Poprzednia część, następna część, spis treści
|
Odpowiedzi na oświadczenia senatorów Oświadczenie senator Marii Pańczyk-Pozdziej złożone na 35. posiedzeniu Senatu: Oświadczenie skierowane do prezesa Zarządu Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej Kazimierza Kujdy Pragnę wyrazić głębokie zaniepokojenie przedłużaniem się procedury związanej z przyznaniem Fundacji na rzecz Dzieci "Miasteczko Śląskie" dotacji na realizację zadań profilaktyki zdrowotnej dzieci na terenach narażenia środowiskowego na ołów w 2007 r. Zadanie to w sposób kompleksowy fundacja realizuje nieprzerwanie od 1993 r., zaś z udziałem środków NFOŚiGW - od 1995 r. Istotą prowadzonego od wielu lat z pasją programu jest równoległa realizacja wielu zadań, począwszy od monitoringu zdrowotnego poprzez systemową pomoc medyczną, prowadzenie profilaktyki zdrowotnej, po szeroką edukację ekologiczną wraz z promocją zdrowia. Nie muszę Pana przekonywać, że ołów należy do najważniejszych trucizn środowiskowych. Jego obecność w organizmie dziecka w każdym stężeniu jest niepożądana. Poprzez działania fundacji generowane są w środowisku rozwiązania na rzecz wzrostu bezpieczeństwa środowiskowego dzieci. Przy użyciu sprzętu fundacji realizowano najważniejsze programy monitoringu zdrowotnego dzieci w województwie śląskim. Według specjalistów jest to najbardziej zagrożony okręg w Polsce, a nawet w Europie. W bieżącym roku Fundacja na rzecz Dzieci "Miasteczko Śląskie", zgodnie z obowiązującą procedurą i wymaganiami NFOŚiGW, złożyła w terminie wniosek o dotację, który został przyjęty i zakwalifikowany do dofinansowania, a w dniu 14 maja bieżącego roku przeprowadzone były pozytywne negocjacje w zakresie realizacji zadań i podpisany protokół. Niestety sprawa dotacji wciąż nie jest załatwiona. Dlatego zwracam się z prośbą o uruchomienie środków finansowych na realizację przewidzianych planem zadań profilaktyki zdrowotnej dzieci. Tylko wówczas fundacja będzie mogła bowiem spełniać swe statutowe zadania i w dalszym ciągu zarówno pomagać najbardziej poszkodowanym, jak i służyć profilaktyce zdrowotnej najmłodszych. Z poważaniem Maria Pańczyk-Pozdziej Odpowiedź prezesa Zarządu Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej: Warszawa, 31.07.2007 r. Pan Szanowny Panie Marszałku, W nawiązaniu do pisma, znak BPS/DSK-043-436/07, z dnia 02.07.2007r. Zarząd NFOŚiGW uprzejmie informuje, że do Narodowego Funduszu wpłynęło wiele wniosków z prośbą o dofinansowanie w ramach programu 5.5 Wspieranie działań w zakresie profilaktyki zdrowotnej dzieci z obszarów, na których występują przekroczenia standardów jakości środowiska, w tym wniosek o dofinansowanie przedsięwzięcia "Profilaktyka zdrowotna dzieci na terenach narażenia środowiskowego na ołów w rejonie Miasteczka Śląskiego i Tarnowskich Gór w 2007 r." realizowanego przez Fundację na Rzecz Dzieci Miasteczko Śląskie. NFOŚiGW traktuje wspieranie działań w zakresie profilaktyki zdrowotnej dzieci z obszarów, na których występują przekroczenia standardów jakości środowiska z niezwykłą uwagą i troską. Złożone wnioski o dofinansowanie analizowane są bardzo wnikliwie, niemniej NFOŚiGW nie jest w stanie zaspokoić wszystkich potrzeb. Środki muszą być skierowane tam, gdzie są największe potrzeby. Fundacja na Rzecz Dzieci Miasteczko Śląskie korzystała już wielokrotnie z dofinansowania. W latach 1995-2006 otrzymała łącznie 1.940.000 zł. Wśród potrzebujących wsparcia, na programy profilaktyki dla dzieci, są też tacy Wnioskodawcy, którzy nigdy nie korzystali z dofinansowania Narodowego Funduszu i Zarząd musi to wziąć pod uwagę. W najbliższym czasie Zarząd NFOŚiGW podejmie decyzję również w sprawie wniosku o dofinansowanie przedsięwzięcia "Profilaktyka zdrowotna dzieci na terenach narażenia środowiskowego na ołów w rejonie Miasteczka Śląskiego i Tarnowskich Gór w 2007 r." realizowanego przez Fundację na Rzecz Dzieci Miasteczko Śląskie. Łączę wyrazy szacunku Zastępca Prezesa Zarządu Artur Michalski * * * Oświadczenie senatorów Jana Szafrańca i Ludwika Zalewskiego złożone na 34. posiedzeniu Senatu: Oświadczenie skierowane do ministra kultury i dziedzictwa narodowego Kazimierza Ujazdowskiego My niżej podpisani senatorowie zwracamy się do Pana Ministra z gorącą prośbą o pozytywne uwzględnienie wniosku parafii rzymskokatolickiej św. Jana Apostoła i Ewangelisty w Knyszynie, złożonego do Departamentu Ochrony Zabytków w dniu 6 kwietnia 2007 r. w ramach programu operacyjnego "Dziedzictwo kulturowe". Parafia składa wniosek o remont dachu i fundamentów wraz z osuszeniem. Obecnie nastąpiła korozja biologiczna węzłów konstrukcyjnych spowodowana przez grzyby i drewnojady, a także uległa częściowej erozji cegła fundamentów z roku 1520, powodująca głębokie rysy i pęknięcia głębszych warstw podłoża. Wykonanie tych prac jest konieczne, aby przywrócić właściwy stan techniczny oraz zabezpieczyć kościół przed wpływem warunków atmosferycznych i uzyskać właściwy, estetyczny wygląd. Jan Szafraniec Odpowiedź ministra kultury i dziedzictwa narodowego: Warszawa, dnia 1 sierpnia 2007 r. Pan Szanowny Panie Marszałku, W związku z oświadczeniem złożonym podczas 34. posiedzenia Senatu przez Senatorów Jana Szafrańca i Ludwika Zalewskiego, dotyczącym przyznania dofinansowania na remont kościoła p.w. św. Jana Apostoła i Ewangelisty w Knyszynie, proszę o przyjęcie poniższych informacji. Parafia Rzymskokatolicka p.w. św. Jana Apostoła i Ewangelisty w Knyszynie złożyła wniosek o przyznanie w ramach programu operacyjnego "Dziedzictwo kulturowe" priorytet 1 "Rewaloryzacja zabytków nieruchomych i ruchomych" dofinansowania w wysokości 564.766,78 zł, przeznaczonego na realizację zadania pn. "Remont fundamentu - osuszenie, hydroizolacja i drenaż opaskowy oraz remont dachu - naprawa konstrukcji wraz z wykonaniem impregnacji, remont pokrycia dachowego wraz z montażem obróbek blacharskich gotycko-renesansowego kościoła parafialnego p.w. św. Jana Apostoła i Ewangelisty w Knyszynie". Niestety, wniosek ten został odrzucony z powodu uchybień formalnych. Z przedłożonych dokumentów wynikało, że Parafia nie zamierza wyłaniać wykonawcy prac w drodze przepisów o zamówieniach publicznych. W tej sytuacji, zgodnie z regulaminem priorytetu, zobowiązana była przedłożyć sporządzony przez wykonawcę prac kosztorys planowanych prac, z uwzględnieniem kosztów zakupu materiałów niezbędnych do realizacji zadania, zatwierdzony przez wojewódzkiego konserwatora zabytków. W jego miejsce Parafia przedłożyła kosztorys inwestorski. Ponadto stwierdzono błąd rachunkowy we wniosku. Zgodnie z warunkami określonymi w regulaminie priorytetu, zaistnienie jednej z wyżej wymienionych okoliczności powoduje odrzucenie wniosku. Szczegółowe informacje dotyczące warunków udzielania dotacji zostały zawarte w regulaminie priorytetu 1 "Rewaloryzacja zabytków nieruchomych i ruchomych", zamieszczonym na stronie internetowej Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w dziale Programy operacyjne 2007. Jednocześnie informuję, że w ramach naboru wniosków do priorytetu "Rewaloryzacja zabytków nieruchomych i ruchomych", odbywającego się do dnia 10 kwietnia br., złożono niemal 1000 wniosków o dofinansowanie, z czego pozytywne rozpatrzenie nastąpiło w odniesieniu do ok. 160 wniosków. Z wyrazami szacunku Z up. MINISTRA KULTURY I DZIEDZICTWA NARODOWEGO PODSEKRETARZ STANU Krzysztof Olendzki * * * Oświadczenie senatora Jarosława Laseckiego złożone na 36. posiedzeniu Senatu: Oświadczenie skierowane do ministra skarbu państwa Wojciecha Jasińskiego Szanowny Panie Ministrze! Ustawa - Prawo energetyczne z dnia 10 kwietnia 1997 r. nakłada na gminy obowiązek planowania i finansowania oświetlenia ulic, placów i dróg publicznych znajdujących się na terenie gminy, podczas gdy właścicielami majątku oświetleniowego zwykle są przedsiębiorstwa dystrybucyjne - zakłady energetyczne. W tej sytuacji gminy nie mogą pełnić funkcji zarządcy majątku oświetleniowego. Obecnie owe przedsiębiorstwa dystrybucyjne są jednoosobowymi spółkami Skarbu Państwa i planowana jest ich prywatyzacja. W związku z tym, w imieniu samorządów wielu gmin powiatów: częstochowskiego, myszkowskiego, lublinieckiego, w tym gmin: Mstów, Rędziny, Janów, chciałbym zapytać, czy możliwe jest uregulowanie tej sprawy poprzez wprowadzenie ustawy mającej na celu komunalizację majątku oświetleniowego na rzecz gmin? Ułatwiłoby to gminom zarządzanie oświetleniem ulicznym, którego planowanie i konserwacja jest ustawowym obowiązkiem tychże gmin. Problem dotyka bardzo wielu samorządów i sytuacja ta wymaga regulacji. Jeśli proponowane rozwiązanie okaże się niemożliwe do zrealizowania, to czy w takim wypadku ministerstwo rozważa inną drogę postępowania w celu rozwiązania tego problemu? Z wyrazami szacunku Jarosław Lasecki Odpowiedź ministra skarbu państwa: Warszawa, 03.08.2007 r. Pan Szanowny Panie Marszałku, W nawiązaniu do Oświadczenia złożonego przez Senatora Pana Jarosława Laseckiego na 36 posiedzeniu Senatu w dniu 11 lipca 2007 r., w sprawie możliwości komunalizacji majątku związanego z oświetleniem ulic, placów i dróg publicznych poprzez przekazanie w drodze ustawy przedmiotowego majątku na rzecz gmin lub podjęcia innych działań zmierzających do upodmiotowienia gmin w zakresie oświetlenia miejsc publicznych, przedstawiam następujące stanowisko w przedmiotowej kwestii. Minister Skarbu Państwa zgodnie z ustawą o działach administracji rządowej jest organem właściwym w sprawach dotyczących gospodarowania mieniem Skarbu Państwa, z wyjątkiem spraw, które na mocy odrębnych przepisów przypisane są innym działom. Kwestie związane z zagospodarowaniem przestrzennym oraz rozwoju infrastruktury komunalnej, zgodnie z powyższą ustawą, leżą w gestii ministra właściwego do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej. Właścicielem majątku związanego z oświetleniem miejsc publicznych, dróg, ulic i placów są zakłady energetyczne lub powołane przez te zakłady spółki do realizacji przedmiotowych zadań, a zarządzanie tym majątkiem należy do zarządów Spółek. Skarb Państwa reprezentowany przez Ministra Skarbu Państwa, po przeprowadzonych procesach konsolidacji, jest właścicielem 15% akcji większości zakładów energetycznych i swoje uprawnienia w odniesieniu do tych Spółek wykonuje jako akcjonariusz zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa wynikającymi z Kodeksu spółek handlowych i statutów Spółek. Upodmiotowienie gmin w zakresie oświetlenia miejsc publicznych, co podnosi w Oświadczeniu Pan Senator Jarosław Lasecki wiązałoby się z przekazaniem majątku służącego do oświetlenia miejsc publicznych, dróg, ulic i placów na rzecz gmin. Podejmowanie inicjatyw w zakresie komunalizacji majątku spółek z udziałem Skarbu Państwa lub innych podmiotów gospodarczych nie leży w zakresie właściwości Ministra Skarbu Państwa. Ponadto w ocenie MSP wszelkie działania prowadzące do pozbawienia Spółek majątku bez ich zgody np. w wyniku komunalizacji tego majątku w drodze ustawowej, budzą poważne wątpliwości prawne i mogą być postrzegane jako działania na szkodę tych Spółek oraz mogłyby naruszać konstytucyjne prawo własności. Pozostaję z szacunkiem MINISTER SKARBU PAŃSTWA w.z. SEKRETARZ STANU Paweł Szałamacha * * * Oświadczenie senatora Czesława Ryszki złożone na 37. posiedzeniu Senatu: Oświadczenie skierowane do ministra sprawiedliwości, prokuratora generalnego RP Zbigniewa Ziobry oraz do komendanta głównego Policji Konrada Kornatowskiego Panie Ministrze! Panie Komendancie! Już kilkakrotnie wyborcy zwrócili moją uwagę na polskojęzyczne strony pedofilskie w internecie skierowane do nieletnich. Polski kodeks karny penalizuje propagowanie pedofilii, tymczasem pobieżne przejrzenie tych stron świadczy o tym, że ich autorzy udają, że chcą walczyć o prawo dzieci do wolności. Tak naprawdę chodzi im o próbę zalegalizowania pedofilii. Obym nie miał racji. Nie muszę przypominać, że zjawisko pedofilii istniało zawsze w jakiejś skali mieszczącej się w stylu kulturowym epoki, ale w obecnym czasie internet stwarza niewyobrażalne możliwości propagowania i organizowania się wszelkich dewiacji seksualnych. Jak pisze ksiądz profesor Jerzy Bajda w artykule "Obronić dzieci" ("Nasz Dziennik", 13 marca 2004 r.), dzięki internetowej anonimowości pedofile jednoczą się, tworząc stowarzyszenia i związki, jak na przykład Front Wyzwolenia Pedofilii. Działają one w ścisłym kontakcie ze związkami gejowskimi i lesbijskimi. Osobliwością związków tworzonych przez pedofilów jest głoszenie oficjalnej polityki (ideologii) wyzwolenia dzieci spod różnych ograniczeń moralno-pedagogicznych. Głosząc miłość do dzieci, nie zamierzają ich ochraniać, lecz chcą umożliwić im dostęp do życia seksualnego, do którego rzekomo mają prawo. Jeśli przyjrzeć się dokładnie wspomnianym stronom internetowym, to widać, że skomponowane są one w stylu delikatnym i niemal wzniosłym, ale ich analiza nie pozostawia wątpliwości: ukazują one w całej grozie i odrazie niemoralną skłonność dorosłych pedofilów, traktujących dzieci jako towar wymienny, upowszechniających niby to kulturę miłości ku dzieciom, jednak zmaterializowaną w postaci zboczeń, deprawacji, obsesji i nierzadko zbrodni. Przypomnę, że na Zachodzie po aferze pedofila mordercy Marca Dutroux, który gwałcił i zabijał dzieci w Belgii, pedofile postanowili zmienić strategię. Przede wszystkim głośno sprzeciwiają się wykorzystywaniu dzieci i przekonują, że nie mają nic wspólnego z gwałcicielami. "Pedofilia to po prostu darzenie dzieci specjalnym uczuciem" - mówi Norbert de Jonge, którego partia NVD w Holandii postanowiła uczynić legalizację pedofilii jednym z elementów dużego programu politycznego, by zdobyć poparcie wielu grup, którym doskwierają różne ograniczenia wynikające z przyjętych norm społecznych. Niestety, pedofilia w każdej postaci łączy się z pornografią dziecięcą, co udowodniono na II Kongresie Światowym przeciw Wykorzystywaniu Dzieci, który odbył się w Jokohamie w grudniu 2001 r. Ujawniono tam, że przemysł pornografii dziecięcej jest międzynarodowy i w wysokim stopniu komercyjny. Według argentyńskiej strony "El amor es mas fuerte" w samych Stanach Zjednoczonych producenci pornografii sfotografowali milion dzieci. Z tego samego źródła donoszą, że przemysł pornograficzny zarabia rocznie 14 miliardów dolarów, konkurując z ligą sportową i przewyższając zyski Hollywood. Pornografia i pedofilia prowadzą do tragicznych przestępstw wobec dzieci. W Stanach Zjednoczonych dwunastoletni chłopiec po wysłuchaniu dwugodzinnej rozmowy erotycznej zgwałcił czteroletnią dziewczynkę (według "El Amor es mas fuerte"). Tragiczne jest żniwo pornografii internetowej. Stwierdzono, że "co piąty nieletni internauta w USA otrzymał za pośrednictwem sieci niechciane propozycje seksualne" ("JAMA"). Oczywiście problem jest głębszy. Powinno się ustalić, co jest istotą choroby, którą nazywa się pedofilią, i na czym polega relacja między chorobą a przestępstwem. W Ameryce psychiatrzy postanowili pozbyć się problemu, wykreślając pedofilię z rejestru chorób psychicznych. Czy przez to pedofile poczuli się zdrowsi? Czy przez to seksuologowie mają mniej pracy? Czy zlikwidowano przestępstwo nadużywania seksualnego dzieci? Nic podobnego. Zaraza szerzy się nadal pod pozorem zdrowia seksualnego i jest jawnie popierana przez pewne organizacje międzynarodowe, propagujące miłość między dorosłymi i dziećmi. Polska stopniowo staje się nowym rynkiem pedofilskim dla Zachodu, a internet kanałem zarzucania sieci na niewinnych nieletnich. Proszę na to zwrócić baczniejszą uwagę. Czesław Ryszka Odpowiedź zastępcy prokuratora generalnego, prokuratora krajowego: Warszawa, 8.08.2007 r. Pan Odpowiadając na przekazane przy piśmie z dnia 30 lipca 2007 r. (BPS/DSK-043-485/07) oświadczenie złożone przez senatora Czesława Ryszkę podczas 37 posiedzenia Senatu RP w dniu 26 lipca 2007 r. w sprawie propagowania pedofilii za pośrednictwem internetu uprzejmie informuję, że problematyka zwalczania przestępczości związanej z wykorzystaniem seksualnym małoletnich dzieci traktowana jest przez organy prokuratury, w tym także jej kierownictwo priorytetowo. Wszelkie przejawy tej przestępczości spotykają się z natychmiastową reakcją organów prokuratury, które bezzwłocznie wszczynają w tych sprawach stosowne postępowania, współpracują również z organami ścigania z innych krajów. Przykładem międzynarodowej współpracy było śledztwo w sprawie sprowadzania, przechowywania lub posiadania zdjęć pornografii dziecięcej zainicjowane przez hiszpańskie organy śledcze - Guardia Civil (Gwardia Cywilna). Podstawą wszczęcia w tej sprawie śledztwa były materiały, będące rezultatem monitorowania Internetu przez specjalną jednostkę Guardia Civil, zawierające m. in. wykazy numerów identyfikacyjnych komputerów IP odbiorców zdjęć z zakresu pornografii dziecięcej. Z uwagi na fakt, że konkretnie zidentyfikowane zdjęcia pornografii dziecięcej były przekazywane - z wykorzystaniem Internetu - do użytkowników w całej Europie, w tym także do Polski, hiszpańskie władz sądowe, za pośrednictwem Eurojust z siedzibą w Hadze, zwróciły się do organów ścigania wszystkich krajów Unii Europejskiej z wnioskiem o podjęcie czynności, polegających na identyfikacji wspomnianych komputerów oraz osób ich używających i następnie, w oparciu o sprawdzone informacje, wszczęcie śledztw krajowych pozwalających na ustalenie i ukaranie sprawców tego przestępstwa. Chodziło o przeprowadzenie w całej Europie skoordynowanej akcji przeciwko posiadaczom pornografii dziecięcej, połączonej z zatrzymaniem rzeczy i osób. Skoordynowana akcja o kryptonimie Azahar dot. przeszukań i zabezpieczenia dowodów, jak również ewentualnego zatrzymania osób przeprowadzona została w dniach 21-22 lutego 2006 r. i na terenie Polski zatrzymano 12 osób, ponad 350 komputerów, 2 serwery, 200 sztuk dyskietek itp. Łącznie śledztwa w tej sprawie prowadziło 14 prokuratur odnośnie 29 użytkowników komputerów. Nadto informuję, że w związku z pojawieniem się strony internetowej [...], której podtytuł brzmiał "Dobra strona pedofilii i dziecięcej seksualności", Minister Sprawiedliwości - Prokurator Generalny w dniu 19 kwietnia 2006 r. z urzędu polecił wdrożenie postępowania w tej sprawie w kierunku przestępstwa z art. 202 § 3 k.k., to jest rozpowszechniania treści pornograficznych z udziałem małoletniego poniżej lat 15 oraz z art. 255 § 3 k.k., to jest publicznego pochwalania przestępstwa. W toku tego rodzaju postępowań przygotowawczych podejmowane są działania zmierzające do zidentyfikowania osób redagujących i zamieszczających pedofilskie treści pod wskazanym adresem internetowym, a także innymi podobnymi adresami, a nadto działania zmierzające do zablokowania stron propagujących pedofilskie treści. Skuteczność takich działań, zważywszy na charakter medium, jakim jest internet nie jest zadawalająca. Po zablokowaniu stron o treści pedofilskiej pod jednym adresem pojawiają się one pod innym adresem, co powoduje konieczność powtarzania procedury zmierzającej do ich zamknięcia. Dlatego też mając na uwadze rangę i skalę tego problemu oraz kierując się potrzebą jak najszerszej ochrony dzieci przed ich wykorzystywaniem seksualnym, w tym przed pedofilią, w ramach reformy prawa karnego ustawodawca wprowadził do Kodeksu karnego przepisy pozwalające efektywniej zwalczać ten rodzaj przestępczości. Artykuł 41 § 1a k.k. został dodany przez art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. (Dz. U. 05.163.1363). Przepis ten określa nowy środek karny, polegający na zakazie prowadzenia działalności związanej z wychowaniem, leczeniem, edukacją małoletnich lub opieką nad nimi. Celem tego środka jest ochrona małoletnich przed pokrzywdzeniem ponownym przestępstwem seksualnym, którego mógłby się dopuścić skazany za takie przestępstwo. Artykuł 41a k.k. (zakaz kontaktowania się) został dodany do Kodeksu karnego ustawą nowelizacyjną z dnia 27 lipca 2005 r., a następnie uzupełniony ustawą z dnia 29 lipca 2005 r. Środek karny określony w tym artykule pozwala sądowi m.in. na orzeczenie obowiązku powstrzymywania się od przebywania w określonych środowiskach lub miejscach (np. teren szkoły, internatu, młodzieżowego klubu sportowego) bez zgody sądu w razie skazania za przestępstwo przeciwko wolności seksualnej lub obyczajności na szkodę małoletniego. Artykuł 202 k.k. zmieniony został przez art. 1 pkt 7 ustawy z dnia 18 marca 2004 r. (Dz. U. 04.69.626) zmieniającej ustawę z dniem 1 maja 2004 r. Treść artykułu 202 § 2 k.k. została uzupełniona, tj. wprowadzono zakaz rozpowszechniania treści pornograficznych w sposób umożliwiający małoletniemu poniżej 15 lat zapoznanie się z nimi. W ten sposób rozszerzono karalność czynu poprzez objęcie zakresem karalności rozpowszechniania treści pornograficznych w sposób niezabezpieczony w sieciach informatycznych. Tak zwana "twarda pornografia" była nowelizowana dwukrotnie (Dz. U. z 2004 r. Nr 69 poz. 626 i Dz. U. z 2005 r. Nr 163, poz. 1363) i w obecnym stanie prawnym definiuje pornografię z udziałem małoletniego (bez wyznaczania limitu wieku poniżej 15 lat - jak to miało miejsce przed nowelizacją z 2004 r.), związaną z prezentowaniem przemocy oraz związaną z posługiwaniem się zwierzęciem. W ramach trwających w Ministerstwie Sprawiedliwości prac nad reformą prawa karnego przygotowano projekt wprowadzenia do Kodeksu karnego następujących przepisów: - Planuje się dodanie art. 255a w brzmieniu "Kto publicznie propaguje zachowania o charakterze pedofilskim, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2" oraz art. 199a w brzmieniu "Kto za pośrednictwem sieci teleinformatycznej lub innej sieci telekomunikatywnej nawiązuje kontakt z małoletnim poniżej lat 15, zmierzając za pomocą wprowadzenia go w błąd, wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego rozpoznania sytuacji albo przy użyciu groźby bezprawnej, do doprowadzenia do spotkania z tym małoletnim, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3". Wprowadzenie proponowanych rozwiązań z pewnością pozwoli na szerszą i skuteczniejszą walkę z zachowaniami nakierowanymi na seksualne wykorzystanie małoletnich dzieci i przyczyni się, jeśli nie do wyeliminowania, to do zdecydowanego ograniczenia tego wysoce szkodliwego i niebezpiecznego zjawiska. Dostrzegając wagę problemu, z polecenia Dyrektora Biura Postępowania Przygotowawczego Prokuratury Krajowej, w I półroczu 2007 r. na szczeblu Prokuratur Apelacyjnych lub Prokuratur Okręgowych na terenie kraju przeprowadzono lustracje postępowań prowadzonych w 2006 r. w podległych jednostkach organizacyjnych dotyczących pedofilii i pornografii dziecięcej. Przeprowadzone lustracje wpłyną na dalsze podejmowanie działań organizacyjno-szkoleniowych, sprzyjających wyeliminowaniu stwierdzonych nieprawidłowości i podniesieniu poziomu postępowań w lustrowanej kategorii spraw. Jednocześnie uprzejmie informuję, że Komitet Ministrów w dniu 12 lipca 2007 r. w Strasburgu przyjął Konwencję Rady Europy o ochronie dzieci przed seksualnym wykorzystywaniem i obcowaniem i przesłał wniosek o ratyfikację Konwencji do Państw członkowskich Rady Europy oraz innych państw sygnatariuszy tej Konwencji. Celem Konwencji jest potrzeba stworzenia całościowego instrumentu międzynarodowego, kładącego nacisk na prewencyjne, ochronne i prawno-karne aspekty w walce przeciwko wszelkim formom seksualnego wykorzystywania dzieci i obcowania z dziećmi oraz tworzącego specjalny mechanizm monitorujący. Zważywszy, że seksualne wykorzystywanie dzieci i obcowanie z dziećmi przybrało niepokojące rozmiary, tak na szczeblu krajowym jak i międzynarodowym, w szczególności jeśli chodzi o wzrost korzystania z technologii informacyjnych i telekomunikacyjnych zarówno przez dzieci jak i sprawców przestępstw przeciwko nim oraz że zapobieganie i zwalczanie takiego seksualnego wykorzystywania dzieci i obcowania z dziećmi wymaga współpracy na szczeblu międzynarodowym, w rozdziale VI Prawo karne materialne Konwencji określono przyjęcie przez każdą stronę koniecznych środków ustawodawczych w celu zapewnienia karalności przestępstw dotyczących m. in. seksualnego obcowania z udziałem dziecka, prostytucji dziecięcej, pornografii dziecięcej, udziału dziecka w prezentacjach pornograficznych, nagabywania dzieci dla celów seksualnych. PROKURATOR KRAJOWY ZASTĘPCA PROKURATORA GENERALNEGO Dariusz Barski * * * Oświadczenie senator Janiny Fetlińskiej złożone na 35. posiedzeniu Senatu: Oświadczenie skierowane do ministra spraw wewnętrznych i administracji Janusza Kaczmarka Panie Ministrze! Radni Rady Miejskiej w Bieżuniu zwrócili się do mnie z apelem, aby zostały podjęte prace legislacyjne nad zmianą ustawy o samorządzie gminnym w zakresie dotyczącym publikowania oświadczeń majątkowych, mianowicie aby wykreślić przepis nakazujący ich upublicznianie. Fakt, iż jest to mała gmina licząca sześć tysięcy mieszkańców, powoduje, iż upublicznianie oświadczeń majątkowych stawia radnych w sytuacji dyskomfortowej. W tak małym środowisku ochrona danych osobowych nie ma zastosowania. Radni i ich rodziny narażeni są na wiele nieprzyjemnych komentarzy i często mają poczucie, iż zagrożone jest ich bezpieczeństwo. W tej sytuacji zwracam się z zapytaniem, czy rozważano składanie przez radnych oświadczeń majątkowych jedynie w urzędzie skarbowym i ich coroczną analizę z zastrzeżeniem ich nieupubliczniania. Podstawą takiego rozumowania jest fakt pewnej odrębności małych gmin w porównaniu do dużych jednostek, gdzie występuje większa anonimowość. Z poważaniem Janina Fetlińska Odpowiedź ministra spraw wewnętrznych i administracji: Warszawa, dnia 8 sierpnia 2007 roku Pan Szanowny Panie Marszałku, Nawiązując do pisma z dnia 2 lipca 2007 roku (sygn. BPS/DSK-043-410/07) przekazującego oświadczenie Senatora RP Pani Janiny Fetlińskiej złożone podczas 35. posiedzenia Senatu RP w dniu 21 czerwca 2007 roku w sprawie podjęcia prac legislacyjnych nad zmianą ustawy o samorządzie gminnym, uprzejmie przedstawiam następujące informacje. Sprawnie funkcjonująca administracja publiczna - w szczególności na szczeblu samorządu terytorialnego - stanowi podstawę budowania zaufania obywateli do państwa, wymaga zatem aktywności służb publicznych oraz bieżącej analizy kompetencji i działania jej organów. Istotnym elementem działań służących poprawie funkcjonowania samorządu terytorialnego pozostaje kwestia instrumentów prawnych pozwalających eliminować pojawiające się sytuacje patologiczne, także jeżeli chodzi o składanie oświadczeń majątkowych. Należy podkreślić, iż rozwiązania prawne regulujące składanie przez samorządowych funkcjonariuszy publicznych oświadczeń i informacji na bieżąco stanowią przedmiot zainteresowania Rządu, w szczególności właściwego w przedmiotowym zakresie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji (np. poprzez stałą korespondencję z przedstawicielami Rady Ministrów w poszczególnych województwach dotyczącą bieżącego informowania o wnioskach płynących z analizy oświadczeń majątkowych, czy analizę problemów sygnalizowanych w tym zakresie przez przedstawicieli jednostek samorządu terytorialnego). W związku z kierowanymi sygnałami o praktycznym stosowaniu danych przepisów prawa, jak też orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego (vide: wyrok z dnia 13 marca 2007 roku, sygn. akt K 8/07) podjęte zostały działania w zakresie doprecyzowania przepisów regulujących tryb i zasady składania oświadczeń i informacji przez funkcjonariuszy samorządowych, poprzez m.in. uproszczenie obowiązujących przepisów oraz zapewnienie ich skutecznej realizacji. Ich wyrazem są konkretne inicjatywy legislacyjne (vide: np. druki sejmowe nr 1526, 1569). Żaden z projektów nie przewiduje zniesienia wymogu publikacji oświadczeń o stanie majątkowym. Jakkolwiek trudno na tym etapie przesądzać o ostatecznym kształcie proponowanych regulacji prawnych (ostateczny ich kształt stanowić będzie wynik rozstrzygnięć władzy ustawodawczej), to uzasadnionym wydaje się założenie, iż wskazane inicjatywy stworzą stabilne podstawy nakładanych na samorządowych funkcjonariuszy publicznych obowiązków w zakresie składania oświadczeń i informacji. Wątpliwym jednak pozostaje, aby zmiany miały zostać dokonane w kierunku wnioskowanym w oświadczeniu Pani Senator. Zasada jawności oświadczeń majątkowych ma na celu nie tylko usprawnienie kontroli instytucjonalnej, lecz także uskutecznienie kontroli społecznej, pozwalającej na zweryfikowanie, czy posiadany przez osoby pełniące funkcje publiczne majątek jest adekwatny do uzyskiwanych przez nie dochodów. Rozwiązanie to nie jest uzależnione od charakteru (wielkości) reprezentowanej społeczności lokalnej. Samorządowi funkcjonariusze publiczni podlegają jednolitym uregulowaniom prawnym, co ma doprowadzić do przejrzystości w funkcjonowaniu władzy publicznej. Jawność oświadczeń o stanie majątkowym stanowi także realizację gwarantowanego konstytucyjnie dostępu obywateli do informacji o osobach pełniących funkcje publiczne. Dodatkowo należy mieć na względzie fakt, iż sprawowanie mandatu radnego nie ma charakteru obowiązkowego. Dopóki ustawodawca pozostawia zainteresowanemu swobodę wyboru między sprawowaniem mandatu a niepodleganiem obowiązkowi upubliczniania posiadanych dochodów, trudno jest postrzegać dane rozwiązania jako budzące zastrzeżenia z punktu widzenia praw i wolności obywatelskich. Z wyrazami szacunku MINISTER Spraw Wewnętrznych i Administracji z up. Jarosław ZIELIŃSKI Sekretarz Stanu * * * Oświadczenie senatora Mirosława Adamczaka złożone na 36. posiedzeniu Senatu: Oświadczenie skierowane do ministra rolnictwa i rozwoju wsi Szanowny Panie Ministrze! Działając się na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora - DzU z 2003 r. nr 221 poz. 2199 z późniejszymi zmianami - proszę Pana Ministra o rozważenie proponowanej przeze mnie zmiany rozporządzenia w sprawie amatorskiego połowu ryb. W tej sprawie zwróciły się do mnie osoby działające w lokalnym środowisku wędkarskim. Otóż zgodnie z przepisami rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 9 lipca 2004 r. w sprawie szczegółowego sposobu i warunków prowadzenia połowów w celach sportowo-rekreacyjnych oraz wzorów sportowych zezwoleń połowowych - DzU nr 163 poz. 1725 - przepisami obowiązującymi od 26 lipca 2004 r., połowy ryb na wędkę są prowadzone między innymi bez stosowania metod kaleczących zewnętrzne powłoki ryb (§3 pkt 7 wspomnianego rozporządzenia). Oznacza to w praktyce zakaz połowów z zastosowaniem ryb w charakterze żywych przynęt wabiących inne gatunki ryb. Jest to w mojej opinii swoista niekonsekwencja w odniesieniu do innych przepisów tego samego rozporządzenia, gdyż §1 i §7 rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 9 lipca 2004 r. dopuszczają na przykład prowadzenie połowów przy użyciu kuszy miotającej harpun na uwięzi. Trudno mi porównywać cierpienie ryb w wypadku stosowania obu tych metod połowu, ale nie ma logicznego uzasadnienia dla jednoczesnego utrzymywania zakazu połowu na ryby stosowane jako przynęty żywe oraz zezwalania na połowy z użyciem pneumatycznej lub sprężynowej kuszy. Ponadto w zasadzie chyba większość metod połowu ryb przy użyciu haka lub kotwicy z przynętą to przyczyny często poważnych okaleczeń ryb, powodujących konieczność ich uśpienia natychmiast po dokonanym połowie. Jest to wpisane w specyfikę sportu wędkarskiego. Temat ten był swego czasu szeroko dyskutowany w środowisku osób uprawiających sport wędkarski i opinie wyrażane przez osoby najbardziej zainteresowane, to jest uprawiające rekreacyjnie lub wyczynowo sport wędkarski, były podzielone, byli zwolennicy i przeciwnicy połowów na przynęty żywe oraz z użyciem kuszy. Wydaje się jednak, że nie powinno się, co podkreślałem wyżej, różnicować obu metod połowów i dopuszczać jedną z nich, a zakazywać drugiej. Mając to na uwadze, należałoby wypowiedzieć się przeciwko zakazowi opisanemu w §3 pkt 7 rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 9 lipca 2004 r. Zdaję sobie sprawę, że taka zmiana wymagać może przedyskutowania w środowisku osób najbardziej zainteresowanych wprowadzeniem podobnej zmiany - dotyczy to na przykład Zarządu Głównego Polskiego Związku Wędkarskiego - jednak jest to w moim przekonaniu zmiana ze wszech miar celowa. Z wyrazami szacunku Mirosław Adamczak Odpowiedź ministra gospodarki morskiej: Warszawa, dn. 09.08.2007 r. Pan Szanowny Panie Marszałku, Na podstawie art. 49 ust. 5 uchwały Senatu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 23 listopada 1990 r. - Regulamin Senatu (M. P. z 2002 r. Nr 54, poz. 741 z późn. zm.), w związku z przekazaniem, według właściwości przez Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi pisma Marszałka Senatu RP z dnia 19 lipca br., znak: BPS/DSK-043-450/07 w sprawie Oświadczenia złożonego przez Senatora Mirosława Adamczaka na 36. posiedzeniu Senatu w dniu 11 lipca 2007 r. dotyczącego rozważenia zmiany rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 9 lipca 2004 r. w sprawie szczegółowego sposobu i warunków prowadzenia połowów w celach sportowo-rekreacyjnych oraz wzorów sportowych zezwoleń połowowych, uprzejmie informuję, co następuje: Stosownie do § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 9 lipca 2004 r. w sprawie szczegółowego sposobu i warunków prowadzenia połowów w celach sportowo-rekreacyjnych oraz wzorów sportowych zezwoleń połowowych (Dz. U. Nr 164, poz. 1725) połowy wędką mogą być prowadzone bez stosowania metod kaleczących zewnętrzne powłoki ciała ryb. W przypadku pytania Senatora Mirosława Adamczaka odnośnie zakazu połowów z zastosowaniem ryb w charakterze żywych przynęt wabiących inne gatunki ryb, stwierdzić należy, że podstawą i zasadniczym powodem ograniczenia możliwości stosowania żywych ryb jako przynęty jest art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2003 r. Nr 106, poz. 1002 z późn. zm.), który stanowi, że nieuzasadnione lub niehumanitarne zabijanie zwierząt oraz znęcanie się nad nimi jest zabronione. Przez znęcanie się nad zwierzętami należy rozumieć zadawanie albo świadome dopuszczanie zadawania bólu lub cierpień, stąd też wynika konieczność ograniczenia stosowania żywych ryb jako przynęty. Ponadto informuję, że nie znajduje realnych podstaw porównywanie prowadzenia połowów przy użyciu kuszy miotającej harpun na uwięzi do połowów z zastosowaniem ryb jako żywych przynęt, gdyż: - w pierwszym przypadku mamy do czynienia z zamiarem bezpośrednim złowienia konkretnej ryby, dlatego możemy domniemać, iż jest ona celem ukierunkowanego połowu, - w drugim przypadku ryby nie będące celem ukierunkowanego połowu stają się "ofiarami" nieuzasadnionego zadawania bólu służąc jako żywa przynęta. Zatem można pokusić się o stwierdzenie, że bardziej humanitarne jest złowienie ryby będącej celem ukierunkowanego połowu w sposób inny niż na żywą przynętę. Jednocześnie pragnę zawiadomić, że powyższy temat może zostać ponownie poruszony w momencie podjęcia i prowadzenia konsultacji społecznych ze środowiskiem rybackim i wędkarskim w trakcie prac nad projektem aktu wykonawczego do tworzonej w chwili obecnej nowej ustawy o rybactwie morskim. Wejście w życie nowej ustawy jest planowane z początkiem 2008 r. Z poważaniem z up. Ministra PODSEKRETARZ STANU Zbigniew Graczyk * * * Oświadczenie senatora Mariusza Witczaka złożone na 36. posiedzeniu Senatu: Oświadczenie skierowane do ministra spraw wewnętrznych i administracji Janusza Kaczmarka Szanowny Panie Ministrze! Reorganizacja Policji dotknęła także Komendę Miejską Policji w Kaliszu. Jej rezultatem są - szacowane obecnie na około pięćdziesiąt etatów - niedobory kadrowe, Ma to bezpośredni wpływ na stan bezpieczeństwa wszystkich kaliszan. Potęguje w mieszkańcach poczucie zagrożenia. Takie wnioski można wysnuć już z obserwacji codziennych zdarzeń, jakie mają miejsce na ulicach miasta. Niewątpliwie ten problem można byłoby rozwiązać, wprowadzając w kaliskiej Policji służbę kandydacką, tym bardziej że władze miasta przychylnie odnoszą się do współpracy z Pana resortem w zakresie jej dotowania. Specjalną uchwałą Rada Miasta przeznaczyła na ten cel blisko 500 tysięcy zł. Zwracam się więc do Pana Ministra z prośbą o wnikliwe rozważenie szczegółowych informacji na ten temat. Z poważaniem Mariusz Witczak Odpowiedź ministra spraw wewnętrznych i administracji: Warszawa, dnia 9 sierpnia 2007 roku Pan Szanowny Panie Marszałku, Nawiązując do pisma z dnia 19 lipca 2007 roku (sygn. BPS/DSK-043-455/07) przekazującego oświadczenie Senatora RP Pana Mariusza Witczaka złożone podczas 36. posiedzenia Senatu RP w dniu 11 lipca 2007 roku w sprawie niedoborów kadrowych w Komendzie Miejskiej Policji w Kaliszu, uprzejmie przedstawiam następujące informacje. Na wstępie wskazać należy, iż w Komendzie Miejskiej Policji w Kaliszu występuje aktualnie tylko jeden wakat, który zostanie uzupełniony z dniem 1 września 2007 roku. Z powyższego wynika zatem, iż informacje o niedoborach kadrowych szacowanych na około 50 etatów nie znajdują potwierdzenia. Ponadto w Sekcji Doboru Wydziału Kadr i Szkolenia Komendy Wojewódzkiej Policji w Poznaniu prowadzone jest postępowanie kwalifikacyjne do służby w Policji dla kandydatów po służbie kandydackiej, spośród których trzy osoby zadeklarowały chęć podjęcia służby w tej jednostce, co w przypadku pozytywnego zakończenia postępowania kwalifikacyjnego umożliwi uzupełnienie ewentualnych wakatów, które mogłyby powstać w Komendzie Miejskiej Policji w Kaliszu. Odnosząc się do kwestii utworzenia w kaliskiej Policji służby kandydackiej należy zauważyć, iż Komendant Wojewódzki Policji w Poznaniu zaproponował Prezydentowi Miasta Kalisza taką możliwość pod warunkiem, że samorządy: miejski i powiatowy pokryją co najmniej 50% kosztów jej utrzymania i wskażą obiekt, w którym będzie można zakwaterować funkcjonariuszy służby kandydackiej. Prezydent Miasta Kalisza zobowiązał się do przekazania w terminie do dnia 15 sierpnia 2007 roku informacji o wysokości środków jakimi samorządy mogą wesprzeć funkcjonowanie służby kandydackiej na terenie Kalisza. Jednocześnie trwa lustracja wskazanych obiektów, jako ewentualnej bazy dla służby kandydackiej. Zgodnie z informacjami uzyskanymi w Komendzie Wojewódzkiej Policji w Poznaniu, utworzenie służby kandydackiej w Kaliszu możliwe będzie w miesiącu październiku 2007 roku, po uzyskaniu zgody Komendanta Głównego Policji i analizie możliwości finansowych jednostki. Niezależnie od powyższego wskazać należy, iż na podstawie art. 13 ust. 4 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji (tj.: Dz. U. z 2007 roku Nr 43, poz. 277 z późn. zm.) na wniosek rady powiatu lub rady gminy liczba etatów Policji w rewirach dzielnicowych i posterunkach Policji na terenie powiatu lub gminy może ulec zwiększeniu ponad liczbę wynikającą z naliczeń etatowych, jeżeli organy te zapewnią pokrywanie kosztów utrzymania dodatkowych etatów Policji przez okres co najmniej 5 lat, na warunkach określonych w porozumieniu zawartym między organem powiatu lub gminy a właściwym komendantem wojewódzkim Policji i zatwierdzonym przez Komendanta Głównego Policji. Z wyrazami szacunku MINISTER SPRAW WEWNĘTRZNYCH I ADMINISTRACJI z up. dr Zbigniew RAU Podsekretarz Stanu * * * Oświadczenie senatora Piotra Boronia złożone na 36. posiedzeniu Senatu: Oświadczenie skierowane do prezesa Rady Ministrów Jarosława Kaczyńskiego Zwracam się z uprzejmą prośbą do Pana Premiera o przyspieszenie rozpatrzenia przez Radę Ministrów projektu Oświęcimskiego Strategicznego Programu Rządowego oraz przyjęcie go do realizacji. Na rok 2007 w budżecie zarezerwowano środki finansowe na realizację wyznaczonych zadań związanych z poprawą wizerunku otoczenia Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau. Z uzyskanych informacji wynika, iż program nie został jeszcze przyjęty. Wizerunek Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu jest ważny w oczach zarówno Polaków, jak i całego świata. Wysoka liczba zwiedzających gości i pielgrzymów zobowiązuje do stworzenia jak najdogodniejszych warunków poznania tego szczególnego miejsca pamięci. Wierzę, że wzajemne uzgodnienia wszystkich sygnatariuszy trzeciego etapu OSPR, które nastąpiły już kilka miesięcy temu, znajdą życzliwość w szybkim rozpatrzeniu przez Radę Ministrów i akceptacji jak najlepszych rozwiązań. Piotr Boroń Odpowiedź ministra spraw wewnętrznych i administracji: Warszawa, dnia 9 sierpnia 2007 roku Pan Szanowny Panie Marszałku, Nawiązując do pisma z dnia 19 lipca 2007 roku (sygn. BPS/DSK-043-438/07) przesłanego przez Pana Jacka Kościelniaka Sekretarza Stanu Zastępcę Szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów do Spraw Społeczno-Gospodarczych, przekazującego oświadczenie Senatora RP Pana Piotra Boronia złożone podczas 36. posiedzenia Senatu RP w dniu 11 lipca 2007 roku w sprawie przyspieszenia rozpatrzenia przez Radę Ministrów projektu Oświęcimskiego Strategicznego Programu Rządowego uprzejmie informuję, iż w dniu 12 lipca 2007 roku Rada Ministrów podjęła uchwałę Nr 121/2007 w sprawie ustanowienia programu wieloletniego pn. Oświęcimski Strategiczny Program Rządowy. Etap III 2007-2011. Obecnie trwają prace nad jego wdrożeniem. Jednocześnie pragnę zapewnić, że sprawna i prawidłowa realizacja III Etapu Oświęcimskiego Strategicznego Programu Rządowego jest przedmiotem szczególnej troski Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji. Z wyrazami szacunku MINISTER Spraw Wewnętrznych i Administracji z up. Jarosław ZIELIŃSKI Sekretarz Stanu * * * Oświadczenie senatora Antoniego Szymańskiego złożone na 36. posiedzeniu Senatu: Swoje oświadczenie kieruję do ministra zdrowia Zbigniewa Religi. Dotyczy ono konwencji o ochronie praw człowieka i godności istoty ludzkiej w odniesieniu do zastosowań biologii i medycyny - konwencji o prawach człowieka i biomedycynie - podpisanej przez Rzeczpospolitą Polską 4 kwietnia 1997 r. Podpisanej, ale nie ratyfikowanej. I w tej właśnie sprawie zwracam się do pana ministra zdrowia. Czy są prowadzone w tej chwili działania w tym kierunku, aby ta konwencja - która w swoim art. 1 mówi: "Strony niniejszej konwencji chronią godność i tożsamość osoby ludzkiej i gwarantują każdej osobie, bez dyskryminacji, poszanowanie dla jej integralności oraz innych podstawowych praw i wolności wobec zastosowań biologii i medycyny. Państwa Strony podejmą w prawie wewnętrznym konieczne środki w celu zapewnienia skuteczności przepisów niniejszej konwencji" - zgodnie ze swoim bardzo istotnym celem, ze swoją wagą, została ratyfikowana? Jakie jest stanowisko Ministerstwa Zdrowia w tej sprawie? Jakie konsekwencje dla systemu polskiego prawa miałoby ratyfikowanie tej konwencji? Ja o ratyfikowanie jej gorąco apeluję. Odpowiedź ministra zdrowia: Warszawa, 2007-08-10 Pan Szanowny Panie Marszałku, Odpowiadając na pismo z dnia 19 lipca br. (znak: BPS/DSK-043-445/07) dotyczące oświadczenia złożonego przez senatora Antoniego Szymańskiego podczas 36 posiedzenia Senatu RP w dniu 11 lipca 2007 roku w sprawie ratyfikowania przez Stronę Polską Konwencji o ochronie praw człowieka i godności istoty ludzkiej w odniesieniu do zastosowania biologii i medycyny: Konwencji o prawach, człowieka i biomedycynie, podpisanej przez Rzeczpospolitą Polską dnia 4 kwietnia 1997 r., uprzejmie informuję, że organem właściwym do udzielenia odpowiedzi na ww. oświadczenie jest Minister Sprawiedliwości na wniosek, którego Konwencja powinna zostać skierowana do ratyfikacji. Zgodnie z uzyskaną z Ministerstwa Sprawiedliwości informacją, procesu ratyfikacji nie podjęto ze względu na konieczność dostosowania prawa polskiego do zapisów wyżej wymienionej Konwencji. Przepisy przedmiotowej konwencji, leżące w kompetencji Ministra Zdrowia, są przez Ministerstwo Zdrowia stosowane i przestrzegane w tworzonych aktach prawnych szczególnie zaś, odnoszące się do art. 1 "Strony niniejszej konwencji chronią godność i tożsamość osoby ludzkiej i gwarantują każdej osobie, bez dyskryminacji, poszanowanie dla jej integralności oraz innych podstawowych praw i wolności wobec zastosowań biologii i medycyny. Państwa Strony podejmą w prawie wewnętrznym konieczne środki w celu zapewnienia skuteczności przepisów niniejszej konwencji". Z wyrazami szacunku Z upoważnienia MINISTRA ZDROWIA PODSEKRETARZ STANU Anna Gręziak * * * Oświadczenie senatora Jarosława Gowina złożone na 37. posiedzeniu Senatu: Oświadczenie skierowane do wiceprezesa Rady Ministrów, ministra edukacji narodowej Romana Giertycha Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się z pilną prośbą o bezzwłoczną i wnikliwą weryfikację ministerialnej klasyfikacji zawodów (w szczególności budowlanych) oraz o podjęcie wielokierunkowych działań zmierzających do modernizacji i restrukturyzacji szkolnictwa zawodowego (w szczególności kształcącego w branży budowlanej) w Polsce tak, aby dostosować je do aktualnego postępu technicznego i potrzeb rynku pracy. Mając na względzie obecną sytuację na rynku pracy Małopolski Związek Pracodawców postuluje przywrócenie od roku szkolnego 2007/2008 dwuletnich zasadniczych szkół zawodowych kształcących w zawodach budowlanych, a także nadanie większego znaczenia i rangi kształceniu w tych zawodach w szkołach policealnych. Ponadto, biorąc pod uwagę trudną sytuację finansową szkolnictwa, oczekujemy wprowadzenia transparentnych rozwiązań prawnych umożliwiających wsparcie (finansowe lub rzeczowe) szkolnictwa zawodowego w Polsce przez pracodawców. Dalsza zwłoka w podjęciu przez Ministerstwo Edukacji Narodowej efektywnych działań w wyżej wymienionym zakresie połączona z brakiem dostatecznej współpracy ze strony właściwych ministrów, którym podlegają określone zawody (choćby budowlane), może zdecydowanie utrudnić między innymi realizację polityki mieszkaniowej rządu RP, a ponadto znacznie zahamować rozwój gospodarczy kraju. Z punktu widzenia aktualnych i przyszłych potrzeb rynku pracy działania w przedstawionej sprawie byłyby jak najbardziej pożądane. Łączę wyrazy szacunku Jarosław Gowin Odpowiedź ministra edukacji narodowej: Warszawa, 2007-08-10 Pan Szanowny Panie Marszałku, odpowiadając na Oświadczenie złożone przez Pana Senatora Jarosława Gowina na 37 posiedzeniu Senatu w dniu 26 lipca 2007 r., dotyczące weryfikacji klasyfikacji zawodów (w szczególności budowlanych) oraz podjęcia wielokierunkowych działań zmierzających do modernizacji i restrukturyzacji szkolnictwa zawodowego (w szczególności kształcącego w branży budowlanej) w Polsce tak, aby dostosować je do aktualnego postępu technicznego i potrzeb rynku pracy, uprzejmie wyjaśniam. W wyniku wprowadzonej 1 stycznia 1999 r. reformy administracyjnej państwa nastąpiły zmiany kompetencyjne organów administracji publicznej w sprawach dotyczących oświaty oraz zasad funkcjonowania szkół publicznych. Najważniejsza zmiana polegała na rozdzieleniu funkcji prowadzenia szkół od funkcji sprawowania nadzoru pedagogicznego nad ich działalnością. Kompetencje do zakładania i prowadzenia publicznych szkół i placówek oświatowych zostały przekazane na odpowiednie szczeble samorządu terytorialnego. Prowadzenie szkół kształcących w zawodach dla potrzeb branży budowlanej jest zadaniem własnym jednostek samorządów powiatów lub miast na prawach powiatów. Organy te zatwierdzają arkusze organizacyjne szkół, czyli wyrażają zgodę na uruchomienie kształcenia w danych zawodach, a także przydzielają na te cele środki finansowe. Rozstrzygając o prowadzeniu kształcenia zawodowego przez podległe im organizacyjnie i finansowo szkoły, powinny uwzględniać oczekiwania i zapotrzebowanie lokalnego rynku pracy. Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001 z późn. zm.) analiza rynku pracy, w tym prowadzenie monitoringu zawodów deficytowych i nadwyżkowych jest jednym z zadań samorządu województwa oraz samorządu powiatu w zakresie polityki rynku pracy. Na tym samym poziomie zarządzania funkcjonują powiatowe urzędy pracy wraz z ich organami konsultacyjnymi - powiatowymi radami zatrudnienia. Zatem w sprawach edukacji i rynku pracy, szkoły i instytucje rynku pracy powinny współpracować i podejmować spójne działania zmierzające do dostosowania oferty kształcenia zawodowego do potrzeb społeczno-gospodarczych regionu, zgodnie z kierunkami rozwoju wyznaczonymi przez strategie wojewódzkie. W zakresie kształcenia zawodowego minister właściwy do spraw oświaty i wychowania współpracuje z ministrami właściwymi dla poszczególnych zawodów. Zgodnie z art. 24 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. nr 256, poz. 2572) minister właściwy do spraw oświaty i wychowania na wniosek właściwych ministrów określa, w drodze rozporządzenia, klasyfikację zawodów szkolnictwa zawodowego, z uwzględnieniem klasyfikacji zawodów i specjalności występujących w gospodarce zawodowej. Wnioski te powinny zawierać opis zawodu ze zbiorem umiejętności zawodowych, uzasadnienie potrzeby kształcenia w danym zawodzie, nazwę i miejsce zawodu w określonej grupie klasyfikacji zawodów i specjalności występujących w gospodarce narodowej, informację o potrzebach rynku pracy w zakresie danego zawodu oraz opinię organizacji pracodawców reprezentatywnych w rozumieniu ustawy z dnia 6 lipca 2001 roku o Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych i wojewódzkich komisjach dialogu społecznego (Dz. U. nr 100, poz. 1080 i nr 154, poz. 1793 i 1800 oraz z 2002 r. nr 10, poz. 89 i nr 240, poz. 2056). Nadmienić trzeba, że klasyfikacja zawodów szkolnictwa zawodowego określa nie tylko zawody, lecz również typy szkół ponadgimnazjalnych, w których może odbywać się kształcenie, a także wskazuje okres kształcenia w zawodach w poszczególnych typach szkół. O okresie kształcenia w zawodach, w których kształcenie jest prowadzone decydują ministrowie właściwi dla zawodów. W lipcu br. weszła w życie znowelizowana klasyfikacja zawodów szkolnictwa zawodowego określona rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej z dnia 26 czerwca 2007 r. w sprawie klasyfikacji zawodów szkolnictwa zawodowego (Dz. U. Nr 124, poz. 860). Wszystkie zawody ujęte w wymienionej klasyfikacji zostały w niej zamieszczone na wnioski ministrów właściwych dla poszczególnych zawodów. Na wniosek ministrów wprowadzono do niej 11 nowych zawodów poszukiwanych obecnie na rynku pracy: technik pojazdów samochodowych, technik transportu drogowego, technik usług pocztowych i finansowych, technik cyfrowych procesów graficznych, florysta, operator dźwięku, realizator dźwięku, technolog robót wykończeniowych w budownictwie, opiekun medyczny, technik turystyki wiejskiej i technik przetwórstwa mleczarskiego. Ponadto, na wniosek ministra ds. gospodarki rozszerzona została możliwość kształcenia w zawodach górniczych w rocznej (w przypadku zawodów na poziomie kwalifikacji robotniczych - górnik eksploatacji podziemnej, górnik eksploatacji otworowej, górnik odkrywkowej eksploatacji złóż) i w dwuletniej (w przypadku zawodów na poziomie kwalifikacji technika - technik górnictwa podziemnego, technik górnictwa odkrywkowego, technik górnictwa otworowego) szkole policealnej dla absolwentów posiadających wykształcenie średnie. Ponadto, nastąpiło rozszerzenie kształcenia w zawodzie złotnik-jubiler i kowal o kształcenie w rocznej szkole policealnej oraz w zawodzie technik obsługi turystycznej - o kształcenie w czteroletnim technikum. Jednocześnie uprzejmie informuję, że ministrami właściwymi dla zawodów z branży budowlanej są odpowiednio: - minister właściwy do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej - dla zawodów związanych z budownictwem ogólnym (kubaturowym), - minister właściwy do spraw transportu - dla zawodów związanych z budownictwem komunikacyjnym (drogowym i kolejowym), - minister właściwy do spraw gospodarki wodnej - dla zawodów związanych z budownictwem wodnym, - minister właściwy do spraw gospodarki - dla zawodu związanego z instalacjami gazowymi, - minister właściwy do spraw rozwoju wsi - dla zawodów związanych z budownictwem wiejskim. Odnosząc się do kwestii "przywrócenia dwuletnich zasadniczych szkół zawodowych w zawodach budowlanych od roku szkolnego 2007/2008" uprzejmie informuję, że wskutek licznych sygnałów, jakie napływają do resortu edukacji, odnośnie skrócenia okresu kształcenia we wszystkich zawodach, dla których minister do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej jest ministrem właściwym, zostały zainicjowane międzyresortowe prace dotyczące zasadności takich działań. Rozstrzygnięcia dla poszczególnych zawodów muszą zostać podjęte po dogłębnej analizie tak, aby za kilka lat nie okazało się, że przez 2 lata nauki w szkole uczniowie nie są w stanie opanować pełnego zestawu umiejętności praktycznych specyficznych dla poszczególnych zawodów, co podnoszą już środowiska pracodawców branży budowlanej. Innym problemem wymagającym rozważenia jest zapewnienie absolwentom szkół swobody wykonywania wyuczonego zawodu we wszystkich krajach Unii Europejskiej. Państwa Członkowskie UE wydają swoim obywatelom dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji zawodowych i przyznają prawo używania tytułu zawodowego lub prawo do korzystania ze statusu odpowiadającego temu wykształceniu. W Polsce osoby, które po zdaniu egzaminu potwierdzającego kwalifikacje zawodowe otrzymają dyplom potwierdzający kwalifikacje zawodowe, mogą również na swój wniosek, otrzymać suplement do dyplomu, opisujący przebieg kształcenia oraz nabyte umiejętności i kompetencje. Jest to dokument wydawany w celu zwiększenia przejrzystości kwalifikacji, a tym samym ułatwienia pracodawcom rozeznania, jakie umiejętności zdobył posiadacz dyplomu. Suplement stanowi element wspólnych działań krajów Unii Europejskiej (EUROPASS), ułatwiających swobodę poruszania się na rynku pracy. W państwach członkowskich UE szkolne zawody budowlane mogą być zawodami regulowanymi lub regulowanymi działalnościami. Zgodnie z zasadą subsydiarności, państwa członkowskie same określają zawody regulowane i regulowane działalności. Uznawanie kwalifikacji do wykonywania zawodów i działalności regulowanych w państwach członkowskich UE regulują przepisy dyrektyw tzw. ogólnych. Przepisy te, uwzględniające między innymi działalność w budownictwie, uzależniają dostęp do wykonywania zawodu budowlanego od udokumentowania 3-letniego okresu kształcenia w tym zawodzie. Odnośnie zasygnalizowanego problemu restrukturyzacji szkolnictwa zawodowego informuję, że w Ministerstwie Edukacji Narodowej podjęto prace polegające na stopniowym wypracowywaniu i wdrażaniu rozwiązań dotyczących przeorientowania filozofii i założeń organizacyjnych systemu kształcenia i szkolenia zawodowego, a także systemu egzaminów zewnętrznych. Podjęcie tych działań wynika z procesu wdrażania Deklaracji Kopenhaskiej, w tym m.in. tworzenia Krajowego Systemu Kwalifikacji i Krajowej Struktury Kwalifikacji oraz systemu punktów w kształceniu i szkoleniu zawodowym (ECVET) i wymagać będzie m. in.: 1) określenia struktury kwalifikacji zawodowych, w tym podziału zawodów na kwalifikacje i cząstkowe zestawy wiedzy, umiejętności i kompetencji w ramach jednej kwalifikacji lub kilku kwalifikacji; 2) otwarcia zewnętrznego systemu egzaminów zawodowych na potwierdzanie kwalifikacji i zestawów wiedzy, umiejętności i kompetencji nabytych w kształceniu pozaformalnym i nieformalnym. Wsparciem dla modernizacji szkolenia zawodowego będą zadania zaplanowane w Programie Operacyjnym "Kapitał Ludzki" na lata 2007-2013 , obejmujące m. in.: 1) ocenę podstaw programowych i programów nauczania, w tym ewaluację przydatności programów nauczania pod kątem umiejętności poszukiwanych przez pracodawców - docelowo wyodrębnienie kwalifikacji składających się na zawód oraz ujęcie ich w standardach wymagań egzaminacyjnych; 2) badania i analizy dotyczące kompetencji i kwalifikacji występujących na polskim rynku pracy, a także możliwości ich nabywania i potwierdzania - opracowanie Krajowego Systemu Kwalifikacji; 3) badania dotyczące jakości i efektywności systemu egzaminów zewnętrznych; 4) rozwoju oferty edukacyjnej szkół zawodowych w zakresie m. in.: - dostosowania kwalifikacji uczniów (jako przyszłych absolwentów) do wymogów lokalnego i regionalnego rynku pracy lub dalszego kształcenia; - realizacji praktycznych form nauczania w szczególności staży i praktyk zawodowych we współpracy z lokalnymi i regionalnymi pracodawcami; - włączania pracodawców w proces przygotowywania i realizacji programów dydaktycznych realizowanych w szkołach. Z punktu widzenia kształcenia zawodowego, a zwłaszcza wyposażenia uczniów w umiejętności praktyczne, szczególną rolę odgrywa współpraca z otoczeniem gospodarczym - pracodawcami i przedsiębiorstwami. Istotne jest bowiem by ci, którzy będą zatrudniać przyszłych absolwentów szkół zawodowych uczestniczyli w procesie ich kształcenia. Z tego względu Ministerstwo zawiera porozumienia z organizacjami pracodawców, samorządami gospodarczymi oraz innymi podmiotami. Celem porozumień jest poprawa stanu kształcenia zawodowego, w szczególności podnoszenia jakości praktycznej nauki zawodu. Dotychczas podpisano 11 porozumień, w większości z dużymi organizacjami krajowymi, takimi jak Związek Rzemiosła Polskiego, Konfederacja Pracodawców Polskich oraz organizacjami i stowarzyszeniami branżowymi, takimi jak Stowarzyszenie Elektryków Polskich, Polska Izba Przemysłowo-Handlowa Budownictwa itp. Zawarte porozumienia zaktywizowały współpracę szkół z pracodawcami. W roku szkolnym 2004/2005 liczba pracodawców, którzy zaangażowali się we współpracę ze szkołami wynosiła 19 873, a w roku szkolnym 2005/2006 wzrosła do 25 705. Sukcesywnie wzrasta liczba uczniów realizujących praktyczną naukę zawodu u pracodawców; w roku szkolnym 2004/2005 wynosiła 362 115, a w roku szkolnym 2005/2006 - 383 011. Efektem zawieranych porozumień jest także coraz lepsza współpraca szkół z pracodawcami w zakresie dostosowywania programów praktyk zawodowych do warunków zakładu pracy oraz zmieniających się potrzeb rynku pracy, a także tworzenie, w poszczególnych województwach, sieci firm, w których jest lub może być realizowana praktyczna nauka zawodu. Najliczniejsza sieć firm występuje w województwach: śląskim, kujawsko-pomorskim, małopolskim i lubelskim. Trzyletni okres realizacji zadań wynikających z zawartych porozumień pozwala zauważyć ich pozytywny wpływ na poprawę jakości kształcenia zawodowego. Monitorowanie współpracy szkół z pracodawcami wykazało, że w wielu województwach doszło do ożywienia tej współpracy. Podniosła się świadomość aktywnych pracodawców w zakresie konieczności utrzymywania wysokich standardów kształcenia zawodowego, w tym przede wszystkim pełnej realizacji treści ujętych w odpowiednich podstawach programowych kształcenia w zawodach, odbywania przez uczniów praktycznej nauki zawodu z wykorzystaniem nowoczesnych technologii, sprzętu i urządzeń, a także zatrudniania absolwentów legitymujących się nie tylko świadectwem ukończenia szkoły, lecz również dyplomem potwierdzającym kwalifikacje w wyuczonym zawodzie. Szanowny Panie Marszałku, Zgadzam się z Panem Senatorem Jarosławem Gowinem, że kształcenie zawodowe wymaga znacznych nakładów inwestycyjnych, zwłaszcza tworzenia i unowocześniania bazy techniczno-dydaktycznej. Niewystarczające środki finansowe, na doposażenie szkół zawodowych w nowoczesny sprzęt i urządzenia, jakimi dysponują jednostki samorządów powiatowych, powodują, że w większości wykorzystywane w szkołach maszyny lub urządzenia są przestarzałe i nie nadążają za postępem techniczno-technologicznym. W związku z tym, aktywne włączenie się pracodawców w doposażenie szkół w nowoczesne maszyny i urządzenia z pewnością podniosłoby jakość kształcenia i zwiększyłoby atrakcyjność poszczególnych zawodów. Z poważaniem w/z MINISTRA SEKRETARZ STANU Sławomir Kłosowski * * * Oświadczenie senatora Pawła Michalaka złożone na 37. posiedzeniu Senatu: Oświadczenie skierowane do minister spraw zagranicznych Anny Fotygi Polski parlament wyraził zgodę na ratyfikację przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej konwencji Rady Europy o praniu, ujawnianiu, zajmowaniu i konfiskacie dochodów pochodzących z przestępstwa oraz finansowaniu terroryzmu. Każde państwo w chwili ratyfikacji może złożyć oświadczenie w sprawie stosowania niektórych przepisów konwencji. Polska przewidywała złożenie oświadczeń o niestosowanie art. 3 ust. 4 konwencji i art. 9 ust. 6 konwencji. Jak na dziś wygląda sprawa naszych oświadczeń? Czy w związku z tym opóźnia się podpisanie konwencji przez prezydenta RP? Konwencja doprecyzowuje zapisy konwencji Rady Europy z dnia 8 listopada 1990 r., która w naszym kraju obowiązuje od 1 kwietnia 2001 r. i jest ważnym narzędziem w walce z przestępczością. Ratyfikowanie konwencji byłoby zwieńczeniem prawnym ratyfikowanej w styczniu 2006 r. przez Polskę konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko korupcji. Paweł Michalak Odpowiedź minister spraw zagranicznych: Warszawa, 10 sierpnia 2007 r. Pan Szanowny Panie Marszałku, W nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Pawła Michalaka na 37 posiedzeniu Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 26 lipca 2007 r. skierowanego do Ministra Spraw Zagranicznych, w sprawie oświadczeń złożonych do Konwencji Rady Europy o praniu, ujawnianiu, zajmowaniu i konfiskacie dochodów pochodzących z przestępstwa oraz o finansowaniu terroryzmu uprzejmie wyjaśniam, co następuje: W dniu 16 maja 2005 roku została sporządzona w Warszawie Konwencja Rady Europy o praniu, ujawnianiu, zajmowaniu i konfiskacie dochodów pochodzących z przestępstwa oraz o finansowaniu terroryzmu. W dniu 27 października 2006 r. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej wyraził zgodę na dokonanie przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej ratyfikacji w. wym. Konwencji. Ustawa o ratyfikacji Konwencji weszła w życie w dniu 4 stycznia 2007 r. W dniu 30 maja 2007 r. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej podpisał dokument ratyfikacyjny dotyczący Konwencji wraz z oświadczeniami złożonymi na podstawie artykułu 53 ustęp 1, 2, 4b, artykułu 33 ustęp 2, artykułu 35 ustęp 3 oraz artykułu 42 ustęp 2. Rzeczpospolita Polska na podstawie artykułu 53 ustęp 4b oświadczyła, iż artykuł 3 ustęp 4 nie będzie stosowany, natomiast na podstawie artykułu 53 ustęp 2 oświadczyła, że artykuł 9 ustęp 6 nie będzie stosowany. W dniu 13 lipca 2007 r. Ministerstwo Spraw Zagranicznych przesłało dokument ratyfikacyjny wraz z oświadczeniami do Stałego Przedstawiciela RP przy Radzie Europy w Strasburgu w celu przekazania go depozytariuszowi Konwencji - Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy. Dotychczas Konwencja nie weszła w życie w stosunku do Polski. Nastąpi to w drodze notyfikacji Sekretarza Generalnego Rady Europy potwierdzającej złożenie przez Polskę dokumentu ratyfikacyjnego wraz z datą wejścia Konwencji w życie w stosunku do Polski. Z poważaniem Anna Fotyga * * * Oświadczenie senatora Waldemar Kraski złożone na 36. posiedzeniu Senatu: Oświadczenie skierowane do ministra spraw wewnętrznych i administracji Janusza Kaczmarka Szanowny Panie Ministrze! Ponownie zwracam się z prośbą o udzielenie możliwie wyczerpującej odpowiedzi na pytania: czy istnieje możliwość zmiany świadectwa pracy mianowanego pracownika samorządowego, u którego nastąpiło uznanie kary za niebyłą, oraz czy w ministerstwie są prowadzone prace zmierzające do usunięcia luki prawnej pozwalającej na pozostawienie w świadectwie pracy wzmianki o rozwiązaniu z pracownikiem stosunku pracy z powodu kary dyscyplinarnej, którą uznano za niebyłą? W Pana piśmie BMP-0724-3607/07/MM/EW z dnia 4 maja 2007 r. przekazano sprawę do rozpatrzenia przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej. Pani minister Anna Kalata w piśmie DPR-III-0702-33/ZN/TW/07 z dnia 22 maja oświadczyła, że sprawa leży w kompetencji MSWiA, gdyż dotyczy mianowanego pracownika administracji samorządowej, który został zwolniony na podstawie ustawy o pracownikach samorządowych - w załączeniu kopia pism. W związku z tym proszę o zajęcie stanowiska w tej sprawie. Waldemar Kraska Odpowiedź ministra spraw wewnętrznych i administracji: Warszawa, dnia 13 sierpnia 2007 roku Pan Szanowny Panie Marszałku, Nawiązując do pisma z dnia 19 lipca 2007 roku (sygn. BPS/DSK-043-453/07) przekazującego oświadczenie Senatora RP Pana Waldemara Kraski złożone podczas 36. posiedzenia Senatu RP w dniu 11 lipca 2007 roku w sprawie możliwości zmiany świadectwa pracy mianowanego pracownika samorządowego, uprzejmie przedstawiam następujące informacje. Na wstępie wskazać należy, iż kwestia odpowiedzialności porządkowej i dyscyplinarnej mianowanych pracowników samorządowych uregulowana została ustawą z dnia 22 marca 1990 roku o pracownikach samorządowych (tj.: Dz. U. z 2001 roku Nr 142, poz. 1593 z późn. zm.) oraz ustawą z dnia 16 września 1982 roku o pracownikach urzędów państwowych (tj.: Dz. U. z 2001 roku Nr 86, poz. 953 z późn. zm.). Zgodnie z art. 25 ustawy o pracownikach samorządowych w związku z art. 37 ust. 2 ustawy o pracownikach urzędów państwowych - karę dyscyplinarną, z wyjątkiem kary wydalenia z pracy w urzędzie, uważa się za niebyłą i wzmiankę o niej wykreśla się z akt komisji dyscyplinarnej i urzędu po upływie dwóch lat od uprawomocnienia się orzeczenia. Komisja dyscyplinarna, biorąc pod uwagę osiągnięcia w pracy i zachowanie się pracownika, może na wniosek pracownika lub jego przełożonego uznać karę za niebyłą i zarządzić jej wykreślenie w terminie wcześniejszym. Natomiast, po upływie pięciu lat od uprawomocnienia się orzeczenia komisji dyscyplinarnej ukarany może wystąpić o uznanie za niebyłą kary wydalenia z pracy w urzędzie (art. 37 ust. 3). Przy czym, wniosek o uznanie tej kary za niebyłą należy skierować do pracodawcy samorządowego, który wykonuje w stosunku do pracownika samorządowego czynności w sprawach z zakresu prawa pracy za dany urząd (jednostkę) w ramach i w odniesieniu do tego urzędu (jednostki). Zaznaczyć należy, iż ustawa o pracownikach samorządowych nie reguluje konsekwencji uznania kary wydalenia z pracy w urzędzie za niebyłą, w tym poruszonej przez Pana Senatora ewentualnej możliwości zmiany świadectwa pracy w związku z rozwiązaniem stosunku pracy. Wobec powyższego, uwzględniając zawarte w art. 31 ust. 1 powyższej ustawy odesłanie do odpowiedniego stosowania w sprawach, które nie zostały w niej uregulowane przepisów ustawy z dnia 26 czerwca 1974 roku Kodeks pracy (tj.: Dz. U z 1998 roku Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) wskazać należy, iż Kodeks pracy przewiduje możliwość wystąpienia przez pracownika do pracodawcy z wnioskiem o sprostowanie świadectwa pracy w ciągu 7 dni od jego otrzymania. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 7 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy (art. 97 § 21). Ponadto, Kodeks pracy przewiduje jeszcze dwie grupy sytuacji, w których pracodawca jest obowiązany do zmiany lub wydania nowego świadectwa pracy. Pierwsza wiąże się z uznaniem przez sąd za sprzeczne z prawem wypowiedzenia lub rozwiązania umowy bez wypowiedzenia (art. 97 § 3), druga dotyczy zasądzenia, na podstawie art. 99 § 4, pracownikowi odszkodowania w związku z wydaniem niewłaściwego świadectwa pracy. Mając na uwadze powyższe regulacje Kodeksu pracy zasadnym wydaje się stwierdzenie, iż uznanie za niebyłą kary wydalenia z urzędu pracownika samorządowego mianowanego, które następuje po upływie pięciu lat od uprawomocnienia się orzeczenia komisji dyscyplinarnej, nie wiąże się z jednoczesnym obowiązkiem lub nawet możliwością zmiany świadectwa pracy w związku z rozwiązaniem stosunku pracy. Jednocześnie pragnę poinformować, iż kwestia ewentualnej możliwości zmiany świadectwa pracy nie stanowi obecnie przedmiotu prac związanych z projektowaniem zmian legislacyjnych w ustawie o pracownikach samorządowych. Niemniej sformułowany przez Pana Senatora postulat będzie brany pod uwagę w toku bieżącej analizy i oceny funkcjonowania rozwiązań prawnych, których dotyczy. Natomiast w przypadku podjęcia inicjatywy nowelizacji stosownych przepisów prawnych, zostaną gruntownie zbadane i wszechstronnie rozważone możliwości oraz zakres ewentualnego wykorzystania przedmiotowej propozycji w pracach legislacyjnych. Z wyrazami szacunku MINISTER Spraw Wewnętrznych i Administracji z up. Jarosław ZIELIŃSKI Sekretarz Stanu |
Poprzednia część, następna część, spis treści