Sądzę, że przedstawione powyżej konkretne przykłady, będą punktem wyjścia do prowadzenia dalszych działań na rzecz restrukturyzacji polskiej wsi i poprawy dochodowości z działalności rolniczej.

Szanowna Pani Marszałek

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Jerzego Suchańskiego na 29. posiedzeniu Senatu RP w dniu 29 stycznia 1999 roku - z upoważnienia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej - uprzejmie wyjaśniam, że zgodnie z postanowieniami ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, z dniem 1 stycznia 1998 roku, uległy zmianie zadania wojewódzkich urzędów pracy - wojewódzkich ośrodków do spraw zatrudnienia i rehabilitacji osób niepełnosprawnych.

Zgodnie z intencją w/w ustawy, przekazano sprawy związane z warsztatami terapii zajęciowej - jako zadanie pozostające poza działaniami dotyczącymi rynku pracy i będące formą rehabilitacji społecznej - z wojewódzkich urzędów pracy do oddziałów Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.

Do czasu wejścia w życie rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 sierpnia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad tworzenia, działania i finansowania warsztatów terapii zajęciowej - tj. do 24 września 1998 r. - zadanie to było realizowane przez wojewódzkie urzędy pracy na mocy porozumienia zawartego przez Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych z Prezesem Krajowego Urzędu Pracy.

Przyjęcie takiego rozwiązania było konieczne z uwagi na zapewnienie ciągłości finansowania i funkcjonowania tych placówek.

W związku z powyższym oddziały Funduszu przejęły pełną współpracę z warsztatami terapii zajęciowej na przełomie października i listopada 1998 r.

Ponieważ w międzyczasie Parlament i Rząd przystąpiły do wdrażania reformy ustrojowej państwa, co spowodowało przypisanie tej problematyki powiatowemu centrum pomocy rodzinie - zgodnie z art. 35a w/w ustawy, w brzmieniu wynikającym z ustawy z dnia 24 lipca 1998 r. o zmianie niektórych ustaw określających kompetencje administracji publicznej w związku z reformą ustrojową państwa (Dz.U. Nr 106, poz. 668) - konieczne były dalsze zmiany w tym zakresie, tj. przekazanie spraw związanych z warsztatami terapii zajęciowej powiatom.

Przygotowywane zostały szczegółowe zasady przekazywania starostom dokumentacji dotyczącej działalności warsztatów terapii zajęciowej.

Niezależnie od przeprowadzanych obecnie zmian, każdy z funkcjonujących warsztatów terapii zajęciowej ma określone umową warunki finansowania. Natomiast za rozliczenie środków finansowych, wykorzystanych na funkcjonowanie warsztatu przed przekazaniem placówki powiatowemu centrum pomocy rodzinie, odpowiada podmiot prowadzący warsztat.

W związku z faktem, że starosta i instytucje powiatowe stają się realizatorami zadań związanych z rehabilitacją osób niepełnosprawnych z dniem 1 stycznia 1999 r. - środki finansowe, na realizację tych zadań, zostaną przekazane starostom przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych według algorytmu - zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 26 stycznia 1999 r. w sprawie algorytmu podziału środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych na realizację określonych zadań jednostek samorządu terytorialnego oraz sposobu przedstawiania sprawozdań o wykorzystaniu tych środków (Dz.U. Nr 8, poz. 73).

Zadaniem objętym zasadami finansowania określonymi rozporządzeniem Rady Ministrów w sprawie algorytmu jest m.in. finansowanie działalności warsztatów terapii zajęciowej.

W celu złagodzenia obaw i problemów związanych z organizowaniem struktur powiatowych, w/w rozporządzeniem Rady Ministrów wprowadzono zasadę, iż środki finansowe Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, przekazywane starostom na poszczególne zadania, będą zwiększane - stosownie do zapisu § 6 ust. 2 rozporządzenia - o kwotę w wysokości odpowiadającej 2% środków przeznaczonych na realizację wyżej wymienionych zadań z przeznaczeniem na pokrycie kosztów ich obsługi. Środki te pozwolą na pokrycie części wydatków związanych z zapewnieniem prawidłowej realizacji zadań na rzecz osób niepełnosprawnych.

Fundusz powiadamia już starostów o ostatecznej wielkości środków PFRON na 1999 rok przeznaczonych - zgodnie z algorytmem - na realizację zadań z zakresu rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych. Do czasu uchwalenia ustawy budżetowej na 1999 r. Fundusz przekazywał starostom zaliczki na poczet tych środków.

Odnosząc się do wątpliwości Pana Senatora, związanych z organizacją
i funkcjonowaniem powiatowego zespołu do spraw orzekania o stopniu niepełnosprawności w Kielcach, uprzejmie wyjaśniam, że zespół został powołany zgodnie z art. 23 ust. 7 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz.U. Nr 133, poz. 872) oraz rozporządzeniem Prezesa Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 1998 r. w sprawie wykazu powiatowych zespołów do spraw orzekania o stopniu niepełnosprawności i ich właściwości miejscowej.

Ustawa z dnia 13 października 1998 roku w art. 23 ust. 1 stanowi, iż
z dniem 1 stycznia 1999 r. dotychczasowe wojewódzkie zespoły do spraw orzekania o stopniu niepełnosprawności stają się powiatowymi zespołami do spraw orzekania o stopniu niepełnosprawności. Przepis ust. 3 i 6 art. 23 postanawia, iż zespoły te - do czasu powołania powiatowych zespołów do spraw orzekania o stopniu niepełnosprawności w każdym z powiatów - wykonują zadania na obszarze więcej niż jednego powiatu, nie dłużej jednak niż do dnia 30 czerwca 1999 r.

Natomiast w/w rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów stanowi, iż powiatowe zespoły orzekające są usytuowane w miastach na prawach powiatów (z wyjątkiem zespołów w Ciechanowie, Pile i Sieradzu).

Zadania powiatowych centrów pomocy rodzinie w miastach na prawach powiatu realizują miejskie ośrodki pomocy społecznej, które mogą być nazwane "miejskimi ośrodkami pomocy rodzinie" - zgodnie z art. 55 ustawy z dnia 29 grudnia 1998 r. o zmianie niektórych ustaw w związku z wdrożeniem reformy ustrojowej państwa (Dz.U. Nr 162, poz. 1126).

Nie oznacza to jednak, iż powiatowy zespół do spraw orzekania o stopniu niepełnosprawności wchodzi w skład struktury organizacyjnej powiatowego centrum pomocy rodzinie bądź miejskiego ośrodka pomocy społecznej. Powiatowe zespoły orzekające działają bowiem przy tych ośrodkach - zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 123, poz. 776 z późn. zm.).

Zasady funkcjonowania zespołów orzekających określają:

- rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 26 stycznia 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad powoływania i odwoływania oraz sprawowania nadzoru nad zespołami orzekającymi o stopniu niepełnosprawności, zakresu ich działania, a także zakresu ich współdziałania z organami administracji rządowej i organami jednostek samorządu terytorialnego,

- rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 21.01.1999 r.
w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stopniu niepełnosprawności, trybu postępowania przy orzekaniu oraz zakresu, składu i sposobu działania zespołów orzekających, a także jednolitego wzoru legitymacji dokumentującej niepełnosprawność oraz organów uprawnionych do jej wystawienia, wydane zgodnie z ustawą z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Ponadto Biuro Pełnomocnika do Spraw Osób Niepełnosprawnych opracowało materiały pomocnicze dla specjalistów uczestniczących w procesie orzekania. Są one sukcesywnie wydawane w formie broszur. Dwa pierwsze zeszyty zostały przekazane przedstawicielom powiatowych zespołów na naradzie w dniu 15.02.br.

Z informacji, nadsyłanych sukcesywnie przez starostów, wynika, że działalność zespołów przebiega bez większych zakłóceń.

Pragnę zapewnić, że w najbliższym czasie - po uzyskaniu informacji o funkcjonowaniu pozostałych zespołów - wszelkie ewentualne wątpliwości zostaną wyjaśnione, a forma funkcjonowania zespołów orzekających dostosowana do lokalnych potrzeb.

Szanowna Pani Marszałek

Odpowiadając na list Pani Marszałek skierowany do Pana Jerzego Buzka, Prezesa Rady Ministrów w sprawie oświadczenia złożonego przez Senatora Zbigniewa Kulaka na 29. posiedzeniu Senatu w dniu 29 stycznia 1999 r. uprzejmie informuję, że Rząd zdaje sobie sprawę z trudnej sytuacji w rolnictwie i podejmuje wszelkie działania dla jej złagodzenia.

