Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Przystępujemy do rozpatrzenia punktu siódmego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Europejskim Biurem Policji o współpracy w zwalczaniu przestępczości.

Ustawa ta została uchwalona na szesnastym posiedzeniu Sejmu 14 marca bieżącego roku, a 18 marca została przekazana do Senatu. Marszałek Senatu skierował ją do Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego oraz Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisje te po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania.

Przypominam ponadto, że tekst ustawy jest zawarty w druku nr 79, a sprawozdania komisji w drukach nr 79A oraz 79B.

Proszę sprawozdawcę Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego senatora Janusza Koniecznego o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji w sprawie rozpatrywanej ustawy.

Senator Janusz Konieczny:

Panie Marszałku! Wysoki Senacie!

Mam zaszczyt w imieniu Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego przedstawić Wysokiej Izbie sprawozdanie komisji z uchwalonej przez Sejm w dniu 14 marca tego roku ustawy o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Europejskim Biurem Policji o współpracy w zwalczaniu przestępczości.

Niniejsza umowa została podpisana 3 października 2001 r. W związku ze wzrostem ryzyka w zakresie działania zorganizowanych grup przestępczych i w celu zapobiegania ujemnym wynikającym stąd skutkom w roku 1995 państwa Unii Europejskiej powołały policję unijną, zwaną Europolem, inaczej Europejskim Biurem Policji. Organizacja ta posiada prawo do zawierania umów międzynarodowych i zajmuje się walką z przestępstwami takimi, jak kradzieże samochodów, handel narkotykami, handel substancjami radioaktywnymi, fałszowanie pieniędzy, handel ludźmi, pranie brudnych pieniędzy, akty terrorystyczne, a od stycznia tego roku zajmuje się ponadto zabójstwami, uprowadzeniami, handlem organami ludzkimi, korupcją, walką z rasizmem i z ksenofobią, podrabianiem znaków towarowych oraz zanieczyszczaniem środowiska.

Polska, z uwagi na centralne położenie w Europie, jest szczególnie narażona na działalność międzynarodowych grup przestępczych. Dlatego też nieodzowna jest szeroka współpraca naszych organów ścigania z Europolem. Z chwilą ratyfikacji umowy nasza Policja będzie miała ułatwiony dostęp do bazy danych Europolu, a Europol będzie informowany przez naszą Policję.

Umowa jest zgodna z prawodawstwem Unii Europejskiej, a w świetle przyszłego członkostwa Polski w Unii współpraca ta będzie ważnym etapem przygotowującym Policję polską do pracy w nowych warunkach. Jeżeli chodzi o koszty związane z realizacją umowy, to zostaną one określone w momencie ustanowienia oficerów łącznikowych i będą pokryte z budżetu MSWiA. Wynoszą one około 1 miliona zł. W chwili obecnej Polska jest państwem trzecim, a nie pełnoprawnym członkiem Europolu, z czego wynika nierówna pozycja oficerów łącznikowych polskich i Europolu.

Podstawowym celem umowy jest zacieśnienie współpracy w zwalczaniu przestępczości między Rzecząpospolitą Polską a Europolem po to, by zmniejszyła się liczba popełnianych przestępstw i zwiększyła się ich wykrywalność. Omawiana ustawa jest Polsce nieodzownie potrzebna, dlatego też w imieniu Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego proszę Wysoką Izbę o jej przyjęcie bez poprawek. Dziękuję bardzo.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję bardzo.

Sprawozdawcą Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej będzie pan senator Zygmunt Cybulski.

Bardzo proszę.

Senator Zygmunt Cybulski:

Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie!

Mam przyjemność w imieniu Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej przedstawić zdanie tejże komisji w odniesieniu do ustawy przyjętej przez Sejm w sprawie ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Europejskim Biurem Policji o współpracy w zwalczaniu przestępczości.

Przedłożona umowa opiera się: na traktacie o Unii Europejskiej, na przyjętym przez Radę Unii Europejskiej planie działania dotyczącym przestępczości zorganizowanej, na pakcie przedakcesyjnym zawartym przez Polskę z krajami Unii Europejskiej, dokładnie z krajami Wspólnot Europejskich, na przyjętej w 1998 r. uchwale Rady Unii Europejskiej dotyczącej przestępczości zorganizowanej, na Deklaracji Berlińskiej w sprawie współpracy w zakresie zwalczania przestępczości związanej z narkotykami oraz przestępczością zorganizowaną, na deklaracji Rady Unii z marca 1996 r. o przestępczości zorganizowanej, wreszcie na układzie z Schengen.

Głównym celem przedłożonej umowy jest umożliwienie nawiązania stronie polskiej współpracy operacyjnej z Europolem w zakresie zwalczania przestępczości zorganizowanej. Plan działania dotyczący przestępczości zorganizowanej zakłada między innymi konieczność ustanowienia bliskiej współpracy z państwami i organizacjami międzynarodowymi w zwalczaniu przestępczości zorganizowanej. Państwa potwierdzają swoją wolę pełnej współpracy w zwalczaniu wszelkich form przestępczości zorganizowanej. Podkreślają jednocześnie swoją determinację w zakresie rozwijania organów odpowiedzialnych za zwalczanie tejże przestępczości.

Nie będę już tutaj powtarzał, o jaką przestępczość chodzi, bo mój przedmówca dokładnie to wyliczył. W celu zwalczania tej przestępczości dokonuje się wymiany oficerów łącznikowych oraz wymiany doświadczeń i wyników badań dotyczących przestępstw już tutaj wymienionych.

Jeśli idzie o nierównoprawność oficerów łącznikowych, o której tutaj mówiono, to chcę podkreślić, że polscy oficerowie łącznikowi będą akredytowani przy polskich placówkach dyplomatycznych i w związku z tym będą działać na zasadach statusu dyplomaty, wykorzystując ich uprawnienia. W ten sposób ta nierówność zostanie zniwelowana.

Ratyfikowanie umowy międzynarodowej między Rzecząpospolitą Polską a Europejskim Biurem Policji o współpracy w zwalczaniu przestępczości będzie służyć zwalczaniu przestępczości zorganizowanej. Dlatego Komisja Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, po przeanalizowaniu tych wszystkich uwarunkowań, proponuje, by Wysoki Senat raczył przyjąć tę ustawę bez poprawek. Dziękuję za uwagę.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję bardzo, Panie Senatorze.

Czy ktoś z państwa chciałby zadać pytanie senatorom sprawozdawcom? Nie ma chętnych. Dziękuję bardzo.

Przypominam, że rozpatrywana ustawa była rządowym projektem ustawy. Rząd reprezentują minister spraw zagranicznych oraz minister spraw wewnętrznych i administracji, którzy są na sali. Na sali mamy - serdecznie witam panów - podsekretarzy stanu Sławomira Dąbrowę i Zenona Kosiniaka-Kamysza.

Czy ktoś z państwa chciałby zadać krótkie pytanie obecnym tu przedstawicielom rządu? Proszę bardzo.

A, przepraszam bardzo. Może najpierw spytam, czy chcieliby panowie zabrać głos? Nie. Ale później będziecie pewnie musieli, bo pan senator Jan Szafraniec ma pytanie. Proszę bardzo.

Senator Jan Szafraniec:

Ratyfikacja umowy między Rzecząpospolitą Polską a Europejskim Biurem Policji o współpracy w zwalczaniu przestępczości wychodzi oczywiście naprzeciw społecznym potrzebom i to nie ulega wątpliwości. Moje pytanie dotyczy źródła finansowania tej współpracy. Wiem, że będzie nim najprawdopodobniej budżet Policji. Czy w związku z tym Policja otrzymała jakieś dodatkowe pieniądze z budżetu państwa na ten cel, czy też koszty ratyfikacji dodatkowo obciążają i tak już biedny budżet Policji? Czy po prostu podołacie finansowo? Dziękuję.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję bardzo.

Pan minister Zenon Kosiniak. Pan minister może odpowiedzieć z miejsca.

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji Zenon Kosiniak-Kamysz:

Dziękuję bardzo, Panie Marszałku.

Wysoki Senacie!

Takie środki są przewidziane. Chciałbym poinformować, że już w tej chwili mamy oficera łącznikowego w Brukseli i że 1 milion zł rocznie jest nie tylko zaplanowany, ale już teraz są uruchomione te środki.

Chciałbym jeszcze dodać, korzystając z udzielenia mi głosu, że nasz oficer łącznikowy już teraz posiada status dyplomaty. Ta nierówność wynika stąd, że biuro Europolu jako organizacji międzynarodowej nie może przyznawać automatycznie statusu dyplomatycznego. Może to zrobić tylko państwo przyjmujące oficerów łącznikowych. A więc będą oni działali w ramach naszej ambasady, jednocześnie oficerowie łącznikowi Europolu akredytowani w Polsce oczywiście otrzymają od nas, od rządu, status dyplomatyczny. Dziękuję bardzo.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję bardzo.

Czy są jeszcze pytania? Dziękuję.

Skoro nie ma pytań, otwieram dyskusję.

Czy ktoś z państwa chciałby zabrać głos w dyskusji? Nie.

A zatem zgodnie z art. 52 ust. 2 zamykam dyskusję.

Informuję, że głosowanie w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Europejskim Biurem Policji o współpracy w zwalczaniu przestępczości zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia.

Przystępujemy do rozpatrzenia punktu ósmego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Litewskiej o zasadach współpracy przy dokonywaniu kontroli osób, towarów i środków transportu przekraczających polsko-litewską granicę państwową w ruchu drogowym i kolejowym, podpisanej w Wilnie dnia 14 września 1997 r.

Ustawa była rozpatrywana przez Sejm na siedemnastym posiedzeniu w dniu 20 marca. Do Senatu została przesłana dzień później. Marszałek Senatu skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego. Komisje te po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Przypominam ponadto, że tekst ustawy jest zawarty w druku nr 89, a sprawozdania komisji w drukach nr 89A i 89B.

Proszę sprawozdawcę Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego, pana senatora Janusza Koniecznego, o zabranie głosu i przedstawienie owoców pracy komisji.

Senator Janusz Konieczny:

Panie Marszałku! Wysoki Senacie!

Mam zaszczyt w imieniu Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego przedstawić Wysokiej Izbie sprawozdanie komisji w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Litewskiej o zasadach współpracy przy dokonywaniu kontroli osób, towarów i środków transportu przekraczających polsko-litewską granicę państwową w ruchu drogowym i kolejowym. Umowa ta została podpisana w Wilnie 14 września 1997 r.

Umowa niniejsza została już ratyfikowana na Litwie, w roku 1998, a obecnie trwają prace mające na celu jej ratyfikowanie w Polsce. Aktualnie w tej sprawie obowiązuje porozumienie między komendantem głównym Straży Granicznej i prezesem Głównego Urzędu Ceł a ministrem ochrony kraju Republiki Litewskiej i głównym celnikiem Republiki Litewskiej, które zostało podpisane 28 września 1992 r.

W okresie tym obie strony zdobyły doświadczenie we wspólnej kontroli i dlatego też postanowiono w sposób trwały uregulować zasady współpracy w tej dziedzinie przedstawione w umowie.

Od kilku lat systematycznie zacieśniają się kontakty gospodarcze i handlowe między Polską a Litwą, czego efektem jest wzmożony ruch osobowy na przejściach granicznych. Stąd też bierze się konieczność zawarcia tej umowy. Jej celem jest usprawnienie funkcjonowania przejść granicznych poprzez zwiększenie ich przepustowości oraz skrócenie czasu oczekiwania na odprawę graniczną.

Dobrym przykładem, a jednocześnie inspiracją do podpisania niniejszej umowy był udany eksperyment na przejściu granicznym Ogrodniki-Lazdijaj, przeprowadzony w roku 1992.

Omawiana umowa reguluje zasady współpracy służb kontrolnych przy wykonywaniu kontroli granicznej, celnej, weterynaryjnej, sanitarnej i fitosanitarnej osób, towarów i środków transportu. Odpowiada standardom przyjętym w praktyce międzynarodowej.

Po wejściu w życie ustawy budżet państwa będzie musiał ponieść koszty w wysokości 22 milionów zł. Wydatki te będą przeznaczone na rozbudowę i przeniesienie łączności komputerowej na stronę litewską oraz na przygotowanie stanowisk pracy i służby dla litewskich organów granicznych, celnych oraz instytucji obsługujących międzynarodowy ruch graniczny na przejściach granicznych po stronie polskiej.

Umowa ta wymaga ratyfikacji zgodnie z trybem określonym w art. 89 ust. 1 pkt 5 konstytucji.

Wysoki Senacie! W imieniu Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego wnoszę o przyjęcie omawianej ustawy bez poprawek. Dziękuję bardzo.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję bardzo.

Pan senator Bogusław Litwiniec jest sprawozdawcą Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej.

Bardzo proszę, Panie Senatorze, o zabranie głosu i przestawienie sprawozdania komisji w sprawie rozpatrywanej ustawy.

Senator Bogusław Litwiniec:

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

W imieniu Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej niewiele mogę dodać, jeśli chodzi o uzasadnienie, które przed chwilą usłyszała Wysoka Izba. Przeto chciałbym tylko zwrócić uwagę na jeden fakt pragmatyczny. Otóż przyjęcie tej ustawy pozwoli dokonywać kontroli tylko po jednej stronie granicy, czyli po prostu oszczędzić czas tracony w długich kolejkach, które znamy z każdego przejścia granicznego - znają je zwłaszcza kierowcy.

Przeto w imieniu Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej wnoszę o łaskawe przyjęcie ustawy bez poprawek.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję bardzo.

Bardzo proszę, czy chcecie państwo zadać pytania senatorom sprawozdawcom? Nie ma pytań, dziękuję bardzo.

Senator Bogusław Litwiniec:

Pragnę tylko dodać, że ustawa w obydwu komisjach została przyjęta jednogłośnie.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję bardzo.

Był to rządowy projekt ustawy. Rząd w toku prac parlamentarnych reprezentuje minister spraw zagranicznych.

Na sali jest obecny podsekretarz stanu, pan minister Sławomir Dąbrowa. Czy pan minister chciałby zabrać głos?

(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Sławomir Dąbrowa: Nie, dziękuję.)

Czy państwo, panie i panowie senatorowie, chcieliby zadać regulaminowe pytanie przedstawicielowi rządu? Stwierdzam, że nie.

Zatem otwieram dyskusję, która na razie nie zapowiada się burzliwie, ponieważ nikt się nie zapisał.

Może ktoś chciałby się teraz zgłosić? Nie.

To pozostaje mi tylko dopełnienie formalności: zgodnie z art. 52 ust. 2 zamykam dyskusję.

Głosowanie w sprawie tej ustawy zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia, łącznie ze wszystkimi innymi.

Informuję, że zakończyliśmy debatę nad wszystkimi punktami porządku obrad.

Proponuję, żebyśmy przystąpili teraz do oświadczeń poza porządkiem obrad.

Jeśli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że możemy ten drobny wyłom...

(Głos z sali: Może wcześniej komunikaty?)

Wcześniej komunikaty? Proszę bardzo.

Proszę panią sekretarz o wygłoszenie komunikatów.

Senator Sekretarz
Alicja Stradomska:

Pierwszy komunikat. Wspólne posiedzenie Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia oraz Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej w sprawie wniosków zgłoszonych w toku debaty nad ustawą o zmianie ustawy o samorządzie pielęgniarek i położonych odbędzie się bezpośrednio po ogłoszeniu przerwy w sali nr 176.

Drugi komunikat. Posiedzenie połączonych Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej oraz Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego w sprawie rozpatrzenia poprawek do ustawy o stanie klęski żywiołowej odbędzie się w przerwie w obradach w sali plenarnej, początek bezpośrednio... inaczej: w sali plenarnej bezpośrednio po ogłoszeniu przerwy.

Trzeci komunikat. Posiedzenie Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych odbędzie się bezpośrednio po ogłoszeniu przerwy w obradach w sali nr 182. Porządek obrad: po pierwsze, rozpatrzenie poprawek do ustawy o przekształceniach w administracji celnej oraz o zmianie niektórych ustaw, po drugie, rozpatrzenie ustawy o ratyfikacji konwencji między rządem RP a rządem Meksykańskich Stanów Zjednoczonych w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Mexico City dnia 30 listopada 1998 r.

Następny komunikat. Uprzejmie informuję, iż marszałek Senatu zwołuje posiedzenie Konwentu Seniorów dzisiaj o godzinie 19.30.

I ostatni komunikat. Posiedzenie Komisji Nauki, Edukacji i Sportu odbędzie się jutro, w czwartek, o godzinie 8.00 w sali nr 217. Dziękuję.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję pani senator sekretarz.

Czy ktoś z państwa chciałby wygłosić oświadczenie poza porządkiem obrad?

Bardzo proszę, pani senator Irena Kurzępa.

Przypominam, że zgodnie z regulaminem oświadczenie nie może trwać dłużej niż pięć minut.

(Senator Irena Kurzępa: A dwa oświadczenia to dziesięć minut?)

(Głosy z sali: Nie.)

Nie, jest pięć minut do dyspozycji senatora w czasie składania oświadczeń.

Bardzo proszę.

Senator Irena Kurzępa:

Panie Marszałku! Wysoki Senacie!

Moje oświadczenie kieruję do ministra zdrowia, pana Mariusza Łapińskiego.

Dotyczy ono sytuacji diagnostów laboratoryjnych zatrudnionych w laboratoriach przy samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej.

Z informacji, jakie otrzymuję z samodzielnych zakładów opieki zdrowotnej mojego okręgu wyborczego, wynika, że pracownicy działu diagnostyki laboratoryjnej czują się dyskryminowani w swoich zakładach pracy.

Pracownicy diagnostyki laboratoryjnej dotkliwie odczuwają brak organizacji związkowej, która reprezentowałaby interesy tej grupy zawodowej. Nadzieje na poprawę sytuacji wyżej wymieniona grupa pracownicza wiązała z ustawą o diagnostyce laboratoryjnej.

Uchwalona przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej ustawa o diagnostyce laboratoryjnej z dnia 18 września 2001 r. reguluje zadania samorządu diagnostyków laboratoryjnych. Art. 78 i 79 wyżej wymienionej ustawy zobowiązują ministra właściwego do spraw zdrowia do powołania komitetu organizacyjnego pierwszego krajowego zjazdu diagnostów laboratoryjnych.

Z napływających do mojego biura informacji wynika, że minister właściwy do spraw zdrowia nie wywiązał się dotychczas z ustawowego obowiązku zawartego w art. 78 i 79 ustawy z dnia 18 września 2001 r., "Dziennik Ustaw" nr 100 z 2001 r.

Proszę zatem pana ministra o zainteresowanie się sprawą samorządu diagnostów laboratoryjnych.

Drugie oświadczenie także jest skierowane do ministra zdrowia pana Mariusza Łapińskiego.

Dotyczy ono nieodpłatnego zaopatrzenia w leki w wypadku stosowania tych leków poza zakładem opieki zdrowotnej.

Do mojego biura wpłynęła prośba rodziców trzynastoletniego dziecka zakwalifikowanego do przeszczepu wątroby. Dziecko od dziesięciu lat jest leczone z powodu białaczki i niewydolności wątroby. Po hospitalizacji w Klinice Hematologii i Onkologii Dziecięcej w Lublinie oraz Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie dziecko przebywa w domu pod stałą opieką lekarską. W leczeniu niezbędny jest preparat o nazwie Zeffix, na zakup którego rodzina będąca w bardzo trudnej sytuacji materialnej nie posiada środków finansowych. Zaznaczam, że pięcioociosobowa rodzina korzysta z pomocy społecznej. Prośba o refundację kosztów zakupu leku skierowana do Lubelskiej Regionalnej Kasy Chorych okazała się bezskuteczna.

Proszę więc pana ministra o spowodowanie, aby w sytuacji wyjątkowej, kiedy chodzi o długotrwałe leczenie, a sytuacja materialna rodziny nie pozwala na sfinansowanie kosztów zakupu leków, zainteresowani mogli w trybie indywidualnym ubiegać się o nieodpłatne zaopatrzenie w leki ratujące życie. Dziękuję za uwagę.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję bardzo, Pani Senator.

Bardzo proszę o zabranie głosu panią senator Marię Szyszkowską. Następnym mówcą będzie pan senator Grzegorz Matuszak.

Senator Maria Szyszkowska:

Pierwsze oświadczenie kieruję do ministra Celińskiego.

Związane jest ono z tym, że Teatr Wielki Opera Narodowa w Warszawie od dwóch lat właściwie upada, rosną koszty przedstawień. Jego działania pozostają właściwie poza wszelką kontrolą, dlatego że raport NIK z 1999 r. i wnioski z tego raportu w ogóle nie zostały uwzględnione. Planuje się likwidację etatów, a grupa najwybitniejszych warszawskich śpiewaków od czterech lat jest pozbawiona możliwości występów na scenie, ponieważ angażuje się śpiewaków z innych państw, co powoduje bardzo wysoki wzrost kosztów przedstawień. Przedstawienia te często nie dochodzą do skutku, bo śpiewacy na przykład nie przyjeżdżają na czas do warszawskiej opery.

Drugie oświadczenie również kieruję do pana ministra Celińskiego.

Związane jest ono z masowymi zwolnieniami w telewizji publicznej. Powstaje tu bardzo poważny problem, ponieważ niejasne są kryteria ocen stosowanych przy zwolnieniach dziennikarzy. W gruncie rzeczy - tak jak w tej chwili przebiega ten proces - obserwuje się, przynajmniej w warszawskim ośrodku, pozbywanie się najlepszych dziennikarzy telewizyjnych.

To w skrócie. Całość tych oświadczeń składam do protokołu.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję bardzo, Pani Senator.

Bardzo proszę o zabranie głosu pana senatora Grzegorza Matuszaka. Następnym mówcą będzie pan senator Marek Balicki.

Senator Grzegorz Matuszak:

Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Z przykrością muszę ponowić swoje oświadczenie, które kieruję do profesora Jerzego Hausnera, ministra pracy i polityki społecznej, bowiem odpowiedź, jaką otrzymałem, jest, jak sądzę, nie na temat i niesatysfakcjonująca.

A oto treść mojego oświadczenia.

Wielce Szanowny Panie Ministrze!

Uprzejmie dziękuję za pismo, jakie w imieniu pana ministra na ręce marszałka Senatu Rzeczypospolitej w odpowiedzi na moje oświadczenie senatorskie wygłoszone podczas dziewiątego posiedzenia Senatu w dniu 13 lutego 2002 r. zechciała złożyć sekretarz stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej, pani Jolanta Banach. Jednocześnie pozwalam sobie na wyrażenie ubolewania, że odpowiedź - tu cytuję numer pisma - ma charakter pozorny i nie odnosi się w żaden sposób do poruszonych przeze mnie zagadnień. Za ogólne wyjaśnienie odnoszące się do zasad działania zakładów pracy chronionej jestem wdzięczny, a także za zdawkowe słowa uznania skierowane pod moim adresem, cytuję: "uprzejmie dziękuję za wyrażone w oświadczeniu pana senatora uwagi", choć wolałbym uzyskać merytoryczne przedstawienie stanowiska w sprawie będącej przedmiotem mojego oświadczenia.

Dlatego pozwalam sobie na ponowienie prośby o odniesienie się do następujących spraw:

Po pierwsze, racjonalności zatrudniania przez agencje ochrony osób i mienia osób niepełnosprawnych, a zatem rencistów i inwalidów, za których nie są opłacane składki na Fundusz Ubezpieczeń Społecznych, podatek VAT oraz podatek dochodowy od wynagrodzeń pracowniczych, a przydatność niepełnosprawnych w ochronie osób i mienia wydaje się ograniczona.

Po drugie, wyrażam przekonanie, że koncesjonowaną ochroną osób i mienia powinny zajmować się tylko firmy nieposiadające statusu zakładów pracy chronionej, bowiem obecny stan sprzyja powstawaniu zjawisk patologicznych. Zatrudnianie osób niepełnosprawnych służy za parawan dla prowadzenia na szeroką skalę preferowanej działalności gospodarczej zwolnionej z opłat i podatków.

Po trzecie, w zakresie usług ochrony osób i mienia firmy mające status zakładów pracy chronionej nieuczciwie konkurują z firmami zatrudniającymi osoby pełnosprawne i wypierają je z rynku, a jednocześnie przynoszą straty dla budżetu państwa, szacowane w skali roku na około 2 miliardy zł.

I po czwarte, racjonalne wydaje się zlikwidowanie preferencji dla zakładów pracy chronionej i wprowadzenie na ich miejsce dopłat dla osób niepełnosprawnych, które nie posiadają żadnych świadczeń socjalnych lub rentowych.

Prosząc o łaskawą odpowiedź, łączę wyrazy należnego szacunku. Dziękuję.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję bardzo.

Bardzo proszę o zabranie głosu pana senatora Marka Balickiego. Następnym mówcą będzie pani senator Anna Kurska.

Senator Marek Balicki:

Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie!

Ja, w odróżnieniu od moich przedmówców, swoje oświadczenie kieruję do pana marszałka.

W dniu 8 kwietnia odbyła się w Senacie konferencja "Zawody zaufania publicznego a interes publiczny", zorganizowana wspólnie przez Komisję Polityki Społecznej i Zdrowia oraz Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej. W opinii uczestników konferencja ta uzyskała wysoką ocenę, i to zarówno z uwagi na merytoryczną zawartość, jak i sprawną organizację.

Tak udany jej przebieg mógł być możliwy dzięki zaangażowaniu i wysiłkowi wielu pracowników Kancelarii Senatu, za co chciałbym złożyć na ręce pana marszałka podziękowanie w imieniu całej komisji.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję bardzo.

Już to słyszałem, bodaj na końcu konferencji, ale myślę, że uprzejmości nigdy za wiele.

Pani senator Anna Kurska...

(Senator Anna Kurska: Jeden moment.)

To może teraz pan senator Adam Biela, zanim się pani senator Anna Kurska nie rozmówi.

(Senator Anna Kurska: Już mogę. Musiałam coś wyjaśnić, u lekarza.) (Wesołość na sali)

Proszę.

Senator Anna Kurska:

Swoją prośbę kieruję do ministra Łapińskiego, oczywiście ministra zdrowia.

Jest ona związana z otrzymaniem z Okręgowej Izby Lekarskiej w Gdańsku stanowiska, z którego wynika, że izba jest bardzo zaniepokojona zamiarem wycofania się ministra zdrowia z obowiązku finansowania profilaktycznych szczepień przeciwko wirusowi zapalenia wątroby. Okręgowa Izba Lekarska w Gdańsku jest zdania, że decyzja ta spowoduje zagrożenie dla zdrowia społeczeństwa, a szczególnie uderzy w ludzi najbiedniejszych i, wbrew oczekiwaniom, przysporzy skarbowi państwa więcej kosztów niż te, które w chwili obecnej budżet ponosi na te szczepionki.

Chciałabym jeszcze od siebie dodać, że bardzo często w swojej praktyce sądowej stykałam się z przypadkami powikłań związanych właśnie z tą chorobą, żółtaczką typu B, typu C. Były to niekiedy sprawy, w których naprawdę dochodziło do zupełnego inwalidztwa u tych ludzi. I żadne odszkodowanie, żadna rekompensata nie były w stanie tego naprawić.

Dlatego bardzo proszę, ażeby pan minister, zanim podejmie taką decyzję, rozważył to, iż będzie ona oznaczać szkody na zdrowiu, że nie wspomnę już o kosztach, które są zawsze sprawą drugorzędną w stosunku do zdrowia. Dziękuję.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję bardzo.

Bardzo proszę, pan senator Adam Biela.

Senator Adam Biela:

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Pytanie kieruję do prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast.

W dniu 21 czerwca 2001 r. ukazała się ustawa - był to "Dziennik Ustaw" nr 72 poz. 749 - zmieniająca ustawę z 1997 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności, która przywróciła wielu osobom nadzieję na odzyskanie nieruchomości, rozszerzyła bowiem krąg uprawnionych do nieodpłatnego przekształcenia użytkowania wieczystego w prawo własności.

Pkt 6 w art. 6 stanowi, że dotyczy to tych osób, którym przyznano, jako dotychczasowym właścicielom lub ich następcom prawnym, prawo wieczystej dzierżawy lub prawo zabudowy na podstawie art. 7 dekretu z 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta stołecznego Warszawy bez względu na termin przyznania tego prawa lub termin wniesienia czynszu lub opłaty.

Termin składania wniosków przedłużono do 31 grudnia 2002 r., o czym stanowi art. 2 ustawy nowelizującej. Na podstawie tego przepisu wiele osób złożyło wnioski. Niestety, interpretacja omawianej ustawy przez urzędników warszawskiej gminy Centrum jest inna. W świetle art. 1 ustawy z dnia 4 września 1997 r. przytoczony przepis jest interpretowany w ten sposób, iż ustawa obejmuje tylko tych, którzy uzyskali prawo użytkowania wieczystego do dnia 31 października 1998 r. W tym kontekście urzędnicy nie wydają żadnych decyzji - ani pozytywnych, ani negatywnych - w sprawie przedstawianych wniosków, pomimo tego iż osoby zainteresowane stanowczo się tego domagają.

Moje pytanie jest następujące: skoro ustawa nowelizująca rozszerza zakres, to czy nie jest ona nadrzędna w stosunku do poprzednich przepisów o charakterze zawężającym?

Takie pytanie chciałbym skierować do prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast. Dziękuję bardzo.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję bardzo.

Na inne ewentualne oświadczenia, na ich przygotowanie, macie państwo czas do godziny 21.00. Do tej godziny chciałbym ogłosić przerwę, ale jeszcze jej nie ogłoszę, ponieważ pan senator nam się tutaj zgłasza, więc damy mu szansę. Niemniej jednak za chwilę zostanie ogłoszona przerwa do godziny 21.00.

Proszę bardzo.

Senator Mieczysław Mietła:

Panie Marszałku! Wysoki Senacie!

Swoje oświadczenie chciałbym skierować do ministra finansów.

Nigdzie u nas, na moim terenie, nie udało mi się uzyskać na tę kwestię odpowiedzi, stąd moje oświadczenie. Jest bardzo krótkie, ale chciałbym je precyzyjnie przytoczyć.

Zwracam się z prośbą o możliwie pilną interpretację tego, czy art. 190 kodeksu celnego umożliwia zwolnienie od cła darowizny motopompy strażackiej dla gminy samorządowej, której zadaniem własnym, zgodnie z ustawą o samorządzie gminnym, Dziennik Ustaw nr 142 poz. 1591, i statutem - Dziennik Urzędowy Województwa Tarnowskiego nr 15 z późniejszymi zmianami, Dziennik Urzędowy Województwa Małopolskiego nr 141 - jest ochrona przeciwpożarowa i przeciwpowodziowa, i która to gmina finansuje zakup wyposażenia dla ochotniczych straży pożarnych z własnych środków na podstawie ustawy o finansach publicznych z dnia 26 listopada 1998 r. Dziękuję za uwagę.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję bardzo.

Następne oświadczenia będą ewentualnie po godzinie 21.00, bo do godziny 21.00 ogłaszam przerwę.

(Przerwa w obradach od godziny 17 minut 09 do godziny 21 minut 03)

Wicemarszałek Kazimierz Kutz:

Panie i Panowie Senatorowie, wznawiam obrady.

Proszę senatorów sekretarzy o zajęcie miejsc przy stole prezydialnym.

Powracamy do rozpatrzenia punktu drugiego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o stanie klęski żywiołowej.

Przypominam, że w przerwie w obradach odbyło się posiedzenie Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego oraz Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej, które ustosunkowały się do przedstawionych w toku debaty wniosków i przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

(Rozmowy na sali)

Czy mogę prosić o ciszę? Panowie Marszałkowie? Bo nie będę procedował. Czy prawą stronę także mogę o to prosić?

Przypominam też, że dyskusja nad rozpatrywaną ustawą została zamknięta i obecnie, zgodnie z art. 52 ust. 6 Regulaminu Senatu, głos mogą zabrać jedynie sprawozdawcy i wnioskodawcy.

Proszę sprawozdawcę Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego oraz Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej, senatora Józefa Dziemdzielę, o zabranie głosu i przedstawienie uzgodnionych na posiedzeniu wniosków.

Senator Józef Dziemdziela:

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

W imieniu zarówno Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej, jak i Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego, chciałbym przedstawić sprawozdanie z tej dzisiejszej pracy - odpowiedni druk został wszystkim paniom i panom senatorom dostarczony - i prosić o poparcie poprawek zgłoszonych przez połączone komisje. Jeżeli będą pytania, to postaram się na nie odpowiedzieć.

Wicemarszałek Kazimierz Kutz:

Przypominam jednocześnie, że senator Józef Dziemdziela jest również sprawozdawcą wniosku mniejszości Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego.

Ponadto sprawozdawcą Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej był senator Zbigniew Gołąbek.

Czy któryś z panów senatorów chciałby zabrać głos?

(Senator Zbigniew Gołąbek: Nie, dziękuję.)

Nie widzę zgłoszeń.

Przypominam, że senator Józef Dziemdziela wycofał swój wniosek, poprawkę ósmą w druku nr 82Z.

Zgodnie z art. 52 ust. 7 Regulaminu Senatu każdy senator może podtrzymać wycofany wniosek, przejmując uprawnienia dotychczasowego wnioskodawcy.

Czy ktoś z państwa senatorów chce podtrzymać ten wycofany wniosek?

Nie widzę chętnych.

Wobec tego przystępujemy do głosowania w sprawie ustawy o stanie klęski żywiołowej.

Przypominam, że w tej sprawie w toku debaty Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej, Komisja Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego, mniejszość Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego oraz senator wnioskodawca przedstawili wnioski o wprowadzenie poprawek do ustawy.

(Rozmowy na sali)

Czy ja mogę jednak prosić o uczestniczenie w obradach?

Informuję, że zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu za chwilę zostaną przeprowadzone kolejne głosowania nad przedstawionymi poprawkami według kolejności przepisów ustawy.

Przystępujemy do głosowania nad przedstawionymi poprawkami.

Poprawka pierwsza: w art. 8 pkt 1 skreśla się wyrazy "lub miasta". Jest to poprawka KSTAP poparta przez połączone komisje. Znosi ona zbędne rozróżnienie gminy i miasta.

Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.

Kto jest za, proszę o naciśnięcie przycisku "za" i podniesienie ręki.

Kto jest przeciw, proszę o naciśnięcie przycisku "przeciw" i podniesienie ręki.

Kto wstrzymał się od głosu?

Dziękuję. Proszę o podanie wyników.

(Głosowanie nr 2)* (*Na 84 obecnych senatorów 83 głosowało za, 1 - przeciw.)

Stwierdzam, że przy jednym głosie sprzeciwu poprawka została przyjęta.

Poprawka druga: w art. 8 pkt 4 wyrazy "i ich usuwanie" zastępuje się wyrazami "lub ich usuwanie" oraz wyraz "ogłoszono" zastępuje się wyrazem "wprowadzono". Poprawka druga zmierza do ujednolicenia terminologii ustawy.

Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.

Kto jest za?

Kto jest przeciw?

Kto się wstrzymał?

Dziękuję. Proszę o podanie wyników.

Jednogłośnie ta poprawka została przyjęta.

Uwaga, poprawki trzecią i czwartą należy przegłosować łącznie. Poprawka trzecia: w art. 9...

(Głosy z sali: Panie Marszałku, wyniki!)

Nie podałem wyników? Przepraszam, 84:84, czyli jednogłośnie. Poprawka została przyjęta jednogłośnie. Na 84 obecnych senatorów 84 głosowało za. (Głosowanie nr 3)

Poprawka została przyjęta jednogłośnie.

Poprawka trzecia. W art. 9 w ust. 4 wyrazy "wchodzącego w skład powiatu" zastępuje się wyrazami "nie będącego miastem na prawach powiatu". Jest to poprawka obydwu komisji, poparta przez połączone komisje.

Poprawka czwarta. W art. 10 ust. 2 wyraz: "wchodzący w skład powiatu" zastępuje się wyrazami "nie będących miastami na prawach powiatu". Także ta poprawka została przez komisje poparta.

Poprawki trzecia i czwarta mają na celu doprecyzowanie zapisu poprzez zastosowanie terminologii ustawy o samorządzie powiatowym.

Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.

Kto jest za, proszę podnieść rękę i nacisnąć przycisk.

Kto jest przeciw, proszę o naciśnięcie odpowiedniego klawisza i podniesienie ręki.

Kto się wstrzymał od głosu?

Dziękuję. Proszę o podanie wyników.

Na 84 obecnych senatorów 84 głosowało za. (Głosowanie nr 4)

Poprawka została przyjęta jednogłośnie.

Uwaga: przyjęcie poprawki piątej wyklucza głosowanie nad poprawką siódmą.

Poprawka piąta. W art. 12 w ust. 2 dodaje się pkt 2a w brzmieniu: "2a) Opracowywanie i aktualizowanie planów reagowania kryzysowego". Jest to poprawka senatora Dziemdzieli, poparta przez połączone komisje.

Poprawka piąta dodaje do zadań zespołów reagowania kryzysowego opracowywanie i aktualizowanie planów reagowania kryzysowego.

Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.

Kto jest za?

Kto jest przeciw?

Kto się wstrzymał od głosu?

Dziękuję. Proszę o podanie wyników.

Na 84 obecnych 84 głosowało za. (Głosowanie nr 5)

Poprawka została przyjęta jednogłośnie.

Poprawka szósta. W art. 12 w ust. 2 w pkcie 4 skreśla się wyrazy "na obszarach działania zespołów".

Poprawka szósta usuwa wyrażenie sugerujące, iż tylko w przypadku koordynacji pomocy humanitarnej zespoły reagowania kryzysowego wykonują zadania na obszarze ich działania. Jest to poprawka senatora Dziemdzieli poparta przez połączone komisje.

Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.

Kto jest za?

Kto jest przeciw?

Kto się wstrzymał?

Proszę o podanie wyników.

Na 82 obecnych senatorów 80 głosowało za, 2 nie głosowało. (Głosowanie nr 6)

Stwierdzam, że poprawka została przyjęta.

Przechodzimy do poprawki dziewiątej.

W art. 19 dodaje się zdanie drugie w brzmieniu: "W czasie trwania klęski żywiołowej podmioty te obowiązane są do wykonywania zadań wyznaczonych przez kierującego działaniami". Jest to poprawka mniejszości Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego, poparta przez połączone komisje.

Poprawka dziewiąta zmierza do rozróżnienia sytuacji zagrożenia klęską żywiołową i czasu trwania faktycznej klęski żywiołowej, nakładając w tym czasie na organizacje społeczne, charytatywne i inne obowiązek wykonywania zadań wyznaczonych przez kierującego działaniami.

Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.

Kto jest za?

Kto jest przeciw?

Kto się wstrzymał?

Dziękuję. Proszę o podanie wyników głosowania.

Na 85 obecnych senatorów 20 głosowało za, 58 - przeciw, 7 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 7)

Stwierdzam, że poprawka została odrzucona.

Poprawka dziesiąta. W art. 22 w ust. 3 po wyrazach "danej osoby" dodaje się wyrazy "lub podmiotu". Poprawka została poparta przez połączone komisje.

Poprawka dziesiąta ma na celu umożliwienie w stosunku do podmiotów innych niż osoby fizyczne i prawne odstąpienia od nałożenia obowiązków lub zwolnienia z nich również ze względu na wyjątkowo ważny interes tych podmiotów.

Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.

Kto jest za poprawką?

Kto jest przeciw?

Kto się wstrzymał?

Dziękuję. Proszę o podanie wyników.

Na 85 obecnych senatorów 85 głosowało za. (Głosowanie nr 8)

Poprawka została przyjęta jednogłośnie.

Uwaga: nad poprawkami jedenastą i piętnastą należy głosować łącznie.

Poprawka jedenasta. W art. 29 pkt 2 otrzymuje brzmienie: "2) po art. 31 dodaje się art. 31a w brzmieniu: «Art. 31a. Wójt lub burmistrz opracowuje plan operacyjny ochrony przed powodzią oraz ogłasza i odwołuje pogotowie i alarm przeciwpowodziowy»". Poprawka została poparta przez połączone komisje.

Poprawka piętnasta. W art. 33: a) skreśla się pkt 3, b) w pkcie 4: w zdaniu wstępnym po wyrazach "ust. 1a" dodaje się wyrazy "i 1b", dotychczasowy ust. 1a oznacza się jako ust. 1b i dodaje się ust. 1a w brzmieniu: "1a. Starosta opracowuje plan operacyjny ochrony przed powodzią lub ogłasza i odwołuje pogotowie i alarm przeciwpowodziowy".

Poprawki jedenasta i piętnasta przekazują wójtowi lub staroście kompetencje zarządu odpowiednio gminy lub powiatu w zakresie opracowywania planu operacyjnego ochrony przed powodzią oraz ogłaszania i odwoływania pogotowia i alarmu przeciwpowodziowego.

Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.

Kto jest za przyjęciem tych dwóch poprawek?

Kto jest przeciw?

Kto się wstrzymał?

Proszę o podanie wyników głosowania.

Na 85 obecnych senatorów 85 głosowało za. (Głosowanie nr 9)

Stwierdzam, że poprawka została przyjęta.

Poprawka dwunasta. W art. 29: a) pkt 3 otrzymuje brzmienie: "3) po art. 31a dodaje się art. 31b w brzmieniu: «Art. 31b pkt 1. Jeżeli w inny sposób nie można usunąć bezpośredniego niebezpieczeństwa dla życia ludzi lub dla mienia, wójt lub burmistrz może zarządzić ewakuację z obszarów bezpośrednio zagrożonych. 2) W przypadku wprowadzenia stanu klęski żywiołowej wójt lub burmistrz działa na zasadach określonych w odrębnych przepisach.» b) Skreśla się pkt 4". Poprawka została poparta przez połączone komisje.

Poprawka ta przekazuje do kompetencji przewodniczącego zarządu gminy uprawnienie do zarządzenia ewakuacji, umożliwiając jednocześnie zarządzenie jej nie tylko w stosunku do ludzi i nie tylko w przypadku powodzi, ale też w innych sytuacjach bezpośredniego niebezpieczeństwa.

Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.

Czy ja mógłbym prosić panów senatorów... Widzę, że dawno się państwo nie widzieli.

Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.

Kto jest za, proszę o naciśnięcie przycisku "za".

Kto jest przeciw?

Kto wstrzymał się od głosu?

Dziękuję. Proszę o podanie wyników.

Na 85 obecnych senatorów 85 głosowało za. (Głosowanie nr 10)

Poprawka została przyjęta jednogłośnie.

Poprawka trzynasta, przyjęta przez połączone komisje.

W art. 30 pkt 2 otrzymuje brzmienie: "2) w art. 14: a) ust. 4 otrzymuje brzmienie: «4. Wojewoda i starosta wykonują swoje zadania przy pomocy odpowiednio wojewódzkiego i powiatowego zespołu reagowania kryzysowego, działających na podstawie przepisów o stanie klęski żywiołowej» b) skreśla się ust. 6-9".

Poprawka trzynasta zmierza do tego, by zespoły reagowania kryzysowego, działające na podstawie ustawy o stanie klęski żywiołowej, pełniły również zadania dotychczasowych zespołów do spraw ochrony przeciwpożarowej i ratownictwa, wspomagających wojewodę i starostę w wykonywaniu przez nich zadań wynikających z ustawy o ochronie przeciwpożarowej.

Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.

Kto jest za?

Kto jest przeciw?

Kto wstrzymał się od głosu?

Dziękuję. Proszę o podanie wyniku.

Na 85 obecnych senatorów 85 głosowało za. (Głosowanie nr 11)

Poprawka została przyjęta jednogłośnie.

Poprawka czternasta. W art. 33 pkt 2 otrzymuje brzmienie: "2) w art. 12 pkt 9d otrzymuje brzmienie: «9d) dokonywanie oceny stanu bezpieczeństwa przeciwpożarowego i zabezpieczenia przeciwpowodziowego powiatu»". Jest to poprawka senatora Dziemdzieli poparta przez połączone komisje.

Poprawka czternasta dodaje do kompetencji rady powiatu dokonywanie oceny stanu bezpieczeństwa przeciwpożarowego powiatu.

Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.

Kto jest za?

Kto jest przeciw?

Kto wstrzymał się od głosu?

Dziękuję. Proszę o podanie wyników.

Na 85 obecnych senatorów 84 głosowało za, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 12)

Stwierdzam, że poprawka została przyjęta.

Poprawka piętnasta została już przegłosowana łącznie z poprawką jedenastą.

Przystępujemy do głosowania za podjęciem uchwały w sprawie ustawy o stanie klęski żywiołowej w całości, ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek.

Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.

Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem uchwały, proszę o naciśnięcie przycisku "za" i podniesienie ręki.

Kto jest przeciwko?

Kto wstrzymał się od głosu?

Dziękuję. Proszę o podanie wyników głosowania.

Na 85 obecnych senatorów 83 głosowało za, nikt nie był przeciw, 1 wstrzymał się od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 13)

Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o stanie klęski żywiołowej.

Powracamy do rozpatrzenia punktu trzeciego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o przekształceniach w administracji celnej oraz o zmianie niektórych ustaw.

Przypominam, że w przerwie obrad odbyło się posiedzenie Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych, która ustosunkowała się do przedstawionych w toku debaty wniosków i przygotowała sprawozdanie w tej sprawie.

Przypominam, że dyskusja nad rozpatrywaną ustawą została zamknięta i obecnie zgodnie z art. 52 ust. 6 Regulaminu Senatu mogą zabrać głos jedynie sprawozdawcy i wnioskodawcy.

Proszę sprawozdawcę Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych senatora Władysława Mańkuta o zabranie głosu i przedstawienie uzgodnionych na posiedzeniu wniosków.

Senator Władysław Mańkut:

Panie Marszałku! Państwo Senatorowie! Wysoki Senacie!

Otrzymaliście państwo druk nr 88Z, który zawiera sprawozdanie Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych w sprawie rozpatrzenia wniosków zgłoszonych w trakcie dzisiejszej debaty nad ustawą o przekształceniach w administracji celnej oraz o zmianach niektórych ustaw.

Pragnę poinformować Wysoką Izbę, iż wniesione poprawki nie uzyskały poparcia przez komisję. W związku z tym komisja prosi Wysoki Senat o przyjęcie wniosku oznaczonego w druku rzymską jedynką. Dziękuję za uwagę.

Wicemarszałek Kazimierz Kutz:

Dziękuję.

Czy senatorowie wnioskodawcy chcą jeszcze zabrać głos?

(Senator Andrzej Wielowieyski: Tak jest.)

Proszę.

Senator Andrzej Wielowieyski:

Wysoka Izbo!

Podtrzymujemy naszą propozycję, ażeby zmienić jedno słowo. Chodzi o to, ażeby w sprawie zatrudnienia pracowników likwidowanego Głównego Urzędu Ceł zamiast tego, że ci pracownicy mogą być zatrudnieni, było wyraźnie powiedziane, że oni mają być zatrudnieni, że będą zatrudnieni - chodzi o zamianę tych dwóch słów. Sprawa jest bardzo istotna dla tego, co się w tej chwili w Polsce dzieje.

Przy naszej ciężkiej sytuacji w zakresie bezrobocia powinniśmy starać się tworzyć dobry klimat, przede wszystkim przez wysiłek zabezpieczania losu pracowników również i wtedy, kiedy sytuacja jest szczególnie trudna. W tym sektorze - co na tej sali było stwierdzone również przez ministra spraw wewnętrznych - są duże rezerwy kadrowe i istnieje możliwość zapewnienia tym ludziom zatrudnienia, chociaż może nie w tym miejscu. Sprawa jest niełatwa i skomplikowana.

Powinnością naszą jest wspieranie rządu, zwłaszcza w trudnych sytuacjach, ale powinnością naszą nie jest ułatwianie pracy urzędnikom - naszym zadaniem jest spowodowanie, żeby urzędnicy pracowali wydajniej i skuteczniej. Ludzie z Ministerstwa Finansów powinni zapewnić tym kilkuset pracownikom pracę w aparacie skarbowym, który potrzebuje, moim zdaniem, w tej chwili dużo ludzi.

Wicemarszałek Kazimierz Kutz:

Dziękuję.

Czy senator wnioskodawca chciałby jeszcze zabrać głos? Nie? Dziękuję.

Wnioski w trakcie dyskusji zgłosili pani senator Teresa Liszcz i pan senator Andrzej Wielowieyski, który swój wniosek potem jeszcze powtórzył.

Przystępujemy do głosowania w sprawie ustawy o przekształceniach w administracji celnej oraz o zmianie niektórych ustaw.

Przypominam, że w tej sprawie w toku debaty zostały przedstawione następujące wnioski: komisja wnosiła o przyjęcie ustawy bez poprawek - wniosek oznaczony rzymską jedynką w druku nr 88Z, a senatorowie wnioskodawcy przedstawili wnioski o wprowadzenie poprawek do ustawy - wniosek oznaczony rzymską dwójką w druku nr 88Z.

Informuję, że zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności zostanie przeprowadzone głosowanie nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek, czyli nad wnioskiem oznaczonym rzymską jedynką w druku nr 88Z, a następnie, w przypadku odrzucenia tego wniosku, nad przedstawionymi poprawkami zawartymi we wniosku oznaczonym rzymską dwójką w druku nr 88Z według kolejności przepisów ustawy.

Przystępujemy do głosowania nad wnioskiem Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych, popartym przez komisję, o przyjęcie ustawy o przekształceniach w administracji celnej oraz o zmianie niektórych ustaw bez poprawek. Jest to wniosek oznaczony rzymską jedynką, druk nr 88Z.

Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.

Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem przedstawionego wniosku, proszę o naciśnięcie przycisku "za" i podniesienie ręki.

Kto jest przeciw, proszę o naciśnięcie przycisku "przeciw" i podniesienie ręki.

Kto się wstrzymał od głosu?

Proszę o podanie wyników głosowania.

Na 85 obecnych senatorów 68 głosowało za, 12 - przeciw, 5 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 14)

Stwierdzam, że ustawa została przyjęta większością głosów.

Powracamy do rozpatrzenia punktu czwartego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o drogach publicznych.

Przypominam, że debata nad rozpatrywaną ustawą została zakończona i obecnie możemy przystąpić do głosowania w sprawie tej ustawy.

Przypominam, że Komisja Skarbu Państwa i Infrastruktury przedstawiła projekt uchwały, w którym wnosi o przyjęcie tej ustawy bez poprawek, druk senacki nr 81A. Projekt ten zostanie poddany pod głosowanie.

Przystępujemy do głosowania nad przedstawionym przez Komisję Skarbu Państwa i Infrastruktury projektem uchwały w sprawie ustawy o zmianie ustawy o drogach publicznych.

Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.

Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem przedstawionego projektu uchwały, proszę o naciśnięcie przycisku "za" i podniesienie ręki.

Kto jest przeciw?

Kto się wstrzymał od głosu?

Proszę o podanie wyników głosowania.

Na 85 obecnych senatorów 83 głosowało za, 1 - przeciw, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 15)

Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o drogach publicznych.

Powracamy do rozpatrzenia punktu piątego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o uchyleniu ustawy o Radiofonicznym Ośrodku Nadawczym w Konstantynowie.

Przypominam, że debata nad rozpatrywaną ustawą została zakończona i obecnie możemy przystąpić do głosowania w sprawie tej ustawy.

Przypominam, że Komisja Skarbu Państwa i Infrastruktury przedstawiła projekt uchwały, w którym wnosi o przyjęcie tej ustawy bez poprawek, druk senacki nr 78A. Projekt ten zostanie poddany pod głosowanie.

Przystępujemy do głosowania nad przedstawionym przez Komisję Skarbu Państwa i Infrastruktury projektem uchwały w sprawie ustawy o uchyleniu ustawy o Radiofonicznym Ośrodku Nadawczym w Konstantynowie.

Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.

Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem przedstawionego projektu uchwały, proszę o naciśnięcie przycisku "za" i podniesienie ręki.

Kto jest przeciw?

Kto się wstrzymał?

Proszę o podanie wyników głosowania.

Na 85 obecnych senatorów 81 głosowało za, nikt nie był przeciw, 3 wstrzymało się od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 16)

Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o uchyleniu ustawy o Radiofonicznym Ośrodku Nadawczym w Konstantynowie.

Powracamy do rozpatrzenia punktu szóstego porządku...

(Rozmowy na sali)

Ach, ta lewica.

Powracamy do rozpatrzenia punktu szóstego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o samorządzie pielęgniarek i położnych.

Przypominam, że w przerwie w obradach odbyło się posiedzenie Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia oraz Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, które ustosunkowały się do przedstawionych w toku debaty wniosków i przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Przypominam, że dyskusja nad rozpatrywaną ustawą została zamknięta i obecnie, zgodnie z art. 52 ust. 6 Regulaminu Senatu, mogą zabrać głos jedynie sprawozdawcy i wnioskodawcy.

Proszę zatem sprawozdawcę Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia oraz Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, panią senator Krystynę Sienkiewicz, o zabranie głosu i przedstawienie uzgodnionych na posiedzeniu wniosków.

Senator Krystyna Sienkiewicz:

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Połączone Komisje Polityki Społecznej i Zdrowia oraz Komisja Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej swój dorobek zawarły w druku nr 85Z. Rekomendują one Wysokiej Izbie przyjęcie wniosku oznaczonego rzymską dwójką, o co w imieniu tych komisji bardzo proszę Wysoką Izbę. Dziękuję, Panie Marszałku.

Wicemarszałek Kazimierz Kutz:

Dziękuję.

Czy senator sprawozdawca Henryk Dzido chce jeszcze zabrać głos w tej sprawie?

(Senator Henryk Dzido: Dziękuję.)

Dziękuję.

Przystępujemy do głosowania w sprawie ustawy o zmianie ustawy o samorządzie pielęgniarek i położnych.

Przypominam, że w tej sprawie w toku debaty zostały przedstawione następujące wnioski: Komisja Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej wnosiła o przyjęcie ustawy bez poprawek, jest to wniosek oznaczony rzymską jedynką, druk nr 86Z, zaś Komisja Polityki Społecznej i Zdrowia przedstawiła wniosek o wprowadzenie poprawki do ustawy, jest to wniosek oznaczony rzymską dwójką, druk nr 85Z.

Informuję, że zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności zostanie przeprowadzone głosowanie nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek, oznaczonym rzymską jedynką, druk nr 85Z, a następnie, w przypadku odrzucenia tego wniosku, nad przedstawioną poprawką, zawartą w punkcie oznaczonym rzymską dwójką, druk nr 85Z.

Przystępujemy do głosowania nad wnioskiem Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej o przyjęcie ustawy o zmianie ustawy o samorządzie pielęgniarek i położnych bez poprawek. Jest to wniosek oznaczony rzymską jedynką, druk nr 85Z.

Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.

Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem przedstawionego wniosku, proszę o naciśnięcie przycisku "za" i podniesienie ręki.

Kto jest przeciw?

Kto się wstrzymał od głosu?

Dziękuję. Proszę o podanie wyników głosowania.

Na 85 obecnych senatorów 7 głosowało za, 74 - przeciw, 4 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 17)

Wobec odrzucenia wniosku o przyjęcie ustawy bez poprawek, przystępujemy do głosowania nad wnioskiem Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia, popartym przez komisje, o wprowadzenie do ustawy poprawki zawartej w punkcie oznaczonym rzymską dwójką, druk nr 85Z.

Przypominam, że komisja wnosiła o wprowadzenie następujących zmian w ustawie: w art. 1 pkt 1 lit. b w ust. 3 wyrazy "przy Naczelnej Izbie Pielęgniarek i Położnych oraz okręgowych izbach pielęgniarek i położnych mogą być tworzone" zastępuje się wyrazami "Naczelna Izba Pielęgniarek i Położnych oraz okręgowe izby pielęgniarek i położnych mogą tworzyć w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia". Poprawka ta ma na celu dokonanie redakcyjnego uściślenia w części dotyczącej podmiotów uprawnionych do tworzenia ośrodków edukacyjno-informacyjnych oraz wprowadzenie obowiązkowego współdziałania tych podmiotów z ministrem właściwym do spraw zdrowia przy tworzeniu ośrodków.

Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.

Kto jest za przyjęciem tej poprawki?

Kto jest przeciw?

Kto się wstrzymuje od głosu?

Dziękuję. Proszę o podanie wyników głosowania.

Na 85 obecnych senatorów 74 głosowało za, 7 - przeciw, 4 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 18)

Wniosek został przyjęty.

Przystępujemy do głosowania za przyjęciem uchwały w sprawie ustawy o zmianie ustawy o samorządzie pielęgniarek i położnych w całości, ze zmianami wynikającymi z przyjętej poprawki.

Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.

Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem uchwały, proszę o naciśnięcie przycisku "za".

Kto jest przeciw, proszę o naciśnięcie odpowiedniego przycisku.

Kto się wstrzymał od głosu?

Proszę o podanie wyników głosowania.

Na 85 obecnych senatorów 73 głosowało za, 3 - przeciw, 9 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 19)

Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o samorządzie pielęgniarek i położnych.

Powracamy do rozpatrzenia punktu siódmego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Europejskim Biurem Policji o współpracy w zwalczaniu przestępczości.

Przypominam, że debata nad rozpatrywaną ustawą została zakończona i obecnie możemy przystąpić do głosowania w sprawie tej ustawy.

Przypominam, że Komisja Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego oraz Komisja Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej przedstawiły jednobrzmiące projekty uchwał, w których wnoszą o przyjęcie tej ustawy bez poprawek. Są to druki senackie nr 79A i 79B. Projekt ten zostanie poddany pod głosowanie.

Przystępujemy do głosowania nad przedstawionym przez komisje projektem uchwały w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Europejskim Biurem Policji o współpracy w zwalczaniu przestępczości.

Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.

Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem przedstawionego projektu uchwały, proszę o naciśnięcie przycisku "za" i podniesienie ręki.

Kto jest przeciw?

Kto się wstrzymał od głosu?

Proszę o podanie wyników głosowania.

Na 85 obecnych senatorów 84 głosowało za, 1 senator nie głosował. (Głosowanie nr 20)

Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Europejskim Biurem Policji o współpracy w zwalczaniu przestępczości.

Powracamy do rozpatrzenia punktu ósmego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Litewskiej o zasadach współpracy przy dokonywaniu kontroli osób, towarów i środków transportu przekraczających polsko-litewską granicę państwową w ruchu drogowym i kolejowym, podpisanej w Wilnie 14 września 1997 r.

Przypominam, że debata nad rozpatrywaną ustawą została zakończona i obecnie możemy przystąpić do głosowania w sprawie tej ustawy.

Przypominam, że Komisja Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego oraz Komisja Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej przedstawiły jednobrzmiące projekty uchwał, w których wnoszą o przyjęcie tej ustawy bez poprawek. Są to druki senackie nr 89A i 89B. Projekt ten zostanie poddany pod głosowanie.

Przystępujemy do głosowania nad przedstawionym przez komisje projektem uchwały w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Litewskiej o zasadach współpracy przy dokonywaniu kontroli osób, towarów i środków transportu przekraczających polsko-litewską granicę państwową w ruchu drogowym i kolejowym, podpisanej w Wilnie dnia 14 września 1997 r.

Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.

Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem przedstawionego projektu uchwały, proszę o naciśnięcie przycisku "za" i podniesienie ręki.

Kto jest przeciw?

Kto się wstrzymał od głosu?

Dziękuję. Proszę o podanie wyników głosowania.

Na 85 obecnych senatorów 85 głosowało za. (Głosowanie nr 21)

Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Litewskiej o zasadach współpracy przy dokonywaniu kontroli osób, towarów i środków transportu przekraczających polsko-litewską granicę państwową w ruchu drogowym i kolejowym, podpisanej w Wilnie dnia 14 września 1997 r.

Informuję, że porządek obrad trzynastego posiedzenia Senatu został wyczerpany.

Czy ktoś z państwa pragnie jeszcze wygłosić oświadczenie poza porządkiem obrad?

(Rozmowy na sali)

Proszę senator sekretarz o odczytanie komunikatów.

Senator Sekretarz
Alicja Stradomska:

Proszę posłuchać, jest jeden komunikat. Wspólne posiedzenie Komisji Emigracji i Polaków za Granicą oraz Komisji Ustawodawstwa i Praworządności odbędzie się jutro, 11 kwietnia, o godzinie 10.30 w sali nr 217. Porządek obrad: pierwsze czytanie projektu uchwały Senatu w sprawie polityki państwa polskiego wobec Polonii i Polaków za granicą. Dziękuję.

Wicemarszałek Kazimierz Kutz:

To wszystko? Dziękuję.

Stwierdzam, że jest jedno oświadczenie złożone do protokołu...

(Głos z sali: Nie do protokołu, wygłoszone.)

Nie do protokołu? Bardzo proszę.

Panie Senatorze Drożdż, niech pan chwilę zaczeka.

(Głos z sali: Proszę zrobić chwilę przerwy, minutę, niech osoby wyjdą z sali.)

(Rozmowy na sali)

Proszę państwa, kto chce opuścić salę, niech ją opuści, ale proszę tu nie robić drugiego Senatu. Przeszkadzają państwo w wygłoszeniu oświadczenia. Proszę o ciszę.

Proszę bardzo, Panie Senatorze.

Senator Kazimierz Drożdż:

Dziękuję, Panie Marszałku.

Swoje oświadczenie kieruję do wicepremiera, pana Marka Pola.

Szanowny Panie Premierze!

Zwracam się do pana z prośbą o utworzenie w mieście Kłodzku wojewódzkiego ośrodka ruchu drogowego bądź ośrodka terenowego któregoś z istniejących wordów, czyli wojewódzkich ośrodków ruchu drogowego.

Jest to dla powiatu kłodzkiego niezwykle ważna sprawa, zarówno z powodów społecznych, jak i ekonomicznych. Utworzenie wordu w Kłodzku pozwoliłoby na załatwienie sprawy egzaminowania kandydatów na kierowców z terenu zamieszkałego przez około dwieście czterdzieści tysięcy osób, z terenu powiatów kłodzkiego, ząbkowickiego oraz części powiatu strzelińskiego. Ograniczyłoby to poważne koszty szkolenia oraz dojazdów na egzamin: obecnie jest to około 100 km do Wałbrzycha i około 130 km do Wrocławia, a także umożliwiłoby łatwiejszy dostęp do uprawnień, od których niejednokrotnie uzależnione jest zdobycie pracy, co przy obecnym bezrobociu występującym w powiecie kłodzkim, 29,7%, jest istotnym czynnikiem.

Pragnę nadmienić, że Rada Powiatu Kłodzkiego niejednokrotnie zajmowała stanowisko w tej sprawie, również zarząd powiatu wielokrotnie kierował wystąpienia do zarządu województwa. Mam nadzieję, iż podejmie pan czynności, które będą stanowiły wsparcie dla kontynuowanej przez zarząd naszego powiatu inicjatywy utworzenia w Kłodzku wojewódzkiego ośrodka ruchu drogowego. Dziękuję za uwagę.

Wicemarszałek Kazimierz Kutz:

Dziękuję.

Odczytuję nazwiska senatorów, którzy złożyli oświadczenia do protokołu: Jerzy Cieślak, January Bień, Tadeusz Wnuk, Tadeusz Bartos - dwa oświadczenia, pani Wiesława Pietrzak...

(Senator Sekretarz Alicja Stradomska: Wiesław Pietrzak.)

Oczywiście, Wiesław Pietrzak. Przepraszam. Dalej: Robert Smoktunowicz, Janusz Bielawski, Marian Żenkiewicz, Tadeusz Rzemykowski, Marian Lewicki i Józef Sztorc.

Informuję, że protokół trzynastego posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej piątej kadencji, zgodnie z art. 39 ust. 3 Regulaminu Senatu, zostanie udostępniony senatorom w terminie trzydziestu dni po posiedzeniu Senatu w Biurze Prac Senackich, pokój nr 253.

Zamykam trzynaste posiedzenie Senatu Rzeczypospolitej Polskiej piątej kadencji.

(Wicemarszałek trzykrotnie uderza laską marszałkowską)

Do widzenia. (Oklaski)

(Koniec posiedzenia o godzinie 21 minut 52)

Oświadczenie złożone przez senator Marię Szyszkowską

Oświadczenie skierowane do ministra kultury Andrzeja Celińskiego.

Uprzejmie proszę Pana Ministra o szczegółowe informacje i wyjaśnienie powszechnie znanej i bardzo niepokojącej sytuacji, jaka ma miejsce w Teatrze Wielkim Operze Narodowej. Z udostępnionych mi materiałów wynika, że od ponad dwóch lat postępuje proces upadku największej sceny operowej w kraju. Lawinowo rosną koszty przedstawień premierowych, wystawiane opery są na coraz niższym poziomie artystycznym, a pod hasłem ratowania budżetu Teatru Wielkiego planuje się zwolnienie przede wszystkim solistów zatrudnionych na etatach.

Z udostępnionych mi publikacji prasowych, a także z raportów kierowanych do Sejmu i Senatu RP oraz Ministerstwa Kultury w latach 2000-2001 bezspornie wynika, iż działania dyrekcji TWON są poza jakąkolwiek kontrolą merytoryczną i finansową. Do dziś nie zostały wyjaśnione zarzuty postawione przez NIK w raporcie z 1999 r. W działaniach dyrekcji nie znalazły także odzwierciedlenia wnioski pokontrolne zawarte w opracowaniach przygotowanych przez Ministerstwo Kultury.

Przedstawienia tworzone są przez stałą ekipę pod kierownictwem dyrektora artystycznego i mają na celu wypłatę jak najwyższych honorariów wąskiej grupie pracowników. Opery, które cieszyły się powodzeniem u publiczności, zostały zdjęte z afisza albo są grane tylko sporadycznie. Nowe przestawienia, tworzone za olbrzymie kwoty, są wystawiane przy widowni nieprzekraczającej 25% prawie tysiąca ośmiuset miejsc.

Ostatnim pomysłem dyrekcji TWON jest rezygnacja z zatrudnienia na etatach prawie 18% grupy zaangażowanych solistów śpiewaków z powodu "drastycznego obniżenia kwoty dotacji" przeznaczonej dla Opery Narodowej w roku 2002. Docelowo planowana jest całkowita rezygnacja z etatów solistów śpiewaków i zastąpienie tej formy zatrudnienia kontraktami. W mojej ocenie skutek będzie dokładnie odwrotny do zamierzonego: wzrosną bowiem koszty z powodu wydatków na przejazdy, hotele oraz płatne próby. Nie można pominąć humanitarnego aspektu sprawy: koncepcja likwidacji etatowej obsady solistów śpiewaków oznacza zagrożenie dla nabycia przez nich uprawnień emerytalnych, co w efekcie pozbawi tę grupę środków do życia.

Czy rzeczywiście proponowane "oszczędności" uratują budżet Teatru Wielkiego? Może należałoby, na przykład, o 50% zmniejszyć honoraria za przestawienia dla dyrekcji i reżyserów?

Panie Ministrze, prosząc o szczegółowe wyjaśnienie tej sprawy, pozwolę sobie na uwagę natury generalnej. Wszędzie na świecie w przypadku ujawnienia rażących zaniedbań i niegospodarności, a także decyzji finansowych, których zasadność, rzetelność i zgodność z prawem bada prokuratura - chodzi mi o wniosek ministra Andrzeja Zielińskiego do Prokuratury Krajowej z prośbą o ocenę nieprawidłowości w zarządzaniu Teatrem Wielkim Operą Narodową z sierpnia 2001 r. - organ nadzorujący zawiesza w wykonywaniu obowiązków władze instytucji do czasu ostatecznego wyjaśnienia sprawy. W przypadku największej polskiej sceny operowej ministerstwo nie podjęło żadnych działań. Jakiego ciężaru gatunkowego posunięcia muszą zostać zatem ujawnione, by można było liczyć na skuteczną interwencję ministerstwa?

prof. zw. dr hab. Maria Szyszkowska
Senator RP

 

Oświadczenie złożone przez senator Marię Szyszkowską

Oświadczenie skierowane do ministra kultury Andrzeja Celińskiego.

Z głębokim niepokojem przyjęłam informację o planowanych zmianach w ustawie o radiofonii i telewizji. Zaplanowany w projekcie nowelizacji podział telewizji publicznej na dwie spółki - Telewizję Polską SA i Polską Telewizję Regionalną SA - jest znacznym ograniczeniem działalności oddziałów terenowych i wbrew pozorom oznacza centralizację produkcji telewizji publicznej, a obecne ośrodki regionalne sprowadza do roli nieliczących się struktur zobowiązanych do emisji programów tworzonych pod dyktando "centrali" z Warszawy. Utworzenie spółki Polska Telewizja Regionalna SA spowoduje powstanie kolejnego ogólnokrajowego programu oraz znaczące zmniejszenie zasięgu pasma regionalnego poprzez likwidację pasma rozłącznego w Programie 2.

Wykreślenie art. 30 ustawy w obowiązującym brzmieniu, stanowiącego, iż tworzenie i rozpowszechnianie programów telewizji publicznej należy do terenowych oddziałów spółki Telewizja Polska, oznacza rezygnację z ustalania minimalnego udziału audycji w antenach ogólnokrajowych, minimalnego udziału we wpływach z opłat abonamentowych czy powoływania Rady Programowej Oddziału. W zamian nowelizacja ustawy zawęża "pasmo regionalne", wskazując gatunki programu, jakie mają być w nim emitowane - chodzi o programy informacyjno-publicystyczne - i nie gwarantuje prezentacji osiągnięć regionów w zakresie kultury, nauki, edukacji czy gospodarki. Przekreśla w ten sposób dotychczasowy dorobek ośrodków regionalnych i uniemożliwia im pełnienie ważnej społecznie roli.

Propozycje zmian w ustawie należy rozumieć szerzej, bowiem nakładają się one na trwające już procesy przemian w strukturze organizacyjnej telewizji. Pod hasłem reformy od dłuższego już czasu trwa przegląd i ocena kadr. Dokumenty i uchwały, na podstawie których dokonywana jest "merytoryczna" ocena pracowników, przygotowane zostały na bardzo niskim poziomie i przydatne mogą być jedynie przy sprawdzaniu umiejętności urzędników, a nie dziennikarzy. System i kryteria ocen, procedury odwoławcze, a także tryb powoływania i skład zespołów oceniających nie gwarantują rzetelnej i obiektywnej oceny. Jest to moim zdaniem sposób na pozbycie się najlepszych dziennikarzy, o wieloletnim doświadczeniu, dorobku i wiedzy, co w powiązaniu z projektem likwidacji ośrodków regionalnych ograniczy bądź uniemożliwi prezentowanie problemów społeczności lokalnej i przeczy idei misji telewizji publicznej.

Ustanowienie między nadawcą, to jest dyrekcją anten, a dziennikarzem podwójnego pośrednika - agencji i producenta - wprowadzi na antenę swoistą autocenzurę. Producent będzie zainteresowany podejmowaniem zadań bezpiecznych, realizacją programów nikogo nieurażających, bezkrytycznych wobec problemów społecznych i politycznych w obawie, że mocniejszy akcent spowoduje utratę zleceń. Taka konstrukcja jest przyzwoleniem na niską jakość audycji pozbawionych głębokiej analizy rzeczywistości i krytycznej oceny zjawisk społecznych.

Konkurencję z prywatną telewizją można wygrać tylko rzetelną i prawdziwą informacją oraz obiektywną prezentacją postępujących przemian. Likwidacja oddziałów terenowych telewizji, istniejących często od wielu lat i posiadających znaczący dorobek programowy, jest ograniczeniem możliwości komunikowania się społeczności lokalnej, której zgodnie z tendencjami obowiązującymi w Unii Europejskiej gwarantuje się współudział w demokratycznych mechanizmach kontroli i wymiany opinii.

Moim zdaniem należy szukać rozwiązań prowadzących do racjonalizacji kosztów funkcjonowania telewizji, redukcji kosztów produkcji programów, zoptymalizowania zatrudnienia w administracji TVP SA, a nie likwidować jej terenowe oddziały pełniące ważną rolę społeczną, edukacyjną czy kulturotwórczą.

prof. zw. dr hab. Maria Szyszkowska
Senator RP

Oświadczenie złożone przez senatora Jerzego Cieślaka

Oświadczenie skierowane do ministra pracy i polityki społecznej Jerzego Hausnera.

Panie Marszałku! Wysoki Senacie!

Uważam za swój obowiązek poinformować Pana Profesora Jerzego Hausnera, ministra pracy i polityki społecznej, że realizacja zadań nałożonych na powiaty w wyniku ostatniej nowelizacji ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych jest utrudniona, a w niektórych przypadkach wręcz niemożliwa. Moja opinia w tej sprawie oparta jest na informacjach, jakie napłynęły do mojego biura senatorskiego w czwartym miesiącu roku budżetowego.

Przede wszystkim rady powiatów nie mogą podjąć uchwał określających zadania finansowane ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, ponieważ nie znają wysokości tych środków przeznaczonych na 2002 r. Ponadto zgodnie z art. 34a ust. 4 znowelizowanej ustawy minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego miał określić w drodze rozporządzenia rodzaje zadań, o których mowa w ust. 1, finansowanych przez PFRON, uwzględniając w szczególności wymagania, jakie powinny spełniać podmioty ubiegające się o ich dofinansowanie, a także tryb postępowania i zasady tego dofinansowania. Do tej pory nie ukazały się wyżej wymienione przepisy.

Do końca 2001 r. zadania z zakresu rehabilitacji społecznej nie były określone rozporządzeniami, lecz uchwałami Zarządu PFRON lub decyzjami pełnomocnika rządu do spraw osób niepełnosprawnych. Wyjątek stanowiły warsztaty terapii zajęciowej. A więc z prawnego punktu widzenia dotychczasowe przepisy w randze niższej od rozporządzenia nie powinny być stosowane, tym bardziej że zostały wprowadzone nowe zadania, takie jak budowa, rozbudowa i modernizacja obiektów służących rehabilitacji, dofinansowanie sportu, kultury, rekreacji i turystyki osób niepełnosprawnych. Równocześnie zniesiono ograniczenie dotyczące tylko osób fizycznych w zakresie likwidacji barier architektonicznych, urbanistycznych, transportowych i w komunikowaniu się, co może oznaczać rozszerzenie zadań na osoby prawne.

Uprzejmie proszę Pana Ministra o szczególne zainteresowanie przedstawionymi problemami i podjęcie niezbędnych decyzji zapewniających szybkie ich rozwiązanie.

Jerzy Cieślak

 

Oświadczenie złożone
przez senatora Januarego Bienia

Oświadczenie skierowane do prezesa Rady Ministrów Leszka Millera.

Szanowny Panie Premierze!

Z dniem 1 stycznia 1997 r. na podstawie art. 87 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administracje publiczną - DzU z 1998 r. nr 133 poz. 872 z późniejszymi zmianami - czterdzieści sześć gmin polskich o statusie miasta oraz gminy warszawskie przejęły zadania i kompetencje urzędów skarbowych w zakresie egzekucji administracyjnej. Gminy przejęły określone kompetencje urzędów skarbowych. W wyniku pełnienia funkcji organu egzekucyjnego, uprawnione gminy uzyskały możliwość samodzielnego dochodzenia zaległości oraz dodatkowe źródło dochodów w postaci kosztów egzekucyjnych. Dzięki delegowaniu uprawnień zwiększyła się skuteczność dochodzenia wierzytelności gminnych.

Gmina Częstochowa, w której powstała pierwsza w kraju komórka egzekucyjna na podstawie ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji - DzU z 1991 r. nr 36 poz. 161 z późniejszymi zmianami - zwróciła się do mnie z prośbą o przedstawienie ratio legis zmian materii ustawowej powodujących wiele utrudnień w realizowaniu przez gminy zadań z zakresu postępowania egzekucyjnego.

Po pierwsze, chodzi o ustawę o kosztach sądowych w sprawach cywilnych - DzU z 1967 r. nr 24 poz. 110 z późniejszymi zmianami. Ostatnia zmiana wyżej wymienionej ustawy z dnia 11 maja 2001 r. - DzU z 2001 r. nr 63 poz. 635 - nałożyła na gminy obowiązek uiszczania opłat sądowych w postępowaniu wieczystoksięgowym. Dotychczas gminy zwolnione były z opłat sądowych w sprawach cywilnych z wyjątkiem spraw dotyczących prowadzonej przez nie działalności gospodarczej. Wszystkie inne instytucje publiczne, w tym urzędy skarbowe, są zwolnione z tego obowiązku. Przedmiotowe zmiany powodują nałożenie na gminy dodatkowych obciążeń w wysokości średnio 1% od kwoty zabezpieczonej.

Po wtóre, chodzi o ustawę o postępowaniu egzekucyjnym w administracji - DzU z 1991 r. nr 36 poz. 161 z późniejszymi zmianami. Ostatnia zmiana tej ustawy z dnia 25 sierpnia 2001 r. - DzU z 2001 r. nr 76 poz. 809 - rozszerzyła kompetencje urzędów skarbowych do prowadzenia egzekucji administracyjnej z nieruchomości. Dotychczas urzędy skarbowe posiadały kompetencje do prowadzenia egzekucji administracyjnej z ruchomości i, w szerokim zakresie, wierzytelności dłużnika. Pomimo iż podstawowym podatkiem gminy jest podatek od nieruchomości oraz pomimo tego, iż gminy uzyskały kompetencje urzędów skarbowych zgodnie z art. 19 §2 cytowanej ustawy, zostały one pozbawione prawa prowadzenia egzekucji z nieruchomości dłużnika. Uprawnionym organem egzekucyjnym do egzekucji z nieruchomości w imieniu gmin jest wyłącznie urząd skarbowy.

Inne zmiany przedmiotowej ustawy nie przewidują konieczności ani możliwości nadawania przez sądy powszechne sądowych klauzul wykonalności administracyjnym tytułom wykonawczym. Aktualnie administracyjne tytuły wykonawcze nie są tytułami egzekucyjnymi w rozumieniu art. 777 §1 pkt 3 kodeksu postępowania cywilnego. Gminy nie mają więc możliwości bezpośredniego kierowania tytułów wykonawczych celem przyłączenia ich do egzekucji z nieruchomości dłużnika, realizowanej przez komornika sądowego. Można to uczynić jedynie za pośrednictwem urzędu skarbowego.

W myśl nowo poczynionych zmian w tej ustawie, bez względu na stopień zaawansowania realizacji spraw przez organy egzekucyjne gmin, w razie zbiegu egzekucji administracyjnych prowadzonych przez organy egzekucyjne łączne prowadzenie egzekucji przejmuje zawsze urząd skarbowy.

Z powyższych przykładów wynika zatem nierówność uprawnień i kompetencji organów egzekucyjnych gmin i urzędów skarbowych w zakresie prowadzenia postępowania egzekucyjnego w administracji.

Proszę uprzejmie o wyjaśnienie owego ratio legis dla poczynionych w omówionej materii zmian.

Łączę wyrazy szacunku
January Bień

Oświadczenie złożone
przez senatora Tadeusza Wnuka

Oświadczenie skierowane do ministra gospodarki Jacka Piechoty.

Szanowny Panie Ministrze!

Dyrektor naczelny i pracownicy Fabryki Maszyn Górniczych "Niwka" Spółka Akcyjna w Sosnowcu, będącej w likwidacji, zwrócili się do mnie o pomoc w realizacji programu naprawczego przedsiębiorstwa.

Po zapoznaniu się z obecną sytuacją rynkową i finansową tej spółki uznałem za celowe przedstawić jej ocenę Panu Ministrowi, ponieważ wnioski z niej wynikające mają charakter systemowy. Dotyczą bowiem zaległych publicznoprawnych zobowiązań finansowych. W podobnej sytuacji z tego samego powodu znajduje się szereg innych przedsiębiorstw w kraju.

FMG "Niwka" SA została postawiona w stan likwidacji w marcu 2000 r. Obecnie skutecznie prowadzone są tam działania restrukturyzacyjne, które mogą doprowadzić do uchylenia postanowienia o likwidacji. W wyniku radykalnego zmniejszenia kosztów osobowych i rzeczowych FMG "Niwka" SA stała się konkurencyjna w przetargach na dostawę maszyn i urządzeń górniczych oraz ich remontów, głównie dla odbiorców z górnictwa, a także spoza tej branży. W roku 2001 spółka uzyskała wzrost sprzedaży o 18%, uzyskując zysk z działalności operacyjnej w kwocie ponad 1 milion 100 tysięcy zł. Wygrane w roku 2002 przetargi na sprzedaż własnej produkcji wykazują, że także w roku bieżącym spółka uzyska zysk operacyjny wyższy od osiągniętego w roku ubiegłym.

Rozstrzygające dla trudnej sytuacji finansowej spółki są zaległe zobowiązania podatkowe oraz te wobec ZUS i samorządu terytorialnego, przekraczające jej możliwości własne. Szczególnie dotkliwe dla firmy są obciążenia odsetkowe z tytułu zobowiązań bieżących. Część zaległych zobowiązań spłacana jest poprzez restrukturyzacje majątkowe, a więc sprzedaż zbędnych obiektów produkcyjnych lub ich dzierżawę, co pozwoli zmniejszyć zadłużenie docelowe o około 3 miliony zł. Pozostaną do uregulowania dalsze zobowiązania  w wysokości 3 milionów zł wobec ZUS i urzędu skarbowego, a to przekracza obecne rynkowe i finansowe możliwości FMG "Niwka" SA. W efekcie spółka może być zagrożona upadłością, co doprowadzi do likwidacji stu miejsc pracy.

Przedstawiając sytuację tej konkretnej spółki, zdaję sobie sprawę z powszechnie obowiązujących i stosowanych rozwiązań wobec zaległych zobowiązań publicznoprawnych, które dotyczą nawet całych branż przemysłu.

Zwracam się zatem do Pana Ministra o analizę obecnych regulacji prawnofinansowych. Uważam bowiem, iż w analogicznej sytuacji jest bardzo wiele firm w kraju. Uzyskują one dobre efekty swojej działalności gospodarczej, wynikające z przeprowadzanych procesów restrukturyzacyjnych. Niestety, dawne zobowiązania publicznoprawne mogą zniweczyć szanse powrotu do normalnej, czyli efektywnej działalności produkcyjnej i zachowania miejsc pracy.

Świadomy jestem dotychczasowych uregulowań prawnych w zakresie dochodzenia zaległości podatkowych. Sądzę jednak, iż w obecnej sytuacji panującej na rynku pracy, ogromnego bezrobocia, potrzebne są modyfikacje obowiązujących uregulowań w tym zakresie, które umożliwiłyby wielu firmom powrót do normalnej działalności gospodarczej.

Ze swej strony będę uczestniczył w negocjacjach FMG "Niwka" SA z kierownictwem miejscowego ZUS i urzędu skarbowego.

Z poważaniem
Tadeusz Wnuk

Oświadczenie złożone
przez senatora Tadeusza Bartosa

Oświadczenie skierowane do ministra gospodarki Jacka Piechoty.

W ostatnim okresie duża liczba podmiotów gospodarczych, głównie małych i średnich przedsiębiorstw prowadzących wymianę gospodarczą z krajami Wspólnoty Niepodległych Państw podnosi problem coraz większych trudności i barier pojawiających się w tym zakresie.

Do głównych barier, z jakimi spotykają się te jednostki należą: brak zabezpieczeń bankowych na sprzedane towary, praktycznie znikome możliwości ubezpieczenia towarów wysyłanych za granicę, brak zabezpieczeń i uregulowań prawnych ułatwiających współpracę handlową - w związku z tym punktem w ostatnim okresie szczególnie mocno interweniują jednostki gospodarcze prowadzące sprzedaż artykułów spożywczych na Ukrainę.

Brak polsko-ukraińskiej umowy międzyrządowej o wzajemnym uznaniu certyfikatów jakościowych na produkty rolne i spożywcze jest przyczyną wyhamowania handlu z Ukrainą. Negatywne skutki tego stanu rzeczy zgłaszają jednostki handlowe i grupy produkcyjne rolników z województwa świętokrzyskiego, a szczególnie z rejonu sandomierskiego, zajmujące się produkcją ogrodniczo-sadowniczą, której głównym odbiorcą jest rynek ukraiński.

Pilne rozwiązanie tych problemów jest bardzo ważne dla polskich interesów gospodarczych i w istotny sposób oddziałuje na nastroje społeczne wśród zainteresowanych wymianą handlową ze Wschodem rolników, producentów i jednostek gospodarczych.

Z poważaniem
Tadeusz Bartos
Senator RP

Oświadczenie złożone
przez senatora Tadeusza Bartosa

Oświadczenie skierowane do ministra obrony narodowej Jerzego Szmajdzińskiego.

Załączając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 kwietnia 2001 r. - sygnatura akt II SA 2924/00 - dotyczący pana Justyna Kozłowskiego, obecnie pułkownika rezerwy, zamieszkałego przy ulicy Grzegórzeckiej 81/9, 31-559 w Krakowie, oraz podanie skarżącego do Ministra Obrony Narodowej z dnia 6 sierpnia 2001 r., proszę o rozpatrzenie sprawy w terminie i, jeśli jest to zasadne, o uchylenie decyzji Ministra Obrony Narodowej nr PF 26 z dnia 29 stycznia 2000 r.

Proszę Pana Ministra o rozpatrzenie okoliczności i stanu prawnego, na których podstawie wydano tę decyzję, rozpatrzenie uchylonych przez NSA postanowień Ministra Obrony Narodowej nr 411/kadr z dnia 6 czerwca 2000 r. i postanowienia nr 740/kadr z 5 października 2000 r. oraz udzielenie mi, a także zainteresowanemu panu Justynowi Kozłowskiemu, odpowiedzi na jego podanie z dnia 6 sierpnia 2001 r. - załącznik nr 2.

W procedurze wypowiedzenia stosunku służbowego panu Justynowi Kozłowskiemu złamano prawo, ponieważ:

- brak wniosku uprawnionego dowódcy do organu zwalniającego żołnierza z zawodowej służby wojskowej,

- brak dwóch rozmów służbowych o zamiarze zwolnienia go z zawodowej służby wojskowej,

- nie doręczono mu wypowiedzenia stosunku służbowego,

- nie przywrócono mu terminu do wniesienia odwołania od decyzji wypowiedzenia stosunku służbowego, mimo iż uprawdopodobnił, że uchybienie to nastąpiło bez jego winy,

- jego skargi i zażalenia były oddalane jako bezzasadne, poniżano go, zarzucając mu między innymi kłamstwa itp., szczegóły w uzasadnieniach postanowień oraz w odpowiedzi Departamentu Kadr MON nr PF 41 z dnia 5 stycznia 2001 r. do Naczelnego Sądu Administracyjnego,

- nie wykonano wyroku NSA z dnia 9 kwietnia 2001 r.; sygnatura akt II SA 2924/00, załącznik nr 1,

- nie rozpatrzono podania zainteresowanego z dnia 6 sierpnia 2001 r., załącznik nr 2 i 3.

Wyżej wymienione naruszenia prawa dowodzą, że zwolnienie ze zawodowej służby wojskowej pana pułkownika Justyna Kozłowskiego było spowodowane względami politycznymi. Prawdopodobnie "podpadł" podczas wykonywania obowiązków szefa oddziału OT KOW, które obejmowały współdziałanie z układem pozamilitarnym. W akcjach ratowniczych na terenie KOW - obszar południowy kraju - pułkownik Justyn Kozłowski często wyrażał opinie, że działanie układu pozamilitarnego jest niedostateczne i brakuje dotyczacych go uregulowań prawnych.

Prawdopodobnie to stało się przyczyną zwolnienia go z zawodowej służby wojskowej. Tak bardzo się starano, że nawet nie brano pod uwagę obowiązującego prawa. Ani wyrok NSA, ani podanie zainteresowanego z dnia 6 sierpnia 2001 r. dla byłego ministra, pana Bronisława Komorowskiego, nie były dostateczną przesłanką do wznowienia postępowania, ba, nawet do udzielenia jakiejkolwiek odpowiedzi.

Zainteresowany czekał cierpliwie, choć przypuszczał, że do czasu wyborów parlamentarnych i tak nikt z poprzedniej ekipy nie zajmie się jego sprawą. I tak się też stało. Obecnie jednak nie istnieje już chyba żadna przeszkoda, by sprawa pana Justyna Kozłowskiego była rozpatrywana zgodnie z kodeksem postępowania administracyjnego i obowiązującym prawem.

Panie Ministrze! Pan pułkownik rezerwy ma obecnie pięćdziesiąt jeden lat. Zarówno jego stan zdrowia, jak i kwalifikacje pozwalają mu dalej pełnić służbę wojskową. Pan pułkownik Justyn Kozłowski zajmował eksponowane stanowiska: szefa sztabu pułku, dowódcy pułku, komendanta bazy materiałowej oraz szefa oddziału obrony terytorialnej dowództwa KOW. Był szkolony z problematyki współpracy z układem pozamilitarnym w USA w 1998 r.

Z załączonych dokumentów wynika, że z powierzonych mu obowiązków służbowych wywiązywał się bardzo dobrze, załącznik nr 4.

Po uchyleniu decyzji MON w PF 26 z dnia 28 stycznia 2000 r. nie powinna istnieć żadna przeszkoda, która uniemożliwiłaby przywrócenie pułkownika Justyna Kozłowskiego do pracy i służenie przez niego swoim doświadczeniem, wiedzą i fachowością dla dobra Rzeczypospolitej.

Pozwalam sobie liczyć na szybkie, zgodnie z kpa, i pozytywne rozpatrzenie wnoszonej przeze mnie sprawy.

Z wyrazami szacunku
Tadeusz Bartos
Senator RP

Oświadczenie złożone
przez senatora Wiesława Pietrzaka

Oświadczenie skierowane do wiceprezesa Rady Ministrów, ministra infrastruktury Marka Pola.

Szanowny Panie Premierze!

Zwrócił się do mnie, na prośbę członków spółdzielni, prezes Zarządu Spółdzielni Mieszkaniowo-Lokatorskiej "Pionier" w Kętrzynie, jednakże sprawa, którą poruszę, dotyczy nie tylko tej jednej spółdzielni, ale ma zasięg ogólnokrajowy.

Problem ten jest zapewne znany Panu Premierowi, a dotyczy zasad pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych zaciągniętych na początku lat dziewięćdziesiątych głównie przez spółdzielnie mieszkaniowe, ale również przez osoby fizyczne. Jak pamiętamy, spłaty tych kredytów w okresie przemian społeczno-gospodarczych stały się dla wielu osób bardzo trudne, jeśli nie niemożliwe, a wysokość odsetek niejednokrotnie przewyższała wartość rynkową mieszkania.

Ustawa o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych, refundacji bankom wypłaconych premii gwarancyjnych i zmianie niektórych ustaw miała tym niedogodnościom wyjść naprzeciw. Przyznać trzeba, że z jej dobrodziejstw skorzystała i nadal korzysta duża grupa spółdzielców. Co roku w budżecie państwa wyasygnowana jest kwota na wykup odsetek lub też umorzenia kredytów. Budżet na rok 2002 zmniejsza tę kwotę o 27%.

Nie będę zgłębiać szczegółów regulacji ustawy. Nadmienię jedynie, że często okazuje się, iż przewidziane w niej mechanizmy zmierzające do ułatwienia i pomocy w spłacie kredytów są niewystarczające, zwłaszcza w gminach o tak wysokim bezrobociu jak gmina Kętrzyn.

Poruszony przeze mnie problem jest niezwykle istotny dla rzeszy spółdzielców w całej Polsce. Dotychczas podejmowane próby jego rozwiązania, choć niezwykle ważne, nie spowodowały jego rozwiązania, to jest de facto nie zmniejszyły dolegliwości związanych ze spłatą kredytu. Próby spłaty kredytu to przypadki jednostkowe, w większości termin spłaty zadłużenia wciąż się oddala.

Postulat, z jakim zwróciła się do mnie spółdzielnia "Pionier", dotyczy zmiany liczby empirycznej współczynnika przeliczeniowego z 300 na 500, co skutkowałoby zmniejszeniem normatywu z kwoty 2 zł 53 gr za 1 m² do kwoty 1 zł 52 gr za 1 m². Zwrócono także uwagę na celowość szybkich umorzeń kredytów.

Zdaję sobie sprawę, że zmiana ta wymaga znowelizowania ustawy. Po uzyskaniu stanowiska rządu możliwe będzie ewentualne rozważenie sprawy podjęcia inicjatywy legislacyjnej.

Łączę wyrazy szacunku
Senator RP
Wiesław Pietrzak

 

Oświadczenie złożone
przez senatora Roberta Smoktunowicza

Oświadczenie skierowane do prezesa Rady Ministrów Leszka Millera.

Pragnę zwrócić uwagę na sytuację Zabużan, to jest obywateli polskich uprawnionych do otrzymania zadośćuczynienia materialnego za mienie pozostawione na obszarach Kresów Wschodnich RP, wchodzących obecnie w skład terytorium państwowego Białorusi, Litwy oraz Ukrainy. Mimo że Zabużanie nigdy, nawet w okresie PRL, nie byli pozbawieni prawa do odszkodowania, to do dnia dzisiejszego wielu z nich nie otrzymało rekompensaty.

Poprzedni rząd próbował rozwiązać problem Zabużan poprzez ustawę reprywatyzacyjną. Łączenie dzisiejszych roszczeń zabużańskich z kwestią reprywatyzacji jest jednak nieuzasadnione i dowodzi braku zrozumienia problemu. Należy bowiem zwrócić uwagę na zdecydowanie odmienną sytuację prawną Zabużan i osób wysuwających roszczenia reprywatyzacyjne. O ile w przypadku ustawy reprywatyzacyjnej chodzi o zmianę istniejącego porządku prawnego poprzez przywrócenie majątku osobom pozbawionym go na mocy ówczesnych i wciąż obowiązujących aktów prawnych, to w przypadku Zabużan chodzi wyłącznie o umożliwienie korzystania z przysługujących im praw poprzez usunięcie niczym nieuzasadnionych ograniczeń. Prawa majątkowe osób, które zostały pozbawione mienia - tak zwanego mienia zabużańskiego - bo pozostawiły je na terenach niewchodzących obecnie w skład państwa polskiego, wynikają z układów "republikańskich" zawartych przez PKWN w 1944 r. z Ukrainą, Białorusią i Litwą, a także umów międzynarodowych z ZSRR. Prawa te były wielokrotnie potwierdzane, zarówno przez regulacje ustawowe, jak i orzeczenia sądowe, w tym Sądu Najwyższego i Trybunału Konstytucyjnego, na przykład przez uchwały SN z 1990 r. - III AZP 12/90, z 1991 r. - III CZP 84/90, z 1992 r. - III CZP 33/92, orzeczenie TK z 1987 r. - P1/87, a także wiele innych.

Obecnie podstawę prawną dla realizacji praw Zabużan stanowi przede wszystkim art. 212 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (DzU z 2000 r., nr 46, poz. 543), a szczegółowe zasady i tryb realizacji tych roszczeń określa rozporządzenie RM z dnia 13 stycznia 1998 r. (DzU z 1998 r., nr 9, poz. 32 z późniejszymi zmianami). Jednakże na podstawie przepisów tej ustawy oraz trzech innych ustaw Zabużanie są faktycznie pozbawieni możliwości korzystania ze swoich praw.

Niestety, również ostatnie zmiany legislacyjne wprowadzają kolejne ograniczenia w realizacji praw Zabużan. Ustawa z dnia 21 grudnia 2001 r. o zmianie ustawy o organizacji i trybie pracy Rady Ministrów oraz o zakresie działania ministrów, ustawy o działach administracji rządowej oraz o zmianie niektórych ustaw (DzU z 29 grudnia 2001 r., nr 154, poz. 1800) w art. 21 pkt 17 lit. b dokonuje bardzo niekorzystnej dla Zabużan zmiany ustawy z dnia 30 maja 1996 r. o gospodarowaniu niektórymi składnikami Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego. Przepis ten stanowi, że art. 212 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami - podstawowy dla dochodzenia roszczeń przez Zabużan - nie będzie miał zastosowania do mienia skarbu państwa będącego pod zarządem lub w użytkowaniu jednostek organizacyjnych podporządkowanych lub nadzorowanych przez ministra obrony narodowej, niewykorzystywanego przez te jednostki do realizacji ich zadań. W praktyce zmiana ta wyklucza zaspokojenie roszczeń Zabużan z zasobów Agencji Mienia Wojskowego.

Moim zdaniem konieczna jest szybka zmiana i naprawa aktualnie obowiązującego ustawodawstwa, tak aby umożliwić osobom wywłaszczonym i wysiedlonym z kresów II Rzeczypospolitej Polskiej i ich spadkobiercom realizację nabytych przez nich praw. W tym celu należy rozszerzyć i przywrócić możliwość realizacji uprawnień Zabużan na takie podmioty, jak Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa i Agencja Mienia Wojskowego.

Najbardziej pilne i niezbędne zmiany to uchylenie art. 17 ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o zmianie ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw (DzU z 1994 r., nr 1, poz. 3), uchylenie art. 213 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (DzU z 2000 r., nr 46, poz. 543) oraz nowelizacja art. 212 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (DzU z 2000 r., nr 46, poz. 543) poprzez dodanie w tym artykule po wyrazach "lub lokali" wyrazów "oraz nieruchomości rolnych". Tym samym zostanie przywrócone pierwotne prawo zapisane w art. 81 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości. Dzięki tym zmianom Zabużanie będą mogli realizować swoje prawa w odniesieniu do nieruchomości rolnych skarbu państwa znajdujących się obecnie we władaniu Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa.

Inną niezbędną zmianą jest uchylenie art. 31 ust. 4 ustawy z dnia 30 maja 1996 r. o gospodarowaniu niektórymi składnikami mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego (DzU nr 90, poz. 405 ze zmianami). Zmiana ta umożliwi Zabużanom realizację ich praw w odniesieniu do nieruchomości znajdujących się we władaniu Agencji Mienia Wojskowego.

Należy podkreślić, że mimo obecnych problemów budżetu państwa należałoby jak najszybciej podjąć kroki zmierzające do zrealizowania praw przysługujących osobom, które zostały wysiedlone z byłych województw wschodnich Rzeczypospolitej Polskiej. Pragnę zwrócić uwagę, że ułatwiając cudzoziemcom zakup polskiej ziemi, wprost nie wypada pozbawiać obywateli polskich otrzymania tejże ziemi w ramach rekompensaty. Proszę pamiętać, że Zabużan wysiedlono z rodzinnych stron dlatego, że byli Polakami, a nie dlatego, że byli "posiadaczami".

Biorąc to pod uwagę, chciałbym zadać pytanie Panu Premierowi, jakie kroki zamierza podjąć rząd, by umożliwić Zabużanom pełne zaspokojenie ich roszczeń, słusznych nie tylko z moralnego punktu widzenia, lecz przede wszystkim wynikających z obowiązujących aktów prawa międzynarodowego.

Z poważaniem
Robert Smoktunowicz

 

 

Oświadczenie złożone
przez senatora Janusza Bielawskiego

Oświadczenie skierowane do ministra skarbu państwa Wiesława Kaczmarka.

Wielce Szanowny Panie Ministrze!

Z informacji, jakie docierają do mnie z kręgów związanych ze Stowarzyszeniem Tymoterapii, dowiedziałem się, że Jelfa, w której skarb państwa ma 30% udziałów,  zamierza zaprzestać produkcji preparatu TFX - wyciągu z grasicy - a technologię odsprzedać kontrahentowi niemieckiemu. Motywacją do takiego kroku ma być brak środków na przeprowadzenie badań związanych z rejestracją tego leku.

Preparat TFX jest szeroko stosowany w zespołach chorobowych przebiegających z pierwotnym lub wtórnym niedoborem immunologicznym, między innymi w zespole Downa. Istnieje też bogate piśmiennictwo dowodzące skutecznego wspomagania nim podstawowego leczenia wielu chorób i rozległych oparzeń.

Być może zamiary Jelfy mają jakieś uzasadnienie ekonomiczne, trudno jednak oprzeć się wrażeniu, że rezygnacja z produkcji TFX jest sprzątaniem przedpola, aby na polski rynek farmaceutyczny mógł wejść Tynex L - preparat produkcji niemieckiej, praktycznie identyczny z TFX, tylko kilkakrotnie droższy. W tej sytuacji nastąpi sięgnięcie do budżetu Ministerstwa Zdrowia lub kieszeni pacjentów. Wobec tego komu ta kombinacja się opłaci?

Sądzę, że w radach nadzorczych przedsiębiorstw produkujących leki, narzędzia chirurgiczne, implanty i wyposażenie szpitali, w których skarb państwa ma udziały, powinien zasiadać przedstawiciel ministra zdrowia. Pozwoli to uniknąć decyzji mających na celu wyłącznie doraźne korzyści ekonomiczne, a w konsekwencji kupowania za granicą drogich leków czy implantów, które produkowane w Polsce były względnie tanie.

W tej sytuacji niepokojący jest zamiar sprzedaży BHH Mikromed Sp. z o.o. w Dąbrowie Górniczej, której współwłaścicielem jest huta "Baildon". Może nie sam fakt zamiaru sprzedaży jest najbardziej niepokojący, ale to, kto tę firmę zakupi. BHH Mikromed jest wiodącym na polskim rynku wytwórcą implantów mających zastosowanie w leczeniu obrażeń narządu ruchu i w ortopedii. Jeżeli kontrahent będzie krajowy, będzie związany z firmami produkującymi zaopatrzenie medyczne i nie będzie zainteresowany zaprzestaniem produkcji implantów, aby zrobić na polskim rynku miejsce dla droższych implantów zagranicznych, to sam fakt zmiany właściciela nie jest bulwersujący. Jest pożądane, aby potencjalny nabywca był związany z polskim przemysłem, niekoniecznie z branżą hutniczą.

Będę zobowiązany, jeśli zwróci Pan uwagę na te dwie sprawy.

Łączę wyrazy szacunku
prof. dr hab. med. Janusz Bielawski
senator RP

Oświadczenie złożone
przez senatora Mariana Żenkiewicza

Oświadczenie skierowane do ministra pracy i polityki społecznej Jerzego Hausnera.

Nowe uregulowania dotyczące organizacji i zakresu działania biur terenowych Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, wprowadzone na podstawie rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej z dnia 12 marca 2002 r. w sprawie organizacji, szczegółowych zasad i zakresu działania Krajowego Biura i biur terenowych Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych - DzU nr 24 poz. 249 z 2002 r. - dostosowały organizację i obszar działania biur terenowych do istniejących szesnastu województw. Dotychczasowa struktura czterdziestu dziewięciu biur terenowych, istniejących od 1994 r., utrwaliła się pozytywnie w świadomości potencjalnych klientów funduszu: pracowników, likwidatorów, syndyków i pracodawców.

Likwidacja wielu biur terenowych pozbawi obywateli szybkiego dostępu do funduszu i kontaktu z nim. Koszty utrzymania likwidowanych biur nie obciążają budżetu państwa i spełniają oczekiwania zainteresowanych osób fizycznych i prawnych. W pełni zasadna jest zatem propozycja tworzenia oddziałów zamiejscowych lub delegatur w miejsce redukowanych biur terenowych, gdyż ułatwi to dotychczasowy kontakt pracowników i zakładów pracy.

W związku z powyższym zwracam się z uprzejmą prośbą do Pana Ministra o przeanalizowanie przedstawionej sprawy i podjęcie stosownych decyzji formalnoprawnych, które umożliwią pomyślne rozwiązanie przedstawionego problemu. W szczególności dotyczy to utworzenia oddziału zamiejscowego lub delegatury biur terenowych Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w dotychczasowych siedzibach i obszarach działania dawnych województw: toruńskiego i włocławskiego.

Będę zobowiązany, Panie Ministrze, za poinformowanie mnie o sposobie rozstrzygnięcia przedstawionego problemu.

Łączę wyrazy szacunku i poważania
Marian Żenkiewicz

Oświadczenie złożone
przez senatora Tadeusza Rzemykowskiego

Oświadczenie skierowane do szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów Marka Wagnera.

Zgłosiła się do mnie Delila Aleksewicz, sześćdziesięciodziewięcioletnia obywatelka polska zamieszkała w Złotowie. Poinformowała mnie, że przebywała w obozie pracy w Potulicach w okresie od 13 czerwca 1947 r. do 18 stycznia 1949 r. na zasadach internowania w związku z działaniami podjętymi wobec jej rodziców dotyczącymi pozbawienia obywatelstwa polskiego i wysiedlenia z obszaru państwa polskiego. Przez kolejne trzy lata wykonywała przymusowe prace rolne. Okres ten został wliczony do stażu pracy przy ustalaniu emerytury.

Pani Delila Aleksewicz pyta się teraz, czy rząd polski zamierza wypłacić jej i innym osobom, które były podobnie represjonowane, odszkodowanie za niesłuszne pozbawienie wolności i wymuszenie nieodpłatnego, przymusowego świadczenia pracy. Należy zauważyć, że nie została ona nigdy pozbawiona obywatelstwa polskiego i przez całe życie mieszka w Polsce.

Wiem, że w podobnej sytuacji znajduje się sporo mieszkańców ziemi złotowskiej, słynnej z przedwojennego silnego oporu wobec okupanta niemieckiego. Rodzina Delily Aleksewicz z domu Huba ma bogate tradycje patriotyczne i niesłusznie była represjonowana przez kilka lat powojennych za rzekomą niemieckość.

Mam pytanie, czy problem ten jest rozpatrywany przez rząd polski i czy planuje się w tym zakresie określoną inicjatywę ustawodawczą? Posiadam informacje, że władze niemieckie wywierają nacisk na stronę polską, by ten problem został zauważony i rozwiązany w stosownej proporcji do świadczeń wypłacanych przez Niemcy za pośrednictwem Fundacji Polsko-Niemieckie Pojednanie.

Z poważaniem
Tadeusz Rzemykowski

Oświadczenie złożone
przez senatora Mariana Lewickiego

Oświadczenie skierowane do wiceprezesa Rady Ministrów, ministra finansów Marka Belki.

Szanowny Panie Premierze!

Zwracam się do Pana z prośbą o przeprowadzenie analizy kierunku, w jakim zdąża reforma celna w Polsce, a w szczególności tak zwana mała reforma celna dotycząca miasta Warszawy.

Aktualnie na podstawie projektów i domniemań, próbuje się, bez wysłuchania argumentów przedsiębiorców zajmujących się logistyką celną, zmieniać właściwość miejscową położenia uznanych miejsc oraz składów celnych. Innymi słowy, burzyć istniejący porządek, który wytworzył rynek, mając za podstawę argumenty ekonomiczne. Otrzymuję niepokojące sygnały, iż w chwili obecnej dyrekcja urzędu celnego w Warszawie usiłuje dopasować firmy pod kątem ich położenia geograficznego do odpowiednich oddziałów celnych. Niestety, podstawą tych działań jest przypuszczenie, że minister finansów, korzystając z delegacji ustawowej, wyda rozporządzenie, które już w sposób prawnie dopuszczalny zmieni podległość wyżej wymienionych firm. A więc mamy tu do czynienia z antycypacją domniemań, że zaistnieją podstawy prawne i cała ta rzeczywistość będzie niejako wykorzystywana jako podstawa argumentacji służącej do uzasadnienia zmian.

Myślę, że zasadnym jest przyjrzenie się skutkom, jakie niosą tak odważne zmiany, bez konsultowania się ze środowiskiem przedsiębiorców. Pozwolę sobie wymienić pięć podstawowych, które ukazują fakt, że nawet gdyby minister finansów zastosował jedno z nich, to niewątpliwie byłoby to rozwiązanie błędne i blokujące swobodę działalności gospodarczej, co jest konstytucyjnym prawem obywateli Rzeczypospolitej oraz wpływającym negatywnie na obrót gospodarczy z zagranicą.

1. Wiele agencji celnych ma podpisane umowy o współpracy ze składami celnymi położonymi na terenie całej właściwości miejscowej miasta Warszawa. Przyporządkowując teraz obsługę tych składów celnych do różnych oddziałów, a nie do oddziału lub jednostki administracji celnej, przy którym funkcjonuje agencja celna, czyni niemożliwym kontynuację umów zawartych pomiędzy przedmiotową agencją celną a składami celnymi, co przecież jest żywotnym i podstawowym interesem ekonomicznym. Skutków takiej decyzji nie trzeba przy dzisiejszych realiach rynku opisywać. Wiele z istniejących agencji celnych może zbankrutować, a ich klientelę podejmą inne z wykorzystaniem własnych mocy przerobowych, nie tworząc tym samym substytucyjnych miejsc pracy dla utraconych w wyniku wymienionych działań.

2. Ponad siedemdziesiąt dużych agencji celnych posiada własne jednostki administracji celnej w formie miejsc uznanych, które obsługują klientów agencji celnych, w tym też składy celne. Obecnie spotkałem się z próbami przeniesienia obsługi składów celnych, obsługiwanych przez agencję celną posiadającą miejsce uznane, do innych oddziałów. Kuriozum całej sytuacji polega na tym, że skład celny oraz agencja celna z miejscem uznanym znajdują się pod tym samym adresem, a proponowany oddział, który miałby obsługiwać skład celny o 20 km dalej. Pozwolę sobie pozostawić przedmiotową kwestię bez komentarza.

3. Działania, mające na celu prawne usankcjonowanie przyporządkowania firm do konkretnych urzędów celnych, niestety, przypominają strategie centralistyczne stosowane w czasach PRL. Ponieważ zapewne wchodząc w życie spełnią swoje zadanie, niszcząc kilkadziesiąt podmiotów oraz wprowadzając zamęt i brak zaufania ze strony przedsiębiorców do organów Rzeczypospolitej Polskiej, co w rzeczy samej jest sprzeczne z prawami zawartymi w ustawie zasadniczej.

4. Składy celne z Mokotowa są przyporządkowywane do oddziałów z Pragi, co w konsekwencji powoduje przejazd ciężkich zestawów tirów przez Warszawę. Dotychczas te same składy były obsługiwane na Mokotowie. Takie rozwiązanie, mające chyba za cel przeciążenie miasta w aspekcie ruchu drogowego i ekologii, dobitnie świadczy o niedostrzeganiu bardzo uciążliwych w swej istocie konsekwencji.

5. Zmiany miejsc obsługi składów i miejsc uznanych może objawić się poważnymi perturbacjami dla obrotu towarowego z zagranicą. Funkcjonariusze celni, którzy otrzymają tak gwałtowne zmiany towarowe, będą musieli fundamentalnie zapoznawać się ze specyfiką podmiotów oraz ich obrotem, co skutecznie na okres dwóch miesięcy zatrzyma prawidłowy ruch towarowy. W przypadku firm obsługujących linie drobnicowe oznacza to utratę klientów.

Szanowny Panie Ministrze, jako człowiek zatroskany losami gospodarczymi zwracam się do Pana z prośbą o odniesienie się do następujących kwestii.

Po pierwsze, czy przeprowadzono dogłębną konsultację ze środowiskiem biznesu?

Po drugie, czy przeanalizowano funkcjonowanie logistyki i ruchu drogowego w Warszawie?

Po trzecie, czy jest wystarczająca znajomość funkcjonowania składów celnych, magazynów celnych zajmujących się przesyłkami drobnicowymi przez osoby, które są autorami tekstów trafiających jako propozycje legislacyjne?

Po czwarte, czy dokonano analizy szans i zagrożeń takich zmian, które zawsze powinny poprzedzać profesjonalne działania w dziedzinach, gdzie biznes i administracja mają zbieżne interesy? Należy pamiętać, że tam gdzie traci przedsiębiorca, zaczynają się straty skarbu państwa.

Po piąte, czy komuś na tym zależy, aby stworzyć permanentny bałagan i dlaczego?

Nawiasem mówiąc, przypuszczam, że żaden z tych pryncypialnych warunków nie został podjęty. Środowisko, mocno zaniepokojone sposobem działania administracji, twierdzi, iż jest to system zaproponowany przez zespół, który nie posiada wystarczających kompetencji i ocenia całą reformę jako źle przygotowaną, a w konsekwencji narażającą Polskę na poważne straty w dziedzinie finansów publicznych.

Będąc pewnym, że jednoczy nas wspólny cel, jakim jest dobro Polski, pozostawiam tę kwestię Pańskiej trosce.

Z wyrazami szacunku
Marian Lewicki

Oświadczenie złożone
przez senatora Józefa Sztorca

Oświadczenie skierowane do wiceprezesa Rady Ministrów, ministra finansów Marka Belki.

Zgodnie z art. 49 pktem 4 Regulaminu Senatu Rzeczypospolitej Polskiej, niniejsze oświadczenie w sprawie zwrotu podmiotom gospodarczym podatku VAT za miesiąc grudzień 2000 r. kieruję do Pana Profesora Marka Belki, wicepremiera i ministra finansów.

Szanowny Panie Premierze, jako senator otrzymuję wiele wniosków o podjęcie interwencji w związku z różną praktyką urzędów skarbowych w sprawie zwrotu podmiotom gospodarczym podatku VAT za grudzień 2000 r. Wyborcy wskazują, że zachodzą zasadnicze rozbieżności, jeśli chodzi o stosowanie i interpretację przepisu art. 21 ust. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym - DzU nr 11 poz. 50 z późniejszymi zmianami - przez poszczególne urzędy skarbowe na terenie całego kraju. Dotyczy to zmiany, którą wprowadzono w treści tego przepisu z dniem 1 stycznia 2001 r. i jej następstw dla podatników w przypadku zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym za grudzień 2000 r. Na przykład urzędy skarbowe w województwie podkarpackim dokonywały zwrotu nadwyżki podatku w pełnym zakresie, uznając, iż obowiązek podatkowy powstał za rządów poprzedniej ustawy, obowiązującej przed 1 stycznia 2001 r., natomiast urzędy skarbowe w województwie małopolskim ograniczały zwrot, powołując się na to, iż deklaracje podatkowe za grudzień 2000 r. podatnicy składali w styczniu 2001 r., czyli w momencie, gdy art. 21 ust. 4 obowiązywał już w nowym brzmieniu.

Do końca grudnia 2000 r. przepis art. 21 ust. 4 tej ustawy stanowił, iż w przypadku, gdy kwota zwrotu różnicy podatku dla podatnika dokonującego sprzedaży towarów opodatkowanych stawkami niższymi niż stawka określona w art. 18 ust. 1 przekracza kwotę wynoszącą 22% całości obrotu opodatkowanego stawkami niższymi, urząd skarbowy może na czas nie dłuższy niż trzy miesiące ograniczyć jej wysokość do wysokości tej kwoty. Od dnia 1 stycznia 2001 r. przepis ten otrzymał nowe brzmienie: "W przypadku, gdy kwota nadwyżki podatku naliczonego u podatnika dokonującego sprzedaży towarów opodatkowanych stawkami niższymi niż stawka określona w art. 18 ust. 1 przekracza kwotę wynoszącą 22% całości obrotu opodatkowanego stawkami niższymi, zwrotowi na rachunek bankowy podlega nadwyżka do wysokości tej kwoty. Pozostała część nadwyżki podlega rozliczeniu w trybie określonym w ust. 1", a więc podatnik, zgodnie z przepisem art. 21 ust. 4 powołanej ustawy, ma obecnie prawo jedynie do obniżenia o tę różnicę podatku należnego za następne okresy.

Wobec braku przepisów międzyczasowych, które regulowałyby te kwestie, praktyka urzędów stosujących nowy przepis do stanów, które faktycznie miały miejsce przed jego wejściem w życie wydaje się być rażąco sprzeczna z prawem. Tylko przepisy przejściowe mogą bowiem ewentualnie zmienić czas wejścia w życie aktu prawnego bądź jego ewentualnych zapisów. W przypadku braku takowych obowiązuje wyłącznie vacatio legis wskazane w końcowej części każdego aktu prawnego.

Niezależnie od tego, iż opisana praktyka niektórych urzędów skarbowych prowadzi do złamania kardynalnej zasady obowiązującej w każdym państwie prawa - prawo nie powinno działać wstecz - to w sposób oczywisty jest stosowana z pokrzywdzeniem podatników mieszkających w tych województwach, w których stosowana jest niekorzystna dla nich interpretacja prawa.

Pozwalam sobie zauważyć, iż brakuje szczególnych powodów, dla których różna interpretacja tych samych przepisów w zależności od regionu kraju miałaby być nadal zachowana. W związku z powyższym zwracam się z uprzejmą prośbą do pana premiera o zajęcie stanowiska w tej sprawie celem ujednolicenia praktyki stosowania i interpretowania przepisów prawnych przez podległe panu urzędy.

Łączę wyrazy szacunku
Józef Sztorc

 

---