Szanowna Pani Marszałek,

Uprzejmie informuję Panią Marszałek, że projektowana obwodnica w ciągu drogi krajowej Nr 43 o długości 9,2 km podzielona została na trzy odcinki:
- odcinek I - rejon skrzyżowania w Lubecku
- odcinek II - od skrzyżowania w Lubecku do drogi krajowej Nr 46
- odcinek III - od drogi krajowej Nr 46 do włączenia do drogi Nr 43.

Dla odcinka I wystąpiono do Urzędu Gminy Kochanowice z wnioskiem o udzielenie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Z uwagi na trudności w przeprowadzeniu zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Kochanowice odc. I obejmujący skrzyżowanie w Lubecku zostanie przeprojektowany na jednopoziomowe włączenie obejścia do istniejącej drogi krajowej Nr 43 na skrzyżowaniu w Lubecku z drogą Lubecko-Kochanowice-Częstochowa co nie wymaga wprowadzenia zmian w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego Gminy Kochanowice.

Zadanie to nie zostało ujęte przez resort w projekcie planu na 1999 r. ze względu na brak środków finansowych i nie zakończenia prac przygotowawczych na całej obwodnicy.

Po zakończeniu wykupu gruntu i uzyskaniu pozwolenia na budowę dla całej obwodnicy przewiduje się wprowadzenie tego zadania do planu robót na 2000 rok.

Z wyrazami szacunku

w/z Ministra
Sekretarz Stanu
Krzysztof Tchórzewski

Warszawa, dnia 8 lutego1999 r.

Szanowna Pani Marszałek,

Jednocześnie decyzją Parlamentu (Sejmu i Senatu) instytucje kultury prowadzone przez samorząd są finansowane nie z subwencji lecz z dochodów samorządu, którymi zgodnie z ustawą z dnia 26 listopada 1998 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000 (Dz.U. Nr 150, poz. 983) są m.in. określone procentowo udziały w podatkach stanowiących dochód budżetu państwa, tj. w podatku dochodowym od osób fizycznych, zamieszkałych na terenie powiatu lub województwa, a w przypadku samorządów województw również w podatku dochodowym od osób prawnych i jednostek organizacyjnych nie mających osobowości prawnej, posiadających siedzibę na terenie województwa.

Minister Kultury i Sztuki też otrzymał zapewnienie z Ministerstwa Finansów, że rezerwa celowa budżetu państwa na kulturę i sztukę zostanie uruchomiona w kwocie 110.000 tys. zł. W ramach tych środków zaplanowano uwzględnienie najpilniejszych potrzeb samorządów, związanych z przejęciem do finansowania instytucji kultury.

Z wyrazami szacunku
Jacek Weiss

Warszawa, dnia 10.02.1999 r.

Szanowna Pani Marszałek

Wiosną 1998 roku Wojewoda Leszczyński próbował zainteresować lokalne media projektem promowania reformatorskich działań Rządu Premiera Jerzego Buzka. Pomysł ten nie uzyskał spodziewanej akceptacji środków masowego przekazu. W związku z tym, Wojewoda postanowił zainicjować we własnym zakresie "kampanię reklamową" na rzecz reformy. W maju 1998 r. została podpisana umowa z jedną z lokalnych stacji radiowych o zasięgu ogólnowojewódzkim. Warunki umowy zostały ustalone w drodze negocjacji. Kolejne odcinki programu były nadawane w najlepszym czasie emisyjnym i trwały 10 minut. Gospodarzem programu był Wojewoda Leszczyński, który do studia zapraszał ludzi pracujących dla dobra regionu i realizujących jednocześnie zadania polityki rządu. Rozmówcami byli m.in. parlamentarzyści, Prezydent miasta, samorządowcy, dyrektorzy ZOZ-ów, pracownicy oświaty, działacze organizacji pozarządowych, pracownicy administracji wojewódzkiej. Audycje nadawano od maja do grudnia 1998 r.

Związane ze zbliżającymi się wyborami samorządowymi wzmożone zainteresowanie opinii publicznej reformami spowodowało, że Wojewoda Leszczyński wystąpił z zapytaniem do redakcji trzech pism o warunki ewentualnego wykupienia stron dla swoich publikacji. Z dwóch przedstawionych ofert wybrano korzystniejszą cenowo, uwzględniając nakład
i niekwestionowaną pozycję najbardziej poczytnego w regionie tygodnika. W umowie zastrzeżono informacyjno-publicystyczny charakter strony, która była redagowana w Urzędzie Wojewódzkim.

Janusz Tomaszewski

Warszawa, dnia 10.02.1999 r.

Szanowna Pani Marszałek,

W odpowiedzi na Oświadczenie Senatora - Pana Jerzego Suchańskiego w sprawie sposobu realizacji ekwiwalentu za tzw. "mienie zabużańskie", złożone na 28. posiedzeniu Senatu w dniu 20 stycznia 1999 r., które przy piśmie Pani Marszałek z dnia 25 stycznia 1999 r. (AG/043/10/99/IV) zostało skierowane do Prezesa Rady Ministrów - Pana Jerzego Buzka a następnie przekazane przez Dyrektora Sekretariatu Prezesa RM - Pana Gabriela Beszłeja w dniu 26 stycznia 1999 r. (SJB 440-18/99) do Ministra Skarbu, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:

Obecnie obowiązujące w tym zakresie przepisy: 1) art. 212 ustawy
z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. Nr 115, poz. 741) oraz 2) Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 13 stycznia 1998 r. (Dz.U. Nr 9, poz. 32), jednoznacznie określają tryb i zasady postępowania w przedmiotowej sprawie. Realizacja roszczeń z powyższego tytułu może się odbywać w drodze przetargu (par. 6 ww. rozporządzenia) na nieruchomości Skarbu Państwa, organizowanego i przeprowadzanego (od 01.01.1999 r.) przez Starostę Powiatu miejsca zamieszkania osoby repatriowanej, na podstawie zaświadczenia stwierdzającego uprawnienia do rekompensaty i określającego jej wysokość. Powołane przepisy mają charakter przejściowy, tzn. będą obowiązywały do czasu wejścia w życie ustawy reprywatyzacyjnej. Ministerstwo Skarbu Państwa nie dysponuje wykazem powiatów (ani terminów), których starostowie organizują i ogłaszają przetargi na nieruchomości Skarbu, w których mogą uczestniczyć repatrianci.

