Wicemarszałek Marek Ziółkowski:
Powracamy do punktu czwartego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o kredycie konsumenckim.
W przerwie odbyło się posiedzenie Komisji Gospodarki Narodowej, która przygotowała sprawozdanie.
Proszę senatora Stanisława Jurcewicza o przedstawienie sprawozdania. Jest to druk nr 1166Z.
Panie Senatorze?
Senator Stanisław Jurcewicz:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
W imieniu Komisji Gospodarki Narodowej proszę o przyjęcie poprawek: pierwszej, trzeciej, piątej, szóstej, siódmej, ósmej, dziewiątej, dziesiątej, jedenastej, dwunastej, trzynastej, czternastej, piętnastej, szesnastej, siedemnastej, osiemnastej, dziewiętnastej, dwudziestej, dwudziestej pierwszej, dwudziestej drugiej i dwudziestej czwartej. Dziękuję za uwagę.
Wicemarszałek Marek Ziółkowski:
Dziękuję, Panie Senatorze.
Czy senatorowie wnioskodawcy chcą zabrać głos? Nie? Dziękuję.
Przystępujemy do głosowania. Najpierw poprawki, a potem całość.
Proszę państwa, poprawki pierwszą, szóstą, siódmą, ósmą, dziewiątą, jedenastą, dwunastą, trzynastą, czternastą, piętnastą należy przegłosować łącznie. Poprawki szósta, siódma, jedenasta, dwunasta i trzynasta mają na celu prawidłowe implementowanie art. 7 dyrektywy 2008/48/WE poprzez wskazanie, że sprzedawcy i usługodawcy działający w charakterze pośredników kredytowych w ramach działalności pomocniczej są zwolnieni z obowiązku udzielania informacji przed zawarciem umowy o kredyt konsumencki. Ich konsekwencjami są poprawki: pierwsza, ósma, dziewiąta, czternasta i piętnasta.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Na 89 obecnych senatorów wszyscy byli za. (Głosowanie nr 80)
Przyjęta.
Drugą, czwartą i dwudziestą piątą przegłosujemy łącznie. Mają na celu wprowadzenie do ustawy pojęcia oceny zdolności kredytowej zamiast oceny ryzyka kredytowego w celu dostosowania terminologii ustawy do obowiązującej w ustawie - Prawo bankowe oraz zobligowanie kredytodawcy do tego, aby udzielał kredytu tylko w przypadku, gdy konsument ma zdolność kredytową.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 90 obecnych senatorów 53 głosowało za, 34 - przeciw, 3 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 81)
Przyjęta.
Poprawka trzecia ma charakter redakcyjny.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 89 obecnych senatorów wszyscy byli za. (Głosowanie nr 82)
Przyjęta.
Poprawka piąta ma charakter redakcyjny.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Na 89 obecnych senatorów wszyscy byli za. (Głosowanie nr 83)
Przyjęta.
Poprawki dziesiąta, szesnasta, siedemnasta i osiemnasta usuwają zbędne zastrzeżenie. Przegłosujemy je łącznie.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 89 obecnych senatorów wszyscy byli za. (Głosowanie nr 84)
Przyjęta.
Poprawka dziewiętnasta ma na celu wykreślenie ustępu, który powodował wewnętrzną sprzeczność art. 48 ustawy.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 90 obecnych senatorów wszyscy byli za. (Głosowanie nr 85)
Przyjęta.
Poprawki dwudziesta, dwudziesta pierwsza i dwudziesta druga mają na celu wskazanie, że chodzi o świadczenie o odstąpieniu od umowy złożone przez konsumenta w dowolnej formie, a nie tylko według wzoru przedstawionego przez kredytodawcę.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 90 obecnych senatorów 89 głosowało za, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 86)
Przyjęta.
Dwudziesta trzecia zmierza do tego, aby na podstawie ustawy - Prawo bankowe uprawnionymi do otrzymywania informacji stanowiących tajemnicę bankową w zakresie niezbędnym do oceny ryzyka kredytowego byli kredytodawcy w rozumieniu ustawy o kredycie konsumenckim, a nie tylko instytucje kredytowe.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 90 obecnych senatorów 59 głosowało za, 29 - przeciw, 2 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 87)
Przyjęta.
Poprawka dwudziesta czwarta uzupełnia przepis o pominiętą treść.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 89 obecnych senatorów wszyscy głosowali za. (Głosowanie nr 88)
Przyjęta.
I teraz, proszę państwa, podjęcie uchwały w całości.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Na 89 obecnych senatorów 88 głosowało za, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 89)
Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o kredycie konsumenckim.
Powracamy do punktu szóstego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o państwowych instytucjach filmowych.
Komisja Kultury i Środków Przekazu przedstawiła projekt uchwały i wnosi o wprowadzenie poprawki do ustawy.
Mamy głosować nad poprawką, która ma na celu doprecyzowanie, że państwowa instytucja filmowa jest wykreślana z rejestru instytucji filmowych, a nie z rejestru państwowych instytucji filmowych.
Obecność.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Na 88 obecnych senatorów 86 głosowało za, 1 wstrzymał się od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 90)
Poprawka została przyjęta.
I uchwała w całości, Wysoki Senacie.
Przycisk obecności.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Na 87 obecnych senatorów wszyscy głosowali za. (Głosowanie nr 91)
Stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o państwowych instytucjach filmowych.
Powracamy do punktu siódmego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o Policji oraz niektórych innych ustaw.
Komisja Rodziny i Polityki Społecznej oraz Komisja Praw Człowieka, Praworządności i Petycji przedstawiły jednobrzmiące projekty uchwał, w których wnoszą o przyjęcie ustawy bez poprawek.
Możemy zatem przystąpić do głosowania nad tym wnioskiem.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Na 89 obecnych senatorów wszyscy głosowali za. (Głosowanie nr 92)
Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o Policji oraz niektórych innych ustaw.
Powracamy do punktu ósmego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o samorządzie gminnym.
Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej wnosi o przyjęcie tej ustawy bez poprawek.
Możemy głosować nad tym wnioskiem, Wysoki Senacie.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Na 88 obecnych senatorów wszyscy głosowali za. (Głosowanie nr 93)
Stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o samorządzie gminnym.
Powracamy do punktu piątego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o wyrobie i rozlewie wyrobów winiarskich, obrocie tymi wyrobami i organizacji rynku wina.
Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi
po debacie przygotowała wnioski, sprawozdanie jest w druku nr 1167Z, a senator Andrzej Grzyb jest sprawozdawcą.
Panie Senatorze, proszę bardzo.
Senator Andrzej Grzyb:
Panie Marszałku! Wysoki Senacie!
Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi wnosi o przyjęcie poprawek drugiej, piątej, siódmej, dziesiątej, jedenastej, trzynastej, piętnastej, szesnastej, dziewiętnastej, dwudziestej pierwszej, dwudziestej drugiej, dwudziestej czwartej, dwudziestej szóstej, dwudziestej ósmej, trzydziestej, trzydziestej pierwszej, trzydziestej trzeciej, trzydziestej siódmej, trzydziestej dziewiątej i czterdziestej pierwszej. Dziękuję.
Wicemarszałek Marek Ziółkowski:
Proszę państwa, mamy dwa bloki głosowań. Nad poprawkami pierwszą, trzecią, czwartą, szóstą, ósmą, dziewiątą, dwunastą, czternastą, siedemnastą, osiemnastą, dwudziestą, dwudziestą trzecią, dwudziestą piątą, dwudziestą siódmą, dwudziestą dziewiątą, trzydziestą drugą, trzydziestą szóstą, trzydziestą ósmą i czterdziestą głosujemy łącznie. One zakładają, że podmiot wyrabiający i rozlewający wino gronowe z upraw własnych w celu wprowadzenia go do obrotu oraz podmiot wyrabiający i rozlewający w tym celu wino owocowe lub miód pitny z upraw własnych lub własnych pasiek, w przypadku gdy ilość wytwarzanego wina nie przekracza 100 hektolitrów, nie prowadzi działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Głosujemy.
Obecność...
(Głos z sali: Nie wiemy, o co chodzi. Może powoli.)
Należy nad nimi głosować łącznie.
Jeszcze raz...
(Rozmowy na sali)
Dobrze.
Proszę państwa, podmiot wyrabiający i rozlewający wino gronowe z upraw własnych, jeśli ilość nie przekracza 100 hektolitrów, nie prowadzi działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. To jest kwintesencja tego przepisu, Panie Senatorze.
Proszę państwa, proszę jeszcze dopełnić głosowania.
Na 85 obecnych senatorów 27 głosowało za, 53 - przeciw, 4 wstrzymało się od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 94)
Te poprawki zostały odrzucone.
W takim razie głosujemy nad poprawkami drugą, piątą, siódmą, trzynastą, piętnastą, szesnastą, dziewiętnastą, dwudziestą pierwszą, dwudziestą czwartą, dwudziestą szóstą, dwudziestą ósmą, trzydziestą, trzydziestą trzecią, trzydziestą siódmą, trzydziestą dziewiątą i czterdziestą pierwszą. One zakładają, że podmiot wyrabiający i rozlewający wino gronowe z upraw własnych w celu wprowadzenia go do obrotu, w przypadku gdy ilość wytwarzanego wina nie przekracza 100 hektolitrów, nie prowadzi działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Na 87 obecnych senatorów 82 głosowało za, 5 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 95)
Poprawki zostały przyjęte.
Proszę państwa, poprawki dziesiąta i dwudziesta druga ujednolicają przepisy.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Na 88 obecnych senatorów 86 głosowało za, 2 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 96)
Poprawki zostały przyjęte.
Poprawka jedenasta skreśla rozwiązanie zakładające obligatoryjność wydania decyzji zakazującej wykonywania działalności gospodarczej w przypadku cofnięcia zezwolenia na prowadzenie składu podatkowego dokonanego na wniosek podmiotu prowadzącego skład.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Na 87 obecnych senatorów 85 głosowało za, 1 wstrzymał się od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 97)
Poprawka została przyjęta.
Poprawka trzydziesta pierwsza precyzuje przepis.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 88 obecnych senatorów 86 głosowało za, 1 wstrzymał się od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 98)
Poprawka została przyjęta.
Nad poprawkami trzydziestą czwartą i trzydziestą piątą głosujemy łącznie. Zakładają one zastąpienie przewidzianej ustawą odpowiedzialności administracyjnej odpowiedzialnością karną.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 88 obecnych senatorów 33 głosowało za, 53 - przeciw, 2 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 99)
Poprawka została odrzucona.
Uchwała w całości, Wysoki Senacie.
Jest to ostatnie głosowanie.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Na 86 obecnych senatorów 79 głosowało za, 2 - przeciw, 5 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 100)
Stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o wyrobie i rozlewie wyrobów winiarskich, obrocie tymi wyrobami i organizacji rynku wina.
Proszę państwa, w związku z podjętymi uchwałami proszę senatorów sprawozdawców o reprezentowanie Senatu w toku rozpatrywania uchwał naszej Izby przez komisje sejmowe.
Porządek siedemdziesiątego piątego posiedzenia został wyczerpany.
Przystępujemy do oświadczeń.
Dziękuję państwu bardzo.
(Przewodnictwo obrad obejmuje wicemarszałek Zbigniew Romaszewski)
Wicemarszałek
Zbigniew Romaszewski:
Już zaraz przystępujemy...
(Rozmowy na sali)
Proszę państwa, proszę już kończyć rozmowy w kuluarach.
Dziękuję bardzo.
Jako pierwszy do wygłoszenia oświadczenia zgłosił się pan senator Piotrowicz.
Proszę bardzo.
Panie Senatorze! Proszę bardzo.
(Głos z sali: Piotrowicz!)
Panie Senatorze! Panie Senatorze Piotrowicz, pan do oświadczenia jest proszony!
(Wesołość na sali)
Senator Stanisław Piotrowicz:
Serdecznie dziękuję.
Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie!
W ostatnim czasie napływają do mnie niepokojące wiadomości z Krakowa związane z błędami w zarządzaniu instytucją kultury, jaką jest Capella Cracoviensis - doskonale znany w kraju i za granicą zespół wokalno-instrumentalny. Po odwołaniu twórcy i wieloletniego dyrektora Capelli Cracoviensis, Stanisława Gałońskiego, 31 października 2008 r., w jego miejsce został powołany, na wniosek prezydenta miasta Krakowa, profesora Jacka Majchrowskiego, organista Jan Tomasz Adamus. Postanowił on przy wsparciu kilku osób z władz miasta zmienić całkowicie profil działania zespołu, co stało się powodem licznych zwolnień doskonale wykształconych muzyków tworzących dotąd jego renomę i markę. Nowy profil to konieczność kompletnej zmiany instrumentarium ze współczesnego na historyczne, czego konsekwencją jest drastyczne zawężenie repertuarowe i niemożność elastycznego reagowania na tak wysokie dziś oczekiwania rynku muzycznego. Niszczona jest w ten sposób wypracowana przez czterdzieści lat działalności znakomita formuła wszechstronnie działającej grupy kameralistów.
Proceder ten wywołał oburzenie środowisk muzycznych Krakowa i całej Polski. Przeciw likwidacji obecnego profilu Capelli Cracoviensis wypowiedziało się wiele autorytetów ze świata sztuki i nauki, między innymi Krzysztof Penderecki, Kazimierz Kord, Tadeusz Strugała, Elżbieta Stefańska, Krzysztof Jakowicz, rektorzy Akademii Muzycznej w Krakowie i w Katowicach oraz organizacje takie jak Związek Kompozytorów Polskich, Stowarzyszenie Polskich Artystów Muzyków, Polska Akademia Umiejętności oraz muzycy dwudziestu pięciu zespołów orkiestrowych z całej Polski z Filharmonią Narodową na czele. Cała lista może być udostępniona do wglądu.
Zachodzą poważne wątpliwości co do kwalifikacji i kompetencji muzycznych obecnego dyrektora, pana Adamusa. Jego nominacja odbyła się z pominięciem procedury konkursu, co jest rzadkością w Polsce i jest niezgodne z zaleceniami Komisji Europejskiej, szczególnie jeśli chodzi o obsadzanie najbardziej znaczących stanowisk muzycznych. Nowy dyrektor, pan Adamus, nie ukończył studiów dyrygenckich ani menedżerskich. Na dodatek wprowadził w błąd władze miasta i opinię publiczną, podając, iż jest absolwentem konserwatorium w Amsterdamie, podczas gdy wiadomo, iż pobierał tam jedynie lekcje gry na organach i studiów nie ukończył.
Przez dwa i pół roku działalności pan Adamus doprowadził do patologicznych uchybień w zakresie finansowym i artystycznym. Przetrzymywał muzyków etatowych na tak zwanych przestojach, wykorzystywał markę zespołu i dotacje na działalność pod jej szyldem grupy zaprzyjaźnionych muzyków, z którymi wcześniej współpracował. Muzycy etatowi zespołu od stycznia tego roku podejmują działania w swojej obronie. Znaleźli zrozumienie u radnych miasta Krakowa, którzy utworzyli specjalną komisję do zbadania sytuacji w Capelli Cracoviensis. Zmiana profilu zasłużonej placówki, na której sukces pracowały z wielką pieczołowitością pokolenia, budzi ich sprzeciw. Porównuje się takie działania do hipotetycznej próby przekształcenia teatru dramatycznego w teatr kukiełkowy. Sytuacja muzyków Capelli Cracoviensis jest bardzo trudna: zwolnienia odbywają się w atmosferze skandalu, muzycy etatowi praktycznie w ogóle nie są dopuszczani do pracy, co jest klasycznym przykładem mobbingu. W lutym bieżącego roku czterdziestu pięciu na pięćdziesięciu dwóch zatrudnionych muzyków podpisało wniosek o natychmiastowe odwołanie dyrektora Jana Tomasza Adamusa.
Zaskakujące jest stanowisko prezydenta miasta Krakowa w tej sprawie. Profesor Jacek Majchrowski przed wyborami chętnie rozmawiał z muzykami. Rok wcześniej wskutek ich interwencji zlecił przeprowadzenie audytu zewnętrznego, ten się jednak nie odbył. Obecnie zaś prezydent nie jest zainteresowany losami miejskiej instytucji kultury, której pracownikom tak niedawno wręczał Krzyże Zasługi. Rozwiązanie tego jakże poważnego konfliktu zlecił zupełnie niedoświadczonej na swoim stanowisku wiceprezydent do spraw kultury Magdalenie Sroce, która nie jest obiektywna i w swoim zadufaniu lekceważy nawet opinie autorytetów wypowiadających się w tej sprawie.
To, co dzieje się obecnie z Capellą Cracoviensis, nie znajduje precedensu w historii. Muzycy pozostają bezradni wobec wszechwładztwa i niekompetencji lokalnej władzy i proszą osoby władne, aby zajęły stanowisko odnośnie do zachowania niezmienionej tożsamości artystycznej Capelli Cracoviensis jako dobra kultury polskiej. Nie stoi to w żadnej sprzeczności z ewentualną inicjatywą powołania odrębnego zespołu muzyki dawnej pod inną nazwą, jeśli nadrzędnym celem wiceprezydent Magdaleny Sroki jest spełnianie życzeń Jana Tomasza Adamusa.
Swoje oświadczenie kieruję do pana ministra kultury i dziedzictwa narodowego. Czynię tak w przeświadczeniu, że spowoduje to właściwą interwencję. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek
Zbigniew Romaszewski:
Dziękuję bardzo.
Pan senator Klimowicz. Proszę bardzo.
Senator Paweł Klimowicz:
Panie Marszałku, Wysoki Senacie, oświadczenie kieruję do ministra spraw wewnętrznych i administracji Jerzego Millera.
Szanowny Panie Ministrze!
Podczas siedemdziesiątego pierwszego posiedzenia Senatu w dniu 3 marca 2011 r. złożyłem oświadczenie w sprawie zestawienia statystycznego dotyczącego poszczególnych komisji regulacyjnych. Otrzymałem od pana ministra Tomasza Siemoniaka zestawienia statystyczne dotyczące prac Komisji Regulacyjnej do spraw Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego, Komisji Regulacyjnej do spraw Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Rzeczypospolitej Polskiej, Komisji Regulacyjnej do spraw Gmin Wyznaniowych Żydowskich i Międzykościelnej Komisji Regulacyjnej. Z przykrością stwierdzam, iż tylko zestawienie dotyczące spraw Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego jest satysfakcjonujące i dokładne, tak że nie mam do niego zastrzeżeń. Dlatego bardzo proszę pana ministra o uzupełnienie danych statystycznych dotyczących prac pozostałych komisji regulacyjnych. Proszę również o przedstawienie stanowiska odnośnie do dalszego sposobu i terminów załatwiania spraw przez poszczególne komisje. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek
Zbigniew Romaszewski:
Dziękuję bardzo.
W ten sposób został wyczerpany porządek obrad i wygłoszone oświadczenia.
Wobec tego kończymy siedemdziesiąte piąte, czyli jubileuszowe, posiedzenie Senatu.
Dziękuję bardzo.
(Wicemarszałek trzykrotnie uderza laską marszałkowską)
(Koniec posiedzenia o godzinie 16 minut 07)
Przemówienie senatora Piotra Zientarskiego
w dyskusji nad punktem trzecim porządku obrad
Panie Marszałku! Wysoki Senacie!
Chciałbym zabrać głos na rzecz ustawy o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw - druki senackie nr 1165, nr 1165A, nr 1165B. Mimo że jej uzasadnienie zostało już szeroko omówione, nie można oprzeć się wrażeniu, iż dla pewnych osób idea tej nowelizacji wciąż nie jest klarowna. Nie pozostaje więc nic innego jak to, by najprościej, jak się da, podsumować wszystkie argumenty przemawiające za przyjęciem tej ustawy.
Za najbardziej szkodliwy należy uznać mit, jakoby ta ustawa legalizowała posiadanie narkotyków. Jest to jawny fałsz. Posiadanie narkotyków - z wyjątkiem pewnych ściśle określonych sytuacji - jest i będzie po wejściu w życie ustawy nielegalne. A zatem, wbrew obiegowej opinii, posiadanie nawet niewielkiej ilości na własny użytek będzie nielegalne. Ustawa przewiduje jednak możliwość odstąpienia od ścigania, czyli - w bardzo wąskim, określonym zakresie - odstąpienia od wymierzenia sankcji za czyn zabroniony, ale nie dekryminalizację tego czynu. Zamiast karać, należy - tam, gdzie to możliwe i jednocześnie uzasadnione - leczyć. Produkcja, sprzedaż czy posiadanie narkotyków są i będą zakazane. Każdorazowo narkotyki będą konfiskowane. Różnica polega na tym, że prokurator może fakultatywnie odstąpić od ścigania, gdy będzie to z korzyścią dla interesu podejrzanego i interesu społeczeństwa.
Chybiony jest kontrargument przeciw nowelizacji mówiący o "graniu pod publikę w okresie przedwyborczym". Ciąży na nas - na Senacie, tak jamo jak na Sejmie - obowiązek względem obywateli RP związany z kierunkiem, w którym podąża ustawodawstwo. Głos opinii publicznej jest wyraźny. Co więcej, odpowiedzialność moralna w tej kwestii jest ogromna, bo narkotyki stanowią coraz większy problem. Czy na pewno chcemy karać więzieniem każdego, kto jest chory i, zamiast kary, potrzebuje pomocy? Moc prewencyjna kary jest istotna, ale czy w tym wypadku odbycie kary będzie wychowawcze, przyczyni się do resocjalizacji? Czy może raczej wpłynie odwrotnie na kogoś - często człowieka młodego - kto tylko "chciał spróbować" z czystej głupoty, nieświadom poważnych zagrożeń? Czy kara nie powinna być kierowana ku prawdziwym przestępcom, jakimi są producenci, przemytnicy i handlarze? Jeżeli odpowiedź brzmi "tak", to należy też zauważyć, że przedmiotowa nowelizacja podnosi odpowiedzialność karną tzw. dilerów z lat dziesięciu do dwunastu.
Niesłuszne są również obawy związane ze wzrostem, po wejściu ustawy w życie, liczby osób uzależnionych. Cała teleologia kryjąca się za tą ustawą jest taka, żeby oddzielić uzależnionych od handlarzy, pomóc pierwszym uwolnić się od choroby, a ukarać drugich. Należy zaznaczyć, że podobne rozwiązania zostały przyjęte w niektórych państwach zachodnich i z powodzeniem funkcjonują tam od wielu lat.
W podsumowaniu: ustawa ta nie tylko jest dobra, ale przede wszystkim jest potrzebna. Sztuczne mnożenie statystyk i rygoryzm w stosunku do tych, którzy na to formalnie zasługują, powinien ustąpić miejsca pomocy, uświadamianiu i leczeniu. Jednak wobec przestępców, jakimi są handlarze i producenci narkotyków, prawo powinno z całą swoją surowością być egzekwowane. Temu właśnie służy omawiana nowelizacja i czyni to wyjątkowo dobrze.
Przemówienie senatora Andrzeja Grzyba
w dyskusji nad punktem trzecim porządku obrad
Błędne jest myślenie, że niniejsza ustawa depenalizuje lub legalizuje narkotyki. Ustawa zakłada, iż w sytuacji, gdy dana osoba posiada niewielką ilość narkotyku z przeznaczeniem na własne potrzeby, prokurator i sąd będą mogli odstąpić od ścigania za posiadanie tych środków. Ustawa zakłada również podniesienie dolnych i górnych granic kar za posiadanie znacznej ilości narkotyków oraz poszerza możliwość stosowania instytucji zawieszenia postępowania karnego w celu skierowania osoby uzależnionej na leczenie.
Ustawa zawiera jednak błąd, który stawia pod znakiem zapytania jej skuteczność i celowość. Ustawodawca zakłada możliwość ograniczenia represji karnej za posiadanie "niewielkiej" ilości narkotyków na własny użytek. Pojęcie "niewielka ilość" jest dalece nieprecyzyjne i może być różnie interpretowane, co stwarza szereg niebezpieczeństw. Tak naprawdę określenie posiadania "niewielkiej ilości" zależy od uznaniowej oceny osoby prowadzącej postępowanie karne. Określenie ilości powinno być precyzyjne, jasne i skuteczne, tak aby nie otwierało możliwości dowolnej interpretacji.
Jednocześnie ustawa zakłada możliwość umarzania postępowań z uwagi na posiadaną ilość narkotyków, co jest powodem krytyki, że depenalizuje się posiadanie narkotyków. Nic bardziej błędnego. Proponowana instytucja jest tak naprawdę powtórzeniem istniejących rozwiązań prawnych. Już dzisiaj, przed nowelizacją, istnieje wiele możliwości wpływu na przebieg postępowania karnego i jego wynik. Można umorzyć, warunkowo umorzyć postępowanie lub odstąpić od wymierzenia kary, a także nadzwyczajnie ją złagodzić itp. Organy ścigania posiadają wiele możliwości rozwiązania tej sytuacji, jednakże z nich nie korzystają. Nowe przepisy są próbą zmiany obecnej sytuacji. Organy państwowe otrzymują kolejne procesowe narzędzia, z których będą obowiązane korzystać.
Przemówienie senatora Ryszarda Knosali
w dyskusji nad punktem piątym porządku obrad
Przedstawiony projekt ustawy w sposób kompleksowy reguluje problematykę związaną z wyrobem, rozlewem i obrotem wyrobami winiarskimi. Niektóre rozwiązania zaprezentowane w tym projekcie znane były już w związku z ustawą z 2004 r., niemniej jednak projektodawca zaproponował wiele nowych przepisów, mających istotne znaczenie dla rozwoju rynku krajowych wyrobów winiarskich. Pozwolę sobie w tym miejscu wskazać na dwa dosyć istotne obszary.
W ramach omawiania przepisów dotyczących zasad organizacji rynku wina warto zwrócić uwagę na artykuł 44 projektu ustawy. Proponowany przepis wskazuje na możliwość dokonywania certyfikacji określonego wina jako "wina z określonego rocznika" lub "wina z określonej odmiany winorośli". Stosowne wnioski będzie rozpatrywał, jako organ właściwy, wojewódzki inspektor jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych. Realizacja tej kompetencji jest ściśle powiązana z przepisami wspólnotowymi, rozporządzeniem Komisji WE nr 607/2009 dotyczącym chronionych nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych, określeń tradycyjnych, etykietowania i prezentacji niektórych produktów sektora wina. Dodatkowo wojewódzki inspektor ochrony roślin i nasiennictwa właściwy ze względu na lokalizację uprawy będzie organem właściwym w sprawach kontroli "mającej na celu ustalenie posiadania owocującej uprawy winorośli, z której będzie wyrabiane wino z określonej odmiany winorośli, oraz wielkości tej uprawy". Pomyślne zakończenie procesu certyfikacji będzie skutkować nadaniem odpowiedniego numeru indentyfikacyjnego, co będzie potwierdzeniem, że określone wino pochodzi z danego rocznika lub że zostało wyprodukowane z danej odmiany winogron. Numer ten będzie umieszczany na etykiecie butelki przy nazwie producenta wina.
Dopełnieniem opisanych zmian będą przepisy przewidziane w rozdziale 6 projektu ustawy, dotyczącym zasad ochrony nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych wyrobów winiarskich. Działania w tym zakresie będzie prowadził i koordynował minister właściwy do spraw rynków rolnych, z udziałem zainteresowanych wnioskodawców. Już od momentu wydania przez wskazanego ministra decyzji o przekazaniu do Komisji Europejskiej wniosku o objęcie ochroną określony produkt będzie objęty tymczasową ochroną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Tymczasowa ochrona produktu będzie trwała aż do momentu uzyskania wpisu nazwy wyrobu winiarskiego do stosownego rejestru prowadzonego przez Komisję albo do momentu, kiedy Komisja zadecyduje o odmowie dokonania tego wpisu. W rozdziale tym przewidziane zostały także odpowiednie mechanizmy kontroli i certyfikacji, jak również organy i jednostki właściwe w tych sprawach. Co do zasady, na wniosek przedsiębiorcy, co roku będzie przeprowadzana kontrola zgodności procesu wyrabiania wyrobów winiarskich posiadających chronioną nazwę pochodzenia albo chronione oznaczenie geograficzne ze specyfikacją. Do przeprowadzenia tej kontroli upoważniony będzie wojewódzki inspektor jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych lub upoważniona jednostka certyfikująca.
Uważam, że omówione przepisy projektu ustawy pozwolą skuteczniej budować markę polskim producentom wyrobów winiarskich. Projekt ustawy może zatem skutecznie przyczynić się do dalszego rozwoju w naszym kraju działalności związanej z produkcją wina, w tym wina wysokiej jakości, i dlatego zasługuje na pozytywne rozpatrzenie. Dziękuję.
Przemówienie senatora Stanisława Bisztygi
w dyskusji nad punktem piątym porządku obrad
Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
Ustawa, o której dyskutujemy w tym momencie, ma za zadanie kompleksowe uregulowanie rynku produkcji wyrobów winiarskich i obrotu tymi wyrobami. Reguluje także zasady wykonywania działalności gospodarczej związanej z produkcją win i ich obrotem, a także zasady i tryb rejestracji nazw pochodzenia i geograficznych oznaczeń produktów winiarskich pozyskanych z winogron pochodzących z upraw winorośli położonych na terytorium Polski. Ustawa nie mówi jednak o wyrobach winiarskich sporządzonych na własny użytek i niewprowadzanych do obrotu.
Nowa ustawa o wyrobie i rozlewie wyrobów winiarskich, obrocie tymi wyrobami i organizacji rynku wina jest pokłosiem zmian w prawie unijnym. Szczególnie chodzi tu o zmianę klasyfikacji wyrobów winiarskich i uproszczenie wymagań w zakresie wyrobu lub rozlewu wyrobów winiarskich dla przedsiębiorców produkujących małe ilości win i miodów pitnych we własnych gospodarstwach.
Przedmiotowa ustawa implementuje aż sześć dokumentów wspólnotowych. Są to między innymi rozporządzenie Rady o jednolitej wspólnej organizacji rynku, rozporządzenie Rady o zasadach opisu win aromatyzowanych, koktajli i napojów winopodobnych czy rozporządzenie Komisji o rejestrach winnic, monitorowaniu rynku wina i przewozie wina. Równocześnie z wprowadzeniem omawianej tu ustawy przestanie obowiązywać jej poprzedniczka uchwalona w styczniu 2004 r.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
Wszyscy wiemy doskonale, że wdrażanie prawa wspólnotowego jest obowiązkiem państw członkowskich Unii Europejskiej. Trzeba jednakże zauważyć, iż nowe uregulowania prawne powinny być starannie przygotowane i przemyślane. Dlatego należy z uwagą spojrzeć między innymi na propozycje i zastrzeżenia senackich legislatorów. W odniesieniu do tej ustawy jest ich bardzo dużo, a główna ich część wcale nie dotyczy poprawek redakcyjnych, lecz merytorycznych. Tylko rzetelnie napisana merytoryczna ustawa daje gwarancję odpowiedniego uregulowania naszego ciągle jeszcze raczkującego przemysłu winiarskiego. Uważam, że przyjmując taką ustawę, sprawimy, że nasze winnice i produkowane w nich napoje nie będą ustępowały tym z Francji, Hiszpanii i Włoch. Dziękuję za uwagę.
Przemówienie senatora Ryszarda Knosali
w dyskusji nad punktem szóstym porządku obrad
W przyjętej przed paru laty nowelizacji ustawy z dnia 16 lipca 1987 r. o państwowych instytucjach filmowych wskazano datę 31 grudnia 2010 r. jako termin, do którego miała nastąpić komercjalizacja bądź likwidacja podmiotów działających w tej szczególnej formie organizacyjnej. Z perspektywy czasu dało się jednak dostrzec pewne istotne problemy związane z wykonaniem przedmiotowego przepisu.
Przede wszystkim okazało się, że zakreślony termin nie mógł być dotrzymany z uwagi na niedopełnienie niektórych formalności wymaganych do dokonania ewentualnych przekształceń własnościowych tych instytucji. Autor projektu ustawy wskazuje w tym względzie potrzebę przeprowadzenia "analiz i studiów prawno-finansowych umożliwiających wybór formy przekształceń korzystnej ekonomicznie, niepowodującej szkody dla funkcjonowania kinematografii i pozwalającej zachować dorobek tych instytucji". Nadto wskazane jest doprowadzenie do końca postępowań mających na celu uregulowanie stanu prawnego nieruchomości znajdujących się we władaniu państwowych instytucji filmowych. Dlatego też jako w pełni zasadną uznać należy propozycję nowelizacji art. 26a pkt 3 ustawy, w następstwie której stosowny termin ewentualnej komercjalizacji albo likwidacji tych podmiotów zostanie przedłużony o kolejne dwa lata - upłynie z dniem 31 grudnia 2012 r.
Kolejna istotna zmiana wynika z zaproponowanego brzmienia art. 25a projektu ustawy. Dotychczas minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego zobowiązany był wszcząć procedurę likwidacji instytucji filmowej, jeśli w określonym terminie nie doszło do likwidacji tej instytucji (na wspólny wniosek jej organów), bądź instytucja ta nie została skomercjalizowana. Wskazany przepis daje ministrowi możliwość przekształcenia państwowej instytucji filmowej w państwową instytucję kultury, przy czym minister, podejmując taką decyzję, będzie musiał uwzględnić przesłanki wynikające z artykułu 25a ust. 2 projektu ustawy, to jest "potrzeby państwa wynikające z zadań w zakresie upowszechniania kultury filmowej" oraz "warunki finansowe, ekonomiczne, organizacyjne i techniczne niezbędne do funkcjonowania tworzonej państwowej instytucji kultury". Projekt ustawy określa nadto obowiązki ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego w związku z opisanym przekształceniem (wykreślenie przekształconej instytucji filmowej z rejestru, wpisanie utworzonego podmiotu do rejestru instytucji kultury oraz nadanie mu statutu). W myśl art. 25a ust. 6-8 projektu ustawy w przypadku utworzenia państwowej instytucji kultury przejmie ona na zasadzie sukcesji generalnej pracowników oraz mienie państwowej instytucji filmowej, jak również wstąpi we wszystkie stosunki prawne instytucji filmowej.
Z uwagi na przytoczone argumenty, jak też z uwagi na szczególny charakter działalności prowadzonej przez państwowe instytucje filmowe uważam, że przedstawiony projekt ustawy zasługuje na przyjęcie. Dziękuję.
Przemówienie senatora Stanisława Bisztygi
w dyskusji nad punktem szóstym porządku obrad
Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
Głównym założeniem zmian w ustawie o państwowych instytucjach filmowych jest wydłużenie czasu na ich komercjalizację lub likwidację o dwa lata oraz wprowadzenie możliwości przekształcenia ich w państwowe instytucje kultury. Zgodnie z dotychczas obowiązującym porządkiem prawnym państwowe instytucje filmowe, których nie skomercjalizowano do końca 2010 r., podlegają likwidacji decyzją ministra kultury i dziedzictwa narodowego. Celem lepszego przygotowania procesu przekształceń własnościowych w instytucjach filmowych zaproponowano, by wcześniej wspomniana likwidacja dotyczyła tych jednostek, które nie ulegną komercjalizacji do końca 2012 r.
Novum w ustawie o państwowych instytucjach filmowych jest wprowadzenie możliwości przekształcenia ich w instytucje kultury. Ma się to odbywać na podstawie zarządzenia ministra kultury i dziedzictwa narodowego. Zarządzenie to będzie mieć charakter uznaniowy, choć będzie oparte na zapotrzebowaniu państwa na funkcjonowanie tych instytucji, na względach finansowych i rachunku ekonomicznym oraz na kwestiach organizacyjnych i technicznych. Dyrekcja, pracownicy i mienie danej instytucji filmowej, a także jej stosunki prawne przejdą automatycznie do instytucji kultury.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Tak poważne zmiany, jakimi są likwidacja bądź przekształcenie danej instytucji, muszą być starannie przemyślane i przygotowane. Jest oczywiste, że nowelizacja ustawy o państwowych instytucjach sztuki filmowej służy temu właśnie celowi, dlatego moim zdaniem jest godna przyjęcia. Dziękuję za uwagę.
Przemówienie senatora Ryszarda Knosali
w dyskusji nad punktem siódmym porządku obrad
Celem przedstawionego projektu ustawy jest przyjęcie do krajowego porządku prawnego przepisów, które w sposób wyraźny rozciągnęłyby prawo do korzystania z niektórych uprawnień rodzicielskich także na mężczyzn, będących jednocześnie funkcjonariuszami lub strażakami.
Należy zauważyć, że w przypadku służb mundurowych kodeks pracy stosowany jest jedynie pomocniczo, zasadnicze znaczenie w tym zakresie mają bowiem przyjęte odrębnie dla każdej służby pragmatyki zawodowe. Z tego względu wprowadzone niedawno do ogólnych, kodeksowych przepisów prawa pracy rozwiązania, służące zagwarantowaniu ojcom odpowiednich praw w związku z rodzicielstwem, nie znalazły pełnego przełożenia na uprawnienia funkcjonariuszy i strażaków. Opisany problem dostrzeżony został także przez Trybunał Konstytucyjny, który podkreślił, że "administracyjnoprawny charakter stosunku zatrudnienia funkcjonariuszy uzasadnia tylko takie odstępstwa od regulacji ogólnych prawa pracy, jakie są konieczne z uwagi na charakter służby".
Dlatego też niewątpliwie słuszne są rozwiązania, które zaproponowano w projekcie ustawy. Rozwiązania te zagwarantują funkcjonariuszom i strażakom ochronę przed zwolnieniem w okresie ciąży, urlopu macierzyńskiego, urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego, dodatkowego urlopu macierzyńskiego, dodatkowego urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego, urlopu ojcowskiego czy urlopu wychowawczego. Oczywiście ochrona ta nie będzie miała wymiaru bezwzględnego, bowiem możliwość zwolnienia będzie dopuszczona w pewnych ściśle określonych przypadkach. Na przykład w Policji będzie to wymierzenie kary dyscyplinarnej wydalenia ze służby, skazanie prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe. Zwolnienie będzie możliwe także w przypadku, gdy wymaga tego ważny interes służby, powołania do innej służby państwowej lub likwidacji jednostki. Trzeba także zaznaczyć, że projekt ustawy wprowadza jedno istotne wyłączenie stosowania ogólnych przepisów prawa pracy. Osoby te nie będą mogły wnioskować o obniżenie wymiaru czasu służby w okresie, w którym mogłyby korzystać z urlopu wychowawczego. Takie rozwiązanie wynika z pewnych względów szczególnych, związanych z charakterem pełnienia służby. Nadto wprowadzenie możliwości obniżenia wymiaru czasu służby pociągnęłoby za sobą konieczność poczynienia dalej idących zmian w przepisach dotyczących zasad obliczania wysokości uposażenia za czas uzasadnionej nieobecności funkcjonariusza w pracy, co wykracza poza zakres omawianej nowelizacji.
Warto zauważyć, że projekt ten w momencie powstania obejmował jedynie takie służby, jak Policja, Służba Celna, Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencja Wywiadu i Centralne Biuro Antykorupcyjne. W toku prac parlamentarnych rozszerzono jednak zakres jego stosowania, stąd w obecnym kształcie obejmuje on także Straż Graniczną, Biuro Ochrony Rządu, Państwową Straż Pożarną oraz Służbę Wywiadu Wojskowego i Służbę Kontrwywiadu Wojskowego.
Wysoka Izbo, przyjęcie niniejszego projektu ustawy przyczyni się do realizacji założonego celu, jakim jest zrównanie uprawnień rodzicielskich funkcjonariuszy służb mundurowych z uprawnieniami pracowników innych zawodów, w szczególności w obszarze uprawnień ojcowskich. Dziękuję.
Przemówienie senatora Stanisława Jurcewicza
w dyskusji nad punktem siódmym porządku obrad
Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie!
Ustawa ma na celu zrównanie uprawnień rodzicielskich funkcjonariuszy Policji, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej, Biura Ochrony Rządu, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego oraz Służby Celnej z uprawnieniami rodzicielskimi pracowników gwarantowanymi przepisami ustawy - Kodeks pracy.
Ustawa uchwalona przez Sejm zmienia przepisy ośmiu ustaw, tak zwanych ustaw pragmatycznych, i ujednolica w nich uprawnienia rodzicielskie funkcjonariuszy poszczególnych służb, uwzględniając oczywiście odmienności i specyfikę każdej z nich. Funkcjonariusze poszczególnych służb uzyskują uprawnienia do ochrony przed zwolnieniem ze służby w okresie ciąży, urlopu macierzyńskiego, urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego, dodatkowego urlopu macierzyńskiego, dodatkowego urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego, urlopu ojcowskiego oraz urlopu wychowawczego.
Ustawa określa wyjątkowe przypadki, gdy zwolnienie w tych okresach jest możliwe, to jest w przypadku dyscyplinarnego wydalenia ze służby lub skazania za przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego. Zwolnienie jest możliwe także w sytuacjach, gdy wymaga tego ważny interes służby lub z powodu likwidacji jednostki Policji lub reorganizacji - wtedy jednak funkcjonariuszowi przysługuje prawo do uposażenia do końca ciąży lub końca danego urlopu. Ustawa przyznaje funkcjonariuszowi uprawnienia pracownika związane z rodzicielstwem określone w kodeksie pracy, jeżeli ustawy pragmatyczne nie stanowią inaczej.
W przypadku funkcjonariuszy ustawodawca wyłączył możliwość korzystania z uprawnienia o którym mowa w art. 1867 kodeksu pracy, to jest wystąpienia z wnioskiem o obniżenie wymiaru czasu pracy w okresie, w którym funkcjonariusz mógłby korzystać z urlopu wychowawczego.
Ustawa zawiera dodatkowo przepis przejściowy stanowiący, że funkcjonariusze, którzy przed dniem wejścia w życie ustawy podjęli służbę w obniżonym wymiarze czasu służby, mogą korzystać z tego uprawnienia na dotychczasowych zasadach.
Idea zmian miałaby polegać na zrównaniu uprawnień rodzicielskich funkcjonariuszy służb mundurowych z uprawnieniami innych pracowników, z uwzględnieniem także uprawnień ojcowskich. Z uzasadnienia wynika, że zaproponowane rozwiązania wiążą się przede wszystkim z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego, który wskazał, że co prawda sytuacja pracowników i funkcjonariuszy w wielu uzasadnionych sytuacjach jest inna, ale jeśli chodzi akurat o uprawnienia rodzicielskie, to nic nie stoi na przeszkodzie, żeby je zrównać.
Przemówienie senatora Stanisława Bisztygi
w dyskusji nad punktem siódmym porządku obrad
Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
Ustawa, którą omawia Wysoka Izba, jest efektem wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 29 czerwca 2006 r. Trybunał stwierdza w nim, że chociaż służby mundurowe pozostają w stosunku służbowym o charakterze administracyjnym, nie zaś w zwykłym stosunku pracy, to jednak na przykład inne podejście do kwestii urlopu wychowawczego nie powinno mieć miejsca.
Dlatego też dokonano stosownych zmian w ustawie o Policji, o Straży Granicznej, o Państwowej Straży Pożarnej, o Biurze Ochrony Rządu, o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, o służbie funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego oraz o Służbie Celnej.
Zasadnicze założenia noweli to nadanie funkcjonariuszom poszczególnych służb uprawnień do ochrony przed zwolnieniem ze służby w okresie ciąży, urlopu macierzyńskiego, urlopu na warunkach macierzyńskiego, dodatkowego urlopu macierzyńskiego, dodatkowego urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego, urlopu ojcowskiego i urlopu wychowawczego.
Zwolnienie w wymienionych okresach będzie możliwe w przypadku dyscyplinarnego wydalenia ze służby lub skazania za przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego oraz z uwagi na ważny interes służby, z powodu likwidacji lub reorganizacji jednostki. W tych ostatnich przypadkach pracownikowi będzie przysługiwało prawo do uposażenia do końca ciąży lub końca urlopu. Niemożliwe będzie wystąpienie funkcjonariusza z wnioskiem o obniżenie wymiaru czasu pracy w okresie, w którym funkcjonariusz mógłby korzystać z urlopu wychowawczego.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Jest oczywiste, iż powinniśmy się stosować do wyroków Trybunału Konstytucyjnego, ale tak samo oczywista jest konieczność sprawiedliwego i równego traktowania wszystkich pracowników. Dlatego uważam, że powinniśmy przyjąć omawianą tu nowelizację. Dziękuję za uwagę.