Oświadczenie skierowane do prezesa Rady Ministrów Donalda Tuska oraz do ministra finansów Jana Vincenta-Rostowskiego

Szanowny Panie Premierze! Szanowny Panie Ministrze!

Polska już ponad cztery lata funkcjonuje w Unii Europejskiej. Społeczeństwo dostrzega korzyści i zalety, ale też ma wątpliwości co do ponoszonych kosztów uczestnictwa Polski. Ostatnio bardzo bolesna stała się sprawa stoczni. Likwidacja przemysłu okrętowego, zbudowanego wysiłkiem ekonomicznym polskiego narodu i opartego na polskiej myśli technicznej, stała się ciosem ponad siły dla ponad stu tysięcy pracowników i kooperantów. Jeśli obserwuje się antykryzysowe działania innych członków Unii Europejskiej dofinansowujących swoje stocznie, fabryki samochodów i banki, to nasuwa się refleksja, dlaczego to jest zabronione Polsce i czy powinniśmy zgadzać się na tak nierówne traktowanie?

Często jestem pytana, kiedy i w jakiej wysokości rząd polski udzielił stoczniom pomocy publicznej. W tej sprawie nie ma jednoznacznych wypowiedzi i publikacji, dlatego zwracam się do Pana Ministra z prośbą o udzielenie odpowiedzi. Chodzi o to, abym w sposób odpowiedzialny mogła informować swoich wyborców o stanie faktycznym.

Niektórzy eksperci widzą jedyną możliwość ratowania stoczni w zorganizowaniu akcjonariatu pracowniczego. Czy Pan Premier i rząd zastanawiali się nad takim rozwiązaniem? Czy akcjonariat pracowniczy i zamówienia rządowe na produkcję okrętów, np. dla wojska czy na potrzeby gospodarki morskiej, nie byłyby realną próbą uratowania stoczni?

Uprzejmie proszę także o krótką informację, ile Polska wpłaciła składek do Unii Europejskiej i ile dotychczas, tj. do końca 2008 r., pozyskała unijnych środków.

Panie Premierze i Panie Ministrze, czy mają Panowie świadomość, ile tysięcy wykształconych i wykwalifikowanych ludzi skazują ostatnie decyzje dotyczące stoczni na życie w nędzy i poniżeniu?

Z poważaniem
Janina Fetlińska