Istnieją także pewne możliwości realizacji ekwiwalentów na podstawie ustawy z dnia 10 czerwca 1994 r. o zagospodarowaniu nieruchomości Skarbu Państwa przejętych od wojsk Federacji Rosyjskiej (Dz.U. Nr 79, poz. 363). Stosownie do art. 16 tej ustawy osoby uprawnione do otrzymania ekwiwalentu za mienie nieruchome, pozostawione poza granicami kraju, mogą nabywać nieruchomości, które pozostawiły ww. wojska. Wnioski należy kierować do wojewodów, właściwych ze względu na położenie przejętych nieruchomości.

Odstępstwem od realizacji roszczeń zabużańskich przez Skarb Państwa jest wydanie przez wójta gminy, burmistrza lub prezydenta miasta, decyzji o nieodpłatnym przekształceniu prawa użytkowania wieczystego nieruchomości w prawo własności na rzecz użytkowników wieczystych lub ich następców pranych, którym nieruchomość została oddana, jako ekwiwalent za mienie pozostawione poza granicami kraju, w użytkowanie wieczyste, o ile ta nieruchomość stanowi własność komunalną gminy. Podstawę prawną do ww. przekształcenia stanowi art. 6 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego, przysługującego osobom fizycznym, w prawo własności (Dz.U. Nr 123, poz. 781) i Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 grudnia 1997 r. w sprawie wniosków
o przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności (Dz.U.
Nr 157, poz. 1037).

Faktem jest także, że urzędy powiatowe (do 31.12.1998 r. - urzędy rejonowe) nie dysponują dostateczną pulą nieruchomości Skarbu Państwa na realizację tego celu a obowiązujące przepisy nie pozwalają na zaspokajanie roszczeń zabużańskich z innych źródeł, np. z Zasobów Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa, Wojskowej Agencji Mieszkaniowej, Agencji Mienia Wojskowego, gmin, czy uwłaszczonych przedsiębiorstw państwowych, przekształconych w spółki, których działalność regulują odrębne akty prawne nie pozwalające na zaliczanie wartości mienia pozostawionego za granicą za zbywane przez te podmioty nieruchomości Skarbu Państwa.

W związku z powyższym Rząd RP, chcąc uregulować problem własności oraz rekompensat, m.in. w tytułu repatriacji, już na początku swojej działalności przyjął założenia oraz podjął prace nad projektem ustawy o reprywatyzacyjnej nieruchomości i niektórych ruchomości osób fizycznych przejętych przez Państwo lub gminę miasta stołecznego Warszawy oraz o rekompensatach, które zbliżają się do końca. Projekt został już zaakceptowany przez Komisję Prawniczą Kancelarii Prezesa Rady Ministrów i Komitet Społeczny Rady Ministrów. Obecnie oczekuje się na zajęcie stanowiska
w sprawie projektu już tylko przez Komitet Ekonomiczny Rady Ministrów, po czym Rada Ministrów podejmie decyzję o skierowaniu projektu przez Rząd RP do Sejmu. Zamierzeniem Rządu jest, aby problem reprywatyzacji i rekompensat został rozwiązany jednym aktem prawnym w odniesieniu do wszystkich osób (w skali całego kraju), które utraciły swoje mienie na skutek repatriacji i nacjonalizacji.

Projekt przedmiotowej ustawy przewiduje rekompensatę dla Zabużan
w formie bonów reprywatyzacyjnych, które pozwolą im nabywać od Skarbu Państwa nieruchomości (uwidocznione w katalogach nieruchomości, zbywanych przez Skarb Państwa za bony, które utworzy Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa po uchwaleniu ustawy reprywatyzacyjnej przez parlament), przedsiębiorstwa lub zorganizowane ich części, lokale mieszkalne, zbywane przez Skarb Państwa, gminę lub związek komunalny, dla dotychczasowych najemców, oraz jednostki uczestnictwa Funduszu Inwestycyjnego Bonów Reprywatyzacyjnych, któremu Skarb Państwa będzie zbywał akcje i udziały w spółkach prawa handlowego. Osobom, które otrzymały częściowe zadośćuczynienie za nieruchomości pozostawione poza granicami Polski, zgodnie z projektem ustawy, będzie przysługiwać rekompensata wyrównawcza do wartości utraconych nieruchomości. Wartość świadczenia reprywatyzacyjnego, przysługującego osobie uprawnionej, ma być równa wartości utraconych nieruchomości i będzie ustalona ostatecznie w decyzji wojewody. Projekt ww. ustawy nie przewiduje rekompensaty za utracone korzyści.

Warszawa 10.02.1999 r.

Szanowna Pani Marszałek,

Z wyrazami szacunku,
Grażyna Zielińska

Warszawa, dnia 10.02.1999 r.

Szanowna Pani Marszałek,

W nawiązaniu do przesłanego przy piśmie Nr AG/043/13/99/IV z dnia 25 stycznia 1999 r. oświadczenia Pana Senatora Mariana Żenkiewicza złożonego podczas 28. posiedzenia Senatu RP w dniu 20 stycznia 1999 r. w sprawie finansowania muzeów z budżetu województwa kujawsko-pomorskiego, chciałbym przedstawić następujące wyjaśnienia:
1) Z dniem 1 stycznia 1999 r., prowadzenie większości dotychczasowych państwowych instytucji kultury stało się zadaniem własnym jednostek samorządu terytorialnego. Zgodnie z art. 145 ustawy z dnia 24 lipca 1998 r. o zmianie niektórych ustaw określających kompetencje organów administracji publicznej - w związku z reformą ustrojową państwa (Dz.U. Nr 106, poz. 668) samorządy województw przejęły instytucje kultury prowadzone dotychczas przez Ministrów. Wyjątki od tej zasady zawarto
w rozporządzeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 8 grudnia 1998 r.
w sprawie wykazu instytucji kultury wpisanych do rejestrów prowadzonych przez ministrów i kierowników urzędów centralnych nie podlegających przekazaniu jednostkom samorządu terytorialnego ze względu na ogólnonarodowy charakter zadań przez nie wykonywanych (Dz.U. Nr 148, poz. 970). Samorządy wojewódzkie przejęły również instytucje kultury określone w rozporządzeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 8 grudnia
1998 r. w sprawie wykazu instytucji kultury o charakterze regionalnym wpisanych do rejestrów prowadzonych przez wojewodów, podlegających przekazaniu do samorządów województw w celu ich prowadzenia, w ramach zadań własnych (Dz.U. Nr 148, poz. 971). Jednostki samorządu terytorialnego stały się organizatorami przejmowanych instytucji kultury. Określanie wysokości środków budżetowych dla tych instytucji należy do kompetencji organizatora.
2) W oparciu o powołane powyżej przepisy samorząd województwa kujawsko-pomorskiego przejął do prowadzenia m.in. Muzeum Etnograficzne w Toruniu i Muzeum Ziemi Kujawskiej i Dobrzyńskiej we Włocławku. Natomiast Muzeum Okręgowe im. Wyczółkowskiego w Bydgoszczy, które nie było uwzględnione w ww. rozporządzeniu w sprawie wykazu instytucji o charakterze regionalnym..., zostało przekazane do Bydgoszczy - miasta na prawach powiatu.
3) Jednostki samorządu terytorialnego realizują zadania z zakresu kultury
i sztuki, w tym m.in. prowadzą instytucje kultury, w ramach zadań własnych. Wydatki związane z realizacją tych zadań finansowane są z dochodów własnych samorządów. Ustawa z dnia 26 listopada 1998 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000 (Dz.U. Nr 150, poz. 983) stanowi, iż dochodami samorządów województw są m.in. określone procentowo udziały w podatku dochodowym od osób fizycznych, zamieszkałych na terenie województwa, jak również w podatku dochodowym od osób prawnych i jednostek organizacyjnych nie mających osobowości prawnej, posiadających siedzibę na terenie województwa.
4) Dokonane symulacje dochodów podatkowych samorządów i kalkulacyjnych wydatków na realizację zadań własnych w różnych działach, wyznaczały pułap wydatków możliwych do sfinansowania z dochodów własnych. Samorządy zostały powiadomione o wysokości planowanych dochodów i wydatków możliwych do sfinansowania owymi dochodami, w układzie poszczególnych działów. Niezależnie od zawiadomień udostępnione zostały bliższe informacje, dotyczące kalkulacyjnych wydatków w układzie rozdziałów budżetowych. Jednakże informacje te nie były wiążące dla samorządów, które sporządzają samodzielnie projekty uchwał budżetowych. Część samorządów ma zbyt małe dochody własne, aby sfinansować przyjęte do prowadzenia instytucje kultury. Ma to także miejsce w województwie kujawsko-pomorskim. Dla tych jednostek samorządu terytorialnego planowane jest uzupełnienie dochodów dotacją z rezerwy celowej budżetu państwa, zapisanej w ustawie budżetowej na 1999 rok.

Niezależnie od powyższego, mając na uwadze konieczność zapewnienia ciągłości finansowania instytucji kultury, w oparciu o przedstawione w dniu 28 stycznia br. przez Ministra Kultury i Sztuki propozycje wstępnych wysokości dotacji dla poszczególnych jednostek samorządu terytorialnego, zostały zaliczkowo przekazane do samorządów środki budżetowe na wypłatę wynagrodzeń w instytucjach kultury, w tym dla województwa kujawsko-pomorskiego.

Warszawa, dnia 10.02.1999 r.

W uprzejmej odpowiedzi na pismo z dnia 3 lutego br. przedstawiam swoje stanowisko w sprawie oświadczenia Senatora Ireneusza Michasia, wygłoszonego na 29. posiedzeniu Senatu w dniu 29 stycznia br.

Pan Senator skrytykował wprowadzenie systemu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego dla "...środowiska kombatantów, osób represjonowanych, inwalidów wojennych...". Trudno ustosunkować się do tej wypowiedzi, wyrażającej osobiste poglądy, ponieważ została wygłoszona w czwartym tygodniu wprowadzania reformy, a szpitale, większość przychodni i pogotowie, wchodząc w nowym system, pracowały w tym czasie podobnie jak uprzednio.

Uwagi Pana Senatora są jedynie prognozą, której nie podzielam
w przekonaniu, że powszechny system ubezpieczeń zdrowotnych, oparty na swobodzie wyboru lekarza pierwszego kontaktu, czyli własnego lekarza domowego, a także szpitala i specjalistów - przyczyni się do poprawy opieki zdrowotnej, także osób starszych i niepełnosprawnych, w tym kombatantów. Opieka ta w ostatnich latach coraz bardziej się pogarszała, oczekiwanie na reformę w ochronie zdrowia było powszechne, a powszechny system ubezpieczeń zdrowotnych miał w parlamencie poparcie wszystkich ugrupowań.

W swoim oświadczeniu Pan Senator raczy pomijać fakt, że sprawy opieki zdrowotnej kombatantów reguluje obecnie ustawa o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym. Ustawa ta zachowuje uprawnienia kombatantów, a w szczególności inwalidów wojennych i ich współmałżonków. Zapewnia ona inwalidom wojennym, ich współmałżonkom pozostającym na ich wyłącznym utrzymaniu oraz wdowom i wdowcom po poległych żołnierzach i zmarłych inwalidach wojennych uprawnionych do renty rodzinnej prawo do bezpłatnego zaopatrzenia w leki (art. 44 ust. 2). Zgodnie z art. 47 ust. 2 tej ustawy inwalidom wojennym przysługuje również prawo do bezpłatnych przedmiotów ortopedycznych, środków pomocniczych i leczniczych środków technicznych.

Ponadto, zgodnie z art. 25 ust. 1 pkt 7 i ust. 2 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, składki na ubezpieczenie zdrowotne
- kombatantów nie podlegających ubezpieczeniom społecznym lub nie pobierającym emerytury i renty,
- osób, którym przyznano renty na podstawie przepisów o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz członków ich rodzin,
- osób, które utraciły wzrok w wyniku działań wojennych w latach 1939-1945 otrzymujących dochody z tytułu emerytury lub renty zwolnione z podatku
finansowane są z budżetu państwa.

Warszawa, dnia 11.02.1999 r.

Szanowna Pani Marszałek,

Warszawa, dnia 11.02.1999 r.

Szanowna Pani Marszałek

Stosownie do zapisów ustawy z dnia 19 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (tekst jednolity Dz.U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414) oraz ustawy z dnia 24 lipca 1998 r. o zmianie niektórych ustaw określających kompetencje organów administracji publicznej - w związku z reformą ustrojową państwa (Dz.U. z 1998 r. Nr 106, poz. 668) gmina i powiat realizują zadania z zakresu pomocy społecznej. Oznacza to, że prowadzenie domów pomocy społecznej, ośrodków wsparcia o zasięgu lokalnym oraz kierowanie do nich osób wymagających opieki należy do zadań własnych gmin, natomiast zadania w zakresie organizowania i zapewnienia usług w określonym standardzie w domu pomocy społecznej o zasięgu ponadgminnym oraz kierowania osób ubiegających się o przyjęcie do domu pomocy społecznej realizuje powiat.

Warszawa, dnia 11.02.1999 r.

Szanowna Pani Marszałek!

W prezentowanych publicznie w 1998 roku projektach reformy systemu edukacji ukazywano całościową koncepcję zmiany systemu oświatowego. Prace przygotowawcze nad wdrożeniem reformy systemu oświaty odbywają się zgodnie z założonym harmonogramem. Z dniem 30 września 1998 r. zakończona została powszechna dyskusja środowisk nauczycielskich nad przedstawionym projektem reformy. Przeanalizowano ponad 2000 uwag
i wniosków, które napłynęły do MEN w ramach publicznej debaty.

Zmiana struktury oświaty nie jest jedynym i najważniejszym celem przygotowywanej reformy edukacji. W odbiorze społecznym wprowadzenie gimnazjum jest rzeczywiście postrzegane jako symbol wprowadzanej reformy edukacji. Jednak najważniejszym celem reformy są zmiany programowe, których celem jest stworzenie warunków do wszechstronnego rozwoju ucznia. Przygotowywane zmiany uwzględniają dorobek wielu środowisk oświatowych, które zgłaszały liczne projekty w latach 90-tych.

Programy nauczania poszczególnych przedmiotów na kolejnych etapach kształcenia są w myśl reformy programami autorskimi. W oparciu o projekt nowej Podstawy Programowej kształcenia ogólnego powstały w ostatnich tygodniach projekty programów nauczania. Do 15 stycznia 1999 r. wpłynęło do MEN 230 propozycji programowych. Najlepsze programy, wyłonione w konkursie ogłoszonym przez MEN, będą udostępnione wszystkim szkołom. MEN uruchomił znaczne środki budżetowe na doskonalenie nauczycieli,
którzy już od jesieni 1998 roku korzystają z nowych form kształcenia i samokształcenia. Stale poszerzana jest oferta edukacyjna dla nauczycieli.

Proces tworzenia gimnazjów przebiega zgodnie z ustalonym harmonogramem:
- do dnia 15 marca br. Rady Gmin ustalą sieć gimnazjów publicznych i granice ich obwodów;
- do dnia 15 kwietnia br. organa prowadzące gimnazja publiczne powierzą stanowiska dyrektorów gimnazjów;
- do dnia 30 kwietnia br. dyrektorzy szkół podstawowych sporządzą i przekażą dyrektorom gimnazjów listę nauczycieli, którzy z powodu zmian organizacyjnych nie mogą być zatrudnieni w pełnym wymiarze zajęć;
- do dnia 15 maja br. dyrektorzy gimnazjów przygotują arkusze organizacyjne szkół.
Zrozumiałe jest zaniepokojenie nauczycieli, którzy już dziś chcieliby wiedzieć, w której szkole będą zatrudnieni.

Łączę wyrazy nadziei, że złożone wyjaśnienia przysłużą się rozwianiu wątpliwości dotyczących wdrażanej reformy systemu edukacji.

Warszawa, dnia 15.02.1999 r.

Szanowna Pani Marszałek!

Zgodnie z paragrafem 2 ust. 3 i 4 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 sierpnia 1998 r. w sprawie rodzajów dyplomów i świadectw wydawanych przez szkoły i inne placówki oświatowe, które potwierdzają uzyskanie specjalistycznych kwalifikacji w zakresie ochrony osób i mienia, minimalnego zakresu programów kursów pracowników ochrony fizycznej pierwszego i drugiego stopnia oraz zakresu obowiązujących tematów egzaminów i trybu ich składania, składu komisji egzaminacyjnej i sposobu przeprowadzania egzaminu (Dz.U. Nr 113, poz. 731), świadectwa szkół podoficerskich potwierdzają uzyskanie specjalistycznych kwalifikacji w zakresie odpowiadającym pierwszemu stopniowi licencji pracownika ochrony fizycznej, natomiast dyplomy szkół oficerskich drugiemu stopniowi. Podstawą uzyskania stopnia podoficera lub aspiranta Policji jest złożenie egzaminu podoficerskiego bądź aspiranckiego albo ukończenie szkoły podoficerskiej lub aspirantów (art. 49 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji - Dz.U. Nr 30, poz. 179 z późn. zm.). Zatem można przyjąć, iż program tych szkół konsumuje zakres wiadomości niezbędnych dla podoficerów Policji.

J. Tomaszewski

Warszawa, dnia 12.02.1999 r.

W związku z oświadczeniem złożonym przez Pana Senatora Jerzego Suchańskiego na 28. posiedzeniu Senatu w dniu 20 stycznia 1999 r. w sprawie braku rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej dotyczącego badań lekarskich i psychologicznych osób ubiegających się o licencję pracownika ochrony fizycznej - uprzejmie informuję, iż rozporządzenie podpisałem i po złożeniu podpisów przez Ministra Spraw Wewnętrznych
i Administracji oraz Finansów, przepis zostanie skierowany do publikacji.

Propozycje powyższe, na etapie uzgodnień wstępnych, zostały negatywnie przyjęte przez stowarzyszenie skupiające psychologów. Przedłużający się proces uzgodnień projektu aktu jest m.in. wynikiem protestów tych stowarzyszeń. Nakreślony jednakże przez ustawodawcę zakres upoważnienia nie pozwalał na uwzględnienie zgłaszanych uwag. Również proces uzgodnień międzyresortowych uległ znacznemu wydłużeniu w związku z koniecznością dodatkowych uzgodnień z Ministrami Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Finansów, którzy akt podpisują "w porozumieniu".

Wszystkie te elementy, ale przede wszystkim nowatorstwo tematyki badań psychologicznych, spowodowały opóźnienie w wydaniu aktu.

Warszawa, dnia 12.02.1999 r.

Szanowna Pani Dyrektor,

Z upoważnienia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej przesyłam w załączeniu, przekazane przy piśmie Pani Marszałek Senatu RP z dnia 3.02.1999 r. znak: AG/043/39/99/IV, oświadczenie złożone przez senatora Jerzego Kopaczewskiego na 29. posiedzeniu Senatu RP na temat polityki dotyczącej lecznictwa uzdrowiskowego w roku 1999 i w latach następnych - z uprzejmą prośbą o spowodowanie udzielenia odpowiedzi zgodnie
z kompetencjami.

Z poważaniem
Dyrektor
Biura Dyrektora Generalnego
mgr Maria Szczepkowska

Warszawa, dnia 15.02.1999 r.

Szanowna Pani Marszałek

Natomiast w dniu 02.12.1998 r. Lubelsko-Małopolska Spółka Cukrowa S.A. w Zamościu zwróciła się do Ministra Finansów o wyrażenie zgody na udzielanie poręczeń i gwarancji do wysokości przekraczającej 30% wartości kapitałów własnych Spółki. Konieczność uzyskania przez tę Spółkę zgody na przekroczenie powyższego limitu wynika z zapisów art. 33 ustawy z dnia 8 maja 1997 r. o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne (Dz.U. Nr 79, poz. 484 i Nr 80, poz. 511).

Warszawa, dnia 15.02.1999 r.

W związku z oświadczeniem złożonym przez senatora Jerzego Suchańskiego na 29. posiedzeniu Senatu w dniu 29. stycznia 1999 r. w sprawie "ujednolicenia opłat za rozmowy telefoniczne w ramach tego samego województwa", przedstawiam poniższe wyjaśnienia.

W latach ubiegłych, po poprzedniej zmianie podziału administracyjnego kraju, dokonywany był proces dostosowywania liczby i granic stref numeracyjnych (SN) do granic ówczesnych 49 województw. Początkowo istniało sto kilkadziesiąt SN i w wielu przypadkach połączenia wewnątrz województw były taryfikowane jako połączenia międzymiastowe.

Obecnie, po wieloletniej ewolucji, stacjonarna telefoniczna sieć użytku publicznego w Rzeczypospolitej Polskiej jest podzielona na 49 Stref Numeracyjnych. Każda ze stref numeracyjnych charakteryzuje się własnym wskaźnikiem strefy numeracyjnej WSN oraz posiada ustaloną numerację strefową abonentów. Połączenia wewnątrzstrefowe taryfikowane są co 3 min. a połączenia międzystrefowe w zależności od odległości siedzib stref wg 4 taryfy (L ≤ 100 km) lub 5 taryfy (L > 100 km).

Ponieważ opłaty za połączenia powinny być związane z kosztami świadczenia usług, które zasadniczo zależą od potencjału środków technicznych zaangażowanych w zestawienie połączenia (a ten między innymi zależy od odległości), ich wysokość nie jest funkcją podziału administracyjnego kraju. Wprowadzenie proponowanej zmiany taryfikacji polegającej na wprowadzeniu jednolitego zaliczania co 3 min. na obszarze nowego województwa spowoduje negatywne skutki. W przypadku, gdy połączenia międzywojewódzkie będą taryfikowane jako międzystrefowe, to będzie oznaczało, iż połączenia pomiędzy sąsiadującymi ze sobą miejscowościami (np. odległymi o kilka kilometrów), leżącymi po dwóch stronach granicy obecnego województwa, będą kosztowały wielokrotnie drożej niż połączenia wewnątrz wojewódzkie o długości kilkuset kilometrów. Pogłębi to i tak już niewłaściwą sytuację występującą w chwili obecnej gdy odległości wewnątrzstrefowe (wewnątrz poprzednich województw) sięgają kilkudziesięciu kilometrów. Biorąc pod uwagę powyższe a także uwzględniając jako punkt wyjścia obecnie stosowane zasady taryfikacji stosowane przez TP S.A. oraz przygotowaną liberalizację telekomunikacji międzystrefowej, w skierowanym do uzgodnień międzyresortowych projekcie planu numeracji krajowej (PNK-98TF), Minister Łączności wyróżnił dwa rodzaje połączeń międzystrefowych:
a) połączenie międzystrefowe pomiędzy abonentami należącymi do różnych SN sąsiadujących ze sobą zwane połączeniem regionalnym,
b) połączenie międzystrefowe pomiędzy abonentami należącymi do różnych, nie sąsiednich SN.

Wprowadzenie pojęcia "połączenie regionalne" pozwoli uwzględnić tego rodzaju połączenia w zasadach taryfikacji. Opłaty za te połączenia mogą być niższe od obecnych taryf międzymiastowych, jednak decyzja co do odrębnego taryfikowania połączeń regionalnych należy do operatora sieci telekomunikacyjnej użytku publicznego.

Warszawa, dnia 15.02.1999 r.

Szanowna Pani Marszałek

Wynika to z faktu postanowień cyt. ustawy. Art. 40 ustawy stanowi, że ustawa wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia z tym, że przepis art. 9 ust. 1 i 3 (zobowiązujący pielęgniarki i położne po ukończeniu szkoły do odbycia 12-miesięcznego stażu podyplomowego w celu uzyskania prawa wykonywania zawodu) wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1999 r. Natomiast zgodnie z brzmieniem art. 34 ust. 2 cyt. ustawy, otrzymywanie prawa wykonywania zawodu na podstawie przepisów obowiązujących przed ustawą
z dnia 5 lipca 1996 r. ograniczone zostało 3-letnim terminem obowiązywania nowych przepisów. Ustawa w sposób jednoznaczny odsyła, przy ustalaniu 3-letniego terminu do dnia wejścia w życie ustawy.

Należy zwrócić uwagę także na fakt, iż przepis art. 34 ustawy używa sformułowania "kwalifikacje zawodowe". Zgodnie zaś z brzmieniem zapisu art. 7 ust. 1 ustawy "Pielęgniarka uzyskuje kwalifikacje zawodowe po ukończeniu szkoły pielęgniarskiej. Położna uzyskuje kwalifikacje po ukończeniu szkoły położnych". Tak więc wynika z tego jednoznacznie, że nabycie kwalifikacji, czyli samo ukończenie odpowiedniej szkoły jest podstawą do uzyskania prawa wykonywania zawodu - odnosi się to oczywiście do osób, które uczyniły to do dnia 1 listopada 1999 r.

Stąd należy uznać za słuszne przyznawać na podstawie dotychczas obowiązujących przepisów prawo wykonywania zawodu osobom, które uzyskają kwalifikacje zawodowe do dnia 1 listopada 1999 r.

Warszawa, dnia 15.02.1999 r.

Szanowna Pani Marszałek

Ustosunkowując się do oświadczenia Pana senatora Tomasza Michałowskiego przesłanego za Pani pośrednictwem pismem z dnia 3.02.1999 r. znak: AG/043/35/99/IV dotyczącego trudnej sytuacji ekonomicznej w przemyśle lekkim podaję co następuje:
- Ministerstwo Gospodarki analizuje sytuację w sektorach przemysłu lekkiego oraz zainteresowane jest rozwojem konkurencyjnej produkcji zarówno na rynku krajowym jak i w eksporcie. W wyniku bieżącego monitoringu sytuacji oraz w oparciu o sygnały z przedsiębiorstw Ministerstwo Gospodarki podejmuje różnorodne działania polegające na:
- Opracowanie ekspertyzy mającej na celu ustalenie kryteriów optymalności oraz identyfikację pożądanego miejsca sektorów przemysłu lekkiego w gospodarce, na tle światowej sytuacji (w tym w krajach UE) i przewidywanych trendach jego funkcjonowania. Materiał ten zostanie wykorzystany przy określaniu kierunków działania w poszczególnych sektorach przemysłu lekkiego oraz przy opracowaniu:
- polityk regionalnych w obszarach o dużej koncentracji tego przemysłu przez wojewodów,
- strategii działań dla poszczególnych branż przez branżowe izby gospodarcze,

- Podjęciu natychmiastowych działań regulujących w odniesieniu do rynku wyrobów przemysłu lekkiego dla zapewnienia uczciwej konkurencji polegającej na:
- Nowelizacji pakietu ustaw tzw. "okołocelnych" pod kątem uproszczenia prowadzonych postępowań w szczególności do krajów nie będących członkami Światowej Organizacji Handlu;
- Wdrażaniu dyrektyw Unii Europejskiej obligatoryjnie ujednolicających oznaczanie wyrobów tekstylno-odzieżowych;
- Konstytuowaniu negocjacji umowy w wolnym handlu pomiędzy Polską a Turcją pod kątem zapewnienia interesów krajowego rynku produktów tekstylno-odzieżowych i obuwia.

W celu intensyfikacji działań regulacyjnych Ministerstwo Gospodarki współdziała z innymi resortami, dla pilnego wprowadzenia:
- przez Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej rozporządzenia będącego delegacją ustawy o nadzorze nad jakością zdrowotną niektórych przedmiotów użytku, zawierającego wykaz barwników o działaniu kancerogennym zakazanych do stosowania w wyrobach konsumpcyjnych;
- przez Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa nowelizacji rozporządzenia w sprawie określenia listy odpadów, których przywożenie z zagranicy nie wymaga zezwolenia Głównego Inspektora Ochrony Środowiska;
- Nowelizacji Kodeksu Celnego i innych aktów prawnych wprowadzających uproszczenia procedur celnych w procesie przerobu uszlachetniającego;
- Nowelizacji Kodeksu Celnego pozwalającej Prezesowi GUC na wydzielenie grupy wyspecjalizowanych urzędów celnych mających wyłączność na odprawę produktów przemysłu lekkiego.

Niezbędnym dla poprawy sytuacji jest intensyfikacja działań przez samorządy gospodarcze oraz podmioty w celu:
- Podnoszenia konkurencyjności wyrobów, poziomu jakości i wzornictwa odpowiadających trendom aktualnej mody;
- Promocji marki polskich wyrobów sprzedawanych na rynkach międzynarodowych.
- Tworzenia silnych związków kapitałowych wewnątrz sektorów, mających na celu konsolidację przedsiębiorstw, centrów dystrybucyjnych i sieci handlowych;
- Modernizacji parku maszyn i urządzeń;
- Rozwijania współpracy z analogicznymi strukturami Unii Europejskiej mających na celu przygotowanie przyszłych wspólnych działań na jednolitym rynku europejskim;
- Zintensyfikowania działań monitorujących zmiany sytuacji na krajowym i światowym rynku wyrobów przemysłu lekkiego.
Jednocześnie podaję, iż sytuacja przemysłu lekkiego oraz zagadnienia ochrony krajowego rynku jego wyrobów były omawiane na spotkaniu z przedstawicielami przemysłu podczas sympozjum nt. "Przemysł lekki - szanse i zagrożenia", które odbyło się w dniu 9.01.1999 r. w gmachu Sejmu RP oraz na posiedzeniu Sejmowej Komisji Gospodarczej w dniu 20.01.1999 r.

Z wyrazami szacunku
Minister
z up. Dariusz Klimek
Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 16.02.1999 r.

Szanowna Pani Marszałek,

Troska o los osób tak zasłużonych dla Państwa, jakimi są kombatanci i inwalidzi wojenni, pozostaje nadal w kręgu szczególnej uwagi i zainteresowani Rządu. Pragnę również wyrazić przekonanie, że uruchomienie systemu ubezpieczenia zdrowotnego nie wiąże się z pokrzywdzeniem tej grupy społecznej. Przeciwnie - ideą wprowadzanej obecnie w życie reformy jest poprawa sytemu ochrony zdrowia w taki sposób, aby wszyscy mogli mieć dostęp do świadczeń zdrowotnych na wysokim poziomie, udzielanych w sposób kompetentny i życzliwy przez świadczeniodawców, których ubezpieczony może w określonym zakresie samodzielnie wybierać. Wprowadzenie takiego systemu wiąże się jednak nieuchronnie z pewnymi zmianami. Podstawową zasadą systemu ubezpieczenia jest jego powszechność, co oznacza objęcie ubezpieczeniem możliwie szerokiego kręgu osób i zapewnienie im równego dostępu do świadczeń. Oczywistym jest jednak, że pewne grupy społeczne wymagają szczególnej ochrony i takie rozwiązania prawne zostały przyjęte.

Nie poprzestając na deklaracjach, odnosząc się do szczegółowych rozwiązań przyjętych w ustawie z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28, poz. 153 i Nr 75, poz. 468, z 1998 r. Nr 117, poz. 756, Nr 137, poz. 887, Nr 144, poz. 929 i Nr 162, poz. 1116) chciałbym zwrócić uwagę Pana Senatora na następujące uregulowania, które mają za zadanie zapewnić m.in. szczególną ochronę właśnie kombatantom oraz inwalidom wojennym i wojskowym:

- Zgodnie z art. 44 ust. 1, bezpłatne zaopatrzenie w leki objęte wykazami leków podstawowych i uzupełniających przysługuje:
- inwalidom wojskowym (art. 44 ust. 1 pkt 1),
- wskazanym grupom osób określonym zgodnie z przepisami ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (art. 44 ust. 1 pkt 2 i 3).

- Zgodnie z art. 44 ust. 2, bezpłatne zaopatrzenie w leki przysługuje inwalidom wojennym, ich współmałżonkom pozostającym na ich wyłącznym utrzymaniu oraz wdowom i wdowcom po poległych żołnierzach i zmarłych inwalidach wojennych uprawnionych do renty rodzinnej.

Oczywiście w zakresie nie podlegającym powyższym szczególnym regulacjom osoby, których dotyczy Pańskie oświadczenie, mają prawo do wszystkich świadczeń zdrowotnych udzielanych na zasadach określonych w ustawie o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym oraz w odpowiednich aktach wykonawczych. Wszyscy ubezpieczeni mają prawo do korzystania ze świadczeń zdrowotnych u wybranego przez siebie świadczeniodawcy, który podpisał umowę z Kasą Chorych i w świetle przepisów prawa jest właściwym do wykonania danego świadczenia. Dokumentem uprawniającym do korzystania ze świadczeń zdrowotnych będzie w przyszłości karta ubezpieczenia. Obecnie wystarczy posługiwać się dokumentem, który dotychczas do tych świadczeń uprawniał.

Wyrażam nadzieję, iż wyjaśnienia złożone w powyższym piśmie rozwieją wątpliwości Pana Senatora dotyczące szczególnego charakteru uprawnień do świadczeń zdrowotnych w nowym systemie ubezpieczenia zdrowotnego uzyskiwanych przez osoby tak szczególnie zasłużone dla kraju, jak kombatanci, inwalidzi wojenni i inwalidzi wojskowi.

Warszawa, dnia 16.02.1999 r.

Szanowna Pani Marszałek,

Osoby pozostające w domach pomocy społecznej mają uprawnienia do świadczeń zdrowotnych na takich samych zasadach, jak pozostałe osoby ubezpieczone w systemie powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego.

W zakresie podstawowej opieki zdrowotnej, również w takich placówkach, jak domy pomocy społecznej, preferuje się zaspokajanie potrzeb zdrowotnych przez lekarzy rodzinnych - lekarzy powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, którzy zawrą umowę z Kasą Chorych na świadczenia wykonywane na terenie, gdzie usytuowany jest określony dom pomocy społecznej. Dostęp do świadczeń zdrowotnych - zarówno podstawowych, jak i specjalistycznych, szpitalnych, jak i wysokospecjalistycznych - będzie zapewniał ubezpieczonym lekarz ubezpieczenia zdrowotnego (lekarz, mający umowę z Kasą Chorych lub pracujący w zakładzie opieki zdrowotnej, który taką umowę z Kasą podpisał), którego wskażą ubezpieczeni lub działający w ich imieniu przedstawiciele ustawowi.

Ponadto trzeba przypomnieć również o treści art. 35 ust. 2 ustawy o puz, który stwierdza, że zaopatrzenie w leki i materiały medyczne przysługuje ubezpieczonemu także na podstawie recepty wystawionej przez lekarza nie będącego lekarzem ubezpieczenia zdrowotnego, jeżeli posiada on uprawnienia do wykonywania zawodu oraz zawarł z Kasą Chorych umowę upoważniającą go do wystawiania takich recept. Umowy dotyczące tylko wystawiania recept mogą zawrzeć wszyscy lekarze zatrudnieni w domu pomocy społecznej.

Należy jednocześnie podnieść, iż ustawa o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. z 1997 r. Nr 28, poz. 153 z późn. zm.) nie wyklucza, ani nie ogranicza ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (tekst jednolity z 1998 r. Dz.U. Nr 64, poz. 414). W znowelizowanym art. 20 ust. 3 tej ustawy znalazł się również zapis, iż "wydatki związane z zapewnieniem całodobowej opieki mieszkańcom oraz zaspokajaniem ich niezbędnych potrzeb bytowych i społecznych w całości pokrywa dom pomocy społecznej, w tym specjalistyczny; wydatki związane z zaspokajaniem potrzeb zdrowotnych dom pokrywa na poziomie kosztów uwzględniających uprawnienia mieszkańców, wynikające z odrębnych przepisów". Oznacza to, że również domy pomocy społecznej mają obowiązek zapewnić swoim podopiecznym finansowanie świadczeń zdrowotnych, których nie zapewnia im system powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego.

Warszawa, dnia 17.02.1999 r.

Uprzejmie informuję, że z uwagą zapoznałem się z nadesłanym przez Panią Marszałek tekstem oświadczenia złożonego przez senatora Jana Chojnowskiego podczas 28. posiedzenia Senatu RP w dniu 20 stycznia 1999 r. i przekazałem je do Komisji Finansów Publicznych, w której trwają prace nad projektem ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym.

Warszawa, dnia 17.02.1999 r.

Zdaniem MEN nie powinno się centralnie narzucać samorządom - inwestorom budowy obiektów oświatowych - rozwiązań, na które zasadniczy wpływ powinny mieć uwarunkowania lokalne oraz możliwości finansowe samorządu. Opracowanie przez Ministerstwo typowej dokumentacji technicznej obiektu oświatowego jedynie pozornie byłoby tańsze dla zainteresowanych. Inwestor zmuszony byłby do poniesienia dodatkowych kosztów, porównywalnych z kosztami jednostkowego projektu, związanych:
a) z prawem autorskim dokumentacji budowlanej - problem ten nie występował w ubiegłych latach,
b) z dostosowaniem typowej dokumentacji budowlanej do warunków lokalnych,
c) z opracowaniem rozwiązań technicznych instalacji: sanitarnych, centralnego ogrzewania i elektrycznej.

Jednocześnie uprzejmie informuję Panią Marszałek, że obecnie trwają
w MEN prace nad przygotowaniem, związanych z wdrażaną od września br. reformą systemu edukacji, wytycznych programowo-funkcjonalnych pomocnych przy ustalaniu przez samorządy programu użytkowego budowanych szkół podstawowych i gimnazjów. Projektowane na ich podstawie rozwiązania techniczne regulowane są w ustawach: "Prawo budowlane" i "o zagospodarowaniu przestrzennym" oraz w rozporządzeniach Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa.

Warszawa, dnia 17.02.1999 r.

Szanowna Pani Marszałek

Jednocześnie potwierdzam wyrażone w moim piśmie z dnia 7 listopada 1998 r. stanowisko, że zarówno zakres zadań delegatur terenowych, jak i ich zasięg terytorialny, wymagają regulacji w akcie o randze ustawy, dlatego też MSP prowadzi prace zmierzające do wykonania zapisu art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o administracji rządowej w województwie (Dz.U. Nr 91, poz. 577).

Warszawa, dnia 17.02.1999 r.

Szanowna Pani Marszałek

W związku z pismem znak: AG/043/6/99/IV z dnia 25 stycznia 1999 r., przy którym przesłane zostało oświadczenie złożone przez Senatora Wiesława Pietrzaka na 28. posiedzeniu Senatu w dniu 20 stycznia 1999 r. w sprawie przyspieszenia prac nad projektem ustawy o zwrocie podatku VAT, uprzejmie wyjaśniam, iż w dniu 10 marca 1998 r. projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym obejmujący zmiany dotyczące zwrotu podatku VAT podróżnym, został przekazany do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej. Obecnie w Sejmie trwają prace nad powyższym projektem.

Warszawa, dnia 11.02.1999 r.

Szanowna Pani Marszałek,

W związku z oświadczeniem Pana Senatora Zbigniewa Gołąbka złożonym podczas 29. posiedzenia Senatu RP wskazującym na dysproporcje między dotacjami udzielanymi przez powiaty niepublicznym ogniskom wychowawczym TPD uprzejmie informuję Panią Marszałek, że wystąpiliśmy w tej sprawie do Kuratorium Oświaty województwa mazowieckiego.

Zwracamy jednak uwagę, że kuratorium oświaty może mieć jedynie pośredni wpływ na stawki, gdyż od stycznia 1999 r. zgodnie z Ar. 90 ust. 3a ustawy o systemie oświaty ogniska te, tak jak wszystkie niepubliczne placówki opiekuńczo wychowawcze otrzymują dotacje z budżetu powiatów, które same określają wysokość dofinansowania.