Uzyskiwanie kwalifikacji zawodowych oparte jest o generalną zasadę doskonalenia zawodowego, dochodzenia do wiedzy szczegółowej po opanowaniu zagadnień ogólnych, co skutkuje określeniem jednych dziedzin medycyny jako podstawowe, w których specjalizację można uzyskiwać po zakończeniu stażu podyplomowego oraz drugich, w których specjalizację można uzyskać dopiero posiadając tytuł specjalisty w odpowiedniej podstawowej dziedzinie medycyny.

Stwierdzenie, iż koszty związane z uzyskiwaniem specjalizacji ma ponosić szpital delegujący, dotyczy tylko jednej formy finansowania, a obok niej funkcjonują inne. Specjalizujący mogą odbywać specjalizację: w trybie etatu rezydenckiego finansowanego z budżetu państwa, zatrudnienia w jednostce mającej akredytacje, gdzie odbywają szkolenie lub zawarcia z tą jednostką umowy cywilnoprawnej, stypendium doktoranckiego. Ponadto szpital delegujący, ma możliwość uzgodnienia z kierownikiem specjalizacji okresów w jakich część zajęć przypisanych do odbywania specjalizacji może być realizowana w jednostce, w której lekarz jest zatrudniony (§7 ust. 1 i 2).

W świetle obowiązujących przepisów i oceny funkcjonującego już systemu specjalizacji błędna jest teza, iż powoduje on zwiększenie liczby specjalistów w ośrodkach akademickich. Jak już wyjaśniono stanowią one tylko część placówek uczestniczących w procesie kształcenia, a ponadto okresowe odbywanie szkolenia i wykonywanie czynności określonych programem nie jest równoznaczne z wykonywaniem świadczeń w zakresie obowiązującym etatową kadrę specjalistów zatrudnionych w jednostce szkolącej.

Przepis § 29 pkt. 1 cytowanego na wstępie rozporządzenia w myśl którego Minister Zdrowia po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Lekarskiej (reprezentującej całą społeczność lekarską) ustala liczbę miejsc dla lekarzy mogących rozpocząć specjalizację jest podyktowany tym, iż Ministerstwo Zdrowia ma obowiązek kreowania określonej polityki w zakresie kształcenia specjalistów w skali kraju z uwzględnieniem potrzeb regionalnych na określone świadczenia oraz możliwości kształcenia.

Przepis (lub postanowienia) ten nie narusza uprawnień i możliwości pracodawców do prowadzenia polityki kadrowej w swoim zakładzie, mogą oni bowiem zatrudniać pożądanych specjalistów, a także mają znaczący udział decyzyjny w uzyskiwaniu specjalizacji przez swoich pracowników.

Warszawa, 3 listopada 2000 r.

W roku 1993 zakończono budowę i oddano do użytkowania obwodnicę miejscowości Koło, stanowiącą nowy odcinek drogi nr 2. Inwestycja finansowana była ze środków Generalnej Dyrekcji Dróg Publicznych. Od tego roku, tranzytowy ruch pojazdów ciężarowych realizowany jest wybudowaną obwodnicą. Tym samym, w sposób znaczący zmniejszono uciążliwość ruchu drogowego dla mieszkańców. Jednocześnie dotychczas użytkowaną drogę wewnątrz miasta, przekwalifikowano na drogę wojewódzką.

W związku z reformą ustrojową państwa, wprowadzoną z dniem 1 stycznia 1999 roku, przedmiotowa droga wojewódzka przebiegająca przez miasto Koło, stała się z mocy prawa drogą powiatową. Finansowanie przedsięwzięć dotyczących dróg powiatowych, w tym remontu obiektów mostowych znajdujących się w ich ciągach, pozostaje w gestii samorządu powiatowego. Stanowią o tym przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - o finansowaniu dróg publicznych.

Jerzy Widzyk

Warszawa, 8 listopada 2000 r.

Szanowna Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

Ostatnie przelewy do gmin zostały przekazane w dniu 8 listopada br.

Jacek Taylor

Warszawa, 10.11.2000 r.

Szanowna Pani Marszałek

Zawarte w przedstawionym oświadczeniu senatora zarzuty o nierównym traktowaniu podmiotów wobec prawa przez urzędy skarbowe nie zostały poparte dowodami oraz przepisami, które zostały naruszone przez organy podatkowe przy udzielaniu ulgi podatkowej podmiotom świadczącym usługi budowlane na rzecz państwowych szkół wyższych i odmowie udzielenia takiej ulgi na rzecz niepaństwowych szkół wyższych.

Obowiązujące przepisy przewidują możliwość stosowania ulg podatkowych przez organy podatkowe, gdy podatnik wystąpi ze stosownym wnioskiem w tej sprawie do urzędu skarbowego. Udzielenie ulgi w postaci zaniechania poboru podatku w części przewyższającej 1% podstawy opodatkowania od robót i usług związanych z budową, adaptacją, remontami i konserwacją obiektów nauki, oświaty i wychowania odbywa się na zasadach ogólnych, określonych w przepisach ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 z późn. zm.), w drodze wydania indywidualnej decyzji w tej sprawie.

Decyzje oparte na tym przepisie należą do decyzji uznaniowych, co nie oznacza ich dowolności, gdyż przed zastosowaniem przedmiotowej ulgi urząd skarbowy bada czy zachodzą przesłanki określone w wyżej cytowanym przepisie uzasadniające jej zastosowanie, czy też nie. Granice uznania zostały ściśle wyznaczone, bowiem ustawodawca wyraźnie określił kiedy można przyznać ulgę, a mianowicie "gdy pobranie podatku zagraża ważnym interesom podatnika, a w szczególności jego egzystencji".

W świetle przedstawionej argumentacji należy zauważyć, że ani powołany wyżej przepis ani inne przepisy w/cyt. Ordynacji podatkowej odnoszące się do stosowania ulg (np. umorzenia zaległości podatkowych - art. 67, odroczenia terminu płatności podatku, rozłożenia zapłaty podatku lub zaległości podatkowej wraz z odsetkami na raty - art. 48), nie zawierają ograniczeń podmiotowych, co do możliwości ubiegania się o zastosowanie powyższych ulg podatkowych przez poszczególne grupy podatników.

Z upoważnienia Ministra Finansów

Sekretarz Stanu

Jan Rudowski

Warszawa, 13 listopada 2000 r.

W związku z oświadczeniem złożonym na 66 posiedzeniu Senatu w dniu 4 października 2000 r. przez senatora Jerzego Suchańskiego w sprawie sposobu podejmowania decyzji dotyczących funkcjonariusza Urzędu Ochrony Państwa kpt. Jerzego Gryki, uprzejmie informuję, iż kpt. Jerzy Gryka, funkcjonariusz Delegatury UOP w Radomiu w dniu 10.03.2000 roku otrzymał odmowę wydania poświadczenia bezpieczeństwa (nr 19/2000). W związku z tym, że osoba która otrzymała taką odmowę nie może pełnić służby w Urzędzie Ochrony Państwa, w dniu 26.04.2000 roku Szef Urzędu Ochrony Państwa wydał rozkaz personalny nr 00-670 na mocy którego J. Gryka został zwolniony ze służby w UOP na podstawie art. 29 ust. 2 pkt 5 ustawy o Urzędzie Ochrony Państwa. W rozkazie określono datę zwolnienia na dzień 12 maja 2000 r.

Warszawa, 13 listopada 2000 r.

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatora Wiesława Pietrzaka na 66 posiedzeniu Senatu w dniu 5 października 2000 r., w sprawie zasad, warunków i trybu wspierania środkami budżetu państwa programów inicjowanych przez organy samorządu województwa - przesłanego w piśmie z dnia 11 października br., znak: AG-043-310-2000-IV - pragnę wyjaśnić, co następuje:

2. Trudno zgodzić się z opiniami Pana Senatora negującymi potencjalną skuteczność uruchamianych środków rezerwy, a konkretnie ich małą przydatność dla Warmii i Mazur.

3. Uznając wagę i konieczność wsparcia restrukturyzacji obszarów wiejskich w Województwie Warmińsko-Mazurskim, Rząd RP włączył to województwo do trzyletniego Programu Aktywizacji Obszarów Wiejskich, który pozwala planować działania w sposób bardziej systematyczny aniżeli w skali roku. Celem nadrzędnym wydania rozporządzenia, o którym mowa było także zapewnienie dofinansowania środkami budżetu państwa działań podejmowanych w ramach Komponentu A Mikrokredyt i Podkomponentu B1 Program Przekwalifikowań/Reorientacji Programu Aktywizacji Obszarów Wiejskich, finansowanego częściowo z pożyczki Banku Światowego. Województwo Warmińsko-Mazurskie objęte zostało ww. komponentami. Zarówno typologia działań jak i tryb realizacji tych działań w ramach rozporządzenia są identyczne z typologią działań i trybem przyjętym w ramach Programu Banku Światowego.

4. Ponadto, celem rozporządzenia jest rozwijanie systemu niepublicznych usług rynku pracy na poziomie województwa. Rozwój tych usług jest istotny m.in. w kontekście przygotowań absorpcji Europejskiego Funduszu Społecznego oraz tworzenia krajowego dofinansowania programów regionalnych w zakresie rozwoju zasobów ludzkich finansowanych ze środków zagranicznych.

5. Kolejna wątpliwość Pana Senatora dotyczy konieczności wykorzystania środków wspomnianej rezerwy budżetowej do końca 2000 r. Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej jest świadome tego, iż efektywne wydatkowanie tych środków do końca tego roku budżetowego jest bardzo trudne i lepiej byłoby wydawać je w dłuższym okresie. MPiPS uczulało zarówno wojewodów, jak i marszałków województw na możliwość włączenia, nie wydanych w roku 2000 środków rezerwy, do tzw. środków nie wygasających, które będą mogły być wykorzystane w przyszłym roku budżetowym. Pisma w tej sprawie zostały przesłane do Wojewody i Marszałka Warmińsko-Mazurskiego w dniu 20 września br., znak DP-R-732/2000/AN. Od Zarządu Województwa zależy czy przyjęte będą sugestie MPiPS.

z up.Podsekretarz Stanu

Warszawa, 13.11.2000 r.

Zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2000 r. w sprawie sposobu ustalania należności z tytułu zwrotu kosztów podróży służbowych radnych województwa (Dz.U. Nr 66, poz. 798), podróżą służbową jest wykonywanie przez radnego zadania mającego bezpośredni związek z wykonywaniem mandatu, określonego przez przewodniczącego sejmiku województwa, poza miejscowością, w której znajduje się siedziba sejmiku.

W związku z powyższym należy uznać, iż dojazd na sesje sejmiku nie będzie podróżą służbową w rozumieniu ww. rozporządzenia. Zasadny jest zatem pogląd, iż dojazdy radnych z miejsca ich zamieszkania do siedziby organów powinny być pokrywane z diety przysługującej radnemu w związku z wykonywaniem mandatu. Należy zaznaczyć, iż projekt przywołanego rozporządzenia był przedmiotem prac Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego.

Odnośnie kwestii dotyczącej sytuacji, w której radni województwa będący parlamentarzystami w ogóle nie pobierają diet pragnę poinformować, iż sprawy związane z uposażeniem oraz tzw. dietą parlamentarną reguluje ustawa z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz.U. Nr 73, poz. 350 z późn. zm.). Na podstawie art. 42 ust. 3 tej ustawy poseł lub senator nie może pobierać jednocześnie diety parlamentarnej i diety z tytułu wykonywania funkcji radnego. W takiej sytuacji ustawodawca pozostawił parlamentarzystom możliwość wyboru diety, którą będzie pobierał.

Warszawa, 15 listopada 2000 r.

W związku z tekstem oświadczenia złożonego przez senatora Jerzego Markowskiego podczas 67 posiedzenia Senatu RP w dniu 26.10.2000 r. - przesłanym przy piśmie z dnia 3 listopada br., znak AG/043/340/2000/IV, uprzejmie informuję, że pracownicy pedagogiczni prowadzący zajęcia wychowawcze i opiekuńcze w placówkach opiekuńczo-wychowawczych utracili dodatek za trudne warunki pracy - na mocy rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 11 maja 2000 r. w sprawie wysokości minimalnych stawek wynagrodzenia zasadniczego nauczycieli, sposobu obliczania wysokości stawki wynagrodzenia zasadniczego za jedną godzinę przeliczeniową, wykazu stanowisk oraz dodatkowych zadań i zajęć uprawniających do dodatku funkcyjnego, ogólnych warunków przyznawania dodatku motywacyjnego, wykazu trudnych i uciążliwych warunków pracy stanowiących podstawę przyznania dodatku za trudne warunki pracy oraz szczególnych przypadków zaliczania okresów zatrudnienia i innych okresów uprawniających do dodatku za wysługę lat (Dz.U. Nr 39, poz. 455).

Joanna Staręga-Piasek

Warszawa, 15.11.2000 r.

Szanowna Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

W odpowiedzi na pismo Pani Marszałek z dnia 29 września 2000 r. AG/043/286/2000/IV, przy którym przesłany został tekst oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Krzysztofa Majkę podczas 65 posiedzenia Sejmu RP w dniu 21 września 2000 r., dotyczącego pisma z czerwca br. Obywatelskiego Stowarzyszenia Konsumentów i Przedsiębiorców "W Jedności Siła" ze Szczecinka w przedmiocie rozważenia wystąpienia z wnioskiem o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego w stosunku do sędziów Sądu Okręgowego w Koszalinie, uprzejmie przedstawiam co następuje.

Powyższy wniosek dotyczy sędziów Sądu Okręgowego w Koszalinie, którzy orzekli w sprawie sygn. akt Ga 9/00 - na skutek apelacji interwenienta ubocznego po stronie pozwanej, którym było Obywatelskie Stowarzyszenie, od wyroku Sądu Rejonowego Sądu Gospodarczego w Koszalinie z dnia 21 grudnia 1999 r. sygn. akt V Gc 1269/99. Apelacja została oddalona i zasądzono od interwenienta solidarnie na rzecz powodów kwotę 250 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą, przyjmując za podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu przepisy art. 98 i 107 kpc.

Zgodnie z art. 111 §1 pkt. 4 kpc prokurator nie ma obowiązku uiszczania kosztów sądowych. W myśl art. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 24, poz. 110 z późn. zm.), do kosztów sądowych zalicza się opłaty sądowe i zwrot wydatków. Opłatami sądowymi są wpis i opłata kancelaryjna. W art. 4 powołanej ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych taksatywnie wyliczone zostały koszty będące wydatkami, wchodzące w skład kosztów sądowych. Natomiast wynagrodzenie pełnomocnika, obok kosztów sądowych, zalicza się - zgodnie z art. 98 §3 kpc - do kosztów procesu.

Nadmieniam, że na tle stosowania art. 62 kpc w kwestii kosztów sądowych, Obywatelskie Stowarzyszenie składało do prezesa Sądu Okręgowego w Koszalinie i Ministra Sprawiedliwości wnioski o wyciągnięcie konsekwencji dyscyplinarnych w stosunku do sędziów, którzy orzekali w sprawach z udziałem Stowarzyszenia. Wszystkie wnioski okazały się bezzasadne, o czym informowano zainteresowanego w pismach zawierających szczegółową interpretację stosownych przepisów prawa.

Wojciech Jasiński
Podsekretarz Stanu

Warszawa, 2000.11.14

Pan
Krzysztof Głuchowski
Senator
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Senatorze!

(1) Rok 2000, jest rokiem wdrożenia reformy administracji publicznej w systemie urzędów pracy. Do końca 1999 roku powiatowe i wojewódzkie urzędy pracy a także Krajowy Urząd Pracy stanowiły jednolity, hierarchicznie podporządkowany system. Z dniem 1 stycznia br. kompetencje powiatowych urzędów pracy zostały przekazane do samorządów powiatowych, a kompetencje wojewódzkich urzędów pracy do samorządów wojewódzkich (z nielicznymi wyjątkami). Kompetencje Krajowego Urzędu Pracy, który utrzymał status administracji rządowej, zostały odpowiednio dostosowane do wymienionych zmian.

Zmianom kompetencyjnym odpowiadają zmiany w zakresie zasad podziału środków finansowych na realizację zadań z zakresu przeciwdziałania bezrobociu i łagodzenia jego skutków:

- organami ustawowo uprawnionymi do realizacji programów mogą być jedynie organy samorządowe, nie podlegające organizacyjnie Prezesowi Krajowego Urzędu Pracy,

(2) Rezerwa Funduszu, którą miałam do dyspozycji wynosiła 484.502 tys. zł, łącznie nie więcej niż 45% ogólnej kwoty przeznaczonej na aktywne formy przeciwdziałania skutkom bezrobocia i około 8% całego Funduszu Pracy. W I turze składania wniosków Starostowie złożyli ponad 650 programów, w wyniku czego zawarto blisko 300 kontraktów na łączną kwotę ponad 360,0 tys. zł. Z tej kwoty przewidujemy sfinansowanie przedsięwzięć aktywizujących 1140 tys. osób, a blisko 79 tys. z nich powinno uzyskać zatrudnienie. W dyspozycji Prezesa Krajowego Urzędu Pracy pozostało 123.754,8 tys. zł.

Z przyczyn całkowicie niezależnych od Krajowego Urzędu Pracy, wystąpiły w tym roku duże trudności z utrzymaniem płynności wypłat zasiłków oraz zasiłków i świadczeń przedemerytalnych jak z zapewnieniem środków na wydatki związane z aktywnymi formami przeciwdziałania skutkom bezrobocia. Sytuację tę powodują - znacznie wyższe niż wielkości przyjęte w planie budżetowym Funduszu Pracy - wydatki na zasiłki oraz na zasiłki i świadczenia przedemerytalne. W okresie pierwszych 6 miesięcy tego roku wydatkowano na wymienione cele o 551,6 mln zł więcej niż wynikałoby to z planu na ten okres. W tej sytuacji przekazywane przez nas środki Funduszu Pracy do wysokości 1/12 planu rocznego wykorzystywane były przede wszystkim na wypłatę świadczeń obligatoryjnych.

W ciągu dziewięciu miesięcy bieżącego roku wydatki na aktywne formy przeciwdziałania skutkom bezrobocia wyniosły około 485,8 zł. Ze sprawozdań finansowych złożonych przez Starostów za III kwartały, wynika że realizacja wydatków na aktywne formy przeciwdziałania skutkom bezrobocia ukształtowała się na poziomie 51%.

Pragnę Pana zapewnić, że podjęłam wszelkie możliwe działania, aby stworzyć możliwość wywiązania się zarówno Prezesa Krajowego Urzędu Pracy jak i Starostów z ustawowych obowiązków i podjętych zobowiązań. W dniu 26 lipca br. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej uchwalił zmiany w ustawie o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, dając Prezesowi Krajowego Urzędu Pracy prawo zaciągania kredytów i pożyczek na wypłaty zasiłków i świadczeń przedemerytalnych. Zmiany te stworzyły podstawę do myślenia o realizacji najpilniejszych zobowiązań, mimo to jednak, wielkość deficytu Funduszu Pracy wyklucza w chwili obecnej podjęcie rozpatrywania wniosków złożonych przez Starostów w późniejszych terminach.

Jak wynika z pierwszej części tej odpowiedzi, Prezes Krajowego Urzędu Pracy nie ma żadnych możliwości wpływania na usunięcie przeszkód w finansowaniu przedsięwzięć. Krajowy Urząd Pracy rozdziela wprawdzie środki finansowe na aktywne przeciwdziałanie skutkom bezrobocia ale tylko w zakresie stosowania procedur ustawowych. Nie mamy żadnego wpływu na stan budżetu oraz wielkości, które do nas dopływają. Ponadto proszę zwrócić uwagę, nie mamy także możliwości bezpośredniego wpływania na liczbę i kwoty wypłacanych zasiłków, których zmniejszenie mogłoby poprawić sytuację Funduszu Pracy.

Szanowny Panie Senatorze!

Uwarunkowania ustawowe nie zezwalają mi, jako urzędnikowi państwowemu, na dowolne lub szczególne traktowanie moich partnerów samorządowych. Środki będące w mojej dyspozycji staram się przekazywać partnerom samorządowym proporcjonalnie.

Warszawa, 17 listopada 2000 r.

Odpowiadając na Pani pismo AG/043/374/2000/IV z 3 bm., pozostające w związku z oświadczeniem Pana Senatora Zbigniewa Gołąbka złożonym podczas 67 posiedzenia Senatu, proszę o przyjęcie poniższych informacji.

Pierwsza część oświadczenia zawiera opis działań podjętych przez Krajowy Urząd Pracy w ramach obowiązującego prawa i nie wymaga odpowiedzi. Pozostaje mi stwierdzić jedynie, że sytuacja w jakiej znajduje się Fundusz Pracy dotyka wszystkie powiaty w Kraju i jest prawdą, że nie otrzymują one rytmicznie kwot zagwarantowanych decyzjami finansowymi i kwot umownych, wynikających z kontraktów. Powiaty województwa mazowieckiego nie są traktowane gorzej niż inne, chociaż jest prawdą, że braki są dotkliwe i w pełni podzielam opinie Pana Senatora o trudnościach w funkcjonowaniu powiatowych urzędów pracy. Muszę jednak odnieść się do kilku twierdzeń, które uważam za wymagające wyjaśnienia.

Tryb podziału limitów Funduszu Pracy wynika z zapisów art. 57a ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu oraz rozporządzenia Rady Ministrów z grudnia 1999 roku w sprawie algorytmu przekazywania środków Funduszu Pracy samorządom wojewódzkim i powiatowym (Dz.U. Nr 109, poz. 1237). W przypadku tworzonej w oparciu o te przepisy rezerwy - zostaje ona przekazana organom zatrudnienia w ramach kontraktów, po uprzednim rozpatrzeniu złożonych przez te organy wniosków zawierających konkretne programy przeciwdziałaniu bezrobociu na lokalnym rynku pracy.

Rezerwa utworzona na rok 2000 jest częścią środków przeznaczonych w ustawie budżetowej na aktywne przeciwdziałanie skutkom bezrobocia. W wyniku jej utworzenia w dyspozycji Prezesa Krajowego Urzędu Pracy pozostało 484,5 mln zł, to jest nie więcej niż 45% ogólnej kwoty przeznaczonej na formy aktywne i około 8% całego Funduszu Pracy.

Rozstrzygnięcia w konkursie były oparte o analizę przedstawianych przez Starostów projektów lokalnego przeciwdziałania bezrobociu. Projekty zostały ujęte w sformalizowane wnioski, zawierające podstawowe informacje o planowanych przedsięwzięciach na lokalnych rynkach pracy, o zaangażowanych partnerach, większych zamierzeniach o charakterze strategicznym oraz o przewidywanych środkach przeznaczanych z Funduszu Pracy i własnych. Ponadto wniosek zawierał harmonogram realizacji oraz opis zarządzania projektem. Liczba wniosków, jaką mógł złożyć starosta nie była niczym ograniczona.

Także w oparciu o wymienione "Zasady..." powołana została komisja, która oceniła wnioski starostów. Do udziału w jej posiedzeniach zostali zaproszeni przedstawiciele samorządu, dwóch największych central związkowych i przedstawiciele zrzeszeń pracodawców. W posiedzeniach nie brał jedynie udziału - pomimo zaproszenia - przedstawiciel Ogólnopolskiego Porozumienia Związków Zawodowych. Komisja ustaliła swój regulamin, w którym przyjęła, że najwyższe preferencje stosowane będą do wniosków gwarantujących trwałe zatrudnienie i wpływających korzystnie na przemiany lokalnego rynku pracy.

Komisja przyjęła, że ograniczenia jakie nałożyła na Prezesa Krajowego Urzędu Pracy wielkość środków, którymi mógł dysponować, nakazuje skierować maksimum dostępnych limitów na tereny szczególnego zagrożenia bezrobociem strukturalnym i tam, gdzie stopa bezrobocia przekroczyła 20% w lutym 2000 roku. Ponadto dokładnej ocenie poddawana była proponowana efektywność planowanych przedsięwzięć.

Komisja szczegółowo analizowała dołączone do wniosków opisy warunków na lokalnych rankach pracy. Syntetycznym obrazem tych warunków jest stopa bezrobocia. W czasie, gdy rozpatrywane były wnioski wynosiła: w Szydłowcu - 27,5%, w Radomiu - 22% i 19,1% w Przysusze, a w pozostałych powiatach: 15,1% w Białobrzegach, 15,2% w Kozienicach i 15,9% w Zwoleniu. Sytuacja, w jakiej znalazły się pierwsze trzy powiaty była w owym czasie udziałem znacznej części innych: łącznie około 30% powiatów w Kraju było dotkniętych bezrobociem o stopie przewyższającej 19%. Pozostałe pozostawały - z zachowaniem wszystkich proporcji - na średnim poziomie krajowym (stopa bezrobocia dla Kraju wynosiła w tym samym czasie 13,9%).

Pan Senator Zbigniew Gołąbek porusza także zagadnienie ilości środków fizycznie przekazanych Starostom, pisząc, że omawiane powiaty z województwa mazowieckiego otrzymały - w dniu składania oświadczenia - 47,4% kwot niezbędnych dla realizacji kontraktów. Pragnę w tym miejscu zwrócić uwagę na to, że łączna kwota przekazana Starostom na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu - w ramach algorytmu i z kontraktów - wyniosła 17,5 mln zł, co stanowi 57,2% ich potrzeb. Jest to jeden z najwyższych wskaźników w Polsce, bowiem średnio Starostwie dysponowali w październiku br. kwotami w granicach 50,4% zaplanowanych.

Kolejny problem, wniosków złożonych w II i III terminie procedur konkursowych jest zdecydowanie mniej złożony: Starostowie, w okresie minionych czterech miesięcy, dwukrotnie otrzymali informację o stanie Funduszu Pracy i wstrzymaniu procedur rozpatrywania kolejnych projektów wraz z opisem sytuacji Funduszu Pracy jako podstawą tych decyzji - kopie pism załączam. Ponadto utrzymujemy stały kontakt telefoniczny z powiatowymi urzędami pracy i trudno jest powiedzieć by służby Starostów pozbawione były bieżących informacji.

Problemy finansowe rynku pracy są materią bardzo złożoną, po części z powodu przepisów, których niedopasowanie do dynamicznych zmian rynku powoduje, że niekiedy tracą na przejrzystości. Sytuacja, z jaką zetknęliśmy się w tym roku, jest nową dla wszystkich - tak poprzez rozwiązania prawne jak szczupłość środków - i zdecydowanie bardzo trudną zarówno dla Krajowego Urzędu Pracy jak lokalnych samorządów.

Odnoszę wrażenie, że przy okazji poruszania spraw naprawdę ważkich społecznie - takich jak bezrobocie i jego skutki - zbyt często zdarza się, że nie są one analizowane w kontekście obowiązujących nas ustaw i towarzyszących im innych przepisów jak i występującej sytuacji. Spostrzeżenie do dotyczy w szczególności końcowych akapitów wystąpienia Pana Senatora Gołąbka, w których postanawia obarczyć mnie odpowiedzialnością za czyny, przedstawione jako moje, wbrew oczywistym zapisom prawa. Rozumiem i cenią zaangażowanie Pana Senatora w rozwiązywanie lokalnych problemów rynku pracy ale z tego samego względu wolałabym polemizować o sprawach, za które jestem odpowiedzialna wyłącznie z racji swoich kompetencji.

Z wyrazami poważania

Warszawa, 17 listopada 2000 r.

W wyniku włączenia z dniem 1 stycznia 2000 r. powiatowych urzędów pracy w skład powiatowej administracji zespolonej, w ustawie budżetowej na 2000 r. na opłacanie składek na ubezpieczenie zdrowotne za bezrobotnych nie posiadających prawa do zasiłku lub stypendium, w budżetach wojewodów ujęte zostały środki w łącznej kwocie 241,6 mln zł. Ponadto przewidziana została rezerwa celowa na finansowanie tego zadania w wysokości 240,4 mln zł. Rezerwa ta w maju br., na wniosek Ministra Pracy i Polityki Społecznej, przekazana została przez Ministra Finansów wojewodom.

Z uwagi jednak na to, że przewidziane w budżetach wojewodów środki (łącznie z rozdysponowaną rezerwą) nie zabezpieczają występujących potrzeb, zwróciłem się do Ministra Finansów o rozważenie możliwości dodatkowego zwiększenia na ten cel środków w budżetach wojewodów, a w przypadku braku takiej możliwości, aby odpowiednie kwoty, w tym na spłatę zobowiązań z 2000 r. przewidziane zostały w projekcie ustawy budżetowej na 2001 r. Jednocześnie z uwagi na otrzymywane informacje o dokonywaniu przez niektóre oddziały ZUS zajęć rachunków bankowych w celu wyegzekwowania należnych składek, zwróciłem się do Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o spowodowanie odstąpienia przez Oddziały ZUS od zajmowania rachunków bankowych Funduszu Pracy powiatowych urzędów pracy, gdyż składki te nie są finansowane z Funduszu Pracy.

W wyniku między innymi wniosków (w tym organów samorządu terytorialnego) zgłaszanych do obowiązujących od 1 stycznia 2000 r. zasad podziału i przekazywania samorządom wojewódzkim i powiatowym środków Funduszu Pracy, opracowany został projekt ustawy o zmianie ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu. Projekt ten przewiduje między innymi przekazywanie do 35% środków Funduszu Pracy na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu samorządom wojewódzkim, z przeznaczeniem na współfinansowanie programów przeciwdziałania bezrobociu - na podstawie kontraktów zawieranych ze starostami. Ponadto proponuje się, aby co najmniej 55% środków na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu przekazywanych było wg. wzoru algorytmu bezpośrednim samorządom powiatowym, które po zasięgnięciu opinii powiatowej rady zatrudnienia decydowały o wyborze form aktywizacji zawodowej (strukturze wydatków). Projekt ustawy przewiduje także zmniejszenie do 10% rezerwy jaka będzie mogła być tworzona na szczeblu Krajowego Urzędu Pracy.

Z szacunkiem

Warszawa, 17.11.2000 r.

W związku z oświadczeniem złożonym przez senatorów Zbyszka Piwońskiego, Jolantę Danielak oraz Zdzisława Jarmużka podczas 67 posiedzenia Senatu w dniu 26 października 2000 r. w sprawie weryfikacji podziału środków przeznaczanych na rehabilitację zawodową i społeczną osób niepełnosprawnych, przekazanym mi przez Panią Marszałek przy piśmie z dnia 3 listopada 2000 r. znak AG/043/342/2000/IV przedstawiam, co następuje:

Wniosek o wprowadzenie zmiany w podziale środków na poszczególne zadania z tej strefy rehabilitacji wymaga jednak odpowiedzi na zasadnicze pytanie: między którymi tytułami należy dokonać przesunięć w sytuacji gdy rzeczywiste potrzeby w każdym z tytułów przekraczają możliwości finansowe Funduszu?

Takie formy pomocy jak:

W przypadku, gdy zatrudniona została osoba zaliczona do znacznego stopnia niepełnosprawności, zwrot kosztów może nastąpić do wysokości 40-krotnego przeciętnego wynagrodzenia.

Ponadto w celu aktywizacji osób:

3) "MERKURY - w sprawie pomocy dla zakładów pracy chronionej prowadzących działalność w zakresie handlu detalicznego, w tym towarami akcyzowymi, zagrożonych likwidacją istniejących miejsc pracy dla osób niepełnosprawnych"

Up. Sekretarz Stanu

Warszawa, 17 listopada 2000 r.

Szanowna Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

Napięta sytuacja finansowa Funduszu Pracy, jaka występuje w roku bieżącym jest wynikiem przede wszystkim wyższej od złożonej w ustawie budżetowej (planie Funduszu Pracy) liczby wypłacanych zasiłków dla bezrobotnych oraz zasiłków i świadczeń przedemerytalnych, a także wyższej od planowanej ich wysokości. W efekcie powyższego w okresie styczeń/wrzesień br. wydatkowano na zasiłki i świadczenia kwotę o ponad 928 mł. zł. wyższą od wynikającej na ten okres z planu Funduszu Pracy.

W celu zapewnienia płynności finansowej Funduszu Pracy, w dniu 26 lipca br. przyjęta została przez Sejm RP ustawa o zmianie ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. NR 70, poz. 820) przewidująca możliwość zaciągania przez Fundusz Pracy kredytów i pożyczek. Po przyjęciu powyższej ustawy Prezes Krajowego Urzędu Pracy we wrześniu br. zaciągnął kredyt w kwocie 400 mln zł, oraz w październiku kolejny kredyt w wysokości 200 mln zł. Te dodatkowe dochody Funduszu Pracy zostały bezzwłocznie przekazane urzędom pracy.

Informując o powyższym

Z szacunkiem

Warszawa, 2000r.11.08

Pan
Kazimierz Drożdż
Senator
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Pani Senatorze!

(1) Rok 2000, jest rokiem wdrożenia reformy administracji publicznej w systemie urzędów pracy. Do końca 1999 roku powiatowe i wojewódzkie urzędy praca a także Krajowy Urząd Pracy stanowiły jednolity, hierarchicznie podporządkowany system. Z dniem 1 stycznia br. kompetencje powiatowych urzędów pracy zostały przekazane do samorządów powiatowych, a kompetencje wojewódzkich urzędów pracy do samorządów wojewódzkich (z nielicznymi wyjątkami). Kompetencje Krajowego Urzędu Pracy, który utrzymał status administracji rządowej, zostały odpowiednio dostosowane do wymienionych zmian.

b) w 50% w ramach kontraktów, będących następstwem wniosków Starostów złożonych i rozpatrzonych w warunkach konkursu a zawierających konkretne programy przeciwdziałania lokalnemu bezrobociu; rozwiązanie to dotyczy terenów, na których nastąpił szczególny wzrost stopy bezrobocia w stosunku do poziomu przyjętego do konstrukcji algorytmu (§ 2 ust. 4 cyt. rozporządzenia Rady Ministrów).

- programy dotyczące bezrobotnych zamieszkujących określone rejony, mogą być finansowane jedynie na skutek złożonych przez powiatowe samorządowe organy zatrudnienia, wniosków w warunkach opisanych wyżej lub ze środków przekazanych do tych organów na podstawie algorytmu.

(2) Rezerwa Funduszu, którą miałam do dyspozycji wynosiła 484.502 tys. zł, łącznie nie więcej niż 45% ogólnej kwoty przeznaczonej na aktywne formy przeciwdziałania skutkom bezrobocia i około 8% całego Funduszu Pracy. W I turze składania wniosków Starostowie złożyli ponad 650 programów, w wyniku czego zawarto blisko 300 kontraktów na łączną kwotę ponad 360,0 tys. zł. Z tej kwoty przewidujemy sfinansowanie przedsięwzięć aktywizujących 144 tys. osób, a blisko 79 tys. z nich powinno uzyskać zatrudnienie. W dyspozycji Prezesa Krajowego Urzędu Pracy pozostało 123.754,8 tys. zł.

Z przyczyn całkowicie niezależnych od Krajowego Urzędu Pracy, wystąpiły w tym roku duże trudności z utrzymaniem płynności wypłat zasiłków oraz zasiłków i świadczeń przedemerytalnych jak z zapewnieniem środków na wydatki związane z aktywnymi formami przeciwdziałania skutkom bezrobocia. Sytuację tę powodują - znacznie wyższe niż wielkości przyjęte w planie budżetowym Funduszu Pracy - wydatki na zasiłki oraz na zasiłki i świadczenia przedemerytalne. W okresie pierwszych 6 miesięcy tego roku wydatkowano na wymienione cele o 551,6 mln zł więcej niż wynikałoby to z planu na ten okres. W tej sytuacji przekazywane przez nas środki Funduszu Pracy do wysokości 1/12 planu rocznego wykorzystywane były przede wszystkim na wypłatę świadczeń obligatoryjnych.

Pragnę Pana zapewnić, że podjęłam wszelkie możliwe działania, aby stworzyć możliwość wywiązania się zarówno Prezesa Krajowego Urzędu Pracy jak i Starostów z ustawowych obowiązków i podjętych zobowiązań. W dniu 26 lipca br. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej uchwalił zmiany w ustawie o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, dając Prezesowi Krajowego Urzędu Pracy prawo zaciągania kredytów i pożyczek na wypłaty zasiłków i świadczeń przedemerytalnych. Zmiany te stworzyły podstawę do myślenia o realizacji najpilniejszych zobowiązań, mimo to jednak, wielkość deficytu Funduszu Pracy wyklucza w chwili obecnej podjęcie rozpatrywania wniosków złożonych przez Starostów w późniejszych terminach.

Jak wynika z pierwszej części tej odpowiedzi, Prezes Krajowego Urzędu Pracy nie ma żadnych możliwości wpływania na usunięcie przeszkód w finansowaniu przedsięwzięć. Krajowy Urząd Pracy rozdziela wprawdzie środki finansowe na aktywne przeciwdziałanie skutkom bezrobocia ale tylko w zakresie stosowania procedur ustawowych. Nie mamy żadnego wpływu na stan budżetu oraz wielkości, które do nas dopływają. Ponadto proszę zwrócić uwagę, nie mamy także możliwości bezpośredniego wpływania na liczbę i kwoty wypłacanych zasiłków, których zmniejszenie mogłoby poprawić sytuację Funduszu Pracy.

Szanowny Panie Senatorze!

Przechodząc do ostatniej części listu pragnę Pana zapewnić, że z taką samą troską jak Pan myślę o osobach pozbawionych pracy, w znacznej części bez własnej winy. W tym kontekście rozumiem także Pańskie zainteresowanie przedsięwzięciami podejmowanymi przez - w tym wałbrzyskie - stowarzyszenia bezrobotnych. Uwarunkowania ustawowe nie zezwalają mi jednak, jako urzędnikowi państwowemu, na dowolne lub szczególne traktowanie moich partnerów samorządowych.

Warszawa, 2000-11-20

Szanowna Pani Marszałek,

W wyniku sygnalizowanych przez jednostki samorządu terytorialnego niedoborów środków na wynagrodzenia powołany został przez Komisję Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialnego Zespół ds. Oceny Skutków Wdrożenia Karty Nauczyciela. Komisja przyjęła kwotę 1 196 000 tys. zł jako niedobór zawartych w części oświatowej subwencji ogólnej środków niezbędnych na pokrycie pełnych kosztów wdrożenia zmian w Karcie Nauczyciela w roku 2000 oraz rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 11 maja br. 738 mln samorządy otrzymały jako wydzieloną część (4,01%) subwencji oświatowej. Zatem rząd zobowiązany jest do uzupełnienia środków o brakującą kwotę około 1,2 miliarda złotych. Część tej sumy prawie 730 mln zł będzie przekazana jeszcze w tym roku, reszta - około 500 mln zwrócona będzie władzom lokalnym w roku 2001. W trakcie prowadzonych prac wstępnie uzgodniono metodologię naliczania skutków finansowych oraz zaproponowano harmonogram działań wspierających samorządy znajdujące się w najtrudniejszej sytuacji. Na posiedzeniu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego w dniu 28 sierpnia 2000 roku strona rządowa zobowiązała się do pilnego zrealizowania działań wspierających jednostki samorządu terytorialnego, w tym do wypłacenia:

- zaliczki pomostowej w wysokości 10% lub 20% sierpniowej raty subwencji oświatowej,

Ministerstwo Edukacji Narodowej przekazało jednostkom samorządu terytorialnego informację o wysokości niedoboru części oświatowej subwencji ogólnej na realizację Karty Nauczyciela, a Rząd Rzeczypospolitej Polskiej rozpoczął już przekazywanie stosownych decyzji i środków finansowych jednostkom samorządu terytorialnego. Ponadto, jak wynika z zapewnień Ministra Finansów, Rząd dołoży wszelkich starań, aby w budżecie w roku 2000 znaleźć dodatkowe środki, które pozwolą na pełne zrekompensowanie skutków zmian w Karcie Nauczyciela możliwie wielu jednostkom samorządu terytorialnego (w tym zwłaszcza otrzymującym subwencję wyrównawczą) jeszcze w tym roku. Natomiast tym jednostkom, które nie uzyskają pełnej rekompensaty w br., zostanie zapewnione ich pokrycie w roku 2001 z uwzględnieniem kosztów, poniesionych przez te jednostki w związku z późniejszym otrzymaniem środków, w tym ewentualnych kredytów. Jak wynika z uzyskanych danych 2293 samorządy terytorialne otrzymały już informację o planowanym terminie pokrycia jeszcze w tym roku skutków niedoboru środków przeznaczonych na wdrożenie nowego systemu wynagradzania nauczycieli. Do dnia 6 listopada br. jednostki samorządu terytorialnego otrzymały łączną kwotę na wdrożenie znowelizowanej ustawy - Karta Nauczyciela w wysokości 604 437 241 zł.

Pragnę poinformować Pana Senatora, iż wysokość kwot niezbędnych na realizację Karty Nauczyciela w poszczególnych jednostkach samorządu terytorialnego została określona na podstawie ankiety - "Rozliczenie skutków wdrożenia nowego systemu wynagradzania nauczycieli", w której samorządu przedstawiły informację o skutkach podwyżki płac nauczycielskich w ujęciu miesięcznym. Dla Powiatu Bielskiego kwota z tytułu wdrożenia Karty Nauczyciela, wyliczona na podstawie powyższej ankiety, wynosi 1 275 634 zł. Dotychczas Powiat otrzymał 506 233 zł jako wydzieloną część subwencji oświatowej (4,01%) oraz po 600 zł na etat nauczycielski, czyli 179 604 zł, co umożliwia wypłatę bieżących wynagrodzeń nauczycieli. Pozostałe należne środki kształtują się na poziomie 589 797 zł i ostatecznie zostaną uruchomione przez Ministerstwo Finansów po ponownym przeanalizowaniu sytuacji finansowej samorządów, tak aby w bieżącym roku zasilić te jednostki, które znajdują się w sytuacji najtrudniejszej.

Z wyrazami szacunku