Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment

Marszałek A. Grześkowiak poinformowała, że Sejm na 64. posiedzeniu przyjął większość poprawek Senatu do: ustawy o zmianie ustawy - Kodeks pracy, ustawy - Prawo działalności gospodarczej, ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw, ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przyjęty przez Senat porządek dzienny posiedzenia obejmował 9 punktów:
- uchwała Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia mandatu senatora,
- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego oraz zmianie niektórych ustaw,
- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej,
- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o wypowiedzeniu, w stosunkach między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Słowacką, Konwencji między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Czechosłowacką Republiką Socjalistyczną o uregulowaniu zagadnień dotyczących podwójnego obywatelstwa, sporządzonej w Warszawie dnia 17 maja 1965 r.,
- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o wypowiedzeniu Konwencji między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Mongolskiej Republiki Ludowej w sprawie uregulowania zagadnień dotyczących podwójnego obywatelstwa i zapobiegania przypadkom jego powstawania, podpisanej w Ułan Bator dnia 23 maja 1975 r.,
- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o wypowiedzeniu, w stosunkach między Rzecząpospolitą Polską a Ukrainą, Konwencji między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a rządem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich w sprawie zapobiegania powstawaniu przypadków podwójnego obywatelstwa, podpisanej w Warszawie dnia 31 marca 1965 r.,
- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o wypowiedzeniu, w stosunkach między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską, Konwencji między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Czechosłowacją Republiką Socjalistyczną o uregulowaniu zagadnień dotyczących podwójnego obywatelstwa, sporządzonej w Warszawie dnia 17 maja 1965 r.,
- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o wypowiedzeniu, w stosunkach między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Białorusi, konwencji między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich w sprawie zapobiegania powstawaniu przypadków podwójnego obywatelstwa, podpisanej w Warszawie dnia 31 marca 1965 r.,
- informacja Trybunału Konstytucyjnego o istotnych problemach wynikających z działalności i orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego w 1998 r. i w pierwszej połowie 1999 r.

W imieniu Komisji Regulaminowej i Spraw Senatorskich, na podstawie art. 25 ust. 1 Regulaminu Senatu, senator Ireneusz Zarzycki przedstawił wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia mandatu senatora Augusta Chełkowskiego wskutek jego śmierci.

Ustawa o zmianie ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego oraz o zmianie niektórych ustaw została uchwalona przez Sejm na 62. posiedzeniu, 4 listopada br. Do Senatu została przekazana 5 listopada br. Marszałek Senatu 9 listopada br., zgodnie z art. 55 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Gospodarki Narodowej oraz Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Przedstawiając sprawozdanie Komisji Gospodarki Narodowej senator Kazimierz Drożdż przypomniał, że ustawa z 1995 r. stanowiła m.in. prawną podstawę tworzenia i funkcjonowania Krajowego Funduszu Mieszkaniowego, umożliwiając tym samym powstanie i rozwój nowego sektora mieszkalnictwa, budownictwa na wynajem, realizowanego poprzez towarzystwo budownictwa społecznego.

Po kilku latach funkcjonowania tej ustawy zachodzi konieczność jej nowelizacji w celu: po pierwsze, rozszerzenia dotychczasowej działalności o nowe formy aktywnego wspierania mieszkalnictwa, to jest o kredytowanie inwestycji gmin w infrastrukturę towarzyszącą budownictwu mieszkaniowemu; i po drugie, dostosowania przepisów ustawy do wymogów Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i ustawy o działaniach administracji rządowej oraz doprecyzowania niektórych dotychczasowych zapisów.

W imieniu Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej sprawozdanie dotyczące ustawy o zmianie ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego oraz o zmianie niektórych ustaw przedstawił senator Zygmunt Ropelewski. Senator sprawozdawca przypomniał, że rozpatrywana ustawa powstała na podstawie projektu rządowego. Rozszerza ona dotychczasową działalność Krajowego Funduszu Mieszkaniowego o kolejne formy wspierania budownictwa mieszkaniowego oraz dostosowuje przepisy do wymogów Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i ustawy o działaniach administracji rządowej oraz ustawy o Narodowym Banku Polskim. Ustawa umożliwia kasom mieszkaniowym lokowanie środków finansowych w listy zastawne, emitowane przez banki hipoteczne na podstawie ustawy o listach zastawnych i bankach hipotecznych. W jednej z najważniejszych zmian, w art. 18 pkt 3, ustawa rozszerza uprawnienia gmin o korzystanie z preferencyjnych kredytów udzielanych ze środków Krajowego Funduszu Mieszkaniowego.

W głosowaniu 70 głosami, przy 3 przeciw i 5 wstrzymujących się, Senat postanowił nie zgłaszać poprawek do ustawy o zmianie ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego oraz o zmianie niektórych ustaw.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 64. posiedzeniu, 19 listopada br. Do Senatu została przekazana 20 listopada br. Marszałek Senatu 22 listopada br., zgodnie z art. 55 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Zdrowia, Kultury Fizycznej i Sportu. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Maciej Świątkowski. Senator sprawozdawca wskazał, że przedmiotem noweli są regulacje dotyczące czasu pracy pracowników zakładów opieki zdrowotnej, lekarskich dyżurów medycznych oraz uprawnień pracowniczych publicznych zakładów opieki zdrowotnej związanych z takimi wynagrodzeniami, jak nagrody jubileuszowe, jednorazowe odprawy, dodatki za wysługę lat oraz dodatki dla pracowników zespołów wyjazdowych pogotowia ratunkowego.

Uregulowania te wynikają z utraty z dniem 30 września bieżącego roku mocy prawnej przez rozporządzenie Rady Ministrów z 27 grudnia 1974 r., które stanowiło przepisy w sprawie niektórych obowiązków i uprawnień pracowników zatrudnionych w zakładach służby zdrowia. Ono też zostało wydane na podstawie art. 298 kodeksu pracy. Data 30 września br. utraty mocy prawnej rozporządzenia przedmiotowego znalazła wyraz w nowelizacji ustawy - Kodeks pracy z 2 lutego 1996 r. Druga przesłanka to orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z 20 maja bieżącego roku w sprawie lekarskiego dyżuru zakładowego i wynagradzania za takie dyżury i uznanie tego za niezgodne z art. 66 ust. 2 konstytucji.

Jak podkreślił senator M. Świątkowski, problematyka regulowana przez ustawę jest trudna i bardzo złożona, ponieważ dotyczy kodeksowego regulowania czasu pracy, zgodności z konstytucją oraz z prawem unijnym. Wymaga też rozstrzygnięć, które godzą sprawy pracowników zakładów opieki zdrowotnej z możliwościami kadrowymi oraz finansowymi tych zakładów.

W ustawie o zakładach opieki zdrowotnej w dziale I dodano rozdział 4, który mówi o czasie pracy pracowników zakładów opieki zdrowotnej. W art. 32g, w ust. 1-6 szczegółowo określa się czas pracy pracowników zatrudnionych w zakładach opieki zdrowotnej, a w art. 3 określony został czas pracy pracowników zatrudnionych w zakładach opieki zdrowotnej na tych stanowiskach, na których występują warunki szczególnie uciążliwe dla zdrowia. Ten czas pracy na tych stanowiskach będzie wynosił pięć godzin na dobę oraz dwadzieścia sześć godzin i piętnaście minut na tydzień.

Art. 32j dotyczy pełnienia dyżuru medycznego, a podmiotowo dotyczy lekarzy oraz innych pracowników, którzy mają wyższe wykształcenie medyczne i muszą być obecni na dyżurze medycznym w tych miejscach, gdzie istnieje potrzeba całodobowej opieki nad chorym. Ust. 4-6 określają wynagrodzenie przysługujące na godzinę dyżuru oraz sposób ich obliczania. Jest też ważny zapis, że za czas dyżuru nie przysługuje dzień wolny, a w szczególnych okolicznościach ordynator może zwolnić lekarza lub osobę z wyższym wykształceniem wykonującą zawód medyczny. Senator sprawozdawca podkreślił, że zapisy o dyżurach są jednak mimo wszystko niezgodne z postanowieniami dyrektywy Rady Wspólnoty Europejskiej nr 93/104, która mówi, że czas wolny po dyżurze powinien mieć wymiar taki jak dyżur i że tygodniowy wymiar czasu pracy pracownika nie powinien przekraczać czterdziestu ośmiu godzin na tydzień, a jeżeli jest to możliwe, lekarz otrzymuje taką szczególną ochronę na dyżurze.

Art. 32k podaje definicję gotowości do udzielania świadczeń zdrowotnych poza zakładem i sposób jej wynagradzania.

Art. 2 określa termin wejścia w życie ustawy.

2) W art. 1 w pkt 2, w art. 32g w ust. 2 po wyrazach "i gospodarczych" dodaje się wyrazy ", w przyjętym okresie rozliczeniowym";

4) W art. 1 w pkt 2, w art. 32g w ust. 3 w pkt 2 po wyrazie "cytodiagnostyki," dodaje się wyraz "endoskopii,";

6) W art. 1 w pkt 2, w art. 32g w ust. 5 w pkt 3:

7) W art. 1 w pkt 2, w art. 32i w ust. 2 po wyrazach "Kodeksu pracy -" dodaje się wyrazy "nie więcej jednak niż";

8) W art. 1 w pkt 2, w art. 32j ust. 2 otrzymuje brzmienie:

10) W art. 1 w pkt 2, w art. 32j w ust. 5 kropkę na końcu zastępuje się przecinkiem i dodaje się wyrazy "bez względu na porę pełnienia dyżuru.";

11) W art. 1 w pkt 2, w art. 32j ust. 7 otrzymuje brzmienie:

12) W art. 1 w pkt 2, w art. 32j dodaje się ust. 8 w brzmieniu:

W uzasadnieniu podjętej uchwały zaznaczono, że Senat, rozpatrując ustawę z 19 listopada 1999 r. o zmianie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, podzielił stanowisko Sejmu co do szczególnych rozwiązań dotyczących czasu pracy niektórych pracowników zakładów opieki zdrowotnej, dyżurów medycznych oraz świadczeń dodatkowych, związanych z wynagrodzeniami, mając na względzie uwarunkowania kadrowe i finansowe oraz świadomość co do przejściowości tych rozwiązań. Poprawki przyjęte przez Senat
z jednej strony poprawiają jej kształt formalny, z drugiej - wprowadzają niewielkie zmiany w rozwiązaniach merytorycznych.

Senat przeprowadził łączną debatę nad punktami czwartym, piątym, szóstym, siódmym i ósmym porządku dziennego posiedzenia. Rozpatrywane w tej debacie ustawy zostały uchwalone przez Sejm na 64. posiedzeniu, 18 listopada br., i w tym samym dniu przekazane do Senatu. Marszałek Senatu 19 listopada br., zgodnie z art. 55 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała je do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisja po rozpatrzeniu ustaw przygotowała swoje sprawozdania w tej sprawie.

Przedstawił je senator Zbigniew Kulak. Senator sprawozdawca przypomniał, że 31 marca 1965 r. podpisana została w Warszawie konwencja między rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a rządem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich w sprawie zapobiegania powstawaniu przypadków podwójnego obywatelstwa. Konwencja ta jest aktualnie stosowana przez Ukrainę i Republikę Białorusi. Skutki tej konwencji polegają na niemożności nadania obywatelstwa jednego państwa obywatelom drugiego państwa bez zgody tego państwa na zmianę obywatelstwa. Konwencja ta określała także obywatelstwo dziecka urodzonego z małżeństwa mieszanego w sposób uniemożliwiający powstanie stanu podwójnego obywatelstwa.

W wyniku układu o utworzeniu Wspólnoty Niepodległych Państw Prezydium Rady Najwyższej Republiki Białorusi 3 czerwca 1992 r. wydało postanowienie o procedurze stwierdzenia sukcesji. Skutkiem wewnętrznych działań formalnych 2 sierpnia 1992 r. wydano uchwałę Rady Ministrów o procedurze stwierdzenia sukcesji Republiki Białorusi wobec umów międzynarodowych byłego Związku Radzieckiego, zawartych przez Radę Ministrów, ministrów i inne organy ZSRR.

W ten sposób przedmiotem sukcesji w stosunkach między Polską a obu państwami stała się między innymi wymieniona konwencja. Konwencję tę zawarto także w ramach ówczesnego bloku państw socjalistycznych. Jak zaznaczył senator Z. Kulak, kwestia wypowiedzenia konwencji była od kilku lat wielokrotnie przedmiotem dyskusji i krytyki. Tego rodzaju konwencja nie jest stosowana w stosunkach pomiędzy państwami europejskimi i nie stanowi ogólnie przyjętego standardu w stosunkach międzynarodowych, wprowadza bowiem niejednolitość postępowania. W stosunku do osób będących obywatelami państw, z którymi jest ona zawarta, stosuje się zasady wyłączności obywatelstwa polskiego, zarówno w sensie prawnym, jak i faktycznym, wobec innych osób tylko w sensie prawnym. Konwencja wymusza powstawanie stanów bezpaństwowości osób starających się o nadanie obywatelstwa polskiego, albowiem osoby takie muszą pozbyć się dotychczasowego obywatelstwa przed ewentualnym otrzymaniem obywatelstwa polskiego. Jest także negatywnie odbierana przez Polaków na Wschodzie, a w szczególności na Białorusi i Ukrainie, wpływając ujemnie na stosunek tych osób do działań Polski wobec nich.

W ramach przeprowadzonych konsultacji Polska i Rosja postanowiły przez wzajemne porozumienie uchylić wspomnianą wyżej konwencję. Protokół został podpisany 27 lipca 1999 r. w Warszawie, rozpoczęto także procedurę związaną z jego ratyfikacją. W konsekwencji w wypadku Białorusi i Ukrainy wspomniana konwencja została uznana na zasadzie sukcesji, co potwierdziła Polska, stosując jej postanowienia w stosunkach z Republiką Białorusi i Ukrainą. Wzajemne stosowanie przez Polskę w stosunkach dwustronnych z Republiką Białorusi i Ukrainą postanowień konwencji w praktyce stanowi - zgodnie z regułami prawa międzynarodowego - o obowiązywaniu w stosunkach między tymi państwami postanowień konwencji, chociaż fakt ten nie ma pisemnego potwierdzenia. Zachodzi więc konieczność stosowania zasad wypowiedzenia określonej konwencji.

Zgodnie z art. 11 ust. 3 konwencja jest zawarta na czas nie oznaczony i zachowuje moc do upływu sześciu miesięcy od dnia wypowiedzenia jej przez jedną z umawiających się stron.

Jak poinformował senator sprawozdawca, ściślejsze stanowisko Ministerstwa Spraw Zagranicznych w sprawie wypowiedzenia konwencji z Czechami i Słowacją jest następujące; 17 maja 1965 r. została sporządzona w Warszawie umowa między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Czechosłowacką Republiką Socjalistyczną o uregulowaniu zagadnień dotyczących wypadków podwójnego obywatelstwa. Po podziale Republika Czeska przejęła wszystkie zobowiązania prawne Czechosłowacji, co zostało zawarte w proklamacji Republiki Czeskiej do parlamentów i narodów świata, a także w ustawie z 31 grudnia 1992 r. Czeskiej Rady Narodowej. Podstawą przyjęcia przez Republikę Słowacją sukcesji zobowiązań po Czechosłowacji, w tym również umów międzynarodowych, stanowi między innymi wymieniona wyżej ustawa parlamentarna. Potwierdzeniem tego jest protokół między rządem Rzeczypospolitej Polskiej a rządem Republiki Słowackiej, dotyczący obowiązywania w stosunkach między obydwoma państwami dwustronnych umów międzynarodowych, zawartych między Polską a Czechosłowacją w latach 1918-1992, który podpisano w Bratysławie 8 lipca 1993 r. Załącznik do tego protokołu wymienia umowy nie objęte sukcesją. Nie ma w nim wspomnianej konwencji.

Senator Z. Kulak wskazał, że wypowiedzenie konwencji o uregulowaniu zagadnień dotyczących podwójnego obywatelstwa zawartej między Polską a Czechosłowacją może zatem nastąpić wyłącznie zgodnie z przepisami określonymi w tej konwencji. W art. 14 obie strony postanowiły, że konwencja będzie obowiązywać przez pięć lat. Ważność jej będzie przedłużana ponownie na dalszych pięć lat, jeżeli jedna ze stron nie wypowie konwencji co najmniej na sześć miesięcy przed upływem terminu jej ważności. Kolejny pięcioletni termin ważności konwencji rozpoczął się 20 maja 1996 r. i upływa 20 maja 2001 r., a więc procedura wypowiedzenia musi zostać zakończona najpóźniej do 19 listopada 2000 r. W przeciwnym razie wypowiedzenie będzie możliwe dopiero po 20 maja 2001 r.

Senator sprawozdawca podkreślił, że konwencję tę zawarto w ramach ówczesnego bloku państw socjalistycznych. Kwestia jej wypowiedzenia od kilku lat wielokrotnie była przedmiotem dyskusji, z tym że Polska od roku 1993 wykazywała, że nie ma interesu w utrzymywaniu w mocy postanowień konwencji. Strona czeska jednak, prowadząc ożywione rozmowy z Niemcami w sprawie tak zwanych Niemców sudeckich, była zainteresowana utrzymywaniem przepisów stanowiących o likwidacji stanu podwójnego obywatelstwa. Chęć utrzymania dobrych wzajemnych stosunków z Czechami była przyczyną wstrzymania procedury wypowiedzenia konwencji. Powyższe racje stanowiły także o utrzymaniu w stosunkach z Republiką Słowacką postanowień konwencji, jako że uznano konieczność zniesienia tych przepisów jednocześnie w obu państwach.

Senator Z. Kulak przypomniał, że w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, która weszła w życie 17 października 1997 r., nowy wymiar uzyskały prawa podmiotowe obywatela w kwestii zrzeczenia się obywatelstwa polskiego. Obywatel polski nie może utracić obywatelstwa polskiego, chyba że sam się go zrzeknie - art. 34 ust. 2.

Konwencja z braku opcji jednego z dwóch obywatelstw, polskiego lub słowackiego, ze strony rodziców lub dla dziecka z małżeństwa mieszanego w ciągu trzech miesięcy od dnia urodzenia dziecka rozstrzygnęła kwestie obywatelstwa bez udziału rodziców. W praktyce powszechnej w społeczności międzynarodowej dotyczącej dzieci z małżeństw mieszanych obowiązuje zasada, że rodzice pozostawiają kwestię wyboru obywatelstwa dziecku z chwilą osiągnięcia pełnoletności lub mają wpływ na wybór obywatelstwa dziecka. Tego rodzaju konwencje nie są stosowane w stosunkach między państwami europejskimi i nie stanowią ogólnie przyjętego standardu w stosunkach międzynarodowych.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, należy przyjąć, że nie występują obecnie powody, dla których oba państwa zdecydowałyby się zawrzeć taką konwencję. Odejście od uregulowań konwencyjnych pozwoli na stosowanie ogólnych zasad obowiązującego ustawodawstwa polskiego i przywrócenie pełnej suwerenności państwowej w zakresie obywatelstwa. Senator poinformował, że wypowiedzenie tej umowy nie wymaga dodatkowych prac ustawodawczych ani aktów wykonawczych. Uchwalenie proponowanej ustawy nie powoduje także powstania obciążeń dla budżetu państwa.

Co do wypowiedzenia konwencji między rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a rządem Mongolskiej Republiki Ludowej senator sprawozdawca przypomniał, że 23 maja 1975 r. została podpisana w Ułan Bator konwencja dwustronna w sprawie uregulowania zagadnień dotyczących podwójnego obywatelstwa i zapobiegania przypadkom jego powstawania, która weszła w życie 1 stycznia 1976 r.

Zgodnie z przepisami konwencji jej ważność jest określona na pięć lat i będzie automatycznie przedłużana na kolejne pięcioletnie okresy, jeżeli jedna ze stron nie wypowie jej co najmniej na sześć miesięcy przed upływem terminu ważności. Kolejny pięcioletni termin ważności konwencji upływa z dniem 1 stycznia 2001 r., czyli procedura wypowiedzenia powinna zostać zakończona najpóźniej do 30 czerwca 2000 r. Konwencję tę zawarto w ramach ówczesnego bloku państw socjalistycznych.

Senator sprawozdawca zaakcentował, że podobnie jak w wypadku wypowiedzenia konwencji z Republiką Białorusi, Ukrainą, Republiką Czeską i Republiką Słowacką, odejście od uregulowań konwencyjnych pozwoli na stosowanie ogólnych zasad obowiązującego ustawodawstwa polskiego i przywrócenie pełnej suwerenności państwowej w zakresie obywatelstwa. Wypowiedzenie konwencji nie wymaga dodatkowych prac ustawodawczych ani aktów wykonawczych. Uchwalenie proponowanych ustaw nie powoduje także powstania obciążeń budżetu państwa.

- o wypowiedzeniu, w stosunkach między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Słowacką, Konwencji między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Czechosłowacką Republiką Socjalistyczną o uregulowaniu zagadnień dotyczących podwójnego obywatelstwa, sporządzonej w Warszawie dnia 17 maja 1965 r. (75 głosów za, 1 przeciw, 2 wstrzymujące się);

- o wypowiedzeniu, w stosunkach między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Białorusi, konwencji między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich w sprawie zapobiegania powstawaniu przypadków podwójnego obywatelstwa, podpisanej w Warszawie dnia 31 marca 1965 r. (73 głosy za, 1 przeciw, 2 wstrzymujące się).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, trybunał informuje Sejm i Senat o istotnych problemach wynikających z działalności i orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego. Nad informacją tą nie przeprowadza się głosowania.

Marszałek Senatu otrzymaną od prezesa Trybunału Konstytucyjnego informację, zgodnie z art. 8 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała do Komisji Ustawodawczej i Komisji Praw Człowieka i Praworządności. Komisje na posiedzeniach w dniach 20 października 1999 r. oraz 16 listopada 1999 r. zapoznały się z przedstawioną przez prezesa Trybunału Konstytucyjnego informacją i poinformowały o tym marszałek Senatu. Komisja Ustawodawcza w piśmie przedstawionym marszałek Senatu stwierdziła ponadto, że przyjęła tę informację do praktycznego wykorzystania w pracach legislacyjnych, zgodnie ze swoją kompetencją, na forum Senatu Rzeczypospolitej.

Istotne problemy wynikające z działalności i orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego, a także dorobek orzecznictwa trybunału przedstawił Izbie prezes Trybunału Konstytucyjnego Marek Safjan.

Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment