Wicemarszałek Marek Ziółkowski:
Dobrze, w takim razie nie ma wniosków wycofanych.
Proszę państwa, najpierw głosujemy nad odrzuceniem i zobaczymy, co będzie dalej.
(Senator Władysław Ortyl: Są wycofane...)
Słucham?
(Senator Władysław Ortyl: Przepraszam bardzo, ale są wycofane wnioski, trzydziesta ósma i sześćdziesiąta trzecia...)
Przepraszam bardzo, zgodnie...
(Senator Władysław Ortyl: Albo ja źle usłyszałem, albo...)
(Głos z sali: Trzydziesta ósma i sześćdziesiąta trzecia mają też innych...)
No właśnie, nie były wycofane...
(Senator Władysław Ortyl: Pan marszałek powiedział, że w związku z tym nie ma wycofanych wniosków. A przecież są, o to mi chodzi. W trybie sprostowania...)
(Głos z sali: Poprawka trzydziesta ósma to jest poprawka również senatora Cichonia, a on nie wycofał swojego poparcia, więc będziemy nad nią głosować.)
No właśnie, ja w swojej rozpisce mam, muszę powiedzieć, jedynie wnioski wykluczone.
(Senator Władysław Ortyl: Ja patrzę w moją rozpiskę.)
(Rozmowy na sali)
Przepraszam bardzo, jakie...
(Rozmowy na sali)
(Senator Władysław Ortyl: To zły druk jest albo...)
Chwileczkę...
(Głos z sali: Swoje poparcie dla poprawki trzydziestej ósmej wycofali Okła i Sidorowicz, ale został Cichoń.)
Chcę powiedzieć, że jeśli chodzi o poprawkę trzydziestą ósmą, to dwóch senatorów wycofało swoją poprawkę, a senator Cichoń pozostawił swoje poparcie, czyli to nie jest poprawka wycofana, Panie Senatorze.
(Głos z sali: I tak samo jest...)
(Senator Władysław Ortyl: Panie Marszałku, wszystko jest dobrze, tylko chciałem sprostować to, co pan powiedział. Bo pan powiedział, że nie ma wycofanych poprawek, a przecież w dalszym ciągu one są. Tylko o to mi chodziło, o pańską błędną wypowiedź, bo mi to zupełnie nie grało.)
(Senator Piotr Zientarski: Nie ma, bo są przejęte.)
Dobrze.
Proszę państwa, obecnie poddaję pod głosowanie wniosek pana senatora Karczewskiego o odrzucenie ustawy.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
(Rozmowy na sali)
Czy pan senator Banaś ma ściągę?
(Rozmowy na sali)
Proszę państwa, podaję wyniki: na 85 obecnych senatorów 31 głosowało za, 54 - przeciw. (Głosowanie nr 54)
Stwierdzam, że Senat ten wniosek odrzucił.
Możemy przystąpić do głosowania nad poprawkami.
Poprawka pierwsza ma na celu uściślenie definicji podmiotu tworzącego, który występuje jedynie w stosunku do podmiotu leczniczego.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
(Senator Grzegorz Banaś: Jestem za, Panie Marszałku.)
Dziękuję.
Na 85 obecnych senatorów 84 głosowało za, 1 - przeciw. (Głosowanie nr 55)
Poprawka została przyjęta.
Teraz blok poprawek mających uporządkować gramatycznie terminologię ustawy. Są to poprawki druga, szesnasta, dwudziesta szósta, trzydziesta, trzydziesta pierwsza, trzydziesta czwarta, trzydziesta piąta, trzydziesta szósta, pięćdziesiąta piąta, pięćdziesiąta szósta, sześćdziesiąta dziewiąta, siedemdziesiąta druga, siedemdziesiąta czwarta, siedemdziesiąta siódma, osiemdziesiąta, osiemdziesiąta pierwsza, osiemdziesiąta druga, osiemdziesiąta trzecia, osiemdziesiąta piąta, dziewięćdziesiąta, dziewięćdziesiąta druga, dziewięćdziesiąta siódma, sto druga i sto szósta.
Proszę państwa, głosujemy. Powiem raz jeszcze: one uporządkują gramatycznie terminologię ustawy.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
(Senator Grzegorz Banaś: Też byłem za, Panie Marszałku.)
Dziękuję.
Na 85 obecnych senatorów 32 głosowało za, 51 - przeciw, 2 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 56)
Poprawki zostały odrzucone.
Poprawka trzecia czyni podmioty lecznicze osobami zaufania publicznego.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Na 85 obecnych senatorów 10 głosowało za, 55 - przeciw, 20 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 57)
Odrzucona.
Poprawka czwarta zmierza do tego, aby do instytutów naukowo-badawczych, które są podmiotami leczniczymi, stosować przepisy ustawy o działalności medycznej dotyczące kontroli pod względem medycznym.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Na 85 obecnych senatorów wszyscy głosowali za. (Głosowanie nr 58)
Przyjęta.
Poprawka piąta zmierza do zagwarantowania, by podmioty lecznicze zapewniały równy dostęp do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, niezależnie od sytuacji materialnej obywateli.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Na 85 obecnych senatorów 32 głosowało za, 53 - przeciw. (Głosowanie nr 59)
Odrzucona.
Poprawki szósta, dwudziesta czwarta i trzydziesta trzecia mają na celu zagwarantowanie pielęgniarkom pracującym w szpitalach zatrudnienie na podstawie umowy o pracę.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Na 85 obecnych senatorów 30 głosowało za, 52 - przeciw, 3 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 60)
Odrzucone.
Poprawka siódma zmierza do doprecyzowania uregulowania dotyczącego podmiotów leczniczych w formie spółek kapitałowych, nie tylko utworzonych, lecz także prowadzonych przez Skarb Państwa, a także w zakresie rozumienia odesłania przepisu prawa upadłościowego.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Na 85 obecnych senatorów 83 głosowało za, 1 wstrzymał się od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 61)
Przyjęta.
Nad poprawkami ósmą i czterdziestą głosujemy łącznie. Poprawki powodują, że w spółce utworzonej przez Skarb Państwa lub samorząd terytorialny, prowadzącej szpital, udział Skarbu Państwa lub samorządu musi stanowić 100% kapitału założycielskiego spółki.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Na 84 obecnych senatorów 30 głosowało za, 53 - przeciw, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 62)
Odrzucone.
Poprawki dziewiąta i czterdziesta pierwsza powodują, iż w spółce utworzonej przez Skarb Państwa lub samorząd terytorialny, prowadzącej szpital, udział Skarbu Państwa lub samorządu musi stanowić co najmniej 75% kapitału założycielskiego spółki.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Na 85 obecnych senatorów 30 głosowało za, 54 - przeciw, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 63)
Odrzucone.
Poprawki dziesiąta i dwunasta znoszą możliwość tworzenia podmiotu leczniczego w formie spółki kapitałowej przez uczelnie medyczne.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Wyniki: na 85 obecnych senatorów 31 głosowało za, 53 - przeciw, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 64)
Odrzucone.
Poprawka jedenasta ma na celu uściślenie poprzez zastosowanie odpowiedniej formy gramatycznej, że akcje albo udziały może posiadać więcej niż jedna uczelnia.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Na 85 obecnych senatorów wszyscy głosowali za. (Głosowanie nr 65)
Przyjęta.
Nad poprawkami trzynastą i czterdziestą czwartą głosujemy łącznie. Poprawka trzynasta nakłada na ministra właściwego do spraw zdrowia obowiązek wyznaczenia podmiotu leczniczego, który przejmie zadania podmiotu leczniczego zlikwidowanego w wyniku upadłości. Poprawka czterdziesta czwarta nakłada na ministra właściwego do spraw zdrowia obowiązek wyznaczenia podmiotu leczniczego, który przejmie zadania podmiotu leczniczego zlikwidowanego w wyniku upadłości.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Na 85 obecnych senatorów 31 głosowało za, 53 - przeciw, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 66)
Odrzucone.
Poprawki czternasta, siedemnasta, dziewięćdziesiąta piąta i dziewięćdziesiąta szósta mają na celu połączenie opieki długoterminowej, czyli opiekuńczo-leczniczej i pielęgnacyjno-opiekuńczej w jedną, opiekuńczą, ze względu na podobieństwo kryterium kwalifikującego pacjentów do takiej opieki oraz takie same wymagania wobec świadczeniodawców realizujących świadczenia w zakresie tej opieki.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Na 85 obecnych senatorów 84 głosowało za, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 67)
Poprawki zostały przyjęte.
Poprawka piętnasta zmierza do tego, aby w trybie udzielania świadczeń ambulatoryjnych można było udzielać świadczeń z zakresu rehabilitacji leczniczej.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Na 85 obecnych senatorów 83 głosowało za, 2 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 68)
Przyjęta.
Poprawki osiemnasta i sześćdziesiąta czwarta zmierzają do zagwarantowania stosowania w podmiocie leczniczym wszystkich wyrobów odpowiadających wymogom ustawy o wyrobach medycznych. Poprawki mają zapewnić spójność z ustawą o systemie informacji zdrowia.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Na 84 obecnych senatorów wszyscy głosowali za. (Głosowanie nr 69)
Przyjęte.
Poprawki dziewiętnasta i dwudziesta trzecia uściślają wymogi dotyczące spełniania warunków do wykonywania indywidualnej praktyki lekarskiej oraz indywidualnej praktyki pielęgniarki w zakresie zakazów pozbawiających możliwości wykonywania zawodu.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Na 85 obecnych senatorów wszyscy głosowali za. (Głosowanie nr 70)
Przyjęte.
Poprawka dwudziesta podtrzymana, czyli głosujemy nad nią. Poprawka ma na celu uściślenie przepisów dotyczących wykonywania zawodu lekarza w ramach działalności leczniczej jako praktyki zawodowej.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Na 85 obecnych senatorów 31 głosowało za, 54 - przeciw. (Głosowanie nr 71)
Odrzucona.
Poprawka dwudziesta pierwsza porządkuje terminologię ustawy.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 85 obecnych senatorów wszyscy głosowali za. (Głosowanie nr 72)
Przyjęta.
Poprawka dwudziesta druga wycofana, ale przywrócona, czyli głosujemy nad nią. Poprawka ma na celu uściślenie przepisów dotyczących wykonywania zawodu pielęgniarki w ramach działalności leczniczej jako praktyki zawodowej.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 85 obecnych senatorów 33 głosowało za, 52 - przeciw. (Głosowanie nr 73)
Odrzucona.
Poprawka dwudziesta piąta zmierza do tego, aby pomieszczenia i urządzenia podmiotu wykonującego działalność leczniczą odpowiadały również wymaganiom odpowiednim do zakresu udzielanych świadczeń.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 85 obecnych senatorów wszyscy głosowali za. (Głosowanie nr 74)
Przyjęta.
Poprawki dwudziesta siódma, dziewięćdziesiąta czwarta i sto osiemnasta dotyczą obowiązkowej umowy ubezpieczenia następstw nieszczęśliwych zdarzeń medycznych. Zmierzają do ujednolicenia i zapewnienia konsekwencji uregulowań w tym zakresie, także w ustawie o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz przepisów przejściowych, a także terminu wejścia w życie ustawy.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Na 85 obecnych senatorów 84 głosowało za, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 75)
Przyjęte.
Poprawka dwudziesta ósma ma charakter uściślający.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 85 obecnych senatorów 32 głosowało za, 52 - przeciw, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 76)
Odrzucone.
Poprawka dwudziesta dziewiąta powoduje, że podmiot leczniczy spełniający przesłanki określone w ustawie - Prawo zamówień publicznych będzie mógł udzielić zamówienia w określonym zakresie świadczeń zdrowotnych osobie z właściwymi kwalifikacjami.
Obecność.
Kto za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 85 obecnych senatorów wszyscy głosowali za. (Głosowanie nr 77)
Przyjęta.
Poprawka trzydziesta druga ma charakter redakcyjny.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 85 obecnych senatorów wszyscy głosowali za. (Głosowanie nr 78)
Przyjęta.
Poprawki trzydziesta piąta i sześćdziesiąta pierwsza mają charakter porządkujący.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 85 obecnych senatorów 83 głosowało za, 2 nie głosowało. (Głosowanie nr 79)
Przyjęte.
Poprawka trzydziesta siódma powoduje, iż decyzji w sprawie kary pieniężnej za wykonywanie działalności leczniczej bez zachowania trybu określonego w ustawie nie będzie można nadać rygoru natychmiastowej wykonalności.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 85 obecnych senatorów 32 głosowało za, 52 - przeciw, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 80)
Odrzucona.
Poprawka trzydziesta ósma skreśla zbędny przepis.
Dziękuję.
Podaję wyniki: na 83 obecnych senatorów 7 głosowało za, 73 - przeciw, 3 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 81)
Odrzucona.
Poprawki trzydziesta dziewiąta i sto dziewiętnasta. Poprawka trzydziesta dziewiąta ma na celu uściślenie przepisów ustawy oraz określenie w ustawie, nie zaś w rozporządzeniu, zakresu danych zawierających znaki identyfikacyjne dla pacjentów oraz zapewnienie ochrony tych danych. Konsekwencją tego jest poprawka sto dziewiętnasta.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Na 85 obecnych senatorów 83 głosowało za, 2 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 82)
Poprawki przyjęte.
Poprawki czterdziesta druga i setna powodują, iż do podmiotu leczniczego utworzonego przez uczelnię medyczną będą miały zastosowanie zasady ogólne.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Wyniki: na 85 obecnych senatorów 32 głosowało za, 53 - przeciw.
Odrzucone. (Głosowanie nr 83)
Poprawka czterdziesta trzecia określa, na co mogą być przeznaczone przychody podmiotu leczniczego - spółki.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Na 84 obecnych senatorów 30 głosowało za, 53 - przeciw, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 84)
Poprawka odrzucona.
Poprawka czterdziesta piąta porządkuje terminologię ustawy dotyczącą pozostawania w stosunku prawnym z podmiotem leczniczym, niebędącym przedsiębiorcą przez kierownika tego podmiotu.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Na 85 obecnych senatorów 80 głosowało za, 2 - przeciw, 3 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 85)
Przyjęta.
Poprawka czterdziesta szósta wprowadza obowiązek przeprowadzania konkursu na stanowisko kierownika laboratorium w podmiocie leczniczym niebędącym przedsiębiorcą.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Na 85 obecnych senatorów 31 głosowało za, 54 - przeciw. (Głosowanie nr 86)
Odrzucona.
Poprawka czterdziesta siódma doprecyzowuje przepisy terminologii ustawy w sytuacji niewyłonienia kandydata na określone kierownicze stanowiska w podmiocie leczniczym nie będącym przedsiębiorcą.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Na 85 obecnych senatorów 83 głosowało za, 2 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 87)
Przyjęta.
Poprawka czterdziesta ósma ma na celu doprecyzowanie obowiązku kontroli w zakresie stosowania minimalnych norm zatrudnienia oraz wskazanie właściwego ministra kontrolującego określone podmioty lecznicze, a także zakresu kontroli.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Na 84 obecnych senatorów wszyscy za. (Głosowanie nr 88)
Przyjęta.
Poprawka czterdziesta dziewiąta zmierza do uściślenia uregulowania dotyczącego odpłatnych świadczeń zdrowotnych.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Na 83 obecnych senatorów 55 głosowało za, przeciw - 28. (Głosowanie nr 89)
Poprawka została przyjęta.
I to wyklucza głosowanie nad poprawką pięćdziesiątą.
Poprawka pięćdziesiąta pierwsza wprowadza zasadę, że zysk z samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej może być przeznaczony jedynie na realizację celów statutowych.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Na 82 obecnych senatorów 32 głosowało za, przeciw - 50. (Głosowanie nr 90)
Odrzucona.
Poprawki pięćdziesiąta druga i pięćdziesiąta trzecia uściślają terminologię ustawy w zakresie określenia podmiotu wykonującego działalność leczniczą oraz wprowadzają spójność używanych pojęć.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 82 obecnych senatorów wszyscy za. (Głosowanie nr 91)
Poprawki przyjęte.
Poprawki pięćdziesiąta czwarta i sto czternasta wprowadzają skrócony dobowy i tygodniowy czas pracy w komórkach organizacyjnych, między innymi radiologii, radioterapii, fizykoterapii, patomorfologii, histopatologii, cytopatologii, cytodiagnostyki.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Na 83 obecnych senatorów 32 głosowało za, przeciw - 51. (Głosowanie nr 92)
Odrzucone.
Poprawki pięćdziesiąta siódma, sześćdziesiąta, sześćdziesiąta piąta zmierzają do rozszerzenia zakresu danych wymaganych do umieszczenia we wniosku o wpis do rejestru podmiotów wykonujących działalność leczniczą oraz zharmonizowanie danych zawartych we wniosku z danymi zawartymi w rejestrze. Dotyczy to wszystkich podmiotów wykonujących działalność leczniczą, a nie tylko podmiotów leczniczych.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Na 82 obecnych senatorów wszyscy za. (Głosowanie nr 93)
Przyjęte.
Poprawka pięćdziesiąta ósma zmierza do zapewnienia synchronizacji danych zawartych we wniosku lekarza o wpis do rejestru z danymi zamieszczonymi w rejestrze.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 81 obecnych senatorów wszyscy za. (Głosowanie nr 94)
Przyjęta.
Poprawka pięćdziesiąta dziewiąta zmierza do rozszerzenia zakresu danych dotyczących pielęgniarki zamierzających wykonywać zawód w ramach działalności leczniczej oraz synchronizuje dane zawarte we wniosku o wpis do rejestru z danymi zawartymi w rejestrze.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 83 obecnych senatorów 82 głosowało za, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 95)
Przyjęta.
Poprawki sześćdziesiąta druga i sześćdziesiąta szósta mają na celu uzupełnienie i uściślenie terminologii ustawy w zakresie decyzji administracyjnych podejmowanych przez organy prowadzące rejestr podmiotów wykonujących działalność leczniczą.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 82 obecnych senatorów wszyscy za. (Głosowanie nr 96)
Przyjęte.
Poprawka sześćdziesiąta trzecia skreśla zbędny przepis.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 83 obecnych senatorów 32 głosowały za, 50 - przeciw, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 97)
Odrzucona.
Poprawka sześćdziesiąta siódma ma charakter porządkujący.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 83 obecnych senatorów 82 głosowało za, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 98)
Przyjęta.
Poprawka sześćdziesiąta ósma nadaje poprawne z punktu widzenia techniki prawodawczej brzmienie przepisowi dotyczącemu zmiany do ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 82 obecnych senatorów wszyscy za. (Głosowanie nr 99)
Przyjęta.
Poprawka siedemdziesiąta eliminuje zbędny przepis.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 83 obecnych senatorów wszyscy za. (Głosowanie nr 100)
Przyjęta.
Poprawki siedemdziesiąta pierwsza, siedemdziesiąta trzecia, siedemdziesiąta piąta, siedemdziesiąta szósta mają charakter porządkujący terminologię ustawy, dostosowują do ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym, oraz wprowadzają prawidłowy środek techniki prawodawczej.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 82 obecnych senatorów wszyscy za. (Głosowanie nr 101)
Poprawki przyjęte.
Poprawka siedemdziesiąta ósma zmierza do wprowadzenia prawidłowego z punktu widzenia zasad techniki prawodawczej przepisu w zakresie zmian do ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Na 82 obecnych senatorów wszyscy za. (Głosowanie nr 102)
Przyjęta.
Poprawka siedemdziesiąta dziewiąta zmierza do rozszerzenia możliwości zatrudniania przez lekarzy, lekarzy dentystów prowadzących indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską, grupową lub grupową specjalistyczną praktykę lekarską, innych lekarzy, lekarzy dentystów, odbywających staż podyplomowy, specjalizację lub szkolenie, w celu zapewnienia większych możliwości szkolenia w systemie kształcenia lekarzy.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 83 obecnych senatorów wszyscy za. (Głosowanie nr 103)
Przyjęta.
Poprawka osiemdziesiąta czwarta wprowadza właściwe odesłanie do ustawy o publicznej służbie krwi.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 83 obecnych senatorów wszyscy za. (Głosowanie nr 104)
Przyjęta.
Poprawka osiemdziesiąta szósta rozszerza zakres czynności diagnostyki laboratoryjnej.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 83 obecnych senatorów 31 głosowało za, przeciw - 52. (Głosowanie nr 105)
Odrzucona.
Poprawka osiemdziesiąta siódma zmierza do zapewnienia spójności ustawy o działalności leczniczej z ustawą o diagnostyce laboratoryjnej. Laboratorium nie jest podmiotem leczniczym lecz jego przedsiębiorstwem.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 82 obecnych senatorów 81 głosowało za, 1 - przeciw. (Głosowanie nr 106)
Przyjęta.
Poprawka osiemdziesiąta ósma rozszerza zakres wniosku o wpis do ewidencji laboratoryjnej o dane dotyczące wpisu do rejestru podmiotów leczniczych, kierownika laboratorium oraz osób wykonujących zawód diagnosty.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 82 obecnych senatorów 32 głosowało za, przeciw - 50. (Głosowanie nr 107)
Odrzucona.
Poprawka osiemdziesiąta dziewiąta ma charakter porządkowy.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 83 obecnych senatorów wszyscy głosowali za. (Głosowanie nr 108)
Poprawka przyjęta.
Poprawka dziewięćdziesiąta pierwsza zmierza do wprowadzenia uregulowania, zgodnie z którym kierownik podmiotu leczniczego podejmuje decyzję, czy w podmiocie należy utworzyć aptekę, czy dział farmacji szpitalnej, jeżeli szpital nie ma apteki.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 82 obecnych senatorów 52 głosowało za, 29 - przeciw, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 109)
Poprawka przyjęta.
Poprawka dziewięćdziesiąta trzecia zmierza do uporządkowania stanu prawnego w zakresie dostosowania zmian do ustawy o podatku od towarów i usług, wprowadzanych ustawą o działalności leczniczej i ustawą z dnia 11 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy - Prawo o miarach.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Na 83 obecnych senatorów 81 głosowało za, 2 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 110)
Poprawka przyjęta.
Poprawka dziewięćdziesiąta ósma precyzuje odesłanie w ustawie o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych do ustawy o działalności leczniczej.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 83 obecnych senatorów wszyscy głosowali za. (Głosowanie nr 111)
Poprawka przyjęta.
Poprawki dziewięćdziesiąta dziewiąta i sto dziewiąta zmierzają do zapewnienia zgodności stanu prawnego w zakresie ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym wprowadzanych przez ustawę o działalności leczniczej oraz zmianę ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym przyjętą w marcu bieżącego roku.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 83 obecnych senatorów wszyscy głosowali za. (Głosowanie nr 112)
Poprawki przyjęte.
Poprawka sto pierwsza ma na celu umożliwienie uczestniczenia w sprawowaniu opieki zdrowotnej również doktorantom uczelni medycznych.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 83 obecnych senatorów 31 głosowało za, 51 - przeciw, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 113)
Odrzucona.
Poprawki sto trzecia, sto czwarta, sto piąta, sto ósma zmierzają do prawidłowego sformułowania odesłania.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 82 obecnych senatorów wszyscy głosowali za. (Głosowanie nr 114)
Poprawki przyjęte.
Poprawka sto siódma zmierza do wprowadzenia prawidłowego pojęcia.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 80 obecnych senatorów 79 głosowało za, 1 - przeciw. (Głosowanie nr 115)
Poprawka przyjęta.
Poprawka sto dziesiąta zmierza do tego, aby program dostosowania podmiotu leczniczego do wymagań określonych w ustawie opiniowany był przez Państwową Inspekcję Sanitarną.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 83 obecnych senatorów wszyscy głosowali za. (Głosowanie nr 116)
Przyjęta.
Poprawka sto jedenasta wprowadza przepis przejściowy, który pozwoli na dostosowanie się praktyk zawodowych do nowej sytuacji prawnej.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 83 obecnych senatorów wszyscy głosowali za. (Głosowanie nr 117)
Przyjęta.
Poprawka sto dwunasta dodaje przepis przejściowy dotyczący umów OC, określający termin ważności dotychczasowych umów na 31 grudnia 2012 r.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 82 obecnych senatorów wszyscy głosowali za. (Głosowanie nr 118)
Poprawka sto dwunasta została przyjęta, co wyklucza poprawkę sto trzynastą.
Poprawka sto piętnasta ma na celu wydłużenie okresu przejściowego w zakresie skróconego czasu pracy dla określonych podmiotów.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Na 83 obecnych senatorów wszyscy głosowali za. (Głosowanie nr 119)
Przyjęta.
Wyklucza to następną poprawkę, sto szesnastą.
Poprawka sto siedemnasta ma charakter precyzujący.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 83 obecnych senatorów wszyscy głosowali za. (Głosowanie nr 120)
Przyjęta.
Poprawka sto dwudziesta ma charakter redakcyjny.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 83 obecnych senatorów 82 głosowało za, 1 - przeciw. (Głosowanie nr 121)
Przyjęta.
I poprawka sto dwudziesta pierwsza. Wydłuża ona vacatio legis do 1 lipca 2011 r.
Obecność.
Za?
Przeciw?
Wstrzymanie się?
Dziękuję.
Na 83 obecnych senatorów wszyscy głosowali za. (Głosowanie nr 122)
Poprawka została przyjęta, co wyklucza następną poprawkę.
Proszę państwa, przystępujemy zatem do głosowania nad podjęciem uchwały w sprawie ustawy w całości, ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek.
Wysoki Senacie, obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Podaję wyniki: na 82 obecnych senatorów 50 głosowało za, 31 - przeciw, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 123)
Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o działalności leczniczej. (Oklaski)
Proszę senatorów sprawozdawców o reprezentowanie Senatu w toku rozpatrywania ustawy przez komisje sejmowe.
Porządek został wyczerpany.
Teraz oświadczenia senatorów poza porządkiem obrad.
Pani marszałek proszona jest tutaj...
(Przewodnictwo obrad obejmuje wicemarszałek Grażyna Sztark)
Wicemarszałek Grażyna Sztark:
Przystępujemy do oświadczeń senatorów poza porządkiem obrad.
Informuję państwa senatorów, że oświadczenia złożone do protokołu zostaną zamieszczone w urzędowej wersji sprawozdania stenograficznego.
Oświadczenia nie mogą trwać dłużej niż pięć minut. Przedmiotem oświadczenia mogą być sprawy związane z wykonywaniem mandatu, przy czym nie może ono dotyczyć spraw będących przedmiotem porządku obrad bieżącego porządzenia Senatu.
Marszałek odmówi przyjęcia niewygłoszonych oświadczeń, których treści nie można ustalić lub których wygłoszenie przez senatora nie było możliwe w przysługującym mu na to czasie, czyli w ciągu pięciu minut.
Nad oświadczeniem senatorskim nie przeprowadza się dyskusji.
Czy ktoś z państwa senatorów chce zabrać głos?
Bardzo proszę, pan senator Tadeusz Skorupa. Zapraszam serdecznie.
Senator Tadeusz Skorupa:
Pani Marszałek! Wysoka Izbo!
Oświadczenie kieruję do prezesa Rady Ministrów Donalda Tuska oraz do ministra finansów Jana Vincenta-Rostowskiego.
W związku z informacjami na temat prawie 139 ton złota zrabowanych Polsce przez Niemców, hitlerowców podczas II wojny światowej, a następnie odzyskanego i na mocy decyzji rządów Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Francji zdeponowanego, czyli złożonego na przechowanie, w Bank of England w Londynie, złota, które w myśl prawa międzynarodowego winno wrócić do Polski, zwracam się z prośbą o udzielenie wyczerpujących odpowiedzi na następujące pytania.
Czy podjęto działania mające na celu uzyskanie informacji o tym, co dzieje się z tą własnością Polski, wartą około 14 miliardów zł?
Czy podjęto działania zmierzające do sprowadzenia złota z powrotem do Polski, której jest własnością i do której w myśl prawa międzynarodowego powinno powrócić?
Czy znana jest wysokość odsetek i zysków z operacji finansowych, które były przeprowadzone z wykorzystaniem tego złota? Przywołane odsetki i zyski wielokrotnie przekraczają wartość depozytu, czyli około 14 miliardów zł.
Czy wiadomo, co stało się z wywiezionymi z Polski dewizami i kosztownościami zabranymi z polskich sejfów bankowych?
Restytucja złota to nieuregulowana dotychczas sprawa związana z odszkodowaniami wojennymi. Zgodnie z prawem międzynarodowym roszczenia państwa poszkodowanego o odszkodowania wojenne, podobnie jak zbrodnie wojenne, nie ulegają przedawnieniu. Zasadność polskich roszczeń potwierdziła powołana 27 września 1946 r. przez rządy USA, Wielkiej Brytanii i Francji specjalna komisja pod nazwą: Komisja Trójstronna dla Restytucji Złota Monetarnego z siedzibą w Brukseli. Powstała ona w efekcie odbytej na przełomie listopada i grudnia 1945 r. w Paryżu konferencji reparacyjnej poświęconej problemowi odszkodowań od Niemiec. Na mocy postanowień tej komisji utworzono fundusz - pulę, z tego funduszu nastąpić miał przydział złota proporcjonalny do strat poniesionych w związku z grabieżami i zaborem mienia, których dopuściły się Niemcy w okresie II wojny światowej. Straty materialne poniesione przez Polskę powojenne Ministerstwo Administracji Publicznej oszacowało na bilion dolarów, co stanowi 38% stanu z roku 1939. Ich częścią jest prawie 139 ton złota zrabowanego przez Niemców w czasie II wojny światowej, zdeponowane od 1948 r. w Bank of England w Londynie.
6 lipca 1949 r. Polska przystąpiła do trzeciej części aktu końcowego paryskiej konferencji reparacyjnej, na mocy której trzy kraje jako koalicjanci - USA, Wielka Brytania oraz Francja - są uprawnione i obowiązane do rozdziału odzyskanego złota. Poszczególne państwa zostały w tym akcie zobligowane do przekazania prawdziwych i szczegółowych danych dotyczących strat złota zagrabionego lub wywiezionego do Niemiec - pkt E. Polska także otrzymała kwestionariusz opracowany przez komisję trójstronną, którym dysponuje obecnie rząd Rzeczypospolitej Polskiej.
Przystąpienie Polski do wymienionego aktu świadczy o wiedzy o istnieniu przedmiotowego roszczenia i podjęciu dążeń zmierzających do odzyskania depozytu. Istnienie takiego zobowiązania potwierdził również 5 listopada 2005 r. w audycji "Rozmowy niedokończone" wyemitowanej przez Telewizję "Trwam" ówczesny prezes Rady Ministrów Kazimierz Marcinkiewicz. Pisma w tej sprawie były kierowane do prezesa Rady Ministrów Donalda Tuska oraz do Lecha Kaczyńskiego, ówczesnego prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Nie uzyskano do tej pory żadnej odpowiedzi poza stwierdzeniem: Kancelaria Prezesa Rady Ministrów nie może ustosunkować się do zawartych uwag i sugestii.
Przedmiotowa sprawa dotyczy uznanego przez rządy USA, Wielkiej Brytanii i Francji roszczenia Polski o restytucję prawie 139 ton złota zrabowanego w okresie II wojny światowej. Wartość złota sięga olbrzymiej kwoty - około 14 miliardów zł. Należne Polsce odsetki i zyski związane z operacjami dokonywanymi z wykorzystaniem przedmiotowego depozytu będą wielokrotnie wyższe. Dążenie do sprowadzenia przedmiotowego depozytu do Polski leżą w polskim interesie narodowym, zatem podjęcie tych kroków to uznany prawem międzynarodowym obowiązek władz Rzeczypospolitej Polskiej.
Bardzo proszę pana premiera oraz pana ministra o udzielenie szczegółowych, wyczerpujących odpowiedzi na zadane w związku z tą sprawą pytania. Dziękuję.
Wicemarszałek Grażyna Sztark:
Dziękuję bardzo.
Panie Senatorze, przekroczył pan czas, ale ze względu na późną porę...
(Głos z sali: Rozgadał się.)
Tak, rozgadał się pan bardzo. Ale widziałam, że na kartce już niewiele pozostało do odczytania, w związku z tym...
(Senator Stanisław Gogacz: W takich sprawach można przedłużyć.)
Tak, ale przypominam o regulaminowym czasie - pięć minut.
Zapraszam pana senatora Piotrowicza. Proszę uprzejmie.
Senator Stanisław Piotrowicz:
Dziękuję bardzo, Pani Marszałek.
Swoje wystąpienie kieruję do pana Andrzeja Kraszewskiego, ministra środowiska.
Mieszkańcy miasta Bochni zaalarmowali mnie informacjami o nierozważnych decyzjach władz miasta, brutalnie ingerujących w środowisko przyrodnicze.
Bochnia, stare solne miasto, położone jest w dolinie, otoczone - jak Rzym - siedmioma wzgórzami. Na zboczu jednego z tych wzniesień, Uzborni, od strony północnej przeszło sto lat temu mieszkańcy Bochni społecznie posadzili las. Dziś jest to już stary las iglasto-liściasty. Spacerujący przez ten lasek ludzie przez lata wydeptali ścieżki i dróżki. Pięciusetmetrową alejkę na szczycie wzniesienia obsadzono akacjami. Jest to wspaniałe miejsce do spacerów i wypoczynku. Tylko ta alejka jest prostą drogą, po której nie trzeba schodzić w dół, by znów wspinać się stromo pod górę, i dlatego tak licznie, bez względu na porę roku, spacerują po niej ludzie starsi, matki z wózkami, a także bezpiecznie biegają maluchy. Tu starsi i młodzi rekreacyjnie biegają i uprawiają nordic walking. W lecie pod konarami drzew panuje cudowny chłód, a zimą przez bezlistne gałęzie przedziera się południowe słońce.
(Senator Stanisław Bisztyga: To poemat jakiś.)
(Senator Piotr Gruszczyński: Pięknie, pięknie.)
(Senator Tadeusz Skorupa: Romantycznie.)
Jest to również miejsce widokowe, bo o to w tym chodzi. Od północnej strony rozciąga się panorama starej części miasta, zaś po południowej można podziwiać następne lesiste wzgórze - Kolanów.
Niestety, w ostatnim czasie włodarze naszego miasta zdecydowali o zniszczeniu tego miejsca. Postanowiono zagospodarować teren kosztem wspomnianej alejki i przyległego terenu, tworząc park rodzinny. Ale czyż do tej pory nie jest on rodzinny? Według planu ma tam powstać kilka boisk sportowych, kortów tenisowych, punktów gastronomicznych. W tym celu trzeba wyciąć duże drzewa - już je wyznaczono - zrównać teren, nadsypać ziemi. Aby te obiekty mogły istnieć, zaplanowano dojazdy i parkingi z różnych stron lasu. Wszystko kosztem drzew.
Nasuwa się pytanie: kto w lesie buduje boiska i dlaczego? Tu nie ma równego terenu, to szczyt góry! Przecież przychodząc grać w piłkę, nie nastawiamy się na obserwację terenu. Takie obiekty, owszem, są potrzebne, ale nie kosztem zieleni. Są przecież w Bochni inne tereny do zagospodarowania.
Kiedyś już próbowano lasek zagospodarować. W środku lasku była studnia, z niej sączyła się woda, a na mokradłach rosły kaczeńce. Wówczas ktoś z władz wpadł na pomysł wybudowania z serca lasku aż do potoku Babica betonowego kanału - szerokiego koryta, głębokiego miejscami na dwa metry. Studnię zasypano, woda uciekła, kaczeńców nie ma, a beton pozostał i straszy. Wtedy też zabrano dzieciom bezpieczną łączkę do zjeżdżania na sankach czy nartach i wybudowano amfiteatr. Była jedna impreza - otwarcia. I koniec. Dzieci nie mają górki do zjeżdżania, za to nietrzeźwi mają miejsce na schadzki. Wokół pojawiły się butelki i śmieci, aż w końcu ławki zgniły. Dziś w tym samym miejscu, u stóp zbiorowej mogiły pięćdziesięciu dwóch Bochnian rozstrzelanych przez hitlerowców, ponownie zaplanowano amfiteatr - jakby nie wyciągnięto wniosków z przeszłości.
I jeszcze jedno. Czy ktoś wziął pod uwagę to, że w tym miejscu tętni życie leśne? Rozbrzmiewa świergot ptaków - zarówno tych małych, pospolitych, jak i rzadkich okazów, na przykład zielonych i czarnych dzięciołów - ale żyją tam również duże, łowne ptaki, w dziuplach i budkach jest wiele miejsc lęgowych.
Nie chodzi o to, by nie zadbać o lasek Uzbornia - owszem, jak najbardziej trzeba to zrobić. Można poprawić alejki, pobudować altanki, postawić ławeczki. Bo dziś nawet o ławkę trudno, a na odcinku 500 m. są zaledwie dwa kosze na śmieci. Należałoby też poprawić gospodarkę drzewną - spróchniałe drzewa wyciąć, otoczyć pielęgnacją młode.
Pytam: dlaczego odpowiednie instytucje tak łatwo zgodziły się na zniszczenie przyrody? A co będzie, jeżeli obiekty nie powstaną, a drzewa i tak zostaną wycięte? Albo jeśli powstaną, ale nie wystarczy funduszy na ich utrzymanie i będą niszczeć i straszyć? To możliwe, skoro dziś nie ma pieniędzy na uporządkowanie lasku, uprzątnięcie śmieci. Zachodzi też obawa, że te przedsięwzięcia mogą stanowić otwarcie furtki, aby w przyszłości tę bardzo cenną ze względu położenie ziemię, własność wszystkich mieszkańców, przekazywać w ręce prywatne, a być może nawet przeznaczyć te tereny rekreacyjne pod zabudowę. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Grażyna Sztark:
Dziękuję bardzo.
Zmieścił się pan w czasie regulaminowym. Przepięknie zabrzmiało, jak "Nad Niemnem" Orzeszkowej. Prawda?
(Senator Stanisław Gogacz: Tak pięknie, a jest po godzinie 22.00.)
Tak tuż przed snem przyda nam się troszeczkę powrotu do czasów romantyzmu.
Zapraszam pana senatora Gogacza i również przypominam...
(Senator Stanisław Gogacz: Liczymy od 22.50, tak?)
Dobrze, doliczamy tę minutę. Proszę uprzejmie. Zaczynamy. Start!
Senator Stanisław Gogacz:
Pani Marszałek! Panie i Panowie Senatorowie!
Chciałbym wygłosić oświadczenie senatorskie dla uczczenia siedemdziesiątej rocznicy śmierci generała dywizji Franciszka Kleeberga, dowódcy Samodzielnej Grupy Operacyjnej "Polesie", dowodzącego w ostatniej bitwie wojny obronnej 1939 r., stoczonej w dniach od 1 do 5 października 1939 r. pod Kockiem, Serokomlą i Wolą Gułowską z niemiecką 13. Dywizją Piechoty Zmotoryzowanej.
(Senator Tadeusz Skorupa: Wolniej!)
(Wesołość na sali)
W dniu 5 kwietnia bieżącego roku minie siedemdziesiąta rocznica śmierci generała dywizji Franciszka Kleeberga, uczestnika pierwszej wojny światowej, wojny polsko-bolszewickiej i niezłomnego dowódcy ostatniej bitwy wojny obronnej w 1939 r. Jego zasługi wojenne dla odzyskania i obrony niepodległości ojczyzny sprawiły, że ma on szczególne miejsce w panteonie bohaterów narodowych. Generał Kleeberg to człowiek, żołnierz i wódz o wyjątkowych cnotach i cechach charakteru oraz gruntownej wiedzy wojskowej, rozwadze i męstwie. Jako dowódca dużych jednostek...
(Wicemarszałek Grażyna Sztark: Panie Senatorze, dodam czas, bo dla upamiętnienia takiego bohatera warto... W związku z tym można w wolniejszym tempie...)
Tak... Bo szkoda byłoby, gdybym nie zdążył...
(Wicemarszałek Grażyna Sztark: Absolutnie.)
Dobrze. Dziękuję bardzo, Pani Marszałek.
Jako dowódca dużych jednostek i różnorodnych formacji zbrojnych posiadał doskonałe przygotowanie teoretyczne i praktyczną znajomość wojennego rzemiosła. Zdobywał ją w Wojskowej Akademii Technicznej w Wiedniu i w Wyższej Szkole Wojennej w Paryżu oraz podczas pierwszej wojny światowej w armii austriackiej, w Legionach Polskich i w wojnie polsko-bolszewickiej. Posiadał również nieprzeciętne zdolności, talent i zdecydowanie, tak niezbędne w dowodzeniu dużymi, różnorodnymi rodzajami formacji zbrojnych, a ponadto życzliwy stosunek do żołnierzy oraz rozwagę i głębokie poczucie odpowiedzialności za podległych mu ludzi i ich życie.
Uchodził za wzór wysokiej kultury osobistej o wybitnej umysłowości. Powszechnie lubiany i szanowany cieszył się ogromnym autorytetem wśród oficerów oraz uznaniem. Nade wszystko jednak, podobnie jak zdecydowana większość jego pokolenia, był prawdziwie wielkim Polakiem patriotą, bez reszty oddanym służbie dla ojczyzny. Zasługi wojenne oraz rzetelne wykształcenie wojskowe sprawiły, że szybko awansował i otrzymał wysokie odznaczenia bojowe polskie i francuskie, w 1928 r. został mianowany generałem brygady, zaś pośmiertnie w 1947 r. - generałem dywizji.
Wybuch wojny 1 września 1939 r. zastał go w Brześciu, gdzie był dowódcą Okręgu Korpusu Nr IX. Tu naczelny wódz Edward Rydz-Śmigły wyznaczył mu zadanie bojowe: zabezpieczenie od wschodu wycofujących się na południe armii polskich na przyczółek rumuński. Z pozostałych do jego dyspozycji i rozproszonych oddziałów oraz grup żołnierzy z rozbitych jednostek utworzył Grupę Operacyjną "Polesie", do której dołączyli pod jego rozkazy inni dowódcy ze swoimi wojskami, którzy nie pogodzili się z klęską i chcieli walczyć do końca, aby, jak ich dowódca, bronić honor polskiego żołnierza i dochować wierności ojczyźnie.
Kiedy 17 września 1939 r. wojska sowieckie, łamiąc brutalnie pakt o nieagresji i trzy inne układy międzynarodowe, przekroczyły wschodnią granicę Polski, a prezydent, rząd i naczelny wódz opuścili z 17 na 18 września kraj, zmieniła się radykalnie sytuacja polityczna i strategiczna. Po walkach na Polesiu w dniach 14-17 września w rejonie Brześcia z niemiecką 3. Dywizją Pancerną i w rejonie Kobrynia z 20. Dywizją Piechoty Zmotoryzowanej generał organizuje wycofanie wojska na południe, a gdy staje się to niemożliwe, postanawia iść na odsiecz walczącej Warszawie, przeprawiając się na zachodni brzeg Bugu.
Główną formacją, która oparła się dezorganizacji i działała planowo, były wojska Grupy Operacyjnej "Polesie" dowodzone przez generała Franciszka Kleeberga. W Adampolu koło Włodawy jako suweren II Rzeczypospolitej wydaje swoje słynne rozkazy, było to 27 września 1939 r., powołuje władze administracyjne i organizuje swoje wojska w Samodzielną Grupę Operacyjną "Polesie".
Na wieść o tym, że Warszawa skapitulowała, generał Kleeberg postanawia uderzyć na Stawy koło Dęblina, aby tam uzupełnić amunicję, i przedrzeć się w Góry Świętokrzyskie. W marszu na zachód wojska Samodzielnej Grupy Operacyjnej "Polesie" starły się z niemieckimi oddziałami rozpoznawczymi 13. Dywizji Piechoty Zmotoryzowanej. Rozpoczęła się ostatnia bitwa wojny obronnej II Rzeczypospolitej, trwająca, z woli dowódcy i w wyniku determinacji żołnierzy, do 5 października 1939 r., stoczona na polach Kocka, Serokomli, Adamowa i Woli Gułowskiej. Bitwa paradoksalna, w której zwycięzca kapituluje przed pobitym wrogiem z powodu wyczerpania amunicji, zniszczenia części sprzętu wojennego oraz braku środków opatrunkowych i żywności. Żołnierzom zagrażało także uderzenie nadciągającej od zachodu 29. Dywizji Piechoty Zmotoryzowanej. W tej sytuacji generał Kleeberg na odprawie dowódców wieczorem 5 października podjął decyzję o przerwaniu walki i rozpoczęciu rozmów kapitulacyjnych, do których doszło 6 października.
W ostatnim rozkazie generał Kleeberg podziękował swoim żołnierzom za hart ducha i odwagę, za dochowanie wierności ojczyźnie do końca, za męstwo i karność, a zakończył słowami: "Wiem, że staniecie, gdy zajdzie potrzeba. Jeszcze Polska nie zginęła i nie zginie".
Po podpisaniu aktu kapitulacji generał trafił wraz ze swoimi żołnierzami do niewoli niemieckiej. Więziony był z innymi polskimi generałami w zamku twierdzy Koenigstein. Schorowany zmarł 5 kwietnia 1941 r. w wieku pięćdziesięciu trzech lat i został pochowany na cmentarzu Neustadt w Dreźnie. Po trzydziestu latach jego doczesne szczątki wróciły do kraju i 5 października 1969 r. spoczęły na cmentarzu wojennym w Kocku wśród osiemdziesięciu dwóch mogił żołnierzy Samodzielnej Grupy Operacyjnej "Polesie".
Jeszcze dwa zdania. Chciałbym wyrazić szacunek i wiele wdzięczności dla władz oraz mieszkańców ziemi lubartowskiej, w tym szczególnie Adamowa, Kocka, Woli Gułowskiej i Serokomli, za podtrzymywanie pamięci o generale i jego żołnierzach. Niech pamięć o generale Franciszku Kleebergu i jego żołnierzach wiecznie trwa! Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Grażyna Sztark:
Dziękuję bardzo.
Pozostali senatorowie na pewno chętnie przyłączyliby się do tego oświadczenia. Dziękujemy bardzo.
Bardzo proszę, pan senator Marek Konopka.
Senator Marek Konopka:
Dziękuję serdecznie, Szanowna Pani Marszałek.
(Wicemarszałek Grażyna Sztark: A przygotowuje się pan senator Cichoń.)
Pani Senator! Panowie Senatorowie!
Ja chciałbym w imieniu własnym, ale również pana senatora Piotra Gruszczyńskiego, wielkiego przyjaciela Mazur, skierować oświadczenie do ministra infrastruktury Cezarego Grabarczyka.
Szanowny Panie Ministrze, w imieniu naszym, w imieniu wójta i mieszkańców gminy Banie Mazurskie, chcielibyśmy zwrócić się z prośbą o ponowne rozważenie decyzji w sprawie likwidacji jedynego urzędu pocztowego w tej gminie. Gmina Banie Mazurskie jest nieliczną gminą położoną na rozległym terytorium, gminą o skromnym budżecie i wysokim bezrobociu. Likwidacja jedynego w gminie urzędu pocztowego zdecydowanie utrudni mieszkańcom codzienne funkcjonowanie. Wierzę, że pan minister we współpracy ze swoimi pracownikami ponownie przeanalizuje tę decyzję i urząd pocztowy w Baniach Mazurskich pozostanie. Dziękuję bardzo.
(Oklaski)
Wicemarszałek Grażyna Sztark:
O, proszę bardzo. Przyjaciel Mazur...
Dziękuję bardzo. Trzymamy kciuki.
I teraz prosimy pana senatora Cichonia.
Mam pytanie: czy jeszcze ktoś z panów senatorów zapisze się do głosu? Nie widzę chętnych. Myślałam, że może pan senator Bisztyga, ale...
(Senator Stanisław Bisztyga: Ja tradycyjnie do protokołu...)
Bardzo proszę.
(Senator Zbigniew Cichoń: Pan senator Bisztyga tradycyjnie do protokołu. Tak?)
Tak jest.
(Senator Zbigniew Cichoń: Jedno oświadczenie czy więcej?)
(Wesołość na sali)
Senator Zbigniew Cichoń:
Ja tylko jedno, ale wygłaszam...
Pani Marszałek! Wysoka Izbo!
Ja chciałbym zwrócić się do ministra infrastruktury w sprawie bardzo bolesnej, dotyczącej głównie starszych mieszkańców miasta Krakowa. Otóż doszło do takiej sytuacji, że w centrum Krakowa, zamieszkiwanym tradycyjnie przez krakowską inteligencję, w tej chwili już wiekową, która otrzymuje emerytury niejednokrotnie dosyć niskie... Rada miasta ustaliła tak wysokie kwoty czynszu, że są to wydatki nie do uniesienia w skali miesięcznej przez tych starszych ludzi. W związku z tym apeluję, aby podjąć takie działania ustawodawcze, które by przywróciły rozwiązania prawne podobne do tych, które kiedyś istniały. Istniał kiedyś tak zwany czynsz regulowany, ustalało się wysokość tego czynszu na poziomie lekko przekraczającym koszty utrzymania substancji mieszkaniowej. Uchwalanie w tej chwili czynszów w takiej wysokości, że przychodzi tym starszym ludziom płacić miesięcznie po 900 zł, 1 tysiąc zł i więcej, powoduje... Praktycznie rzecz biorąc, czasami muszą oni przeznaczać gros swoich emerytur - a niejednokrotnie ten koszt przewyższa wysokość ich emerytur - na pokrycie kosztów czynszu.
Uważam, że jest to sytuacja wręcz nieludzka, zmuszająca częstokroć starszych ludzi do poszukiwania innych lokali mieszkalnych, bo nie są po prostu wypłacalni. Należałoby temu stanowczo zapobiec. Atmosferę Krakowa, zwłaszcza centrum tego miasta, tworzą nie tylko piękna architektura i różne instytucje, ale przede wszystkim ludzie, którzy w centrum Krakowa zamieszkują, którzy są ludźmi ogromnej kultury i tworzą niepowtarzalną atmosferę tego miejsca. Wreszcie względy natury czysto humanitarnej wskazują na to, że starych drzew nie należy przesadzać. Niech ci ludzie dożywają tam swoich sędziwych lat życia w spokoju, mając godną zapłatę za te lata pracy dla kultury, dla środowiska krakowskiego.
Myślę zresztą, że taki problem nie dotyczy tylko Krakowa, ale większości dużych miast. Dochodzi do sytuacji, że starsi ludzie nie są w stanie pokrywać kosztów czynszu, które są horrendalnie wysokie. I jest to ogromna krzywda dla tych ludzi, bynajmniej nie przez nich zawiniona, bo są to ludzie, którzy pracowali w minionym okresie, którzy często tworzyli kulturę, kształcili pokolenia młodzieży akademickiej. I teraz na stare lata przychodzi im zastanawiać się, jak związać koniec z końcem. Dlatego zwracam się do ministra infrastruktury o ewentualne podjęcie inicjatywy ustawodawczej, która by tej bolączce zaradziła. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Grażyna Sztark:
Dziękuję bardzo.
Informuję, że protokół siedemdziesiątego trzeciego posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej siódmej kadencji zostanie udostępniony senatorom w terminie trzydziestu dni po posiedzeniu Senatu w Biurze Prac Senackich, pokój nr 255.
Zamykam siedemdziesiąte trzecie posiedzenie Senatu Rzeczypospolitej Polskiej siódmej kadencji.
(Wicemarszałek trzykrotnie uderza laską marszałkowską)
Dziękuję bardzo panom senatorom, którzy zechcieli pozostać na sali. Dziękuję państwu z sekretariatu za pomoc, panom kamerzystom i Straży Marszałkowskiej za pomoc i wsparcie. Dziękujemy bardzo i życzymy dobrej nocy.
(Koniec posiedzenia o godzinie 23 minut 01)
Przemówienie senatora Tadeusza Skorupy
w dyskusji nad punktem piętnastym porządku obrad
Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
Zmiany, które omawiamy obecnie, dotyczą przepisów prawnych regulujących sytuację sołtysów. Przepisy te budzą wiele wątpliwości w doktrynie prawnej i nie zawsze przyczyniają się do lepszego funkcjonowania sołtysów i sołectw, a tym samym do podniesienia poziomu życia ich mieszkańców. A chodzi tu o jedno z najważniejszych zadań władz publicznych, istniejących po to, by służyć mieszkańcom.
Nowelizacja przepisów mogłaby przyczynić się do polepszenia tego stanu rzeczy. Wymagają jej następujące obszary: funkcjonowanie funduszy sołeckich, forma zatrudnienia sołtysów, forma prawna rad sołeckich, przywrócenie samorządom sołeckim kontroli nad składnikami mienia Skarbu Państwa.
W związku z przedmiotowymi zagadnieniami powstał projekt ustawy o zmianie ustawy o funduszu sołeckim oraz niektórych innych ustaw. Projekt ten przewiduje zmiany w kilku obszarach. Nastąpiłaby modyfikacja regulacji prawnych, które w dotychczasowej praktyce funkcjonowania funduszu sołeckiego okazały się nieprecyzyjne lub kłopotliwe. Zmiany dotyczą też utworzenia systemu wsparcia eksperckiego sołectw, które zamierzają skorzystać z funduszu sołeckiego, a także wzmocnienia pozycji ustrojowej jednostek pomocniczych.
Poprawa warunków życia mieszkańców to jedno z najważniejszych zadań stojących przed władzami publicznymi. By zadanie to mogło być należycie realizowane, niezbędne są uregulowania prawne zapewniające efektywne funkcjonowanie funduszy sołeckich - funduszy wyodrębnionych z budżetu gminy z przeznaczeniem na poprawę warunków życia mieszkańców. Realizacja tego celu napotyka na trudności spowodowane mankamentami obecnie obowiązujących przepisów prawnych oraz niezgodną z wolą ustawodawcy interpretacją niejasnych uregulowań.
Niejasności owe zaczynają się już od najbardziej fundamentalnej kwestii, czyli istnienia funduszu w sołectwach. Zgodnie z dotychczasowym brzmieniem art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 10 lutego 2009 r. o funduszu sołeckim jego powołanie uzależnione jest od podjęcia przez radę gminy uchwały o wyodrębnieniu w budżecie gminy środków stanowiących fundusz sołecki. Uchwała ta ma być podjęta do 31 marca roku poprzedzającego rok budżetowy, w którym fundusz ma istnieć. Część rad gmin w oparciu o powołany przepis wyinterpretowuje domniemanie nietworzenia funduszu w przypadku niedotrzymania terminu. By uniknąć tej sytuacji i nie dopuścić do pozbawienia mieszkańców sołectwa funduszu, proponuje się, by uchwała podjęta po 31 marca była stosowana do kolejnego, drugiego roku budżetowego po roku, w którym uchwała została podjęta.
Drugi problem, który wiąże się z omawianym przepisem prawnym, to konieczność podejmowania przez radę gminy - kiedy już uchwała zapadnie i fundusz powstanie - uchwały o wyodrębnieniu w budżecie gminy środków stanowiących fundusz sołecki co roku. Konieczność taka w sytuacji, kiedy gmina chce wprowadzić funkcjonowanie funduszu sołeckiego na swoim terenie na stałe, jest z pewnością rozwiązaniem mniej efektywnym niż postulowana w projekcie nowelizacji zmiana polegająca na tym, by przedmiotowa uchwała miała charakter permanentny, czyli obowiązywałaby do czasu podjęcia uchwały w brzmieniu odmiennym.
W obecnym stanie prawnym możliwe jest zwiększenie środków funduszu sołeckiego ponad limit określony w art. 2 ust. 1 ustawy o funduszu sołeckim, co w obliczu sytuacji sołectw najbiedniejszych gmin jest istotną możliwością. Wątpliwości w doktrynie budzi jednak kwestia terminu i trybu, w jakich zwiększenie środków funduszu miałoby następować, konieczne jest zatem określenie ostrych, niebudzących wątpliwości uregulowań.
Projekt ustawy o funduszu sołeckim zawiera propozycje uregulowania tych kwestii. Po pierwsze, 31 lipca roku poprzedzającego rok budżetowy, w którym uchwała miałaby obowiązywać, określono jako termin uchwalenia uchwały o wyodrębnieniu w budżecie gminy środków stanowiących fundusz sołecki; termin ten pokrywa się z przekazaniem sołtysom informacji o środkach przysługujących danemu sołectwu. Po drugie, określono algorytm wyliczania owych dodatkowych środków przypadających poszczególnym sołectwom.
Wątpliwości w orzecznictwie budzi również kwestia zależności pomiędzy utworzeniem funduszu sołeckiego a możliwością stworzenia równoległego, alternatywnego sposobu przydzielania środków. Czy w związku z tym, że powstał fundusz sołecki, możliwość ta jest wyłączona, czy też nie? Projekt zawiera propozycję dodania art. 1 ust. 1a, który przesądzi jednoznacznie, że utworzenie funduszu nie wyłącza możliwości przekazania sołectwom środków budżetowych na innych zasadach ustalonych przez radę gminy.
Nie jest jasne, czy sołectwo może wystąpić o zmianę przedsięwzięć przewidzianych do realizacji w ramach funduszu sołeckiego. Jest to istotny problem, czy to jeśli chodzi o uzyskanie oszczędności, czy to w kwestii następczej niemożliwości zrealizowania któregoś z przedsięwzięć. Wyraźne przyznanie sołectwu możliwości występowania o te zmiany jest, ze względu na cele, którym ma ono służyć, ze wszech miar wskazane.
Oprócz zmian, które niewątpliwie przyczynią się do polepszenia funkcjonowania sołectwa, projekt zawiera propozycje zmian, które niekoniecznie mogą temu celowi się przysłużyć. Chybiony wydaje się pomysł, aby nowelizować art. 4 ust. 2 ustawy dotyczący wniosku o sposób przeznaczenia środków z funduszu sołeckiego, wniosku, który warunkuje przyznanie w danym roku środków z tego funduszu. Jest on składany przez sołectwo do wójta czy też burmistrza, prezydenta miasta po uprzednim uchwaleniu przez zebranie wiejskie. Art. 4 ust. 2 wymienia katalog podmiotów uprawnionych do zainicjowania tego wniosku. W obecnym stanie prawnym są to: sołtys, rada sołecka lub co najmniej piętnastu pełnoletnich mieszkańców sołectwa. Projekt zawiera propozycję skreślenia z wymienionego katalogu rady sołeckiej jako podmiotu będącego tylko organem doradczym wójta. Postulat ten nie jest zmianą zmierzającą w dobrym kierunku. Rada sołecka, wybierana przez stałych mieszkańców sołectwa, mogłaby być organem skutecznie reprezentującym ich interesy. Aby mogło tak być, niezbędne jest jednak wyposażenie jej w stosowne kompetencje i stworzenie realnych możliwości działania. Dziś organ ten, niegdyś wyposażony w osobowość prawną i uczestniczący w zarządzaniu składnikami mienia Skarbu Państwa, jest, jak już wspomniano i jak podnoszą projektodawcy, jedynie organem doradczym sołtysa. Taki stan rzeczy powinien być jednak argumentem nie na rzecz skreślenia jej z katalogu podmiotów uprawnionych do zainicjowania uchwały o wyodrębnieniu w budżecie gminy środków stanowiących fundusz sołecki, a do wyposażenia jej w uprawnienia umożliwiające jej realne działanie. Nie przyczynia się do tego ani obecny stan prawny, ani projekty pozbawienia jej nawet funkcji opiniodawczej, jaką wykonuje w związku z działalnością sołtysa. Rozwiązaniami, które mogłyby polepszyć obecny stan rzeczy, mogłoby być utrzymanie rady sołeckiej w katalogu podmiotów uprawnionych do wystąpienia z wnioskiem, uczestnictwo rady sołeckiej w zarządzaniu składnikami mienia Skarbu Państwa, jak było przed reformą samorządową - obecnie sprawa ta znajduje się w gestii samorządu gminy, a rada sołecka to jedynie czynnik opiniodawczy - oraz wyposażenie jej w osobowość prawną.
Z kolei art. 4 ust. 3 zawiera wymóg zlokalizowania przedsięwzięcia na obszarze sołectwa jako warunku możliwości sfinansowania tego przedsiębiorstwa ze środków funduszu sołeckiego. Jednak poprawa warunków życia mieszkańców nie zawsze jest sprawą ograniczającą się tylko do danego sołectwa i nie zawsze da się rozwiązać tę kwestię poprzez przedsięwzięcie zlokalizowane w granicach sołectwa. Wymóg taki zatem może utrudnić, a nawet uniemożliwić osiągnięcie tamtego celu, przynajmniej w odniesieniu do niektórych jego aspektów. Przepis ten uniemożliwia również składanie wniosków dotyczących przedsięwzięć podejmowanych wspólnie przez kilka sołectw. Z tego też powodu postuluje się odstąpienie od tego ustawowego wymogu.
Art. 4 ust. 6, w myśl ustawodawcy mający być zabezpieczeniem przez błędnymi decyzjami wójta, burmistrza czy prezydenta, w praktyce bywa narzędziem służącym do sanowania przez radę gminy wniosków o sposób przeznaczenia środków z funduszu sołeckiego, złożonych niezgodnie z art. 4 pkt 2-4 ustawy, zatem niespełniających warunków formalnych. Swoisty "tryb odwoławczy" od decyzji wójta, burmistrza czy prezydenta miasta do rady gminy, której decyzją następnie ten wójt, burmistrz czy prezydent miasta jest związany, nie powinien umożliwiać tego typu praktyk. Stąd postulat wprowadzania zapisu określającego wyraźnie, iż rada gminy nie może przyjąć wniosku niespełniającego warunków formalnych.
Utworzenie systemu wsparcia eksperckiego sołectw, które zamierzają skorzystać z funduszu sołeckiego, to postulat, który z pewnością przyczyni się do poprawy funkcjonowania funduszy sołeckich. Jest to tym bardziej istotne w obecnej sytuacji, gdy nie ma systemu wsparcia dla sołectw pragnących skorzystać z decyzji gminy o utworzeniu funduszu i mają miejsce przypadki, że sołectwa nie potrafią złożyć poprawnego wniosku w sprawie przedsięwzięć możliwych do sfinansowania w ramach funduszu sołeckiego.
Funkcja sołtysa wiąże się z dużym zaangażowaniem w sprawy sołectwa, z dużym nakładem pracy i odpowiedzialnością za lokalną społeczność. Aby osoba, która ją pełni, mogła skutecznie działać, niezbędna jest forma zatrudnienia zapewniająca stabilność tego zatrudnienia i odpowiednie fundusze. Najlepszym rozwiązaniem byłoby nawiązanie z sołtysem stosunku pracy na podstawie umowy o pracę. Praca na etat - w miejsce dotychczasowego rozwiązania, kiedy to sołtysi otrzymują diety - przyczyni się do lepszego działania sołtysów i z pewnością pozwoli im na większe zaangażowanie w pełnienie wykonywanej funkcji.
Dbałość o obywateli i działania zmierzające do podniesienia poziomu ich życia są, jak już wspomniałem, jednym z najważniejszych zadań władz publicznych powołanych po to, by służyć obywatelom. Aby skutecznie realizować te zadania na terenie sołectwa, niezbędne jest zapewnienie efektywnego funkcjonowania funduszu sołeckiego, wyposażanie rady sołeckiej w uprawnienia stwarzające jej możliwości realnego działania i takie uregulowanie sytuacji sołtysa, by mógł on w pełni zaangażować się w pełnienie powierzonej mu przez ludzi funkcji. Obecnie obowiązujące uregulowania prawne zawierają wiele mankamentów, których skutkiem jest często stan, w którym wykonywanie wymienionych zadań pozostawia wiele do życzenia. Uważam, że proponowane zmiany, zmierzające do zapewnienia efektywnego funkcjonowania funduszu sołeckiego i usuwające niejasności z nim związane, dające radzie sołeckiej uprawnienia stwarzające jej możliwości realnego działania i wzmacniające jej pozycję - chodzi między innymi o kwestię osobowości prawnej - oraz regulujące sytuację sołtysa poprzez zatrudnianie go na podstawie umowy o pracę, przyczynią się do osiągnięcia wymienionych wcześniej celów i sprawią, że sytuacja sołectw będzie znacznie lepsza niż w obecnie obowiązującym stanie prawnym. Dlatego też zwracam się do Wysokiej Izby o przyjęcie proponowanych zmian.