Warszawa, 8 sierpnia 2001 r.

Ćwiczenia wojsk lotniczych NATO, w których polscy piloci uczestniczyli w ramach wspólnego szkolenia z pilotami innych państw Sojuszu Północnoatlantyckiego, zaplanowane zostały w 2000 r. przez specjalistów NATO. Spowodowały one ograniczenie cywilnego ruchu lotniczego, jednak chciałbym zapewnić Panią Marszałek, iż rejon tego ograniczenia był uzgadniany i koordynowany z Agencją Ruchu Lotniczego. O planowanych w dniach 14-30 czerwca 2001 r. ćwiczeniach poinformowano Aeroklub Polski w dniu 6 marca 2001 r.

Zdając sobie sprawę z tych utrudnień Dowództwo Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej odpowiednio wcześniej będzie informowało Aeroklub Polski o planowanych w przyszłym roku ćwiczeniach. Postara się również w większym stopniu uwzględniać potrzeby lotnictwa cywilnego, w tym także Centralnej Szkoły Szybowcowej. Natomiast resort Obrony Narodowej nie ma podstaw do zrekompensowania ponoszonych przez tę szkołę strat w sytuacji, gdy uzgodnienia planowanych lotów zostały dokonane z odpowiednim wyprzedzeniem czasowym.

Łączę wyrazy szacunku

w.z. Tadeusz DIEM
odsekretarz Stanu w MON

Warszawa, dnia 9 sierpnia 2001 r.

Z ustaleń kontroli wynika, że 24 sierpnia 2000 r. została zawarta umowa sprzedaży 216.607 akcji, (stanowiących 58,0% kapitału zakładowego) Zakładów Mięsnych S.A. za kwotę 1.936.466,58 zł. Zbywającymi akcje było 10 narodowych funduszy inwestycyjnych, w tym X NFI FOKSAL, posiadający pakiet 33% akcji ww. Spółki, zarządzany przez BRE Private Equity Sp. z o.o., która to firma dokonała wyboru kontrahenta (Zakłady Mięsne LUBMEAT S.A. w Lublinie) i ustaliła cenę zbywanych akcji. W imieniu X NFI FOKSAL podpisali ją przedstawiciele firmy zarządzającej. Umowę zawarto na niekorzystnych warunkach, zważywszy chociażby na fakt, iż łączna wartość gruntów pozostających we władaniu Spółki oceniana była w tym czasie na ok. 6 mln zł. Według postanowień przedmiotowej umowy:

Począwszy od 1997 r. kondycja ekonomiczna Zakładów Mięsnych S.A. w Kielcach, ulega systematycznemu pogorszeniu. W latach 1997-1998 Spółka wykazywała jeszcze dodatni wynik finansowy netto wynoszący odpowiednio: 1.108,1 tys. zł i 1.112,9 tys. zł. Krytycznym momentem dla bytu gospodarczego Spółki stał się rok 1999, w którym pojawiły się efekty tzw. "kryzysu rosyjskiego" Spowodował on zmniejszenie sprzedaży eksportowej w handlu z Rosją w całej branży mięsnej i doprowadził do powstania dużych nadwyżek masy towarowej na rynku krajowym. Sytuacja ta wzmogła konkurencję cenową na rynku krajowym prowadząc do obniżenia cen przez producentów i w konsekwencji do obniżenia rentowności sprzedaży. Znalazło to odbicie w wynikach Spółki, która poniosła w 1999 r. stratę netto w wysokości 1.951,7 tys. zł oraz uzyskała przychody ze sprzedaży w wysokości 35.292,5 tys. zł, tj. o 16,3% niższe od uzyskanych w 1998 r. W kolejnym, tj. 2000 roku, przychody ze sprzedaży ponownie się obniżyły do poziomu 24.217,4 tys. zł, co stanowiło tylko 52,2% przychodów osiągniętych przez Spółkę w 1997 r.

- tłuszczy jadalnych do 171 ton (spadek o 67,1%),

- konserw do 53 ton (spadek o 84,9%),

Ze spadkiem przychodów ze sprzedaży zmniejszała się jednocześnie wielkość aktywów Spółki - z 14.766,0 tys. zł w 1998 r. do 9.971,9 tys. zł w I kw. 2001 r. Spowodowane to było przede wszystkim wyzbywaniem się nieruchomości przez Spółkę i miało wpływ na wysokość osiągniętego w I kw. 2001 r. zysku - 600,9 tys. zł.

Warszawa, 2001-08-10

Szanowny Panie Ministrze,

Za mienie wniesione aportem objętych zostało 471 udziałów, które w całości Minister Transportu i Gospodarki Morskiej zbył pozostałym wspólnikom spółki.

Warszawa, 10.08.2001 r.

1. W dniu 23 sierpnia 2000 r odbyło się NWZA CIECH S.A., które uchwaliło widełkowe podwyższenie kapitału o emisję akcji serii C (od 7.500.000 do 15.000.000 sztuk akcji). Uzasadnieniem podwyższenia było dokapitalizowanie Spółki wobec fiaska wprowadzenia jej akcji do obrotu publicznego. Uchwaleniu emisji serii C towarzyszyły dodatkowe pisemne ustalenia MSP z Zarządem dotyczące prawa zatwierdzenia przez MSP procedury wyłonienia inwestora oraz oznaczenia ceny emisyjnej przed głosowaniem na WZA konkretnej liczby akcji i przydzielenia ich określonemu inwestorowi. Uchwała taka była wymogiem niezbędnym do zarejestrowania emisji C w świetle przepisów obowiązującego wówczas kodeksu handlowego (brak możliwości rejestracji emisji widełkowej). Zgodnie z procedurą, Zarząd CIECH S.A. przeprowadził proces pozyskania inwestora finansowego dla Spółki. W wyniku tego procesu wyłoniona została firma Cresco Financial Advisors Sp. z o.o., która przedstawiła najkorzystniejsze zdaniem Zarządu warunki objęcia akcji serii C. Firma ta złożyła ofertę objęcia 15.000.000 sztuk akcji po cenie 16,65 zł tj. łącznie za 249.750.000,00 zł. Przy proponowanej cenie emisyjnej wartość Grupy Kapitałowej CIECH S.A. wynosi 329.670.000 zł.

2. Po zbadaniu dokumentów przedłożonych przez Zarząd, w sprawie objęcia akcji przez Cresco, pismem z dnia 22.06.2001 r. Skarb Państwa nie wyraził zgody na cenę płaconą przez inwestora za akcje serii C oraz nie zgodził się na propozycję Zarządu rejestracji podwyższenia kapitału na podstawie uchwały NWZA z 23.08.2000 r. i tym samym odstąpienia od procedury podjęcia przez WZA uchwały o podwyższeniu kapitału oraz konkretną liczę akcji.

4. Zarząd Spółki zamierza kontynuować proces podwyższenia kapitału zakładowego. W tym celu opracowany został harmonogram niezbędnych działań jakie Zarząd zamierza podjąć w tym m.in. dokonanie nowej wyceny spółki oraz odbycie NWZA co oznacza, iż bez zgody Skarbu Państwa posiadającego 51,88% kapitału zakładowego nie będzie można dokonać wyboru inwestora finansowego.

Warszawa, 10.08.2001 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Uprzejmie informuję, że w dniu 11.06.2001 r., zgodnie z przepisami Kodeksu spółek Handlowych, odbyło się Zwyczajne Walne Zgromadzenie Spółki Akcyjnej Zakład Sprzętu Precyzyjnego "NIEWIADÓW". Jednym z punktów porządku obrad Zgromadzenia była sprawa podziału zysku netto. W 2000 r. osiągnięty przez Spółkę zysk netto wyniósł 2,1 mln zł i był efektem działalności operacyjnej Spółki całkowicie niezwiązanej z działalnością produkcyjną. Na zysk netto złożyły się głównie przychody uzyskane od Skarbu Państwa, z tytułu zwrotu kosztów utrzymywania, w latach ubiegłych, mocy produkcyjnej na potrzeby bezpieczeństwa i obronności (11,2 mln zł) oraz przychody ze sprzedaży części majątku trwałego Spółki (2,0 mln zł). Od dłuższego czasu notuje się w Spółce zmniejszanie się przychodów z działalności podstawowej oraz wzrost straty na sprzedaży. W 2000 r. strata na sprzedaży wyniosła ponad 2,5 mln zł. Za zaistniałą sytuację odpowiada, przede wszystkim, Zarząd Spółki.

Biorąc powyższe pod uwagę, reprezentant Skarbu Państwa na ZWZ, nie przychylił się do propozycji Zarządu, aby 20% zysku przeznaczyć na nagrody i świadczenia dla pracowników spółki. Zysk netto, jak wykazano, nie był efektem działalności operacyjnej Spółki, a w części pochodził ze sprzedaży majątku. Brak więc uzasadnienia, by środki uzyskane w ten sposób były przeznaczone na konsumpcję, w wymiarze zaproponowanym przez Zarząd. Stąd decyzja Walnego Zgromadzenia, aby znaczną część zysku przeznaczyć na zwiększenie kapitałów rezerwowych, celem zasilenia Spółki w środki niezbędne do realizacji inwestycji związanych z jej rozwojem.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Z up.

Henryk Ogryczak
Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 13.08.2001 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

ad. 1 - podstawą kwalifikacji jest cała dokumentacja złożona przez wnioskodawcę, również ta która została dołączona do wniosku o przyznanie świadczenia ze środków niemieckiej Fundacji "Pamięć, Odpowiedzialność i Przyszłość" lub austriackiego Funduszu "Pojednania". Deklarowany rodzaj zatrudnienia musi znajdować potwierdzenie w dokumentacji dołączonej do wniosku lub założonej w Fundacji "Polsko-Niemieckie Pojednanie".

ad. 2 - w dniu 8 czerwca br. podczas posiedzenia Rady Fundacji FPNP, zostały zatwierdzone "Zasady kwalifikacji", które opracowała Fundacja po konsultacjach ze stroną niemiecką oraz przedstawicielami stowarzyszeń zrzeszających polskich poszkodowanych. Jedną z wprowadzonych w "Zasadach kwalifikacji" możliwości dokumentowania jest uprawdopodobnienie represji. Jeżeli na podstawie przedłożonej przez wnioskodawcę dokumentacji, FPNP uzna, że wykonywanie pracy przez wnioskodawcę w trakcie okupacji było prawdopodobne, Fundacja przyzna mu świadczenie.

W tym kontekście należy wskazać na paragraf 8 ust. 3 "Zasady kwalifikacji", który mówi, że "osoby nie posiadające własnych dowodów represji mogą uprawdopodobnić doznane represje przedstawiając np. Personalausweis, legitymacje i przepustki, zdjęcia z okresu wykonywania pracy przymusowej lub inne dokumenty potwierdzające pracę przymusową". Jest to wyraźne wskazanie, że wszelkie dokumenty dostarczone przez poszkodowanego będą brane pod uwagę. Decyzje o tzw. "uprawdopodobnieniu" będą podejmowały trzyosobowe zespoły,

ad. 3 - decyzje, po sprawdzeniu zgodności dokumentacji z obowiązującymi przepisami Fundacji, podejmowała Komisja Weryfikacyjna. W jej gestii leżało również prawo przywracania terminu do złożenia wniosku w sprawie przyznania pomocy humanitarnej, po ogłoszonym w 1996 r. terminie zakończenia wypłat ze środków przekazanych w latach 1992-1993 przez rząd niemiecki. Sprawami wypłaty świadczeń ze środków niemieckiej Fundacji "Pamięć, Odpowiedzialność i Przyszłość" oraz austriackiego Funduszu "Pojednania", zajmuje się Komisja Weryfikacyjna, która niebawem przekształcona zostanie w Komisję Kwalifikacyjną. Komisja po sprawdzeniu zgodności złożonej deklaracji z założoną w Fundacji dokumentacją, kwalifikuje sprawę do określonej grupy.

Zgodnie z podpisanymi przez Fundację "Polsko-Niemieckie Pojednanie" umowami, sprawami odwoławczymi i zażaleniowymi zajmować się będzie niezależna Komisja Odwoławcza, której regulamin po długotrwałych konsultacjach i po uwzględnieniu uwag Rzecznika Praw Obywatelskich został zaaprobowany przez niemiecką Fundację "Pamięć, Odpowiedzialność i Przyszłość" i przyjęty 1 sierpnia 2001 r. przez Radę Fundacji.

Na posiedzeniu Kuratorium niemieckiej Fundacji "Pamięć, Odpowiedzialność i Przyszłość", po długiej dyskusji, w której członkowie Kuratorium ustalili, iż stawki w tej grupie powinny uwzględniać represyjność miejsc uwięzienia, przyjęto Uchwałę stwierdzającą, że wysokość stawek w tej grupie wynosić będzie od 5000 do 1200 DM. Lista miejsc kwalifikujących się do "Grupy 2" została zatwierdzona przez niemiecką Fundację "Pamięć, Odpowiedzialność Przyszłość", po zasięgnięciu opinii przez historyków powołanych przez Fundacje, którzy wyrazili ją na spotkaniu 19/20 stycznia 2001 r. w Berlinie. W przedstawionej opinii m.in. podtrzymano konieczność zróżnicowania wypłat z uwagi na charakter miejsca uwięzienia. Uwięzienie w obozach karno-wychowawczych zostało uznane za najbardziej dotkliwe. Podstawą takiej opinii była m.in. monografia Gabriele Lofti "KZ der Gestapo. Arbeitserziehungslager im Dritten Reich" (Deutsche Verlag-Anstalt Stuttgart 2000).

Wymienione przez Pana Senatora obozy: Treblinka I oraz tzw. "Liban" zgodnie z propozycją Fundacji zostały z racji swego charakteru potraktowane na równi z obozami karno-wychowawczymi,

ad. 5 - o zaliczeniu danego obozu do określonej podkategorii decydowało: klasyfikacja przyjęta przez Międzynarodową Służbę Poszukiwawczą (Cataloque of Camps and Prisons in Germany and German-Occupied Territories September 1939-May 1945, July 1949/April 1950/March 1951 Arolsen; Verzeichnis der Haftstätten unter dem Reichsführer-SS 1939-1945. Konzentrationslager und deren Aussenkommandor sowie andere Haftstätten unter dem Reichsführer-SS in Deutschland und deutsch besetzen Gebieten, Febraur 1979 Arolsen). Główną Komisję Badania Zbrodni Hitlerowskich (Obozy hitlerowskie na ziemiach polskich 1939-1945. Informator encyklopedyczny, Warszawa 1979) oraz stwierdzenie, zgodnie ze wskazaniami komisji historyków, faktów potwierdzających skalę reżimu obozowego: egzekucje więźniów, kierowanie do obozów koncentracyjnych i wysoka śmiertelność więźniów. Wymienione przez Pana Senatora obozy spełniały wszystkie wymienione wyżej warunki. Zróżnicowanie warunków uwięzienia ilustruje dobitnie fakt, że z ponad 30 tys. więźniów Polenlager na Śląsku wnioski o przyznanie pomocy złożyło w latach 1992-1993 niewiele ponad 1000 osób, a z podobnej liczby więźniów Potulic, Torunia i Smukały ponad 12 tysięcy osób,

ad. 6 - świadczenie obejmuje wszystkich więźniów obozu Potulice, Toruń i Smukała, bez względu na wiek. Zróżnicowana jest stawka. Osoby, które przebywały w obozie w okresie 2 październik 1941 - 20 styczeń 1942 otrzymują 7,5 tys. DM a nie 5 tys. DM. W okresie tym obóz podlegał administracyjnie komendanturze obozu koncentracyjnego Stutthof, kiedy, jak stwierdza opinia Głównej Komisji Badania Zbrodni nad Narodem Polskim Instytut Pamięci Narodowej, w obozie "stworzono warunki wychowawczego obozu pracy", otrzymują stawkę wyższą. 20 stycznia 1942 r. komendant obozu Stutthof został odwołany z funkcji komendanta obozu w Potulicach. Obóz w Sztutowie został przekształcony w obóz koncentracyjny, natomiast władzę nad obozem w Potulicach przejęła ponownie Centrala Przesiedleńcza,

Sugestia wyrażona przez Pana Senatora, iż za tą decyzją stały wyborcze interesy jest trudna do przyjęcia. Decyzja dotyczy zaledwie 700 żyjących obecnie więźniów obozów Polenlager. Przyjmując taki tok rozumowania należałoby zapytać, jaki interes miała Fundacja zabiegając przez wiele miesięcy o możliwość przyznania świadczenia wszystkim więźniom Potulic, a w tym przypadku w grę wchodzi prawie 10 tysięcy potencjalnych wyborców,

ad. 8 - podstawowym warunkiem uzyskania świadczenia, zgodnie z zapisami Ustawy o utworzeniu Fundacji "Pamięć, Odpowiedzialność i Przyszłość" jest deportacja. Fundacja skorzystała z klauzuli otwartości w przypadku: więźniów więzień i aresztów, więźniów obozu Potulice, Toruń i Smukała, osób do lat 16-tu uwięzionych w obozach przejściowych, robotników deportowanych poza granice administracyjno-policyjne z okresu okupacji niemieckiej, dzieci do lat 12 deportowanych z rodzicami i urodzonych podczas pracy przymusowej rodziców. Każdy przypadek skorzystania z klauzuli otwartości był konsultowany z przedstawicielami osób represjonowanych i zatwierdzony przez Radę Fundacji. Postulat objęcia nimi osób dorosłych pracujących w miejscu zamieszkania nie został zaakceptowany, dotyczy to również Baudienstu,

ad. 9 - § 11 Ustawy o Fundacji "Pamięć, Odpowiedzialność i Przyszłość" określa grono osób uprawnionych do otrzymania świadczenia, a nie ich zaliczenie do pierwszej grupy osób poszkodowanych. Zgodnie z zapisem w ust. 1 § 1 więźniami obozów koncentracyjnych są osoby więzione "w obozie koncentracyjnym w sensie § 42 ust. 2 Federalnej Ustawy o Odszkodowaniach". Zgodnie z § 11 ust. 1 pkt 3 świadczenia dla tej grupy zostały zapisane na poziomie 15 tysięcy DM. Zgodnie z § 9 Ustawy "Wykorzystanie środków Fundacji": "Uprawnieni do świadczeń zgodnie z § 11 ust. 1, zdanie 1, nr 1 oraz zdanie 5 mogą otrzymać do 15 000 marek niemieckich". Zapisano również, iż: "Świadczenia te /.../ nie mogą prowadzić do pomniejszenia kwot przewidzianych dla osób uprawnionych do świadczeń według ustępu 1, zdanie 1, nr 1". W związku z wykluczeniem możliwości zaliczenia osób wymienionych w § 11 ust. 1, zdanie 1, nr 2 do kategorii więźniów obozów koncentracyjnych, Kuratorium niemieckiej Fundacji na wniosek polski przyjęto we wrześniu 2000 r. uchwałę o utworzeniu kategorii "Inne miejsca uwięzienia", dla której przewidziano zróżnicowaną stawkę od 5-12 tysięcy DM.

MINISTER

Krzysztof Hubert Łaszkiewicz

Warszawa, 13 sierpnia 2001 r.

W związku z pismem Pana Senatora w tej sprawie wnioskującym podjęcie ponownej kontroli w Urzędzie Gminy Izbica, przeprowadzona została analiza posiadanych dokumentów pokontrolnych - Izba przeprowadziła wcześniej trzy kontrole Urzędu w zakresie gospodarki finansowej i zamówień publicznych, a ponadto badania kontrolne w tej jednostce prowadziła również Regionalna Izba Obrachunkowa. Pan Senator został powiadomiony pismem z dnia 31 lipca bieżącego roku o prowadzonych przez NIK czynnościach rozpoznawczych.

Wyniki przeprowadzonej analizy, wobec podnoszonych przez Pana Senatora zarzutów o trwających nadużyciach w działaniach władz Gminy Izbica, wskazują na potrzebę podjęcia przez NIK ponownych badań w tej sprawie, przede wszystkim jako kontroli sprawdzającej wykonanie zaleceń pokontrolnych NIK. Uprzejmie powiadamiam Panią Marszałek, że kontrolę tę Najwyższa Izba Kontroli podejmie w IV kwartale bieżącego roku.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 2001.08.13

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Stan zobowiązań przedsiębiorstw górniczych rosnący z roku na rok zagrażał dalszej ich egzystencji. Dla stworzenia warunków skutecznej restrukturyzacji sektora górnictwa węgla kamiennego koniecznym stało się rozwiązanie problemu zadłużenia. Ustawa z dnia 26 listopada 1998 r. o dostosowaniu górnictwa węgła kamiennego do funkcjonowania w warunkach gospodarki rynkowej oraz szczególnych uprawnieniach i zadaniach gmin górniczych (Dz. U. Nr 162, poz. 1112 i z 2001 r. Nr 5, poz. 41) warunki takie stworzyła. Restrukturyzacji finansowej podlega znaczna część zaległych zobowiązań wobec budżetu państwa, Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Funduszu Pracy, Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, Narodowego i wojewódzkich funduszy ochrony środowiska oraz gmin. Ustawa dopuszczając możliwość umorzenia całości lub części zobowiązań, odroczenia terminu spłaty, rozłożenia spłaty zobowiązań na raty, zamiany zobowiązań podlegających spłacie na akcje lub udziały, zwolnienia od obowiązku wnoszenia bieżących opłat i kar określa jednocześnie warunki postępowania oddłużeniowego.

Restrukturyzacja finansowa zobowiązań wobec budżetu państwa odbywa się na podstawie umów zawartych przez przedsiębiorstwa górnicze z właściwymi terytorialnie urzędami skarbowymi. Wg przepisów ustawy w przypadku nie spełnienia przez dłużnika warunków w niej określonych postępowanie oddłużeniowe może być umorzone, a objęte tym postępowaniem zobowiązania wraz z odsetkami stają się wymagalne. Ze względu jednak na nadal trudną sytuację finansową i brak płynności finansowej większości przedsiębiorstw górniczych urzędy skarbowe stosują praktykę zawierania umów na krótkie okresy i zależnie od aktualnej sytuacji dłużnika liberalizują lub bieżących zobowiązań z tytułu podatku od towarów i usług (obecnie w granicach od 52 do 100%, a w ub. roku wobec jednej spółki węgłowej okresowo obniżono wpłaty z ww. tytułu nawet do 23% należnego podatku odraczając terminy płatności pozostałej jego części). Praktyka ta poważnie absorbuje organy skarbowe, wymaga bowiem ciągłego monitorowania sytuacji płatniczej poszczególnych przedsiębiorstw górniczych, z którymi zawarte zostały umowy, Umożliwia jednak prowadzenie działalności przedsiębiorstwom górniczym, zapewniając przy tym realne wpływy do budżetu państwa.

Wobec przedsiębiorstw górniczych, z którymi nie zawarto umów (nie spełniały warunków ustawowych), lub które nie spełniały warunków umów organy skarbowe wszczynają postępowanie egzekucyjne w celu przymusowego wyegzekwowania należności. W trybie art. 66 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 z późn. zmianami) organy skarbowe przejmowały majątek dłużnika na rzecz Skarbu Państwa w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochody budżetu państwa. W br., wg stanu na dzień 30 czerwca 2001 r., dokonano przejęcia majątku Jastrzębskiej Spółki Węglowej S.A., Nadwiślańskiej Spółki Węglowej S.A. i Gliwickiej Spółki Węglowej S.A. odpisując zaległości z tytułu podatku od towarów i usług wraz z odsetkami na łączną kwotę 134,6 mln zł. Inną formą postępowania egzekucyjnego jest ustanowienie hipoteki na nieruchomościach,. Może to rzeczywiście utrudnić, a nawet uniemożliwić sprzedaż lub racjonalne zagospodarowanie zbędnego majątku kopalnianego. W takich przypadkach zainteresowane przedsiębiorstwa górnicze powinny negocjować z właściwymi urzędami skarbowymi podejmując jednocześnie działania na rzecz wszczęcia postępowania oddłużeniowego na zasadach określonych w powołanej na wstępie ustawy. Wykluczyć natomiast należałoby generalne regulowanie tej kwestii.

Warszawa, dnia 14.08.2001 r.

Szanowna Pani Marszałek,

W Sejmie RP i Senacie RP poprzedniej kadencji, podczas prac nad nowelizacją ustawy o PSP, rozpatrywany był projekt poprawki przewidującej objęcie policyjnymi uprawnieniami emerytalnymi pracowników jednostek ochrony przeciwpożarowej (poza jednostkami Państwowej Straży Pożarnej), głównie zakładowych straży pożarnych i zakładowych służb ratowniczych. Zmiany te jednak zostały odrzucone.

2. Rozszerzenie uprawnień emerytalnych narusza powszechną zasadę swobody gospodarczej.

3. Niemożność zagwarantowania środków finansowych na ten cel.

4. Propozycja przyznania tej grupie osób uprawnień do policyjnego systemu emerytalnego jest nie do zaakceptowania z uwagi na wprowadzony nowy system emerytalny, który jest systemem powszechnymi i docelowo ma objąć wszystkich zatrudnionych (poza sektorem rolnictwa), a zatem również funkcjonariuszy służb mundurowych.

Marek Biernacki

Warszawa, 2001.08.14

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z pismem znak: AG/043/313/01/IV z dnia 10 lipca 2001 r., przy którym przesłane zostało oświadczenie złożone przez Senatora Krzysztofa Lipca na 85 posiedzeniu Senatu w dniu 5 lipca 2001 r. w sprawie niejasności w polskich przepisach celnych i podatkowych, które powodują dyskryminację krajowych producentów określonych wyrobów przemysłowych, uprzejmie informuję, iż odpowiedzi na pismo Pana Senatora z dnia 13 marca br., o którym mowa w oświadczeniu, udzieliłem w dniu 27 lipca 2001 r. w piśmie Nr PP2-0606-271/01/ASO (kopia pisma w załączeniu).

Niejednolitość klasyfikacji towarów importowanych i produkowanych w kraju oraz stosownie w ww. klasyfikacjach różnego nazewnictwa powoduje, iż istnieją duże trudności w dokładnym, jednoznacznym przełożeniu kodów PCN na symbole SWW. Brak jest przy tym prawnie obowiązującego klucza przejścia z jednej klasyfikacji na drugą. Stąd też w nielicznych przypadkach mogą powstać pewne różnice w opodatkowaniu konkretnych towarów pochodzących z importu i produkcji krajowej. Różnice te są eliminowane w drodze zmian odpowiednich aktów prawnych - w miarę "ujawniania się" w praktyce występujących nieścisłości.

Stawki podatku od towarów i usług wynikają z przepisów ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.) oraz z rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 109, poz. 1245 z późn. zm.).

Opodatkowanie podatkiem od towarów i usług oraz podatkiem akcyzowym z tytułu importu towarów precyzują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 grudnia 1999 r. w sprawie wykazu towarów do celów poboru podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego w imporcie (Dz. U. Nr 111, poz. 1290, z 2000 r. Nr 72, poz. 842 i Nr 121, poz. 1298), które wydane zostało na podstawie delegacji dla Ministra Finansów określonej w art. 54 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem Minister Finansów upoważniony został do określenia w drodze rozporządzenia wykaz towarów, określonych w załącznikach do ustawy, dla potrzeb poboru podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego w imporcie, w układzie odpowiadającym Scalonej Nomenklaturze Towarowej Handlu Zagranicznego (PCN).

Podsekretarz Stanu

Jan Rudowski

Warszawa, 14 sierpnia 2001 r.

Szanowna Pani Marszałek,

Dokonujące się obecnie zmiany w dyslokacji jednostek wojskowych na terenie województwa warmińsko-mazurskiego są częścią procesu restrukturyzacji Sił Zbrojnych RP, który ma na celu osiągnięcie przez co najmniej 1/3 polskiej armii pełnej interoperacyjności w ramach NATO oraz standardów pozostałych państw członkowskich Sojuszu w zakresie uzbrojenia, wyposażenia, mobilności i możliwości prowadzenia działań wojskowych w każdych warunkach. Podstawę prawną tych działań stanowi ustawa z dnia 25 maja 2001 r. o przebudowie i modernizacji technicznej oraz finansowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w latach 2001-2006 (Dz. U. Nr 76, poz. 804). Natomiast szczegółowe rozwiązania w tym zakresie zawiera "Program przebudowy i modernizacji technicznej Sił Zbrojnych RP w latach 2001-2006".

Zgodnie z tym programem wszystkie Rodzaje Sił Zbrojnych poddane zostały gruntownej restrukturyzacji, która wiąże się z reorganizacją lub rozformowaniem niektórych jednostek wojskowych. Przy opracowywaniu szczegółowych rozwiązań w tym zakresie uwzględniano względy taktyczno-operacyjne i finansowe, a także kwestie społeczne. Decyzje o likwidacji jednostek konsultowano z samorządami lokalnym starając się zminimalizować negatywne skutki podejmowanych działań.

Opracowując nowy model rozmieszczenia wojsk na terenie województwa warmińsko-mazurskiego dokonano szczegółowej analizy różnych możliwości dyslokacji jednostek wojskowych na tym obszarze. Brano pod uwagę przede wszystkim czynniki operacyjne i ekonomiczne. W wyniku tych prac przyjęto wariant optymalny z punktu widzenia potrzeb i nowych zadań sił zbrojnych. Dlatego też nie jest możliwe uwzględnienie sugestii Pana Senatora W. Pietrzaka dotyczącej rozmieszczenia sztabu korpusu w Olsztynie.

Obiekty koszarowe po rozwiązywanych jednostkach wojskowych w warmińsko-mazurskim, w tym również po 15. Dywizji Zmechanizowanej, przekazane zostaną, zgodnie z ustawą z dnia 30 maja 1996 r. o gospodarowaniu niektórymi składnikami mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego (Dz. U. Nr 90, poz. 405 z późn. zm.), Agencji Mienia Wojskowego, która zajmie się ich komercyjnym zagospodarowaniem. Może ona również, jeśli zaistnieje taka potrzeba, udostępniać je sojusznikom z NATO.

Warszawa, 14 sierpnia 2001 r.

Szanowna Pani Marszałek,

Stacjonarna, telefoniczna sieć użytku publicznego jest podzielona na 49 stref numeracyjnych. Nowy podział administracyjny kraju nie zmienił budowy sieci telekomunikacyjnej użytku publicznego. Nie zmieniły się zasady zestawiania połączeń międzystrefowych. Połączenia telefoniczne pomiędzy tymi samymi numerami telefonicznymi są tak samo kierowane jak poprzednio i podobny jest podział na połączenia strefowe i międzystrefowe.

Biorąc pod uwagę sposób wybierania numeru (plan numeracji krajowej) i realizację techniczną połączeń (budowę sieci) nie jest uzasadnione dostosowywanie stref numeracyjnych do nowego podziału administracyjnego kraju tak, aby abonenci mieli skrytą numerację strefową i każde z 16 województw charakteryzowało się nowym Wskaźnikiem Strefy Numeracyjnej. Każda zmiana granic stref numeracyjnych powoduje konieczność dokonania przebudowy sieci i zmiany numeracji abonentom.

Koszty poniesione przez abonentów i operatorów w celu dostosowania sieci krajowej do nowego podziału administracyjnego szacowane są na 3 do 13 miliardów złotych w zależności od zakresu zmian.

Rozporządzenia Ministra Łączności z dnia 7 i 14 czerwca 2000 r. umożliwiają, a nawet nakładają na operatorów sieci obowiązek jednolitego taryfikowania rozmów telefonicznych na obszarach powiatów podzielonych granicami stref numeracyjnych.

Następnym krokiem będzie wdrożenie w sieci krajowej zamkniętego, niegeograficznego planu numeracji. W połączeniach telefonicznych abonenci będą się posługiwali 9 cyfrowym numerem krajowym. Pierwsze dwie (lub trzy) cyfry związane będą z obszarem numeracyjnym a nie z geograficznym obszarem administracyjnym. Schemat wybierania będzie identyczny ze stosowanym obecnie przy połączeniach z sieci komórkowych do sieci stacjonarnej. Zniknie więc pojęcie "numerów kierunkowych" i stref numeracyjnych w obecnym rozumieniu a format wybieranego numeru będzie taki sam niezależnie od tego, czy połączenie będzie dokonywane w obrębie gminy, powiatu, województwa czy kraju.

MINISTER

z up. Piotr Niemczyk
Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 16 sierpnia 2001 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Inwestycja w Częstochowie polegająca na budowie pawilonu onkologicznego w Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym nie uzyskała pozytywnej opinii Ministra Zdrowia. Wiąże się to z faktem, iż w odległości 120 km tj. w Gliwicach w Instytucie Onkologii funkcjonuje nowy obiekt, dysponujący 550 łóżkami (dotychczas było ich 330). Ostatnie z nich zostały oddane w maju br. Oznacza to zwiększenie ich ilości w tej tylko jednostce o 220 łóżek.

Ponadto województwo śląskie świadczy usługi dla 4 877 884 osób i posiada na swoim terenie 7 akceleratorów liniowych i 3 urządzenia do terapii kobaltem, co daje wskaźnik 1 aparatu do teleradioterapii na 487 788 osób. Czas oczekiwania na leczenie wynosi 12 dni, co w porównaniu z innymi regionami Polski jest bardzo korzystnym parametrem. Dla przykładu w województwie lubelskim jeden aparat do teleradioterapii przypada na ponad 700 000 osób, a czas oczekiwania na terapię wynosi 42 dni. Podobna sytuacja dotyczy aparatów radioterapeutycznych, gdzie czas oczekiwania na leczenie w województwie śląskim wynosi 0 dni, a np. w województwie małopolskim 25 dni.

Łączne ujęcie powyżej przedstawionych faktów jest wynikiem całościowego spojrzenia na jednostki ochrony zdrowia w województwie śląskim. Wszystkie one tworzą system, który zapewniać powinien bezpieczeństwo zdrowotne populacji regionu tj. zapewnić pacjentom dostęp do usług medycznych wysokiej jakości w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej, specjalistycznej ambulatoryjnej opieki zdrowotnej i opieki szpitalnej. System taki powinien być spójny i efektywny kosztowo, optymalnie wykorzystywać istniejące zasoby w danym regionie.

Jednocześnie pragnę poinformować, iż w Ministerstwie Zdrowia realizowany jest Program Restrukturyzacji w Ochronie Zdrowia w roku 2001, który jest kontynuacją działań z lat 1999-2000. Od 2000 rozpoczął się proces tworzenia Regionalnych Programów Restrukturyzacji, obejmujących jednostki ochrony zdrowia z całego województwa. Pozwala to na dokonanie swoistego "remanentu" zasobów ochrony zdrowia i docelowo stworzyć system odpowiadający ww. wymaganiom. Do chwili obecnej województwo śląskie otrzymało ponad 65 mln złotych. W roku bieżącym propozycja Ministra Zdrowia o dotacji dla województwa śląskiego opiewa na łączną kwotę 48 006 466 zł. Środki będą przekazywane po podjęciu decyzji finansowych przez Ministra Finansów na podstawie wniosków przygotowanych przez Ministra Zdrowia.

z up. Ministra Zdrowia
Podsekretarz Stanu

Tomasz Grottel

Warszawa, dnia 16.08.2001 r.

Na wstępie zauważyć należy, że oświadczenie to sformułowane zostało w sposób pozwalający jedynie na domniemanie intencji składającego oświadczenie. Przede wszystkim niejasne jest, co należy rozumieć przez "mienie pozostawione w Polsce". Odnosząc się do tak sformułowanego oświadczenia, należy zauważyć, że żaden przepis prawa nie nakłada na jednostki samorządu terytorialnego ("samorząd miejski") obowiązku zapłaty obywatelom polskim zamieszkałym w USA odszkodowania za pozostawione przez nich w Polsce mienie. Obywatel zamieszkały w USA, który pozostawił w Polsce mienie, aczkolwiek utracił możliwość fizycznego władania nim osobiście, to jednakże nie utracił tytułu prawnego do tego mienia tylko z tej racji, że zamieszkał w USA. Domniemywać jedynie można, że Panu Senatorowi chodziło o zgłaszane przez obywateli polskich zamieszkałych w USA żądania wypłaty odszkodowania za mienie przejęte na rzecz Skarbu Państwa lub gminy na podstawie tzw. ustaw nacjonalizacyjnych. W odniesieniu do takich wypadków stwierdzić należy, że obywatele polscy zamieszkali w USA mogą dochodzić swoich praw na takich samych zasadach, jak obywatele polscy zamieszkali w Polsce. Czy i jakie prawa przysługują konkretnym osobom oraz tryb ich dochodzenia, regulują różne ustawy. Uchwalona przez Sejm 7 marca 2001 r. ustawa reprywatyzacyjna, która przewidywała kompleksowe załatwienie sprawy roszczeń z tytułu utraty własności nieruchomości i niektórych ruchomości na skutek ich przejęcia przez Państwo lub gminę warszawską nie stała się obowiązującym aktem prawnym wobec jej skutecznego zawetowania przez Prezydenta RP.

Niewątpliwie liczna grupa obywateli polskich zamieszkałych w USA ma również obywatelstwo amerykańskie i prawa związane z posiadaniem tego obywatelstwa. Dodaję zatem, że w dniu 16 lipca 1960 r. w Waszyngtonie zawarty został układ między Rządem Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej i Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki dotyczący roszczeń obywateli Stanów Zjednoczonych do Rządu Polskiego z tytułu nacjonalizacji i innego rodzaju przejęcia mienia, które miało miejsce w dniu lub przed dniem wejścia w życie układu.

Na podstawie tych przepisów wydanie decyzji pozytywnej dla wnioskodawcy może nastąpić tylko w przypadku, jeżeli zostanie wykazane, że przejęcie mienia na własność Skarbu Państwa nastąpiło na mocy decyzji administracyjnej i że decyzja ta wydana była z rażącym naruszeniem prawa, co skutkuje jej nieważnością (art. 156 § 1 kpa).

MINISTER

Krzysztof Hubert Łaszkiewicz

Warszawa, 2001.08.18

Szanowny Panie Senatorze,

W odpowiedzi na Pana oświadczenie złożone na 86 posiedzeniu Senatu w dniu 20.07.2001 r., skierowane do Wojewody Mazowieckiego w sprawie dotacji celowych z budżetu państwa na zadania bieżące z zakresu administracji rządowej oraz inne zadania zlecone ustawami dla Miasta Pionki, uprzejmie informuję, że zaległości w br. z tytułu refundacji wydatków poniesionych na oświetlenie dróg publicznych nie będących w zarządzie komunalnym zostały spowodowane niższym niż założone w ustawie budżetowej na rok 2001 wykonaniem dochodów budżetu państwa i w konsekwencji uruchomieniem przez Ministerstwo Finansów środków finansowych na wydatki województwa mazowieckiego w kwotach poniżej wskaźnika upływu czasu.

Jednocześnie informuję, że dotychczas zostały zrefundowane Miastu Pionki wydatki związane z oświetleniem dróg publicznych w łącznej kwocie 78.981 zł, co stanowi 50,5% planowanej dotacji na 2001 r. w kwocie 156.500 zł. Środki zostały przekazane w dniu 11.06.2001 r. w wysokości 54.981 zł oraz w dniu 6.08.2001 r. w kwocie 24.000 zł. Kolejne kwoty dotacji na refundację wydatków zostaną przekazane Miastu Pionki po otrzymaniu dodatkowych środków z Ministerstwa Finansów.

W związku z występującym niedoborem środków finansowych, m.in. na opłacenie składek na ubezpieczenia zdrowotne oraz świadczenia dla osób nie objętych obowiązkiem ubezpieczenia zdrowotnego, wystosowałem pisma na powyższy temat do Pana Jerzego Buzka Prezesa Rady Ministrów, Wiceprezesa Rady Ministrów Ministra Pracy i Polityki Socjalnej Pana Longina Komołowskiego, do Pani Alicji Grześkowiak Marszałka Senatu Rzeczypospolitej Polskiej oraz Dyrektora Departamentu Budżetu Państwa w Ministerstwie Finansów Pani Elżbiety Suchockiej-Roguskiej.

Decyzją Ministra Finansów z dnia 4.06.2001 r. w wyniku podziału rezerwy celowej został zwiększony plan wydatków województwa mazowieckiego o kwotę 18.012 tys. zł. z przeznaczeniem na uregulowanie składek na ubezpieczenia zdrowotne oraz świadczenia dla osób nie objętych obowiązkiem ubezpieczenia zdrowotnego. Plan po zmianach wynosił 71.330 tys. zł, z czego do końca czerwca br. została przekazana powiatom kwota w wysokości 54.744 tys. zł (77% planu), w ramach której zostały uregulowane zobowiązania z poprzedniego roku.

Pragnę również poinformować, iż w związku z trudną sytuacją Powiatowych Urzędów Pracy województwa mazowieckiego zwróciłem się do Pana Longina Komołowskiego Wiceprezesa Rady Ministrów Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z prośbą o przyznanie dodatkowych środków w wysokości 4.027 tys. zł rocznie na zwiększenie obsady kadrowej oraz 400 tys. zł z przeznaczeniem na dokonanie niezbędnych remontów i modernizacji bazy lokalowej Powiatowych Urzędów Pracy.

W przypadku podnoszonej przez Pana sprawy Powiatowego Urzędu Pracy w Radomiu to chciałem poinformować, że do dnia 30.06.2001 r. przekazano na jego konto kwotę 7.120.437 zł, co stanowiło 83,9% planu po zmianach wynoszącego 8.491.420 zł.

Odpowiadając na Pana oświadczenie złożone na 86 posiedzeniu Senatu w dniu 20.07.2001 r. w sprawie kontraktu wojewódzkiego, sytuacji w Państwowej Straży Pożarnej oraz administracji publicznej, skierowane do Wojewody Mazowieckiego i Ministra Finansów, uprzejmie informuję, że w chwili obecnej trwają prace przygotowawcze związane ze sporządzeniem i podpisaniem umów z jednostkami samorządowymi objętymi kontraktem wojewódzkim i zgodnie z zapisami zawartymi w kontrakcie umowy wykonawcze będą zawierane 30 dni od daty przekazania Wojewodzie umów podpisanych przez Marszałka Województwa z podmiotami uprawnionymi do otrzymania dotacji. Wzmiankowane umowy będą stanowić podstawę do przekazania dotacji na zadania określone w kontrakcie.

Równocześnie chciałbym poinformować Pana Senatora, że zwiększenia z powyższego tytułu wynosiły w m-cu czerwcu br. 140 mln zł, w ślad za którymi nie wpłynęły środki finansowe ani w m-cu czerwcu, ani też w lipcu. Co prawda środki finansowe w budżecie nie są znaczne, to jednak otrzymanie 1/3 środków niezbędnych w m-cu lipcu na sfinansowanie zadań realizowanych przez służby Wojewody, w tym: na pomoc społeczną i bezpieczeństwo publiczne, dotacje dla samorządów oraz na wynagrodzenia i pochodne pracowników jednostek budżetowych, nie pozwoliło na przekazanie choćby złotówki na wydatki inwestycyjne. Nie znaczy to, że środki finansowe zostały przeznaczone na inne cele, niż zapisane w kontrakcie. Takie rozdysponowanie postawionych województwu do dyspozycji środków finansowych wynikało m.in. z zaleceń przekazanych Wojewodzie przez Wiceprezesa Rady Ministrów Ministra Pracy i Polityki Socjalnej Pana Longina Komołowskiego.

Ponadto uprzejmie informuję, że w ustawie budżetowej na 2001 r. przewidziano na administrację publiczną i samorządową z przeznaczeniem dla województwa mazowieckiego kwotę 106.954 tys. zł, w tym: w rozdz. 75011 - Urzędy Wojewódzkie - 104.509 tys. zł, rozdz. 75405 - Komisje poborowe - 2.326 tys. zł, rozdz. 75046 - Komisje egzaminacyjne - 119 tys. zł. W skład powyższych środków finansowych wchodzą dotacje dla samorządów terytorialnych na zadania zlecone przez administrację rządową w kwocie 40.503 tys. zł, w związku z czym przyznane wydatki budżetowe na działalność Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego wynoszą 64.006 tys. zł. Środki na wydatki rzeczowe MUW zostały ograniczone w projekcie budżetu przedłożonym przez Wojewodę w stosunku do ubiegłego roku o 22,7% oraz w toku prac parlamentarnych o dalsze 6%, co powoduje konieczność bardzo oszczędnego ich wydawania.

Chciałby dodatkowo poinformować Pana Senatora, że plan wydatków województwa mazowieckiego na dzień 31.07.2001 r. wynosi 2.497.191 tys. zł, natomiast środki przewidziane do przekazania przez Ministerstwo Finansów za 8 miesięcy wynoszą 1.503.447 zł, co stanowi 60,2% planu. Wg wskaźnika upływu czasu wielkość środków przewidzianych do uruchomienia powinna wynosić 66,6%, a więc aktualnie niedobór środków wynosi 159.682 tys. zł.

W świetle przytoczonych wyjaśnień Pana zarzuty dotyczące utrzymywania administracji wojewódzkiej ze środków na inwestycje są bezpodstawne. Wynagrodzenia pracowników Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego i Delegatur są wypłacane w terminie, natomiast bardzo oszczędnie gospodaruje się środkami na wydatki rzeczowe.

Antoni Pietkiewicz

Warszawa, dn. 24 sierpnia 2001 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W nawiązaniu do przesłanego przy piśmie z dnia 6 sierpnia 2001 r., znak: AG/043/348/01/IV, oświadczenia senatora Jerzego Cieślaka, złożonego podczas 87 posiedzenia Senatu RP w dniu 2 sierpnia 2001 r. w sprawie protestu władz gminy Podgórzyn dotyczącego pominięcia tej gminy w rozporządzeniu RM z dnia 5 lipca br. w sprawie dotacji celowych na dofinansowanie zadań związanych z usuwaniem szkód powodziowych - uprzejmie informuję, że sprawa ta należy do kompetencji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, którego resort opracował wyżej wymienione rozporządzenie.

Z up. Ministra
Podsekretarz Stanu

Marek Michalik

Warszawa, 22 sierpnia 2001 r.

Aktorzy występujący w omawianej reklamie nie noszą oryginalnych mundurów Wojska Polskiego ani też ich kopii, a jedynie specjalnie zaprojektowane dla potrzeb tego filmu kostiumy bez odznak i oznak wojskowych wzorowane na mundurach polowych różnych armii świata. Zostały one uszyte z ogólnodostępnej tkaniny w tzw. panterkę. Nie wymaga to zezwolenia władz wojskowych, a tym bardziej nie można zabronić ich używania, gdyż nie naruszono w tym przypadku obowiązujących przepisów dotyczących szczególnej ochrony munduru wojskowego, tj. ustawy z dnia 21 grudnia 1978 r. o odznakach i mundurach (Dz. U. Nr 31, poz. 130 z późn. zm.).

Warszawa, dnia 22.08.2001 r.

W odpowiedzi na pismo z dnia 14.08.2001 r., znak: AG/043/364/01/IV, w sprawie oświadczenia złożonego przez senator Panią Dorotę Czudowską oraz senatora Pana Bogdana Tomaszka na 88. posiedzeniu Senatu RP w dniu 11 sierpnia 2001 r., uprzejmie wyjaśniam.

Zgodnie z wytycznymi Zakładu z dnia 14 września 1999 r., skierowanymi do wszystkich oddziałów ZUS, obowiązek wszczynania przymusowego dochodzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne występuje wówczas, gdy zadłużenie wynosi co najmniej 10% łącznej kwoty składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą obliczonych od najniższej podstawy ich wymiaru, po zaokrągleniu do pełnych złotych. W sierpniu 2001 r. kwota ta wynosi 45,00 zł.

Warszawa, 2001-08-23

W nawiązaniu do pisma Pani Marszałek z dnia 14 sierpnia 2001 r. znak AG/043/358/01/IV w związku z oświadczeniem Pana Senatora Jerzego Suchańskiego dot. przedsiębiorstwa państwowego pn. Kieleckie Kopalnie Surowców Mineralnych w Kielcach uprzejmie informuję, że do Ministerstwa Skarbu Państwa nie wpłynął wniosek Wojewody Świętokrzyskiego o wydanie zarządzenia o prywatyzacji bezpośredniej tego przedsiębiorstwa w drodze wniesienia przedsiębiorstwa do spółki.

Pragnę wyjaśnić, że w procesie prywatyzacji bezpośredniej rola Ministra Skarbu Państwa sprowadza się do wyrażenia zgody na wydanie zarządzenia o prywatyzacji a po zakończeniu prywatyzacji, do wykonywania praw z akcji lub udziałów objętych przez Skarb Państwa w trybie wniesienia do spółki lub praw z umów sprzedaży i umów oddania przedsiębiorstwa do odpłatnego korzystania. Proces prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego prowadzony jest w imieniu Skarbu Państwa przez organ założycielski. Oznacza to, że organ założycielski podejmuje decyzje o wyborze ścieżki prywatyzacji, rozpoczęciu i zakończeniu prywatyzacji, dokonuje wyboru Inwestora lub Kupującego, ustala warunki prywatyzacji dla każdego przedsiębiorstwa, podpisuje umowy rozporządzające z wybranym inwestorem po wydaniu zarządzenia.

W przypadku przedsiębiorstwa Kieleckie Kopalnie Surowców Mineralnych, z informacji Świętokrzyskiego Urzędu Wojewódzkiego w Kielcach wynika, że obecnie prowadzone są negocjacje z wybranym inwestorem. Uzgodniony został również Pakiet socjalny z przedstawicielami pracowników. Poinformowano ponadto, że szczegółowe informacje nt. prowadzonego procesu prywatyzacji zostały przekazane Panu Senatorowi przy piśmie z dnia 13 sierpnia 2001 r. znak GI-II-7023/ZM/250/2001.

Piotr Koczorowski

Warszawa, dnia 27.08.2001 r.

Rzeczywiście po powodzi z lipca 1997 r. Rząd RP podjął starania o uzyskanie środków Banku Światowego na realizację projektu pn. "Likwidacja skutków powodzi", a stosowna umowa kredytu została podpisana w dniu 23 grudnia 1997 r. Projekt ten był tzw. projektem awaryjnym, co oznacza, że negocjując umowę kredytu strony określiły w sposób ogólny zakres zadań, które będą wykonane w ramach projektu, chodziło bowiem o to, aby środki jak najszybciej trafiły do gmin najbardziej poszkodowanych przez powódź. Jak bowiem zapewne wiadomo Panu Senatorowi znaczna część z zaciągniętego kredytu przeznaczona była na odbudowę infrastruktury miejskiej i wiejskiej na obszarach dotkniętych powodzią (tzw. Składowa A projektu). Część środków decyzją Rządu RP została natomiast przeznaczona na unowocześnienie dotychczasowego systemu osłony przeciwpowodziowej kraju i ograniczenie zagrożenia powodziowego, zwłaszcza obszarów najbardziej narażonych na występowanie powodzi, tj. dorzecze górnej Wisły oraz górnej i środkowej Odry, czyli na tzw. Składową B, w ramach której realizowane są następujące grupy zadań:

Komponent B.2 - Monitorowanie, prognozowanie i ostrzeganie - Systemu Monitoringu i Osłony Kraju SMOK, którego celem jest zmodernizowanie Służby Hydrologiczno-Meteorologicznej IMGW - jednostka wdrożeniowa. Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej,

Komponent B.4 - Prewencja i ograniczenie zagrożenia powodziowego - jednostka wdrożeniowa: Biuro Koordynacji Projektu Banku Światowego we Wrocławiu.

Awaryjny charakter projektu zadecydował o tym, iż negocjacje umowy trwały ok. dwóch miesięcy, podczas gdy na ogół okres przygotowawczy, poprzedzający podpisanie umowy kredytu trwa nawet ponad rok, ale kończy się opracowaniem szczegółowego harmonogramu realizacji zadań i przetargów, a często także opracowaniem niezbędnej dokumentacji przetargowej. W przypadku projektu "Likwidacji skutków powodzi" wszystkie te prace toczyły się już po podpisaniu umowy kredytu.

Wyżej wymienione czynniki były głównymi powodami, dla których niemożliwe było zrealizowanie projektu w pierwotnym terminie, ustalonym w umowie kredytu na koniec sierpnia 2001 r. Stało się to oczywiste już na początku 2000 r. i właśnie w ubiegłym roku, a nie w kwietniu 2001 r., jak pisze Pan Senator, Rząd RP po dokonaniu analizy merytorycznej i ekonomicznej, podjął decyzję o wystąpienie do Banku Światowego w sprawie zmiany terminu zakończenia Składowej B do końca sierpnia 2003 r. Dawało to gwarancję wykonania wszystkich zadań i osiągnięcia celu, który przyświecał decyzji o zaciągnięciu kredytu w Banku Światowym. Alternatywą dla takiej decyzji Rządu była rezygnacja z dalszych prac nad projektem, a więc świadoma decyzja o pozostawieniu systemu osłony przeciwpowodziowej kraju na poziomie przestarzałym, niedoskonałym i zwrot przez Polskę niewykorzystanej części kredytu. Taka decyzja zaś była niewskazana i nieuzasadniona zarówno ze względów społecznych jak i ekonomicznych, bowiem część środków była już wówczas wydatkowana.

Przedstawiając powyższe przyczyny, dla których koniecznym było wydłużenie czasu realizacji projektu, chciałbym jednocześnie poinformować Pana Senatora, że na dzień dzisiejszy formalno-organizacyjne sprawy poprzedzające właściwą realizację zostały praktycznie zakończone. Zdecydowana większość procedur przetargowych jest już zamknięta, kontrakty zawarte, a zadania w trakcie realizacji. Część zadań będzie zakończona jeszcze w bieżącym roku bądź na początku roku 2002. Są jednak też takie, które ze względu na stopień skomplikowania charakteru prac, cykl technologiczny itp., nie mogą być zakończone wcześniej niż w pierwszej połowie 2003 r.

Przedstawiając powyższe wyjaśnienia i wyrażając nadzieję, że będą one satysfakcjonujące dla Pana Senatora, chciałbym jednak wyraźnie podkreślić, iż posiadanie nawet najnowocześniejszego systemu monitorowania i ostrzegania nie spowoduje, że powodzi nie będzie, a z takimi opiniami spotykałem się w ostatnim czasie. Powodzie w naszym kraju były, są i będą, a obserwowane w ostatnich latach zmiany warunków meteorologicznych i hydrologicznych wskazują, iż mogą one się pojawiać w naszym kraju z coraz większą częstotliwością. Musimy więc wszyscy nauczyć się "żyć z powodziami", reagować na ostrzeżenia i podejmować cały szereg działań dla zminimalizowania strat powodowanych przez siły przyrody. Pragnę bowiem zwrócić uwagę, iż w czasie ostatnich powodzi lipcowych Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej prowadzący hydrologiczno-meteorologiczną osłonę kraju, na bieżąco przekazywał ostrzeżenia o możliwości wystąpienia intensywnych opadów i zagrożenia powodziowego. Ostrzeżenia te przekazywane były do centrów reagowania kryzysowego na różnych szczeblach, do organów administracji rządowej i samorządowej, odpowiednie komunikaty pojawiały się też również w mediach. Na pewno, gdyby prace nad Systemem Monitoringu i Osłony Kraju SMOK, którym Pan Senator jest zainteresowany, były już zakończone, gdyby istniała już pełna ogólnopolska sieć radarów meteorologicznych będąca jednym z elementów SKOK-a, prognozy byłyby dokładniejsze, bardziej precyzyjne. Jednak jeszcze raz podkreślam, że ostrzeżenia IMGW o możliwości wystąpienia zagrożenia powodziowego w poszczególnych rejonach kraju były przekazywane.

Jednak system wczesnego ostrzegania ludności to nie tylko monitorowanie i prognozowanie warunków hydrologicznych i meteorologicznych, realizowane przez IMGW. To cały zespół działań podejmowanych przez różne instytucje, na różnych szczeblach, w dużym stopniu niezależny od realizowanego obecnie projektu Banku Światowego. System budowany w ramach projektu jest bardzo ważnym, ale tylko jednym z wielu elementów systemu wczesnego ostrzegania. Ma go wspierać poprzez dostarczanie coraz lepszych, precyzyjniejszych prognoz i ostrzeżeń o możliwości wystąpienia zagrożenia i przebiegu powodzi czy innych katastrofalnych zjawisk pogodowych. Innym zupełnie zagadnieniem jest natomiast sposób wykorzystania ostrzeżeń i komunikatów i reagowania na nie.

Z up. Ministra
Podsekretarz Stanu

Marek Michalik

Warszawa, 14 sierpnia 2001 r.

Szanowna Pani Senator
Dorota Czudowska

Uprzejmie dziękuję za przekazane przez Panią Profesor Alicję Grześkowiak, Marszałka Senatu, oświadczenie złożone przez Panią Senator na 87 posiedzeniu Senatu, dotyczące emisji programu pot. Amazonki. Podzielam stanowisko Pani Senator wyrażone w wystąpieniu, że program ten budzi sprzeciw w szczególności w grupie kobiet po mastektomii ze względu na tytuł zbieżny z nazwą Federacji Polskich Klubów Kobiet po Amputacji Piersi "Amazonki". Zgadzam się, że w niektórych środowiskach może wywołać dezorientację.

W obecnym stanie faktycznym i prawnym jest to jedyna możliwość wezwania nadawcy do pojęcia działań zgodnie z obowiązującym prawem. W załączeniu uprzejmie przekazuję kopię powyższej decyzji wraz z kopią wcześniejszego stanowiska KRRiT, dotyczącego audycji pt. Big Brother i innych przekazów o podobnej formule.

Juliusz Braun

Warszawa, dnia 2001-08-28

Z puli rezerwowej na mój wniosek, decyzją Ministra Finansów z dnia 2001.04.20 nr FS10-453-365/01 uruchomiono środki na zasiłki z pomocy społecznej w wysokości 120 000 tys. zł; z kwoty tej dla województwa kujawsko-pomorskiego przeznaczono 7 000 tys. zł. Wystąpiłem również do Ministra Finansów o uruchomienie pozostałej kwoty rezerwowej, dotychczas nierozdysponowanej, w wysokości 71 700 tys. zł; dla budżetu wojewody kujawsko-pomorskiego przewidziana jest kwota 4800 tys. zł.

Oprócz środków z rezerwy celowej na zasiłki z pomocy społecznej uruchomione zostały również inne pozycje rezerwowe, m.in. przeznaczone na:

MINISTER
Up. Podsekretarz Stanu

Joanna Staręga-Piasek

Warszawa, dnia 29.08.2001 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W Ministerstwie Zdrowia realizowany jest Program Restrukturyzacji w Ochronie Zdrowia w roku 2001, który jest kontynuacją działań z lat 1999-2000.

W roku 2000, rozpoczęło się tworzenie Regionalnych Programów Restrukturyzacji, obejmujących jednostki ochrony zdrowia z całego województwa. Pozwoliło to na dokonanie swoistego "remanentu" zasobów służby zdrowia. Przyjęte rozwiązania sprzyjać mają lepszemu wykorzystaniu zasobów. Celem nadrzędnym jest zapewnienie bezpieczeństwa zdrowotnego tj. dostępu pacjentów do usług medycznych wysokiej jakości w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej, specjalistycznej ambulatoryjnej opieki zdrowotnej i opieki szpitalnej. Restrukturyzacja zakładów opieki zdrowotnej przy wsparciu środków pochodzących z budżetu państwa ma doprowadzić do stworzenia spójnego i efektywnego kosztowo systemu opieki zdrowotnej, dopasowanego do potrzeb mieszkańców poszczególnych regionów, przy wykorzystaniu zasobów już istniejących.

Środki będą przekazywane niezwłocznie po podjęciu decyzji przez Ministra Finansów.

Z wyrazami szacunku

Grzegorz Opala

Warszawa, dnia 27.08.2001 r.

W Ministerstwie Zdrowia realizowany jest Program Restrukturyzacji w Ochronie Zdrowia w roku 2001. Jest on kontynuacją działań z lat 1999-2000. Początki przedsięwzięcia sięgają 27 kwietnia 1999 roku, kiedy Rada Ministrów zaakceptowała Program Działań Wspierających dla Pracowników Zakładów Opieki Zdrowotnej jako Element Restrukturyzacji Zatrudnienia Związany z Reformą Ochrony Zdrowia. Przyjęty Program w założeniach miał charakter wieloletni.

W roku 2000 rozpoczęło się tworzenie Regionalnych Programów Restrukturyzacji, obejmujących jednostki ochrony zdrowia z całego województwa. Pozwoliło to na dokonanie swoistego "remanentu" zasobów służby zdrowia. Przyjęte rozwiązania sprzyjać mają lepszemu wykorzystaniu zasobów. Celem nadrzędnym jest zapewnienie bezpieczeństwa zdrowotnego tj. dostępu pacjentów do usług medycznych wysokiej jakości w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej, specjalistycznej ambulatoryjnej opieki zdrowotnej i opieki szpitalnej. Restrukturyzacja zakładów opieki zdrowotnej przy wsparciu środków pochodzących z budżetu państwa ma doprowadzić do stworzenia spójnego i efektywnego kosztowo systemu opieki zdrowotnej, dopasowanego do potrzeb mieszkańców poszczególnych regionów, przy wykorzystaniu zasobów już istniejących.

Minister Zdrowia podjął już decyzje w sprawie podziału środków finansowych stanowiących budżet Programu na rok 2001. Stanowiły one podstawę wniosków o uruchomienie rezerwy przez Ministra Finansów. Środki będą przekazywane niezwłocznie po podjęciu decyzji przez Ministra Finansów.

Z racji specyfiki Programu tj. jego wieloletności wyrażam nadzieję, iż środki zostaną uruchomione w jak najkrótszym terminie. Zapewni to kontynuację rozpoczętych działań, a jednocześnie zapobiegnie zaprzepaszczeniu wymiernych i odczuwalnych, zarówno dla pacjentów jak i pracowników systemu ochrony zdrowia, efektów dotychczasowej realizacji Programu.

Z wyrazami szacunku

Grzegorz Opala

Warszawa, dnia 29 sierpnia 2001 r.

W odpowiedzi na pismo Pani Marszałek, przy którym przekazane zostało oświadczenie złożone w dniu 10 sierpnia br. przez senatora Jerzego Suchańskiego uprzejmie powiadamiam, że Delegatura NIK w Kielcach podejmie kontrolę działań Wojewody Świętokrzyskiego wobec Kieleckich Kopalń Surowców Mineralnych, w zakresie przygotowania tego podmiotu do prywatyzacji, w pierwszym półroczu 2002 r.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 29.VIII.2001 r.

Zgodnie z art. 165 ust. 1 Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483), jednostki samorządu terytorialnego mają osobowość prawną. Przysługuje im prawo własności i inne prawa majątkowe. Ponadto, stosownie do ust. 2 ww. artykułu, samodzielność jednostek samorządu terytorialnego podlega ochronie sądowej. Analogiczne przepisy zostały zawarte w art. 2 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (j.t.: Dz. U. z 1996 r. Nr 13, poz. 74 z późn. zm.). W świetle wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 lutego 1999 r., sygn. SA/W 1302/97, powyższe przepisy oznaczają, że gmina w granicach wynikających z ustaw nie jest podporządkowana czyjejkolwiek woli oraz że w tych granicach podejmuje czynności prawne i faktyczne, kierując się wyłącznie własną wolą, wyrażoną przez jej organy pochodzące z wyboru. A zatem, samodzielność ta wynika z granic określonych przez ustawy, które precyzyjnie ustalają zakres przedmiotowy, w którym samodzielność ta ma zastosowanie.

Ustosunkowując się do kwestii nadzoru nad działalnością gminną, pragnę zauważyć, że w myśl art. 171 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, działalność samorządu terytorialnego podlega nadzorowi z punktu widzenia legalności. Organami nadzoru nad działalnością jednostek samorządu terytorialnego są Prezes Rady Ministrów i wojewodowie, a w zakresie spraw finansowych regionalne izby obrachunkowe. Analogiczna regulacja została zawarta w art. 85 i 86 ustawy o samorządzie gminnym. Jednocześnie podkreślenia wymaga fakt, że zgodnie z art. 87 ostatnio przywołanej ustawy, organy nadzoru mogą wkraczać w działalność gminną tylko w przypadkach określonych ustawami. Analiza przepisów rozdziału 10 ("Nadzór nad działalnością gminną") ustawy o samorządzie gminnym wskazuje, że ustawodawca wyposażył organy nadzoru w ściśle określone uprawnienia pozwalające na ingerencję w pracę organów gmin. Organy bieżącego nadzoru - wojewodowie i regionalne izby obrachunkowe - mają prawo do stwierdzania nieważności sprzecznych z prawem uchwał organów gmin. W razie powtarzającego się naruszenia przez radę gminy Konstytucji lub ustaw, Sejm RP, na wniosek Prezesa Rady Ministrów, ma uprawnienie rozwiązać organ stanowiący i kontrolny gminy (art. 96 ust. 1 ustawy). Natomiast Prezes Rady Ministrów, w razie powtarzającego się naruszenia Konstytucji lub ustaw przez zarząd, po wyczerpaniu sprecyzowanego w ustawie trybu, ma prawo rozwiązać organ wykonawczy gminy (art. 96 ust. 2 ustawy). Ponadto, w razie nie rokującego nadziei na szybką poprawę i przedłużającego się braku skuteczności w wykonywaniu zadań publicznych przez organy gminy, Prezes Rady Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw administracji publicznej, może zawiesić organy gminy i ustanowić zarząd komisaryczny na okres do dwóch lat, nie dłużej jednak niż do wyboru zarządu przez radę kolejnej kadencji (art. 97 ust. 1 ustawy).

Reasumując należy stwierdzić, że gmina jest samodzielna a swoją samodzielność realizuje w granicach prawa. Jednocześnie należy zauważyć, że Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, poza uprawnieniami polegającymi na przekazywaniu niektórych kategorii wniosków w postępowaniu nadzorczym, nie ma żadnych uprawnień do ingerencji w działalność gminy. Wyżej wskazane uprawnienia posiadają organy nadzoru, niemniej jednak ich zakres i sposób realizacji są ściśle określone prawem.

Józef Płoskonka

Warszawa, 2001-08-27

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Kwestie związane z wystawianiem tytułów egzekucyjnych zostały uregulowane w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 1991 r. Nr 36, poz. 161 ze zm.). W myśl uregulowań zawartych w art. 26a powołanej ustawy podstawę wystawienia tytułu wykonawczego stanowi również deklaracja lub zeznanie złożone przez zobowiązanego. Uprawnienie to przyznane organom podatkowym ma na celu usprawnienie i zapewnienie większej skuteczności egzekucji administracyjnej zobowiązań podatkowych. Taki tryb postępowania dotyczy zobowiązań powstających w sposób przewidziany w art. 21 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), tj. gdy zobowiązanie wynika bezpośrednio z przepisu prawa, a zobowiązany ma ustawowy obowiązek obliczenia i uiszczenia należności podatkowej bez wezwania organu. Warunkiem jego stosowania jest zamieszczenie w deklaracji pouczenia, że stanowi ona podstawę do wystawienia tytułu wykonawczego, a ponadto wierzyciel zobowiązany jest przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego do doręczenia zobowiązanemu upomnienia.

W aktualnym stanie prawnym powyższe uregulowania nie znajdują zastosowania do egzekwowania należności wynikających z deklaracji składanych przez płatników. Zgodnie bowiem z art. 30 ustawy - Ordynacja podatkowa w przypadku gdy organ podatkowy, po stwierdzeniu w toku czynności sprawdzających niewykonania zadeklarowanego obowiązku pieniężnego obowiązany jest do wszczęcia postępowania podatkowego i wydania decyzji o odpowiedzialności podatkowej płatnika. Decyzja określająca zakres odpowiedzialności płatnika stanowi podstawę do wystawienia tytułu wykonawczego. Wobec powyższego z deklaracji składanych przez płatników (PIT-4, PIT-8A) zostało usunięte pouczenie o możliwości wystawienia tytułu egzekucyjnego na ich podstawie.

Jednocześnie pragnę poinformować, iż Ministerstwo Finansów nie posiada danych dotyczących ilości tytułów wykonawczych wystawionych na podstawie deklaracji składanych przez płatników. Jeśli jednak doszło do egzekucji zaległości płatnika z pominięciem obowiązku wystawienia decyzji, to nie oznacza, iż zaległości te były niezależne. Obowiązkiem płatnika jest bowiem obliczenie i pobranie od podatnika podatku i wypłacenie go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Jeśli więc kwoty wykazane przez płatnika w deklaracji zostały od podatnika pobrane, ale nie wpłacone do organu podatkowego, to są one należne i wymagalne. Wobec powyższego błędy proceduralne nie skutkują w omawianej sprawie nieistnienie zobowiązań płatników. Zatem w przypadku zaskarżenia przez płatnika prawidłowości postępowania egzekucyjnego wszczętego na podstawie deklaracji, wyegzekwowane należności nie stanowią nadpłaty. Zwrotowi podlegałyby natomiast wyegzekwowane koszty egzekucyjne.

Ze swej strony pragnę zauważyć, iż w poruszonej przez Pana sprawie nie można mówić o karaniu obywateli za nieprawidłowe rozliczenie. Celem postępowania egzekucyjnego nie jest bowiem ukaranie zobowiązanego, a jedynie przymusowe wykonanie należnych zobowiązań podatkowych.

Jan Rudowski

Warszawa, 30.08.2001 r.

Zgodnie z art. 11 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U. Nr 160 poz. 1060 z późniejszymi zmianami) wykonywanie zadań z zakresu rozwoju województwa należy do samorządu województwa. Jest to zasadnicze zadanie samorządu województwa, które realizowane jest między innymi przez tworzenie strategii rozwoju województwa oraz programów wojewódzkich. Tworząc te dokumenty samorząd województwa jest ustawowo zobowiązany do współpracy z jednostkami lokalnego samorządu terytorialnego. Zasady i tryb opracowywania strategii rozwoju województwa określane są przez sejmik województwa, który te dokumenty te uchwala. Samorząd województwa dysponuje więc niezwykle silnymi uprawnieniami w zakresie rozwoju wewnątrzregionalnego.

Uprawnienia strony rządowej w zakresie rozwoju regionalnego wydają się odnosić przede wszystkim do rozwoju międzyregionalnego. Ustawa z dnia 12 maja 2000 r. o zasadach wspierania rozwoju regionalnego (Dz. U. Nr 48, poz. 550 z późniejszymi zmianami) stwierdza w art. 3, że wspieranie rozwoju regionalnego wykonywane jest na podstawie narodowej strategii rozwoju regionalnego oraz inicjatyw samorządu województwa. Można więc sądzić, że uprawnienia strony rządowej w zakresie rozwoju regionalnego ograniczone są nade wszystko do określania kierunków tego rozwoju w skali kraju, poprzez tworzenie narodowej strategii rozwoju regionalnego i programów wsparcia, a także do wspierania zadań proponowanych przez stronę samorządową. Interpretacja taka znajduje dodatkowe potwierdzenie w sposobie, w jaki określona została procedura zawierania kontraktu wojewódzkiego.

Kontrakt wojewódzki określa zakres, tryb i warunki realizacji zadań wynikających z programów wojewódzkich, które uzyskały wsparcie rządu. Zarząd województwa ubiegający się o wsparcia zadań zawartych w programie wojewódzkim przedstawia ministrowi właściwemu do spraw rozwoju regionalnego wniosek o przyznanie środków, zawierający między innymi wykaz zadań, na które ma być udzielone wsparcie oraz informację o przebiegu prowadzonych w związku z wnioskiem konsultacji z partnerami społecznymi i ekonomicznymi wymienionymi w art. 12 ustawy o samorządzie województwa, w tym z jednostkami samorządu terytorialnego z obszaru województwa. Inicjatywa w zakresie zgłaszania zadań, które mają być dofinansowane w ramach kontraktu wojewódzkiego spoczywa więc w rękach samorządu województwa, a strona rządowa może jedynie przychylić się, bądź nie, do przedstawionych jej wniosków. Strona rządowa może więc nie przyjąć pewnych propozycji samorządu województwa, ale to nie do strony rządowej należy określenie kształtu tych propozycji.

Wnioski o wsparcia zadań zawartych w programach wojewódzkich zostały złożone w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego i Budownictwa w styczniu br. Ze względu na ograniczoną wielkość środków objętych programem wsparcia, przy ogromnych potrzebach województw, nie wszystkie propozycje jednostek samorządu terytorialnego zostały uwzględnione we wnioskach województw i kilka samorządów skierowało do MRRiB listy protestacyjne. Treść tych protestów była szczegółowo omawiana w trakcie prowadzonych rokowań.

Przedłożone wnioski samorządów województw stały się podstawą prowadzonych od początku marca do połowy czerwca br. rokowań w sprawie zawarcia kontraktów wojewódzkich. W trakcie tych rokowań, które prowadzone były w sposób otwarty i o których przebiegu informowani byli partnerzy społeczni i gospodarczy, szczegółowej ocenie poddane zostały wszystkie zadania zaproponowane przez samorządy województw.

W odniesieniu do rokowań z samorządem województwa zachodniopomorskiego należy stwierdzić, że już w trakcie tych rokowań, na wniosek strony samorządowej, ograniczone zostało do minimum finansowanie budowy szpitala w Koszalinie. Decyzja ta bez wątpienia w znaczący sposób obniżyła wielkość środków kierowanych do byłego województwa koszalińskiego. Pragnę zapewnić, że decyzja ta była przedmiotem szczegółowej analizy ze strony MRRiB oraz przedmiotem negocjacji, do udziału w których zaproszeni zostali wysokiej rangi przedstawiciele Ministerstwa Zdrowia. W trakcie tych rozmów strona rządowa uznała racje strony samorządowej przemawiające za poważnym ograniczeniem tej właśnie inwestycji.

Chciałbym zapewnić, że w trakcie prowadzonych rokowań nie pojawiły się żadne oznaki wskazujące na to, że Zarząd województwa zachodniopomorskiego mógłby traktować obszar dawnego województwa koszalińskiego w sposób dyskryminacyjny. Nie napłynęły też do nas żadne sygnały, które mogłyby sugerować, że tego rodzaju działania miały miejsce na etapie przygotowywania przez Zarząd województwa zachodniopomorskiego wniosku o wsparcie zadań zawartych w programie wojewódzkim.

Z wyrazami szacunku

Ministerstwo Rozwoju Regionalnego i Budownictwa
Podsekretarz Stanu

Warszawa, 29.08.2001 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zgodnie z postanowieniami ustawy z dnia 24 lipca 1998 r. o wprowadzaniu trójstopniowego zasadniczego podziału terytorialnego państwa (Dz. U. Nr 98, poz. 603 z późn. zm.) Sejm RP, Senat RP i Rada Ministrów zobowiązane zostały do dokonania oceny nowego zasadniczego podziału terytorialnego państwa, która miała stanowić podstawę do ewentualnego dokonania korekty podziału wprowadzonego tą ustawą (vide art. 7). Za wspólny dla podjętych ocen można uznać wniosek pozwalający na stwierdzenie braku przesłanek do podejmowania całościowych zmian zasadniczego podziału terytorialnego państwa, przy czym jednocześnie wskazano na konieczność wprowadzenia pewnych korekt w zakresie funkcjonowania miast na prawach powiatu.

Zgodnie ze zmianami wprowadzonymi ustawą z dnia 11 kwietnia 2001 r. o zmianie ustaw: o samorządzie gminnym, o samorządzie powiatowym, o samorządzie województwa, o administracji rządowej w województwie oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 45, poz. 497), a dotyczącymi zmian w zasadniczym podziale terytorialnym państwa, minister właściwy do spraw administracji publicznej uzyskał kompetencję w zakresie wystąpienia do zainteresowanych rad powiatów i rad miast na prawach powiatów z wnioskiem o opinię odnoszącą się do m.in. połączenia wskazanych jednostek samorządu terytorialnego [vide art. 3a ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. Nr 91, poz. 578 z późn. zm.)].

Ustawodawca przesądził, iż dla procedury łączenia miast na prawach powiatu i powiatów mających siedziby władz w tych miastach w 2001 roku termin, w jakim organy wskazanych jednostek mogą wyrazić opinię, wynosi 30 dni - art. 14 ust. 3 ustawy o zmianie ustaw (...). Opinia, o jakiej mowa powyżej, nie ma wprawdzie w każdym przypadku charakteru wiążącego, stanowi jednak konstytutywny element przedmiotowej procedury. Opinia ta ma charakter wiążący jedynie w przypadku łączenia powiatów na wniosek organów jednostek samorządu terytorialnego (vide art. 3c ustawy o samorządzie powiatowym).

Procedury w zakresie łączenia miast na prawach powiatu i powiatów mających siedzibę władz w tych miastach zostały dopiero wszczęte. O ile wszczęcie procedur jest uwarunkowane przesłankami ustawowymi, o tyle do ich wszczęcia minister właściwy do spraw administracji publicznej został zobowiązany przez Radę Ministrów na posiedzeniu w dniu 29 maja 2001 r. (wykonywanie ustaleń Rady Ministrów z dnia 12 grudnia 2000 r., przyjętych w związku z dokonaną "Oceną nowego zasadniczego podziału terytorialnego państwa"). Wskazana dyspozycja Rady Ministrów zobowiązała ministra do wystąpienia z przedmiotowym wnioskiem do części rad miast na prawach powiatów i rad powiatów, mających siedziby w tych miastach.

Kierując się dokonanymi wcześniej analizami, w ramach przysługujących ministrowi właściwemu do spraw administracji publicznej ustawowych kompetencji, wytypowana została wśród miast na prawach powiatu i powiatów mających siedziby władz w tych miastach, pewna grupa jednostek, do których zostały skierowane odpowiednie wystąpienia. Dlatego też należy podkreślić, iż wszczęta procedura poprzedzona została oceną funkcjonowania miast na prawach powiatu i powiatów mających siedziby swych władz w tych miastach oraz dogłębną analizą w tym zakresie.

Marek Biernacki

Warszawa, 2001.08.31

Kwota 19.586.000,- na jaką wskazuje Zarząd Gminy Podgórzyn w piśmie z dnia 23 lipca 2001 r. nie znajduje potwierdzenia w dokumentach stanowiących podstawę do ubiegania się o dalsze dotacje.

W związku ze znacznymi różnicami w szacunku strat wykazanych w dokumentacji Biura ds. Usuwania Skutków Powodzi a zgłaszanymi w późniejszym okresie przez Zarząd Gminy, informuję, że ich weryfikacja nastąpić może jedynie w drodze wystąpienia z właściwym wnioskiem do MSWiA za pośrednictwem wojewody dolnośląskiego. O konieczności podjęcia takich kroków władze gminy informowane były wielokrotnie.

Ponieważ ze strony Zarządu Gminy nie podjęto niezbędnych do zweryfikowania szacunków strat działań, stan faktyczny nie daje podstaw do dalszego finansowania zadań związanych z usuwaniem skutków powodzi z 1997 r.

- w komisjach szacunkowych obligatoryjny jest udział przedstawiciela wojewody,

- przygotowane w ten sposób wnioski wraz z opinią wojewody na temat przedstawionego projektu inwestycyjnego i wysokości dofinansowania winny być w możliwie szybkim czasie przesłane do Biura ds. Usuwania Skutków Powodzi Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.

Pragnę również podkreślić, że brak gminy Podgórzyn w wykazie gmin, powiatów i województw, którym zostaną udzielone dotacje celowe na dofinansowanie zadań własnych związanych z usuwaniem skutków powodzi stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 lipca 2001 r. stwierdza jedynie fakt, że z uwagi na obowiązujące przy podziale środków kryteria, zadania wnioskowane przez gminę nie zostały zakwalifikowane do dofinansowania z tegorocznej rezerwy celowej budżetu państwa na usuwanie skutków powodzi. W żaden sposób nie neguje to jednak faktu poniesienia przez gminę strat powodziowych.

W związku z pismem Pani Marszałek z dnia 12 czerwca br. znak AG/043/278/01/IV w sprawie oświadczenia Senatora Jerzego Pieniążka dotyczącego importu do Polski pap nie spełniających wymagań polskich przepisów, skierowanych do Prezesa Rady Ministrów, uprzejmie informuję, że podzielam pogląd Pana Senatora o negatywnym wpływie tego typu nieprawidłowości na kondycję finansową krajowych producentów tego wyrobu, poziom zatrudnienia w branży oraz w konsekwencji dochody budżetu. Wprowadzanie do obrotu i stosowanie w budownictwie pap nie spełniających wymagań polskich przepisów stwarza również potencjalne zagrożenia dla użytkowników obiektów budowlanych, w których te wyroby zostały zastosowane.

Zgodnie z art. 93 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2000 r., nr 106, poz. 1126 ze zm.), kto wprowadza do obrotu lub przy wykonywaniu robót budowlanych stosuje wyroby budowlane nie dopuszczone do obrotu i stosowania w budownictwie, naruszając przepisy art. 10 tej ustawy, podlega karze grzywny w postaci mandatu w wysokości do 500 zł lub grzywny nakładanej przez kolegia ds. wykroczeń w wysokości do 5000 zł. W dniu 27 lipca br. Sejm RP, nowelizując ustawę - Prawo budowlane, podwyższył wysokość maksymalnej grzywny za naruszenie przepisów art. 10 do 100 000 zł.

Jednocześnie, ponieważ papy objęte są obowiązkową certyfikacją na znak bezpieczeństwa, to zgodnie z art. 26 ustawy z dnia 3 kwietnia 1993 r. o badaniach i certyfikacji (Dz. U. nr 55, poz. 250 ze zm.) za wprowadzenie do obrotu tego wyrobu budowlanego nie oznaczonego znakiem bezpieczeństwa lub wyprodukowanego niezgodnie z wymaganiami stanowiącymi podstawę przyznania prawa stosowania tego znaku, przewidywana jest sankcja finansowa w postaci wpłaty do budżetu państwa kwoty stanowiącej 100% sumy uzyskanej ze sprzedaży zakwestionowanych wyrobów.

Również Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów sprawujący, zgodnie z ustawą z dnia 22 stycznia 2000 r. o ogólnym bezpieczeństwie produktów (Dz. U. nr 15, poz. 179), nadzór nad bezpieczeństwem produktów wprowadzanych do obrotu z przeznaczeniem dla konsumentów lub nadających się do takiego użytku, jest upoważniony do podjęcia wobec producenta (importera) wyrobów nie spełniających wymagań bezpieczeństwa, w przypadku papy nie spełniających wymagań przepisów budowlanych i przepisów o badaniach i certyfikacji, działań zmierzających do przywrócenia stanu zgodnego z tymi przepisami, a w szczególności wycofanie wyrobu z obrotu lub jego odkupienie od osób, które faktycznie nim władają.

Obecny stan w tym zakresie nie jest w pełni zadawalający, co zresztą znajduje pośrednio potwierdzenie w dołączonej do oświadczenia Pana Senatora informacji Polskiej Izby Przemysłowo-Handlowej Budownictwa i ekspertyzie Instytutu Konstrukcji Budowlanych Politechniki Poznańskiej.

Tym niemniej, ze wzglądu na szczególnie niekorzystną sytuację w zakresie przestrzegania przepisów w przypadku wprowadzania do obrotu papy, przygotowany zostanie w br. przez Główny Urząd Nadzoru Budowlanego, w porozumieniu z Urzędem Ochrony Konkurencji i Konsumentów, program działań kontrolnych tego segmentu rynku wyrobów budowlanych, uwzględniający informacje zawarte w przesłanych przy oświadczeniu dokumentach.

W dalszej perspektywie czasowej problem skutecznej kontroli obrotu wyrobami budowlanymi, w tym papami, powinien być rozwiązany poprzez wdrożenie przygotowywanej przez Międzyresortowy Zespół koncepcji kompleksowego nadzoru rynku wyrobów objętych dyrektywami "nowego podejścia". Założenia sytemu nadzoru rynku w tym zakresie zostały przyjęte na posiedzeniu Komitetu Integracji Europejskiej w dniu 13 czerwca br. Wdrożenie kompleksowego systemu nadzoru rynku, przewidziane na 2002 r., związane jest z istotnymi zmianami legislacyjnymi w obecnie obowiązujących przepisach, które powinny zapewnić między innymi również efektywny i skuteczny nadzór nad obrotem i stosowaniem wyrobów budowlanych w Polsce.

Z wyrazami szacunku