Wielce Szanowna Pani Marszałek

Podzielam niepokój związany z procesem rejestracji farmaceutyków polskiej produkcji i niezależnie podjęłam działania wyjaśniające, o wynikach których poinformuję w późniejszym okresie.

Warszawa, dnia 12.06.1999 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek

W związku z oświadczeniem Pana Senatora Jerzego Suchańskiego, złożonym podczas 36. posiedzenia Senatu RP w dniu 21 maja br., w sprawie zakładów medycyny sądowej, przedkładam uprzejmie poniższą informację.

W Polsce funkcjonuje obecnie 5 zakładów medycyny sądowej, działających w strukturach samodzielnych zakładów opieki zdrowotnej. W czterech przypadkach są to zakłady w województwach, w których nie ma akademii medycznych i nie ma akademickiego zakładu medycyny sądowej.

Zakłady te przeprowadzają między innymi badania osób na zlecenie organów ścigania, sądów, dokonują oględzin i sekcji zwłok, przeprowadzają badania toksykologiczne. W przypadku likwidacji tych zakładów, cztery województwa będą pozbawione możliwości wykonywania wspomnianych badań.

Z wymienionych wyżej względów dalsze funkcjonowanie tych placówek jest ze wszech miar celowe.

W 5 zakładach medycyny sądowej zatrudnionych jest 55 pracowników, w tym 11 lekarzy. Szacunkowe roczne koszty utrzymania tych placówek wynoszą 1700000 zł. Z tytułu prowadzonej działalności usługowej w zakresie medycyny sądowej, zakłady te uzyskują przychody, których wysokość można wyszacować na minimum 700000 zł. w skali rocznej. Zachodziłaby zatem konieczność ich dofinansowywania w granicach od 6000000 do 1000000 zł.

Rozważana była możliwość zwiększenia przychodów tych placówek z tytułu działalności usługowej - poprzez zwiększenie opłat za te czynności.

Wysokość tych opłat reguluje jednak rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości, którego konstrukcja (odniesienie do średniej płacy) praktycznie wyklucza możliwość znaczącego ich podwyższenia.

W związku z tym, że świadczenia udzielane przez te placówki nie mogą być finansowane przez Kasy Chorych a uzyskane przychody nie gwarantują pokrycia kosztów ich utrzymania, rozważano możliwość dofinansowania tych zakładów z budżetu państwa.

Sprawa ta była dwukrotnie przedmiotem posiedzenia Kierownictwa Resortu. Analizowanych było kilka propozycji rozwiązania tego problemu. Napotykały one jedna na różne przeszkody natury proceduralnej wynikające m.in. z istniejącego po 1 stycznia 1999 r. stanu prawnego, dotyczącego gospodarki finansowej. Stąd zwłoka w rozwiązaniu problemu.

Ostatecznie przyjęto wariant, który zakłada:

- dofinansowanie zakładów medycyny sądowej w 1999 roku z rezerwy celowej budżetu państwa,

- spowodowanie włączenia tych zakładów od 1 stycznia 2000 do struktur akademickich zakładów medycyny sądowej (Akademie Medyczne: w Krakowie, Wrocławiu, Katowicach i Białymstoku), jako ich placówki terenowe.

Projekt rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad udzielania i sposobu rozliczania dotacji z rezerwy celowej budżetu państwa na 1999 r., który umożliwi przekazanie środków finansowych m.in. "nieakademickim" zakładom medycyny sądowej, został w dniu 2.06. br. skierowany do uzgodnień międzyresortowych.

Przepraszam za wynikłe z wyżej wymienionych powodów opóźnienie w udzieleniu odpowiedzi.

Z wyrazami szacunku

Franciszka Cegielska

Warszawa, 14.06.99 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zapoznałem się z treścią oświadczenia Pana Senatora Mariana Żenkiewicza, które zostało złożone na 36. posiedzeniu Senatu (21.V.99) i skierowane do Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej przy piśmie AG/043/234/99/IV z dnia 26.05.99. W nawiązaniu do tego oświadczenia proszę o przyjęcie stanowiska resortu w tej sprawie.

Podzielam troskę wyrażoną w ww. oświadczeniu. Uważam, że pożądana jest możliwie szybka realizacja autostrady A-1 z uwagi na jej niekwestionowane gospodarcze i polityczne znaczenie dla kraju, w tym dla regionów i gmin. Jednak musimy się liczyć z istniejącymi uwarunkowaniami formalno-prawnymi i ekonomicznymi, omówionymi dalej, rzutującymi na tempo realizacji tej i innych inwestycji autostradowych.

Obecnie Agencja Budowy i Eksploatacji Autostrad dysponuje wydanymi przez wojewodów decyzjami o ustaleniu lokalizacji autostrady, które obejmują odcinek o długości 334 km od Pruszcza Gdańskiego (początek trasy) do m. Tuszyn, w byłym woj. piotrkowskim. Autostrada biegnie po śladzie od lat rezerwowanym dla TAPPu - Transeuropejskiej Autostrady Północ-Południe.

Postępuje proces, prowadzony przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji, wydawania wskazań lokalizacyjnych dla pozostałego odcinka autostrady A-1 tj. od miejscowości Tuszyn do granicy państwa z Czechami w miejscowości Gorzyczki. Mamy nadzieję, że wskazania będą wydane w czerwcu br. gdyż kończone są resortowe uzgodnienia wnioskowanego przebiegu. Nie uzyskaliśmy uzgodnienia od Ministra Ochrony Środowiska zasobów Naturalnych i Leśnictwa.

W 1997 r. została wydana koncesja na budowę i eksploatację autostrady płatnej A-1 na odcinku Pruszcz Gdański - Toruń. Koncesję tę wydano z warunkiem, który nie był i nie jest możliwy do spełnienia w istniejących uwarunkowaniach prawnych. Warunkiem zaangażowania koncesjonariusza jest pokrycie przez Skarb Państwa części kosztów budowy oraz ewentualnych niedoborów finansowych na skutek niewystarczających wpływów z opłat w pierwszych latach eksploatacji autostrady. Z tego powodu do tej pory nie została podpisana umowa koncesyjna. Koncesję otrzymała spółka akcyjna Gdańsk Transport Company S.A. (GTC) z Gdańska, jako jedyna biorąca udział w drugim etapie przetargu na koncesję. Równocześnie na odcinku objętym koncesją, ze środków budżetowych, które otrzymuje Agencja Budowy i Eksploatacji Autostrad w formie dotacji, trwa nabywanie nieruchomości oraz prowadzone są badania archeologiczne. Sprawy te bezpośrednio prowadzi i nadzoruje oddział ABiEA w Toruniu, pracujący wyłącznie na rzecz realizacji autostrady A-1. Po uzyskaniu ostatecznych decyzji lokalizacyjnych dla odcinka Gdańsk-Toruń - oddział Agencji w Toruniu do końca kwietnia 1999 roku pozyskał 91,3% działek.

W trakcie negocjacji umowy koncesyjnej z GTC S.A. w 1998 r. koncesjonariusz przedstawiał kolejne wersje realizacji autostrady, które z uwagi na oczekiwane przez niego wsparcie finansowe (o czym wspomniałem wcześniej) będą rozważone dopiero po zmianie przepisów ustawy o autostradach płatnych. Koszty, które zdaniem GTC powinno pokryć państwo to nie tylko część kosztów budowy lecz także koszty wynikające z ryzyk towarzyszących inwestycji w fazie budowy i jej eksploatacji. Koszty ryzyk obciążają w części skarb państwa, a w części budżet koncesjonariusza.

Między innymi z powodu oferty GTC S.A. obecnie trwają w MTiGM prace nad zmianą ustawy o autostradach płatnych. Celem tej nowelizacji jest rozszerzenie podstaw do budowy autostrad w systemie partnerstwa publiczno-prywatnego. Chodzi, najogólniej rzecz biorąc, o stworzenie, zasad umożliwiających właściwe podziały kosztów budowy i eksploatacji oraz ryzyk pomiędzy stronami, tj. koncesjonariuszem a państwem. Uzgodnienie zasad podziału kosztów jest podstawowym warunkiem finansowej wykonalności projektów inwestycyjnych takich jak budowa A-1.

Reasumując przedstawione informacje trzeba podkreślić, że budowa autostrady A-1 wymagać będzie znacznego zaangażowania finansowania państwa w zakresie wykraczającym poza możliwość przewidzianą w obowiązującej ustawie o autostradach płatnych. Jednym z podstawowych warunków budowy tej autostrady jest wprowadzenie odpowiednich zmian w przepisach prawa oraz wykreowania nowych źródeł współfinansowania robót i początkowego okresu eksploatacji.

Sądzę, że wytworzone przez samorządy gminne ustalenia planistyczne będą wykorzystane w pełni wówczas, gdy możliwości budowy odcinka północnego odcinka A-1 staną się realne.

Tadeusz Syryjczyk

Warszawa, dnia 15.06.1999 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

W związku z oświadczeniem Senatora Grzegorza Lipowskiego, złożonym na 36 posiedzeniu Senatu w dniu 21 maja 1999 r., dotyczącym zaprzestania z dniem 1 stycznia 1999 r. nakładania mandatów na terenie działania Śląskiej Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Katowicach, uprzejmie informuję, że nadal obowiązuje rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 23 listopada 1995 r. w sprawie określenia wykroczeń, za które funkcjonariusze organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej mogą nakładać grzywny w drodze mandatu karnego, oraz zasad i sposobu wydawania upoważnień (Dz.U., Nr 150, poz. 735) i w oparciu o które pracownicy wszystkich stacji sanitarno-epidemiologicznych na terenie pozostałych województw nakładają mandaty. Zgodnie bowiem z art. II § 3 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia, do czasu wydania przepisów wykonawczych na podstawie Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia, pozostają w mocy odpowiednie przepisy dotychczasowe (w tym przypadku dotyczy to przedmiotowego rozporządzenia), jeżeli nie są sprzeczne z przepisami tego kodeksu oraz przepisami ustawy wprowadzającej Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia.

Wojewódzki Inspektor Sanitarny - jako kierownik wojewódzkiej inspekcji sanitarnej - z mocy ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o administracji rządowej w województwie (Dz.U. 98 r., Nr 91, poz. 577 - art. 2, pkt 2, lit. a i b) wykonuje zadania i kompetencje określone w ustawach w imieniu wojewody z ustawowego upoważnienia, jak też w imieniu własnym, jeżeli ustawy tak stanowią.

Art. 10, ust. 3 ustawy o Inspekcji Sanitarnej (tekst jednolity Dz.U. 98 r., Nr 90, poz. 575 z późn. zm.) jednoznacznie mówi, że wojewódzki inspektor sanitarny wykonuje w imieniu wojewody zadania i kompetencje Inspekcji Sanitarnej określone w ustawie i przepisach odrębnych. W tym przypadku przepisami odrębnymi będą m.in. przepisy wydane na podstawie art. 66 i 67 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia.

Art. 66 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia, mówi o nadaniu uprawnień funkcjonariuszom innych organów. Prezes Rady Ministrów rozporządzeniem z dnia 20 lutego 1987 r. w sprawie nadaniu funkcjonariuszom niektórych organów uprawnień do nakładania grzywien w drodze mandatu karnego (Dz.U. 87 r., Nr 6, poz. 34) nadał te uprawnienia funkcjonariuszom organów Inspekcji Sanitarnej.

Jednocześnie informuję, że przygotowany w I kw. br. przez Departament Zdrowia Publicznego projekt nowelizacji rozporządzenia w sprawie określenia wykroczeń, za które funkcjonariusze organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej mogą nakładać grzywny w drodze mandatu karnego, oraz zasad i sposobu wydawania upoważnień, po uzgodnieniach międzyresortowych, został skierowany do Departamentu Legislacyjnego Rządu, który jednak odrzucił go, gdyż został on przygotowany na podstawie obowiązującej wadliwej delegacji (art. 67 § 2 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia) niezgodnej z art. 92 ust. 1 Konstytucji RP. Art. 67 § 2 nie zawiera bowiem określenia organu właściwego do wydania rozporządzenia (nie wiadomo więc kto ma delegację wykonać), ani nie spełnia wymogu szczegółowości (nie sprecyzowano, który minister jest właściwy, ani o jakie "inne organy" chodzi, a więc nie jest jasne jaki ma być zakres przedmiotowy aktu).

Reasumując uważam, że postępowanie Pani dr Ewy Zbrojkiewicz - Śląskiego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w zakresie nakładania mandatów było i jest nieprawidłowe i niczym nieuzasadnione.

Z wyrazami szacunku

Franciszka Cegielska

Warszawa, dnia 15 czerwca 1999 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

w związku z oświadczeniem złożonym przez Pana Senatora Edmunda Wittbrodta na 33. posiedzeniu Senatu 31 marca 1999 r. przesłanym przy piśmie znak: AG/043/139/99/IV z 7 kwietnia 1999 r. przedstawiam informacje na temat działań, podjętych przez administrację rządową w sprawie Domu imienia Janusza Korczaka - Zakładu Opiekuńczo-Wychowawczego dla Dzieci w Gdańsku.

Źródłem zakłóceń w finansowaniu placówki na początku bieżącego roku był jej status, nie pozwalający na właściwe pokrycie niezbędnych wydatków w nowej sytuacji, wynikającej z reformy ubezpieczeń zdrowotnych.

Placówka stała się samodzielnym, publicznym zakładem opieki zdrowotnej podległym samorządowi wojewódzkiemu. Właściwa kasa chorych, ograniczona ustawowo, nie mogła zapewnić dostatecznego zasilania jednostki, ponieważ kasom wolno angażować środki jedynie w zakresie ustalonym przepisami ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym.

W wyniku szczegółowych analiz, prowadzonych w Ministerstwach: Zdrowia i Opieki Społecznej oraz w Ministerstwie Edukacji Narodowej, obejmujących przegląd wszystkich rozwiązań dopuszczonych przez prawo, sformułowano koncepcję przekształcenia placówki w dom dziecka, prowadzony przez samorząd wojewódzki lub powiatowy.

Ta koncepcja została poddana na początku kwietnia szybkim uzgodnieniom z organami województwa pomorskiego i gdańskiego powiatu grodzkiego (pismo MEN z 1 kwietnia br., znak DOP-079-6-IIR/99).

Uchwałą nr 57/VI/99 Sejmiku Województwa Pomorskiego z dnia 5 maja 1999 r. utworzono placówkę opiekuńczo-wychowawczą - Dom Dziecka z siedzibą w Gdańsku ul. Abrahama 56, dla którego organem prowadzącym został Sejmik Województwa Pomorskiego.

Przywiązuję osobiście dużą wagę do problemu Gdańskiego Domu, zdając sobie sprawę, że właściwe rozwiązanie jego problemów jest jednym ze sprawdzianów jakości zmian wprowadzanych obecnie w życie w zakresie reformy administracyjnej i reformy ochrony zdrowia.

Z poważaniem

Anna Knysok

Szanowna Pani Marszałek

W związku z oświadczeniem Senatora Grzegorza Lipowskiego, złożonym na 36 posiedzeniu Senatu w dniu 21 maja 1999 roku dotyczącym działań Pani dr Ewy Zbrojkiewicz - Dyrektora Śląskiej Wojewódzkiej Stacji Saintarno-Epidemiologicznej w Katowicach uprzejmie informuję:

zgodnie z projektem dostosowania organizacji stacji sanitarno-epidemiologicznych do organizacji administracji publicznej, opracowanym przez Głównego Inspektora Sanitarnego i przekazanym w dniu 22 grudnia 1998 roku wraz z pismem znak: ZPL-023-212a/98 Panu Kazimierzowi Ferencowi - Delegatowi rządu do Spraw Reformy Ustrojowej w województwie śląskim, w województwie śląskim - obok Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Katowicach - w Częstochowie i Bielsku Białej miały powstać oddziały zamiejscowe. Jednak na wniosek ówczesnego Dyrektora Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej z dniem 1 stycznia 1999 roku Wojewódzkie Stacje Sanitarno-Epidemiologiczne w Częstochowie i Bielsku Białej zostały przekształcone w Działy Zamiejscowe Śląskiej Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Katowicach. Obecnie zmiany strukturalne w ramach wojewódzkiej stacji sanitarno-epidemiologicznej pozostają w kompetencji wojewody.

Jeśli chodzi o uprawnienia do samodzielnego podejmowania decyzji, to bezpośredni nadzór higieniczno-sanitarny nad obiektami żywieniowo-żywnościowymi i jakością zdrowotną środków spożywczych sprawują powiatowi inspektorzy sanitarni. W ramach tego nadzoru wydają decyzje administracyjne i przeprowadzają postępowanie pokontrolne, a kierownik działu zamiejscowego otrzymuje decyzje jedynie do wiadomości. Natomiast w postępowaniu odwoławczym, zgodnie z kodeksem postępowania administracyjnego, decyzje podejmuje Wojewódzki Inspektor Sanitarny.

Zarzuty dotyczące zakupu materiałów biurowych i środków czystości, braku zasad odpłatności za badania bakteriologiczne i wierusologiczne, braku instrukcji obiegu dokumentów w działach zamiejscowych, to - w świetle zgromadzonych dokumentów - są one niezasadne. Zasady odpłatności za badania zostały ustalone w styczniu 1999 roku i przekazane do zastosowania przez Dział Zamiejscowy, a jeśli chodzi o instrukcję obiegu dokumentów, to w dniu 19 maja br. Dyrektor Śląskiej Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej wydała zarządzenie w tej sprawie.

Co do działań kontrolnych przeprowadzanych przez organy Inspekcji Sanitarnej zgodnie z ustawą o Inspekcji Sanitarnej, to wszyscy pracownicy Śląskiej Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej otrzymali uprawnienia do przeprowadzania działań kontrolnych.

Z informacji uzyskanych od Pani Dyrektor Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Katowicach wynika, że do dnia 31 maja 1999 roku wszyscy pracownicy Śląskiej Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Katowicach, z wyjątkiem kierownika Działu Zamiejscowego w Częstochowie dr Marka Grabowskiego, otrzymali umowy o pracę na czas nieokreślony.

Z dokumentów, otrzymanych od Pani dyrektor Ewy Zbrojkiewicz wynika, że w chwili obecnej ustalany jest jednolity tekst zarządzenia, określającego sposób postępowania, procedurę uczestnictwa wszystkich pracowników Śląskiej Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w tworzeniu tzw. środka specjalnego, co umożliwi pracownikom równoprawne uzyskiwanie dodatkowego wynagrodzenia.

Sprawy związane z przygotowaniem umów w zakresie utylizacji odpadów, powstających w pracowni bakteriologicznej i wirusologicznej oraz w punkcie szczepień w stacji, pozostają w kompetencji Działu Zamiejscowego. Pomimo skierowania pisma w tej sprawie w lutym br., kierownik Działu Zamiejscowego w Częstochowie nie przedłożył Dyrektorowi Śląskiej Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej do podpisania umowy z zakładem utylizacji w Częstochowie.

Sprawa postępowania mandatowego została przedstawiona w piśmie ZPL-070-8/99, zawierającym odpowiedź na drugie oświadczenie Pana Senatora.

Szanowna Pani Marszałek,

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 26 maja 1999 r. znak: AG/043/232/99/IV oświadczeniem Pana senatora Wiesława Pietrzaka w sprawie limitowania środków Funduszu Pracy na roboty publiczne uprzejmie informuję, co następuje:

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. z 1997 r. Nr 25, poz. 128 z późn. zm.) dysponentem głównym Funduszu Pracy jest Prezes Krajowego Urzędu Pracy. Dysponentami niższego stopnia są dyrektorzy wojewódzkich urzędów pracy oraz kierownicy powiatowych urzędów pracy.

W związku z powyższym, limity wydatków w danym roku budżetowym na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu, ustalane są dla poszczególnych województw (dyrektorów wojewódzkich urzędów pracy) przez Prezesa Krajowego Urzędu Pracy, z uwzględnieniem środków Funduszu Pracy przewidzianych na ten cel w ustawie budżetowej. Natomiast limity dla poszczególnych powiatów (kierowników powiatowych urzędów pracy) ustalane są przez dyrektorów wojewódzkich urzędów pracy, w ramach limitu określonego dla województwa.

Limit wydatków Funduszu Pracy określony w przyjętej przez Sejm RP ustawie budżetowej na 1999 r. przewiduje na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu kwotę 1.072.500 tys. zł. (w ujęciu kasowym 1.160.500 tys. zł.), w tym na roboty publiczne 200 mln zł., tj. 18,6%.

Należy zaznaczyć, że kwota wydatków na roboty publiczne na 1999 r. jest o 39,7% niższa niż przewidywała ustawa budżetowa na 1998 r.

Prezes Krajowego Urzędu Pracy, limity wydatków w 1999 r. na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu dla poszczególnych województw, ustalił z uwzględnieniem przede wszystkim: liczby zarejestrowanych bezrobotnych (w tym z prawem do zasiłku), stopy bezrobocia, liczby bezrobotnych kobiet, absolwentów, zamieszkałych na wsi, długotrwale bezrobotnych oraz zapotrzebowania urzędów pracy na realizację konkretnych programów rynku pracy, stwarzających szansę uzyskania zatrudnienia przez bezrobotnych po ukończeniu tych programów.

Ustalony zestaw kryteriów umożliwił w sposób obiektywny dokonanie podziału środków Funduszu Pracy na poszczególne województwa. Podział stanowił podstawę do negocjacji kontraktów zadaniowych z dyrektorami wojewódzkich urzędów pracy.

Przy podpisywaniu kontraktów zadaniowych ustalono, że na roboty publiczne wojewódzkie urzędy pracy będą przeznaczać do 19% przyznanego im limitu, co jest zgodne ze strukturą wydatków przewidzianą w ustawie budżetowej na 1999 r. jednakże ostateczną strukturę wydatków na poszczególne formy ustalają dyrektorzy wojewódzkich urzędów pracy, uwzględniając sytuacją na lokalnym rynku pracy oraz zapotrzebowanie i możliwości realizacji określonych programów rynku pracy.

W trakcie negocjacji wzięto dodatkowo pod uwagę efektywność zatrudnieniową i koszt ponownego zatrudnienia po aktywnych programach rynku pracy.

Z prowadzonych przez Krajowy Urząd Pracy analiz wydatków Funduszu Pracy wynika, że najdroższym programem aktywnych form przeciwdziałania bezrobociu są roboty publiczne. W 1998 r. udział osób zatrudnionych po robotach publicznych do osób, które te prace zakończyły wynosił 11,8% (w 1997 r. 7,1%), co spowodowało, iż przeciętny koszt ponownego zatrudnienia jednego bezrobotnego ukształtował się na poziomie 25.362,2 zł. Dla porównania wskaźnik zatrudnienia po pracach interwencyjnych wyniósł 64,1%, (w 1997 r. 56,8%) a koszt ponownego zatrudnienia wynosił 3.873,0 zł.

Najtańszą i efektywną formą były szkolenia bezrobotnych. Wskaźnik zatrudnienia po szkoleniach wyniósł 51,8%, (w 1997 r. 49,0%) a koszt ponownego zatrudnienia 1.508,6 zł.

Rozumiejąc potrzebę wykonywania przez samorządy lokalne niektórych zadań poprzez angażowanie bezrobotnych w ramach robót publicznych, ta forma efektywności zawodowej jest i będzie kontynuowana, pomimo niskiej jej efektywności i wysokich kosztów ponoszonych z Funduszu Pracy. Dotyczy to szczególności rejonów, w których brak jest możliwości realizacji innych form aktywizacji zawodowej bezrobotnych.

Jednocześnie nadmieniam, że środki Funduszu Pracy na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu w przeszłości nie zabezpieczały w pełni i nie zapewniają również w 1999 r. występujących potrzeb. Jedną z przyczyn tej sytuacji w 1999 r. jest ustalenie przez Sejm RP niższej od proponowanej wysokości składki na Funduszu Pracy.

Przekazując niniejszą informację

Łączę wyrazy szacunku

Longin Komołowski

Szanowna Pani Marszałek

W związku z oświadczeniami złożonymi przez Senatora Zbigniewa Kulaka podczas 32 i 35 posiedzenia Senatu, przesyłam w załączeniu kopię pisma zawierającego wyjaśnienia Prezesa Zarządu Banku Gospodarki Żywnościowej S.A. dotyczące zbycia akcji Cukrowni Opalenica.

Przedstawiając powyższe informacje chciałbym wyrazić nadzieję, że przyczynią się one do wyjaśnienia wątpliwości wyrażonych w wystąpieniach Pana Senatora.

Szanowny Panie

W odpowiedzi na Pana pismo z dnia 12.04.1999 r. (MSP/DSSiIF/WIF/1283/99/SB) w sprawie pytań Senatora Zbigniewa Kulaka pragnę wyjaśnić co następuje.

W wyniku bankowego postępowania ugodowego zawartego w dniu 30 czerwca 1995 r. z Cukrownią Opalenica S.A., BGŻ S.A. otrzymał 6.628.735 sztuk akcji serii F, które zostały zarejestrowane przez sąd w dniu 31 lipca 1998 r.

Po przeprowadzeniu przez BGŻ S.A. analizy sytuacji ekonomiczno-finansowej Cukrowni oraz oceny branży, Bank uznał, że przewidywana prywatyzacja przemysłu cukrowniczego w Polsce, doprowadzi do sytuacji, w której rynek cukru zostanie w najbliższym czasie podzielony pomiędzy duże koncerny, tak jak stało się to kilkanaście lat temu w Europie Zachodniej oraz kilka lat temu w byłej NRD. Mając na uwadze przewidywany rozwój zmian w branży cukrowniczej, Cukrownia Opalenica S.A. bez dużych inwestycji skierowanych na zwiększenie mocy produkcyjnych, obniżenie kosztów wytwarzania oraz podwyższenie limitu produkcji cukru nie będzie się w stanie utrzymać w dłuższym okresie na rynku.

Ocena Banku została potwierdzona osiągniętą przez cukrownię Opalenica S.A. stratą za rok ubiegły w wysokości 2.456.755,17 zł oraz pojawieniem się problemów z płynnością finansową. Istotne znaczenie dla oceny sytuacji miały również oczekiwania pracowników, związków zawodowych i plantatorów dotyczące wprowadzenia inwestora branżowego, który zagwarantuje dalszy rozwój cukrowni. Przedłużanie niepewności z tym związanej mogłoby doprowadzić do poważnych napięć w Spółce.

Mając na uwadze powyższe przesłanki Bank, w celu rozpoznania zainteresowania akcjami Cukrowni, rozesłał zaproszenia do rozpoczęcia negocjacji w sprawie sprzedaży akcji Cukrowni Opalenica S.A., do podmiotów krajowych i zagranicznych.

Bank nie przyjął procedury przetargu publicznego, która spowodowałaby sytuację określoną w art. 2 Ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. (Dz.U. z dnia 3 października 1997 r.) Prawo o publicznym obrocie papierami wartościowymi, ponieważ oznaczałoby to długą i kosztowną procedurę związaną ze spełnieniem szeregu wymogów formalnych wymaganych przy dopuszczeniu papierów wartościowych do publicznego obrotu. Długotrwała procedura związana z dopuszczeniem akcji Cukrowni do publicznego obrotu wpłynęłaby niekorzystnie na sytuację ekonomiczno-finansową Spółki, narażając ją dodatkowo na ryzyko braku zgody ze strony Komisji Papierów Wartościowych i Giełd.

Dokonanie przez Bank powyższego wyboru w zakresie sposobu dokonania sprzedaży akcji Cukrowni Opalenica S.A. było możliwe, ponieważ BGŻ jako Spółka Akcyjna nie podlega obowiązkowi organizowania przetargów.

Na zaproszenie Banku odpowiedziały trzy firmy, poprzez złożenie przedmiotowych ofert.

Najważniejszym kryterium oceny ww. ofert była proponowana cena za akcje oraz warunki płatności. Ponadto wzięto pod uwagę dotychczasowe relacje z poszczególnymi oferentami, ich propozycje przyszłej współpracy, doświadczenia w branży cukrowniczej i ich plany strategiczne w Polsce.

W związku z powyższym Bank Gospodarki Żywnościowej S.A. zawarł w dniu 28.01.1999 r. z firmą Nordzucker AG warunkową umowę sprzedaży 6.428.735 akcji, które Cukrownia Opalenica S.A. zatrzymała, w związku z postanowieniami art. 437 § 2 kh. Zgodnie z umową własność ww. akcji przejdzie na firmę Nordzucker AG po uzyskaniu wymaganych przez prawo zezwoleń oraz spełnieniu warunku zawartego w art. 347 1 kh. Do tego momentu firma Nordzucker AG uzyskała od BGŻ S.A. pełnomocnictwo do reprezentowania Banku na Walnych Zgromadzeniach Akcjonariuszy Cukrowni Opalenica S.A. Zawarta umowa nie narusza obowiązującego w Polsce prawa.

Chciałbym Pana Dyrektora poinformować, że uzyskana cena za akcje Cukrowni jest dla Banku bardzo korzystna, w porównaniu do wcześniej uzyskanych cen transakcyjnych w trakcie prywatyzacji cukrowni w Polsce. Jest ona wyższa od najwyższej ceny transakcyjnej uzyskanej w sześciu transakcjach sprzedaży cukrowni w Polsce, przeliczonej na limit produkcji cukru.

Wyrażam ponadto przekonanie, że podjęta przez Bank decyzja odnośnie wprowadzenia inwestora do Cukrowni Opalenica S.A. ustabilizuje jej sytuację oraz umożliwi dalszy rozwój.

Jednocześnie pragnę Pana przeprosić za brak szczegółów dotyczących transakcji, wynikający z obowiązku zachowania przez Bank tajemnicy handlowej.

Z poważaniem

Michał Machlejd

Szanowna Pani Marszałek

W nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez senatora Pana Wiesława Pietrzaka podczas 36 posiedzenia Senatu RP w dniu 21 maja 1999 r. w sprawie zadłużenia placówek ochrony zdrowia byłego województwa suwalskiego uprzejmie informuję, że:

zgodnie z art. 80 ustawy z dnia 13 października 1998 r.- Przepisy wprowadzające ustawy informujące administrację publiczną, zobowiązania finansowe państwowych jednostek budżetowych i zakładów budżetowych, przejmowanych przez jednostki samorządu terytorialnego są zobowiązaniami Skarbu Państwa.

Zobowiązania zakładów opieki zdrowotnej winny przejąć organy założycielskie jednostek, które dokonały ich przekształcenia w samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej.

W przypadku zakładów samodzielnych, zgodnie z art. 35b ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej z późn. zm. prowadzą one samodzielną gospodarkę finansową, pokrywając z posiadanych środków i uzyskiwanych przychodów koszty działalności i zobowiązań.

W związku z przygotowywaniem jednostek ochrony zdrowia do funkcjonowania w nowym systemie ubezpieczeń zdrowotnych, Zakłady Opieki Zdrowotnej byłego województwa suwalskiego były dofinsowywane ze środków budżetu państwa z roku 1996 i 1997, w tym:

- na restrukturyzację zobowiązań jednostek ochrony zdrowia ubiegających się o uzyskanie statusu zakładu samodzielnego, przyznane zostały Wojewodzie Suwalskiemu, z rachunku depozytowego środki w wysokości 15 365 399 zł. w tym dla Zespołu Opieki Zdrowotnej w Węgorzewie 1 547 053 zł.

- z rezerwy celowej, zaplanowanej w 1997 r. na stworzenie warunków do przekształcenia jednostek budżetowych ochrony zdrowia w samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej m.in. w celu dostosowania ich działalności do systemu ubezpieczeń zdrowotnych, Wojewoda Suwalski otrzymał dodatkowo kwotę 13 396 000 zł., z tego dla Zakładu Opieki Zdrowotnej w Giżycku 589 000 zł. oraz dla ZOZ w Węgorzewie 50 000 zł.

Łącznie na usprawnienie procesu przekształceń placówek służby zdrowia w 1997 r. przyznano dla województwa suwalskiego środki w wysokości 28 761 000 zł.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że Zakłady Opieki Zdrowotnej w Giżycku i w Węgorzewie brały udział w programie pilotażowo-wdrożeniowym, uruchomionym w 1996 r., celem którego była pomoc zakładom w procesie usamodzielniania ich gospodarki finansowej. Wysokość wsparcia finansowego była akceptowana przez Wojewodę Suwalskiego i wynosiła dla województwa 3 794 000 zł.

Wyżej wymienione dofinansowywanie zakładów opieki zdrowotnej byłego województwa suwalskiego było znaczne i powinno poprawić sytuację ekonomiczną zakładów, a przede wszystkim dostosować ich działalność do funkcjonowania w warunkach rynkowych.

W ustawie budżetowej na rok 1998 nie zaplanowano środków rezerwowych na spłatę zobowiązań występujących w ochronie zdrowia.

Szanowna Pani Marszałek

W nawiązaniu do pisma Pani Marszałek z dnia 26.05.1999 r. dotyczącego oświadczenia złożonego przez senatora Zbigniewa Kulaka w sprawie Fabryki Urządzeń Technicznych "AGRARIA" S.A. z siedzibą w Gostyniu, pragnę poinformować co następuje:

Ministerstwo Skarbu Państwa, od momentu powzięcia wiadomości o trudnej sytuacji ekonomiczno-finansowej Spółki AGRARIA S.A. podejmowało intensywne działania w celu skutecznego rozwiązania zaistniałego problemu jak i sanacji ww. podmiotu. Podstawową kwestią do rozwiązania jest nieuregulowany stan prawny posiadanych przez Spółkę gruntów wynikający z decyzji reprywatyzacyjnej Ministerstwa Ochrony Środowiska Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 3 listopada 1998 r. (Decyzja stwierdzała nieważność na podstawie art. 156 § 1 pkt 2, w związku z art. 157 § 1 i 2 KPA Orzeczenia nr 27 Ministra Leśnictwa z dnia 20 kwietnia 1950 r. o przejęcia przedsiębiorstwa na własność Państwa w części dotyczącej przedsiębiorstwa "Tartak i Stolarnia Z. Grzymisławskich oraz Orzeczenia Ministra Leśnictwa z dnia 22 marca 1952 w sprawie zatwierdzenia protokołu zdawczo-odbiorczego ww. przedsiębiorstwa). W przypadku uprawomocnienia się powyższej decyzji Spółka zobowiązana będzie do zwrotu posiadanych nieruchomości obecnym spadkobiercom p. Grzymisławskim.

Pragnę zwrócić uwagę, że decyzja reprywatyzacyjna skutkująca niekorzystnymi konsekwencjami dla jednoosobowej spółki Skarbu Państwa została powzięta bez konsultacji z Ministerstwem Skarbu Państwa. O zaistniałych okolicznościach MSP zostało poinformowane przez Zarząd Spółki. Pomimo tego faktu, Departament Nadzoru i Prywatyzacji I MSP pismem z dnia 26.02.1999 r. przedstawił Biuru Oceny Skutków i Działań w Środowisku Ministerstwa Ochrony Środowiska Zasobów Naturalnych i Leśnictwa swoje stanowisko w kwestii wpływu zaistniałego stanu rzeczy na prywatyzację przedsiębiorstwa. W piśmie stwierdzono, że unieważnienie wspomnianych orzeczeń skutkujących przywróceniem spadkobiercom prawa do wydania w naturze mienia stanowiącego 2/3 powierzchni przedsiębiorstwa, może uniemożliwić przeprowadzenie prywatyzacji Spółki, pozbawiając ją praktycznie możliwości pozyskania inwestora strategicznego, co przy obecnym stanie rzeczy grozi ogłoszeniem upadłości przedsiębiorstwa.

W międzyczasie MSP prowadziło prace związane z poszukiwaniem dla Spółki "AGRARIA" S.A. inwestora strategicznego. Z uwagi na trudną sytuację ekonomiczno-finansową Spółki prowadzone były rozmowy z podmiotami zainteresowanymi nabyciem jej akcji, jednakże ze względu na ww. kwestię własnościową, zainteresowane podmioty nie zdecydowały się na wejście do Spółki w roli inwestora.

Przedstawiciel Ministerstwa Skarbu Państwa uczestniczył w spotkaniu w siedzibie Spółki w Gostyniu w dniu 20.04.1999 r. poświęconemu zagadnieniom reprywatyzacji i prywatyzacji Spółki "AGRARIA S.A., w trakcie którego prowadzone były rozmowy ze spadkobiercami odnośnie dalszej sytuacji przedsiębiorstwa w świetle toczącego się w NSA postępowania odwoławczego od ww. decyzji. W trakcie spotkania ustalono, że celem przyśpieszenia rozwiązania kwestii reprywatyzacyjnej Zarząd Spółki przedstawi spadkobiercom projekt umowy przedwstępnej dotyczącej wyrażenia przez nich zgody na zbycie przez Spółkę nieruchomości, w zamian za wycofanie przez Zarząd skargi do NSA na decyzję MOŚZNiL z dnia 3.11.1999 r. Należy zwrócić uwagę, że podejmowane do tego czasu przez Zarząd działania na rzecz wspólnego ustalenia ze spadkobiercami (25 osób) strategii dysponowania wspomnianymi nieruchomościami nie przynosiły oczekiwanych rezultatów.

Kontynuacją powyższego spotkania była wizyta p. Grzymisławskich i Zarządu Spółki "AGRARIA" w siedzibie MSP w dniu 30.05.1999 r., w trakcie której reprezentanci spadkobierców obecni na spotkaniu wyrazili wolę rozwiązania kwestii reprywatyzacyjnej. Sprecyzowano zapisy ww. umowy przedwstępnej. Zarząd Spółki zobowiązał się do przedstawienia wyceny nieruchomości i sporządzenia finalnej wersji umowy przedwstępnej. Natomiast spadkobiercy zobowiązali się uzyskać do dnia 20.06.1999 r. od wszystkich pozostałych współwłaścicieli, legitymację (notarialne pełnomocnictwa) do prowadzenia rozmów w tej kwestii i podpisania umowy.

Jest to niewątpliwie szansa do Spółki na pozyskanie inwestora strategicznego i sanację przedsiębiorstwa. Ministerstwo Skarbu Państwa przewiduje w dniu 23 czerwca 1999 r. przeprowadzenie rozmów z potencjalnym inwestorem (Belgia) w celu omówienia zagadnienia prywatyzacji Spółki. W przypadku pozytywnego wyniku rozmów i podpisania przez Spółkę umowy przedwstępnej ze spadkobiercami, MSP przystąpi do procesu prywatyzacji Spółki. Z uwagi na bardzo złożoną sytuację podmiotu planowane jest wystąpienie do Rady Ministrów o zgodę na szczególny tryb zbycia akcji należących do Skarbu państwa zgodnie z art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych.

Z poważaniem

Szanowna Pani Marszałek

W odpowiedzi na pismo Pani Marszałek z dnia 26 maja 1999 r. dotyczące oświadczenia senatora Zbigniewa Kulaka w sprawie Fabryki Urządzeń Technicznych "AGRAARIA" S.A. z siedzibą w Gostyniu, uprzejmie informuję, że problem przeprowadzenia reprywatyzacji części majątku Spółki na postawie art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego jest w chwili obecnej przedmiotem rozmów pomiędzy przedstawicielami Ministerstwa Skarbu Państwa, Ministerstwa Ochrony Środowiska Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, Zarządem Spółki oraz pełnomocnikiem spadkobierców nieruchomości, w celu ugodowego załatwienia tej sprawy. Ugoda ma na celu umożliwienie prywatyzacji Spółki.

Jednocześnie informuję, że Minister Skarbu Państwa w piśmie z dnia 17.06.1999 r. znak: DniPI/Z/5398/99/PPF/3996 skierowanym do Pani Marszałek przedłożył szczegółową informacją dotyczącą sposobu rozwiązania problemu podniesionego w oświadczeniu Pana senatora Zbigniewa Kulaka na 36 posiedzeniu Senatu w dniu 21 maja 1999 r.

Z poważaniem

Z upoważnienia Ministra Finansów

Podsekretarz Stanu

Rafał Zagórny

Szanowna Pani Marszałek

Odpowiadając na pismo Pani Marszałek z dnia 26 maja 1999 r. (znak: AG/043/224/99/IV) w sprawie oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Jerzego Cieślaka na 36. posiedzeniu Senatu w sprawie "stworzenia jednoprocentowej rezerwy w budżetach wojewodów", uprzejmie informuję;

1. Stosownie do obowiązujących przepisów ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 155, poz. 1014 z późn. zmianami) w budżecie państwa tworzy się rezerwę ogólną, nie wyższą niż 0,2% wydatków budżetu (art. 66 ust. 1);

2. W budżecie państwa, zgodnie z normą ust. 2 art. 66 tej ustawy mogą być także tworzone rezerwy celowe, w przypadku gdy inne ustawy tak stanowią oraz na wydatki, których szczegółowy podział na pozycje klasyfikacji budżetowej nie może być dokonany w okresie opracowywania budżetu, a także na wydatki, których źródłem finansowania są środki pochodzące ze źródeł zagranicznych.

Podkreślenia wymaga, że ustawa o finansach publicznych wprowadziła istotne ograniczenia, w stosunku do poprzedniej regulacji (ustawy z dnia 5 stycznia 1991 r. - Prawo budżetowe), polegające na:

- zmniejszeniu z 1% do 0,2% wydatków budżetu państwa, wysokości rezerwy ogólnej,

- ograniczeniu rezerw celowych; łączna ich suma (z wyjątkiem rezerw na wydatki, które będą finansowane ze źródeł zagranicznych) nie może przekroczyć 5% wydatków budżetu,

- uzyskania pozytywnej opinii sejmowej komisji właściwej do spraw budżetu w przypadku potrzeby zmiany przeznaczenia rezerwy celowej.

Ustawa o finansach publicznych nie przewiduje tworzenia rezerwy w budżetach dysponentów - ministrów lub wojewodów.

Uwzględniając powyższe oraz fakt, że zmniejszyła się ilość zadań i jednostek organizacyjnych podporządkowanych wojewodom - nie znajduję uzasadnienia do wprowadzania w systemie budżetowym możliwości tworzenia przez wojewodów rezerwy na nieprzewidziane wydatki.

Pragnę dodatkowo poinformować, że ustawa o finansach publicznych bardzo rygorystycznie traktuje wszelkie odstępstwa od wielkości wydatków, zaplanowanych w ustawie budżetowej.

Szanowna Pani Marszałek

W związku z oświadczeniem Pana Senatora Jerzego Suchańskiego dotyczącym wystąpienia Marszałka Województwa Świętokrzyskiego w sprawie nadania priorytetu i zwiększenia nakładów finansowych na likwidację wyrobiska po kopalni siarki "Piaseczno" uprzejmie informuję, że Ministerstwo Gospodarki jest zainteresowane bezpiecznym dla środowiska i możliwie szybkim przeprowadzeniem procesu zabezpieczenia tego wyrobiska przed negatywnym oddziaływaniem na środowisko naturalne.

Wyrobisko po byłej kopalni Piaseczno jest obecnie własnością Elektrowni im. Tadeusza Kościuszki "Połaniec" w Połańcu, która miała składować w nim odpady paleniskowe.

Zaszłości związane z brakiem zgody mieszkańców na wykorzystanie wyrobiska po kopalni "Piaseczno" na składowanie odpadów (ciągle brak tej zgody), oraz szczupłe środki budżetowe nie pozwalały na wykonywanie prac likwidacyjnych zgodnie z harmonogramem założonym w projekcie opracowanym przez Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Przemysłu Siarkowego Siarkopol w Tarnobrzegu, wyłonionym w drodze konkursu.

W roku 1997 wykonana została część prac projektowych, pozwalająca na wprowadzenie rozwiązań technicznych dotyczących sposobu zabezpieczenia wyrobiska po kopalni "Piaseczno" i sposobu rekultywacji terenów wokół wyrobiska w nawiązaniu do planów zagospodarowania przestrzennego gmin Łoniów i Koprzywnica.

Niedobór środków spowodował około dwuletnie opóźnienia w procesie likwidacji Kopalni Siarki "Machów" oraz to, że realizacja planowanych w roku 1998 prac projektowych związanych z zabezpieczeniem wyrobiska po kopalni "Piaseczno" nie została zakończona.

W związku z bardzo trudną sytuacją całego górnictwa siarki pod koniec 1998 roku powołany został przy Ministrze Pracy, Zespół Trójstronny ds. Restrukturyzacji Górnictwa i Przetwórstwa Siarki.

Ministerstwo Gospodarki zobowiązane zostało do opracowania kompleksowego "Programu Górnictwa i Przetwórstwa Siarki".

Pierwszy etap programu stanowi podsumowanie dotychczasowych działań restrukturyzacyjnych prowadzonych przez przedsiębiorstwa przemysłu siarkowego, polegające między innymi na pracach likwidacyjnych związanych z usuwaniem zagrożeń ekologicznych oraz ograniczeniem i racjonalizacją zatrudnienia. Zawiera również analizę rynków siarki oraz opis sytuacji ekonomicznej przedsiębiorstw sektora siarkowego i wnioski z ww. analiz wypływające. Określa cele i zadania całego programu. Przedstawia koncepcję dalszej restrukturyzacji zatrudnienia.

"Program restrukturyzacji górnictwa i przetwórstwa siarki - etap pierwszy" był dnia 25 maja br. przedmiotem obrad Kierownictwa Ministerstwa Gospodarki.

Kierownictwo uznało, że dla sektora przemysłu siarkowego korzystne będzie przedstawienie pod obrady KERM, a następnie Rady Ministrów całości programu restrukturyzacji górnictwa i przetwórstwa siarki.

Z przyjętego harmonogramu prac wynika, że program opracowany zostanie do końca września br.

Celem całego programu jest:

- Doprowadzenie do efektywności ekonomicznej możliwie najszerszej części sektora górnictwa, przetwórstwa i ekspedycji siarki, likwidacji trwale nierentownych obszarów działalności i dostosowanie potencjału wydobywczego i zatrudnienia do poziomu możliwości zbytu siarki i jej produktów.

- Maksymalne złagodzenie dla pracowników przemysłu siarkowego i lokalnego rynku pracy skutków szybko malejącej liczby miejsc pracy w przemyśle siarkowym.

- Usunięcie zagrożeń, które powstały w wyniku eksploatacji odkrywkowych i otworowych kopalń siarki w tym wyrobiska po kopalni siarki "Piaseczno" i zabezpieczenie wymaganego poziomu ochrony środowiska oraz aktualizacja programów likwidacji.

Aktualizacja programów - konieczna ze względu na powstałe opóźnienia procesu likwidacji i rekultywacji kopalń oraz ze względu na wprowadzenie niezbędnych zmian w technologii zabezpieczania wyrobiska w "Piasecznie" - pozwoli na ustalenie potrzebnego czasu i wysokości środków niezbędnych do przeprowadzenia całego procesu restrukturyzacji górnictwa siarki oraz na likwidację zagrożeń ekologicznych wynikających z prowadzonej w przeszłości eksploatacji siarki.

Aktualizacja obejmować będzie również organizację i harmonogram działań związanych z przeprowadzeniem procesu zabezpieczenia wyrobiska po kopalni siarki "Piaseczno" w skojarzeniu z likwidacją Kopalni Siarki Machów.

Ustalony termin opracowania programu pozwoli na określenie w nim wysokości środków, które należy zabezpieczyć w ustawie budżetowej na 2000 rok.

Mam nadzieję, że opracowanie i przyjęcie "Programu Restrukturyzacji Górnictwa i Przetwórstwa Siarki" pozwoli na kompleksową realizację likwidacji zagrożeń ekologicznych powstałych na skutek eksploatacji złóż siarki.

Szanowna Pani Marszałek

W związku z pismem Marszałek , w sprawie zajęcia stanowiska wobec oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Grzegorza Lipowskiego, postulującego przeprowadzenie przez NIK kontroli prawidłowości zaniechania nakładania mandatów przez SANEPID w Katowicach w 1999 r. uprzejmie powiadamiam, że kontrola ta będzie podjęta w III kwartale bieżącego roku.

O dokonanych ustaleniach zostanie Pani Marszałek poinformowana niezwłocznie po zakończeniu procesu kontroli.

Łączę wyrazy szacunku

Janusz Wojciechowski

Szanowna Pani Marszałek

W nawiązaniu do oświadczenia Senatora Zbigniewa Antoszewskiego, z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów Pana Jerzego Buzka, przedkładam, poniższe wyjaśnienia.

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej ustanawia autonomię Państwa i Kościoła i jednocześnie zapewnia każdemu swobodę wyrażania przekonań religijnych, światopoglądowych i filozoficznych.

Nie dostrzegam nic zdrożnego w fakcie połączenia obchodów Święta Narodowego 3 Maja i Święta Najświętszej Marii Panny Królowej Polski. Zarówno uchwalenie Konstytucji, jak i wyniesienie Najświętszej Marii Panny na tron polski przez króla Jana Kazimierza tkwią silnie w świadomości Polaków, jako momenty przełomowe w historii kraju i narodu.

Odnoszę wrażenie, że Senator Antoszewski dostrzegł w połączeniu obchodów tych dwóch świąt tylko element ideologiczny, a nie chęć uczczenia dwóch bardzo dostojnych wydarzeń w historii Rzeczypospolitej.

Nie chciałbym natomiast wypowiadać się w sprawie składu Społecznego Komitetu Obchodów Świąt i Rocznic Narodowych im. Grzegorza Palki. Wydaje mi się, że to wszystkie ugrupowania polityczne działające w Łodzi powinny szukać consensusu w tej sprawie. Ingerencja Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji byłaby z pewnością poczytana za działanie niedemokratyczne.

Janusz Tomaszewski

Szanowna Pani Marszałek

Nawiązując do przesłanego przy piśmie z dnia 26 maja 1999 r. Nr AG/043/225/99/IV oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Adama Glapińskiego podczas 36 posiedzenia Senatu RP w dniu 21 maja 1999 r. w sprawie oddłużenia placówek oświatowo-wychowawczych przejętych z dniem 1 stycznia 1999 r. do obligatoryjnego prowadzenia przez Miasto i Gminę Tarnów, uprzejmie proszę Panią Marszałek o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Powstałe do dnia 31 grudnia 1998 r. zobowiązania szkół i placówek oświatowych zostały przejęte przez poszczególnych wojewodów - zgodnie z wytycznymi określającymi zasady przejmowania zobowiązań Skarbu Państwa w celu realizacji postanowień art. 80 ustawy z dnia 19 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administracją publiczną (Dz.U. Nr 133, poz. 872, z późniejszymi zmianami), przesłanymi do wojewodów przy pismach Ministerstwa Finansów z dnia 5 stycznia 1999 r. Nr BP 10-5100-1/99 oraz z dnia 18 marca br. Nr BP 5-511-63/99.

W końcu kwietnia oraz w pierwszej dekadzie maja br. wojewodowie nadesłali do Ministerstwa Finansów zbiorcze sprawozdania o stanie zobowiązań jednostek oświatowych zaliczanych do działu 79 - oświata i wychowanie. Analiza ww. zbiorczych sprawozdań wskazała na konieczność zweryfikowania ich pod względem prawidłowości sporządzania.

Obecnie dla województw, które przekazały skorygowane sprawozdania o stanie zobowiązań jednostek oświatowych zaliczanych do działu 79 - oświata i wychowanie, sporządzone zostały decyzje, na podstawie których zostaną przekazane do budżetów wojewodów odpowiednie środki na uregulowanie ww. zobowiązań.

Ponadto pragnę nadmienić, iż zakończony został proces weryfikacji zobowiązań jednostek oświatowych prowadzonych do końca 1998 r. przez Ministra Kultury i Sztuki oraz Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej, a środki na uregulowanie tych należności zostały przekazane w maju br. decyzją Ministra Finansów do budżetów tych ministrów.

Zgodnie z ww. wytycznymi Ministerstwa Finansów, środki na restrukturyzację zobowiązań, nie będą przekazywane do szkół i placówek oświatowych, lecz bezpośrednio ich wierzycielom przez właściwych dysponentów części budżetowych, tj. poszczególnych wojewodów bądź ministrów.

W związku z powyższym, po przekazaniu środków na spłatę zobowiązań Skarbu Państwa z części 83 - Rezerwy celowe do części 85 - Budżety wojewodów, sprawa uregulowania zadłużenia szkół i placówek oświatowych, przejętych przez gminę Tarnów z dniem 1 stycznia 1999 r., pozostawać będzie w kompetencji Wojewody Małopolskiego.

Jednocześnie pragnę poinformować, iż w związku z przejęciem przez Skarb Państwa, określonych w art. 80 ww. ustawy - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną - zobowiązań jednostek budżetowych i zakładów budżetowych przejmowanych przez jednostki samorządu terytorialnego egzekucja administracyjna powyższych należności przez Urzędy Skarbowe nie może być prowadzona do majątku tych jednostek.

Wszczęte przez organ egzekucyjny postępowania egzekucyjne w celu ściągnięcia należności urzędu skarbowego podlegają umorzeniu, a wyegzekwowane kwoty wraz z kosztami egzekucyjnymi powinny być zwrócone przejętym przez jednostki samorządu terytorialnego jednostkom budżetowym lub zakładom budżetowym. Natomiast refundacji zwróconej kwoty, na którą został wystawiony tytuł wykonawczy, urząd skarbowy może się domagać od wojewody, jako reprezentanta Skarbu Państwa.

W celu uniknięcia występowania nieprawidłowości w tym zakresie w kwietniu br. skierowane zostało do podległych organów egzekucyjnych stosowne pismo wskazujące zasady i tryb postępowania.

Szanowna Pani Marszałek

Odpowiadając na wystąpienie Pani Marszałek z dnia 11 maja 1999 r., Nr AG/043/205/99/IV, nawiązujące do oświadczenia złożonego przez Senatora Rzeczypospolitej Polskiej, Pana Stanisława Gogacza w sprawie udzielenia w roku bieżącym pomocy budżetowej w finansowaniu modernizacji i rozbudowy budynku Wojewódzkiej Stacji Pogotowia Ratunkowego w Lublinie, przy ul. Spadochroniarzy 8 - w porozumieniu z Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej - uprzejmie wyjaśniam, co następuje.

Pewne możliwości przeznaczenia dodatkowych środków budżetowych - w kwocie 82.000 tys. zł - na dotacje celowe dla organów założycielskich samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej na zadania własne bieżące i inwestycyjne związane z dofinansowaniem kosztów wdrażania reform w ochronie zdrowia stwarza artykuł 50 ust. 1 ustawy budżetowej na rok 1999 z dnia 17 lutego 1999 r. (Dz.U. Nr 17, poz. 154).

Zgodnie z przepisem zawartym w ust. 2 powołanego artykułu 50, szczegółowe zasady udzielania i sposób rozliczania dotacji, o której mowa w 1, określi Rada Ministrów w drodze rozporządzenia.

Pragnę uprzejmie poinformować Panią Marszałek, że projekt rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie szczegółowych zasad udzielania i sposobu rozliczenia dotacji z rezerwy celowej budżetu państwa na 1999 r. dla organów założycielskich samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, na zadania własne i bieżące związane z dofinansowaniem kosztów wdrożenia reform w ochronie zdrowia, obecnie znajduje się w toku uzgodnień międzyresortowych. W projekcie tym zawarte zostały kryteria i zasady przyznawania środków z tej rezerwy.

Po ukazaniu się powołanego rozporządzenia organy założycielskie samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej będą przedkładać u właściwego wojewody odpowiednie wnioski wraz z merytorycznym uzasadnieniem. Po dokonaniu ich weryfikacji Minister Zdrowia i Opieki Społecznej podejmie decyzję o podziale rezerwy celowej.

Szanowna Pani Marszałek

w odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Józefa Kuczyńskiego do protokołu 36. posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 21 maja br. w sprawie zabytkowych mebli gdańskich, które stanowiły wyposażenie pomieszczenia Klubu Garnizonowego w Elblągu, uprzejmie informuję, że treść przedmiotowego oświadczenia została wnikliwie przeanalizowana przez podległe mi służby.

Rezultatem tej czynności było potwierdzenie słuszności realizowanych w resorcie Obrony Narodowej przedsięwzięć zmierzających do poprawy racjonalności gospodarowania mieniem ruchomym w wojsku - w tym będącymi w posiadaniu jednostek (jakkolwiek w niewielkich ilościach) kosztownymi meblami zabytkowymi i stylowymi.

Działanie takie - jak już stwierdziłem odpowiadając (pismem z dnia 22.04.1999 r.) na skierowaną do mnie interwencję Pana Senatora Józefa Kuczyńskiego - jest podyktowane troską o mienie Skarbu Państwa, której podstawę prawną stanowią przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury (Dz.U. Nr 10, poz. 48 z późn. zm.), gdzie między innymi art. 25 określa, że właściciel i użytkownik zabytku, każdy w zakresie swoich obowiązków, obowiązani są dbać o zachowanie, a w szczególności zabezpieczyć przed zanieczyszczeniem, uszkodzeniem i dewastacją.

W lipcu 1998 r. w całych Siłach Zbrojnych - nie tylko w Elblągu - został przeprowadzony, zgodnie z poleceniem Departamentu Infrastruktury MON, przegląd mebli zabytkowych i stylowych. Pismem okólnym z dnia 6 lipca 1998 r. nakazano pozostawienie u użytkowników jedynie mebli znajdujących się w zadawalającym stanie utrzymania i eksploatowanych w odpowiednich warunkach oraz przysługujących tym użytkownikom zgodnie z obowiązującymi w wojsku normatywami należnościowymi. W innym przypadku - niewłaściwie użytkowane bądź niezgodne z normatywem meble podlegały zdeponowaniu w magazynach rejonowych organów infrastruktury, celem poddania ich profesjonalnym zabiegom konserwatorskim, a następnie wykorzystania do wyposażenia reprezentacyjnych obiektów wojskowych o stosownej dla całego typu sprzętu intensywności eksploatacyjnej. W miejsce wycofanych mebli, dotychczasowym ich użytkownikom zagwarantowano przydział wyposażenia zgodnego z obowiązującymi w wojsku standardami i normatywami.

Ponieważ w ocenie podległych mi organów infrastruktury, sprawujących nadzór nad gospodarką sprzętem kwaterunkowym w wojsku, zarówno dotychczasowy stan utrzymania mebli użytkowych w Klubie Garnizonowym - Elbląg, jak i perspektywy poprawnej ich eksploatacji w przyszłości nie były zadowalające, a ponadto pod względem standardu nie odpowiadały one obowiązującym normatywom dla klubów garnizonowych - wycofane zostały z tamtejszego klubu. Z przykrością muszę podkreślić, iż stan zaniedbania przedmiotowych sprzętów stwierdzono w komisyjnym protokole z dnia 12.03.1993 r., w treści którego zapisano m.in.: "Stan zachowania ich nie jest najlepszy, wymagają szybkiej specjalistycznej renowacji". Ponieważ użytkownik mebli nie podjął właściwych działań służących poprawie ich stanu technicznego, a więc nie dopełnił obowiązków nałożonych art. 25 ustawy o ochronie dóbr kultury, decyzję Szefa Rejonowego Zarządu Infrastruktury (RZI) w Olsztynie, podjętą po 5 latach oczekiwań, uznaję za prawidłową i niezbędną do wykonania postanowień tej ustawy.

Odnosząc się do zarzutu Pana Senatora o braku zgody na wywóz mebli zabytkowych pragnę wyjaśnić, że wynikł on z różnej interpretacji art. 5 ustawy o ochronie dóbr kultury dokonanej przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków i Generalnego Konserwatora Zabytków.

Decyzję, w sprawie wpisania dobra kultury do rejestru zabytków podjął Wojewódzki Konserwator Zabytków w Elblągu w dniu 15 października 1998 r. (L.dz. PZOS/XI/2138/98), a więc trzy miesiące po wydaniu przez Szefa RZI polecenia zdania przedmiotowych mebli do magazynów. W dokumencie tym Wojewódzki Konserwator Zabytków powołał się na art. 5 pkt 1 ustawy o ochronie dóbr kultury, który to przepis zabrania przemieszczania zabytków ruchomych bez zgody konserwatora. Należy jednocześnie zaznaczyć, że decyzja została w tej części uchylona w dniu 12 lutego 1999 r. (nr DN-EJ/9-E/577-d/99) przez Generalnego Konserwatora Zabytków, który za podstawę uznania przedmiotowych mebli za zabytki podał art. 5 pkt 11 przywołanej ustawy. Między innymi znalazło się tam następujące sformułowanie "wpis do rejestru zabytków kompletu mebli gabinetowych nie oznacza zakazu ich przemieszczania tym bardziej, że nie są one związane pod względem historycznym czy artystycznym z budynkiem, w którym się obecnie znajdują".

W sposób zasadniczy zmienia to stan prawny niniejszego zespołu mebli, gdyż art. 5 pkt 11 nie ogranicza możliwości przemieszczania zabytków ruchomych, a przepisy ustawy nakładają wówczas jedynie obowiązek powiadamiania w terminie jednego miesiąca wojewódzkiego konserwatora zabytków o zmianie miejsca przechowywania zabytku ruchomego (art. 25 ust. 2 pkt 1). Powiadomienie to zostało przesłane w dniu 9 kwietnia br., a więc po 15 dniach od przewiezienia mebli.

Pragnę jednocześnie poinformować, iż proponowany zakres remontu przedmiotowych mebli opiewający na szacunkową kwotę ok. 13 tys. zł., został przesłany do Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Warszawie w dniu 21 kwietnia br. Wymagania nałożone przez Konserwatora w zakresie technologii remontu spowodowały wzrost szacunkowych kosztów do ok. 17 tys. zł.

Niech mi wolno będzie zaznaczyć, że zasady gospodarki sprzętem kwaterunkowym w wojsku i wynikające z nich oszczędne standardy wyposażenia pomieszczeń, z którymi nie zgadza się pan Senator, są ustalane z troską o możliwie najniższe wydatki na te cele z budżetu MON. Stąd rygorystyczne ograniczenia odnoszące się do jednostek i instytucji wojskowych, zaś tylko ze względu na funkcje reprezentacyjne w nieco mniejszym stopniu dotykają pomieszczeń użytkowanych przez osoby ze ścisłego kierownictwa resortu. W obecnej sytuacji braku środków na zabezpieczenie wielu podstawowych zadań w zakresie obronności Państwa nie widzę możliwości rezygnacji z takich zaostrzeń i dofinansowywania ponadstandardowego wyposażenia pomieszczeń w garnizonach, w których nie jest to niezbędne.

Reasumując i podzielając troskę Pana Senatora Józefa Kuczyńskiego o mienie Skarbu Państwa zarządzane w podległym mi resorcie, pragnę wyrazić przekonanie, iż przekazane wyjaśnienia przyjmie Pani Marszałek ze zrozumieniem i uzna nieodzowność podjętych przez Ministerstwo Obrony narodowej działań.

Szanowna Pani Marszałek

w odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Andrzeja Mazurkiewicza podczas 36. posiedzenia Senatu RP w dniu 21 maja br. w sprawie likwidacji Jednostki Wojskowej 2098 w Białej Piskiej, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Proces restrukturyzacji Sił Zbrojnych RP jest konsekwencją nowych uwarunkowań politycznych, wojskowych i ekonomicznych. Modernizacja systemu militarnej obrony państwa wynika z przyjętych przez Radę Ministrów kierunków reform i jest realizowana zgodnie z "Programem integracji z Organizacją Traktatu Północnoatlantyckiego i modernizacji Sił Zbrojnych na lata 1998-2012". Jednocześnie został przyjęty limit liczebności naszych sił zbrojnych, który przewiduje konieczność znacznej redukcji stanów osobowych - z poziomu ok. 225 tys. w 1998 r. do 180 tys. w 2003 r., a co za tym idzie rozformowanie kolejnych związków taktycznych i oddziałów.

Jest to zarówno poważny problem organizacyjny, jak i społeczny z uwagi na potrzebę rozwiązania spraw zawodowych i rodzinnych kilku tysięcy rodzin wojskowych oraz pracowników cywilnych zatrudnionych na stanowiskach i jednostkach wojskowych ulegających likwidacji lub redukcji.

Wychodząc z założenia, iż koszty bieżącego utrzymania wojsk należy zracjonalizować przy jednoczesnym podniesieniu na wyższy poziom ich wyposażenia technicznego i szkolenia, podjęto decyzję, że jest to możliwe do osiągnięcia m.in. poprzez zmniejszenie posiadanego zasobu nieruchomości, w tym likwidacje całych garnizonów.

Mając świadomość, że są to praktycznie nieodwracalne procesy przed takim krokiem dogłębnie analizowano wszelkie uwarunkowania, zarówno wymogi operacyjne, jak i wzięto pod uwagę ocenę zagrożeń klęskami żywiołowymi i awariami przemysłowymi, a także aspekty ekonomiczne, społeczne i wymogi ochrony środowiska.

W stosunku do garnizonu BEMOWO PISKIE również były prowadzone takie analizy i prawdopodobnie stąd niepokój społeczności miasta i gminy Biała Piska.

Zapewniam jednak, że w Bemowie Piskim nadal będzie funkcjonował Ośrodek Szkolenia Poligonowego Wojsk Lądowych. Natomiast kompleks koszarowy użytkowany będzie jako baza kwaterunkowa dla jednostek wojskowych szkolących się na "Poligonie Orzysz".

Pragnę w tym miejscu wyrazić zadowolenie, iż wprowadzane w Siłach Zbrojnych RP zmiany nie stoją w sprzeczności z wszechstronnym rozwojem miasta i gminy Biała Piska oraz pozwolą spełnić postulaty władz lokalnych i miejscowej społeczności.

Przekazując powyższe wyjaśnienia pragnę wyrazić nadzieję, że uzna je Pani Marszałek za wyczerpujące.

Szanowna Pani Marszałek

w odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Wiesława PIETRZAKA podczas 36. posiedzenia Senatu RP w dniu 21 maja br., w sprawie nieprawidłowości w funkcjonowaniu Branżowej Kasy Chorych dla Służb Mundurowych, uprzejmie proszę o przyjęcie następującego stanowiska.

Zadania z zakresu ubezpieczenia zdrowotnego realizują, zgodnie z ustawą z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. z 1997 r., Nr 28, poz. 153 z późn. zm.), Kasy Chorych - instytucje samodzielne, powiadające osobowość prawną. Współdziałają przy ty z innymi instytucjami działającymi na rzecz ochrony zdrowia, w tym z instytucjami ubezpieczeń społecznych, w szczególności z Zakładem Ubezpieczeń Społecznych.

Zgodnie z art. 169c ust. 2 wspomnianej ustawy Zakład Ubezpieczeń Społecznych, do dnia 30 czerwca 1999 r. dokona rozdysponowania, pomiędzy Kasy Chorych, środków finansowych pochodzących z pobranych składek na ubezpieczenia zdrowotne, na podstawie planu finansowego sporządzonego przez Pełnomocnika Rządu do Spraw Wprowadzenia Powszechnego Ubezpieczenia Zdrowotnego, tzn. bez konieczności wskazania płatników tych składek. Jest to jednak jedynie mechanizm przejściowy, po upływie wskazanego wyżej terminu, ZUS powinien przekazywać informacje o płatnikach składek na ubezpieczenie zdrowotne.

Należy w tym miejscu wskazać, że zgodnie z ustawą z dnia 18 czerwca 1999 roku, która obecnie będzie rozpatrywana przez Senat RP, przedłużony zostanie okres obowiązywania wskazanego mechanizmu przejściowego do dnia 31 grudnia br.

Na podstawie art. 135 omawianej ustawy, a także zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 27 października 1998 r. w sprawie algorytmu wyrównania finansowego dokonywanego między Kasami Chorych oraz wysokości procentowej przewidywanych przychodów, które nie są uwzględnione w wyrównaniu (Dz.U. z 1998 r., Nr 134, poz. 874) - Branżowa Kasa Chorych dla Służb Mundurowych, podobnie jak wszystkie regionalne kasy chorych, jest zobowiązana do uczestniczenia w wyrównywaniu finansowym dokonywanym między kasami chorych, zgodnie z przyjętym planem finansowym.

ZUS będąc pośrednikiem w przekazywaniu składek na rzecz Branżowej Kasy Chorych dla Służb Mundurowych, potrąca koszty poboru i ewidencjonowania składek na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 0,5% kwoty składek przekazanych do Kasy Chorych (art. 26a wymienionej ustawy). Należy podkreślić, że zgodnie z art. 26 ust. 3 pkt 3, możliwe jest opłacanie i ewidencjonowanie bez pośrednika - bezpośrednio w Branżowej Kasie Chorych dla Służb Mundurowych - składki osób wymienionych w art. 8 w pkt 1 lit. a) i e) oraz w pkt 2-7 i 10, tzn. między innymi żołnierzy zawodowych, żołnierzy odbywający służbę okresową lub nadterminową zasadniczą służbę wojskową, policjantów, funkcjonariuszy Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Służby Więziennej, Państwowej Straży Pożarnej. Z punktu widzenia interesu Branżowej Kasy Chorych dla Służb Mundurowych wprowadzenie powyższej możliwości jest pożądane, głównie z uwagi na ograniczenie kosztów związanych z przekazywaniem składki, jednakże należy mieć na uwadze, że od 2000 roku Kasa ta stanie się instytucją ubezpieczenia zdrowotnego otwartą dla wszystkich osób spełniających warunki do objęcia ubezpieczeniem zdrowotnym.

Dostępność usług medycznych świadczonych przez lekarzy z jednostek wojskowych jest ograniczona wskutek postanowień zawartych we wskazanej ustawie. Niestety uregulowania ustawowe nie są bowiem dostosowane do specyfiki zadań i struktury służby zdrowia funkcjonującej w Siłach Zbrojnych.

Pragnę podkreślić, że przedstawione wyżej odpowiedzi na pytania Pana Senatora Wiesława Pietrzaka potwierdzają negatywne opinie co do wprowadzonych od 1 stycznia br. rozwiązań prawnych dotyczących wojskowej służby zdrowia. Aby przeciwdziałać dalszym nieprawidłowościom w funkcjonowaniu wojskowej służby zdrowia niezbędna jest kompleksowa nowelizacja ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym.

Przekazując powyższe wyjaśnienia, żywię nadzieję, że uzna je Pani Marszałek za wystarczające.

Łączę wyrazy szacunku