Warszawa, dnia 6 listopada 2000 r.

Pan
Andrzej Sikora
Senator Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Senatorze,

Zgodnie z przekazanymi przez Ministerstwo Finansów "Zasadami wyznaczania limitów wydatków do opracowania projektu budżetu państwa na 2001 r." podkreślono, iż w ramach limitów wydatków na rok 2001 nie należy planować nowych inwestycji wieloletnich.

Z uwagi na znacznie ograniczony, w stosunku do roku 2000, limit wydatków na rok 2001 dla Ministerstwa Środowiska, w projekcie budżetu na rok 2001 finansowanie inwestycji wieloletnich prowadzonych przez Ministerstwo Środowiska zostało zaplanowane ze środków Narodowego Funduszu Ochron Środowiska i Gospodarki Wodnej, a nie ze środków budżetowych.

W związku z powyższym w ramach limitu wydatków Ministerstwa Środowiska na rok 2001 nie jest możliwe wydzielenie środków na dofinansowanie ww. inwestycji. Ponadto ustawa o finansach publicznych nie przewiduje dofinansowania ze środków budżetowych poszczególnych resortów inwestycji jednostek samorządowych. Natomiast zgodnie z tą ustawą mogą być udzielane z budżetu państwa dotacje celowe na dofinansowanie kosztów realizacji inwestycji samorządu terytorialnego i ustawa budżetowa ustala wykaz takich inwestycji wieloletnich.

Przedstawiona koncepcja kompleksowej gospodarki osadowej, z wykorzystaniem odpadów z procesu termicznego do celów budowlanych wydaje się być interesująca z punktu widzenia wdrażania właściwej gospodarki odpadami, jakimi są osady ściekowe. Jednak informacje zawarte w piśmie Wiceprezydenta Miasta Tarnowa Pana Jacka Łabno nie zawierają dostatecznych danych na temat przewidzianej do zastosowania technologii, które umożliwiłyby ocenę nowoczesności i efektywności tej inwestycji zarówno pod kątem ekologicznym, jak i ekonomicznym, na podstawie której mógłbym przychylić się do wniosku o jej dofinansowanie ze środków budżetu państwa na rok 2001.

Z up. Ministra

Sekretarz Stanu

Maciej Rudnicki

Warszawa, 2000.12.07

Na podstawie art. 8 ustawy z dnia 20 czerwca 1992 roku o uprawnieniach do bezpłatnych i ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego (Dz.U. Nr 54, poz. 254 z późn. zm.) wydane zostało zarządzenie nr 77 Zarządu PKP z dnia 20 lipca 1999 roku w sprawie uprawnień pracowników PKP, emerytów i rencistów oraz niektórych członków ich rodzin do przejazdów kolejami.

W myśl postanowień §3 ww. zarządzenia pracownicy, emeryci i niektórzy członkowie ich rodzin są uprawnieni do dowolnej liczby bezpłatnych przejazdów w określonej klasie wszystkimi pociągami pasażerskimi, jak również kolejami liniowymi kabinowymi i liniowo-terenowymi. Na przejazd w pociągach, oznaczonych jako pociąg z dopłatą (ekspresowy, InterCity, EuroCity lub inny z dopłatą), jak i kolejami liniowymi kabinowymi, wymagane jest uiszczenie dopłaty określonej w taryfie. Dokumentem przejazdowym jest odpowiednia legitymacja pracownika, emeryta, rencisty, członka rodziny), opatrzona znaczkiem ważnym na dany rok kalendarzowy.

Zgodnie z §4 ww. zarządzenia, pracownikom, do których stosuje się przepisy Ponadzakładowego układu zbiorowego pracy dla pracowników przedsiębiorstwa państwowego "Polskie Koleje Państwowe", zaszeregowanym co najmniej do 9 grupy wynagrodzenia zasadniczego przysługuje prawo do przejazdów w klasie dowolnej; zaszeregowanym od grupy 1 - 8 - w klasie drugiej. Emeryci i renciści kolejowi mają prawo do przejazdów w klasie, która przysługiwała im w dniu rozwiązania stosunku pracy. Członkowie rodzin pracowników, emerytów i rencistów mają prawo do przejazdów w klasie, która przysługuje pracownikom, emerytom i rencistom z racji których nabyli uprawnienia do przejazdów koleją.

Przejazd na podstawie legitymacji kolejowej jest traktowany na równi z przejazdem na podstawie innych dokumentów przejazdowych, np. biletu, książki inwalidy wojennego-wojskowego I grupy, dokumentu stwierdzającego wiek dziecka (w przypadku dziecka do lat 4).

Według zapewnień Zarządu PKP, w godzinach popołudniowych zostaną wprowadzone wzmocnione kontrole dokumentów przejazdowych w pociągach, które wyeliminują ewentualne przypadki niewłaściwego korzystania z przyznanych uprawnień przejazdowych. Rozważona również będzie możliwość wprowadzenia w niektórych pociągach rezerwacji miejsc.

Jerzy Widzyk

Warszawa, 2000-12-08

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

Realizacja ww. inwestycji finansowana jest z dotacji celowej na inwestycje z zakresu administracji rządowej oraz inne zadania zlecone ustawami realizowane przez powiat. Zadanie to nie może zatem zostać ujęte w kontrakcie wojewódzkim (art. 5 ustawy z dnia 12 maja 2000 r. o zasadach wspierania rozwoju regionalnego - Dz.U. Nr 48, poz. 550); o tym, czy na tę inwestycję, przeznaczone zostaną środki z budżetu państwa, decyduje Wojewoda Świętokrzyski, planując wydatki na inwestycje w swoim budżecie. Z nadesłanych do Ministerstwa Finansów materiałów planistycznych do projektu budżetu państwa na 2001 rok wynika, że budowa strażnicy w Busku-Zdroju ma zaplanowaną dotację w wysokości 193 tys. zł. Taka też kwota znalazła się w rządowym projekcie ustawy budżetowej przedłożonym Sejmowi i rząd nie ma już możliwości wnoszenia do niego zmian.

W odniesieniu do inwestycji wieloletnich - zgodnie z art. 78 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. nr 155 poz. 1014 z późn. zmianami) oraz §10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2000 r. w sprawie szczegółowych zasad, trybu i terminów opracowania materiałów do projektu budżetu państwa na rok 2001 - wartość kosztorysowa inwestycji wieloletniej jest wyższa od kwoty 50 mln zł. Zatem przedmiotowa inwestycja nie spełnia jednego z podstawowych kryteriów zaliczenia do inwestycji wieloletnich, gdyż całkowity koszt inwestycji ma wynieść około 9,5 mln zł.

Z wyrazami szacunku

Halina Wasilewska-Trenkner

Warszawa, 8-12-2000 r.

Pan
Janusz Okrzesik
Senator RP

Dot. Oświadczenia ws. Stowarzyszenia Ekologiczno-Kulturalnego "Gaja".

Szanowny Panie Senatorze,

Warszawa, 2000-12-08

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W dniu 9 listopada br. Sejm RP uchwalił nowelizację ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. Nr 104, poz. 1104), w której m.in. rozszerzono zakres zwolnienia od podatku o dochody uzyskane w okresie od dnia 1 stycznia 2001 r. do dnia 31 grudnia 2003 r., ze sprzedaży akcji, które są dopuszczone do publicznego obrotu papierami wartościowymi nabytych przed ich dopuszczeniem do tego obrotu, za wyjątkiem akcji nabytych nieodpłatnie od Skarbu Państwa oraz akcji objętych lub nabytych na zasadach określonych w art. 24 ust. 11, jeżeli sprzedaż tych akcji nastąpiła po upływie trzech lat od daty ich pierwszego notowania na rynku regulowanym.

Zwolnienie to zaproponowane przez Komisję Papierów Wartościowych i Giełd było rozpatrywane przez Komitet Ekonomiczny Rady Ministrów a następnie po uściśleniach wprowadzonych przez Ministerstwo Finansów (wyłącznie z zakresu zwolnienia dochodów ze sprzedaży akcji nabytych nieodpłatnie od Skarbu Państwa oraz akcji objętych lub nabytych na zasadach określonych w art. 24 ust. 11) zostało przyjęte przez Radę Ministrów. W konsekwencji uzgodnione brzmienie zwolnienia zostało przedstawione Marszałkowi Sejmu RP w oficjalnym Stanowisku Rządu z dnia 14 września br. w sprawie komisyjnego projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw - uwzględniającym przyjęte przez Radę Ministrów w dniu 14 lipca br. założenia do projektu budżetu na rok 2001.

a) akcji nabytych nieodpłatnie od Skarbu Państwa,

c) akcji nabywanych przez osoby prawne, na ogół największych akcjonariuszy, którzy nie korzystają ze zwolnień tego rodzaju.

Zdaniem Ministerstwa Finansów omawiane zwolnienie nie spowoduje skutków finansowych, które byłyby odczuwalne dla budżetu państwa i budżetów jednostek samorządu terytorialnego. Pragnę podkreślić, iż w przypadku sprzedaży akcji opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega dochód a nie przychód. Dochód ten oblicza się jako różnicę pomiędzy przychodem uzyskanym ze sprzedaży akcji a wydatkami poniesionymi na ich nabycie (objęcie). W przypadku, gdy poniesione wydatki na nabycie (objęcie) akcji przewyższają kwotę przychodu uzyskaną z ich sprzedaży mamy do czynienia ze stratą. Nie jest możliwe aby autorowi artykułu znane były wydatki poniesione przez akcjonariuszy na nabycie tych akcji.

Z upoważnienia Ministra Finansów
Sekretarz Stanu
Jan Rudowski

Warszawa, 08.12.2000 r.

Ustalenie na 2001 r. poziomu wydatków bieżących i inwestycyjnych wynika z opracowanych przez Ministerstwo Finansów "Zasad wyznaczania limitów wydatków do opracowania projektu budżetu państwa na 2001 r." Zgodnie z tymi zasadami "wydatki pozapłacowe zostały ustalone w wysokości 77,25% kwoty zaplanowanej w ustawie budżetowej na rok 2000".

Zgodnie z §1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2000 r. w sprawie szczegółowych zasad, trybu i terminów opracowania materiałów do projektu budżetu państwa na rok 2001, w odniesieniu do struktur terenowych Państwowej Straży Pożarnej (komend wojewódzkich i powiatowych), organami odpowiedzialnymi za opracowanie planów rzeczowych zadań oraz projektów budżetów właściwych części budżetu państwa są wojewodowie. Dokonują oni także podziału (w uzgodnieniu z ministrem właściwym ds. wewnętrznych) kwot limitu wydatków w zakresie bezpieczeństwa publicznego i ochrony przeciwpożarowej (§ 4 art. 2 cyt. rozp.). Z tego względu planowane wydatki rzeczowe i inwestycyjne w poszczególnych województwach mają charakter bardzo zróżnicowany. W odniesieniu do inwestycji poziom wydatków będzie stanowić np. średnio 88% przewidywanego ich wykonania w roku bieżącym.

W projekcie budżetu państwa na 2001 r., łączne nakłady w dziale 754 - Bezpieczeństwo publiczne i ochrona przeciwpożarowa, przeznaczone na Państwową Straż Pożarną, planowane są w wysokości 1.293.820 tys. zł, z tego:

(dla komend wojewódzkich,

powiatowych i miejskich)

w tym m.in.:

- 8,6 mln zł - zwiększenie środków na wydatki

rzeczowe w komendach powiatowych PSP

(dla Komendy Głównej PSP

w tym m.in.

- 91 mln zł - wdrożenie motywacyjnego systemu płac

funkcjonariuszy PSP (z tej kwoty ok. 86.855

wojewodów),

- ponad 25 mln zł - zakup specjalistycznych wozów ratowniczo-

- 3,6 mln zł - dofinansowanie jednostek ochrony

Informuję, iż wydatki na terenowe jednostki PSP wzrosną w roku 2001 - w stosunku do bieżącego roku - nominalnie o 9,1%, a realnie - o 1,8%. Bardziej szczegółowe dane o podziale ww. środków, m.in. na płace i wydatki majątkowe, są aktualnie w trakcie opracowania i będą zaprezentowane odpowiednim komisjom sejmowym i senackim.

Warszawa, dnia 7 grudnia 2000 r.

Szanowny Panie Senatorze,

Plan emisji znaczków pocztowych przygotowywany jest w sekwencjach rocznych. Prace nad nadesłanymi wnioskami rozpoczynają się z dwuletnim wyprzedzeniem. Co roku do Ministerstwa Łączności wpływa ponad 100 wniosków od różnych instytucji, osób prywatnych, ośrodków naukowych, stowarzyszeń itp. Spośród wszystkich nadesłanych wniosków, może zostać zrealizowanych około 20% tematów. Przy konstruowaniu planu emisji znaczków pocztowych w zakresie tematów i motywów na znaczkach przyjmuje się 2 podstawowe zasady:

Tomasz Szyszko

Warszawa, 8 grudnia 2000 r.

Pragnę również zapewnić, iż o ostatecznym wyborze samolotu wielozadaniowego dla Sił Powietrznych RP zadecyduje międzynarodowy przetarg.

Odnosząc się do krytycznym uwag Pana Senatora Gibuły dotyczących oferowanej wersji samolotów F-16, pozwolę sobie zauważyć, że wśród samolotów tego typu znajdują się zarówno wyprodukowane 20 lat temu, jak i aktualnie wytwarzane, nie ustępujące swoimi możliwościami najnowszym konstrukcjom. Przedmiotem oferty rządu USA były zaś samoloty wyprodukowane jakiś czas temu, lecz dzięki modernizacji i doposażeniu spełniające wszystkie wymogi współczesnego pola walki. Nie muszę chyba dodawać, że wspomniane trzy rodzaje F-16 mają zdecydowanie różne ceny.

Bronisław Komorowski

Warszawa, 8 grudnia 2000 r.

Szanowna Pani Marszałek,

Fundacja "Polsko-Niemieckie Pojednanie" (FPNP) nie wypłaca odszkodowań osobom pokrzywdzonym przez reżim narodowosocjalistyczny w latach 1939-1945. Na Fundacji bowiem nie ciąży względem tych osób obowiązek odszkodowawczy, gdyż nie jest ona następcą prawnym podmiotów, które przyczyniły się do uszczerbku w szeroko rozumianych dobrach osobistych poszkodowanych. Obowiązek odszkodowawczy nie ciąży także na Państwie Polskim, co jest chyba oczywiste. W myśl § 5 Statutu FPNP jej celem jest świadczenie pomocy ofiarom prześladowań nazistowskich oraz prowadzenie innych działań na rzecz tych osób. To oznacza, że zadania Fundacji mają charakter charytatywny nie zaś odszkodowawczy.

W tym miejscu należy zauważyć, iż odnośnie trybu i zasad udzielania tak zadeklarowanej pomocy FPNP może je ukształtować w sposób autonomiczny i charakteryzujący się daleko idącymi odrębnościami. Jest to jednak znamienne dla wszystkich funkcji i znajduje uzasadnienie w normującej ich działanie ustawie o fundacjach z 06.04.1991 r. (Dz.U. 1991, nr 46, poz. 209). Dążenie do podporządkowania woli fundatora do dysponowania środkami na wskazane przez niego cele wyraża się przede wszystkim w braku w strukturze organizacyjnej obligatoryjnych organów kontroli, a jeżeli chodzi o kontrolę zewnętrzną, fundacje podlegają jedynie ograniczonej kontroli sądu rejestrowego i właściwego ministra (względnie wojewody). Zatem w przypadku FPNP odrębność zasad jej działania znajduje wyraz przede wszystkim w autonomicznym uregulowaniu przesłanek i trybu przyznawania pomocy finansowej osobom represjonowanym, co szczegółowo regulują regulaminy Komisji Weryfikacyjnej i Odwoławczej Komisji Weryfikacyjnej.

Warto też zwrócić uwagę, że w uchwale Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 31.03.1998 r. (sygn. akt III ZP 44/97) na karcie 7 jest wyraźne stwierdzenie, iż kryteria przyznawania względnie nieprzyznawania pomocy ze środków Fundacji stanowią element wewnętrznego prawa Fundacji, a ingerowanie w nie zostało zastrzeżone organami nadzoru. Tym samym tokiem rozumowania poszedł również Sąd Najwyższy w postanowieniu z 15.07.1999 r. (sygn. akt I PKN 197/99) oraz Sąd Okręgowy w Bydgoszczy wydając wyrok z 10.12.1999 r. (sygn. akt VI P-43/99).

Odnosząc się do poruszanej przez pana Senatora kwestii udokumentowania prześladowań pragnę zauważyć, że właśnie w związku z problemami z udokumentowaniem pracy przymusowej lub innych represji nazistowskich wypłaty świadczeń z niemieckiej Fundacji "Pamięć, Odpowiedzialność i Przyszłość" będą miały charakter ryczałtowy. Oznacza to, iż bez względu na to, czy z dokumentów wynika cały okres prześladowań, czy jedynie ich fakt, uprawniona osoba poszkodowana będzie mogła otrzymać pełną wysokość świadczenia. Osoby, które nie są w stanie przedłożyć właściwych dokumentów pracy bądź uwięzienia, mają dodatkową możliwość uwiarygodnienia swoich prześladowań przedkładając szereg innych dowodów wytworzonych zarówno w okresie drugiej wojny światowej jak również po wojnie, które sprawią, że deklarowane prześladowania staną się wiarygodne. Można do nich zaliczyć m.in. oświadczenia świadków, wszelką korespondencję i zdjęcia z miejsca pracy, a przede wszystkim własne dokumenty osobowe wytworzone po wojnie do 1956 r. tj. karty i ankiety osobowe znajdujące się w kopertach dowodu osobistego w urzędzie gminy, w którym wydano obecnie posiadany dowód osobisty oraz ankiety personalne i życiorysy z miejsca zatrudnienia - wypełniane przed zatrudnieniem danej osoby.

Pragnę dodatkowo nadmienić, iż Fundacja "Polsko-Niemieckie Pojednanie" nigdy arbitralnie nie uznała oświadczeń świadków za niewystarczające udokumentowanie prześladowań. Oświadczenia co najmniej dwóch osób z uwierzytelnionymi podpisami, których osobisty udziałów zdarzeniach będącym przedmiotem oświadczenia jest udokumentowany były od początku istnienia Fundacji właściwymi dowodami do wniosku. Natomiast inny rodzaj dokumentów - zaświadczenia emerytalno-rentowe - nie był uznawany od początku działania FPNP jako dowód pracy przymusowej.

Uchwałą Nr 37/92 Zarządu Fundacji dokonano uzupełnienia treści § 7 ust. 1 "Znowelizowanej Instrukcji Wykonawczej do Regulaminu Komisji Weryfikacyjnej FPNP", określającego, jakie dokumenty mogą być dowodami do wniosku o pomoc ze środków Fundacji, przez dodanie punktu 13: "zaświadczenie ZUS o zaliczeniu do emerytury okresu represji lub pracy przymusowej - jeżeli zaświadczenie to zawiera informacje o czasie i miejscu pobytu poszkodowanego".

W drugiej połowie 1993 r., kiedy do weryfikacji zaczęły trafiać znacznie częściej wnioski robotników przymusowych - w 1992 r. i pierwszej połowie 1993 r. rozpatrywano niemal wyłącznie wnioski więźniów - weryfikatorzy zaczęli sygnalizować kierownictwu Fundacji fakt pojawienia się mało wiarygodnych zaświadczeń instytucji emerytalno-rentowych.

Dokonana analiza zawartości wniosków, które wpłynęły w październiku 1993 r. do Fundacji wykazała, że 71% z nich zawierało tylko zaświadczenia ZUS i KRUS. Dla kilku województw wskaźnik był znacznie wyższy i wynosił: dla województwa bydgoskiego 85%, włocławskiego 80%, suwalskiego 79%, bielsko-bialskiego 77%.

Sporządzone przez Zarząd Fundacji analizy wykazały, funkcjonowanie w środowiskach małomiasteczkowych i wiejskich "instytucji świadka". Polegało to na tym, że jedna osoba z takiego środowiska, która posiada zaliczony okres pracy przymusowej przez ZUS lub KRUS, stawała się świadkiem dla innych (nie zawsze przebywających w tym samym czasie i miejscu). Ci świadczyli innym itd. Powstawało w ten sposób zamknięte około mające nie wiele wspólnego z faktycznie doznanymi represjami.

Informacje o zauważonych zjawiskach, mających charakter patologiczny i skutkujących zwiększaniem rent i emerytur w sposób niekontrolowany, zostały przyjęte przez obie instytucje emerytalno-rentowe z rezerwą. Okazało się, że zarówno ZUS jak i JRUS zdają sobie sprawę z istnienia wspomnianych nieprawidłowości. Kwestionowanie przez ZSU lub KRUS oświadczeń świadków, kończyło się z reguły skierowaniem sprawy do sądu. Z praktyki wiadomo, że sądy uznają racje osoby przedstawiające oświadczenia świadków. Udowodnione przypadki składania fałszywych oświadczeń w większości spraw zostały umorzone "ze względu na znikomą szkodliwość społeczną".

Podjęte wskutek interwencji Fundacji, przez ZUS i KRUS działania nie wykroczyły poza ramy deklaracji, iż zrobią wszystko, by ograniczyć do minimum przypadki zaliczania okresów pracy przymusowej na podstawie zeznań świadków. Zarząd FPNP zdając sobie sprawę, iż wywołany przez nią problem jest trudny do rozwiązania i jednocześnie drażliwy społecznie, postanowił sprawą zainteresować Urząd Rady Ministrów (pismo przewodniczącego Zarządu FPNP do Szefa URM z dnia 25.02.1994 r.).

8 marca 1994 r. Zarząd Fundacji podjął Uchwałę Nr 11/94 w sprawie zawieszenia podejmowania rozstrzygnięć wniosków (KKW) dokumentowanych zaświadczeniami Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego oraz innych analogicznych instytucji, w której stwierdzono:

W związku z tym postanowiono: "z dniem 09.03.1994 r. zawiesić podejmowanie rozstrzygnięć dotyczących wniosków (KKW) dokumentowanych zaświadczeniami Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego i innych analogicznych instytucji oraz emisję czeków opartych na tych dokumentach - do czasu dokonania nowelizacji § 7 Znowelizowanej Instrukcji Wykonawczej do Regulaminu Komisji Weryfikacyjnej FPNP".

Tego samego dnia tj. 8 marca 1994 r. podjęta została Uchwała Nr 12/94, w której stwierdzono, iż w związku: "z lawinowym napływem do Fundacji w okresie ostatnich miesięcy wniosków (KKW) dokumentujących fakt represji wyłącznie na podstawie - budzących wątpliwość co do zasadności ich wystawienia - zaświadczeniami Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego i innych analogicznych...", Fundacja postanowiła podjąć działania zmierzające do udokumentowania małej wiarygodności zaświadczeń emerytalno-rentowych jako dowodu represji.

Postanowiono, iż Fundacja m.in. zwróci się do ZUS i KRUS o niezwłoczne dokonanie, w trybie nadzoru, kontroli wystawionych przez niektóre Oddziały ZUS i KRUS zaświadczeń potwierdzających fakty pracy przymusowej. Postanowiono również, iż po uzyskaniu "akceptacji współpracujących organizacji oraz Rady Nadzorczej, zostanie dokonania nowelizacja § 7 Znowelizowanej Instrukcji Wykonawczej.

Działania Fundacji spotkały się z ogromnym niezadowoleniem zarówno Stowarzyszeń jak i samych wnioskodawców. Najczęściej powtarzanym zarzutem pod adresem Fundacji, było, iż zostały zmienione zasady przyznawania pomocy. Zarzut ten jest nieprawdziwy. Po stwierdzeniu, iż zaświadczenia instytucji emerytalno-rentowych są dowodem o wątpliwej wiarygodności, zmieniony został jedynie sposób dokumentowania represji w odniesieniu do robotników przymusowych.

W końcu 1993 r. znajdowało się w Fundacji ponad 75 tys. wniosków udokumentowanych jedynie zaświadczeniem ZUS lub KRUS. Chcąc zmniejszyć negatywne skutki dokonanej nowelizacji przepisów, Fundacja zwróciła się do wszystkich wnioskodawców, którzy jako dowód represji przedstawili tylko zaświadczenie ZUS lub KRUS, z prośbą o uzupełnienie dokumentacji. Podjęcie rozstrzygnięcia w odniesieniu do tych wniosków zostało wstrzymane do czasu uzupełnienia dokumentów. Na 75645 wysłanych próśb o uzupełnienie dokumentacji, uzupełniło są w sposób pozwalający na przyznanie pomocy jedynie 13315 osób tj. 18%. Oznacza to, że aż 82% wnioskodawców otrzymało świadczenia emerytalno-rentowe na podstawie innych niż wiarygodne dokumenty.

Stanowisko w sprawach wymogów dokumentowania wniosków zarówno Rady Nadzorczej Fundacji jak i Zarządu było wspólne i jednoznaczne - wnioski o pomoc udzielaną z Fundacji muszą być właściwie dokumentowane, tak aby pomoc za szczególne prześladowania trafiła tylko do tych osób, które mogą to udokumentować. Warto przypomnieć, iż w składzie zarówno Rady Nadzorczej jak i Zarządu znajdowali się wówczas przedstawiciele największych organizacji zrzeszających osoby poszkodowane.

"...Niektóre z nich (chodzi o zaświadczenia instytucji emerytalno-rentowych) ze względu na swoją nieprawdopodobność są wręcz kuriozalne. Fundacja w tej sprawie podjęła szereg zdecydowanych działań, określających na nowo wymogi dowodowe przy ubieganiu się o pomoc materialną. Na tle tej sprawy zaistniał problem szerszy, istotny również dla Skarbu Państwa. Ta bowiem niedoskonała i niekompletna dokumentacja, na podstawie której ZUS wypłaca świadczenia emerytalne oznaczać może, że Zakład wypłaca znaczne sumy co miesiąc osobom nie dysponującym odpowiednio wiarygodną dokumentacją W tej sprawie skierowałem do Prezesa ZUS stosowne wystąpienie".

Podobnie wygląda sytuacja z zaświadczeniami Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych, które nie są uznawane bez przedłożenia dokumentów będących podstawą ich wystawienia. Podobnie jak ZUS instytucja ta przyjmowała jako dowody oświadczenia świadków bez wymogu udokumentowania ich udziału w sprawie. Wyraz tego poglądu miał swoje odbicie w Uchwale Zarządu Fundacji z 21 kwietnia 1994 r.

Andrzej Chronowski

Warszawa, dnia 8 grudnia 2000 r.

Wojciech Jasiński

Warszawa, 2000-12-11

Przedmiotem działania Spółki jest usługowe składowanie zbóż na rzecz Agencji Rynku Rolnego i innych podmiotów, obrót zbożem i rzepakiem oraz handel środkami do produkcji rolniczej. Ze względu na posiadanie odpowiedniej powierzchni magazynowej zapewniającej prawidłowe przechowywanie zbóż, PPH "El-Corn Sp. z o.o. od początku swojego istnienia wspiera działania interwencyjne ARR a od dwóch lat uczestniczy w systemie interwencyjnego skupu zbóż z dopłatą Agencji Rynku Rolnego dla producenta. Zboże skupowane przez podmioty prowadzące skup w tym systemie przy wykorzystaniu kredytu preferencyjnego stanowi własność skupującego. W bieżącym roku Spółka, prowadząc skup na rzecz ARR za środki Agencji, jak również uczestnicząc w systemie interwencyjnego skupu "z dopłatą ARR dla producenta, skupiła do końca października 2000 r. ponad połowę zbóż z terenu województwa warmińsko-mazurskiego.

W trakcie dotychczasowych Zgromadzeń Wspólników PPH "El-Corn" Sp. z o.o. oraz posiedzeń Rady Nadzorczej, reprezentanci Agencji Rynku Rolnego nie stwierdzili, aby którykolwiek z przedstawicieli Warsaw Equity Holding Sp. z o.o. podejmował próbę lub dokonywał działań destrukcyjnie wpływających na przedmiot działania lub na szkodę PPH "El-Corn" Sp. z o.o.

Odnosząc się do stwierdzenia Pana Senatora Janusza Lorenza, iż "połączenie udziałów Agencji Rynku Rolnego i Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa w jedno przedsiębiorstwo spółki prawa handlowego..." gwarantowałoby zabezpieczenie interesów trzech stron, tj. rolników - w zakresie możliwości zbytu zboża, Agencji Własności Rolniczej Skarbu Państwa - w zakresie płatności realizowanych przez producentów dzierżawiących grunty oraz Agencji Rynku Rolnego - w zakresie skupu zboża dobrej jakości, należy stwierdzić, że idea ta w odniesieniu do PPH "El-Corn" Sp. z o.o. nie może mieć w aktualnym stanie prawnym zastosowania. Wynika to w głównej mierze z faktu, że AWRSP nie jest udziałowcem PPH "El-Corn" Sp. z o.o. Należy mieć na uwadze, że w Spółce tej większościowym udziałowcem jest podmiot niezależny od Skarbu Państwa, tj. Warsaw Equity Holding Sp. z o.o., zatem ewentualne "wejście" AWRSP do Spółki np. w drodze wniesienia aportu lub wkładu pieniężnego wiązałoby się z udzieleniem wcześniejszej zgody przez większość udziałowców Spółki wyrażonej w formie uchwały Zgromadzenia Wspólników. Inną możliwością udziału kapitałowego AWRSP w PPH "El-Corn" Sp. z o.o. jest kupno udziałów od któregoś z dotychczasowych udziałowców Spółki.

Ustosunkowując się do stwierdzenia Pana Senatora, że właściwym byłoby, by "działalność firmy prowadzona była przez skarb państwa, a nadzorowana przez wojewodę warmińsko-mazurskiego" należy zauważyć, że byłoby to możliwe w przypadku posiadania, bądź objęcia przez Skarb Państwa (aktualnie posiada 2,8% udziałów) co najmniej większościowego pakietu udziałów w PPH "El-Corn" Sp. z o.o., a to z kolei wymagałoby podjęcia podobnych działań jak wyżej opisane wobec AWRSP.

Z up. Ministra Rolnictwa

i Rozwoju Wsi

Podsekretarz Stanu

Feliks Klimczak

Warszawa, 2000-12-11

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatora Jerzego Cieślaka podczas 69. posiedzenia Senatu RP w dniu 24 listopada br. w sprawie likwidacji funkcjonujących w Jeleniej Górze, Legnicy i Wałbrzychu ośrodków zamiejscowych Izby Skarbowej we Wrocławiu uprzejmie informuję Panią Marszałek, iż w Ministerstwie Finansów prowadzone jest stałe monitorowanie - funkcjonującej od 1 stycznia 1999 r. w nowych strukturach organizacyjnych - sieci jednostek aparatu skarbowego w związku z dostosowaniem jej do nowego terytorialnego podziału administracyjnego kraju. Analiza efektywności działania organów podatkowych zarówno I jak i II instancji jest prowadzona w oparciu o podstawowe parametry charakteryzujące administrację podatkową: liczbę opodatkowanych podmiotów i ich strukturę oraz efektywność działania urzędów (tj. relację kosztów poboru do realizowanych wpływów budżetowych). Z uwagi jednak na zbyt krótki okres czasu działania tych jednostek w nowym układzie terytorialnym po reformie administracji publicznej, nie dający możliwości pełnego ustabilizowania się organizacyjnego, kadrowego i finansowego, brak jest jeszcze wystarczającej podstawy do podjęcia przez Ministra Finansów decyzji odnośnie dokonania zmian zarówno w terytorialnych zasięgach działania urzędów skarbowych jak i zmian organizacyjnych w izbach skarbowych.

Obecne zaawansowanie prac nad tym dokumentem, nie pozwala jeszcze na jednoznaczne określenie kierunków i rozmiarów ewentualnych zmian organizacyjnych jednostek aparatu skarbowego. Toteż do czasu zakończenia prac nie mogę udzielić wiążącej odpowiedzi co do zakresu ewentualnej reorganizacji izb skarbowych, jak również czy będzie się ona wiązała z ewentualną likwidacją niektórych ośrodków zamiejscowych izb skarbowych. Zajęcie stanowiska w przedmiotowej sprawie uzależniam bowiem od wypracowania i przyjęcia jednolitego modelu administracji skarbowej dla całego kraju.

Jan Rudowski

Warszawa, dnia 11 grudnia 2000 r.

Kwestia ewentualnego przebiegu przez terytorium Polski gazociągu transportującego gaz z Rosji do państw Europy Zachodniej jest przedmiotem wnikliwych analiz. W opinii Rządu jest to jeden z kluczowych problemów międzynarodowych. Stanowisko rządowe uwzględnia jego wieloaspektowy charakter.

Należy podkreślić, że Unia Europejska nie podjęła jeszcze żadnych decyzji w sprawie przebiegu konkretnych tras gazociągów. Prowadzone obecnie negocjacje mają dopiero doprowadzić do zarysowania przyszłej infrastruktury energetycznej Europy. Nagłośniona przez środki masowego przekazu sprawa rozmów między Unią i Rosją w sprawie ewentualnego przebiegu gazociągu przez terytorium Polski bez jej uczestnictwa w dyskusji, nie przedstawia faktycznego stanu rzeczy. Rozmowy z naszymi partnerami są prowadzone na różnych forach i przy różnych okazjach.

Polska jest otwarta na negocjacje z Rosją w sprawie dalszej realizacji porozumienia z 1993 roku zawartego między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacji Rosyjskiej "O budowie systemu gazociągów dla tranzytu gazu rosyjskiego przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i dostawach gazu rosyjskiego dla Rzeczypospolitej Polskiej". Względy ekonomiczne przemawiają za realizacją tranzytu dodatkowych ilości jamalskiego gazu przez Polskę, w kierunku "Wschód-Zachód", pokrywającym się w przybliżeniu z wykonanym już gazociągiem jamalskim. Rozmowy w tej sprawie są obecnie prowadzone. Jednocześnie polska strona podkreśla swoje negatywne stanowisko w sprawie rozszerzenia jamalskiego gazociągu o dodatkowy łącznik systemowy jako niezgodną z duchem ww. "Porozumienia". Za taką opcją przemawiają względy ekologiczne (rurociąg miałby przebiegać m.in. przez tereny Bieszczadzkiego i Roztoczańskiego Parku Narodowego) oraz gospodarcze (brak odbiorców gazu na tej trasie).

Jednocześnie polska strona prowadząc negocjacje bierze pod uwagę strategiczne znaczenie Ukrainy dla nowego porządku i stabilizacji w Europie i potrzebę kształtowania jej europejskiej roli jako sąsiada Unii Europejskiej. W praktyce oznacza to, że w swoich negocjacjach nie godzimy się na warianty przesyłu gazu, które mogłyby osłabić pozycję Ukrainy. Dla Polski bowiem istotne jest dobre sąsiedztwo z Ukrainą, a jego kluczowym warunkiem jest pomyślna transformacja ukraińskiej gospodarki.

Polska nie przyjmuje biernej postawy wobec projektów wysuwanych przez zagranicznych inwestorów. Dlatego też równolegle do sprawy tranzytu jamalskiego gazu jesteśmy zainteresowani wznowieniem kontaktów z innymi partnerami, na przykład z Norwegią. W świetle prowadzonych w ostatnim czasie rozmów, zarówno ze stroną rosyjską, jak i ukraińską, a także z przedstawicielami Komisji Europejskiej kwestia zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego kraju przez dywersyfikację źródeł zaopatrzenia w nośniki energii jawi się jako jedno z najistotniejszych zadań polskiej polityki gospodarczej.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 11.12.2000 r.

W odpowiedzi na pismo Pani Marszałek z dnia 20 listopada 2000 roku dotyczące oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Stanisława Cieślę w sprawie uchylenia zakazu nabywania spirytusu przez ZPS "Polmos" w Sieradzu uprzejmie informuję, że Ministerstwo Skarbu Państwa kilkakrotnie zwracało się do Ministerstwa Finansów z prośbą o wsparcie działań Zakładów Przemysłu Spirytusowego "Polmos" w Sieradzu w celu uzyskania zgody na zakup spirytusu niezbędnego do utrzymania ciągłości produkcji jak również o rozważenie możliwości udzielenia ulg w spłacie zaległości podatkowych ww. przedsiębiorstwa.

Zgodnie z opracowaną Strategią Prywatyzacji Sektora Spirytusowego zaakceptowaną przez Ministra Skarbu Państwa oraz zezwoleniem Rady Ministrów na dokonanie prywatyzacji bezpośredniej Zakładów Przemysłu Spirytusowego "Polmos" w Sieradzu w trybie art. 39.1.1. ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 roku o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych tzn. sprzedaży przedsiębiorstwa, Minister Skarbu Państwa uruchomił procedurę prywatyzacji ZPS "Polmos" w Sieradzu.

Ogłoszenie zapraszające potencjalnych Inwestorów do składania ofert ukaże się w miesiącu grudniu bieżącego roku.

Andrzej Chronowski

Warszawa, dnia 13 grudnia 2000 r.

Zgodnie z informacjami uzyskanymi w przedmiotowej sprawie Syndyk Masy Upadłości Huty Bobrek w Bytomiu wystąpił w grudniu 1999 roku do Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych z wnioskiem o przyznanie środków pieniężnych na wypłatę zobowiązań w stosunku do byłych pracowników. Wnioski Syndyka Masy Upadłościowej w powyższym zakresie skierowane zostały do Ministra Pracy i Rady Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, a następnie zgodnie z kompetencją przekazane Radzie FGŚP i Prezesowi Krajowego Urzędu Pracy. W odpowiedzi z dnia 3 stycznia 2000 roku udzielonej przez Prezesa KUP, Syndyk został poinformowany o braku możliwości sfinansowania roszczeń pracowniczych, z uwagi na to, iż powyższe roszczenia nie mieszczą się w dopuszczonym przepisami ustawy z dnia 29 grudnia 1993 roku o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy - w zakresie wypłat realizowanych przez FGŚP. Należy również zaznaczyć, iż zobowiązania wobec pracowników wynikające z wyroków sądowych w kwocie 2.962.122,73 zł nie mogą być sfinansowane z Funduszu Mienia Polikwidacyjnego z uwagi na fakt, iż środki Funduszu Mienia Polikwidacyjnego przeznacza się m.in. na uzupełnienie środków brakujących na pokrycie kosztów postępowania upadłościowego przedsiębiorstwa państwowego. Do kosztów postępowania upadłościowego nie są zaliczane wydatki na wynagrodzenia pracowników, co w konsekwencji oznacza niemożność ich sfinansowania z Funduszu Mienia Polikwidacyjnego. W powyższym przypadku Syndyk winien szukać innych możliwości sfinansowania zaległych wynagrodzeń pracowniczych.

Wobec zgłaszanych sygnałów o nieprawidłowościach w prowadzeniu upadłości w latach 1944-1999 Delegatura MSP w Katowicach zwracała się o udostępnienie dokumentacji związanej z pracą biegłego badającego finansową stronę prowadzonego w tym czasie postępowania. Jednakże nie zostały przedstawione żadne materiały pozwalające stwierdzić prawidłowość wydatkowanych kwot. Pozytywnie zostały ocenione prace syndyka w zakresie regulowania stanów terenowo-prawnych, archiwizacji dokumentów, wyceny majątku oraz częściowo wynagrodzeń bieżących, z zastrzeżeniem, że syndyk winien podjąć niezwłocznie działania w celu zbycia posiadanych nieruchomości pozyskania w ten sposób środków oraz przekazania zasobów mieszkaniowych gminie.

Jednocześnie należy stwierdzić, iż w opinii Delegatury MSP w Katowicach, dokonującej merytorycznej oceny zasadności dofinansowania, jak również badania racjonalności przyznanych środków finansowych proces likwidacji majątku winien być finansowany przede wszystkim z likwidowanego majątku, natomiast dofinansowanie ze środka specjalnego należy traktować jako sytuację wyjątkową przy braku majątku i innych możliwości pozyskania środków.

Andrzej Chronowski

Warszawa, 2000-12-13

Szanowna Pani Marszałek,

Środki Funduszu Pracy, jakie są przeznaczone w danym roku budżetowym na finansowanie zadań wymienionych w art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. z 1997 r. Nr 25, poz. 128 z późn. zm.) - określane są corocznie w planie finansowym Funduszu Pracy stanowiącym integralną część przyjętej przez Sejm RP ustawy budżetowej.

Jednocześnie pragnę nadmienić, że wpływające na konto Funduszu Pracy Krajowego Urzędu Pracy środki pochodzące ze składek oraz dotacji, są bezzwłocznie przekazywane na konta Funduszu Pracy samorządów powiatowych. Napięta sytuacja funduszu Pracy występuje we wszystkich powiatowych urzędach pracy i jest wynikiem wyższych od planowanych wypłat na zasiłki i świadczenia, a nie uznaniowością ich przekazywania.

Odrębną kwestią poruszoną w oświadczeniu Pani Senator Jolanty Danielak jest problem ustalania dla powiatów limitu środków Funduszu Pracy na finansowanie aktywnych form przeciwdziałania bezrobociu. Kryteria te ustalone zostały przez Radę Ministrów w rozporządzeniu z dnia 14 grudnia 1999 r. w sprawie algorytmu przekazywania środków Funduszu Pracy samorządom wojewódzkim i powiatowym (Dz.U. Nr 109, poz. 1237). Rozporządzenie to przewiduje możliwość pozostawienia na szczeblu Krajowego Urzędu Pracy do 50% kwoty środków przewidzianych w ustawie budżetowej na finansowanie programów aktywnego przeciwdziałania bezrobociu. Utworzenie w roku bieżącym tak znacznej rezerwy, wynikało przede wszystkim z dużego zróżnicowania przestrzennego zmian, jakie dokonały i dokonują się na rynku pracy. Rezerwa ta została przez Prezesa Krajowego Urzędu Pracy w maju br. rozdysponowana. Zakładam, że w 2001 r. rezerwa na szczeblu Krajowego Urzędu Pracy nie będzie przekraczała 10%.

Odnosząc się do kolejnego problemu, pragnę nadmienić, że w związku z włączeniem od 1 stycznia 2000 r. powiatowych urzędów pracy w skład samorządów powiatowych, środki na funkcjonowanie powiatowych urzędów pracy (wynagrodzenia, koszty rzeczowe), nie ujmowane są w budżecie Krajowego Urzędu Pracy, lecz w budżetach wojewodów, którzy dokonują ich podziału między poszczególne powiaty. Decyzję o wysokości środków, jakie przewidziane zostaną w ustawie budżetowej na 1001 r. (budżetach wojewodów) na działalność powiatowych urzędów pracy, podejmie Parlament.

Pragnę jednak podkreślić, że z uwagi na bardzo napiętą sytuację budżetu państwa, zwiększenie etatów dla powiatowych urzędów pracy o liczbę osób zatrudnionych w ramach robót publicznych i prac interwencyjnych prawdopodobnie nie będzie możliwe. Dlatego też również w 2001 r. w wielu powiatowych urzędach pracy niezbędne będzie zatrudnianie bezrobotnych w ramach robót publicznych i prac interwencyjnych.

Warszawa, 2000-12-13

W dniu 9 listopada br. Sejm RP uchwalił nowelizację ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. Nr 104, poz. 1104), w której m.in. rozszerzono zakres zwolnienia od podatku o dochody uzyskane w okresie od dnia 1 stycznia 2001r. do dnia 31 grudnia 2003 r., ze sprzedaży akcji, które są dopuszczone do publicznego obrotu papierami wartościowymi, nabytych przed ich dopuszczeniem do tego obrotu, za wyjątkiem akcji nabytych nieodpłatnie od Skarbu Państwa oraz akcji objętych lub nabytych na zasadach określonych w art. 24 ust. 11, jeżeli sprzedaż tych akcji nastąpiła po upływie trzech lat od daty ich pierwszego notowania na rynku regulowanym.

Zwolnienie to zaproponowane przez Komisję Papierów Wartościowych i Giełd było rozpatrywane przez Komitet Ekonomiczny Rady Ministrów a następnie po uściśleniach wprowadzonych przez Ministerstwo Finansów (wyłączenie z zakresu zwolnienia dochodów ze sprzedaży akcji nabytych nieodpłatnie od Skarbu Państwa oraz akcji objętych lub nabytych na zasadach określonych w art. 24 ust. 11) zostało przyjęte przez Radę Ministrów. W konsekwencji uzgodnione brzmienie zwolnienia zostało przedstawione Marszałkowi Sejmu RP w oficjalnym Stanowisku Rządu z dnia 14 września br. w sprawie komisyjnego projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw - uwzględniającym przyjęte przez Radę Ministrów w dniu 14 lipca br. założenia do projektu budżetu na rok 2001.

1) zrównanie sytuacji prawnopodatkowej podatników, którzy nabyli akcje danej spółki przed wprowadzeniem ich do obrotu giełdowego z sytuacją podatników nabywających dane akcje po wprowadzeniu akcji do publicznego obrotu (może to być kilka dni różnicy),

2) docenienie roli inwestorów w procesie restrukturyzacji spółek i w efekcie przyznanie im przywilejów przysługujących nabywcom akcji danej spółki, ale nabytych już po wprowadzeniu do obrotu giełdowego,

Zdaniem Ministerstwa Finansów omawiane zwolnienie nie spowoduje skutków finansowych, które byłyby odczuwalne dla budżetu państwa i budżetów jednostek samorządu terytorialnego. Pragnę podkreślić, iż w przypadku sprzedaży akcji opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega dochód a nie przychód. Dochód ten oblicza się jako różnicę pomiędzy przychodem uzyskanym ze sprzedaży akcji a wydatkami poniesionymi na ich nabycie (objęcie). W przypadku, gdy poniesione wydatki na nabycie (objęcie) akcji przewyższają kwotę przychodu uzyskaną z ich sprzedaży mamy do czynienia ze stratą. Nie jest możliwe aby autorce artykułu znane były wydatki poniesione przez akcjonariuszy na nabycie tych akcji.

Sekretarz Stanu

Jan Rudowski

Warszawa, 13 grudnia 2000 r.

Napięta sytuacja finansowa Funduszu Pracy, jaka występuje w roku bieżącym jest wynikiem przede wszystkim wyższej od założonej w ustawie budżetowej (planie Funduszu Pracy) liczby wypłacanych zasiłków dla bezrobotnych oraz zasiłków i świadczeń przedemerytalnych, a także wyższej od planowanej ich wysokości. W efekcie powyższego w okresie styczeń-październik br. wydatkowano na zasiłki i świadczenia kwotę ponad 1.072 mln zł wyższą od wynikającej na ten okres z planu Funduszu Pracy.

W celu zapewnienia płynności finansowej Funduszu Pracy, w dniu 26 lipca br. przyjęta została przez Sejm RP ustawa o zmianie ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. Nr 70, poz. 820) przewidująca możliwość zaciągania przez Fundusz Pracy kredytów i pożyczek. Po przyjęciu powyższej ustawy Prezes Krajowego Urzędu Pracy we wrześniu br. zaciągnął kredyt w kwocie 400 mln zł, w październiku 200 mln zł oraz w listopadzie br. 142 mln zł. Te dodatkowe dochody Funduszu Pracy zostały bezzwłocznie przekazane urzędom pracy.

Ponadto uprzejmie informuję, że na podstawie art. 47 ustawy budżetowej na 2000 r., decyzją Ministra Finansów z dnia 19.09.2000 r., zwiększona została dotacja dla Funduszu Pracy o kwotę 100 mln zł z oszczędności kosztów obsługi długu publicznego. Wyrażam przekonanie, że otrzymanie ww. środków przyczyni się do poprawy płynności Funduszu Pracy.

z szacunkiem

Warszawa, dnia 13 grudnia 2000 r.

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 29 listopada 2000 r. znak: AG/043/422/2000/IV oświadczeniem Pana Senatora Zbyszka Piwońskiego z dnia 24 listopada 2000 r. w sprawie zatrudniania w powiatowych urzędach pracy w ramach robót publicznych pracowników ww. urzędów, uprzejmie informuję, co następuje:

z szacunkiem

Longin Komołowski

Warszawa, 2000-12-13

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

Ministerstwu Pracy i Polityki Społecznej znany jest problem zatrudniania przez powiatowe urzędy pracy bezrobotnych w ramach robót publicznych i prac interwencyjnych w celu zapewnienia sprawniejszej obsługi bezrobotnych oraz realizacji innych zadań wykonywanych przez te urzędy. W ramach prac nad ustawami budżetowymi, ministerstwo proponowało zwiększenie liczby etatów dla powiatowych urzędów pracy. Z uwagi na ograniczone możliwości finansów publicznych, wnioski te nie zostały uwzględnione.

Jednocześnie pragnę nadmienić, że w związku z włączeniem od 1 stycznia 2000 r. powiatowych urzędów pracy w skład powiatowej administracji zespolonej, środki na funkcjonowanie powiatowych urzędów pracy (wynagrodzenia, koszty rzeczowe), nie są ujmowane w budżecie Krajowego Urzędu Pracy, lecz w budżetach wojewodów, którzy dokonują ich podziału między poszczególne powiaty.

Pragnę jednak nadmienić, że z uwagi na bardzo napiętą sytuację budżetu państwa zwiększenie etatów dla powiatowych urzędów pracy o liczbę osób zatrudnionych w ramach robót publicznych i prac interwencyjnych, prawdopodobnie nie będzie możliwe. Dlatego też również w 2001 r. w wielu powiatowych urzędach pracy niezbędne będzie dalsze zatrudnianie bezrobotnych w ramach robót publicznych i prac interwencyjnych.

z szacunkiem

Warszawa, dnia 5.12.2000 r.

Wśród sądów okręgowych planowanych do przekształcenia w ośrodki zamiejscowe znalazł się również Sąd Okręgowy w Sieradzu - jednostka posiadająca dwuwydziałową strukturę. Jednak w wyniku tej zmiany kontakt lokalnej społeczności z sądem nie zostanie w żaden sposób utrudniony lub ograniczony, gdyż w ośrodku nadal będą rozpoznawane w pierwszej i drugiej instancji sprawy cywilne i karne.

Jednakże celem ułatwienia dostępu obywateli do wymiaru sprawiedliwości, istnieje możliwość utworzenia zamiejscowych wydziałów cywilno-karnych, jednostek rozpoznających "drobne" sprawy cywilne, karne i karne skarbowe.

Przygotowywane zmiany organizacyjne w sądownictwie polegają również na ujednoliceniu obszarów właściwości sądów z granicami województw. W wyniku tego rodzaju działań nastąpią przeniesienia w obszarach sądów okręgowych gmin wykraczających poza granice danego województwa.

Wojciech Jasiński

Warszawa, 17 listopada 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Odpowiadając na Pani pismo w sprawie oświadczenia złożonego przez Senatora Zbigniewa Gołąbka podczas 67 posiedzenia Senatu RP uprzejmie informuję, że kwota jaką otrzymał Mazowiecki Urząd Wojewódzki na opłacenie składek na ubezpieczenie zdrowotne za bezrobotnych bez prawa do zasiłku pokrywa zgłaszane przez powiatowe urzędy pracy zapotrzebowanie tegoroczne w 75%. Niedobór środków w 2000 roku wynosi 17 412 tys. zł. Sytuację pogarsza brak środków na pokrycie zobowiązań za 1999 rok w kwocie 9 217 tys. zł. Razem niezbędne środki na opłacenie składki na ubezpieczenie zdrowotne za bezrobotnych bez prawa do zasiłku w roku bieżącym wynoszą 27 133 tys. zł. Zaznaczyć należy, że w kwocie tej nie uwzględniono ponoszonych kosztów przez powiatowe urzędy pracy z tytułu karnych odsetek i kosztów egzekucyjnych naliczanych w wyniku prowadzonych egzekucji przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych za nieterminowe regulowanie należności. Pragnę podkreślić, że Mazowiecki Urząd Wojewódzki nie planował środków na realizację tego zadania, które wykonuje po raz pierwszy w bieżącym roku w następstwie reorganizacji urzędów pracy.

Mając świadomość niewystarczającej wielkości środków na uregulowanie obligatoryjnych zobowiązań na ten cel i ewentualnych tego konsekwencjach tj. podejmowanie postępowań egzekucyjnych wobec powiatowych urzędów pracy przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych wielokrotnie występowałem do Wiceprezesa Rady Ministrów, Ministra Finansów i ostatecznie do Prezesa Rady Ministrów - Jerzego Buzka oraz Prezesa Ubezpieczeń Społecznych Lesława Gajka (kserokopie informacji dotyczącej wystąpień w załączeniu) o pilne rozwiązanie tego dotkliwego problemu.

- zwrócono się do Ministra Finansów o rozeznanie możliwości przeznaczenia na ten cel innych środków oraz poinformowania o tym wszystkich wojewodów;

- zwrócono się również o uwzględnienie w projekcie ustawy budżetowej na 2001 roku także środków na sfinansowanie zobowiązań (wraz z odsetkami) jakie mogą powstać na koniec br. w przypadku braku możliwości przeznaczenia na ten cel dodatkowych środków w 2000 roku;

Nie wywiązywanie się przez powiatowe urzędy pracy z terminowego regulowania obligatoryjnych należności z tytułu płacenia składki na ubezpieczenie zdrowotne za bezrobotnych bez prawa do zasiłku spowodowało wszczęcie czynności egzekucyjnych wobec 27 powiatowych urzędów pracy województwa mazowieckiego, których nasilenie wystąpiło w II połowie września, skutkując zajęciem rachunków bankowych budżetowych a sporadycznie Funduszu Pracy. Uniemożliwiło to realizowania statutowych zadań przez te urzędy.

Wszystkie te działania nie przyniosły oczekiwanego skutku. Czas na jaki wstrzymano egzekucje upłynął. Zakład Ubezpieczeń Społecznych ponownie przystąpił do zajmowania rachunków bankowych powiatowych urzędów pracy. Groziło to unieruchomieniem powiatowych urzędów pracy, wobec tego podjąłem pozaprawne działania (z prawnych interpretacji wynika, że decyzję wstrzymującą egzekucje mogłem wydać tylko raz) i przystąpiłem do wydawania powtórnych decyzji administracyjnych wstrzymując czynności egzekucyjne Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na kolejny okres 30 dni. W listopadzie br. łącznie pierwszych i powtórnych decyzji wstrzymujących wydałem 33. Nie we wszystkich przypadkach są one skuteczne, bowiem Zakład Ubezpieczeń Społecznych nakłada na powiatowe urzędy pracy kolejne tytuły wykonawcze.

Muszę również poinformować, że jeżeli w bieżącym roku nie zostaną uregulowane wszystkie niedobory, to wystąpi zjawisko skumulowania zobowiązań za 1999 rok, 2000 i 2001 rok, które w odniesieniu do projektu planu na 2001 rok szacujemy w wysokości 45 450 tys. zł. W kwocie tej nie uwzględniono ponoszonych kosztów przez powiatowe urzędy pracy z tytułu karnych odsetek i kosztów egzekucyjnych w wyniku prowadzonych egzekucji przez zakład Ubezpieczeń Społecznych za nieterminowe uregulowanie należności.

Antoni Pietkiewicz

Warszawa, 29 listopada 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Z informacji przekazanych przez Dyrektora szpitala wynika, że w dniu 4 listopada 2000 r. pomiędzy Dyrekcją SP ZOZ, a Organizacją Zakładową Związku Zawodowego Pielęgniarek i Położnych zawarte zostało porozumienie, na podstawie którego wynagrodzenia zasadnicze pielęgniarek pracujących w zakładzie zostały podwyższone o 130 zł. Do dnia rozpoczęcia akcji protestacyjnej średnie wynagrodzenie w tej grupie zawodowej wynosiło około 1090 zł.

Warszawa, 30 listopada 2000 r.

- wielkości kredytów przyznanych przez Międzynarodowy Bank Odbudowy i Rozwoju (pożyczka MBOiR Nr 3342-POL) oraz Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju wraz z ich wykorzystaniem przez poszczególne NFI,

- Aktualny stan akcjonariuszy NFI posiadających powyżej 5% ogólnej liczby akcji poszczególnych nfi oraz akcjonariat firm zarządzających według dostępnych danych z czerwca 1999 r. (ponieważ wszystkie NFI są spółkami notowanymi na Warszawskiej Giełdzie Papierów Wartościowych stan ich akcjonariatu ulegać może ciągłym zmianom, a bieżące dane na ten temat zawarte są w codziennych komunikatach Giełdy oraz publikacjach prasy fachowej),

Jednocześnie pragnę poinformować Panią Marszałek, że Ministerstwo Skarbu Państwa jest w trakcie przygotowywania raportu dotyczącego realizacji Programu NFI, w związku z pracami Sejmowej Komisji Skarbu Państwa, Uwłaszczenia i Prywatyzacji. Jedną z wielu kwestii tego raportu będzie również próba odpowiedzi na pytania dotyczące sprzedaży spółek portfelowych, nazw inwestorów, wartościowego i procentowego udziału spółek portfelowych prywatyzowanych przez kapitał zagraniczny oraz próba oceny realizacji celów wyznaczonych przez ustawę o narodowych funduszach inwestycyjnych i ich prywatyzacji z dnia 30 kwietnia 1995 r. W tym celu jednak niezbędne jest uzyskanie od wszystkich NFI informacji dotyczących szczegółów ich działalności od początku Programu, a następnie opracowanie m.in. na tej podstawie odpowiedniej analizy ekonomiczno-finansowej.

Jeśli chodzi o system monitorowania, to pragnę wyjaśnić, że w przypadku spółek portfelowych NFI, Departament Funduszy Kapitałowych MSP prowadzi bazę danych w oparciu o kwartalny system sprawozdań finansowych i pytań ankietowych przesyłanych przez większość spółek w których akcjonariuszami obok Skarbu Państwa pozostają nadal NFI. W przypadku samych Funduszy - spółek notowanych na WGPW - dane takie są publicznie dostępne m.in. w systemie EMITENT.

Warszawa, 30.11. 2000 r.

W związku z przekazaniem przez Panią Marszałek w dniu 28 września 2000 r. tekstu oświadczenia Senatora Wiesława Pietrzaka złożonego w dniu 22 września 2000 r. podczas 65 posiedzenia Senatu RP, zawierającego uwagi i zastrzeżenia odnośnie dalszego sprawowania stanowisk przez Janusza Jaszczaka dyrektora Ośrodka Rehabilitacji dla Uzależnionych "DOREN" i Jana Płońskiego strażnika rezerwatu "Siedem Wysp" w Zielonym Ostrowiu, mimo prowadzonych przeciwko nim postępowaniom karnym, uprzejmie informuję, co następuje:

Prokuratura Rejonowa w Kętrzynie za sygn. akt Ds. 1730/00 wszczęła w dniu 27 stycznia 2000 r. dochodzenie o czyny z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 3 kk polegające na usiłowaniu wyłudzenia z apteki na podstawie sfałszowanej recepty, leku "Tramal", a także na czynieniu przygotowań fałszowania recept i pieczątek o różnych treściach, w celu posłużenia się nimi jako autentycznymi.

Po zebraniu i zabezpieczeniu niezbędnego materiału dowodowego - Prokurator Rejonowy uznał, iż ustały przyczyny dalszego stosowania środka izolacyjnego wobec podejrzanego i postanowieniem z dnia 19 kwietnia 2000 r. - uchylił go stosując jednocześnie poręczenie majątkowe i dozór Policji.

W tym celu, postanowieniem z dnia 30 maja 2000 r. dopuszczono dowód z opinii biegłego sądowego. Zakreślił on termin opracowania opinii dopiero na wrzesień 2000 r. i w tej sytuacji Prokurator Rejonowy, postanowieniem z dnia 31 maja 2000 zawiesił postępowanie przygotowawcze, przeprowadzając jednak czynności mające na celu zabezpieczenie dowodów.

Z uwagi na fakt, iż z treści tej ekspertyzy wynikało, że zabezpieczone dokumenty zostały wypełnione ręką Janusza Jaszczaka - przedstawiono mu dalsze zarzuty i po zakończeniu całości postępowania, w dniu 31 października 2000 r. wymieniona Prokuratura Rejonowa skierowała przeciwko niemu akt oskarżenia do miejscowego Sądu Rejonowego.

- wypisanie recepty lekarskiej i opatrzenie jej podrobioną pieczątką upoważniającą do bezpłatnego pobrania leku "Tramal" (art. 270 § 1 kk),

Sprawa w Sądzie figuruje za sygn. akt II K 597/00 i pierwszy termin rozprawy został już wyznaczony na dzień 11 grudnia 2000 r.

Natomiast postępowanie przygotowawcze w tej sprawie przedłużało się, lecz wymagał tego skomplikowany jej charakter, a także konieczność wykonania szeregu czynności na terenie kilku województw oraz oczekiwanie na opinię biegłego, w następstwie której rozszerzono zarzuty wobec Janusza Jaszczaka.

Sąd uznał Jana Płońskiego winnym wyrębu i zagarnięcia drzewa z lasu państwowego oraz posłużenia się sfałszowanymi fakturami i skazał go na karę jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres czterech lat oraz 100 stawek dziennych grzywny licząc po 20 zł za jeden dzień. Nadto zasądził na rzecz pokrzywdzonego Nadleśnictwa Borki kwotę 12.200 zł tytułem nawiązki oraz 6.100 zł, tytułem częściowego wyrównania szkody.

Postępowanie w sprawie istotnie toczy się zbyt długo, bowiem akt oskarżenia wpłynął do sądu w dniu 20.12.1997 r., i do chwili obecnej sprawa nie została jeszcze prawomocnie zakończona.

Przyczyny tej przewlekłości leżą w zasadzie po stronie oskarżonego i jego obrońcy, którzy wykorzystując uprawnienia wynikające z kodeksu postępowania karnego, nie stawiali się na wyznaczone terminy rozpraw zasłaniając się chorobą lub innymi czynnościami służbowymi i z tego powodu nie odbyło się 7 rozpraw z 19 wyznaczonych w okresie od stycznia 1998 r. do maja 2000 r.

Wniosków tych Sąd w świetle art. 170 § 2 kpk nie mógł oddalić, albowiem ustalenia w zakresie winy oskarżonego Jana Płońskiego - nie były jednoznaczne. Sprawa wymagała, aż trzech opinii biegłych sądowych, przesłuchania wielu świadków i zgromadzenia licznych dokumentów (4 tomy akt).

Przedstawiając powyższe wyjaśnienia jednocześnie pragnę podnieść, że organy wymiaru sprawiedliwości na tym etapie postępowania nie mają wpływu na fakt dalszego pozostawania wymienionych oskarżonych na zajmowanych przez nich stanowiskach. Poinformowały w trybie art. 21 kpk ich pracodawców o prowadzonych postępowaniach lecz podjęcie decyzji w tym przedmiocie przed prawomocnym zakończeniem spraw należy wyłącznie do nich.

Warszawa, 30 listopada 2000 r.

Obecnie w Ministerstwie Zdrowia nie są przygotowywane żadne plany prywatyzacyjne samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej - szpitali klinicznych. Dotychczasowa sytuacja organizacyjno-prawna szpitali klinicznych nie uległa zmianie. Jedynie, zgodnie z art. 43b ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 roku o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. z 1991 r. Nr 91, poz. 408 z późn. zm.), Rektorom Akademii Medycznych zostały przekazane niektóre obowiązki i uprawnienia organu założycielskiego wobec 33 szpitali klinicznych. Obecnie na ukończeniu są prace nad przekazaniem kolejnych 5 szpitali klinicznych.

Na przełomie bieżącego roku, do Ministerstwa Zdrowia wpłynął poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej (druk sejmowy nr 2096). W projekcie tym posłowie przedstawili propozycję przekazania kompetencji organu, który utworzył zakład wobec szpitali klinicznych, właściwym państwowym uczelniom medycznym oraz państwowym uczelniom prowadzącym działalność dydaktyczną i badawczą w dziedzinie nauk medycznych. Aktualnie trwają prace nad wspomnianym projektem w sejmowej nadzwyczajnej podkomisji, powołanej do jego rozpatrzenia.

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 30.11. 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
WARSZAWA

W uchwalonej przez Sejm RP w dniu 17 listopada 2000 r. ustawie o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym przewiduje się przedłużenie do dnia 31 grudnia 2002 r. stosowania stawki podatku VAT w wysokości 0% dla towarów przeznaczonych na cele ochrony przeciwpożarowej (art. 50 ust. 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym - Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze zm.). W dniach 23 i 24 listopada 2000 r. ustawa była przedmiotem obrad Senatu RP i została przyjęta bez poprawek. Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, że z punktu widzenia długofalowej polityki podatkowej należy wziąć pod uwagę, iż stawka podatku od towarów i usług w wysokości 0% na w/w towary nie znajduje odzwierciedlenia w przepisach Szóstej dyrektywy Rady Unii Europejskiej z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw Członkowskich, dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej - ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC ze zm.) oraz przyjętym przez Radę Ministrów w dniu 19 października 1999 r. Stanowisku negocjacyjnym Polski w obszarze "Podatki".

Zgodnie z przepisami w/w Szóstej dyrektywy stawka 0% nie może być stosowana w obrotach krajowych. Stawka w wysokości 0% VAT lub zwolnienie od tego podatku z prawem do odliczeń (odpowiednik stawki 0%), mogą być stosowane wyłącznie w odniesieniu do eksportu. Załącznik H do Szóstej dyrektywy nie przewiduje możliwości stosowania na te towary stawki obniżonej. Należy również zaznaczyć, iż z dostępnych Ministerstwu Finansów danych statystycznych nt. funkcjonowania VAT w Unii Europejskiej nie wynika, aby w którymś z krajów członkowskich była w obrotach wewnętrznych stosowana stawka 0% na sprzęt ochrony przeciwpożarowej.

SEKRETARZ STANU

Jan Rudowski

Warszawa, 1.12. 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

2. Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, podobnie jak Stowarzyszenie "Wspólnota Polska", popiera sprawę rozszerzenia studiów w języku polskim na uczelniach białoruskich oraz utworzenia w Grodnie szkoły zawodowej uczącej absolwentów polskich szkół średnich konkretnych zawodów.

3. Postulat otwarcia Domu Polskiego w Nowogródku jest cenny, a świadectwem dbałości Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego o pamiątki po Adamie Mickiewiczu są działania na rzecz Muzeum poety. Z informacji uzyskanych ze Stowarzyszenia "Wspólnota Polska" wiadomo nam, iż planowana jest budowa Domu Polskiego w Nowogródku.

Kazimierz M. Ujazdowski

Warszawa, dn. 01. grudnia 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Pragnę poinformować, że Rada Ministrów rozpatrzyła w dniu 28 listopada 2000 r. informację Ministra Skarbu Państwa, odpowiedzialnego za proces prywatyzacji sektora, na temat realizacji powyższego harmonogramu, który zakładał równoległe prowadzenie działań prywatyzacyjnych w podsektorze wytwórczym i dystrybucyjnym. Na wniosek Ministra Gospodarki Rada Ministrów podjęła ustalenia o potrzebie jego korekty zmierzającej do nadrobienia opóźnienia zaawansowania procesów prywatyzacyjnych elektrowni względem spółek dystrybucyjnych. Dalsze utrzymanie dotychczasowej tendencji byłoby niekorzystne z punktu widzenia wdrożenia konkurencyjnego rynku energii elektrycznej i związanego z tym procesem koniecznego wzrostu efektywności działania oraz obniżki kosztów w sektorze wytwórczym.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

z up.

Andrzej Karbownik

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dn. 01 grudnia 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W nawiązaniu do oświadczenia z dnia 29 marca br. Senatora Jerzego Kopaczewskiego w sprawie Delegatury Służby Ochrony Zabytków we Włocławku i mojego pisma z dnia 16 czerwca br. znak jw. uprzejmie informuję, że Wojewoda Kujawsko-Pomorski przedłożył wnioski i ustalenia z doraźnej kontroli, przeprowadzonej w Wojewódzkim Oddziale Służby Ochrony Zabytków w Toruniu. Spośród zgromadzonego w trakcie postępowania materiału, zespół kontrolny wyodrębnił 28 zarzutów. Potwierdzono zasadność jedynie następujących:

Ustalenia i wnioski zawarte w sprawozdaniu pokontrolnym, nie dają podstaw do uznania zasadności zarzutów o niecelowości korzystania przez Wojewodę z uprawnień w zakresie dokonywania zmian personalnych w Wojewódzkim Oddziale Służby Ochrony Zabytków w Toruniu. Jednocześnie są podstawą do stwierdzenia, że realizacja przez tę jednostkę zadań statutowych będzie się odbywać w przyszłości w sposób niezakłócony, wolny od napięć i konfliktów.

Poza tym, Sąd Pracy rozpatruje sprawę zwolnienia dyscyplinarnego, bez zgody Rady Miejskiej, pracownika Delegatury WOSOZ we Włocławku, radnego i członka KZ NSZZ "Solidarność" Pana Arkadiusza Horonziaka. Stanowiska obu stron uległy daleko idącej polaryzacji. Wojewoda podjął działania w celu zminimalizowania wpływu konfliktu na bieżące funkcjonowanie instytucji. Pozytywnym objawem jest fakt, że zmieniła się - zdecydowanie na korzyść - obecna współpraca pomiędzy WOSOZ w Toruniu i Delegaturą we Włocławku, jak również bieżące funkcjonowanie samej Delegatury.

Marek Biernacki

Warszawa, 2000-12-04

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatora Zbigniewa Gołąbka na 67. posiedzeniu Senatu RP w dniu 26 października br. w sprawie utworzenia placówki urzędu skarbowego w Warce dla obsługi podatników części powiatu grójeckiego uprzejmie informuję Panią Marszałek, że brak jest zarówno merytorycznych jak i techniczno-organizacyjnych przesłanek do przeprowadzenia tego przedsięwzięcia.

Należy zaznaczyć, że zachowanie zgodności podziału dla celów podatkowych z układem terytorialnym jednostek samorządowych wszystkich szczebli umożliwia ich finansowanie tylko z jednego źródła, przez co zapewnia sprawne, niezakłócone przekazywanie przez urzędy skarbowe udziałów w podatku dochodowym oraz dochodów własnych na rzecz właściwych gmin i powiatów. Zgodnie z przyjętym założeniem powiat grójecki w całości jest obsługiwany przez Urząd Skarbowy w Grójcu.

Utworzenie w Warce na terenie powiatu grójeckiego drugiego urzędu skarbowego stanowiłoby zatem naruszenie przyjętej zasady, że powiat stanowi niepodzielną jednostkę organizacyjną obsługiwaną przez jeden urząd skarbowy. Pragnę również zauważyć, iż ze względu na znaczne ograniczenie środków na administrację skarbową, aż 30 nowo powstałych powiatów nie posiada wyodrębnionego (o zasięgu danego powiatu) urzędu skarbowego.

Jednocześnie wskazuję, iż niemożliwe jest uruchomienie filii urzędu skarbowego w Grójcu, ponieważ funkcjonujący w urzędach skarbowych jednolity system informatyczny "Poltax", obejmujący zarówno ewidencję podatników jak i rozliczanie podatków, nie daje możliwości łączności z oddziałami. Rozdrabnianie organizacyjne urzędów, w sytuacji gdy filie wykonywać mogą tylko wyodrębnioną część zadań macierzystej jednostki, doprowadziłoby do rozproszenia zasobów kadrowych i finansowych na utrzymanie służb skarbowych, a w konsekwencji do zmniejszenia sprawności działania oraz podrożenia i pogorszenia obsługi podatników. Nadto konieczność okresowego przekazywania dokumentów źródłowych - zawierających informacje objęte przepisami tajemnicy skarbowej i o ochronie danych osobowych - do macierzystej jednostki stwarzałoby poważne problemy w zakresie ich należytego zabezpieczenia.

Należy zaznaczyć, że - w wyniku przeprowadzonej reorganizacji aparatu skarbowego na dzień 1 stycznia 1999 r. - w przypadku Urzędu Skarbowego w Grójcu jego zasięg terytorialny został rozszerzony dodatkowo o dwie gminy, zaś wszyscy podatnicy obsługiwani przez ten urząd do końca 1998 r., w tym również z Warki, nie zmienili właściwości miejscowej. Urząd ten pod względem liczby obsługiwanych podatników ogółem ca 75 tys. należy do urzędów średniej wielkości. W ocenie Ministerstwa Finansów obecna organizacja Urzędu Skarbowego w Warce zapewnia właściwą i sprawną obsługę podatników, oraz umożliwia efektywny i skuteczny pobór dochodów na rzecz budżetu państwa oraz budżetów jednostek samorządowych.

SEKRETARZ STANU

Jan Rudowski

Warszawa, 2000-12-04

Nawiązując do otrzymanego przy piśmie z dnia 3 listopada 2000 r. Nr AG/043/352/2000/IV oświadczenia złożonego przez Panią Senator Dorotę Kempkę podczas 67. posiedzenia Senatu RP w dniu 26 października 2000 r. w sprawie problemów wynikających z projektu budżetu na 2001 w części 85/04 województwo kujawsko-pomorskie, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Z uwzględnieniem wskaźnika wzrostu wynagrodzeń kalkulowane były również wydatki powiązane z poziomem wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej w części przeznaczonej na finansowanie wynagrodzeń, tj. dotacje dla jednostek samorządu terytorialnego na zadania z zakresu administracji rządowej oraz świadczenia na rzecz osób fizycznych. Przy czym we wstępnym limicie wydatków ujęte zostały środki na podwyżki wynagrodzeń dla funkcjonariuszy komend wojewódzkich i powiatowych Policji i Państwowej Straży Pożarnej. Środki na podwyżki wynagrodzeń dla pozostałych pracowników państwowej sfery budżetowej na tym etapie prac nad budżetem zostały ujęte w rezerwie celowej.

Stosownie do postanowień art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 12 maja 2000 r. o zasadach wspierania rozwoju regionalnego (Dz.U. Nr 48, poz. 550), wydatki na inwestycje wieloletnie zostały ujęte w rezerwie celowej na wspieranie rozwoju regionalnego. Środki te będą rozdzielone w toku wykonywania budżetu przez Ministra właściwego do spraw rozwoju regionalnego.

Ustalone, zgodnie z "Założeniami do projektu budżetu państwa na rok 2001" limity wydatków dla poszczególnych dysponentów części budżetowych wymagały szczególnej wnikliwości przy planowaniu wydatków, dokonania selekcji planów i skoncentrowania środków na realizację rzeczywiście niezbędnych zadań, w tym zwłaszcza: zweryfikowania celowości i efektywności prowadzonych inwestycji wieloletnich, dokonania weryfikacji rozbieżności pomiędzy rzeczywistą liczbą osób zatrudnionych w państwowej sferze budżetowej a liczbą etatów kalkulacyjnych przyjętą do naliczenia środków na wynagrodzenia, racjonalnego gospodarowania środkami na wynagrodzenia oraz podjęcia działań umożliwiających zatrudnienie osób niepełnosprawnych.

- podwyżki wynagrodzeń dla pracowników państwowej sfery budżetowej od dnia 1 stycznia 2001 r. (przy założeniu, że wynagrodzenia w 2001 r. wzrosną o 7,6% a nie jak wcześniej przyjęto o 6,5% w porównaniu z 2000 r.) oraz na uzupełnienie środków na podwyżki wynagrodzeń funkcjonariuszy Komend Wojewódzkich Policji i Państwowej Straży Pożarnej, a także wydatków relacjonowanych do wynagrodzeń - w związku z wyższym niż założono przy kalkulacji limitu wzrostem wynagrodzeń - 8.319 tys. zł,

- uzupełnienie wydatków na opłacenie składki na ubezpieczenie zdrowotne za bezrobotnych bez prawa do zasiłku oraz za dzieci, uczniów i słuchaczy zakładów kształcenia nauczycieli, nie posiadających ubezpieczenia zdrowotnego z innego tytułu (w związku z wyższym od wcześniej założonego wzrostu wynagrodzeń) - 326 tys. zł,

- funkcjonowanie Komendy Wojewódzkiej i Komend powiatowych Policji oraz Komend powiatowych Państwowej Straży Pożarnej - 3.204 tys. tys. zł,

Wydatki majątkowe w budżecie województwa kujawsko-pomorskiego zostały zwiększone o 10.344 tys. zł, z przeznaczeniem m.in. na: dofinansowanie oświatowych zadań inwestycyjnych realizowanych przez jednostki samorządu terytorialnego - 8.251 tys. zł, zakup sprzętu laboratoryjnego dla Inspekcji Skupu i Przetwórstwa Artykułów Rolnych - 40 tys. zł oraz dla Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej - 1.131 tys. zł, zakup sprzętu informatycznego dla Powiatowych Inspekcji Nadzoru Budowlanego - 60 tys. zł, budowę strażnicy dla Komendy Powiatowej Państwowej Straży Pożarnej w Ciechocinku - 400 tys. zł, a także na sfinansowanie kosztów wykonanych prac budowlanych w Internacie Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego w Toruniu - finansowanych z działu Edukacyjna opieka wychowawcza - 462 tys. zł oraz na modernizację: gimnazjów, liceów ogólnokształcących i szkół zasadniczych - finansowanych z działu Oświata i wychowanie - 1.000 tys. zł.

W odniesieniu do niedoboru środków, w projekcie budżetu na rok 2001 w części 85/04 województwo kujawsko-pomorskie, na finansowanie zadań z zakresu opieki społecznej uprzejmie informuję, że w toku wykonywania budżetu, budżet województwa kujawsko-pomorskiego może być zwiększony o dodatkowe środki ujęte w zaplanowanych rezerwach celowych na rok 2001 z przeznaczeniem m.in. na: wypłatę zasiłków z pomocy społecznej oraz zasiłków rodzinnych, pielęgnacyjnych i wychowawczych, świadczenia dla rodzin zastępczych (w tym również na: szkolenie rodzin zastępczych oraz tworzenie rodzin zastępczych pełniących funkcję pogotowia rodzinnego), dotacje dla placówek opiekuńczo-wychowawczych i ośrodków adopcyjno-opiekuńczych, w tym na podwyżkę wynagrodzeń z tytułu zmiany ustawy - Karta Nauczyciela, środki dla jednostek opiekuńczo-leczniczych przekształcanych w jednostki organizacyjne pomocy społecznej, a także dla jednostek opiekuńczo-leczniczych i leczniczo-wychowawczych na zapewnienie kontynuacji świadczonych usług, dożywianie uczniów, uruchomienie nowych miejsc w domach pomocy społecznej, dotacje dla samorządu województwa na realizację zadań z zakresu pomocy społecznej oraz dotacje na wspieranie programów ponadregionalnych, regionalnych i lokalnych służących realizacji zadań z zakresu pomocy społecznej, jak również uzupełnienie środków na opłacenie składki na ubezpieczenie zdrowotne za bezrobotnych bez prawa do zasiłku, a także uzupełnienie środków na opłacenie składki na ubezpieczenie zdrowotne za osoby pobierające niektóre świadczenia z pomocy społecznej. W rezerwie celowej przewidziane zostały również środki na wspieranie programów inicjowanych przez organy samorządu województwa mające na celu zmniejszenie negatywnych skutków bezrobocia i restrukturyzację podmiotów objętych programami restrukturyzacyjnymi przyjętymi przez Radę Ministrów.

Jednocześnie - w kontekście poruszonych przez Panią Senator problemów dotyczących niedoboru środków na funkcjonowanie opieki społecznej - pragnę zauważyć, że w bieżącym roku Wojewoda Kujawsko-Pomorski decyzją z dnia 9 listopada 2000 r. Nr F.I-3013/W/29/2000 zablokował dotacje dla jednostek samorządu terytorialnego na zadania realizowane w dziale Opieka społeczna w wysokości 2.693.407 zł, w tym na pomoc dla rodzin zastępczych w wysokości 1.248.254 zł, w związku z nadmiarem środków zaplanowanych na te zadania w ustawie budżetowej na rok 2000.

Odnośnie zaplanowanych na rok 2001 dotacji celowych z budżetu państwa dla urzędów pracy na zadania bieżące z zakresu administracji rządowej, wynikające z ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, (Dz.U. z 1997 r. Nr 25, poz. 128 z późniejszymi zmianami) pragnę wyjaśnić, że dotacje te zostały skalkulowane zgodnie z założeniami przyjętymi do opracowania projektu budżetu na rok 2001 i w tej wysokości włączone do limitu wydatków przekazanego dla części 84/04 województwo kujawsko-pomorskie.

- stypendia Prezesa Rady Ministrów dla uczniów szczególnie uzdolnionych,

- dotacje na inwestycje wieloletnie jednostek samorządu terytorialnego,

- dotacje na inwestycje w zakresie ochrony zdrowia dla jednostek samorządu terytorialnego,

- dodatki mieszkaniowe,

Z wyrazami szacunku

PODSEKRETARZ STANU

Halina Wasilewska-Trenkner

Warszawa, dnia 13.12. 2000 r.

Ministerstwo Zdrowia realizuje "Program Restrukturyzacji w Ochronie Zdrowia w roku 2000", w ramach którego zakłady opieki zdrowotnej mogły się ubiegać o dofinansowanie na zadania przewidziane w programie. Program zakłada zdecentralizowany przydział środków finansowych i zgodnie z tym założeniem w bieżącym roku Ministerstwo Zdrowia przekazywało środki jedynie na kompleksowe programy restrukturyzacji (zwane Regionalnymi Programami Restrukturyzacji), obejmujące jednostki ochrony zdrowia z danego województwa.

Opracowaniem projektu Regionalnych Programów Restrukturyzacji zajęły się Regionalne Grupy Wsparcia.

Zgodnie z "Regionalnym Programem Restrukturyzacji w Ochronie Zdrowia w roku 2000" Regionalne Grupy Wsparcia miały zostać wyłonione w drodze jednej z procedur określonych w ustawie z dnia 10 czerwca 1994 roku o zamówieniach publicznych - Dz.U.98.119.773 z późn. zm. Grupy Wsparcia dla dziesięciu województw (dolnośląskiego, kujawsko-pomorskiego, lubelskiego, lubuskiego, podlaskiego, pomorskiego, warmińsko-mazurskiego, wielkopolskiego, zachodniopomorskiego) zostały wyłonione w trybie przetargu nieograniczonego. Dla pozostałych siedmiu województw, Grupy wyłoniono w trybie negocjacji z zachowaniem konkurencji. W przetargu mogły brać udział firmy z całej Polski, a także z zagranicy, po spełnieniu ściśle określonych warunków wskazanych w specyfikacji istotnych warunków zamówienia. Komisja przetargowa, przy wyborze oferentów, kierowała się następującymi kryteriami:

- cena oferty,

- metodyka konstruowania projektu,

Według tych kryteriów Komisja dokonywała oceny firm na podstawie przesłanych dokumentów potwierdzających kwalifikacje i doświadczenie zarówno firmy jak i osób, które miały się zajmować opracowaniem projektu Regionalnego Programu Restrukturyzacji. W konsekwencji Regionalne Grupy Wsparcia zostały wyłonione spośród firm, które najlepiej spełniały warunki wymagane do wykonania zamówienia.

Zadaniem Grupy było udzielanie fachowej pomocy w opracowaniu Regionalnego Programu Restrukturyzacji z uwzględnieniem lokalnych i regionalnych wskaźników epidemiologicznych, demograficznych i społeczno-ekonomicznych, monitorowanie oraz doradztwo w zakresie restrukturyzacji. Program ten miał być oceniany, zatwierdzany i ewentualnie poprawiany przez Regionalny Komitet Sterujący, który był koordynatorem prac i miał za zadanie przyjęcie ostatecznej wersji programu.

Podstawą wypłacenia Regionalnej Grupie Wsparcia należności za przygotowanie projektu Regionalnego Programu Restrukturyzacji nie było zaakceptowanie projektu przez Regionalny Komitet Sterujący, ale przyjęcie go przez Zespół ds. odbioru przedmiotu umów zawartych pomiędzy Zakładem Zamówień Publicznych przy Ministerstwie Zdrowia a Regionalnymi Grupami Wsparcia w ramach Programu Restrukturyzacji w Ochronie Zdrowia w roku 2000, powołany zarządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 25 maja 2000 roku.

Co do kwestii środków finansowych dla województwa mazowieckiego uprzejmie informuję, że w wyniku decyzji ministra Zdrowia województwo mazowieckie otrzymało z puli 325 mln zł. kwotę 34 494 590 zł zamiast możliwe do uzyskania kwoty ponad 42 mln.

1. Restrukturyzację samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej polegającą na przekształceniu ich w zakłady opiekuńczo-lecznicze, pielęgnacyjno-opiekuńcze oraz opieki paliatywno-hospicyjnej - kwota 1 379 000 zł. Z pięciu zakładów z terenu całej Polski, które nie wykorzystały przyznanych środków i otrzymane kwoty w całości zwróciły do budżetu - cztery pochodziły z województwa mazowieckiego: SWZPZOZ Chorób Płuc i Gruźlicy w Otwocku, Wojewódzki Szpital Dziecięcy w Warszawie, Szpital Specjalistyczny w Ostrołęce oraz SPZOZ Szpital Wojewódzki w Ciechanowie. Kwota zwrócona do budżetu państwa przekraczała 500 tys. zł.

Planowane zakłady utworzono ze środków budżetu województwa.

5. Wojewódzkie Kolumny Transportu Sanitarnego otrzymały środki w wysokości 3 547 176 zł.

Regionalny Program Restrukturyzacji dla Mazowsza, przyjęty przez Regionalny Komitet Sterujący w 2000 r. w znacznej części pokrywa się z projektem Regionalnej Grupy Wsparcia. Prace nad projektem Regionalnego Programu Restrukturyzacji Grupa Wsparcia zakończyła 24 lipca br. Regionalny Program Restrukturyzacji został przyjęty przez Regionalny Komitet Sterujący dopiero 6 września br. Na posiedzeniu Krajowego Komitetu Sterującego zdecydowano się odesłać go do Regionalnego Komitetu Sterującego w celu uzupełnienia, bowiem oceniono go jako zbyt ogólnikowy.

5. Tworzenie spójnego, efektywnego kosztowo systemu opieki zdrowotnej z uwzględnieniem placówek o znaczeniu ponadregionalnym - skala 0-30 pkt,

Przedstawiony przez Regionalny Komitet Sterujący plan podziału środków finansowych uwzględnia wprawdzie wszystkie poziomy placówek zdrowotnych tzn. placówki gminne, powiatowe i wojewódzkie, ale czyni to w sposób budzący poważne zastrzeżenia. Przykładem może być sytuacja powiatu warszawskiego. Powiat warszawski jest organem założycielskim dla dziesięciu szpitali i siedmiu placówek lecznictwa otwartego. Według oceny Zespołu Ekspertów jednostki powiatowe obsługujące pacjentów z całego województwa nie zostały potraktowane w Programie w sposób adekwatny do ich zadań i obszaru działania.

Wiele wątpliwości budzi także koncepcja Regionalnego Komitetu Sterującego co do likwidacji łóżek krótkoterminowych. Zwraca uwagę fakt, że wszystkie wskaźniki określające optymalne i ekonomiczne wykorzystanie bazy łóżkowej regionu wskazują na jej małą efektywność. Szczególnie niepokojący jest niski wskaźnik wykorzystania łóżka wynoszący średnio dla województwa mazowieckiego 68%. Dla porównania zalecany wskaźnik wykorzystania łóżek krótkoterminowych w Polsce wynosi minimum 85%. Przykładowo, wykorzystanie łóżek w województwie mazowieckim na oddziałach chirurgicznych wynosi 69,2% na oddziałach pediatrycznych - 54, a ginekologiczno-położniczych - 52,8%. Średni czas pobytu pacjenta w szpitalu różni się znacznie od zalecanego dla Polski - 7 dni i wynosi blisko 10 dni. Także liczba leczonych przypadających na jedno łóżko stawia województwo mazowieckie na 14 miejscu w kraju. Dane te wskazują na konieczność podjęcia działań restrukturyzacyjnych. Optymalne wykorzystanie posiadanych zasobów szpitalnictwa mogłoby zracjonalizować koszty, polepszyć jakość i dostępność do usług. Przeprowadzone analizy wskazują więc na konieczność dostosowania liczby łóżek w poszczególnych specjalnościach i oddziałach do realnych potrzeb.

W województwie mazowieckim mamy do czynienia ze szczególnie niekorzystną proporcją pomiędzy łóżkami szpitalnej opieki podstawowej, specjalistycznej i wysokospecjalistycznej. Zdaniem ekspertów właściwa proporcja powinna przedstawić się następująco: 10% łóżek opieki wysokospecjalistycznej, 25% specjalistycznej i 65% łóżek opieki podstawowej. Tymczasem w województwie mazowieckim proporcje te są zachwiane i kształtują się w następujący sposób: 26% łóżek opieki wysokospecjalistycznej, 34% specjalistycznej oraz 40% łóżek opieki podstawowej. Wyraźnie zauważalna jest znaczna przewaga łóżek opieki wysokospecjalistycznej i specjalistycznej przy niedoborze łóżek opieki podstawowej. Konieczna jest zatem redukcja łóżek w tych specjalnościach w których jest ich nadmiar.

W tym kontekście planowane działania, na przykład przez Szpital MSWiA przy ul. Wołoskiej - stworzenie jednego z pięciu największych oddziałów kardiochirurgii w Polsce czy też Szpitala MON przy ul. Szaserów - rozbudowa Kliniki Traumatologii, Narządu Ruchu, Instytutu Chirurgii Urazowej i Ortopedii, które prowadzą do rozbudowy opieki specjalistycznej i wysokospecjalistycznej trudno uznać za takie, które zmierzają do racjonalnego wykorzystania istniejącej bazy.

Koncepcja Regionalnego Komitetu Sterującego zakłada m.in. najpierw tworzenie łóżek długoterminowych, a dopiero w drugim etapie - redukcję nadmiaru łóżek krótkoterminowych. Wcielenie w życie tego rozwiązania spowoduje paradoksalną sytuację zwiększenia zamiast zmniejszenia ogólnej liczby łóżek o 1000 w ciągu najbliższych 2 lat. Z planów finansowych przesłanych przez Regionalny Komitet Sterujący wynika bowiem, że w pierwszej kolejności zostanie utworzonych 915 łóżek w zakładach opiekuńczo-leczniczych, zakładach pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz w hospicjach w latach 2000-2001. Docelowo łóżek długoterminowych miałoby powstać ponad 4000. Do roku 2002 miałaby nastąpić redukcja łóżek ostrych o 3298. Dodatkowo zaznaczyć pragnę, że nie określono od kiedy zacznie się redukcja łóżek krótkoterminowych. Jednocześnie zauważono pojedyncze deklaracje redukcji łóżek np. w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej w Pruszkowie. Po uważnym przeczytaniu Programu można wywnioskować, że do takich działań, a mianowicie likwidacji łóżek dojdzie w przypadku np. łączenia szpitali. Jest to proces długotrwały i na pewno nie przyniesie efektów w roku bieżącym. Z uzyskanych od Marszałka wyjaśnień wynika, że w województwie mazowieckim, w przeciwieństwie do wszystkich innych województw, nie da się zlikwidować łóżek krótkoterminowych.

Wniosek dotyczy dofinansowania zwolnień 52% pracowników.

Ponadto zauważono, że wskazane przez Regionalny Komitet Sterujący priorytety na rok 2000, a mianowicie rozwój opieki długoterminowej, rehabilitacji stacjonarnej, rozszerzenie zakresu działania zakładów, rozbudowa systemu pomocy doraźnej, rozwój podstawowej opieki zdrowotnej zmierzają bez wątpienia do rozbudowy już i tak nadmiernie rozwiniętej bazy. Brak jest natomiast wyraźnych śladów działań, które zmierzałyby do zmniejszenia nadmiaru posiadanych zasobów lub ich lepszego zagospodarowania.

Z porównania materiału Regionalnego Komitetu Sterującego województwa mazowieckiego, a zwłaszcza jego części finansowej, z materiałem przygotowanym przez Regionalną Grupę Wsparcia wynika, że Program przygotowany przez Grupę nie różni się zasadniczo od Programu przyjętego przez Komitet Sterujący. Ta zgodność nie znajduje jednak odzwierciedlenia w projekcie alokacji środków finansowych przedstawionym przez Regionalny Komitet Sterujący.

Krajowy Komitet Sterujący na posiedzeniu w dniu 21 września dokonał oceny Programu, a jego członkowie zgłosili także następujące uwagi:

2. Restrukturyzacja ma charakter pozorny.

3. Brak jasnego celu i kierunku restrukturyzacji.

Województwo, które przygotowało Regionalny Program Restrukturyzacji zgodnie z zaleceniami Ministra, miało zagwarantowane 70% środków obliczonych według liczby mieszkańców regionu. Przyznanie pozostałych 30% środków uzależnione było od jakości Programu.

Pomimo zgłaszanych wcześniej uwag, na posiedzeniu w dniu 9 października Krajowy Komitet Sterujący zaproponował przyznanie województwu mazowieckiemu 30% środków. W tym miejscu należy zauważyć, że Krajowy Komitet Sterujący zaproponował wszystkim województwom przyznanie 100% kwoty /70%+30%).

Zwracam uwagę, że chociaż w roku 2000 województwo mazowieckie nie uzyskało pełnej kwoty zależnej od jakości Regionalnego Programu Restrukturyzacji, to sytuacja ta może się zmienić w roku 2001. Zgodnie z Programem, Regionalne Komitety Sterujące mają czas na opracowanie ostatecznych wersji Regionalnych Programów Restrukturyzacji do końca lutego 2001 r. Można ten czas wykorzystać na wprowadzenie korekt i zmian w Programie, negocjacje z samorządami terytorialnymi na temat zaplanowanych likwidacji jednostek, wspólnych decyzji dotyczących np. łączenia szpitali, zmian ich profilu, czy też pozyskanie nowych informacji lub planów restrukturyzacji jednostek.

Jeżeli zaś chodzi o fakt przekazywania środków pieniężnych przez Mazowiecką Regionalną Kasę Chorych innym kasom, jest on konsekwencją postępowania lege artis. Wynika z obowiązywania ustawy z dnia 6 listopada 1997 roku o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. z 1997 r. Nr 28. poz. 153).

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 04 grudnia 2000 r.

Feliks Klimczak

Warszawa, 2000-12-05

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Dostosowanie zdolności produkcyjnych kopalń do krajowego zapotrzebowania na węgiel jest jednym z podstawowych działań mających decydujący wpływ na doprowadzenie górnictwa węgla kamiennego do rentowności. Realizując program rządowy "Reforma górnictwa węgla kamiennego w Polsce w latach 1998 - 2002", w latach 1998 - 2000 z uwagi na wyczerpanie złoża względnie nieopłacalność produkcji zakończono wydobycie w 12 kopalniach oraz na 9 samodzielnych ruchach o łącznej zdolności wydobywczej 19,3 mln t/rok, w tym około 6 mln t/rok węgla koksowego.

W latach 2001 - 2002 program reformy górnictwa nie przewiduje zmniejszenia zdolności wydobywczych kopalń produkujących węgiel koksowy. Również wyczerpywanie się w późniejszych latach zasobów w kopalniach "Anna", "Jas-Mos" (Ruch "Jastrzębie") i "Krupiński" będzie rekompensowane zwiększeniem produkcji węgla koksowego w pozostałych kopalniach i nie będzie rzutowało na zaopatrzenie rynku krajowego, którego chłonność w najbliższych latach powinna się ustabilizować na poziomie 12 mln ton/rok (w tym na typ 34 - ok. 4 mln ton/rok), a po 2010 r. spodziewane jest jej zmniejszenie, nawet do 9 mln ton/rok. Zakładając, że po 2002 roku zmniejszenie zdolności produkcyjnych będzie następowało wyłącznie w wyniku sczerpania zasobów, możliwości produkcji węgla koksowego pokryją w pełni krajowe zapotrzebowanie w dającej się przewidzieć perspektywie.

Obecne trudności na rynku koksu są skutkiem wcześniejszego zaplanowania potrzeb koksowni na rok 2000 na poziomie mniejszym niż obecnie występujący popyt na koks. Różnica pomiędzy produkcją węgla koksowego a planowanym zapotrzebowaniem krajowym w 2000 roku została zakontraktowana na eksport. Natychmiastowa rezygnacja z eksportu na rzecz zaspokojenia zwiększonego popytu krajowego spowodowałaby straty finansowe związane z zapłatą kar umownych.

1995 r. 1016 tys. ton

1996 r. 892 tys. ton

1997 r. 808 tys. ton

1998 r. 1107 tys. ton

1999 r. 862 tys. ton

MINISTER

z up.

Andrzej Karbownik

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 5 grudnia 2000 r.

Wyrazem tego jest pomoc Ministerstwa Edukacji Narodowej dla oświaty polskiej na Białorusi polegająca m.in. na:

- organizowaniu wypoczynku letniego dla dzieci pochodzenia polskiego z Białorusi;

Od 1996 roku pracuje Wspólna Komisja Konsultacyjna ds. Szkolnictwa Polskiej Mniejszości w Republice Białoruś i Białoruskiej Mniejszości w Rzeczypospolitej Polskiej. W pracach Komisji stały udział biorą przedstawiciele polskich organizacji oświatowych działających w Republice Białoruś i białoruskich organizacji oświatowych działających w Polsce.

Ponieważ na Białorusi obowiązują dwa języki państwowe, białoruski i rosyjski, dzieci w szkole polskojęzycznej na lekcjach przedmiotów ścisłych, prowadzonych w języku polskim, poznają terminologię matematyczną, fizyczną, chemiczną, biologiczną, nie tylko w języku polskim, ale także białoruskim i rosyjskim. Białoruscy nauczyciele przedmiotów matematyczno-fizycznych i biologiczno-chemicznych wspomagani są poprzez coroczne kursy doskonalące, organizowane przez Polonijne Centrum Nauczycielskie w Lublinie - jednostkę podległą Ministerstwu Edukacji Narodowej.

Przyjęcie programu wielojęzyczności szkoły polskojęzycznej na Białorusi zostało spowodowane - w dużej mierze - postulatami oraz inicjatywami organizacji społecznych funkcjonujących na Białorusi, takich jak: Z.S. Związek Polaków na Białorusi i Z.S. Macierz Szkolna.

Traktat między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Białoruś o dobrym sąsiedztwie i przyjaznej współpracy, podpisany w dniu 23 czerwca 1992 roku, w artykule 16 ust. 3 stanowi, że Strony będą starać się zapewnić osobom należącym do mniejszości polskiej w Republice Białoruś oraz mniejszości białoruskiej w Rzeczypospolitej Polskiej odpowiednie możliwości nauczania ich języka ojczystego lub nauczania w tym języku w placówkach oświatowych, nie wspominając nic o placówkach czy instytucjach szkolnictwa wyższego.

Z kolei art. 14 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Białoruś o współpracy w dziedzinie kultury, nauki i oświaty, podpisanej dnia 27 listopada 1995 roku, stanowi nie tylko, że "każda z Umawiających się Stron zapewni zainteresowanym osobom na zasadzie dobrowolności, dostęp do nauki języka ojczystego i nauki w języku ojczystym w przedszkolach, szkołach podstawowych i średnich", ale także, że "dążyć będzie do stworzenia możliwości nauczania w języku ojczystym na poziomie uniwersyteckim". Zapis ten może zatem stanowić podstawę starań osób należących do polskiej mniejszości narodowej w Republice Białoruś o stworzenie możliwości studiów w języku polskim na uczelniach białoruskich.

Zabezpieczenie warunków pracy polskojęzycznym absolwentom uczelni na Białorusi może być w przyszłości sprawą trudną do rozwiązania.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 5.12. 2000 r.

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Stanisława Gogacza w sprawie stażu podyplomowego lekarza, lekarza stomatologa przesłane przy piśmie AG/043/328/2000/IV, z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów pragnę ustosunkować się do kwestii podniesionych przez Pana Senatora.

Najistotniejszą zmianą jest skrócenie stażu podyplomowego lekarza z 18 na 13 miesięcy. Zmiana ta wynika z przesłanek natury organizacyjnej i finansowej. Skrócenie stażu było również postulatem II Ogólnopolskiej Konferencji Młodych Lekarzy, która miała miejsce w dniach 28-29 lipca 2000 r. w Szczecinie. Z uwagi na możliwość intensyfikacji szkolenia lekarzy stażystów poprzez zwiększenie liczby obowiązujących dyżurów medycznych w ciągu miesiąca (z 4 na 8) - pozwala to na realizację dotychczasowego programu stażu w ciągu 13 miesięcy, z uwzględnieniem czasu przeznaczonego na przysługujący stażystom urlop wypoczynkowy. Skutkuje to zmniejszeniem obciążenia budżetu wynagrodzeniami stażystów. Wprowadzenie 20% ryczałtu przeznaczonego na pokrycie kosztów związanych z prowadzeniem stażu przez uprawnione podmioty, zamiast dotychczas ściśle określonych kosztów wynagrodzenia dla koordynatorów i opiekunów stażu, pozwalając na zmniejszenie kosztów szkolenia, w praktyce oznacza jednak bardzo znaczne ograniczenie lub uniemożliwia wynagrodzenie opiekunów stażystów. Powoduje to równoległe funkcjonowanie opłacanych opiekunów stażystów odbywających staż zgodnie z poprzednim rozporządzeniem oraz tych, którzy opiekują się stażystami zgodnie z obowiązującym rozporządzeniem bez dodatkowego wynagrodzenia. Należy zaznaczyć, że opłacanie opiekuna stażysty często powodowało kontrowersje w sytuacjach, gdy stażysta starał się uzyskać dodatkowe informacje i wyjaśnienia od innych lekarzy. W takich sytuacjach często nie wykazywali oni zainteresowania stażystą, uważając to za wyłączny obowiązek wynagradzanego za to opiekuna. Wprowadzenie dodatkowego wynagrodzenia dla opiekunów nie rozwiązało więc problemów związanych z jakością opieki nad stażystami.

W powołanym wyżej rozporządzeniu, tak w jego poprzedniej jak i aktualnej wersji, znajdują się zapisy odnoszące się do rodzaju umów zawieranych ze stażystami. I tak z § 6 wynika, że z lekarzem, lekarzem stomatologiem zawiera się umowę o pracę na czas określony, równy czasowi odbycia stażu. Z uwagi na to, że staż rozpoczęty przed 01.10.2000 r. trwa 18 miesięcy, a rozpoczynany 01.10.2000 r. 13 miesięcy - na taki okres powinny być zawarte umowy o pracę ze stażystami. Pracodawca we własnym interesie powinien jednak w takich umowach zastrzec możliwość jej wcześniejszego rozwiązania za dwutygodniowym wypowiedzeniem, na co pozwala art. 33 kodeksu pracy. O ile taki zapis zostanie w umowie zamieszczony, będzie on odnosił się także do zmiany warunków pracy i płacy, a więc zmiany okresu, na jaki umowa została zawarta i wysokości wynagrodzenia. Tak więc umowy o pracę, zawarte przez podmioty prowadzące kształcenie stażystów, które nie są w swych warunkach zgodne z zapisami rozporządzenia powinny być do nich dostosowane w trybie art. 42 kodeksu pracy. Dotyczy do oczywiście tylko tych podmiotów, które w umowach wprowadziły możliwość jej wcześniejszego rozwiązania.

Podmioty prowadzące kształcenie stażystów powinny być świadome faktu, że środki pieniężne, jakie otrzymają z budżetu państwa na realizację zadań wynikających z realizacji programu stażu rozpoczętego 01.10.2000 r. nie będą wyższe niż określa to rozporządzenie, dlatego też w przypadku, gdy umowy ze stażystami, opiekunami lub koordynatorami stażu są dla nich korzystniejsze aniżeli przewiduje to rozporządzenie i nie zostaną zmienione, w tej części powinny być finansowane ze środków własnych podmiotu prowadzącego staż.

W nawiązaniu do sprawy kosztów związanych z realizacją zadań Okręgowych Rad Lekarskich, dotyczących zorganizowania wykładów z orzecznictwa lekarskiego, bioetyki i prawa medycznego oraz kosztów administracyjnych tych Rad pragnę wyjaśnić, że problem ten był wielokrotnie dyskutowany w Ministerstwie. Wynikało to z faktu przedstawienia przez Izby Lekarskie kalkulacji poniesionych kosztów, które kilkakrotnie konfrontowano z kalkulacjami dokonanymi w Ministerstwie oraz możliwościami finansowymi. W związku z powyższym, nastąpiło opóźnienie w przygotowaniu odpowiednich umów, które obecnie zostały rozesłane do Izb Lekarskich.

W związku z przyjęciem z dniem 1 stycznia 2001 r. przez marszałków województw zadania z zakresu administracji rządowej - organizacji i zapewnienia odbycia stażu podyplomowego lekarzy - ich organizacja i finansowanie stanie się obowiązkiem marszałków województw. Środki finansowe na ten cel, zostały zaplanowane w budżecie państwa na 2001 r. - w rezerwie celowej. Przyjęcie w/w zadania przez marszałków województw powinno wpłynąć pozytywnie na wzajemne kontakty organizatora stażu z pracodawcami i stażystami co usprawni funkcjonowanie staży. Ministerstwo Zdrowia podjęło już stosowne działania mające na celu sprawne przekazanie dokumentacji dotyczącej staży do urzędów marszałkowskich.

Z wyrazami szacunku

Grzegorz Opala

Warszawa, 5.12. 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

1. Pragnę serdecznie podziękować Panu Senatorowi za bardzo wnikliwą i kompetentną analizę i ocenę sytuacji na rynku pracy w Polsce. Podzielam w pełni poglądy Pana Senatora odnośnie potrzeby zawarcia ponadpartyjnego porozumienia w sprawie polityki rynku pracy. W rozwiązywanie problemów związanych z bezrobociem muszą włączyć się wszystkie resorty, a nie tylko Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej oraz urzędy pracy.

- Spadku tempa przyrostu liczby miejsc pracy, szczególnie w małych i średnich przedsiębiorstwach oraz dużej fluktuacji zatrudnienia w tym sektorze, co w efekcie zwiększyło wpływ pracowników na rynek pracy. Było to spowodowane głównie czynnikami zewnętrznymi - np. kryzysem rosyjskim, a także nadmiernym fiskalizmem oraz (co bardzo podkreślają pracodawcy) małą elastycznością przepisów prawa pracy.

- "Wygaszania" pakietów socjalnych.

3. Uwzględniając ograniczoną skuteczność dotychczasowej polityki rynku pracy dla zmniejszenia bezrobocia, a także wyzwania jakie stoją przed polską gospodarką, a tym integrację z Unią Europejską, niezbędne są zdecydowanie inne działania obok tradycyjnych programów rynku pracy. Mając powyższe na uwadze 4 stycznia Rada Ministrów przyjęła do realizacji "Narodową Strategię Wzrostu Zatrudnienia i Rozwoju Zasobów Ludzkich w latach 2000-2006". Strategia zawiera pogłębioną diagnozę sytuacji na rynku pracy w Polsce oraz zbiór kierunków działań, których realizacja przyczyni się do wzrostu produktywnego zatrudnienia, a więc także do ograniczenia bezrobocia i jego negatywnych skutków.

Na podstawie Strategii został opracowany i przyjęty przez rząd w dniu 20 czerwca br. "Narodowy Plan Działań na Rzecz Zatrudnienia na lata 2000 - 2001", stanowiący jej uszczegółowienie. Dokument ten należy traktować jako kompleksowy program zwalczania bezrobocia w latach 2000-2001.

- redukcja kosztów pracy,

- preferowanie projektów z obszaru rozwoju zasobów ludzkich w programowaniu środków pomocowych,

Z szacunkiem

Longin Komołowski

Warszawa, dn. 6 grudnia 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie może służyć pomocą w rozwiązywaniu problemu związanego z wykonywaniem zawodu kierowcy przez osoby z ustalonym prawem do renty z tytułu niezdolności do pracy. Zakład nie ma bowiem wpływu na kształtowanie polityki zatrudnienia osób całkowicie lub częściowo niezdolnych do pracy. Stosownie do postanowienia przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm.), ZUS może jedynie zawiesić w całości lub w części wypłatę świadczenia rentowego osobie, która osiągnęła określone przychody - bez względu na wymiar czasu pracy, w którym była zatrudniona, jak również bez względu na rodzaj wykonywanej pracy.

Zgodnie z postanowieniami rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 czerwca 1999 r. w sprawie badań lekarskich osób ubiegających się o uprawnienie do kierowania pojazdami i kierowców (Dz.U. Nr 69, poz. 772) badania lekarskie ww. osób przeprowadzają lekarze, którzy uzyskali uprawnienia do przeprowadzania badań lekarskich - w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami - od wojewody właściwego ze względu na miejsce wykonywania zawodu lekarza.

mgr Wanda Pretkiel

Warszawa, 2000-12-06

Szanowna Pani Marszałek

Program reformy górnictwa węgla kamiennego został przyjęty przez Rząd RP w czerwcu 1998 r. Pełna jego realizacja była możliwa dopiero z chwilą wejścia w życie w dniu 14 stycznia 1999 r. ustawy o dostosowaniu górnictwa węgla kamiennego do funkcjonowania w warunkach gospodarki rynkowej oraz szczególnych uprawnieniach i zadaniach gmin górniczych. Znaczne obniżenie przychodów w sektorze górnictwa węgla kamiennego wynikające ze spadku sprzedaży węgla w kraju, przy równoczesnym obniżeniu się jego cen zbytu, nieprzewidywalne na etapie tworzenia programu, spowodowało konieczność dokonania korekty w rządowym programie reformy w celu urealnienia przyjętych założeń oraz spowodowania zmian mających na celu rekompensatę zmniejszonych przychodów na drodze dalszego obniżania kosztów w wyniku dodatkowej redukcji zatrudnienia oraz dodatkowego obniżania zbędnych zdolności produkcyjnych.

Zatwierdzony przez Radę Ministrów w czerwcu 1998 roku i pozytywnie oceniony przez Komisję Europejską "Program restrukturyzacji przemysłu hutnictwa żelaza i stali w Polsce" opracowano przy współpracy unijnych firm konsultingowych. Współpraca ta pozwoliła na wykorzystanie doświadczeń krajów członkowskich w odniesieniu do metodyki prognozowania rozwoju rynku w Polsce i państwach ościennych oraz wypracowania strategicznych kierunków restrukturyzacji sektora na tle przewidywanego wzrostu zużycia wyrobów hutniczych.

Realizacja "Programu..." rozpoczęła się jednak w bardzo trudnym okresie dekoniunktury na rynku stali. Ograniczyło to możliwości sprzedaży wyrobów hutniczych, a w efekcie osłabiło kondycję finansową całego sektora. Akceptowana przez Radę Ministrów i zaprezentowana Komisji Europejskiej we wrześniu 1999 r. "Informacja o przebiegu procesu według stanu na dzień 30 czerwca 1999 r. wraz z wytycznymi dalszej realizacji", sygnalizując dynamiczny wzrost importu przy pogarszającym się saldzie obrotów handlowych, wskazywała na konieczność intensyfikacji działań restrukturyzacyjnych w zakresie dostosowania potencjału produkcyjnego i asortymentu wyrobów do zmieniających się oczekiwań rynku.

Ministerstwo Gospodarki zobligowane "Programem..." do bieżącego monitorowania i elastycznego modyfikowania procesów restrukturyzacyjnych sektora stalowego opracowało informację o przebiegu procesu według stanu na dzień 30 czerwca 2000 r. Obserwowana już na przełomie lat 1999-2000 koniunktura na rynku stali, przy stosunkowo słabej kondycji finansowej hut i wydłużających się procesach prywatyzacyjnych stworzyła dogodne warunki dla aktywności importerów. Systematycznie wzrastający udział importu w zużyciu wyrobów hutniczych świadczy dobitnie o potrzebie przyspieszenia restrukturyzacji techniczno-technologicznej sektora. Stąd też Ministerstwo Gospodarki finalizuje obecnie prace nad aktualizacją programu restrukturyzacji przemysłu hutnictwa żelaza i stali w Polsce.

- tempie zachodzących zmian w potencjale wytwórczym podstawowych producentów stali,

- urealnionej ocenie prognoz rynkowych,

Niezależnie od powyższych wyjaśnień, pozwalam sobie zaznaczyć, że przedmiotowy "Program..." jak również kolejne informacje o przebiegu realizacji procesów restrukturyzacyjnych, a także obecnie przygotowywana aktualizacja nie wymagały uzgodnień z Komisją Europejską. Umowa o stowarzyszeniu wskazuje jedynie na konieczność konsultowania z Komisją integralnych decyzji stron by uniknąć elementu zaskoczenia. Unia nie rości sobie praw interwencyjnych więc nie ma potrzeby przeprowadzania uzgodnień.

Ministerstwo Gospodarki stało na stanowisku, że wobec przyjęcia przez Rząd w czerwcu 1998 r. reformy górnictwa węgla kamiennego oraz "Programu restrukturyzacji przemysłu hutnictwa żelaza i stali w Polsce", zasadnym było również przyjęcie jako rządowego "Programu restrukturyzacji polskiego przemysłu koksowniczego".

Uzyskanie wzajemnej zgodności programów restrukturyzacji górnictwa, hutnictwa i koksownictwa jest szczególnie istotne dla realizacji podstawowych celów polityki przemysłowej i pozwoli uzupełnić plany rozwoju strategicznych dla gospodarki sektorów.

Zarówno sam dokument jak i realizacja Programu nie wymagają konsultacji z Komisją Europejską.

- ogólne zasady organizacji sektora,

- funkcjonowanie podsektora wytwarzania,

- funkcjonowanie podsektora dystrybucji,

a także procedury dotyczące przejrzystości cen energii elektrycznej dla odbiorców przemysłowych, tranzytu energii elektrycznej, środków tworzenia warunków rozwoju i wytycznych dla sieci transeuropejskich wymogów odnośnie przekazywania informacji o projektach inwestycyjnych interesujących Unię itp.

- pełnym dostosowaniu polskiego prawa do prawa wspólnotowego, co ma nastąpić do końca 2002 r., w szczególności prawa energetycznego i rozporządzeń wydanych na jej podstawie; Prawo to jest w przeważającej mierze zgodne z przepisami Unii Europejskiej, ponieważ ustawa ta była opracowywana po podjęciu decyzji o ubieganie się o członkostwo Polski w Unii.

- prywatyzacji sektora energetycznego jako jednego z warunków powstania konkurencyjnego rynku energii.

MINISTER

z up.

Andrzej Karbownik

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 6 grudnia 2000 r.

Jednocześnie pragnę ustosunkować się do informacji o nieprawidłowym przeprowadzeniu remontu, który w efekcie doprowadził do zniszczenia elementów secesyjnego budynku. Mam zatem powód przypuszczać, że roboty budowlane wykonane były bez nadzoru konserwatora zabytków, a przede wszystkim bez należytego nadzoru inwestora finansującego ten remont.

Zaznaczę, że wszelkie prace przy obiekcie wpisanym do rejestru zabytków wymagają zgody Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. Za Jego pośrednictwem można także złożyć wniosek o przyznanie dotacji z budżetu państwa na prace remontowo-konserwatorskie przy zabytku. Sposób przygotowania takich wniosków określa rozporządzenie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 6 września 2000 roku w sprawie warunków wykorzystania zabytków nieruchomych na cele użytkowe oraz zasad i trybu przyznawania dotacji z budżetu państwa przeznaczonych dla użytkowników zabytków, prowadzących prace remontowe i konserwatorskie przy tych zabytkach (Dz.U. Nr 86, poz. 964).

Warszawa, dnia 7 grudnia 2000 r.

Pan
Senator Krzysztof Majka

Szanowny Panie Senatorze,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora na 68 posiedzeniu w dniu 9 listopada 2000 r., a przekazane przez Marszałka Senatu Ministrowi Sprawiedliwości w dniu 20 listopada 2000 r., uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko w przedmiocie regulacji w zakresie odpowiedzialności karnej za niedopełnienie obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne.

Zasady ustalania i opłacania składek na ubezpieczenie społeczne normują przepisy ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. Nr 137, poz. 887 z późn. zm.). W myśl art. 98 ust. 1 pkt 1 tejże ustawy, niedopełnienie obowiązku opłacenia takiej składki w terminie stanowi wykroczenie zagrożone karą grzywny do 5000 zł. Należy przy tym zaznaczyć, że odpowiedzialność za wymienione wykroczenie ponosi tylko płatnik składek albo osoba obowiązana do działania w jego imieniu. Art. 4 pkt 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych stanowi, że płatnikiem składek jest pracodawca, ale również i 17 innych kategorii podmiotów. Pod pojęciem "pracodawcy" należy rozumieć, zgodnie z normami art. 2 i 3 Kodeksu pracy, jednostkę organizacyjną, a także osobę fizyczną zatrudniającą pracowników, a więc osoby zatrudnione na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę. Zgodnie zatem z regulacją zawartą w Kodeksie pracy, za pracownika należy rozumieć osobę zatrudnioną przez pracodawcę.

Należy uznać, że czyn taki stanowić będzie wykroczenie z art. 98 ust. 1 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych każdorazowo w sytuacji, gdy określony w nim obowiązek nie dotyczy pracodawcy jako płatnika i jednocześnie pracownika jako osoby fizycznej podlegającej obowiązkowemu ubezpieczeniu.

Kwalifikację z art. 218 § 1Kodeksu karnego rozpatrywać można wyłącznie w stanie faktycznym, w którym nieopłacanie składki narusza prawa pracownika, a więc dokonane zostaje przez pracodawcę lub tego, kto w jego imieniu wykonuje czynności w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych. Nadto, w świetle znamion określonych w art. 218 § 1 Kodeksu karnego, warunkiem przypisania sprawy popełnienia tego przestępstwa, jest naruszenie praw pracownika "złośliwe" lub uporczywe". Pojęcia te nie mają definicji ustawowej i należy je interpretować, kierując się, na tle okoliczności konkretnej sprawy, wskazaniami orzecznictwa. Generalnie ujmując, należałoby przyjąć, iż uporczywość oznacza zaniechanie trwające przez dłuższy czas, zaś złośliwość oznacza istnienie w zamiarze sprawcy chęci wyrządzenia pokrzywdzonemu dolegliwości nie mającej racjonalnego wytłumaczenia, a wynikającej z negatywnych emocji sprawcy w stosunku do pokrzywdzonego.

Z tych względów należałoby stwierdzić, że czyn będącego pracodawcą płatnika składki na ubezpieczenie społeczne, jeżeli nie występują przy jego popełnieniu znamiona uporczywości lub złośliwości, niezbędne dla bytu przestępstwa z art. 218 § 1 Kodeksu karnego, podlegać winien kwalifikacji jako wykroczenie określone w art. 98 § 1 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

Istotne wątpliwości mogą się nasuwać co do trafności kwalifikowania nieopłacania składki na ubezpieczenie społeczne, jako przestępstwa przywłaszczenia określonego w art. 284 § 1 Kodeksu karnego. Przedmiotem tego czynu może być bowiem tylko rzecz ruchoma lub prawo majątkowe cudze, co oznacza rzecz lub prawo nie należące do sprawcy. Ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych tymczasem przewiduje, w art. 16, liczne rozwiązania, zgodnie z którymi składka finansowana jest w całości (np. ust. 4 pkt 6, 7 i 9) albo w części (ust. 1) ze środków własnych płatnika.

Janusz Niemcewicz

Podsekretarz Stanu