W dniach 5, 6 i 7 listopada 2008 r. odbyło się 21. posiedzenie Senatu. Obradom przewodniczyli wicemarszałkowie: Marek Ziółkowski, Krystyna Bochenek i Zbigniew Romaszewski.

Przyjęty przez Izbę porządek posiedzenia obejmował następujące punkty:

• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o emeryturach kapitałowych,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Kodeks pracy,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o służbie medycyny pracy,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o służbie cywilnej,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o pracownikach samorządowych,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy zmieniającej ustawę o zmianie ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego oraz ustawy o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o finansowym wsparciu rodzin w nabywaniu własnego mieszkania,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o wspieraniu termomodernizacji i remontów,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy zmieniającej ustawę o zmianie ustawy o rachunkowości,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie imienia i nazwiska,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym oraz o zmianie niektórych innych ustaw,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o zakładach leczniczych dla zwierząt,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Prawo zamówień publicznych,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o ustanowieniu programu wieloletniego "Program dla Odry - 2006",
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o nadaniu nowej nazwy Akademii Ekonomicznej w Poznaniu,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Konwencji w sprawie kontaktów z dziećmi, sporządzonej w Strasburgu w dniu 15 maja 2003 r.,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Marokańskim o przekazywaniu osób skazanych, podpisanej w Rabacie dnia 30 czerwca 2008 r.,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Poprawki do Konwencji sporządzonej w Aarhus dnia 25 czerwca 1998 r. o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska, przyjętej na drugim spotkaniu Stron Konwencji w Ałmaty w dniach 25-27 maja 2005 r.,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Unią Europejską a Republiką Islandii i Królestwem Norwegii w sprawie procedury przekazywania osób pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej a Islandią i Norwegią, podpisanej w Wiedniu dnia 28 czerwca 2006 r.,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy o przywilejach i immunitetach Międzynarodowego Trybunału Karnego, sporządzonej w Nowym Jorku dnia 9 września 2002 r.,
• drugie czytanie projektu uchwały o uczczeniu 90. rocznicy odzyskania niepodległości,
• drugie czytanie projektu uchwały o ogłoszeniu roku 2009 Rokiem Polskiej Demokracji.

Przedmiotem ustawy, uchwalonej przez Sejm z przedłożenia rządowego, jest szczegółowe uregulowanie rodzajów świadczeń pieniężnych dostępnych ze środków gromadzonych w otwartych funduszach emerytalnych. Ustawa określa zasady nabywania prawa do poszczególnych rodzajów emerytur kapitałowych, zasady i tryb przyznawania emerytur kapitałowych oraz zasady ustalania ich wysokości, wypłaty i dokonywania waloryzacji.

Emerytury kapitałowe, wypłacane w ramach ubezpieczenia emerytalnego, będą przysługiwać będą osobom mającym ustalone prawo do emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Będą wypłacane za pośrednictwem jednostki organizacyjnej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, która będzie właściwa do wypłaty emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wraz z emeryturą lub rentą z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Ze środków zgromadzonych w otwartych funduszach emerytalnych emerytowi będą przysługiwać dwa rodzaje emerytur kapitałowych - okresowa emerytura kapitałowa albo dożywotnia emerytura kapitałowa.

Okresowa emerytura kapitałowa będzie przysługiwać członkowi otwartego funduszu emerytalnego do ukończenia przez niego 65. roku życia, dożywotnia emerytura kapitałowa natomiast będzie przysługiwać byłemu członkowi otwartego funduszu emerytalnego dożywotnio po ukończeniu 65. roku życia.

Warunkami nabycia przez członka otwartego funduszu emerytalnego prawa do okresowej emerytury kapitałowej będzie ukończenie przez niego 60 lat oraz wysokość środków zgromadzonych w otwartym funduszu emerytalnym. Kwota zgromadzonych środków, ustalona na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego zostanie przyznana emerytura, będzie musiała być równa dwudziestokrotności kwoty dodatku pielęgnacyjnego lub wyższa od niej.

W wypadku wyczerpania się środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym lub w razie śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego prawo do okresowej emerytury kapitałowej wygaśnie z upływem ostatniego dnia miesiąca, w którym członek otwartego funduszu emerytalnego ukończy 65. rok życia.

Prawo do dożywotniej emerytury kapitałowej członek otwartego funduszu emerytalnego nabędzie w chwili ukończenia 65 lat.

Ustawa przewiduje ponadto wprowadzenie zmian w 11 obowiązujących ustawach, mających na celu dostosowanie obecnego stanu prawnego do przepisów projektowanej regulacji.

Ustawę o emeryturach kapitałowych rozpatrzyły dwie komisje: Rodziny i Polityki Społecznej oraz Gospodarki, i przyjęły trzy poprawki doprecyzowujące przepisy.

Podczas dyskusji nad ustawą senatorowie zgłosili dalsze poprawki, mające na celu waloryzację świadczeń i wprowadzające możliwość zrezygnowania z Pracowniczego Funduszu Emerytalnego przez osoby, które zdecydowały się na niego dobrowolnie. Zaproponowano także wydłużenie okresu wypłaty wskazanej osobie emerytury zmarłego, jeżeli jego śmierć nastąpiła po upływie 10 lat od przejścia na emeryturę, a nie 3 lat, jak proponował rząd i co zapisano w projekcie, który trafił do Senatu z Sejmu.

Kolejna poprawka dotyczyła renty rodzinnej, jaką będą mogli dostawać małżonkowie zmarłego emeryta. Według projektu sejmowego, nie mieliby do niej prawa, jeżeli nie mieliby z mężem lub żoną wspólnoty ustawowej. Zdaniem części senatorów, oznacza to, że wystarczy mieć rozdzielność majątkową, aby nie mieć prawa do takiej renty. Tymczasem, według nich, powinno się to tylko odnosić do małżonków po rozwodzie lub w separacji. Dlatego odebranie prawa do renty rodzinnej należałoby uzależnić od pozostawania we "wspólnocie małżeńskiej", a nie "wspólnocie ustawowej".

Senatorowie zadawali także wiele pytań zarówno sprawozdawcy Komisji Rodziny i Polityki Społecznej senatorowi Mieczysławowi Augustynowi, jak i reprezentującej rząd Agnieszce Chłoń-Domińczak, podsekretarzowi stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej. Przede wszystkim wysuwano zastrzeżenia do wycofania się przez rząd z dziedziczenia emerytur kapitałowych, braku możliwości rezygnacji z OFE na rzeczy gromadzenia środków wyłącznie w I filarze, czyli w ZUS, braku emerytur małżeńskich czy braku waloryzacji.

Zdaniem wiceminister A. Chłoń-Domińczak, "nie należy obawiać się braku waloryzacji, gdyż analizy za kilka poprzednich lat pokazują, że zysk z akcji funduszy emerytalnych był wyższy niż inflacja, a przynajmniej gwarantował taką samą podwyżkę świadczeń, jaką gwarantowałaby ich waloryzacja". Jednocześnie wiceminister przyznała, że kobieta urodzona w 1954 r., która przejdzie na emeryturę na warunkach nowego systemu, otrzyma zaledwie ok. 500 zł. Jako przyczynę wskazała jednak krótki, w tym wypadku, okres oszczędzania w OFE. "Ubezpieczenie to umowa długoterminowa i gdyby taka osoba oszczędzała w OFE np. 40 lat, jej świadczenie byłoby o 70% wyższe" - zaznaczyła wiceminister pracy.

Wątpliwości wyjaśniał też senator M. Augustyn, podkreślając, że autorzy reformy wybrali rozwiązanie najkorzystniejsze dla przyszłych emerytów. Dodał też, że wie, iż przygotowywana jest ustawa, która ma w przyszłości dać możliwość wyboru instrumentów inwestowania składki. "Osoba zbliżająca się do emerytury będzie wówczas mogła zażądać, aby fundusz inwestował jej pieniądze tylko np. w obligacje, a osoba młoda, aby były to np. tylko akcje" - powiedział senator.

Po dyskusji i głosowaniach Senat przyjął ustawę z trzema poprawkami o charakterze doprecyzowującym. Teraz ustawa wróci do Sejmu.

Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw

Podstawowe cele nowelizacji to wprowadzenie nowego systemu naliczania rent z tytułu niezdolności do pracy dla osób urodzonych po 31 grudnia 1948 r. oraz zmiana obowiązujących przepisów, polegająca na tym, aby renta z tytułu niezdolności do pracy nie ulegała zmniejszeniu ani zawieszeniu z tytułu osiągania przychodów z pracy zarobkowej, bez względu na ich wysokość.

Ustawa, nie zmieniając przepisów określających warunki, których spełnienie uprawnia do renty z tytułu niezdolności do pracy, wprowadza nową metodę jej obliczania. Podstawę obliczenia wysokości renty z tytułu niezdolności do pracy dla osoby urodzonej po 31 grudnia 1948 r. będzie stanowiła suma zwaloryzowanych składek na ubezpieczenie emerytalne i zwaloryzowanego kapitału początkowego, zapisanych na koncie ubezpieczonego, prowadzonym przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych.

Renta dla osoby niezdolnej do pracy urodzonej przed 1 stycznia 1949 r. będzie obliczana na dotychczasowych zasadach.

Nowelizacja wprowadza ponadto okres przejściowy, w którym renty z tytułu niezdolności do pracy będą obliczane tzw. metodą mieszaną - zarówno według dotychczas obowiązujących, jak i nowych zasad. Metoda mieszana znajdzie zastosowanie do obliczenia renty osobom, które złożą wniosek o przyznanie tego świadczenia w latach 2009-2013.

Wprowadzenie zasady, w myśl której renta z tytułu niezdolności do pracy nie ulega zmniejszeniu ani zawieszeniu z tytułu osiągniętych przychodów z pracy zarobkowej, ma - w intencjach ustawodawcy - wpłynąć na aktywność zawodową osób niepełnosprawnych pobierających to świadczenie.

Ustawa normuje również kwestie przejściowe. Zgodnie z tymi unormowaniami osoby urodzone po 31 grudnia 1948 r., które 1 stycznia 2009 r. będą miały ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, zachowają prawo do tej renty w dotychczasowej wysokości. Podobnie została ukształtowana sytuacja prawna osób, którym po 31 grudnia br. zostanie przywrócone prawo do renty ustalonej na dotychczasowych zasadach.

Ustalenie, czy w okresie przed 1 stycznia 2009 r. przychód emeryta lub rencisty uzasadniał wypłatę świadczeń w pełnej wysokości, ich zmniejszenie albo zawieszenie, nastąpi zgodnie z przepisami obowiązującymi przed tym dniem.

Ustawę rozpatrzyły Komisja Rodziny i Polityki Społecznej oraz Komisja Gospodarki Narodowej. Obie wniosły o przyjęcie nowelizacji bez poprawek.

Zmianę w ustawie zaproponował natomiast senator Jan Rulewski. Propozycja senatora rozszerzała możliwość nieograniczonego zarobkowania przez niemal wszystkich emerytów. Wyjątek dotyczyłby pobierających renty szkoleniowe, świadczenia przedemerytalne oraz osób otrzymujących jednocześnie emeryturę i rentę. "Obecnie w nowelizacji ustawy o emeryturach i rentach z FUS pozostawiono zapis nakazujący zawieszać emeryturę, jeżeli świadczeniobiorca zarobi więcej niż 130% najniższej płacy. To przeczy głoszonej przez rząd zasadzie aktywizacji zawodowej osób starszych" - powiedział senator. Zaznaczył jednocześnie, że choć przewidywania co do obniżenia wysokości rent budzą niepokój, to system musi być kompatybilny z nowym systemem emerytalnym.

Podczas debaty senatorowie wyrażali obawy przede wszystkim o wysokość przyszłych rent. "Już dziś nie zapewniają one rencistom samodzielnego utrzymania, więc obniżki trudno sobie wyobrazić" - podkreślił senator J. Rulewski. Jednocześnie przypominał argument rządu, że renta nie może być substytutem wynagrodzenia.

Senatorowie pytali także o renty rodzinne dla rodzin osób, które umrą w młodym wieku, nie mając przepracowanych nawet dwóch czy trzech lat. Reprezentująca rząd Agnieszka Chłoń-Domińczak, podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej, poinformowała, że rodziny takie mogą liczyć na renty specjalne, przyznawane przez prezesa ZUS. Zauważyła także, że choć nowy system rentowy będzie, co do zasady, uzależniony od zgromadzonych składek, to przewidziano ich uzupełnienie przez FUS do kwoty, jaką rencista wypracowałby przez 30 lat. "W ten sposób staraliśmy się maksymalnie zniwelować ewentualne skutki obniżenia świadczeń" - przekonywała wiceminister.

Zainteresowanie senatorów wzbudziła też kwestia łączenia składek z ZUS i KRUS. Wiceminister A. Chłoń-Domińczak potwierdziła, że będą one na potrzeby rentowe łączone, a każdy z zakładów będzie zobowiązany płacić za swój okres.

Wiceminister szczególnie apelowała o to, aby prace nad nowelizacją były prowadzone sprawnie, tak aby mogła ona wejść w życie od 1 stycznia 2009 r. "Wymaga to wielu przygotowań organizacyjnych, w tym systemu informatycznego" - zaznaczyła A. Chłoń-Domińczak.

Senat po dyskusji i głosowaniu podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez zmian.

Dwa punkty porządku posiedzenia, dotyczące zmian ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, Senat rozpatrywał łącznie.

Zasadniczym celem pierwszej nowelizacji jest wprowadzenie zmian w zakresie ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe w taki sposób, aby podstawa ta ustalana była raz na rok, a nie jak ma to miejsce w aktualnie obowiązującym stanie prawnym - cztery razy w roku.

Zgodnie z nowelą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe osób prowadzących pozarolniczą działalność oraz osób z nimi współpracujących stanowić będzie zadeklarowana kwota, nie niższa jednak niż 60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego, przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek na dany rok kalendarzowy. Składka na dany rok obowiązywać ma od 1 stycznia do 31 grudnia danego roku.

Kwotę prognozowanego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, przyjętą do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek, ogłaszać będzie minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego w drodze obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" do końca poprzedniego roku kalendarzowego.

Druga nowelizacja wprowadza możliwość wyboru sposobu przekazywania ubezpieczonemu informacji określonych w ustawie w celu ich weryfikacji. Zgodnie z nowelą płatnik składek na ubezpieczenie społeczne będzie mógł przekazywać ubezpieczonemu informacje na piśmie lub w formie dokumentu elektronicznego, za zgodą ubezpieczonego.

Obecnie obowiązujący art. 41 ust. 8 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych zobowiązuje płatnika składek do comiesięcznego przekazywania ubezpieczonemu informacji dotyczących w szczególności: płatnika składek, numeru identyfikacyjnego ubezpieczonego, zestawienia należnych składek na ubezpieczenia społeczne w podziale na ubezpieczenie: emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe, podstawy wymiaru i kwoty składki na ubezpieczenie zdrowotne, z uwzględnieniem podziału na podmioty, które finansują składki. Informacje te płatnik przekazuje ubezpieczonemu na piśmie. Jedynie członkowie służby zagranicznej, po wyrażeniu zgody, mogą otrzymywać wymienione informacje w formie elektronicznej. Znowelizowane przepisy wprowadzą możliwość przekazywania informacji w formie dokumentu elektronicznego tym ubezpieczonym, którzy wyrażą na to zgodę.

Zgodnie z nowelą dokumenty elektroniczne przekazywane ubezpieczonemu opatrzone będą bezpiecznym podpisem elektronicznym osoby odpowiedzialnej za przekazanie tych dokumentów, weryfikowanym za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu w rozumieniu ustawy z 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym.

Obie ustawy rozpatrzyła Komisja Rodziny i Polityki Społecznej i rekomendowała Izbie ich przyjęcie bez poprawek. Sprawozdania komisji w tej sprawie przedstawił senator Kazimierz Jaworski.

Nowelizację poparła także reprezentująca rząd Agnieszka Chłoń-Domińczak, podsekretarz stanu w resorcie pracy. Oceniając proponowane zmiany, stwierdziła, że jak w wypadku "wszystkich projektów, które wychodzą z Komisji Nadzwyczajnej <<Przyjazne Państwo>>, jest to pewne uproszczenie, racjonalizacja i deregulacja systemu ubezpieczeń społecznych".

Senat w głosowaniu podzielił stanowisko komisji i podjął uchwałę o przyjęciu bez poprawek rozpatrywanych łącznie ustaw o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

Nowelizacja ustawy - Kodeks pracy ma na celu dostosowanie prawa polskiego do unijnego w zakresie równego traktowania w zatrudnieniu oraz bezpieczeństwa i higieny pracy.

Zmiany przepisów o zakazie dyskryminacji w zatrudnieniu wynikają z przedstawienia Polsce przez Komisję Europejską zarzutów formalnych w związku z niewłaściwym lub niepełnym wdrożeniem niektórych dyrektyw Rady i Parlamentu Europejskiego. Zmiany te polegają na: uszczegółowieniu i doprecyzowaniu definicji dyskryminacji pośredniej oraz molestowania seksualnego; wskazaniu sytuacji będących przejawem dyskryminacji; wprowadzeniu zakazu jakichkolwiek negatywnych konsekwencji wobec pracownika, który poddaje się molestowaniu lub molestowaniu seksualnemu lub podejmuje działania przeciwstawiające się molestowaniu lub molestowaniu seksualnemu; doprecyzowaniu sytuacji, które nie mogą być uznane za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu; przyznaniu ochrony także pracownikowi udzielającemu pomocy innemu pracownikowi korzystającemu z uprawnień przysługujących z tytułu naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu; zagwarantowaniu pracownikowi powracającemu z urlopu macierzyńskiego podjęcia pracy na dotychczasowym stanowisku lub na stanowisku równorzędnym, za wynagrodzeniem, jakie otrzymywałby, gdyby nie korzystał z urlopu.

Zmiany w dziale: "Bezpieczeństwo i higiena pracy" kodeksu pracy spowodowane są zarzutami Komisji Europejskiej w związku z niewłaściwym lub niepełnym wdrożeniem postanowień dyrektywy Rady w sprawie wprowadzenia środków w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy. W nowelizacji doprecyzowano przepisy określające obowiązki pracodawców w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy i zobowiązano ich m.in. do przekazywania pracownikom informacji o występujących w zakładzie zagrożeniach dla zdrowia i życia oraz podejmowanych działaniach ochronnych i zapobiegawczych.

Ustawą zajmowały się Komisja Rodziny i Polityki Społecznej, Komisja Gospodarki Narodowej oraz Komisja Praw Człowieka i Praworządności. Komisje wniosły o przyjęcie ustawy z poprawkami.

Zmiany do nowelizacji zaproponowali też senatorowie podczas debaty.

Po dyskusji i głosowaniach Izba uchwaliła trzy poprawki do ustawy. W pierwszej z nich Senat ujednolicił definicje określeń "molestowanie" oraz "molestowanie seksualne". Art. 18^3a § 5 pkt 2 w brzmieniu zaproponowanym przez Sejm stanowi, że molestowaniem jest "niepożądane zachowanie, którego celem lub skutkiem jest naruszenie godności pracownika i stworzenie wobec niego zastraszającej, wrogiej, poniżającej, upokarzającej lub uwłaczającej atmosfery", w myśl § 6 tego przepisu natomiast, molestowanie seksualne to "niepożądane zachowanie o charakterze seksualnym lub odnoszące się do płci pracownika, którego celem lub skutkiem jest naruszenie godności pracownika, w szczególności stworzenie wobec niego zastraszającej, wrogiej, poniżającej, upokarzającej lub uwłaczającej atmosfery". W opinii Izby, określenia te powinny zostać ujednolicone, aby uniknąć w przyszłości problemów interpretacyjnych. Znaczenie przepisu zmienia się bowiem istotnie w zależności od tego, czy używa się w nim spójnika "i", czy też wyrażenia "w szczególności".

Druga poprawka miała charakter redakcyjny, w trzeciej zaś Senat wydłużył vacatio legis ustawy. Ze względu bowiem na nowe obowiązki nakładane na pracodawców, wynikające w szczególności z art. 207¹ dodawanego do kodeksu pracy, minimalne vacatio legis zaproponowane dla ustawy przez Sejm może się okazać zbyt krótkie, aby mogli oni dostosować prowadzoną działalność do nowych przepisów.

Poprawki Senatu rozpatrzy teraz Sejm.

Ustawa, wykonując wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 23 października ub.r., wprowadza zasadę, zgodnie z którą prawo do zasiłku pielęgnacyjnego ustala się od miesiąca, w którym wpłynął wniosek o ustalenie niepełnosprawności. Ustawa wykonuje także wyroki trybunału z 18 i 22 lipca br., rozszerzając prawo do świadczenia pielęgnacyjnego na wszystkie osoby, na których ciąży obowiązek alimentacyjny, oraz przesądzając, że świadczenie to przysługuje także na innego niż dziecko niepełnosprawnego członka rodziny.

Ustawa wprowadza ponadto inne zmiany, wynikające z doświadczeń związanych z obowiązywaniem nowelizowanej ustawy w dotychczasowym kształcie, m.in. zmienia definicję okresu zasiłkowego. Roczny okres zasiłkowy ma się rozpoczynać 1 listopada, a kończyć 31 października roku następnego.

Komisja Rodziny i Polityki Społecznej po rozpatrzeniu ustawy zaproponowała poprawkę o charakterze redakcyjnym, zmierzającą do zapewnienia większej czytelności przepisu i spójności terminologicznej w ramach ustawy.

Senat po dyskusji, w wyniku głosowania przyjął ustawę wraz ze zmianą zaproponowaną przez komisję.

Nowelizację ponownie rozpatrzy Sejm.

Nowelizacja ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych ma na celu zapewnienie osobom niepełnosprawnym prawa wstępu do obiektów użyteczności publicznej wraz z psem asystującym. Warunkiem skorzystania z tego uprawnienia jest wyposażenie psa asystującego w uprząż, a także posiadanie przez osobę niepełnosprawną certyfikatu potwierdzającego status psa asystującego i zaświadczenia o wykonaniu wymaganych szczepień weterynaryjnych.

Nowelizacja definiuje pojęcie psa asystującego, a także wprowadza katalog obiektów użyteczności publicznej, do których prawo wstępu mają osoby niepełnosprawne wraz z psem asystującym. Katalog ten obejmuje w szczególności: budynki i ich otoczenie przeznaczone na potrzeby administracji publicznej, wymiaru sprawiedliwości, kultury, oświaty, szkolnictwa wyższego, nauki, opieki zdrowotnej, opieki społecznej i socjalnej, obsługi bankowej, handlu, gastronomii, usług, turystyki, sportu, a także środki transportu kolejowego, drogowego, lotniczego i wodnego oraz inne środki komunikacji publicznej.

Zgodnie z ustawą nowelizującą, uprawnienie osoby niepełnosprawnej do wstępu do obiektów użyteczności publicznej wraz z psem asystującym nie zwalnia takiej osoby z odpowiedzialności za szkody wyrządzone przez niego. Nowela przyznaje możliwość skorzystania z wymienionych uprawnień także trenerowi psa szkolonego na psa asystującego.

W pozostałym zakresie nowelizacja reguluje kwestie dotyczące certyfikatów potwierdzających status psa asystującego, szkoleń psów asystujących, podmiotów uprawnionych do prowadzenia szkoleń, rejestru takich podmiotów, a także ich kontroli.

Przedmiotowa regulacja wprowadza też zmiany w dwóch innych aktach prawnych. W ustawie z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych włącza osoby niepełnosprawne mające psa asystującego do katalogu podmiotów, od których nie pobiera się opłaty za posiadanie psa. W ustawie z 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia dodaje przepis, obligujący podmioty działające na rynku spożywczym, prowadzące zakłady obrotu żywnością lub gastronomii, do uwzględniania prawa wstępu i korzystania z tych zakładów przez osoby niepełnosprawne z psem asystującym.

Ustawę rozpatrzyła Komisji Rodziny i Polityki Społecznej. Jej sprawozdawca senator Mieczysław Augustyn, rekomendując Izbie przyjęcie ustawy z kilkoma poprawkami uszczegółowiającymi zapisy, stwierdził, że "wystarczy przywołać dwa obrazy, żeby wiedzieć, czego dotyczy ta nowelizacja ustawy. Pierwszy to ten z lotniska. Oto człowiek niepełnosprawny nie może wejść do samolotu, ponieważ towarzyszy mu pies przewodnik. Drugi, podobny: człowiek niewidomy z psem przewodnikiem nie może wejść do marketu, bo zostaje zatrzymany przez ochronę". Senator zaakcentował, że komisja z radością przyjęła projekt nowelizacji, ponieważ wciąż jeszcze wielu ludzi, w sytuacji gdy nie ma ustawy, nie wie, jak się zachować wobec osoby niepełnosprawnej.

Senat po dyskusji, w wyniku głosowania uchwalił trzy poprawki do ustawy.

Pierwsza z nich doprecyzowuje definicję psa asystującego poprzez wskazanie, iż za psa asystującego uznaje się w szczególności psa przewodnika osoby niewidomej lub niedowidzącej oraz psa asystenta osoby niepełnosprawnej ruchowo.

W kolejnej poprawce Senat uznał za zasadne uporządkowanie, uzupełnienie i doprecyzowanie regulacji, w szczególności w zakresie dotyczącym: procedury wydawania i finansowania certyfikatów potwierdzających status psa asystującego, podmiotów uprawnionych do wydawania certyfikatów, rejestru takich podmiotów, a także funkcji pełnomocnika. Ponadto Senat stanął na stanowisku, iż należy doprecyzować zakres spraw przekazanych do uregulowania ministrowi właściwemu do spraw zabezpieczenia społecznego w drodze rozporządzenia.

Trzecia poprawka, o charakterze techniczno-legislacyjnym, stanowi konsekwencję przyjęcia drugiej poprawki.

Nowelizacja z poprawkami wprowadzonymi przez Senat wróci do Sejmu.

Ustawa jest nową, kompleksową regulacją w zakresie korpusu służby cywilnej. Zakłada m.in. likwidację powołanego w 2006 r. Państwowego Zasobu Kadrowego oraz włączenie wyższych stanowisk w administracji państwowej do służby cywilnej. Ma to dotyczyć np. dyrektorów generalnych urzędów oraz dyrektorów departamentów i ich zastępców.

W myśl nowych przepisów kandydaci na wyższe stanowiska w administracji państwowej będą wyłaniani w "otwartym, konkurencyjnym naborze" spośród członków korpusu służby cywilnej.

Ustawa przewiduje stosowanie w służbie cywilnej systemu ocen okresowych. Mają nim być objęci m.in. dyrektorzy generalni urzędów, dyrektorzy komórek organizacyjnych i ich zastępcy. Dopuszcza też możliwość zatrudniania w służbie cywilnej osób nieposiadających obywatelstwa polskiego,

Nowa regulacja zakłada ponadto powołanie szefa służby cywilnej. Stanowisko to będzie mogła zajmować osoba spełniająca określone wymagania, np. w momencie powołania nie będzie członkiem partii i nie była nim w ciągu ostatnich pięciu lat. Przyszły szef służby cywilnej będzie musiał mieć wiedzę na temat organizacji i funkcjonowania administracji publicznej, popartą doświadczeniem na stanowiskach kierowniczych. Będzie podlegał bezpośrednio premierowi.

Przedmiotowa ustawa była rozpatrywana przez Komisję Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Jej sprawozdawca senator Zbigniew Meres wniósł o wprowadzenie 9 poprawek. Proponowane poprawki miały charakter precyzujący, uzupełniały regulacje ustawowe przyjęte przez Sejm, a także uwzględniały obowiązujący i przyszły stan prawny.

Ponadto w sprawozdaniu komisji znalazło się 12 poprawek w charakterze wniosków mniejszości. Przedstawił je senator Władysław Ortyl. Jedna z proponowanych zmian zmierzała do tego, aby strategia zarządzania zasobami ludzkimi w służbie cywilnej była programem wieloletnim w rozumieniu ustawy o finansach publicznych oraz aby była realizowana w ramach odrębnej części budżetowej, którą dysponuje szef służby cywilnej. Kolejny wniosek mniejszości zakładał, że osoba ubiegająca się o mianowanie w służbie cywilnej powinna znać co najmniej jeden język obcy spośród języków roboczych Unii Europejskiej. Poprawki miały też na celu rezygnację z przepisów regulujących nabór na wyższe stanowiska w służbie cywilnej i wprowadzenie egzaminu generalnego, organizowanego przez Krajową Szkołę Administracji Publicznej. Inny wniosek mniejszości zakładał zniesienie zakazu łączenia zatrudnienia w służbie cywilnej z mandatem radnego. Pozostałe wnioski dotyczyły redakcji przepisów w sposób zgodny z zasadami techniki prawodawczej.

Dalsze zmiany w ustawie zaproponowali senatorowie podczas dyskusji.

Senat, rozpatrując ustawę o służbie cywilnej, postanowił wprowadzić do jej tekstu 10 poprawek. Pierwsza z nich jest wyrazem przekonania Izby, że Rada Służby Cywilnej powinna mieć możliwość obserwowania naboru na stanowiska kierowników jednostek organizacyjnych podległych prezesowi Rady Ministrów lub właściwemu ministrowi albo nadzorowanych przez nich. W razie stwierdzenia nieprawidłowości w przebiegu procesu takiego naboru rada będzie się mogła zwrócić do premiera o przeprowadzenie ponownego naboru. Kolejna poprawka jest konsekwencją przyjętych rozwiązań. Przyznaje prezesowi Rady Ministrów kompetencje do zarządzenia ponownego naboru. Brak takiego uprawnienia czyniłby niewykonalnym ewentualny wniosek Rady Służby Cywilnej o zarządzenie ponownego naboru.

Trzecia poprawka poszerza zakres nowelizacji ustawy o pracownikach urzędów państwowych o zmiany polegające na aktualizacji odesłań do nowej ustawy o służbie cywilnej.

Senat uznał też za konieczne uzupełnienie ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, ponieważ w nowelizacji tej ustawy nie wskazano podmiotu uprawnionego do odwołania dyrektora Agencji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych. Stosowna poprawka określa, że jest to minister właściwy do spraw zdrowia.

W związku z uchwaleniem nowej ustawy o pracownikach samorządowych, Senat stanął na stanowisku, że bezprzedmiotowy jest art. 140, wprowadzający zmiany do ustawy, która ma być uchylona i zastąpiona nowym aktem prawnym. Z tego względu kolejna poprawka zakłada skreślenie art. 140.

W ocenie Senatu, wymóg posiadania stopnia dyplomatycznego w wypadku stanowisk zastępców dyrektorów biur w Ministerstwie Spraw Zagranicznych jest rozwiązaniem zbyt restrykcyjnym. W przekonaniu Izby, może to doprowadzić do ograniczenia kręgu potencjalnych kandydatów na te stanowiska. Z uwagi na te argumenty Senat przyjął stosowną poprawkę.

W związku z uchyleniem ustawy o państwowym zasobie kadrowym i wysokich stanowiskach państwowych Senat uznał za wskazane zmianę trybu powoływania prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej oraz generalnego dyrektora ochrony środowiska i jego zastępców. Poprawka przyjęta przez Izbę wprowadza w tym zakresie stosowne zmiany do ustawy - Prawo telekomunikacyjne, inna zaś wprowadza nowelizację ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.

Ustawą zajmie się ponownie Sejm.

Ustawa została uchwalona przez Sejm z przedłożenia rządowego. Według założeń projektodawców, ma ona stworzyć spójną regulację dotyczącą praw i obowiązków pracowników samorządowych oraz ich statusu, a także pozwolić na efektywne i nowoczesne zarządzanie urzędami gminnymi, powiatowymi, wojewódzkimi i pracującymi w nich kadrami.

Ustawa wprowadza szereg zmian. Najistotniejsze z nich to:

• rezygnacja z mianowania jako podstawy nawiązania stosunku pracy; stosunki pracy pracowników mianowanych zostaną przekształcone w umowy o pracę na czas nieokreślony 1 stycznia 2012 r.;
• doprecyzowanie przepisów regulujących kwestie związane z nawiązywaniem i rozwiązywaniem stosunku pracy poprzez wskazanie, który pracodawca samorządowy, w stosunku do jakich pracowników samorządowych może te kompetencje wykonywać;
• wprowadzenie obowiązku zatrudniania sekretarza na wszystkich szczeblach samorządu terytorialnego, określenie wymogów stawianych kandydatom na sekretarzy oraz zmiana podstawy prawnej nawiązania stosunku pracy (powołanie zastąpiono umową o pracę);
• wprowadzenie regulacji odnoszącej się do osób zatrudnianych na stanowiskach doradców i asystentów;
• zastąpienie wymogu dwuletniego stażu na stanowiskach w administracji wobec osób kandydujących na kierownicze stanowiska urzędnicze trzyletnim doświadczeniem w postaci stażu pracy lub prowadzenia działalności gospodarczej;
• dookreślenie "wolnego stanowiska pracy", z czym wiąże się konieczność przeprowadzenia otwartego i konkurencyjnego naboru w sposób umożliwiający przenoszenie pracowników i ich awansowanie przez pracodawcę samorządowego bez przeprowadzania konkursu;
• wprowadzenie obowiązku odbycia służby przygotowawczej dla osób podejmujących pierwszy raz pracę na stanowisku urzędniczym w jednostkach samorządu terytorialnego, służącej przygotowaniu pracownika do należytego wykonywania obowiązków służbowych;
• nałożenie na pracodawców obowiązku planowania środków na pokrycie kosztów szkoleń pracowników samorządowych, a na pracowników - obowiązku stałego podnoszenia umiejętności i kwalifikacji zawodowych;
• doprecyzowanie przepisów określających zakazy wykonywania niektórych zajęć oraz obowiązek składania oświadczeń majątkowych i oświadczeń o działalności gospodarczej przez pracowników samorządowych zatrudnionych na stanowiskach urzędniczych;
• uelastycznienie czasu pracy pracowników samorządowych.

Ustawa została rozpatrzona przez Komisję Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Jej sprawozdawca senator Bohdan Paszkowski zaproponował trzy poprawki do ustawy. Wprowadzały one zakaz łączenia zatrudnienia na stanowisku sekretarza gminy, powiatu lub województwa z mandatem radnego jednostki samorządu terytorialnego oraz przewidywały, iż norma ta będzie miała zastosowanie od nowej kadencji organów stanowiących jednostek samorządu terytorialnego. Ponadto doprecyzowywały przepis określający wymagania związane z zatrudnieniem na kierowniczym stanowisku urzędniczym w administracji samorządowej, odnoszący się do wymogu wykonywania działalności gospodarczej - charakter tej działalności ma odpowiadać wymaganiom określonym dla danego stanowiska w administracji samorządowej.

Zmiany w ustawie postulowali też senatorowie podczas dyskusji.

Po debacie, w wyniku głosowania Senat zdecydował o wprowadzeniu 12 poprawek do ustawy. Przyjęte zmiany m.in. modyfikują wymóg niekaralności dotyczący pracowników samorządowych w taki sposób, aby stanowisk w administracji samorządowej nie mogły objąć wyłącznie osoby skazane za przestępstwa umyślne ścigane z oskarżenia publicznego.

Wprowadzone zmiany odnoszą się też do wymagań kwalifikacyjnych pracowników samorządowych. Doprecyzowują przepis określający wymagania związane z zatrudnieniem na kierowniczym stanowisku urzędniczym w administracji samorządowej, dotyczące wymogu wykonywania działalności gospodarczej - jej charakter ma odpowiadać wymaganiom określonym dla danego stanowiska w administracji samorządowej. Modyfikują ponadto przesłankę odnoszącą się do wykształcenia osób ubiegających się o kierownicze stanowisko urzędnicze w administracji samorządowej w taki sposób, aby bez względu na rodzaj ukończonych studiów (studia pierwszego stopnia, drugiego stopnia lub jednolite studia magisterskie) w administracji samorządowej mogły być zatrudnione osoby posiadające określony tytuł zawodowy.

Uznając za konieczne ograniczenie liczby osób zatrudnianych w administracji samorządowej na tzw. stanowiskach politycznych, Senat przyjął poprawkę, zgodnie z którą stanowiska doradców i asystentów mogą być obsadzane wyłącznie w urzędach gmin, starostwach powiatowych oraz urzędach marszałkowskich. Poprawka określa też limity osób, które mogą być zatrudniane na tych stanowiskach. Jednocześnie uznano, że doradcy i asystenci powinni być objęci obowiązkiem składania oświadczeń o prowadzonej działalności gospodarczej oraz oświadczeń o stanie majątkowym na takich samych zasadach, jak pracownicy samorządowi zatrudnieni na stanowiskach urzędniczych.

Kolejne poprawki wprowadzają zakaz łączenia zatrudnienia na stanowisku sekretarza i skarbnika w gminie, powiecie i województwie z mandatem radnego jednostki samorządu terytorialnego oraz przewidują, iż norma ta będzie stosowana od nowej kadencji organów stanowiących jednostek samorządu terytorialnego. Izba uznała, iż stanowiska sekretarzy i skarbników, jako jedne z najwyższych stanowisk w administracji samorządowej, powinny być objęte niepołączalnością z mandatem radnego, analogicznie do rozwiązań dotyczących członków korpusu służby cywilnej.

Przyjęto też poprawkę obniżającą wiek dziecka, nad którym opieka wiąże się z prawem pracownika samorządowego do niewyrażenia zgody na pracę w godzinach nadliczbowych, pracę w porze nocnej oraz w niedziele i święta. Senat uznał, że to uregulowanie powinno być zbieżne z rozwiązaniami przyjętymi w kodeksie pracy.

Ustawa o pracownikach samorządowych wraz z poprawkami Senatu wróci do Sejmu.

Ustawa, uchwalona przez Sejm na podstawie projektu wniesionego przez posłów, ma na celu zwiększenie dostępności kredytów preferencyjnych na nabycie pierwszego mieszkania dla małżeństw oraz osób samotnie wychowujących przynajmniej jedno dziecko.

Nowelizację rozpatrzyły dwie senackie komisje - Rodziny i Polityki Społecznej oraz Gospodarki Narodowej. Komisje rekomendowały Izbie przyjęcie ustawy z poprawką legislacyjną.

Senator Mieczysław Augustyn, sprawozdawca Komisji Rodziny i Polityki Społecznej, podkreślił, że polityka rodzinna jest bardzo trudna, a jednym z jej elementów jest udostępnienie rodzinom możliwości zamieszkania w samodzielnym mieszkaniu. Jak stwierdził: "Nie wychodzi nam to dobrze. Mamy do czynienia z kolejną nowelizacją ustawy o finansowym wsparciu rodzin w nabywaniu własnego mieszkania. Te instrumenty cały czas stwarzają wrażenie nieodpowiadających sytuacji rynkowej i chociaż są środki na wsparcie rodzin ubiegających się o kredyt na zakup mieszkania lub budowę domu, to liczba tych, którzy z nich skorzystali, jest zbyt mała. Stąd ta nowelizacja".

Ustawa wprowadza zmianę polegającą na podwyższeniu średniego wskaźnika przeliczeniowego kosztu odtworzenia 1 m² powierzchni użytkowej budynków mieszkalnych poprzez zastosowanie mnożnika w wysokości 1,4. W ten sposób pozwala na zwiększenie dostępności kredytu preferencyjnego na zakup lub budowę mieszkania lub domu jednorodzinnego o cenie nabycia wyższej od dotychczas określonej w ustawie.

Nowelizacja wprowadza także możliwość zawarcia umowy o kredyt preferencyjny na rzecz osoby uprawnionej przez inne osoby, pod warunkiem że osoba uprawniona nie ma zdolności kredytowej. Do kręgu osób, które mogą zawrzeć umowę na rzecz osoby uprawnionej, ustawa zalicza zstępnych, wstępnych, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów.

Ponadto ustawa wprowadza pojęcie docelowego kredytobiorcy, do którego adresowana jest ustawa.

Senat po dyskusji podjął uchwałę o przyjęciu ustawy z jedną poprawką. Ma ona na celu wskazanie wyraźnego odniesienia pojęcia "docelowy kredytobiorca" do konkretnej grupy podmiotów w ustawie, a także ujednolicenie stosowania tego pojęcia.

Nowelizacja wróci teraz do Sejmu.

Sprawozdawca Komisji Gospodarki Narodowej senator Stanisław Iwan podkreślił, że celem projektowanej ustawy jest poprawa stanu technicznego istniejącego zasobu mieszkaniowego, w szczególności części wspólnych budynków wielorodzinnych, poprzez ich remont i termomodernizację.

Działania te pozwolą utrzymać część zagrożonej substancji mieszkaniowej, często już wiekowej i zabytkowej, w tym również zasobów prywatnych. Długotrwały brak remontów w minionych latach może być przyczyną katastrof budowlanych i utraty zasobów mieszkaniowych. Ustawa o wspieraniu termomodernizacji i remontów ma stanowić podstawę prawną do realizacji rządowego programu remontów i termomodernizacji

Projektowana regulacja przewiduje, że z tytułu realizacji przedsięwzięcia termomodernizacyjnego inwestorowi będzie przysługiwała premia na spłatę części kredytu zaciągniętego na to przedsięwzięcie, jeżeli z audytu energetycznego będzie wynikało, iż w wyniku podjętych działań nastąpi zmniejszenie rocznego zapotrzebowania na energię, zmniejszenie rocznych strat energii, zmniejszenie rocznych kosztów pozyskiwania ciepła albo zamiana źródła ciepła na źródło odnawialne lub zastosowanie wysokosprawnej kogeneracji. Wysokość premii będzie stanowić 20% kwoty kredytu na realizację działań termomodernizacyjnych.

Premia remontowa będzie przysługiwała wyłącznie na działania podejmowane w budynkach wielorodzinnych, których użytkowanie rozpoczęto przed 14 sierpnia 1961 r., a więc pod działaniem "starego" prawa budowlanego. Premia będzie przysługiwała, jeżeli w wyniku remontu nastąpi zmniejszenie rocznego zapotrzebowania na energię dostarczaną do budynku wielorodzinnego na potrzeby ogrzewania i podgrzewania wody użytkowej oraz jeżeli wskaźnik kosztu przedsięwzięcia będzie mieścił się w granicach wyznaczonych w ustawie. Wysokość premii będzie również stanowić 20% kwoty kredytu.

Premia kompensacyjna będzie mogła być przeznaczana na spłatę kredytu udzielonego na remont budynku wielorodzinnego lub jednorodzinnego, w którym był co najmniej jeden lokal kwaterunkowy.

Premie będzie przyznawał Bank Gospodarstwa Krajowego, za pośrednictwem banku kredytującego, ze środków funduszu termomodnernizacji i remontów. Środki funduszu pochodzić będą głównie z budżetu państwa, w wysokości określonej w ustawie budżetowej.

Komisja Gospodarki Narodowej zaproponowała przyjęcie trzech poprawek, ułatwiających skorzystanie z premii określonych w ustawie. Propozycję zmiany w ustawie przedstawił też senator Stanisław Jurcewicz podczas dyskusji.

Senat po rozpatrzeniu ustawy o wspieraniu termomodernizacji i remontów postanowił wprowadzić do jej tekstu cztery poprawki. Przyjmując pierwszą z nich, Senat uznał, że należy usunąć wątpliwości, czy pojęcie "budynek zbiorowego zamieszkania" dotyczy również plebanii, domów zakonnych oraz klasztorów.

Następna poprawka obniża dolny próg wskaźnika kosztu przedsięwzięcia, umożliwiający skorzystanie z premii remontowej, z 0,15 do 0,05, co, zdaniem Senatu, przyczyni się do znacznego poszerzenia kręgu podmiotów uprawnionych do tej premii.

Kolejna poprawka spowoduje, że do wniosku o przyznanie premii remontowej nie będzie wymagane załączenie oświadczenia banku, iż inwestor nie znajduje się w trudnej sytuacji finansowej. Senat stanął na stanowisku, że należy usuwać wszelkie zbędne, biurokratyczne wymagania. W wypadku, którego dotyczy poprawka, oświadczenie banku jest zbędne, ponieważ to ten sam bank udziela inwestorowi kredytu.

Aby zwiększyć atrakcyjność premii oraz zachęcić inwestorów do korzystania z tej formy wsparcia inwestycji, Senat przyjął poprawkę mającą na celu objęcie zwolnieniem od podatku dochodowego od osób fizycznych otrzymanych premii - termomodernizacyjnej, remontowej oraz kompensacyjnej.

Poprawkami Senatu musi się jeszcze zająć Sejm.

W związku z tym, że ustawa z 18 marca br. o zmianie ustawy o rachunkowości w zasadniczej części wejdzie w życie 1 stycznia 2009 r., ustawodawca zdecydował się na dokonanie zmian w zakresie niektórych przepisów zmieniających i przejściowych tej ustawy - w trakcie vacatio legis tych przepisów - tak aby weszły one w życie w kształcie odpowiadającym nowej koncepcji.

Stanowisko Komisji Gospodarki Narodowej w sprawie rozpatrywanej nowelizacji przedstawił senator Stanisław Bisztyga. Senator przypomniał, że w ustawie z 18 marca br. o zmianie ustawy o rachunkowości określono wymogi niezbędne do wydania certyfikatu księgowego, potwierdzającego kwalifikacje do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych. Przede wszystkim wprowadzono konieczność zdawania egzaminu przez wszystkie osoby ubiegające się o przyznanie certyfikatu księgowego. Rozwiązanie to miało na celu zapewnienie wysokiego profesjonalizmu osób wykonujących działalność w omawianym zakresie oraz usprawnienie mechanizmu gwarancyjnego dla uczestników obrotu gospodarczego. Nie wprowadzono natomiast zasadniczych zmian w definicji wymogu praktyki w księgowości, stanowiącej jeden z warunków przyznania certyfikatu księgowego. W wymogu tym wprowadzono jedynie ograniczenie, zgodnie z którym stosunek pracy musi obejmować co najmniej 1/2 etatu, a umowa cywilnoprawna powinna być zawarta wyłącznie z przedsiębiorcą prowadzącym działalność w zakresie usługowego prowadzenia ksiąg.

Proponowana nowela polega na utrzymaniu możliwości uzyskania certyfikatu księgowego bez przystępowania do egzaminu w wypadku osób posiadających wykształcenie magisterskie lub podyplomowe w zakresie rachunkowości. Ustawa określa też wymogi, jakie powinna spełniać osoba ubiegająca się o wydanie takiego właśnie certyfikatu.

Senator sprawozdawca podkreślił, że ustawa jest oczekiwana przez środowisko akademickie, a także praktyków. Poinformował również, iż w trakcie posiedzenia komisji biuro legislacyjne zgłosiło szereg poprawek o charakterze porządkowym i legislacyjnym, które zostały zaakceptowane przez rząd.

Senat po wysłuchaniu senatora sprawozdawcy i wystąpienia przedstawiciela rządu jednomyślnie, 86 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy z poprawkami zaproponowanymi przez Komisję Gospodarki Narodowej.

Nowelizacja wróci do Sejmu.

Ustawa ma na celu ujednolicenie przepisów prawnych związanych z zawieszeniem prawa do emerytury w razie ponownego przyjęcia emeryta do służby albo powołania emeryta do zawodowej służby wojskowej.

W obowiązującym stanie prawnym prawo do emerytury zostaje zawieszone w razie ponownego przyjęcia emeryta do służby w Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służbie Kontrwywiadu Wojskowego, Służbie Wywiadu Wojskowego, Straży Granicznej, Biurze Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej lub Służbie Więziennej. Katalog wymienionych formacji nie uwzględnia Centralnego Biura Antykorupcyjnego. Z tego względu ustawa uzupełnia art. 40a nowelizowanego aktu prawnego, co będzie skutkowało tym, że emeryt ponownie przyjęty do służby w Centralnym Biurze Antykorupcyjnym będzie miał zawieszone prawo do emerytury.

Nowelizację rozpatrzyły dwie senackie komisje - Rodziny i Polityki Społecznej oraz Praw Człowieka i Praworządności. Obie wniosły o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu podzielił stanowisko komisji i podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Nowelizacja wprowadza dwie zasadnicze zmiany do ustawy o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu. Pierwsze rozwiązanie zapewnia ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych wypadków funkcjonariuszom skierowanym do wykonywania zadań służbowych poza granicami kraju, czyli w państwie, którego terytorium w całości lub w części zostało uznane za sferę działań wojennych na podstawie odrębnych przepisów albo na terytorium którego występują warunki stwarzające bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia. Ubezpieczenie to będzie obejmowało następstwa nieszczęśliwych wypadków zaistniałych w związku z wykonywaniem przez funkcjonariuszy tych agencji zadań służbowych poza granicami państwa, wskutek czego nastąpiły uszkodzenie ciała, utrata zdrowia lub śmierć funkcjonariusza.

Drugie rozwiązanie wprowadza zmiany polegające na przyznaniu dzieciom funkcjonariuszy wymienionych agencji, którzy ponieśli śmierć w trakcie wykonywania obowiązków w związku ze służbą, pomocy finansowej na kształcenie. Pomoc ta będzie przysługiwała do ukończenia dwudziestego piątego roku życia uczniom ponadgimnazjalnych szkół publicznych i niepublicznych o uprawnieniach szkół publicznych dla młodzieży i dla dorosłych, słuchaczom zakładów kształcenia nauczycieli i kolegiów pracowników służb społecznych oraz studentom szkół wyższych do czasu ukończenia kształcenia.

Senator Jan Wyrowiński, sprawozdawca Komisji Praw Człowieka i Praworządności, która rozpatrywała nowelizację, poinformował, że proponowane rozwiązania nie wzbudziły kontrowersji, uznane zostały za oczywiste. Senator w imieniu komisji wniósł o przyjęcie ustawy bez zmian.

Senat w głosowaniu przychylił się do stanowiska komisji i podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Potrzeba uchwalenia nowej ustawy o zmianie imienia i nazwiska wynika z zakresu zmian koniecznych do tego, aby regulacja tych spraw była aktualna, dostosowana do przepisów Unii Europejskiej oraz konwencji Międzynarodowej Komisji Stanu Cywilnego, a także do przepisów ustawy z 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy oraz ustawy z 29 września 1986 r. - Prawo o aktach stanu cywilnego.

W stosunku do dotychczas obowiązujących przepisów ustawa poszerza katalog osób uprawnionych do zmiany imienia lub nazwiska o cudzoziemców, którzy uzyskali w Rzeczpospolitej Polskiej status uchodźcy, z tym że prawo to ma charakter wyjątkowy. Oznacza to, że zmiana imienia lub nazwiska w tym wypadku możliwa jest z uwagi na konieczność ochrony prawa do życia, zdrowia, wolności i bezpieczeństwa osobistego cudzoziemca.

Ustawa definiuje pojęcia "zmiana imienia" i "zmiana nazwiska" oraz modyfikuje katalog ważnych powodów uzasadniających zmianę imienia lub nazwiska. Zmiana imienia lub nazwiska następuje na wniosek strony, uzasadniony ważnymi powodami. Ustawa utrzymuje zasadę, że katalog ważnych powodów jest katalogiem otwartym i ogranicza się jedynie do wymienienia przykładów uzasadniających wniosek o zmianę imienia lub nazwiska. Zrezygnowano z regulacji anachronicznej, jaką jest fakt noszenia nazwiska o brzmieniu niepolskim, a dodano możliwość dostosowania swojego nazwiska do nazwiska, jakie wnioskodawca nosi zgodnie z ustawodawstwem innego państwa, którego obywatelstwo również posiada.

Ustawa określa też zasady zmiany imienia lub nazwiska małoletniego dziecka. Zgodnie z ustawą zmiana nazwiska obojga rodziców obejmuje też ich małoletnie dzieci, również te, które urodzą się z tego małżeństwa w przyszłości. Zgoda, jakiej na zmianę imienia lub nazwiska małoletniego udzielają wymienione w ustawie podmioty, powinna zostać wyrażona osobiście lub złożona w formie pisemnej z podpisem poświadczonym notarialnie. Osoby zamieszkałe za granicą mogą wyrazić zgodę na zmianę nazwiska za pośrednictwem konsula Rzeczypospolitej Polskiej. Jeżeli w chwili zmiany nazwiska dziecko ukończyło 13 lat, konieczne jest uzyskanie jego zgody na zmianę nazwiska. Obniżenie granicy wieku w stosunku do obecnie obowiązującej w tym zakresie regulacji wynika z potrzeby dostosowania nowych rozwiązań do przepisów kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, który dla analogicznych czynności przewiduje granicę 13. roku życia. Zgodnie z kodeksem cywilnym jest to moment uzyskania ograniczonej zdolności do czynności prawnych, która umożliwia dziecku podejmowanie w określonym zakresie pierwszych samodzielnych decyzji.

Ustawa precyzuje ponadto właściwość rzeczową i miejscową organów administracji publicznej oraz tryb postępowania w przedmiotowych sprawach. Sprawy zmiany imienia i nazwiska należą do kompetencji kierownika urzędu stanu cywilnego właściwego ze względu na miejsce stałego pobytu wnioskodawcy. Wprowadzenie, przyjętej również w ustawie - Prawo o aktach stanu cywilnego, właściwości kierownika urzędu stanu cywilnego miasta stołecznego Warszawy umożliwi złożenie wniosku o zmianę nazwiska tym wszystkim osobom, które przebywając na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, nie mają miejsca stałego pobytu. Ustawa rozszerza właściwość rzeczową w sprawach zmiany imienia lub nazwiska, przyznając kompetencje w tym zakresie również zastępcy kierownika urzędu stanu cywilnego. Taka regulacja jest zgodna z ustawą - Prawo o aktach stanu cywilnego, na podstawie której czynności z zakresu rejestracji stanu cywilnego dokonuje kierownik urzędu stanu cywilnego lub jego zastępca.

Ustawę rozpatrzyła Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej i postanowiła rekomendować Izbie jej przyjęcie bez zmian.

Senat w wyniku głosowania przychylił się do tego stanowiska i podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Nowelizacja ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym oraz o zmianie niektórych innych ustaw ma zapewnić pełną transpozycję do krajowego porządku prawnego dyrektywy 2002/96/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 27 stycznia 2003 r. w sprawie zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego, ponadto wypełnia postanowienia "Krajowego planu gospodarki odpadami 2010".

Podstawowym obowiązkiem wynikającym z wymienionej dyrektywy jest osiągnięcie przez państwa członkowskie do 31 grudnia 2006 r., a przez Polskę do 31 grudnia br. poziomu zbierania zużytego sprzętu pochodzącego z gospodarstw domowych w ilości 4 kg na jednego mieszkańca w ciągu roku. Aby zapewnić osiągnięcie wymaganego przez prawo wspólnotowe poziomu zbierania zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego, w "Krajowym planie gospodarki odpadami 2010" zobowiązano ministra środowiska do przygotowania odpowiednich zmian legislacyjnych. Przedmiotowa ustawa zmierza do realizacji tego obowiązku. Pozostałe proponowane w niej zmiany wynikają z doświadczeń zebranych w trakcie stosowania przepisów ustawy.

Do najważniejszych zmian należą: objęcie przepisami ustawy również tych przedsiębiorców, którzy prowadzą sprzedaż sprzętu przy wykorzystaniu wszelkich środków porozumiewania się na odległość; modyfikacja definicji używanych w ustawie; określenie trybu rejestracji przedsiębiorców zagranicznych wprowadzających sprzęt elektryczny i elektroniczny; upoważnienie ministra właściwego do spraw środowiska do określenia w drodze rozporządzenia minimalnych rocznych poziomów zbierania zużytego sprzętu z gospodarstw domowych.

Ustawa przewiduje ponadto uproszczenie i zmniejszenie liczby sprawozdań, które przedsiębiorcy są zobowiązani dostarczać głównemu inspektorowi ochrony środowiska, zwiększenie zakresu odpowiedzialności organizacji odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego, zmianę zasad wnoszenia zabezpieczeń finansowych oraz uzupełnienie przepisów karnych za naruszenie zakazów lub nakazów wynikających z ustawy.

Projekt ustawy rozpatrzyła Komisja Rolnictwa i Ochrony Środowiska. Komisja wniosła o przyjęcie nowelizacji wraz z 14 poprawkami. Zmiany w ustawie zaproponowali też senatorowie podczas dyskusji.

Senat, po rozpatrzeniu ustawy o zmianie ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym oraz o zmianie niektórych innych ustaw, postanowił wprowadzić do niej 17 poprawek. Większość wprowadzonych zmian zmierza do zapewnienia właściwej transpozycji dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady z 27 stycznia 2003 r. w sprawie zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego, w zakresie definicji wprowadzającego sprzęt. Definicja podana w dyrektywie dotyczy przywozu i wywozu sprzętu z rynku wspólnotowego, a nie jedynie krajowego. W konsekwencji podmiotem wprowadzającym sprzęt powinien być każdy przywożący sprzęt elektryczny lub elektroniczny na rynek wspólnotowy. Izba uregulowała m.in. sytuację, w której wprowadzający sprzęt nie jest wpisany do rejestru, albo, wpisany do rejestru, nie realizuje ciążących na nim obowiązków. Senat określił roszczenia przysługujące przedsiębiorcy dokonującemu wewnątrzwspólnotowego nabycia wobec wprowadzającego sprzęt do obrotu oraz wskazał, jaką datę należy uważać za dzień wprowadzenia sprzętu do obrotu na terytorium kraju.

Senat nałożył też na wprowadzających na rynek sprzęt elektryczny i elektroniczny obowiązek prowadzenia publicznych kampanii edukacyjnych oraz przeznaczania na nie co najmniej 0,1% swoich przychodów z tytułu wprowadzenia sprzętu, osiąganych w danym roku kalendarzowym. Senat ustanowił ponadto alternatywę wobec obowiązku prowadzenia kampanii - równoznaczne z jego wykonaniem byłoby przekazanie 0,1% przychodów na rachunek Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.

W następnych poprawkach Senat usunął z ustawy przepis nakładający na organizację odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego obowiązek zapewnienia finansowania zagospodarowania zużytego sprzętu przez zbierających zużyty sprzęt, w ilości równej iloczynowi 150% minimalnego rocznego poziomu zbierania, określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 27a ust. 4, oraz masy sprzętu wprowadzonego w roku poprzednim przez wprowadzających sprzęt. W opinii Izby, przepis ten w sposób nieuzasadniony obciążał dodatkowymi kosztami organizacje odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego oraz prowadził do nierównego traktowania podmiotów gospodarczych.

Projekt ustawy został zgłoszony przez Komisję Nadzwyczajną "Przyjazne Państwo". Jej celem jest objęcie podmiotów prowadzących zakłady lecznicze dla zwierząt przepisami ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. W aktualnym stanie prawnym do zakładów leczniczych dla zwierząt nie stosuje się przepisów o działalności gospodarczej.

Zgodnie z nowelizacją prowadzenie zakładu leczniczego dla zwierząt będzie działalnością regulowaną w rozumieniu przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (działalność regulowana to działalność gospodarcza, której wykonywanie wymaga spełnienia szczególnych warunków, określonych przepisami prawa).

Zakład leczniczy dla zwierząt, tak jak obecnie, będzie mógł świadczyć usługi weterynaryjne po uzyskaniu wpisu do ewidencji zakładów leczniczych dla zwierząt, z tym że podmiot ubiegający się o wpis do ewidencji będzie zobowiązany nie tylko spełniać wymogi przewidziane nowelizowaną ustawą, ale również posiadać wpis do ewidencji działalności gospodarczej albo do Krajowego Rejestru Sądowego.

Ustawę rozpatrzyła senacka Komisja Rolnictwa i Ochrony Środowiska. Komisja rekomendowała Izbie przyjęcie ustawy z 6 poprawkami, zmierzającymi do zapewnienia poprawności legislacyjnej ustawy oraz eliminującymi wątpliwości interpretacyjne.

Senat po dyskusji i głosowaniach jednomyślnie, 86 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy wraz z poprawkami Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska.

Nowelizacja ustawy zakładach leczniczych dla zwierząt wróci do Sejmu.

Trzy kolejne punkty porządku posiedzenia, dotyczące trzech nowelizacji ustawy - Prawo o ruchu drogowym, Senat rozpatrywał łącznie. Projekty tych zmian, dotyczące pojazdów zabytkowych, zostały wniesione przez Komisję Nadzwyczajną "Przyjazne Państwo".

Pierwsza z rozpatrywanych łącznie ustaw ma na celu rezygnację - w odniesieniu do możliwości powtórnej rejestracji pojazdu unikatowego lub mającego szczególne znaczenie dla historii motoryzacji - z wymogu, aby model pojazdu nie był produkowany od 15 lat.

Ustawę rozpatrzyły dwie komisje senackie - Kultury i Środków Przekazu oraz Gospodarki Narodowej, i wniosły o jej przyjęcie bez poprawek. Senat zaakceptował tę propozycję i podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez zmian.

Następna nowelizacja zmienia definicję pojazdu zabytkowego poprzez objęcie jej zakresem, oprócz tych wpisanych do rejestru lub ewidencji zabytków, również pojazdów wpisanych do inwentarza muzealiów. Celem ustawy jest umożliwienie rejestrowania takich pojazdów jako zabytkowych.

Ustawę rozpatrzyły Komisja Kultury i Środków Przekazu oraz Komisja Gospodarki Narodowej. Komisje wniosły o wprowadzenie jednolicie brzmiącej poprawki o charakterze redakcyjnym i zmierzającej do zapewnienia spójności terminologicznej w ramach ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz ustawy o muzeach.

Senat w głosowaniu przychylił się do stanowiska komisji i przyjął ustawę o zmianie
ustawy - Prawo o ruchu drogowym z jedną poprawką. Ma ona na celu zapewnienie spójności terminologicznej w ramach ustawy - Prawo o ruchu drogowym i ustawy o muzeach.

Przekazana Izbie ustawa zmienia bowiem definicję pojazdu zabytkowego poprzez objęcie jej zakresem - oprócz pojazdów wpisanych do rejestru lub ewidencji zabytków - pojazdów wpisanych do księgi inwentarza muzealiów. W ocenie Senatu, wątpliwości budzić może sformułowanie "księgi inwentarza muzealiów". Zgodnie z art. 21 ustawy o muzeach muzealia są wpisywane do "inwentarza muzealiów". Senat, mając na względzie zasady techniki prawodawczej, zgodnie z którymi w ustawie należy posługiwać się określeniami użytymi w ustawie podstawowej dla danej dziedziny spraw, a do określenia jednakowych pojęć używa się jednakowych określeń, zaproponował zastąpienie sformułowania "księgi inwentarza muzealiów" sformułowaniem "inwentarza muzealiów".

Kolejna z rozpatrywanych łącznie nowelizacji ma na celu umożliwienie rejestracji pojazdów zabytkowych pomimo braku wymaganego przy rejestracji dowodu rejestracyjnego. Ustawę rozpatrzyły dwie komisje senackie i wniosły o wprowadzenie jednolicie brzmiącej poprawki. Precyzowała ona, kiedy możliwe jest zastąpienie dowodu rejestracyjnego lub dowodu własności pojazdu odpowiednimi dokumentami, potwierdzającymi wpis do rejestru lub ewidencji zabytków oraz odpowiednim oświadczeniem właściciela pojazdu.

Poprawkę do ustawy zgłosił także senator Kazimierz Kleina. Zgodnie z tą propozycją zamiast dowodu rejestracyjnego właściciel pojazdu zabytkowego będzie mógł przedstawić przy rejestracji pojazdu oświadczenie, złożone jednak pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania, że nie posiada dowodu rejestracyjnego.

W wyniku głosowań Senat przyjął ustawę z poprawką senatora K. Kleiny. Uznano, że przedmiotem oświadczenia właściciela pojazdu powinno być stwierdzenie, iż nie posiada on dowodu rejestracyjnego pojazdu, a nie że jest on właścicielem pojazdu. Na właściciela pojazdu jest już bowiem nałożony obowiązek (w art. 72 ust. 1 pkt 1 ustawy) przedstawienia dowodu własności pojazdu, a zwolnienie z tego obowiązku mogłoby, zdaniem Izby, prowadzić do ryzyka podejmowania prób legalizacji pojazdów pochodzących z kradzieży.

Nowelizacje ponownie rozpatrzy Sejm.

Projekt tej uchwały okolicznościowej został wniesiony przez grupę senatorów. Po przeprowadzeniu drugiego czytania marszałek skierował go do Komisji Ustawodawczej. Komisja przedstawiła poprawiony tekst projektu i wniosła o podjęcie uchwały.

Senat jednomyślnie, 88 głosami, powziął uchwałę:

"11 listopada 2008 r. mija 90. rocznica odzyskania przez Polskę niepodległości. Zasługą wielu pokoleń było zbudowanie tożsamości Polaka, własną krwią i pracą, na przekór opresji zaborców. Marszałek Józef Piłsudski, Roman Dmowski, Wincenty Witos, Ignacy Daszyński, Ignacy Paderewski, Wojciech Korfanty i inni Wielcy Rodacy podjęli ich dzieło i stworzyli podwaliny niepodległego bytu Państwa Polskiego.

W ciągu zaledwie trzech miesięcy uchwalono Małą Konstytucję. Odbyły się wybory do Sejmu Ustawodawczego. Po niespełna trzech latach powstały Konstytucja marcowa i dwuizbowy parlament. Instytucje demokratyczne rodziły się w warunkach nieustającej walki o ostateczny kształt granic Rzeczypospolitej. W obliczu śmiertelnego zagrożenia młodego państwa, w sierpniu 1920 roku, Naród Polski raz jeszcze pokazał, do jak wielkich poświęceń jest zdolny, by ocalić Niepodległą.

Dwadzieścia lat wystarczyło do odbudowy państwa, społeczeństwa i gospodarki. Wbrew trudnościom politycznym i ekonomicznym przeszkodom Polska nie ustawała w rozwoju. Do znaczących osiągnięć Drugiej Rzeczypospolitej należały budowy Centralnego Okręgu Przemysłowego i portu w Gdyni. Jednak najcenniejszą spuścizną był i jest patriotyzm Jej córek i synów. To Pokolenie Powstania Warszawskiego potrafiło stawić czoło dwóm totalitaryzmom.

W niepodległej Polsce dorastał i kształcił się Karol Wojtyła. W tym czasie formował się Jego charakter, tutaj dojrzewała Jego życiowa postawa. Nauczanie papieża Polaka Jana Pawła II o przyrodzonej godności człowieka stało się inspiracją dla społeczeństwa polskiego i jego integracji wokół <<Solidarności>>. W Naród wstąpił duch, który dał Polakom siłę, by zwyciężyć. Dzięki temu po półwieczu odrodziła się Rzeczpospolita.

Uchwała podlega ogłoszeniu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej <<Monitor Polski>>".

Projekt tej uchwały okolicznościowej został wniesiony przez grupę senatorów. Pomysłodawcą projektu był senator Michał Wojtczak. Po przeprowadzeniu drugiego czytania marszałek skierował projekt ponownie do Komisji Ustawodawczej w celu wprowadzenia niezbędnych poprawek. Komisja przedstawiła poprawiony projekt i propozycję poprawki.

Senat przegłosował poprawkę, a następnie 73 głosami, przy 9 wstrzymujących się, podjął uchwałę:

"Mija 90. rocznica odzyskania przez Polskę niepodległości, a 4 czerwca 2009 r. upłynie 20 lat od wyborów, które zapoczątkowały demokratyczne przemiany. Do istnienia został przywrócony Senat, a w pełni wolne i demokratyczne wybory do tej Izby stały się symbolem powrotu Polski do rodziny krajów demokratycznych. Ich wynik jednoznacznie dowiódł, że Polacy chcą sami decydować o swoim losie.

System komunistyczny narzucony nam po II wojnie światowej wywołał w dwóch pokoleniach Polaków tęsknotę za prawdziwą wolnością, której demokracja jest jedyną rękojmią. Pragnienie wolności nigdy w naszym narodzie nie zgasło. Gdy tylko pojawiła się szansa na jego spełnienie, została wykorzystana przez Polaków jak najlepiej.

Nie mogło być inaczej w kraju, którego nazwa od wieków symbolizowała przywiązanie do demokratycznych ideałów; kraju, którego naród, odrzucając nacjonalistyczny egoizm, umieszczał na sztandarach hasło <<Za wolność waszą i naszą>>.

My nie zapominamy, że to głos Polaków, którzy od Strajku Sierpniowego i powstania <<Solidarności>> wyraźnie i donośnie formułowali program powrotu do europejskiej wspólnoty, zburzył mur dzielący Europę.

Senat Rzeczypospolitej Polskiej ogłasza rok 2009 Rokiem Polskiej Demokracji.

Senat Rzeczypospolitej Polskiej zwraca się do wszystkich obywateli Rzeczypospolitej Polskiej o pielęgnowanie demokratycznych tradycji i szerzenie demokratycznych obyczajów w życiu społecznym.

Senat zachęca władze państwowe i samorządowe do podejmowania inicjatyw sprzyjających ugruntowaniu demokratycznych reguł postępowania. Senat uznaje, że poszanowanie demokracji jest istotnym elementem polskiej racji stanu.

Senat apeluje do nauczycieli, wychowawców młodych Polaków o kształtowanie postaw demokratycznych wśród pokolenia, które będzie decydowało o przyszłości Polski.

Senat jest przekonany, że za utrzymanie i rozwój demokratycznych norm jesteśmy odpowiedzialni wszyscy, więc ich upowszechnianie powinno być naturalnym zadaniem mediów. Wszelkie wartości kształtujące demokrację, w tym także dotyczące wolności słowa, powinny być traktowane z powagą i odpowiedzialnością.

Polskość, polska kultura, obyczaje i historyczna pamięć są nierozerwalnie złączone z demokracją. Uważamy przeto, że Rok Polskiej Demokracji powinien być czasem umacniania naszych demokratycznych tradycji oraz wartości.

Uchwała podlega ogłoszeniu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej <<Monitor Polski>>".

• ustawę o zmianie ustawy o służbie medycyny pracy,
• ustawę o zmianie ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego,
• ustawę zmieniającą ustawę o zmianie ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego oraz ustawy o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego,
• ustawę o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym,
• ustawę o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami,
• ustawę o zmianie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji,
• ustawę o zmianie ustawy - Prawo zamówień publicznych,
• ustawę o zmianie ustawy o ustanowieniu programu wieloletniego "Program dla Odry - 2006",
• ustawę o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym,
• ustawę o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej,
• ustawę o nadaniu nowej nazwy Akademii Ekonomicznej w Poznaniu,
• ustawę o ratyfikacji Konwencji w sprawie kontaktów z dziećmi, sporządzonej Strasburgu w dniu 15 maja 2003 r.,
• ustawę o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Marokańskim o przekazywaniu osób skazanych, podpisanej w Rabacie dnia 30 czerwca 2008 r.,
• ustawę o ratyfikacji Poprawki do Konwencji sporządzonej w Aarhus dnia 25 czerwca 1998 r. o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska, przyjętej na drugim spotkaniu Stron Konwencji w Ałmaty w dniach 25-27 maja 2005 r.,
• ustawę o ratyfikacji Umowy między Unią Europejską a Republiką Islandii i Królestwem Norwegii w sprawie procedury przekazywania osób pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej a Islandią i Norwegią, podpisanej w Wiedniu dnia 28 czerwca 2006 r.,
• ustawę o ratyfikacji Umowy o przywilejach i immunitetach Międzynarodowego Trybunału Karnego, sporządzonej w Nowym Jorku dnia 9 września 2002 r.

Po wyczerpaniu porządku obrad 21. posiedzenia oświadczenia złożyli senatorowie: Ryszard Bender, Eryk Smulewicz, Zbigniew Cichoń, Tadeusz Gruszka, Henryk Woźniak, Janina Fetlińska, Czesław Ryszka, Zdzisław Pupa, Kazimierz Jaworski, Maciej Grubski, Ryszard Knosala, Stanisław Zając, Jan Dobrzyński, Tadeusz Skorupa, Przemysław Błaszczyk, Norbert Krajczy, Stanisław Jurcewicz, Wojciech Skurkiewicz, Stanisław Bisztyga, Barbara Borys-Damięcka, Krzysztof Kwiatkowski, Andrzej Grzyb, Stanisław Kogut, Stanisław Iwan, Dorota Arciszewska-Mielewczyk, Piotr Kaleta, Grzegorz Banaś, Edmund Wittbrodt, Andrzej Szewiński, Małgorzata Adamczak, Władysław Sidorowicz, Tomasz Misiak, Grzegorz Wojciechowski.