W związku z otrzymanym przy piśmie Pani Marszałek Nr AG-43-230-2000-IV z dnia 26 lipca 2000 r. oświadczeniem Senatora Tadeusza Rzemykowskiego podczas 62 posiedzenia Senatu RP w dniu 20 lipca 2000 roku w sprawach dotyczących wykorzystania środków z budżetu państwa na budowę i remonty dróg publicznych oraz kontroli użytkowników ruchu drogowego, uprzejmie informuję, że Ministerstwo Transportu i Gospodarki Morskiej podziela troskę o poprawę stanu technicznego dróg publicznych w Polsce, a w zakresie poruszonych problemów przedstawiam następujące wyjaśnienie.

Zgodnie z ustawą o finansowaniu dróg publicznych wraz z późn. zm. wysokość nakładów na sieć drogową uzależniona jest od wielkości planowanych na dany rok wpływów państwa z podatku akcyzowego od paliw silnikowych. Wydatki związane z budową, modernizacją,, utrzymaniem i ochroną dróg krajowych, wojewódzkich i powiatowych w 2000 r. ustalono w wysokości nie mniejszej niż 30% planowanych wpływów z akcyzy. Z tej kwoty 60% środków ustawa kieruje na drogi samorządowe (wojewódzkie, powiatowe oraz drogi krajowe, wojewódzkie i powiatowe w 65 miastach na prawach powiatu), a pozostałe 40% na drogi krajowe, zarządzane przez Generalną Dyrekcję Dróg Publicznych. Dysponentem środków przeznaczonych na drogi krajowe jest Generalny Dyrektor Dróg Publicznych.

Środki na drogi samorządowe dzielone są pomiędzy poszczególne sieci dróg i poszczególnych zarządców dróg za pomocą algorytmów. Algorytmy uzależniają wielkość przydzielonych środków głównie od wartości odtworzeniowej dróg u poszczególnych zarządców dróg oraz wielkości przewozów wykonywanych na tych drogach. Dysponentami tych środków są zarządy województw, powiatów i miast na prawach powiatu.

w tym:

- drogi krajowe - 12% (1544 mln zł)

z tego:

- subwencja na drogi krajowe wojewódzkie i

- około 21% na inwestycje.

Środki, które przypadły na drogi krajowe będące w gestii Generalnej Dyrekcji Dróg Publicznych stanowią tylko około połowę środków uzyskiwanych ze wszystkich możliwych źródeł krajowych i zagranicznych (z wpływów międzynarodowego transportu drogowego oraz zagranicznych środków pomocowych, tj. BŚ i EBI oraz grantów PHARE, ISPA i innych).

W opinii administracji drogowej zarówno państwowej jak i samorządowej zwiększenie udziału w akcyzie od paliw silnikowych środków na drogi byłoby niewątpliwie korzystne dla poprawy istniejącej sytuacji finansowej drogownictwa. Ten sam cel ma również propozycja zwiększenia opodatkowania paliw silnikowych oraz nabywców pojazdów silnikowych. Jednakże wszystkie nowe propozycje w tym zakresie wymagają wszechstronnych analiz, szczególnie w aspekcie wpływu na ograniczenie zjawisk inflacyjnych.

W trosce o ograniczenie skali niszczenia dróg przez pojazdy nienormatywne o przekroczonych naciskach osi oraz przekroczonej dopuszczalnej masie całkowitej, a także wobec nie podjęcia przez Policją sprawdzania tych parametrów podczas kontroli pojazdów, Generalna Dyrekcja Dróg Publicznych rozpoczęła w 1992 r. kontrolne ważenie pojazdów ciężarowych. Ważenia dokonują pracownicy rejonów dróg krajowych w asyście funkcjonariuszy Policji, którzy zatrzymują pojazdy i kierują na miejsce ważenia. Obecność Policji jest niezbędna ze względu na bezpieczeństwo pracowników zarządów dróg dokonujących kontroli pojazdów i możliwość skutecznego zatrzymania pojazdu i nakazania kierowcy poddania się kontroli. Przewoźnicy, których pojazdy okażą się nienormatywne i którzy nie posiadają wymaganych zezwoleń, są obciążani w drodze decyzji administracyjnych podwyższonymi opłatami drogowymi. W 1998 r. zostało zważonych 23470 pojazdów ciężarowych oraz wydanych zostało 2150 decyzji administracyjnych.

Sytuacja uległa diametralnemu pogorszeniu, gdy w dniu 6 maja 1999 r. został ogłoszony wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 kwietnia 1999 r. (Dz.U. Nr 40, poz. 411), w którym Trybunał orzekł, że § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 października 1996 r. w sprawie opłat drogowych (Dz.U. Nr 123, poz. 578 ze zm. - już wówczas nie obowiązującego) jest niezgodny z art. 2 i 92 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i art. 13 ust. 4 ustawy z dna 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. Nr 14, poz. 60 ze zm.). Przedmiotowy wyrok ma zastosowanie do spraw wszczętych pod rządami przepisów ww. rozporządzenia z 1996 r.

Od 5 kwietnia 1998 r. obowiązywało rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 17 marca 1998 r. w sprawie opłat drogowych (Dz.U. Nr 40, poz. 230). Sprawy wszczęte od tego dnia były rozstrzygane na podstawie nowych przepisów.

Pomimo, iż ww wyrok Trybunału dotyczy wyłącznie rozporządzenia z 1996 r., Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie powołując się właśnie na ten wyrok początkowo stwierdzał nieważność, a następnie uchylał decyzje Generalnego Dyrektora Dróg Publicznych i decyzje Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej oraz właściwych organów I instancji wydane na podstawie przepisów nowego rozporządzenia. Uzasadniając swoje stanowisko Naczelny Sąd Administracyjny stwierdzał, że nowe rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie opłat drogowych również narusza zakres ustawowego upoważnienia oraz stanowi przepis o charakterze represyjnym, bowiem określone opłaty stanowią wielokrotność opłaty podstawowej, a więc nie można ich uznać jako opłaty "podwyższone".

W przypadku znacznego obniżenia opłat drogowych za przejazd pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia przewoźnikom opłacałoby się te opłaty wnosić i eksploatować pojazdy przeładowane, uzyskując korzyści i niszcząc drogi.

Ponieważ obowiązujące rozporządzenie było prawidłowe pod względem formalno-prawnym a podnoszone przez NSA zarzuty dotyczą wysokości opłat podwyższonych, które zdaniem Sądu noszą znamiona kar, nie można zgodzić się z przedmiotowymi wyrokami NSA. W związku z czym zostały wniesione w tych sprawach podania o wniesienie rewizji nadzwyczajnych do Ministra Sprawiedliwości.

Taki stan rzeczy, znany szerokiej rzeszy przewoźników powoduje, że prowadzona kontrola pojazdów przez pracowników rejonów dróg krajowych stała się nie efektywna. Jest to wysoce demoralizujące i powoduje, że przewoźnicy bezkarnie poruszają się po drogach publicznych pojazdami nienormatywnymi bez zezwolenia niszcząc i tak już znacznie wyeksploatowane drogi, a w przypadku zatrzymania skutecznie odwołują się od decyzji administracyjnych nakładających opłaty podwyższone.

W celu usprawnienia ważenia pojazdów wewnątrz kraju, w Sejmie jest rozpatrywany rządowy projekt ustawy o powołaniu Inspekcji Transportu Drogowego, która wzorem innych państw europejskich zajmowałaby się m.in. kontrolą pojazdów na drogach publicznych. Inspekcja ta wyposażona byłaby w niezbędne uprawnienia i środki techniczne przekazane przez GDDP.

System ważenia pojazdów na drogach wewnątrz kraju jest nieskuteczny w odniesieniu do przewoźników zagranicznych w ruchu międzynarodowym. Obciążając tych przewoźników za pomocą decyzji administracyjnych, GDDP nie ma możliwości wyegzekwowania nałożonych opłat. Skutecznym sposobem ochrony dróg przed tymi pojazdami może być ich kontrola na przejściach granicznych jak również kontrola przeprowadzona przez mającą powstać Inspekcję Transportu Drogowego.

Przedstawiając powyższe wyjaśnienie, pragnę ponadto nadmienić, iż resort transportu i gospodarki morskiej wyraża opinię o stałej potrzebie eliminowania występujących przypadków niewłaściwego korzystania z przepisów prawa o ruchu drogowym. Jest to ciągły proces, który wymaga ścisłej współpracy między zainteresowanymi resortami, Policją i samorządami, a w efekcie prowadzi do podniesienia kultury użytkowników dróg i bezpieczeństwa ruchu.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 6.09.2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

Ministerstwo Zdrowia realizuje "Program Restrukturyzacji w Ochronie Zdrowia w roku 2000" w ramach, którego dofinansowanie mogą otrzymać zakłady opieki zdrowotnej znajdujące się na terenie poszczególnych województw. W programie tym przyjęto koncepcję decentralizacji podziału środków. W bieżącym roku Ministerstwo Zdrowia przekazywać będzie środki jedynie na kompleksowe programy restrukturyzacji (zwane Regionalnymi Programami Restrukturyzacji) obejmujące jednostki ochrony zdrowia z całego województwa.

Opracowaniem projektu regionalnych Programów Restrukturyzacji zajęły się wyłonione w procedurze zamówień publicznych, na wniosek Marszałków poszczególnych województw, Regionalne Grupy Wsparcia. Powyższe Grupy we współpracy z samorządami terytorialnymi, jednostkami służby zdrowia i Kasą Chorych miały za zadanie opracować projekt Regionalnego Programu Restrukturyzacji dla danego województwa z uwzględnieniem lokalnych wskaźników epidemiologicznych, demograficznych i społeczno-ekonomicznych.

Sugerowane przekształcenie oddziałów opieki krótkoterminowej i zwiększenie ilości łóżek długoterminowych wynika z analizy struktury udzielanych świadczeń w całym województwie i stanowi próbę wyjścia naprzeciw oczekiwaniom i potrzebom pacjentów.

Przeprowadzone analizy, z wykorzystaniem dostępnych danych, wskazują na znaczny nadmiar łóżek opieki krótkoterminowej przy jednoczesnym ponad dwukrotnym niedoborze łóżek opieki długoterminowej. Pozycja zmiany oddziałów krótkoterminowych na oddziały długoterminowe jest jedynie próbą dostosowania zasobów (województwa) i szpitala do aktualnych potrzeb i uwarunkowań, co pozwoli na rozsądniejsze i efektywniejsze ich wykorzystanie. Ponadto tworzenie zakładów opieki długoterminowej przyczyni się do utrzymania już istniejących lub tworzenia nowych miejsc pracy. Zakłady opieki długoterminowej zatrudniać będą głównie pielęgniarki i personel pomocniczy.

Jednocześnie wyjaśniam, że zgodnie z art. 36 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej zarówno przekształcenie jak i likwidacja publicznego zakładu opieki zdrowotnej następuje w drodze uchwały właściwego organu jednostki samorządu terytorialnego, czyli organu założycielskiego placówki służby zdrowia. Likwidacja czy przekształcenie zakładu w zakład opieki długoterminowej nie może nastąpić ani w drodze decyzji Regionalnej Grupy Wsparcia, Regionalnego Komitetu Sterującego, ani w drodze decyzji Ministra Zdrowia.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że Regionalny Program Restrukturyzacji był propozycją przedstawioną do przeanalizowania i przyjęcia przez Regionalny Komitet Sterujący w strukturach, którego pracują przedstawiciele jednostek samorządu terytorialnego z terenu województwa warmińsko-mazurskiego będących organami założycielskimi samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej. Przyjęty przez Regionalny Komitet Sterujący województwa warmińsko-mazurskiego Program wraz z podziałem środków na poszczególne jednostki przekazano do Ministerstwa Zdrowia.

Zaznaczyć pragnę, że Regionalny Program Restrukturyzacji dla województwa warmińsko-mazurskiego został zaakceptowany przez Krajowy Komitet Sterujący, który przyjął propozycje podziału środków dla województwa - 70% środków, przyznawanych według liczby mieszkańców - kwota 8 590 362 zł i ewentualnie 30% środków, przyznawanych w zależności od jakości Programu, po wskazaniu przez Regionalny Komitet Sterujący ze względu na wcześniejsze przekroczenie kwoty, którą może otrzymać województwo, które zakłady i w jakiej wysokości otrzymają środki finansowe - kwota 3 681 584 zł - łącznie kwota 12 271 945 zł. Decyzję co do podziału środków dla województwa warmińsko-mazurskiego podjął Minister Zdrowia w dniu 1 września 2000 r.

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 07.09.2000

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zgodnie z przyjętymi przez Radę Ministrów w lutym bieżącego roku "Założeniami polityki energetycznej Polski do 2020 roku", stanowiącymi wypełnienie obowiązków wynikających z postanowień art. 14 i 15 ustawy Prawo energetyczne, do jednych z głównych zadań, które powinny być opracowane zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju kraju, zostały zaliczone działania w zakresie ochrony środowiska oraz rozwój wykorzystania niekonwencjonalnych, w tym odnawialnych źródeł energii.

Z tego względu źródła energii odnawialnej mają w Polsce niewielki bezpośredni wpływ na bezpieczeństwo energetyczne w skali państwa. Mogą natomiast odgrywać znaczną rolę w lokalnych bilansach paliw pierwotnych. Mimo, iż wykorzystanie energii ze źródeł odnawialnych stopniowo wzrasta, to jej udział w prognozowanym bilansie roku 2020 zmienia się niewiele i nie przekracza wartości 6,5%."

przy wariantach: - 7,5% - 14 508 mln zł, 9,0% - 15 263 mln zł, 12,5% - 19 103 mln zł.

W okresie do 2010 r. średnioroczny udział środków publicznych w tych nakładach wynosiłby odpowiednio przy - 7,5% - 228 mln zł, 9,0% - 245 mln zł, 12,5% - 312 mln zł. Udział ten składałby się z:

- zastosowanie mniejszej stawki podatku akcyzowego na mieszanki biopaliw z paliwami ropopochodnymi, które spowodowałoby obniżenie dochodów państwa z tego tytułu dla każdego z wariantów średnio o około 30 mln zł/rok.

Przy powyższych założeniach, procentowy udział środków publicznych w całkowitych nakładach inwestycyjnych na przestrzeni najbliższych 10 lat wynosiłby odpowiednio: - 15,7,% - przy wariancie 7,5%, 16,1% przy wariancie 9,0% i 16,4% przy wariancie 12,5%.

Bioetanol (odwodniony alkohol etylowy, otrzymywany ze spirytusu z surowców rolnych, w tym z melasy), zastosowany jako tlenowy komponent benzyn, powoduje podwyższenie liczby oktanowej bez udziału czteroetylku ołowiu i co najważniejsze - mniej szkodliwą dla środowiska emisję gazów spalinowych. Może on również stanowić surowiec do produkcji eteru etylotertbutylowego (ETBE), którego zastosowanie do komponowania benzyn stwarza poprawę ich właściwości ekologicznych. Wprowadzenie do benzyn silnikowych alkoholu etylowego pod postacią ETBE pozwala na uniknięcie problemów technicznych (np. niebezpieczeństwa rozdzielania się faz). Przyczynia się również do ograniczenia eksploatacji surowców kopalnych, poprawy czystości środowiska naturalnego i stwarza perspektywę zwiększenia zatrudnienia i dodatkowych źródeł dochodu dla społeczności rolniczej.

W roku 1997 wyprodukowano, głównie w gorzelniach rolniczych, ponad 240 mln ton spirytusu surowego, zużywając na ten cel: 603,5 tys. ton zboża, 970,6 tys. ton ziemniaków, 50,2 tys. ton melasy oraz ok. 10 tys. ton innych surowców pochodzenia rolniczego. Na cele paliwowe wyprodukowano niemal 110 tys. ton bioetanolu, zużywając na ten cel ok. 46% ogólnej produkcji spirytusu surowego.

Gorzelnie rolnicze w Polsce są na trwałe związane z ponad 100 tys. gospodarstw wiejskich i pełnią ważną rolę ze względu na możliwość zagospodarowania surowców rolnych (również niepełnowartościowych) oraz wywaru gorzelnianego, wykorzystywanego dotychczas jako pasza i nawóz.

Warunkiem niezbędnym do kształtowania takiej polityki inwestycyjnej jest określenie długoterminowej polityki fiskalnej preferującej paliwa ekologiczne zawierające komponenty ze źródeł odnawialnych. W pierwszej kolejności dotyczy to wprowadzenia stabilnych rozwiązań prawnofinansowych w podatku akcyzowym dla producentów alkoholu etylowego, dodawanego do paliw silnikowych benzynowych. Ocenia się, że pozwoliłoby to na stworzenie rynku zbytu na produkty rolne w ilości równoważnej 1,5 mln ton żyta, tj. około 25% przeciętnych zbiorów tego zboża w kraju.

Istotną rolę w rozwoju energetyki odnawialnej, w tym wykorzystania artykułów rolnych do produkcji paliw i energii, powinna odegrać "Strategia rozwoju energetyki odnawialnej", której projekt będzie wkrótce przedstawiony do rozpatrzenia przez Radę Ministrów Rzeczypospolitej Polskiej. Projekt ten przewiduje działania organizacyjne i formalno-prawne mające na celu ułatwienie dostępu do odnawialnych źródeł energii, zwiększenie ich konkurencyjności i opłacalności a także niezbędność uruchomienia instrumentów ekonomiczno-finansowych, w tym ze środków budżetowych, bez których trudno sobie wyobrazić możliwość dynamicznego rozwoju energetyki odnawialnej w tempie zbliżonym do założeń przewidywanych w planach Unii Europejskiej.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

z up.

Tadeusz Donocik

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 2000-09-07

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Droga przejazdowa, o której mówi pan senator Zbigniew Gołąbek, oddziela lotnisko od magazynów uzbrojenia i dwóch składów materiałów pędnych i smarów, a nadto jest otwarta dla ruchu specjalnych samochodów zaopatrzenia poruszających się z niewielkimi prędkościami i w kolumnach.

Aby nie stworzyć zagrożenia dla życia i zdrowia przyszłych użytkowników, ewentualne wydzielenie tej drogi dla ruchu publicznego musiałaby poprzedzić budowa bezkolizyjnych tuneli lub wiaduktów przejazdowych, nowego ogrodzenia rozdzielonych obiektów, dodatkowych rurociągów dla mediów technicznych, co w znaczny sposób przewyższyłoby, pomijając wynikającą stąd uciążliwość dla wojska, koszty modernizacji istniejącej obwodnicy drogowej okalającej kompleks koszarowo-techniczny.

Jednocześnie pragnę poinformować Panią Marszałek, że z inicjatywy władz samorządowych miasta Radomia zostanie opracowany "Docelowy plan rozwoju lotniska wojskowo-cywilnego", który ma m.in. określić lokalizację cywilnego portu oraz obszary inwestycyjne infrastruktury lotniskowej i drogowej zapewniającej komunikację z portem, jak również bezpieczeństwo obsługiwanych statków powietrznych. W planach tych zostaną uwzględnione także potrzeby mieszkańców Małęczyna będące przedmiotem zainteresowania Pana senatora Zbigniewa Gołąbka.

Warszawa, dnia 8.IX.2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

W związku z oświadczeniem Senatora Zbigniewa Kulaka złożonym na 63 posiedzeniu Senatu w dniu 8 sierpnia 2000 r. dotyczącym odpowiedzi na oświadczenie wyżej wymienionego złożone podczas 61 posiedzenia Senatu z dna 29 czerwca 2000 r., uprzejmie informuję Panią Marszałek, że wyjaśnienia zawarte w piśmie Nr KSO-110-204/2000 z dnia 24 lipca 2000 r. nie były przejawem arogancji ani nie wynikały z chęci przerzucenia odpowiedzialności na Sejm i Senat, jak również nie były spowodowane dystansowaniem się Ministra Zdrowia od odpowiedzialności za funkcjonowanie systemu ochrony zdrowia, a wynikały jedynie z chęci wnikliwego wyjaśnienia sytuacji jaka wystąpiła w związku z wejściem w życie z dniem ogłoszenia z mocą od dnia 1 października 1999 r. ustawy z dnia 22 grudnia 1999 r. o zmianie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 3 z 2000 r., poz. 28).

Dodatkowo chciałbym dodać, iż zapisy wspomnianej ustawy powodują określone skutki finansowe dla poszczególnych zakładów opieki zdrowotnej, z czym zgodziła się Komisja Zdrowia, Kultury Fizycznej i Sportu Senatu RP. Data podpisania omawianej ustawy (22 grudnia 1999 r.) wykluczyła jednak możliwość zaplanowania w budżecie państwa na 2000 rok środków finansowych niezbędnych do pokrycia skutków wynikających z zapisów ustawy.

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 8.09.2000

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szczegółowo gospodarkę truciznami i kontrolę nad nią regulują przepisy rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 10 lutego 1964 r. w sprawie zezwoleń na wyrób i obrót truciznami, ewidencji trucizn oraz zasad postępowania organów kontroli nad substancjami trującymi (Dz.U. Nr 7, poz. 45).

Postanowienia tego rozporządzenia zobowiązują producentów, importerów, dystrybutorów i innych dostawców substancji chemicznych niebezpiecznych dla zdrowia i życia lub ich mieszanin do zaopatrzenia ich w odpowiednią etykietę i zgłoszenia do rejestru, który prowadzi Instytut Medycyny Pracy im. prof. Nofera w łodzi wraz z kartą charakterystyki. Dotyczy to substancji chemicznych wprowadzonych do obrotu w ilości powyżej 100 kg rocznie, chyba że z innych przepisów wynika obowiązek zgłoszenia substancji chemicznych w mniejszych ilościach. Takimi też danymi w stosunku do tych substancji dysponuje Instytut Medycyny Pracy.

Aktualnie w Sejmie RP trwają prace nad projektem ustawy o substancjach i preparatach chemicznych, który uchyli ustawę o substancjach trujących z dnia 21 maja 1963 r. i w pełni dostosuje prawo polskie do prawa Unii Europejskiej w zakresie bezpieczeństwa chemicznego w tym trucizn.

Jednocześnie pragnę poinformować, że w związku z przypadkiem kradzieży trucizny przechowywanej w zakładzie opieki zdrowotnej we Włocławku wydałam ostrzejsze niż dotychczas obowiązujące wymogi dotyczące przechowywania trucizn z uwzględnieniem wniosków zgłoszonych przez Szefa Obrony Cywilnej Kraju. Wymogi te zawarte w "Procedurze przechowywania trucizn (niektórych substancji chemicznych bardzo toksycznych) oraz ich mieszanin w zakładach opieki zdrowotnej i zakładach podległych oraz nadzorowanych przez Ministra Zdrowia" zostały rozesłane w/w zakładom z zaleceniem ich stosowania.

w/z SEKRETARZ STANU

w Ministerstwie Zdrowia

Maciej Piróg

Warszawa, 2000-09-11

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatora Zbigniewa Gołąbka na 63. posiedzeniu Senatu w dniu 8 sierpnia 2000 roku przekazanego przy piśmie z dnia 11 sierpnia 2000 r. Nr AG/043/258/2000/IV w sprawie zaległości finansowych wobec strażaków Państwowej Straży Pożarnej w województwie mazowieckim na pomoc finansową w zakresie budownictwa mieszkaniowego, pragnę przedstawić stanowisko Ministerstwa Finansów w tej sprawie.

Pragnę ponadto zauważyć, że zobowiązania wymagalne z tytułu pomocy finansowej na uzyskanie lokali mieszkalnych przez strażaków wystąpiły w 49 jednostkach organizacyjnych PSP, a nie tylko w województwie mazowieckim.

Z wyrazami szacunku

PODSEKRETARZ STANU

Halina Wasilewska-Trenkner

Warszawa, dnia 2000 września 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskie

Sprawa dofinansowania zakończenia budowy Szpitala w Olecku, powinna zostać poruszona w trakcie negocjowania kontraktu dla województwa warmińsko-mazurskiego między Ministrem Rozwoju Regionalnego i Budownictwa a Marszałkiem tego województwa.

Z wyrazami szacunku

Franciszka Cegielska

Warszawa, dnia 12.09.2000

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Polityka dywersyfikacji źródeł zaopatrzenia Polski w gaz, którą obecnie realizuje Rząd RP została określona w przyjętym przez Radę Ministrów w dniu 22 lutego 2000 roku "Założenia Polityki Energetycznej Polski do 2020 roku". Zgodnie z tym dokumentem istnieje konieczność poszukiwania źródeł dostaw gazu z importu. Zróżnicowanie tych źródeł, rozumiane jako bezpośrednie infrastrukturalne połączenie z przynajmniej dwoma zagranicznymi złożami gazu ziemnego za pomocą rurociągów przesyłowych, przekraczających granice państwa, wymaga importu gazu również z Europy Zachodniej.

Rozpoczęcie realizacji dostaw norweskiego gazu z "małego kontraktu" umożliwiło znaczne przyspieszenie prac związanych z przygotowaniami do podpisania tzw. "dużego kontraktu" z GFU/Statoil na dostawy do Polski 5 mld m3 gazu norweskiego nowym rurociągiem łączącym bezpośrednie norweskie złoża gazu na Morzu Północnym z polskim wybrzeżem w Niechorzu. Zgodnie z zasadami stosowanymi przez eksporterów gazu ziemnego dostarczają oni gaz do punktu odebrania na granicy importera wykonując odpowiednią inwestycją rurociągową. W przypadku podpisania umowy handlowej na import gazu z Norwegii gazociąg do Niechorza będzie realizowany przez stronę norweską.

W przypadku podpisania przez inne kraje umów handlowych na dostawy gazu norweskiego Polska mogłaby świadczyć dochodowe usługi transportowe. Byłoby to przedmiotem umów transportowych strony polskiej z tymi krajami.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

z up. Andrzej Karbownik

Podsekretarz Stanu

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z oświadczeniem Pana Senatora Janusza Lorenza złożonym podczas 64. posiedzenia Senatu w dniu 9 sierpnia 2000 r. przekazanym przy piśmie znak: AC/043/275/2000/IV, dotyczącym nieprawidłowości związanych z budową mieszkań komunalnych dla osób poszkodowanych w wyniku katastrofy budowlanej w Górowie Iławeckim, z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów przedstawiam stanowisko w sprawie:

Środki na realizację zadań związanych z usuwaniem skutków katastrofy przeznaczone zostały m.in. na remont zniszczonych lub uszkodzonych budynków mieszkalnych. Zgodnie z przyjętym w dniu 7 lutego 2000 r. na spotkaniu Premiera z wojewodą warmińsko-mazurskim harmonogramem działań w tym zakresie, nie przewidziano środków na budowę mieszkań komunalnych. Według przeprowadzonych ekspertyz budynki osób ubiegających się o przydział mieszkań komunalnych zakwalifikowano do remontu, a gmina posiada wolne środki, które mogą być przeznaczone na ten cel.

W świetle obowiązujących przepisów (art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym - Dz.U. Nr 16, poz. 95 ze zm.), sprawy komunalnego budownictwa mieszkaniowego są zadaniem własnym gminy. W związku z tym, właściwe organy mogą sprawować nadzór nad działalnością gminy tylko na podstawie kryterium zgodności z prawem. Nie mogą natomiast sprawować nadzoru na podstawie kryteriów celowości, rzetelności i gospodarności (art. 85 ustawy). Organy nadzoru (wojewoda i regionalna izba obrachunkowa) nie stwierdziły niezgodności z prawem uchwały Rady Miejskiej o zaciągnięciu kredytu na budowę mieszkań komunalnych.

Uprawnienia kontrolne w zakresie realizowania zadań własnych przez zarząd gminy (miasta) przysługują radzie gminy (radzie miejskiej). Przewodniczący Rady Miejskiej w Górowie Iławeckim został poinformowany o opóźnieniach w rozpoczęciu budowy mieszkań komunalnych. Obecnie, przy udziale Biura ds. Usuwania Skutków Powodzi Kancelarii Prezesa Rady Ministrów wyjaśniane są przyczyny zwłoki. W najbliższym czasie zostanie zwołane posiedzenie właściwej Komisji Rady Miejskiej, która zajmie stanowisko wobec tego problemu.

- 1 100 000 zł na zwiększenie subwencji drogowej na pokrycie kosztów odbudowy mostu przy ul. Sikorskiego,

- 200 000 zł z rezerwy Urzędu Marszałkowskiego Województwa Warmińsko-Mazurskiego na sfinansowanie naprawy miejskiej sieci wodociągowej.

Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej podjął decyzje o udzieleniu dotacji w kwocie 600 000 zł na odbudowę sieci sanitarnej i przepompowni ścieków oraz usuwanie szkód na obiektach gospodarki wodnej miasta. Ponadto, Biuro ds. Usuwania Skutków Powodzi przygotowuje umowy o dofinansowanie ze środków rezerwy celowej budżetu państwa na usuwanie skutków powodzi następujących zadań:

Orientacyjna wysokość dotacji przyznanej na ten cel wynosi 1 480 000 zł.

Warszawa, dn. 14.09.2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z ogromnym znaczeniem ww. inwestycji dla regionu, w pierwszym etapie prac nad budżetem państwa na rok 2001, Ministrowi Finansów zostało przekazane zapotrzebowanie na jej realizację w wysokości 79.000 tys. zł (w tym 29.000 tys. zł na roboty budowlano-montażowe i 50.000 tys. zł na sprzęt medyczny), przy czym termin zakończenia inwestycji przesunięto na rok 2002. Zadanie to zostało zgłoszone jako inwestycja wieloletnia, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2000 r. w sprawie szczegółowych zasad, trybu i terminów opracowywania materiałów do projektu budżetu państwa na rok 2001 (Dz.U. Nr 37, poz. 417).

Zaplanowana kwota nie zapewni oddania placówki w przewidywanym terminie i wpłynie na jego przesunięcie na rok 2003. Jednak ostateczne ustalenia w przedmiotowej sprawie zależeć będą od woli Parlamentu RP, uchwalającego ustawę budżetową.

Marek Biernacki

W czerwcu bieżącego roku nie udzielałem Panu Senatorowi W. Pietrzakowi odpowiedzi a więc nieprawdziwe jest stwierdzenie Pana Senatora, iż "otrzymana w czerwcu bieżącego roku odpowiedź pana ministra jest zdawkowa, a w moim odczuciu nawet nieprzyzwoita".

W naszej dokumentacji jest natomiast odpowiedź Ministra Macieja Srebro /nr DRT-OS-470-18/1584/99 z 14 stycznia 2000 r./ w związku z oświadczeniem złożonym przez Senatora Wiesława Pietrzaka podczas 47 posiedzenia Senatu w dniu 16 grudnia 1999 r.

Jednocześnie uprzejmie informuję Panią Marszałek, że zamiarem Ministra Łączności jest wdrożenie w sieci krajowej zamkniętego, niegeograficznego planu numeracji. W połączeniach telefonicznych abonenci będą się posługiwali 9 cyfrowym numerem krajowym. Pierwsze dwie cyfry związane będą z obszarem numeracyjnym a nie z obszarem geograficznym (administracyjnym). Schemat wybierania będzie identyczny ze stosowanym obecnie przy połączeniach z sieci komórkowych do sieci stacjonarnej. Wprowadzenie zamkniętego planu numeracyjnego da dodatkową pojemność numeracyjną przez możliwość wykorzystywania, na tym samym obszarze sieci, kilku obecnych wskaźników stref numeracyjnych. W Warszawie oprócz cyfr początkowych "22" numeru krajowego będzie można stosować również np. "23" (obecny wskaźnik SN Ciechanów) lub "25" (SN Siedlce). Zniknie więc pojęcie "numerów kierunkowych" a format numeru będzie taki sam niezależnie od tego, czy połączenie będzie dokonywane w obrębie gminy, powiatu, województwa, kraju.

Tomasz Szyszko

Warszawa, dnia 14 IX 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na pismo z dnia 11 sierpnia 2000 r. (sygn. AG/043/261/2000/IV), przesyłające oświadczenie Senatora RP Pana Zbigniewa Kruszewskiego, złożone w dniu 8 sierpnia 2000 r., podczas 63. posiedzenia Senatu, uprzejmie informuję, iż podzielam pogląd, zgodnie z którym poruszanie się pojazdem (w szczególności ciężarowym) lewym pasem ruchu, mimo możliwości jazdy prawym pasem drogi, negatywnie wpływa na stan bezpieczeństwa ruchu drogowego w Polsce.

Marek Biernacki

Warszawa, dn. 14.09.2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zgodnie z art. 25 ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28, poz. 153 z późn. zm.), składki na ubezpieczenie zdrowotne bezrobotnych nie pobierających zasiłku opłaca powiatowy urząd pracy. Środki na ten cel zabezpieczone są w budżetach wojewodów w rozdziale 8524, a następnie są przekazywane na szczebel powiatowy.

Kwota jaką Wojewoda Mazowiecki otrzymał na opłacenie powyższych składek, pokrywa 75% tegorocznego zapotrzebowania zgłaszanego przez powiatowe urzędy pracy. Niedobór środków w roku bieżącym wynosi 16 224 tys. zł. Brak jest również 9 217 tys. zł na pokrycie zobowiązań za rok ubiegły.

Z informacji uzyskanych w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej wynika, iż w związku z wykorzystaniem wszystkich środków z rozdziału 8524 oraz z rezerwy celowej (poz. 56), rozważana jest możliwość uruchomienia przewidzianej w ustawie budżetowej na rok 2000 rezerwy celowej na zobowiązania Skarbu Państwa - z przeznaczeniem na omawiany cel. Ponadto Minister Pracy i Polityki Społecznej i Prezes Krajowego Urzędu Pracy wystąpili do Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z prośbą o odstąpienie od zajmowania kont bankowych powiatowych urzędów pracy.

Marek Biernacki

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Od wielu lat trwają prace nad stworzeniem tzw. "koszyka świadczeń". Jednakże przygotowanie takiego opracowania wymaga ścisłej współpracy i zaangażowania wielu specjalistów w różnych dziedzinach medycyny. Natomiast jedną z przeszkód jest trudność w określeniu zakresu oraz rodzaju, czyli tak zwanej "listy pozytywnej" świadczeń zapewnionych ubezpieczonemu, bowiem zawsze może się zdarzyć, że zostaną pominięte świadczenia niezbędne. Od paru lat prace koncentrują się na określeniu tak zwanej "listy negatywnej", czyli wykazu świadczeń, których finansowania - poprzednio system budżetowy, a obecnie system ubezpieczeniowy - nie zapewnia pacjentowi. W takim przypadku istniałaby możliwość ubezpieczenia się dodatkowego. Niestety zdania polityków, menadżerów i przedstawicieli różnych środowisk medycznych, co do zakresu i rodzaju tych świadczeń są rozbieżne. Niemniej jednak prace trwają. Jednym z elementów jest określenie standardów udzielania świadczeń zdrowotnych.

Mając powyższe na uwadze, już w 1999 roku rozpoczął się pierwszy etap prac nad przygotowaniem standardów usług medycznych. W tym celu w Ministerstwie Zdrowia powołane zostały Grupy Robocze, w których prowadzone były prace na temat tzw. "standardów i procedur". Stworzone zostały dwie grupy zagadnieniowe:

W przygotowaniu powyższych standardów uczestniczyli przedstawiciele: ochrony zdrowia, izby lekarskiej i izby pielęgniarskiej, związków zawodowych w opiece zdrowotnej, nadzoru specjalistycznego (Specjaliści Krajowi w poszczególnych dziedzinach medycyny), kas chorych, środowisk zarządzających zakładami opieki zdrowotnej oraz przedstawiciele Ministerstwa Zdrowia.

- jakie kwalifikacje powinni mieć pracownicy jednostek opieki zdrowotnej, aby wykonywać świadczenia danego typu na rzecz ubezpieczonych,

- warunki lokalowe,

Przygotowując standardy usług medycznych, przyjęto podstawowe założenie - standard medyczny w systemie powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego jest to opis produktu, za który zapłaci kasa chorych. W tym celu, już w trakcie prac, opracowania przekazywane były na bieżąco do kas chorych. Natomiast kasy chorych wykorzystywały przedmiotowe materiały do opracowania dokumentacji niezbędnej do przeprowadzenia konkursu ofert na 2000 r. Niemniej jednak trzeba zaznaczyć, iż materiał przygotowany przez Ministerstwo Zdrowia jest materiałem wspomagającym dla kas chorych. Kasy chorych mają możliwość jego modyfikacji i dostosowania do wymogów i potrzeb lokalnych.

Odnosząc się do uwagi Pana Posła dotyczącej "wysokości składki na ochronę zdrowia", pragnę wyjaśnić, iż zgodnie z ustawą z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28, poz. 153 z późn. zm.) Rada Ministrów przedstawi Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej wnioski dotyczące wysokości składki, co nastąpi łącznie z projektem budżetu państwa.

Z wyrazami szacunku

Franciszka Cegielska

Szanowna Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z oświadczeniem złożonym przez Pana senatora Janusza Lorenza podczas 63 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 8 sierpnia w sprawie ustawy z 14 lipca 2000 r. o zasadach realizacji programu powszechnego uwłaszczenia obywateli, przedkładam z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów odpowiedź ustosunkowującą się do wniosków zawartych w oświadczeniu.

Andrzej Chronowski

Należy podkreślić, że przyjęty w wymienionej ustawie tryb uwłaszczenia na lokalach mieszkalnych zawiera we wszystkich formach tej procedury zasadę dobrowolności przystąpienia obywatela do przejęcia na własność zamieszkiwanego lokalu. Z chwilą podjęcia takiej inicjatywy przez uprawnionego obywatela, dotychczasowy właściciel lokalu mieszkalnego, którym może być przedsiębiorstwo państwowe, gmina czy spółdzielnia mieszkaniowa zobowiązane są do uruchomienia procedury uwłaszczeniowej. W ramach tej procedury, która szczegółowo będzie regulowana w przepisach wykonawczych do ustawy, obywatel powinien być poinformowany o wszystkich zobowiązaniach wynikających z uzyskania pełnego prawa własności lokalu mieszkalnego.

Ustawa zawiera w tej kwestii stosowne unormowania zawarte w art. 31 i 32, w których zobowiązuje się organa administracji centralnej do opracowania i przygotowania programów edukacyjnych propagujących powszechne uwłaszczenie obywateli.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 11 sierpnia 2000 r., znak: AG/043/254/2000/IV oświadczeniem Pana Senatora Ryszarda Sławińskiego złożonym podczas 63 posiedzenia Senatu RP w dniu 8 sierpnia 2000 r. w sprawie sytuacji finansowej powiatowych urzędów pracy, z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów uprzejmie informuję, co następuje:

W okresie 7 miesięcy br. wypłaconych zostało 795 tys. zasiłków i świadczeń, tj. o 145 tys. więcej niż założono w ustawie budżetowej na 2000 r.

Ponadto uprzejmie informuję, że dalsze zwiększenie limitów na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu na realizację zadań przewidzianych we wnioskach starostów złożonych w czerwcu br. nie będzie prawdopodobnie możliwe ze względu na napiętą sytuację Funduszu Pracy oraz potrzebę przeznaczenia z Funduszu Pracy dodatkowych środków na sfinansowanie kosztów inwestycji powiatowych urzędów pracy rozpoczętych przed 1 stycznia 2000 roku.

Z wyrazami szacunku

Longin Komołowski

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Cechą obecnie obowiązujących regulacji prawnych jest zamknięty sposób regulowania problematyki klęsk żywiołowych. Zwykle ustawy normują zasady przeciwdziałania, zwalczania i usuwania skutków konkretnego zagrożenia. W konsekwencji, jeżeli wystąpi klęska żywiołowa, która nie została przez ustawodawcę uregulowana, powstaje luka w prawie. Brak jest bowiem przepisów określających zasady zwalczania oraz usuwania skutków takiego zagrożenia. Opisana wyżej sytuacja ma miejsce w przypadku osuwisk ziemi.

Uaktywnienie się wiosną br. na terenie województw podkarpackiego i małopolskiego osuwisk ziemno-skalnych o niespotykanym od lat nasileniu, spowodowało napływ, pod adresem administracji rządowej, wniosków od samorządów gminnych o wsparcie finansowe i pomoc poszkodowanym rodzinom. Wskazywana powszechnie w tych wystąpieniach rezerwa celowa budżetu państwa na usuwanie skutków powodzi, jako potencjalne źródło dofinansowania zadań w tym zakresie, ze względów natury formalno-prawnej nie może być brana pod uwagę. Obowiązujące aktualnie przepisy prawne umożliwiają jej uruchomienie jedynie w przypadku gdy bezpośrednią przyczyną powstania szkód w infrastrukturze komunalnej gmin była powódź. Osuwiska, mimo że najczęściej wywoływane są przez takie same jak powódź czynniki atmosferyczne, nie są z nią tożsame.

Podobnie kredyty preferencyjne na remont i odbudowę ziszczonych lub uszkodzonych mieszkań, budynków mieszkalnych i obiektów infrastruktury technicznej towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu oraz budowę mieszkań komunalnych, uregulowane w ustawie z dnia 8 lipca 1999 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych na usuwanie skutków powodzi (Dz.U. Nr 62, poz. 690), udzielane są tylko w przypadku, gdy szkody wyrządzone zostały przez klęskę żywiołową wymienioną w tytule.

Z uwagi na wagę poruszonego przez Pana Senatora problemu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów prowadzone są prace nad stworzeniem planu działań w dziedzinie zapobiegania skutkom osuwisk oraz pomocy dla samorządów i społeczności lokalnych dotkniętych skutkami tej klęski żywiołowej. Jego opracowanie wymaga uprzedniego sporządzenia ekspertyz geologicznych i hydrogeologicznych pozwalających na wyznaczenie obszarów zagrożonych osuwiskami, jak również stworzenia podstaw prawnych i wskazania źródeł finansowania usuwania skutków osuwisk, a także zweryfikowania wielkości strat powstałych w infrastrukturze komunalnej oraz mieniu osób fizycznych.

W I etapie, przede wszystkim na obszarze szczególnie zagrożonym tj. w Karpatach (woj.: podkarpackie, małopolskie i południowa część śląskiego), a w następnej kolejności w całym kraju, dokonanie pełnej rejestracji objawów naturalnych zagrożeń geologicznych (osuwiska, obrywy, spływy gruzowe i błotne, podtopienia itp.) na mapach w skali 1: 10 000, w układzie gminnym oraz założenie bazy danych dotyczącej tych zjawisk.

- ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska (tekst jednolity: Dz.U. Nr 49, poz. 196 ze zm.) oraz zmiana wydanego na jej podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 stycznia 1987 r. w sprawie szczegółowych zasad ochrony powierzchni ziemi (Dz.U. Nr 4, poz. 23),

- ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. Prawo geologiczne i górnicze (Dz.U. nr 27, poz. 96 ze zm.),

- ustawy z dnia 16 października 1991 r. o ochronie przyrody (DZ.U. Nr 14, poz. 492 ze zm.),

- ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jednolity: Dz.U. Nr 15, poz. 139 ze zm.),

- ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. Nr 89, poz. 414 ze zm.) oraz zmiana wydanego na jej podstawie rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 września 1998 r. w sprawie ustalenia geotechnicznych warunków posadawiania obiektów budowlanych (Dz.U. Nr 126, poz. 839),

Zadaniem szczególnej wagi jest przyspieszenie prac nad utworzeniem odpowiedniego, czytelnego, opartego na preferencyjnych i promocyjnych zasadach, całościowego systemu ubezpieczeń i reasekuracji grupowej lub indywidualnej od następstw klęsk żywiołowych, powodzi, osuwisk, itp. W ramach Projektu Banku Światowego "Likwidacja Skutków Powodzi" przygotowywane jest służące tej sprawie studium wykonalności wdrożenia w naszym kraju systemu ubezpieczeń od następstw klęsk żywiołowych.

Realizacja zadań związanych z przeciwdziałaniem i usuwaniem skutków zjawisk geologicznych wymaga zagwarantowania odpowiednich środków finansowych. Wśród potencjalnych źródeł finansowania wymienić należy: Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, wojewódzkie fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej, centralny i terenowe fundusze ochrony gruntów rolnych, środki samorządów i budżetu państwa oraz środki na modernizację obszarów wiejskich pochodzące z funduszy pomocowych, przy czym zadania związane z przeciwdziałaniem ruchom osuwiskowym powinny znaleźć się wśród priorytetów wymienionych funduszy. Na uwagę zasługuje propozycja Państwowego Instytutu Geologicznego dotycząca przyznania grantu przez Komitet Badań Naukowych przeznaczonego na realizację programu badawczego związanego z naturalnymi zagrożeniami geologicznymi.

Niezależnie od wspomnianych wyżej prac podejmowane są inne działania. Do Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi zwrócono się o rozważenie możliwości uruchomienia, dla poszkodowanych w wyniku wystąpienia osuwisk ziemi rolników, preferencyjnej linii kredytowej - tzw. kredytów "klęskowych" na wznowienie produkcji rolnej z dopłatami do oprocentowania udzielanymi przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. Do wojewodów podkarpackiego i małopolskiego skierowano wystąpienia o inicjowanie i wspieranie lokalnych inicjatyw w przedmiocie likwidacji skutków osuwisk z wykorzystaniem pozabudżetowych źródeł finansowania np. wojewódzkich funduszy ochrony środowiska, czy funduszy ochrony gruntów rolnych. Główny Urząd Geodezji i Kartografii oraz Państwowy Instytut Geologiczny przyspieszyły prace nad wydaniem mapy geologiczno-gospodarczej kraju identyfikującej m.in. obszary zagrożone osuwiskami.

Należy podkreślić, że równolegle z działaniami związanymi bezpośrednio z problematyką naturalnych zagrożeń geologicznych, prowadzone są prace mające na celu kompleksowe uregulowanie zdarzeń o charakterze nadzwyczajnym. Obecnie, w Sejmie rozpatrywany jest rządowy projekt ustawy o gotowości cywilnej i zarządzaniu kryzysowym. Reguluje on w sposób kompleksowy mechanizm funkcjonowania struktur państwa w sytuacjach nie wymagających wprowadzania środków nadzwyczajnych (stanów nadzwyczajnych), w tym zagrożeń powstałych wskutek wystąpienia szeroko rozumianych klęsk żywiołowych. Na rozpatrzenie oczekuje również prezydencki projekt ustawy o stanie klęski żywiołowej normujący sytuacje, w których zwykłe środki konstytucyjne, przewidziane we wcześniej wspomnianym projekcie, okażą się niewystarczające.

Prezesa Rady Ministrów

Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów