy, jest przedmiotem szczególnego zainteresowania od czasu upowszechniania się praktyki całotygodniowej pracy we wszystkich wielkopowierzchniowych obiektach handlowych, a następnie także w większości mniejszych placówek handlowych. Poddanie tej praktyki określonym ograniczeniom prawnym było już dwukrotnie przedmiotem poselskich inicjatyw ustawodawczych. Pierwszy w tej sprawie poselski projekt ustawy o zmianie ustawy - Kodeks pracy (druk nr 950) został odrzucony w pierwszym czytaniu w grudniu 1999 r. Kolejny poselski projekt nowelizacji Kodeksu pracy ograniczający dopuszczalność handlu w niedziele i święta (druk nr 1815) - nie został jeszcze poddany pierwszemu czytaniu.

W mojej ocenie, problem pracy w handlu w dniach ustawowo wolnych od pracy trzeba rozpatrywać w różnych płaszczyznach, między innymi z punktu widzenia ochrony praw i interesów pracowników oraz podmiotów gospodarczych prowadzących działalność handlową oraz skutków finansowych dla budżetu Państwa i budżetów jednostek samorządu terytorialnego. Te różne aspekty oceny nie prowadzą do jednoznacznych wniosków.

Z poważaniem

Irena Boruta

Warszawa, dn. 20 grudnia 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Po stwierdzeniu - m.in. na podstawie sygnałów od studentów "filii" - niezwłocznie podjąłem działania interwencyjne. W postępowaniu wyjaśniającym ustalono współudział uczelni szczecińskiej w zorganizowaniu kształcenia we Włocławku, choć główny ciężar odpowiedzialności w tej sprawie leży po stronie Zachodniopomorskiej Szkoły Businnesu - Instytutu Kształcenia Managerów spółki z o.o. we Włocławku, w której udziały ma także założyciel szczecińskiej uczelni. Sprawę badam nadal, jednocześnie poszukuję prawnie dopuszczalnych rozstrzygnięć, aby jak najmniej ucierpiały na tym osoby, które w dobrej wierze rozpoczęły naukę we Włocławku.

W ramach nadzoru kontrolowane są wszystkie obszary działalności uczelni, w tym przede wszystkim analizowany jest stan kadrowy, o czym pisze Pan Senator w swoim oświadczeniu. Minister Edukacji Narodowej nie ma natomiast możliwości kontrolowania placówek nielegalnych, gdyż o ich istnieniu dowiaduje się z prasy lub z innych źródeł, np. z informacji osób pobierających tam naukę. Zawsze w takich przypadkach podejmuję interwencję stojąc na gruncie przestrzegania prawa oraz działania w interesie społecznym.

wz MINISTRA

Podsekretarz Stanu

Jerzy Zdrada

Warszawa, dn. 20.12. 2000 r.

Szanowna Pani Marszałek

Regionalne izby obrachunkowe - zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 7 października 1992 r. o regionalnych izbach obrachunkowych (Dz.U. nr 85, poz. 428 z późn. zm.) - są państwowymi organami nadzoru i kontroli gospodarki finansowej jednostek samorządu terytorialnego. Wzmiankowana ustawa stanowi również o ustroju i kompetencjach izb. W celu uszczegółowienia przepisów z zakresu funkcjonowania izb i wypełnienia delegacji ustawowej zawartej w art. 2 ust. 4 ww. ustawy, zostało wydane rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 14 stycznia 2000 r. w sprawie siedzib i zasięgu terytorialnego regionalnych izb obrachunkowych oraz szczegółowej organizacji izb, liczby członków kolegium i trybu postępowania (Dz.U. nr 3, poz. 34).

Kwestie organizacyjne dotyczące pracy izb i ich zespołów zamiejscowych pozostawiono w zakresie kompetencji prezesów izb. Zgodnie z przepisem § 2 ww. rozporządzenia, prezes izby kieruje jej działalnością, z wyłączeniem spraw zastrzeżonych dla kolegium. W szczególności zaś określa - w formie zarządzenia, wewnętrzny regulamin organizacyjny izby.

Kwestia podziału nadzorowanych jednostek samorządowych pomiędzy Zespoły Zamiejscowe Regionalnej Izby Obrachunkowej w Warszawie, była analizowana przez Prezesa Izby, który uzasadnił swoją decyzję potrzebą usprawnienia procesu nadzoru prawnego nad uchwałami organów jednostek samorządowych Województwa Mazowieckiego. Ponadto, Prezes Izby wyjaśnił, iż zmiana podziału nadzorowanych jednostek samorządowych pomiędzy Zespoły Zamiejscowe Regionalnej Izby Obrachunkowej w Warszawie, wynika m.in. z przeciążenia zadaniami pracowników zatrudnionych w Zespole Zamiejscowym w Radomiu oraz siedzibie Izby w Warszawie.

Podkreślenia wymaga fakt, iż izby obrachunkowe mają 30 dni na ocenę legalności otrzymanych uchwał. Zmniejszenie różnic w obciążeniu czynnościami analitycznymi oraz bardziej równomierne ich rozłożenie w poszczególnych zespołach zamiejscowych, ma na celu niedopuszczenie do przekroczeń tego terminu, zaś zmiana obszaru nadzoru ogranicza się w rzeczywistości do zmiany adresu na kopercie z wysyłanymi uchwałami - co wydaje się, nie powinno powodować problemów związanych z odległością instytucji od obywatela, ani też zmniejszać szans rozwoju Radomia.

Marek Biernacki

Warszawa, 20 grudnia 2000 r.

W uprzejmej odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatora Zbyszka PIWOŃSKIEGO w dniu 24 listopada 2000 r. podczas 69 posiedzenia Senatu przekazuję informację dotyczącą interpretacji zapisów ustawy z dnia 24 lipca 1999 r. o szczególnych zasadach, warunkach i trybie mianowania na wyższe stopnie wojskowe żołnierzy uczestniczących w walkach o wolność i niepodległość Polski podczas II wojny światowej i w okresie powojennym.

2) 1 i 2 Armii Wojska Polskiego oraz innych polskich formacji wojskowych przy armiach sojuszniczych.

W dotychczasowej praktyce nie było problemów z uznawaniem tej kategorii kombatantów, o których w swym oświadczeniu mówi pan senator PIWOŃSKI, jako uprawnionych do mianowania na wyższe stopnie wojskowe. Były co prawda wątpliwości i zapytania zgłaszane przez Zarządy Główne niektórych organizacji kombatanckich (np. ZKRP i BWP) czy ustawa obejmuje także tę grupę kombatantów, ale wyjaśniliśmy to w drodze roboczych kontaktów. Część z nich, stopnie oficerskie już otrzymała, na pozostałych stosowne wnioski o mianowanie, które wpłynęły do Urzędu, są w trakcie rozpatrywania.

Jacek Taylor

Warszawa, dnia 21.12.2000 r.

Szanowna Pani Marszałek,

W nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Zbigniewa Gołąbka podczas 68 posiedzenia Senatu RP w dniu 9 listopada 2000 r. - dotyczącego prośby o podjęcie stosownych działań w celu utrzymania w roku 2001 i w latach następnych zerowej stawki podatku VAT na towary przeznaczone na cele ochrony przeciwpożarowej - działając z upoważnienia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, uprzejmie informuję, iż ustawa z dnia 17 listopada 2000 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 105, poz. 1107) znowelizowała ustawę z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), m.in. w zakresie uregulowań, o których pisze Pan Senator w przedmiotowym oświadczeniu.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 21 grudnia 2000 r.

Dodatkowo Kupujący w dniu 13 września 2000 roku, realizując postanowienia umowy, wypłacili 90.669.915 złotych jako premię za wyniki osiągnięte przez Spółkę i potwierdzone jednostkowymi zweryfikowanymi sprawozdaniami finansowymi Spółki za 1999 rok. Wypłata tzw. "Premii za Wyniki" została uwarunkowana brakiem istotnych, negatywnych zdarzeń wpływających na wartość Spółki i odzwierciedlona w sprawozdaniach finansowych za rok 1999, zweryfikowanych przez biegłego rewidenta.

Zgodnie z § 1 ust. 1 pkt 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 czerwca 1997 roku w sprawie zakresu analizy spółki oraz przedsiębiorstwa państwowego, sposobu jej zlecania, opracowania, zasad odbioru i finansowania oraz warunków, w razie spełnienia których można odstąpić od opracowania analizy (Dz.U. Nr 64, poz. 408 z późn. zm.) Minister Skarbu Państwa ma obowiązek dokonania oszacowania wartości przedsiębiorstwa przed zaoferowaniem do zbycia akcji Skarbu Państwa w spółce powstałej w wyniku komercjalizacji.

W związku z powyższym do zakresu obowiązków ABN AMRO Bank (Polska) S.A. - doradcy Ministra Skarbu Państwa w procesie prywatyzacji PZU S.A. - należało także sporządzenie wyceny wartości Spółki. Wycena została dokonana trzema metodami: zdyskontowanych przepływów pieniężnych, porównywalnych wybranych grup ubezpieczeniowych na wschodzących rynkach i porównywalnych transakcji przejęć spółek z uczestnictwem grup ubezpieczeniowych. Wyboru metod wyceny dokonano zgodnie z zasadami określonymi w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 czerwca 1997 roku w sprawie zakresu analizy spółki oraz przedsiębiorstwa państwowego, sposobu jej zlecania, opracowania, zasad odbioru i finansowania oraz warunków, w razie spełnienia których można odstąpić od opracowania analizy (D.U. Nr 64, poz. 408 z późn. zm.).

Andrzej Chronowski

Warszawa, 2000.12.21

Mając na względzie ochronę miejsc pracy, jak również konsekwencje gospodarcze, Minister Skarbu Państwa zdecydowanie nie popiera działań mogących wpłynąć negatywnie na sytuację ekonomiczno-finansową mniejszych przedsiębiorstw i tym samym pracowników w nich zatrudnionych. Potwierdzeniem tego jest sprzeciw Ministra Skarbu Państwa jako udziałowca przeciwko połączeniu się dwóch spółek branży piwowarskiej, tj. Browarów "WARKA" Sp. z o.o. z siedzibą w Warce i "Elbrewery Company Ltd" Sp. z o.o. z siedzibą w Elblągu wyrażony na Zgromadzeniu Wspólników tych spółek w dniach 18, 19.10.2000 r.

Andrzej Chronowski

Warszawa, 2000.12.22

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Wymienione rozporządzenie nie wskazuje kto ma napełniać na stacji paliw zbiornik samochodowy gazem - obsługa stacji paliw czy kierowca.

Decyzje w tym zakresie - mając na uwadze względy bezpieczeństwa, za które są odpowiedzialni - podejmują właściciele stacji paliw.

Z wyrazami szacunku

Minister

z up. Henryk Ogryczak

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 27 grudnia 2000 r.

Pan
Jerzy Markowski
Senator
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Senatorze,

W nawiązaniu do oświadczenia Pana Senatora podczas 67 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 26 października 2000 r., poniżej przedstawiam stanowisko do poruszonych w nim kwestii.

Pragnę poinformować, iż aktualnie realizowane procesy prywatyzacji w sektorze elektroenergetycznym są zgodne z dokumentem pt. "Zintegrowany harmonogram prywatyzacji sektora elektroenergetycznego i wprowadzenia rynku energii elektrycznej" przyjętym przez Radę Ministrów w dniu 16 maja 2000 roku. Harmonogram ten jest uszczegółowieniem polityki przekształceń własnościowych w sektorze energetycznym określonej w rozdziale 6.4 w Założeniach Polityki Energetycznej Polski do roku 2020, przyjętych przez Radę Ministrów w dniu 22 lutego 2000 roku.

Przywołane wyżej dokumenty zakładają, iż pierwszy etap prywatyzacji sektora energetycznego powinien zakończyć się do końca 2002 roku. Podstawowym celem realizowanych w tym tempie procedur prywatyzacyjnych jest dążenie do stworzenia konkurencyjnego rynku energii elektrycznej, przygotowanie polskich przedsiębiorstw energetycznych do funkcjonowania w otoczeniu konkurencyjnym, zapewnienia niezbędnego dopływu kapitału dla realizacji inwestycji rozwojowych i modernizacyjnych, jak również stworzenie okoliczności dających możliwość środowiskom pracowniczym wypracowania optymalnych gwarancji socjalnych w okresie transformacji własnościowej zachodzącej podczas prywatyzacji.

W odniesieniu do kwestii prywatyzacji w sektorze górnictwa uprzejmie informuję, że kierunki prywatyzacji tego sektora określa rządowy program restrukturyzacji sektora pt.: "Reforma górnictwa węgla kamiennego w Polsce w latach 1998-2002". W dokumencie tym założono, iż prywatyzacji podlegać będą przede wszystkim pojedyncze kopalnie, mające odpowiednią perspektywę efektywnej działalności na rynku węgla kamiennego. Nie wykluczono także prywatyzacji całych spółek węglowych w dalszej perspektywie czasowej. Na podstawie założeń tego programu podjęto prywatyzację dwóch samodzielnych kopalń, tj. KWK "Bogdanka" S.A. i KWK "Budryk" S.A.

Pragnę poinformować Pana Senatora, iż aktualnie w MSP prowadzone są działania związane z prywatyzacją sektora górnictwa węgla kamiennego wobec KWK "Bogdanka" S.A. i KWK "Budryk" S.A. oraz dokonywana jest ocena przedprywatyzacyjna tego sektora (w ramach projektu "Analiza sektora górnictwa węgla kamiennego w Polsce").

Niezależnie od indywidualnych, pilotażowych projektów prywatyzacyjnych prowadzone są przez doradcę Ministra Skarbu Państwa - firmę PricewaterhouseCoopers z siedzibą w Londynie - prace związane z przygotowaniem oceny przedprywatyzacyjnej sektora górnictwa węgla kamiennego, w której na podstawie wielopłaszczyznowych analiz określone zostaną możliwe warianty strategii prywatyzacji sektora. Rozpoczęcie prac związanych z realizacją umowy tj. wykonanie przedmiotowej oceny nastąpiło z dniem 20 marca br. MSP przewiduje, że zakończenie prac związanych z przygotowaniem oceny przedprywatyzacyjnej sektora górnictwa węgla kamiennego nastąpi do końca br.

Podsumowując pragnę podkreślić, że podjęcie decyzji odnośnie kierunków prywatyzacji w sektorze górnictwa węgla kamiennego będzie możliwe dopiero w 2001 roku, po przyjęciu przez Radę Ministrów strategii prywatyzacji sektora określonej na podstawie wyników przygotowanego przez doradcę MSP w 2000 roku studium prywatyzacji sektora, skonsultowaniu tych wyników ze stroną społeczną oraz rozstrzygnięciu wątpliwości odnośnie przyszłego kształtu sektora węgla kamiennego.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 22.12.2000 r.

W odpowiedzi na oświadczenie senatora Jerzego Suchańskiego złożone w dniu 9 listopada 2000 r. na 68 posiedzeniu Senatu, przekazane przy piśmie z dnia 20 listopada 2000 r., znak AG/043/382/2000/IV, w sprawie objęcia składką na ubezpieczenie zdrowotne pracowników skierowanych do pracy za granicą, z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów uprzejmie informuję, iż zgodnie z art. 169g ust. 2 ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28, poz. 153 z późn. zm.), jeżeli podstawę obliczenia składki na ubezpieczenie zdrowotne stanowi przychód wolny od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 33 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U, Nr 14, poz. 176 z późn. zm.). od którego płatnik nie oblicza zaliczki na ten podatek (a takim przychodem jest wynagrodzenie pracowników pracujących poza granicami kraju np.: na budowach eksportowych w Niemczech), w odniesieniu do ubezpieczonych, o których mowa w art. 8 pkt 1 ustawy (są to m.in. osoby objęte ubezpieczeniem społecznym będące pracownikami), składkę na ubezpieczenie zdrowotne płatnik oblicza zgodnie z przepisami art. 19-22.

Ustawa z dnia 21 stycznia 2000 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z funkcjonowaniem administracji publicznej (Dz.U. Nr 12, poz. 136) weszła w życie w dniu ogłoszenia tj. w dniu 23 lutego 2000 r. z wyjątkiem m.in. art. 41 ust. 2, który wszedł 1 kwietnia 2000 r., a który jest przedmiotem niniejszego oświadczenia. Obowiązek objęcia ubezpieczeniem zdrowotnym powstał w stosunku do pracowników skierowanych do pracy za granicą w 2000 r. tych osób z dniem wejścia w życie art. 41 ust. 2 ww. ustawy, tj. w dniu 1 kwietnia 2000 r. Ocena postępowania ZUS w Kielcach, zgodnie z ustawą z dnia 12 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. Nr 137, poz. 887 z późn. zm.), należy do ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego, który sprawuje nadzór nad zgodnością działań ZUS z obowiązującymi przepisami.

Ponadto uprzejmie informuję, iż nie ma przeszkód prawnych do wprowadzenia zmian w ustawie innym aktem rangi ustawowej - jest to powszechnie uznana praktyka legislacyjna. Należy wskazać, iż wprowadzenie na początku 2000 r. zmian w ustawie o powszechnym ubezpieczeniu nastąpiło z inicjatywy poselskiej. Odnosząc się do terminu wejścia w życie ustawy o zmianie niektórych ustaw związanych funkcjonowaniem administracji publicznej należy zaznaczyć, iż termin wejścia w życie aktów normatywnych rangi ustawy zależy przede wszystkim od organów ustawodawczych tj. Sejmu i Senatu.

Z wyrazami szacunku

Grzegorz Opala

Warszawa, 2000.12.22

W myśl art. 41 ustawy o komercjalizacji - prywatyzacji bezpośredniej w imieniu Skarbu Państwa dokonuje organ założycielski, w szczególności gdy z wnioskiem wystąpi dyrektor przedsiębiorstwa państwowego i rada pracownicza, albo wobec złożonej oferty nabycia przedsiębiorstwa, zawiązania spółki, o której mowa w art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy, lub zawarcia umowy o oddanie przedsiębiorstwa do odpłatnego korzystania.

Zadysponowanie przedsiębiorstwem w rozumieniu art. 55'kc w ramach prywatyzacji bezpośredniej na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 3, tj. oddania przedsiębiorstwa do odpłatnego korzystania następuje na wniosek zainteresowanych osób i odbywa się w trybie bezprzetargowym. Jest to więc jedyna ścieżka prywatyzacji nie wymagająca wyłonienia w trybie publicznym strony umowy prywatyzacyjnej.

W związku z tym, warunki przejęcia przedsiębiorstwa zostają w pełni zaaprobowane przez przejmującego jeszcze przed zawarciem stosownej umowy. Etap negocjacji jest więc właściwym momentem do podjęcia przez przejmującego ostatecznych decyzji zarówno co do zamiaru jak i ewentualnych zasad, na których zawarta zostanie umowa prywatyzacyjna.

Z uwagi na specyfikę tego typu umów prywatyzacyjnych, przepisy ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych, w szczególności art. 52 i 53, przewidują trwałość, aczkolwiek w ściśle określonych granicach, stosunku prawnego powstałego w wyniku zawarcia umowy o odpłatne korzystanie z przedsiębiorstwa. Zgodnie z postanowieniami ustawy niniejsza umowa może zostać rozwiązana w przypadku zaistnienia podstaw, o których mowa w art. 53 ustawy, gdzie prawo wypowiedzenia umowy przysługuje Skarbowi Państwa, o ile przejmujący przedsiębiorstwo nie wykonuje lub nienależycie wykonuje zobowiązania wynikające z zawartej umowy.

Andrzej Chronowski

Warszawa, dnia 27.12.2000 r.

Szanowna Pani Marszałek,

Najistotniejszą zmianą jest skrócenie stażu podyplomowego lekarza z 18 na 13 miesięcy. Zmiana ta wynikła z przesłanek natury organizacyjnej i finansowej. Skrócenie stażu było również postulatem II Ogólnopolskiej Konferencji Młodych Lekarzy, która miała miejsce w dniach 28-29 lipca 2000 r. w Szczecinie. Możliwość intensyfikacji szkolenia lekarzy stażystów poprzez zwiększenie liczby obowiązkowych dyżurów medycznych w ciągu miesiąca (z 4 na 8) - pozwala na realizację dotychczasowego programu stażu w ciągu 13 miesięcy, z uwzględnieniem czasu przeznaczonego na przysługujący stażystom urlop wypoczynkowy. Skutkuje to zmniejszeniem obciążenia budżetu wynagrodzeniami stażystów. Wprowadzenie 20% ryczałtu przeznaczonego na pokrycie kosztów związanych z prowadzeniem stażu przez uprawnione podmioty, zamiast dotychczas ściśle określonych kosztów wynagrodzenia dla koordynatorów i opiekunów stażu pozwala na zmniejszenie kosztów szkolenia, niemniej w praktyce oznacza jednak bardzo znaczne ograniczenie lub uniemożliwia wynagrodzenie opiekunów stażystów. Powoduje to równoległe funkcjonowanie opłacanych opiekunów stażystów odbywających staż zgodnie z poprzednim rozporządzeniem oraz tych, którzy opiekują się stażystami zgodnie z obowiązującym rozporządzeniem bez dodatkowego wynagrodzenia. Należy zaznaczyć, że opłacanie opiekuna stażysty często powodowało kontrowersje w sytuacjach, gdy stażysta starał się uzyskać dodatkowe informacje i wyjaśnienia od innych lekarzy. W takich sytuacjach często nie wykazywali oni zainteresowania stażystą, uważając to za wyłączny obowiązek wynagradzanego za to opiekuna. Wprowadzenie dodatkowego wynagrodzenia dla opiekunów nie rozwiązało więc problemów związanych z jakością opieki nad stażystami.

W nawiązaniu do sprawy wynagrodzenia za dyżury, w kalkulacji środków dla jednostek zawierających umowy ze stażystami zostały uwzględnione obok wynagrodzenia za dyżur w wysokości 50% stawki godzinowej, również dodatkowe środki finansowe - 20% dodatku za godzinę pracy lekarza stażysty w porze nocnej. Wynagrodzenie za dyżury jest obecnie dodatkowym elementem do wynagrodzenia lekarza stażysty wynoszącego 1094,- zł (poprzednio - wynagrodzenie za dyżury mieściło się w kwocie 1277 zł). Zgodnie z nowelizacją rozporządzenia, wynagrodzenie lekarza stażysty jest korzystniejsze, natomiast wynagrodzenie lekarza stomatologa (z uwagi na fakt, iż lekarzy stomatologów nie obowiązują dyżury medyczne) w porównaniu z poprzednio obowiązującym jest mniej korzystne.

W powołanym wyżej rozporządzeniu, tak w jego poprzedniej jak i aktualnej wersji, znajdują się zapisy odnoszące się do rodzaju umów zawieranych ze stażystami. I tak z § 6 wynika, że z lekarzem, lekarzem stomatologiem zawiera się umowę o pracę na czas określony, równy czasowi odbycia stażu. Z uwagi na to, że staż rozpoczęty przed 01.10.2000 r. trwa 18 miesięcy, a rozpoczynany 01.10.2000 r. 13 miesięcy - na taki okres powinny być zawarte umowy o pracę ze stażystami. Pracodawca we własnym interesie powinien jednak w takich umowach zastrzec możliwość jej wcześniejszego rozwiązania za dwutygodniowym wypowiedzeniem, na co pozwala art. 33 kodeksu pracy. O ile taki zapis zostanie w umowie zamieszczony, będzie on odnosił się także do zmiany warunków pracy i płacy, a więc zmiany okresu, na jaki umowa została zawarta i wysokości wynagrodzenia. Tak więc umowy o pracę, zawarte przez podmioty prowadzące kształcenie stażystów, które nie są w swych warunkach zgodne z zapisami rozporządzenia, powinny być do nich dostosowane w trybie art. 42 kodeksu pracy. Dotyczy to oczywiście tylko tych podmiotów, które w umowach wprowadziły możliwość jej wcześniejszego rozwiązania.

Podmioty prowadzące kształcenie stażystów powinny być świadome faktu, że środki pieniężne, jakie otrzymają z budżetu państwa na realizację zadań wynikających z realizacji programu stażu rozpoczętego 01.10.2000 r. nie będą wyższe niż określa to rozporządzenie, dlatego też w przypadku, gdy umowy ze stażystami, opiekunami lub koordynatorami stażu są dla nich korzystniejsze aniżeli przewiduje to rozporządzenie i nie zostaną zmienione, w tej części powinny być finansowane ze środków własnych podmiotu prowadzącego staż.

W nawiązaniu do sprawy kosztów związanych z realizacją zadań Okręgowych Rad Lekarskich, dotyczących zorganizowania wykładów z orzecznictwa lekarskiego, bioetyki i prawa medycznego oraz kosztów administracyjnych tych Rad pragnę wyjaśnić, że problem ten był wielokrotnie dyskutowany w Ministerstwie. Wynikało to z faktu przedstawienia przez Izby Lekarskie kalkulacji poniesionych kosztów, które kilkakrotnie konfrontowano z kalkulacjami dokonanymi w Ministerstwie oraz możliwościami finansowymi. W związku z powyższym, nastąpiło opóźnienie w przygotowaniu odpowiednich umów, które obecnie zostały rozesłane do Izb Lekarskich i większość z nich jest już podpisana. Odpowiedzi na protest okręgowej Izby Lekarskiej w Białymstoku udzielił Podsekretarz Stanu Andrzej Ryś.

W związku z przejęciem z dniem 1 stycznia 2001 przez marszałków województw zadania z zakresu administracji rządowej - organizacji i zapewnienia odbycia stażu podyplomowego lekarzy - ich organizacja i finansowanie stanie się obowiązkiem marszałków województw. Środki finansowe na ten cel, zostały zaplanowane w budżecie państwa na 2001 r. - w rezerwie celowej. Przejęcie ww. zadania przez marszałków województw powinno wpłynąć pozytywnie na wzajemne kontakty organizatora stażu z pracodawcami i stażystami co usprawni funkcjonowanie staży. Ministerstwo Zdrowia podjęło już stosowne działania mające na celu sprawne przekazanie dokumentacji dotyczącej staży do urzędów marszałkowskich.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 27.12.2000 r.

W październiku 1999 roku, Rektor Śląskiej Akademii Medycznej wystąpił do Ministerstwa o wznowienie zadania jako Centrum Farmaceutyczno-Diagnostyczne, sugerując wpisanie go do inwestycji wieloletnich. Wniosek ten uzasadnił Rektor dodatkowo informacją o konieczności opuszczenia nieruchomości należącej do spółki "MEEL-TEX" - Zakład Pracy Chronionej, w której funkcjonuje część jednostek organizacyjnych Wydziału Farmaceutycznego.

Zarząd Inwestycji Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach, w projekcie budżetu na 2001 rok ujął budowę Centrum Farmaceutycznego-Diagnostycznego w Sosnowcu o wartości kosztorysowej 109.646 tys. zł. Na rok 2001 zgłoszono zapotrzebowanie na środki finansowe w wysokości 20.000 tys. zł, zakładając termin zakończenia w 2004 roku.

Ustawa o finansach publicznych precyzuje, że inwestycjami wieloletnimi mogą być inwestycje spełniające następujące warunki:

Jednak zgodnie z zasadami wyznaczania limitów wydatków do opracowania projektu budżetu państwa na 2001 rok - nie zaplanowano wprowadzania do planu w roku przyszłym nowych inwestycji wieloletnich. Wydatki na tę grupę inwestycji, przewidziano jedynie dla zadań kontynuowanych po 2000 roku, zgodnie z zapisami ustawy budżetowej na 2000 rok.

- rozpisanie przetargu na opracowanie dokumentacji,

Z wyrazami szacunku

Grzegorz Opala

Warszawa, 2000-12-27

Starania resortu transportu o przywrócenie uprawnień w specjalności "mosty" i "drogi i nawierzchnie lotniskowe" trwają od czasu wejścia w życie obecnie obowiązującej ustawy Prawo budowlane, tj. od stycznia 1995 r. Prawo budowlane z 1961 r. i z 1974 r. umożliwiało uzyskiwanie odrębnych uprawnień w wymienionych dziedzinach. Zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane osoby, które chcą wykonywać samodzielne funkcje techniczne w budownictwie drogowym i mostowym muszą uzyskać uprawnienia budowlane do projektowania lub kierowania robotami budowlanymi w specjalności konstrukcyjno-budowlanej. Zakres egzaminu jest wspólny dla całej specjalności, niezależnie od tego czy osoba ubiegająca się o uprawnienia jest specjalistą od dróg, czy też od budownictwa kubaturowego.

Liczne wystąpienia resortu transportu z inicjatywą zmiany obowiązujących przepisów, wspierane przez organizacje zawodowe specjalistów od budownictwa drogowego i mostowego oraz przez środowiska naukowe, nie uzyskały aprobaty MSWiA i GUNB. Podstawą wystąpień MTiGM jest delegacja zawarta w art. 16 ust. 2 Prawa budowlanego. Opracowane na podstawie tego przepisu projekty rozporządzeń regulujących sprawy uprawnień budowlanych w dziedzinie dróg i mostów były odrzucane przez MSWiA i GUNB (rozporządzenie powinno być wydane w porozumieniu z Ministrem SWiA). Celem MSWiA i GUNB było utrzymanie zasady "o zachowaniu jednolitej specjalności inżynierskiej", bez podziału na różne dziedziny budownictwa. MTiGM transportu reprezentuje inne stanowisko. Budowle drogowe i mostowe różnią się od budowli kubaturowych i powinny być projektowane i realizowane tylko przez osoby z odpowiednim wykształceniem i doświadczeniem zawodowym.

Grono specjalistów, którzy otrzymali drogowe uprawnienia budowlane przed rokiem 1995 ciągle się zmniejsza, a od 1995 r. uzyskanie takich uprawnień jest niemożliwe. Utrzymanie dotychczasowego stanu prawnego w dziedzinie uprawnień budowlanych może wkrótce doprowadzić do drastycznego zmniejszenia kadry technicznej, a tym samym do nieodwracalnych szkód w budownictwie drogowym. W listopadzie br. skierowałem pismo w tej sprawie do Pana Ministra Jerzego Kropiwnickiego (kopia pisma w załączeniu) mając nadzieję, że resort odpowiedzialny obecnie za budownictwo wykaże więcej zrozumienia dla propozycji TMiGM.

Jerzy Widzyk

Warszawa, dnia 27 grudnia 2000 r.

W odpowiedzi na pismo z dnia 29 listopada 2000 r., znak AG/043/442/2000/IV, zawierające treść oświadczenia złożonego przez senatora Tadeusza Rzemykowskiego na 69. posiedzeniu Senatu w dniu 24 listopada 2000 r. dotyczącego uprawnienia Zakładu Ubezpieczeń Społecznych do uzyskiwania danych osobowych osób wykonujących zawód taksówkarza z urzędów miejskich udzielających zezwoleń na przewozy taksówkarskie oraz z urzędów skarbowych w celu konfrontacji decyzji o przyznaniu renty wobec wykonywania przez określone osoby dorywczych prac zarobkowych uprzejmie wyjaśniam:

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz.U. Nr 133, poz. 883 z późn. zm.) przetwarzanie danych osobowych jest dopuszczalne, gdy zezwalają na to przepisy prawa. Przepis ten stanowi odesłanie do przepisów regulujących działalność niektórych instytucji sfery publicznej. Oznacza to, iż instytucje te prowadząc postępowanie mogą zwracać się o udostępnienie danych osobowych dla potrzeb prowadzonego przezeń postępowania wskazując odpowiednie przepisy prawa.

Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam iż, organy podatkowe, stosownie do art. 299 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 z późn. zm.) są zobowiązane do udostępnienia informacji wynikające z akt spraw podatkowych, jednostkom organizacyjnym Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, z wyłączeniem informacji określonych w art. 182 powołanej ustawy. Przepis ten dotyczy obowiązku sporządzania i przekazywania przez banki informacji o stronie postępowania podatkowego w zakresie:

c) zawartych umów kredytowych lub umów pożyczek pieniężnych, a także umów depozytowych,

e) obrotu wydawanymi przez banki certyfikatami depozytowymi lub innymi papierami wartościowymi.

Z wyrazami szacunku

Ewa Kulesza

Warszawa, dnia 28 grudnia 2000 r.

Problem wystroju Grobu Nieznanego Żołnierza został podniesiony już w 1997 roku przez środowiska kombatanckie, wywodzące się z nurtu uczestników walk podziemia niepodległościowego po 1944 roku, w tym byłych żołnierzy AK, WiN, NSZ, a także więźniów politycznych okresu 1994-1956. Stanowisko to wsparły także liczne organizacje kombatanckie działające w kraju i na emigracji. Organizacje te domagały się m.in. usunięcia wizerunku Krzyża Grunwaldu jako odznaczenia ustanowionego przez jedną z organizacji zbrojnych Polskiej Partii Robotniczej o określonym zabarwieniu politycznym. Zgodnie podnoszono, iż było to naruszenie przyjętych w 1925 roku, tj. w momencie powstawania Grobu Nieznanego Żołnierza, zasad i symboliki tego szczególnego dla Polaków miejsca pamięci narodowej. Alternatywnie proponowano umieszczenie wizerunków odznaczeń innych formacji zbrojnych, walczących z najeźdźcą niemieckim i sowieckim o niepodległy byt Państwa Polskiego.

W czasie trwających dyskusji wypracowano kompromisowe stanowisko, zgodnie z którym na Grobie Nieznanego Żołnierza pozostaną wizerunki jedynie dwóch historycznych odznaczeń, tj. Krzyża Virtuti Militari i Krzyża Walecznych, nadawanych za wybitne zasługi na polu walki, niezależnie od formacji zbrojnej i koniunktury politycznej. Odznaczano nimi również żołnierzy formacji powstałych na terenie byłego Związku Sowieckiego, których wkładu w wyzwolenie Ojczyzny i poniesionej przez nich ofiary krwi nikt nie stara się umniejszać. Postulaty środowisk kombatanckich zmierzają do nadania temu szczególnemu miejscu pamięci narodowej symboliki historycznej, ukształtowanej w okresie powstawania Grobu Nieznanego Żołnierza. Wbrew twierdzeniom Order Krzyża Grunwaldu - który nie znalazł się w przyjętej przez Sejm i Senat RP ustawie o odznaczeniach państwowych - był nadawany nie tylko za zasługi na polu chwały.

Z wyrazami szacunku

Kazimierz M. Ujazdowski

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Przede wszystkim, niech mi wolno będzie podzielić opinię Pana Senatora, iż trudu i poświęcenia żołnierzy nie wolno lekceważyć. Dlatego też w sytuacji, w której nie można sprostać wszystkim oczekiwaniom i potrzebom tej grupy społeczno-zawodowej, dużego znaczenia nabiera postulat racjonalnego myślenia, odpowiedniej organizacji i sposobu kierowania. Zawiera się w tym również konieczność właściwego stanowienia, interpretowania i przestrzegania prawa.

Pozwolę sobie zatem stwierdzić, iż zgodnie z § 7 ust. 3 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 28 kwietnia 2000 roku w sprawie administrowania kwaterami i lokalami mieszkalnymi przez Wojskową Agencję Mieszkaniową (Dz.U. Nr 40, poz. 471), w przypadku odmowy przyjęcia zaproponowanej do przydziału kwatery odpowiadającej przysługującej należnej powierzchni mieszkalnej, osoba uprawniona może otrzymać w danym roku kalendarzowym dodatkowo tylko jedną inną propozycję przydziału kwatery. Skutkiem rezygnacji z drugiej w danym roku kalendarzowym propozycji jest jedynie brak otrzymania kolejnej propozycji do końca danego roku, a nie przeniesienie w danym roku na koniec kolejki oczekujących.

Ograniczenie liczby składanych żołnierzowi zawodowemu propozycji przydziału kwatery do dwóch w danym roku kalendarzowym wynika z konieczności racjonalnego dysponowania przez Wojskową Agencję Mieszkaniową zasobem mieszkaniowym. Podkreślić należy także, że realizacja prawa do kwatery osoby uprawnionej przez przydział kwatery, zależy przede wszystkim od wielkości i różnorodności zasobu mieszkaniowego w danym garnizonie.

Przechodząc do wyjaśnienia poruszonego przez Pana Senatora problemu dotyczącego dodatków do uposażenia zasadniczego, pragnę poinformować Panią Marszałek, iż kwestia ta jest obecnie przedmiotem analiz. Przygotowywane są stosowne akty normatywne, które zostały poddane procedurze uzgodnień międzyresortowych. W związku z prowadzeniem końcowych konsultacji z Ministerstwem Pracy i Polityki Socjalnej, w chwili obecnej nie mogę przedstawić jednoznacznego i pełnego stanowiska w przedmiotowej sprawie. Pragnę jednak zapewnić, że po zapadnięciu ostatecznych decyzji, zostaną one niezwłocznie przekazane Pani Marszałek.

Warszawa, dnia 29 grudnia 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z przekazanym w trybie art. 49 ust. 4 Regulaminu Senatu tekstem oświadczenia złożonego przez Senatora Janusza Bielawskiego na 70 posiedzeniu Senatu w dniu 7 grudnia 2000 r. uprzejmie wyjaśniam co następuje: w Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu zostały zarejestrowane dwie sprawy ze skarg Rady Miejskiej w Lubinie dotyczące funkcjonowania Zarządu Miasta. I tak w dniu 8 czerwca 2000 r. za numerem I SA/Wr 1446/2000 została zarejestrowana skarga Rady Miejskiej w Lubinie na uchwałę nr 764/2000 z dnia 16 maja 2000 r. Regionalnej Izby Obrachunkowej we Wrocławiu stwierdzającej nieważność uchwały Rady Miejskiej w Lubinie z dnia 26 kwietnia 2000 r. nr XXXII/162/200 o nie udzieleniu Zarządowi Miasta absolutorium. Skarga ta nie została dotychczas rozpoznana.

Reasumując: postępowaniom sądowym przed NSA - Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu nie można zarzucić braku logiki działania wynikającej z faktu, że wniesienie skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego nie wstrzymuje wykonania zaskarżonej uchwały (art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.).

W realiach niniejszej sprawy oznaczało to, że Rada Miasta Lubina nie udzielając absolutorium i odwołując dotychczasowy Zarząd podjęła kolejną uchwałę o powołaniu nowego Zarządu, a ponieważ organy nadzorcze uznały jej uchwały za nieważne, zaskarżyła ich rozstrzygnięcia do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Od orzeczeń Sądu w tych sprawach będzie natomiast zależał skład Zarządu Miasta Lubina ("stary" lub "nowy"), stąd też istotną kwestią jest szybkość rozpoznania pierwszej z opisanych spraw (I SA/Wr 1446/2000). Ewentualne przyspieszenie terminu rozprawy nie należy jednak do kompetencji Ministra Sprawiedliwości lecz leży w gestii Prezesa Ośrodka Zamiejscowego NSA we Wrocławiu. Jednocześnie informuję, że Minister Sprawiedliwości nie sprawuje nadzoru administracyjnego nad Naczelnym Sądem Administracyjnym, ponieważ Sąd ten nie wchodzi w skład systemu sądownictwa powszechnego, lecz jest sądem specjalnym działającym na podstawie przepisów powołanej ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.

Janusz Niedziela

Sekretarz Stanu

Warszawa, 29 grudnia 2000 r.

W dniu 5 grudnia 2000 r. Rada Ministrów przyjęła rozporządzenie zmieniające rozporządzenie w sprawie wykonania ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, wprowadzające zakaz prowadzenia egzekucji ze środków Funduszu Pracy oraz Państwowego Funduszu Rehabilitacji i Zatrudnienia Osób Niepełnosprawnych zgromadzonych na rachunkach bankowych samorządów powiatowych (Dz.U. Nr 106, poz. 1125). Rozporządzenie to weszło w życie z dniem ogłoszenia tj. 5 grudnia 2000 r.

z szacunkiem

Warszawa, 29 grudnia 2000 r.

W związku z pismem z dnia 29 listopada 2000 r., znak: AG/043/411/2000/IV w sprawie oświadczenia senatora Ryszarda Gibuły, dotyczącego wyboru przez Totalizator Sportowy Sp. z o.o. operatora systemu on-line uprzejmie informuję, że według informacji uzyskanych od Spółki proces wyboru operatora trwa zgodnie z harmonogramem ustalonym przez Zarząd Spółki i opiniowanym przez Radę Nadzorczą tej Spółki. Jak informuje Zarząd Totalizatora Sportowego Sp. z o.o. rozpoczął się trzeci etap wyboru operatora. Według przesłanego do Ministerstwa Skarbu Państwa harmonogramu wynika, iż Zarząd planuje prowadzić bezpośrednie negocjacje z wszystkimi chętnymi w tej sprawie, które powinny zakończyć się na początku lutego 2001 roku.

Andrzej Chronowski

Warszawa, 29 grudnia 2000 r.

W celu poprawy sytuacji finansowej Funduszu Pracy, w dniu 26 lipca br. przyjęta została przez Sejm RP ustawa o zmianie ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. Nr 70, poz. 820) przewidująca możliwość zaciągania przez Fundusz Pracy kredytów i pożyczek. Po przyjęciu powyższej ustawy Prezes Krajowego Urzędu Pracy w okresie od września do listopada br. zaciągnął kredyt w łącznej kwocie 742 mln zł. Te dodatkowe środki zostały bezzwłocznie przekazane urzędom pracy. Ponadto na podstawie art. 47 ustawy budżetowej na 2000 r., decyzją Ministra Finansów z dnia 19.09.2000 r., zwiększona została dotacja dla Funduszu Pracy o kwotę 100 mln zł z oszczędności kosztów obsługi długu publicznego.

Odnośnie środków na opłacanie składek na ubezpieczenie zdrowotne za bezrobotnych nie posiadających prawa do zasiłku lub stypendium, uprzejmie informuję, że 5 grudnia 2000 r. Rada Ministrów przyjęła rozporządzenie zmieniające rozporządzenie w sprawie wykonania ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, wprowadzające zakaz prowadzenia egzekucji z rachunków bankowych Funduszu Pracy oraz Państwowego Funduszu Rehabilitacji i Zatrudnienia Osób Niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 106, poz. 1125). Przyjęcie rozporządzenia spowodowane zostało brakiem możliwości przeznaczenia w 2000 r. dodatkowych środków na finansowanie tego zadania.

Warszawa, 2000.12.29

W dniu 28 lipca 1999 r. Nadwiślańska Spółka Węglowa S.A. w Tychach przeniosła udziały w Nadwiślańskiej Spółce Mieszkaniowej Spółka z o.o. w Brzeszczach na rzecz Skarbu Państwa w trybie art. 66 Ordynacji Podatkowej w zamian za zobowiązania podatkowe z tytułu podatku od towarów i usług (Repertorium A Nr 21/1999). W tym stanie rzeczy nadzór właścicielski nad Nadwiślańską Spółką Mieszkaniową Spółka z o.o. w Brzeszczach sprawuje Ministerstwo Skarbu Państwa Departament Ewidencji i Gospodarki Mieniem Skarbu Państwa.

Dodatkowo uprzejmie informuję, że z korespondencji prowadzonej przez wyżej wymieniony Departament z Przewodniczącym Rady Miejskiej w Bieruniu, a w szczególności z pisma Nr DEiGNSP/5403/2000 z 08.12.2000 r. przekazanego do wiadomości Nadwiślańskiej Spółki Mieszkaniowej Spółka z o.o. wynika, że w aktualnym stanie prawnym nie ma możliwości nieodpłatnego przejęcia przez miasto, gminę czy najemców mieszkań stanowiących władność NSM Sp. z o.o., gdyż mieszkania te nie są własnością Skarbu Państwa, a Skarb Państwa posiada jedynie udziały w wyżej wymienionej Spółce. Majątek nieruchomy będący w posiadaniu spółek prawa handlowego nie wchodzi bowiem w skład zasobu nieruchomości Skarbu Państwa, lecz stanowi własność tych spółek jako odrębnych podmiotów stosunków cywilno-prawnych. W myśl cytowanego pisma także ustawa z dnia 12 października 1994 r. o zasadach przekazywania zakładowych budynków mieszkalnych przez przedsiębiorstwa państwowe (Dz.U. Nr 119, poz. 567 z późn. zm.) nie ma zastosowania do Nadwiślańskiej Spółki Węglowej S.A., gdyż Spółka ta nie jest przedsiębiorstwem państwowym. Nie powstała też w wyniku przekształcenia przedsiębiorstwa państwowego, którego akcje (udziały) zostały wniesione do Narodowych Funduszy Inwestycyjnych w trybie ustawy z dnia 30 kwietnia 1993 r. o narodowych funduszach inwestycyjnych i ich prywatyzacji (Dz.U. Nr 44, poz. 202 z późn. zm.), jak również z przekształcenia przedsiębiorstwa państwowego.

Z wyrazami szacunku

Minister

z up. Andrzej Karbownik

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 02 stycznia 2001 r.

Ministerstwo Zdrowia jest inicjatorem działań związanych z procesem transformacji kształcenia pielęgniarek i położnych. Proces ten realizowany jest poprzez dwa zasadnicze obszary działań: pierwszy z nich wiąże się z dostosowaniem prawa polskiego w zakresie kształcenia i wykonywania zawodów pielęgniarki i położnej do wymogów prawnych Unii Europejskiej, drugi natomiast związany jest z przygotowanym przez Ministerstwo Zdrowia Programem transformacji kształcenia pielęgniarek i położnych. Program ten zawiera szeroką analizę tematyki kształcenia pielęgniarek i położnych w Polsce oraz przedstawia kompleksową strategię działań zmierzających do zapewnienia odpowiedniej liczby dobrze wykształconych pielęgniarek, przygotowanych do profesjonalnego świadczenia usług w systemie ochrony zdrowia.

Dostosowanie prawa polskiego w zakresie kształcenia i wykonywania zawodu pielęgniarki i położnej do wymogów prawnych Unii Europejskiej zaowocowało projektem ustawy o zmianie ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. (Dz.U. Nr 91, poz. 410) o zawodach pielęgniarki i położnej, który obecnie znajduje się w Parlamencie. Zarówno projekt cyt. ustawy jak i założenia Programu transformacji kształcenia pielęgniarek i położnych, jako rozwiązanie docelowe zakładają prowadzenie kształcenia pielęgniarek i położnych w systemie studiów licencjackich w wyższych szkołach zawodowych i w Akademiach Medycznych. Planowane utworzenie sieci szkół pielęgniarek i położnych do roku 2004, w liczbie około 50 ośrodków funkcjonujących w systemie szkolnictwa wyższego zastąpi dotychczasową sieć szkół policealnych prowadzących kształcenie w tych zawodach.

Ponadto chcę podkreślić, że uruchomienie kształcenia pielęgniarek i położnych w nowym systemie jest zgodne z intencją Ministra Zdrowia. Natomiast realizacja tego procesu niesie za sobą konieczność zabezpieczenia środków finansowych na ten cel oraz przeprowadzenia zmian organizacyjnych związanych z wygasaniem kształcenia pielęgniarek i położnych w dotychczasowym systemie. Obecnie Ministerstwo Zdrowia podejmuje działania związane z upowszechnieniem szerokiej informacji w zakresie transformacji kształcenia pielęgniarek i położnych oraz zmniejszeniem kosztów tego procesu poprzez np. zwrócenie się do samorządów województw z apelem o przekazywanie bazy lokalowej szkół (będących ich własnością) Akademiom Medycznym i wyższych szkołom zawodowym uruchamiającym kształcenie pielęgniarek i położnych w nowym systemie.

Odpowiadając na postulat "Aby w ramach nowelizacji ustawy o zawodzie pielęgniarki i położnej zmienić wyłącznie te zapisy, których zmiany podyktowane są koniecznością zharmonizowania z prawem Unii Europejskiej", uprzejmie wyjaśniam, że projekt nowelizacji ustawy zmieniającej ustawę o zawodach pielęgniarki i położnej zawiera w swoich treściach wyłącznie uregulowania związane z dostosowaniem prawa polskiego w zakresie kształcenia i wykonywania zawodu pielęgniarki i położnej do sektorowych Dyrektyw Rady Wspólnot Europejskich.

Zgodnie z regulacjami ustawy Prawo działalności gospodarczej, która jest ustawą dostosowaną do regulacji prawnych obowiązujących w Unii Europejskiej, wydawanie zezwoleń na prowadzenie działalności gospodarczej znajduje się w kompetencjach organów administracji rządowej lub organów samorządu terytorialnego. Obecnie zezwolenia na prowadzenie kształcenia podyplomowego pielęgniarek i położnych a także grupowej, indywidualnej i specjalistycznej praktyki pielęgniarek i położnych wydawane są przez organy samorządu zawodowego pielęgniarek i położnych.

Doceniając olbrzymie znaczenie samorządu zawodowego w zakresie nadzoru nad wykonywaniem zawodu pielęgniarki i położnej, Ministerstwo Zdrowia przygotowuje rządowy projekt zmiany ustawy Prawo działalności gospodarczej, który pozwoli na wyłączenie praktyk m.in. pielęgniarek i położnych z regulacji objętych ustawą Prawo działalności gospodarczej. Istnieje zatem możliwość pozostawienia tej działalności w kompetencjach samorządu zawodowego.

Natomiast w odniesieniu do wydawania zezwoleń na prowadzenie kształcenia podyplomowego pielęgniarek i położnych rozstrzygnięcia wymaga kwestia czy prowadzenie kształcenia podyplomowego pielęgniarek i położnych jest w rozumieniu ustawy Prawo działalności gospodarczej działalnością gospodarczą. W zależności od podjętych ustaleń wynikających ze spotkań z przedstawicielami Ministerstwa Gospodarki oraz interpretacji prawnej w przedmiotowej sprawie w najbliższym czasie zostaną podjęte działania związane z nowelizacją ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej.

W odpowiedzi na postulat: "Aby przygotować przepisy pozwalające na kontraktowanie usług w zakresie pielęgniarskiej opieki domowej" wyjaśniam, że aktualnie domowe świadczenia pielęgniarskie realizowane są na podstawie art. 31 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28, poz. 153 ze zm.) w ramach podstawowej opieki zdrowotnej przez pielęgniarki środowisko rodzinne i w ramach domowej opieki paliatywno-hospicyjnej realizowanej przez zespoły opieki paliatywno-hospicyjnej. W obu przypadkach świadczenia te są finansowane przez Kasy Chorych - zgodnie z umowami zawartymi ze świadczeniodawcami. Należy wskazać także na świadczenia pomocy społecznej - usługi specjalistyczne i opiekuńcze wykonywane w domu chorego przez pielęgniarki (jako osoby mające specjalistyczne przygotowanie).

Reasumując pragnę podkreślić, że istniejące regulacje prawne pozwalają na kontraktowanie usług również w zakresie pielęgniarskiej opieki domowej, natomiast z uwagi na fakt, że jest to stosunkowo nowa forma realizacji świadczeń pielęgniarskich - wymaga ona większego upowszechnienia i zdobycia doświadczenia przez pielęgniarki występujące w roli owego świadczeniodawcy. Natomiast w miarę rozwoju rynku usług i zwiększania się zapotrzebowania na te usługi konieczne będzie w kolejnym etapie działań zabezpieczenie środków finansowych na kontraktowanie tych usług.

W odpowiedzi na postulat "Utrzymania opieki pielęgniarskiej w domach opieki społecznej".

Uprzejmie informuję, iż zgodnie z ustawą z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414 ze zm.) dom pomocy społecznej zapewnia całodobową opiekę. Dom pomocy społecznej umożliwia mieszkańcom korzystanie ze świadczeń zdrowotnych przysługujących z tytułu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego. Świadczenia zdrowotne, które mają na celu zachowanie zdrowia, wczesne wykrywanie chorób, badania diagnostyczne i leczenie dla mieszkańców domów pomocy społecznej są realizowane w ramach podstawowej opieki zdrowotnej.

Wprowadzone powszechne ubezpieczenie zdrowotne zostało oparte między innymi na zasadzie zapewnienia równego dostępu do świadczeń. Ubezpieczony ma prawo do wyboru świadczeniodawcy, który ma podpisaną umowę z Kasą Chorych (mieszkańcy domu dokonują wyboru świadczeniodawcy osobiście lub z ich upoważnienia dyrektora domu. Przy czym należy wskazać, iż świadczenia zdrowotne udzielone ubezpieczonemu bez skierowania lekarza ubezpieczenia zdrowotnego, jeżeli to skierowanie jest wymagane, opłaca ubezpieczony). Mieszkańcom domów pomocy społecznej przysługują świadczenia określone w przepisach ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym na zasadach takich jak i pozostałym osobom ubezpieczonym w systemie powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego (por. art. 1a, art. 31 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym).

Należy wskazać na organizację udzielania świadczeń z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego - umowa między Kasą Chorych a świadczeniodawcami (postępowanie zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 27 listopada 1998 roku w sprawie konkursu ofert na zawieranie przez Kasy Chorych umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych (Dz.U. Nr 148, poz. 978 ze zm.) określa między innymi rodzaj i zakres udzielanych świadczeń oraz warunki i zasady udzielania tych świadczeń, a także zasady kontroli jakości, zasadności i dostępności do świadczeń oraz realizacji umów. Natomiast organizacja miejsc, w których udzielane są świadczenia zdrowotne należy do kompetencji świadczeniodawcy, który zawiera umowę z Kasą Chorych (w zależności od potrzeb świadczenia powinny być udzielane w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej w warunkach domowych lub miejscach określonych przez świadczeniodawcę).

Nawiązując do powyższych wyjaśnień związanych z organizacją udzielania świadczeń zdrowotnych - należy podkreślić, iż do zadań Kasy Chorych należy między innymi zawieranie i finansowanie umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych ze świadczeniodawcami w celu zapewnienia ubezpieczonym przysługujących im świadczeń określonych w ustawie o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym. Kasa Chorych nie jest pracodawcą dla pielęgniarek zatrudnionych w domach pomocy społecznej. Pracodawcą jest jednostka organizacyjna zatrudniająca pielęgniarki, w rozumieniu ustawy z dnia 26 czerwca 1997 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 1998 r., Nr 21 ze zm.).

W odpowiedzi na postulat: "Aby znowelizować ustawę o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, ustawę o zakładach opieki zdrowotnej, a także przygotować nową ustawę o ratownictwie medycznym uwzględniającą rolę pielęgniarki w tych systemach" - uprzejmie wskazuję na rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym oraz o zmianie niektórych ustaw (druk sejmowy 1456), który jest przedmiotem prac Komisji Zdrowia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej.

Dziękując za zainteresowanie problemami środowiska pielęgniarek i położnych uprzejmie informuję, że Ministerstwo Zdrowia prowadzi prace nad przygotowaniem programu rozwoju pielęgniarstwa, który w najbliższym czasie zostanie przedłożony do zaopiniowania środowisku pielęgniarek i położnych.

Z wyrazami szacunku

Grzegorz Opala

Warszawa, dnia 02.01.2001 r.

Pani prof. dr hab.
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W nawiązaniu do pisma Pani Marszałek nr AG/043/458/2000/IV z dnia 13 grudnia 2000 r. w sprawie oświadczenia złożonego przez pana senatora Zbigniewa Gołąbka na 70. posiedzeniu Senatu w dniu 7 grudnia 2000 roku, a dotyczącego produkcji zbrojeniowej w Pionkach pragnę poinformować, że przekazaliśmy ww. pismo według kompetencji do Agencji Rozwoju Przemysłu S.A. w Warszawie, posiadającej 100% udziałów w Zakładzie Produkcji Specjalnej Sp. z o.o., z sugestią pozytywnego jej rozpatrzenia. Zgodnie z przyjętą koncepcją restrukturyzacją, ZPS w znacznej mierze jest kontynuatorem działalności produkcyjnej Zakładów Tworzyw Sztucznych "PRONIT" S.A. w upadłości, w tym produkcji nitrocelulozy.

Z wyrazami szacunku

Minister
z up. Henryk Ogryczak
Podsekretarz Stan

Warszawa, 2001-01-02.

z up. Podsekretarz Stanu

Warszawa, 2001-01-04

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Uważam także, że nie jest uzasadnione utrzymywanie istniejącego podziału doradztwa rolniczego na ośrodki doradztwa rolniczego, podległe wojewodom oraz Krajowe Centrum Doradztwa Rozwoju Rolnictwa i Obszarów Wiejskich w Brwinowie (z dwoma oddziałami: w Krakowie i Poznaniu oraz 6 Regionalnymi Centrami Doradztwa Rozwoju Rolnictwa i Obszarów Wiejskich) podległe Ministrowi Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Wymienione instytucje są jednostkami budżetowymi - w przypadku ODR-ów finansowanymi z budżetów wojewodów, a KCDRRiOW z budżetu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

Pragnę poinformować, że dla efektywnej realizacji zadań wynikających z polityki rolnej Państwa oraz upowszechnienia wśród rolników i innych mieszkańców wsi informacji na temat praw i obowiązków, korzyści i zagrożeń wynikających z integracji z Unią Europejską jak również w celu zapewnienia stabilizacji i wysokiej jakości usług świadczonych przez doradców na rzecz rolników i środowiska wiejskiego, w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi podjęto prace nad projektem ustawy o państwowym doradztwie rolniczym. W projekcie przyjęto zasadę powszechnego, bezpłatnego świadczenia usług doradczych, jednolite podporządkowanie placówek doradczych przy równoczesnym zapewnieniu możliwości współpracy służb doradczych z innymi organizacjami działającymi na rzecz rolnictwa i rozwoju obszarów wiejskich, w tym z samorządami rolniczymi oraz z samorządami terytorialnymi. Jestem przekonany, że ustawowe uregulowanie systemu doradztwa rolniczego usprawni działanie tych służb, jak również stworzy możliwość stabilizacji finansowej jednostkom doradczym i zatrudnionym w nich pracownikom oraz uruchomi system motywacji do podnoszenia kwalifikacji zawodowych.

Równolegle z działaniami na rzecz trwałego, ustawowego uregulowania zasad funkcjonowania i finansowania oraz statusu służb doradczych, podejmuję wiele działań dla zwiększenia i pozyskania z różnych źródeł środków na działalność ośrodków doradztwa rolniczego bez względu na ich podporządkowanie. Podjąłem kroki dla włączenia Krajowego Centrum Doradztwa Rozwoju Rolnictwa i Obszarów Wiejskich do współpracy w zakresie wdrażania programów finansowych ze środków przedakcesyjnych, a w przyszłości strukturalnych Unii Europejskiej. Ośrodki doradztwa rolniczego i KCDRRiOW włączają się także do realizacji "Programu Informowania Społeczeństwa - Integracja Polski z Unią Europejską" przyjętym przez Radę Ministrów w lipcu 1999 r. W 2000 r. niezależnie od środków budżetowych przeznaczonych na funkcjonowanie ośrodków doradztwa rolniczego, z budżetu będącego w mojej dyspozycji skierowałem ponad 1.100 tys. zł na zadania związane z upowszechnianiem doradztwa rolniczego.

Zgodnie z przyjętym trybem prac nad opracowaniem projektu ustawy budżetowej na 2001 r. wojewodowie - w ramach wstępnych limitów wydatków - samodzielnie określali wysokość środków niezbędnych na finansowanie poszczególnych jednostek i zadań budżetowych, w tym również w zakresie rolnictwa. Limity wydatków dla wszystkich dysponentów części budżetowych zostały określone wg jednolitych zasad, zgodnie z "Założeniami do projektu budżetu państwa na rok 2001". Należy przy tym zaznaczyć, że konieczność finansowanie wydatków sztywnych takich jak na: subwencje dla jednostek samorządu terytorialnego budowa i utrzymanie dróg publicznych, koszty obsługi długu publicznego oraz wybranych wydatków prorozwojowych ogranicza możliwość wzrostu nakładów na inne zadania, w tym związane z doradztwem rolniczym.

W projekcie ustawy budżetowej na 2001 r. wydatki ośrodków doradztwa rolniczego zaplanowane zostały w wysokości 147.365 tys. zł tj. zgodnie z propozycjami przedstawionymi przez wojewodów. W kwocie tej wydatki na wynagrodzenia wraz z pochodnymi oraz zakładowym funduszem świadczeń socjalnych stanowią 86,5% (127.490 tys. zł), wydatki rzeczowe 12,3% (18.165 tys. zł), a wydatki majątkowe - 1,2% (1.690 tys. zł).

Feliks Klimczak