Komisja Zdrowia na swym posiedzeniu zapoznała się z problemami osób z zespołem ADHD.

W posiedzeniu komisji wzięli udział m.in.: Marek Ludwik Grabowski, podsekretarz stanu w Ministerstwie Zdrowia, Sławomir Kłosowski, sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej, Jacek Grabowski z Narodowego Funduszu Zdrowia, Ilona Lelito, prezes Polskiego Towarzystwa ADHD, Teresa Wejner z Biura Rzecznika Praw Dziecka, Tomasz Wolańczyk, kierownik Kliniki Psychiatrii Wieku Rozwojowego AM w Warszawie.

ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder) to zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi. Zaburzenie to charakteryzuje się obecnością trwałych wzorców zachowania układających się w triadę objawów: problemy z utrzymaniem uwagi, z kontrolą impulsywności oraz nadmierna ruchliwość.

ADHD występuje na całym świecie, we wszystkich kulturach. Rozpowszechnienie ADHD, w zależności od badanej grupy i użytych kryteriów diagnostycznych, jest oceniane między 1 a 20%, najczęściej podaje się obecnie wartości między 3 a 8% dzieci w wieku szkolnym.

Dzieci i nastolatki z ADHD stanowią problem dla samych siebie, swoich rodzin i szkół. Wysoki poziom aktywności, impulsywności i brak koncentracji uwagi osłabia ich rozwój społeczny, emocjonalny i akademicki.

Jako młodzi dorośli osoby z ADHD częściej się przemieszczają, rzadziej niż ich rówieśnicy mieszkają razem ze swoimi rodzicami, częściej miewają wypadki samochodowe. Są bardziej niedojrzali emocjonalnie i impulsywni oraz, kiedy zostają rodzicami, bardziej negatywnie oceniają własne dzieci. Mają też więcej kłopotów z pracą i trudniej nawiązują kontakty z innymi ludźmi.

Leczenie zespołu hiperkinetycznego jest zwykle leczeniem wieloletnim i czynnie angażującym lekarza, rodzinę i szkołę pacjenta. Dzieci, u których zastosowano więcej rodzajów interwencji, lepiej funkcjonują po 1-3 latach leczenia niż dzieci, u których ograniczono się tylko do jednego rodzaju działań. Długotrwała, bezpieczna i skuteczna farmakoterapia jest metodą o udowodnionej skuteczności w leczeniu ADHD i powinna być stosowana u dzieci, u których sama modyfikacja metod wychowawczych oraz inne metody terapii nie dają wystarczającego efektu lub nie mogą być zastosowane.