Warszawa, 30 czerwca 2006 roku

Pan
Józef Łyczak
Senator Rzeczypospolitej Polskiej
Biuro Senatorskie
ul. Słowackiego 3b
87-700 Aleksandrów Kujawski

W związku z interwencją Pana Senatora z dnia 15 maja 2006 roku w sprawie sprzedaży przez Spółkę Zakłady Chemiczne ZACHEM S.A. nieruchomości - Sanatorium "CHEMIK" w Ciechocinku, dzierżawionej przez spółkę "Medical - Tourist", przesyłam wyjaśnienia w powyższej sprawie uzyskane na podstawie informacji przedstawionej przez Zarząd Spółki.

1. Sprzedaż nieruchomości położonej w Ciechocinku przy ul. Widok 13 wynika z wieloetapowego, strategicznego planu restrukturyzacji Spółki na lata 2004-2008.

2. Nieruchomość jest wykorzystywana w działalności gospodarczej Z.Ch. ZACHEM S.A. w drodze umowy cywilno-prawnej i jest przedmiotem dzierżawy na podstawie umowy zawartej w dniu 30.12.1992 roku z Niepublicznym Zakładem Opieki Zdrowotnej, Przedsiębiorstwo Wielobranżowe "MEDICAL-TOURIST" Sp. z o.o. z siedzibą w Bydgoszczy przy ul. Glinki 79. Każdej ze stron przysługuje sześciomiesięczny okres wypowiedzenia, przypadający na ostatni dzień miesiąca.

3. Aktualny dzierżawca - Spółka "MEDICAL - TOURIST" sp. z o.o. przejawiał i nadal przejawia zainteresowanie nabyciem przedmiotowej nieruchomości, jednakże nie zmaterializował tego zamiaru, poprzez złożenie oferty na ogłoszony w dniu 2.12.2005 w dzienniku Rzeczpospolita przetarg pisemny.

4. Na wskazany przetarg wpłynęła jedna oferta od Anity i Wojciecha W., która została przyjęta przez Komisję Przetargową oraz Zarząd ZACHEM S.A. Po uzyskaniu wszystkich wymaganych prawem zgód władz korporacyjnych Spółki ZACHEM S.A. został wyznaczony termin zawarcia aktu notarialnego sprzedaży Sanatorium Uzdrowiskowego CHEMIK w Ciechocinku. Jednakże oferenci - Anita i Wojciech W. uchylili się od zawarcia aktu notarialnego.

5. W związku z zaistniałymi okolicznościami, w dniu 9 czerwca 2006 roku, Zarząd Zakładów Chemicznych ZACHEM S.A. podjął uchwałę w sprawie wyrażenia zgody na wdrożenie ponownej procedury przetargowej celu sprzedaży Sanatorium Uzdrowiskowego Chemik w Ciechocinku.

Zarząd Spółki Zakłady Chemiczne ZACHEM S.A. poinformował, że w najbliższym czasie zostanie ogłoszony przetarg do którego będzie mógł również przystąpić aktualny dzierżawca przedmiotowej nieruchomości - Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej, Przedsiębiorstwo Wielobranżowe "MEDICAL-TOURIST" S.A.

MINISTER

Wojciech JASIŃSKI

Warszawa, 2006-07-06

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

w odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Sławomira Sadowskiego złożone na 11. posiedzeniu Senatu w dniu 24 maja 2006 r. uprzejmie wyjaśniam, iż warunkiem wyrażenia przez ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego zgody na likwidacji uczelni jest zapewnienie studentom możliwości kontynuowania studiów. Z pism otrzymywanych od studentów uczelni wynikało natomiast, iż możliwość taka nie została im zapewniona: zajęcia zostały zawieszone, studenci nie uzyskują żadnych wiążących informacji o terminie ich wznowienia lub o konieczności podjęcia innych działań, są również osoby, które zdały wszystkie egzaminy i złożyły prace dyplomowe, jednak zaplanowane na marzec obrony nie odbyły się, nie powiadomiono ich również o innym terminie obron. Sytuacja taka jest niedopuszczalna - na założycielu i władzach szkoły ciążą określone prawem obowiązki, a uczelnia nie może zostać zamknięta bez uregulowania spraw kształcących się w niej i pracujących osób.

Założyciele uczelni zostali poinformowani również, iż w wystąpieniu do Ministra o wyrażenie zgody na rozpoczęcie likwidacji szkoły powinny znaleźć się wyczerpujące informacje dotyczące studentów: ich liczby z podziałem na lata studiów i kierunki, wskazanej możliwości kontynuowania bądź ukończenia studiów itp. Dopiero wtedy minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego podejmuje w tej sprawie decyzję. Kolejnym krokiem jest powołanie likwidatora, wskazanie jego danych adresowych i przedstawienie harmonogramu likwidacji.

Pismem z dnia 9 maja 2006 r. założyciele Schola Posnaniensis - Wyższej Szkoły Sztuki Stosowanej poinformowali, iż w uczelni nie ma możliwości ani prowadzenia zajęć dydaktycznych, ani obrony prac dyplomowych. Z pisma wynika, iż nie poczuwają się oni do podjęcia jakichkolwiek dalszych kroków.

Uznałem, iż działania te wyczerpują wskazane w art. 37 ust. 2 ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym powody podjęcia decyzji cofającej pozwolenie na utworzenie uczelni tej uczelni oraz nakazującej jej likwidację przez założyciela. W chwili obecnej procedura jest w trakcie. Ustawa stanowi ponadto, iż w przypadku nieprzystąpienia przez założyciela we właściwym czasie do likwidacji uczelni zgodnie z powyższym nakazem, minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego powołuje likwidatora uczelni oraz wyznacza termin zakończenia likwidacji. Koszty likwidacji uczelni i wynagrodzenia likwidatora pokrywane są z majątku uczelni.

Równocześnie uprzejmie informuj, iż w trosce o studentów tej uczelni podjąłem w dniu 22 czerwca 2006 r. decyzję przyznającą Wyższej Szkole Umiejętności Społecznych w Poznaniu uprawnienie do prowadzenia studiów pierwszego stopnia na kierunkach: architektura wnętrz, malarstwo, wzornictwo, tak by umożliwić im przejście na studia do innej uczelni w Poznaniu.

Łączę wyrazy szacunku

wz. Ministra

SEKRETARZ STANU

prof. dr hab. Stefan JURGA

Warszawa, dnia 2006-07-10

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Nawiązując do oświadczeń złożonych przez Pana Senatora Mirosława Adamczaka na 12 posiedzeniu Senatu w dniu 8 czerwca 2006 r. w sprawie funkcjonowania Krajowej Spółki Cukrowej S.A. w Toruniu, przedstawiam informację i uzasadnienie decyzji o planowanym wyłączeniu z produkcji w kampanii 2006/2007 Oddziału "Cukrownia Tuczno".

Krajowa Spółka Cukrowa S.A. (KSC S.A.) powstała w sierpniu 2002 r. w wyniku konsolidacji trzech spółek cukrowych Skarbu Państwa. Utworzono ją na bazie Mazowiecko-Kujawskiej Spółki Cukrowej S.A. (MKSC S.A.) w Toruniu.

Podstawą dla powołania KSC S.A. była decyzja Sejmu RP, który 21 czerwca 2001 r. przyjął ustawę o regulacji rynku cukru, zakładającą połączenie niesprywatyzowanych wcześniej spółek cukrowych i spółek - cukrowni w jeden duży podmiot zdolny do sprostania konkurencji firm zagranicznych. Jako jego docelową strukturę wybrano formę koncernu, który miałby zastąpić dotychczasowy układ holdingowy i wzmocnić więzy strukturalno-organizacyjne między polskimi zakładami, pozwalając im utrzymać znaczący udział w krajowym rynku cukru. W związku ze sporami sądowymi, eliminującymi do czasu ostatecznego rozstrzygnięcia możliwości włączenia do koncernu wszystkich zakładanych spółek, 18 lipca 2002 r. znowelizowano ustawę postanawiając o natychmiastowym utworzeniu KSC S.A. i dołączeniu do niej pozostałych podmiotów po zakończeniu trwających przed sądem procesów. 26 sierpnia 2002 r. Minister Skarbu Państwa, wykonujący jednoosobowo uprawnienia Walnego Zgromadzenia Mazowiecko-Kujawskiej Spółki Cukrowej S.A., podjął uchwałę o utworzeniu KSC S.A.

Powołano ją w drodze podwyższenia kapitału MKSC S.A. - jednej z dotychczasowych spółek cukrowych - na którego pokrycie wniesiono aportem akcje Poznańsko-Pomorskiej Spółki Cukrowej S.A. oraz Lubelsko-Małopolskiej Spółki Cukrowej S.A., w których Skarb Państwa wykonywał prawa ze 100 procent akcji. O wyborze MKSC S.A. jako spółki przejmującej zadecydowała jej najlepsza sytuacja ekonomiczno-finansowa, lokalizacja, nowoczesna infrastruktura i siedziba. Swoją działalność KSCA S.A. rozpoczęła we wrześniu 2002 r. Obok podstawowej nazwy Spółka używa skrótu KSC Polski Cukier S.A. odzwierciedlającego najpełniej przyczyny i cel powstania: utworzenie jednego, silnego podmiotu, który pozwoli rodzimym producentom skutecznie rywalizować z zagraniczną konkurencją i funkcjonować na rynku europejskim.

Powołanie KSC S.A. nastąpiło w trakcie załamania cen na krajowym rynku cukru. Pomimo istnienia przepisów regulujących rynek, gwarantujących teoretycznie stabilizację, ceny spadały poniżej progu rentowności producentów cukru. Trudna sytuacja rynkowa powodowała spadek przychodów ze sprzedaży u wszystkich producentów cukru w Polsce.

Sytuacja KSC S.A. na polskim i europejskim rynku cukru w warunkach wspólnej polityki rolnej i prowadzonej reformy rynku cukru wymusza prowadzenie zdecydowanych działań restrukturyzacyjnych, których jednym z kluczowych elementów jest koncentracja produkcji. Główne założenia i kierunki działań restrukturyzacyjnych wynikają z Programu restrukturyzacji i biznesplanu KSC S.A. na lata 2003-2008, przyjętym uchwałą Zarządu w sierpniu 2003 r., a po szczegółowym jego przeanalizowaniu pozytywnie zaopiniowanym przez 5 cukrowni, w tym Fabryka Cukru w Tucznie.

W kampanii 2005/2006 KSC S.A. wciąż posiadała nadwyżkę mocy przerobowej w stosunku do przyznanych kwot cukru sięgającą ponad 30%. Stukiem tego jest m. in. najkrótszy czas kampanii w stosunku do średniej z branży, a to w prosty sposób przekłada się na nieefektywne wykorzystanie majątku i wysokie koszty produkcji.

Średnia długość pracy cukrowni w kampanii 2005/2006 dla KSC to niecałe 64 dni wobec 66 dni w kampanii 2004/2005 (przy bardzo wysokiej produkcji cukru C - bez kwoty C długość kampanii trwałaby zaledwie 52 dni), podczas gdy koncerny zagraniczne w ubiegłej kampanii osiągały wyniki ponad 85 dniowe, a Pfeifer & Langen nawet ponad 100 dniowe. Dalsze utrzymywanie takiego stanu, szczególnie przy planowanych zmniejszeniach ilości buraków do przerobu (bez kontraktacji kwoty C i przy ponad 10% deklasyfikacji kwoty A) i obniżkach cen na cukier w ramach reformy rynku prowadzonej przez Unię Europejską zgodnie z decyzjami z lutego 2006 roku, groziłoby Spółce finansową zapaścią wskutek utraty konkurencyjności wobec koncernów zachodnich, obecnych na polskim rynku.

Dążenie do koncentracji produkcji i wzrostu przerobu dobowego wynika z przesłanek ekonomicznych, gdyż w przemyśle cukrowniczym występuje wyraźne zjawisko korzyści skali tzn. koszt produkcji maleje znacznie przy wzroście dobowego przerobu cukrowni, gdyż przy wyższej produkcji koszty stałe rozkładają się na większą produkcję, a ponadto część kosztów międzykampanijnych zostanie wyeliminowana, co spowoduje obniżenie kosztu jednostkowego cukru. W warunkach Polski przerób dobowy powinien wynosić min. 5500 t/dobę, co stanowi cel KSC S.A.

Uwzględniając powyższe założenia ustalono, że docelowo po zakończeniu procesu koncentracji produkcji w Spółce pozostaje od 9 do 11 cukrowni realizujących 39,44% całego krajowego limitu produkcji cukru "A" i "B".

Na wytypowanie cukrowni docelowych w grupie Mazowiecko-Kujawskiej wpłynęły poniższe parametry:

- potencjał produkcyjny obliczony jako możliwość produkcji cukru w kampanii 85 dobowej, przy założeniu wydatku cukru w wysokości średniej uzyskanej w ubiegłych 3 kampaniach i przerobu dobowego najwyższego z ostatnich 3 kampanii. Najmniejszy potencjał produkcyjny mają cukrownie: Mała Wieś i Janikowo (już zamknięta), Ostrowy, Tuczno, Nakło. Największe potencjały produkcji posiadają cukrownie Kruszwica i Brześć Kujawski.

- nadwyżka energii elektrycznej produkowanej we własnej elektrociepłowni ponad potrzeby własne. Cukrownie produkują energię elektryczną w układzie skojarzonym. Ilość produkowanej energii elektrycznej zależy od wielkości zużycia ciepła przez cukrownię, jak również od parametrów pracy kotłowni i turbogeneratorów. Na bilans energii elektrycznej ma wpływ również wielkość zużycia energii na potrzeby własne. Nadwyżka energii elektrycznej stwarza możliwości rozbudowy cukrowni bez ponoszenia dodatkowych, znacznych kosztów rozbudowy węzła produkującego energię elektryczną. Korzystny bilans posiadają cukrownie Nakło (elektrociepłownia wybudowana w latach 90), Kruszwnica, Dobrzelin i Brześć Kujawski. Pozostałe cztery cukrownie już przy niewielkim powiększeniu zdolności przerobowych zmuszone byłyby kupować energię elektryczną z sieci krajowej (Mała Wieś, Janikowo, Tuczno, Ostrowy).

- maksymalny możliwy do osiągnięcia przerób dobowy; przy znamionowej mocy posiadanych kotłów (35% pary nb.) wyraźnie największy potencjał przerobowy ze względu na maksymalną wydajność kotłów posiada cukrownia Kruszwnica. Najgorzej wypadają pod tym względem cukrownie Tuczno, Mała Wieś i Ostrowy.

Decyzja o wyłączeniu z produkcji cukru Oddziału "Fabryka Cukru Tuczno" wydaje się zatem decyzją uzasadnioną, a odwlekanie w czasie procesów restrukturyzacyjnych nie byłoby korzystną strategią.

Zarząd KSC S.A. podejmuje szereg działań zmierzających do zminimalizowania i złagodzenia społecznych skutków restrukturyzacji Spółki. Dla oddziałów wyłączonych z produkcji oraz planowanych do wyłączenia KSC S.A. przygotowuje plany alternatywnych możliwości zagospodarowania majątku oraz zasobów ludzkich. Już są realizowane projekty dla oddziałów Rejowiec, Opole, Janikowo, Klemensów i Sokołów. Projekty takie będą także przygotowywane i wdrożone dla Oddziału Tuczno.

Restrukturyzacja polskiego przemysłu cukrowniczego m. in. drogą koncentracji produkcji jest koniecznością uzasadnioną sytuacją rynkową i uwarunkowaniami otoczenia, w tym głównie uregulowaniami prawnymi i ekonomicznymi wynikającymi ze wspólnej polityki rolnej UE. Procesy restrukturyzacyjne w Krajowej Spółce Cukrowej S.A. w stosunku do konkurencji są znacznie opóźnione. Zatem wygaszanie produkcji w cukrowniach najsłabszych i nie mających potencjału do rozwoju jest koniecznością, gdyż wszystkie koncerny zagraniczne, które są obecne na rynku polskim, przeprowadziły i nadal prowadzą intensywne procesy restrukturyzacyjne swoich fabryk, koncentrują produkcję osiągając coraz lepsze wyniki i zdecydowanie umacniając swoją pozycję. Koncentracja produkcji cukru jest jedyną drogą dostosowania polskiego cukrownictwa do poziomu europejskiego i jedyną szansą dla Krajowej Spółki Cukrowej S.A.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Wojciech Jasiński

Warszawa, 10 lipca 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo BPS/DSK-043-385/06 z 21 czerwca 2006 r. w sprawie oświadczenia złożonego przez Senatora Rzeczypospolitej Polskiej Pana Piotra Wacha podczas 12. posiedzenia Senatu RP w dniu 8 czerwca 2006 r., wyjaśniam co następuje.

Uchwała Nr 15/2006 Rady Ministrów z dnia 7 lutego 2006 r. w sprawie podjęcia działań w odniesieniu do ośrodków wypoczynkowych, wypoczynkowo-szkoleniowych oraz szkoleniowych, będących w dyspozycji właściwych organów administracji rządowej, zobowiązała właściwych ministrów do podjęcia działań w zakresie wyzbycia się ww. ośrodków, bądź w przypadkach uzasadnionych stanem prawnym, gospodarczym, społecznym lub szczególnymi zadaniami - za zgodą Prezesa Rady Ministrów - odstąpienia od ich wyzbycia.

Pismem z dnia 16 marca 2006 r. Ministerstwo Sprawiedliwości za pośrednictwem Szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, przedłożyło stosowną informację w sprawie pozostawienia ośrodków Służby Więziennej.

W dniu 25 kwietnia 2006 r. Ministerstwo Sprawiedliwości skierowało do Prezesa Rady Ministrów uzupełniającą informację, uzasadniającą konieczność odstąpienia od likwidacji ośrodków szkoleniowych oraz ośrodków doskonalenia kadr, będących w posiadaniu więziennictwa.

Pragnę zaznaczyć, iż dotychczasowe wystąpienia Ministra Sprawiedliwości zawierały wnikliwą analizę podstaw prawnych funkcjonowania ośrodków, stopnia ich wykorzystania, społecznych i gospodarczych skutków ewentualnej likwidacji oraz realizacji szczególnych zadań istotnych dla Służby Więziennej. Działania powyższe dotyczyły wszystkich ośrodków szkolenia i doskonalenia kadr więziennictwa, w tym także ośrodka doskonalenia kadr SW w Turawie.

Według informacji, uzyskanych w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów w dniu 3 lipca 2006 r., ostateczny raport w sprawie podjęcia działań w odniesieniu do ośrodków wypoczynkowych, wypoczynkowo-szkoleniowych oraz szkoleniowych, będących w dyspozycji właściwych organów administracji rządowej, zostanie zaprezentowany na jednym z najbliższych posiedzeń Rady Ministrów i przedłożony do decyzji Prezesa Rady Ministrów.

Z wyrazami szacunku

Beata Kempa

Warszawa, 2006-07-10

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie Pana senatora Roberta Smoktunowicza, przekazane przy piśmie BPS/DSK-043-388/06, w sprawie dokończenia inwestycji w Grodzisku Mazowieckim uprzejmie informuję, co następuje.

Minister Zdrowia ze względu na obowiązujące przepisy nie posiada podstawy prawnej do finansowania inwestycji realizowanych przez jednostki, dla których nie jest organem założycielskim. Zgodnie z art. 55 ust. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 roku o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 91, poz. 408 z późn. zm.) dotacje na inwestycje może przyznać organ, który utworzył samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej. Ponadto inwestycje realizowane przez samorządy mogą być wspierane ze środków budżetu państwa w ramach kontraktu wojewódzkiego na zasadach określonych w stosownych przepisach oraz w ramach prowadzonych przez Ministra Zdrowia programów i w zakresie określonym przez te programy.

Natomiast z informacji uzyskanej od Marszałka Województwa Mazowieckiego wynika, że:

1. Inwestycja pn. "Budowa Szpitala Zachodniego w Grodzisku Mazowieckim" rozpoczęła się w 1989 roku i należała do kategorii tzw. inwestycji centralnych finansowanych z budżetu państwa. W 2001 roku została objęta kontraktem wojewódzkim dla województwa mazowieckiego jako inwestycja wieloletnia, wymieniona imiennie w załączniku nr 7 do ustawy budżetowej na rok 2000, na podstawie art. 53 ustawy z dnia 12 maja 2000 r. o zasadach wspierania rozwoju regionalnego.

Zgodnie z zał. nr 7 do ustawy budżetowej na rok 2000, wartość kosztorysowa inwestycji wynosiła 209.323 tys. zł, a nakłady do poniesienia po roku 1999 zostały określone na kwotę 149.092 tys. zł.

2. W roku 2000 (przed ustanowieniem kontraktów wojewódzkich) Mazowiecki Urząd Wojewódzki przekazał na inwestycję 27.497 tys. zł, natomiast w ramach kontraktów w latach 2001-2005 poniesiono nakłady w wysokości 116.945 tys. zł. Łączne nakłady ze środków budżetu państwa w okresie 2000-2005 wyniosły zatem 144.142 tys. zł.

3. W ramach kontraktu wojewódzkiego na rok 2006 Zarząd Województwa Mazowieckiego zaplanował dla Powiatu Grodzkiego na realizację budowy szpitala dotację z budżetu państwa w wysokości 15.000 tys. zł, biorąc m. in. pod uwagę zwiększenie wartości kosztorysowej inwestycji wynikające ze zmian cen. Uchwała Zarządu Wojewódzkiego (Nr 526/266/06) w tej sprawie została podjęta w dniu 14 marca 2006 r. Nadmieniam, że kwota 15.000 tys. zł stanowi ponad 1/3 całkowitych środków przyznanych Mazowszu na rok 2006 (44,9 mln zł).

Po przeprowadzeniu negocjacji z Ministerstwem Rozwoju Regionalnego w sprawie zmiany Kontraktu Wojewódzkiego dla Województwa Mazowieckiego na lata 2005-2006, dotacja na inwestycję w wysokości 15.000 tys. zł została ujęta w Oświadczeniu Stron Kontraktu, na podpisanie którego przez Marszałka Województwa Mazowieckiego, zgodnie z ustawą o Narodowym Planie Rozwoju, zgodę wraził Sejmik Województwa (Uchwała Nr 71/06 z dnia 24 kwietnia 2006 roku). Dokumenty w tej sprawie zostały przekazane na ręce Ministra Rozwoju Regionalnego przy piśmie z dnia 10 maja br. (znak: SR.KW.0212-79/06).

4. Do dnia 7 lipca 2006 r. środki z budżetu państwa na kontrakt wojewódzki dla województwa mazowieckiego nie zostały uruchomione wskutek braku zgody Rady Ministrów na podpisanie Oświadczenia Stron Kontraktu przez Ministra Rozwoju Regionalnego.

Warunkiem podpisania Oświadczenia przez Stronę Rządową - określonym przez Ministra Rozwoju Regionalnego - jest złożenie deklaracji przez Samorząd Województwa Mazowieckiego, iż finansowanie inwestycji wieloletnich ze środków budżetu państwa zostanie ograniczone.

W związku z tym, że samorządy województw nie posiadają kompetencji do podejmowania decyzji w sprawach należących do innych jednostek samorządu terytorialnego, Zarząd Województwa Mazowieckiego zwrócił się w sprawie ograniczenia finansowania budowy szpitala w Grodzisku Mazowieckim z budżetu państwa do Starosty Powiatu, Pana Marka Wieżbickiego. Zdaniem Ministerstwa Rozwoju Regionalnego bowiem, nakłady z budżetu państwa możliwe do poniesienia na inwestycją powinny zostać określone z uwzględnieniem danych zawartych w zał. nr 7 do ustawy budżetowej na rok 2000 oraz nakładów poniesionych do 31 grudnia 2005 r. Oznacza to, zdaniem Ministerstwa Rozwoju Regionalnego, że nakłady niezbędne do zakończenia budowy szpitala w Grodzisku, określone przez Powiat Grodziski na kwot 43.307 tys. zł, nie mogą stanowić zobowiązania budżetu państwa.

5. Zarząd Województwa Mazowieckiego zwracał się kilkakrotnie do Władz Powiatu Grodziskiego o ustosunkowanie się do propozycji Ministra Rozwoju Regionalnego dotyczącej ograniczenia finansowania z budżetu państwa budowy szpitala, jednak nie uzyskał odpowiedzi pozytywnej, co ze społecznego punktu widzenia należy, oczywiście, potraktować ze zrozumieniem.

Z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Andrzej Wojtyła

Warszawa, dnia 11 lipca 2006 roku

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia 21 czerwca 2006 roku, znak: BPS/DSK-043-369/06 w sprawie oświadczenia Pana Senatora Andrzeja Jarocha złożonego podczas 12 posiedzenia Senatu RP dotyczącego usytuowania w strukturach rządu Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, uprzejmie informuję;

Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej nie widzi przeszkód w realizacji postulatów środowiska kombatantów i podporządkowanie Urzędu bezpośrednio Prezesowi Rady Ministrów.

Ważne jest jednak, aby w ślad za tym rozwiązaniem przekazano również zadania wynikające z podlegania Urzędu ministrowi do spraw zabezpieczenia społecznego, w tym m. in. inicjatywa legislacyjna, oraz aby obsługa tych zadań została usytuowana w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.

W przypadku pozytywnej decyzji rozważenia wymaga także usytuowanie spraw leżących na styku kompetencji. Przykładem mogą tu być uprawnienia osób represjonowanych, którym przysługują uprawnienia zarówno z zakresu prawa kombatanckiego jak i prawa regulującego uprawnienia inwalidów wojennych.

Obecnie sprawy z zakresu ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (tekst jednolity: Dz. U. z 2002 roku Nr 42, poz. 371 ze zmianami) oraz ustawy z dnia 29 maja 1974 roku o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2002 roku, Nr 9, poz. 87 ze zm.) należą do kompetencji Ministra Pracy i Polityki Społecznej, który zapewnia kompleksową obsługę prawną tych zagadnień.

Z poważaniem

z up. MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Joanna Kluzik-Rostkowska

Warszawa, dn. 11.07.2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Janusza Kubiaka na 11. posiedzeniu Senatu RP w dniu 24.05.2006 r. zawierające wniosek o ustosunkowanie się do sprawy dotyczącej odszkodowania za utratę mienia dla Pana Stefana S. uprzejmie przekazuję poniżej wyjaśnienia w przedmiotowej sprawie.

Zgodnie z przepisami ustawy Bundestagu z dnia 2.08.2000 r. o utworzeniu Fundacji "Pamięć, Odpowiedzialność i Przyszłość" (Gesetz zur Errichtung einer Stiftung "Erinnerung, Verantwortung und Zukunft") instytucją kompetentną do rozpatrywania wniosków o wypłatę świadczeń ze środków niemieckiej Fundacji "Pamięć, Odpowiedzialność i Przyszłość" z tytułu szkód majątkowych zadanych przy bezpośrednim udziale niemieckich przedsiębiorstw jest Komisja ds. Szkód Majątkowych działająca przy Międzynarodowej Organizacji ds. Migracji (International Organization for Migration - IOM), z siedzibą w Szwajcarii (17, Route Des Morillons, C.P. 71, CH-1211 Geneve).

Fundacja "Polsko-Niemieckie Pojednanie (dalej FPNP) w latach 2001-2003 przekazywała wnioski o wymienione świadczenia do IOM, zgodnie z kompetencją. Fundacja prowadziła również akcję informacyjną, wskazując IOM jako instytucję właściwą do przyjmowania wniosków o świadczenia z tytułu szkód majątkowych. FPNP nie posiada natomiast żadnych kompetencji w zakresie opiniowania wniosków składanych do IOM, trybu postępowania i rozstrzygnięć wydawanych przez tę organizację

Z informacji przekazanych przez Fundację wynika, że Pan Stefan S. nie korzystał z pośrednictwa FPNP przy składaniu wniosku do IOM. Po raz pierwszy Pan S. zwrócił się do FPNP listem z dna 9.12.2005 r. informując, że IOM przyznała świadczenie jemu oraz jego rodzeństwu, jednakże nie wypłaciła należnej jemu części tegoż świadczenia. W liście tym Pan S. prosił o interwencję w IOM. Fundacja "Polsko-Niemieckie Pojednanie" nie jest upoważniona do podejmowania formalnych interwencji w IOM, o czym poinformowano Pana S. w piśmie z dnia 21.02.2006 r. FPNP może jedynie zwrócić się do IOM o udzielenie informacji w sprawie, z prośbą o rozpatrzenie złożonego tamże wniosku.

Należy przy tym zaznaczyć, że z dniem 30.09.2006 r. upływa termin wypłaty świadczeń ze środków niemieckiej Fundacji "Pamięć, Odpowiedzialność i Przyszłość", które zostały przyznane (tj. stwierdzono do nich formalnie uprawnienie), lecz nie zostały wypłacone lub odebrane przez osoby uprawnione. Po tym terminie przyznane, lecz nie odebrane świadczenia ulegną przepadkowi. Wyjątek stanowią świadczenia nie odebrane z winy organizacji partnerskich niemieckiej Fundacji (m. in. również IOM). W odniesieniu do tych świadczeń termin ich przepadku został wyznaczony na dzień 31.12.2006 r.

Mając na względzie okoliczności wskazane powyżej, Fundacja "Polsko-Niemieckie Pojednanie" zwróciła się do IOM z prośbą o przekazanie wyjaśnień w sprawie Pana Stefana S. W dniu 28.06.2006 r. FPNP uzyskała informację, że Pan S. jest jedną z pięciu osób uprawnionych do uzyskania świadczenia w sprawie oznaczonej w IOM numerem wniosku 5601734. IOM potwierdziła, że czterem z uprawnionych osób wypłacono należne im części świadczeń, natomiast nie dokonano jeszcze wypłaty na rzecz Pana Stefana S. (IOM podała wysokość kwoty pozostającą do wypłaty). Zapewniono Fundację, że dane dotyczące tej sprawy są sprawdzane.

Ponadto Ministerstwo Spraw Zagranicznych uzyskało poprzez Stałe Przedstawicielstwo w Genewie informację z Międzynarodowej Organizacji ds. Migracji, że wszczęta została procedura wypłaty świadczenia na rzecz Pana Stefana S.

Jednocześnie informuję, że uprawnienia do kontroli decyzji podejmowanych w IOM ma wyłącznie niemiecka Fundacja "Pamięć, Odpowiedzialność i Przyszłość", z której środków wypłacane są przedmiotowe świadczenia (Stiftung "Erinnerung, Verantwortung und Zukunft", Markgrafenstrasse 12-14, 10696 Berlin, Niemcy).

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Wojciech Jasiński

Warszawa, dnia 11 lipca 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie Senatora Stanisława Koguta podczas 12. posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 8 czerwca 2006 r. (Nr BPS/DSK-043-389/06 z dnia 21.06.2006 r.) uprzejmie informuję, co następuje.

W lutym 2006 r. weszły w życie ustawy: nowelizacja ustawy o transporcie kolejowym, o Funduszu Kolejowym oraz o finansowaniu infrastruktury transportu lądowego. Dzięki przyjętym w nich rozwiązaniom środki budżetowe na kolej w porównaniu do lat wcześniejszych są zdecydowanie większe.

W dniu 2 czerwca 2006 r. zawarta została umowa o dofinansowanie utrzymania i remontów infrastruktury kolejowej realizowanych przez PKP Polskie Linie Kolejowe S.A. w okresie 9.02.2006 r. do 8.02.2009 r.

Na finansowanie infrastruktury kolejowej ustawa budżetowa na 2006 r. przewiduje następujące środki:

• kwotę 765.596 tys. zł, z tego 260.000 tys. zł na utrzymanie infrastruktury kolejowej oraz 505.596 tys. zł na inwestycje kolejowe,

oraz

• kwotę 14.200 tys. zł na inwestycje i utrzymanie linii kolejowych o znaczeniu wyłącznie obronnym. Środki te mogą być wydatkowane tylko i wyłącznie w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej.

Z Funduszu Kolejowego przeznaczy się na utrzymanie infrastruktury kolejowej ok. 80 mln zł.

Ponadto na podstawie znowelizowanej ustawy o transporcie kolejowym, od 9 lutego 2006 r. kolejowe przewozy osób wykonywane w połączeniach międzywojewódzkich pociągami krajowymi i międzynarodowe na terenie kraju są dotowane jako usługi publiczne z budżetu państwa. Ustawa przewiduje zawieranie dwóch rodzajów umów: ramowej na okres co najmniej 3 lat i umowy na określony rozkład jazdy pociągów. Minister właściwy ds. transportu zawarł w dniu 2 czerwca 2006 r. umowy z przewoźnikami: PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o. i PKP Intercity sp. z o.o.

Jednocześnie spółka PKP Przewozy Regionalne otrzyma część utraconych w latach 2002-2003 przychodów z tytułu obowiązujących ustawowych ulg taryfowych, niepokrytych dotychczas wypłaconymi dotacjami przekazanymi z tego tytułu.

Pragnę zauważyć, że zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) Nr 1191/69 z dnia 26 czerwca 1969 r. w sprawie działań Państw Członkowskich w zakresie obowiązków służby publicznej w transporcie kolejowym, drogowym i wodnym śródlądowym, zmienionym rozporządzeniem Rady (EWG) Nr 1893/91, zamawiający usługę (samorząd województwa i rząd) obowiązany jest wyrównywać przewoźnikowi (rekompensować) obciążenia finansowe z nią związane. Zadaniem przewoźnika jest realizowanie, po podpisaniu stosownej umowy, przewozów zamówionych przez Organizatora i jeśli przewozy są deficytowe i nie są dofinansowane przez Organizatora to spółka, która jest spółką prawa handlowego, nie ma obowiązku ich prowadzić. Podkreślam, że misją działalności spółki PKP Przewozy Regionalne nie jest zawężanie działalności - spółka jest gotowa realizować każdą zamówioną przez organizatorów liczbę pociągów, ale jako podmiot prawa handlowego musi kierować się wynikiem finansowym. PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o. nie może prowadzić niedochodowej działalności i dalej zadłużać firmę.

Spółka PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o. jest najsłabszym elementem w Grupie PKP. Prowadzone przez nią działalności ze stratą przekłada się na olbrzymie nieregulowane zobowiązania, głównie wobec spółek Grupy PKP. W spółkach pojawiają się zatory płatnicze, cechuje je w wielu przypadkach brak zdolności płatniczej.

O ile już w bieżącym roku nie będzie strat na działalności w zakresie przewozów międzywojewódzkich i międzynarodowych, to problemem do rozwiązania pozostają kolejowe przewozy regionalne. Zatem, aby pozyskać większe środki na współfinansowanie kolejowego transportu w regionach, należy przekazać samorządom pełną odpowiedzialność za ten transport tj. skoncentrować funkcje operatora, organizatora i płatnika w kompetencji jednego podmiotu. Takie rozwiązania przyjęto w przygotowywanej w resorcie "Strategii dla transportu kolejowego w Polsce do roku 2009". Dokument zakłada regionalizację dokonywaną na zasadzie dobrowolności ze strony samorządów.

Dodatkowym instrumentem wspomagającym przewozy kolejowe są środki budżetu państwa kierowane na utrzymanie i remont infrastruktury, które powodują obniżenie opłat za korzystanie z niej.

Powyższy dokument zakłada stworzenie nowych systemowych rozwiązań zapewniających właściwe mechanizmy funkcjonowania kolejnictwa, tak aby zapobiegły pogłębianiu się deficytu finansowego, tak w samej Grupie PKP jak i w innych przedsiębiorstwach operatorskich i zarządzających infrastrukturą.

Pragnę zapewnić, że wszystkie podejmowane przez resort działania mają na celu przywrócenie właściwej roli transportu kolejowego w systemie transportowym kraju.

Z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTRA TRANSPORTU

Mirosław Chaberek

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 2006-07-12

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Senatora Antoniego Motyczki na 12. posiedzeniu Senatu w dniu 8 czerwca 2006 roku, przesłane pismem Pana Ryszarda Legutko, Wicemarszałka Senatu z dnia 21 czerwca 2006 roku (znak: BPS/DSK-043-387/06), w sprawie zmian w systemie ochrony zdrowia, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Odnosząc się do poruszonego w treści oświadczenia zagadnienia, dotyczącego potrzeby przeprowadzenia zmian w organizacji studiów lekarskich, w tym prowadzenia kursów specjalizacyjnych, uprzejmie informuję, iż planowane są zmiany w systemie kształcenia specjalizacyjnego lekarzy, których wdrożenie spowoduje skrócenie okresu odbywania stażu specjalizacyjnego, zwiększenie liczby ośrodków akredytowanych, zwiększenie liczby miejsc rezydenckich oraz zmiany systemu finansowania kursów obowiązkowych do specjalizacji poprzez zwiększenie dotacji na kursy dla uczelni medycznych. Skrócenie czasu trwania specjalizacji będzie możliwe poprzez zastosowanie tzw. kształcenia modułowego. Lekarz rozpoczynający specjalizację będzie realizował naukę w dwóch etapach: podstawowym, trwającym 2-3 lata oraz szczegółowym, trwającym co najmniej 3 lata. Etap podstawowy, wspólny dla kilku lub kilkunastu specjalności, będzie zawierał treści uniwersalne, poznanie których stanowić będzie niezbędne minimum wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych lekarza specjalisty, natomiast etap szczegółowy, bezpośrednio związany z przedmiotem specjalizacji, zawierałby wiedzą ściśle specjalistyczną. Wprowadzenie takiego rozwiązania, wraz ze zwiększeniem liczby ośrodków prowadzących specjalizację, skróci okres odbywania specjalizacji oraz umożliwi szkolenie większej liczby lekarzy, co spowoduje szybszy dopływ specjalistów dla zabezpieczenia realizacji usług medycznych w systemie ochrony zdrowia.

Odnosząc się do kwestii dotyczącej potrzeby określenia wykazu sieci szpitali publicznych, przed planowanym na 1 stycznia 2007 roku uruchomieniem systemu ratownictwa medycznego, uprzejmie informuję, iż założenia do utworzenia sieci szpitali przedstawione zostały w dokumencie "Informacja dla Sejmu RP o sytuacji o ochronie zdrowia" (Druk Sejmowy nr 622 z dnia 31 maja 2006 roku). Proponowane podczas tworzenia sieci szpitali założenia opierają się na ustaleniu, na poziomie centralnym, kryteriów i wskaźników będących wytyczną dla samorządów terytorialnych do podjęcia stosownych działań dostosowawczych. Należy także zauważyć, iż zgodnie z projektem ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym, określenie wykazu jednostki systemu ratownictwa medycznego na obszarze województwa należy do zadań wojewody. Mając na uwadze powyższe, działania dostosowawcze zakładów opieki zdrowotnej wchodzących do sieci szpitali oraz ustalenie wykazu jednostek systemu ratownictwa medycznego należeć będzie do kompetencji organów samorządowych. Powyższe rozwiązanie umożliwi organom założycielskim wsparcie tych jednostek, które zostaną włączone w strukturę sieci szpitali i w wykaz jednostek systemu ratownictwa medycznego.

Z wyrazami szacunku

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Bolesław Piecha

Warszawa, 11 lipca 2006 r.

Pani
Elżbieta Rafalska
Senator
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Senator,

Uprzejmie informuję Panią Senator, iż Najwyższa Izba Kontroli zakończyła kontrolę II Oddziału PKO BP S.A. w Gorzowie Wlkp. w zakresie prawidłowości oprocentowania kredytu mieszkaniowego zaciągniętego przez Spółdzielnię Mieszkaniową "PROJEKT" w Gorzowie Wlkp. Sprawa ta była przedmiotem oświadczenia Pani Senator złożonego podczas posiedzenia Senatu RP w dniu 1 lutego br.

Z ustaleń kontroli wynika, że bank PKO BP S.A. prawidłowo naliczał raty i odsetki od kredytu mieszkaniowego udzielonego ww. Spółdzielni oraz podejmował szereg działań w celu umożliwienia dłużnikowi wywiązania się z zobowiązań kredytowych.

Do końca 1995 r. Spółdzielnia dokonywała spłat rat w wymaganej wysokości 1% wartości mieszka, zgodnie z § 3 ust. 4 ww. rozporządzenia Rady Ministrów. Nie stwierdzono w tym okresie zaległości w spłacie rat kredytu.

Niepodjęcie przez Spółdzielni spłaty wymaganych ww. ustawą rat, doprowadziło do powstania na koniec 2005 r. łącznego zadłużenia w wysokości 12.434.507,56 zł, w tym: z tytułu zadłużenia niewymagalnego w kwocie 9.389.223,43 zł, zadłużenia wymagalnego w kwocie 2.384.965,56 zł oraz zadłużenia wobec Skarbu Państwa w wysokości 660.318,57 zł z odsetkami.

Mimo wielu prób nakłonienia jej do prawidłowego regulowania zobowiązań, Spółdzielnia nie respektowała ustawowych zasad spłaty kredytu, a w maju 2002 r. wystąpiła z powództwem o ustalenie, iż nadal obowiązują ją umowne warunki spłaty rat kredytowych, oparte na zasadach rozporządzenia Rady Ministrów z 30 grudnia 2988 r., to jest spłaty 1% aktualnej wartości mieszkań rocznie. We wszystkich instancjach sądy oddaliły pozwy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14.12.2004 r.; sygn. akt II CK 235/04). W uzasadnieniu ww. wyroku, Sąd Najwyższy odwołał się do celu, jaki ustawodawca zamierzał osiągnąć wprowadzając w życie cyt. ustawę, tj. uporządkowanie, a także urealnienie zasad spłaty kredytów mieszkaniowych, w odniesieniu do których państwo przyjęło na siebie, realizowany w różny sposób, obowiązek pomocy. W opinii sądu, takie założenia pociągnęły za sobą konieczność ingerencji w istniejące już umowy kredytowe.

Łączę wyrazy szacunku

Piotr Kownacki

(1) Dz. U. z 1989 r. Nr 1, poz. 1

(2) ) Dz. U. z 1996 r. Nr 5, poz. 22 ze zm.

(3) Dz. U. z 2005 r. Nr 94, poz. 786

Warszawa, dnia 12 lipca 2006 r.

Pan
Ryszard Legutko
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do pisma znak: BPS/DSK-043-402/06 oraz MZ-UZ-F-070-5708-1/SG/06 w sprawie oświadczenia Pana Senatora Stanisława Karczewskiego dotyczącego reorganizacji struktur delegatur Oddziałów Wojewódzkich Narodowego Funduszu Zdrowia uprzejmie wyjaśniam, co następuje:

Delegatury, będące częścią struktury organizacyjnej niektórych OW, mają strukturę oraz zakresy zadań określone w regulaminach organizacyjnych nadanych przez Dyrektorów Oddziałów Wojewódzkich.

Zadania delegatur Oddziałów Wojewódzkich funduszu są wyznaczone w § 7 ust. 5 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 29 września 2004 r. w sprawie nadania statutu Narodowemu Funduszowi Zdrowia (Dz. U. Nr 213, poz. 2161 z późn. zm.).

Zmiany w niektórych delegaturach OW mają przede wszystkim na celu usprawnienie obsługi świadczeniobiorców w zakresie lecznictwa sanatoryjnego oraz ułatwienie dostępności do środków pomocniczych i przedmiotów ortopedycznych.

Odnosząc się do kwestii poruszonych w oświadczeniu Pana Senatora, dotyczących m.in. rozliczania ze świadczeniodawcami umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, informuję, że w związku z postępującą informatyzacją Narodowego Funduszu Zdrowia rozliczanie to odbywa się w coraz większym zakresie na drodze elektronicznej.

Ponadto uprzejmie informuję, że w związku z tym, iż obsada kadrowa w niektórych delegaturach znacznie od biega od struktury zatrudnienia w pozostałych delegaturach OW, nastąpiły lub planowane są redukcje zatrudnienia zgodne z dotychczasową polityką Funduszu, zmierzającą do zmniejszenia kosztów administracyjnych.

Z poważaniem

PREZES

Narodowego Funduszu Zdrowia

Jerzy Miller