Diariusz Senatu nr 60
16-31 lipca 2010 r.

21 i 22 lipca odbyło się 60. posiedzenie Senatu.

Ustawa, uchwalona przez Sejm na 69. posiedzeniu, 24 czerwca 2010 r., na podstawie projektu rządowego, służy unowocześnieniu i usprawnieniu funkcjonującego w Polsce systemu ochrony informacji niejawnych. W konsekwencji może się zmniejszyć liczba informacji niejawnych, nastąpić uelastycznienie zasad ich przetwarzania oraz zniesienie zbędnych restrykcji, zwłaszcza w odniesieniu do informacji o niskich klauzulach, zachowanie zaś wysokich standardów ochrony informacji o szczególnym znaczeniu dla bezpieczeństwa interesów państwa.

Nowa ustawa rezygnuje z podziału informacji niejawnych na tajemnicę państwową i służbową, odchodzi od rozbudowanych formalnych wykazów informacji niejawnych na rzecz jednoznacznego zobowiązania wytwórców informacji do kierowania się nowymi definicjami poszczególnych klauzul, ustanawia jedną zamiast dwóch krajową władzę bezpieczeństwa (model funkcjonujący w zdecydowanej większości państw NATO i UE), zmienia zasady prowadzenia postępowań sprawdzających, m.in. rozszerzenie zakresu stosowania do nich przepisów k.p.a., rezygnację z prowadzenia postępowań w stosunku do osób ubiegających się o dostęp do informacji niejawnych o klauzuli "zastrzeżone", wprowadza termin zawity w odniesieniu do kontrolnych postępowań sprawdzających.

Zgodnie z projektowanymi definicjami klauzul tajności, ochronie określonej przepisami ustawy będą podlegać tylko takie informacje, których ujawnienie przyniosłoby szkody bezpieczeństwu lub interesom państwa. Najwyższe klauzule tajności będą nadawane wyłącznie wtedy, gdy ujawnienie danej informacji przyniosłoby poważne szkody obronności, polityce międzynarodowej, podstawowym interesom gospodarczym państwa albo czynnościom operacyjno-rozpoznawczym uprawnionych służb. W ten sposób część informacji do tej pory opatrywanych najwyższymi klauzulami powinna być klasyfikowana jako poufne lub zastrzeżone. Ochrona przewidziana dla informacji niejawnych nie będzie obejmować danych dotyczących prawnie chronionych interesów obywateli i jednostek organizacyjnych, gdyż o ich ochronie stanowią inne ustawy. Uprości to system ochrony informacji niejawnych i  zmniejszy ich liczbę, spowoduje redukcję liczby jednostek organizacyjnych przetwarzających informacje niejawne, a w konsekwencji - oszczędności budżetowe.

Funkcję jednej krajowej władzy bezpieczeństwa, odpowiedzialnej za ochronę informacji niejawnych wymienianych z NATO i Unią Europejską, będzie pełnił szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Zadania krajowej władzy bezpieczeństwa wobec podmiotów sfery wojskowej będą wykonywane przez szefa ABW za pośrednictwem szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego. Kompetencje SKW odniosą się wyłącznie do Sił Zbrojnych RP i jednostek organizacyjnych podległych ministrowi obrony narodowej.

Projekt ustawy przewiduje bardzo istotne zmiany dotyczące zasad stosowania środków ochrony fizycznej informacji niejawnych. Ma to na celu racjonalne stosowanie metod i środków służących ochronie informacji niejawnych stosownie do klauzul tajności i zasad zarządzania ryzykiem. Zmiany zmierzają do złagodzenia wymagań dla podmiotów dysponujących wyłącznie informacjami o niskich klauzulach tajności, pozostawiając wysokie wymagania w razie zabezpieczania informacji oznakowanej klauzulą "ściśle tajne" lub "tajne".

Zniesiono obowiązek organizowania kancelarii tajnych w jednostkach organizacyjnych, w których przetwarzane są informacje niejawne o klauzuli "poufne". Dopuszczono możliwość zorganizowania kancelarii tajnej obsługującej kilka jednostek.

Unowocześniono przepisy dotyczące bezpieczeństwa teleinformatycznego. Wprowadzono zasadę, że akredytacji bezpieczeństwa teleinformatycznego dla systemów przetwarzających informację oznaczoną klauzulą "zastrzeżone" będzie udzielał kierownik jednostki organizacyjnej. Określono termin 6 miesięcy, a w wyjątkowych wypadkach 12 miesięcy na udzielenie bądź odmowę udzielenia akredytacji.

W projekcie ustawy odstąpiono od określania z góry okresów obowiązywania klauzuli tajności na rzecz możliwości zniesienia lub zmiany klauzuli w razie ustania lub zmiany ustawowych przesłanek ochrony. Wprowadzono obowiązek przeglądu wszystkich wytworzonych dokumentów niejawnych raz na 5 lat. Jeżeli przegląd taki wykaże brak przesłanek do dalszej ochrony informacji na określonym poziomie, powinna nastąpić zmiana lub zniesienie nadanej klauzuli. Na większą elastyczność obowiązującego systemu będzie też miała wpływ możliwość określenia z góry, niezależnie od klauzuli, daty lub wydarzenia, po którym nastąpi zniesienie lub zmiana klauzuli tajności, a także możliwość odrębnego klauzulowania poszczególnych części dokumentu - nie tylko załączników, ale też poszczególnych akapitów.

W wypadku stwierdzenia rażącego zawyżania lub zaniżania klauzuli tajności odbiorca dokumentu będzie mógł odwołać się od decyzji wytwórcy do ABW lub SKW, a w razie sporu z jedną z tych służb - do prezesa Rady Ministrów. Powinno to ograniczyć liczbę wypadków bezpodstawnego zawyżania klauzuli tajności.

Doprecyzowano przepisy dotyczące kontroli zabezpieczenia informacji niejawnych. Uzupełniono jej zakres o możliwość żądania udostępnienia systemów teleinformatycznych nieprzeznaczonych do przetwarzania informacji niejawnych, ale wyłącznie w wypadku uprzedniego ustalenia okoliczności wskazujących na przetwarzanie w tych systemach informacji niejawnych.

Nowe rozwiązanie to wprowadzenie kontroli prezesa Rady Ministrów nad prawidłowością postępowań sprawdzających prowadzonych przez ABW i SKW, co powinno wpłynąć na podwyższenie standardów postępowań i być gwarancją respektowania praw osób sprawdzanych.

Rozszerzono zakres stosowania kodeksu postępowania administracyjnego w postępowaniach sprawdzających. Wprowadzono zawity termin na przeprowadzenie kontrolnego postępowania sprawdzającego. Termin 12 miesięcy stanie się terminem zawitym, a postępowanie kontrolne niezakończone w tym terminie zostanie umorzone z mocy prawa.

Wprowadzono zasadę prowadzenia przez ABW lub SKW postępowań sprawdzających wobec wszystkich kierowników jednostek organizacyjnych, również w wypadku klauzuli "poufne", aby uniknąć sytuacji, w której pełnomocnik ochrony będzie prowadził postępowanie sprawdzające wobec swojego pracodawcy.

Rozpatrująca ustawę Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej wniosła do niej 50 poprawek, głównie o charakterze porządkowym, uściślającym i redakcyjnym. Komisja Obrony Narodowej zaproponowała 61 zmian, Komisja Praw Człowieka, Praworządności i Petycji zaś - 62 poprawki. Wnioski o charakterze legislacyjnym złożyli także senatorowie: Zbigniew Meres, Zbigniew Romaszewski, Ryszard Knosala, Maciej Grubski i Leon Kieres.

Ostatecznie uchwalono 66 zmian do ustawy o ochronie informacji niejawnych, w tym około 30 o charakterze redakcyjnym. Ponadto określono 30-dniowy termin na rozpatrzenie wniosków o rozstrzygnięcie sporu w wypadku stwierdzenia przez odbiorcę materiału zawyżenia lub zaniżenia klauzuli tajności. Dwie inne senackie zmiany uwzględniły zasadność wskazania na uczestnika szkolenia jako stronę umowy dotyczącej szkolenia w zakresie ochrony informacji niejawnych i szkolenia w zakresie bezpieczeństwa teleinformatycznego. W pięciu kolejnych poprawkach Senat na nowo sformułował wytyczne do wydawania rozporządzeń. Przyjęto też zmianę precyzującą, określającą krąg osób podlegających sprawdzeniu poprzez odesłanie do wszystkich kategorii podmiotów określonych w art. 57 ustawy. Senat uchwalił też wprowadzenie do ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora wskazanego wprost prawa parlamentarzystów do wstępu do pomieszczeń, w których znajdują się informacje i materiały, do uzyskiwania których uprawnieni są posłowie i senatorowie. W myśl kolejnej wprowadzonej zmiany, przesłankami do uzyskania koncesji na prowadzenie działalności gospodarczej oraz warunkami wykonywania działalności przez przedsiębiorców zagranicznych będą alternatywnie możliwość zagrożenia bezpieczeństwa państwa lub obronności państwa zamiast spełnienia tych przesłanek kumulatywnie. Senatorowie wprowadzili też zmiany w instrukcji do ankiety bezpieczeństwa osobowego, wskazując na konieczność podania informacji o lokatach i rachunkach w spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych i bankach zagranicznych, informacji o wszystkich dotychczasowych miejscach zatrudnienia i dotyczących dotychczasowej działalności gospodarczej sprawdzanego.

Zmiany uchwalone przez senatorów rozpatrzą teraz posłowie.

Sejm uchwalił tę ustawę na 69. posiedzeniu, 24 czerwca 2010 r., na podstawie projektu komisji sejmowej. Nowelizacja likwiduje lukę w ustawie poprzez wprowadzenie przepisu stanowiącego upoważnienie dla Rady Ministrów do wydania rozporządzenia określającego szczegółowe warunki podwyższania emerytur dla żołnierzy, których służba charakteryzuje się wysokim stopniem ryzyka, a więc saperów, lotników, żołnierzy wykonujących zadania specjalne w jednostkach bojowych.

Komisja Rodziny i Polityki Społecznej oraz Komisja Obrony Narodowej zaproponowały wprowadzenie 2 poprawek. Pierwsza miała charakter porządkowy, druga zmierzała do zwiększenia precyzji sformułowań mówiących o tym, do kogo ta ustawa jest adresowana.

Poprawki zostały poparte przez senatorów w wyniku głosowań. Nowelizacja wróci teraz do Sejmu.

Nowelizacja, uchwalona przez Sejm na 69. posiedzeniu, 24 czerwca 2010 r., na podstawie projektu poselskiego, zakłada przywrócenie Krzyża Niepodległości w formie Orderu Wojennego Krzyża Niepodległości, a także ustanowienie, w 30. rocznicę wydarzeń Sierpnia 1980 r., Krzyża Wolności i Solidarności, jako podobnego do Krzyża Niepodległości odznaczenia niższej rangi. Krzyż Wolności i Solidarności jest nagrodą dla działaczy opozycji wobec dyktatury komunistycznej, którzy od 1 stycznia 1956 r. do 4 czerwca 1989 r., z wyłączeniem okresu od 31 sierpnia 1980 r. do 12 grudnia 1981 r., na terytorium Polski: byli aktywnymi członkami nielegalnych organizacji, które stawiały sobie za cel odzyskanie przez Polskę niepodległości i suwerenności lub respektowanie praw człowieka w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej; prowadzili zagrożoną odpowiedzialnością karną lub represjami działalność na rzecz odzyskania przez Polskę niepodległości i suwerenności. Krzyż Wolności i Solidarności nadaje się też osobom, które we wspomnianym okresie, ze względu na prowadzoną działalność, mającą na celu odzyskanie przez Polskę niepodległości lub suwerenności, były represjonowane, zostały zabite, doznały ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, łącznie co najmniej 30 dni były więzione, aresztowane, internowane lub w inny sposób pozbawione wolności.

Prawa do otrzymania Krzyża Wolności i Solidarności nie mają osoby, które były pracownikami bądź funkcjonariuszami, żołnierzami organów bezpieczeństwa państwa, określonych w art. 5 ustawy z 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej, a także osoby, co do których w archiwum IPN - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu zachowały się dokumenty wytworzone przez nie lub z ich udziałem w ramach czynności wykonywanych przez nie w charakterze tajnego informatora lub pomocnika podczas operacyjnego zdobywania informacji przez te organy.

Komisja Obrony Narodowej zaproponowała 8 poprawek o charakterze legislacyjnym, podobnie jak Komisja Praw Człowieka, Praworządności i Petycji, został także zgłoszony jej wniosek mniejszości. Ponadto wnioski o charakterze legislacyjnym złożyli senatorowie: Piotr Kaleta, Bohdan Paszkowski i Tadeusz Skorupa.

Ostatecznie akceptację Izby zyskało 13 zmian, w tym kilka o charakterze redakcyjnym i techniczno-legislacyjnym. Senatorowie zmienili ponadto nazwę Orderu Krzyża Niepodległości na Order Niepodległości i zlikwidowali podział orderu na klasy. Wprowadzili też możliwości uhonorowania Krzyżem Wolności i Solidarności: za działalność opozycyjną od 31 sierpnia 1980 r. do 12 grudnia 1981 r., za działalność poza granicami Polski, za działalność w organizacjach opozycyjnych w okresie krótszym niż 12 miesięcy. Senat zgodził się też na odznaczanie Krzyżem Wolności i Solidarności osób, które w ramach represji utraciły pracę na okres krótszy niż 6 miesięcy, oraz pracowników, funkcjonariuszy i żołnierzy służby bezpieczeństwa państwa, którzy współpracowali z opozycją, nawet jeżeli nie przedstawią na to dowodów. W kolejnej poprawce zabronili natomiast przyznania go informatorom i pomocnikom organów służby bezpieczeństwa państwa, nawet jeżeli w archiwach IPN nie zachowały się dokumenty wytworzone przy ich udziale.

Nowelizacja wraz z poprawkami Senatu zostanie ponownie rozpatrzona przez Sejm.

Komisja Praw Człowieka, Praworządności i Petycji w trakcie prac nad ustawą o zmianie ustawy o orderach i odznaczeniach zwróciła uwagę na brak podstawy prawnej do wystąpienia prezydenta RP do prezesa Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu o przekazanie informacji dotyczących okoliczności istotnych dla podjęcia decyzji o nadaniu orderu lub odznaczenia. Pojawiła się więc potrzeba skorzystania przez Senat z prawa do inicjatywy ustawodawczej. Komisja Praw Człowieka, Praworządności i Petycji postanowiła przedstawić wniosek o podjęcie tej inicjatywy. Projekt zakłada, że zakres danych i sposób ich udostępnienia prezydentowi przez prezesa IPN odpowiadać będzie regulacjom dotyczącym dostępu do informacji dotyczących niektórych osób pełniących funkcje publiczne w trybie określonym w rozdziale 4 ustawy z  18 października 2006 r. o ujawnieniu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów. W myśl ustawy o orderach i odznaczeniach ordery i odznaczenia są najwyższym wyróżnieniem zasług cywilnych i wojskowych położonych podczas pokoju lub wojny dla chwały i rozwoju RP. Dlatego też, zdaniem komisji, prezydent RP przed podjęciem decyzji o nadaniu orderu lub odznaczenia danej osobie powinien mieć możliwość zwrócenia się do prezesa Instytutu Pamięci Narodowej o udostępnienie informacji dotyczących tej osoby. Do tej pory nie było to jednoznacznie uregulowane. Będzie to dotyczyć przyznawania wszelkich orderów i odznaczeń.

Komisja wniosła projekt ustawy o takiej samej treści, jak ten przedstawiony przez prezydenta RP, będący obecnie przedmiotem prac Sejmu. Intencją Komisji Praw Człowieka, Praworządności i Petycji było przyspieszenie prac nad tym projektem. Inicjatorzy projektu uznali bowiem, że prezydent powinien mieć narzędzia umożliwiające mu sprawdzanie kandydatów do odznaczeń.

Po zapoznaniu się z projektem inicjatywy Senat uzupełnił porządek obrad o drugie czytanie projektu ustawy o zmianie ustawy o orderach i odznaczeniach. W wyniku głosowania Izba przyjęła projekt ustawy o zmianie ustawy o orderach i odznaczeniach i podjęła uchwałę w sprawie wniesienia go do Sejmu. Upoważniono też senatora Pawła Klimowicza do reprezentowania Izby podczas dalszych prac nad projektem.

Nowelizacja, uchwalona przez Sejm na 69. posiedzeniu, 25 czerwca 2010 r., na podstawie projektu rządowego, ma na celu uporządkowanie działu: "Sprawy rodziny" i działu "Zabezpieczenie społeczne". Zdaniem projektodawców, dział: "Sprawy rodziny" nie obejmuje bowiem najważniejszych zadań wypełnianych w ramach polityki rodzinnej państwa. Wskazano także, że sprawy, które zawarto w tym dziale, nie odpowiadają rzeczywistym zadaniom dotyczącym rodziny, część nie jest w ogóle uregulowana, a część dotyczy zabezpieczenia społecznego. Ustawa w praktyce ma charakter porządkowy - wyłącza z działu "Zabezpieczenie społeczne" kwestie dotyczące rodziny i umieszcza je w odrębnym dziale "Rodzina". Tym samym dawniejszy dział "Sprawy rodziny" zostaje zastąpiony przez dział "Rodzina".

Komisja Rodziny i Polityki Społecznej zaproponowała Senatowi przyjęcie nowelizacji bez poprawek. W trakcie dyskusji wspólny wniosek o charakterze legislacyjnym złożyli senatorowie: Władysław Dajczak, Grzegorz Banaś, Bohdan Paszkowski i Władysław Ortyl.

W wyniku głosowania (58 głosów za, 34 - przeciw) Izba zdecydowała o przyjęciu nowelizacji bez poprawek.

Teraz zostanie ona skierowana do podpisu prezydenta.

Nowelizacja, uchwalona przez Sejm na 69. posiedzeniu, 24 czerwca 2010 r., na podstawie projektu poselskiego, dotyczy zmiany właściciela 6 stacjonarnych urządzeń do ważenia pojazdów samochodowych, które są wbudowane w drogi. Obecnie wagi te stanowią własność wojewodów. Ustawa przewiduje przejęcie tych urządzeń przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego. Do zadań Inspekcji Transportu Drogowego należałyby dzięki temu również konserwacja, naprawa i bieżące utrzymanie urządzeń technicznych do ważenia pojazdów.

W trakcie obrad Komisji Gospodarki Narodowej Biuro Legislacyjne Kancelarii Senatu zwróciło uwagę na niepoprawność w zakresie procedowania. Dlatego też komisja zgłosiła wniosek o wprowadzenie 3 poprawek. Pierwsza zmienia brzmienie dopisanego przez Sejmu art. 50b, który otrzymałby brzmienie: "Konserwacja, naprawa i bieżące utrzymanie urządzeń technicznych do ważenia pojazdów jest finansowane ze środków budżetu państwa ujmowanych w części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw transportu". Ponadto komisja zaproponowała skrócenie z 3 miesięcy do 1 miesiąca terminu przekazania wag głównemu inspektorowi transportu drogowego. Ostania zmiana przewidywała, że mienie materialne, które było w dyspozycji wojewody i które wojewoda w imieniu Skarbu Państwa nadzorował i użytkował, zostanie przekazane głównemu inspektorowi transportu drogowego, ale nie na własność, gdyż nie byłoby to zgodne z przepisami. Poprawki porządkowały nowelizację pod względem legislacyjnym, ponadto jednoznacznie określiły, skąd mają pochodzić środki. W wyniku kolejnych głosowań Izba przyjęła poprawki zaproponowane przez Komisję Gospodarki Narodowej.

Senat nie poparł natomiast wniosku senatora Piotra Ł.J. Andrzejewskiego, który w trakcie dyskusji wniósł o odrzucenie nowelizacji (36 głosów za, 55 - przeciw, 1 wstrzymujący się).

Senackie zmiany musi jeszcze rozpatrzyć Sejm.

Ustawa, uchwalona przez Sejm na 69. posiedzeniu, 24 czerwca 2010 r., z przedłożenia rządowego, dostosowuje obowiązujące przepisy do prawa Unii Europejskiej i proponuje zmiany doprecyzowujące, mające na celu usunięcie wątpliwości interpretacyjnych w stosowaniu prawa.

Jedna z najistotniejszych to propozycja zmiany zasad określenia kwot indywidualnych przyznawanych z krajowej rezerwy. Kwoty zakupione przez producentów w roku kwotowym, w którym jest rozpatrywany wniosek o przyznanie kwoty indywidualnej z krajowej rezerwy, nie będą brane pod uwagę. Da to producentom większą swobodę w podejmowaniu decyzji dotyczących powiększania posiadanych kwot w drodze ich zakupu od innych producentów. Taka zmiana ułatwi producentom powiększanie kwot indywidualnych, powinno to wpłynąć na przyspieszenie restrukturyzacji produkcji mleka.

Kolejna zmiana dotyczy zakresu zadań Agencji Rynku Rolnego. Polega na uchyleniu przepisów o dopłatach do prywatnego przechowywania serów i odtłuszczonego mleka w proszku, dopłatach do przetwórstwa masła, masła skoncentrowanego i śmietanki, dopłatach do masła skoncentrowanego przeznaczonego do bezpośredniej konsumpcji, dopłatach do zakupu masła przez organizacje nieuzyskujące dochodów z prowadzonej działalności. Następna zmiana to pozbawienie producentów mleka możliwości ubiegania się o rekompensaty za zaprzestanie produkcji oraz sprzedaży mleka i przekazanie kwoty indywidualnej do rezerwy krajowej. Kolejna zmiana to wprowadzenie nowego sposobu naliczania dopłat do spożycia mleka i przetworów mlecznych w szkołach. Ponadto podmioty skupujące mleko zostaną zwolnione z obowiązku przesyłania do dostawców hurtowych informacji na temat wykorzystania kwot indywidualnych.

Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi wniosła o przyjęcie ustawy bez poprawek. Propozycje wprowadzenia 10 zmian zgłosili zaś senatorowie Jerzy Chróścikowski i Przemysław Błaszczyk. W wyniku głosowania Izba 58 głosami za, przy 35 przeciw, poparła wniosek Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi i przyjęła nowelizację bez poprawek.

Ustawa o zmianie ustawy o organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych zostanie teraz skierowana do podpisu prezydenta.

Celem nowelizacji, uchwalonej przez Sejm na 69. posiedzeniu, 24 czerwca 2010 r., na podstawie projektu poselskiego, jest zwaloryzowanie wysokości łącznych nakładów z budżetu państwa na dofinansowanie programu wieloletniego "Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu 2004-2011" i zwaloryzowanie wartości kosztorysowej zadań inwestycyjnych objętych tym programem. Wydłużono również do 2015 r. okres realizacji programu. W konsekwencji zmieniono również nazwę programu. Zgodnie ze znowelizowanym art. 3 ust. 1 nakłady budżetu państwa na dofinansowanie programu nie będą mogły przekroczyć 500 mln 711 tys. zł przy wartości kosztorysowej zadań inwestycyjnych 600 mln 937 tys. zł (ceny z roku 2009). Aktualnie to, odpowiednio, 311 mln 726 tys. zł i 415 mln 726 tys. zł (ceny z roku 2004). Powody tych zmian to, z jednej strony, inflacja w ciągu 6 lat, a drugiej - wzrost cen.

W opinii wnioskodawców nowelizacji, waloryzacja jest warunkiem ukończenia programu realizowanego od 6 lat. Uzasadniają ją znaczny wzrost cen materiałów i usług budowlanych oraz opóźnienia w wykupie gruntów, które powstały w następstwie nieuregulowania stanu prawnego. Wydłużenie okresu realizacji programu uzasadnia się wydłużeniem terminów uzyskania decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego i pozwoleń na budowę, protestami, które przesuwają terminy rozstrzygnięć przetargowych, oraz przeciągającymi się postępowaniami w sprawie o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

Pracujące nad ustawą Komisja Budżetu i Finansów Publicznych oraz Komisja Nauki, Edukacji i Sportu zaproponowały do niej poprawkę, uwzględniającą w przepisach merytorycznych ustawy nową nazwę programu wieloletniego. Izba przyjęła ją 89 głosami za, przy 1 wstrzymującym się.

Nowelizacja wraz z senacką zmianą zostanie teraz ponownie rozpatrzona przez Sejm.

Sejm uchwalił nowelizację na 70. posiedzeniu, 8 lipca 2010 r., na podstawie projektu komisyjnego. Jej celem jest uwzględnienie w ustawie lustracyjnej wszelkich niezbędnych konsekwencji związanych z nowymi przepisami ustaw reformujących system nauki. W efekcie opiniowana ustawa, oprócz art. 4 ustawy lustracyjnej, nowelizuje także jej art. 8, art. 21a i art. 21e. Przepis art. 4 ustawy lustracyjnej w obecnie obowiązującym brzmieniu zawiera dwa punkty 54. Pierwszy z nich wskazuje na dyrektora Narodowego Centrum Badań i Rozwoju, drugi - na żołnierzy zawodowych zajmujących stanowiska pułkowników i generałów oraz komendantów wojskowych komend uzupełnień. W rozumieniu ustawy to osoby pełniące funkcje publiczne. Zmiana w art. 4, dokonana w art. 27 przepisów wprowadzających ustawy reformujące system nauki, koryguje podwójną numerację punktów 54 i wprowadza do katalogu osób pełniących funkcje publiczne dyrektora Narodowego Centrum Nauki, jego zastępców oraz zastępców dyrektora Narodowego Centrum Badań i Rozwoju. Konsekwencją tego jest również zmiana art. 8 oraz art. 21 ust. 2b i art. 21e ust. 1 ustawy lustracyjnej.

Ustawa ma wejść w życie 30 września 2010 r.

Skutkiem proponowanych zmian będzie zwiększenie przejrzystości i spójności przepisów ustawy lustracyjnej. Ustawa nie pociąga za sobą skutków społecznych, prawnych, gospodarczych ani finansowych. Jej przedmiot nie jest objęty prawem Unii Europejskiej.

Komisja Nauki, Edukacji i Sportu zaproponowała Izbie przyjęcie nowelizacji bez poprawek. Senatorowie poparli ten wniosek i 91 głosami za, przy 1 przeciw, zdecydowali o przyjęciu bez poprawek ustawy o zmianie ustawy - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące system nauki.

Teraz trafi ona do podpisu prezydenta.

Celem nowelizacji, uchwalonej przez Sejm na 70. posiedzeniu, 8 lipca 2010 r., na podstawie projektu komisyjnego, jest doprecyzowanie przepisów dotyczących świadczeń udzielanych przez przedszkola, za które mogą być pobierane opłaty. W świetle obowiązujących przepisów opłaty za świadczenia w publicznych przedszkolach prowadzonych przez gminę ustala rada gminy. Bezpłatnie realizowany ma być pięciogodzinny program uwzględniający treści i cele podstawy programowej.

W związku z pojawieniem się innych interpretacji dotyczących zasad, powodujących, że uchwały gmin w tym zakresie są uchylane przez sądy, uznano za celowe wprowadzenie zmian doprecyzowujących i uściślających, zgodnych z praktyką. Zmiany dotyczą zasad realizowania podstawy programowej wychowania przedszkolnego i odpłatności za świadczenia udzielane przez publiczne przedszkola prowadzone przez gminy lub przez inne organy. Nowelizacja określa, że podstawa programowa realizowana jest w czasie nie krótszym niż 5 godzin dziennie. Doprecyzowano także, że wysokość opłat za dodatkowe świadczenia w przedszkolach ustalać będzie rada gminy, a w przedszkolach prowadzonych przez inne organy - organy prowadzące te przedszkola. Wprowadzona została także regulacja dotycząca ustalania opłat za korzystanie z wyżywienia w przedszkolach publicznych i innych formach wychowania przedszkolnego, oparta na zasadach obowiązujących w wypadku szkół. Ustawa upoważnia także ministra edukacji do wydania rozporządzenia wskazującego minimalny dzienny wymiar godzin bezpłatnego nauczania, wychowania i opieki w innych formach wychowania przedszkolnego.

Komisja Nauki, Edukacji i Sportu oraz Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej zaproponowały 4 poprawki do ustawy, swoją propozycję zmiany przedstawili też senatorowie Marek Konopka i Zbigniew Szaleniec.

Akceptację senatorów w wyniku głosowań uzyskały 4 poprawki. Wprowadzono przepis przejściowy, pozwalający organom jednostek samorządu terytorialnego prowadzącym publiczne przedszkola na dostosowanie obowiązującego dotychczas prawa miejscowego do przepisów tej ustawy. Proponowane sformułowanie spowoduje, że gminy będą miały możliwość większej elastyczności w przygotowywaniu i podejmowaniu uchwał dotyczących opłat pobieranych za czas wykraczający poza ten ustalony na bezpłatne nauczanie, wychowanie i opiekę, przesuwa bowiem wprowadzenie części zapisów tej ustawy, istotnych dla gmin, na 31 sierpnia 2011 r. Określono również zasady ustalania wysokości opłat za świadczenia udzielane przez publiczną inną formę wychowania przedszkolnego. Będą one ustalane na takich samych zasadach jak opłaty za świadczenia udzielane przez przedszkole publiczne. Inne formy wychowania przedszkolnego zagwarantują zatem minimum pięciogodzinny bezpłatny okres nauczania i wychowania. Odnośnie do czasu powyżej 5 godzin również przy tych formach gmina będzie mogła wprowadzić opłatę. Ostatnia poprawka miała charakter porządkujący i doprecyzowała, do kompetencji którego z organów jednostki samorządu terytorialnego należą sprawy wynikające z tej regulacji.

Ustawę wraz z senackimi poprawkami rozpatrzy ponownie Sejm.

Informację o działalności Krajowej Rady Sądownictwa w 2009 r. przedstawił jej przewodniczący Antoni Górski. Przypomniał, że podstawowym zadaniem Rady w zakresie spraw osobowych jest przedstawianie prezydentowi RP kandydatów na urząd sędziowski. Drugi pion kompetencji Rady to opiniowanie aktów prawnych, które dotyczą sądów, sędziów, wymiaru sprawiedliwości. Rada ma kompetencje do przeprowadzania lustracji sądu czy pracy sędziego, a także uprawnienie do występowania do Trybunału Konstytucyjnego w celu zbadania konstytucyjności aktów prawnych, regulujących szeroko pojęte kwestie wymiaru sprawiedliwości.

Jak stwierdził przewodniczący A. Górski, w ubiegłym roku najważniejszą kwestią była dbałość o dobór najlepszych kandydatów do sądownictwa. Przypomniał, że w 2009 r. nastąpiły zasadnicze zmiany legislacyjne, rozpoczęte wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 2007 r. Uznał on, że niekonstytucyjna jest sytuacja, kiedy to minister sprawiedliwości powołuje asesora sądowego do wymierzania sprawiedliwości. Konsekwencją była zmiana ustawy o ustroju sądów powszechnych, w której skrócono okres asesury do roku. W związku z tym do Krajowej Rady Sądownictwa wpłynęła ogromna liczba (136) kandydatur na urzędy sędziowskie, przede wszystkim do sądów rejonowych. Wpłynęło też 850 wniosków o tak zwany awans poziomy - sędzia pozostawał w danym sądzie, ale ze względu na długoletni staż awansował płacowo.

Wskutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 27 maja 2008 r., uznającego za niezgodną z konstytucją sytuację, w której Rada podejmuje decyzje odmowne w sprawach osobowych bez uzasadnienia, spowodował potrzebę uzasadniania wszystkich personalnych uchwał i decyzji, co wymagało bardzo dużo pracy. W 2009 r. wpłynęło 31 odwołań. Po rozpatrzeniu Sąd Najwyższy uchylił 5 uchwał rady w tym przedmiocie.

Innym priorytetowym celem prac Krajowej Rady Sądownictwa była troska o współtworzenie właściwego modelu ustroju sądownictwa. W 2009 r. w środowisku sędziowskim na atmosferę niezadowolenia z projektu ministerstwa, dotyczącego zasadniczych zmian ustawy o ustroju sądów powszechnych projektu, nałożyło się jeszcze niezałatwienie spraw wynagrodzeń w sposób systemowy. Spowodowało to, że na żądanie wielu zgromadzeń ogólnych sędziów okręgu w maju 2009 r. zostało zwołane nadzwyczajne zebranie przedstawicieli zgromadzeń ogólnych sędziów sądów okręgowych.

W ubiegłym roku Krajowa Rada Sądownictwa wystąpiła w 2 sprawach do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności ustaw z konstytucją. Jedna dotyczyła kilkunastu przepisów ustawy o ustroju sądów powszechnych. W drugim wyroku Trybunału uznał za niekonstytucyjny przepis art. 12 ust. 6 ustawy z 2001 r., zawierający delegację dla prezydenta, aby określił tryb postępowania toczącego się przed Radą. Trybunał odroczył wejście w życie tego wyroku do listopada 2010 r. Krajowa Rada Sądownictwa angażowała się również w ustanowienie poprawnego systemu wynagrodzeń.

W 2009 r. Krajowa Rada Sądownictwa z zatroskaniem odnosiła się do stanu legislacji, do ogromnej częstotliwości zmian, zwłaszcza w zakresie tak podstawowych ustaw, jak kodeksy.

Dbałość o etykę sędziowską stanowiła również przedmiot szczególnego zainteresowania Rady. Jak poinformował jej przewodniczący, w 2009 r. zapadło 71 nieprawomocnych wyroków przeciwko sędziom z całego kraju. Najważniejsze uchybienia dotyczyły: nieterminowości sporządzania uzasadnień, nieuzasadnionej zwłoki w podejmowaniu innych czynności, nieprawidłowego pełnienia czynności nadzorczych i wykroczeń drogowych, w tym kilku pod wpływem alkoholu. Spośród wydanych orzeczeń po ich przeanalizowaniu Krajowa Rada Sądownictwa zaskarżyła 6, wszystkie na niekorzyść sędziów. Z zaskarżonych orzeczeń Sąd Najwyższy uwzględnił 2 odwołania Krajowej Rady Sądownictwa, w tym jedno, w którym Krajowa Rada Sądownictwa wnosiła o wydalenie ze służby sędziowskiej, i zgodnie z wnioskiem został wydany wyrok.

Jak podkreślił przewodniczący KRS, wpływa do niej bardzo dużo różnego rodzaju wniosków. Podlegają one selekcji i są kierowane albo do komisji do spraw odpowiedzialności dyscyplinarnej, albo do komisji do spraw etyki zawodowej, albo zostają załatwione jako normalne skargi - było ich aż 1413. Najczęściej dotyczą one niezadowolenia z wydawanych orzeczeń sądu albo zarządzeń sędziowskich, co pozostaje poza kompetencją Rady.

Przewodniczący A. Górski wspomniał także o jej zadaniach w bieżącym roku. Wskazał m.in. na potrzebę wyposażenia KRS w prawo inicjatywy ustawodawczej. Jak, stwierdził, "za nadaniem Radzie takiego uprawnieniem przemawiają przynajmniej dwie okoliczności: po pierwsze, to jedyna z trzech władz niemająca takiej inicjatywy, a po wtóre, to bardzo szczególny organ konstytucyjny, w którego składzie są przedstawiciele wszystkich trzech władz".

Przewodniczący KRS wspomniał też o możliwości opiniowania przez nią kandydatów na sędziów do sądów międzynarodowych, a także do Trybunału Konstytucyjnego. "Mam nadzieję, że precedens z opiniowaniem kandydatów na prokuratora generalnego, a  także do rady IPN wygląda zachęcająco i że będzie to rozwiązanie docelowe" - stwierdził A. Górski.

Swoje wystąpienie zakończył prośbą, aby Senat zechciał podjąć inicjatywę ustawodawczą w wypadku ustawy o trybie postępowania przed Krajową Radą Sądownictwa.

Ponadto podczas 60. posiedzenia Izba powołała Stefana Pastuszkę na członka Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Głosowanie w tej sprawie było tajne. Zgodnie z regulaminem, Izba wybiera członka KRRiT bezwzględną większością głosów. Kandydaturę S. Pastuszki poparło 55 senatorów. Jego kontrkandydat senator Grzegorz Czelej uzyskał 33 głosy. Obaj kandydaci uzyskali wcześniej, 14 lipca 2010 r., pozytywną opinię Komisji Kultury i Środków Przekazu.

Prof. S. Pastuszkę zgłosiła w Senacie PO po uzgodnieniach z PSL, którego kandydat jest członkiem. S. Pastuszka jest historykiem; w latach 1993-1997 był senatorem i wiceprzewodniczącym senackiej komisji kultury, zasiadał też w Komisji Kultury Fizycznej i Turystyki oraz Komisji Konstytucyjnej Zgromadzenia Narodowego. Przez dwa lata (od 1995 do 1997) był wiceministrem edukacji narodowej. Jest autorem ponad 150 publikacji, w tym kilkunastu książek o tematyce historycznej.

Senat wyraził także zgodę na powołanie Wojciecha Rafała Wiewiórowskiego na generalnego inspektora ochrony danych osobowych. Za powołaniem opowiedziało się 54 senatorów, 27 było przeciw, a 8 osób wstrzymało się od głosu.

Sejm powołał na to stanowisko W.R. Wiewiórowskiego 25 czerwca 2010 r. z rekomendacji Platformy Obywatelskiej. Kadencja dotychczasowego generalnego inspektora Michała Serzyckiego upłynęła 13 lipca 2010 r.

W.R. Wiewiórowski jest doktorem prawa. W latach 1996-2004 współpracował z wydawnictwami prawniczymi i był współautorem systemów informacyjno-wyszukiwawczych z zakresu prawa. Jest adiunktem na Uniwersytecie Gdańskim. Zajmuje się polskim i europejskim prawem nowych technologii, przetwarzaniem i bezpieczeństwem informacji, informatyzacją administracji publicznej, zagadnieniami rozwoju systemów informacji prawnej, ochroną danych osobowych, podpisem elektronicznym.

W latach 2006-2008 pełnił funkcję doradcy ds. informatyzacji w gabinecie politycznym ministra spraw wewnętrznych i administracji. W październiku 2008 r. objął stanowisko dyrektora Departamentu Informatyzacji w MSWiA. Sprawował również funkcję współprzewodniczącego Komisji Regulacyjnej ds. Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego (2006-2008). W 2010 r. został powołany do składu Rady Archiwalnej przy Ministrze Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Jest członkiem Polskiego Stowarzyszenia Prawa Europejskiego.

Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych kontroluje zgodność przetwarzania danych z przepisami ustawy, wydaje decyzje administracyjne i rozpatruje skargi w sprawach wykonania przepisów o ochronie danych osobowych, prowadzi rejestr zbiorów danych, opiniuje akty prawne dotyczące ochrony danych osobowych. Wyłaniany jest przez Sejm, za zgodą Senatu, na 4-letnią kadencję.

Senat nie wyraził natomiast zgody na pociągniecie do odpowiedzialności karnej senatora Krzysztofa Zaremby w wyniku głosowania tajnego (7 głosów za, 71 - przeciw, 7 wstrzymujących się). Wniosek w tej sprawie do marszałka Senatu zgłosił eurodeputowany Sławomir Nitras, reprezentowany przez adwokata Tomasza Falcę. Wniosek dotyczył wyrażenia zgody przez Senat na pociągnięcie senatora K. Zaremby do odpowiedzialności karnej z art. 212 § 2 oraz art. 216 § 2 kodeksu karnego.

Izba przeprowadziła również drugie i trzecie czytanie inicjatyw ustawodawczych i postanowiła o wniesieniu ich do Sejmu projektów ustaw:

• o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego,
• o zmianie ustawy - Prawo o adwokaturze oraz ustawy o radcach prawnych.

Po wyczerpaniu porządku 60. posiedzenia oświadczenia złożyli senatorowie: Stanisław Karczewski, Zbigniew Cichoń, Ryszard Knosala, Michał Okła, Władysław Dajczak, Maciej Klima, Rafał Suchacki, Wojciech Kurkiewicz, Marek Konopka, Jan Wyrowiński, Bohdan Paszkowski, Lucjan Cichosz, Krzysztof Kwiatkowski, Eryk Smulewicz, Zbigniew Romaszewski, Witold Idczak, Grzegorz Wojciechowski, Mieczysław Augustyn, Przemysław Błaszczyk, Piotr Gruszczyński, Andrzej Person.

22 lipca 2010 r. odbyło się 67. posiedzenie Prezydium Senatu.

Podczas obrad wyrażono zgodę, na wniosek przewodniczącego Komisji Kultury i Środków Przekazu senatora Piotra Ł.J. Andrzejewskiego, na zorganizowanie w Senacie 19 października 2010 r. konferencji "W kręgu śląskiej kultury, tradycji i dialektu". Obecna na posiedzeniu senator Maria Pańczyk-Pozdziej stwierdziła, że celem spotkania jest popularyzacja śląskich gwar w 20-lecie konkursu "Po naszemu, czyli po śląsku", organizowanego przez nią i Radio Katowice w kraju i Teksasie. Konferencja zostanie zorganizowana wspólnie ze Śląskim Urzędem Wojewódzkim. Udział w niej wezmą naukowcy, samorządowcy, przedstawiciele związków i ruchów działających na Śląsku oraz młodzież i uczestnicy konkursu.

Prezydium Senatu pozytywnie rozpatrzyło wniosek przewodniczącego Komisji Rodziny i Polityki Społecznej senatora Mieczysława Augustyna o wyrażenie zgody na zorganizowanie w Senacie 8 października 2010 r. konferencji "Skazani na ubóstwo?". Nie wyrażono natomiast zgody na zorganizowanie wystawy poświęconej działalności Caritas Polska po jego odrodzeniu w 1989 r.

Podczas konferencji zostanie zaprezentowany raport Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, pokazujący najważniejsze obszary ubóstwa w Polsce. Prelegenci przedstawią przyczyny biedy i jej skutki, będą się także zastanawiać nad skutecznymi formami walki z nią. W spotkaniu wezmą udział przedstawiciele władz państwowych, parlamentarzyści, reprezentanci organizacji pozarządowych, Caritas z Europy, prawosławnego ośrodka miłosierdzia "Eleos", Kościoła katolickiego, diakonii Kościoła ewangelicko-augsburskiego i Kościoła ewangelicko-reformowanego.

Prezydium Senatu nie wyraziło natomiast zgody na zorganizowanie w Senacie wystawy poświęconej pamięci bł. Stanisława Papczyńskiego - patrioty, teologa, kaznodziei, wychowawcy, twórcy Zgromadzenia Marianów. Z wnioskiem w tej sprawie wystąpił senator Stanisław Kogut.

Wnioski o zlecenie zadań o charakterze programowym i przyznanie dotacji na ich wykonanie.

• Wniosek Towarzystwa Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej, Oddział w Mrągowie: 16. Festiwal Kultury Kresowej. Przyznano dotację w wysokości 112 000 zł.

Priorytety finansowania zadań zleconych w zakresie opieki nad Polonią i Polakami za granicą w 2011 r.

Prezydium zapoznało się z opinią Komisji Spraw Emigracji i Łączności z Polakami za Granicą oraz członków Polonijnej Rady Konsultacyjnej, dotyczącą priorytetów finansowania zadań zleconych w zakresie opieki nad Polonią i Polakami za granicą w 2011 r. Omówiono propozycje priorytetów oraz uzgodniono projekt uchwały Prezydium Senatu w sprawie określenia priorytetów finansowania zadań zleconych w zakresie opieki nad Polonią i Polakami za granicą w 2011 r. Uchwałę w wersji zgodnej z projektem przyjęto jednomyślnie.

Podczas posiedzenia marszałek Bogdan Borusewicz zwrócił się do przewodniczącego Komisji Spraw Emigracji i Łączności z Polakami za Granicą o zaproszenie na posiedzenie komisji dyrektora Telewizji Polonia oraz dyrektora Polskiego Radia w celu złożenia wyjaśnień w sprawie likwidacji audycji i programów dla Polonii.

Prezydium podjęło decyzję, aby 22 lipca 2011 r. zorganizować w Senacie wystawę plakatów z okresu PRL-u.

Szef Kancelarii Senatu minister Ewa Polkowska poinformowała, że Komisja Regulaminowa, Etyki i Spraw Senatorskich na swoim posiedzeniu 21 lipca 2010 r. rozpatrzyła sprawozdanie z wydatków budżetowych biur senatorskich VII kadencji Senatu od 1 stycznia do 12 grudnia 2009 r. Komisja przyjęła sprawozdanie do wiadomości i nie zgłosiła do niego żadnych uwag.

20 lipca 2010 r.

Komisja Nauki, Edukacji i Sportu

Na swym posiedzeniu senatorowie z Komisji Nauki, Edukacji i Sportu rozpatrzyli ustawę o zmianie ustawy o systemie oświaty.

Stanowisko rządu w sprawie sejmowej nowelizacji przedstawiła wiceminister edukacji narodowej Krystyna Szumilas. Jak przypomniała, nowela doprecyzowuje przepisy związane z płatnościami rodziców za przedszkola. W związku z licznymi w ostatnim czasie wątpliwościami dotyczącymi interpretacji przepisów obowiązujących od 1995 r. sejmowa komisja edukacji podjęła decyzję o uporządkowaniu tego stanu.

Zdaniem posłanki Urszuli Augustyn, wiceprzewodniczącej sejmowej Komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży, inicjatora projektu, to bardzo wyczekiwana przez samorządy i rodziców nowelizacja. Jej projekt przygotowano, ponieważ w ostatnim czasie gminy różnie interpretowały dotychczasowe przepisy dotyczące zakresu świadczeń udzielanych przez przedszkola, za które mogą być pobierane opłaty. W efekcie do sądów trafiło dużo wniosków rodziców w sprawie uchwał gmin o opłatach za przedszkola. Sądy uchylały te uchwały.

Zgodnie z nowelizacją ustawy o systemie oświaty, przedszkolem publicznym jest przedszkole, które zapewnia bezpłatne nauczanie, wychowanie i opiekę w czasie ustalonym przez gminę, ale nie krótszym niż pięć godzin dziennie. Analogiczne rozwiązania będą obowiązywać także w publicznych tzw. innych formach wychowania przedszkolnego, np. małych przedszkolach, klubach przedszkolaka czy ogniskach przedszkolnych. W tym czasie ma być realizowana podstawa programowa wychowania przedszkolnego. Według posłów, 5 godzin dziennie to wystarczający wymiar czasu, by zrealizować jej całość. Wysokość opłat za świadczenia udzielane przez przedszkola publiczne w czasie przekraczającym wymiar co najmniej 5 godzin i za korzystanie z wyżywienia w przedszkolach publicznych będą ustalały rady gmin w swoich uchwałach.

Nowelizacja ma wejść w życie 1 września 2010 r.

W wyniku głosowania, na wniosek senatora Zbigniewa Szaleńca, Komisja Nauki, Edukacji i Sportu postanowiła zaproponować Senatowi wprowadzenie 4 poprawek do nowelizacji ustawy o systemie oświaty. Jedna z zaproponowanych zmian da samorządom czas na podjęcie nowych uchwał dotyczących opłat za przedszkola do 31 sierpnia 2011 r. Zmiany uzyskały poparcie resortu edukacji. Na sprawozdawcę stanowiska komisji w tej sprawie wybrano senatora Z. Szaleńca.

W drugim punkcie porządku dziennego rozpatrzono ustawę o zmianie ustawy - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące system nauki. Stanowisko rządu w sprawie nowelizacji, uchwalonej na podstawie projektu wniesionego przez sejmową Komisję Edukacji, Nauki i Młodzieży, przedstawił wiceminister nauki i szkolnictwa wyższego Jerzy Szwed. Nowela zmierza do uwzględnienia w tzw. ustawie lustracyjnej wszystkich niezbędnych konsekwencji związanych z nowymi przepisami ustaw reformujących system nauki. Ma wejść 30 września 2010 r.

Senatorowie zapoznali się także z opinią Biura Legislacyjnego Kancelarii Senatu, które nie zgłosiło żadnych zastrzeżeń o charakterze legislacyjnym.

W wyniku głosowania Komisja Nauki, Edukacji i Sportu opowiedziała się za przyjęciem bez poprawek rozpatrzonej ustawy sejmowej. Jak ustalono, stanowisko komisji w tej sprawie podczas obrad plenarnych przedstawi Izbie senator Adam Massalski.

* * *

Senatorowie z Komisji Środowiska zapoznali się z informacją o działalności i realizacji zadań Generalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska.

W posiedzeniu wzięli udział podsekretarz stanu w Ministerstwie Środowiska Janusz Zaleski, dyrektor generalny ochrony środowiska Michał Kiełsznia, dyrektor Departamentu Środowiska, Rolnictwa i Zagospodarowania Przestrzennego w Najwyższej Izbie Kontroli Teresa Warchałowska, p.o. dyrektora Departamentu Ochrony Przyrody w Narodowym Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej Leszek Juskowiak i Magdalena Głogowska z Instytutu Ochrony Środowiska.

Jak przypomniał dyrektor M. Kiełsznia, Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska i 16 regionalnych dyrekcji ochrony środowiska zostało powołanych 15 listopada 2008 r. na mocy ustawy z 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. Instytucje te utworzono w celu usprawnienia procesu zarządzania środowiskiem w Polsce. Powołano wyspecjalizowaną strukturę administracji rządowej, która scentralizowała zadania i kompetencje w zakresie ochrony środowiska, rozproszone dotąd między różnymi organami. Nowa organizacja struktur środowiskowych powstała na wzór tego typu instytucji funkcjonujących już w innych krajach Unii Europejskiej. Jej powołanie sprawia, że wiele procedur związanych z ocenami oddziaływania na środowisko w procesie inwestycyjnym trwa znacznie krócej niż dotychczas.

Obecnie Generalna Dyrekcji Ochrony Środowiska i jej oddziały regionalne skupiają się przede wszystkim na ocenach oddziaływania inwestycji na środowisko, sprawdzaniu i opiniowaniu procedur oceny oddziaływania na środowisko przeprowadzanych dla projektów ubiegających się o środki unijne, przeprowadzaniu postępowań w sprawach transgranicznego oddziaływania na środowisko, a także na udziale w grupach roboczych, realizacji konwencji z Espoo, konwencji CITES, zarządzaniu obszarami NATURA 2000 i innymi obszarami chronionymi oraz ochroną gatunkową roślin, zwierząt i grzybów.

Dyrektor M. Kiełsznia omówił strukturę organizacyjną GDOŚ i jej 16 oddziałów, obecne zadania instytucji, a także formy innej działalności - współpracę z Komisją Europejską i obowiązki wynikające z przynależności do organizacji międzynarodowych. W swoim wystąpieniu poruszył także problemy powstałe na skutek ostatniej klęski powodzi.

W trakcie dyskusji, w której głos zabrali senatorowie: Zdzisław Pupa, Jadwiga Rotnicka, Wojciech Skurkiewicz, Przemysław Błaszczyk, Jan Dobrzyński, Michał Wojtczak, Andrzej Grzyb i Leszek Piechota, interesowano się m.in. strukturą zatrudnienia w GDOŚ i regionalnych dyrekcjach, funduszami, jakimi dysponuje ta instytucja, stanem inwentaryzacji i wielkością obszarów NATURA 2000. Pytano także o możliwość "konfliktu interesów" między zapewnieniem ochrony przyrody a koniecznością odbudowy i budowy infrastruktury przeciwpowodziowej na terenach objętych tegoroczną powodzią.

Na zakończenie spotkania senator A. Grzyb zaproponował zorganizowanie posiedzenia Komisji Środowiska poświęconego realizacji planu ochrony Borów Tucholskich.

Senatorowie omówili także i przyjęli program wizytacji planowanej w drugiej połowie sierpnia 2010 r. na terenie województwa zachodniopomorskiego.

* * *

Problemy osób z autyzmem - działania i stan zaawansowania prac nad przygotowaniem Karty Praw Osób z Autyzmem to temat posiedzenia Komisji Zdrowia.

Informację na temat autyzmu i problemów, jakie napotykają osoby cierpiące na to schorzenie, omówiła Agnieszka Rymsza, koordynator prac Parlamentarnej Grupy ds. Autyzmu z ramienia Porozumienia Autyzm Polska. Jak podkreśliła, autyzm dla wielu osób jest wciąż pojęciem nowym. Wiedza o cierpiących na ten szczególnie trudny rodzaj niepełnosprawności i sposobach terapii dotarła do Polski stosunkowo niedawno. Społeczność dotknięta przeżyciem autyzmu, wliczając w to także rodziny i najbliższych osób chorych, to około 100 tys. osób. Zajmuje się nimi wiele ofiarnych organizacji pozarządowych, 40 z nich utworzyło Porozumienie Autyzm Polska. Aby im pomóc, utworzono Parlamentarną Grupę ds. Autyzmu (PGA). Jej celem jest monitorowanie prawa w zakresie ochrony zdrowia, oświaty i pomocy społecznej w odniesieniu do osób dotkniętych autyzmem, działanie na rzecz poprawy i uzupełnienia ustawodawstwa, a także zwracanie uwagi opinii publicznej na problemy osób autystycznych.

Zdaniem posła Marka Plury, przewodniczącego Parlamentarnej Grupy ds. Autyzmu , powinniśmy działać również na rzecz zatrudnienia i włączenia społecznego dorosłych osób dotkniętych autyzmem. W Polsce żyje ich około 10 000, a tylko kilkaset gotowych jest dziś do zatrudnienia. Pozostałe osoby ze względu na wiek, stan zdrowia i brak odpowiedniej rehabilitacji i edukacji w poprzednich latach, nie są zdolne do wykonywania pracy. Niezbędne jest przygotowanie dla nich systemu wsparcia. Zadaniem rządu, samorządu i organizacji pozarządowych powinna zostać podjęta próba odnalezienia u osoby niepełnosprawnej sprawności i stworzenia dla niej miejsca pracy. Osoby z autyzmem często dysponują dużym potencjałem i można stworzyć im odpowiednie warunki do pracy w różnych firmach. Nie da się uniknąć kosztów związanych z pomocą osobom z autyzmem, środki powinny być wydawane efektywnie, przede wszystkim z korzyścią dla niepełnosprawnych, tak by umożliwić im godne życie.

Ze względu na specyfikę zaburzeń rozwojowych, a także biorąc pod uwagę obecną wiedzę naukową, zaleca się, by małe dziecko z taką diagnozą korzystało z wczesnej terapii stymulującej jego rozwój. Wczesna intensywna terapia indywidualna jest bardzo efektywna w pracy z dziećmi z autyzmem, i w wielu wypadkach prowadzi do osiągnięcia sukcesów w przedszkolu i szkole, a także z biegiem lat w funkcjonowaniu w społeczeństwie. Jednocześnie dzieci, które nie mają zapewnione odpowiedniej i intensywnej terapii, nigdy nie osiągną niezależności, i będą potrzebowały pomocy do końca życia.

Na zakończenie posiedzenia Komisji Zdrowia senatorowie zadeklarowali gotowość pomocy legislacyjnej, która umożliwi szybkie uchwalenie Karty Praw Osób z Autyzmem.

* * *

Odbyło się posiedzenie Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej.

W pierwszym punkcie porządku dziennego rozpatrzono ustawę o zmianie ustawy o systemie oświaty. Stanowisko rządu w sprawie rozpatrywanej nowelizacji przedstawiła sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej Krystyna Szumilas. Jak stwierdziła wiceminister, zmierza ona do doprecyzowania przepisów, tak by usunąć wątpliwości dotyczące zakresu świadczeń udzielanych przez przedszkola, za które mogą być pobierane opłaty.

Następnie swoje uwagi omówiła przedstawicielka Biura Legislacyjnego Kancelarii Senatu, która poinformowała także o rezygnacji z propozycji poprawek zawartych w opinii podjętej po konsultacjach z przedstawicielami resortu edukacji.

W dyskusji senatorowie pytali m.in. o liczbę wypadków zwrotu nadpłat na przedszkola, a także o definicję pojęcia innych form wychowania przedszkolnego.

Wiceminister K. Szumilas, odpowiadając na pytania senatorów, wyjaśniła, że sprawa zwrotu nadpłat ma charakter incydentalny. Innymi formami wychowania przedszkolnego są natomiast m.in. zajęcia prowadzone w niektóre dni tygodnia w mniejszym wymiarze godzin.

Senator Marek Konopka zaproponował wprowadzenie 4 poprawek zmierzających do doprecyzowania zapisów sejmowych.

W głosowaniu Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej poparła wszystkie zaproponowane zmiany. Na sprawozdawcę stanowiska komisji w sprawie ustawy o zmianie ustawy o systemie oświaty wybrano senatora M. Konopkę.

Następnie przystąpiono do rozpatrzenia ustawy o zmianie ustawy o Policji oraz niektórych innych ustaw.

Nowelizację, uchwaloną przez Sejm na podstawie projektu rządowego, przedstawił podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji Adam Rapacki. Jej celem jest implementacja do polskiego porządku prawnego przepisów umożliwiających wykonywanie trzech aktów prawa europejskiego. Ustawa zawiera istotne zmiany dotyczące ustawy o Policji oraz ustawy o Straży Granicznej, a także przepisy będące ich konsekwencją, uzupełniające ustawę o ochronie granicy państwowej oraz ustawę o broni i amunicji. Chodzi tu o implementację następujących aktów unijnych:

• decyzji Rady 2008/615/WSiSW w sprawie intensyfikacji współpracy transgranicznej, szczególnie w zwalczaniu terroryzmu i przestępczości transgranicznej,
• decyzji Rady 2008/616/WSiSW w sprawie wdrożenia decyzji Rady 2008/615/WSiSW w sprawie intensyfikacji współpracy transgranicznej, szczególnie w zwalczaniu terroryzmu i przestępczości transgranicznej,
• decyzji Rady 2008/617/WSiSW w sprawie usprawnienia współpracy pomiędzy specjalnymi jednostkami interwencyjnymi państw członkowskich UE w sytuacjach kryzysowych.

Nowelizacja ustawy o Policji stanowi, że do jej podstawowych zadań należy współdziałanie z organami i instytucjami Unii Europejskiej oraz wykonywanie zadań wynikających z przepisów prawa Unii Europejskiej. Dodano także nowy rozdział 10b dotyczący realizacji wspólnych działań na terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej, który umożliwia uczestniczenie policjantów i pracowników Policji we wspólnych patrolach i operacjach na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Możliwe będzie również udzielanie wzajemnego wsparcia w związku ze zgromadzeniami, imprezami masowymi czy klęskami żywiołowymi poprzez oddelegowanie funkcjonariuszy lub dostarczenie sprzętu. Jak podkreślili projektodawcy, dotyczyć to będzie sytuacji wymagających szybkiej reakcji odpowiednich służb, w których niezasadne jest tworzenie kontyngentów policyjnych, o których mowa w rozdziale 10a ustawy o Policji.

W art. 2 znowelizowano przepisy ustawy o Straży Granicznej. Podobnie jak w wypadku nowelizacji ustawy o Policji uzupełniono listę podstawowych zadań Straży Granicznej o współdziałanie z organami i instytucjami Unii Europejskiej oraz wykonywanie zadań wynikających z przepisów prawa Unii Europejskiej.

Istotnym zmianom uległ art. 40 ustawy o Straży Granicznej. W zdecydowanie szerszym zakresie określa on możliwość delegowania funkcjonariuszy na terytorium kraju i poza jego granicami. Przepis ten wskazuje organy właściwe do przenoszenia i delegowania funkcjonariusza oraz uprawnia ministra właściwego do spraw wewnętrznych do określenia w drodze rozporządzenia należności i świadczeń przysługujących funkcjonariuszom delegowanym poza granicę państwa. Dodano także dwa nowe rozdziały dotyczące udziału Straży Granicznej we wspólnych działaniach koordynowanych przez Europejską Agencję Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej oraz udziału tej formacji we współpracy transgranicznej państw Unii Europejskiej.

Podczas obrad senatorowie zapoznali się także z opinią senackiego biura legislacyjnego, które zwróciło uwagę na nieścisłości w sformułowaniu niektórych przepisów ustawy i przedstawiło swoje uwagi.

Ustawa nie budziła zastrzeżeń senatorów i żaden z nich nie zgłosił się do dyskusji.

W głosowaniu, na wniosek senatora Stanisława Jurewicza, Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej poparła poprawki zaproponowane przez senackie biuro legislacyjne. Na sprawozdawcę stanowiska komisji podczas posiedzenia Izby wybrano senatora Zbigniewa Meresa.

Na zakończenie obrad senatorowie rozpatrzyli ustawę o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Ustawę, uchwaloną z przedłożenia sejmowej Komisji Nadzwyczajnej "Przyjazne Państwo" do spraw związanych z ograniczaniem biurokracji, omówiła poseł sprawozdawca Aldona Młyńczak. Przewiduje ona zmianę zamieszczonego w art. 6 zamkniętego katalogu celów publicznych poprzez rozszerzenie w pkt 2 tego artykułu o przedsięwzięcia w zakresie budowy i utrzymania przewodów i urządzeń służących do dystrybucji płynów, pary, gazów i energii elektrycznej, a także innych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń.

Senatorowie zapoznali się także z opinią senackiego biura legislacyjnego, które zaproponowało wprowadzenie poprawki do sejmowej nowelizacji.

W głosowaniu, na wniosek senatora S. Jurewicza, Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej poparła zmianę zaproponowaną przez senackie biuro legislacyjne. Na sprawozdawcę stanowiska komisji w sprawie ustawę o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wybrano senatora Janusza Sepioła.

* * *

Integracja i aktywizacja młodej Polonii na świecie - informacja o projekcie "Quo vadis 3" to temat posiedzenia Komisji Spraw Emigracji i Łączności z Polakami za Granicą.

Już po raz trzeci w 2011 r. odbędzie się w Kanadzie spotkanie młodzieży polonijnej z tego kraju, Stanów Zjednoczonych i Europy. Organizatorzy szacują, że do Toronto przyjedzie około 250 osób. O spotkaniach, które zainicjowano w 2009 r. w Ottawie, poinformowali senatorów ich inicjatorzy - Anna Barycka i Kamil Mróz.

W 2009 r. na spotkanie przyjechało ponad 100 osób z blisko 40 miejscowości z Kanady. W tym roku w kanadyjskim Windsorze było ich ponad 150 - z Kanady i Stanów Zjednoczonych, było też kilka osób z Europy.

Spotkania zorganizowano w Kanadzie, gdyż, jak mówił K. Mróz, istnieje tam luka między pokoleniami Polonii kanadyjskiej. Jak powiedział, brakuje też koordynacji i inicjatyw polonijnych dla młodzieży. Dlatego zrodził się pomysł zorganizowania spotkań, zatytułowanych "Quo vadis", które zmierzają raczej do stawiania pytań niż dawania rozwiązań. Ostatnie spotkanie poświęcone było dziedzictwu, przywództwu i jedności.

Kolejne już - trzecie - spotkanie, które ma odbyć się 13 i 14 maja 2011 r. w Toronto, dotyczyć będzie narzędzi sukcesu. Adresowane jest dla polonijnej młodzieży, przede wszystkim kanadyjskiej i amerykańskiej, w wieku od 18 do 35 lat. Podjęto już przygotowania, a więcej informacji na ten temat można znaleźć na stronie internetowej www.quovadisconference.com.

Jak powiedziała A. Barycka, studentka uniwersytetu w Ottawie, pierwszą konferencję zorganizowało kilka osób za pomocą maili, sms-ów i telefonów. "Jest to teraz znacznie łatwiejsze niż kiedyś, w latach sześćdziesiątych czy siedemdziesiątych" - podkreślał K. Mróz, obecnie student stosunków międzynarodowych w Brukseli.

Celem spotkań ma być m.in. budowanie polskiej społeczności w Kanadzie. Uczestnicy spotkań powołali też własną organizację Young Polish Canadian Professionals Association. Podkreślają, że mają nadzieję, że spotkania będą kontynuowane, a uczestników spotkań będzie przybywać. "Staramy się pozyskiwać sponsorów" - powiedziała A. Barycka. Dodała, że największym problemem są koszty przelotów - często z odległych części Kanady czy Stanów Zjednoczonych.

W Kanadzie mieszka obecnie około pół miliona Polaków. Jednak osób mających polskie pochodzenie jest znacznie więcej, bo około 800-900 tysięcy.

Następnie Komisja Spraw Emigracji i Łączności z Polakami za Granicą przyjęła opinię na temat projektu uchwały Prezydium Senatu w sprawie priorytetów zlecania zadań w zakresie opieki nad Polonią i Polakami za granicą w 2011 r.

Projekt uchwały omówił wicedyrektor Biura Polonijnego Kancelarii Senatu Romuald Łanczkowski. Jak poinformował, do biura napływają w tej sprawie opinie członków Polonijnej Rady Konsultacyjnej przy marszałku Senatu.

W dyskusji nad projektem wzięli udział senatorowie: Andrzej Person, Tadeusz Skorupa, Józef Bergier, Dorota Arciszewska-Mielewczyk i Barbara Borys-Damięcka.

Senator J. Bergier wyraził zadowolenie z konsekwentnego uwzględniania wśród priorytetów zagadnienia promocji języka polskiego oraz edukacji dzieci i młodzieży polonijnej w naszym kraju.

Zdaniem senator D. Arciszewskiej-Mielewczyk, polska dyplomacja powinna bardziej aktywnie włączać się w rozwiązywanie problemów mniejszości polskiej w krajach zamieszkania.

Ostatecznie komisja pozytywnie zaopiniowała projekt uchwały Prezydium Senatu, proponując jednocześnie, zgodnie z sugestią senator B. Borys-Damięckiej, zmianę brzmienia § 1 pkt 2 projektu na: "wspieranie działań środowisk polskich i polonijnych ukierunkowanych na rozwój szkolnictwa polskiego oraz promowanie języka i kultury polskiej poza granicami, służące zachowaniu więzi z Polską oraz potrzebom edukacyjnym ich dzieci".

W zaopiniowanym pozytywnie przez komisję projekcie wśród priorytetów zlecania zadań w zakresie opieki nad Polonią i Polakami za granicą w 2011 r. znalazły się następujące zadania:

• wspieranie działań ukierunkowanych na upowszechnianie wiedzy o międzynarodowych standardach ochrony praw mniejszości narodowych i etnicznych, ze szczególnym uwzględnieniem społeczeństw państw członkowskich Unii Europejskiej oraz krajów objętych programem Partnerstwa Wschodniego;
• podejmowanie działań na rzecz wzmocnienia kondycji mediów polonijnych i polskich
  w świecie, w szczególności poprzez wymianę doświadczeń i podnoszenie kwalifikacji dziennikarskich zespołów redakcyjnych;
• wspieranie aktywności własnej środowisk polskich i polonijnych w świecie, służącej dokumentowaniu i ochronie polskiego dziedzictwa narodowego poza granicami oraz propagowanie wśród młodego pokolenia Polonii i Polaków w świecie wiedzy o polskich osiągnięciach w dziedzinie kultury;
• promowanie działań na rzecz aktywizacji społecznej i obywatelskiej przedstawicieli środowisk polonijnych i polskich za granicą w życiu publicznym krajów zamieszkania;
• wspieranie programów pomocowych, umożliwiających poprawę warunków funkcjonowania osób starszych, niepełnosprawnych i dla środowisk kombatanckich w społeczeństwach krajów osiedlenia; budowanie i pielęgnowanie więzi międzypokoleniowych.

Na zakończenie posiedzenia senatorowie przyjęli opinię w sprawie wniosków o zlecenie zadań o charakterze programowym w zakresie opieki nad Polonią i Polakami za granicą.

* * *

Podczas wspólnego posiedzenia Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej rozpatrzono wnioski zgłoszone na 59. posiedzeniu Senatu do projektu ustawy o zmianie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Jak przypomniał zastępca przewodniczącego Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej Stanisław Jurewicz, podczas drugiego czytania senator Kazimierz Kleina zgłosił wniosek o wprowadzenie poprawki do projektu ustawy. Przypomniał także, że połączone komisje wnosiły o przyjęcie rozpatrywanego projektu bez poprawek.

Proponowaną zmianę poparła Monika Derejko-Kotowska, wicedyrektor Departamentu Podatków Lokalnych i Katastru w Ministerstwie Finansów. Jak zaznaczyła, zmierza ona do tego, by organ gminy (rada) nie wyznaczał targowisk na podstawie ustawy podatkowej, ale jedynie wskazywał miejsce do handlu, które będzie objęte opłata targową. Ponadto poprawka uchyla przestarzałe już przepisy dotyczące pobierania innych należności na targowisku.

Katarzyna Konieczko w Biura Legislacyjnego Kancelarii Senatu wyraziła wątpliwość, czy cele resortu spraw wewnętrznych zostaną osiągnięte, ponieważ w obecnej redakcji przepis pozwala na pobieranie opłaty targowej na terenie całej gminy, a nie tylko na miejscach tradycyjnie uznanych za targowiska. Ostatecznie zadecyduje o tym praktyka i orzecznictwo.

Senator Jadwiga Rotnicka wyraziła obawę, że może się usankcjonować handel bez opłaty targowej w dowolnym miejscu na terenie gminy. Wątpliwości te rozwiała przedstawicielka senackiego biura legislacyjnego.

W wyniku głosowania połączone komisje jednomyślnie (17 głosami) poparły poprawkę zgłoszoną przez senatora K. Kleinę. Na sprawozdawcę połączonych komisji podczas obrad plenarnych wybrano senatora Marka Trzcińskiego.

W drugim punkcie porządku dziennego przystąpiono do pierwszego czytania projektu ustawy o zmianie ustawy - Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw oraz zmianie niektórych innych ustaw. W imieniu wnioskodawców, grupy senatorów Prawa i Sprawiedliwości, projekt przedstawił senator Władysław Ortyl. Zakłada on skrócenie do 1 miesiąca terminu na podjęcie uchwały o stwierdzeniu wygaśnięcia mandatu radnego i przewiduje wyznaczenie 7-dniowych terminów dla wojewody na wezwanie do podjęcia uchwały oraz na wydanie zarządzenia zastępczego w razie bezczynności odpowiedniego organu.

Obowiązująca ustawa stwierdza, że w razie wystąpienia jednej z przesłanek wygaśnięcie mandatu radnego właściwa rada, najpóźniej w 3 miesiące od pojawienia się przyczyny wygaśnięcia mandatu, podejmuje uchwałę o jego wygaśnięciu. W opinii wnioskodawców, może to powodować i często powoduje niepożądaną sytuację, w której niepodjęcie przez 3 miesiące stosownej uchwały blokuje możliwość objęcia mandatów radnych osobom z list, które w wyborach uzyskały kolejno największą liczbę głosów.

Z tą kwestią wiąże się problem terminu, w jakim wojewoda powinien wezwać organ gminy do podjęcia uchwały stwierdzającej wygaśnięcie mandatu radnego. Przepisy nie określają tego terminu, z ich brzmienia wynika jednak, że powinien uczynić to niezwłocznie. Jak wskazano w uzasadnieniu projektu, w praktyce niejednokrotnie zdarzało się, że wojewoda zwlekał z podjęciem stosownych czynności. Zdaniem wnioskodawców, z punktu widzenia ładu demokratycznego nie jest to sytuacja właściwa, dlatego wymaga zmiany.

Proponowane rozwiązania: skrócenie do 1 miesiąca terminu na podjęcie uchwały o stwierdzeniu wygaśnięcia mandatu i wyznaczenie 7-dniowych terminów dla wojewody na wezwanie do podjęcia uchwały oraz na wydanie zarządzenia zastępczego w razie bezczynności odpowiedniego organu umożliwia obejmowanie mandatów radnych przez osoby, które uzyskały w wyborach kolejny najwyższy wynik. Dzięki temu w sposób pełniejszy będzie realizowana wola wyborców, a sam proces obejmowania mandatów radnych zostanie znacznie przyspieszony i usprawniony.

Przepisy ustawy miałyby być stosowane do postępowań stwierdzających wygaśnięcie mandatu wszczętych na podstawie zdarzeń, które nie wystąpiły przed dniem jej wejścia w życie. Projekt ustawy zakłada czternastodniowevacatio legis.

Zaproponowane ujednolicenie terminów pozytywnie ocenił obecny na posiedzeniu przedstawiciel Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji. Wyraził natomiast sprzeciw wobec ich długości, zbędnemu zróżnicowaniu i braku sprecyzowaniu początku biegu tych terminów. Jak wskazał, w ciągu tygodnia wojewoda nie będzie w stanie zweryfikować docierających do niego informacji, które wpływają na wygaszenie mandatu radnego.

Kierownik Krajowego Biura Wyborczego Kazimierz Czaplicki z zadowoleniem przyjął senacką inicjatywę i zgłosił do niej kilka uwag. Jego zdaniem, potrzebne jest jednak ujednolicenie terminologii zastosowanej w ustawie i ustawie o wyborze wójta, w zakresie terminu na podjęcie decyzji przez radę gminy o wygaśnięciu mandatu, a także przywrócenie w ustawie o samorządzie gminnym dawnego brzmienia art. 28a (obowiązujące w ustawie o samorządzie powiatowym). Zaapelował także o możliwość dodania do projektu ustawy przepisów regulujących kwestie wskazania osoby właściwej do zwołania pierwszej sesji rady nowo utworzonej jednostki samorządu terytorialnego, a także rozszerzenie wymienionego w ustawie o ograniczaniu działalności gospodarczej katalogu osób publicznych wydających decyzje administracyjne z upoważnienia wójta, burmistrza, czy też starosty lub wojewody, których dotyczyć będzie obowiązek stwierdzenia wygaśnięcia mandatu w wypadku zaistnienia ku temu przesłanek.

Jak wskazał przedstawiciel senackiego biura legislacyjnego, propozycje ministra K. Czaplickiego nie są związane z rozpatrywanym projektem i powinny, jeśli senatorowie uznają to za konieczne, zostać ujęte w odrębnej inicjatywie.

W trakcie dyskusji senator Janusz Sepioł wyraził wątpliwość co do zasadności wystąpienia z omawianą inicjatywą wobec zawarcia w jej uzasadnieniu zbyt ogólnych stwierdzeń, takich jak: "W praktyce niejednokrotnie się zdarzało, że wojewoda zwlekał z podjęciem właściwych czynności". Jak stwierdził, w swojej praktyce samorządowca w regionie małopolskim nie zetknął się z takimi wypadkami. Konkretne przykłady tego typu sytuacji w swoich regionach przedstawili senatorowie Władysław Ortyl i Stanisław Gogacz. Dlatego, ich zdaniem, konieczne są dalsze prace legislacyjne.

Przewodniczący obradom senator Stanisław Jurewicz zgłosił wniosek o zawieszenie prac połączonych komisji do czasu opracowania propozycji poprawek. W wyniku głosowania wniosek przyjęto jednomyślnie.

* * *

Senatorowie z Komisji Ustawodawczej rozpatrzyli wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 14 grudnia 2009 r. (sygn. akt K 55/07), dotyczący ustaw o finansowaniu niektórych szkół wyższych prowadzonych przez Kościół katolicki.

Jak przypomniał przewodniczący komisji senator Piotr Zientarski, to już kolejna próba rozpatrzenia orzeczenia odnoszącego się do trzech ustaw z 5 kwietnia 2006 r. o finansowaniu z budżetu państwa: Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie, Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu i Wyższej Szkoły Filozoficzno-Pedagogicznej "Ignatianum" w Krakowie.

Przedstawiciel Biura Legislacyjnego Kancelarii Senatu Marek Jarentowski poinformował, że - zdaniem Trybunału Konstytucyjnego - nie było podstaw do stwierdzenia niezgodności zaskarżonych ustaw z konstytucyjną zasadą bezstronności władz publicznych w kwestii przekonań religijnych, światopoglądowych i filozoficznych. Uczelnie dotowane na podstawie tych ustaw kształcą bowiem nie tylko duchownych, ale także osoby świeckie, a otrzymane dotacje państwowe wiążą się z realizacją określonych zadań w zakresie kształcenia studentów na kierunkach uznanych przez państwo i z prowadzeniem badań naukowych na takich zasadach jak na uczelniach publicznych.

Ponadto trybunał stwierdził, że dotacje dla uczelni kościelnych nie ograniczają autonomii i niezależności Kościoła katolickiego w zakresie jego działania. Nie ograniczają również autonomii i niezależności państwa od Kościoła w sferze właściwej państwu. Stanowią jedną z możliwych form realizacji przez państwo ciążących na nim zadań publicznych w zakresie szkolnictwa wyższego i urzeczywistniają konstytucyjne prawo dostępu do szkolnictwa. Trybunał podkreślił bowiem, że zasada bezstronności wymaga ustanowienia regulacji ustawowych zapewniających dostęp do dotacji państwowych wszystkim kościołom i związkom wyznaniowym prowadzącym szkoły wyższe, które spełnią obiektywne kryteria ustanowione w ustawie.

Jak dodał M. Jarentowski, żaden z uprawnionych podmiotów nie wystąpił z inicjatywą ustawodawczą, a podmioty, do których się zwrócono Rządowe Centrum Legislacji i minister nauki i szkolnictwa wyższego odpowiedziały, że obecnie nie przygotowują projektów wykonujących to orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego.

W trakcie dyskusji senatorowie zgłosili szereg wątpliwości i pytań dotyczących rozpatrywanego wyroku. Pytano m.in., czy w wypadku uprawnień niektórych uczelni do finansowania inwestycji budowlanych można uznać za prawa nabyte tych instytucji? Czy ustalając te same zasady dla tego samego rodzaju szkół wyższych, można pozbawić niektórych szczególnych uprawnień dopiero co im przyznanych, czy też te same uprawnienia należy przyznać wszystkim szkołom? Czy wobec niestwierdzenia przez trybunał sprzeczności badanych przepisów z konstytucją i niesprecyzowanymi skutkami finansowymi, ewentualną koniecznością zmiany konkordatu i ustawy o stosunku Państwa do Kościoła katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej zasadnym jest występowanie z inicjatywą ustawodawczą.

Uwzględniając zgłaszane uwagi i wątpliwości, senator P. Zientarski zaproponował, aby Komisja Ustawodawcza nie wnosiła o podjęcie inicjatywy ustawodawczej w sprawie wykonania rozpatrzonego wyroku Trybunału Konstytucyjnego. W wyniku głosowania wniosek przyjęto jednomyślnie.

Wniosek o zbadanie z konstytucją przepisów dotyczących finansowania Papieskich Wydziałów Teologicznych we Wrocławiu i Warszawie oraz Wyższej Szkoły Filozoficzno-Pedagogicznej "Ignatianum" w Krakowie zgłosili w listopadzie 2007 r. posłowie ówczesnego klubu Lewica i Demokraci. Ich zdaniem, kwestionowane ustawy są sprzeczne z konstytucyjną zasadą równouprawnienia związków wyznaniowych.

W drugim punkcie porządku dziennego posiedzenia senatorowie rozpatrzyli postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 1 czerwca 2010 r. (sygn. akt S 1/10), dotyczące ustawy o świadczeniach rodzinnych, które zostało wydane w związku z zapytaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy. W swoim postanowieniu trybunał zasygnalizował potrzebę podjęcia działań ustawodawczych "zmierzających do zapewnienia spójności zasad przyznawania świadczenia pielęgnacyjnego". Zdaniem trybunału, należy dostosować art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o świadczeniach rodzinnych do aktualnego brzmienia art. 17 ust. 1 tej ustawy. Zasugerowano także wprowadzenie do ustawy o świadczeniach rodzinnych zasady (formułowanej w orzecznictwie sądów administracyjnych), że pozostawanie osoby wymagającej opieki w związku małżeńskim nie stanowi negatywnej przesłanki dostępu do świadczenia pielęgnacyjnego w sytuacji, gdy małżonek tej osoby to również niepełnosprawny, a opiekunami obojga jest ich dziecko. Trybunał polecił, aby Sejm wziął to pod uwagę zwłaszcza w toku prac nad poselskim projektem ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych, w którym proponowane jest uchylenie m.in. art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. a.

Projekt ten ze względu na przewidywane skutki finansowe dla budżetu państwa, jakie pociągnęłaby za sobą nowa instytucja świadczenia z tytułu niemożności pełnego lub częściowego wykorzystania ulgi podatkowej przysługującej na dzieci uzyskał negatywną opinię Rady Ministrów. Dlatego sejmowa Komisja Polityki Społecznej i Rodziny wniosła o jego odrzucenie.

Rządowe Centrum Legislacji sporządziło projekt ustawy przewidujący wykreślenie art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. a, lecz na etapie prac w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej zmiana ta została wykreślona.

W związku z tym senackie biuro legislacyjne zaproponowało rozważenie uchylenia przesłanki z art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o świadczeniach rodzinnych, a nie tylko wprowadzenie wyjątku od zamieszczonej w nim zasady, tak jak to postulował Trybunał Konstytucyjny. Jednocześnie w celu usunięcia wątpliwości, jakie mogłyby powstać w związku z określeniem "obowiązek alimentacyjny", użytym w art. 17 ust. 1 pkt 2 ustawy (obowiązek wzajemnej pomocy, spoczywający na małżonkach w myśl ustawy - Kodeks rodzinny i opiekuńczy, nie jest bowiem uznawany za obowiązek alimentacyjny, ale za "powinność o cechach obowiązku alimentacyjnego"), właściwe byłoby doprecyzowanie, że osobą uprawnioną do świadczenia pielęgnacyjnego jest również ten, na kim ciąży obowiązek podobny obowiązkowi alimentacyjnemu.

Po zapoznaniu się z przedstawionymi informacjami przewodniczący Komisji Ustawodawczej senator P. Zientarski zgłosił wniosek o podjęcie inicjatywy ustawodawczej mającej na celu wykonanie rozpatrzonego wyroku. W wyniku głosowania wniosek uzyskał jednomyślne poparcie. Do reprezentowania komisji w dalszych pracach nad tym projektem ustawy została upoważniona senator Grażyna Sztark.

21 lipca 2010 r.

Na swym posiedzeniu Komisja Ustawodawcza przystąpiła do pierwszego czytania projektu uchwały w sprawie uczczenia pamięci żołnierzy Polskiego Państwa Podziemnego, prześladowanych, aresztowanych i skazanych w Polsce w latach 1944-1956 za działalność w szeregach Armii Krajowej.

Projekt wniosła Komisja Praw Człowieka, Praworządności i Petycji w wyniku rozpatrzenia petycji indywidualnej, dotyczącej podjęcia uchwały okolicznościowej w celu złożenia hołdu żołnierzom Polskiego Państwa Podziemnego, walczącym o wolną i demokratyczną Polskę, wykonującym rozkazy legalnego rządu na uchodźstwie, prześladowanym, aresztowanym i skazanym w latach 1944-1956 za działalność w szeregach Armii Krajowej. Do reprezentowania komisji w dalszych pracach nad tym projektem uchwały upoważniony został senator Zbigniew Cichoń.

W zaproponowanym projekcie Polacy żyjący w niepodległej dziś ojczyźnie oddają hołd żołnierzom Polski Podziemnej, którzy "w czarną noc okupacji hitlerowskiej i stalinowskiej, a następnie w latach terroru komunistycznego systemu narzuconego narodowi przemocą nie tracili nadziei i walczyli z okupantem".

Jak przypomniano w tekście, wkrótce po kampanii wrześniowej, w której wojsko polskie musiało ulec przeważającym siłom agresorów - niemieckiego z Zachodu i sowieckiego ze Wschodu, powstały: Związek Walki Zbrojnej, potem Armia Krajowa, a następnie także inne formacje, takie jak Bataliony Chłopskie. Podkreślono, że żołnierze Polski Podziemnej przypominali narodowi o jego prawie do życia w wolności i do godności oraz podtrzymywali wolę oporu. Swym istnieniem i działaniem unaoczniali, że prawdziwe są słowa: "być zwyciężonym, a nie ulec, to zwycięstwo". Jak napisano w uchwale, tym bardziej okrutne i bolesne było traktowanie po wojnie żołnierzy AK, NSZ, WiN jak zdrajców, wrogów narodu, czy wręcz kolaborantów hitlerowskich, a komunistyczne władze nie cofały się przed mordami, zbrodniami sądowymi i innymi prześladowaniami żołnierzy Polski Podziemnej i ich rodzin. Klinicznym tego przykładem był mord sądowy na osobie generała Fieldorfa "Nila".

Autorzy projektu podkreślili, że takie postępowanie nie złamało jednak ducha tych bohaterów i to dzięki nim możliwe było pielęgnowanie poczucia wolności, przekazywanie prawdziwej historii i w końcu powstanie ruchu "Solidarność", uwieńczone odzyskaniem przez Polskę niepodległości.

W trakcie dyskusji nad przedstawionym projektem uchwały okolicznościowej senatorowie zgłosili szereg uwag zarówno redakcyjnych, jak merytorycznych. W związku z tym powołano zespół do opracowania tekstu uwzględniającego sygnalizowane wątpliwości i uwagi. W jego skład weszli senatorowie: Z. Cichoń, Stanisław Gogacz, Leon Kieres, Bohdan Paszkowski i Grażyna Sztark.

* * *

Senatorowie z Komisji Regulaminowej Etyki i Spraw Senatorskich, zgodnie z zarządzeniem nr 2 marszałka Senatu z 22 października 2001 r. rozpatrzyli sprawozdanie z wydatkowania środków finansowych przekazanych na pokrycie kosztów związanych z funkcjonowaniem biur senatorskich w 2009 r.

Podczas posiedzenia dyrektor Biura Spraw Senatorskich Kancelarii Senatu Piotr Świątecki przedstawił wyniki analizy wydatkowania przez senatorów środków finansowych na ten cel. Największą część wydatków budżetowych senatorów na utrzymanie biur i wykonywanie mandatu stanowią wynagrodzenia i ich pochodne pracowników - 35,11%. Następnie są to: przejazdy samochodami - 19,37%, najem, czynsz, media i usługi porządkowe - 13,29%, telekomunikacja, poczta, usługi bankowe - 7,59%, usługi internetowe - 2,48%. Inną ważną pozycję stanowią umowy zlecenia i umowy o dzieło - 8,44%.

Senator Mieczysław Augustyn zapytał, czy są wydatki senatorów, które budzą zastrzeżenia etyczne i regulaminowe. Jak stwierdził dyrektor P. Świątecki, dokumenty finansowe dotyczące biur senatorskich są sprawdzane przez pracowników senackiego biura finansowego. Obowiązujący w Kancelarii Senatu system weryfikacji wydatkowania środków finansowych na biura senatorskie w okresie rocznym pozwala, inaczej niż w Sejmie, na bieżącą kontrolę wydatków senatorskich.

W głosowaniu Komisja Regulaminowa, Etyki i Spraw Senatorskich przyjęła jednomyślnie sprawozdanie za rok 2009 z wydatków budżetowych biur senatorskich VII kadencji Senatu.

* * *

Podczas wspólnego posiedzenia Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich oraz Komisji Ustawodawczej przeprowadzono pierwsze czytanie projektu uchwały Senatu w sprawie zmiany Regulaminu Senatu.

Rozpatrywany projekt wniosła Komisja Regulaminowa, Etyki i Spraw Senatorskich, której przewodniczący senator Zbigniew Szaleniec stwierdził, że ma on dostosować przepisy regulaminowe Izby do ustawy z 26 marca 1982 r. o Trybunale Stanu, zmienionej nowelizacją z 18 marca 2010 r., w zakresie niektórych elementów procedury rozpatrywania przez Komisję Regulaminową, Etyki i Spraw Senatorskich wstępnego wniosku o pociągnięcie senatora do odpowiedzialności konstytucyjnej przed Trybunałem Stanu, a także do ustawy z 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, zmienionej nowelizacją z 18 marca 2010 r., w zakresie zastąpienia Kolegium Instytutu Radą Instytutu.

W projekcie zaproponowano także wydłużenie z 21 do 45 dni terminu na przygotowanie sprawozdania po pierwszym czytaniu projektu ustawy wykonującej orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego. Termin określony w art. 85d okazał się zbyt krótki, Komisja Ustawodawcza po wniesieniu projektu do marszałka Senatu konsultuje bowiem jego treść z w łaściwymi organami i instytucjami, co zajmuje często więcej niż 3 tygodnie (art. 1 pkt 3 projektu).

Następnie zawarte w projekcie rozwiązania szczegółowo omówił dyrektor Biura Legislacyjnego Kancelarii Senatu Roman Kapeliński.

W wyniku głosowania połączone komisje opowiedziały się za przyjęciem przedstawionego projektu uchwały Senatu w sprawie zmiany Regulaminu Senatu bez poprawek. Do przedstawienia sprawozdania komisji podczas drugiego czytania projektu wybrano senatora Z. Szaleńca.

Na zakończenie posiedzenia senator Piotr Ł.J. Andrzejewski zaapelował do członków Komisji Ustawodawczej o przygotowanie inicjatywy ustawodawczej, dotyczącej wykonania wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie ustawy o funduszu wczasów pracowniczych.

* * *

Podczas swojego posiedzenia Komisja Spraw Unii Europejskiej, zgodnie z ustawą z 11 marca 2004 r. o współpracy Rady Ministrów z Sejmem i Senatem w sprawach związanych z członkostwem Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej, zaopiniowała następujące projekty aktów prawnych UE.

• Projekt budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2011 wraz z projektem stanowiska rządu w tej sprawie; sygnatura Komisji Europejskiej SEC(2010)473.

Instytucja wiodąca: Ministerstwo Finansów.

Referent: senator Witold Idczak.

Przedstawiciel rządu: podsekretarz stanu Maciej Grabowski.

Komisja Spraw Unii Europejskiej poparła projekt budżetu wraz z uwagami rządu.

• Wniosek dotyczący Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Unii Europejskiej (rewizja) wraz z projektem stanowiska rządu w tej sprawie; sygnatura Komisji Europejskiej COM(2010)260.

Instytucja wiodąca: Ministerstwo Finansów.

Referent: senator W. Idczak.

Przedstawiciel rządu: podsekretarz stanu M. Grabowski.

Komisja Spraw Unii Europejskiej poparła projekt rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady wraz z uwagami rządu.

• Wniosek dotyczący dyrektywy Rady, zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE dotyczącą wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do okresu obowiązywania minimalnej stawki podstawowej wraz z projektem stanowiska rządu w tej sprawie; sygnatura Komisji Europejskiej COM(2010)331.

Instytucja wiodąca: Ministerstwo Finansów.

Referent: senator Tomasz Misiak.

Przedstawiciel rządu: podsekretarz stanu M. Grabowski.

Komisja Spraw Unii Europejskiej poparła projekt dyrektywy Rady.

Wnioski nierozpatrywane - propozycja zaakceptowana przez Komisję Spraw Unii Europejskiej: sygnatury Komisji Europejskiej - COM(2010)339, COM(2010)338, COM(2010)332, COM(2010)328, COM(2010)326, COM(2010)325, COM(2010)322, COM(2010)321, COM(2010)313, COM(2010)303.

Na swym posiedzeniu senatorowie z Komisji Gospodarki Narodowej rozpatrzyli ustawę o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz o zmianie ustawy o planowaniu zagospodarowaniu przestrzennym.

Nowelizację, uchwaloną z przedłożenia sejmowej Komisji Nadzwyczajnej "Przyjazne Państwo" do spraw związanych z ograniczaniem biurokracji, a także przebieg prac legislacyjnych omówił podsekretarz stanu w Ministerstwie Infrastruktury Olgierd Dziekoński. Jak stwierdził, ma ona na celu zaliczenie do celów publicznych budowy urządzeń i obiektów budowlanych do wytwarzania, przesyłu i dystrybucji energii elektrycznej.

Senatorowie zapoznali się także z opinią Biura Legislacyjnego Kancelarii Senatu, które zgłosiło jedną uwagę, eliminującą wątpliwości interpretacyjne zapisów art. 1 rozpatrywanej ustawy. Proponowana zmianę pozytywnie ocenił wiceminister O. Dziekoński.

W trakcie dyskusji senatorowie odnosili się do zagadnień dotyczących m.in. dopuszczalnej mocy urządzeń wytwarzających energię ze źródeł odnawialnych, a także do możliwości planowania i realizacji inwestycji energetycznych w kontekście funkcjonowania obszarów "Natura 2000".

Odpowiedzi na pytania senatorów udzielali wiceminister O. Dziekoński i zastępca generalnego dyrektora ochrony środowiska Piotr Otawski.

Przewodniczący komisji senator Jan Wyrowiński zgłosił formalnie poprawkę proponowaną przez senackie biuro legislacyjne. W wyniku głosowania uzyskała ona jednomyślną akceptację senatorów. Na sprawozdawcę stanowiska Komisji Gospodarki Narodowej w sprawie ustawy o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wybrano senatora Stanisława Iwana.

Następnie senator J. Wyrowiński nawiązał do przekazanego senatorom projektu planu pracy komisji na II połowę 2010 r. i poprosił o ewentualne zgłaszanie uwag. Senatorowie pozytywnie odnieśli się do przedstawionych propozycji, i w wyniku głosowania jednomyślnie zaakceptowali planowaną tematykę obrad. Wśród planowanych tematów znalazły się:

• informacja ministra skarbu państwa o prywatyzacji sektora elektroenergetycznego,
• informacja rządu na temat "Rynek wewnętrzny - nowe sposoby na ożywienie wzrostu gospodarczego po kryzysie", priorytetu polskiej prezydencji w drugiej połowie 2011 r.,
• realizacja terminalu LNG w Świnoujściu oraz inwestycji towarzyszących,
• wdrażanie ustawy wspomagającej wprowadzenie Internetu szerokopasmowego - zagrożenia,
• partnerstwo publiczno-prywatne,
• wizyta studyjna w Centrum Sterowania Mocą - PSE Operator,
• energetyka odnawialna: Krajowy Plan Działania, energetyka wiatrowa, pompy ciepła, fotowoltaika,
• gospodarka odpadami komunalnymi,
• sytuacja w kolejnictwie i stan realizacji inwestycji,
• ocena skutków obowiązywania ustawy o upadłości konsumenckiej,
• gospodarka oparta na wiedzy: funkcjonowanie systemu wsparcia działalności innowacyjnej w Polsce, mechanizmy pobudzania przedsiębiorczości opartej na wiedzy,
• konferencja "Bezpieczeństwo energetyczne we współczesnej Europie. Szanse i wyzwania",
• Specjalne Strefy Ekonomiczne - próba bilansu,
• Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości - ocena działalności.

Tego samego dnia Komisja Gospodarki Narodowej zajęła się problematyką ochrony i racjonalnej gospodarki zasobami złóż w kontekście projektu nowego prawa geologicznego i górniczego oraz ujawniania potencjalnych zasobów gazu w niekonwencjonalnych złożach na terenie Polski (gaz łupkowy). W tej części obrad udział wzięli m.in. przedstawiciele Ministerstwa Środowiska z podsekretarzem stanu, głównym geologiem kraju Henrykiem Jezierskim, dyrektor Departamentu Ropy i Gazu w Ministerstwie Gospodarki Maciej Kaliski, dyrektor Departamentu Górnictwa w tym resorcie Aleksandra Magaczewska, dyrektor Państwowego Instytutu Geologicznego Jerzy Nawrocki, wiceprezes Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa SA Waldemar Wójcik, likwidator Nafty Polskiej SA Wiesław Skwarko, a także eksperci - adwokat Kancelarii Prawnej "Juris", współpracownik Instytutu Studiów Politycznych PAN Jan Stefanowicz, przewodniczący Komitetu Zrównoważonej Gospodarki Surowcami Mineralnymi PAN Marek Nieć, prof. Antoni Kamiński z Instytutu Studiów Politycznych PAN i prof. Krzysztof Szamałek z Wydziału Geologii Uniwersytetu Warszawskiego.

Główny geolog kraju, wiceminister środowiska H. Jezierski przedstawił informacje dotyczące m.in. liczby obowiązujących koncesji wydanych na rozpoznawanie i eksploatację węglowodorów, liczby koncesji (w tym łącznych) na rozpoznawanie i poszukiwanie gazu ze złóż niekonwencjonalnych, wysokości pobranych opłat i wynagrodzeń za udzielenie powyższych koncesji, stanu wstępnego rozpoznania zasobów gazu ze złóż niekonwencjonalnych oraz przewidywanych podstaw i wysokości wynagrodzeń z tytułu użytkowania górniczego tych złóż gazu na etapie eksploatacji. Z informacji wynika, że w Polsce, według stanu na 1 lipca 2010 r., obowiązuje 445 koncesji udzielonych przez ministra środowiska na poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie złóż ropy naftowej i gazu ziemnego. W tym 224 to koncesje na wydobywanie ropy naftowej i gazu ziemnego, a 221 - na poszukiwanie i rozpoznawanie złóż węglowodorów. Spośród tych ostatnich 62 koncesje uwzględniają poszukiwanie niekonwencjonalnych złóż gazu ziemnego typu shale gas (tzw. gaz łupkowy). Żadna z tych 62 nie jest koncesją łączną, tzn. obejmującą poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopaliny ze złoża. Takich koncesji nie udziela się w Polsce już od 2002 r.

Według ustawy - Prawo geologiczne i górnicze podmiot, który otrzymał koncesję na poszukiwanie i rozpoznanie złóż, zobowiązany jest do uiszczenia tzw. opłaty koncesyjnej. Jej wysokość to iloczyn stawki opłaty za km² (w 2010 r. - 217,76 zł/km²) i liczby km² terenu, na którym prowadzona jest działalność. Wnoszona opłata koncesyjna w 60% stanowi dochód gminy, na terenie której jest prowadzona działalność, a w 40% - Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Wraz z uzyskaniem koncesji na poszukiwanie i rozpoznawanie złóż kopalin przedsiębiorca zawiera z ministrem środowiska, reprezentującym Skarb Państwa, umowę o ustanowienie użytkowania górniczego. Opłata z tego tytułu zależy od wielkości obszaru, na jakim prowadzona jest działalność, i w całości stanowi dochód Skarbu Państwa.

Łączna suma opłat, które musi ponieść przedsiębiorca, chcąc uzyskać jedną koncesję poszukiwawczą, wynosi maksymalnie 500 tys. zł, około 50% tej sumy trafia do Skarbu Państwa. Wiceminister H. Jezierski poinformował, że według szacunku firm konsultingowych, złoża mogą zawierać od 1,4 bln do 3 bln m³ gazu łupkowego. Na obecnym etapie jednak nie da się precyzyjnie oszacować tych zasobów. W razie odkrycia i udokumentowania złoża niekonwencjonalnego przedsiębiorca będzie mógł wystąpić do ministra środowiska z wnioskiem o prawo do wydobywania kopaliny. W wyniku negocjacji określi się odpowiednie warunki i zobowiązania, w tym również finansowe, dla przyszłego koncesjobiorcy.

Adwokat Kancelarii Prawnej "Juris" w Warszawie, współpracownik Instytutu Studiów Politycznych PAN J. Stefanowicz omówił główne tezy, wykonanej na zlecenie Komisji Gospodarki Narodowej, analizy koncesjonowania działalności geologiczno-górniczej w zakresie poszukiwania, rozpoznawania i eksploatacji złóż węglowodorów. Analizie poddano m.in. stan udzielonych koncesji na 1 lipca 2010 r. dotyczących węglowodorów, zakresu i warunków udzielonych koncesji na poszukiwanie i rozpoznawanie złóż konwencjonalnych i niekonwencjonalnych gazu, uprawnień i obowiązków koncesjonariuszy koncesji na poszukiwanie i wydobywanie węglowodorów według obowiązującego prawa oraz dokumentacji geologicznej złoża kopaliny i prawa do informacji geologicznej.

Przewodniczący Komitetu Zrównoważonej Gospodarki Surowcami Mineralnymi PAN prof. M. Nieć mówił o racjonalnej gospodarce złożami i ochronie złóż, w tym m.in. o obowiązujących zapisach prawnych, o znaczeniu ochrony złóż kopalin niezagospodarowanych dla bezpieczeństwa surowcowego kraju, ograniczeniu możliwości wykorzystania złóż (m.in. protesty społeczne, istniejące lub planowane zagospodarowanie przestrzenne terenu, wymagania ochrony środowiska przyrodniczego i prawo własności nieruchomości gruntowych). Prof. M. Nieć wskazał również na konieczność opracowania odrębnej ustawy o ochronie złóż kopalin na wzór ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, regulującej problematykę ochrony złóż kopalin i obszarów ich perspektywicznego występowania oraz postępowania z tymi terenami, a także racjonalnej gospodarki złożami kopalin.

Likwidator Nafty Polskiej SA w likwidacji W. Skwarko omówił aspekty finansowe poszukiwania i eksploatacji zasobów węglowodorów w Polsce. Przedstawił m.in. kwestie kluczowe do rozważenia w kontekście nowego prawa geologicznego i górniczego, w tym dotyczące opłat za ustanowienie użytkowania górniczego i przetargów na udzielenie koncesji w zakresie węglowodorów. Przybliżył również istotę opłat typu tantiemy i systemowe regulacje obszaru wydobycia w innych krajach.

Wiceprezes Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa SA W. Wójcik przedstawił informacje dotyczące m.in. zasobów gazu łupkowego w USA i spodziewanych jego zasobów w Polsce; koncesji, w tym firm zagranicznych, PGNiG SA obejmujących tereny, na których mogą występować złoża tego gazu. Mówił też o obszarach mogących zawierać złoża gazu łupkowego w Polsce i kosztach jego pozyskiwania, o technologii, wydajności, a także o zagrożeniach pojawiających się w trakcie poszukiwania i ewentualnej eksploatacji niekonwencjonalnych złóż węglowodorów. Wspomniał również o szansach na rozwój firmy w razie pozytywnych efektów poszukiwań.

W trakcie dyskusji senatorowie poruszali kwestie dotyczące m.in. możliwości pozyskania i przesyłu gazu i kosztów przedsięwzięcia, dotychczasowej współpracy między resortami, ewentualnego ustanowienia koordynatora działań, np. instytucji naukowo-badawczej.

Prof. A. Kamiński nadmienił, że należy prowadzić przygotowania do odbioru dużych ilości gazu pomimo dotychczas niepotwierdzonych jego zasobów. Prof. K. Szamałek zaś postulował, aby ze sposobem ustalenia mechanizmu opłat wstrzymać się do czasu poznania wysokości kosztów inwestycji i zasobów odkrytych złóż.

Przewodniczący obradom senator J. Wyrowiński oznajmił, że zgłoszone na posiedzeniu uwagi do ustawy - Prawo geologiczne i górnicze zostaną wykorzystane w pracach komisji, gdy ta regulacja trafi do Senatu.

Odbyło się posiedzenie Komisji Praw Człowieka, Praworządności i Petycji.

W pierwszym punkcie porządku dziennego rozpatrzono ustawę o dowodach osobistych. Przyjęcie ustawy, uchwalonej z przedłożenia rządowego, rekomendował senatorom podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji Adam Rapacki. Głos zabrał także poseł sprawozdawca Marek Wójcik. Jak wskazywano, potrzeba uchwalenia nowej ustawy wynika z planu działań Komisji Europejskiej na rzecz wdrażania ogólnoeuropejskiego systemu identyfikacji elektronicznej osób fizycznych. Nowela zmierza do stworzenia podstaw prawnych do stosowania wielofunkcyjnego, elektronicznego dokumentu tożsamości dającego gwarancję bezpiecznej identyfikacji osób.

W trakcie dyskusji, w której głos zabrali senatorowie: Stanisław Piotrowicz, Zbigniew Romaszewski, Jan Rulewski i Piotr Wach, na pytania senatorów odpowiadali poseł M. Wójcik oraz przedstawiciele resortu spraw wewnętrznych - dyrektor Departamentu Spraw Obywatelskich Małgorzata Piotrak i główny specjalista w Centrum Projektów Informatycznych Piotr Swaczyna.

Senatorów interesowały m.in. kwestie dotyczące zakresu danych posiadacza dowodu w warstwie graficznej oraz w warstwie elektronicznej, szacowanych kosztów operacji wymiany dowodów, ewentualnej potrzeby zróżnicowania dowodów osobistych i możliwości wydawania wtórników.

Senatorowie zapoznali się także z opinią Biura Legislacyjnego Kancelarii Senatu, które zgłosiło uwagi szczegółowe i zaproponowało propozycje stosownych poprawek.

Senator Stanisław Piotrowicz zgłosił 13 zmian o charakterze doprecyzowującym zapisy ustawy sejmowej, z których Komisja Praw Człowieka, Praworządności i Petycji zaakceptowała 4, 9 natomiast uzyskało poparcie mniejszości komisji .

Na sprawozdawcę stanowiska komisji w sprawie ustawy o dowodach osobistych wybrano senatora P. Wacha, wnioski mniejszości przedstawi natomiast senator Zbigniew Cichoń.

Następnie przystąpiono do rozpatrzenia ustawy o zmianie ustawy o zmianie ustawy o Policji oraz niektórych innych ustaw. Ustawę, uchwaloną na podstawie projektu wniesionego przez Radę Ministrów, przedstawił wiceminister spraw wewnętrznych i administracji A. Rapacki. Jak stwierdził, jej celem jest przede wszystkim wdrożenie do krajowego porządku prawnego przepisów umożliwiających wykonywanie trzech decyzji Rady UE. Nowela zawiera istotne zmiany dotyczące ustaw o Policji i Straży Granicznej. Na temat noweli wypowiadał się także zastępca dyrektora Biura Prawnego w Komendzie Głównej Straży Granicznej Waldemar Popławski.

Senatorowie zapoznali się także z opinią senackiego biura legislacyjnego, które zgłosiło uwagi szczegółowe do ustawy uchwalonej przez Sejm i zaproponowało wprowadzenie poprawek.

W dyskusji senator Jacek Swakoń zgłosił 10 poprawek, z których 9 miało charakter redakcyjny. Jedna zmiana dotyczyła uregulowania w ustawie kwestii należności przysługujących funkcjonariuszom Straży Granicznej podczas delegacji zagranicznej. W głosowaniu Komisja Praw Człowieka, Praworządności i Petycji przyjęła wszystkie proponowane poprawki. Na sprawozdawcę stanowiska komisji podczas posiedzenia plenarnego wybrano senatora J. Swakonia.

Kolejnym rozpatrywanym aktem prawnym była ustawa o zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji. Nowelę omówiła posłanka sprawozdawczymi Iwona Arent. Jak stwierdziła, jest ona efektem prac sejmowych nad dwoma projektami - senackim i rządowym. Oba projekty zawierały podobne uregulowania dotyczące realizacji wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 14 maja 2009 r., w którym stwierdzono niezgodność z konstytucją ustawy o komornikach sądowych i egzekucji w zakresie, w jakim wyklucza ona możliwość odmowy przyjęcia wniosku o wszczęcie egzekucji lub podjęcia innych czynności wchodzących w zakres ustawowych zadań komornika poza granicami właściwości sądu apelacyjnego. W pracach Sejmu jako bazowy został ostatecznie wybrany projekt rządowy ze względu na jego nieco szerszy zakres.

Podczas obrad na temat sejmowej nowelizacji głos zabrali także prezes Krajowej Rady Komorniczej Jarosław Świeczkowski, wiceprezes Rządowego Centrum Legislacji Piotr Gryska, wicedyrektor Departamentu Organizacyjnego w Ministerstwie Sprawiedliwości Tomasz Jaskłowski, a także senatorowie Paweł Klimowicz, P. Wach, S. Piotrowicz i Jan Rulewski.

Senatorowie zapoznali się również z opinią senackiego biura legislacyjnego, które nie zgłosiło żadnych uwag o charakterze legislacyjnym.

W głosowaniu komisja nie zaakceptowała poprawki zgłoszonej przez senatora Z. Cichonia, zmierzającej do rozszerzenia możliwości wyboru komornika zobowiązanego do zatrudnienia asesora komorniczego do jednego z trzech wskazanych asesorów. Poprawkę poparła jednak mniejszość komisji.

Ostatecznie, na wniosek senatora S. Piotrowicza, Komisja Praw Człowieka, Praworządności i Petycji opowiedziała się za przyjęciem bez poprawek ustawy o zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji. Na sprawozdawcę stanowiska komisji w tej sprawie wybrano senatora P. Klimowicza.

Podczas posiedzenia senatorowie kontynuowali rozpatrywanie petycji dotyczącej podniesienia rangi Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych oraz reaktywowania Państwowego Funduszu Kombatantów, wniesionej przez Wojewódzką Radę Kombatantów i Osób Represjonowanych przy wojewodzie małopolskim oraz Porozumienie Organizacji Kombatanckich i Niepodległościowych.

1 lipca 2010 r. senackie biuro legislacyjne przedstawiło projekt nowelizacji ustawy o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego oraz ustawy o działach administracji rządowej, zmierzającej do uwzględnienia zawartych w petycji postulatów. Komisja postanowiła wówczas przesłać projekt do Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych w celu przeprowadzenia konsultacji i przedstawienia komisji stanowiska.

Na obecnym posiedzeniu senatorowie zapoznali się z uwagami i spostrzeżeniami o projekcie nadesłanymi do komisji przez środowiska kombatanckie, które pozytywnie oceniły proponowaną zmianę usytuowania, a w konsekwencji podniesienie rangi, Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych.

W dyskusji głos zabrali dyrektor generalny urzędu Andrzej Bida i dyrektor jego biura Tomasz Lis, senatorowie S. Piotrowicz, P. Klimowicz i J. Rulewski, legislator Szymon Giderewicz.

Przewodniczący obradom senator S. Piotrowicz poddał następnie pod głosowanie 6 poprawek zaproponowanych do projektu nowelizacji, a następnie całość projektu wraz z przyjętymi poprawkami. Ustalono, że komisję w dalszych pracach nad zaakceptowanym projektem reprezentować będzie senator J. Rulewski.

Podczas swojego posiedzenia Komisja Praw Człowieka, Praworządności i Petycji kontynuowała także rozpatrywanie petycji dotyczącej podjęcia inicjatywy ustawodawczej w sprawie wzmocnienia ochrony lokatorów, wniesionej przez osobę prywatną.

1 lipca 2010 r. senatorowie zapoznali się z pismem ministra infrastruktury, w którym resort negatywnie ustosunkował się do postulatów zawartych w petycji. W trakcie dyskusji senatorowie postanowili jednak rozważyć możliwość wprowadzenia zmiany w przepisach zmierzającej do wydłużenia do trzech miesięcy, obecnie przewidzianego w ustawie o ochronie praw lokatorów dwumiesięcznego terminu, w którym najemca może zakwestionować podwyżkę czynszu.

Podczas obrad legislator Mirosław Reszczyński przedstawił stosowny projekt nowelizacji ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie ustawy - Kodeks cywilny.

Następnie głos zabrał następnie podsekretarz stanu w Ministerstwie Infrastruktury Piotr Styczeń, który podkreślił, że obowiązujące obecnie regulacje ustawowe stanowią kompromis między prawami najemcy i właściciela. Odpowiadając na pytania senatora S. Piotrowicza, wiceminister wyraził wątpliwość, czy wydłużenie terminu zakwestionowania podwyżki czynszu rzeczywiście będzie działać na korzyść lokatora.

Ostecznie w głosowaniu, na wniosek senatora S. Piotrowicza, Komisja Praw Człowieka, Praworządności i Petycji jednomyślnie poparła przedstawiony projekt nowelizacji ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie ustawy - Kodeks cywilny. Do reprezentowania komisji w dalszych pracach nad projektem upoważniono senatora S. Piotrowicza.

Senatorowie z Komisji Zdrowia rozpatrzyli ustawę o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

W obradach wzięli udział: sekretarz stanu w Ministerstwie Zdrowia Jakub Szulc, prezes Agencji Oceny Technologii Medycznych Wojciech Matusewicz, zastępca dyrektora Departamentu Świadczeń Opieki Zdrowotnej w Narodowym Funduszu Zdrowia Dariusz Działek i poseł sprawozdawca Norbert Raba

Stanowisko rządu w sprawie nowelizacji, uchwalonej z przedłożenia poselskiego, przedstawił wiceminister zdrowia J. Szulc. Jak podkreślił, zaproponowane zmiany zmierzają do rezygnacji z oceny warunków wykonywania świadczeń medycznych przez Agencję Oceny Technologii Medycznych. Ustawa zakłada, że ocena dostępu do świadczeń i analiza liczby zawartych umów pod kątem potrzeb zdrowotnych świadczeniobiorców i poziomu zapewnienia świadczeń należeć będzie do dyrektora wojewódzkiego oddziału NFZ. W razie braku możliwości zapewnienia świadczeń będzie przeprowadzane tzw. dodatkowe postępowanie. Udział w nim będą mogli wziąć świadczeniodawcy spełniający co najmniej wymagania personalne albo sprzętowe. W opinii wiceministra, zmiany te pozwolą uniknąć istnienia "białych plam na mapie Polski" w zakontraktowaniu świadczeń medycznych, co przyczyni się do podniesienia jakości usług.

Senatorowie zapoznali się także z opinią Biura Legislacyjnego Kancelarii Senatu, które nie zgłosiło żadnych uwag o charakterze legislacyjnym.

W wyniku głosowania, na wniosek przewodniczącego komisji senatora Władysława Sidorowicza, Komisja Zdrowia jednomyślnie opowiedziała się za przyjęciem bez poprawek ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Na sprawozdawcę stanowiska komisji w tej sprawie wybrano senatora Michała Okłę.

W pierwszym punkcie posiedzenia Komisji Budżetu i Finansów Publicznych znalazło się rozpatrzenie ustawy o zmianie ustawy o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych.

Gośćmi komisji byli m.in. przedstawiciele Ministerstwa Finansów: podsekretarz stanu Grabowski, dyrektor Departamentu Długu Publicznego Piotr Marczak, naczelnik w Departamencie Rozwoju Rynku Finansowego Krzysztof Kopera, radca ministra Krzysztof Borysewicz, Rafał Osial z Komisji Nadzoru Finansowego.

Ustawę przedstawił wiceminister finansów Maciej Grabowski. Jak poinformował, jej celem jest poprawne wdrożenie do systemu prawnego art. 19 ust. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady Europy 2003/71/WE z 4 listopada 2003 r. w sprawie prospektu emisyjnego, publikowanego w związku z ofertą lub dopuszczeniem do obrotu papierów wartościowych. W myśl art. 19 ust. 3 dyrektywy, jeśli dokonuje się publicznej oferty lub wnosi o dopuszczenie do obrotu na rynku regulowanym w jednym państwie członkowskim, łącznie z macierzystym państwem członkowskim, prospekt emisyjny sporządza się w języku dopuszczonym przez właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego oraz udostępnia albo w języku dopuszczonym przez właściwe organy każdego przyjmującego państwa członkowskiego, albo w języku przyjętym w sferze międzynarodowych finansów.

Ustawa nie budziła zastrzeżeń Biura Legislacyjnego Kancelarii Senatu. Jego przedstawiciel przypomniał natomiast, że w sierpniu 2008 r. Senat rozpatrywał również ustawę o zmianie ustawy o ofercie publicznej i warunkach wprowadzenia instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych oraz zmianie innych ustaw. Legislator dodał, że w trakcie debaty na posiedzeniu Izby podnoszono problem niezgodności art. 37 ust. 1 pkt 2 z prawem wspólnotowym. Senat zaś przyjął poprawkę, nadającą art. 37 ust. 1 pkt 2 takie samo brzmienie, jak to uchwalone obecnie przez Sejm. W 2008 r. Sejm nie podzielił jednak opinii Senatu i poprawkę odrzucił.

Przewodniczący komisji senator Kazimierz Kleina zgłosił wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek. W wyniku głosowania jednomyślnie został on przyjęty przez komisję. Na sprawozdawcę komisji na posiedzeniu Izby wybrano senatora K. Kleinę.

W drugim punkcie obrad komisja wyraziła opinię na temat petycji w sprawie podjęcia inicjatywy ustawodawczej, dotyczącej uregulowania sytuacji prawnej osób posiadających przedwojenne obligacje Skarbu Państwa (P-01/2010).

Przedstawicielka biura legislacyjnego Danuta Drypa przedstawiła tę petycję. Wiceminister M. Grabowski zaprezentował stanowisko Ministerstwa Finansów. Poinformował, że świetle przepisów art. XIX ustawy z 18 lipca 1950 r. - Przepisy wprowadzające Kodeks cywilny, roszczenia wynikające z przedwojennych skarbowych papierów wartościowych wyemitowanych przed 1939 r. co do zasady należy uznać za przedawnione. Dodał, że resort nie dysponuje jednoznacznymi informacjami na temat wielkości emisji papierów wartościowych związków samorządów terytorialnych, funduszy, monopoli i przedsiębiorstw państwowych, które były objęte gwarancją Skarbu Państwa. Podkreślił, że w ocenie Ministerstwa Finansów, brak uzasadnienia dla tworzenia specjalnych przepisów dotyczących przedwojennych obligacji Skarbu Państwa. Ich posiadacze mogą dochodzić swoich roszczeń przed sądami powszechnymi, właściwymi do rozstrzygania takich spraw.

Senator Stanisław Piotrowicz przedstawił informację na temat prac Komisji Praw Człowieka, Praworządności i Petycji nad petycjami wpływającymi do komisji. Przedstawił problemy związane z procesami toczącymi się w sądach i z ogromnymi tego kosztami. Zwrócił szczególną uwagę na nierówne traktowanie podmiotów i brak przepisów regulujących tę kwestię.

Senator Grzegorz Banaś zgłosił wniosek o podjęcie prac nad inicjatywą ustawodawczą, dotyczącą sprawiedliwego zadośćuczynienia osobom poszkodowanym, posiadającym przedwojenne obligacje Skarbu Państwa. Wniosek ten nie uzyskał jednak poparcia komisji (2 głosy za, 4 przeciw). Senator K. Kleina natomiast zgłosił wniosek o niepodejmowanie inicjatywy ustawodawczej w tej sprawie. Uzyskał on jednomyślne poparcie członków komisji. Senator zaproponował również zorganizowanie posiedzenia seminaryjnego na temat reprywatyzacji i roszczeń obywateli wobec Skarbu Państwa.

Komisja Regulaminowa, Etyki i Spraw Senatorskich na swym posiedzeniu rozpatrzyła ustawę o zmianie ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora. Przedstawił ją przewodniczący komisji senator Zbigniew Szaleniec. Ma ona na celu rozstrzygnięcie ewentualnych wątpliwości dotyczących wskazania podmiotu, który powinien dokonać czynności związanych z potrzebą zniesienia biura poselskiego lub senatorskiego na skutek wygaśnięcia mandatu parlamentarzysty z powodu jego śmierci.

Przedstawiciel biura legislacyjnego zwrócił uwagę, że ustawa wskazuje jako termin wejścia w życie dzień jej ogłoszenia, a minimalny standard w tym wypadku to 14-dniowe vacatio legis. Legislator dodał, że w świetle orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego odstąpienie od minimalnego okresu wejścia w życie ustawy musi zawierać odpowiednie uzasadnienie, a w projekcie poselskim go nie ma.

Senator Piotr Zientarski zwrócił uwagę, że adresatami ustawy są posłowie i senatorowie, którzy uczestniczą w pracach nad nią. Przedstawiciel biura legislacyjnego wskazał, iż adresatami ustawy są też inne podmioty, m.in. banki i spadkobiercy.

Senatorowie Zbigniew Romaszewski i P. Zientarski zgłosili wątpliwości dotyczące wskazania marszałków Sejmu i Senatu jako podmiotów mających dokonywać czynności związanych ze zniesieniem biura parlamentarzysty z powodu jego śmierci. Zdaniem senatorów, czynności te powinni wykonywać szefowie Kancelarii Sejmu i Senatu. Po wyjaśnieniach szefa Kancelarii Senatu minister Ewy Polkowskiej jednak senatorowie nie zaproponowali poprawki w tym zakresie.

Senator Z. Szaleniec zgłosił wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek, przyjęto go jednogłośnie. Na sprawozdawcę komisji na posiedzeniu Senatu wybrano senatora Z. Szaleńca.

15-17 lipca 2010 r. na Polach Grunwaldzkich odbywały się uroczystości z okazji 600. rocznicy zwycięstwa wojsk polsko-litewskich nad siłami zakonu krzyżackiego. Wzięli w nich udział m.in.: prezydent elekt Bronisław Komorowski, prezydent Litwy Dalia Grybauskaite, prezydent Mołdawii Mihai Ghimpu i prezydent Rumunii Traian Basescu, marszałek Sejmu Grzegorz Schetyna, wicemarszałek Senatu Marek Ziółkowski, przewodniczący Parlamentu Europejskiego Jerzy Buzek, szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego gen. Mieczysław Cieniuch.

Podczas apelu grunwaldzkiego wicemarszałek M. Ziółkowski powiedział, że 600 lat temu Polacy i Litwini zwyciężyli orężem i o losach Europy decydował miecz. "Teraz lepiej, jak o losach państw decyduje wysiłek rąk i umysłów, a miecze lepiej przekuć na lemiesze, a jeszcze lepiej na obwody scalone" - podkreślił wicemarszałek. Przypomniał także, że pięćsetną rocznicę bitwy pod Grunwaldem można było świętować jedynie w Krakowie, gdzie uczestnicy ówczesnych uroczystości śpiewali "Rotę": "aż się rozsypie w proch i pył Krzyżacka zawierucha". Zaznaczył, że teraz, gdy wszystkie narody, które walczyły przed 600 laty po obu stronach, są członkami zjednoczonej Europy, możemy śpiewać hymn Unii Europejskiej, "Odę do radości": "wszyscy ludzie będą braćmi".

Uczestniczący w obchodach 600. rocznicy bitwy pod Grunwaldem obejrzeli pokaz walk rycerskich w wykonaniu Teatru Historycznego Chorągwi Komturstwa Gniewskiego. Była to zaimprowizowana konna potyczka rycerzy zakonu krzyżackiego z rycerzami polskimi i litewskimi. Chór Centralnego Reprezentacyjnego Zespołu Wojska Polskiego odśpiewał "Bogurodzicę". Goście na zakończenie złożyli wieniec przed pomnikiem Zwycięstwa Grunwaldzkiego.

Wykaz numerów "Diariusza"