68. posiedzenie Senatu RP, spis treści, poprzednia część stenogramu

Proszę o zajmowanie miejsc w ławach senackich i prezydialnych.

Przystępujemy do rozpatrzenia punktu ósmego porządku obrad: zmiany w składzie komisji senackich.

Proszę sprawozdawcę Komisji Regulaminowej i Spraw Senatorskich senatora Jerzego Borcza o zabranie głosu i przedstawienie wniosku komisji.

W imieniu Komisji Regulaminowej i Spraw Senatorskich pragnę przedstawić projekt uchwały, zawarty w druku nr 503, dotyczący odwołania pana senatora Pawła Abramskiego ze składu Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej i powołania pana senatora Pawła Abramskiego do składu Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Komisja Regulaminowa i Spraw Senatorskich na swym posiedzeniu w dniu 26 października jednomyślnie zaakceptowała ten projekt. Dziękuję serdecznie.

Na 76 obecnych senatorów 54 głosowało za, 13 - przeciw, 6 wstrzymało się od głosu, 3 nie głosowało. (Głosowanie nr 1)

O, teraz po prawej stronie jest trochę głośno, tak więc dla równowagi prosiłbym…

Przypominam, że wniosek Komisji Regulaminowej i Spraw Senatorskich w tej sprawie zawarty jest w druku nr 510.

Panie Marszałku! Pani Marszałek! Wysoka Izbo!

Pragnę zapoznać Wysoką Izbę z wnioskiem Komisji Regulaminowej i Spraw Senatorskich, a co za tym idzie, z projektem uchwały dotyczącym przeprowadzenia wyborów uzupełniających w dawnych województwach chełmskim i wrocławskim, w których wygasły mandaty dwóch senatorów. Mianowicie, że przypomnę, pana senatora Kieresa, który objął stanowisko szefa Instytutu Pamięci Narodowej, i pana senatora Cichosza, który został powołany na stanowisko szefa Delegatury Najwyższej Izby Kontroli w Lublinie. Obydwaj panowie senatorowie złożyli stosowne oświadczenia i dokumenty, prosząc o to, aby odwołano ich z zaszczytnej funkcji senatora. Komisja Regulaminowa i Spraw Senatorskich wypowiedziała się w tej sprawie jednogłośnie, proponując w uchwale, aby wygaśnięcie mandatów nastąpiło, zostało to zawarte w druku nr 510. Prosimy Wysoką Izbę o zajęcie takiego samego stanowiska.

Przepraszam, ale ja mam pewne wątpliwości. W przypadku Instytutu Pamięci Narodowej sprawa ciągnęła się dość długo i wszyscy zgodziliśmy się, że należy wreszcie uaktywnić tę instytucję. Jednak jeśli chodzi o delegaturę NIK, to czy rzeczywiście powołanie musiało nastąpić na kilka miesięcy przed upływem kadencji? Czy nie można tego jakoś zgrać? Krótko mówiąc, nie narażać nas wszystkich na wybory uzupełniające? (Poruszenie na sali) (Oklaski)

Panie Senatorze Kozłowski, głosowaliśmy w sprawie wygaśnięcia mandatów senatorów i oni już nie są senatorami. Dzisiaj musimy tylko zdecydować, czy obsadzać te mandaty, czy nie. Ponieważ zgodnie z ustawą musimy je obsadzić, bo do wyborów jest więcej niż sześć miesięcy, to trzeba zarządzić wybory. Jest taki obowiązek. Rozumiem, że pan ma wątpliwości co do tego, czy pan senator Cichosz podjął decyzję dobrą, czy nie. Jednak podjął już tę decyzję i objął funkcję szefa delegatury, a nie można tej funkcji łączyć z mandatem senatora. Tak więc reszta… już w ewentualnej rozmowie umoralniającej z panem byłym senatorem Cichoszem. (Poruszenie na sali)

Przepraszam, ale w takiej sytuacji niech wyborcy w dawnym województwie chełmskim wiedzą, że nie będą mieli przez kilka miesięcy drugiego senatora.

(Głosy z sali: Wiedzą, wiedzą...)

Dobrze. Czy jeszcze ktoś chce zabrać głos w tej sprawie? Nie widzę chętnych.

Przypominam, że projekt ten zawarty jest w druku nr 510.

Przepraszam, Panie Marszałku. Proszę w takim razie o rozdzielne głosowanie.

Informuję, że projekt komisji nie może być rozłączany, bo tak został przygotowany. Taka jest opinia prawna.

Może wyjaśnijmy sprawę do końca: mandaty rzeczywiście wygasły. Rozumiem, że pan senator chciałby zaprotestować przeciwko sposobowi zrezygnowania z tego mandatu pana senatora Cichosza, ale to już jest zaszłość, historia. Senat w tej sprawie decyzję już podjął. Dzisiaj głosujemy nad wyborami uzupełniającymi i gdyby pan senator zagłosował przeciw, to byłby przeciw wyborom uzupełniającym w okręgu chełmskim, co chyba nie jest intencją pana senatora. Chodzi o wybory uzupełniające, nie o wygaśnięcie mandatu.

Pytanie jest takie: czy pan senator Krzysztof Kozłowski stawia wniosek formalny, żeby Komisja Regulaminowa i Spraw Senatorskich ponownie się zebrała i przygotowała rozdzielny wniosek?

Oczywiście, jeśli taki wniosek padnie, to będziemy nad nim głosować.

(Senator Krzysztof Kozłowski: Tak.)

(Senator Stefan Jurczak: Panie Marszałku…)

Teraz przegłosujemy więc wniosek formalny, żeby głosować, to znaczy wrócić do przygotowania nowego… (Poruszenie na sali)

No tak, ale jak żeśmy się uporali z senatorem Kozłowskim, to jest senator Jurczak. (Poruszenie na sali)

(Senator Ryszard Jarzembowski: Myślę, że senatorowi Jurczakowi wybaczamy ten “lapsus”.)

(Senator Krzysztof Kozłowski: Uruchamiamy kalendarz.)

Ale kalendarz jest sześciomiesięczny. Dobrze… (Poruszenie na sali)

Jeszcze senator Stanisław Majdański ma projekt… Słyszałem wyraźnie. (Wesołość na sali)

Głosujemy za propozycją, żeby temat wrócił do Komisji Regulaminowej i Spraw Senatorskich i żeby komisja zebrała się ponownie i sporządziła nowy wniosek.

Na 80 obecnych senatorów 14 głosowało za, 62 - przeciw, 4 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 2)

Wniosek nie został przyjęty.

Na 80 obecnych senatorów 73 głosowało za, 7 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 3)

Tym samym wyczerpaliśmy wszystkie sprawy regulaminowe, demokratyczne. Wynik jest jednoznaczny.

Powracamy do rozpatrzenia punktu pierwszego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o organizacji rynków owoców i warzyw, rynku chmielu, rynku tytoniu oraz rynku suszu paszowego.

Proszę senatora Franciszka Bachledę-Księdzularza o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania Komisji Nadzwyczajnej Legislacji Europejskiej.

Panie Marszałku! Szanowni Państwo Senatorowie! Panie i Panowie Senatorowie!

Dziękuję.

Chciałbym prosić o poparcie poprawki, która proponuje zmiany polegające na tym, że wprowadza się zasilanie finansowe dla grupy produktów tytoniowych. Chcę powiedzieć, że choć jestem przeciwnikiem palenia, to jeżeli chodzi o polską produkcję polskich rolników - a i tak konsumenci to kupują - to uważam, że trzeba ją wspierać, bo pozwoli to w przyszłości uzyskać z Unii Europejskiej dotację rzędu 400 milionów zł. Zaś skutki finansowe tej propozycji wyniosą tylko 10% kwoty, którą rolnicy sami zaproponowali, 10% tego, co uzyskaliby w Unii. Uważam zresztą, że podobny zapis został zaproponowany w tej samej ustawie w części dotyczącej suszu. Jest to takie samo rozwiązanie, co zastosowane w odniesieniu do produkcji suszu, którą wspiera się dlatego, że również jest jej w Polsce w tej chwili za mało, a chcemy uzyskać limit.

Zapis ten spowoduje zatem większą opłacalność, może nie bezpośrednio dla rolników, ale dla podmiotów skupowych, które zechcą kontraktować w Polsce surowiec od rolników. Uważam, że to rozwiązanie jest takim pośrednim, niezbyt drogim rozwiązaniem finansowym.

Chciałbym zwrócić uwagę na jeszcze jedną sprawę. Otóż w tym roku podmioty wycofały się ze skupu 9 tysięcy t surowca, przy czym rząd nalegał, żeby to było 6 tysięcy t. Ostatecznie podmioty zgodziły się na te 3 tysiące t, a rząd wydał ogromne pieniądze, w pewnym sensie prosząc koncerny, żeby to zakontraktowały.

Podobnie jest w przypadku mojej czwartej poprawki. Proponuję, żeby przy rozwiązaniu limitów również obowiązywał zapis, jaki przyjęto w zawartych wcześniej umowach między podmiotami czy koncernami, które kupiły od Polski zakłady tytoniowe. Miały one obowiązek do tego roku przerabiać 40% krajowego surowca. W tym roku przestaje to obowiązywać, w związku z tym nieuwzględnienie tych 40% przerobionego surowca powoduje to, o czym mówiłem wcześniej: podmioty wycofały się z około 6 tysięcy t surowca. W przyszłym roku mogą się wycofać, według wstępnych informacji, z około 10 tysięcy t, a może nawet z większej ilości. W związku z tym nie uzyskamy limitu, nawet tego, o który Polska występuje do Unii Europejskiej. Dlatego uważam, że ten zapis jest słuszny, i proszę o jego poparcie. Dziękuję.

Dziękuję. (Sygnał telefonu komórkowego)

(Senator Jan Chodkowski: Dziękuję bardzo.)

Przystępujemy zatem do głosowania w sprawie ustawy o organizacji rynków owoców i warzyw, rynku chmielu, rynku tytoniu oraz rynku suszu paszowego, druk nr 495Z.

Na 82 obecnych senatorów 34 głosowało za, 41 - przeciw, 7 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 4)

Na 81 obecnych senatorów 79 głosowało za, 1 - przeciw, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 5)

Stwierdzam, że poprawka trzecia została przyjęta.

Na 82 obecnych senatorów 41 głosowało za, 35 - przeciw, 6 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 6)

Nad poprawkami piątą i dziewiątą głosujemy łącznie. Poprawki te uzupełniają katalog podmiotów uprawnionych do opiniowania krajowego limitu produkcji surowca tytoniowego i mapy rozmieszczenia rejonów uprawy o Centralne Laboratorium Przemysłu Tytoniowego. Są to poprawki pana senatora Chodkowskiego.

Na 81 obecnych senatorów 70 głosowało za, 7 - przeciw, 2 wstrzymało się od głosu, 2 nie głosowało. (Głosowanie nr 7)

Na 82 obecnych senatorów 80 głosowało za, 1 wstrzymał się od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 8)

Dziękuję. Proszę o podanie wyników głosowania.

Na 81 obecnych senatorów 80 głosowało za, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 9)

Na 83 obecnych senatorów 80 głosowało za, 2 wstrzymało się od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 10)

Poprawka jedenasta, polegająca na dodaniu art. 72a, zmierza do tego, aby również w ustawie określającej ustrój Agencji Rynku Rolnego uwzględnić jako jej nowe zadanie wydawanie decyzji administracyjnych.

Na 83 obecnych senatorów 76 głosowało za, 4 - przeciw, 2 wstrzymało się od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 11)

Poprawka dwunasta, do art. 75 pktu 2, ustala nowy termin wejścia w życie przepisów dotyczących dotacji i wypłat z funduszu operacyjnego z tytułu niewprowadzania produktów do obrotu.

Na 82 obecnych senatorów 41 głosowało za, 41 - przeciw. (Głosowanie nr 12)

Przystępujemy do głosowania za przyjęciem uchwały w sprawie ustawy o organizacji rynków owoców i warzyw, rynku chmielu, rynku tytoniu oraz rynku suszu paszowego w całości ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek.

Na 83 obecnych senatorów 82 głosowało za, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 13)

Powracamy do rozpatrzenia punktu drugiego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-weterynaryjnych.

Na 83 obecnych senatorów 83 głosowało za. (Głosowanie nr 14)

Powracamy do punktu trzeciego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o obrocie z zagranicą towarami, technologiami i usługami o znaczeniu strategicznym dla bezpieczeństwa państwa, a także dla utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa oraz o zmianie niektórych ustaw.

Nadzwyczajna Komisja Legislacji Europejskiej rozpatrzyła poprawkę senatora Ryszarda Gibuły i poparła ją, jak również raz jeszcze poparła swoje poprawki, zawarte w druku nr 494Z. Stąd też w imieniu Komisji Nadzwyczajnej Legislacji Europejskiej wnoszę o przyjęcie przez Senat stanowiska zawartego w druku nr 494Z. Dziękuję.

Oczywiście. Dziękuję bardzo komisji. Chcę przypomnieć, że przedstawiciel resortu stwierdził, iż ta poprawka jest w pełni zasadna. Tak więc nie dziwię się, że komisja ją poparła. (Wesołość na sali)

Ściślej mówiąc, pan minister użył innych słów, ale sens był podobny. (Wesołość na sali)

Dziękuję. Proszę o podanie wyników głosowania.

Na 82 obecnych senatorów 78 głosowało za, 3 wstrzymało się od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 15)

Poprawka druga, do art. 47, usuwa błąd polegający na niewłaściwym odesłaniu do art. 49, zamiast do art. 51.

Na 79 obecnych senatorów 79 głosowało za. (Głosowanie nr 16)

Na 83 obecnych senatorów 82 głosowało za, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 17)

Powracamy do rozpatrzenia punktu czwartego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy - Prawo atomowe.

Proszę o zabranie głosu senatora Bogdana Tomaszka i przedstawienie uzgodnionych na posiedzeniu połączonych komisji wniosków.

Na 82 obecnych senatorów 81 głosowało za, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 18)

Na 82 obecnych senatorów 79 głosowało za, 3 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 19)

Kto z państwa jest za przyjęciem projektu uchwały?

Na 80 obecnych senatorów 80 głosowało za. (Głosowanie nr 20)

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu za chwilę przeprowadzimy kolejne głosowania nad przedstawionymi poprawkami według kolejności przepisów ustawy.

Poprawka pierwsza, do art. 1, do art. 9a ust. 3 pktu 2, zmierza do sprecyzowania informacji, że nie chodzi tu o wydatki należne arbitrom, jak w brzmieniu ustalonym przez Sejm, lecz o należny zwrot wydatków zależnych od woli arbitra.

Na 83 obecnych senatorów 83 głosowało za. (Głosowanie nr 21)

Na 83 obecnych senatorów 81 głosowało za, 1 - przeciw, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 22)

Dziękuję. Proszę o podanie wyników głosowania.

Na 83 obecnych senatorów 81 głosowało za, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 23)

Powracamy do rozpatrzenia punktu szóstego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o sposobie obliczania wartości rocznego produktu krajowego brutto.

Na 82 obecnych senatorów 82 głosowało za. (Głosowanie nr 24)

Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o sposobie obliczania wartości rocznego produktu krajowego brutto.

Informuję także, że sześćdziesiąte dziewiąte posiedzenie Senatu odbędzie się w dniach 22, 23 i 24 listopada, początek o godzinie 11.00.

Przystępujemy do oświadczeń senatorów wygłaszanych poza porządkiem obrad. (Rozmowy na sali)

Mianowicie, po pierwsze, skrócono staż lekarski, przy jednoczesnym rozszerzeniu jego programu; po drugie, zwiększono do ośmiu liczbę obowiązkowych dyżurów; po trzecie, wynagrodzenia za dyżury ustalono w wysokości 50% stawki godzinowej stażysty, traktując lekarzy odmiennie niż inne zawody; po czwarte, obniżono wynagrodzenia lekarza stażysty; po piąte, zlikwidowano także wynagrodzenia lekarzy opiekunów.

Zwróciły się do mnie organizacje rolnicze z Izbą Rolniczą oraz Okręgowym Związkiem Hodowców Bydła w Białymstoku na czele oraz komisja zakładowa NSZZ “Solidarność” OSHZ w Białymstoku, przedstawiając swoją opinię w sprawie utworzenia krajowego centrum hodowli zwierząt. W myśl przedmiotowego rozporządzenia wraz z utworzeniem krajowego centrum dokonuje się likwidacji okręgowej stacji oraz tworzy się regionalne centra, dokonując podziału kraju na trzy regiony.

Ustawa z dnia 20 sierpnia 1997 r. o organizacji hodowli i rozrodzie zwierząt gospodarskich wprowadziła obowiązek utworzenia jednostki organizacyjnej o zasięgu krajowym. To jednak nic nie mówi o likwidacji istniejących struktur terenowych i tworzeniu nowych o nielogicznym i niczym nieuzasadnionym zasięgu działania. Obecnie istniejące struktury okręgowych stacji zreformowane zostały dwa lata temu i sprawdzają się w działaniu, uzyskują efekty.

Panie Ministrze, planowana likwidacja okręgowej stacji w Białymstoku zniszczy ten dorobek, co będzie bardzo niekorzystne dla rozwoju rolnictwa w województwie podlaskim, które już obecnie jest największym zagłębiem hodowlanym bydła i produkcji mleka w kraju. Z opinii, które zostały mi przedstawione, wynika, iż zamierzone przez pana zmiany nie mają żadnego uzasadnienia, chyba że celem ich jest kolejna, tym razem niczym nieuzasadniona, likwidacja sprawdzonych i dobrze działających struktur organizacyjnych. Uważam, że nie leży to w interesie województwa podlaskiego ze względu na jego wybitnie rolniczy charakter, a także na to, że jego hodowcy mają szansę konkurować z zachodnioeuropejskimi farmami, większość gospodarstw zaś ma szanse dorównać unijnym standardom.

Zwracam się do pana ministra z prośbą o przeanalizowanie zasadności projektowanych rozwiązań pod kątem możliwości ich oddziaływania i wpływu na rozwój rolnictwa. Jako senator z dawnego województwa łomżyńskiego, będącego zagłębiem mleczarskim, pragnę wyrazić swoją opinię opartą na rozeznaniu w terenie oraz zdaniu rolników, którzy podjęte działania zmierzające do likwidacji istniejących struktur okręgowej stacji hodowli zwierząt uważają za kolejny krok w stronę osłabienia polskiego rolnictwa.

Z należnym szacunkiem, Lech Feszler.

Środowiska prawnicze oraz samorządy lokalne z dawnego województwa łomżyńskiego i suwalskiego zwróciły się do nas ze stanowczym protestem przeciwko zamiarowi likwidacji Sądu Okręgowego i Prokuratury Okręgowej w Łomży i Suwałkach. Zamiar ten wynika z dotyczącego reorganizacji terytorialnej sądów projektu zarządzenia pana ministra, o którym poinformował na naradzie w Białymstoku podsekretarz stanu Wojciech Jasiński.

Zdaniem protestujących planowane rozwiązania pochodzą z 1998 r., kiedy to spotkały się z krytyką środowiska prawniczego. Pragnę zauważyć, iż chodzi o likwidację kolejnych instytucji w dawnych miastach wojewódzkich, a to jest działanie wbrew składanym przy okazji wprowadzania reformy administracyjnej zapewnieniom rządu, iż po utracie statusu miasta wojewódzkiego w mieście pozostaną instytucje ponadpowiatowe. Musi przy tym dziwić fakt, że ta propozycja została przedstawiona publicznie w dniu 5 października, czyli w przeddzień wyborów prezydenckich.

Panie Ministrze, z posiadanego przez nas rozeznania wynika, że obie instytucje wymiaru sprawiedliwości są sprawnymi, dobrze funkcjonującymi jednostkami, osiągającymi najlepsze wyniki w skali kraju. Będąc członkami senackiej Komisji Praw Człowieka i Praworządności, znamy problemy wymiaru sprawiedliwości, ogromne zaległości w prowadzonych postępowaniach, które koncentrują się w dużych sądach i prokuraturach okręgowych. Proponowana zmiana, polegająca na utworzeniu jednego sądu okręgowego i prokuratury okręgowej w Białymstoku, spowoduje takie właśnie trudności w sądzie w Białymstoku.

Naszym zdaniem projektowana reorganizacja jest sprzeczna z zasadami funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości, gdyż ogranicza dostępność jego jednostek i pogarsza sprawność ich funkcjonowania.

Panie Ministrze, w krótkim czasie po swojej nominacji zapowiedział pan działania, które miały zapewnić poczucie bezpieczeństwa publicznego oraz zaufanie do wymiaru sprawiedliwości. Wielokrotnie wyrażaliśmy poparcie dla pańskich działań, bo zapowiadał pan, iż wraz ze wzrostem kar dla przestępców zmieni się także organizacja wymiaru sprawiedliwości, co zapewni jego skuteczność. Naszym zdaniem tego warunku nie spełnia projekt likwidacji sądów i prokuratur okręgowych, które dobrze i sprawnie wykonują swoje zadania.

Tym razem dotyczą one trzech spraw. Po pierwsze, niedoszacowania projektowanej części oświatowej subwencji ogólnej na 2001 r. Po drugie, wysokości środków przekazywanych na realizację podwyżek wynagrodzeń nauczycieli, wynikających ze znowelizowanej w bieżącym roku Karty Nauczyciela. I po trzecie, przeznaczenia środków z funduszu przedakcesyjnego SAPARD na realizację inwestycji oświatowych.

Aby zilustrować finansowy wymiar pierwszej z tych kwestii, zacytuję fragment stanowiska w tej sprawie samorządu miasta i gminy Ujście. “Projektowana subwencja oświatowa na rok 2001 jest w sposób drastyczny zaniżona w stosunku do lat ubiegłych. Przyznana na 2000 r. subwencja oświatowa wynosiła 2 miliony 859 tysięcy 968 zł. Jej kwota została w trakcie bieżącego roku zwiększona o 165 tysięcy zł. Biorąc pod uwagę zakładaną wysokość inflacji, przeznaczona na podwyżki kwota subwencji oświatowej na rok 2001 zgodnie z wyliczeniem ministra edukacji narodowej winna wynosić 3 miliony 487 tysięcy 980 zł. Kwota ta nie jest jednak zgodna z faktycznymi wyliczeniami dokonanymi w gminie, z których wynika, iż wysokość subwencji oświatowej na 2001 r. powinna uwzględnić nie tylko zakładaną inflację oraz skutki wdrożenia znowelizowanej Karty Nauczyciela w 2000 r., ale również przewidywany w niej wzrost wynagrodzeń nauczycieli w roku 2001. Jeśli wziąć pod uwagę te czynniki, to subwencja oświatowa dla gminy Ujście w roku przyszłym winna wynosić 3 miliony 746 tysięcy 648 zł”.

Inne samorządy gminne przekazały mi dokumenty, z których wynika, że do dziś nie otrzymały one pieniędzy na tegoroczne podwyżki dla nauczycieli, mimo podpisanych porozumień, mimo obietnic ministerstwa. W tej sytuacji trudno się dziwić rozgoryczeniu, a czasem nawet wściekłości samorządowców, którzy zgodnie stwierdzają w swych protestach, że są zmuszani do przejmowania zobowiązań budżetu państwa i domagają się zwiększenia części oświatowej subwencji ogólnej do wysokości umożliwiającej realizację zadań, wynikających ze znowelizowanej Karty Nauczyciela.

Wprowadzona w życie w 1999 r. reforma oświaty spowodowała, że gminy wiejskie zostały zmuszone do podjęcia inwestycji oświatowych, mających na celu przygotowanie samodzielnej bazy lokalowej na potrzeby gimnazjum. Specyfika tych gmin nie pozwala na utworzenie gimnazjum tylko poprzez działanie organizacyjne, a budowa nowych obiektów wymaga pieniędzy znacznie przekraczających możliwości. W tej sytuacji gminy zostały zmuszone do zaciągnięcia wysokich kredytów komercyjnych. Spłata tych kredytów, jak również stały spadek realnej wysokości otrzymywanej subwencji oświatowej powoduje, że posiadane przez gminy środki finansowe nie będą mogły być przeznaczone na inne, równie niezbędne zadania.

Sytuacja taka wykluczy również możliwość skorzystania przez te gminy, z powodu braku środków na udział własny, z pomocy przewidzianej przez Fundusz Przedakcesyjny SAPARD. W tej sytuacji powstaje pytanie, które formułują także samorządowcy, czy istnieje możliwość skorzystania przez gminy z pomocy Funduszu Przedakcesyjnego SAPARD w formie dotacji na realizację inwestycji oświatowych. Dziękuję.

Moi wyborcy w Wielkopolsce są poruszeni faktem odstąpienia od tymczasowego aresztowania trzech przestępców, którzy przyznali się do porwania szesnastolatka, przetrzymywania go przez kilka dni w zamknięciu, grożenia bronią, szantażu i pobrania okupu. Mimo ujęcia ich przez policję przy przejmowaniu drugiej części okupu i ukryciu pieniędzy pochodzących z pierwszej części okupu, zostali po przesłuchaniu - decyzją Sądu Rejonowego w Poznaniu i wbrew wnioskowi prokuratury - zwolnieni. Szeroki opis dziennikarski sygnalizowanej sprawy przekazuję w załączeniu, składając go na ręce Marszałka Senatu.

Stawiam także pytanie: jakie konsekwencje zamierza pan minister wyciągnąć wobec sędziego sądu rejonowego, który swoją decyzją spowodował możliwość ustalenia przez sprawców wspólnej wersji wydarzeń, ukrycia broni, którą się posługiwali, oraz 30 tysięcy zł pochodzących z okupu. Dziękuję bardzo.

Uprzejmie proszę o zbadanie sprawy sprzedaży pakietu 58,07% akcji zakładów mięsnych w Kielcach przez firmę zarządzającą X Narodowym Funduszem Inwestycyjnym. Zdecydowanie zaniżona cena sprzedaży, wielokrotnie mniejsza, tym bardziej budzi podejrzenia, że dla firmy kupującej, dla Zakładów Mięsnych “Lubmet” SA w Lublinie, w niecały miesiąc po transakcji Sąd Rejonowy Wydział Gospodarczy otwiera postępowanie układowe. Nadmieniam, że skarb państwa ma ponad 18% w zakładach mięsnych w Kielcach. W załączeniu przedkładam wystąpienie w tej sprawie zarządu spółki do prezesa Narodowego Funduszu Inwestycyjnego*.

Przedsiębiorstwo państwowe zostało oddane spółce utworzonej przez pracowników do odpłatnego korzystania. Typowa umowa, opracowana przez Ministerstwo Skarbu Państwa, została przez obie strony podpisana. W umowie tej zawarte są treści związane z przejęciem pracowników, zobowiązań przedsiębiorstwa państwowego oraz warunków wypowiedzenia umowy przez oddającego, natomiast brak możliwości wypowiedzenia umowy przez przejmującego. Po kilku miesiącach gospodarowania przejmujący zamierza podjąć jednak decyzję o wypowiedzeniu umowy i rozwiązaniu spółki.

Inwestycja ta została rozpoczęta w bieżącym roku. Do końca 2000 r. strażnica zostanie oddana w stanie surowym, wylane zostaną fundamenty pod budowę jednostki ratowniczo-gaśniczej w Busku Zdroju. Całkowity koszt inwestycji, według ceny przetargowej, ma wynieść około 7,5 miliona zł. Ujęcie budowy strażnicy w planie centralnym pozwoli na zakończenie tej inwestycji w 2003 r.

Jak wynika z doniesień prasowych, oddziały ZUS w kraju złożyły wnioski do prokuratur rejonowych o wszczęcie postępowania w stosunku do pracodawców, którzy potrącają pracownikom składki na ubezpieczenia społeczne i nie odprowadzają ich do ZUS. Różna jest jednak interpretacja tego czynu przez prokuraturę rejonową i okręgową, a także sądy.

Art. 218 §1 kodeksu karnego mówi: kto, wykonując czynności z zakresu prawa pracy i ubezpieczenia społecznego, uporczywie narusza prawa pracownika, podlega grzywnie lub karze ograniczenia wolności. W art. 284 §2 kodeksu karnego jest zapis, że proceder ten należy traktować jako przywłaszczenie zagrożone karą pozbawienia wolności do lat trzech.

W swoim oświadczeniu chciałbym poruszyć dwie sprawy.

Pierwsza dotyczy uregulowań prawnych zawartych w rozporządzeniu ministra obrony narodowej z dnia 28 kwietnia 2000 r. w sprawie administrowania kwaterami i lokalami mieszkalnymi przez Wojskową Agencję Mieszkaniową. Przepis §7 ust. 2 tego rozporządzenia zawiera zapis stanowiący o tym, że żołnierz zawodowy ubiegający się o przydział kwatery, który już dwukrotnie odmówił jej przyjęcia, zostanie przeniesiony w danym roku na koniec kolejki oczekujących. Uważam, że uregulowanie tej sprawy w taki właśnie sposób, jest pewnego rodzaju szantażem, gdyż każdy powinien mieć prawo do doboru kwatery takiej, jaka mu odpowiada i jaka spełnia jego potrzeby i oczekiwania.

W myśl przepisów tego aktu prawnego zlikwidowany został dodatek dla szefów kompanii oraz dodatek operacyjny za udział w szkoleniu wojskowym w warunkach poligonowych poza macierzystym garnizonem, co - podobnie jak poprzednia sprawa - zostało bardzo negatywnie ocenione przez kadrę zawodową. Pierwszy dodatek rekompensował szefom kompanii specyfikę wykonywanych zadań, bardzo trudną rolę wychowawczą i dodatkowo uciążliwe obowiązki związane z pełnieniem służby na tym stanowisku, drugi zaś, wprawdzie w niewielkim zakresie, rekompensował zwiększony wysiłek, szkolenia poligonowe, trwające w większości przypadków po kilkanaście godzin na dobę oraz rozłąkę z rodziną w czasie trwania tego szkolenia.

Oprócz istniejących już zagrożeń, które dotyczą tej inwestycji, istnieją inne realne zagrożenia. Mianowicie śmieci roznoszone są przez wiatr po otaczającym terenie, z wysypiska rozchodzi się przykry zapach, na dodatek rozmnaża się robactwo i gryzonie, które szukają sobie schronienia w okolicznych domostwach, nie mówiąc już o zagrożeniach takich jak możliwość przerwania folii i rozmycia tej hałdy przy intensywnych opadach. To wszystko sprawia, że władze samorządowe oraz lokalna społeczność oczekują zaprzestania dalszej eksploatacji tego wysypiska na tak wysoką skalę.

Mając na względzie troskę o stan szeroko rozumianego bezpieczeństwa naszego kraju, zwracam się do panów ministrów z uprzejmą prośbą o podjęcie stosownych działań w celu utrzymania w roku 2001 i w latach następnych zerowej stawki podatku VAT na towary przeznaczone na cele ochrony przeciwpożarowej.

Likwidacja zerowej stawki VAT na zakup sprzętu dla jednostek ochrony przeciwpożarowej połączona z ograniczeniami budżetowymi finansowania ochrony przeciwpożarowej oraz inflacją sprawią, że, po pierwsze, Państwowa Straż Pożarna i ochotnicze straże pożarne nie będą w stanie nie tylko podnieść standardu wyposażenia, ale też odtwarzać stanu wyposażenia w sprzęt ratowniczy, gaśniczy, środki gaśnicze, uzbrojenie strażaków itp., po drugie, obniży się mobilność i skuteczność jednostek ratowniczych, po trzecie, wskutek radykalnego spadku zamówień na sprzęt ochrony przeciwpożarowej nastąpi załamanie rozwijającego się w ostatnich latach krajowego rynku producentów sprzętu i wyposażenia ratowniczego, a w konsekwencji wzrost bezrobocia, spadek wpływów do budżetu, wzrost cen sprzętu z importu.

W radomskim środowisku samorządowym i prawniczym pojawił się niepokój, czy planowana przez kierowany przez pana resort zmiana nie spowoduje, że Radom straci sąd okręgowy. Sąd Okręgowy w Radomiu spełnia wszystkie ustalone przez Ministerstwo Sprawiedliwości kryteria. Niepewność bierze się jednak stąd, że w październiku prezes Sądu Apelacyjnego w Warszawie, pani Hanna Szachułowicz, skierowała do pana ministra wniosek o wyłączenie Radomia z apelacji warszawskiej z jednoczesnym przyłączeniem do apelacji lubelskiej.

Szanowny Panie Premierze! Wierzę w zmianę podległości wymienionych gmin, za co samorządowcy i parlamentarzyści ziemii radomskiej będą panu premierowi bardzo wdzięczni.

Swoje oświadczenie kieruję do pana Jerzego Widzyka, ministra transportu i gospodarki morskiej.

Często podróżuję pociągiem na trasie Warszawa - Łódź. Jestem świadkiem, szczególnie w godzinach popołudniowych, wielkiego zamieszania, tłoku i bałaganu w wagonach pierwszej klasy. Wtedy to większość miejsc w tych wagonach zajmują powracający z pracy kolejarze. Dotyczy to szczególnie odcinka Warszawa - Żyrardów. Część podróżujących pracowników PKP jest w stanie nietrzeźwym. Niektórzy podróżują w zabrudzonych ubraniach, które świadczą o tym, że są pracownikami fizycznymi. Wielu pasażerów z wykupionymi biletami pierwszej klasy stoi na korytarzach. Nie pomagają interwencje u konduktorów.

Dziękuję.

(Senator Stanisław Cieśla: Jeszcze ja!)

(Wicemarszałek Tadeusz Rzemykowski: Czyli nie chce pan senator go wygłosić, tylko składa do protokołu.)

Dobrze, proszę bardzo. Informuję, że także senator Stanisław Cieśla złożył swoje oświadczenie do protokołu*. Nie było zapisane, przepraszam bardzo.

Informuję, że protokół sześćdziesiątego posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej czwartej kadencji, zgodnie z art. 39 ust. 3 Regulaminu Senatu, zostanie udostępniony senatorom w terminie trzydziestu dni po posiedzeniu Senatu w Biurze Prac Senackich, pokój nr 255.

(Koniec posiedzenia o godzinie 19 minut 22)

* * *

Oświadczenie złożone
przez senatora Zbigniewa Gołąbka
na 68. posiedzeniu Senatu
w dniu 9 listopada 2000 roku

skierowane do ministra zdrowia Grzegorza Opali

W programie restrukturyzacji SP ZOZ w Grójcu przyjętym przez Komitet Sterujący i MRKCH w Warszawie nie figuruje zadanie na 2000 r. pod tytułem “Dzienna hospitalizacja dermatologiczna”. Przyjęty przez Komitet Sterujący program restrukturyzacji służby zdrowia województwa mazowieckiego zakłada całkowitą likwidację oddziału dermatologicznego w SP ZOZ Grójec. Program przewiduje takie zadanie do realizacji w 2001 r. wraz z utworzeniem oddziału psychosomatycznego. Zadanie to popiera również MRKCH. Z otrzymanych informacji wynika, iż nastąpiła pomyłka w sformułowaniu zadania na 2000 r. dla SP ZOZ Grójec. Zakład w Grójcu rozpoczął już realizację ważnych zadań restrukturyzacyjnych na lata 2000-2002. Proszę o dokonanie zmiany nazwy zadania na 2000 r. dla SP ZOZ w Grójcu na “Kompleksowa restrukturyzacja zakładu z uwzględnieniem likwidacji oddziału dermatologicznego i organizacji oddziału psychosomatycznego”.

Jednocześnie uprzejmie proszę o ustalenie kwoty 220 tysięcy zł jako wydatków “niewygasających” z terminem wykorzystania do czerwca 2001 r. Kwota ta jest przeznaczona na likwidację oddziału dermatologicznego oraz organizację oddziału psychosomatycznego.

Domy pomocy społecznej funkcjonujące na terenie miasta Radomia otrzymały na 2001 r. plan wydatków budżetowych w wysokości 92% ich wykonania w 2000 r. Powyższa sytuacja spowodowana jest zmniejszeniem  dotacji o 55 zł na jednego mieszkańca w porównaniu do roku bieżącego, z 1 tysiąca 255 zł do 1 tysiąca200 zł. Przyznanie środków budżetowych poniżej wydatków wykonych w bieżącym roku uniemożliwia prawidłowe wykonywanie zadań statutowych, do jakich zostały powołane domy pomocy społecznej. Jeśli nie zostaną zwiększone wydatki budżetowe planowane na 2001 r., domy pomocy społecznej zmuszone zostaną dokonać drastycznych cięć w wydatkach.

Rozporządzenie ministra pracy i polityki społecznej z dnia 15 września 2000 r. obliguje domy do wykonywania usług zaspokajających potrzeby bytowe i usług opiekuńczo-wspomagających, przy zachowaniu wymaganego standardu. Mimo zaniżonych środków finansowych zarówno ustawa o pomocy społecznej z późniejszymi zmianami, jak i rozporządzenia wykonawcze do cytowanej ustawy, a także statuty domów obligują do wykonywania usług na wymaganym poziomie, co pociąga za sobą wydatki mogące spowodować powstanie przedterminowych zobowiązań.

Zwracam uwagę na to, że już wcześniej problem przedterminowych zobowiązań pojawił się w służbie zdrowia i duża liczba szpitali do tej pory nie uporała się z długami. Nieterminowe regulowanie zobowiązań naraża budżet państwa na jeszcze większe wydatki spowodowane naliczaniem odsetek ustawowych przez wierzycieli. Na dziś wynoszą one 21% w stosunku rocznym.

Dochody naszych domów stanowią głównie odpłatności mieszkańców za pobyt, na które domy nie mają wpływu. Kształtują się one średnio na poziomie około 3 tysięcy zł miesięcznie. Z uwagi na duży stopień bezrobocia i zubożenia naszego miasta w ostatnich latach do domów pomocy społecznej kierowani są przez miejski ośrodek pomocy społecznej podopieczni o niskich dochodach. Około 10% mieszkańców stanowią osoby otrzymujące rentę socjalną.

Niepokojące są statystyki informujące nas o wzroście bezrobocia. Z danych Krajowego Urzędu Pracy wynika, że jest coraz gorzej. W 1996 r. w urzędach pracy zarejstrowało się dwieście trzy tysięce bezrobotnych absolwentów, z tego połowa wyrejestrowała się, ponieważ znalazła pracę. W ciągu ośmiu miesięcy tego roku urzędy pracy zarejestrowały dwieście pięćdziesiąt pięć tysięcy bezrobotnych, z czego pracę znalazła zaledwie 1/4. Polska ma bardzo “młode” bezrobocie - większość bezrobotnych stanowią młodzi ludzie, wchodzący dopiero na rynek pracy. Coraz trudniej jest im znaleźć pracę, nawet studia wyższe nie gwarantują już zatrudnienia.

Należy zastanowić się, jak zapobiegać rosnącej fali bezrobocia. Trzeba prowadzić badania rynku pod kątem zapotrzebowania na poszczególne zawody, tak by uczelnie kształciły potrzebnych i poszukiwanych na rynku pracy fachowców, a nie zajmowały się produkcją wchodzących w życie sfrustrowanych magistrów, powiększających szeregi bezrobotnych.

Oczekuję odpowiedzi w ustawowym terminie.

skierowane do premiera Jerzego Buzka

Minister obrony narodowej Bronisław Komorowski zapowiedział w czwartek, to jest 2 listopada bieżącego roku, w telewizji, że podczas najbliższej wizyty w USA będzie negocjować warunki przejęcia używanych samolotów F-16. Minister nie ukrywał, że jest to jedyna oferta rozważana przez rząd. W przyszłości, zdaniem ministerstwa, Polska powinna również wybrać F-16 jako samolot docelowy, gdyż jest to najpopularniejszy samolot w NATO.

Członek Pańskiego rządu, minister Komorowski, nie wyklucza przetargu, ale uważa, że nie jest on konieczny, gdy jedynie wypożycza się samoloty. Wielu pilotów ma zastrzeżenia do F-16. Ich zdaniem są one przestarzałe, bo zostały wyprodukowane przed dwudziestu laty, i są to ich najprostsze wersje. Ponadto inne firmy oferujące Polsce zakup samolotów, na przykład amerykański Boeing i brytyjski British Aerospace, również proponowały możliwość ich wcześniejszego wypożyczenia.

Zdaniem SLD najpierw powinien być zorganizowany przetarg na samolot docelowy, a wypożyczenie samolotów powinno służyć jedynie zapewnieniu maszyn na okres przejściowy. Wybór samolotu, choć jest decyzją niezwykle istotną z politycznego punktu widzenia, jest przede wszystkim wyborem technologicznym. Ważny jest nie tylko wybór maszyn, które mają obecnie latać - najważniejsze jest, czy wybrany samolot nie będzie technologicznie przestarzały za piętnaście lat.

skierowane do premiera Jerzego Buzka

Tygodnik “NIE” w nrze 42 z dnia 19 października bieżącego roku w artykule pod tytułem “Taniocha” nawiązał do sprawy dotyczącej prywatyzacji Państwowego Zakładu Ubezpieczeń. Sprzedaż dwóch milionów pięciuset tysięcy akcji PZU, to jest ponad 30% całego PZU zwanego “ubezpieczycielem narodowym”, miała miejsce 5 listopada 1999 r. Nabywcami były: konsorcjum Eureco i BIG Bank Gdański. Akcje zostały sprzedane za nieco ponad 3 mld zł.

Powracam do tej sprawy, by zwrócić Pana uwagę na to, jak niekorzystna była to transakcja dla naszego kraju.

Oświadczenie złożone
przez senatora Jerzego Suchańskiego
na 68. posiedzeniu Senatu
w dniu 9 listopada 2000 roku

skierowane do prezesa Rady Ministrów Jerzego Buzka

Ustawa z dnia 16 grudnia 1998 r. o zmianie ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (DzU nr 162, art. 169g) zwalniała pracowników pracujących poza granicami kraju ze składki na ubezpieczenia zdrowotne. Takie stanowisko podyktowane było tym, że pracownicy ci płacą podatek dochodowy od swoich przychodów ze źródeł znajdujących się poza terytorium Polski w kraju, w którym osiągają przychód. Ponieważ składka na ubezpieczenie zdrowotne płacona jest z podatku dochodowego od osób fizycznych, płatnik, którym jest zakład pracy, nie ma z czego jej zapłacić za powyższych pracowników.

Ustawa z dnia 21 stycznia 2000 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z funkcjonowaniem administracji publicznej (DzU nr 12, poz. 136, art. 41 pkt 2b) opublikowana 23 lutego 2000 r. wprowadziła obowiązek objęcia ubezpieczeniem zdrowotnym pracowników na kontraktach zagranicznych. Art. 41 pkt 2 wszedł w życie 1 kwietnia 2000 r., natomiast ZUS zażądał naliczenia składki od 1 stycznia 2000 r.

Firma nie rozumie takiego stanowiska. Czy sformułowanie “musi” ma moc prawną? A jeżeli pracownik odmówi zwrócenia wyłożonych pieniędzy, bo na przykład chce się leczyć prywatnie lub zaprzestał już pracy na kontrakcie, to czy należy wówczas kierować sprawę do sądu, czy dopłacić jeszcze do tego podatek dochodowy, gdyż nie jest to koszt uzyskania przychodu?

ZUS nie chciał wydać firmie zaświadczenia o niezaleganiu w płatności składek potrzebnego jej do przetargów. Firma została więc postawiona w sytuacji przymusowej i w czerwcu naliczyła i odprowadziła składki za pracowników pracujących na kontrakcie w Niemczech za okres pięciu miesięcy wraz z odsetkami, gdyż ZUS nie przychylił się do jej prośby o umorzenie chociaż odsetek. Odpowiedź ZUS w sprawie odsetek brzmiała: brak podstaw do odstąpienia od odsetek. A przecież od jedenastu lat, czyli od początku swojego istnienia, firma ta zawsze rzetelnie i terminowo płaci zobowiązania w stosunku do ZUS.

Dlaczego skutkami niedopracowanych ustaw obciąża się płatnika i podatnika? Zmiana tak ważnej ustawy, dotycząca dodatkowego opodatkowania w trakcie roku z mocą obowiązywania wstecz, winna być sprecyzowana jasno i ukazać się przynajmniej z kwartalnym wyprzedzeniem, a nie z kwartalnym opóźnieniem, jak to miało miejsce w tym przypadku.

skierowane do ministra środowiska Antoniego Tokarczuka

Na progu lat dziewięćdziesiątych Tarnów był miastem bardzo zaniedbanym pod względem ochrony środowiska. Dość znacznie przekroczone były normy emisji zanieczyszczeń przemysłowych, komunikacyjnych i energetycznych do powietrza, a Zakłady Azotowe w Tarnowie-Mościcach w 1990 r. zostały wpisane na listę osiemdziesięciu najbardziej uciążliwych dla środowiska przedsiębiorstw w kraju.

Od dziesięciu lat kwestie związane z ochroną środowiska i działaniami proekologicznymi zajmują priorytetowe miejsce w działaniach tarnowskiego samorządu. Efekty tych prac są coraz bardziej widoczne. W każdym roku przeznacza się z budżetu miasta znaczne kwoty na poprawę stanu tarnowskiego środowiska naturalnego. Wysiłki kolejnych zarządów miasta Tarnowa zmierzały w trzech kierunkach: poprawy stanu czystości powietrza i wody, rozwiązania problemów gospodarki odpadami i edukacji ekologicznej mieszkańców miasta. W ostatnim czasie opracowano także “Kompleksowy program ochrony środowiska dla miasta Tarnowa do roku 2015”.

W ciągu ostatnich dziesięciu lat w Tarnowie drastycznie zmniejszyły się wielkości emisji zanieczyszczeń do powietrza. Z danych sanepidu wynika, iż emisja zanieczyszczeń pyłowych w Tarnowie w ciągu ostatniej dekady zmniejszyła się o 96%, a zanieczyszczenia gazowe udało się zredukować o 78%. Emituje się około 40% mniej tlenków azotu, emisja tlenków węgla spadła o 30%, zaś innych zanieczyszczeń o 2/3. Widoczna poprawa stanu czystości powietrza wynika przede wszystkim z inwestycji w zakresie uciepłownienia, modernizacji linii technologicznych oraz urządzeń ochrony powietrza w zakładach przemysłowych.

Działania w zakresie poprawy czystości powietrza w Tarnowie znalazły uznanie w dofinansowaniu niektórych tarnowskich przedsięwzięć przez fundusz Global Environment Facility oraz w licznych wyróżnieniach, między innymi w odznaczeniach Banku Ochrony Środowiska “Zielony Liść” w latach 1998 - 1999. Zakłady Azotowe w Tarnowie-Mościcach uzyskały w roku 1998 Dyplom Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa za wypracowanie i realizację polityki proekologicznej, a rok później Certyfikat Realizatora Programu Responsible Care (Odpowiedzialność i Troska) oraz Certyfikat Kapituły Znaku Akcji Promocyjnej “Firma Przyjazna dla Środowiska”. Ponadto firma ta rozpoczęła wdrażanie systemu zarządzania środowiskowego według normy ISO 14000.

Polityka racjonalnej i nowoczesnej gospodarki odpadami komunalnymi rozpoczęła się w 1993 r. Rok później, dzięki pomocy rządu holenderskiego, opracowano program gospodarki odpadami komunalnymi, który wytyczył działania w tym kierunku do 2020 r.

Pismem z dnia 12 października 2000 r. sekretariat Konkursu “Przyjaźni Środowisku” poinformował, iż Tarnów został nominowany do nagrody “Miasto Przyjazne Środowisku”. Jest to bardzo prestiżowe wyróżnienie, bowiem nasze miasto znalazło się w grupie dziesięciu wyróżniających się w skali kraju gmin, które w swoich działaniach silnie akcentują sprawy ochrony środowiska. To wyróżnienie z jednej strony wieńczy kilkuletnie wysiłki włodarzy Tarnowa - w tym także w dużej mierze obecnego zarządu miasta - w kwestii ochrony środowiska, z drugiej zaś strony wydatnie pomoże, jak można przypuszczać, w pozyskiwaniu środków pomocowych z Unii Europejskiej, gdzie polityka proekologiczna jest uznawana za priorytetową.

We wrześniu wiceprezydent Tarnowa, odpowiedzialny w zarządzie miasta za sprawy ochrony środowiska, skierował prośbę do pana ministra o umieszczenie instalacji termicznej utylizacji odpadów z procesu oczyszczania ścieków Tarnowskiej Grupowej Oczyszczalni Ścieków na liście inwestycji finansowanych z budżetu państwa w 2001 r. Co prawda w 1996 r. oddano do użytku oczyszczalnię ścieków, która oprócz miasta obsługuje także okoliczne gminy, ale ze względu na ścieki przemysłowe z Zakładów Azotowych w Tarnowie-Mościcach powstała konieczność wyboru innej formy utylizacji odpadów. Za najbardziej efektywną uznano metodę termiczną, która jest powszechnie znana i stosowana w świecie. Jednak w naszym kraju spotyka się jeszcze z oporami, więc istnieje potrzeba stworzenia odpowiedniego klimatu dla tego typu instalacji. Spełniają one wszelkie wymogi Unii Europejskiej.

Obecnie inwestycja znajduje się na etapie przetargu odnośnie do jej dostawy, opracowania projektu budowlanego i niezbędnych uzgodnień administracyjnych. Prowadzona będzie przez dwa podmioty: Tarnowską Grupową Oczyszczalnię Ścieków sp. z o.o., która jest spółką gminy i miasta Tarnowa, oraz Zakłady Azotowe w Tarnowie-Mościcach. Obaj udziałowcy deklarują pokrycie części kosztów tego przedsięwzięcia, ale ponieważ koszt inwestycji szacowany jest w granicach 15 - 35 milionów zł, nie sposób pokryć go wyłącznie z lokalnych pieniędzy.

Sprawą, która w ostatnim czasie bardzo poruszyła społeczność Tarnowa, jest problem likwidacji Sądu Okręgowego w Tarnowie i utworzeniu w jego miejsce Ośrodka Zamiejscowego Sądu Okręgowego w Tarnowie. To efekt zamierzonej reformy terytorialnej sądownictwa. Jednak w przypadku Tarnowa wniosek ten nie znajduje uzasadnienia zarówno pod względem merytorycznym, jak również historycznym.

Sąd Okręgowy w Tarnowie w zakresie sprawności postępowania osiąga jedne z najlepszych wyników w kraju, a w większości kategorii spraw nie zajmował miejsca niższego niż piąte. Kadra dwudziestu trzech sędziów orzekających w Tarnowie została wykształcona przez osoby, które w tej chwili orzekają w Sądzie Najwyższym, Sądzie Apelacyjnym w Krakowie i Naczelnym Sądzie Administracyjnym. Tarnowscy sędziowie wyróżniają się na tle swoich kolegów z innych miast: kierują liczne zapytania prawne do Sądu Najwyższego, publikują książki i artykuły w czasopismach specjalistycznych, a jeden z nich jest współautorem komentarza do Kodeksu postępowania karnego. O poziomie kadry orzeczniczej z Tarnowa świadczy fakt, iż nasi aplikanci uzyskują na egzaminie sędziowskim wyższą średnią ocen niż ich koledzy z byłych województw krakowskiego, nowosądeckiego i kieleckiego.

Planowana likwidacja sądów okręgowych średniej wielkości i kumulowanie ich w większe struktury kłóci się z praktyką podziału dużych sądów, czego ostatnim przykładem było utworzenie Sądu Okręgowego w Gliwicach czy planowany podział Sądu Okręgowego w Warszawie. Z praktyki wiadomo, że nieduże sądy okręgowe osiągają o wiele lepsze wyniki pracy i są znacznie sprawniejsze pod względem administracji. Zamierzana reforma wiąże się ponadto z utratą pracy przez znaczną część pracowników administracyjnych obecnego sądu, których etaty zostaną obsadzone w Krakowie, przez co może dojść do przerostu administracji w jednostce centralnej.

Ważną kwestią, podnoszoną już od pewnego czasu, staje się potrzeba utworzenia wydziału pracy i ubezpieczeń społecznych Sądu Okręgowego w Tarnowie, którego wydziały funkcjonują obecnie w Krakowie. Byłoby to z wielką korzyścią dla ludzi starszych i schorowanych, którzy stanowią duży odsetek uczestników tego typu postępowań. Istnieją warunki pozwalające na utworzenie takowego wydziału. Jego ewentualne powstanie zwiększyłoby jeszcze dodatkowo napływ spraw.

Z licznych przesłanek historycznych jako najważniejszą należy wyeksponować tę, że Tarnów był siedzibą sądu stanowiącego drugi szczebel sądownictwa już w XIX wieku, kiedy w 1867 r. utworzono w tym mieście Sąd Obwodowy, w latach 1918 - 1951, czyli do momentu likwidacji trzeciego stopnia sądownictwa, istniał Sąd Okręgowy, a w 1975 r. został utworzony Sąd Wojewódzki, w którego strukturze znalazło się pięć sądów rejonowych: w Tarnowie, w Dębicy, w Dąbrowie Tarnowskiej, w Brzesku i w Bochni. W 1999 r. łączny wpływ spraw do Sądu Wojewódzkiego w Tarnowie i do wszystkich sądów okręgowych wyniósł sto szesnaście tysięcy czterysta siedemdziesiąt cztery.

skierowane do prezesa Rady Ministrów Jerzego Buzka

ZM “Tarnów” SA, w oparciu o ustawę z dnia 7 października 1999 r. o wspieraniu restrukturyzacji przemysłowego potencjału obronnego i modernizacji technicznej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, opracowały program naprawczy, wyczerpujący ustawowe wymagania zawarte w art. 14 ust. 2 ustawy. Program ten, zgodnie z wymogiem zawartym w art. 14 ust. 5 i 7 ustawy, uzyskał pozytywną opinię ministra właściwego do spraw gospodarki.

Pomimo spełnienia przez spółkę wszystkich ustawowych wymogów, zawartych w art. 14 ust. 2 ustawy, Drugi Urząd Skarbowy w Tarnowie do tej pory nie rozpatrzył wniosku o wszczęcie postępowania oddłużeniowego, złożonego dnia 27 kwietnia 2000 r. Jak podano w korespondencji z dnia 3 października 2000 r., przyczyną odmowy zawarcia umowy określającej sposób restrukturyzacji finansowej jest brak akceptacji ministra finansów programu naprawczego ZM “Tarnów” SA w Tarnowie, wyrażony w ramach procedury opiniowania programu przez ministra gospodarki.

Z przedstawionych powyżej faktów oraz zebranych przeze mnie dodatkowych informacji bezsprzecznie wynika, iż przyczyny odmowy wszczęcia postępowania oddłużeniowego przez Drugi Urząd Skarbowy w Tarnowie leżą po stronie formalnej, nie zaś merytorycznej, a wynikają ze sporów kompetencyjnych pomiędzy ministrami kierującymi określonymi działami administracji rządowej i nie leżą po stronie dłużnika, to jest ZM “Tarnów” SA. Skutkiem takich działań jest brak możliwości skorzystania przez ZM “Tarnów” SA z ustawowego oddłużenia, a co za tym idzie - stawia tę spółkę w krytycznej sytuacji finansowej.

- eksportuje blisko 60% sprzedaży wyrobów i usług za granicę,

Oświadczenie złożone
przez senatora Adama Graczyńskiego
na 68. posiedzeniu Senatu
w dniu 9 listopada 2000 roku

skierowane do ministra zdrowia Grzegorza Opali

Kadra naukowo-dydaktyczna Wydziału Farmaceutycznego i Oddziału Analityki Medycznej spełnia wymogi gwarantujące prowadzenie badań naukowych, szczególnie z zakresu farmacji i biologii medycznej. Główne kierunki badań obejmują między innymi syntezę związków i ocenę ich działania biologicznego, zagadnienia związane z badaniami leków, ich wpływem na organizm, przygotowaniem nowoczesnych postaci leków, zastosowaniem nowoczesnych technik - w tym biologii molekularnej - do diagnozowania i prognozowania chorób, prowadzeniem terapii monitorowanej, oceną naturalnych zasobów roślin leczniczych, oceną narażenia środowiskowego i wpływem środowiska na organizm.

skierowane do wicepremiera, ministra pracy i polityki społecznej Longina Komołowskiego

Podczas moich kontaktów z wyborcami spotykam się coraz częściej ze skargami dotyczącymi trudności w funkcjonowaniu małych przedsiębiorstw budowlanych. Trudności te spowodowane są brakiem zleceń na usługi budowlane. Drobne roboty wykończeniowe w budowanych lub remontowanych obiektach, takie jak prace malarskie, hydrauliczne, glazurnicze itp., powierzane są pracownikom zatrudnionym na czarno. Koszty ich zatrudnienia, nieuwzględniające podatków, ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych, są w oczywisty sposób mniejsze niż te związane ze zleceniem robót legalnie działającej firmie.

W nawiązaniu do odpowiedzi, jaką uzyskałem ze strony marszałek Senatu, pani Alicji Grześkowiak, na interpelację złożoną 22 września 2000 r. w sprawie sytuacji Stalexport-Zaptor SA w Olsztynie, pragnę pana poinformować, że Agencja Rozwoju Przemysłu, do której podległe Panu ministerstwo zwróciło się z pytaniem o możliwe rozwiązania sprawy, przekazała pełnomocnictwo do jej załatwienia Spółce Adwokackiej Bąk, Marszałek, Szczepankowski i Wspólnicy (Warszawa, ul. Łucka 20 lokal 1201). Spółka ta prawdopodobnie nie została poinformowana przez ARP o Pańskiej opinii i o argumentacji zawartej w mojej interpelacji. Bez Pańskiej wiedzy i wbrew naszym ustaleniom zwróciła się w piśmie z 13 października do Stalexport-Zaptor SA w Olsztynie z wezwaniem do natychmiastowego zawarcia umowy sprzedaży udziałów w fabryce BUMAR w Mrągowie i spłaty należności. Pismo informuje również, że mocodawca spółki, czyli Agencja Rozwoju Przemysłu SA nie wyraziła zgody na odkupienie pakietu udziałów na raty.

Oświadczenie złożone
przez senatora Mariana Żenkiewicza
na 68. posiedzeniu Senatu
w dniu 9 listopada 2000 roku

skierowane do ministra zdrowia Grzegorza Opali

Z posiadanych przeze mnie informacji wynika, że zasada ta nie jest respektowana przez Ministerstwo Zdrowia. Przykładem może być procedura opiniowania projektu ustawy zmieniającej ustawę o zawodzie pielęgniarki i położnej. Okręgowa Izba Pielęgniarek i Położnych w Toruniu praktycznie miała do dyspozycji zaledwie kilka dni na zaopiniowanie tej tak ważnej ustawy. Był to zdecydowanie za krótki okres, bo uniemożliwiło to przeprowadzenie niezbędnych konsultacji w środowisku pielęgniarek i położnych. W takich przypadkach procedura opiniowania traci swój sens społeczny.

Od dłuższego czasu toczy się dyskusja wśród funkcjonariusz i pracowników służby więziennictwa dotycząca systematycznie pogarszających się warunków pracy i płacy. Otrzymuję niepokojące informacje w sprawie coraz trudniejszej sytuacji materialnej i bytowej tych pracowników, a także o zwiększającym się jednocześnie zakresie obowiązków i odpowiedzialności w związku ze wzrostem liczby osób pozbawionych wolności. Obecne uregulowania prawne w tym zakresie są przedmiotem uzasadnionej krytyki.

Zarząd Okręgowy Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Funkcjonariuszy i Pracowników Więziennictwa w Bydgoszczy poinformował mnie, że pogłębiające się z roku na rok ubożenie funkcjonariuszy spowodowane jest utrzymywaniem jednego z najniższych wskaźników wynagrodzenia na poziomie 1,69. Funkcjonariusze i pracownicy zmuszeni są do szukania dodatkowej możliwości zarobkowania, co z kolei skutkuje tym, że przemęczenie obniża ich wartość w służbie i wpływa niekorzystnie na środowisko, w którym są zatrudnieni.

Informując o powyższej sytuacji liczę na to, że zechce Pan Premier osobiście zainteresować się tą tak ważną sprawą. Takiej sytuacji nie można lekceważyć. Dotychczasowe, często bierne lub pozorne działania decydentów wysokiego szczebla są źródłem niezadowolenia tego środowiska. Dalszy brak zdecydowanych działań w tym zakresie może doprowadzić do paraliżu służby więziennej.

W celu uzasadnienia mojego stanowiska przedstawiam krótką informację o sytuacji ekonomiczno-finansowej ZPS ”POLMOS” w Sieradzu w ostatnich latach. W roku 1997 sytuacja ta była wprost katastrofalna. W grudniu 1997 r. stan wymagalnych przeterminowanych zobowiązań podatkowych z lat 1994 - 97 w stosunku do budżetu wynosił 30 milionów 200 tysięcy zł, a nadto prawie 14 milionów 400 tysięcy zł stanowiły zobowiązania, co do których toczyły się postępowania wyjaśniające, dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku VAT z lat 1994 - 1995. Utrzymująca się tendencja spadkowa sprzedaży wyrobów wymusiła redukcję zatrudnienia. W 1997 r. odeszło z zakładu siedemdziesięciu dziewięciu pracowników, tak że na początku 1998 r. pracowało w przedsiębiorstwie sto sześćdziesiąt osiem osób. W sierpniu tego samego roku liczba zatrudnionych wynosiła sto pięćdziesiąt siedem. Rok 1997 został zakończony stratą w wysokości prawie 11 milionów 300 tysięcy zł.

W celu ratowania przedsiębiorstwa został przez ministra skarbu państwa ustanowiony zarząd komisaryczny. Opracowany i przyjęty na początku 1998 r. program naprawczy przewidywał już w pierwszym roku funkcjonowania, to jest w 1998 r., powstanie zysku w wysokości 2 milionów 556 tysięcy zł. Ze względu na nagłe pogorszenie się sytuacji rynkowej i związany z tym spadek sprzedaży wyrobów spirytusowych, odnotowany przez wszystkie zakłady tej branży, nie udało się wypracować zaplanowanego programem zysku. Rok 1998 zakończony został nadwyżką finansową przekraczającą 400 tysięcy zł. Niestety, konieczność zaksięgowania odsetek od przeterminowanych zobowiązań podatkowych z lat ubiegłych spowodowała, że wynik bilansowy wykazał stratę ponad 7 milionów zł.

Przedsiębiorstwo, mimo iż nie wypracowało zysku z działalności operacyjnej, było bardzo skuteczne w egzekwowaniu od odbiorców zaległych należności, często uważanych już za nieściągalne. Pozwoliło to na spłatę starych zobowiązań podatkowych w wysokości 7 milionów 100 tysięcy zł przy zaplanowanej w programie naprawczym kwocie 2 milionów 500 tysięcy zł. Ponadto przedsiębiorstwo, począwszy od grudnia 1997 r. do dnia dzisiejszego, reguluje wszystkie bieżące zobowiązania podatkowe z tytułu VAT, akcyzy, podatku dochodowego od osób fizycznych i prawnych, wszelkich podatków gruntowych od nieruchomości i innych, w tym składek ZUS.

Poprawa sytuacji zakładu mogła mieć miejsce dzięki podjęciu w sierpniu 1998 r. współpracy z firmą “BELVEDERE” - dystrybucja Spółka z o.o. w Warszawie i uruchomieniu produkcji wódki “Sobieski”. W krótkim okresie linia rozlewu wódek została przystosowana do wymagań technologicznych i jakościowych stawianych przez firmę “BELVEDERE”. Począwszy od września 1998 r. przedsiębiorstwo zaczęło pracować w systemie trójzmianowym, co wiązało się z koniecznością zwiększenia zatrudnienia. Dodatkowo zatrudniono trzydzieści pięć osób ponad stan z sierpnia 1998 r. Sprzedaż w roku 1998 stanowiła 128% sprzedaży z roku 1997. W roku 1999 sprzedaż wzrosła aż dwukrotnie w stosunku do roku poprzedniego. Także sprzedaż za dziesięć miesięcy bieżącego roku kształtowała się na wysokim poziomie.

Do zrealizowania tak dużej produkcji konieczne stało się dalsze zwiększenie zatrudnienia. W listopadzie 1999 r. podpisana została umowa z Powiatowym Urzędem Pracy w Sieradzu na zatrudnienie trzydziestu pięciu osób w ramach prac interwencyjnych. W grudniu 1999 r. w przedsiębiorstwie pracowało już dwieście trzydzieści osiem osób - jest to wzrost o osiemdziesiąt jeden osób. Największe zatrudnienie osiągnięto w marcu 2000 r. i wynosiło ono dwieście sześćdziesiąt jeden osób. Tak poważny wzrost zatrudnienia w rejonie dotkniętym strukturalnym bezrobociem należy uznać za znaczne osiągnięcie.

Mimo tak dużego wzrostu zatrudnienia wydajność pracy mierzona ilością sprzedanych litrów 100^o przypadających na jednego zatrudnionego wzrosła ponad trzykrotnie, z poziomu 6 tysięcy 899 dm³ 100^o w 1997 r. do 21 tysięcy 714 dm³ 100^o w 1999 r. Stało się to możliwe dzięki uruchomieniu drugiej zmodernizowanej linii produkcyjnej, przystosowanej technologicznie i jakościowo do produkcji wódki “Sobieski”. W chwili obecnej przedsiębiorstwo uzyskało o ponad 100% większe zdolności produkcyjne. Ten wzrost możliwości produkcyjnych nastąpił dzięki pomocy firmy “BELVEDERE”, która wstawiła do zakładu nowoczesne etykieciarki. Sam zakład na modernizację wydał na przełomie 1999 i 2000 r. ponad 2 miliony zł.

W ubiegłym roku zakład zapłacił 912 tysięcy zł odsetek karno-skarbowych, zaś w tym roku z tytułu odsetek za nieterminowe płatności zapłacono kwotę ponad 4 milionów zł. Mimo wszystko zakład, płacąc nawet tak duże odsetki karne, reguluje, ostatnio na bieżąco, wszystkie zobowiązania podatkowe.

Mimo zmniejszenia zadłużenia w kwocie podstawowej o ponad 7 milionów zł zakład nie może zakupić spirytusu, aby kontynuować produkcję. Interwencje przedstawicieli zakładu u ministra skarbu i w ministerstwie finansów nie przyniosły, jak dotąd, oczekiwanego skutku.

Na podstawie art. 49 Regulaminu Senatu pragnę w swym oświadczeniu zaprezentować Wysokiej Izbie wnioski zorganizowanej przez Komisję Praw Człowieka i Praworządności konferencji poświęconej problematyce probacyjnych środków polityki karnej.

“W dniach 20 i 21 października 2000 r. w Popowie odbyło się wyjazdowe posiedzenie Komisji Praw Człowieka i Praworządności połączone z konferencją poświęconą problematyce probacyjnych środków polityki karnej.

Komisja Praw Człowieka i Praworządności wyraża zaniepokojenie pogłębiającą się dysproporcją między liczbą orzekanych kar nieizolacyjnych a realną możliwością ich wykonywania. Surowość kar wobec sprawców najcięższych przestępstw przeciwko życiu, zdrowiu i wolności nie zastąpi konsekwencji wykonywania kary pozbawienia wolności w zawieszeniu, w czasie warunkowego zwolnienia, kary ograniczenia wolności czy dozoru w przypadku warunkowego umorzenia postępowania.

Komisja Praw Człowieka i Praworządności zwraca również uwagę na potrzebę rozwinięcia działań mediacyjnych jako formy pozasądowego rozwiązywania konfliktów prawnych. Nadmierne obciążenie sądów i brak jasnych perspektyw na rozwiązanie tej sytuacji wymaga wspierania nowych, pozytywnie rozwijających się środków oddziaływania.

68. posiedzenie Senatu RP, spis treści, poprzednia część stenogramu