Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o dozorze technicznym*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Kodeks pracy,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o ochronie osób i mienia*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zbieraniu i wykorzystywaniu danych rachunkowych z gospodarstw rolnych*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o regulacji rynku skrobi ziemniaczanej,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną oraz ustawy - Przepisy wprowadzające reformę ustroju szkolnego,

*Ustawa zawiera przepisy dostosowujące polskie prawodawstwo do prawa Unii Europejskiej.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 92. posiedzeniu, 30 listopada br. i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 5 grudnia br., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Zdrowia, Kultury Fizycznej i Sportu. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie, które przedstawił Izbie senator Jerzy Cieślak.

Senator sprawozdawca przypomniał, że omawiana ustawa jest projektem poselskim i reguluje przekazywanie składek na ubezpieczenie zdrowotne przez ZUS do kas chorych w latach 2001 i 2002 oraz stawkę składki w związku z wysokością zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, a dokładniej możliwość obniżenia składki do wysokości zaliczki na ten podatek w 2001 r. Dotychczasowe uregulowania prawne wygasają bowiem 31 grudnia br. Senator J. Cieślak poinformował, że nowe regulacje nie budziły wątpliwości członków Komisji Zdrowia, Kultury Fizycznej i Sportu i uznano je za niezbędne.

Więcej uwagi senator poświęcił zmianie art. 4a ustawy nowelizowanej, który mówi, że ubezpieczony może realizować obowiązek ubezpieczenia zdrowotnego w innej niż kasa chorych instytucji ubezpieczenia zdrowotnego, działającej na podstawie odrębnych przepisów o działalności ubezpieczeniowej. W tym artykule są też podane warunki, jakie powinna spełniać instytucja prowadząca ubezpieczenie zdrowotne poza kasami chorych.

Do tej pory weszły w życie wszystkie uregulowania tej ustawy poza tymi, które dotyczą właśnie art. 4a. Artykuł ten wchodzi w życie dopiero z dniem 1 stycznia 2002 r. Przyjęta nowelizacja nie wydaje się więc trafna z tego względu, że wprowadzono zmianę do przepisu, który nie wszedł w życie i nie stał się jeszcze integralną częścią ustawy. Dlatego nie powinno się nadawać mu nowego brzmienia, jak to czyni zmiana druga w art. 1, lecz należy uwzględnić uregulowania ustawy z dnia 18 lipca 1998 r. o zmianie ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym oraz o zmianie niektórych ustaw i dokonać stosownych zmian w tej ustawie.

Senat, po rozpatrzeniu uchwalonej przez Sejm na posiedzeniu w dniu 30 listopada 2000 r. stawy o zmianie ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, wprowadza
do jej tekstu następujące poprawki:

Sprawozdanie Komisji Ustawodawczej przedstawił senator Piotr Ł.J. Andrzejewski. Poinformował on senatorów, że rozpatrywana ustawa jest ustawą zbiorczą, wypełniającą zadanie postawione przed legislatorami i przed rządem w art. 241 ust. 6 konstytucji. Artykuł ten stwierdza, iż w okresie dwóch lat od wejścia w życie konstytucji Rada Ministrów ustali, które z uchwał Rady Ministrów, zarządzeń ministrów i innych organów administracji rządowej, podjętych lub wydanych przed wejściem w życie konstytucji, wymagają - stosownie do warunków określonych obecnie przez konstytucję w rozdziale dotyczącym źródeł prawa, to jest w art. 87 ust. 1 i art. 92 - zastąpienia ich rozporządzeniem wydanym na podstawie upoważnienia ustawy. Sprawa jest bardzo istotna, dlatego że dotyczy uporządkowania źródeł prawa, a zwłaszcza kwestii upoważnień do wydawania aktów podstawowych przy zachowaniu prymatu ustawy jako podstawowego źródła prawa.

Jak stwierdził sprawozdawca Komisji Ustawodawczej, rzecznik praw obywatelskich, występując tutaj jako rzecznik interesu publicznego, niejednokrotnie już zwracał uwagę na zdarzające się w dotychczasowej legislacji uchybienia normom dyrektywnym konstytucji, które stwierdzają, że szczegółowe upoważnienie zawarte w ustawie do wydania przez organ wskazany w konstytucji rozporządzenia w celu wykonania ustawy powinno określać nie tylko właściwy do wydania rozporządzenia organ i zakres spraw przekazanych do uregulowania, ale i wytyczne dotyczące treści tego aktu. W dotychczasowej legislacji, zarówno w Sejmie i w Senacie, jak i u prezydenta, praktyką było traktowanie tego ścisłego przepisu konstytucji dosyć ogólnie bądź luźno. Tak więc trzeba było zmienić w zakresie merytorycznym delegację ustawową do wydawania aktów podstawowych, ale jednocześnie nadać jej charakter zgodny z zapisem konstytucyjnym.

Drugi zakres ustawy dotyczy materii związanej z regulacją merytoryczną. I tutaj trzeba powiedzieć, że tam, gdzie mamy do czynienia z nowym stanem prawnym, ta nowelizacja już się zdezaktualizowała. Proces legislacyjny związany z tą ustawą trwa bowiem dosyć długo, bo około dwóch lat, a w międzyczasie zostały przyjęte przez Sejm i Senat nowe ustawy, nowelizacja zaś dotyczy jeszcze starego stanu prawnego. Jak poinformował sprawozdawca Komisji Ustawodawczej poprawki zaproponowane przez komisję zmierzają właśnie do uregulowania tego stanu, m.in. przez skreślenie artykułów dotyczących nowych ustaw, które skonsumowały już w procesie legislacyjnym postanowienia omawianej ustawy. Jak podkreślił senator P.Ł.J. Andrzejewski, w art. 79 ustawa zawiera dodaną w toku prac sejmowych bardzo ważną klauzulę derogacyjną, która wychodzi naprzeciw uchwale Senatu o przywróceniu ciągłości między II i III Rzecząpospolitą, porządkującej system prawny. Klauzula ta stwierdza, iż z dniem wejścia w życie ustawy tracą moc uchwały Rady Ministrów oraz zarządzenia prezesa Rady Ministrów, ministrów i innych organów administracji rządowej podjęte lub wydane przed dniem wejścia w życie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, jeśli zostały one podjęte lub wydane bez upoważnienia ustawowego. Tracą również moc inne niż wymienione w ust. 1 akty normatywne Rady Ministrów, prezesa Rady Ministrów oraz ministrów lub innych organów administracji rządowej podjęte lub wydane przed dniem wejścia w życie konstytucji, jeżeli zawierają normy prawne o charakterze powszechnie obowiązującym lub wewnętrznym, z wyjątkiem rozporządzeń, które mają charakter regulacji wewnętrznej. Z dniem wejścia w życie ustawy tracą także moc rozporządzenia wydane przez organy inne niż wskazane w konstytucji do wydawania rozporządzeń oraz rozporządzenia wydane bez upoważnienia ustawowego. Ta klauzula idzie bardzo daleko, gdyż konstytucja - a było to dyskutowane - zawiera nie tylko zamknięty katalog źródeł prawa, ale też zamknięty katalog podmiotów upoważnionych do tworzenia prawa podstawowego. Problem ten nastręczył już Trybunałowi Konstytucyjnemu szereg trudności interpretacyjnych. Trybunał rozszerzył w niektórych wypadkach ten katalog. Chodziło między innymi o statut NIK i kwestię uprawnień, które nie mieściłyby się w zawężającej interpretacji konstytucji, interpretacji sensu stricto, która zamykałaby możliwość legislacji podmiotom niewymienionym w konstytucji, a upoważnionym tylko z mocy ustawy.

Senator P.Ł.J. Andrzejewski poinformował, że Komisja Ustawodawcza postanowiła zaproponować Senatowi wprowadzenie 11 poprawek, które następnie szczegółowo omówił.

Wprowadzenie poprawek do ustawy o zmianie niektórych upoważnień ustawowych do wydawania aktów normatywnych postulowała również Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Sprawozdanie komisji przedstawił senator Zbyszko Piwoński, który, uzupełniając przedstawioną przez sprawozdawcę Komisji Ustawodawczej charakterystykę ustawy o zmianie niektórych upoważnień ustawowych do wydawania aktów normatywnych, stwierdził, że rząd, dotrzymując konstytucyjnego terminu zawartego w rozdziale XIII "Przepisy przejściowe i końcowe" konstytucji, złożył dwa projekty ustaw dostosowawczych - jeden we wrześniu ubiegłego roku, drugi w październiku 1999 r. - z których to w toku postępowania legislacyjnego w Sejmie powstała ustawa rozpatrywana przez Senat.

Długi czas procedowania sprawił, że niektóre kwestie (chodzi o postanowienia dotyczące poszczególnych działów) zostały już rozstrzygnięte w innych ustawach. Stąd liczne wykreślenia, których w swoich poprawkach dokonała również Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Ten czas wpłynął też między innymi na to, że obok zapisów typowo prawnych, wynikających z cytowanego już ust. 6 art. 241 konstytucji, w rozpatrywanej ustawie znalazło się też wiele rozwiązań merytorycznych; na posiedzeniu komisji wywołało to najwięcej kontrowersji. Dotyczy to np. problemu środków specjalnych.

Zdaniem senatora Z. Piwońskiego, do niedostatków tej szczególnej ustawy należałoby zaliczyć fragmentaryczne odniesienie się do regulacji prawnych dotyczących poszczególnych zagadnień.

Uzgodnione na posiedzeniu wnioski przedstawił senator P.Ł.J. Andrzejewski, który stwierdził, że połączone komisje po przeanalizowaniu zgłoszonych poprawek i wysłuchaniu stanowiska rządu oraz wszystkich, którzy stawili się na posiedzeniu połączonych komisji, w tym autorów poprawek, i po dokonaniu autopoprawki przez Komisję Ustawodawczą postanowiły zarekomendować Izbie wprowadzenie 19 poprawek.

W kolejnych głosowaniach Senat poparł zmiany rekomendowane przez połączone komisje. Następnie 77 glosami, przy 1 wstrzymującym się, Izba podjęła uchwałę w sprawie ustawy o zmianie niektórych upoważnień ustawowych do wydawania aktów normatywnych:

Senat, po rozpatrzeniu uchwalonej przez Sejm na posiedzeniu w dniu 30 listopada 2000 r. ustawy o zmianie niektórych upoważnień ustawowych do wydawania aktów normatywnych, wprowadza do jej tekstu następujące poprawki:

Rozpatrywana ustawa zmierza do dostosowania naszego prawa do ustawodawstwa Unii Europejskiej. Zawiera ona także inne merytorycznie zbliżone rozwiązania, które nie stanowią jednak elementu procesu dostosowawczego. Projekt ma na celu wprowadzenie bezpłatnej nauki i opieki w publicznych przedszkolach, szkołach podstawowych, gimnazjach, publicznych szkołach artystycznych oraz w placówkach - w tym artystycznych - dla osób niemających polskiego obywatelstwa, a podlegających obowiązkowi szkolnemu.

Projekt wprowadza ponadto zrównanie niektórych praw obywateli polskich - a chodzi o prawa dostępu do nauki w publicznych szkołach ponadgimnazjalnych, w dotychczasowych publicznych szkołach ponadpodstawowych, w publicznych szkołach artystycznych, w publicznych zakładach kształcenia nauczycieli i publicznych placówkach - i praw niektórych grup cudzoziemców, w tym zatrudnionych w Polsce pracowników migrujących, obywateli Unii Europejskiej, a także ich rodzin, o ile zamieszkują w Polsce. Wynika to ze zobowiązań Polski, zawartych w art. 60 i 69 układu europejskiego, gdzie jest mowa o ogólnym obowiązku zbliżenia obecnego i przyszłego ustawodawstwa Polski do rozwiązań wspólnotowych. W stanowisku negocjacyjnym w obszarze "Edukacja, kształcenie i młodzież" Polska nie wystąpiła o okres przejściowy dotyczący dyrektywy nr 77/486 EWG.

W stanowisku negocjacyjnym dotyczącym obszaru "Swobodny przepływ osób" także nie wystąpiono o okres przejściowy w stosunku do rozporządzenia nr 1612/68 EWG.

Pierwsza poprawka dotyczy art. 1 pkt 5. Zastępuje ona zwrot "ich rodziny" zwrotem "członkowie ich rodzin". Chodzi o to, żeby dokładnie określić, o kogo chodzi.

W kolejnych głosowaniach Senat zaakceptował zmiany zaproponowane przez komisję oraz wniosek senatora Z. Romaszewskiego. Uprawnia on do nauki na zasadach obowiązujących obywateli polskich nie tylko osoby, którym nadano status uchodźcy, ale także osoby, które ubiegają się o ten status, a w stosunku do których nie wydano decyzji w ustawowym terminie trzech miesięcy. Poprawkę tę przyjęto 56 głosami, przy 9 przeciw i 6 wstrzymujących się.

Senat, po rozpatrzeniu uchwalonej przez Sejm na posiedzeniu w dniu 29 listopada 2000 r. ustawy o zmianie ustawy o systemie oświaty, wprowadza do jej tekstu następujące poprawki:

2) w art. 1 w pkt 5, w art. 94a w ust. 2 w pkt 5 po wyrazie "uchodźcy" dodaje się wyrazy ", a także osoby ubiegające się o nadanie statusu uchodźcy, w stosunku do których nie wydano decyzji o nadaniu lub odmowie nadania statusu uchodźcy w terminie, o którym mowa w art. 41 ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o cudzoziemcach (Dz. U. Nr 114, poz. 739, z 1998 r. Nr 106, poz. 668 i Nr 162, poz. 1126)";

3) w art. 1 w pkt 5, w art. 94a:

1. jako stypendyści otrzymujący stypendium przyznane przez ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania,

2. jako stypendyści otrzymujący stypendium przyznane przez organ prowadzący szkołę, zakład kształcenia nauczycieli lub placówkę, dyrektora szkoły, zakładu kształcenia nauczycieli lub placówki,

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na dziewięćdziesiątym drugim posiedzeniu, 29 listopada br. Do Senatu została przekazana 30 listopada i w tym samym dniu marszałek Senatu, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Janusz Lorenz. Jak wskazał, przedłożony projekt ustawy o objęciu poręczeniami Skarbu Państwa spłaty niektórych kredytów mieszkaniowych jest uzasadniony potrzebą restrukturyzacji portfela kredytów mieszkaniowych, których w latach 1965-1992 banki udzielały spółdzielniom mieszkaniowym na warunkach określonych w uchwałach Rady Ministrów. Do 1987 r. kredytów mieszkaniowych udzielał Narodowy Bank Polski, później wydzielone zeń PKO BP. Obecnie kredyty te znajdują się w aktywach dziewięciu banków, przy czym znakomita ich większość w PKO BP SA.

Z kredytami mieszkaniowymi starego portfela łączą się dwa zasadnicze rodzaje ryzyka: ryzyko niespłacalności oraz ryzyko niepewności prawa. Oba te ryzyka projektowana ustawa neutralizuje. Neutralizacja ryzyka niespłacalności kredytów mieszkaniowych następuje poprzez objęcie poręczeniami Skarbu Państwa zobowiązań wynikających z tych kredytów.

Wykonanie przepisów ustawy pozwoli na restrukturyzację kredytów mieszkaniowych starego portfela w aktywach sektora bankowego, a także ustabilizuje sytuację ekonomiczną, finansową banków, a w szczególności PKO BP SA, podnosząc zarazem wartość tego banku. Poręczenia udzielane na podstawie przepisów projektowanej ustawy byłyby udzielane przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych w imieniu Skarbu Państwa w formie umów zawieranych z bankami. Byłyby one terminowe - zgodnie z przewidywaniami udzielane na mniej więcej dziewięć lat - i udzielane do oznaczonej z góry kwoty.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na dziewięćdziesiątym drugim posiedzeniu, 29 listopada br. Do Senatu została przekazana 30 listopada i tego samego dnia marszałek Senatu, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Kazimierz Kleina. Senator podkreślił, że uchwalona przez Sejm 29 listopada br. ustawa o dozorze technicznym stwarza ramy prawne dla stopniowego dostosowania aktualnego systemu dozoru technicznego do modelu obowiązującego w Unii Europejskiej. Ustawa reguluje zasady, zakres i formy wykonywania dozoru technicznego oraz jednostki właściwe do jego wykonywania. Najważniejszym jej postanowieniem jest zmiana statusu prawnego krajowych jednostek dozoru technicznego, polegająca na likwidacji z dniem wejścia w życie ustawy obecnego dozoru technicznego, a także specjalistycznych jednostek dozoru technicznego podległych ministrom właściwym do spraw transportu, oraz utworzenie w ich miejsce  Urzędu Dozoru Technicznego, w skrócie UDT, oraz Transportowego Dozoru Technicznego, TDT, jako państwowych osób prawnych działających na zasadzie samofinansowania. Ponadto ustawa tworzy Wojskowy Dozór Techniczny, w skrócie WDT, jako państwową jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, podległą ministrowi obrony narodowej.

Niezależnie od rodzaju podmiotu sprawującego dozór jego istota polega na określonych ustawą działaniach zmierzających do zapewnienia bezpiecznego funkcjonowania urządzeń technicznych. W celu klarownego ujęcia katalogu urządzeń podlegających dozorowi w przepisie art. 4 pkt 1 ustawy posłużono się użyteczną konstrukcją tak zwanego słowniczka pojęciowego. Według tego przepisu przez urządzenia techniczne należy rozumieć urządzenia, które mogą stwarzać zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego oraz mienia i środowiska wskutek enumeratywnie określonych zdarzeń, na przykład rozprzestrzeniania się materiałów niebezpiecznych podczas ich magazynowania lub transportu. W opinii senatora sprawozdawcy, podkreślenia wymaga również fakt, że dozorowi technicznemu podlegają urządzenia w toku ich projektowania, wytwarzania, naprawy i modernizacji obrotu oraz eksploatacji. Rodzaje urządzeń technicznych podlegających dozorowi technicznemu ma określić, w drodze rozporządzenia, Rada Ministrów.

Senator K. Kleina zaznaczył, że według ustawy do postępowania przed organami jednostek dozoru technicznego stosuje się przepisy kodeksu postępowania administracyjnego. W sprawach wchodzących w zakres działań Urzędu Dozoru Technicznego, Transportowego Dozoru Technicznego oraz Wojskowego Dozoru Technicznego organami właściwymi do podejmowania decyzji administracyjnych mają być odpowiednio: prezes Urzędu Dozoru Technicznego, dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego oraz szef Wojskowego Dozoru Technicznego. Z kolei organami właściwymi do podejmowania decyzji administracyjnych w drugiej instancji mają być odpowiednio: minister właściwy do spraw gospodarki, minister właściwy do spraw transportu oraz minister obrony narodowej.

Jak wskazał senator sprawozdawca, ustawa zawiera zasady dotyczące zakresu i formy wykonywania dozoru technicznego. Najważniejsze z nich to, po pierwsze, wytwarzanie urządzeń technicznych z zamiarem ich wprowadzenia do eksploatacji odbywa się na podstawie dokumentacji technicznej uzgodnionej z organem właściwej jednostki dozoru technicznego w zakresie zgodności tej dokumentacji z warunkami technicznymi dozoru technicznego, którą określić ma w drodze rozporządzenia minister właściwy do spraw gospodarki. Zmiana uzgodnionej dokumentacji technicznej wymaga ponownego jej uzgodnienia z organem właściwym jednostek dozoru technicznego.

Po drugie, urządzenia techniczne oraz materiały i elementy stosowane do ich wytwarzania, naprawy lub modernizacji mogą być wytwarzane, naprawiane lub modernizowane przez wytwarzającego, naprawiającego lub modernizującego na podstawie stosownego uprawnienia, wydanego przez organ właściwej jednostki dozoru technicznego, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej. Uprawnienie to zostanie wydane po spełnieniu ścisłych warunków określonych w art. 9 ust. 2 ustawy.

Po czwarte, osoby odpowiedzialne za wytwarzanie, naprawę, modernizację i kontrolę jakości urządzeń technicznych oraz materiałów i elementów stosowanych do wytwarzania naprawy lub modernizacji tych urządzeń powinny posiadać określone wykształcenie, w zależności od doświadczenia zawodowego oraz znajomości norm, przepisów o dozorze technicznym i warunków technicznych dozoru technicznego w zakresie prowadzenia działalności.

Poprawka druga, do art. 6, zmierza do zastąpienia zbyt wąskiego pojęcia "przepisy szczególne", szerszym pojęciem "przepisy odrębne". Art. 6 ustawy stanowi, iż urządzenia techniczne powinny być projektowane, wytwarzane, naprawiane, modernizowane oraz eksploatowane zgodnie z ich przeznaczeniem i w sposób zapewniający bezpieczeństwo ich eksploatacji, zgodnie z przepisami ustawy i przepisami szczególnymi. Określenie "przepisy szczególne" jest zbyt wąskie, gdyż podstawą obowiązków, o których mowa w art. 6, będą również przepisy wydane na podstawie ustaw i rozporządzeń. Ponadto dookreślenie niektórych obowiązków w innych ustawach i rozporządzeniach nie musi być dokonane na zasadzie ustanowienia przepisów szczególnych. Dotyczyć to będzie na przykład odpowiednich przepisów wprowadzonych obowiązkiem stosowania Polskich Norm. W związku z tym należy postulować zastąpienie wyrazów "przepisami szczególnymi" sformułowaniem "przepisami odrębnymi".

Poprawka trzecia oraz czwarta, do art. 9 ust. 1, 2 i 4 oraz do art. 10 i art. 11, precyzują, iż uprawnienie do wytwarzania, naprawiania lub modernizacji urządzeń technicznych oraz materiałów i elementów stosowanych do ich wytwarzania jest wydawane w formie decyzji administracyjnej.

Poprawka szósta, do art. 9 ust. 2 pkt 5, zmierza do takiego uregulowania problematyki przeprowadzenia przez wytwarzającego, naprawiającego lub modernizującego niszczących i nieniszczących badań urządzeń technicznych, aby organ właściwej jednostki dozoru technicznego był uprawniony do wskazania laboratorium, w którym te badania będą się odbywać. Jak wynika z treści art. 9 ust. 2 pkt 5 ustawy, jednym z warunków wydania decyzji o uprawnieniu jest możliwość przeprowadzenia przez wytwarzającego, naprawiającego lub modernizującego badań niszczących i nieniszczących urządzeń technicznych oraz materiałów we własnym laboratorium lub laboratorium uznanym przez organ właściwej jednostki dozoru technicznego. W związku z wątpliwościami dotyczącymi prawnej formy owego uznania komisja uznała za właściwe zastąpienie tej konstrukcji i słowa "uznanym" sformułowaniem "wskazanym", a więc bardziej odpowiadającym idei, jaka przyświecała idei tego artykułu.

Poprawka trzynasta, do art. 50 ust. 1 pkt 1, zmierza do wyłączenia z zakresu działania Wojskowego Dozoru Technicznego wykonywania dozoru technicznego nad urządzeniami technicznymi zainstalowanymi i eksploatowanymi w jednostkach wojskowych czasowo podporządkowanych ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych, w związku z tym, iż jednostki te są podporządkowane temu ministrowi tylko do 31 grudnia 2000 r.

Po dyskusji poddano pod głosowanie przedstawione poprawki w kolejności przepisów ustawy, a następnie Senat jednomyślnie, 78 głosami, powziął uchwałę w sprawie ustawy o dozorze technicznym:

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na dziewięćdziesiątym drugim posiedzeniu, 30 listopada br., i w tym samym dniu przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 5 grudnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Gospodarki Narodowej, Komisji Rodziny i Polityki Społecznej oraz Komisji Ustawodawczej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Gospodarki Narodowej przedstawił senator Tadeusz Lewandowski. Senator przypomniał, że sejmowa nowelizacja wprowadza zasadę pięciodniowego tygodnia pracy z zachowaniem czterdziestodwugodzinnego tygodniowego czasu pracy. Założenie to skutkuje zwiększeniem do pięćdziesięciu dwóch liczby dodatkowych dni wolnych od pracy. Dobowy wymiar czasu pracy może być podwyższany do nie więcej niż dziesięciu godzin. Taka praca nie stanowi pracy w godzinach nadliczbowych.

.Wniosek mniejszości Komisji Gospodarki Narodowej przedstawił senator Jerzy Suchański. Jak stwierdził, mniejszość komisji postanowiła zwrócić się o odrzucenie ustawy w całości. Zdaniem mniejszości, zgodnie z dotychczasowymi przepisami jest możliwe zorganizowanie pracy tak, aby tam, gdzie jest to możliwe, tam, gdzie nie zakłóci to działalności gospodarczej, wszystkie soboty były wolne. Tam natomiast, gdzie zakłócałoby to działalność gospodarczą, pracodawca organizuje pracę w sposób możliwy do uzgodnienia. W związku z tym nowelizacja jest zbyteczna.

Sprawozdanie Komisji Rodziny i Polityki Społecznej przedstawił senator Zdzisław Maszkiewicz. Senator podkreślił, że rozpatrywaną nowelizację, wprowadzającą pięciodniowy tydzień pracy i zwiększającą liczbę dodatkowych dni wolnych od jej świadczenia z trzydziestu dziewięciu do pięćdziesięciu dwóch w ciągu roku kalendarzowego, wprowadzono dzięki wysiłkom i zaangażowaniu posłów Akcji Wyborczej Solidarność. Senator sprawozdawca zaakcentował, że stanowi ona realizację jednego ze słynnych dwudziestu jeden postulatów z Sierpnia '80. Postulaty te odegrały istotną rolę na drodze powrotnej do demokratycznej i niepodległej Polski. Niezależny Samorządny Związek Zawodowy "Solidarność", którego nieformalną konstytucją było owe dwadzieścia jeden postulatów, przez dwadzieścia lat walczył o nie i w sposób otwarty, na forum publicznym, i podczas przymusowej działalności podziemnej w okresie represji. Nigdy się nie wycofał ze starań o ich realizację. Jak stwierdził, dziś nadszedł czas, aby podsumować i zamknąć w sposób symboliczny, choć całkiem wymierny w sensie prawnym i społecznym, ten burzliwy, a zarazem tak ważny dla Polski okres.

Senator sprawozdawca poinformował ponadto, że Komisja Rodziny i Polityki Społecznej postanowiła zaproponować wprowadzenie zmian do nowelizacji, zgodnie z którymi czas pracy nie może przekraczać ośmiu godzin na dobę i czterdziestu godzin w pięciodobowym tygodniu pracy. Zdaniem komisji, nowelizacja ustawy w tym brzmieniu stanowić będzie pełną realizację obietnic społecznych zawartych w dwudziestu jeden postulatach. Jest też wyrazem tendencji do skracania tygodniowego i dziennego czasu pracy, obecnej w ustawodawstwie Unii Europejskiej.

Sprawozdanie Komisji Ustawodawczej w sprawie rozpatrywanej ustawy przedstawił senator Stefan Konarski. Jak poinformował, komisja rozpatrywała tę ustawę na posiedzeniu w ciągu dwóch dni, 8 i 12 grudnia. Wysłuchano przedstawicieli dwóch największych central związkowych - NSZZ "Solidarność" i Ogólnopolskiego Porozumienia Związków Zawodowych. Członkowie komisji znali również treść pisma konfederacji pracodawców polskich, a także opinię przedstawicieli rządu. Senator sprawozdawca poinformował, że członkowie komisji, nie chcąc pozostawić tego, co jest w przedłożeniu sejmowym, czyli czterdziestu dwóch godzin w pięciodniowym tygodniu (co będzie powodowało wiele kłopotów organizacyjnych), postanowili oprócz tych rozstrzygnięć, które podjęła również Komisja Rodziny i Polityki Społecznej, wprowadzić okres przejściowy. Żeby pracodawcy mogli się dostosować do tej nowej sytuacji, komisja postanowiła zaproponować - w drugiej poprawce - aby w przyszłym roku obowiązywała czterdziestodwugodzinna norma tygodniowa, a w 2002 r. - czterdziestojednogodzinna. Chodzi o to, aby to, co jest zapisane w poprawce pierwszej, wspólnej dla obu komisji, czyli czterdziestogodzinny pięciodniowy tydzień pracy, było wprowadzone od stycznia 2003 r.

Dwie poprawki do ustawy zgłosiła senator Genowefa Ferenc podczas dyskusji.

Zgodnie z art. 54 ust.1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności przeprowadzono głosowanie nad wnioskiem o odrzucenie ustawy (Izba odrzuciła ten wniosek 48 głosami, przy 21 za i 5 wstrzymujących się), następnie przegłosowano poprawki i całość projektu uchwały w sprawie rozpatrywanej ustawy ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek. W wyniku tego ostatniego głosowania Senat 48 głosami, przy 13 przeciw i 14 wstrzymujących się, powziął uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Kodeks pracy:

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 92. posiedzeniu, 29 listopada br. Do Senatu została przekazana 30 listopada i tego samego dnia marszałek Senatu, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Nadzwyczajnej Legislacji Europejskiej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Marian Noga. Jak podkreślił, ustawa ta ma na celu, po pierwsze, określanie rocznych dochodów w gospodarstwach rolnych i, po drugie, umożliwienie dokonywania analizy ekonomicznej gospodarstw rolnych oraz oceny sytuacji w rolnictwie i na rynkach rolnych. Uchwalenie tej ustawy wiąże się z koniecznością dostosowania prawa polskiego do prawa Unii Europejskiej, a szczególnie do rozporządzenia Rady nr 79/65 EWG z 15 czerwca 1965 r. w sprawie ustanowienia sieci gromadzenia danych z zakresu rachunkowości rolnej w EWG.

Senator sprawozdawca podkreślił, że obecnie w Polsce to Instytut Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej zajmuje się wykorzystywaniem danych rachunkowych pochodzących z około tysiąca trzystu gospodarstw rolnych. System rachunkowości rolnej oparty na danych z tysiąca trzystu gospodarstw jest jednak dalece niewystarczający, nie są one bowiem reprezentatywne dla ogółu gospodarstw rolnych w Polsce. W większości krajów Unii Europejskiej istnieją rozbudowane systemy gromadzenia danych o rolnictwie i warunkach jego funkcjonowania.

Projekt ustawy szczegółowo przewiduje, w jakim zakresie będą zbierane dane rachunkowe z gospodarstw rolnych. Ponadto ustawa ta określa, po pierwsze, zasady współpracy Instytutu Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z biurami rachunkowymi, które będą zbierać dane rachunkowe. Po drugie, zapewnia dobrowolność uczestnictwa rolników w badaniach oraz ochronę danych, a także to, że dane rachunkowe nie mogą być wykorzystywane do celów podatkowych. Po trzecie, tworzy Krajowy Komitet do spraw Systemu Zbierania i Wykorzystywania Danych Rachunkowych z Gospodarstw Rolnych oraz określa jego zadania w zakresie opiniowania planu wyboru reprezentatywnych gospodarstw rolnych, opiniowania sprawozdań z realizacji tego planu, a także opiniowania przygotowanej przez Instytut Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej listy biur rachunkowych, z którymi będzie zawierał umowy. Po czwarte, określa zadania Instytutu Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej. I po piąte, przewiduje sporządzenie przez prezesa GUS w drodze losowania wykazu reprezentatywnych gospodarstw rolnych, w których będą zbierane dane rachunkowe.

W imieniu Komisji Nadzwyczajnej Legislacji Europejskiej senator M. Noga wniósł o przyjęcie ustawy o zbieraniu i wykorzystywaniu danych rachunkowych z gospodarstw rolnych bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 92. posiedzeniu, 30 listopada br. Do Senatu została przekazana 1 grudnia. Marszałek Senatu 5 grudnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Zgłoszone wnioski i poprawki rozpatrzyła komisja senacka podczas przerwy w obradach. Komisja poparła wszystkie poprawki i zaproponowała, by odrzucić wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senat, po rozpatrzeniu uchwalonej przez Sejm na posiedzeniu w dniu 30 listopada 2000 r. ustawy o regulacji rynku skrobi ziemniaczanej, wprowadza do jej tekstu następujące poprawki:

4) W załączniku nr 1:

"1702 30 -  Glukoza i syrop glukozowy nie zawierające fruktozy lub zawierające w stanie suchym mniej niż 20% fruktozy w masie

1702 30 10 0  - Izoglukoza

1702 30 91 0  - Pozostałe w postaci białego krystalicznego proszku scalonego lub nie

"Wykaz produktów oznaczonych kodami nomenklatury scalonej, producentom których przyznaje się dopłaty z tytułu wykorzystania do ich produkcji skrobi ziemniaczanej wyprodukowanej w kraju".

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 93. posiedzeniu, 8 grudnia br., i tego samego dnia została przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 11 grudnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Kultury i Środków Przekazu. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdanie przedstawił senator Tomasz Michałowski. Przypomniał, że zawarte w nowelizacji propozycje zmian ustawowych są projektem rządowym. Dotyczą podstawowej, zasadniczej kwestii, a mianowicie przedłużenia czasu trwania moratorium na styczeń 2002 r. Konsekwencją tej zmiany jest pozostawienie odpowiedzialności rządu. Rząd będzie właściwie nadal odpowiedzialny za prowadzenie i zakładanie szkół artystycznych. Oczywiście, zgodnie z obecnie istniejącymi zapisami ustawowymi, daje to możliwość przekazywania w drodze porozumienia szkół artystycznych samorządom. Rząd proponuje wydłużenie tego czasu monitorowania funkcjonowania szkół artystycznych przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego i zachowanie jego nadzoru nad tymi szkołami.

Senator sprawozdawca przypomniał, iż projekt senacki, przyjęty przez Izbę, rozstrzygający kwestię umocowania szkół artystycznych - został skierowany po pierwszym czytaniu do komisji sejmowych. Komisje sejmowe, jeżeli Senat przyjmie projekt rządowy, będą więc mogły merytorycznie odnieść się do senackiej propozycji. Projekt rządowy daje więc możność rozpatrzenia projektu senackiego, a to z racji czasu, ponieważ termin 1 stycznia, kiedy szkoły artystyczne mają przejść obligatoryjnie w gestię powiatów, oznacza wprost, iż jeśli Senat nie przyjmie ustawy rządowej, to nie będzie przedmiotu debaty nad senackim projektem w Sejmie.

Senator wskazał ponadto, że projekt rządowy w swojej drugiej części dotyczy kwestii Muzeum Narodowego Rolnictwa i Przemysłu Rolno-Spożywczego w Szreniawie. Sejmik Województwa Wielkopolskiego zwrócił się bowiem o to, by w drodze porozumienia mogło nastąpić przekazanie tego muzeum ministrowi właściwemu do spraw rolnictwa.

Senator T. Michałowski poinformował, że komisja w sposób jednolity i jednogłośny podjęła decyzję, by projekt rządowy przyjąć bez poprawek. Dodał również, że Sejm na swoim poprzednim posiedzeniu przyjął ten projekt rządowy zdecydowaną większością głosów: 342 posłów głosowało za, tylko 6 było przeciw, przy niewielu głosach wstrzymujących się. Dlatego, w konkluzji, senator sprawozdawca rekomendował Izbie przyjęcie rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Zgodnie z art. 4 ust. 4 tej ustawy Senat podejmuje uchwałę w sprawie wyrażenia zgody na powołanie rzecznika w ciągu miesiąca od dnia otrzymania przez Senat uchwały Sejmu w tej sprawie. Senat otrzymał uchwałę Sejmu 8 grudnia br.

"Senat Rzeczypospolitej Polskiej, na podstawie art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 stycznia 2000 r. o Rzeczniku Praw Dziecka, nie wyraża zgody na powołanie Mirosławy Kątnej na stanowisko Rzecznika Praw Dziecka".

Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment