Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment

Omawiany kodeks morski oraz przepisy wprowadzające tę ustawę zmierzają do dostosowania polskiego prawa morskiego do zmieniających się warunków funkcjonowania i rozwoju gospodarki morskiej oraz do istotnego zbliżenia obowiązujących przepisów do regulacji prawnych, jakie obowiązują w tym względzie w Unii Europejskiej. Projekty tych ustaw wprowadzają również bezpośrednio do prawa polskiego nowe protokoły międzynarodowych konwencji morskich.

Przedstawiona Senatowi ustawa - Kodeks morski składa się z dziesięciu tytułów. Reguluje stosunki prawne związane z żeglugą. Posiada przepisy ogólne, które ustanawiają zasady i definicje dla dziedzin uregulowanych przez kodeks, między innymi zasadę swobody umów wyinterpretowaną z kodeksu cywilnego, stosunek przepisów kodeksu morskiego do przepisów kodeksu cywilnego, morskiego prawa pracy, pojęcia statku morskiego, morskiego statku handlowego, statku pełniącego specjalną służbę państwową oraz pojęcie armatora. Kodeks morski reguluje takie zagadnienia jak: statek morski i jego przynależność, rejestr okrętowy, pomiar statku, dokumenty statku, obowiązki i uprawnienia kapitana, publicznoprawne funkcje kapitana, prawa rzeczowe dotyczące statku, takie jak prawo własności, zastaw, przywileje na statku, ograniczenia odpowiedzialności za roszczenia morskie oraz przywileje na ładunku.

Ustawa wprowadza również przepisy dotyczące mienia zatopionego lub znalezionego oraz umowy ubezpieczenia morskiego, jej treści i rodzajów. Znajdują się w niej przepisy regulujące wartość i sumę ubezpieczenia, ubezpieczenie generalne, obowiązki ubezpieczyciela czy płatności odszkodowania. Określa się również postępowanie w sprawach związanych z ograniczeniem odpowiedzialności za roszczenia morskie i z dochodzeniem roszczeń z tytułu szkód spowodowanych zanieczyszczeniem przez statki. Projekt ustawy - Kodeks morski zawiera również przepisy kolizyjne.

Sprawozdawca Komisji Gospodarki Narodowej zwrócił uwagę także na inne zmiany zawarte w kodeksie morskim. Pierwsza grupa, zmiany dokonane w układzie kodeksu morskiego - chodzi o podział zawartej w nim materii - są bardzo dobrym przykładem zakończonego sukcesem oddzielenia przepisów proceduralnych od norm prawa materialnego. W prawie morskim nie jest to łatwe, ponieważ w treści konwencji morskich te normy z reguły są pomieszane. Inny problem stanowi to, że w tej dziedzinie nadal dominują pojęcia anglosaskie, co sprawia, że jest to często mieszanka norm prawa materialnego i procesowego oraz regulacji publicznoprawnych i prywatno-prawnych.

Wśród drugiej grupy zmian ważne znaczenie ma także sposób recepcji konwencji morskich do przepisów kodeksu morskiego. Od pewnego czasu stosuje się metodę inkorporowania międzynarodowych konwencji w całości do prawa polskiego. W tym projekcie ta metoda zastała zastosowana, co można ocenić pozytywnie. Pozwala ona uniknąć dualizmu unormowań krajowych i międzynarodowych. Dodatkowym walorem tego sposobu jest to, że zapobiega on deformacjom norm konwencyjnych, nieuniknionym w przypadku tłumaczenia oryginalnego tekstu konwencji.

W związku z tym, że żegluga morska jest dziedziną bardzo wcześnie uregulowaną przez przepisy prawa międzynarodowego, istnieje szereg konwencji międzynarodowych regulujących poszczególne jej aspekty. Sygnatariuszami tych konwencji są państwa członkowskie Unii. W związku z tym w prawie Unii Europejskiej jest stosunkowo niewiele przepisów dotyczących zagadnień związanych z żeglugą morską. Prawo Unii reguluje w szczególności problematykę zakładania przedsiębiorstw żeglugowych i świadczenia usług kabotażu, rejestracji statków, wolnej konkurencji. Akty prawa wspólnotowego regulują przede wszystkim stosunek między państwem i jego organami a podmiotami prowadzącymi działalność morską, czyli dotyczą przede wszystkim prawa publicznego.

Rozwiązania ustawy - Kodeks morski są co do zasady zgodne z prawem wspólnotowym, ale w przeciwieństwie do rozporządzenia nr 3577/92 Rady EWG, które wywodzi wolność wykonywania kabotażu dla państw członkowskich w obrębie wspólnoty, w projekcie kodeksu zastrzeżono to prawo jedynie dla polskich podmiotów. Wydaje się, że z kilku względów to rozwiązanie jest słuszne. Na obecnym etapie naszych starań o członkostwo w Unii Europejskiej nie jest wskazane i uzasadnione pełne dostosowanie przepisów kodeksu morskiego do norm obowiązujących w Unii Europejskiej, gdyż między innymi pozwala to zachować możliwość przeprowadzania dalszych uzgodnień w toku negocjacji akcesyjnych i doprecyzowywania rozwiązań zgodnie z interesem polskich przewoźników. W projekcie świadomie utrzymuje się przypisy ograniczające dostęp obcych przewoźników do przewożenia pasażerów lub ładunków pomiędzy polskimi portami. Przepisy te chronią więc polski rynek przewozów kabotażowych przed dostępem obcych przewoźników. Z chwilą przystąpienia Polski do Unii nastąpi oczywiście pełne dostosowanie naszego prawa do rozwiązań unijnych, ponieważ takie rozwiązania - chodzi o wolny dostęp armatorów unijnych do portów krajowych - obowiązują bezpośrednio we wszystkich krajach członkowskich.

Zgodnie z Regulaminem Senatu, w pierwszej kolejności przeprowadzono głosowanie w sprawie przyjęcie ustawy sejmowej bez poprawek. Ten wniosek poparło 15 senatorów, 52 było przeciw, a 9 osób wstrzymało się od głosu. Wobec wyników głosowania Izba przystąpiła do głosowania nad zgłoszonymi poprawkami. W kolejnych głosowaniach Senat poparł 33 poprawki. Uchwałę w sprawie ustawy - Kodeks morski Izba podjęła 72 głosami, przy 3 głosach wstrzymujących się:

Uchwała

W związku z przyjęciem zmiany do ustawy - Kodeks morski w art. 83, zmierzającej do skreślenia § 1 i oznaczenia § 2 Senat nie głosował wniosku Komisji Gospodarki Narodowej o przyjęcie ustawy - Przepisy wprowadzające ustawę - Kodeks morski i przystąpił go głosowania nad postulowanymi zmianami. W łącznym głosowaniu poparto 5 poprawek. Uchwałę w sprawie ustawy - Przepisy wprowadzające ustawę - Kodeks morski Izba podjęła 73 głosami:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 117. posiedzeniu, 24 sierpnia br. Do Senatu została przekazana 25 sierpnia br. Marszałek Senatu 27 sierpnia br., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie, które przedstawił senator Józef Frączek. Poinformował on, że komisja na swoim posiedzeniu 6 września br. rozpatrzyła ustawę o zmianie ustawy o regulacji rynku cukru i po wnikliwej debacie postanowiła przyjąć uchwałę o odrzuceniu tej ustawy.

Uzasadniając stanowisko komisji, senator przypomniał, że ustawa o regulacji rynku cukru rozpatrywana jest po raz drugi, i to w niewielkim odstępie czasu, jako że ustawa ta była przyjęta przez Sejm, wraz z poprawkami naniesionymi przez Senat 21 czerwca br. Prezydent Aleksander Kwaśniewski odmówił podpisania tej ustawy i zgłosił, wykorzystując swoje uprawnienia konstytucyjne, swoją własną inicjatywę legislacyjną, czyli nowy projekt ustawy.

Jak poinformował senator J. Frączek, Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi wobec opinii Kancelarii Prezydenta o naruszeniu norm konstytucyjnych zwróciła się do konstytucjonalisty doktora Piotra Kuleji z Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Jego zdaniem, ocena zgodności z konstytucją wymaga przede wszystkim określenia wzorców konstytucyjnych, które mogą stanowić jej podstawę. Skoro ustawa w art. 1 stanowi, że jej celem jest określenie zasad regulacji rynku buraków cukrowych i cukru, to z pewnością wzorcem takim będzie art. 20, wyrażający zasadę wolności gospodarczej, i art. 22 konstytucji, określający dopuszczalne warunki jej ograniczenia. W ten sposób dano do zrozumienia, że ocena ustawy przez pryzmat art. 82 i art. 92 konstytucji dokonana przez prezydenta rozmija się z punktem widzenia eksperta. Art. 87 konstytucji, zawarty w rozdziale III, mówi, że źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Jeśli mówimy o ratyfikowanych umowach międzynarodowych, to w tym wypadku przede wszystkim o umowie stowarzyszeniowej Polska - Unia Europejska.

Według innych ekspertyz, z którymi komisja zapoznała się w czerwcu, ustawa była zgodna z prawem europejskim. Jeśli chodzi zaś o poprawki, które zostały naniesione przez Kancelarię Prezydenta, to w opinii doktora Snakowskiego stwierdzono, że niestety, większość przepisów zmieniających ustawę idzie w złym kierunku, w każdym razie nie ulega wątpliwości, że ustawa, po zmianach wprowadzonych ustawą o zmianie ustawy, będzie znacznie dalsza od swojego unijnego pierwowzoru. Po przyjęciu wszystkich poprawek, które sugeruje kancelaria prezydencka, ustawa będzie się znacznie różnić od prawa obowiązującego w Unii Europejskiej. To jest pierwsza konkluzja.

Druga dotyczy porozumienia branżowego. Senator zaproponował zastanowienie się nad tym, czy rzeczywiście przyznaje się komisji porozumiewawczej, zgodnie z art. 3, prawo - jak mówi Kancelaria Prezydenta - do tworzenia prawa. W art. 3 ust. 8 jest zapis, że do zadań komisji porozumiewawczej należy ustalenie, w trybie przewidzianym przez regulamin, szczegółowych zasad współpracy między producentami cukru i plantatorami buraków cukrowych, które przyjmują formę porozumienia branżowego. Senator J. Frączek przypomniał, że komisja porozumiewawcza działa na podstawie regulaminu wydanego przez prezesa Rady Ministrów, a powołuje ją i odwołuje minister właściwy do spraw rynków rolnych. Tak więc jest to ciało powoływane przez ministra właściwego do spraw rynków rolnych i działa na podstawie regulaminu określonego przez prezesa Rady Ministrów.

Co zaś do drugiego zarzutu, że niejako wprowadzono obowiązek obligatoryjnej interwencji na rynku cukru przez Agencję Rynku Rolnego, sprawozdawca Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi wyraził pogląd, że dokładnie tak powinno być, ponieważ tego wymaga sama istota i zasada regulacji rynku. W opinii Kancelarii Prezydenta, interwencja powinna być fakultatywna, a nie obligatoryjna, czyli zależna od oceny tylko prezesa, przeprowadzana od czasu do czasu i nie wiadomo, jakimi normami regulowana. Zdaniem senatora sprawozdawcy spowoduje to, że ta ustawa nie będzie w ogóle funkcjonować. Jak stwierdził, cały czas jest tu dyskusja na temat funkcjonowania Agencji Rynku Rolnego, tego, czy ma być ona agencją komercyjną, przynoszącą jej oraz wszystkim spółkom i ludziom, którzy wokół niej funkcjonują, dochód, czy też ma być wyłącznie instytucją stricte regulującą rynek. Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi stanęła na stanowisku, że podobnie jak w Unii Europejskiej, nie powinna to być spółka komercyjna, lecz przede wszystkim agenda rządowa stojąca na straży stabilności rynku rolnego.

Postulowane poprawki podczas przerwy w obradach rozpatrzyła Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi, która postanowiła zarekomendować Senatowi wprowadzenie 3 poprawek zgłoszonych przez senatora J. Chodkowskiego.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 117. posiedzeniu, 23 sierpnia br. Do Senatu została przekazana 24 sierpnia br. Marszałek Senatu 27 sierpnia br., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Rodziny i Polityki Społecznej oraz Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Rodziny i Polityki Społecznej oraz Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi przedstawił senator Józef Frączek.

Pierwsze pismo, z 11 września br., wiceprezes Rady Ministrów minister gospodarki Janusz Steinhoff adresuje do Alicji Grześkowiak, marszałek Senatu Rzeczypospolitej Polskiej. W piśmie tym czytamy między innymi: "Ustawa rozszerzając krąg osób uprawnionych do uzyskania świadczenia przedemerytalnego o pracowników byłych państwowych przedsiębiorstw gospodarki rolnej, spowoduje konieczność wydatkowania z budżetu państwa kwoty ponad 500 milionów zł, co uwzględniając sytuację budżetową państwa jest nie do przyjęcia".

4 września wpłynęło pismo Stowarzyszenia Byłych Pracowników Państwowych Gospodarstw Rolnych. Rada Krajowa Związku Byłych Pracowników Państwowych Gospodarstw Rolnych, reprezentująca ponadpółtoramilionową grupę byłych pracowników PGR i członków ich rodzin, protestuje przeciw negatywnej opinii Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi na temat ustawy z 23 sierpnia br. o zmianie ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu oraz ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa.

Sprawozdawca połączonych komisji stwierdził, że komisje miały bardzo poważny problem do rozwiązania, ponieważ można uznać, że oba te pisma są zasadne: zarówno pismo mówiące, że kasa państwa jest pusta, nie ma środków, jak i pismo informujące o niezwykle trudnej sytuacji pracowników byłych państwowych gospodarstw rolnych. Oczywiście ta sytuacja, można powiedzieć patowa, wywiązała na posiedzeniu połączonych komisji dyskusję o genezie tego zjawiska. Senator przypomniał również dyskusję z 1991 r., kiedy przyjmowano ustawę o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa. Obecnie fakty są takie a nie inne. Pegeery rozpadły się jako jednostki organizacyjne. Pozostała po nich ziemia, która w większości leży ugorem, oraz przede wszystkim głodni ludzie, nie umiejący inaczej funkcjonować jak dotychczas - stwierdził senator J. Frączek.

Jak poinformował senator sprawozdawca, połączone komisje, analizując przede wszystkim bieżącą sytuację, a nie historyczną, doszły do wniosku, że za pomocą nowelizowanej ustawy, tak zwanej ustawy przedemerytalnej, nie można rozwiązać ani jednego ani drugiego problemu. Nie można uruchomić potencjału produkcyjnego. Można stworzyć tylko iluzję, dając zasiłki przedemerytalne częstokroć tym ludziom, którzy później nie otrzymają emerytury - bo tak się może stać. Zdaniem komisji, omawiana ustawa jest wadliwie skonstruowana.

Podczas debaty nad ustawą o zmianie ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu oraz ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa wniosek o jej przyjęcie bez poprawek zgłosił senator Wiesław Pietrzak. Wnioski dotyczące wprowadzenia poprawek do rozpatrywanej nowelizacji zarekomendowali Izbie senatorowie Piotr Ł.J. Andrzejewski, Jan Chodkowski i Jerzy Chróścikowski.

Kolejny poddany pod głosowanie wniosek dotyczył przyjęcia ustawy sejmowej bez poprawek. Wniosek poparło 31 senatorów, 36 było przeciw, a 6 osób wstrzymało się od głosu.

Uchwała

Sprawozdanie Komisji Obrony Narodowej przedstawił senator Jerzy Markowski. Senator przypomniał, że dotychczas funkcjonująca ustawa o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, ta z 1967 r., nakładała obowiązki związane z obronnością wyłącznie na przedsiębiorstwa państwowe. Przemiany gospodarcze ostatnich dziesięciu lat spowodowały, że wiele przedsiębiorstw zostało całkowicie przekształconych pod względem własności. Powstały przedsiębiorstwa prywatne, przedsiębiorstwa o kapitale mieszanym. One również winny spełniać określone obowiązki na rzecz obronności państwa. Stąd między innymi powstała potrzeba opracowania omawianej ustawy.

Ustawa określa również organy administracji rządowej odpowiedzialne za organizowanie i nadzór nad realizacją zadań na rzecz obronności. Są to poszczególni ministrowie i wojewodowie. Wstępny wykaz przedsiębiorców o szczególnym znaczeniu gospodarczo-obronnym, zgodnie z delegacją art. 6 ustawy, zawarty jest w projekcie rozporządzenia Rady Ministrów. Wykonywanie zadań na rzecz obronności państwa odbywa się na podstawie umowy i jest finansowane z budżetu państwa.

Senator J. Markowski poinformował, że komisja wysłuchała wystąpienia przedstawicieli Ministerstwa Skarbu Państwa i po przeprowadzonej dyskusji postanowiła zarekomendować Senatowi przyjęcie ustawy sejmowej bez poprawek. Podczas dyskusji podnoszono problem sensowności uchwalania odrębnej ustawy o organizowaniu zadań na rzecz obronności, a także zastanawiano się, czy ustawa w całości wyczerpuje problemy związane z zadaniami przedsiębiorstw na rzecz obronności. Komisja podzieliła opinię Ministerstwa Skarbu Państwa, że wobec braku postępu w pracach nad ustawą o powszechnym obowiązku obrony, gdzie omawiane zagadnienia powinny się znaleźć, a także wobec braku od 2000 r. programu mobilizacji gospodarki, uzasadnione jest jak najszybsze uchwalenie tej ustawy. Prace nad ustawą o powszechnym obowiązku obrony trwają już od ośmiu lat i ze względu na spory kompetencyjne niezbyt szybko się zakończą.

Ustawa zawiera dziesięć artykułów, które dotyczą kwestii najistotniejszych, mianowicie określone są tutaj zasady organizowania zadań na rzecz obronności państwa polskiego realizowanych przez przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą na terenie naszego kraju. Ustawa wskazuje także organy administracji rządowej właściwe w zakresie organizowania oraz sprawowania nadzoru nad realizacją tych zadań.

W rozumieniu ustawy przedsiębiorcą o szczególnym znaczeniu gospodarczo-obronnym jest przedsiębiorca, który realizuje swoje zadania na terenie przekraczającym obszar jednego województwa, lub taki przedsiębiorca, którego przedmiotem działalności gospodarczej jest: eksploatacja lotnisk i portów morskich; kolportaż; nadawanie programów radiowych i telewizyjnych; produkcja, transport i magazynowanie produktów naftowych; produkcja oraz modernizacja sprzętu wojskowego; realizacja obrotu specjalnego; transport; usługi pocztowe; usługi telekomunikacyjne, a także wytwarzanie, dystrybucja i przesyłanie gazu ziemnego, paliw płynnych oraz energii elektrycznej.

Senator M. Janowski zauważył, że ze względu na interes obronności i bezpieczeństwo państwa celowe jest, aby podmioty gospodarcze, które realizują te szczególnie ważne zadania, niezależnie od stosunków własnościowych pozostawały w nadzorze centralnego organu administracji rządowej. Przyjęcie takiego rozwiązania zapewnia zarówno znacznie lepsze planowanie zagadnień gospodarczo-obronnych, jak i nadzór nad ich realizacją oraz bardziej efektywne wykorzystywanie środków finansowych, które są przewidziane w budżecie państwa na przygotowania o charakterze obronnym.

Sprawozdanie przedstawił senator Piotr Ł.J. Andrzejewski, która przypomniał, że ustawa z 24 sierpnia br. nowelizuje ustawę z 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji. Jak stwierdził senator, ustawa powstała w 1997 r., w okresie szczególnie silnej krytyki społecznej i niskiej efektywności egzekucji sądowej, zwłaszcza w sprawach cywilnych, oraz bardzo wysokich kosztów egzekucyjnych, nadmiernego skomplikowania i sformalizowania egzekucyjnego postępowania sądowego.

W uzasadnieniu inicjatywy sejmowej Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka, podpisanej przez aktualnego ministra sprawiedliwości Stanisława Iwanickiego, stwierdzono, że trzyletni okres obowiązywania ustawy wykazał, iż przyjęte przez ustawodawcę rozwiązania systemowe wpłynęły przede wszystkim na obniżenie kosztów egzekucyjnych, na zwiększenie szybkości i skuteczności egzekucji itd., ale że dzisiaj trzeba przede wszystkim stworzyć nową bazę usprawniającą funkcjonowanie tego zawodu czy odrębną grupę zawodową.

Senator P.Ł.J. Andrzejewski podkreślił, że komornik sądowy jest funkcjonariuszem publicznym, ale sposób jego wynagradzania - dotychczas prowizyjny - i usytuowanie zawodu w kategoriach funkcjonariuszy państwowych są dosyć nietypowe. W konsekwencji niniejsza ustawa przede wszystkim przyjmuje, że komornik to podmiot działający na własny rachunek i niejako wykonujący czynności na cudzą rzecz, ale jednocześnie we własnym imieniu. Jest to funkcjonariusz, który działa na cudzą rzecz, ale na własny rachunek, w związku z tym jego zajęcie mieści się w kategoriach działalności gospodarczej, choć nie jest on przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów ustawy o działalności gospodarczej. Jest to dosyć szczególne usytuowanie, którego celowość została przez Sejm uznana za optymalną w danej chwili i przy takim zakresie transformacji ustrojowych w naszym kraju. W taki sposób sytuuje komornika także ta ustawa.

W nowelizacji przyjęto inny zakres obciążenia opłatami egzekucyjnymi, wprowadzając zasadę pobierania od dłużnika opłaty stosunkowej za egzekucję świadczeń pieniężnych po dokonaniu egzekucji, z możliwością pobrania od wierzyciela przed wszczęciem egzekucji środków pieniężnych w postaci części opłaty stosunkowej w wysokości uzależnionej od kwoty egzekwowanego świadczenia. Zmianie ulegają też określone procentowo wysokości opłaty stosunkowej.

Komisja Ustawodawcza, która bardzo szczegółowo przeanalizowała wszystkie zapisy tej ustawy, podzieliła stanowisko izby decyzyjnej, jaką jest Sejm, jeśli chodzi o zakres i charakter tych zmian. Jednocześnie rozpatrzyła cały szereg opinii oraz zapoznała się z bardzo lobbystycznym stanowiskiem samorządu komorniczego, który szereg rozwiązań podał w wątpliwość, argumentując, że jest to koniec ekonomicznej niezależności i obniżenie statusu stanu komorniczego, że na przykład termin trzydniowy od chwili otrzymania wniosku na podjęcie czynności egzekucyjnych niezbędnych dla skutecznego prowadzenia egzekucji jest za krótki. Wszystkie te opinie Komisja Ustawodawcza uważnie rozpatrzyła, wysłuchała wszystkich stron oraz zapoznała się ze stanowiskiem ministra sprawiedliwości i rządu, i ostatecznie uznała, że stanowi komorniczemu nie stanie się aż taka wielka krzywda z powodu przeorganizowania jego charakteru i zakresu wynagradzania, ale na pewno konieczne jest wprowadzenie jeszcze wielu niezbędnych poprawek ulepszających tę ustawę.

Jak poinformował senator sprawozdawca, takie poprawki zaproponowała Komisja Ustawodawcza w swoim sprawozdaniu. Z jednej strony, są to poprawki niezbędne dla komplementarności, zupełności i niesprzeczności systemu prawnego, ale z drugiej, są i takie, na które zwróciło uwagę Ministerstwo Finansów. Te pierwsze usuwają z ustawy anachroniczne przepisy, jak na przykład przepis art. 62. Artykuł ten po skreśleniu art. 61 nie ma większego sensu, dotyczy charakteru wynagrodzenia prowizyjnego, podczas gdy wynagrodzenie prowizyjne w ogóle likwiduje się w ustawie. Jest to więc anachronizm. Całokształt zmian wprowadzonych w ustawie o komornikach sądowych i egzekucji spowodował, że ten przepis stał się bezprzedmiotowy, jako że przychody osiągane przez komorników zakwalifikowano do źródła: pozarolnicza działalność gospodarcza. Tak to kwalifikują odnośne przepisy, tak to wygląda w związku z odniesieniem się do innych ustaw i do sposobu kwalifikowania działalności.

Dlatego Komisja Ustawodawcza zaproponowała, aby zapis w pkt 6 w art. 1 - zgodnie z właściwą systematyką działalności w całościowym systemie obowiązującego prawa - otrzymał następujące brzmienie: "Komornik jest osobą prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów: o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ubezpieczeniach społecznych oraz o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym". Zabrakło tam odniesienia do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc trzeba to dodać w tej chwili, gdyż jest to niezbędne dla ujednoznacznienia charakteru kwalifikowania w systemie podatkowym i w zakresie działalności na użytek tych ustaw, o których mowa.

Komisja Ustawodawcza, po przeanalizowaniu stanowiska rządu i samorządu komorniczego, proponuje też, aby nadać całości art. 49 następujące brzmienie: Cała opłata stosunkowa wynosi 15% wartości egzekwowanego świadczenia, jednak nie może być niższa niż 1/10 i wyższa niż trzydziestokrotna wysokość prognozowanego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w państwowej sferze budżetowej (i tutaj jest modyfikacja w stosunku do już istniejącego rozwiązania) zwanego dalej Ťprognozowanym przeciętnym wynagrodzeniemť. Opłatę tę komornik pobiera również w wypadku umorzenia postępowania na wniosek wierzyciela złożony (tu jest problem terminu, bo nie wiadomo, kiedy to ma być, może po wielu latach, ale komisja zaproponowała określenie terminu) przed upływem roku od dnia otrzymania wniosku o wszczęcie egzekucji; w tym celu komornik wyda postanowienie, w którym wezwie dłużnika do uiszczenia należności z tytułu opłat w terminie 14 dni od dnia doręczenia postanowienia. Postanowienie po uprawomocnieniu podlega wykonaniu w drodze egzekucji bez zaopatrywania w klauzulę wykonalności. Ta część jest już powtórzeniem tekstu ustawy nowelizującej.

Senator sprawozdawca poruszył następnie kwestię wejścia ustawy w życie. Zgodnie z wnioskiem strony rządowej i samych komorników, podany termin, iż ustawa wchodzi w życie po upływie trzydziestu dni od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem tych poszczególnych przepisów mających wejść w życie wcześniej, jest, w opinii senatora, terminem mało realnym i wprowadza pewien pośpiech, który być może zdezorganizuje dotychczasowe przepisy przejściowe i charakter pracy komorników. Dlatego też komisja, za aprobatą rządu, zaproponowała, aby ustawa w całości weszła życie z dniem 1 stycznia 2002 r.

Senator P.Ł.J. Andrzejewski odniósł się ponadto do realności trzydniowego terminu od chwili otrzymania wniosku - to znaczy terminu na podjęcie czynności egzekucyjnych niezbędnych dla skutecznego prowadzenia egzekucji, pod sankcją postępowania dyscyplinarnego - przeciwko któremu protestuje środowisko komornicze. Zdaniem senatora, jest on urealniony dlatego, że zawsze istnieje możliwość nienadania temu biegu przez urząd komorniczy z powodu przeszkód prawnych. Na posiedzeniu komisji ustalono z przedstawicielami resortu sprawiedliwości, że przeszkody prawne dotyczą nie tylko stanu prawa materialnego, ale też wymogów formalnych. W związku z tym senator wyraził pogląd, że ta elastycznie stosowana argumentacja pozwala, by w wypadkach, kiedy rzeczywiście występują utrudnienia formalne bądź niemożność wyegzekwowania roszczenia, użyć również tej ekscepcji przewidzianej w dodawanym art. 45 ust. 1.

Podczas przerwy w obradach odbyło się posiedzenie Komisji Ustawodawczej, która ustosunkowała się do wniosków przedstawionych w toku debaty i przygotowała sprawozdanie w tej sprawie. Komisja poparła 9 spośród 16 postulowanych w debacie poprawek.

Zgodnie z Regulaminem Senatu, w pierwszej kolejności przeprowadzono głosowanie nad wnioskiem o odrzucenie w całości nowelizacji sejmowej. Wniosek poparło 27 senatorów, 42 było przeciw, a 3 osoby wstrzymały się od głosu. Wobec wyników głosowania przystąpiono do głosowania nad postulowanymi poprawkami. Ogółem Izba poparła 9 zmian.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 117. posiedzeniu, 24 sierpnia br., i w tym samym dniu została przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 27 sierpnia br., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Zdrowia, Kultury Fizycznej i Sportu oraz Komisji Gospodarki Narodowej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Przedstawiając sprawozdanie Komisji Zdrowia, Kultury Fizycznej i Sportu, senator Sławomir Willenberg poinformował, że rozpatrywana ustawa określa zasady stosowania dopłat ze środków budżetu państwa do oprocentowania kredytów udzielanych przez banki na adaptację pomieszczeń, zakup wyposażenia, aparatury lub sprzętu medycznego oraz środków transportu służących prowadzeniu indywidualnej praktyki lekarskiej, indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej, indywidualnej praktyki pielęgniarek i położnych, indywidualnej specjalistycznej praktyki pielęgniarek i położnych, grupowej praktyki lekarskiej, pielęgniarek i położnych, a także niepublicznych zakładów opieki zdrowotnej.

Ustawa dotyczy dopłat do oprocentowania kredytów udzielanych pracownikom medycznym, jeżeli rozwiązano z nimi umowę o pracę w publicznym zakładzie opieki zdrowotnej po 31 lipca 1997 r. z przyczyn dotyczących pracodawcy, jeżeli są zatrudnieni w publicznym zakładzie opieki zdrowotnej w dniu wejścia w życie ustawy i złożą pisemne oświadczenie o gotowości rozwiązania umowy o pracę, a także jeżeli nie nabyli uprawnień do świadczeń emerytalno-rentowych.

Senator S. Willenberg stwierdził, że podczas posiedzenia komisji uzyskał informację, że w bieżącym roku na ten cel jest przewidziana w budżecie kwota 10 milionów zł, co da możliwość zaciągnięcia kredytu przez tysiąc lekarzy i lekarzy stomatologów oraz pięćset pielęgniarek, położnych i pracowników medycznych.

Sprawozdanie Komisji Gospodarki Narodowej przedstawił senator Kazimierz Drożdż. Senator poinformował m.in., że przewidziane ustawą kredyty mają być udzielane przez Bank Gospodarstwa Krajowego i inne banki, które podpisały z Bankiem Gospodarstwa Krajowego umowy określające zasady udzielania kredytów i ich preferencyjności. Udzielenie kredytu polega na przeznaczeniu z budżetu państwa środków na dopłaty do oprocentowania oraz umarzania kredytów, które deponowane są na rachunku utworzonym w Banku Gospodarstwa Krajowego.

W głosowaniu Senat poparł stanowisko postulowane przez Komisję Zdrowia, Kultury Fizycznej i Sportu oraz Komisję Gospodarki Narodowej i 78 głosami podjął uchwałę w sprawie przyjęcia bez poprawek ustawy o dopłatach do oprocentowania kredytów udzielanych lekarzom, lekarzom stomatologom, pielęgniarkom, położnym i technikom medycznym oraz o umarzaniu tych kredytów.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 117. posiedzeniu, 24 sierpnia br. Do Senatu została przekazana 25 sierpnia br. Marszałek Senatu 27 sierpnia br., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Zdrowia, Kultury Fizycznej i Sportu. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdanie komisji przedstawił senator Andrzej Krzak, który poinformował, że omawiana ustawa ma na celu między innymi zmianę usytuowania Inspekcji Sanitarnej w ramach administracji rządowej. Reforma administracji publicznej wprowadzona w 1999 r. włączyła Inspekcję Sanitarną do tak zwanej administracji zespolonej, działającej pod zwierzchnictwem wojewody lub starosty. Nowelizacja sytuuje organy Inspekcji Sanitarnej jako organy administracji niezespolonej, o pionowej strukturze podporządkowania, uzupełniając zarazem katalog organów takiej administracji w ustawie o administracji rządowej w województwie.

Nowelizacja precyzuje ponadto zadania i cele Inspekcji Sanitarnej. Usuwa z ustawy przepisy uprawniające organy jednostek samorządu terytorialnego do wydawania uchwał wskazujących kierunki działania organów Inspekcji Sanitarnej i poleceń podjęcia przez inspektora sanitarnego określonych działań oraz wyłącza pracowników stacji sanitarno-epidemiologicznych i członków korpusu służby cywilnej zatrudnionych w Głównym Inspektoracie Sanitarnym spośród osób, które mogą ubiegać się o uprawnienia rzeczoznawcy do spraw sanitarno-higienicznych.

Projekt ten, zmieniający art. 30 Karty Nauczyciela, zakładał przywrócenie zasady 75%, która już w karcie, w tym artykule, była zapisana. Mówi ona, że średnia minimalna stawka wynagrodzenia zasadniczego stanowi co najmniej 75% średniego wynagrodzenia nauczycieli. Z tą zasadą związany jest problem wypłaty podwyżek wynagrodzenia w 2000 r. i konieczność ostatniej nowelizacji karty.

Projekt przyjął też zasadę, że niezbędne środki na wynagrodzenia nauczycieli zagwarantowane są przez państwo w części oświatowej subwencji ogólnej jednostek samorządu terytorialnego, a także, że całość płac nauczycieli określana jest przez ministra edukacji narodowej w sztywnym rozporządzeniu, obowiązującym w całym państwie. Samorządy mogą zwiększyć środki na wynagrodzenia nauczycieli ponad kwoty zagwarantowane przez państwo w subwencji. Gwarancje państwa obejmują również płace nauczycieli przedszkoli i pracowników placówek opiekuńczo-wychowawczych. Do dziś jest to zadanie własne samorządów, realizowane ze środków własnych.

Sprawozdawca Komisji Nauki i Edukacji Narodowej przypomniał, że podczas prac w Sejmie z projektu ustawy wycofano zapis o 75% średniego wynagrodzenia nauczycieli, co pozbawiło projekt obywatelski jego zasadniczej części.

Senator J. Masłowski poinformował, że komisja wysłuchała przedstawiciela wnioskodawców prezesa Związku Nauczycielstwa Polskiego Sławomira Broniarza, a także przedstawiciela Ministerstwa Edukacji Narodowej wiceministra Lecha Sprawki. Nieobecny był przedstawiciel Sejmu. S. Broniarz omówił historię tworzenia projektu, jego losy w Sejmie i zwrócił się do komisji z apelem o przywrócenie jego pierwotnej wersji. Stwierdził, że nie rodzi ona skutków finansowych dla budżetu. Przedstawiciel MEN zaprezentował stanowisko rządu. Jest ono zdecydowanie negatywne ze względu na niemożność obliczenia ostatecznych skutków finansowych projektu, a także ze względu na odejście od dotychczasowych zasad ustalania przynajmniej części płac nauczycieli przez poszczególne jednostki samorządu terytorialnego. Według szacunków Ministerstwa Edukacji Narodowej, nie jest możliwe zrealizowanie zasady 75%, nie można też oszacować skutków finansowych jej przywrócenia, również dlatego, że rok szkolny różni się od roku budżetowego.

Objęcie gwarancjami państwa również płac nauczycieli przedszkoli i placówek opiekuńczo-wychowawczych to, według Ministerstwa Edukacji Narodowej, około 1 miliarda 82 milionów zł. Pociąga ono również za sobą konieczność nowelizacji kolejnych ustaw - ustawy o samorządzie gminnym, ustawy o samorządzie powiatowym i szeregu innych, w tym ustawy o opiece społecznej.

Jak poinformował senator J. Masłowski, podczas posiedzenia komisji zgłoszono dwa wnioski. Pierwszy, o przyjęcie ustawy bez poprawek, i drugi - o wprowadzenie poprawki do art. 1 w art. 30 ust. 5 pkt 11 poprzez dodanie dalszej części zdania w brzmieniu następującym: z uwzględnieniem zasady, iż średnia minimalna stawka wynagrodzenia zasadniczego stanowi co najmniej 75% średniego wynagrodzenia nauczycieli, o którym mowa w ust. 3 i 4. Jest to więc powrót do pierwotnej wersji projektu obywatelskiego. Komisja w głosowaniu, przy dwóch głosach za i trzech wstrzymujących się, przyjęła drugi wniosek.

W imieniu Komisji Nauki i Edukacji Narodowej senator zwrócił się o przyjęcie poprawki zawartej w przedstawionym Izbie sprawozdaniu.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 117. posiedzeniu, 24 sierpnia br. Do Senatu została przekazana 25 sierpnia br. Marszałek Senatu 27 sierpnia br., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Nauki i Edukacji Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie, które przedstawił senator Jan Cimanowski.

Senator sprawozdawca przypomniał, że Fundacja "Zakłady Kórnickie" zawdzięcza swe powstanie w 1925 r. darowiźnie Jadwigi z Działyńskich Zamoyskiej i jej syna Władysława Zamoyskiego, którzy cały swój majątek nieruchomy i ruchomy położony w Wielkopolsce oraz w Małopolsce oddali narodowi polskiemu, oraz ustawie sejmowej z 30 lipca 1925 r. o Zakładach Kórnickich. Funkcjonowała ona do czasu wejścia w życie dekretu z 24 kwietnia 1952 r. o zniesieniu fundacji, na mocy którego majątek zniesionych fundacji przeszedł na własność państwa. Rozwiązanie fundacji powołanej przez Sejm Rzeczypospolitej aktem niższego rzędu było niezgodne z prawem.

Fundacja "Zakłady Kórnickie" została nieprawnie rozwiązana, jest chroniona ustawą sejmową, więc powinna być restytuowana. Cele fundacji, nawiązujące do historycznych zapisów ustawowych, głoszą szczytne zasady pracy organicznej i działalności społecznej na rzecz rozwoju rolnictwa, edukacji i kultury ziemi wielkopolskiej. Zlokalizowana w sercu gospodarnej Wielkopolski fundacja może stać się przykładem najlepszego gospodarowania, zgodnego z tradycją wspaniałych patriotycznych rodów Działyńskich i Zamoyskich.

Senator sprawozdawca podkreślił, że majątek, w jaki ma być wyposażona fundacja, to tylko część majątku, który posiadała przed wojną. Nie wchodzą do niego ziemie z terenu Zakopanego oraz należące do Lasów Państwowych i parków narodowych. Dotyczy to tylko i wyłącznie gruntów, które są we władaniu Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa na terenie Wielkopolski, przede wszystkim w Kórniku i jego okolicach. Areał ziemi fundacji będzie wynosił 4 tysiące 200 ha, a jego szacunkowa wartość - około 40 milionów zł.

W imieniu Komisji Nauki i Edukacji Narodowej senator J. Cimanowski zaproponował przyjęcie ustawy sejmowej wraz z postulowanymi przez komisję poprawkami. Dotyczyły one m.in. skrócenia vacatio legis ustawy do 14 dni. W poprawce drugiej - w załączniku nr 2 "Wykaz nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa, w które wyposaża się fundację - Zakłady Kórnickie" zaproponowano skreślenie wyrazów: "Gmina: Stęszew, Obręb: Trzebaw, nr działki 307/9, powierzchnia 1,3577 ha". Powyższa działka jest użytkowana jako ogródki przydomowe. Użytkownikom tych ogródków przysługuje, stosownie do przepisu art. 42 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa, prawo ich nabycia na warunkach preferencyjnych. Przekazanie tej nieruchomości na rzecz fundacji pozbawi użytkowników ogródków przydomowych posiadanego prawa, stąd też nieruchomość ta powinna zostać wyłączona z przekazania na rzecz fundacji. W poprawce trzeciej - w załączniku nr 2 "Wykaz nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa, w które wyposaża się fundację - Zakłady Kórnickie" skreśla się wyrazy: "Gmina: Zaniemyśl, Obręb: Zwola, nr działki 55, powierzchnia 19,2580 ha". Powyższa działka, według danych z wypisu z rejestru ewidencji gruntów, zakwalifikowana jest jako wody płynące, stanowi około 19% powierzchni jeziora Raczyńskiego i jest objęta umową dzierżawy zawartą w dniu 23 maja 2000 r. ze spółką z o.o. "Gospodarstwo Rybackie Miłosław" na okres piętnastu lat. W stosunku do tej nieruchomości mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne oraz przepisy ustawy z 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm 117. posiedzeniu, 24 sierpnia br. Do Senatu została przekazana 25 sierpnia br. Marszałek Senatu 27 sierpnia br. skierowała ją do Komisji Rodziny i Polityki Społecznej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdanie komisji przedstawiła senator Elżbieta Płonka, która przypomniała, że rozpatrywana ustawa była projektem poselskim. Zasadniczym celem projektu było stworzenie mechanizmu ułatwiającego zatrudnianie absolwentom szkół i szkół wyższych, z którymi stosunek pracy w okresie do sześciu miesięcy od dnia ukończenia przez nich szkoły lub szkoły wyższej nawiązuje się po raz pierwszy. Istotą tytułowego ułatwienia zatrudnienia absolwentom szkół jest finansowanie z budżetu państwa składek za absolwentów na ubezpieczenie rentowe w części należnej od płatnika składek oraz na ubezpieczenie wypadkowe lub składki na ubezpieczenie rentowe i wypadkowe należne od ubezpieczonego zobowiązanego do opłacenia składek na własne ubezpieczenie społeczne. W myśl opiniowanej ustawy przepis ten znajduje zastosowanie do absolwentów przez dwanaście miesięcy od dnia nawiązania stosunku pracy. Koszty składek będą zwracane przez starostę pracodawcy zatrudniającemu absolwenta. Objęci tą ustawą są przede wszystkim absolwenci ponadpodstawowych oraz ponadgimnazjalnych szkół publicznych lub niepublicznych, absolwenci szkół wyższych, absolwenci co najmniej dwunastomiesięcznego przygotowania zawodowego odbytego w ramach OHP, absolwenci dziennych kursów zawodowych, absolwenci szkół specjalnych oraz niepełnosprawni, którzy uzyskali uprawnienie do wykonywania zawodu. Dodatkowym warunkiem jest to, aby osoby te podjęły pracę w okresie do sześciu miesięcy od dnia zakończenia nauki, a w odniesieniu do osób zamieszkałych w gminach zagrożonych bezrobociem strukturalnym - w okresie do dwunastu miesięcy, oraz aby było to ich pierwsze zatrudnienie. Ustawą są objęci również ci, którzy podejmują we własnym imieniu działalność gospodarczą i ją wykonują. Przepis w ustawie sugeruje, że chodzi tu także o wszystkie osoby prowadzące działalność gospodarczą.

Senator E. Płonka poinformowała, że komisja zastanawiała się nad ustawą bardzo długo, dlatego że stanowisko rządu jest przeciwne tej ustawie i było przeciwne w trakcie prac sejmowych, a także dlatego, że ustawa obejmuje wszystkich absolwentów, jest to ustawa powszechna, oraz tych, którzy prowadzą działalność gospodarczą. Rząd podaje, że z ośmiuset tysięcy absolwentów, którzy corocznie kończą szkoły i będą kończyć do 2005 r., zarejestrowanych jest około czterystu tysięcy - mniej więcej połowa - a na dłużej zarejestrowanych jest dwieście tysięcy. W związku z tym, że stanowisko rządu w sprawie ustawy przyjętej przez Sejm jest negatywne, komisja zastanawiała się nad możliwością ograniczenia liczby objętych tą ustawą osób będących absolwentami szkół i innych uczelni, tak aby było to możliwe do wykonania i aby to rzeczywiście objęło tych absolwentów i trafiło do tych, którzy są najbardziej zagrożeni długotrwałym bezrobociem. W przyjętym stanowisku Komisja Rodziny i Polityki Społecznej zaproponowała, aby dotyczyło to absolwentów zamieszkałych w powiatach i gminach uznanych za zagrożone szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym - do tego zapisu odnosiła się poprawka pierwsza - a także, by wprowadzić ograniczenia w zapisie o działalności gospodarczej tak, by dotyczył on tylko części absolwentów otwierających działalność gospodarczą.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 117. posiedzeniu, 24 sierpnia br. Do Senatu została przekazana 25 sierpnia br. Marszałek Senatu 27 sierpnia skierowała ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Gospodarki Narodowej przedstawił senator Adam Rychliczek. Senator stwierdził, że rozpatrywana ustawa ma charakter cząstkowy i koncentruje się na problemie relacji działalności telekomunikacyjnej objętej zgłoszeniami do podstawowych interesów państwa. Ustawa, zgłoszona przez grupę posłów, rozszerza katalog wypadków, w których prezes Urzędu Regulacji Telekomunikacji może zgłosić sprzeciw wobec takiego zgłoszenia, o sprawy związane z obronnością, bezpieczeństwem państwa lub bezpieczeństwem i porządkiem publicznym. Oczywiście prezes Regulacji Telekomunikacji zgłasza takowy sprzeciw, otrzymując wcześniej opinię z Urzędu Ochrony Państwa i z Ministerstwa Obrony Narodowej.

Senator A. Rychliczek poinformował, że Komisja Gospodarki Narodowej nie wniosła poprawek, wobec czego proponuje uchwalenie ustawy w brzmieniu proponowanym przez Sejm.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 117. posiedzeniu, 24 sierpnia br. Do Senatu została przekazana 25 sierpnia br. Marszałek Senatu 27 sierpnia br. skierowała ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie, które przedstawiła senator Janina Sagatowska.

Senator poinformowała, że komisja zaproponowała, aby Izba przyjęła przedmiotową ustawę bez poprawek. Ponadto senator przypomniała, że omawiana nowelizacja była przedłożeniem rządowym, którego zasadniczym celem było wprowadzenie zmian w załącznikach nr 2 i 3 w celu zwolnienia od podatku VAT usług dostępu do sieci Internet świadczonych na rzecz szkół, zakładów kształcenia nauczycieli, placówek oświatowych, szkół wyższych, wyższych szkół zawodowych i placówek naukowych Polskiej Akademii Nauk oraz wykreślenia siedmioprocentowej stawki VAT na usługi teleinformatyczne.

W wyniku prac prowadzonych w Sejmie projekt ustawy został zmieniony i uzupełniony o nowe zapisy. Uchwalona przez Sejm ustawa stanowi teraz, że podatnicy będą obowiązani zgłaszać zmiany wprowadzone w zgłoszeniu rejestracyjnym w terminie siedmiu dni od dnia, w którym nastąpiła zmiana. Przyjęto także nowy zapis określający krąg podmiotów, na których ciąży obowiązek podatkowy w zakresie akcyzy. Wprowadzono trzy nowe upoważnienia do wydania rozporządzeń dla ministra właściwego do spraw finansów publicznych. W jednym z nich uprawniono ministra do zwalniania niektórych grup podatników z obowiązku podatkowego, gdyby opodatkowanie zagrażało interesom tych grup podatników lub interesowi publicznemu. W załączniku nr 2 zwolniono od podatku VAT usługi dostępu do sieci Internet świadczone na rzecz szkół, zakładów kształcenia nauczycieli, placówek oświatowych, szkół wyższych, wyższych szkół zawodowych i placówek naukowych Polskiej Akademii Nauk. W załączniku nr 3 wprowadzono siedmioprocentową stawkę VAT na usługi wąskopasmowego dostępu do sieci Internet świadczone na rzecz innych usługobiorców niż wymienieni w załączniku nr 2 poz. 31.

Senator J. Sagatowska stwierdziła, że podczas prac komisji kontrowersje wywoływały zmiana czwarta i zmiana szósta w art. 1. W zmianie czwartej, dotyczącej art. 36 ust. 5, ustawodawca upoważnia ministra właściwego do spraw finansów publicznych do określenia w drodze rozporządzenia innej niż wskazana w ustawie podstawy opodatkowania akcyzą. W kolejnym z omawianych przepisów, w zmianie szóstej, również znajduje się upoważnienie, o którym była już mowa. Jest to propozycja, aby minister mógł zwalniać z obowiązku podatkowego niektóre grupy podatników, których obciążenie zagrażałoby interesom tych grup lub interesowi publicznemu. W tej sprawie podczas prac komisji podnoszono zarzuty o niekonstytucyjności zapisów.

Podczas przerwy w obradach postulowane zmiany rozpatrzyła Komisja Gospodarki Narodowej, która poparła wniosek senatorów P. Abramskiego, T. Rzemykowskiego i M. Waszkowiaka, zmierzający do wprowadzenia siedmioprocentowej stawki podatku VAT na wszystkie usługi dostępu do sieci Internet. Dwie poprawki senator G. Ferenc uzyskały poparcie mniejszości komisji.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 117. posiedzeniu, 23 sierpnia br. Do Senatu została przekazana 24 sierpnia. Marszałek Senatu 27 sierpnia skierowała ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Umowa reguluje, między innymi, następujące zagadnienia: zrównanie ochrony prawnej obywateli jednego państwa na terytorium drugiego państwa, udzielanie pomocy prawnej przez sądy i prokuratury jednego państwa na wniosek właściwych organów drugiego państwa, ułatwienia procesowe, na przykład zwolnienie z kaucji i kosztów, skuteczność orzeczeń jednego państwa na terytorium drugiego, przejęcie ścigania karnego i problematykę ekstradycji.

Zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy z 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu prezes Instytutu Pamięci Narodowej składa Sejmowi i Senatowi raz w roku informację o działalności instytutu.

Po dyskusji przewodniczący obradom wicemarszałek Donald Tusk stwierdził, że Senat zapoznał się z informacją Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu o działalności Instytutu w okresie od 1 lipca 2000 r. do 30 czerwca 2001 r.

Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment