W związku z coraz liczniejszymi informacjami prasowymi o problemach ekonomicznych Zakładu Ubezpieczeń Społecznych pragnę przekazać panu wicepremierowi Longinowi Komołowskiemu, ministrowi pracy i polityki społecznej, oraz panu Jarosławowi Baucowi, ministrowi finansów, wyrazy swojego głębokiego zaniepokojenia tą sytuacją.

Według informacji opublikowanych w jednym z poczytnych tygodników, choć nietolerowanym przez koleżanki i kolegów z prawej strony sali Senatu, do 31 grudnia 2000 r. tylko z tytułu karnych odsetek ZUS zapłacił otwartym funduszom emerytalnym blisko 45 milionów zł. Informacja ta oparta jest na protokołach pokontrolnych NIK.

Z niezrozumiałych dla mnie względów Fundacja "Polsko-Niemieckie Pojednanie" stosuje iście dowolną interpretację wyrazu "deportacja". Sprawa pani Lucyny Todośko jest moim zdaniem wymownym tego przykładem. Nikt przy zdrowych zmysłach, pracując w zakładach "Hasag" w Skarżysku Kamiennej, nie wyjeżdżał dobrowolnie do Lipska, by tam pracować niewolniczo. Stosowne oświadczenia świadków zostały złożone notarialne.

Z poważaniem, Jerzy Suchański.

Zwracam się do pana ministra z prośbą o wyjaśnienie, jakie możliwości wykonywania prac zarobkowych mają obywatele polscy w Norwegii. Zainteresowanie tym tematem wynika z prośby o interwencję właściciela firmy "Polnor", który zarejestrował działalność gospodarczą w Norwegii i ma możliwość zatrudnienia od stu do stu pięćdziesięciu osób. Jednak mimo zarejestrowania formy w Norwegii norweski urząd imigracyjny, zajmujący się zatrudnianiem obcokrajowców, stwarza właścicielowi "Polnoru" trudności formalne.

W związku z tym pytam pana ministra, czy między Polską a Norwegią istnieją regulacje prawne dotyczące pracy obywateli polskich w Norwegii? Jeżeli ta kwestia nie została dotychczas uregulowana prawnie, to biorąc pod uwagę fakt, że właściciel firmy chce zatrudnić mieszkańców z Warmii i Mazur oraz to, że norweski rynek pracy jest chłonny, czy nie należałoby wystąpić z inicjatywą, która regulowałaby zatrudnienie i działalność polskich firm w Norwegii?

Jeżeli nie jest to możliwe, to proszę pana ministra o wskazanie możliwości rozwiązania tego problemu jednostkowo, dla wspomnianego przedsiębiorcy.

Szanowny Panie Ministrze!

Zwracam się z prośbą o wyjaśnienie następującej sprawy. W styczniu bieżącego roku odbyły się egzaminy kończące aplikację referendarską. Do dnia dzisiejszego młodzi referendarze nie otrzymali nominacji i nikt ich nie powiadomił, co z nimi dalej będzie, co mają robić. Nie wiedzą, co z sobą począć i są rozgoryczeni. Sprawa dotyczy województwa warmińsko-mazurskiego.

Realizując tę inwestycję wojewoda podlaski dwukrotnie, w dniu 21 listopada 2000 r. i 25 stycznia 2001 r., występował do pana ministra w sprawie wyrażenia zgody na sfinansowanie przez stronę polską realizacji przebudowy odcinka drogi po stronie białoruskiej oraz uzgodnienia projektu przyszłej umowy międzynarodowej dotyczącej tego zagadnienia. Na te wystąpienia wojewoda nie otrzymał odpowiedzi, co uniemożliwia przystąpienie do dalszego etapu związanego z realizacją tego zadania inwestycyjnego oraz prawidłowe przygotowanie przetargu międzynarodowego na pierwszy etap przedsięwzięcia, współfinansowany ze środków PHARE 2000 w ramach zintegrowanego programu dla granicy wschodniej.

Z wyrazami szacunku, Lech Feszler.

W strategii rozwoju województwa podlaskiego do roku 2010 budowa drogi krajowej nr 19 uznana została za jedno z priorytetowych zadań warunkujących rozwój województwa.

Z wyrazami szacunku

Lech Feszler.

Niedawno w Senacie dokonywaliśmy oceny zasadniczego podziału terytorialnego państwa. W debacie - oprócz artykułowanej potrzeby połączenia powiatów grodzkich z ziemskimi oraz kilkunastu wniosków w sprawie korekty nowych granic administracyjnych, zgłaszanych przez lokalne społeczności - największe poparcie zyskał właśnie problem wyposażenia wszystkich miast powiatowych w sieć podstawowych jednostek obsługi ludności. Osobiście uważam, że kwestia ta jest kluczowa dla poprawy skuteczności wszystkich reform, bowiem przybliżenie urzędów do miejsca zamieszkania obywateli determinuje społeczny osąd o działaniach rządu.

Dlatego starajmy się wspólnie, Panie Premierze, naprawić błąd poczyniony u zarania nowego podziału administracyjnego, kiedy to zabrakło nam w tej kwestii zarówno wyobraźni, jak i woli. Ukonstytuowanie jednak w każdym powiecie urzędu skarbowego, sądu, prokuratury, inspekcji sanitarnej czy weterynaryjnej, placówek ZUS czy KRUS nie musi, moim zdaniem, łączyć się z dodatkowymi stałymi obciążeniami budżetu państwa. Starostowie czy burmistrzowie z mego okręgu wyborczego w powiecie pajęczańskim, wieruszowskim i poddębickim, a także łęczyckim, deklarują bowiem pozostawienie do dyspozycji określonych budynków na siedzibę tych jednostek oraz pomoc w ich stosownym urządzeniu. Kwestie zaś obsady etatowej widzę przede wszystkim w przesunięciu części dotychczasowych środków, uszczuplonych zakresem działania terytorialnego powiatu. Koszty logistyki można by z kolei rozwiązać poprzez większe finansowe powiązanie opłat administracyjnych za konkretne czynności dokonywane w danej jednostce. To i tak będzie taniej w stosunku do kosztów ponadstukilometrowych dojazdów na przykład z Wieruszowa do Łodzi, kiedy po drodze mija się stojący w środku Sąd Okręgowy w Sieradzu, czy sześćdziesięciokilometrowego dojazdu do urzędu skarbowego z Radoszewic do Radomska, z przejazdem obok starostwa w Pajęcznie.

Wnoszę więc w imieniu moich wyborców z powiatów: poddębickiego, łaskiego, zduńskowolskiego, wieruszowskiego, sieradzkiego i pajęczańskiego, po pierwsze, o utworzenie w każdym powiecie województwa sądów o podstawowym zakresie obsługi obywateli, w tym wydziałów ksiąg wieczystych; po drugie, o objęcie każdego powiatu jurysdykcją jednej miejscowej placówki prokuratury; po trzecie, o zintegrowanie z powiatowymi jednostkami sądów i prokuratur wszystkich gmin włączonych dwa lata temu do województwa łódzkiego oraz terytorialne podporządkowanie ich jurysdykcji Sądu Okręgowego w Sieradzu; po piąte, o utworzenie w sieradzkim sądzie okręgowym wydziału pracy i ubezpieczeń społecznych; po szóste, o przywrócenie sądu rejestrowego w Sądzie Rejonowym w Sieradzu dla obszaru działań miejscowego sądu okręgowego. Te kwestie zyskały również poparcie wszystkich starostów mego sieradzkiego okręgu wyborczego, a także organizacji przedsiębiorców.

Panie Premierze! Szczególne zaniepokojenie wywołało ostatnio wśród przedsiębiorców i przedstawicieli lokalnych samorządów oraz stowarzyszeń, a przede wszystkim ochotniczych straży pożarnych, wprowadzenie systemu Krajowego Rejestru Sądowego, które zbiegło się z nowelizacją kodeksu handlowego. W praktyce zlikwidowano więc Sąd Rejestrowy w Sieradzu i rejestry działalności gospodarczej w poszczególnych gminach, zmuszając tysiące przedsiębiorców do czasochłonnych czynności formalnoprawnych w odległej Łodzi. W gminach i Sądzie Gospodarczym w Sieradzu proces rejestracji, zmiany w rejestrach czy też wydawanie stosownych wyciągów były realizowane w tygodniowych terminach, w Łodzi zaś czyni się to w terminach miesięcznych. Myślę, że panu premierowi nie muszę tłumaczyć, jaki wpływ ma ta kwestia na możliwości działań biznesu czy chociażby na obciążenia finansowe stowarzyszeń, a tym samym na aktywizację gospodarczą naszego regionu, czyli również zmniejszenie potęgującego się bezrobocia.

Dodatkowym argumentem za dalszym funkcjonowaniem zarówno sądu okręgowego, jak i sądu rejestrowego w Sieradzu są wręcz wzorcowe, moim zdaniem, wyniki ich działalności. Przez dziesięć lat działań sekcji rejestrowej w Sieradzu nie została złożona żadna skarga ani na czynności sędziego orzekającego, ani na czynności sekretariatu. A pierwszą sprawą - i nie wiem, czy do dziś nie jedyną - wygraną przez polski wymiar sprawiedliwości przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka w Strasburgu jest sprawa sygnowana właśnie przez Sąd Okręgowy w Sieradzu.

Panie Premierze! Wstrzymanie likwidacji Sądu Okręgowego w Sieradzu, restytucja miejscowego pionu rejestracyjnego, a także utworzenie w każdym powiecie w Łódzkiem placówek sądu i prokuratury podporządkowanych naszym strukturom wojewódzkim niewątpliwie poprawi dostępność obywateli do wymiaru sprawiedliwości i pozytywnie wpłynie na jakość orzecznictwa, a w efekcie przyśpieszy ten proces i spowoduje, że będzie tańszy. Przewlekłość postępowania naszego wymiaru sprawiedliwości jest zaś jednym z podstawowych problemów zgłaszanych przez stronę europejską na drodze polskiej negocjacji dotyczącej zjednoczenia z Europą.

Z wyrazami szacunku

Panie Premierze!

Na nasze oświadczenie z dnia 11 stycznia 2001 r. otrzymaliśmy obszerny komentarz, który tylko w niewielkim stopniu koreluje z jego przedmiotem i pytaniami.

Szanowny Panie Ministrze!

Departament Kadr, Szkolenia i Organizacji MEN przesłał do gmin swoją interpretację ustawy z dnia 18 lutego 2000 r. o zmianie ustawy - Karta Nauczyciela oraz o zmianie niektórych innych ustaw (DzU nr 19, poz. 239), mówiącą, że wyrównanie wynagrodzeń za 2000 r. należy się tylko tym nauczycielom zatrudnionym w dniu wejścia ustawy w życie, to jest 6 kwietnia 2000 r. Pozostali, którzy z różnych przyczyn - najczęściej z powodu likwidacji szkół, zmian organizacyjnych - odeszli ze szkół przed tą datą, a przepracowali kilka miesięcy w 2000 r., z powodu wspomnianego stanowiska MEN tego wyrównania nie otrzymali.

List otwarty do mediów - komentarz na temat ostatniej konferencji SLD.

Teraz już wiemy, jak to zrobić, jak rządzić - oświadczył przywódca SLD Leszek Miller. A nie wiedzieli przez czterdzieści pięć lat PRL, nie wiedzieli przez cztery lata swoich rządów (1993-1997), kiedy postawili na przetrwanie, nie przeprowadzając ani jednej reformy państwa. Coś tam próbowali w tak zwanych formach pilotażowych, ale skupiali się na umacnianiu karier swoich towarzyszy, tworząc dla nich takie struktury organizacyjne, które pozwalały im przetrwać na ich stanowiskach przez wiele lat. Przykłady to telewizja, radio, samouwłaszczenie w różnych postaciach przez przejęcie części własności państwa z jego przedsiębiorstw i majątków ziemskich, obsadzenie stanowisk dyrektorów, rad nadzorczych itd., itp.

Dużo czasu poświęcili tym zabiegom i nie mieli go na poważne zajęcie się sprawami państwa, kiedy waliła się w gruzy cała jego organizacja, kiedy ZUS stanął na krawędzi bankructwa, a cały system ubezpieczeń stał się niewydolny, kiedy miliony emerytów i rencistów stanęły przed wizją głodu i utratą dorobku całego życia. Nie wiedzieli, jak przeprowadzić reformę ubezpieczeń społecznych, jak przeciwstawić się klęsce powodzi, kompromitując się bałaganem organizacyjnym i nieudolnością. Za to mieliśmy w czasie ich czteroletnich rządów trzech premierów - Pawlaka, Oleksego i Cimoszewicza - i trzy ekipy ministrów, ludzi pozbawionych wyobraźni i kompetencji, ale za to zachłannych na wszelkie przywileje i intratne stanowiska.

Po porażkach w głosowaniach sejmowych nad budżetem stali się bardziej nerwowi. Bo tak czekali na władzę, na uzyskanie dostępu do nowych stanowisk, bo liczba towarzyszy, pretendentów do tych stanowisk, zwiększyła się poważnie. Nie zwracali więc uwagi na fakt, że brak budżetu to destabilizacja państwa, to zagrożenie dla finansów publicznych, to ponowny wzrost inflacji, którą z takim trudem zwalczano, to utrata zaufania do polskiej złotówki, a co za tym idzie - nieobliczalne szkody gospodarcze.

Premier Jerzy Buzek w ostatnim oświadczeniu telewizyjnym po przyjęciu budżetu przez Sejm stwierdził, że polska demokracja obroniła się. Polska ma budżet na miarę swoich obecnych możliwości, zwiększa wydatki na oświatę, ochronę zdrowia, bezpieczeństwo, rolnictwo i drogi. Rozwaga i rozsądek zawierające się w jego opiniach świadczą o klasie tego męża stanu. Jakże kontrastuje to z szyderczym uśmieszkiem przywódcy SLD - kandydatem na nowego premiera Polski.

Dwie postacie i dwa różne sposoby prezentowania ważnych spraw państwa. Przywódca SLD to slogany, populizm, próby ośmieszenia przeciwnika, buta i arogancja. Obecny premier Jerzy Buzek to powaga, rzeczowość, kultura wypowiedzi i przy tym skromność. Pierwszy z nich to działacz z tak zwanego awansu społecznego dzięki ówczesnej przewodniej sile narodu, czyli PZPR, drugi to profesor wyższej uczelni, awansujący dzięki własnej pracy w szkole, na uczelni, na drodze naukowej.

Tymczasem pan Kalinowski spiera się z panem Millerem o autorstwo pomysłu likwidacji Senatu. Żałosny to spór, ale my - jako bezstronni obserwatorzy - musimy przyznać prawa autorskie politykom SLD, bo to oni w linii prostej są spadkobiercami "przewodniej siły narodu" - PPR, a później PZPR. Pierwsza z tych partii już w 1947 r., po sfałszowanym plebiscycie "3 x TAK", postanowiła zlikwidować Senat. Tak więc pan prezes PSL winien pochylić głowę i uznać w tym względzie pierwszeństwo swojego sojusznika. Ale czy naprawdę sojusznika?

Wydaje się, że to "małżeństwo" z rozsądku i wyrachowania przechodzi teraz coś w rodzaju kryzysu. Ton żalu, jaki przebija z wypowiedzi lidera PSL pana Kalinowskiego jest w istocie łabędzim śpiewem po straconych marzeniach. Na pytanie dziennikarza, co sądzi o wypowiedzi pana Millera dotyczącej wspólnych planów wyborczych tego ugrupowania i Unii Pracy, pan Kalinowski odpowiedział: a tak nam się dobrze współpracowało… Czyżby PSL stało się uciążliwym partnerem dla SLD?

"Solidarność" sprawiła, że pan Kalinowski nie musi się dzisiaj bać - może mówić głośno, że jest spadkobiercą tradycji peeselowskich i odwoływać się do takich autorytetów, jak Witos czy Mikołajczyk. Dzisiaj nikomu już takie "gadanie" nie przeszkadza. Może tylko gwoli prawdy należy prostować pewne nieścisłości, choćby fakt, że polska wieś przez cały okres PRL była w opozycji do rządów komunistycznych. Broniła się przez wiele lat przed planami kolektywizacji, utrzymując w tradycji wartość podstawową - umiłowanie ziemi ojców. Tę właśnie nadrzędną dla farmera i chłopa cechę usiłowali zabić w polskiej wsi między innymi "zdrajcy" z ZSL, kolaborując z PZPR, i to do nich raczej powinien odwoływać się dzisiejszy PSL.

Rada naczelna PSL na swym ostatnim posiedzeniu "ustaliła", że jest drugą siłą polityczną w Polsce, przyznając łaskawie prym SLD. Jakże przypomina to skompromitowany quasi-demokratyczny układ PZPR, ZSL i SD rządzący przez czterdzieści pięć lat istnienia PRL, który doprowadził kraj do upadku gospodarczego, nie mówiąc już o spustoszeniu moralnym ani o szkodach społecznych. Czas najwyższy na ostudzenie gorących głów i kubeł zimnej wody na nie.

Szanowny Panie Ministrze!

Ostatnia nawałnica śnieżna ujawniła słabość naszych przepisów ubezpieczeniowych. Na podstawie rozporządzenie ministra finansów z dnia 30 kwietnia 1997 r. w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia budynków wchodzących w skład gospodarstwa rolnego od ognia i innych zdarzeń losowych (Dz. U. Nr 36 poz. 220) z tytułu ubezpieczenia budynków przysługuje odszkodowanie za szkody powstałe w budynkach na skutek zdarzeń losowych takich jak: ogień, huragan, powódź, grad, uderzenie pioruna, eksplozja, obsunięcie się ziemi lub tąpnięcie oraz inne żywioły, przez które rozumie się lawinę i upadek statku powietrznego.

Gwałtowne burze śnieżne z nadmiernymi opadami śniegu powodują co roku znaczne szkody w budynkach. PZU odmawia odszkodowania dlatego, że zarządzenie ministra finansów nie obejmuje tego rodzaju szkód. Burza śnieżna, choć nie ma cech huraganu, potrafi wyrządzić szkody równe, a może i większe, o czym przekonało się wiele gałęzi naszej gospodarki, między innymi energetyka.

Niniejszym informuję, że z prośbą o interwencję zgłosił się do mojego biura pan Tadeusz Wasześcik, zamieszkały w Olsztynie przy ulicy Jagiellońskiej 67/1. Zainteresowany złożył skargę na postanowienie Warmińsko-Mazurskiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Olsztynie z dnia 11 stycznia 2001 r. (znak WINB 7144-155-16/00/2001) utrzymujące w mocy postanowienie organu pierwszej instancji.

Sprawa dotyczy samowoli budowlanej w postaci przybudówki, wybudowanej bez pozwolenia na budowę. Jak jednak wynika z dokumentacji, którą przekazuję w załączeniu, roszczenia zainteresowanego, to jest prośba o legalizację i unieważnienie wydanego postanowienia z mocy prawa, nie są pozbawione racji i uzasadnienia. Będący przedmiotem sporu dom przy ulicy Jagiellońskiej 67 (dawna ul. Podleśna 5) w Olsztynie zabużańska rodzina państwa Wasześcików zamieszkuje i remontuje z własnych środków od 1946 r. Załączone do dokumentacji orzeczenie techniczne wskazuje, że powstała przybudówka jest faktycznie rekonstrukcją wcześniej istniejącej werandy. Jej rozbiórka stanowić będzie zagrożenie konstrukcyjne budynku i w konsekwencji może doprowadzić do katastrofy budowlanej. Państwo Wasześcik, pismem z dnia 4 sierpnia 1993 r., wystąpili o wydanie pozwolenia na odrestaurowanie budynku, a tym samym spełnili wymogi określone w zmienionej ustawie - Prawo budowlane (DzU nr 100, poz. 465 z dnia 5 lipca 1996 r.). Ponadto zastosowanie znajduje tu orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego, który stwierdził, że samowole budowlaną zalegalizować mogą osoby, które przed rokiem 1995 bezskutecznie próbowały uzyskać zezwolenie na budowę.

