Moje oświadczenie dotyczy wywiadu udzielonego miesięcznikowi "Prestiż" przez Przemysława Chabowskiego, prezesa Zarządu Zakładów Mięsnych "Morliny" S.A. i prezesa Polskiego Związku Produktów, Eksporterów i Importerów Mięsa. Został on zamieszczony w dwudziestym trzecim numerze tego pisma, a dotyczy między innymi dostosowania służby weterynaryjnej do przepisów unijnych. Co prawda pan prezes mówi, że przepisy w tym zakresie mamy zbliżone, a różnimy się tylko ich egzekwowaniem, ale mimo wszystko nasuwają się liczne pytania. Czy rzeczywiście istnienie tak zwanych siekierkowników, a więc zakładów jak najbardziej prymitywnych, to jedyny powód opieszałości służb weterynaryjnych? Czy Unia zarzuca nam brak kontroli weterynaryjnej? Czy naprawdę wszyscy inspektorzy weterynarii w powiecie i w województwie nie chcą stosować kontroli sanitarno-weterynaryjnej? Dlaczego tak się dzieje, że gdy Unia proponuje liberalizację handlu wieprzowiną, to spece od weterynarii od razu powiadają, że nie spełniamy jeszcze wymogów sanitarnych? Dlaczego nie jesteśmy w stanie dowieść Unii, że nie ma u nas pomoru świń? Jakie są przyczyny tego, iż nie potrafimy sprostać technologii identyfikacji zwierząt i udowodnić w ten sposób, że nie ma w Polsce pomoru świń zarówno domowych, jak i dziko żyjących?

W pięćdziesiąt lat od najstraszniejszej w dziejach wojny - wywołanej zbrodniczą napaścią faszystowskich Niemiec na Polskę dnia 1 września 1939 r., a zakończonej kapitulacją hitlerowskiej Trzeciej Rzeszy w dniu 8 maja 1945 r. - powinnością współczesnych jest pochylenie się nad milionami ofiar, jakie ona pochłonęła na bitewnych frontach i w wyniku bestialskiej eksterminacji ludności cywilnej. Powinnością jest pochylenie się nad ogromem ludzkich cierpień i zniszczeń materialnych oraz utraconych życiowych szans, które tragicznie zaważyły na losach wielu narodów i kilku pokoleń Polaków. Należy oddać hołd milionom znanych i bezimiennych bohaterów tamtej wojny - zarówno tym, co już odeszli, jak i żyjącym jeszcze kombatantom, którzy z daru swojego życia i przelanej krwi, z poświęceń, z olbrzymiego wysiłku i hartu ducha stworzyli wzorzec postaw patriotycznych i ludzkiej przyzwoitości. Naszą powinnością jest zachowanie w wiecznej pamięci wszystkich tragicznych doświadczeń, przeżyć pojedynczych ludzi i całego naszego narodu, z okresu tej wyniszczającej wojny i trwającej sześć lat zbrodniczej niemieckiej okupacji. Przede wszystkim po to, aby przestrzec następne pokolenia przed tym, co może w przyszłości zagrażać niepodległości, suwerenności i bezpieczeństwu Polski oraz wolności i prawom człowieka.

Informuję pana Ministra, że prezes zarządu PFRON, w piśmie skierowanym do prezydenta Jeleniej Góry w dniu 7 marca bieżącego roku, rozminął się z prawdą, stwierdzając, że podstawą podziału tych środków między poszczególne powiaty był algorytm zawarty w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 26 stycznia 1999 r.

W 1999 r. utworzono mieście sto sześć nowych stanowisk pracy. Przyznana na 2000 r. kwota 393 tysięcy zł wystarczy na utworzenie piętnastu nowych miejsc pracy. Kwota 26 tysięcy zł na zwrot kosztów wynagrodzeń i składek ZUS wystarczy tylko dla pięciu osób niepełnosprawnych zatrudnionych na tych stanowiskach. Przyznane środki stanowią 10% nakładów z roku ubiegłego. Również kwota 37 tysięcy zł na dofinansowanie likwidacji barier architektonicznych i komunikacyjnych w prawie stutysięcznym mieście jest zdecydowanie za mała. Ogólna ilość środków w porównaniu z rokiem ubiegłym została zmniejszona o około 40%.

Tego właśnie dnia z ośmiu gmin położonych dotychczas w województwach częstochowskim, sieradzkim i piotrkowskim powstał powiat pajęczański, a w nim Powiatowy Urząd Pracy w Pajęcznie. Zatwierdzony regulamin organizacyjny tego urzędu, który w 1998 r. w trzech gminach opiekował się tysiącem sześciuset bezrobotnych, zakłada wzrost zatrudnienia w 1999 r. o dwadzieścia dziewięć etatów kalkulacyjnych dla obsługi czterech tysięcy sześciuset trzydziestu bezrobotnych, już w ośmiu gminach.

Ku zdziwieniu społeczności powiatu Wojewódzki Urząd Pracy w Łodzi nie tylko nie dodał środków finansowych na te etaty w pierwszym roku działalności nowego Powiatowego Urzędu Pracy w Pajęcznie, ale obciął o 35%, w stosunku do budżetu urzędu w roku poprzednim, środki finansowe na nowy rok. Ta oczywista pomyłka trwała, niestety, przez cały 1999 r. Urząd w Pajęcznie, podejmując próbę wypełnienia statutowych obowiązków, zatrudnił dwadzieścia siedem brakujących osób - a więc dwie trzecie zespołu pracowniczego - w ramach tak zwanych robót publicznych, licząc na korektę tego oczywistego błędu i naliczenie przez wojewodę łódzkiego właściwego limitu środków budżetowych na 2000 r.

Niestety, na prośby starostwa wojewoda łódzki nie był łaskaw odpowiedzieć pozytywnie. Stan niedoboru dwóch trzecich etatów kalkulacyjnych przeszedł więc automatycznie na 2000 r. i stał się niejako formalnie już problemem starosty pajęczańskiego. Z dniem 1 stycznia przejął on bowiem odpowiedzialność za walkę z bezrobociem na terenie swego powiatu dysponując budżetem na trzy gminy, podczas gdy nowy powiat pajęczański został utworzony z ośmiu gmin.

Panie Premierze! Rada powiatu pajęczańskiego w dniu 29 lutego bieżącego roku stwierdziła, że Wojewódzki Urząd Pracy w Łodzi w nowym układzie województwa, a więc po zmianach terytorialnych związanych z powołaniem powiatów, nie dokonał odpowiedniej korekty budżetów między powiatowymi urzędami pracy, stosownie do rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej z dnia 30 grudnia 1998 r. Z zebranych materiałów wynika, że wojewódzki urząd pracy, jako organ odpowiedzialny za prawidłowe funkcjonowanie powiatowych urzędów pracy, w 1999 r. przy rozdziale środków na te urzędy ograniczył się wyłącznie do powtórzenia poprzednich budżetów, operując wielkościami, jakimi dysponowały w 1998 r. byłe rejonowe urzędy pracy.

Dla wszystkich oczywistym faktem było to, że wskutek reformy od 1 stycznia 1999 r. zadania Powiatowego Urzędu Pracy w Pajęcznie objęły dodatkowo pięć gmin. Liczba ludności zwiększyła się o trzydzieści cztery tysiące, natomiast wielkość budżetu dla urzędu pozostała na poziomie niezmienionym i właściwie równym budżetowi byłego rejonowego urzędu pracy, który do dnia 31 grudnia obsługiwał trzy gminy. Rezultatem tak niefrasobliwego i mechanicznie ustanowionego budżetu było oczywiste pogorszenie się obsługi bezrobotnych, jak również pogorszenie realizacji innych zadań programowych urzędu, co w pierwszym półroczu 1999 r. wywołało wśród ludności nowego powiatu falę krytyki pod adresem tegoż urzędu i władz powiatowych.

Rada powiatu, mając poczucie odpowiedzialności za sytuację w sferze bezrobocia i na rynku pracy, nie akceptuje stosowanej dotychczas metody zapewnienia sprawnego funkcjonowania urzędu pracy poprzez powierzanie zadań kadrze rekrutującej się w dwóch trzecich z robót publicznych. Rada powiatu zwraca się zatem do kompetentnych władz o niezwłoczne uregulowanie tej bulwersującej tutejsze środowisko sprawy w drodze wydania odpowiedniej decyzji korygującej.

Po pierwsze, kiedy powstanie powiatowy urząd skarbowy w Pajęcznie? Mieszkańcy powiatu wciąż muszą rozliczać się w urzędzie w Radomsku, położonym 60 km między innymi od Radoszewic w gminie Siemkowice czy od Szczytów w gminie Działoszyn. Poprzednio, należąc do województwa sieradzkiego, mieli oni 25 km do urzędu skarbowego w Wieluniu.

Zgodnie z propozycją Krajowej Rady Izb Rolniczych wznoszono, żeby 30% przewidzianych w budżecie na ten cel środków, jako tak zwane koszty stałe, rozdzielano równomiernie wśród wszystkich organizacji regionalnych, zaś pozostałą część proporcjonalnie do liczby zrzeszonych członków. Taka propozycja jest w pełni uzasadniona, ponieważ niezależnie od wielkości danej organizacji wojewódzkiej istnieją pewne koszty stałe, które trzeba ponosić. Nieuwzględnienie przez resort tej sugestii i rozdzielenie wszystkich środków jedynie według liczby gmin czy członków nie jest zasadne, jest wręcz krzywdzące w stosunku do mniejszych regionów. W tym roku zmiana nie jest już możliwa, stąd w oświadczeniu tym wnosimy o dokonanie tej zmiany począwszy od roku przyszłego. W naszym przekonaniu należy w większym stopniu szanować opinię samych zainteresowanych, a do takich należą Krajowa Rada Izb Rolniczych i związki rolnicze w terenie. Oni chyba lepiej wiedzą, jak te niewielkie pieniądze należy dzielić.

Oświadczenie kieruję do pana profesora Jerzego Buzka, prezesa Rady Ministrów.

Wypowiedzi pana premiera i przedstawicieli rządu w mediach uspokajają chwilowo środowiska, które oczekują wypłaty zaległych wynagrodzeń, zamówień rządowych, większej aktywności Krajowego Urzędu Pracy, choćby takiej jak aktywność Agencji Rozwoju Przemysłu, i pisemnej gwarancji, że "Łucznik" będzie istniał jako fabryka broni w Radomiu. Jeżeli w "Łuczniku" nie nastąpią radykalne zmiany, to w październiku może dojść do ogłoszenia upadłości. Dla Radomia "Łucznik" znaczy więcej niż stocznia dla Wybrzeża. Dla tej ostatniej zaś środki i dobra atmosfera są. I słusznie, że są. Dla Radomia nękanego przez wysokie bezrobocie upadłość oznacza socjalną katastrofę. Z "Łucznikiem" kooperują przedsiębiorstwa zatrudniające około dwunastu tysięcy osób. Upadek radomskiej spółki oznaczać będzie dla nich duże problemy.

Karabinek "Beryl" produkowany przez "Łucznik" kosztuje 400 dolarów, a jego zachodni odpowiednik - 1000 dolarów. Zachodzi obawa, że "Łucznik" może zostać wyeliminowany z tej rywalizacji zakulisowymi metodami. Dlaczego wojsko zakupuje pistolet "Wist" produkowany przez prywatną firmę w Łodzi "Prexer", a nie produkowany w Radomiu "Mag"? Zastanawiające w tej sprawie jest to, że "Wist" został skonstruowany w Wojskowym Instytucie Techniki Uzbrojenia, prototypy wykonano w "Łuczniku", czyli wszystko za państwowe pieniądze, a produkcję zlecono bliżej nieznanej prywatnej spółce, mimo że "Mag" swoimi parametrami nie ustępował "Wistowi, a był dużo tańszy i odpowiadał normom NATO.

Sytuacja "Łucznika" wiąże się z brakiem jasnej koncepcji funkcjonowania. Postulatem zgłaszanym w "Łuczniku" i deklarowanej potrzebie utrzymania polskiego przemysłu zbrojeniowego wychodzi naprzeciw projekt przezbrojenia policji i straży granicznej, który miałby być realizowany dopiero w latach 2001-2003.

Realizacja zamierzeń MSWiA oraz Agencji Rozwoju Przemysłu daje realną szansę osiągnięcia strategicznego celu, o którym mówi program naprawczy. Szkoda, że na zapowiedziane spotkanie w Radomiu w dniu 18 kwietnia bieżącego roku, z udziałem parlamentarzystów, władz samorządowych i przedstawiciela Agencji Rozwoju Przemysłu, nie przybył nikt z organu właścicielskiego, to jest Ministerstwa Gospodarki, MON, MSWiA i Krajowego Urzędu Pracy. Tym samym zmarnowano możliwość uzgodnień w tak ważnych kwestiach, jak choćby redukcja zatrudnienia.

Mieszkańcy ziemi radomskiej nadal oczekują na zapowiadaną rekompensatę za utratę statusu miasta wojewódzkiego. Tym bardziej niepokoi próba zmniejszenia nakładów finansowych w 2001 r. na dokończenie budowy szpitala Radom-Józefów przez wojewodę mazowieckiego, mimo że parlament w ustawie budżetowej na 2000 r. określił środki również na rok następny.

Decyzja ta ośmieszyła demokrację i samorządność, spowodowała paraliż decyzyjny, chaos w obsłudze obywateli, część dzielnic zaprzestała świadczyć usługi publiczne m.in. wydawanie praw jazdy, dowodów osobistych, zawieszono podejmowanie wielu ważnych decyzji w tym finansowych. Brak jest pewności, kto tak naprawdę rządzi w gminie i jaka jest moc wydawanych w kontrowersji prawnej decyzji. Takie postępowanie wojewody zmniejsza zaufanie obywateli do administracji rządowej, świadczy o politycznej, a nie merytorycznej analizie uchwał podejmowanych przez rady samorządów terytorialnych.

Rozstrzygnięcia nadzorcze to bardzo ważne zadanie ustawowe pod względem zgodności z prawem, a nie zabawa i działanie na zapotrzebowanie polityczne AWS. Działacze samorządowi AWS na własne życzenie podzielili się i utrudniają objęcie funkcji burmistrza przez przedstawiciela SLD. Najpierw bojkotowali sesje rady, wysłali na zwolnienie lekarskie przewodniczącego i zaszczuwali wiceprzewodniczących. Teraz w tę bijatykę włączył się pański wojewoda, Panie Premierze, który jako przedstawiciel rządu winien przestrzegać prawa, a nie być stroną w bójce, ośmieszając samorządność lokalną i administrację rządową. Obecny Wojewoda wzoruje się na swym poprzedniku, który utrudniał rozpoczęcie pracy samorządu mazowieckiego i jego organów, które ośmieszyły rząd w Naczelnym Sądzie Administracyjnym.

Źle, że interes polityczny prowadzić może do zarządu komisarycznego, za co odpowiedzialność poniesie cała AWS - i tak popierana przez tę formację polityczną -samorządność. Wojewoda, zawieszając uchwałę, pozbawił samorząd możliwości odwołania do NSA i tym samym uniemożliwił pracę nowym władzom. Dlaczego Wojewoda przy podejmowaniu decyzji nie wziął pod uwagę orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego, uznających ważność uchwał podjętych przez rady, których sesje były w części bojkotowane przez niezadowolonych lokalnych polityków, uchylających się w dodatku od spełniania obowiązków, które im wyborcy powierzyli?.

Z wyrazami szacunku - Zbigniew Gołąbek, Ireneusz Michaś, Zbigniew Kruszewski, Jerzy Pieniążek, Ryszard Jarzembowski.

Od czasu wprowadzenia tak zwanej reformy systemu opieki zdrowotnej narastają problemy dotkliwie nękające spółki uzdrowiskowe, a przede wszystkim tysiące kuracjuszy korzystających z ich usług, w tym głównie osoby starsze i niezamożne, najczęściej przewlekle chore. Zjawisko to szczególnie jaskrawo nasiliło się od czasu przekształcenia państwowych przedsiębiorstw uzdrowiskowych w jednoosobowe spółki skarbu państwa oraz zmuszenia uzdrowisk do zarejestrowania lecznictwa uzdrowiskowego jako niepublicznych zakładów opieki zdrowotnej i pozostawienia spółek uzdrowiskowych pod dyktatem finansowym kas chorych.

Zarząd Krajowy Związku Zawodowego Uzdrowisk Polskich z siedzibą w Ciechocinku, po dokonaniu głębokiej analizy z udziałem zakładowych organizacji związkowych, uznał, że istnieje potrzeba natychmiastowej reakcji ze strony parlamentu i rządu w celu ratowania lecznictwa uzdrowiskowego. Spółki uzdrowiskowe znalazły się w tragicznej sytuacji finansowej, niektóre z nich stoją na skraju bankructwa.

Zmiana podległości z Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej na Ministerstwo Skarbu Państwa źle wpłynęła na sprawy ekonomiczne uzdrowisk. Resort zdrowia był organem założycielskim dla przedsiębiorstw uzdrowiskowych i jednocześnie organizatorem lecznictwa uzdrowiskowego. Komercjalizacja państwowych przedsiębiorstw uzdrowiskowych nie stworzyła im szansy poprawy trudnej sytuacji finansowej, wręcz przeciwnie, znacznie wzrosły koszty nadzoru związane między innymi z wypłacaniem co miesiąc członkom rad nadzorczych znacznych jak na warunki ekonomiczne i płacowe uzdrowisk, wynagrodzeń. Kwoty te mogły być przeznaczone na inne bardziej niezbędne potrzeby lecznictwa uzdrowiskowego. Dodając do tego fakt, że na ogół członkowie rad nadzorczych, pochodzący z zewnątrz, nie znają problematyki uzdrowiskowej, oraz niespełnianie oczekiwań co do pomocy i nadzoru w zakresie restrukturyzacji spółek, można wysunąć wniosek, iż rady nadzorcze w jednoosobowych spółkach skarbu państwa są zbędne, a nadzór powinien być sprawowany przez kompetentnych pracowników Ministerstwa Skarbu Państwa.

W wyniku reformy ubezpieczeń zdrowotnych utworzono kasy chorych jako jednostki monopolistyczne, dyktujące warunki kontraktu. Ustalają one ceny osobodnia, nie uwzględniając całości kosztów leczenia. Umowy zawierane z kasami chorych nie powodują konsekwencji dla kas chorych, które nie tylko nie zawierają kontraktów na wszystkie usługi lecznictwa uzdrowiskowego, lecz także nie realizują nawet już zawartych kontraktów i narażają uzdrowiska na ogromne straty, co między innymi prowadzi do upadłości tychże uzdrowisk.

W związku ze skargą, jaką w moim biurze złożyła Pani Wioletta Gaca, na odpowiedź udzieloną przez Kancelarię Prezesa Rady Ministrów, Departament Skarg i Odwołań, numer pisma S-57/3453/00/Le, na jej pismo w sprawie problemów związanych z drastycznym ograniczeniem kontraktacji tytoniu przez koncerny tytoniowe, proszę o ponowne zajęcie stanowiska w tej sprawie i w sprawie wielu innych plantatorów tytoniu, którzy zwrócili się do pana premiera.

W trakcie przeprowadzonej prywatyzacji przemysłu tytoniowego nie zadbano w prawidłowy sposób o interes plantatorów, zabrakło prawno-instrumentalnych rozwiązań w tej dziedzinie, odpowiednich pakietów plantatorskich. Zabrakło również odpowiedniej ochrony granic przed importem tytoniu z zagranicy. Plantatorzy mają świadomość tych błędów i oczekują przedstawienia konkretnych sposobów rozwiązana ich problemów. W tej sytuacji odsyłanie ich po środki z opieki społecznej świadczy o bardzo zdawkowym i powierzchownym potraktowaniu spraw kilku tysięcy plantatorów tytoniu i ich rodzin. Ci ludzie tracą często jedyne źródło utrzymania, w dodatku w ośrodkach pomocy społecznej permanentnie brakuje pieniędzy. Wątpliwe jest więc, aby znalazły się dla plantatorów.

W dniach od 17 do 19 kwietnia bieżącego roku brałem udział w dziewiątym spotkaniu przewodniczącej Parlamentu Europejskiego (Nicole Fontaine) z przewodniczącymi parlamentów krajów uczestniczących w procesie poszerzania Unii Europejskiej, które miało miejsce w Lublinie. Podczas tego spotkania wygłosiłem następujące przemówienie dotyczące drugiego tematu obrad: "W jaki sposób można uczynić ustawodawstwo bliższym obywatelom i bardziej zrozumiałym".

W 1997 r. powstało Centrum Informacji Europejskiej, stanowiące część urzędu Komitetu Integracji Europejskiej. Podstawowym celem działalności Centrum jest informowanie o Unii Europejskiej, procesie integracji, przewidywanych korzyściach oraz kosztach przystąpienia Polski do Unii Europejskiej. Centrum Informacji Europejskiej służy także pomocą wszystkim zainteresowanym, oferując specjalny serwis informacyjny, głównie z dziedziny prawa i statystyki.

Ogromną rolę w propagowaniu i wyjaśnianiu ustawodawstwa odgrywają parlamentarne służby prasowe i studyjne, które w krótkim czasie od uchwalenia ustawy są w stanie w przystępny i zrozumiały sposób opracować informacje dla mediów na temat głównych przesłanek uchwalonej ustawy i jej znaczenia dla społeczeństwa. Istotne znaczenie mają publikacje upowszechniające i popularyzujące prawo wydawane również przez Dział Edukacji Obywatelskiej Biura Informacji i Dokumentacji Senatu,

Niezwykle ważny jest dostęp do informacji na poziomie tworzenia prawa. Powszechny dostęp do Internetu, a za jego pośrednictwem do dokumentacji parlamentów i rządów, stwarza możliwość śledzenia procesu legislacyjnego przez poszczególnych obywateli.

- przygotowania opinii w sprawie zgodności inicjatyw ustawodawczych Senatu z prawem Unii Europejskiej, w wypadku skierowania ich do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej,

- przygotowania opinii w sprawie poprawek senackich do ustaw z prawem Unii Europejskiej, w wypadku skierowania ich do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej przez właściwy organ statutowy Senatu,

- przygotowania corocznych raportów na temat kierunków zmian prawa Unii Europejskiej. Dziękuję za uwagę.

W swoim wystąpieniu położyłem główny akcent na potrzebę informowania polskiego społeczeństwa o Unii Europejskiej, procesie integracji, przewidywanych korzyściach oraz kosztach przystąpienia Polski do Unii Europejskiej. Podkreśliłem, że w tym zakresie dużo zadań ciąży na Centrum Informacji Europejskiej, działającym w ramach urzędu Komitetu Integracji Europejskiej oraz na parlamentarnych służbach prasowych i studyjnych. Przed powyższymi jednostkami jest jeszcze bardzo dużo prac.

Okazuje się bowiem (według wyników badania CBOS, przeprowadzonego w dniach od 6 do 12 maja 1999 r., komunikat opracowany przez Beatę Roguską), że zmalało społeczne poparcie dla przystąpienia naszego kraju do Unii Europejskiej z 80% do 55% ogółu Polaków. Spadkowi poparcia dla integracji towarzyszy jednocześnie zwiększenie się rozbieżności zarówno w opiniach dotyczących jej tempa i zakresu, jak i w ocenach skutków tego procesu dla Polski i respondenta osobiście. Dla ogromnej części naszego społeczeństwa integracja ciągle pozostaje czymś mglistym i abstrakcyjnym, trudno przekładalnym na osobiste doświadczenia.

1) W jakich dziedzinach Pana(i) zdaniem polska powinna jednoczyć się z Unią Europejską, a w jakich powinna zachować odrębność?

- poprawy stosunku Polaków do pracy (52%)

- wzrostu poziomu wykształcenia i stanu wiedzy (48%),

- poprawy przestrzegania prawa w kraju (47%).

Bardzo znamienne jest to, że respondenci uważają, iż wraz ze wzrostem przedsiębiorczości Polaków (61% odpowiadających) nastąpi także wzrost przestępczości w Polsce (57%). Być może koresponduje z tym przekonanie, że integracja obniża religijność Polaków (33% odpowiadających), życzliwość ludzi wobec siebie (30%), trwałość polskiej rodziny (23%). Dominuje więc opinia, że przystąpienie Polski do Unii Europejskiej będzie miało niekorzystny wpływ na swobodę obyczajów w kraju.

Niniejsze oświadczenie kieruję pod adresem wicepremiera, ministra finansów, pana Leszka Balcerowicza.

Z poważaniem

senator Zbigniew Kruszewski

Pierwszego lipca bieżącego roku wygasa jedyny akt prawny, regulujący kwestie rozliczania energii cieplnej pomiędzy lokatorami a administracjami budynków mieszkalnych. W projekcie rządowym noweli Prawa energetycznego proponuje się zasadę, aby wysokość opłat ponoszonych przez lokatorów pokrywała wyłącznie koszty energii cieplnej, ponoszone przez odbiorcę. Z projektu wynika także, że każdy budynek ma być rozliczany indywidualnie. Zasada w przyszłości ze wszech miar słuszna, jednakże dziś mogąca spowodować po pierwsze drastyczny wzrost opłat, a po drugie olbrzymie dysproporcje w wysokości rachunków za ciepło pomiędzy lokatorami różnych budynków. Lokatorzy domów niewyremontowanych płaciliby o wiele więcej niż ci, mieszkający w budynkach wyremontowanych.

senator Kruszewski

Zwracam się do pani z powodu podjęcia działań przez pani resort w kwestii powstania Krajowego Rejestru Sądowego, w przypadku województwa lubuskiego zmierzających do zmiany faktycznych zapisów ustawy odnoszącej się do umiejscowienia siedziby rejestru w sądach rejonowych w miastach będących siedzibą wojewody (ust. z dnia 20.08.1997 r.). Wbrew treści ustawy Ministerstwo Sprawiedliwości podjęło decyzję brzemienną w skutkach (gdy zakupiło lokal do remontu za 800 tys. zł w Zielonej Górze) chociaż wiadomo, że siedzibą wojewody jest Gorzów Wlkp. i jest to również siedziba Sądu Okręgowego.

Szanowny Panie Senatorze!

Moje określenie, że "powinniśmy przywołać przed trybunał przywódców powstania" nie jest tożsame z żądaniem postawienia przed zwykłym sądem. Chodzi tu o Trybunał Stanu - rzecz normalną w przypadku rozbieżności w ocenie określonego faktu historycznego. Przecież dążeniem pana ugrupowania było postawienie przed trybunałem chociażby Mieczysława Rakowskiego, za mającą stokrotnie mniejszy ciężar gatunkowy decyzję o likwidacji Stoczni Gdańskiej. Dlaczego więc zabrania mi pan poddania sprawiedliwemu wyrokowi decyzji, która ma swój ciężar gatunkowy w postaci tragedii Warszawy i śmierci ponad dwustu tysięcy Polaków? Skąd pan wyciąga wniosek, że ja stwierdziłem, że Armią Krajową dowodzili głupcy i przestępcy?

Mija się z prawdą pan senator, kiedy pisze "w wywiadzie tym senator Antoszewski przyczynami pogarszających się stosunków z Rosją obarczył wyłącznie stronę polską". Gdzie pan to wyczytał? Na pytanie dziennikarza - "Czy władze Moskwy właściwie postąpiły godząc się na antypolską demonstrację przed naszą ambasadą?" ja bez wahania odpowiedziałem, że "słusznie uznały ją za legalną, tak jak legalna była proczeczeńska demonstracja w Poznaniu. Kwestią jest jednak, czy narusza się eksterytorialność placówki dyplomatycznej. Oczywiście nie znaczy to, że popieram antypolską demonstrację".

Nie ma natomiast w krótkim wywiadzie mowy o ocenie całokształtu stosunków polsko-rosyjskich. Gdyby o nich była mowa znalazłbym wiele faktów obciążających stronę rosyjską. Ale dziennikarz nie zadawał mi takich pytań. A więc nie oceniałem całokształtu pogarszających się stosunków polsko-rosyjskich i tym bardziej, jak próbuje mi pan imputować, nie mogłem stwierdzić, że Polska wyłącznie za to odpowiada. Doszło tu do nieprzyzwoitej, zamierzonej niestety, nadinterpretacji ze strony pana senatora AWS.

Mówiąc o "podpuszczaniu akowców" do organizacji polskich imprez i obchodów (co dziennikarz w uproszczeniu określił słowami "polskich świąt") miałem na uwadze te, które dotyczyły głównie akcji "Burza" na Wileńszczyźnie. Doprowadziły one jak wiadomo do wielu konfliktów między Polakami tam zamieszkałymi a Litwinami, którzy tę akcję oceniają jako im wrogą, antylitewską. O podobnych napięciach z tych i podobnych powodów można mówić myśląc o Białorusi i Ukrainie. To są przecież fakty, o których donosiła nasza i zagraniczna prasa i o których nie przypuszczam, że pan nie wie.

Zupełnym kuriozum jest sugerowanie pani marszałek, że "stanowisko senatora Antoszewskiego jest sprzeczne ze związaną z tym uchwałą Senatu". Znów nadinterpretacja. Nie jest prawdą, że moje zdanie, jak całego klubu SLD "jest sprzeczne" z tą uchwałą. Ale musi pan przyjąć do wiadomości, że był powód naszego wstrzymania się od głosu przy podejmowaniu tej uchwały. A stanowisko nasze zostało wyrażone w moim wystąpieniu podczas obrad Senatu w imieniu całego klubu.

Zbigniew Antoszewski