W ostatnich tygodniach uwaga całego społeczeństwa skupiła się na reformie ochrony zdrowia, która budziła emocje, gdyż skutki jej skandalicznego przygotowania i wdrażania boleśnie, a często nawet tragicznie, odczuło już setki tysięcy pacjentów. Efekty niekompetentnego rządzenia, jak aktualny stan określiła w przyjętym w ostatnią niedzielę stanowisku nawet koalicyjna Unia Wolności, to przecież nie tylko te odczuwane na co dzień skutki reform społecznych opracowanych i wdrażanych przez rząd w pośpiechu, na kolanie, jakże często w sposób wprost tragicznie bałaganiarski. Bardzo wiele jest bowiem olbrzymich ukrytych zagrożeń, jakie ujawnią się dopiero w przyszłości i mogą być podobnie szokujące. Jedną z takich bomb z opóźnionym zapłonem jest sytuacja kultury w ramach realizowanej reformy administracyjnej kraju.

W ostatnich latach kultura traktowana była jak natrętne, niezbyt kochane dziecko. W efekcie ta sfera naszego życia nie była, delikatnie mówiąc, rozpieszczana przeznaczonymi na jej potrzeby nakładami finansowymi. To, co niosą ze sobą obecnie przyjęte rozwiązania dotyczące zarówno kompetencyjnego podporządkowania zarządzania placówkami fundamentalnymi dla kultury narodu, jak i źródeł ich finansowania, to zagrożenia wprost niewyobrażalne. Niedostrzeganie lub lekceważenie tych zagrożeń i nieprzeciwdziałanie im może mieć w przyszłości tragiczne konsekwencje, za które społeczeństwo będzie płacić bardzo wysoką cenę. Niektórych strat nie da się nawet za tę cenę odrobić.

Wojewódzka biblioteka publiczna, mająca swoją siedzibę w Elblągu, do końca ubiegłego roku podlegała wojewodzie i była finansowana z jego budżetu. Od 1 stycznia stała się, zgodnie z ustaleniami realizowanymi w ramach reformy administracyjnej, placówką podległą samorządowi miasta Elbląga. Zgodnie z ustawą o samorządzie terytorialnym przekazanie samorządowi zadań z gestii administracji rządowej wymaga zapewnienia ich finansowania w formie odpowiednich subwencji. Ministerstwo Finansów kompletnie jednak lekceważy te postanowienia, a Ministerstwa Kultury i Sztuki problem ten chyba w ogóle nie interesuje. Potrzeby finansowe związane z prowadzeniem w Elblągu omawianej biblioteki i jej dziesięciu filii, określone na rok 1999 w wysokości 3 milionów 354 tysięcy zł, pokryto, według aktualnych informacji Ministerstwa Finansów, w wysokości 1 miliona 384 tysięcy zł, co stanowi 41% zapotrzebowania. Samorząd elbląski, który i tak co roku wspomagał działalność biblioteki wojewódzkiej z własnych, dodatkowych środków, na pewno nie znajdzie możliwości jej dofinansowania i wyrównania tej olbrzymiej różnicy. W efekcie trzeba będzie likwidować wszystkie wspomniane filie, w których pozostało około siedemnaście tysięcy czytelników, i znacznie ograniczyć funkcjonowanie biblioteki głównej, obsługującej około dwudziestu tysięcy czytelników. To jeden z przykładów.

I drugi przykład, z tej samej łączki. W 1996 r. podjęto decyzję o odbudowie dwóch kamieniczek na Starym Mieście w Elblągu na potrzeby biblioteki wojewódzkiej oraz Centrum Współpracy Kulturalnej i Naukowej Państw Bałtyckich, w celu umieszczenia i udostępnienia tam zbiorów dawnej biblioteki elbląskiej. Pięćdziesiąt tysięcy woluminów należących do tej biblioteki jest magazynowanych w formie depozytów w bibliotece Uniwersytetu Toruńskiego. Do tej pory z budżetu wojewody elbląskiego i dodatkowych środków z rezerwy celowej budżetu państwa wydatkowano na ten cel ponad 3 miliony 700 tysięcy zł. Aby zakończyć inwestycję w bieżącym roku, brakuje, niezależnie od własnych, zdobytych przez inwestora środków w wysokości 2 milionów zł, około miliona 850 tysięcy zł. Poprzednio miał to zabezpieczyć wojewoda, obecnie jednak nikt już o tym nie pamięta, co grozi całkowitym wstrzymaniem tej będącej na ukończeniu inwestycji.

Jeśli chodzi natomiast o konkretną sytuację w Elblągu, to zwracam się do pani minister o podjęcie skutecznych działań w celu zabezpieczenia w 1999 r. dofinansowania bieżących potrzeb elbląskiej wojewódzkiej biblioteki publicznej w wysokości 1 miliona 960 tysięcy zł i zapewnienia 1 miliona 850 tysięcy zł na zakończenie omówionej inwestycji.

Kolejne dni ujawniają kolejne błędy i pomyłki związane z wprowadzaną reformą administracyjną naszego państwa. Jednym z ostatnich takich przykładów jest brak w budżecie sejmiku województwa kujawsko-pomorskiego środków na utrzymanie muzeum etnograficznego w Toruniu oraz muzeum ziemi kujawsko-dobrzyńskiej we Włocławku. Jednocześnie w budżecie tym pojawiły się środki na utrzymanie muzeum imienia Wyczółkowskiego w Bydgoszczy, które nie podlega kompetencji sejmiku, a więc nie może być przez ten sejmik finansowe. To oczywiste kuriozum można by traktować jako błąd urzędniczy, gdyby nie fakt, że środki te stanowią zaledwie 35,5% kwoty niezbędnej do utrzymania muzeum w Toruniu i Włocławku.

Dlatego zwracam się o niezwłoczne wyjaśnienie tej sprawy, tak bulwersującej środowisko ludzi kultury. W żadnym wypadku nie można dopuścić do tego, aby zarówno muzeum etnograficzne w Toruniu, jak i muzeum ziemi dobrzyńskiej i kujawskiej we Włocławku, musiały zawiesić lub ograniczyć swoją działalność. Wyrażam więc nadzieję, że zarówno minister finansów, jak i minister kultury i sztuki, zdołają uzgodnić wspólne stanowisko w tej sprawie i rozstrzygnąć pozytywnie ten bulwersujący problem.

W ramach reformy administracyjnej kraju toruński teatr imienia Wilama Horzycy od dnia 1 stycznia 1999 r. finansowany jest w ramach środków sejmiku wojewódzkiego. Z obietnic rządu wynikało, że dotacja z budżetu na ten cel wynosić będzie 75% dotacji ubiegłorocznej. Działania kierownictwa teatru nastawione były na zapewnienie prawidłowego funkcjonowania tej instytucji, mimo tak dużego ograniczenia środków budżetowych. Tymczasem, ku całkowitemu zaskoczeniu, dotacja na rzecz tego teatru, jaka została przyznana przez rząd na rok 1999, wynosi zaledwie 23,4% dotacji ubiegłorocznej. Ta niezrozumiała decyzja wystawia najgorsze świadectwo tym, którzy ją podjęli. Praktycznie jest to decyzja o likwidacji tego teatru.

Dlatego stanowczo domagam się publicznego wyjaśnienia tej sprawy oraz podjęcia decyzji o takim poziomie dofinansowania teatru imienia Wilama Horzycy ze środków budżetowych, aby mógł on normalnie funkcjonować. Wyrażam nadzieję, że decyzje te zostaną podjęte przez panią minister w porozumieniu z ministrem finansów - i że zostaną podjęte niezwłocznie.

Rządowe propozycje w zakresie uwłaszczenia użytkowników ogródków działkowych budzą ich zdecydowany sprzeciw. Tradycja ogrodów działkowych sięga w Polsce jeszcze ubiegłego wieku. Ich duży rozwój nastąpił w latach powojennych. Powstała swoista społeczność działkowiczów, zrzeszających się dobrowolnie w swej organizacji. Zagospodarowanie gruntów, bardzo często nieużytków i stworzenie wspólnej infrastruktury technicznej oraz organizacyjnej umożliwia funkcjonowanie ogrodów działkowych przy minimalnych wydatkach ponoszonych przez działkowiczów. Daje też działkowiczom poczucie bezpieczeństwa , szczególnie przed zakusami różnych grup kapitałowych na użytkowaną przez nich ziemię.

Propozycje rządowe zmierzające do uwłaszczenia działkowiczów wywołują ich obawy co do kosztów takiego uwłaszczenia. Samo tylko wprowadzenie wpisu do księgi wieczystej i związane z tym procedury geodezyjne przekraczają możliwości finansowe wielu działkowiczów. Powszechnie wiadome jest, że użytkownikami działek nie są ludzie bogaci. Uwłaszczenie niesie też groźbę tego, że obecne tereny ogródków działkowych mogą być przez niektórych przeznaczone na zupełnie inne cele, co zakłóci spokój i zniszczy swoistą proekologiczną atmosferę działek. Z drugiej strony uwłaszczenie to nie daje działkowiczom żadnych korzyści czy przywilejów, gdyż obecnie mają oni zarówno prawo zbywania działek, jak też ich dziedziczenia.

W tej sytuacji zwracam się do pana premiera o wycofanie tych fragmentów rządowej ustawy uwłaszczeniowej, które dotyczą uwłaszczenia działkowców. Nie można postępować wbrew woli olbrzymiej liczby naszych obywateli, tym bardziej że z punktu widzenia interesu budżetu i gospodarki działania takie nie wnoszą żadnych nowych wartości ekonomicznych ani też nie stymulują żadnych nowych procesów gospodarczych. Nadawanie zaś całej sprawie wymiaru politycznego świadczy o braku realizmu i braku znajomości oczekiwań społecznych. Liczę więc na to, że pan premier zechce zapoznać się bliżej ze stanowiskiem przedstawicieli działkowców i podjąć postulowane przeze mnie działania.

Uprzejmie informuję, że łamane jest prawo przez pana Stanisława Alota, prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, w dodatku z pełną tego świadomością. Sprawa dotyczy odwołania prezesa oddziału ZUS w Kielcach, doktora Tadeusza Fatalskiego.

Pan wicepremier Janusz Tomaszewski w swoim wystąpieniu potwierdził złamanie prawa, a Ministerstwo Pracy i Polityki Socjalnej do tej pory zbiera informacje, aby udzielić mi odpowiedzi na oświadczenie wygłoszone na dwudziestym pierwszym posiedzeniu. Tymczasem prezes ZUS, wiedząc że złamał prawo i nie licząc się z tym, w styczniu 1999 r. powołał na to stanowisko inną osobę.

Kolejne oświadczenie kieruję do pana Wojciecha Maksymowicza, ministra zdrowia i opieki społecznej.

Do wydania licencji ochroniarskich pierwszego i drugiego stopnia brakuje rozporządzenia ministra zdrowia i opieki społecznej, dotyczącego zakresu, zasad, typu i częstotliwości przeprowadzania badań lekarskich i psychologicznych, zgodnie z art. 34 ustawy o ochronie osób i mienia z dnia 22 października 1997 r. Czy i kiedy minister zdrowia wyda takowe rozporządzenie? Brak rozporządzenia blokuje bowiem wydatnie licencji ochroniarskich.

"Zwracam się z prośbą o pomoc przy wyegzekwowaniu od skarbu państwa należności z tytułu utraconego mienia. W 1939 r. ja i moja rodzina zostaliśmy przymusowo wywiezieni w głąb Rosji. W ciągu piętnastu minut straciliśmy dorobek całego życia. W 1942 r. na Syberii zmarł mój ojciec Józef Rysiak. W 1946 r. wraz z matką wróciłem do kraju, zgodnie z porozumieniem pomiędzy rządami radzieckim i polskim.

Spełniłem wszystkie formalne wymagania i otrzymałem z Urzędu Rejonowego w Kielcach zaświadczenie o wartości nieruchomości pozostawionych na terenie obecnej Białorusi. Podjąłem starania o zrealizowanie należności, to znaczy zacząłem poszukiwania nieruchomości należących do skarbu państwa, które mogłyby być przeze mnie nabyte w drodze przetargu. Okazało się, że realizacja moich uprawnień jest niemożliwa, ponieważ majątku należącego do skarbu państwa, a będącego w gestii urzędów rejonowych, praktycznie nie ma. Nie ma również możliwości sprawdzenia, czy na terenie Polski taki majątek istnieje. Zatem urząd nie ma takich informacji i nie jest odpowiedzialny za ich zebranie, a tym samym nie jest zainteresowany udzielaniem informacji. Na dodatek majątek należący do skarbu państwa, a będący w gestii różnych agencji mienia skarbu państwa, z nieznanych przyczyn nie może być przeze mnie nabyty na podstawie tego zaświadczenia, mimo że jest wystawiony na przetarg (...).

Gdzie jest równość wobec prawa różnych podmiotów? Czyżby państwo nie musiało wywiązywać się ze swoich zobowiązań? Proszę więc o wyjaśnienie moich wątpliwości, jak również tego, czy i w jaki sposób państwo zamierza zrealizować swoje długi wobec mnie i innych zabużan. Dlaczego uniemożliwia się nabycie majątku będącego w gestii skarbu państwa, a przekazanego w zarząd agencji? Czy i w jaki sposób zostaną zrekompensowane straty, jakie ponoszę na skutek inflacji i niemożliwości realizacji moich praw od 1946 r., i moje utracone korzyści? Czy jedyną drogą realizacji moich roszczeń ma być odwołanie się do sądu lub trybunału międzynarodowego w Strasburgu?

Panie Premierze!

Swoim rozporządzeniem z dnia 4 grudnia 1998 r. powierzył pan Urzędowi Skarbowemu w Radomsku obsługę podatników z terenu powiatu pajęczańskiego, reaktywowanego po dwudziestu latach w granicach województwa łódzkiego. Dla przypomnienia informuję, że powiat ten utworzyło osiem gmin do 31 grudnia przyporządkowanych do trzech województw: sieradzkiego, piotrkowskiego i częstochowskiego. Dotychczas, to jest do końca grudnia ubiegłego roku, gminy te były obsługiwane przez urzędy skarbowe w Wieluniu, Kłobucku w województwie częstochowskim, w Radomsku i Bełchatowie w województwie piotrkowskim. Dziś wszyscy mieszkańcy nowego powiatu pajęczańskiego są obsługiwani poza terenem powiatu, w Urzędzie Skarbowym w Radomsku.

Informuję, że z krańcowych miejscowości powiatu pajęczańskiego do siedziby Urzędu Skarbowego w Radomsku jest około sześćdziesięciu kilometrów. Społeczne opory budziła szczególnie kwestia przewożenia dokumentów podatników z gminy Sienkowice i Działoszyn z Urzędu Skarbowego w Wieluniu, a więc stamtąd, gdzie byli dotychczas obsługiwani, do Urzędu Skarbowego w Radomsku. Dziś mieszkańcy miejscowości Kraszkowice mają obsługę skarbową w odległości sześćdziesięciu kilometrów, w Urzędzie Skarbowym w Radomsku, podczas gdy wcześniej mieli ją w odległości piętnastu kilometrów, w Wieluniu.

Dlatego też wnoszę, Panie Ministrze, aby wzorem powiatu wieruszowskiego, gdzie utworzono filię Urzędu Skarbowego w Wieluniu do obsługi na miejscu mieszkańców tegoż powiatu, utworzyć w Pajęcznie dla obsługi mieszkańców tego powiatu filię Urzędu Skarbowego w Radomsku, który dzięki temu mógłby skutecznie obsługiwać mieszkańców województwa. W ten sposób rozwiązalibyśmy konflikty, które powstały na terenie niektórych gmin. Informuję bowiem, Panie Premierze, iż mieszkańcy Miasta Działoszyn zgłosili formalny wniosek, iż chcą zmienić swoje przyporządkowanie do powiatu Pajęczno na przyporządkowanie do powiatu Wieluń. Dotyczy to również innych miejscowości w tymże powiecie. Jednocześnie taka zmiana - a precedens mamy w Wieruszowie - pozwoliłaby przybliżyć idee reformy i zapewnić lepszą obsługę podatników z powiatu Pajęczno.

Po pierwsze. Ostatnio w niektórych środowiskach pojawiły się opinie, że należy zredukować liczbę powiatów do stu, stu pięćdziesięciu. Oznacza to likwidację mniejszych i biedniejszych powiatów. Argumentem przemawiającym za takim rozwiązaniem jest rachunek ekonomiczny. Po prostu zdaniem niektórych polityków powiaty, które wymagają dotacji, nie mają prawa bytu. W konsekwencji należałoby zlikwidować prawie połowę powiatów, które niedawno utworzono. Moim zdaniem, jest to zbyt pochopna opinia. Nie można jeszcze, zaledwie po kilku dniach istnienia tej struktury, wydawać jakichkolwiek opinii. Poza tym w przyszłości może się okazać, że niektóre małe powiaty radzą sobie lepiej od większych. Ponadto takie twierdzenia są społecznie niebezpieczne. Sugerują one, że reforma nie została do końca przygotowana, a także zniechęcają one do samorządności w ogóle.

Po drugie. Powstało wiele powiatów o połączonych nazwach. W Wielkopolsce istnieje powiat czarnkowsko-trzcianecki ze stolicą w Czarnkowie. Kompromis, który w założeniach miał pogodzić te miasta, obecnie stał się wręcz groteskowym zarzewiem konfliktów. Oba miasta tracą czas i energię na manifestacje i protesty. Antagonizmy te przenoszone są także na konkretne sprawy. Trzcianka na przykład posiada nowoczesny budynek komendy policji, ale Czarnków chce mieć komendę u siebie, więc całe wyposażenie przewieziono do stolicy powiatu. Podobne ambicjonalne kłótnie dotyczą obu stron. Jak widać, w ciągu krótkiego czasu funkcjonowania powiatów o złożonych nazwach okazało się, że kompromis ten jest jedynie konfliktogenną pomyłką. A przyczyną tego stanu rzeczy jest fakt, że na początku zabrakło odwagi.

Jeśli chodzi o kwestię Jastrowia, to trzeba powiedzieć, że społeczeństwo tej gminy pragnie poznać odpowiedź na pytanie, czy przyłączenie Jastrowia do powiatu złotowskiego było zwykłą pomyłką, czy też działaniem celowym. Jeśli było to działanie przemyślane, to można jeszcze zmienić tę decyzję.

W dniu 23 października 1998 r. lekarz wojewódzki, dyrektor Wydziału Zdrowia Urzędu Wojewódzkiego w Lublinie, pismem nr ZIIIPB3021/56/98 poinformował dyrektora szpitala neuropsychiatrycznego w Lublinie, lekarza medycyny Tadeusza Młynarczyka, że Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej pismem z dnia 22 października 1998 r., znak PSA/014/A/600/98, przyznało tutejszemu szpitalowi neuropsychiatrycznemu środki w wysokości 700 tysięcy zł. Środki te miały być przeznaczone w szczególności na: zmniejszenie zadłużenia w zakładzie, restrukturyzację łóżek szpitalnych, poprawienie sytuacji ekonomiczno-finansowej zakładu, wydatki bieżące i inwestycyjne. Ze środków tych planowano między innymi zakup nowego respiratora do sali intensywnej opieki medycznej oraz nowego aparatu do EEG.

Szpital neuropsychiatryczny dysponuje osiemdziesięcioma trzema łóżkami neurologicznymi w dwóch oddziałach, przyjmuje najwięcej chorych z Lublina i województwa. Siedemnaście dni w miesiącu pełni ostre dyżury. Aparat do EEG liczy sobie już osiem lat i jest maksymalnie wyeksploatowany, często ulega awariom. Nowy respirator jest niezbędny do sali intensywnej opieki medycznej, gdzie przeważnie przebywają nieprzytomni pacjenci z neurologii. Dotychczas używa się dwóch prawie dziesięcioletnich respiratorów, które często ulegają awariom, co może stanowić zagrożenie dla życia pacjentów.

Zamierzam poruszyć sprawę marginalną, ale jednak dotyczącą Senatu Rzeczypospolitej Polskiej, i dlatego kieruję moje oświadczenie do szefa kancelarii naszej Izby.

Wszyscy państwo senatorowie otrzymali w ostatnich tygodniach drobny - choć trudno ocenić wartość materialną - upominek w postaci porcelitowego kubka ozdobionego symbolem Senatu. Dziękuję za łaskawość, choć tak się składa, że już jestem w posiadaniu identycznego naczynia, także zdobionego złotym liternictwem i grafiką, otrzymanego od władz miasta, w którym mieszkam. Myślę, że do końca obecnej kadencji będę w posiadaniu całego serwisu w kolorystyce ciemnego granatu. Zdziwienie moje budzi jednak dokładne przyjrzenie się denkom obu kubków. Otóż kubek z Gostynia ma denko gładkie, a kubek senacki wyraźny napis, że został wykonany w Wielkiej Brytanii.

Dzięki dużej operatywności władz miasta zadanie to już od dawna jest przygotowane do realizacji, zostały poniesione bardzo duże nakłady ze środków własnych, została opracowana dokumentacja, przeprowadzono bardzo mozolną pracę związaną z wykupem gruntów, budynków oraz wyłączeniem gruntów z produkcji leśnej. Nakłady, które zostały poniesione, zamykają się w kwocie blisko 3,8 miliarda zł. Do takiego zaawansowania prac poprzedzających rozpoczęcie zadania inwestycyjnego, które kwalifikuje się do planu centralnego, władze miasta były zmuszone stale wzrastającym niezadowoleniem, wywołanym nie tylko sprawami ekologii. Bowiem stale rosnący ruch samochodów osobowych i tirów przez centrum miasta, które ma bardzo wąskie ulice i zwartą zabudowę, powoduje jego degradację, ale również stwarza bardzo duże zagrożenie wypadkami i nie pozwala mieszkańcom normalnie funkcjonować.

Działaniami lokalnymi, przygotowując zadanie do wprowadzenia do planu centralnego, władze Lublińca starały się wstrzymać protest i zapobiec chęci wywołania protestu społecznego w postaci zablokowania dróg wjazdowych dla samochodów jadących tranzytem przez miasto. Nadmieniam, że ruch z granicy zachodniej w kierunku Śląska i w innych kierunkach w ciągu ostatnich lat wzrósł bardzo znacznie.

Prowadzenie tych prac przygotowawczych przy zapewnieniach kolejnych ministrów - dowodem tego są pisma z 1997 r. i 1998 r. - o konieczności wprowadzenia tego zadania do planu centralnego, pozwalały wspomniane protesty wstrzymać, jednak fakt niewprowadzenia tego zadania do planu na 1999 r. może spowodować protest, którego władze lokalne nie będą w stanie opanować, a co gorsza, wytłumaczyć ludziom, że trudności leżą gdzieś indziej, a nie we władzach centralnych, w rządzie wybranym przez to właśnie społeczeństwo.

Z nadzieją na takie zrozumienie oraz z wyrazami szacunku pozostaje Grzegorz Lipowski.

Oświadczenie to kieruję do pana premiera w swoim imieniu oraz w imieniu członków Związku Sybiraków, oddziału częstochowskiego, z uwagi na brak odpowiedzi i niezajęcie stanowiska wobec sprawy przedstawionej w piśmie - numer dziennika 86/98 z 26 października 1998 r. - jakie zostało skierowane do kierownika Urzędu do spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych magistra Jacka Taylora. W piśmie tym wnioskodawcy wnosili o zmianę wpisu w legitymacjach kombatanckich Związku Sybiraków i Kazachstanu. Obecny wpis brzmi: deportacja do ZSRR. Uważamy, że jest niewłaściwy i uważamy, że powinien brzmieć: aresztowanie - zesłanie. Wyraz "deportacja" jest rozumiany tak, że osoba z innego państwa popełniła przestępstwo, za co zostaje deportowana do kraju, z którego przybyła, względnie do miejsca stałego zamieszkania.

Ostatnio często słyszymy lub czytamy w środkach przekazu o deportacji osób nielegalnie przekraczających granicę naszego państwa, osób które popełniły przestępstwo na terenie naszego kraju, a są obywatelami innych państw, czy też deportacji cudzoziemek, kobiet lekkich obyczajów, za uprawianie tego procederu. To określenie jest bardzo trafne w stosunku do tych przypadków. Co do stosowania tego określenia do nas, to absolutnie nie możemy się na to zgodzić, bowiem, po pierwsze, nie popełniliśmy żadnego przestępstwa, gdy byliśmy wywożeni, a po drugie, nie byliśmy cudzoziemcami, lecz obywatelami Polski, mieszkającymi na tych terenach od wielu lat, a nawet i pokoleń. Wpis ten został przyjęty w czasach, gdy istniał jeszcze Związek Radziecki, i miał świadczyć, że nie było to nic groźnego, a po prostu: deportowany. (...) Został on przywieziony do granicy państwa i wypuszczony na wolność, co obecnie stosuje się przy deportacji.

Dotyczy to nielegalnego importu 80 tysięcy t tkanin i odzieży o wartości 150 milionów zł. To oznacza, że kilogram tkanin był wprowadzony do naszego kraju i lekko oclony, bo kosztował 2 zł. Są przypadki, że wprowadzono 25 tysięcy tkanin po złotówce. Są to miliony metrów, Korea wprowadziła bowiem w ciągu trzech kwartałów do naszego kraju 13 milionów 888 tysięcy m² tkanin, Tajwan - 10 milionów 145 tysięcy, Niemcy - 4 miliony 600 tysięcy, Francja - 2 miliony 200 tysięcy, inne kraje mniej.

Tkaniny nie są badane na granicach, a są one wykańczane środkami szkodliwymi dla zdrowia, kancerogennymi. Badania były przeprowadzane przez przemysł, który wyłapuje takie przypadki. Jest masę - użyję tego słowa - kanciarstwa, przychodzą bowiem nawet setki tysięcy tkanin o zerowej wartości. I wszystko to przechodzi przez granicę, natomiast wchodzi z zupełnie inną fakturą. Ten problem przedstawię w osobnym oświadczeniu. (...).

Ustawa z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. nr 28, poz. 153) była już pięciokrotnie nowelizowana, co doprowadziło do dużych komplikacji. Świadczy o tym między innymi powszechna krytyka w trakcie aktualnego wprowadzania reformy służby zdrowia. I tak na przykład w pierwotnym brzmieniu wyżej wymieniona ustawa w art. 35 ust. 2 przewidywała, że zaopatrzenie w leki i materiały medyczne przysługuje ubezpieczonemu na podstawie recepty - "odpowiednio przez felczera (starszego felczera) ubezpieczenia społecznego".

Powyższa sytuacja jest głęboko krzywdząca dla nielicznej już grupy felczerów, którzy posiadają jednak długoletnie doświadczenie i praktykę medyczną, wykonując w przeważającej mierze pracę w punktach felczerskich na wsi, w małych miejscowościach, w ambulatoriach zakładowych itp., z reguły dla najuboższych grup ludności.

Zwłaszcza ostatnia nowelizacja ustawy o zawodzie felczera (ustawa z dnia 4.06.1998 r. o zmianie ustawy o zawodzie felczera, Dz.U. nr 143, poz. 916) świadczy dobitnie o tym, że ustawodawca nie miał zamiaru pozbawić felczera możliwości wykonywania zawodu, do czego jednak sprowadza się obecna sytuacja prawna, w wyniku której kasy chorych nie chcą zawierać umów z felczerami, uznając, że brak jest podstaw do refundacji recept wystawianych przez felczerów.

Szanowny Panie Premierze!

Uważam, że w interesie polskiej gospodarki jest powrót do sytuacji, jaka miała miejsce w latach poprzednich, kiedy to kupcy z krajów byłego Związku Radzieckiego na całej wschodniej granicy dokonywali masowych zakupów towarów. W wyniku tego do kasy NBP wpływały milionowe dewizy. Aby pozyskać te zasoby, niezbędne są dodatkowe zachęty, tym bardziej że widoczne jest również od niedawna pewne ożywienie w przyjazdach do Polski handlowców ze Wschodu. Jedną z nich może być zwracany podatek VAT na zakupy dokonywane w Polsce.

Oddział liczy trzydzieści łóżek, w tym piętnaście intensywnego nadzoru i pięć do zabiegów rekonstrukcyjnych po opatrzeniach. W Szpitalu Nr 2 w Siemianowicach Śląskich znajduje się oddział nefrologii z piętnastoma stanowiskami do dializoterapii, oddział OIOM, zaplecza rehabilitacyjne z basenem włącznie. Szpital dysponuje pełną diagnostyką biochemiczną i bakteriologiczną, bankiem skóry i pracownią hodowli żywych komórek skóry. Poradnia oparzeń w ramach pracy przychodni przyszpitalnej zabezpiecza ciągłość procesu świadczeń po wypisaniu chorych ze szpitala.

Od przeszło dwudziestu lat oddział pozostaje bazą szkolenia podyplomowego lekarzy chirurgów Centrum Szkolenia Podyplomowego w Warszawie.

- własnej pracowni biochemicznej,

Zaistniała sytuacja grozi likwidacją najlepiej przygotowanego szpitala i utratą lekarzy mogących leczyć najcięższe przypadki oparzeń.