Oświadczenie skierowane do ministra zdrowia Zbigniewa Religi

Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 10 listopada 2006 r. wprowadziło wymagania, jakie powinny spełniać pod względem fachowym i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia zakładów opieki zdrowotnej. Przepisy wprowadzone w życie dotyczą w pewnej części przystosowania wszystkich gabinetów, w tym również stomatologicznych, do potrzeb osób niepełnosprawnych. Umożliwienie swobodnego dostępu do tych pomieszczeń związane jest między innymi z kosztowną instalacją wind i innych udogodnień. W przypadku funkcjonowania gabinetów w małych niepublicznych zakładach opieki zdrowotnej, zlokalizowanych na wsi w bliskiej odległości od siebie, przepisy te wydają się zbyt rygorystyczne. Nie chodzi tutaj o negowanie zasady wprowadzania ułatwień dla osób niepełnosprawnych, lecz o przepisy niemające nic wspólnego z rzeczywistością.

Chciałbym posłużyć się przykładem zgłoszonym do mojego biura senatorskiego. W ramach niepublicznego zakładu opieki zdrowotnej, będącego małą spółką o charakterze rodzinnym, funkcjonuje kilka gabinetów stomatologicznych. Rozlokowane są one po okolicznych wsiach w promieniu około siedmiu kilometrów. Część z nich, z uwagi na małą liczbę osób zamieszkujących daną miejscowość, działa w wymiarze pół etatu. Dwa znajdują się w odległości poniżej jednego kilometra, z czego jeden ma podpisany kontrakt z Narodowym Funduszem Zdrowia. Przystosowanie wszystkich tych gabinetów do potrzeb osób niepełnosprawnych wiąże się oczywiście z ogromnymi kosztami. Niektóre z nich, ze względu na małą dochodowość, musiałyby niestety ulec likwidacji. Dostosowanie się do zaleceń tego rozporządzenia  jest więc nieekonomiczne, zwłaszcza jeśli liczba osób objętych opieką stomatologiczną, poruszających się na wózkach inwalidzkich, we wszystkich gabinetach nie przekracza kilku osób.

Rozwiązaniem tego problemu jest zmiana rozporządzenia. W przypadku małych NZOZ, obejmujących kilka gabinetów, w tym wypadku stomatologicznych, przepisy mogą zostać tak doprecyzowane, by tylko jeden z tych gabinetów spełniał wszystkie wymogi rozporządzenia i był dostosowany dla potrzeb obsługi osób niepełnosprawnych. Takie rozwiązanie uchroni niepubliczne zakłady opieki zdrowotnej od ponoszenia dużych kosztów, a tym samym nie spowoduje likwidacji gabinetów w małych miejscowościach. W przypadku złagodzenia wymagań można zobowiązań NZOZ do nieodpłatnego przewożenia osób niepełnosprawnych do miejsca, które jest przystosowane do ich obsługi, określając także maksymalną odległość dojazdu. Należy także zwrócić uwagę, że przepisy rozporządzenia nie obejmują indywidualnych praktyk stomatologicznych oraz grupowej działalności gospodarczej.

Czy zdaniem Pana Ministra wątpliwości zawarte w tym oświadczeniu, dotyczące rozporządzenia z dnia 10 listopada 2006 r., są zasadne? I czy nie należy tak doprecyzowywać przepisów, by uchronić gabinety w niewielkich miejscowościach przed de facto likwidacją?

Łączę wyrazy szacunku
Antoni Motyczka
senator RP