Janusz Lorenz

Szanowny Panie Premierze!

Gwałtowny przyrost bezrobocia w roku 2000 i fakt, że większość osób nim dotkniętych pozostaje bez prawa do zasiłku, stwarzają zagrożenie niekontrolowanych wystąpień społecznych. Ten problem zgłasza między innymi Rada Powiatu w Giżycku, gdzie obecnie jest prawie dwanaście tysięcy bezrobotnych, z których 76% nie ma prawa do zasiłku. Oznacza to trzydziestoprocentową stopę bezrobocia. Sytuację dodatkowo pogarsza fakt, że Krajowy Urząd Pracy nie przekazał należnej kwoty blisko 3 milionów zł zakontraktowanych na poszczególne formy aktywizacji rynku pracy, co w konsekwencji spowodowało utratę wiarygodności Powiatowego Urzędu Pracy w stosunkach z samorządami gminnymi i podmiotami gospodarczymi. Powiaty negatywnie oceniają też decyzję Krajowego Urzędu Pracy o rozwiązaniu kontraktu w części dotyczącej środków Funduszu Pracy na rok 2001. Poszczególne urzędy pracy coraz częściej nękane są egzekucjami komorniczymi, wynikającymi z zaległości w przekazywaniu składek na ubezpieczenia zdrowotne bezrobotnych bez prawa do zasiłku.

Biorąc pod uwagę opisaną wyżej dramatyczną sytuację i planowane zmniejszenie środków na pomoc społeczną na rok 2001, zwracam się do Pana Premiera o zdecydowaną interwencję w tej sprawie.

Janusz  Lorenz

Szanowny Panie Premierze

Zarząd gminy w Biskupcu, powiat nowomiejski, we wrześniu ubiegłego roku uchwalił regulamin wynagradzania nauczycieli. Z uwagi na brak środków na terenie gminy wynagrodzenia nie są nauczycielom wypłacane według nowych przepisów. Otrzymali oni około 80% należnej podwyżki jako zaliczkę. Według informacji o wysokości subwencji na rok 2001 i sporządzeniu planowanych wydatków w dziale "Oświata i wychowanie" oraz "Edukacyjna opieka wychowawcza", przy przyjęciu obowiązujących stawek wynagrodzeń nauczycieli, planowana subwencja pokryje jedynie 77%. W gminie Biskupiec zabraknie około 2 milionów zł, których nie ma w jej budżecie, gdyż budżetu gminy bez inwestycji nie można zrównoważyć.

Z analogicznym sygnałem wystąpiła gmina Morąg, w której skutki wdrożenia Karty Nauczyciela w 2000 r. wyniosły łącznie 1 milion 642 tysiące 647 zł. Wbrew zapewnieniom rządu RP i ministra edukacji narodowej potrzeby finansowe reformowanej oświaty nie zostały zabezpieczone. Gmina Morąg w ramach sfinansowania skutków wdrażania Karty Nauczyciela otrzyma, według informacji MEN, tylko 737 tysięcy 415 zł. Mimo licznych wystąpień gmina do dnia dzisiejszego nie otrzymała ani brakującej kwoty 824 tysięcy zł, ani odpowiedzi czy też choćby stanowiska MEN w tej sprawie.

Przytoczone wyżej problemy nie dotyczą dwóch, lecz wszystkich gmin województwa warmińsko-mazurskiego. Tego typu sytuacje są niedopuszczalne. Mamy tu do czynienia z naruszeniem przepisów Konstytucji RP (o niedziałaniu przepisów wstecz - orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z 24 października 2000 r.), ustawy o samorządzie gminnym (przekazanie gminie nowych obowiązków budżetowych oznacza konieczność przekazania środków na ich realizację) oraz z rażącą arogancją urzędników, którzy ignorują zarówno problem, jak i sygnalizujące go środowiska.

Janusz Lorenz

Uwagi moje dotyczą kwestii pozbawienia ulg podatkowych jednostek sfery nauki, w tym szkół wyższych, jednostek badawczo-rozwojowych i instytutów naukowych importujących aparaturę naukowo-badawczą, materiały i sprzęt komputerowy. Zachowano wprawdzie ulgę celną, jednak jednostki te są zobowiązane do odprowadzania podatku VAT w wysokości 22% z tytułu zakupu wyżej wymienionego sprzętu i materiałów.

Bardzo niekorzystnie wpływa to również na działalność placówek naukowo-badawczych, których i tak bardzo skromne budżety obciążone zostaną dodatkowymi kosztami.

Z wyrazami szacunku

Adam Graczyński

Art. 7 ust. 1 pkt 8 ustawy o samorządzie gminnym brzmi:

Z takiego zapisu ustawy regionalne izby obrachunkowe wnioskują, iż rady gminy, przyznając stypendia, dopuszczają się istotnego naruszenia prawa.

Skutek takiego orzeczenia jest jeden: odebrana została gminom możliwość wpływania na kierunek i poziom wykształcenia młodzieży, a tym samym na strukturę intelektualną społeczności gminnej.

Aby uniknąć błędnych i szkodliwych interpretacji ustawy - co miało miejsce - wnoszę o zmianę zapisu art. 7 ust. 1 pkt 8 ustawy o samorządzie gminnym w taki sposób, aby stanowił on niepodważalną podstawę prawną do przyznawania pomocy finansowej studentom i stymulowania w ten sposób rozwoju gminy.

Szanowny Panie Premierze!

Obecne naliczanie kwoty bazowej dotyczącej podstawy emerytur, rent i zasiłków, różnicowanie dzieci z rodzin spokrewnionych i niespokrewnionych, konieczność naliczania dochodów opiekunów, prowadzenie wywiadów środowiskowych przez pracowników pomocy społecznej, brak pomocy materialnej dla młodzieży po osiemnastym roku życia w przypadku kontynuacji nauki są czynnikami dyskryminującymi i krzywdzącymi dzieci, które dotknął zły los.

Akcja Wyborcza Solidarność, realizując swój program w dziedzinie polityki prorodzinnej, wysoko ocenia dorobek rodzin zastępczych w tworzeniu prawdziwego domu oraz dawania oparcia dzieciom w ich niełatwym życiu i dlatego ufam, że nasz rząd kierowany przez Pana Profesora podejmie zdecydowane i szybkie działania w tej bolesnej i nabrzmiałej sprawie.

W dniu 24 listopada 2000 r. oraz w dniu 22 grudnia 2000 r. zwracaliśmy się do Pana Premiera w sprawie funkcjonowania Polskiego Komitetu Normalizacyjnego. Na nasze prośby i propozycje w sprawie rozwiązania żywotnych spraw PKN uzyskaliśmy jedynie ogólnikową odpowiedź podpisaną przez pana Macieja Musiała szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów w dniu 4 stycznia 2001 r.

W trakcie naszego ostatniego spotkania w dniu 13 lutego 2001 r. z prezesem PKN panem Jerzym Marcinkiem w obecności pana posła Andrzeja Smirnowa i pani Marii Pernach dowiedzieliśmy się, że sprawy tej instytucji utknęły w martwym punkcie. Dlatego ponawiamy naszą prośbę o rozwiązanie żywotnych problemów Polskiego Komitetu Normalizacyjnego, to jest powołanie zastępcy prezesa, odwołanie i powołanie sekretarza PKN oraz udzielenie pomocy w uzyskaniu siedziby dla biura PKN, a także uregulowanie spraw płacowych. Mamy nadzieję, że rozwiązanie tych problemów przyczyni się do usprawnienia funkcjonowania PKN w zakresie między innymi wdrożenia do końca 2002 r. około dziewięciu tysięcy norm europejskich oraz zmiany organizacji normalizacji polskiej. Podkreślamy, że nasze prośby o zdecydowane, szybkie decyzje w sprawie PKN wynikają jedynie z troski o prawidłowe jego funkcjonowanie w związku z przygotowaniem Polski do wejścia do Unii Europejskiej i z potrzeby zakończenia stanu paraliżu decyzyjnego niezrozumiałego dla pracowników PKN.