Warszawa, 1999.11.

Osoba fizyczna, która nabyła prawo użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej po dniu 31 października 1998 r. może złożyć do dnia 31 grudnia 2000 r. wniosek o przekształcenie tego prawa w prawo własności jedynie wtedy, gdy w wyniku tego nabycia stała się następcą prawnym osoby fizycznej, która nabyła prawo użytkowania wieczystego przed dniem 31 października 1998 r. (art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego przysługującego osobom fizycznym w prawo własności (Dz.U. z 1999 r. Nr 65, poz. 746). Pod pojęciem następcy prawnego należy rozumieć osobę fizyczną, która nabywa prawo pod tytułem ogólnym (w drodze sukcesji uniwersalnej), np. sprzedaży, darowizny, dziedziczenia, nabycia spadku.

Z wyrazami szacunku

Wiceprezes

Dionizy Antoni Beda

Warszawa, dnia 10.11.99 r.

Szanowna Pani Marszałek,

W uzupełnieniu do pisma PSM-014-42/99/DJO z dnia 23.07.1999 r. w sprawie oświadczenia złożonego przez Senatora Józefa Kuczyńskiego na 37 posiedzeniu Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 18 czerwca 1999 r., załączonego przy piśmie znak: AG/043/258/99/IV w sprawie niewystarczających środków finansowych przyznawanych przez Kasy Chorych na leczenie pacjentów dla Instytutu "Pomnik - Centrum Zdrowia Dziecka" uprzejmie informuję, że od dnia 1 stycznia 1999 r. jednostki samodzielne otrzymują środki finansowe od dysponentów środków publicznych na podstawie zawartego kontraktu oraz w oparciu o rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 27 października 1998 r. w sprawie wymagań i kryteriów, jakim powinni odpowiadać świadczeniodawcy oraz zasad i trybu zawierania umów ze świadczeniodawcami na pierwszy rok działalności Kas Chorych. Kwestia środków finansowych przyznawanych na realizację świadczeń zdrowotnych jest przedmiotem negocjacji warunków umowy podpisanej między dyrektorem jednostki a Kasą Chorych, a ich wysokość jest ustalana w oparciu o przedłożony przez jednostkę plan rzeczowo-finansowy.

W świetle uregulowań prawnych Instytutu "Pomnik - Centrum Zdrowia Dziecka" może pozyskiwać dodatkowe środki finansowe z odpłatnych świadczeń zdrowotnych udzielanych w szczególności na zlecenie organu, który utworzył zakład lub innych organów uprawnionych, osób objętych ubezpieczeniem innym niż ubezpieczenie społeczne, instytucji ubezpieczeniowych, zakładów pracy, organizacji społecznych, innych zakładów opieki zdrowotnej, osób fizycznych nie objętych ubezpieczeniem lub za świadczenie nie przysługujące w ramach ubezpieczenia, z wydzielonej działalności gospodarczej jeżeli statut zakładu przewiduje prowadzenie takiej działalności oraz darowizn (art. 54 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej z późn. zm.).

z up. MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 1999.11.15

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Odpowiadając z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów na pismo Pani Marszałek z dnia 27 października 1999 r., Nr AG/043/415/99/IV, przekazujące oświadczenie złożone przez Senatora Jerzego Pieniążka podczas 44 posiedzenia Senatu RP w dniu 22 października 1999 r. w sprawie budowy obwodnicy Wielunia w ciągu drogi krajowej Nr 8 (Warszawa) Janki - Piotrków Trybunalski - Wieluń - Kępno - Wrocław - Kudowa Zdrój - granica państwa, uprzejmie informuję, że resort transportu i gospodarki morskiej od dawna dostrzega potrzebę wyeliminowania z centrum Wielunia ruchu tranzytowego odbywającego się po trasie istniejącej drogi Nr 8.

Problem ten był już wielokrotnie przedstawiany w prowadzonej na ten temat korespondencji z władzami miasta.

- wzmocnienie nawierzchni do 115 kN w korytarzach wynikających z inicjatywy Komisji Europejskiej w ramach programu TINA (Transport Infrastructure Needs Assessent - Ocena Potrzeb Infrastrukturalnych w Transporcie).

Nadal głównym problemem drogownictwa jest niedoinwestowanie dróg. Nakłady na drogi krajowe, pomimo znacznego wzrostu w ciągu ostatnich lat, nie były wystarczające do rozpoczęcia w br. wielu potrzebnych inwestycji.

Mając na uwadze występujące uwarunkowania nie jest obecnie realne ustalenie terminu realizacji tak kosztownego przedsięwzięcia, jakim jest budowa obwodnicy Wielunia. Problem modernizacji drogi krajowej Nr 8 pomiędzy Oleśnicą a Piotrkowem Trybunalskim (w tym budowy obwodnicy Wielunia) może znaleźć rozwiązanie jedynie w pozyskaniu znacznych środków pomocowych Unii Europejskiej od 2003 r. Środki takie są przewidziane zarówno w formie Funduszy Strukturalnych dla Ministerstwa Transportu i Gospodarki Morskiej jak i Funduszy Rozwoju Regionalnego.

Mając na uwadze potrzebę pełnego skorygowania wszystkich działań związanych z przygotowaniem oraz zabezpieczeniem finansowania i realizacji przyszłej inwestycji przewiduje się, że ostatnie zorganizowane jeszcze w tym roku spotkanie dr inż. Aleksandra Bacciarellego - Zastępcy Generalnego Dyrektora Dróg Publicznych ds. Reformy Drogownictwa z władzami Wielunia i regionu w sprawie omówienia możliwości i uzgodnienia wspólnych przedsięwzięć dotyczących wnioskowanej budowy obwodnicy Wielunia.

z wyrazami szacunku

Tadeusz Syryjczyk

Warszawa, dn. 16 listopada 1999 r.

W nawiązaniu do Pani pisma z dnia 27 października br. skierowanego na ręce Prezesa Rady Ministrów pragnę poinformować, że zostałem upoważniony do zajęcia stanowiska w Jego imieniu w sprawie treści oświadczenia złożonego przez pana Senatora Zbigniewa Gołąbka podczas 44 posiedzenia Senatu RP, odnoszącego się do zadośćuczynienia cierpieniom osób powołanych w czasie okupacji hitlerowskiej do pracy w ramach Służby Budowlanej (tzw. Baudienst).

Problematyka wyrównywania krzywd doznanych przez obywateli polskich w czasie II wojny światowej z rąk obu okupantów jest bardzo żywa w świadomości społecznej, a ze względu na podeszły wiek olbrzymiej większości osób poszkodowanych jest to zagadnienie wymagające szybkich rozwiązań. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, liczne instytucje oficjalne Rzeczypospolitej - na czele z Parlamentem - od kilku lat podejmują szereg działań mających charakter trwałych rozwiązań prawnych w celu przynajmniej częściowego zadośćuczynienia krzywdom lat wojny i okupacji.

Wiele grup osób represjonowanych objęła ustawa z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (tekst jednolity ogłoszony w Dzienniku Ustaw Nr 142 z 1997 r., poz. 650 z późn. zm.). Na jej podstawie wypłacane są dodatki kombatanckie m.in. więźniom obozów koncentracyjnych i karnych, łagrów, więzień, gett, obozów przesiedleńczych itp.

Celem utworzonej w ten sposób organizacji było - przynajmniej oficjalnie - zapewnienie władzom gospodarczym GG siły roboczej niezbędnej do rozbudowy infrastruktury ekonomicznej części okupowanej Polski (budowa dróg, linii kolejowych, lotnisk, regulacja rzek, rozbudowa sieci energetycznej itp.). Początkowo rekrutowanie młodych Polaków do Baudienst (albowiem Niemcy, Żydzi, Cyganie, Ukraińcy i Górale byli wyłączeni z obowiązku pracy w Baudienst) odbywało się za pośrednictwem Urzędów Pracy (tak jak do każdej innej pracy), a powołani do pracy nie byli skoszarowani, lecz dochodzili do wyznaczonych miejsc pracy ze swoich mieszkań. Z czasem (w szczególności od roku 1942) władze hitlerowskie na szerszą skalę zaczęły stosować inną formę dysponowania pracą i czasem tzw. "junaków" i grupowały ich w obozach mieszkalnych. Było to spowodowane masowym uchylaniem się powołanych do Baudienst młodych ludzi od słabo płatnej i wyczerpującej pracy fizycznej. Osadzanie w strzeżonych obozach stało się powszechną regułą dopiero na przełomie lat 1942/43.

W tej sytuacji oczywiste jest, że Służba Budowlana była narzędziem ekonomicznego i politycznego wyzysku stosowanego przez nazistów w tej okupowanej części II RP, której Niemcy nadali nazwę Generalgouvernement. Wyniki badań prowadzonych w okresie powojennym przez b. Główną Komisją Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce wyraźnie wskazują, że faktycznie Baudienst został utworzony przez nazistów w celu ograniczenia swobody osobistej najbardziej aktywnej części polskiego społeczeństwa (służbą tą w praktyce byli objęci mężczyźni pomiędzy 18 a 25-tym rokiem życia). Badania te nie dają jednak podstaw do uznania sytuacji tzw. "junaków" Baudienst za tożsamą z losami więźniów obozów koncentracyjnych, czy nawet karnych.

Nie oznacza to jednak, że nie otrzymują one z tytułu doznanych represji żadnych świadczeń wypłacanych z budżetu państwa. Wychodząc bowiem naprzeciw oczekiwaniom najliczniejszej grupy ofiar represji nazistowskich i sowieckich, a mianowicie byłych robotników przymusowych, Sejm Rzeczypospolitej w dniu 31 maja 1996 r. uchwalił ustawę o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i ZSRR. Zapisy powyższej ustawy dają możliwość przyznawania świadczenia pieniężnego wypłacanego wraz z emeryturą osobom, które zostały osadzone w obozach pracy - dotyczy to również byłych robotników przymusowych wcielonych do Służby Budowlanej.

Pragnę jednocześnie poinformować Panią Marszałek, że będąc członkiem Rady Fundacji "Polsko-Niemieckie Pojednanie" (która zajmie się wypłatą jednorazowej pomocy humanitarnej dla ofiar niektórych prześladowań nazistowskich) gorąco poparłem w ostatnim czasie projekt uchwały Zarządu Fundacji o objęciu wypłatami tej pomocy także grupy byłych pracowników Baudientst. Z informacji, jakie uzyskałem od Przewodniczącego Zarządu FPNP p. Jacka Turczyńskiego wynika, że Uchwała ta jest już realizowana i na jej podstawie dokonywane są wypłaty dla tej grupy poszkodowanych.

Zdają sobie sprawę z faktu, że rozmiar pomocy otrzymywanej przez byłych robotników przymusowych nie jest w stanie zrekompensować poniesionych przez nich strat. Z tego też powodu mam nadzieję, że prowadzone obecnie międzynarodowe rozmowy o odszkodowaniach dla ofiar nazistowskich obejmują jak najszerszą grupę byłych robotników przymusowych, w tym osoby wykorzystywane przez okupacyjne władze niemieckie do pracy w ramach Baudienst.

Warszawa, dn. 18 listopada 1999 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Po bliższym zapoznaniu się z przedmiotową sprawą i przeprowadzeniu stosownych rozmów stwierdzam, iż możliwe jest podjęcie merytorycznego dialogu między stronami konfliktu. Dowodzi tego m.in. spotkanie, które miało miejsce w roku bieżącym, w Urzędzie Gminy w Koszarawie, z udziałem przedstawicieli MSWiA, władz samorządowych gminy, sołectw oraz Śląskiego Urzędu Wojewódzkiego. Prowadzona dyskusja dotyczyła spraw istotnych dla społeczności obu wsi, w tym m.in. podziału środków budżetowych między wsie Koszarawa i Przyborów oraz rzeczowego zakresu zadań wykonywanych na ich obszarze.

Warszawa, dnia 18 listopada 1999 r.

1. Organy ochrony zabytków działają na podstawie przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury (Dz.U. Nr 10, poz. 48, z 1983 r. Nr 38, poz. 173, z 1989 r. Nr 35, poz. 192, z 1990 r. Nr 34, poz. 198 i Nr 56, poz. 322, z 1996 r. Nr 106, poz. 496, z 1997 r. Nr 5, poz. 24, Nr 88, poz. 554 i Nr 115, poz. 741, z 1998 r. Nr 106, poz. 668).

2. Teren parku w Krynicy wraz z pomnikiem generała Kazimierza Pułaskiego w Krynicy został wpisany do rejestru zabytków i nigdy nie został do tego rejestru określony. Procedura wpisywania tego pomnika do rejestru zabytków była przedłużona ze względów formalnych i przedstawiała się następująco:

- W związku z tym Akademia Rolnicza w Krakowie złożyła odwołanie od wyżej wymienionej decyzji. Postanowieniem z dnia 23.06.1993 r. Generalny Konserwator Zabytków stwierdził niedopuszczalność odwołania, jednakże Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 21.12.1994 r., sygn. akt I S.A. 2055/93 uchylił wspomniane postanowienie Generalnego Konserwatora.

- W następstwie tego Generalny Konserwator Zabytków rozpatrzył odwołanie użytkownika obiektu i decyzją z dnia 21.02.1995 r., l.dz. BODKM-WPO-IX/387/95 uchylił decyzję o wpisaniu parku do rejestru zabytków i przekazał sprawą do ponownego rozpatrzenia. Decyzję taką podjęto z powodu konieczności umożliwienia stronie uczestniczenia w postępowaniu, zgodnie z przepisem art. 10 Kpa. Należy przy tym podkreślić, że wyżej wymienione działanie było zgodne z prawem i nie miało nic wspólnego ze skreśleniem obiektu z rejestru zabytków.

Skreślenia z rejestru zabytków dokonuje się bowiem na podstawie art. 16 ustawy o ochronie dóbr kultury, wyłącznie w ściśle określonych przypadkach, wymienionych w przepisie art. 16 ust. 1 powołanej ustawy. Przepis art. 16 ust. 2 tej ustawy zobowiązuje ponadto Generalnego Konserwatora Zabytków do każdorazowego (nawet w przypadku obiektów od dawna nie istniejących) zasięgania opinii specjalistycznych organów opiniodawczych, co do możliwości skreślenia dobra kultury z rejestru zabytków.

3. Pan Maciantowicz uzyskał zezwolenie nr 1 z dnia 21.03.1999 r., wydane z upoważnienia Małopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków przez Delegaturę w Nowym Sączu, na wykonanie prac renowacyjno-konserwatorskich kupca Pułaskiego przez konserwatora dzieł sztuki, na podstawie zatwierdzonego programu prac. Zgodnie z wyjaśnieniem Burmistrza Krynicy z dnia 18.10.1999 r. obiekt został ogrodzony na czas wykonywania robót konserwatorskich, a Gmina Krynica uzyskała pisemną zgodę użytkownika na udostępnienie - po zakończeniu remontu - kopca i pomnika Pułaskiego zwiedzającym.

4. Odnośnie sprawy zmiany własności pomnika, pragnę wyjaśnić, że szczegółowe informacje na ten temat zawiera pismo Urzędu Wojewódzkiego w Nowym Sączu z dnia 4.08.1998 r. Wynika z niego, że Akademia Rolnicza w Krakowie stała się użytkownikiem wieczystym terenu parku na mocy art. 182 ust. 1 ustawy z dnia 12.09.1990 r. szkolnictwie wyższym, zgodnie z którym z dniem wejścia w życie ustawy grunty państwowe pozostające w zarządzie uczelni stają się przedmiotem użytkowania wieczystego uczelni. Aktem notarialnym z dnia 14.03.1997 r. Akademia Rolnicza w Krakowie sprzedała prawo wieczystego użytkowania działki Panu Maciantowiczowi.

5. Przepisy ustawy o ochronie dóbr kultury nie zawierają postanowień dotyczących "akceptacji" przez organy ochrony zabytków zmian własności dóbr kultury. Natomiast zgodnie z przepisem art. 13 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. Nr 115, poz. 741 z późn. zm.), sprzedaż, zamiana, darowizna lub oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości wpisanych do rejestru zabytków, stanowiących własność Skarbu Państwa wymaga zgody właściwego wojewódzkiego konserwatora zabytków, jednakże w momencie zmiany użytkownika parku, w 1997 r. Wojewódzki Konserwator Zabytków nie miał kompetencji do wyrażania zgody na ten temat, ponieważ trwało jeszcze postępowanie o wpisaniu obiektu do rejestru zabytków, zakończone dopiero, jak już wspomniano wyżej, dnia 30.06.1998 r.

6. Chciałbym też podkreślić, że kopiec Pułaskiego znajduje się w Krynicy od 1929 r. Pomnik, zniszczony w czasie II wojny światowej, zrekonstruowano w 1967 r. Jest on istotnym elementem parku, zwanego parkiem Pułaskiego, wpisanego do rejestru zabytków, integralnie związanego z historią Krynicy. Nie ma zatem żadnego powodu do przeniesienia pomnika do Warki, sugerowanego przez Burmistrza tego miasta w piśmie z dnia 30.07.1999 r.

GENERALNY KONSERWATOR ZABYTKÓW

Aleksander Broda

Warszawa, 20.11.1999 r.

W odpowiedzi na pismo z dnia 27 października 1999 r. dotyczące oświadczenia senatora Rzeczypospolitej Polskiej pana Jerzego Suchańskiego w sprawie dyspozycji art. 19 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 10 czerwca 1994 r. o zamówieniach publicznych (tj. Dz.U. z 1998 r. Nr 119, poz. 773 ze zm.), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Art. 19 ust. 1 pkt 1 ustawy o zamówieniach publicznych stanowi, iż z ubiegania się o udzielenie zamówienia publicznego wyklucza się dostawców lub wykonawców, którzy w ciągu ostatnich trzech lat przed wszczęciem postępowania wyrządzili szkodę nie wykonując zamówienia lub wykonując je z nienależytą starannością. Pojęcia: "szkoda", "niewykonanie zamówienia", "należyta staranność, użyte w niniejszym przepisie, są zgodne z terminologią ustaloną przez prawo cywilne. W myśl Kodeksu cywilnego:

Zgodnie z treścią cytowanego art. 19 ust. 1 pkt 1 ustawy o zamówieniach publicznych, do wykluczenia przez zamawiającego z postępowania dostawców lub wykonawców nie jest wymagane orzeczenie sądu stwierdzające wyrządzenie szkody. W ocenie Urzędu Zamówień Publicznych, aby zamawiający mógł wykluczyć oferenta z udziału w postępowaniu przetargowym na podstawie art. 19 ust. 1 pkt 1 powinien odpowiednio wykazać fakt zaistnienia szkody wyrządzonej przez tego oferenta w okresie trzech lat przed wszczęciem przedmiotowego postępowania. Uprawdopodobnieniem zaistnienia szkody może być prawomocne orzeczenie sądu, zawarcie ugody sądowej jak też zapłata określonej sumy pieniężnej (kary umownej) zastrzeżonej w umowie mającej na celu naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego zobowiązania (art. 483 k.c.).

Zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o zamówieniach publicznych oraz ustawie z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych, środki publiczne powinny być używane na właściwe cele i racjonalnie wykorzystane. Efekt racjonalnego wykorzystania środków publicznych poprzez zamówienie publiczne - może być w pełni osiągnięty, jeżeli zamówienie publiczne zostanie udzielone wiarygodnemu dostawcy (wykonawcy), dającemu rękojmię należytego wykonania zawartej z nim umowy. Zapis art. 19 ust. 1 pkt 1 stanowi realizację powyższych zasad, zabezpieczając wydatkowanie środków publicznych jedynie na rzecz rzetelnych podmiotów prowadzących działalność gospodarczą.

i wyrazami szacunku

Marian Lemke

Warszawa, dnia 22.11.1999 r.

Ministerstwo Skarbu państwa stoi na stanowisku, iż z uwagi na sytuację ekonomiczno-finansową wielu cukrowni niezbędne jest pilne zapewnienie środków finansowych na przeprowadzenie restrukturyzacji zadłużenia i zapewnienia finansowania skupu surowca oraz rozwoju zakładów. Środki takie może zapewnić jedynie inwestor strategiczny dysponujący odpowiednim kapitałem i doświadczeniem w branży. Zatem biorąc pod uwagę przede wszystkim interes pracowników i plantatorów buraka cukrowego, wszystkie będące w trakcie realizacji procesy prywatyzacji muszą zostać zakończone.

Ministerstwo Skarbu Państwa rozważa ewentualność utworzenia podmiotu, do którego zostałyby wniesione akcje cukrowni znajdujących się w trzech regionach nazwanych grupami holdingowymi, których prywatyzacja poprzez zbycie akcji Spółek Cukrowych przez Skarb Państwa, miała się rozpocząć dopiero po zakończeniu etapu restrukturyzacji regionalnej.

Ministerstwo Skarbu Państwa podjęło działania zmierzające do wyboru doradcy, który opracuje szczegółowo koncepcję organizacji i struktury tego podmiotu. Do zadań doradcy będzie należało określenie podstaw prawnych jego utworzenia, jak również niezbędnych zmian w obowiązującym porządku prawnym. Szczególnie istotnym jest stworzenie warunków objęcia na zasadach preferencyjnych pakietów akcji przez plantatorów ponad przewidziane w dotychczasowych przepisach 15%. Doradca zostanie zobowiązany także do wykonania analizy ekonomiczno-finansowej, w tym oszacowania kosztów powołania i funkcjonowania podmiotu. Opracowany zostanie biznes plan i prognozy finansowe pozwalające określić rentowność i ekonomiczną efektywność działalności podmiotu w przyszłości oraz wskazać źródła finansowania jego rozwoju.

W celu zapewnienia cukrowniom warunków umożliwiających zaciągnięcie kredytów bankowych niezbędnych do sfinansowania skupu buraków cukrowych ze zbiorów 1999 r. oraz kontynuowania produkcji cukru w kampanii 1999/2000, w dniu 2 września 1999 r. Rada Ministrów przyjęła uchwałę w sprawie udzielenia przez Agencję Rynku Rolnego poręczeń spłaty kredytów zaciąganych na skup buraków cukrowych ze zbiorów 1999 r. i przechowywanie wyprodukowanego z nich cukru.

Mając na uwadze potrzebę zapewnienia bardziej skutecznej ochrony rynku wewnętrznego przed importem cukru z zagranicy Rada Ministrów w dniu 7 września 1999 r. podjęła decyzję o podwyższeniu autonomicznej stawki celnej na cukier do poziomu konwencyjnej stawki celnej tj. do wysokości 100% minimum 450 EUR/tonę.

Warszawa, 22 listopada 1999 r.

Szanowna Pani Marszałek,

Ze względu na to, że rok 1999 traktowany jest jako przejściowy, w którym dokonuje się zmiana podziału administracyjnego kraju, a jednocześnie kontynuowane są działania podjęte jeszcze przed wejściem w życie reformy administracyjnej, przygotowany przez resort pracy projekt rozporządzenia bazował na programach - strategiach realizowanych przed 1999 r. Jedną z takich strategii jest "Strategia rozwoju województwa suwalskiego na lata 1999-2002. Mazury i Suwalszczyzna."

Wskaźnik określający powiat popegeerowski opracowano w odniesieniu do danych agregowanych na poziomie gminy.

Za powiaty popegeerowskie uznane zostały te, które otrzymały najwyższe wartości wymienionych wskaźników. W przypadku powiatów: augustowskiego, sejneńskiego i suwalskiego wskaźniki te są niższe od średniej krajowej. Wobec powyższego ww. powiaty nie mogły zostać uznane za Ťpopegeerowskieť, a tym samym nie zostały uwzględnione w przedmiotowym rozporządzeniu.

Pragnę zauważyć, iż gminy powiatu suwalskiego oraz miasto Suwałki zostały umieszczone w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 stycznia 1999 r. w sprawie określenia wykazu gmin zagrożonych szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym (Dz.U. Nr 9, poz. 76). Z tego tytułu wymienione w ww. wykazie gminy województwa podlaskiego są uprawnione do korzystania z dotacji przydzielanej im na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 stycznia 1999 r. w sprawie trybu i warunków przyznawania dotacji z budżetu państwa na dofinansowanie inwestycji infrastrukturalnych realizowanych w systemie robót publicznych jako zadania własne gmin zagrożonych szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym (Dz.U. Nr 70, poz. 781). Oznacza to, że inwestycje realizowane przez gminy powiatu suwalskiego i miasto Suwałki, mające na celu zmniejszenie bezrobocia mogą zostać dofinansowane środkami tej dotacji. Pozwalam sobie przypomnieć, że na mocy ww. rozporządzenia województwo podlaskie otrzymało ze środków rezerwy dotację w wysokości 1 374 689 zł.

Odnosząc się do szerszego wątku działań MPiPS w zakresie wspierania inicjatyw samorządowych pragnę zwrócić Pana uwagę na fakt, że począwszy od roku 2000 województwo podlaskie będzie mogło korzystać ze środków Programu Phare "Zintegrowany Program Rozwoju Społecznego i Regionalnego". Program ten jest pilotażem funduszy strukturalnych w Polsce. Za projekty dotyczące infrastruktury technicznej i wsparcia dla małych i średnich przedsiębiorstw odpowiada Ministerstwo Gospodarki. Za projekty dotyczące rozwoju zasobów ludzkich (szkolenia, doskonalenie zawodowe, kształcenie ustawiczne) MPiPS. Samorząd województwa podlaskiego pracuje obecnie nad przygotowaniem konkretnych projektów, z których korzystać będą gminy i powiaty województwa podlaskiego.

Z wyrazami szacunku

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 24.XI.99 r.

a) wzrost wydatków płacowych w 1999 r., wynikający ze skutków finansowych podwyżki wdrożonej od 1 kwietnia 1998 r., dodatkowych wynagrodzeń rocznych za 1998 r. oraz planowanej na obecny rok podwyżki wynagrodzeń od 1 kwietnia, w celu zapewnienia wzrostu przeciętnego wynagrodzenia średniorocznie o 2 punkty procentowe ponad inflację;

3. Jedną z możliwości rozwiązania trudnej sytuacji tego typu placówek jest zwiększenie dotacji celowych dla jednostek samorządu terytorialnego w trybie przewidzianym postanowieniami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 kwietnia 1999 r. w sprawie określenia zadań objętych dofinansowaniem oraz szczegółowych zasad i trybu udzielania dotacji celowych dla powiatów i samorządów województw na dofinansowanie bieżących zadań własnych (Dz.U. Nr 39, poz. 385).

Decyzją Ministra Finansów z dnia 26 października Nr FS-5-430/198/99 zwiększone zostały plany wydatków urzędów wojewódzkich na rok 1999 w dziale 79 "Oświata i wychowanie", w rozdziale 8221 - Zakłady opiekuńczo-wychowawcze - łącznie o kwotę 54.736.041 zł.

Województwo Podlaskie, na terenie którego funkcjonują w/w placówki otrzymało środki w wysokości 1.044.900 zł. Jednostki samorządu terytorialnego, prowadzące powyższe placówki, powinny wystosować stosowne wnioski do Wojewody Podlaskiego.

Z wyrazami szacunku

wz MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Andrzej Karwacki

Warszawa, dnia 24.11.1999 r.

W związku z przesłanym przy piśmie z dnia 27 października 1999 r. znak: AG/043/426/99/IV tekstem oświadczenia, które Pan Senator Chróścikowski złożył podczas 44 posiedzenia Senatu RP w dniu 22 października 1999 r. w sprawie uregulowań zawartych w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 6 października 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz zasad rozliczeń w obrocie ciepłem, w tym rozliczeń z indywidualnymi odbiorcami w lokalach (Dz.U. Nr 132, poz. 867 z późniejszą zmianą) w odniesieniu do zasad sporządzania przez przedsiębiorstwa energetyczne taryf dla ciepła w warunkach drastycznego wzrostu cen paliw przedstawiam następujące wyjaśnienie.

Pan Senator Jerzy Chróścikowski, uznając słuszność zapisu § 54 ust. 2 rozporządzenia, który stanowi, że przy ustalaniu pierwszej taryfy, ze względu na ochronę interesów odbiorców, przedsiębiorstwo energetyczne nie może podwyższyć ostatnio stosowanych cen i stawek opłat o więcej niż o 15%, w swoim oświadczeniu postuluje, by Minister Gospodarki korzystając z delegacji ustawowej zawartej w art. 46 ustawy - Prawo energetyczne (Dz.U. Nr 54 poz. 348 z późn. zm.) zablokował wzrost cen paliw służących do produkcji ciepła.

W odniesieniu do przepisów regulujących zasady ustalania taryf ciepła w warunkach gospodarki rynkowej pragnę wyjaśnić, że fundamentalną zasadę w tym zakresie określa art. 45 ustawy - Prawo energetyczne, który stanowi, że taryfy dla paliw gazowych, energii elektrycznej i ciepła powinny zapewniać pokrycie uzasadnionych kosztów jego działalności w zakresie: wytwarzania, przetwarzania, magazynowania, przesyłania, dystrybucji lub obrotu paliwami i energią, kosztów modernizacji, rozwoju i ochrony środowiska oraz ochronę interesów odbiorców przed nieuzasadnionym poziomem cen. Zgodnie z art. 47 ust. 2 ustawy centralnym organem administracji rządowej właściwym w sprawach dotyczących kontrolowania i zatwierdzania taryf ustalanych przez przedsiębiorstwa energetyczne jest Prezes Urzędu Regulacji Energetyki. Praktyka orzeczeń wydanych przez Sąd Antymonopolowy, przed którym mogą być zaskarżane niekorzystne w odczuciu przedsiębiorstw energetycznych decyzje Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki o zatwierdzenie taryfy wskazuje, iż zasada określona w art. 45 ustawy - Prawo energetyczne winna być respektowana.

Pragnę również wyjaśnić, że stosownie do przepisów zawartych w art. 47 ust. 1 ustawy koncesjonowane przedsiębiorstwo energetyczne ma obowiązek sporządzenia taryfy zgodnie z zasadami określonymi w ustawie i w rozporządzeniu i przedłożenia jej do zatwierdzenia przez Prezesa URE. Zgodnie bowiem z przepisem zawartym w art. 56 ust. 1 pkt 5 ustawy stosowanie cen i taryf bez przestrzegania obowiązku ich przedstawienia Prezesowi URE do zatwierdzenia oraz ich publikacji podlegają karze pieniężnej wymierzanej przez Prezesa URE.

Z wyrazami szacunku

Janusz Steinhoff

Warszawa, 1999.11.24

Mając na względzie powyższe uważam, że środowisko spółdzielcze, reprezentowane przez Krajową Radę Spółdzielczą, w pierwszym rzędzie powinno oczekiwać wsparcia - ze strony tego organu - w poszukiwaniu rozwiązać stwarzających warunki dla lepszego wykorzystania potencjału gospodarczego jednostek spółdzielczych i poprawy efektywności ich funkcjonowania.

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 1999.11.24

W nawiązaniu do oświadczenia Pana senatora Jerzego Pieniążka, złożonego podczas 44 posiedzenia Senatu, dnia 22 października 1999 r. w sprawie udzielenia pomocy finansowej gminie Poddębice uprzejmie informuję, że oszacowane i zweryfikowane straty powodziowe gminy, jakie wystąpiły na skutek powodzi z lipca 1997 r., wynoszą 46.400,- zł.

Jednocześnie pragnę poinformować, że przyznanie dotacji celowej na usuwanie skutków powodzi z czerwca 1999 r. nastąpić może po umieszczeniu gminy w wykazie stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12 maja 1999 r.

Z wyrazami szacunku

p.o. SZEFA KANCELARII

SEKRETARZ STANU

PREZESA RADY MINISTRÓW

Jerzy WIDZYK

Warszawa, dnia 25.XI.99 r.

W odpowiedzi na oświadczenie złożone podczas 42 posiedzenia Senatu RP przez Senatora Jerzego Suchańskiego w sprawie art. 76 ust. 3 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym dot. obsadzania stanowiska dyrektora i zastępców, z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów, uprzejmie wyjaśniam:

Franciszka Cegielska

Warszawa, dnia 29 listopada 1999 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Decyzja o utworzeniu Oddziałowych Ośrodków Przetwarzania podjęta została przez Prezesa Zakładu 24 lipca 1998 r.

Pierwsze projekty lokalizacji sieci ośrodków tworzone były na przełomie maja i czerwca 1998 r. i uwzględniały ówczesny podział administracyjny kraju.

Zgodnie z projektem koncepcyjnym Kompleksowego Systemu Informatycznego pierwotnie zakładano lokalizację OOP we wszystkich 55 oddziałach ZUS. Jednak z przyczyn głównie technicznych (m.in. brak łącz sieci rozległej WAN o wymaganej przepustowości) zaistniała konieczność zmniejszenia liczby OOP.