Olbrzymie potrzeby rolnictwa i obszarów wiejskich wynikające nie tylko z wieloletnich zaniedbań ale również z powodu notowanej na świecie i w Polsce dekoniunktury w rolnictwie, spowodowały znaczące pogorszenie się sytuacji dochodowej rolników. Podejmowane są wszechstronne działania na rzecz zagospodarowania nadwyżek produkcji i zahamowania spadku cen szczególnie trzody chlewnej, bowiem właśnie na tym rynku wystąpiły największe zakłócenia. Jednak trudności w eksporcie produktów rolno-spożywczych
z tytułu kryzysu w Rosji i stosowanych coraz wyższych dopłat do mięsa wieprzowego i przetworów przez Unię Europejską, a także wysokie darowizny produktów na rzecz Rosji ze strony UE i USA, powodują, że kierowane dodatkowe środki na interwencję na rynku rolnym nie przyniosły oczekiwanych przez rolników efektów.

Aktualnie powołany przez Premiera Jerzego Buzka - spośród ministrów resortów zaangażowanych w realizację zadań związanych z rolnictwem i obszarami wiejskimi - Zespół ds. Wsi w uzgodnieniu z przewodniczącymi trzech central związkowych, przygotowuje rozszerzony zakres instrumentów polityki rolnej, mających zapewnić szybką i trwałą poprawę sytuacji na wsi i w rolnictwie.

Pozwalam sobie przesłać na ręce Pani Marszałek "Informację o sytuacji na polskiej wsi, ze szczególnym uwzględnieniem rolnictwa", w której obok charakterystyki stanu, tendencji przedstawione zostały również kierunki działań na rzecz poprawy sytuacji w omawianych obszarach. Dokument ten w dniu 18 lutego br. przyjęty został przez Sejm RP.

Z poważaniem
Z up. Ministra Rolnictwa
Gospodarki Żywnościowej
Leszek Kawski
Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 24.02.1999 r.

Szanowna Pani Marszałek

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Senatora Jerzego Adamskiego na 29 posiedzeniu Senatu RP w dniu 29 stycznia 1999 r., uprzejmie informuję, że w sprawie umów o zarządzanie publicznym zakładem opieki zdrowotnej skierowałem, w dniu 21 stycznia 1999 r., pismo do wszystkich wojewodów, prosząc o ich analizę i poinformowanie odpowiednich organów jednostek samorządu terytorialnego o uwagach Departamentu Prawnego Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej do przedstawionego projektu takiej umowy.

Jednocześnie pragnę wyjaśnić, że rozwiązanie umowy cywilnoprawnej może nastąpić w warunkach w niej określonych.

Prawo przewiduje, na drodze sądowej, możliwość stwierdzenia nieważności czynności prawnej z przyczyn określonych w Kodeksie cywilnym.

Łączę wyrazy szacunku
Wojciech Maksymowicz

Warszawa, dnia 25.02.1999 r.

Szanowna Pani Marszałek

W nawiązaniu do oświadczenia, złożonego przez Pana Senatora Krzysztofa Głuchowskiego podczas 29 posiedzenia Senatu RP w dniu 29 stycznia 1999 r. w sprawie nie używania siły wobec protestujących rolników, przedkładam poniższe wyjaśnienia.

Protesty rolników zorganizowane były w formie uciążliwych dla użytkowników blokad dróg i przejść granicznych. Zadaniem Policji było przywrócenie normalnego poruszania się po drogach, czego domagali się przewoźnicy oraz osoby prywatne. Paraliż komunikacyjny miał przecież duży wpływ na obroty firm transportowych, utrudniał również dojazdy do pracy czy przewóz dzieci na zimowy wypoczynek.

Akcje przywrócenia porządku i przerwania blokad opracowane przez Policję nie zakładały użycia siły. Jednak tam, gdzie protestujący zachowywali się agresywnie użyto środków przymusu.

Janusz Tomaszewski

Warszawa, dnia 25.02.1999 r.

Szanowna Pani Marszałek

Odpowiadając na pismo z dnia 3.02.1999 r. (Ag/043/29/99/IV) przesyłające oświadczenie złożone przez Senatora Pana Jerzego Adamskiego w dniu 29 stycznia 1999 r. na posiedzeniu Senatu RP uprzejmie informuję, że telewizje kablowe, które prowadzą różne podmioty gospodarcze na własny rachunek nie pobierają opłat abonamentowych, przewidzianych ustawą. Jak Pani Marszałek niewątpliwie wiadomo zasady pobierania opłat abonamentowych na rzecz telewizji publicznej uregulowane zostały przepisami ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz.U. z 1993 r. Nr 7, poz. 34 z późn. zm.) oraz wydanymi na podstawie delegacji ustawowej przepisami rozporządzenia Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 27 czerwca 1996 r. w sprawie opłat abonamentowych za używanie odbiornika radiofonicznego i telewizyjnego (Dz.U. Nr 82, poz. 383 z późn. zm.). Do pobierania opłat abonamentowych na rzecz telewizji publicznej uprawniona jest wyłącznie Poczta Polska. Natomiast korzystanie przez użytkowników odbiorników telewizyjnych z programów przekazywanych siecią kablową następuje na podstawie umowy cywilno-prawnej zawartej przez odbiorcę programu z operatorem sieci kablowej, tak więc jest to decyzja posiadacza telewizora, który za odpowiednią opłatą otrzymuje przekaz określonej ilości programów tak polskich jak i zagranicznych.

Opłaty za korzystanie z sieci kablowej określa zawarta między stronami umowa. Tak więc opłaty za TV kablową są opłatami za dodatkową usługę i ich ponoszenie nie zwalnia użytkowników odbiorników telewizyjnych od opłat abonamentowych. To, że posiadacz odbiornika telewizyjnego posiada uprawnienia do zwolnienia od opłat abonamentowych na rzecz telewizji publicznej, nie oznacza nabycia uprawnień do zwolnień od opłat świadczonych umownie na rzecz operatorów telewizji kablowej.

Uprawnienia do zwolnienia od opłaty abonamentowej nabyte na podstawie art. 20 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (tj. Dz.U. z 1997 r. Nr 142, poz. 950 z późn. z.) nie mogą zwalniać od opłat za usługę świadczoną przez prywatny podmiot gospodarczy prowadzący przekaz programów telewizyjnych drogą kablową, o ile oczywiście należności takie nie będą przez Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych - refundowane. Treść art. 20 ust. 2 pkt 2 ustawy wyraźnie stanowi, że kombatantom i innym osobom uprawnionym przysługuje "zwolnienie z abonamentowych opłat telewizyjnych i radiowych".

W tym stanie prawnym nie dostrzegam podstaw do przyjęcia, że zwolnienia te odnoszą się także do opłat za przekaz telewizji kablowej.

Łączę wyrazy szacunku
Jerzy Świątkiewicz

Szanowna Pani Marszałek

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Jerzego Markowskiego podczas 28. posiedzenia Senatu w dniu 20 stycznia 1999 r. uprzejmie informuję:
W latach 70-tych w Szpitalu Miejskim nr 2 w Siemianowicach Śląskich powstał Oddział Leczenia Oparzeń. Stał się on wiodącym w kraju ośrodkiem tego typu. Przez szereg lat oddział prowadził leczenie ciężko poparzonych pacjentów przy znacznej ofiarności społeczeństwa i zakładów pracy, które wspomagały jego działalność. Wobec narastających zagrożeń w przemyśle, zwłaszcza hutniczym, a także wskutek wprowadzania nowych metod leczenia, zaistniała pilna konieczność jego rozbudowy i unowocześnienia. Dotychczasowa lokalizacja stała się nie wystarczająca dla stale rosnących potrzeb.

W latach 90-tych powzięto decyzję remontu budynku użytkowanego dotąd przez oddział ginekologiczno - położniczy, z zamiarem przeniesienia tam oddziału leczenia oparzeń i utworzenia w nim jednego z najnowocześniejszych centrów w Europie. Centrum Leczenia Oparzeń w Siemianowicach Śląskich było budowane w celu zastąpienia oddziału oparzeń który dotychczas funkcjonował w Szpitalu Nr 2 w Siemianowicach Śląskich. Przy czynnym udziale ówczesnych władz centralnych, w tym również Pana Ministra Jacka Żochowskiego oraz Pani Minister Barbary Blidy w ciągu 6 lat powstał nowoczesny ośrodek, wyposażeniem, możliwościami diagnostycznymi wybiegający w XXI wiek. Jeden z niezbędnych warunków nowoczesnego leczenia oparzeń jest wymóg zapewnienia sterylnych warunków leczenia, dotyczących także powietrza, w którym przebywają oparzeni. Poprzez system odpowiednich śluz i filtrów udało się zapewnić ten wysoki standard w Centrum. Oddział leczenia oparzeń w Szpitalu Nr 2 nie spełniał tych wymogów.

Ten nowoczesny Ośrodek przejął od pierwszego października ubiegłego roku dotychczasowe zadania tak zwanej "Siemianowickiej Oparzeniówki" realizując je w bardziej komfortowych warunkach dla pacjentów, jak i personelu medycznego.

Śląska Regionalna Kasa Chorych, kontraktując usługi w zakresie leczenia oparzeń w Centrum Leczenia Oparzeń w Siemianowicach Śląskich, w żadnym stopniu nie ogranicza dostępności pacjentów do możliwości nowoczesnego leczenia, wręcz przeciwnie umożliwia leczenie oparzeń w szerszym zakresie i dla większej liczby pacjentów.

Usługi zakontraktowane w Centrum Leczenia Oparzeń dają gwarancję wyższej jakości, przy atrakcyjnej cenie wynegocjowanej przez Kasę Chorych, znacznie niższej od ceny proponowanej przez Szpital Miejski Nr 2.

Pragnę jednak podkreślić, że cena produktu oferowanego przez Świadczeniodawcę nie może być jedynym kryterium oceny atrakcyjności oferty. Istotnym kryterium jest również jej jakość. Nowoczesne Centrum Leczenia Oparzeń, spełnia oczekiwania wszystkich, którzy do budowy Centrum się przyczynili, jednocześnie w pełni zabezpieczając kompleksową opiekę pacjentom oparzonym, także po ich wypisaniu z Centrum.

Nie każdy nowoczesny ośrodek medyczny musi posiadać całą bazę diagnostyczną w swoich strukturach, powinien natomiast zabezpieczyć konieczne usługi. W dobie gospodarki rynkowej często bardziej ekonomicznie dla zakładu, z korzyścią dla pacjenta jest zabezpieczenie jak najwyższej, dostępnej jakościowo usługi - na zewnątrz struktury Zakładu.

Taka sytuacja występuje w Centrum Leczenia Oparzeń w Siemianowicach Śląskich. Istniejąca tu baza łóżkowa jest prawie dwukrotnie większa od poprzedniej, zlokalizowana w komfortowych warunkach, co jest szczególnie ważne przy takim profilu oddziału. Centrum poprzez podpisane stosowne umowy zapewnia pełną diagnostykę laboratoryjną i mikrobiologiczną.

Centrum zabezpiecza także potrzeby pacjentów w zakresie zapotrzebowania na ludzki naskórek i inne tkanki - w Banku Skóry Ludzkiej (Prof. Religa) i Banku Tkanek (Wojewódzka Stacja Krwiodawstwa), profesjonalnych ośrodkach, które współpracują z Centrum.

Przyszpitalna Poradnia centrum na nie tylko w swoich zadaniach opiekę przyszpitalną, ale całościowe monitorowanie pacjenta w jego procesie leczniczo terapeutycznym, z zapewnieniem chirurgii rekonstrukcyjnej i plastycznej oraz rehabilitacji. Centrum dysponuje unikalnym laserem chirurgicznym do wycinania tkanek głębokich, przy niektórych oparzeniach.

Korzystanie z dializoterapii jest możliwe na zwykłych warunkach, chociaż takie sytuacje zdarzają się kilka razy w roku.

Wojciech Maksymowicz

Szanowna Pani Marszałek
W nawiązaniu do pisma z 3 lutego 1999 r. nr AG/043/21/94/IV skierowanego do Pana Jerzego Buzka Prezesa Rady Ministrów w sprawie oświadczenia wygłoszonego przez Senatora Pana Janusza Lorenza, podczas 29. posiedzenia Senatu w dniu 29 stycznia 1999 r., uprzejmie informuję Panią Marszałek, że Ministerstwo Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej zdając sobie sprawę z trudnej sytuacji w rolnictwie prowadziło szereg prac bieżących, zmierzających do zahamowania pogarszającej się sytuacji cenowo-dochodowej w rolnictwie. W programie działań resortu rolnictwa na 1999 r. w zakresie dochodowości przewiduje się realizację zadań, na które składa się interwencja na rynku produktów rolno-spożywczych, ochrona granic, preferencyjne kredytowanie bieżących procesów produkcyjnych i regulacje podatkowe. Niezależnie od zintensyfikowania działań doraźnych na rzecz poprawy dochodowości w rolnictwie, prowadzone będą nadal prace o charakterze długofalowym, przynoszące trwałe zmiany systemowe i dostosowania do konkurencji w ramach UE, wpływające na poprawę struktury obszarowej gospodarstw rolnych i ich modernizację, tworzenie nowych miejsc pracy, wzmocnienie roli rolników na rynku produktów rolnych poprzez organizowanie grup producentów oraz poprawę edukacji i kwalifikacji ludności wiejskiej.

W dotychczasowym systemie interwencji na rynku rolnym za pośrednictwem Agencji Rynku Rolnego wprowadza się w 1999 r. zasadniczą zmianę polegającą na zastosowaniu systemu dopłat płatnych bezpośrednio rolnikom do skupowanego zboża konsumpcyjnego o określonych parametrach jakościowych. Wstępnie zakłada się, że w okresie od sierpnia do grudnia br. dopłatami objęte zostanie 3 mln ton zbóż. Agencja stosować będzie również w br. skup interwencyjny 50 tys. ton mięsa wieprzowego po cenach gwarantujących opłacalność produkcji trzody chlewnej oraz dopłat do eksportu mięsa wieprzowego. Ostateczne rozstrzygnięcia odnośnie zakresu działań interwencyjnych zostaną podjęte w trudnych obecnie konsultacjach społecznych.

W 1999 r. rozszerzony zostanie zakres ochrony granic przed nadmiernym importem towarów rolno-spożywczych, które mogą być produkowane w Polsce i ich przywóz zagraża polskim producentom. Część regulacji już wprowadzono w styczniu br. tj.:
- z dniem 15 stycznia br. rozszerzono listę towarów, które mogą być objęte dodatkowymi opłatami celnymi o tytoń nie przetworzony, skrobię kukurydzianą i nasiona roślin pastewnych. Lista nadal obejmować będzie podstawowe grupy produktów rolno-spożywczych jak m.in.: drób żywy, mięso wołowe, wieprzowe i drobiowe, pszenicę, żyto, jęczmień, owies, ziarna rzepaku, mąkę pszenną, żytnią i żytnio-pszenną, skrobię ziemiaczaną, cukier, jaja, miód naturalny oraz inne przetwory spożywcze,
- Rada Ministrów podjęła decyzję o autopoprawce do ustawy o zasadach, warunkach i trybie nakładania opłat celnych dodatkowych na niektóre towary rolne przywożone z zagranicy, w rezultacie której zostałby skrócony termin, po którym mogą być wprowadzone w życie opłaty dodatkowe z 60 dni do 14 dni od ich opublikowania,
- z dniem 1 stycznia br. podwyższono stawki celne dla niektórych towarów, w tym dla mięsa wieprzowego z 60% do 83,3%, max 0,98 ECU/kg, słodu z 10% do 20%,
- utrzymano w całości środki ochrony w imporcie kukurydzy paszowej z Węgier i Słowacji, koncentratu pomidorowego ze Słowacji, skrobi z Węgier i Słowacji oraz cukru z Czech i Słowacji,
- skrócono okres ważności licencji importowych na mięso wołowe, wieprzowe, drobiowe i pszenicę do 1 miesiąca,
- wprowadzono kwartalny podział kontyngentu na import mięsa wieprzowego, drobiowego, wołowego i pszenicy.

Poprawie sytuacji finansowej służyć będą również zmiany warunków preferencyjnego kredytowania rolników na zakup środków do produkcji, których oprocentowanie płatne przez kredytobiorcę po parokrotnym zmniejszeniu przez NBP w 1998 r. i na początku br. stopy redyskonta weksli do 15,5%, wynosi obecnie 6,20%. Nastąpiło zwiększenie stawki preferencyjnego kredytu zaciąganego przez rolników na zakup środków produkcji z równowartości 6 dt żyta do 10 dt żyta, w przypadku gospodarstw o powierzchni do 100 ha. Rząd przedłożył Sejmowi projekt nowelizacji ustawy o dopłatach do niektórych kredytów bankowych, która przedłuża o 6 miesięcy okres płaty kredytów zaciągniętych przez rolników w 1998 r.

W 1999 r. utrzymana będzie zasada możliwie jak najszerszej dostępności do tanich kredytów na finansowanie przedsięwzięć modernizacyjnych i rozwojowych w rolnictwie i jego otoczeniu oraz przeznaczanie dopłat z budżetu przede wszystkim dla rolników i przedsiębiorstw przemysłu spożywczego, a nie na wsparcie banków.

W celu obniżania kosztów produkcji rolnej Zespół ds. Wsi, powołany Zarządzeniem Nr 3 z dnia 19.01.br. Prezesa Rady Ministrów, wspólnie ze stroną związkową rolników rozpatruje propozycje rozwiązań w sprawach: paliw rolniczych i podatku VAT, zastosowania spirytusu bezwodnego do produkcji paliw, obniżenia podatku od nieruchomości dla podmiotów gospodarczych świadczących usługi dla rolnictwa.

Jednocześnie dążyć się będzie do stosowania jednolitego kryterium dochodowego w działalności rolniczej, od którego zależy możliwość uzyskania świadczeń socjalnych (zasiłek rodzinny, stypendium, świadczenie pomocy społecznej), budowy giełd towarowych i domów składowych oraz upowszechnienia kontraktacji produkcji rolniczej.

Przyjęte założenia są zbieżne z celami Warmińsko-Mazurskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej, ustanowionej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 9 września 1997 r. (Dz.U. Nr 135/97, poz. 909), jak: zagospodarowanie istniejącego majątku przemysłowego i infrastruktury gospodarczej oraz nie wykorzystanych zasobów naturalnych z zachowaniem zasad równowagi ekologicznej, a także tworzenie nowych miejsc pracy.

Podzielam pogląd Pana Senatora, że w regionie rolniczo-hodowlanym wskazane byłoby rozwijanie w ramach Warmińsko-Mazurskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej również przemysłu paszowego i innych branż przetwórstwa rolno-spożywczego tym bardziej, że WMSE S.A. jest równocześnie, obok samorządów gmin oraz przedsiębiorstw rolnych, przetwórczych i handlowych, akcjonariuszem będącego w budowie Warmińsko-Mazurskiego Rynku Hurtowego S.A. w Olsztynie.

Tworzenie sprawnego i nowoczesnego rynku rolnego, jako źródła poprawy sytuacji produkcyjno-dochodowej w rolnictwie oraz rozwoju stosunków handlowych wewnątrz kraju i w wymianie międzynarodowej, jest jednym z kluczowych zadań objętych harmonogramem realizacji Średniookresowej Strategii Rozwoju Rolnictwa i Obszarów Wiejskich. W resorcie rolnictwa i gospodarki żywnościowej przyspieszono działania, którymi w I etapie objęto 7 regionalnych rynków hurtowych t. Warszawski Rolno-Spożywczy Rynek Hurtowy S.A., Dolnośląskie Centrum Hurtu Rolno-Spożywczego S.A. we Wrocławiu, Lubelską Giełdę Rolno-Ogrodniczą S.A., Pomorskie Centrum Rolno-Spożywcze S.A. w Gdańsku, Wielkopolską Giełdę Rolno-Ogrodniczą S.A. w Poznaniu, Śląski Rynek Rolno-Przemysłowy S.A. oraz Łódzki Rolno-Spożywczy Rynek Hurtowy S.A. Wszystkie wymienione Spółki ujęte są w projekcie "Rządowego programu budowy i rozwoju rynków hurtowych i Warszawskiej Giełdy Towarowej" (I etap), rozpatrywanym prze Komitet Ekonomiczny Rady Ministrów. Ograniczenie ilości rynków objętych I etapem programu wynikało z konieczności skoncentrowania środków z budżetu państwa wspierających ich budowę, a także wzięto pod uwagę udział kapitału akcyjnego spółek, stopień zaawansowania zadań inwestycyjnych przy udziale kredytów, na które wyżej wymienione Spółki uzyskały gwarancje i poręczenia Skarbu Państwa, potrzebę dostosowania do zróżnicowanych regionalnie możliwości organizacyjnych, finansowych, produkcyjnych, zapotrzebowania konsumpcyjnego, wielkości eksportu, infrastruktury komunikacyjnej itp. Ministerstwo Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej kontynuuje działania nad dalszym reformowaniem i organizacją rynku rolno-spożywczego.

Dla zobrazowania zakresu zadań przyjętych do realizacji w br. dotyczących poprawy dochodowości w rolnictwie jak też działań perspektywicznych na rzecz trwałej przebudowy wsi i rolnictwa, przekazuję Pani Marszałek "Informację o sytuacji polskiej wsi ze szczególnym uwzględnieniem rolnictwa" przyjętą przez Sejm RP w dniu 18 lutego 1999 r. zawiera ona obok oceny stanu rolnictwa i obszarów wiejskich również kierunki działań na rzecz poprawy sytuacji w omawianym okresie.

Jacek Janiszewski

Szanowna Pani Marszałek

W uprzejmej odpowiedzi na oświadczenie, wygłoszone przez Pana Senatora w dniu 20 stycznia 1999 roku na 28. posiedzeniu Senatu RP, dotyczące wprowadzenia zmiany zapisów umieszczanych w legitymacjach kombatanckich członków Związku Sybiraków polegającej na zastąpieniu dotychczasowej formuły "deportacja do ZSRR" wyrażeniem "aresztowanie-zesłanie" informuję, że:
Kwestionowany zapis "deportacja do ZSRR" nie ma we współczesnej polszczyźnie, wbrew twierdzeniom Pana Senatora, wyłącznie jednego znaczenia, wskazującego, iż osoba poddana deportacji popełniła czyn karalny na terenie danego państwa i w związku z tym czynem zostaje przymusowo wydalona do kraju, z którego wcześniej przybyła. Zgodnie ze słownikową definicją wyraz "deportacja" oznacza "zesłanie (skazanego, aresztowanego, wysiedlonego) najczęściej do odległej, izolowanej miejscowości na przymusowy pobyt". (W. Kopaliński, "Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych", Warszawa 1989). Natomiast pod pojęciem "deportowani" słowniki rozumieją "przymusowo przesiedlonych" (tak: S. Ciesielski "Przemieszczenia obywateli polskich w głąb ZSRR w latach 1939-1941", ekspertyza przygotowana na zlecenie Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, grudzień 1998).

Mając na względzie polskie doświadczenia historyczne termin "deportacja" najczęściej jest utożsamiany z niesłusznie doznanymi przez mieszkańców ziem polskich represjami ze strony władz III Rzeszy i Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. Bogata literatura naukowa i pamiętnikarska dotycząca losów obywateli polskich w okresie okupacji niemieckiej i sowieckiej często używa terminu "deportacja" zarówno do osób przymusowo wywożonych do III Rzeszy na roboty, jak i do osób wywożonych w głąb Rosji sowieckiej. Bogatą dokumentację tej problematyki zawierają następujące opracowania - D. Tęczarowska "Deportacja w nieznane. Wspomnienia 1939-1942", Londyn 1981, T. Mikulski "Faktografia zbiorowa Polaków deportowanych do okręgu pawłodarskiego", Wrocław 1995 oraz opracowania wymienione w bibliografii do najnowszego opracowania dotyczącego losów Polaków na wschodnich ziemiach RP w latach 1939-1941 autorstwa A. Głowackiego "Sowieci wobec Polaków na ziemiach wschodnich II Rzeczypospolitej 1939-1941", Łódź 1998.

Należy ponadto zauważyć, że wyraz "deportacja" posiada definicję ustawową, zamieszczoną w art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 31 maja 1996 roku o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz.U. Nr 87, poz. 395). Powołany przepis stanowi, iż deportacja (wywiezienie) z terytorium państwa polskiego na terytorium ZSRR i terenów przez niego okupowanych stanowi represję. Z całokształtu regulacji powyższej ustawy w zestawieniu z brzmieniem definicji ustawowej można odczytać intencję ustawodawcy, który uznał za stosowne zrekompensowanie obywatelom polskim krzywd z tytułu doznanych represji. Nie można zatem domniemywać, iż kierujący się szlachetnymi przesłankami ustawodawca jednocześnie używał w ustawie określeń poniżających lub obraźliwych dla osób niesłusznie wywiezionych na tereny ZSRR.

Mając na uwadze powyższe zestawienie definicji leksykalnych i ustawowych oraz bogatą dokumentacją historyczną należy stwierdzić, iż nie wydaje się celowe wprowadzenie postulowanej przez środowisko Sybiraków zmiany w zapisach umieszczanych w legitymacjach kombatanckich, albowiem w obecnym brzmieniu kwestionowanych zapisów trudno doszukać się treści deprecjonujących cierpienia osób deportowanych w czasie wojny lub w okresie powojennym.

Ze słowami szacunku
J.Taylor

Szanowna Pani Marszałek,

Ustosunkowując się do oświadczenia Pana senatora Grzegorza Lipowskiego przesłanego za Pani pośrednictwem pismem z dnia 3.02.1999 r. znak: AG/043/26/99/IV dotyczącego przemysłu lekkiego informuję, że Ministerstwo Gospodarki zintensyfikowało działania prowadzące do poprawy funkcjonowania przemysłu lekkiego i w szczególności dotyczą one:

-wydania w dniu 6 sierpnia 1998 roku postanowienia o wszczęciu postępowania ochronnego w związku z nadmiernym przywozem na polski obszar celny określonych rodzajów obuwia pochodzącego z ChRL, na wniosek Polskiej Izby Przemysłu Skórzanego występującej w imieniu przemysłu krajowego,

-wprowadzenia decyzją z dnia 6 stycznia 1999 roku dodatkowej opłaty celnej w związku z nadmiernym przywozem niektórych rodzajów obuwia pochodzącego z ChRL,

-zweryfikowania stanowiska negocjacyjnego w sprawie umowy o wolnym handlu pomiędzy Rzeczypospolitą Polską a Turcją w zakresie zwiększonej ochrony tekstyliów i obuwia,

-utworzenia nowej jednostki organizacyjnej w Ministerstwie Gospodarki - Departament Postępowań Ochronnych, której działalność będzie skierowana w szczególności na ochronę rynku wyrobów tekstylnych i obuwia,

-wprowadzenia zasady stałych konsultacji z izbami gospodarczymi przemysłu lekkiego w zakresie regulacji taryfowych i pozataryfowych.

Ponadto podjęto działania polegające na:
-Opracowaniu ekspertyzy mającej na celu ustalenie kryteriów optymalności oraz identyfikację pożądanego miejsca sektorów przemysłu lekkiego w gospodarce, na tle światowej sytuacji (w tym w krajach UE) i przewidywanych trendach jego funkcjonowania. Materiał ten zostanie wykorzystany przy określaniu kierunków działań w poszczególnych sektorach przemysłu lekkiego oraz przy opracowaniu:

- polityk regionalnych w obszarach o dużej koncentracji tego przemysłu przez wojewodów,

- strategii działań dla poszczególnych branż przez branżowe izby gospodarcze,

- Nowelizacji pakietu ustaw tzw. "okołocelnych" pod kątem uproszczenia prowadzących postępowań w szczególności do krajów nie będących członkami Światowej Organizacji Handlu;

- Wdrażaniu dyrektyw Unii Europejskiej obligatoryjnie ujednolicających oznaczenie wyrobów tekstylno-odzieżowych;

- Kontynuowaniu negocjacji umowy o wolnym handlu pomiędzy Polską a Turcją pod kątem zapewnienia interesów krajowego rynku produktów tekstylno-odzieżowych i obuwia.

Ministerstwo Gospodarki wraz z ekspertami czterech instytutów przemysłu włókienniczego i trzech izb gospodarczych przygotowuje jednolity i zweryfikowany pod względem merytorycznym tekst odnoszący się do nazewnictwa wyrobów. Zgodnie z dyrektywami UE, dokument ten zawiera warunki, zasady i procedury wprowadzania na rynek produktów tekstylnych i odzieżowych wraz z informacją dla konsumenta (oznaczanie produktów, etykietowanie, rodzaj zastosowanego surowca i jego mieszanek. Przygotowano także analizę Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług pod kątem zgodności określeń tam zawartych z postanowieniami ww. dokumentów unijnych. Przygotowywane są również propozycje programu i harmonogramu wdrożenia w przemyśle i handlu postanowień zawartych w ww. regulacjach. Materiały te zostaną wkrótce przekazane do Urzędu Ochrony Konsumentów i Konkurencji w celu przygotowania odpowiednich rozporządzeń, jak również do Głównego Urzędu Statystycznego w celu umożliwienia dokonania korekty PKWiU pod kątem zgodności nazewnictwa odnoszącego się do produktów tekstylnych i odzieżowych.

Odnosząc się do poruszanych w oświadczeniu Pana senatora Grzegorza Lipowskiego zagadnień przedstawiam informację o podjętych działaniach w innych resortach.

Ministerstwo Finansów podjęło działania mające na celu zawieranie umów o współpracy i wzajemnej pomocy w sprawach celnych równolegle z umowami o wolnym handlu. Przykładem takiego postępowania jest uwarunkowanie podpisania przez Polskę umowy o wolnym handlu z Turcją od zawarcia przez Urzędy Celne obu stron umowy o współpracy i wzajemnej pomocy w sprawach celnych. Zostaną tym samym stworzone podstawy prawne do weryfikacji przez władze tureckie m.in. dokumentów handlowych dotyczących importowanych do Polski towarów.

Jednocześnie administracja celna zintensyfikowała bieżącą kontrolę deklarowanych przez importerów cen przywożonych z krajów Dalekiego Wschodu wyrobów przemysłu lekkiego, w celu przeciwdziałania procederowi zaniżania wartości celnej. W uzasadnionych przypadkach organy celne przeprowadzają również stuprocentowe rewizje celne i kontrole postimportowe.

W sytuacjach, w których prawdopodobne jest stosowanie podwójnego fakturowania, występuje się o weryfikację faktur w krajach eksporterów. Obecnie kontrole te prowadzone są na bieżąco. Jednocześnie podejmowane są działania mające na celu większe skoordynowanie powtórnych kontroli celnych z działaniami Urzędów Kontroli Skarbowej.

Ministerstwo Finansów przygotowuje nowelizację Kodeksu Celnego, w którym zostaną rozszerzone i sprecyzowane przepisy celne w zakresie wykonywania kontroli celnej poza urzędem. Ponadto podaje, że zintensyfikowaniu uległy kontrole cudzoziemców (zwłaszcza obywateli Dalekiego Wschodu) zajmujących się handlem odzieżą i tekstyliami, na polskich bazarach i targowiskach. Również zintensyfikowaniu uległy działania kontrolne Inspekcji Celnej. W tym przypadku istotnego znaczenia nabierze uruchomienie nowych placówek w Katowicach, Przemyślu, Gdańsku i Olsztynie. W planach na rok 1999 przewidziano szereg czynności kontrolnych podmiotów gospodarczych i osób fizycznych zajmujących się głównie importem i obrotem towarami zagranicznymi wewnątrz kraju.

Główny Urząd Ceł w celu usprawnienia funkcjonowania służb celnych organizuje szkolenia funkcjonariuszy celnych w zakresie materiałoznawstwa wyrobów przemysłu lekkiego. Jednocześnie dążąc do podniesienia jakości przeprowadzanych przez funkcjonariuszy celnych odpraw celnych i kontroli, GUC zorganizował już cykl szkoleń prowadzonych przez specjalistów rekomendowanych przez Polską Izbę Przemysłu Tekstylnego.

Równocześnie kontynuowane są prace nad wprowadzeniem w administracji celnej kompleksowego systemu komputerowego, który umożliwi zastosowanie nowych metod analizy ryzyka, a co za tym idzie zapewni też skuteczniejsze wykonywanie powtórnej kontroli celnej.

Trwają przygotowania administracji celnej do wytypowania urzędów celnych upoważnionych do odpraw "wrażliwych" towarów tekstylno-odzieżowych. Funkcjonariusze celni zatrudnieni w tych urzędach specjalizowaliby się zarówno w zakresie danej branży, jak i cen transakcyjnych wybranych towarów. Wytypowano ok. 40 takich specjalistycznych oddziałów i posterunków celnych, jednakże formalne wprowadzenie takich rozwiązań będzie mogło nastąpić po nowelizacji podstawy prawnej (Kodeksu celnego) do wydania zarządzenia Prezesa Głównego Urzędu Ceł z dnia 3 października 1997 r. w sprawie określenia urzędów celnych, w których mogą być dokonywane czynności przewidziane przepisami prawa celnego w zależności od rodzaju towarów lub procedur celnych, którymi mogą być obejmowane towary w poszczególnych urzędach celnych, oraz nadania statutu urzędom celnym (M.P. Nr 71, poz. 689). Taka nowelizacja jest niezbędna w świetle art. 93 ust. 2 Konstytucji RP - projekt zmian Kodeksu celnego znajduje się w fazie prac w Sejmie RP.

Podjęte już zostały prace legislacyjne w zakresie czytelnego i jednolitego znakowania wyrobów konsumpcyjnych wprowadzanych do obrotu. Potrzeba wydania takich przepisów wynika między innymi z obowiązku harmonizacji prawa polskiego z ustawodawstwem UE.

Urząd Ochrony Konsumentów i Konkurencji przygotowuje projekt ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktu, w którym przewiduje upoważnienie dla Rady Ministrów do wydania rozporządzenia w sprawie bezpieczeństwa i znakowania wyrobów włókienniczych.

Główny Inspektor Ochrony Środowiska w celu ograniczenia przywozu na polski rynek odzieży używanej sprowadzanej jako odpady podjął następujące działania.

- wstrzymanie wydawania decyzji uprawniających do importu odpadów o nazwie handlowej "odzież zużyta",

- weryfikacja wydanych zezwoleń,

- wypracowanie nowego trybu udzielania zezwoleń na import odpadów przemysłowych, niezbędnych dla określonych gałęzi przemysłu.

Jednocześnie podaję, iż sytuacja przemysłu lekkiego oraz zagadnienia ochrony krajowego rynku i jego wyrobów były omawiane na spotkaniu z przedstawicielami przemysłu podczas sympozjum nt. "Przemysł lekki - szanse i zagrożenia", które odbyło się w dniu 9.01.1999 r. w gmachu Sejmu RP, na posiedzeniu Sejmowej Komisji Gospodarczej w dniu 20.01.1999 r. oraz na posiedzeniu Sejmu w dniu 19.02.1999 r.

Pragnę również poinformować, że Minister Pracy i Polityki Socjalnej w dniu 27.01.1999 r. powołał Zespół Trójstronny ds. Przemysłu Lekkiego w celu koordynacji i zintensyfikowania działań mających na celu poprawę sytuacji w przemyśle lekkim.

Z wyrazami szacunku
Janusz Steinhoff

Szanowna Pani
Alicja GRZEŚKOWIAK
Marszałek Senatu RP

Szanowna Pani Marszałek,

w nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Stanisława Cieślę na 29. posiedzeniu Senatu w dniu 29 stycznia 1999 r. jako Minister Sprawiedliwości i Prokurator Generalny RP uważam, że wyrażony przez Pana Senatora pogląd, iż w rozwiązywaniu napięć społecznych żadna ze stron nie powinna się uciekać do radykalnych środków i wszystkie strony winny okazywać cierpliwość, opanowanie i prowadzić dialog uważam za uzasadniony i w pełni się z nim solidaryzuję. Cierpliwość i opanowanie nie mogą być jednak utożsamiane z przyzwoleniem na łamanie obowiązującego w Polsce prawa.

W państwie praworządnym wszelkie przejawy łamania prawa powinny być we właściwym trybie ścigane, a strzeżenie praworządności oraz czuwanie nad ściganiem przestępstw jest zadaniem prokuratury. Żadne porozumienie nie może zawiesić obowiązującego prawa i tym samym uznanie protestu rolników, czy lekarzy za usprawiedliwiony ze społecznego punktu widzenia nie może ekskulpować automatycznie poszczególnych uczestników protestu, jeżeli protestując naruszyli oni obowiązujące prawo, a ich czyny wyczerpują znamiona wykroczenia lub przestępstwa.

Każdy przypadek naruszenia prawa musi być oczywiście rozpatrywany indywidualnie, prawo polskie opiera się bowiem na zasadzie indywidualnej, a nie zbiorowej odpowiedzialności. Zasada równości wobec prawa, wyrażona w art. 7 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, na którą powołuje się Pan Senator, nie może oznaczać automatyzmu w stosowaniu prawa.

Prokurator zobowiązany z urzędu do ścigania przestępstw publiczno-skargowych jest obowiązany do podejmowania działań określonych w ustawach kierując się zasadą bezstronności i równego traktowania wszystkich obywateli. Wszystkie te zachowania protestujących lekarzy i rolników, które uzasadniają podejrzenie popełnienia przestępstwa winny zaowocować wszczęciem odpowiednich postępowań przez właściwe miejscowe prokuratury.

Minister Sprawiedliwości - Prokurator Generalny nie może przesądzać o tym, które postępowania powinny się zakończyć wniesieniem aktu oskarżenia do sądu, to uprawnienie pozostaje bowiem w gestii prokuratura prowadzącego sprawę.

Z poważaniem
Hanna SUCHOCKA

Szanowna Pani
Alicja GRZEŚKOWIAK
Marszałek Senatu RP

Szanowna Pani Marszałek,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Senatora RP Ireneusza Michasia podczas 30. posiedzenia Senatu RP w dniu 17 lutego 1999 r., uprzejmie informuję, że Skarb Państwa nie jest właścicielem akcji w Spółce HORTEX Holding S.A.

Przedsiębiorstwo HORTEX było własnością Centrali Spółdzielni Ogrodniczych i Pszczelarskich, która jako związek spółdzielni, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 stycznia 1990 r. o zmianach w organizacji i działalności spółdzielni (Dz.U. 6 z 7.02.90 r., poz. 36), została postawiona w stan likwidacji. Likwidator wyznaczony przez Ministra Finansów działał w zakresie ściśle określonym przepisami cytowanej wyżej ustawy.

Jeszcze raz pragnę podkreślić, iż Skarb Państwa reprezentowany przez Ministra Skarbu Państwa nie posiada akcji w Spółce HORTEX Holding S.A.

Z poważaniem
Emil Wąsacz

Warszawa, dnia 3.03.1999 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja GRZEŚKOWIAK
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek

W związku z pismem z dnia 3 lutego br. nr AG/043/23/99/IV zwracam się do Pani Marszałek z uprzejmą prośbą o przesunięcie terminu udzielenia odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatora Krzysztofa Lipca podczas 29. posiedzenia Senatu RP w dniu 29 stycznia br. w sprawie możliwości dofinansowania końcowych prac renowacyjnych Collegium Gostomianum w Sandomierzu.

Prośba podyktowana jest trwającymi - z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów - uzgodnieniami w powyższej sprawie z członkami Rady Ministrów.

Z wyrazami szacunku
Andrzej Karwacki

Warszawa, dnia 3.03.1999 r.

Pani Senator
Krystyna Czuba
Senat Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Senator

Dzięki uprzejmości Marszałek Senatu Pani prof. dr hab. Alicji Grześkowiak, Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej miał możliwość zapoznania się z treścią Pani oświadczenia z dnia 29 stycznia 1999 r. złożonego podczas 29 posiedzenia Senatu RP. W oświadczeniu skierowanym przez Panią Senator do Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej stwierdziła Pani m.in., że korzystanie przez Prezydenta RP z konstytucyjnego prawa odmowy podpisania ustaw i kierowanie ich do Sejmu w celu ponownego uchwalenia - jest zbyt częste i stanowi odmowę "współpracy z parlamentem w celu dokonania sprawnie dogłębnej reformy ustrojowej państwa". Działając z upoważnienia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Pana Aleksandra Kwaśniewskiego nie zgadzam się z takim twierdzeniem.

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej zapewnia Prezydentowi RP wpływ na tok i rezultaty działalności prawotwórczej parlamentu. Zgodnie z art. 122 ust. 5 Konstytucji Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej ma prawo przekazać ustawę Sejmowi do ponownego rozpatrzenia i jeżeli Sejm ponownie uchwali ustawę większością 3/5 głosów, to obowiązkiem Prezydenta jest podpisanie ustawy w ciągu 7 dni i zarządzenie jej ogłoszenia w Dzienniku Ustaw.

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej nie określa przesłanek stosowania weta ustawodawczego przez Prezydenta RP, który podobnie jak parlament wybrany został przez większość Polaków biorących udział w wyborach.

Zapewniam Panią Senator, że w każdym przypadku stosowania tej instytucji Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej miał na względzie dobro państwa i oczekiwania obywateli. Dotychczas w ciągu swojej kadencji, Prezydent RP (stan na dzień 3 marca br.) podpisał 411 ustaw i odmówił podpisania 7 ustaw zwracając się do Sejmu o ponowne ich uchwalenie. Proste zestawienie powyższych liczb wskazuje na to, że teza o nadużywaniu przez Prezydenta RP prawa weta ustawodawczego nie jest zasadna.

Ostateczna ocena działań Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej należy do społeczeństwa, a o tym jak Polacy oceniają sposób sprawowania tego urzędu przez Pana Aleksandra Kwaśniewskiego, świadczą ostatnie wyniki badania opinii publicznej.

Z wyrazami szacunku
Ryszard Kalisz

Szanowna Pani
Alicja GRZEŚKOWIAK
Marszałek Senatu RP

Szanowna Pani Marszałek,

Uprzejmie informuję, że z uwagą zapoznałem się z nadesłanym przez Panią Marszałek tekstem oświadczenia złożonego przez Senatora Zbyszka Piwońskiego podczas 30. posiedzenia Senatu RP w dniu 17 lutego 1999 roku.

Jednocześnie informuję, że pierwsze czytanie poselskiego projektu ustawy o wynagrodzeniu osób zatrudnionych w niektórych zakładach pracy (druk nr 516) odbyło się na 30. posiedzeniu Sejmu w dniu 30.09.1998 r.

Sejm skierował powyższy projekt ustawy do Komisji Finansów Publicznych.

Maciej Płażyński

Szanowna Pani
Alicja GRZEŚKOWIAK
Marszałek Senatu RP

Szanowna Pani Marszałek,

Uprzejmie informuję, że z uwagą zapoznałem się z nadesłanym przez Panią Marszałek tekstem oświadczenia złożonego przez Senatora Mariana Jurczyka podczas 30. posiedzenia Senatu RP w dniu 17 lutego 1999 roku i przekazałem je do Komisji Samorządu Terytorialnego i Polityki Regionalnej.

Maciej Płażyński

Szanowna Pani
Alicja GRZEŚKOWIAK
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek,

W odpowiedzi na oświadczenie senatora Mariana Żenkiewicza, złożone na 29. posiedzeniu Senatu w dniu 29 stycznia 1999 r. z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów, przedkładam następujące wyjaśnienie.

Pieniędzy na dodatkowy skup żywca oraz na dofinansowanie służby zdrowia rząd nie "znalazł w cudowny sposób", jak określił to pan senator. Źródło tych kwot miało charakter jak najbardziej naturalny. Na początku bieżącego roku odnotowaliśmy spadek inflacji szybszy niż się spodziewaliśmy. Pozwoliło to Krajowej Radzie Polityki Pieniężnej obniżyć stopy procentowe, co zmniejszyło wydatki z budżetu państwa na obsługę długu publicznego. Kwota łącznie 350 mln zł dodatkowych pieniędzy została wygospodarowana z tych właśnie oszczędności.

Rząd analizuje sytuację kraju na bieżąco. Posiada w związku z tym pełną informację i reaguje na wszystkie pojawiające się sytuacje społeczne, niezależnie jak trudnych mogą wymagać decyzji.

Jednocześnie obywatele w naszym demokratycznym od stosunkowo niedawna kraju mają wszelkie prawo wyrażać swoje poglądy, również demonstrować swoje niezadowolenie, o ile odbywa się to w ramach obowiązującego prawa. W wypadku niektórych branż sposoby wyrażania tego niezadowolenia są ściśle określone, np. w przypadku górników, w innych przypadkach obywatele sami dokonują takiego wyboru. Jeżeli jednak wybór ten jest niezgodny z prawem, rząd ma prawo reagować stanowczo i tak właśnie reagował na przypadki łamania prawa podczas styczniowych blokad rolniczych na drogach, co nie oznacza, że zawsze uciekano się do zastosowania siły.

Należy stwierdzić jednocześnie, że w dobie intensywnej przebudowy państwa, w dobie przeprowadzania kilku trudnych reform strukturalnych można spodziewać się napięć, a nawet konfliktów i rząd jest na to przygotowany.

Przewodniczący AWS Marian Krzaklewski nie obiecywał dodatkowych środków z kasy rządowej, natomiast - jak wszyscy posłowie - miał i ma prawo do publicznego wyrażania własnych poglądów co uczynił podczas debaty w parlamencie.

Z poważaniem
Wojciech Arkuszewski

Szanowna Pani
Alicja GRZEŚKOWIAK
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek,

W nawiązaniu do oświadczenia Senatora Zbigniewa Gołąbka, wygłoszonego podczas 29. posiedzenia Senatu w dniu 29 stycznia br., w sprawie przekazania budynku zlokalizowanego w Radomiu przy ul. Żeromskiego 53 na rzecz siedziby starostwa powiatu radomskiego przedkładam poniższe wyjaśnienia.

Ww. nieruchomość pozostawała w trwałym zarządzie Urzędu Wojewódzkiego w Radomiu na podstawie decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji nr 192/I/98 z dnia 20.06.1998 r. znak: ZK-IV-449/544/98 (kserokopia w załączeniu).

Od dnia 1 stycznia 1999 r. nieruchomość znajduje się w trwałym zarządzie następcy prawnego, tj. Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego (art. 49 ustawy z dnia 21.08.1997 r. o gospodarce nieruchomościami - Dz.U. Nr 116, poz. 741 z późn. zm. oraz art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną - Dz.U. Nr 133, poz. 827).

W dniu 2.02.1999 r. pismem znak: BA-6/07/113/99 Pan Marek Naglewski, Podsekretarz Stanu w MSWiA zwrócił się do Pana Tadeusza Wydry Dyrektora Generalnego Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego o stanowisko w sprawie wszystkich nieruchomości będących w trwałym zarządzie b. urzędów wojewódzkich wchodzących w skład Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego (w tym również przedmiotowej nieruchomości). Celem powyższego wystąpienia jest dostosowanie decyzji o trwałym zarządzie do wprowadzonych zmian w systemie administracji wojewódzkiej, a więc również określenie, które nieruchomości będą przejmowane przez następcę prawnego, a z których będzie rezygnował.

Nieruchomość w Radomiu ma uregulowany stan prawny, stanowi własność Skarbu Państwa w trwałym zarządzie Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego. Zatem sprawą Wojewody Mazowieckiego jest zadecydowanie o przeznaczeniu nieruchomości i skierowanie do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji stosownego wniosku w tej sprawie.

Należy podkreślić, że stanowisko w sprawie przeznaczenia nieruchomości powinno być podjęte przez Wojewodę Mazowieckiego w oparciu o przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami. Tak więc adresatem postulatów władz samorządowych wspieranych przez Pana Senatora Zbigniewa Gołąbka winien być Wojewoda Mazowiecki. Natomiast Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, w trybie administracyjnym rozpatrzy wnioski trwałego zarządcy, o ile nie będą kolidować z przepisami ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Janusz Tomaszewski

Pan
Andrzej CHRONOWSKI
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez Pana Jerzego Suchańskiego podczas 30. posiedzenia Senatu RP w dniu 17 lutego 1999 roku uprzejmie informuję, że w dniu 30 grudnia 1998 r. Minister Pracy i Polityki Socjalnej (w porozumieniu z Ministrem Spraw Wewnętrznych i Administracji) podpisał rozporządzenie w sprawie dostosowania organizacji i obszaru działania wojewódzkich i rejonowych urzędów pracy do organizacji administracji publicznej.

Zgodnie z ww. rozporządzeniem z dniem 1 stycznia 1999 roku:

- dotychczasowe wojewódzkie urzędy pracy mające siedziby w miastach będących siedzibami zarządu województwa przekształciły się w wojewódzkie urzędy pracy, obejmujące zasięgiem swojego działania obszar nowego województwa;

- w miastach, które utraciły status województwa utworzone zostały filie wojewódzkich urzędów pracy.

Wyżej wymieniony akt prawny określa również obszary działania filii.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że zakres kompetencji filii określony został w regulaminach organizacyjnych poszczególnych wojewódzkich urzędów pracy.

Z wyrazami szacunku
Grażyna Zielińska

Warszawa, dnia 05.03.1999 r.

Pan Andrzej Chronowski
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
Warszawa

Szanowny Panie Marszałku

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 24 lutego br. znak: AC/043/52/99/IV tekstem oświadczenia złożonego przez panią senator Genowefę Ferenc podczas 30 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 17 lutego br. pozwalam sobie uprzejmie wyjaśnić, iż:
Dochody z pracy w gospodarstwach indywidualnych w rolnictwie są szacowane przez Główny Urząd Statystyczny według metodologii obowiązującej w krajach Unii Europejskiej, tj. zgodnie z zasadami systemu rachunków narodowych SNA'93 i ESA'95 (System of National Accounts 1993 i European System of Accounts 1995). Są to tzw. dochody do dyspozycji gospodarstw indywidualnych w rolnictwie. Dane takie są publikowane od 1990 r.

Metoda obliczania dochodów z pracy w rolnictwie indywidualnym najogólniej ujmując, polega na oszacowaniu (na podstawie bilansów poszczególnych produktów rolnych) rolniczej produkcji globalnej w indywidualnych gospodarstwach rolnych. Produkcja globalna pomniejszona o zakup towarów i usług na jej wytworzenie (zużycie pośrednie) stanowi wartość dodaną brutto w rolnictwie. Wartość dodana brutto powiększona o inne przychody związane z produkcją rolniczą i pomniejszona o sumę obciążeń dodatkowych i innych zobowiązań finansowych, stanowi dochód do dyspozycji brutto z pracy w gospodarstwach indywidualnych w rolnictwie.

Do 1996 r. przeciętny roczny dochód z pracy w rolnictwie nieuspołecznionym z 1 ha przeliczeniowego, przyjmowany dla celów ustalania uprawnień do świadczeń socjalnych dla rolników i członków ich rodzin był ogłaszany przez Ministra Pracy i Polityki Socjalnej. Na podstawie wstępnych szacunków GUS o wysokości przeciętnego dochodu z pracy w indywidualnych gospodarstwach rolnych w przeliczeniu na 1 ha fizyczny Ministerstwo Pracy i Polityki Socjalnej dokonywało obliczenia przeciętnego dochodu z pracy w indywidualnych gospodarstwach rolnych na 1 ha przeliczeniowy.

W wyniku dokonanej ustawą z dnia 19 marca 1997 r. o zmianie niektórych upoważnień do wydawania aktów wykonawczych (Dz.U. Nr 43, poz. 272) nowelizacji ustawy o podatku rolnym obowiązek ogłaszania przeciętnego dochodu z pracy w indywidualnych gospodarstwach rolnych nałożony został na Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. W trakcie uzgodnień projektu tej nowelizacji ustalono, że przeciętny dochód z pracy w indywidualnych gospodarstwach rolnych, który od 1997 r. miał być ogłaszany przez Prezesa GUS, będzie wyliczany na 1 ha fizyczny i ogłaszany w formie komunikatu w terminie do dnia 30 października każdego roku. Zatem w obwieszczeniu z dnia 27 października 1997 r. (Monitor Polski Nr 80, poz. 784) przeciętny dochód z 1 ha fizycznego w 1996 r. określony został w wysokości 843,85 zł.

Dokonana w 1998 r. proponowana nowelizacja art. 18 ustawy o podatku rolnym przywróciła poprzednio obowiązującą zasadę określania dochodu z 1 ha przeliczeniowego. W efekcie ogłoszona 30 października 1998 r. przez Prezesa GUS wysokość przeciętnego dochodu z pracy w indywidualnych gospodarstwach rolnych na 1 ha przeliczeniowy za 1997 r. wyniosła 1265 zł (Monitor Polski nr 38, poz. 525).

Ze względu na nieporównywalność kategorii hektarów fizycznych i hektarów przeliczeniowych nie można obliczać bezpośrednio dynamiki przeciętnego dochodu z pracy w gospodarstwach indywidualnych w rolnictwie na 1 ha przy różnych podstawach (ha fizycznym i ha przeliczeniowym).

Dla uzyskania szeregu rocznych wskaźników dynamiki dochodu z pracy w indywidualnych gospodarstwach rolnych z 1 ha przeliczeniowego w latach 1995-1997, przy założeniu, że wskaźnik jakości użytków rolnych w gospodarstwach indywidualnych za rok 1996 jest równy wskaźnikowi jakości użytków rolnych za rok 1997 (0,72 - oszacowany na podstawie wyników powszechnego spisu rolnego 1996), przeciętny dochód z pracy w indywidualnych gospodarstwach rolnych z 1 ha przeliczeniowego za rok 1996 oszacowano na poziomie 1157,62 zł (wielkość nie publikowana).

Wówczas odpowiednie dynamiki nominalne dochodu z pracy w indywidualnych gospodarstwach rolnych z 1 ha przeliczeniowego wynoszą:

- 1996 r. przy podstawie 1995 r. = 118,3%

- 1997 r. przy podstawie 1996 r. = 109,3%

W załączeniu pozwalam sobie przekazać kopię "Notatki informacyjnej nt. metody szacowania dochodów do dyspozycji brutto z pracy w gospodarstwach indywidualnych w rolnictwie oraz wyniki szacunków za lata 1996 i 1997" opracowaną w Głównym Urzędzie Statystycznym.

Z wyrazami szacunku
Tadeusz Toczyński

Warszawa, dnia 05.03.1999 r.

Szanowny Pan
Andrzej Chronowski
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

W związku z Pańskim pismem, zawierającym oświadczenie Pana Senatora Jerzego Suchańskiego, złożone podczas 30 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej, w dniu 17 lutego 1999 roku, proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Pragnę zauważyć, że zgodnie z artykułem 13 ustawy o radiofonii i telewizji z dnia 29 grudnia 1992 roku (Dz.U. z 1993 r. Nr 7, poz. 34 z późn. Zm.) nadawca kształtuje program samodzielnie i ponosi odpowiedzialność za jego treść.

Samodzielność ta jest elementem wolności przysługującej mediom, opartej na wolności myśli, przekonań, wypowiedzi, słowa i publikacji. Samodzielność znajduje ochronę w generalnej zasadzie państwa prawnego, zgodnie z którą wszelkie wkroczenia organów państwowych w działalność podmiotów pozostających na zewnątrz aparatu państwowego muszą mieć wyraźną podstawę ustawową. Zakres terminu "samodzielność" należy rozumieć, że nadawca kształtuje program bez niczyjego wpływu, niezależnie, odrębnie, nie będąc uzależnionym od nikogo.

Zwróciłem się do Pana Roberta Kwiatkowskiego, prezesa Zarządu Spółki "Telewizja Polska" S.A. z prośbą o uwzględnienie wniosku Pana Senatora Suchańskiego. Mam nadzieję, że telewizja publiczna dostosuje mapę pogody ukazywaną w codziennych wiadomościach do obecnej mapy administracyjnej kraju. W swoim piśmie poparłem tę inicjatywę lecz podstaw prawnych do nałożenia zobowiązania w tej sprawie Krajowa Rada ani jej przewodniczący nie posiadają.

Z wyrazami szacunku
Bolesław Sulik

Warszawa, dnia 08.03.1999 r.

Pani
prof. dr hab. Alicja GRZEŚKOWIAK
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek

Odpowiadając na prośbę i oświadczenie, złożone przez Senatora Wiesława Pietrzaka na 30. posiedzeniu Senatu w dniu 17 lutego br. w sprawie dofinansowania budowy Szkoły Podstawowej w gminie Krasnopol uprzejmie informuję Panią Marszałek, że Ministerstwo Edukacji Narodowej nie ma możliwości zrealizowania tej prośby.

Wprowadzone z dniem 1 stycznia br. reformy ustrojowe kraju, a wraz z nimi zmiana systemu finansowania oświaty, zwiększyły samodzielność samorządów terytorialnych również w zakresie finansowania inwestycji oświatowych. Zgodnie z powyższym, w budżecie MEN nie ma środków na realizację zadań inwestycyjnych z zakresu szkolnictwa podstawowego.

Jednocześnie uprzejmie informuję Panią Marszałek, że na dofinansowanie budowy gimnazjów utworzona została w budżecie państwa rezerwa celowa. O sposobie jej podziału Ministerstwo powiadomi wojewodów w terminie późniejszym, po opracowaniu kryteriów i zasad, jakie - zdaniem MEN - powinny spełniać inwestycje, aby uzyskać dotacją celową. Niemniej podziału dotacji celowej na poszczególne zadania inwestycyjne dokona wojewoda , zgodnie z art. 44 ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000.

Z wyrazami szacunku
Andrzej Karwacki

Warszawa, dnia 09.03.1999 r.

Pani
prof. dr hab. Alicja GRZEŚKOWIAK
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
Warszawa

Szanowna Pani Marszałek

W odpowiedzi na oświadczenie Senatora RP Pana Zbigniewa Kulaka, złożone w dniu 22 grudnia 1998 r., na 27 posiedzeniu Senatu, uprzejmie przedstawiam następujące wyjaśnienia.

Zgodnie z pismem z dnia 17 grudnia 1998 r. (DGS-5520/98/ŁK) pragnę jeszcze raz podkreślić, iż tzw. "sztuczna nerka" od dawna i w sposób niekwestionowany była potrzebna b. Szpitalowi Wojewódzkiemu w Lesznie. Wielokrotnie zwracano się pisemnie z uzasadnieniem zakupu sprzętu do dializy, na który oczekiwało wielu mieszkańców ówczesnego województwa leszczyńskiego. Przekazanie przez byłego Wojewodę Leszczyńskiego Pana Leszka Burzyńskiego tzw. "sztucznej nerki" tuż przed wyborami samorządowymi stanowiło niestety pretekst do odczytania tego gestu w kategoriach politycznych.

Reasumując, pragnę poinformować, iż zakup wspomnianego urządzenia do dializy nerek odbył się zgodnie z ustawą o zamówieniach publicznych

Janusz Tomaszewski