Warszawa, 19.01.2000 r.

W odpowiedzi na pismo z dnia 05 stycznia 2000 r. (znak: AG/043/507/99/IV), dotyczące oświadczenia złożonego przez senatora Jerzego Suchańskiego podczas 48. posiedzenia Senatu RP w dniu 30 grudnia 1999 r., w nawiązaniu do pisma z dnia 27 października 1999 r. (znak: AG/043/419/99/IV), uprzejmie proszę o przyjęcie dodatkowych wyjaśnień w sprawie dyspozycji art. 19 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 10 czerwca 1994 r. o zamówieniach publicznych (Dz. U. z 1998 r. Nr 119, poz. 773 oraz z 1999 r. Nr 45, poz. 437).

W myśl art. 22 ust. 2 ustawy o zamówieniach publicznych, każdy dostawca lub wykonawca, przystępujący do udziału w postępowaniu o zamówienie publiczne, jest zobligowany do złożenia oświadczenia, w którym m.in. zapewnia zamawiającego, że nie dotyczą go przesłanki z art. 19 ustawy, uzasadniające wykluczenie tego podmiotu z postępowania. W przypadku zamieszczenia w niniejszym oświadczeniu informacji nie odpowiadających prawdzie, składający oświadczenie jest narażony na odpowiedzialność karną z art. 305 § 2 Kodeksu karnego, który stanowi, iż kto w związku z publicznym przetargiem rozpowszechnia informacje lub przemilcza istotne okoliczności mające znaczenie dla zawarcia umowy będącej przedmiotem przetargu, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Zgodnie z przepisami ustawy o zamówieniach publicznych, zamawiający, przy dokonywaniu czynności związanych z organizacją postępowania o udzielenie zamówienia publicznego, jest zobowiązany działać z należytą starannością. Niniejszy obowiązek wiąże się m.in. z koniecznością weryfikacji przez ten organ wszelkich informacji uzyskanych w trakcie postępowania. Dotyczy to także powzięcia przez zamawiającego wiadomości o okolicznościach uzasadniających wykluczenie z postępowania o udzielenie zamówienia publicznego dostawców lub wykonawców, w myśl art. 19 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zaistnienie powyższych okoliczności powinno być uwiarygodnione przez zamawiającego, po dokonaniu przez niego odpowiednich czynności sprawdzających.

W ocenie Urzędu Zamówień Publicznych, podmiotom wykluczonym przez zamawiającego z postępowania na zasadzie art. 19 ust. 1 pkt 1 ustawy o zamówieniach publicznych, przysługują wystarczające środki ochrony prawnej przewidziane w ustawie oraz innych aktach normatywnych.

Dostawcom lub wykonawcom, których wykluczono z postępowania o udzielenie zamówienia publicznego z naruszeniem dyspozycji wyżej wymienionego art. 19 ust. 1 pkt 1, przysługują środki odwoławcze przewidziane w rozdziale 8 ustawy, jak również skarga do sądu powszechnego od wyroku zespołu arbitrów, na zasadach określonych w Kodeksie postępowania cywilnego (art. 91a ustawy).

Jeżeli zaś, w związku z wymienioną wyżej czynności wykluczenia, dopuszczono by się pomówienia, tj. czynu zabronionego określonego w art. 212 § 1 Kodeksu karnego, pokrzywdzony dostawca lub wykonawca będzie uprawniony do wniesienia przeciwko sprawcy tego czynu prywatnego aktu oskarżenia. Zgodnie z treścią niniejszego przepisu, kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nie mającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub działalności, podlega grzywnie, karze ograniczenia albo pozbawienia wolności do roku.

Marian Lemke

Warszawa, dn. 2000.01.19

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zgodnie z art. 45 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. z 1998 r. Nr 120, poz. 787, Nr 162, poz. 1119 oraz z 1999 r. Nr 111, poz. 1281) - wypłata dodatków mieszkaniowych jest zadaniem własnym gmin, na dofinansowanie którego uzyskują one dotacje celowe z budżetu państwa. Przepisy ww. ustawy precyzują tryb oraz sposób określania przez gminy wielkości zapotrzebowania na środki budżetowe, nie wskazują jednak stałego poziomu dofinansowania gmin omawianą dotacją. Gminy otrzymują bowiem dotacje celowe na realizację zadania o którym mowa, w granicach kwot określonych na ten cel w ustawie budżetowej.

Jednocześnie chciałbym poinformować Panią Marszałek, że od początku działania systemu dodatków mieszkaniowych, tj. od 1995 r., środki budżetowe planowane corocznie na realizację omawianego zadania nie były w pełni wykorzystywane.

W projekcie ustawy budżetowej na 2000 r., na dotacje celowe dla gmin na dofinansowanie wypłat dodatków mieszkaniowych zaplanowane zostały środki w wysokości 550.000.000 zł, co stanowi 131,9% kwoty planowanej na ten cel w 1999 r.

Pragnę jednocześnie dodać, że w 2000 r. nie przewiduje się zmian w systemie dodatków mieszkaniowych. Należy zatem oczekiwać, że podwyższenie w bieżącym roku - w stosunku do roku ubiegłego - kwoty dotacji spowoduje, iż stopień dofinansowania z budżetu państwa wypłat dodatków mieszkaniowych będzie wyższy niż w 1999 r.

Z wyrazami szacunku

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 2000.01.19

Przed dokonaniem transakcji, Odlewnia - spółka z wyłącznym udziałem ZPC URSUS S.A. - znajdowała się w bardzo trudnej sytuacji ekonomiczno-finansowej. W 1998 roku i w latach poprzednich Odlewnia w Lublinie, będąca zakładem ZPC URSUS, przynosiła straty średnio rzędu 3,5 mln zł miesięcznie a więc wymagała stałych dotacji. Przeprowadzona wiosną 1998 roku restrukturyzacja zatrudnienia oraz intensywne poszukiwanie nowych odbiorców na produkcję Odlewni nie dały dostatecznych efektów. Spadek poziomu sprzedaży wywołany dekoniunkturą w rolnictwie oraz znaczne koszty restrukturyzacji, spowodowały, że ZPC URSUS S.A. nie był w stanie ponosić dłużej kosztów działalności Odlewni. Rozważano więc jej zamknięcie jeszcze w 1998 roku lub sprzedaż inwestorowi strategicznemu co było jedyną szansą na kontynuowanie jej działalności. W tym celu prowadzono szeroko zakrojoną akcję ofertową wśród wszystkich krajowych i zagranicznych firm z branży. Zainteresowanie ofertą wykazały następujące firmy: EXBUD Kielce, Odlewnie Polskie, Centrozap - Katowice, GEORGFISCHER - Szwajcaria, Texid Italia, FONDERIA DI TORBOLE - Italia, Dalton - USA, INTER MET (COLUMBUS) - USA; jednak po bliższym zapoznaniu się z Odlewnią rezygnowały z dalszych rozmów. Odlewnia była audytowana przez największe grupy odlewnicze świata m.in. przez Dalton, Intermet znany również jako Columbus. Diagnoza była zawsze jedna: zakład jest trwale nieefektywny i nieefektywność ta w dużej mierze jest konsekwencją wadliwego zaprojektowania zakładu i jego technologii. Jako przykład można podać, że energochłonność zakładu na jednostkę wyprodukowanego towaru pięciokrotnie przekracza standardy zachodnie. Również wielkość niepodzielnej hali, która jest co najmniej pięciokrotnie za duża, rzutuje na koszty stałe (ogrzewanie i podatki). Według ekspertów na tej powierzchni powinno się produkować 20 razy więcej niż to miało miejsce w ostatnich latach. Oznaczałoby to produkcję wielkości 400 000 ton odlewów na rok czyli około 10 razy tyle co produkuje jedna z największych i najnowocześniejszych odlewni w Polsce - Śrem. Odlewnia ta była inwestycją centralną realizowaną w latach 1972-1983 z przeznaczeniem dla całego przemysłu motoryzacyjnego. Inwestycja ta nigdy nie została dokończona, a już w momencie dokonania pierwszego spustu w 1983 roku uznano ją za chybioną. W tej sytuacji jedynym potencjalnym inwestorem zainteresowanym kontynuacją rozmów był Stalexport S.A. w Katowicach. Jednym z niezbędnych wstępnych warunków dalszych negocjacji i ewentualnej sprzedaży Odlewni było wydzielenie jej w samodzielny podmiot co miało miejsce w grudniu 1998 roku. Spółka ta w dalszym ciągu generowała straty - za trzy miesiące działalności w 1999 r. strata wynosiła 6 953 tys. zł oraz systematycznie zadłużała się w ZPC URSUS S.A. - na koniec marca 1999 r. na kwotę ponad 7 mln zł i zadłużenie narastało w dużym tempie. W dniu 19.02.1999 roku został podpisany pomiędzy Stalexport S.A. w Katowicach a ZPC URSUS S.A. list o poufności rozpoczynający kolejny etap negocjacji i badań Odlewni. W związku z zaawansowanymi planami przejęcia przez Stalexport spółki Centrostal S.A. w Kielcach, nastąpiło porozumienie pomiędzy tymi spółkami, że zakupu Odlewni dokona Centrostal S.A., która następnie zostanie przejęta i dokapitalizowana przez Stalexport.

CENTROSTAL S.A. znając uwarunkowania rynkowe oraz słabą kondycję Odlewni, zobowiązała się w podpisanym z ZPC URSUS S.A. protokole uzgodnień, że jako właściciel będzie prowadzić i rozwijać działalność produkcyjną Odlewni, aż do uzyskania jej rentowności. W opinii Zarządu ZPC URSUS S.A., CENTROSTAL S.A. posiadała w danym momencie dużo lepsze niż URSUS S.A. zaplecze finansowe i było duże prawdopodobieństwo, że wywiąże się ze składanych deklaracji o kontynuowaniu produkcji przez Odlewnię w Lublinie.

Mając na uwadze problem rosnącego bezrobocia oraz sytuację gospodarczą Lubelszczyzny Rząd zdecydował, że województwo to jako jedno z pięciu regionów Polski, będzie beneficjentem programu przedakcesyjnego "Zintegrowany Program Rozwoju Społecznego i Gospodarczego Phare 2000". Program ma z jednej strony pomóc w osiągnięciu spójności ekonomicznej i społecznej między regionami, a z drugiej jako problem pilotażowy w stosunku do funduszy strukturalnych, przygotować regiony do absorpcji środków pomocowych, z których korzystają kraje członkowskie UE, w tym ERDF (Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego) oraz ESF (Europejski Fundusz Społeczny). Jest to pierwszy program pilotażowy tego typu w Polsce. Kryterium wyboru do udziału w Programie była sytuacja gospodarcza i społeczna regionu (przede wszystkim PKB na głowę mieszkańca oraz poziom bezrobocia).

W ramach Programu Phare 2000 dofinansowane będą projekty dotyczące ogólnie rozumianego rozwoju regionalnego (projekty infrastrukturalne, rozwój małych i średnich przedsiębiorstw), za które odpowiada merytorycznie Ministerstwo Gospodarki oraz projekty służące rozwojowi zasobów ludzkich, za które odpowiada merytorycznie Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej. W ramach Programu gminy województwa otrzymają dotację na rozwój infrastruktury, uruchomiony zostanie system grantów i poręczeń kredytowych dla małych i średnich przedsiębiorstw oraz zorganizowany zostanie szereg szkoleń i kursów zawodowych między innymi dla bezrobotnych i zagrożonych bezrobociem.

- lepsze dostosowanie kwalifikacji kadr regionów do zmieniających się potrzeb rynku, a tym samym lepsze dostosowanie przedsiębiorstw do wymagań rynku i zwiększenie ich konkurencyjności; wymiernym efektem będzie zwiększenie szans na zachowanie istniejących miejsc pracy,

- przeciwdziałanie bezrobociu poprzez szkolenia i doradztwo dla osób zagrożonych bezrobociem (mieszkańcy obszarów wiejskich, młodzież, pracownicy restrukturyzowanych przedsiębiorstw); wymiernym efektem będzie zwiększenie szans na znalezienie zatrudnienia oraz samozatrudnienie.

W ramach części społecznej Programu, w województwie lubelskim realizowany będzie projekt "Promocja zatrudnialności i adaptacyjności zasobów ludzkich województwa lubelskiego". W ramach projektu realizowane będą następujące podprojekty szkoleniowe:

- szkolenie dla kadr MSP (przewidywana liczba przeszkolonych 3 000 osób),

- szkolenie dla nauczycieli przedmiotów zawodowych, trenerów i doradców zawodowych (przewidywana liczba przeszkolonych 1 500 osób).

Łączna przewidywana wartość projektu społecznego wynosi 8 750 000 EURO. Stanowi to ok. 20% całości pomocy przeznaczonej dla województwa lubelskiego w ramach Phare 2000 (pozostała część przeznaczona zostanie na infrastrukturę i pomoc finansową dla przedsiębiorstw). Projekt społeczny Phare 2000 stanowić będzie dodatkowe źródło finansowania aktywnej polityki rynku pracy w województwie lubelskim (obok klasycznych instrumentów Funduszu Pracy).

Emil Wąsacz

Warszawa 2000-01-20

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na pismo Pani Marszałek z dnia 5 stycznia 2000 r. znak AG/043/511/99/IV, w nawiązaniu do oświadczenia Senatora RP, Pana Henryka Stokłosy, uprzejmie wyjaśniam i informuję, że dotacje kierowane do podmiotów wykonujących ocenę wartości użytkowej bydła mają na celu obniżenie opłat wnoszonych przez hodowcę na rzecz wykonującego ocenę, a więc powinny być powiązane z kosztami związanymi z tą usługą, które różnią się w bardzo znacznym stopniu w zależności od regionu kraju. Jednocześnie ocena wartości użytkowej bydła może być obecnie dokonywana trzema różnymi metodami, które pozwalają uzyskać jednakowo prawidłowy wynik, natomiast wyraźnie różnią się kosztami.

- opłaty za ocenę wnoszone przez hodowców powinny być zbliżone w całym kraju, bez względu na miejsce położenia gospodarstwa,

W związku z tym, że oceną wartości użytkowej bydła zajmuje się w kraju tylko jedna jednostka organizacyjna - Centralna Stacja Hodowli Zwierząt, która realizuje to zadanie poprzez swoje oddziały terenowe - Okręgowe Stacje Hodowli Zwierząt - wprowadzono jedną krajową stawkę dotacji za krowę ocenianą. Jednak biorąc pod uwagę zróżnicowane warunki wykonywania zadań i uwzględniając powyżej wymienione założenia zastosowano system współczynników przeliczeniowych.

Ponieważ dotacja pokrywa jedynie część kosztów, celem zastosowania tych współczynników jest doprowadzenie do jednolitej odpłatności za ocenę niezależnie od tego w jakiej części kraju i przez który z oddziałów Centralnej Stacji ta usługa jest świadczona. W przeciwnym razie rolnicy płaciliby różne ceny za tą samą usługę w zależności od miejsca położenia gospodarstwa, pomimo tego, że czynność ta jest wykonywana przez tę samą jednostkę organizacyjną. Stopniowo, wraz z poprawą struktury ocenianych obór, współczynniki przeliczeniowe będą zbliżać się do siebie. Jednak wobec bardzo zróżnicowanej struktury obszarowej gospodarstw, a więc i różnej możliwości powiększania stad bydła, będzie to proces stopniowy.

W związku z tym, że nadrzędnym celem stosowania dofinansowania do oceny wartości użytkowej bydła jest zapewnienie odpowiedniej bazy dla realizacji zadań hodowlanych w celu uzyskiwania postępu biologicznego, podjęto działania zmierzające do poprawy struktur ocenianych obór, uznając, że obory o najmniejszej liczebności nie mają znaczącego wpływu na realizację programów hodowlanych i przenoszenie postępu genetycznego. W projekcie rozporządzenia na rok 2000 odstąpiono całkowicie od dofinansowania oceny wartości użytkowej w stadach liczących mniej niż 5 krów. Stopniowo, wraz ze wzrostem liczby krów w oborach i specjalizacją produkcji w gospodarstwach, minimalna liczebność obory, w której ocena wartości użytkowej jest dotowana, będzie dalej podnoszona i przewiduje się, że w roku 2001 wyniesie 7 szt., a w 2002 - 9 szt. Spowoduje to dalsze ograniczenie kosztów jednostkowych prowadzenia oceny i będzie sprzyjać zmniejszaniu się różnic pomiędzy współczynnikami dla poszczególnych województw.

W trosce o rozwój hodowli bydła, równolegle z dalszym udoskonalaniem systemu dystrybucji dotacji, będą również prowadzone prace zmierzające do jak najszybszego wprowadzenia metody oceny wartości użytkowej obejmujących bezpośredni udział hodowców w pobieraniu prób mleka, co pozwoli na dalsze ograniczanie kosztów.

Przyjęcie propozycji przedstawionych przez Okręgową Stację Hodowli Zwierząt w Poznaniu i zachowanie nadal jedynie trzech wskaźników przeliczeniowych nie pozwoliłoby na wyrównanie opłat za ocenę wartości użytkowej w poszczególnych regionach kraju. Taka sytuacja, która miała miejsce dotychczas, nie sprzyjała rozwojowi oceny wartości użytkowej, której zakres obejmujący zaledwie ok. 10% pogłowia krów jest niewystarczający. W związku z tym poszczególne OSHZ powinny koncentrować swoje wysiłki na dążeniu do zwiększenia liczby krów ocenianych i obniżaniu kosztów oceny, zwłaszcza poprzez propagowanie tańszych metod, co w efekcie powinno znajdować odzwierciedlenie w wysokości ustalanych opłat.

Z up. Ministra Rolnictwa

i Rozwoju Wsi

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dn. 20.01.2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
W a r s z a w a

Trudna problematyka stosunków polsko-żydowskich jest w naszej polityce zagranicznej, również w relacjach między Polską a Niemcami, traktowana w sposób otwarty i rzetelny. Zyskuje nam to uznanie i szacunek u zagranicznych odbiorców. Dokładamy wszelkich starań, aby prawda o historii Polski, w tym także o wydarzeniach 1968 roku prezentowana była z całym obiektywizmem. Wszelkie konstruktywne spostrzeżenia i oceny przyjmujemy z uwagą i wyciągamy z nich wnioski.

Wystawa "Żydzi w Polsce" przygotowana została przez stowarzyszenie Centrum Polsko-Niemieckie w Krakowie i dom Anny Frank w Amsterdamie. Jej autorami są m.in. Waldemar Bukowski (Instytut Historii PAN), Stefan Gąsiorowski (Uniwersytet Jagielloński), Jan Rydel (Uniwersytet Jagielloński) i Andrzej Kuler (Muzeum Historyczne M. Krakowa). Wystawa zrealizowana została dzięki finansowaniu ze środków programu MATRA (program Ministerstwa Spraw Zagranicznych Królestwa Holandii na rzecz wspierania demokracji w Europie Środkowej i Wschodniej).

Pozytywne reakcje po krajowych prezentacjach wystawy skłoniły jej organizatorów do podjęcia próby zapoznania z tą problematyką również zainteresowanych cudzoziemców. I tak - dzięki finansowemu wsparciu m.in. polskiego MSZ - powstała wersja niemieckojęzyczna wystawy. Jej celem było i jest przedstawienie publiczności niemieckiej w jej ojczystym języku tematu traktowanego czasami w polsko-niemieckich kontaktach społecznych jako delikatny, czy wręcz kontrowersyjny. Z tego punktu widzenia wspieranie przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych RP i jego placówki ekspozycji, która - prezentując przede wszystkim uformowane przez stulecia bogactwo materialnej i duchowej kultury żydowskiej na ziemiach polskich - nie może być jednocześnie narażona na zarzut skazywania wyłączenie polskiego stanowiska, wydaje się i dzisiaj posunięciem właściwym. Nie oznacza to naturalnie, iż wykluczona byłaby konstruktywna decyzja o poszczególnych aspektach wystawy, konkretnych zdjęciach i podpisach.

Jednak odnośnie do tablicy nr 20 znane MSZ fakty przedstawiają zupełnie inny obraz niż wynikałoby to z oświadczenia Pana Senatora Sławomira Willenberga - z opisu nadesłanego nam przez Instytut Polski w Düsseldorfie widać wyraźnie, że tablica ta nosi tytuł "Kampania antysemicka w roku 1968" (Antisemitische Kampagne im Jahre 1968", czego nie sposób przełożyć jako "Syjonizm w Polsce w 1968 r.") i jednoznacznie jest w niej mowa o inscenizacji antysemickich wystąpień przez komunistyczną władzę. Już w pierwszych zdaniach czytamy bowiem: "Demonstracje studenckie w marcu 1968 roku, żądające więcej wolności, nie pasują do wyobrażeń państwa socjalistycznego, którego szczęśliwym obywatelom niczego nie brakuje. W szeregach partii ma wówczas miejsce próba sił. Na tym tle "zdaje egzamin" sprawdzona metoda eliminacji przeciwników politycznych: potrzeba kozła ofiarnego i wybór pada na Żydów". W dalszej części teksu można przeczytać m.in.: "Dla swoich akcji rząd potrzebuje "wsparcia" społeczeństwa. W całym kraju inscenizuje się masówki na rzecz wspierania polityki partii i jej przywództwa. Robotnicy ściągani się z zakładów pracy, otrzymują transparenty i muszą skandować hasła, których treści sami często nie rozumieją". Jak - w świetle takiego komentarza - można dojść do wrażenia, iż wystawa sugeruje, "że zajścia marcowe 1968 r. to wystąpienia antyżydowskie"?

Odnośnie mapy Polski z zaznaczonymi hitlerowskimi obozami koncentracyjnymi: zdaniem organizatorów wystawy świadomość, kto je założył, jest wśród niemieckiej publiczności równie powszechna, jak wśród polskiej. Zgadzamy się, że ten skrót myślowy mógłby w innych krajach (głównie pozaeuropejskich) doprowadzić odbiorcę nie dysponującego podstawową wiedzą historyczną do fałszywych wniosków. Należy to uwzględnić, gdyby miało dojść do takich prezentacji.

Warszawa, dn. 25.01.2000 r.

Szanowna Pani
Prof. dr hab. Alicja GRZEŚKOWIAK
Marszałek Senatu RP
Warszawa

Stowarzyszenie "Wspólnota Polska" stoi na stanowisku, że należy przywrócić przedwojenną sieć szkolną, na którą składa się: 1 gimnazjum i 6 szkół podstawowych (ilość Polaków zamieszkałych w Rydze była taka sama - 26.000). Senat swego czasu zdecydował się na budowę gimnazjum, oczekując, że szkoły podstawowe zapewnią władze łotewskie. Tymczasem spory między miejscowymi Polakami doprowadziły do powstania (niepotrzebnie) dwóch przeciwstawnych koncepcji: 1) rozbudowy szkoły im. Ity Kozakiewicz (dyr. P. Fomina) i rezygnacji z budowy gimnazjum, 2) budowy gimnazjum jako punktu wyjścia dla sieci szkolnej polskiej.

PREZES

Stowarzyszenia "Wspólnota Polska"

Prof. Andrzej Stelmachowski

Warszawa, 28.01.2000 r.

Szanowna Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Prezes

Warszawa, 28.01.2000 r.

Pani prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Problematykę nabywania nieruchomości przez cudzoziemców regulują przepisy ustawy z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców (Dz.U. z 1996 r. Nr 54. poz. 245; z 1997 r. Nr 140, poz. 939 i z 1998 r. Nr 106, poz. 668). Przywołane uregulowanie ustanawia wymóg uzyskania - przez cudzoziemców zamierzających nabyć na terenie Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomość na własność lub użytkowanie wieczyste - zezwolenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji. Zezwolenia wymaga również nabycie lub objęcie przez cudzoziemca udziałów lub akcji w spółce handlowej z siedzibą w Polsce, będącej właścicielem lub wieczystym użytkownikiem nieruchomości.

Zgodnie z art. 1 wskazanej wyżej ustawy, nabycie nieruchomości przez cudzoziemca na terenie Polski, może nastąpić jedynie po uzyskaniu zezwolenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, wydawanego każdorazowo za zgodą Ministra Obrony Narodowej - a w przypadku nieruchomości o charakterze rolnym, również za zgodą Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej. Art. 8 ust. 1 (z zastrzeżeniem ust. 3) ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców określa przypadki, w których cudzoziemcy nie muszą legitymować się stosownym zezwoleniem. Bez zezwolenia MSWiA nie może być zawarta umowa przenosząca prawo własności lub prawo wieczystego użytkowania nieruchomości na rzecz cudzoziemca. Zezwolenie stanowi jedynie uprawnienie, po stronie cudzoziemca, do nabycia danej nieruchomości, nie przesądza natomiast o dokonaniu transakcji kupna-sprzedaży.

W związku z problemem podniesionym przez Pana Senatora, dotyczącym wykupu nieruchomości przez obywateli polskich "podstawionych" przez cudzoziemców, pragnę zwrócić uwagę na art. 5 ww. ustawy, zgodnie z którym bez przedstawienia zezwolenia nie można dokonywać czynności prawnych - wpisów prawa własności i prawa wieczystego użytkowania nieruchomości. Przepis tego artykułu adresowany jest przede wszystkim do stron tej czynności, ale również do notariusza sporządzającego akt notarialny, który jest zobowiązany zażądać okazania mu zezwolenia przed sporządzeniem tego aktu. Wreszcie przepis ten skierowany jest do sądów prowadzących księgi wieczyste, bowiem sprawdzenie dopełnienia przesłanek określonych w tym przepisie oraz wymagań w zakresie formy następuje w postępowaniu o wpis nowego właściciela do księgi wieczystej.

Jeśli cudzoziemiec nabędzie nieruchomość bez stosownego zezwolenia, to zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców, transakcja taka jest nieważna z mocy prawa. Ust. 2 wspomnianego wyżej artykułu stanowi, że w razie nabycia nieruchomości wbrew przepisom ustawy, o nieważności nabycia orzeka sąd, na żądanie właściwego ze względu na miejsce położenia nieruchomości przewodniczącego zarządu jednostki samorządu terytorialnego lub wojewody albo na żądanie ministra właściwego do spraw wewnętrznych. Oznacza to również, że każdy, kto posiada informacje o naruszeniu przepisów ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców, powinien powiadomić o tym stosowne organy.

Ponadto, z dniem 1 stycznia 1999 r. w następstwie zmiany ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców oraz wydania odpowiedniego aktu wykonawczego, Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji ma obowiązek prowadzenia rejestrów: nieruchomości, udziałów i akcji nabytych przez cudzoziemców bez zezwolenia (w przypadkach, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy), a także nieruchomości, udziałów i akcji nabytych przez cudzoziemców na podstawie wydanych zezwoleń.

M. Biernacki

Warszawa, 2.02.2000 r.

Niniejsze wynagrodzenie ustalane jest od 1991 r. w Zespole Trójstronnym ds. ustalania najniższego wynagrodzenia. Zespół ten został powołany w wyniku porozumienia partnerów społecznych. W skład zespołu wchodzą przedstawiciele: Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego "Solidarność", Ogólnopolskiego Porozumienia Związków Zawodowych, Konfederacji Pracodawców Polskich, Ministerstwa Finansów, Głównego Urzędu Statystycznego, Instytutu Pracy i Spraw Socjalnych oraz Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej.

Prawne usankcjonowanie negocjowania wysokości najniższego wynagrodzenia przez partnerów społecznych przewiduje rządowy projekt ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę. Projekt ustawy przygotowany został w związku z art. 65 ust. 2 Konstytucji RP, który stanowi, że "minimalną wysokość wynagrodzenia za pracę lub sposób ustalania tej wysokości określa ustawa". Projekt ten przekazany został do Sejmu 12 października 1999 r. i obecnie jest on przedmiotem prac Podkomisji Nadzwyczajnej powołanej przez Komisję Polityki Społecznej (druk nr 1434).

Projekt zakłada, że minimalne wynagrodzenie wzrastałoby corocznie w stopniu nie niższym niż prognozowany na dany rok wzrost cen towarów i usług konsumpcyjnych i nie wyższym niż wzrost cen powiększony o 50% różnicy między prognozowanym na dany rok wzrostem przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej a prognozowanym wzrostem cen.

W przypadku nieosiągnięcia porozumienia w Komisji Trójstronnej, wysokość minimalnego wynagrodzenia ustalona zostałaby przez Radę Ministrów w drodze rozporządzenia, również w terminie do 30 września, z tym, że kwota minimalnego wynagrodzenia nie mogłaby być niższa od wysokości zaproponowanej Komisji Trójstronnej.

Z szacunkiem