Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment

Porządek dzienny 57. posiedzenia obejmował:
- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego oraz o zmianie ustawy o pracowniczych ogrodach działkowych,
- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji przez Rzeczpospolitą Polską Porozumienia między Republiką Estonii, Republiką Finlandii oraz Królestwem Szwecji w sprawie promu M/S "Estonia", podpisanego w Tallinie dnia 23 lutego 1995 r.,
- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Porozumienia dotyczącego przyjęcia jednolitych wymagań technicznych dla pojazdów kołowych, wyposażenia części, które mogą być stosowane w tych pojazdach, oraz wzajemnego uznawania homologacji udzielonych na podstawie tych wymagań, sporządzonego w Genewie dnia 20 marca 1958 r.,
- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji załączników B.2, B.3, B.4, B.5, B.6, B.7, B.8, B.9, C, D i E do Konwencji dotyczącej odprawy czasowej,
- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz ustawy o działalności ubezpieczeniowej.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 74. posiedzeniu, 30 marca br., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 4 kwietnia br., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała sprawozdanie, które przedstawił senator Tadeusz Kopacz.

Jak poinformował senator sprawozdawca, Sejm wyszedł poza przedłożenie rządowe i wprowadził art. 2, zmieniający i dostosowujący do ustawy o działach ustawę z 6 maja 1981 r. o pracowniczych ogrodach działkowych. Ustawa w przedłożeniu sejmowym powoduje właściwą regulację funkcjonowania Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast, reguluje też sposób i tryb powoływania przez podmioty uprawnione prezesa i wiceprezesów Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast.

Senator sprawozdawca podkreślił, że senatorowie wyrażali zaniepokojenie procedurą wprowadzania tylko częściowych nowelizacji proponowanych przez rząd, gdyż w istotny sposób wydłuża to proces legislacyjny i prace nad dostosowaniem ustaw do nowych regulacji. Po wysłuchaniu argumentacji rządu, przemawiającej za szybką nowelizacją kompetencyjną usprawniającą pracę urzędu, senatorowie uznali jednak racje przedstawicieli rządu za zasadne.

Jak poinformował senator T. Kopacz, komisja postanowiła zaproponować Senatowi wprowadzenie 3 poprawek do rozpatrywanej nowelizacji sejmowej.

Poprawka pierwsza, dotycząca art. 33a, zmienia ust. 1 tego artykułu, nadając mu inną treść. Poprawka ta zmierza do uczynienia prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast centralnym organem administracji rządowej właściwym nie tylko w sprawach polityki mieszkaniowej i rozwoju miast, ale także w sprawach gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej. Zmiana ta jest skorelowana z dalszymi uregulowaniami tego artykułu, poszerza także zakres kompetencji prezesa o sprawy dotyczące gospodarki przestrzennej, nierozerwalnie związanej z gospodarką mieszkaniową.

Poprawka druga, dotycząca art. 33b. dostosowuje brzmienie pkt 5 do ustawy o działach, gdzie w art. 17 ust. 5 mówi się, że dział "Gospodarka przestrzenna i mieszkaniowa" obejmuje sprawy, które są enumeratywnie wyliczone w punktach od pierwszego do szóstego, przy czym pkt 5 mówi o rządowych programach rozwoju infrastruktury komunalnej. Natomiast w art. 33b pkt 5 ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mówi się o rządowych projektach rozwoju infrastruktury komunalnej. Zdaniem Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji należało ten zapis zmienić i dostosować go do brzmienia zgodnego z ustawą o działach administracji rządowej.

Dodano również pkt 7 do tego artykułu, dotyczący zadań związanych z funkcjonowaniem pracowniczych ogródków działkowych. Ten zapis jest skorelowany z art. 17 ust. 6 ustawy o działach administracji rządowej, gdzie mówi się, że dział "Gospodarka przestrzenna i mieszkaniowa" obejmuje sprawy ogródków działkowych.

Senat, po rozpatrzeniu uchwalonej przez Sejm na posiedzeniu w dniu 30 marca 2000 r. ustawy o zmianie ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego oraz o zmianie ustawy o pracowniczych ogrodach działkowych, wprowadza do jej tekstu następujące poprawki:

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 74. posiedzeniu, 30 marca br. Do Senatu została przekazana tego samego dnia. Marszałek Senatu 4 kwietnia br., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Skala tej tragedii spowodowała, że trzy państwa: Estonia, Finlandia i Szwecja postanowiły 23 lutego 1995 r. zawrzeć porozumienie traktujące wrak promu jako miejsce wiecznego spoczynku ofiar tej katastrofy. Oznacza to objęcie wraku spoczywającego na dnie Morza Bałtyckiego, w szwedzkiej wyłącznej strefie ekonomicznej, szczególnym szacunkiem i szczególną ochroną, a to z kolei oznacza zakaz podejmowania jakichkolwiek prób podnoszenia go na powierzchnię, nurkowania w pobliżu promu oraz jego penetracji w celu wydobywani ciał, czy też jakichkolwiek przedmiotów materialnych. W tekście porozumienia zawartego określono obszar wyznaczony czterema punktami, których precyzyjnie współrzędne obliczono zgodnie ze światowym systemem geodezyjnym. W tym obszarze Bałtyku umawiające się strony zadeklarowały uznanie za przestępstwo każdego działania mającego na celu wydobycie zwłok lub dóbr materialnych wraku lub otaczającego go dna morskiego.

Jak poinformował senator Z. Kulak, aby rozszerzyć międzynarodowy zakres ochrony wraku promu "Estonia", pierwotni sygnatariusze porozumienia zawarli w Sztokholmie 23 kwietnia 1996 r. protokół dodatkowy, umożliwiający przystępowanie do porozumienia innych państw, które wyrażają wolę przestrzegania jego postanowień. Państwa strony porozumienia wystosowały 26 marca 1999 r. zaproszenie do przystąpienia przez Rzeczpospolitą Polską do porozumienia z 1995 r. Zaproszenie takie zostało wystosowane także do wszystkich pozostałych państw bałtyckich oraz do Norwegii, Islandii i Wielkiej Brytanii. Na mocy protokołu dodatkowego do porozumienia przystąpiły już: Dania, Wielka Brytania, Łotwa i Rosja.

Senator sprawozdawca może zrealizować zaproszenie poprzez ratyfikację porozumienia w trybie art. 89 ust. 1 pkt 5 Konstytucji. Z punktu widzenia formalnoprawnego najważniejsze znaczenie dla związania się przez Polskę postanowieniami przedmiotowego porozumienia mają określone przepisy polskiego kodeksu karnego. Stwierdza się w nim, że ustawę karną polską stosuje się do obywatela polskiego oraz cudzoziemca, którego nie postanowiono wydać w razie popełnienia przez niego za granicą przestępstwa, do którego ścigania Polska jest zobowiązana na mocy umów międzynarodowych. Z kolei art. 262 § 1 kodeksu przewiduje karalność znieważenia zwłok, prochów ludzkich lub miejsca spoczynku zmarłego, a § 2 tego artykułu ustanawia penalizację procederu ograbiania zwłok, grobu lub innych miejsc spoczynku zmarłego. Można z całą pewnością stwierdzić, że porozumienie nie odbiega ani w zakresie przedmiotowym, ani podmiotowym od polskiego ustawodawstwa karnego i tym samym może być w pełni wykonane przez Polskę w zakresie penalizacji pewnych przestępstw popełnionych poza granicami. Procedura ratyfikacji zaproponowana w odniesieniu do porozumienia zgodnie z art. 90 ust. 1 konstytucji podyktowana jest okolicznością, iż jego postanowienia dotyczą jurysdykcji karnej za czyny popełnione zarówno przez obywateli polskich, jak i cudzoziemców poza terytorium Rzeczypospolitej.

W opinii senatora Z. Kulaka, ratyfikacja porozumienia przez Rzeczpospolitą Polską jest sprawą istotną z uwagi na moralny aspekt zagadnienia i wagę przywiązywaną do tej sprawy przez państwa, których obywatele znaleźli się wśród ofiar katastrofy, a także ze względu na bardzo dobre stosunki między państwami będącymi sygnatariuszami porozumienia. Ratyfikacja porozumienia nie spowoduje konieczności dokonania zmian w polskim ustawodawstwie karnym, a także nie pociągnie za sobą zobowiązań obciążających budżet państwa.

Senator sprawozdawca poinformował, że podczas posiedzenia Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej senatorowie starali się uzyskać od przedstawicieli rządu dodatkowe, często bardzo szczegółowe wyjaśnienia dotyczące zarówno tej konkretnej sprawy wraku promu "Estonia", jak i ogólnych zasad dostępu do innych wraków statków spoczywających na dnie mórz, a także regulacji prawnych odnoszących się do tych problemów. Zasygnalizowano też i przypomniano bolesną dla nas sprawę wraku polskiego promu M/S "Heweliusz", który spoczywa na dnie Bałtyku w niemieckiej wyłącznej strefie ekonomicznej. Prasowe informacje sugerujące próby penetracji tego wraku powinny stać się przesłanką do podjęcia podobnych działań w zakresie prawa międzynarodowego. Członkowie komisji zostali poinformowani, że Ministerstwo Spraw Zagranicznych zwróciło się w nocie z 24 lutego bieżącego roku do Republiki Federalnej Niemiec z prośbą o podjęcie jednostronnych działań zapobiegających penetracji tego wraku w celach, które naruszyłyby spokój ofiar "Heweliusza". Aktualnie strona polska oczekuje odpowiedzi na tę notę.

W swoim stanowisku Komisja Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej zaproponowała przyjęcie bez poprawek ustawy o ratyfikacji przez Rzeczpospolitą Polską Porozumienia między Republiką Estonii, Republiką Finlandii oraz Królestwem Szwecji w sprawie promu M/S Estonia, podpisanego w Tallinie w dniu 23 lutego 1995 r.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 75. posiedzeniu, 14 kwietnia br. Do Senatu została przekazana 17 kwietnia br. Marszałek Senatu 19 kwietnia br., zgodnie z art. 68 ust 1 regulaminu, skierowała ją do Komisji Gospodarki Narodowej oraz Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały wspólne sprawozdanie, które przedstawił senator Edmund Wittbrodt.

Senator poinformował, że rozpatrywana ustawa jest projektem rządowym. Porozumienie genewskie w sprawie przyjęcia jednolitych wymagań technicznych dla pojazdów kołowych, wyposażenia i części, które mogą być stosowane w tych pojazdach, oraz wzajemnego uznawania homologacji udzielanych na podstawie tych wymagań dotyczy spraw regulowanych w ustawie w ustawie - Prawo o ruchu drogowym. Jego ratyfikacja wymaga więc wcześniejszej ustawowej zgody na ratyfikację, stosownie do art. 89 ust. 1 pkt 5 konstytucji.

Z podanego do projektu ustawy uzasadnienia rządowego wynika, że Polska ratyfikowała umowę z 1958 r. w 1978 r. i jej tekst ukazał się w "Dzienniku Ustaw". Zgodnie jednak z procedurą określoną w art. 13 omawianego porozumienia z 1958 r. umawiające się strony podjęły decyzję o wprowadzeniu poprawek do tego porozumienia. Zostały one przyjęte w 1995 r. Porozumienie to zmieniło swój tytuł i w nowym brzmieniu znalazł się on w projekcie rozpatrywanej ustawy. Wymaga to więc ratyfikacji. Zmiany zostały wprowadzone w 1995 r. i zgodnie z przewidzianymi procedurami można było wnieść do nich poprawki. Zarówno strona polska, jak zresztą i inne umawiające się strony nie zgłosiły jednak zastrzeżeń. A ponieważ na zgłoszenie tych zastrzeżeń przewidziany był półroczny okres i nie zostały one zgłoszone, wobec tego zmiany te zostały przyjęte.

Wraz z tym porozumieniem przedstawione są załączniki. Chodzi o regulaminy Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ. Są to już przepisy specjalistyczne. Zawierają między innymi wymagania techniczne dla pojazdów kołowych, dla wyposażenia i części, metody badań homologacyjnych, warunki dotyczące określania homologacji typu i jej wzajemnego uznawania z uwzględnieniem oznakowań oraz warunków dotyczących zapewnienia zgodności produkcji. Porozumieniu temu ma w sumie towarzyszyć sto dziesięć regulaminów Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ. Polska przyjęła dotychczas do stosowania sześćdziesiąt jeden takich regulaminów, ale przewidywane jest przyjęcie dalszych trzydziestu, zgodnie z zobowiązaniem podjętym przez Polskę podczas przeglądu prawa w Brukseli. Polska zobowiązała się wówczas do dostosowania naszych wymagań do standardów Unii Europejskiej, czyli do przyjęcia tych dodatkowych trzydziestu regulaminów do końca 2002 r. I z tego wynika pilna potrzeba ratyfikacji tego poprawionego porozumienia.

Porozumienie to zawiera między innymi następujące zmiany. W aneksie nr 1 określa skład oraz procedury komitetu administracyjnego, który jest zwoływany pod auspicjami Europejskiej Komisji Gospodarczej, nowelizuje definicję pojazdu kołowego, wyposażenia i części oraz definicję homologacji typu zgodnie z danym regulaminem. Wprowadza ono również alternatywną procedurę administracyjną, która jest stosowana w krajach członkowskich Europejskiej Komisji Gospodarczej, tak zwaną procedurę samocertyfikacyjną. Polega to na tym, że firmy, które działają w tym obszarze, same składają deklarację, czy też podejmują zobowiązanie, iż będą działały zgodnie z określonymi procedurami i standardami, zapewniając jakość, a tylko wyrywkowo będzie prowadzona kontrola. Poprawione porozumienie zmienia również zasadę przyjmowania nowego regulaminu, wprowadza zapisy dotyczące ważności udzielanych homologacji oraz utrzymywania właściwej kontroli zgodności produkcji. Wreszcie w aneksie nr 2, który towarzyszy temu porozumieniu, zapewnia, że pojazdy, wyposażenie i części znajdujące się w produkcji odpowiadają homologowanemu typowi.

W głosowaniu Senat poparł stanowisko zaproponowane przez połączone komisje i 77 głosami za, przy 1 przeciw, podjął uchwałę w sprawie ustawy o ratyfikacji Porozumienia dotyczącego przyjęcia jednolitych wymagań technicznych dla pojazdów kołowych, wyposażenia i części, które mogą być stosowane w tych pojazdach, oraz wzajemnego uznawania homologacji udzielonych na podstawie tych wymagań, sporządzonego w Genewie dnia 20 marca 1958 r.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 75. posiedzeniu, 14 kwietnia br. Do Senatu została przekazana 17 kwietnia br. Marszałek Senatu 19 kwietnia br., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisji Gospodarki Narodowej. Komisje po rozpatrzeniu przygotowały wspólne sprawozdanie, które przedstawił senator Stanisław Jarosz.

Pozostałe jedenaście załączników jest przedmiotem przedstawionej Senatowi ustawy. Załącznik B.2 dotyczy wyposażenia zawodowego; załącznik B.3 - kontenerów, palet, opakowań, próbek i innych towarów przewożonych w związku z operacją handlową; załącznik B.4 - towarów przewożonych w związku z operacją produkcyjną; załącznik B.5 - towarów przewożonych w celach oświatowych, naukowych lub kulturalnych; załącznik B.6 - przedmiotów osobistego użytku podróżnych oraz towarów przywożonych w celach sportowych; załącznik B.7 - materiałów reklamujących turystykę; załącznik B.8 - towarów przewożonych w ruchu przygranicznym; załącznik - B.9 - towarów przewożonych w celach humanitarnych; załącznik C - środków transportu; załącznik D - zwierząt; załącznik E - towarów przewożonych z częściowym zwolnieniem od należności i podatków przywozowych.

Jak stwierdził senator S. Jarosz, w obecnej sytuacji międzynarodowej, charakteryzującej się znacznym wzrostem przepływu towarowego i pasażerskiego przez granicę, wzrasta zainteresowanie czasowym pozostawaniem towarów na obszarach celnych poszczególnych krajów oraz zachodzi konieczność stosowania maksymalnych uproszczeń w tym zakresie. Proponowane załączniki do konwencji wprowadzają pewne ułatwienia w stosunku do obowiązujących dotychczas trzynastu konwencji celnych, które regulowały przedmiotową sferę. Główne udogodnienia dotyczą: wydłużenia ostatecznego terminu powrotnego wywozu towarów objętych procedurą odprawy czasowej - z reguły jest on dłuższy o około 100%, bardziej precyzyjnego określenia terminu powrotnego wywozu, rozszerzenia i znowelizowania listy przykładowych towarów objętych procedurą odprawy czasowej oraz powszechnego obowiązku stosowania karnetów ATA w miejsce krajowych dokumentów celnych jako właściwego zabezpieczenia przy odprawie czasowej przewożonych towarów.

Senator S. Jarosz poinformował, że Polska wnosiła zastrzeżenia do zawartości załączników. Dotyczą one pewnych różnic między ustawodawstwem polskim a zapisami wynikającymi z tych załączników. Najważniejsze zastrzeżenie dotyczy załącznika E i kwestii zwolnienia z opłat celnych i podatków. W Polskim ustawodawstwie istnieje możliwość zwolnienia z opłat celnych przy odprawie czasowej, w zastrzeżeniu zapisano zaś, że będzie istniała możliwość żądania przez stronę polską dokonywania zabezpieczeń, jeżeli chodzi o podatki. Pozostałe zastrzeżenia strony polskiej są w części związane z podobnymi zastrzeżeniami, jakie wniosły w stosunku do załączników tej konwencji kraje Unii Europejskiej.

Przyjęcie przedstawionych załączników, jak wynika to z przedłożonego uzasadnienia rządowego i dyskusji, jaka toczyła się na posiedzeniu komisji oraz komisji sejmowych, będzie wspomagało rozwój gospodarki naszego kraju, stworzy lepsze warunki do handlu zagranicznego i powinno przyczynić się do osiągnięcia wymiernych korzyści gospodarczych, a w szczególności ułatwić działania polskim służbom celnym.

W imieniu Komisji Gospodarki Narodowej oraz Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej senator S. Jarosz zaproponował przyjęcie bez poprawek rozpatrywanej ustawy sejmowej.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 74., posiedzeniu 31 marca br., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 4 lipca br., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej oraz do Komisji Praw Człowieka i Praworządności. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały sprawozdania w tej sprawie.

W imieniu Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji państwowej przyjęcie nowelizacji sejmowej zarekomendował senator Zbyszko Piwoński. Senator sprawozdawca zwrócił uwagę, że omawiana ustawa jest częściową nowelizacją prawa o ruchu drogowym. Obecnie w Sejmie toczy się już proces legislacyjny dotyczący kolejnej, nieco głębszej nowelizacji tej ustawy, którą proponuje również rząd, a w jego imieniu minister transportu i gospodarki morskiej. Te dwie nowelizacje prawie nakładają się na siebie w czasie i stąd budziły trochę wątpliwości, jednak obecna ustawa nowelizująca jest wyjątkowo pilna i dotyczy nieco innej materii, a przygotowana została przez ministra spraw wewnętrznych i administracji państwowej. Jej celem jest rozwinięcie już wcześniej zapowiedzianej myśli o stworzeniu centralnej ewidencji kierowców oraz centralnej ewidencji pojazdów. Tego typu rejestry stanowią zasoby gromadzonych i przetwarzanych danych osobowych, które na mocy art. 51 konstytucji wymagają ustawowego umocnienia, czemu zadość czyni omawiana ustawa. To właśnie, zdaniem senatora sprawozdawcy, tłumaczy ten pośpiech. Jego najistotniejszym uzasadnieniem jest jednak to, że te dwie ewidencje i ich funkcjonowanie w znakomity sposób powinny pomóc ściganiu przestępstw zarówno komunikacyjnych, jak i, a może przede wszystkim, polegających na kradzieży pojazdów, co dzisiaj jest w naszym kraju bardzo dokuczliwą plagą.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, znowelizowana ustawa w szczegółowy sposób określa dane, które są niezbędne do prowadzenia obydwu tych ewidencji, wymienia instytucje, które będą mogły bezpłatnie korzystać z tych rejestrów, a ponadto deleguje niektóre uprawnienia na rzecz ministra właściwego do spraw administracji tak w zakresie ustalania wytycznych do prowadzenia tych ewidencji, jak i wykorzystywania tych zasobów.

Pierwsza dotyczyła zapisu art. 1 pkt 1, w którym dokonano zmiany art. 80 nowelizowanej ustawy, uniemożliwiając starostom powierzanie gminom wszelkich czynności związanych z rejestracją pojazdów i tym samym samodzielne wprowadzanie do centralnej ewidencji niezbędnych danych. Z tego zakazu wyłączone zostały jedynie gminy warszawskie. To uszczuplenie nabytych już przez gminy praw ma na celu uszczelnienie tej ewidencji i tym samym uczynienie tego systemu jeszcze bardziej bezpiecznym. Nie jest to jednak do końca przekonywujące i dlatego krytyka tego rozwiązania znajdzie chyba swój wyraz również w debacie senackiej.

Druga kwestia wzbudzająca wątpliwości dotyczyła zapisu art. 3, przywracającego do życia funkcjonowanie wojewódzkich ewidencji pojazdów, które formalnie przestały działać już z końcem czerwca 1999 r. Usprawiedliwieniem tego niezbyt poprawnego działania z punktu widzenia zasad tworzenia prawa jest to, że upłynie jeszcze sporu czasu, zanim te nowe centralne ewidencje zaczną normalnie funkcjonować, a możliwość korzystania z istniejących baz danych, znajdujących się właśnie w tych ośrodkach wojewódzkich, może jedynie usprawnić prace odpowiednich organów, zwłaszcza organów ścigania. Ponadto, zgodnie z art. 3 ust. 5, dane zgromadzone w tych wojewódzkich zbiorach będą mogły być w całości wykorzystane i przekazane do centralnej ewidencji pojazdów.

Obecnie przejściowo obowiązują przepisy art. 3, które przedłużają możliwość wprowadzenia ewidencji pojazdów na podstawie art. 60 prawa o ruchu drogowym z 1983 r. Art. 60 tej ustawy utracił jednak moc 30 czerwca 1999 r., zgodnie z art. 151 ust. 1 obecnie obowiązującej ustawy - Prawo o ruchu drogowym. Nie można przedłużać obowiązywania przepisu, który już nie obowiązuje. Dlatego należy pilnie przyjąć rozwiązania legislacyjne zaproponowane w tym fragmentarycznym rozwiązaniu w odniesieniu do ustawy o ruchu drogowym, bardzo potrzebne i bardzo oczekiwane.

Jak podkreśliła senator J. Danielak, każdy z nas ma świadomość, jak bardzo poważnie zaburzają bezpieczeństwo naszego państwa, obywateli zdarzenia przestępcze związane z kradzieżą pojazdów. Również bardzo często spotykamy się z brakiem dostępu do danych, które by ewidencjonowały informacje o właścicielach pojazdów. I dlatego, w przekonaniu, że to poprawi funkcjonowanie służb, które działają na rzecz naszego bezpieczeństwa, senator zaapelowała o przyjęcie bez poprawek rozpatrywanej nowelizacji ustawy - Prawo o ruchu drogowym.

W debacie nad rozpatrywaną ustawą senatorowie Lech Feszler i Zbyszko Piwoński zgłosili poprawki do ustawy.

Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment