Uważam, że ze względu na niewątpliwe sukcesy tego wybitnego sportowca nie można wspomnianej sprawy traktować jak błąd, pomyłkę, drobne niedopatrzenie. Duże społeczne zainteresowanie znaczkiem, atmosfera sensacji ze względu na błąd w części nakładu i wyjątkowo wysoka cena na rynku kolekcjonerskim pozwalają domniemywać, że sprawa nie jest efektem przypadku. Włączenie się Poczty Polskiej do zestawu reklam na ubiorze sportowca, głośna promocja znaczka przed jego ukazaniem się w sprzedaży i błyskawiczna sprzedaż całego nakładu pozwalają domniemywać, że mogło chodzić, poza interesem Poczty Polskiej, o powstanie wyjątkowo dobrych warunków do interesownego zachowania się także konkretnych osób.

W swoim poprzednim oświadczeniu apelowałem do pana ministra o podjęcie próby ratowania prestiżu rządu wśród obywateli, którzy poprzez swojego parlamentarzystę zgłosili uzasadnione żale co do sposobu traktowania ich jako podatników. Twierdzą, że po prostu nie zasłużyli sobie na tak pogardliwe traktowanie, jakie już raz opisałem, które w gruncie rzeczy, w ich opinii, jest ewidentnym przykładem wstecznego obowiązywania prawa.

Pani minister Ewa Lewicka potwierdza, że "Dziennik Ustaw" z 31 grudnia 2000 r. wprowadzał zmiany prawne obowiązujące już kilka godzin później. Odwoływanie się do publikacji w środkach masowego przekazu zapowiadających nowelizację ustawy jest naprawdę mało poważne. Trybunał Konstytucyjny zabrał już głos w podobnej sprawie, twierdząc jednoznacznie, że minimalne vacatio legis powinno wynosić czternaście dni.

Nadal podtrzymuję stanowisko, że taka polityka pieniężna, przy zachowaniu wysokich stóp procentowych, prowadzi niemalże do eliminacji z rynku gospodarczego tych firm, które są eksporterami i w wypadku których sprzedaż na eksport stanowi nie tylko o ich pozycji na rynku, ale i o możliwości utrzymania się. Obniżenie kursu dolara w stosunku do złotówki prowadzi do rzeczywistej i całkowitej nieopłacalności działania tych przedsiębiorstw, a nadto eliminuje je z konkurencji w stosunku do firm zagranicznych zarówno na rynku krajowym, jak i poza granicami kraju. Polityka taka prowadzi do ewidentnego spadku obrotów zagranicznych po stronie eksportu, a często do zastępowania produktu krajowego produktem z importu. Konsekwencją jest ujemne saldo w handlu zagranicznym i zmniejszone wpływy budżetowe.

Polityka pieniężna Narodowego Banku Polskiego i Rady Polityki Pieniężnej jest antyeksportowa z równoczesnym, choć mam nadzieję że niezamierzonym wsparciem importu. Kurs złotego wobec innych walut - jak już mówiłem, że w szczególności wobec dolara - prowadzi do dekapitalizacji technicznej i technologicznej eksporterów. Po prostu nie stać tych firm nawet na prostą odbudowę swojego potencjału, nie mówiąc o wprowadzeniu nowych i nowoczesnych technik i technologii. Powoduje to również niezadowolenie załóg pracowniczych wobec braku wypełniania przez te podmioty swoich powinności płacowych i socjalnych.

Zmiana polityki pieniężnej zarówno przez Narodowy Bank Polski, jak i Radę Polityki Pieniężnej jest niezbędna i całkowicie uzasadniona. Przemawia za tym nie tylko interes eksporterów, ale również interes polskiego handlu zagranicznego. Niezbędne wydaje się dalsze obniżanie przez Radę Polityki Pieniężnej stóp procentowych o 2-3%. Spowoduje to zahamowanie dalszego wzmacniania się złotówki, obniży koszt kredytu i pozwoli wzmocnić tempo naszego rozwoju gospodarczego.

Szczególnie proszę o kontrolę zasadności zwolnień pracowników i zmian warunków zatrudnienia - to po pierwsze. Jako powód podano tu względy ekonomiczne, ale jednocześnie zatrudniono sześciu pracowników administracyjnych, w tym asystenta prezesa. Po drugie, proszę o sprawdzenie kompetencji nowo zatrudnionych osób. Po trzecie, proszę o kontrolę zasadności oraz formy rozwiązania w trybie pilnym straży przemysłowej i powierzenia ochrony firmie ochroniarskiej, choć na dłuższy czas może to mieć pozytywne efekty ekonomiczne; po czwarte - zasadności wyjazdów prezesa, w tym zagranicznych; po piąte - zasady współpracy z branżowymi związkami zawodowymi, a szczególnie traktowania przewodniczącej tych związków; po szóste - aktualności powołania społecznego inspektora pracy; po siódme - sposobu wycofania wypowiedzenia stosunku pracy w dniu 14 marca i warunków, które miały być spełnione przed tym wycofaniem; po ósme - zasadności zakupu samochodu osobowego, tego, do czego on służy, ile przejechano kilometrów oraz w jaki sposób jest to rozliczane.

Załoga będzie wdzięczna za pilne przeprowadzenie kontroli.

Szanowny Panie Premierze!

Zwracam się do pana premiera z wnioskiem o anulowanie rozporządzenia z dnia 6 listopada 2000 r., dotyczącego wyrażania zgody przez dyrektora generalnego oraz podległych mu dyrektorów regionalnych "Lasów Państwowych" na zbywanie bądź obciążanie lasów i gruntów leśnych skarbu państwa pozostających w zarządzie Państwowego Gospodarstwa Leśnego "Lasy Państwowe". Rozporządzenie dotyczy również umów o odpłatne i nieodpłatne korzystanie z wyżej wymienionego mienia, które winny bezwzględnie zawierać klauzule dopuszczające ich rozwiązanie w związku z wejściem w życie ustawy o reprywatyzacji.

Swoje pierwsze oświadczenie kieruję do pana Bronisława Komorowskiego, ministra obrony narodowej.

Znowelizowana ustawa o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 7 maja 1999 r. wyklucza odroczenie zasadniczej służby wojskowej ze względu na prowadzenie gospodarstwa rolnego przez młodego rolnika. Wraz z wejściem w  życie powyższych uregulowań sytuacja wielu autentycznych rolników stała się dramatyczna oraz rażąca społecznie, rodzi bowiem poczucie niesprawiedliwości u wielu młodych ludzi prowadzących wzorowo kilkudziesięciohektarowe gospodarstwa o rozwiniętej produkcji zwierzęcej.

Zwycięstwem rozsądku było rozporządzenie ministra obrony narodowej z 22 września 2000 r., przenoszące do rezerwy z dniem 13 października 2000 r. niektóre grupy poborowych bez odbycia zasadniczej służby wojskowej. Niestety, dotyczyło to wyłącznie poborowych, którzy przed dniem 1 lipca 1998 r. korzystali z odroczenia zasadniczej służby wojskowej z tytułu prowadzenia gospodarstwa rolnego, opierając się na rozwiązaniach ustawowych obowiązujących przed nowelizacją ustawy z 7 maja 1998 r. W dalszym ciągu pozostaje zatem nierozstrzygnięty problem pozostałych młodych rolników, którzy nie korzystali z odroczeń przed 1 lipca 1999 r. Zostali oni pozbawieni możliwości przeniesienia do rezerwy zgodnie z rozporządzeniem z dnia 22 września 2000 r.

Znowelizowana ustawa wprowadziła jedynie instytucję czasowych odroczeń jednorazowych udzielanych przez wojskowego komendanta uzupełnień na okres od trzech do dwunastu miesięcy ze względu na ważne sprawy osobiste lub rodzinne. W tym wypadku dotyczy to potrzeby załatwienia pilnych spraw związanych z prowadzeniem gospodarstwa rolnego. Z praktycznego punktu widzenia należy domniemywać, że ustawodawca, mając na myśli uregulowania sytuacji ekonomicznej gospodarstwa poprzez czasowe odroczenie służby wojskowej, wychodzi z założenia, iż w  tym okresie rolnik, który będzie przebywał w  wojsku, wykona wszystkie prace i zabiegi polowe na rok następny. Pozostaje jednak subtelny problem, na przykład zwierząt gospodarskich, których w  tej sytuacji trzeba będzie się całkowicie pozbyć lub oddać je w  depozyt.

Realia i specyfika sektora rolniczego oraz osób w  nim zatrudnionych, w  tym wypadku młodych rolników, wymagają od polskiego ustawodawcy wyjątkowego i szczególnego potraktowania. Młodzi rolnicy prowadzący gospodarstwa rolne znacznie lepiej wypełniają swój obowiązek wobec kraju pracując, wzbogacając i przekształcając swoją energią polską wieś, tak aby ich gospodarstwa były zdolne do wytrzymania konkurencji i w ogóle do funkcjonowania.

Z wyrazami szacunku, Lech Feszler.

Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej zostało poinformowane przez wojewodę podlaskiego o braku środków na zadania pomocy społecznej jeszcze w  roku 2000 w  piśmie WS.VI.3010/28/00. Ponadto w  lutym 2001 r. został złożony wniosek dotyczący pilnego zwiększenia planu wydatków budżetowych na rok 2001 z rezerwy celowej budżetu państwa w  poz. 11 i 12 na zasiłki i pomoc w  naturze, na składki ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych oraz na zadania powiatu w  zakresie wydatków na świadczenia dla rodzin zastępczych o kwotę 48 milionów 340 tysięcy zł. Wniosek został złożony dnia 21 lutego 2001 r.

Z wyrazami szacunku, Lech Feszler

Podczas transmisji, przeprowadzanej na żywo przez Program 2 Telewizji Polskiej z pawilonu polskiego na Międzynarodowych Targach Książki w ubiegłym roku w Niemczech, spikerka w rozmowie z przedstawicielem żydowskich literatów o obecności tematyki holokaustu w literaturze polskiej zadała pytanie, które mniej więcej brzmiało następująco: jaki jest wydźwięk moralny udziału w holokauście tych Żydów, którzy ofiarami holokaustu nie byli? Na to żydowski intelektualista odpowiedział, że nawet ci Żydzi, którzy uczestniczyli w holokauście nie w charakterze ofiar, też byli jego ofiarami, bo przez wymuszone posłuszeństwo Niemcom w ten właśnie sposób byli zmuszeni bronić własnego zagrożonego życia.

Zaniepokojona rozpowszechnianymi przez media nieprawdopodobnymi informacjami na temat przeszłości Jedwabnego dwukrotnie złożyłam wizytę w tym miasteczku, przy czym pierwszy raz byłam tam razem z panem posłem Tomczakiem i panem senatorem Chojnowskim. Od bezpośrednich świadków tamtych wydarzeń dowiedziałam się, że żandarmeria niemiecka, z bronią w ręku, wyprowadziła grupę polskich mężczyzn z domów i zmusiła do wyprowadzenia rodzin żydowskich z ich mieszkań. Dowiedziałam się, że żandarmi rozstawili Polaków po obu stronach konduktu Żydów, a sami usytuowali się z tyłu i pędzili jednych i drugich. Potem oddalili się na pewną odległość i fotografowali ludność żydowską oraz ustawionych po jej bokach Polaków. Niemcy fotografowali także moment wyprowadzania Żydów przez Polaków. Uzbrojeni nadzorowali całą tę operację. Od córki właściciela stodoły dowiedziałam się, że do domu jej rodziców przyszedł Niemiec w towarzystwie burmistrza i zażądał od leżącego w łóżku chorego ojca wydania klucza od stodoły. Rozgoryczona kobieta pytała mnie: "Proszę powiedzieć, co by było, gdyby ojciec tego klucza nie dał?"

W książce Grosa napisane jest, że Polacy dokonali aktu spalenia Żydów także w innych miejscowościach ziemi łomżyńskiej, że prześladowali Żydów ze szczególnym okrucieństwem. Mianowicie gwałcili i zabijali kobiety, obcinali języki, obcinali głowy i kopali je po rynku jak piłkę. Zabijali Żydów kamieniami, kijami, nożami, żelaznymi hakami. Topili dzieci i kobiety w miejscowej sadzawce, żywcem zakopywali w ziemi, bo byli, cytuję: "uczeni i wychowywani w przeciągu dziesiątków lat przez czarne duchowieństwo, które na gruncie nienawiści rasowej budowało swoją egzystencję". Ten cytat poddaję pod dogłębną rozwagę polskiej inteligencji - zarówno duchownym, jak i ludziom świeckim.

Bezpośredni świadkowie wydarzeń w Jedwabnem mówili z goryczą, cytuję: "Polacy wychowali sobie wrogów przez to, że ich ratowali". Na przykład w nocy po pogromie Żydów w stodole do jednego z polskich domów przyszedł Żyd Szmul Całka, według książki Grosa - Wasersztajn. Twierdził, że w stodole stracił całą rodzinę i prosił o ukrycie go. Przechowano go przez dwa tygodnie, mimo że Niemcy rozwiesili ogłoszenia, że rodziny polskie ukrywające Żydów zostaną wybite do trzeciego pokolenia. Takich rodzin, które przychodziły z pomocą Żydom ocalonym po pogromie, było w Jedwabnem więcej.

Takie śledztwa, przeprowadzane pod nadzorem pułkownika Józefa Goldberga-Różańskiego, dyrektora departamentu śledczego bezpieki w X pawilonie więzienia na Rakowieckiej, opisuje akowiec Stanisław Krupa w książce "X Pawilon". Na przykład: po obnażeniu przesłuchiwanego sadzano go na nodze taboretu tak, że wchodziła w jego odbyt; wieszano na haku tak przemyślnie, że hak przy najmniejszym poruszeniu wbijał się w odbytnicę; w zimowe noce nagich przesłuchiwanych stawiano na betonowej podłodze i oblewano zimną wodą itd., itd.

Publiczną tajemnicą jest, iż zagraniczne podmioty prowadzące działalność gospodarczą na terenie Polski nie generują dochodów, a w sobie tylko wiadomy sposób wyprowadzają zyski za granicę. Jedną z metod jest nielegalne nadużywanie cen transferowych. Odbywa się to - rzecz jasna - często kosztem polskich spółek, w których zagraniczny podmiot jest udziałowcem lub akcjonariuszem, oraz polskiego fiskusa. Zjawisko to wpływa bardzo destrukcyjnie na inne podmioty krajowe, bulwersuje środowiska gospodarcze i opinię publiczną.

Sygnalizując ten problem, i wskazując na jego bardzo istotne znaczenie, zwracam się do pana premiera o podjęcie kroków prawnych w celu uzdrowienia tej sytuacji. Jest to niezgodne z prawem, z konstytucyjną zasadą równości podmiotów gospodarczych, bowiem firmy krajowe nie mogą stosować takich praktyk, nie mają ku temu możliwości. Jest też krzywdzące dla mniejszości polskich udziałowców czy akcjonariuszy. Poza tym odbywa się to, co jeszcze raz chcę podkreślić, ze szkodą dla fiskusa.

Dnia 1 października 2000 r. weszła w życie znowelizowana ustawa o grach losowych. Jedną z istotnych zmian był zapis uniemożliwiający traktowanie automatów do gier jako zręcznościowych. Wcześniej z tego powodu do skarbu państwa z tytułu niewpłaconych podatków nie wpływała kwota około 1 miliarda 200 milionów zł rocznie. Opieram się tu na danych szacunkowych.

Nie mniej istotną sprawą jest ustalenie z punktu widzenia prawno-karnego motywów postępowania współsprawców tego czynu. Dotychczasowa wiedza i ustalenia dają podstawy do twierdzenia o współsprawstwie niektórych Polaków. Ważną rzeczą byłoby ustalenie: postaw mieszkańców Jedwabnego w okresie okupacji sowieckiej, to jest w latach 1939-1941; roli, jaką oni odegrali w kolaborowaniu z okupantem sowieckim; ofiar, jakie dla ludności polskiej ten okres przyniósł.

Panie Ministrze, w ostatnich miesiącach nasilają się w mym regionie problemy na tle lokalizacji budowy stacji bazowych telefonii komórkowych. W przypadku instalacji wież z urządzeniami tego typu poza terenem zabudowanym, w bezpiecznej kilkusetmetrowej odległości od siedzib ludzkich, konflikty społeczne nie występują. Niektórzy inwestorzy jednak, chcąc ograniczyć koszty przyłączy energetycznych budowy wysokościowych masztów antenowych i ekspertyz budowlano-konstrukcyjnych, starają się je lokalizować w bezpośrednim sąsiedztwie lub wręcz na terenach zamieszkałych. Ostatnio nawet, nie bacząc na protesty miejscowej społeczności, na wieżach kościelnych, w tym w obrębie ścisłej ochrony konserwatorskiej obiektów zabytkowych.

Różne są społeczne reakcje na tego typu działania, uwarunkowane często stylem funkcjonowania miejscowych władz, ale również trybem takiego inwestowania. Pierwsze bowiem lokalizacje wież na terenie zabudowanym czy montaże kilkutonowych urządzeń telefonii komórkowych, na przykład na wieżach kościelnych, budziły społeczne emocje, ale bez większych protestów lokalnych społeczności. W przypadku udziału probostwa w tym procederze życzliwi tłumaczyli ten fakt gospodarnością proboszcza, chęcią stałego podreperowywania coraz skromniejszych budżetów z kościelnych uroczystości czy tacy. Jednak wraz z zagęszczeniem się sieci lokalizacji przekaźników do coraz popularniejszych telefonów komórkowych opinia publiczna zaczęła bacznie przyglądać się temu problemowi.

I tak w Ostrówku koło Wielunia mieszkańcy miejscowego osiedla domków jednorodzinnych zaprotestowali przeciw lokalizacji na przylegającym terenie byłego SKR stacji bazowej tej telefonii. Za sprawą działań miejscowych radnych odbyła się nadzwyczajna sesja rady gminy, która zobowiązała swój organ wykonawczy - zarząd gminy - do wydawania zgody na lokalizację tych urządzeń poza tysiącmetrową strefą ochronną budynków mieszkalnych.

Panie Ministrze, drugi przypadek społecznego sprzeciwu w tej sprawie bezpośrednio dotyczy zakresu działań kierowanego przez pana ministerstwa. Zaistniał on w Lututowie w powiecie wieruszowskim. Wiosną ubiegłego roku miejscowy proboszcz parafii rzymskokatolickiej pod wezwaniem św. Piotra i Pawła bez konsultacji z miejscową społecznością czy choćby z radą parafialną podpisał umowę na montaż na wieży miejscowego zabytkowego kościoła sprzed I wojny światowej stacji przekaźnikowej Ery GSM. Jesienią ubiegłego roku przystąpiono do realizacji umowy, po otrzymaniu stosownych decyzji władz gminy i powiatu, a w bieżącym roku rozpoczęto już - jak mnie poinformowali mieszkańcy Lututowa - pierwsze próby techniczne zainstalowanych urządzeń.

Miejscowa społeczność zaprotestowała przeciw tym instalacjom na świętym, w opinii publicznej, miejscu, bo na kościelnej wieży. Przedstawiciele tej społeczności wysłali pisma pełne troski o stan zabytkowej wieży kościelnej - uszkodzonej w czasie II wojny światowej, a dziś obarczonej nienaturalnym ciężarem kilku ton stali, która burzy harmonię wiejskiej architektury sakralnej - do urzędu gminy w Lututowie, starostwa w Wieruszowie, delegatury łódzkiego urzędu wojewódzkiego w Sieradzu, wojewody łódzkiego, generalnego konserwatora zabytków w Warszawie, Episkopatu Polski, a nawet do nuncjusza apostolskiego w Warszawie, który odesłał pismo do biskupa kaliskiego w celu stosownego rozpatrzenia zgodnie z kompetencjami. Panie Ministrze, niestety, od ubiegłego poniedziałku żadnej odpowiedzi, również od podległego panu ministrowi generalnego konserwatora zabytków, protestujący mieszkańcy nie otrzymali.

Korzystając zatem z praw nabytych przeze mnie za sprawą senatorskiej elekcji, w imieniu mych wyborców z Lututowa przekazuję literalnie następujące pytania: czy w obrębie strefy ścisłej ochrony konserwatorskiej wraz ze strefą ochrony historycznej struktury przestrzennej - na tym terenie znajdują się zabytkowe obiekty sakralne typu kościoły, cerkwie, kaplice, klasztory, cmentarze liczące od dwustu do sześciuset lat i więcej - obcy inwestor może budować na wieżach tych obiektów zabytkowych stacje bazowe telefonii komórkowej ważące ponad 5 t i więcej bez niezależnej ekspertyzy konstrukcyjno-budowlanej biegłego budowlanego? Czy taka budowla stacji bazowych na wieżach tych starych, zabytkowych obiektów, na których dawni budowniczowie nie przewidywali tak dużego dodatkowego obciążenia, może doprowadzić do katastrofy budowlanej i jednocześnie nieodwracalnego zniszczenia dawnego wyglądu zabytkowego obiektu sakralnego?

W związku z brakiem odpowiedzi na pisma kierowane od 13 grudnia ubiegłego roku przez mieszkańców Lututowa, parafian z kościoła pod wezwaniem św. Piotra i Pawła, między innymi do podległego panu ministrowi głównego konserwatora zabytków, oraz rychłym zamiarem rozpoczęcia emisji sygnałów z instalacji na zabytkowej kościelnej wieży proszę o osobiste zainteresowanie się pana ministra tą sprawą. Budzi ona bowiem wiele uzasadnionych, w mym odczuciu, protestów nie tylko w Polsce i nie tylko ludzi wierzących, znawców sztuki i historii, architektów i budowlańców, ale także okolicznych mieszkańców zatroskanych wychowaniem swych dzieci w zdrowiu i poszanowaniu tradycji ojców. Senator Sojuszu Lewicy Demokratycznej Jerzy Pieniążek.

Szanowny Panie Przewodniczący, ostatnio do naszego klubu dotarły autoryzowane informacje od pracowników Kancelarii Senatu, wskazujące na przykłady łamania prawa i działań na szkodę finansów publicznych. Skala nadużyć może sięgać kwoty ponad 200 milionów nowych zł. Z przedłożonych nam danych wynika, że dotacje pieniężne, przekazywane w okresie ostatnich dziesięciu lat przez Kancelarię Senatu RP Stowarzyszeniu "Wspólnota Polska" na opiekę nad Polonią i Polakami za granicą, są niedostatecznie rozliczane, przy czym nagminnie łamane są ustawy o finansach publicznych i zamówieniach publicznych. Daje to przesłanki do przypuszczeń, że znaczne sumy pieniędzy mogą być transferowane z kieszeni podatników do kieszeni niektórych polityków, partii i instytucji.

Senatorowie opozycyjnego SLD, przyjmując do wiadomości zasygnalizowane negatywne zjawiska, a równocześnie nie mając realnego wpływu na tok postępowania Kancelarii Senatu, zwracają się niniejszym do większościowego klubu AWS o solidarne współdziałanie w dążeniu do oczyszczenia z podejrzeń i wyjaśnienia wątpliwości rzucających cień na Wysoką Izbę.

Proszę zatem pana przewodniczącego o umożliwienie, dzięki senackiej większości, gruntownej analizy sytuacji i wnikliwej kontroli prawidłowości wykorzystania na przestrzeni ostatnich dziesięciu lat dotacji dla "Wspólnoty Polskiej". Sprawdzenia, szerszego i głębszego od rutynowych corocznych kontroli, powinna dokonać Najwyższa Izba Kontroli na zlecenie Senatu RP wyrażone odpowiednią uchwałą. Merytorycznym dochodzeniem powinny być objęte między innymi takie sprawy. Po pierwsze, uporczywe, wbrew opiniom MSZ i środowiska polonijnego, finansowanie przez ostatnie pięć lat budowy Domu Polskiego w Wilnie, a zwłaszcza przekroczenie kosztorysu budowy, której koszt wzrósł z 9,5 miliona zł do 22 milionów zł. Po drugie, utrata przez Stowarzyszenie "Wspólnota Polska" hotelu w Czechach wykupionego z dotacji budżetowej. Po trzecie, dokonywanie przez stowarzyszenie lokat kapitałowych z pieniędzy publicznych. Po czwarte, zawieranie przez Kancelarię Senatu i Stowarzyszenie "Wspólnota Polska" umów na zadania inwestycyjne oraz programowe bez wymaganych ustawowo publicznych procedur. Po piąte, dokonywanie przez "Wspólnotę Polską" samowolnych przesunięć otrzymywanych z budżetu środków, przyznawanych na konkretne zadania. Po szóste, zakres respektowania przez "Wspólnotę Polską" zaleceń pokontrolnych NIK, zwłaszcza nakazanego jej zwrotu Kancelarii Senatu kwoty około 1,5 miliona zł. Ponadto powinno się poddać sprawdzeniu szereg szczegółowych kwestii i wyjaśnić ich podłoże oraz skutki dla budżetu. Biorąc pod uwagę fakt, że, jak mi wiadomo, fragmentaryczne informacje o nieprawidłowościach w gospodarowaniu pieniędzmi publicznymi w kontaktach między Kancelarią Senatu RP a Stowarzyszeniem "Wspólnota Polska" przenikają od jakiegoś czasu do opinii publicznej i mediów, konieczne jest zajęcie się sygnalizowaną tu problematyką, bez zbędnej zwłoki, przez uprawnione organy Senatu.

Szanowny Panie Premierze!

Pragnę Pana zainteresować sprawą dotyczącą postrzegania przez urzędników państwowych tak zwanego trzeciego sektora gospodarki, jaki tworzą organizacje pozarządowe. Niedawny precedensowy wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie sporu pomiędzy urzędem skarbowym a Fundacją na Rzecz Nauki Polskiej świadczy o głębokim niezrozumieniu przez instytucje państwa polskiego roli, jaką ten sektor odgrywa w krajach demokratycznych. Z orzeczenia NSA wynika, że posiadane środki finansowe fundacja może lokować jedynie na kontach bankowych. Pomnażanie zgromadzonego kapitału poprzez zakup akcji na giełdzie, a nawet zakup obligacji skarbu państwa zostanie opodatkowane.

W Polsce dotychczas nie znaleziono dla organizacji pozarządowych właściwego miejsca w strukturach życia publicznego i potencjał, jakim dysponują, nie jest odpowiednio wykorzystany. Nie wzrasta też ilość środków budżetowych przekazywanych na realizację zadań publicznych przez te organizacje. Państwo nie podejmuje niemal żadnej aktywności w celu rozwinięcia współpracy ze stowarzyszeniami i fundacjami, wyjątek stanowią organizacje sportowe. Nadal dominuje sposób widzenia fundacji jedynie jako organizacji prowadzącej działalność społeczną i dobroczynną, wspomagającą państwo w niektórych dziedzinach. Nie do przyjęcia jest natomiast pomysł regularnej współpracy przy realizowaniu niektórych zadań publicznych oraz znaczniejszego współfinansowania takich działań proobywatelskich.

W polskim systemie prawnym, regulującym funkcjonowanie organizacji pozarządowych istnieje wiele barier, zwłaszcza dotyczących fundacji. Sytuacja stowarzyszeń jest nieco lepsza. I tak na przykład fundacje nie mają prawa łączyć działalności gospodarczej ze statutową. Brak jest również uregulowań prawnych dotyczących możliwości zwrotu kosztów podróży służbowej wolontariuszom pracującym społecznie lub opłacenia im ubezpieczenia.

Konieczna jest gruntowna reforma prawnych warunków funkcjonowania trzeciego sektora, określenie dokładnego statusu organizacji pozarządowych i uporządkowanie relacji między instytucjami państwowymi a organizacjami pozarządowymi, w tym unormowanie kwestii przekazywania środków finansowych. Należy również uporządkować sprawy związane z działalnością gospodarczą fundacji i stowarzyszeń, stosowaniem ulg podatkowych, prawem pracy i ubezpieczeniami społecznymi, w tym uregulowaniami dotyczącymi pracy ogromnej rzeszy wolontariuszy.

Mimo iż projekt ustawy o współpracy organów administracji publicznej z organizacjami pozarządowymi, o działalności organizacji pozarządowych oraz o zmianie niektórych ustaw jest gotowy, nie trafił dotychczas pod obrady Sejmu. Liderzy organizacji pozarządowych przestali już liczyć na rządową inicjatywę w tej sprawie. W tym czasie nowe rozwiązania prawne wprowadzili nie tylko Węgrzy i Czesi, ale nawet Bułgarzy i Rumuni. U nas projekt ustawy dotychczas nie trafił do parlamentu, mimo iż trzeci sektor jest bardziej rozwinięty niż we wszystkich wymienionych wyżej krajach.

Szanowna Pani Minister!

Byli pracownicy Kopalni Barytu "Boguszów" w Boguszowie-Gorcach zwrócili się do mnie z prośbą o przyjście im z pomocą w sprawie wyjaśnienia kwestii należnego im deputatu węglowego. Deputat przysługiwał im na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1981 r. w sprawie szczególnych przywilejów dla pracowników górnictwa - Karta Górnika.

Mimo iż tylko kilku byłych górników stara się o przysługujący im ekwiwalent, niedopuszczalne jest przeoczenie ustalenia następcy prawnego zlikwidowanego zakładu, gdyż brak jednostki organizacyjnej nie może być przyczyną niewypłacania należnych świadczeń dla byłych pracowników, emerytów i rencistów Kopalni Barytu "Boguszów".

Posiadamy wprawdzie morskie przejścia graniczne, ale transport drogą morską jest nieopłacalny. Nasze huty znajdują się na południu kraju, ale im dłuższa droga, tym większe koszty. Możemy więc importować złom wyłącznie ze wschodu Europy. Na zachodzie nikt nie chce sprzedawać złomu. Niemcy, którzy posiadają duże nadwyżki złomu, wolą go jednak przechowywać, gdyż jego wartość w Europie Zachodniej została dostrzeżona stosukowo wcześnie.

Mimo że cło zostało utrzymane, w wyniku protestów importerów złomu co roku jest systematycznie zawieszone na początku stycznia. W tym roku rząd z ponad miesięcznym opóźnieniem zawiesił cło wwozowe od 5 lutego bieżącego roku. Wydawałoby się, że sytuacja została unormowana, gdyby nie informacja, że nagle Rosja bez żadnego powodu postanowiła od 3 marca bieżącego roku zamknąć drogi kolejowe dla pociągów ze złomem. Zdenerwowani są zarówno importerzy złomu, jak i ich partnerzy ze Wschodu.

Czy według Pana Ministra sprawa nie jest aż tak ważna, jak podkreślają importerzy złomu? Czy prawdą jest, iż może zabraknąć surowca dla naszych hut? Czy w interesie naszej gospodarki nie należałoby jak najszybciej rozpocząć negocjacji ze stroną rosyjską w sprawie otwarcia dróg kolejowych dla pociągów ze złomem?

Szanowny Panie Wicepremierze!

Ponownie chcę zwrócić Pana uwagę na nasilające się w ostatnim czasie trudności na rynku pracy oraz na znaczny wzrost bezrobocia w Wałbrzychu i regionie. Rada Miejska w Wałbrzychu, zaniepokojona zaistniałą sytuacją, zwróciła się do parlamentarzystów naszego regionu o pomoc, gdyż podejmowane dotychczas działania systemowe okazały się mało skuteczne w likwidacji tego zjawiska.

W opinii samorządowców działania organów odpowiedzialnych konstytucyjnie za realizację polityki wewnętrznej kraju, zmierzające do pełnego i produktywnego zatrudnienia, są niewystarczające. Nadal istnieją zagrożenia, do których należy zaliczyć, po pierwsze, przeciągające się uzgodnienia z partnerami społecznymi dotyczące nowelizacji kodeksu pracy, po drugie, brak ujednolicenia stawek podatku dochodowego dla wszystkich podmiotów gospodarczych i występujące zróżnicowania w ich wysokości w zależności od formy prawnej prowadzonej działalności gospodarczej, i po trzecie, reorganizację urzędów pracy oraz związane z nią ograniczenie wydatków na aktywne formy walki z bezrobociem, brak nowych rozwiązań ustawowych i jednolitych, właściwych do wielkości stopy bezrobocia na danym terenie zasad ustalania dotacji z Funduszu Pracy.

Sądzę, że najwyższy czas zasiąść do stołu negocjacyjnego i zacząć publiczną dyskusję między władzą publiczną a przedstawicielami nauki, biznesu oraz organizacji związkowych i pozarządowych dla opracowania skutecznej polityki przeciwdziałania bezrobociu. Pomocne mogą być w tych działaniach doświadczenia oraz programy zwalczania bezrobocia krajów Unii Europejskiej. Należy przyspieszyć prace nad identyfikacją obszarów dostosowania prawa, które mogą stwarzać problemy dla małych i średnich przedsiębiorstw, oraz przygotować plan wsparcia przystosowania tych przedsiębiorstw do warunków unijnych.

Informując o trudnej sytuacji w naszym regionie, apeluję o podjęcie zdecydowanych kroków ograniczających skalę zjawiska bezrobocia. Oczekuję, że w najbliższym czasie zostanie przyjęty pakiet rozwiązań, w tym zmian legislacyjnych, zmierzających do poprawy sytuacji na rynku pracy. Proszę o przekazanie informacji w tej sprawie w terminie ustawowym.

Zwracam się do Pana w kwestii dotyczącej przemysłu porcelanowego, zlokalizowanego w Wałbrzychu i  Jaworzynie Śląskiej. Prezesi zarządów tych przedsiębiorstw zwrócili się do mnie, informując o nasileniu się w ostatnim okresie bardzo niekorzystnych tendencji makroekonomicznych, w jakich przyszło funkcjonować przedsiębiorstwom produkującym porcelanę stołową w Polsce.

c) brak jakichkolwiek barier w imporcie wyrobów porcelanowych i ich ceramicznych substytutów, szczególnie azjatyckich, często o dużo gorszej jakości, lecz konkurencyjnej cenie.

Przemysł porcelanowy z rejonu Wałbrzycha dość pomyślnie przeszedł pierwszy okres transformacji z początku lat dziewięćdziesiątych, głównie dzięki wysokiemu eksportowi do Europy Zachodniej i USA oraz zdolnościom adaptacyjnym kadry kierowniczej i załóg. Obecnie przedsiębiorstwa wyczerpały możliwości niwelowania kumulujących się niekorzystnych warunków makroekonomicznych. Zdaniem przedstawicieli tych przedsiębiorstw działania rządu, a właściwie ich całkowity brak, oraz obecna polityka monetarna są szkodliwe dla producentów, gospodarki i społeczeństwa.

Przedsiębiorcy oczekują od rządu rzeczywistych, jak stwierdzają, a nie markowanych, działań proeksportowych, w tym dostępu do preferencyjnych kredytów eksportowych oraz interwencji w ochronie polskich producentów poprzez ograniczenia importu porcelany i ceramicznych naczyń stołowych będących ich substytutem, na przykład poprzez ustalenie kontyngentu bądź ceł importowych. Zainteresowani oczekują także znaczniejszego obniżenia stóp procentowych przez Radę Polityki Pieniężnej  i zahamowania napływu kapitału spekulacyjnego. Według nich powyższe działania doprowadzą do weryfikacji i urealnienia kursów walutowych, do określenia realnej wartości złotego i rzeczywistego poparcia polskiego eksportu i eksporterów.

Będąc żywotnie zainteresowany utrzymaniem miejsc pracy w dawnym województwie wałbrzyskim, pragnę wyrobić sobie pogląd na przedstawione kwestie i przyczynić się do uratowania istniejących jeszcze zakładów pracy. Niewątpliwie pomocne w tym będzie stanowisko właściwego resortu. Oczekuję informacji w tej sprawie, a szczególnie odnośnie do tego, jakie działania podejmuje rząd polski, aby chronić polskich producentów i stworzyć im właściwe warunki do eksportu swoich produktów.

Oświadczenie skierowane do ministra pracy i polityki społecznej Longina Komołowskiego

Szanowny Panie Wicepremierze!

Według przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 września 2000 r. w sprawie rodzin zastępczych (DzU nr 83 z 2000 r., poz. 939) pomoc pieniężna na częściowe pokrycie kosztów utrzymania dziecka umieszczonego w rodzinie zastępczej przysługuje poszczególnym rodzinom w różnej wysokości, w zależności od dochodu rodziny. Dotyczy to w szczególności rodzin określonych w ustawie z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (tekst jednolity DzU nr 64 z 1998 r., poz. 414) w art. 33e ust. 1, które na podstawie przepisów kodeksu rodzinnego i opiekuńczego mogą być zobowiązane do dostarczania środków utrzymania, to jest dziadkowie i rodzeństwo.

Od stycznia bieżącego roku straciły ważność wszystkie umowy w sprawie przyznania rodzinom zastępczym pomocy pieniężnej, zawarte przed dniem 1 stycznia 2000 r. Zgodnie z obowiązującymi przepisami zostały zawarte nowe umowy. Na tej podstawie znaczna część rodzin zastępczych spokrewnionych z dzieckiem otrzymała nowe decyzje administracyjne, które pozbawiły te rodziny dużej części środków na utrzymanie dzieci wychowujących się w tych rodzinach. Spowodowało to kolejną falę rozgoryczenia i niezadowolenia wśród opiekunów dzieci. Podejmując się tej trudnej pracy wychowywania dzieci, których rodzice zmarli bądź je porzucili, mieli prawo liczyć na pomoc państwa i oczekiwać, że wraz ze wzrostem kosztów utrzymania, wychowania i wykształcenia dzieci, środki na ten cel będą rosły, a nie malały. Takich gwarancji mogli oczekiwać od rządu premiera Jerzego Buzka, który na każdym kroku podkreśla, iż prowadzi politykę prorodzinną. Tak wiele mówi się w mediach, iż tylko rodzina zastępcza może stworzyć odpowiednie warunki do wychowania dziecka, a żadna placówka opiekuńcza, nawet najlepsza, nie zapewni dzieciom rodzinnego ciepła.

Gros rodzin zastępczych, określonych w ustawie o pomocy społecznej w art. 33e ust. 1, to przede wszystkim dziadkowie, ludzie starsi i schorowani, którzy z czysto ludzkich pobudek podejmują ponownie trudną rolę rodziców mimo dodatkowych kosztów związanych z wychowaniem przygarniętych dzieci. Ich rozgoryczenie jest zrozumiałe w obliczu ciągle pogarszających się warunków bytowych rodzin.

Zobowiązanie do dostarczania środków utrzymania ciążyło na dziadkach również przed 31 grudnia 2000 r., jednak pomoc państwa była w niektórych przypadkach trzykrotnie wyższa niż przyznane w bieżącym roku środki dla tych rodzin.

Oczekuję na odpowiedź w tej sprawie, a wraz ze mną około dwieście czterdzieścioro moich dzieci z rodzin zastępczych z Wałbrzycha.

Nowelizacji wymagają przepisy regulujące kwestię dostępności do środków Funduszu Pracy dla przedsiębiorców tworzących stałe bądź okresowe miejsca pracy. Dotychczasowe zasady obarczone są wadą nadmiaru uznaniowości, wyrażającą się w niepewności ich przyznania i terminu przekazywania środków. Byłoby zasadne, aby kompetencje do ustalania polityki dysponowania tymi środkami przekazano na szczebel powiatu. Ustawowo nałożona na powiaty odpowiedzialność za stan rynku pracy i poziom bezrobocia wymaga bowiem wyposażenia powiatów w realne narzędzia przeciwdziałania bezrobociu.

Konieczne jest wyposażenie regionów, a za ich pośrednictwem powiatów i gmin w środki umożliwiające finansowanie zadań o charakterze publicznym warunkujących rozwój gospodarczy. Za niezbędny trzeba uznać powrót do koncepcji szczególnych rozwiązań, w tym finansowego wspierania rozwoju gospodarczego obszarów zdegradowanych, do jakich należy powiat wałbrzyski.

Obecnie rola urzędów pracy ograniczyła się jedynie do rejestracji bezrobotnych oraz wypłacania zasiłków dla bezrobotnych, którym one przysługują. W praktyce urzędy pracy nie dysponują żadnymi ofertami pracy. Sytuacja ta powoduje nie tylko frustrację bezrobotnych, ale również urzędników, którzy są bezsilni, nie mogąc przedstawić żadnej propozycji pracy. Stan taki nie może utrzymywać się przez dłuższy czas.

Likwidator "Wałbrzyskich Kopalni Węgla Kamiennego" zwrócił się do mnie ze sprawą związaną z zarządem lokalami, stanowiącymi własność skarbu państwa. Kopalnie dysponują tysiącem dziewięcioma lokalami mieszkalnymi, w których zamieszkuje dwa tysiące siedemset pięćdziesiąt dziewięć osób. Jest to stara substancja mieszkaniowa, powstała na początku XX wieku. W lokalach tych zamieszkują byli górnicy i członkowie ich rodzin, w większości ludzie ubodzy. Często jedynym dochodem tych rodzin jest zasiłek z miejskiego ośrodka pomocy rodzinie.

Zgodnie z ustawą z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (DzU z 1998 r. nr 120, poz. 787 z późn. zm.) rodziny te otrzymują dodatki mieszkaniowe na zasadach i w wysokości określonej powyższą ustawą.

Przyznawany dodatek mieszkaniowy w praktyce dzielony jest na dwie części, z których jedna płatna jest bezpośrednio do zarządcy przez właściwy organ opieki społecznej, a druga w formie ryczałtu przekazywana jest do uprawnionego lokatora z przeznaczeniem na zakup opału i opłatę energii elektrycznej.

Likwidator WKWK sugeruje, jako właściwe rozwiązanie, zmianę ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych. Zmiana powinna iść w kierunku zapewnienia, że zarządca otrzyma całą należność czynszową, albowiem w przypadku wysokiego czynszu kwota przekazywana zarządcy lokali mieszkalnych niejednokrotnie nie pokrywa całości czynszu, a najbardziej ubodzy lokatorzy nie są w stanie dopłacić różnicy pomiędzy przyznanym dodatkiem mieszkaniowym a należnym czynszem. Z drugiej strony sytuacja taka powoduje, że jeżeli lokator nie reguluje tej różnicy na bieżąco, to wypłata dodatku zostaje wstrzymana, a zarządca obowiązany jest zwrócić otrzymaną kwotę dodatku. Sytuacja taka jest niekorzystna zarówno dla lokatorów, których zaległości czynszowe rosną, jak i dla zarządców, którzy nie otrzymują czynszu, a tym samym nie dysponują środkami pieniężnymi na remonty substancji mieszkaniowej.

Oczekuję stanowiska resortu w tej sprawie.

Od stycznia bieżącego roku podatnicy, których ubiegłoroczny obrót przekroczył 40 tysięcy zł, powinni zakupić i zainstalować kasę fiskalną, rejestrującą obroty firmy. Co roku obniżany jest pułap obrotów zobowiązujących podatnika do zakupu kasy fiskalnej. Nasuwa się jednak pytanie, po co małemu przedsiębiorcy kasa fiskalna, skoro jest to dla małej firmy zbyt kosztowny wydatek. Korzyści wynikające z tego przedsięwzięcia są również wątpliwe, bo jeżeli mała firma współpracuje z dużą, to i tak musi wszystkie dokumenty prowadzić bardzo szczegółowo. Gdy natomiast zgłoszą się drobni, indywidualni klienci, może - jeśli tylko zechce - sprzedać towar poza kasą fiskalną i obrotu nie udokumentować.

Zakup kasy fiskalnej jest dla podatnika wydatkiem rzędu 2 tysięcy zł, ale jeśli podatnik spełni wszystkie wymagania (zwłaszcza dotyczące terminów), to urząd skarbowy zwróci mu połowę ceny. I tu pojawia się kolejny absurd. Przecież to nie producent ani sprzedawca kas zwraca podatnikowi połowę ceny zapłaconej za zakupione urządzenie, lecz urząd skarbowy, a więc wszyscy pozostali podatnicy.

Daję ten problem pod rozwagę i oczekuję stanowiska resortu w tej sprawie.

Obowiązujący wzorzec formularza rozliczeń podatkowych powoduje, że dla tych, którzy chcą kupić nowe mieszkanie albo dom, oszczędzanie w kasie mieszkaniowej przestaje być opłacalne. Ulgę za oszczędzanie w kasie mieszkaniowej trzeba będzie zwracać fiskusowi. Błąd uderzy przypuszczalnie w kilka tysięcy podatników, którzy oszczędzali w kasie mieszkaniowej, a oszczędności przekazali na budowę domu lub mieszkania. Dokładna analiza druku PIT-D pokazuje, że dwukrotnie zastosowano zmniejszenie przysługującej ulgi z racji oszczędzania w kasie.

Wątpliwości budzą pozycje: 67 i 93. Jeżeli podatnik oszczędzał w kasie mieszkaniowej, a następnie wpłacił te pieniądze na nowe mieszkanie i zgodnie z instrukcją wypełni załącznik PIT-D, to może się okazać, że w praktyce ulga podatkowa mu nie przysługuje albo jest dużo mniejsza niż to wynika z ustawy. Ministerstwo Finansów twierdzi podobno, że PIT-D jest poprawny i w swej konstrukcji odzwierciedla obowiązujące przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy obecnej interpretacji Ministerstwa Finansów, wszyscy oszczędzający w kasach mieszkaniowych, aby na przykład w przyszłym roku kupić nowe mieszkanie, powinni wycofać pieniądze. W takiej bowiem sytuacji oszczędzanie w kasie traci sens.

Szefowie kas mieszkaniowych oraz podatnicy liczą, że Ministerstwo Finansów zmieni zdanie w sprawie interpretacji sposobu odliczania wydatków mieszkaniowych w formularzu PIT-D za 2000 r.

Oczekuję na stanowisko resortu w tej sprawie.

Od stycznia bieżącego roku urząd skarbowy nie pobiera opłat skarbowych od czynności cywilnoprawnych zgodnie z zapisem w ustawie z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (DzU nr 86 z 2000 r., poz. 959). W myśl obowiązujących przepisów urząd skarbowy odmawia przyjęcia wyżej wymienionej opłaty, stojąc na stanowisku, iż od omawianych czynności nie należy się opłata skarbowa, i przytacza art. 11 wyżej wymienionej ustawy z dnia 9 września 2000 r. Jednocześnie dla wydziału komunikacji, zgodnie z §6 ust. 2 rozporządzenia ministra transportu i gospodarki morskiej z dnia 19 czerwca 1999 r. w sprawie rejestracji i oznaczenia pojazdów (DzU nr 59, poz. 632 z późn. zm.), bez zmiany pozostaje tryb wniesienia adnotacji właściwego urzędu skarbowego zamieszczonej w dowodzie własności, że jest on zwolniony lub nie podlega tej opłacie.

Urząd skarbowy odmawia umieszczania takich informacji, stojąc na stanowisku, iż od omawianych czynności nie pobiera się opłat skarbowych, a w związku z tym nie może on dokonywać żadnych adnotacji, i przytacza ustawę z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych. W tym momencie następuje niespójność przepisów ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych i rozporządzenia ministra transportu i gospodarki morskiej z dnia 19 czerwca 1999 r. w sprawie rejestracji i oznaczenia pojazdów. Powyższa niezgodność aktów prawnych powoduje niezadowolenie petentów wydziału komunikacji i utrudnia pracę urzędnikom. W zaistniałej sytuacji jedynym rozwiązaniem wydaje się doprowadzenie przepisów do zgodności poprzez zmianę rozporządzenia w rozdziale 2 §6 ust. 2. Ewentualnie należałoby przekazać do urzędów niższego szczebla jednolitą interpretację przepisów obu aktów prawnych.

Oświadczenie skierowane do ministra transportu i gospodarki morskiej Jerzego Widzyka

Szanowny Panie Ministrze!

W dniu 6 marca bieżącego roku dziennik "Rzeczpospolita" w dodatku "Dobra Firma" zamieścił artykuł pt. "Kostka ministra". Z treści artykułu wynika, że kierowany przez Pana resort zamierza wydać rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać samochody dostawcze. Proponowane przez resort określenie samochodu dostawczego, w którego ładowni zmieści się sześcian o boku co najmniej sześćdziesięciocentymetrowym, spowoduje, że pojazdy nie spełniające tego kryterium otrzymają świadectwa homologacji jako samochody osobowe. Zakup takich samochodów przez firmę nie będzie upoważniał do odliczania podatku VAT. Będzie to kolejne ograniczenie w nabywaniu aut dostawczych przez przedsiębiorców.

Przedstawiciele zarządu Stowarzyszenia Oficjalnych Importerów Samochodów (SOIS) są przeciwni zaostrzaniu przepisów dotyczących warunków technicznych pojazdów. Chcą, by nadal stosowano zasady obowiązując w Unii Europejskiej. Sześcian będzie zaporowym kryterium, które nie obowiązuje w żadnym z państw UE.

Oczekuję stanowiska resortu w tej sprawie.

Analiza ustawy budżetowej na 2001 r. w części dotyczącej Funduszu Pracy wskazuje bowiem, iż urzędy pracy - przyjmując za punkt odniesienia wyliczenie dokonane dla województwa mazowieckiego - dysponować będą środkami przeznaczonymi na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu w wysokości 45% limitu przewidzianego na ten cel w ustawie budżetowej na rok ubiegły. Nadto 90% tej i tak bardzo ograniczonej kwoty przeznaczone być musi na uregulowanie zobowiązań starostów zaciągniętych wobec partnerów rynku w roku 2000.

Biorąc pod uwagę stale rosnący poziom bezrobocia na terenie województwa mazowieckiego (trzysta dwa tysiące ośmiuset czterdziestu siedmiu bezrobotnych zarejestrowanych w powiatowych urzędach pracy według stanu na dzień 31.01.2001 r.) oraz skalę problemów społecznych z niego wynikających, nasuwa się oczywisty wniosek, iż do dyspozycji służb zatrudnienia w roku bieżącym pozostanie jedynie symboliczna kwota. Nie pozwoli ona na zaspokojenie najbardziej elementarnych potrzeb, tym samym uniemożliwiona zostanie realizacja wszelkich działań w ramach programów przeciwdziałania bezrobociu, przygotowywanych przez Wojewódzki Urząd Pracy w Warszawie.

Zauważyć nadto należy, iż makroekonomiczne założenia przyjęte w toku projektowania budżetu państwa na rok 2001 zakładały, iż stopa bezrobocia w skali ogólnokrajowej nie przekroczy wskaźnika wynoszącego na koniec roku 15,4% . Biorąc pod uwagę fakt, że już w lutym bieżącego roku stopa bezrobocia przekroczyła 16%, wyrazić należy uzasadnioną obawę co do możliwości finansowania wszelkich świadczeń o charakterze obligatoryjnym przez powiatowe urzędy pracy w II półroczu.

Sygnalizuję również, iż wprowadzenie w życie z dniem 1 stycznia 2000 r. istotnych zmian w ustroju administracji publicznej i zniesienie hierarchicznego podporządkowania powiatowych urzędów pracy wojewódzkim urzędom pracy zmieniło - w zdecydowanie niekorzystnym kierunku - dotychczasowe zasady finansowania służb zatrudnienia. Środki Funduszu Pracy przeznaczone na finansowanie zadań ustawowych wojewódzkich i powiatowych urzędów pracy przekazywane są bowiem od dnia 1 stycznia 2000 r. według algorytmu określonego w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 14 grudnia 1999 r. (rozporządzenie w sprawie algorytmu przekazywania środków Funduszu Pracy samorządom wojewódzkim i powiatowym, DzU nr 109, poz. 1237).

Przepisy wspomnianego wyżej rozporządzenia nie przewidziały natomiast jakichkolwiek środków Funduszu Pracy na realizację przez samorządy województw programów przeciwdziałania bezrobociu oraz na prowadzenie regionalnej polityki rynku pracy.

Opracowany ostatnio w Ministerstwie Pracy i Polityki Socjalnej projekt zmiany algorytmu przekazywania środków Funduszu Pracy w najmniejszym stopniu nie zmienia tej niekorzystnej sytuacji. Polityka resortu pracy, zakładająca w istocie dalsze uszczuplenie środków Funduszu Pracy przekazywanych samorządom województw na realizację zadań z zakresu aktywnego przeciwdziałania bezrobociu, jest szczególnie znamienna w świetle deklaracji zawartej w "Narodowej Strategii Wzrostu Zatrudnienia i Rozwoju Zasobów Ludzkich w latach 2000-2006", która stanowi, że samorządy województw - jako partnerzy realizacji strategii i podmioty odpowiedzialne za prowadzenie regionalnej polityki rynku pracy - winny być wspierane finansowo przez administrację rządową.

Zwracam się zatem do Pana Premiera z apelem o podjęcie niezwłocznych działań mających na celu nowelizację ustawy budżetowej na 2001 r. w kierunku odczuwalnego podwyższenia kwot Funduszu Pracy przeznaczonych na realizację zadań powiatowych urzędów pracy i samorządu województwa mazowieckiego w zakresie przeciwdziałania bezrobociu oraz kreowania wojewódzkiej polityki rynku pracy.

Szanowny Panie Ministrze!

Jak Panu zapewne wiadomo, od ubiegłego roku trwa proces likwidacji 15. Dywizji Zmechanizowanej, a także innych jednostek stacjonujących w Olsztynie i województwie warmińsko-mazurskim (pułk Jednostek Nadwiślańskich, Centrum Szkolenia Uzbrojenia i Elektroniki). Problem polega na tym, że zlikwidowana ma zostać również orkiestra reprezentacyjna 15. Dywizji Zmechanizowanej - skądinąd bardzo dobra, uhonorowana w ubiegłym roku pucharem ministra obrony narodowej.

Jeśli się weźmie pod uwagę długą, bo pięćdziesięciodwuletnią, i bogatą historię orkiestry, a także jej liczne osiągnięcia, to decyzja o rozwiązaniu oznacza niepowetowaną stratę. Orkiestra ta ma bardzo dobrą salę prób, nowe umundurowanie i bardzo dobre instrumenty. Swoimi występami muzycy od wielu lat uświetniają państwowe uroczystości, patriotyczne i okolicznościowe wiece w całym województwie. Faktyczny koszt utrzymania orkiestry to w zasadzie pensje dla dwudziestu pięciu osób i rachunki za energię elektryczną. Poza tym decyzja o rozwiązaniu orkiestry oznaczać będzie kolejnych dwudziestu pięciu bezrobotnych w województwie, gdzie bez pracy jest co trzeci mieszkaniec. W konsekwencji wiąże się to ze znacznym pogorszeniem poziomu życia rodzin każdego z członków orkiestry.

Janusz Lorenz

Oświadczenie skierowane do prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego

Wie Pan również, że hitlerowska machina zagłady działała - jak ostatnio się dowiedzieliśmy - z komputerową precyzją. To z tej przyczyny oszukanie niemieckiego urzędnika czy esesmana było takie trudne. Polscy księża, urzędnicy i wszyscy, którzy współczuli Żydom, ryzykując własnym życiem, ratowali ich przed zagładą. Czy w ich imieniu, również chce Pan przepraszać dzisiejsze pokolenie Żydów? Czy zdaje Pan sobie sprawę z rangi Pańskich przeprosin? Przecież one mogą stać się "fałszywym drogowskazem" dla następnych pokoleń!

Czy Pan ma prawo?

Ja myślę, Panie Prezydencie, że gwoli sprawiedliwości świat wolałby zamiast tych przeprosin zapoznać się z wyrokami suwerennych sądów,  które nigdy nie zapadły w tej sprawie. I to Pańscy protoplasci polityczni ponoszą za to winę! Czy nie powinien Pan dołożyć wszelkich starań, by pomimo wszystko, postawić winnych, jeżeli nie na prawdziwym, to przynajmniej na moralnym szafocie?

Szuka się już pretekstów do zamierzonej likwidacji Senatu po ewentualnym sukcesie wyborczym SLD. Należy do nich zaliczyć ostatnie wystąpienie senatorów SLD, którzy będąc w Senacie w zdecydowanej mniejszości i nie mając większego wpływu na jego decyzje, starają się deprecjonować, a nawet szkalować jego działalność. Tym razem obiektem ich ataku stała się Kancelaria Senatu, z której rzekomo w sposób niekontrolowany miały wypływać pieniądze z nadużyciem obowiązujących przepisów prawnych. Pieniądze te miały się dostawać w prywatne ręce i kieszenie, jak wyrazili się senatorowie SLD.

W sposób brutalny zostało zaatakowane Stowarzyszenie "Wspólnota Polska", które tak znacząco i z tak wielkimi sukcesami zapisało się w historii utrzymania więzi z Polonią zagraniczną, zwłaszcza na Wschodzie - w Kazachstanie, na Ukrainie, Białorusi, Litwie i Łotwie, niosąc zamieszkującym tam Polakom pomoc i ułatwiając im powrót do kraju.

Tę piękną akcję humanitarną SLD stara się storpedować przez insynuowanie rzekomych nadużyć. Swoje lisie zamiary, łatwe do rozszyfrowania, ubierają w owczą skórkę mówiąc, że leży im na sercu dobro Polonii zagranicznej i jej kontakty z macierzą. Jak zwykle są oni mistrzami obłudy, gdyż pod pozorem dbania o pieniądze podatników starają się zdyskredytować piękną akcję naszego Senatu wywodzącą się z głębokiego patriotyzmu i z chęci choćby częściowego wyrównania wielkich krzywd wyrządzonych naszym rodakom przez władze komunistyczne. Obecnie jednak ich spadkobiercy, którym nie w smak jest wyciąganie tych krzywd na światło dzienne, starają się całą tę akcję pomocy zohydzić i obrzucić błotem przez insynuowanie kradzieży pieniędzy publicznych.

Wszystko to ma jeden cel - jest nim znalezienie pretekstu do likwidacji Senatu, bo panu Millerowi nie podoba się jego działalność. Obawia się on, że SLD nie zdobędzie w Senacie większości w przyszłych wyborach, dąży więc do jego likwidacji. Nie przebiera się więc w środkach w myśl stosowanej przez nich starej zasady, że cel uświęca środki, że wszystkie środki są dobre, by zniszczyć politycznego przeciwnika. Ich nauczyciele stosowali je wobec naszych bezbronnych rodaków wywożonych na nieludzką ziemię, w bezkresną syberyjską przestrzeń.

Dlatego według SLD trzeba o tym zapomnieć, bo przecież zniekształca to ich logo wyborcze i może być źle odebrane przez ich potencjalnych zwolenników. Najwygodniej byłoby dla nich wszystko to przykryć warstwą niepamięci, tak jak było w PRL, zapomnieć o mordzie katyńskim, cmentarzach wojskowych, o syberyjskich kopalniach, gdzie pracowali i ginęli nasi rodacy, o rodakach i ich potomkach żyjących w tragicznych warunkach i pragnących wrócić do kraju.

Oświadczenie skierowane do ministra transportu i gospodarki morskiej Jerzego Widzyka

Szanowny Panie Ministrze!

senator RP
Wiesław Pietrzak

Fundamentalną sprawą dla rozwoju Tarnowa jest poprawa infrastruktury drogowej w mieście - budowa nowych dróg i remonty nawierzchni. Kwestia ta dotyczy w dużej mierze głównych arterii komunikacyjnych miasta, między innymi ulicy Krakowskiej, która jest zachodnią drogą wyjazdową z miasta. Konieczność lepszego udrożnienia głównej arterii komunikacyjnej miasta oraz wiążące się z tym kwestie bezpieczeństwa kierowców i pieszych nakazują kontynuowanie prac między innymi przy ulicy Krakowskiej. Związane z tym koszty nie są możliwe do udźwignięcia wyłącznie przez lokalny samorząd.

Obecny Zarząd Miasta Tarnowa za priorytetową w okresie bieżącej kadencji uznał sprawę budownictwa drogowego i tę politykę konsekwentnie realizuje. Tuż po ukonstytuowaniu rozpoczęto tworzenie strategii, której celem miała się stać poprawa stanu dróg i komunikacji w obrębie Tarnowa. Patrząc z perspektywy ponadosiemnastomiesięcznej pracy obecnego zarządu, trzeba powiedzieć, że jest to okres wyjątkowo udany w tej dziedzinie zarządzania Tarnowem. Co więcej, żaden z dotychczasowych zarządów, jeśli weźmie się pod uwagę ostatnie dziesięciolecie, nie uczynił tyle dobrego dla poprawy stanu dróg i komunikacji w Tarnowie.

Na początku bieżącej kadencji kontynuowano realizację zadań rozpoczętych przez poprzednią radę miasta, natomiast od roku 1999 rozpoczęto wdrażanie własnego programu, który realizowany jest do chwili obecnej. Realizację wszystkich planów inwestycyjnych rozpisano do 2005 r.

Uchwałą rady miejskiej z dnia 24 lutego 2000 r. powołana została komisja doraźna do działań Zarządu Miasta Tarnowa i rady miejskiej w Tarnowie w zakresie inwestycji drogowych i komunikacyjnych. Zadaniem zespołu jest między innymi współdziałanie z organami miasta Tarnowa, innymi jednostkami samorządu terytorialnego i Dyrekcją Generalną Dróg Publicznych przy przygotowaniu i realizacji inwestycji oraz modernizacji dróg publicznych - nie wyłączając autostrad i dróg krajowych - przebiegających przez Tarnów.

Rok 2000 należy uznać za bardzo pomyślny, jeśli chodzi o budownictwo drogowe w Tarnowie. W porównaniu do lat poprzednich osiągnięty został duży progres, szczególnie jeśli chodzi o remonty chodników, kładzenie nawierzchni z dywaników bitumicznych oraz budowę progów zwalniających, co ma wpływ na poprawę bezpieczeństwa. Ważną sprawą stała się przebudowa sygnalizacji świetlnych pod kątem wymogów stawianych przez Unię Europejską. Kilka przykładów takiej modernizacji od dłuższego czasu jest realizowanych w Tarnowie.

Bardzo cennym novum w polityce drogowej miasta, zapoczątkowanym przez obecny zarząd, jest konsultacja bieżących działań z trzynastoma radami osiedla. Efektem działań podjętych w kooperacji urzędu miasta z radami osiedli jest szereg rozpoczętych - i w wielu przypadkach już wykonanych - inwestycji. Dotyczą one przede wszystkim remontów chodników, budowy progów zwalniających, remontów nawierzchni oraz budowy parkingów.

Kwestia remontu kolejnego odcinka ulicy Krakowskiej w Tarnowie była między innymi w ostatnim czasie przedmiotem spotkania przedstawicieli Generalnej Dyrekcji Dróg Publicznych - z panem Aleksandrem Bacciarellim na czele - i samorządowców powiatów: dąbrowskiego, tarnowskiego grodzkiego i tarnowskiego ziemskiego oraz Urzędu Województwa Małopolskiego. W protokole ustaleń zapisano, iż remont ulicy Krakowskiej w Tarnowie, na odcinku: ulica Warsztatowa - wiadukt kolejowy, jest jednym z zadań priorytetowych.

Senator RP
Andrzej Sikora

Głównym i jedynym szlakiem komunikacyjnym, po którym odbywa się ruch z Kielc w kierunku Tarnowa i dalej do Nowego Sącza i granicy z Republiką Słowacji, jest droga krajowa nr 73. W istocie rzeczy jest to najkrótsze połączenie drogowe Tarnowa z Warszawą. Odbywa się na nim intensywny ruch samochodów osobowych, ciężarowych oraz autobusów. Droga krajowa nr 73 jest jedną z najważniejszych arterii komunikacyjnych byłego województwa tarnowskiego, biegnącą przez teren dwóch powiatów: tarnowskiego i dąbrowskiego.

Remont drogi krajowej nr 73 jest jednym z priorytetowych zadań, jakie postawiły przed sobą gminy umiejscowione na tej trasie, czego dowodem są uchwały organów samorządowych tych gmin w przedmiotowej sprawie:

- Uchwała nr XVI/176/2000 rady gminy Lisia Góra z dnia 29 grudnia 2000 r. w sprawie porozumienia z województwem małopolskim, Generalną Dyrekcją Dróg Publicznych - Oddział Południowo-Wschodni w Krakowie i powiatem tarnowskim w sprawie przygotowania realizacji i współfinansowania zadania polegającego na przebudowie skrzyżowania drogi krajowej nr 73: Kielce - Tarnów, z drogą wojewódzką nr 984: Lisia Góra - Mielec, oraz drogą powiatową nr 43 307 w Lisiej Górze;

Ponadto na spotkaniu przedstawicieli samorządów powiatów dąbrowskiego, tarnowskiego, miasta Tarnowa i Urzędu Marszałkowskiego Województwa Małopolskiego z zastępcą generalnego dyrektora dróg publicznych, panem Aleksandrem Bacciarellim, które odbyło się 13 lutego 2001 r., przyjęto wspólne stanowisko. Zgodnie z nim Generalna Dyrekcja Dróg Publicznych wykona w roku 2001 projekt dostosowujący drogę krajową nr 73 na odcinku: Tarnów - Szczucin, do klasy GP, wraz ze wskazaniem źródła finansowania modernizacji tego odcinka, zaś samorządy gmin, przez które przebiega wspomniany fragment drogi, wezmą udział w opracowaniu koncepcji programowej i uregulowaniu stanów prawnych terenu, a także istnieje możliwość ich partycypacji finansowej. Generalna Dyrekcja Dróg Publicznych zobowiązała się również do zarekomendowania ministrowi transportu projektu modernizacji drogi wojewódzkiej Konieczna (od przejścia granicznego z Republiką Słowacji) - Moszczenica, który umożliwi utworzenie szlaku komunikacyjnego z Koniecznej do Warszawy, drogą nr 73.

Biorąc pod uwagę tak jednomyślne stanowisko poszczególnych samorządów gminnych, które wyrażają opinie mieszkańców, a także mając na uwadze poprawę bezpieczeństwa poruszających się drogą krajową nr 73 oraz względy ochrony środowiska, proszę Pana Ministra o wsparcie przedstawionych działań oraz postanowień przyjętych na spotkaniu samorządowców z Generalną Dyrekcją Dróg Publicznych, tak aby te uzgodnienia stały się realne i prace nad przebudową odcinka drogi nr 73 od Szczucina przez Tarnów aż do przejścia granicznego w Koniecznej mogły być rozpoczęte w 2001 r.

Senator RP
Andrzej Sikora