Warszawa, dnia 7 kwietnia 1999 r.

Wysokość uposażenia byłego Prezydenta RP Pana Lecha Wałęsy, jest zgodna z zapisami Ustawy z dnia 30 maja 1996 r. o uposażeniu byłego Prezydenta RP (Dz. Ustaw nr 75, poz. 356, art. 2). Od 1 stycznia 1999 r. wynosi ono brutto zł. 4.888,55, natomiast netto - tj. po potrąceniu podatku dochodowego od osób fizycznych i składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne - wynosi zł. 3.265,86.

Na mocy art. 4 w/w Ustawy, wszyscy byli Prezydenci RP, w tym także Pan Prezydent RP Lech Wałęsa, otrzymują co miesiąc środki na prowadzenie swych biur, w wysokości odpowiadającej ryczałtowi przysługującemu posłom po pokrycie kosztów związanych z prowadzeniem biur poselskich. Wysokość tych środków ulega zmianom w oparciu o stosowne uchwały Prezydium Sejmu. Do końca m-ca lutego br., ryczałt ten wynosił zł. 6.000,-. Od 1 marca br. - zgodnie z Uchwałą Sejmu nr 7 z 5 marca 1999 r., wynosi zł. 7.500,-.

Z wyrazami szacunku
Ryszard Kalisz

Warszawa, 1999.04.09

W związku z wystąpieniem do mnie Senatora RP Jerzego Suchańskiego w sprawie wstrzymania decyzji Dyrekcji Kolei Dojazdowych w Warszawie o przekazaniu parowozu serii Px 48-1724 (będącego w posiadaniu Jędrzejowskiej Kolei Dojazdowej), do Zamiejscowego Wydziału Kolei Dojazdowych w Poznaniu, uprzejmie informuję, iż decyzja ta została wstrzymana.

W czasie spotkania przedstawiciele miejscowych władz, PKP oraz społeczeństwa wyrazili troskę o dalsze funkcjonowanie kolejki w niezmienionym składzie taborowym, jako cennego zabytku ruchomego i atrakcji turystycznej.

Warszawa, 1999-04-09.

W odpowiedzi na oświadczenie senatora Wiesława Pietrzaka (AG/043/116/99/IV) wygłoszone podczas 32 posiedzenia Senatu RP w dniu 18 marca br. pragniemy poinformować, że Ministerstwo Pracy i Polityki Socjalnej zdaje sobie sprawę z wagi problemów związanych z terenami obciążonymi bezrobociem strukturalnym, w szczególności z problemów mieszkańców osiedli popegeerowskich, którzy ponoszą ekonomiczne i społeczne koszty restrukturyzacji Państwowych Gospodarstw Rolnych.

W 1999 r. uruchomiony zostanie rządowy program "Mikropożyczki dla ludności wiejskiej". Celem programu jest:

- tworzenie pozarolniczych miejsc pracy na wsi;

Regionalne instytucje udzielające pożyczek wybierane będą w drodze konkursu przez zarząd województwa w porozumieniu z wojewodą. Podstawą wyboru będą:

- zatrudnianie kadry wyspecjalizowanej w prowadzeniu działalności pożyczkowej.

Efektywna realizacja opisanego programu stworzy szanse rozwoju przedsiębiorczości (szczególnie mikroprzedsiębiorczości) na terenach wiejskich i pozwoli przyspieszyć procesy restrukturyzacji gospodarki rolnej. Nie bez znaczenia jest, podkreślany już, udział istniejących instytucji lokalnych, których zadaniem będzie propagowanie programu, doradztwo dla beneficjentów i selekcja wniosków kredytowych.

Z informacji Krajowego Urzędu Pracy wynika, że w 1999 roku z Funduszu Pracy 59.151,5 tys. zł zostanie przeznaczonych na realizację inwestycji infrastrukturalnych, w większości realizowanych na terenach wiejskich. Inwestycje infrastrukturalne realizowane są w formie robót publicznych. Mogą być one organizowane na wniosek organu samorządu terytorialnego, administracji rządowej lub instytucji użyteczności publicznej oraz organizacji statutowo zajmujących się problematyką: ochrony środowiska, kultury, oświaty, sportu i turystyki, opieki zdrowotnej oraz pomocy społecznej, a także spółek wodnych i ich związków. Inwestycje infrastrukturalne realizowane w formie robót publicznych są wspierane dodatkowymi środkami z budżetu państwa kierowanymi poza struktury urzędów pracy do partnerów realizujących przedsięwzięcia infrastrukturalne.

System Urzędów Pracy stosuje systemy oceny efektywności programów rynku pracy i wykorzystuje rezultaty tej oceny w zarządzaniu. Jednym ze wskaźników oceny jest odsetek bezrobotnych, którzy po zakończeniu zatrudnienia subsydiowanego (lub jakiegokolwiek innego programu aktywizacji zawodowej finansowanego z Funduszu Pracy, np. szkoleń i przekwalifikowań, klubu pracy) nadal pozostają w zatrudnieniu lub je podejmują w ciągu 3 miesięcy.

Corocznie KUP przygotowuje ocenę wykorzystania środków Funduszu Pracy na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu, w której prezentowane są m.in. podstawowe informacje nt. efektywności zatrudnieniowej poszczególnych programów rynku pracy.

W świetle wyników powyższych analiz, opracowywanych przez KUP, inwestycje infrastrukturalne w formie robót publicznych są stosunkowo nieefektywne pod względem zatrudnienia. Roboty publiczne z założenia się działaniem, po którym nie oczekuje się wysokiej efektywności zatrudnieniowej. Głównie są one inwestycją w zaplecze infrastrukturalne społeczności lokalnych, które to przedsięwzięcia przyczyniają się do rozwoju gospodarki lokalnej i tworzeniu w dalszej kolejności miejsc pracy.

W związku z powyższym kierownicy powiatowych urzędów pracy, w ramach przysługujących im uprawnień, podejmują decyzje o kierunkach wydatkowania środków Funduszu Pracy na aktywizację bezrobotnych. Mogą oni zawierać umowy na roboty publiczne, mając na uwadze interes bezrobotnego. Umowy z inwestorami będą zawierane przede wszystkim tam, gdzie istnieje możliwość niesubsydiowanego zatrudnienia bezrobotnych po zakończeniu uczestnictwa w robotach publicznych.

Warszawa, dnia 09.04.1999 r.

W odpowiedzi na oświadczenie senatora Jerzego Mokrzyckiego wygłoszone podczas 32 posiedzenia Senatu w dniu 18 marca 1999 r., przesłanego z pismem z dnia 23 marca 1999 r, (AG/043/109/99/IV), z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów uprzejmie informuję, że zgodnie z informacjami napływającymi z poszczególnych Kas Chorych, rozliczenia z zakładami lecznictwa uzdrowiskowego dokonywane są na bieżąco. Przekazywanie środków odbywa się po zakończeniu 24-dniowego turnusu lub najpóźniej do 24 dnia następnego miesiąca względnie w terminie 14 dni od daty wpływu rachunku. W przypadku leczenia trwającego powyżej 30 dni dokonuje się płatności zaliczkowych po otrzymaniu rachunku częściowego.

Opóźnienia w przekazywaniu środków finansowych spowodowane były trudnościami wynikającymi z przedłużających się negocjacji oraz nieprawidłowości w wystawionych fakturach (większość faktur była wadliwa merytorycznie i rachunkowo wymagająca korekt i wyjaśnień), co znacznie wydłużało czas obiegu dokumentacji i końcowe rozliczenia finansowe dla danego miesiąca.

Ustawowym obowiązkiem Kas Chorych jest zrównoważenie w planie finansowym wpływów i wydatków. Kasy Chorych finansując świadczenia z zakresu lecznictwa uzdrowiskowego muszą czynić to w miarę posiadanych środków, tak aby zabezpieczyć potrzeby swoich ubezpieczonych i ich preferencje. Nie jest więc możliwe, aby oferty przedstawione przez wszystkie zakłady uzdrowiskowe (Kasa Opolska - 124 oferty) były zrealizowane; przekracza to bowiem znacznie możliwości finansowe Kas Chorych. Z drugiej strony jest rzeczą oczywistą, że Kasy Chorych, które na swoim obszarze posiadają uzdrowiska wieloprofilowe, zawierają kontrakty przede wszystkim z tymi uzdrowiskami z uwagi na dogodność dojazdu - co jest częstym postulatem ubezpieczonych, szczególnie rodziców dzieci wysyłanych na leczenie uzdrowiskowe z powodu schorzeń układu oddechowego i astmy, układu krążenia, narządu ruchu, przewodu pokarmowego i cukrzycy oraz osób starszych ubiegających się o skierowania do miejscowości w pobliżu miejsca zamieszkania. Tak więc rezygnacja ze świadczeń w niektórych zakładach lecznictwa uzdrowiskowego nastąpiła w związku z zakupem większej ilości świadczeń o identycznym profilu w uzdrowiskach położonych bliżej regionu.

Kasy Chorych zaprzeczają jakoby negocjacje odbywały się "na zasadzie dyktatu z pozycji silniejszego" utrzymując, że negocjacje prowadzone były na zasadach partnerstwa, a ostateczna wersja wspólnie wypracowana w czasie szeregu rozmów z przedstawicielami zakładów uzdrowiskowych. Jest rzeczą niewątpliwą, że rynek usług uzdrowiskowych stał się rynkiem klienta. Zarzut, że Kasy Chorych "nie chcą ponosić ryzyka i płacić za zamówioną liczbę skierowań wynika z niezrozumienia celów działania Kas Chorych, które zobowiązane są do dysponowania pieniędzmi swoich ubezpieczonych w sposób ekonomiczny, kupując świadczenia zgodnie z rozpoznaniem potrzeb w zakresie lecznictwa uzdrowiskowego oraz zapewniając dostępność i jakość tych świadczeń. Są to jedyne kryteria, którymi kierują się kasy przy zawieraniu umów. Finansowane są tylko zrealizowane świadczenia, a nie koszty związane z funkcjonowaniem uzdrowiska. Pokrywanie przez Kasy Chorych kosztów tzw. pustostanów jest niedopuszczalne. Tego typu roszczenia ze strony zakładów lecznictwa uzdrowiskowego są próbą przeniesienia na Kasy Chorych kosztów własnych, związanych często z niegospodarnością błędami w zarządzaniu lub zaniechaniem przekształceń koniecznych w nowej sytuacji funkcjonowania, w której wprowadzony system ubezpieczenia zdrowotnego wymusza niezbędne zmiany restrukturyzacyjne zakładów opieki zdrowotnej, nie omijając również zakładów uzdrowiskowych. Preferowane są i będą w przyszłości te zakłady, które zapewniają odpowiedni standard usług, wydobywają surowce naturalne, znajdują się w uzdrowiskach o wyjątkowych walorach klimatycznych oraz oferują konkurencyjne ceny.

Kasy Chorych opracowały plan zakupów świadczeń lecznictwa uzdrowiskowego na rok 1999 na podstawie analizy wielu czynników takich jak: potrzeby leczenia poszczególnych rodzajów schorzeń, grup wiekowych pacjentów preferencji pacjentów i lekarzy kierujących na leczenie, danych epidemiologicznych, liczby wniosków dla poszczególnych grup schorzeń i liczby zwrotów w ubiegłych latach. Generalnie liczba zakupionych świadczeń kształtuje się na poziomie realizacji z 1998 r. Niektóre Kasy Chorych faktycznie wykupiły mniejszą liczbę świadczeń w sanatoriach uzdrowiskowych w porównaniu z rokiem ubiegłym, przewidując zmniejszenie zapotrzebowania po wprowadzeniu od stycznia br. odpłatności za zakwaterowanie i wyżywienie, zwiększając jednocześnie zakontraktowaną liczbę skierowań do szpitali uzdrowiskowych zgodnie z preferencją bardziej intensywnych form leczenia uzdrowiskowego. Niejednokrotnie rozszerzono ofertę o podmioty, które do tej pory nie świadczyły tej formy usług np. o byłe sanatoria branżowe, które często oferowały lepsze warunki finansowe i bogatszy pakiet usług. Kasy Chorych dokonały również przesunięć w liczbie skierowań zakupionych w poszczególnych uzdrowiskach, które odbiegały od rozdzielnika skierowań MZiOS w latach ubiegłych. Stały rozdział miejsc na leczenie uzdrowiskowe nie uwzględniał bowiem potrzeb zdrowotnych pacjentów ani ich preferencji. Przykładem są tu ubezpieczeni w Śląskiej Regionalnej Kasie Chorych, których większość cierpi na schorzenia układu krążenia i narządu ruchu. Zbyt mała liczba skierowań do sanatoriów prowadzących leczenie tych grup schorzeń w ubiegłych latach, powodowała znaczne wydłużenie czasu na leczenie i zaleganie nie zrealizowanych wniosków. Zmiany dotyczyły również liczby zakupionych świadczeń w uzdrowiskach nizinnych i nadmorskich kosztem uzdrowisk górskich i podgórskich zgodnie z życzeniami pacjentów.

W niektórych przypadkach, w których zakłady lecznictwa uzdrowiskowego stawiały twarde warunki dot. stawki osobodnia (np. wzrost o ponad 100% w stosunku do roku 1998) znacznie przekraczające racjonalne granice, kasy rezygnowały z zakupu tych świadczeń z uwagi na ograniczenie posiadanych środków, co mogło faktycznie zmniejszyć liczbę świadczeń zakontraktowanych przez te zakłady. Z drugiej strony fakt, że Kasy Chorych nie zawierają umów ze wszystkimi zakładami lecznictwa uzdrowiskowego nie jest jednoznaczny z brakiem dostępności do świadczeń. Wręcz przeciwnie. Pozwoliło to na skrócenie okresu rozpatrywania skierowań (w Kasie Łódzkiej do miesiąca), a ich wypełnianie jest dokładniejsze i lepiej określa profil leczenia. Ubezpieczeni zaskoczeni niejednokrotnie szybkim potwierdzeniem skierowania, rezygnują często z wyjazdu (Kasa Łódzka 114 rezygnacji od 1-go stycznia 1999 r.).

Przedstawiciele Kas Chorych uważają ujednolicenie stawek za koszty leczenia sanatoryjnego za niezbyt szczęśliwy pomysł, ponieważ różne koszty w poszczególnych profilach leczniczych, standard bazy hotelowej i wyżywienie, poziom przygotowania kadry, organizacja i zarządzanie zakładami, a także liczba zakontraktowanych świadczeń muszą wpływać na zróżnicowanie stawek.

Warszawa, 1999.04.08

Szanowna Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na Pani pismo, znak: AG/043/94/99/IV z dnia 10.03.99 r., przesyłające tekst oświadczenia senatorów Janusza Okrzesika i Krzysztofa Kozłowskiego, złożonego podczas 31-go posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej, pragnę uprzejmie poinformować, że uzgodnione międzynarodowo, w latach 1960-1984, plany pokrycia całego obszaru Rzeczypospolitej Polskiej regionalnymi programami radiofonicznymi uwzględniały istniejący wówczas administracyjny podział Polski. Podział ten odpowiadał 17 ośrodkom regionalnym Polskiego Radia i Telewizji. W przypadku oddziałów terenowych spółki Telewizja Polska S.A. odpowiednie kanały telewizyjne były przydzielane tym oddziałom, począwszy od 1993 r., przez Krajową Radę Radiofonii i Telewizji wedle wniosków tej spółki, niezależnie od dotychczasowego podziału administracyjnego kraju.

Mając na uwadze dostępne zasoby widma częstotliwości fal radiowych, a także wskazany powyżej międzynarodowy charakter uzgodnienia, z przykrością należy stwierdzić, że w chwili obecnej nie jest możliwe zarówno utworzenie alternatywnych sieci regionalnych, uwzględniających nowy podział administracyjny Polski, jak i dokonanie pod tym kątem zasadniczej rewizji sieci już istniejących (do czego sprowadza się zawarty w oświadczeniu apel o zwiększenie mocy nadajników tworzących te sieci). Wszelkie zmiany w pokryciu regionów zasięgami odbioru odpowiednich programów regionalnych muszą zatem zamknąć się wewnątrz sieci już istniejących i mogą być osiągnięte nie poprzez korektę mocy nadajników, jak sugerują Panowie Senatorowie, lecz jedynie drogą ewentualnej zmiany rodzajów programów regionalnych rozpowszechnianych przez konkretne nadajniki wchodzące w skład sieci radiofonii regionalnej lub telewizji regionalnej. Uprzejmie informuję, że jedynym podmiotem ustawowo upoważnionym do dokonania takiej zmiany jest Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji.

Warszawa, 1999.04.12

Przychody Kas Chorych pochodzące ze składek na ubezpieczenie zdrowotne oszacowano dla roku 1999 w wysokości 20,3 mld zł, w tym 18 mld zł ze składek opłacanych ze środków własnych ubezpieczonych oraz 2,3 mld zł ze składek opłaconych ze środków budżetu państwa za niektóre grupy ubezpieczonych (m.in. rolników, bezrobotnych bez prawa do zasiłku, osoby pobierające świadczenia z pomocy społecznej). Dodatkowo w ramach dotacji z budżetu państwa Kasy Chorych otrzymują środki w wysokości 1,9 mld zł.

Zatem planowane przychody Kas Chorych wyniosą ogółem 22,2 mld zł.

W roku 1998 wydatki publiczne na ochronę zdrowia wyniosły ok. 22,5 mld zł, zaś w roku 1999 publiczne nakłady na ochronę zdrowia zostały zaplanowane w wysokości 25,7 mld zł, co oznacza nominalny wzrost o ok. 14%.

Z wyrazami szacunku
Z upoważnienia Ministra Finansów
Podsekretarz Stanu
Halina Wasilewska-Trenkner

Warszawa, dn. 12.IV.99 r.

Pani
prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W nawiązaniu do skierowanego do Prezesa Rady Ministrów oświadczenia, złożonego w dniu 4 marca 1999 r. podczas 31 posiedzenia Senatu przez Senatora RP Pana Zbigniewa Kruszewskiego, w porozumieniu z Podsekretarzem Stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Socjalnej Panią Grażyną Gęsicką oraz Generalnym Dyrektorem Dróg Publicznych Panem dr inż. Tadeuszem Suwarą uprzejmie przedstawiam następujące wyjaśnienia.

Budowa drugiej przeprawy mostowej w Płocku była jednym z priorytetowych zadań Generalnej Dyrekcji Dróg Publicznych, przygotowywanych wspólnie z samorządem miasta w celu rozpoczęcia realizacji w 1999 r. Inwestycja ta zlokalizowana jest w granicach administracyjnych miasta Płocka, będącego obecnie miastem na prawach powiatu. Prace przygotowawcze rozpoczęto w 1996 r., po podpisaniu zaakceptowanego przez Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej oraz Wojewodę Płockiego porozumienia pomiędzy Generalną Dyrekcją Dróg Publicznych, gminą Płock, Społecznym Komitetem Budowy Mostu "Ratunek dla Płocka" oraz Związkiem Mostowców Rzeczypospolitej. Wykonano szereg prac planistyczno-projektowych włącznie z opracowaniem projektu budowlanego. Projekt nowego mostu przez Wisłę został wyłoniony w drodze międzynarodowego konkursu ofert. W maju 1998 r. zatwierdzono koncepcję programowo-przestrzenną mostu wraz z dojazdami. Następnie - zgodnie z posiadanymi wówczas kompetencjami - Minister Transportu i Gospodarki Morskiej, na wniosek GDDP, umieścił to zadanie w projekcie budżetu resortu na 1999 r., zakładając jego realizację w czteroletnim cyklu.

Ustawą z dnia 24 lipca 1998 r. o zmianie niektórych ustaw określających kompetencje organów administracji publicznej - w związku z reformą ustrojową państwa (Dz. U. Nr 106, poz. 668 z późn. zm.) zostały zmienione kompetencje między innymi w zakresie zarządzania i finansowania dróg publicznych. Pragnę zauważyć, iż przy opracowywaniu nowelizacji ustawy o drogach publicznych przeważyła opcja samorządowa, ograniczająca wpływ administracji państwowej na zarządzanie drogami w powiatach grodzkich.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami, w granicach miast na prawach powiatu, zadania w zakresie finansowania, budowy, modernizacji, utrzymania, ochrony i zarządzania drogami publicznymi (z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych) finansowane są z budżetu tych miast (art. 2 ust. 3 ustawy o finansowaniu dróg), a zarządcą tych dróg jest zarząd miasta (art. 19, ust. 5 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych - Dz. U. Nr 14, poz. 60 z późn. zm.). Zasady tworzenia budżetów samorządowych określone są w ustawie z dnia 26 listopada 1998 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000 (Dz. U. Nr 150, poz. 983). Stanowi ona, iż z części drogowej subwencji ogólnej, przeznaczonej dla wszystkich powiatów i województw na prowadzenie działalności wynikającej z pełnienia funkcji zarządcy dróg, wydziela się kwotę w wysokości 10%, jako rezerwę na inwestycje realizowane przez samorządy drogowe. Rezerwą tą dysponuje minister właściwy do spraw finansów publicznych po zasięgnięciu opinii ministra właściwego do spraw transportu oraz reprezentacji jednostek samorządu terytorialnego (art. 36 ust. 3 cyt. ustawy).

W bieżącym roku rezerwa ta wynosi 207 mln zł, natomiast zgłoszone przez samorządy wojewódzkie i powiatowe zapotrzebowanie na inwestycje przekracza kwotę 600 mln zł. Biorąc pod uwagę pilną potrzebę realizacji drugiej przeprawy mostowej w Płocku, MTiGM pozytywnie zaopiniowało umieszczenie tego zadania celem realizacji w bieżącym roku (w ramach wspomnianej rezerwy) na kwotę 6.800 tys. zł. Wymagana jest również pozytywna opinia reprezentacji samorządu terytorialnego.

Program "Dialog i Rozwój" składa się z trzech komponentów. Komponent nr 1 dotyczy tworzenia delegatur. Obecnie urzędy wojewódzkie działają w oparciu o statuty tymczasowe, które to zostały przygotowane na podstawie art. 5 ust. 1, pkt 3, lit. d) ustawy z dnia 13 października 1998 r. przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872, z późn. zm.). W związku z tym liczba i usytuowanie delegatur będzie znane dopiero w momencie ostatecznego zatwierdzenia statutów urzędów, nad którymi obecnie we wszystkich urzędach wojewódzkich trwają intensywne prace.

Komponent nr 2 dotyczy pomocy udzielanej zwalnianym pracownikom administracji wojewódzkiej. Aby działania Krajowego Urzędu Pracy, który realizuje tę część programu "Dialog i Rozwój", były w szczególny sposób ukierunkowane na zwalnianych urzędników, Ministerstwo Pracy i Polityki Socjalnej znowelizowało rozporządzenie o programach specjalnych. Z uwagi na fakt, iż nie jest to jedyne działanie urzędów pracy na rzecz zwalnianych urzędników, pozwalam sobie załączyć krótką informację o realizowanych przez System Urzędów Pracy działaniach w ramach tego komponentu (załącznik nr 1).

Ideą komponentu nr 3 było udzielenie wsparcia finansowego na rzecz projektów zgłoszonych przez przedstawicieli miast tracących status wojewódzki. Budżet programu wynosił 3 100 000 zł. W efekcie prac Komisji ds. selekcji projektów wybrano 24, które odpowiadały kryteriom programu. Każdy wybrany projekt otrzymał wsparcie finansowe w wysokości 120 000 zł. W załączeniu przesyłam pakiet informacji o realizacji tej części programu (załącznik nr 2).

Janusz Tomaszewski

Warszawa, 1999.04.12

Pani Alicja GRZEŚKOWIAK
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Z informacji przekazanych przez Wojewodę Śląskiego wynika, że z dniem 1 stycznia 1999 r. mienie znajdujące się we władaniu b. Urzędu Wojewódzkiego w Częstochowie częściowo zostało przekazane na potrzeby Śląskiego Urzędu Wojewódzkiego, a częściowo na potrzeby jednostek samorządu terytorialnego. Proces ten rozciąga się w czasie ze względu na fakt, iż dopiero 2 lutego br. zostało wydane rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie trybu przekazywania mienia przez Skarb Państwa powiatom i miastom na prawach powiatu oraz określenia kategorii mienia wyłączonego z przekazania (Dz. U. Nr 13, poz. 114), na podstawie art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 roku o samorządzie powiatowym (Dz. U. Nr 91, poz. 578 i Nr 155, poz. 1014).

Mienie do powiatu częstochowskiego będzie przekazane po ustaleniu jego ostatecznej siedziby. Obecnie siedziba starostwa mieści się w budynkach administracyjnych byłego Urzędu Wojewódzkiego w Częstochowie i wynosi około 1600 m². Pokoje biurowe są w pełni wyposażone, zapewniona jest łączność telefoniczna oraz wszelkie media. Standard ich jest różny. Starosta, w ramach obecnie zajmowanych pomieszczeń miał możliwość zlokalizowania swojego gabinetu w pomieszczeniach o wyższym standardzie, niż ten, który aktualnie zajmuje.

Janusz Tomaszewski

Warszawa, 12.04.1999 r.

Z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów Pana Jerzego Buzka przekazuję Pani Marszałek stanowisko rządu w odniesieniu do oświadczenia Pana senatora Józefa Kuczyńskiego wygłoszonego podczas 32 posiedzenia Senatu w dniu 4 marca 1999 r., dotyczącego kwestii stanu współpracy gospodarczej Rzeczypospolitej Polskiej i Federacji Rosyjskiej.

Głęboki kryzys finansowo-gospodarczy w FR, który przejawił się ze szczególną siłą od drugiej połowy sierpnia 1998 roku, uwypuklił wszystkie strukturalne słabości gospodarki rosyjskiej. Jego podstawowe przejawy to gwałtowna deprecjacja rubla (przekraczająca 300%), wzrost cen, zmniejszenie realnych dochodów ludności. Większość analiz i ocen pochodzących ze źródeł zachodnich, ale także i niektórych rosyjskich, jednoznacznie podkreśla, że 1998 rok przejdzie do historii gospodarki Rosji nie tylko jako rok finansowo-walutowego kryzysu i krachu systemu bankowego, ale jako rok głębokiego kryzysu handlu zagranicznego. W ubiegłym roku Rosja uzyskała w eksporcie do krajów tzw. dalszej zagranicy 57,7 mld usd (spadek wartości o 15,7%), w imporcie 32,4 mld (spadek o 16,5%) odpowiednio do 1997 roku.

Stosunkowo stabilne dostawy z krajów poza WNP w okresie styczeń-sierpień 1998 r. spadły w sierpniu i uległy całkowitemu załamaniu w następnych miesiącach. Gwałtownemu zmniejszeniu podlegały prawie wszystkie towary z importu, a najbardziej odbiło się to na zakupach artykułów rolnych i żywności. Średnie miesięczne wielkości importu w okresie wrzesień - grudzień br. r. w porównaniu z dostawami z analogicznego okresu 1997 r., zmniejszyły się co najmniej dwukrotnie, w tym przede wszystkim mięsa świeżego i schłodzonego drobiu, cukru białego, produktów zbożowych, napojów, masła i olejów.

Straty i to dotkliwe poniosły również polskie firmy. W sierpniu 1998 r. polskie dostawy na rynek rosyjski obniżyły się o ponad 30% w stosunku do lipca 1998 r. oraz o ponad 40% w porównaniu z sierpniem 1997 r. We wrześniu 1998 roku nastąpiło załamanie polskiego wywozu do FR - eksport spadł o 70% w stosunku do sierpnia 1998 r., natomiast w porównaniu z września 1997 r. obniżył się aż o 85%. W październiku 1998 r. eksport wzrósł o 70% w stosunku do września 1998 r., jednakże w porównaniu z październikiem 1998 r. utrzymał się głęboki spadek wywozu - o ponad 77%. W listopadzie 1998 r. negatywne tendencje nie zostały zahamowane - w stosunku do listopada 1997 r. eksport spadł o 77,5% (w porównaniu z październikiem 1998 r. również odnotowano obniżkę wywozu o 15,8%). W grudniu 1998 r. w stosunku do grudnia 1997 r. eksport spadł o 38,7%; jednocześnie w porównaniu z listopadem 1998 r. nastąpił ponad 3,5-krotny wzrost. We wrześniu - grudniu 1998 roku zmniejszyły się dostawy praktycznie we wszystkich sekcjach towarowych. Największy spadek wywozu objął podstawowe pozycje polskiego eksportu, takie jak przetworzone artykuły spożywcze, produkty przemysłu chemicznego (w tym leki), meble i artykuły oświetleniowe. Dostawy tych towarów w okresie wrzesień-listopad 1998 r. były o ponad 80% niższe od poziomu osiąganego w odpowiednich miesiącach 1997 roku.

Oficjalne prognozy rosyjskie zakładają, że w ciągu najbliższych trzech lat obroty handlowe będą rosły w tempie 3-4% rocznie. W opinii polskiego rządu w tym czasie należy realnie liczyć się z tendencją dokładnie odwrotną, tj. dalszym spadkiem, zwłaszcza rosyjskiego importu.

Rząd w związku z tym podjął i podejmuje określone działania łagodzące skutki dla gospodarki polskiej wynikające z sytuacji w Rosji i w innych krajach wschodnich. Do nich należy zaliczyć działania Agencji Rynku Rolnego w zakresie przeznaczenia na eksport części zapasów interwencyjnych jak i rezerw państwowych (masło w blokach, skrobia, pszenica i żyto konsumpcyjne), wprowadzone już dopłaty do eksportu wieprzowiny, jak również prace dotyczące lokowania polskich towarów na rynkach krajów afrykańskich i Bliskiego Wschodu. W końcu ubiegłego roku miały miejsce wizyty oficjalne na szczeblu ministrów i wiceministrów obu rządów, co pozwoliło na wzajemne zdefiniowanie pozycji obu stron w ważnych kwestiach gospodarczych. W 1998 roku przeprowadzono szereg konsultacji gospodarczych, w tym dotyczących procedur zastosowania środków ochronnych, m.in. w zakresie importu węgla do Polski oraz przywozu cukru do Rosji. W styczniu br. miała miejsce ważna wizyta ministra spraw zagranicznych w Moskwie. W dniach 12-13 kwietnia br. odbędzie się w Moskwie IV posiedzenie Polsko-Rosyjskiej Komisji Wspólnej ds. Handlu i Współpracy Gospodarczej. Komisja będąca najwyższym organem międzyrządowym obu krajów dokona przeglądu stanu wzajemnych stosunków gospodarczych oraz wypracuje propozycje niezbędnych działań w zakresie usuwania barier i ograniczeń występujących w handlu i współpracy gospodarczej.

Ministerstwo Gospodarki od szeregu lat, w miarę posiadanych środków i możliwości organizacyjnych prowadzi i stara się rozwijać działania promocyjne na rzecz polskiej gospodarki i polskich przedsiębiorstw. Rynek rosyjski obok krajów Unii Europejskiej traktowany jest w sposób priorytetowy.

Rokrocznie systemem refundacji Ministerstwa Gospodarki objęte są najważniejsze imprezy targowo-wystawiennicze w Rosji. Np. w 1998 r. dofinansowaniem objęto 8 imprez targowych w Rosji w tym Konsumexpo, Prodexpo, Meble, Agroprodmasz i Elektro w Moskwie, Sibkonsumo w Nowosybirsku, Bałtyka i Rosyjski Fermer w Sankt Petersburgu. Ich uczestnicy uzyskali refundację 80% lub 50% (w zależności od imprezy) kosztów powierzchni wystawienniczej i standardowej zabudowy. Dzięki dofinansowaniu Ministerstwa Gospodarki wiele firm mogło być obecnych na tych imprezach. Wsparcie w tym zakresie było istotnym czynnikiem decydującym o wyborze imprez a także o udziale w targach. Rosnącemu zainteresowaniu przedsiębiorstw towarzyszył niestety spadek kwoty przeznaczonej w budżecie na dofinansowanie udziału w targach.

O szczególnym traktowaniu tego rynku świadczy m.in. fakt, że w 1998 r. na dofinansowanie udziału w targach w Rosji wydatkowano aż 51,7% środków przeznaczonych na dofinansowanie udziału w targach za granicą. Tendencja do koncentrowania działań promocyjnych na dwóch podstawowych kierunkach tj. na obszarze b. ZSRR i w Europie Zachodniej utrzymuje się od kilku lat.

W bieżącym roku system refundacji Ministerstwa Gospodarki obejmie 13 imprez na terenie Rosji - Konsumexpo, Prodexpo, Meble w Moskwie, Expol w Niżnym Nowgorodzie, Rosyjski Fermer w Sankt Petersburgu (grupa A) oraz Save Energi, MITT, Strojtech, Rusopak, Zdrawochranienie w Moskwie, NIFA w Niżnym Nowgorodzie, Biznes Polska w Rostowie i Bałtyka w Sankt Petersburgu (grupa B). Przedsiębiorstwa, które wezmą w nich udział będą mogły uzyskać refundację 100% lub 80% kosztów powierzchni wystawienniczej i standardowej zabudowy. Jednocześnie w miarę posiadanych środków przewiduje się dofinansowanie jeszcze innych imprez organizowanych na rynku rosyjskim. Należy podkreślić, że polskie ekspozycje na takich targach jak Konsumexpo, Prodexpo czy Meble od kilku lat należą do największych.

Wspomaganiu polskich eksporterów na rynku rosyjskim służą także działania wydawnicze i informacyjne Ministerstwa. Z inspiracji lub we współpracy z Ministerstwem ukazało się w roku ubiegłym kilka wydawnictw w języku rosyjskim skierowanych na ten rynek, okazjonalne wydawnictwa z okazji wizyt państwowych lub imprez targowych. Problematyka tego rynku ma swoje miejsce w finansowanym przez MG systemie informacji gospodarczej prowadzonym od szeregu lat przez Centrum Informacji Rynkowej IKC HZ a także w innych wydawnictwach promocyjnych i informacyjnych wydawanych we współpracy, przy wsparciu merytorycznym lub finansowym MG.

M.in. rozwojowi handlu z Rosją służyć będzie nowo tworzony teleinformatyczny system promocji eksportu Ministerstwa Gospodarki. Celem tego systemu będzie promowanie polskiej gospodarki poprzez dystrybucję informacji ekonomiczno-handlowej, głównie mikroekonomicznej tj. ofert dotyczących współpracy gospodarczej - handlowej i inwestycyjnej. System zawierał będzie oferty eksportowe firm polskich, zbierane za pośrednictwem systemu akredytowanych organizacji i instytucji wspierających - urzędów wojewódzkich, agencji rozwoju regionalnego, izb gospodarczych itp., informacje ekonomiczno-handlowe o charakterze makroekonomicznym pochodzące z Centrum Informacji Gospodarczej Ministerstwa Gospodarki, informacje dostarczane z biur radców handlowych, informacje pochodzące z europejskich serwisów informacyjnych np. BIN, BC-NET, TIPS, BRE itp., zebrane w darmowych i komercyjnych serwisach dostępnych w Internecie. Użytkownicy systemu, zarówno w kraju jak i za granicą, będą mieli dostęp do informacji za pośrednictwem popularnych przeglądarek internetowych.

MG widzi konieczność i stara się rozwijać różne formy działalności promocyjnej BRH. Celowi temu służy m.in. rozwój bazy informatycznej BRH a także ich wyposażenie (w miarę posiadanych środków) w sprzęt umożliwiający rozwój tych działań. Środki, które MG może przeznaczyć na placówki znacznie odbiegają od potrzeb i wyzwań jakie stawia przed polskimi eksporterami rynek rosyjski. Staramy się aby kwoty przeznaczane na działania promocyjne BRH, w szczególności na rynkach b. ZSRR rosły. Jest to zadanie bardzo trudne ze względu na fakt ograniczonych środków na promocję eksportu znajdujących się w budżecie Ministerstwa Gospodarki. Analizując wielkość tych środków w okresie 1991 - 1998 należy stwierdzić, że pomimo nominalnego wzrostu, w ujęciu realnym, tj. po uwzględnieniu inflacji środki te uległy zdecydowanemu zmniejszeniu (w ujęciu realnym Ministerstwo Gospodarki dysponowało środkami stanowiącymi około 40% kwoty 1991 r.). Co więcej, w 1999 r. budżet przeznaczony na promocję eksportu wynosi 21.839 tys. zł. Jest to kwota nawet nominalnie niższa niż w 1997 r. a nawet 1996 r. (23,9 mln zł). Pomimo tego środki przeznaczone 1999 r. na działalność promocyjną placówek w Rosji ulegną zwiększeniu.