Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment

W dniach 2 i 3 sierpnia 2006 r. odbyło się 16. posiedzenie Senatu. Obradom przewodniczyli marszałek Bogdan Borusewicz oraz wicemarszałkowie - Ryszard Legutko, Maciej Płażyński, Krzysztof Putra i Marek Ziółkowski. Na sekretarzy posiedzenia wyznaczono senatorów Andrzeja Łuczyckiego i Andrzeja Mazurkiewicza; listę mówców prowadził senator A. Mazurkiewicz.

Zatwierdzony przez Izbę porządek posiedzenia obejmował:

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o służbie cywilnej,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o państwowym zasobie kadrowym i wysokich stanowiskach państwowych,

- drugie czytanie projektu ustawy o zmianie ustawy o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Prawo energetyczne*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych oraz ustawy o podpisie elektronicznym,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o Policji oraz niektórych innych ustaw,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o pracownikach samorządowych,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy zmieniającej ustawę o zmianie ustawy - Prawo o adwokaturze i niektórych innych ustaw,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o finansowym wsparciu rodzin w nabywaniu własnego mieszkania,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy zmieniającej ustawę o zmianie ustawy o organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia*,

- drugie czytanie projektu uchwały w sprawie ustanowienia roku 2007 Rokiem Miasta Krakowa,

- informację Rządu o działaniach w zakresie polityki społecznej na rzecz rodzin.

____________

* - Ustawa zawiera przepisy mające na celu wykonanie prawa Unii Europejskiej.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 22. posiedzeniu, 21 lipca 2006 r., i 24 lipca przekazana do Senatu. Marszałek tego samego dnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej oraz Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Gospodarki Narodowej przedstawił senator Andrzej Owczarek. Senator zaznaczył, że ustawa ma na celu wdrożenie dyrektywy 2003/30/WE Parlamentu Europejskiego i Rady Europy w sprawie wspierania użycia w transporcie biopaliw lub innych paliw odnawialnych. Dyrektywa nakłada na producentów obowiązek zapewnienia w danym roku określonego udziału biokomponentów w ogólnej ilości paliw ciekłych sprzedawanych, zbywanych i zużywanych na potrzeby własne. Niewypełnienie tego obowiązku skutkuje karą pieniężną. Udział biokomponentów będzie określony w narodowym celu wskaźnikowym ustalonym w rozporządzeniu Rady Ministrów.

Ustawa reguluje zasady wykonywania działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania biokomponentów. Dotyczy to także rolników, którzy mogą wytwarzać biopaliwa na własny użytek w ilości 100 l rocznie estru lub czystego oleju na 1 ha powierzchni użytków rolnych będących w posiadaniu rolnika. Mogą to robić również grupy rolników, którzy połączą swoje wysiłki w celu wspólnego wytwarzania. Nie wolno im wprowadzać do obiegu biopaliw ciekłych wytworzonych na własny rachunek. Rolnik musi mieć wpis do rejestru wytwórców prowadzonego przez prezesa Agencji Rynku Rolnego, uzależniony od posiadania zezwolenia na prowadzenie składu podatkowego. Biokomponenty powinny spełniać wymogi potwierdzone certyfikatem jakości. Ustawa zawiera również przepisy dotyczące sprawozdawczości.

Senator sprawozdawca poinformował, że komisja na swoim posiedzeniu przyjęła dwadzieścia poprawek do ustawy. Wszystkie były uzgodnione z przedstawicielem rządu. Większość z nich ma charakter uszczegółowiający lub wyjaśnia niejasne do tej pory pojęcia, dwie zaś to poprawki merytoryczne.

Sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska przedstawił senator Jerzy Chróścikowski, który poinformował, że komisja przyjęła 24 poprawki. Senator omówił proponowane zmiany i w imieniu komisji wniósł o ich poparcie.

Mniejszość obu komisji zaproponowała jedną poprawkę. Wniosek mniejszości przedstawił Izbie senator Józef Łyczak.

Dalsze poprawki do ustawy zgłosili senatorowie podczas dyskusji.

Wszystkie propozycje zmian w ustawie rozpatrzyły dwie komisje senackie. Połączone komisje poparły 29 spośród 37 zgłoszonych ogółem poprawek.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba jednomyślnie, 85 głosami, podjęła uchwałę:

Uchwała

Senat wprowadził poprawki do ustawy o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 22. posiedzeniu, 21 lipca 2006 r. Do Senatu trafiła 24 lipca i tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Jerzy Szmit zaznaczył, że ustawa określa zasady organizacji i działania systemu monitorowania i kontrolowania jakości paliw przeznaczonych do stosowania w pojazdach, ciągnikach rolniczych, maszynach nieporuszających się po drogach, w instalacjach energetycznego spalania oraz w statkach żeglugi śródlądowej w wybranych flotach, a także wykorzystywanych przez rolników na własny użytek. Celem ustawy jest ograniczenie negatywnych skutków oddziaływania paliw na środowisko i zdrowie ludzi oraz zapobieżenie nadużyciom finansowym.

Nowa ustawa w porównaniu z dotychczasowym stanem rozszerza słowniczek pojęć między innymi o: gaz skroplony, sprężony gaz ziemny, wprowadzenie do obrotu, magazynowanie, gromadzenie, wybraną flotę. Uwzględnia w swej treści uregulowania przyjęte w ustawie o biokomponentach i biopaliwach ciekłych. Rozszerza system monitorowania i kontrolowania, dodając: paliwa węglowodorowe, gaz skroplony, LPG, i sprężony gaz ziemny, czyli CNG, paliwa ciekłe, których katalog został utworzony na nowo w ustawie o biokomponentach i paliwach ciekłych, oraz lekkie oleje opałowe. Umożliwia stosowanie w wybranych flotach biopaliw ciekłych spełniających niższe wymagania jakościowe niż biopaliwa wprowadzane do obrotu, to znaczy spełniających wymagania jakościowe określone dla danego paliwa ze względu na ochronę środowiska. Zezwala, aby biopaliwa ciekłe wytwarzane na własny użytek przez rolników spełniały również niższe wymagania jakościowe, także jako biopaliwa używane w wybranych flotach. Wprowadza obowiązek spełniania wymagań jakościowych dotyczących zawartości siarki przez lekki olej opałowy, ciężki olej opałowy oraz olej do silników statków żeglugi śródlądowej. Rozszerza system monitorowania i kontrolowania na paliwa magazynowane w celu wprowadzenia do obrotu oraz gromadzone na stacjach zakładowych. Wprowadza wymóg niezależności akredytowanego laboratorium od przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania, magazynowania lub wprowadzania do obrotu paliw. Wprowadza obowiązek oznaczania próbki do badań w sposób uniemożliwiający identyfikację przedsiębiorcy.

Ustawa ponadto wyłącza stosowanie art. 79, 80 i 82 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej do kontroli polegającej na pobieraniu próbek i badaniu dokumentów dotyczących pochodzenia i jakości badanego paliwa. Art. 79 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej mówi o kontroli po okazaniu legitymacji służbowej i po doręczeniu upoważnienia do przeprowadzenia kontroli. Art. 80 mówi o czynnościach kontrolnych - dokonuje się ich w obecności kontrolowanego lub osoby przez niego upoważnionej. Art. 82 zaś mówi o tym, że nie można równocześnie podejmować i prowadzić więcej niż jednej kontroli działalności przedsiębiorcy.

Ustawa ponadto rozszerza kontrolę na paliwa znajdujące się na terenach zamkniętych oraz obliguje prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów do doręczania Komisji Europejskiej rocznego zbiorczego raportu dotyczącego zawartości siarki w olejach opałowych i paliwie żeglugowym. Bez zmian będzie funkcjonował system monitorowania i kontrolowania jakości paliw, którym zarządzać będzie prezes Urzędu Kontroli Konkurencji i Konsumentów. Prezes UOKiK realizuje swoje zadania przy pomocy Inspekcji Handlowej.

Ustawa ma wejść w życie 1 stycznia 2007 r. Jednocześnie uchyli ustawę z  23 stycznia 2004 r. o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych.

Senator sprawozdawca poinformował, że w trakcie prac nad ustawą komisja zajęła się dwoma problemami. Dyskusję wzbudziła kwestia wyłączeń z ustawy o swobodzie działalności gospodarczej art. 79, 80 i 82, które dają odpowiednim instytucjom narzędzia do większej kontroli paliw. Padały zarzuty, że ten element kontroli może być nadużywany, że jest to wyraźne odejście od powszechnie obowiązującego prawa o swobodzie działalności gospodarczej. Uzasadnienie rządu wprowadzenia tych uregulowań mówiło z kolei o tym, że wynika to z praktyki, a dotychczasowe instrumenty okazały się niewystarczające i w tym wypadku ochrona praw przedsiębiorców często sprowadza się do bezkarności i nadużyć związanych z fałszowaniem czy z tak zwanym chrzczeniem paliw.

Druga bardzo istotna część dyskusji dotyczyła tego, że ustawa nie przewiduje w zasadzie możliwości kontrolowania paliw w transporcie, zarówno kolejowym, jak i samochodowym. W związku z tym sformułowano trzy poprawki, mające umożliwić kontrolowanie jakości paliw w trakcie transportu.

Kończąc swe wystąpienie, senator J. Szmit rekomendował Izbie przyjęcie ustawy z poprawkami komisji.

Poprawki do ustawy zgłosili także senatorowie podczas dyskusji.

Senatorowie Marek Waszkowiak i Andrzej Mazurkiewicz przedstawili wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Wszystkie propozycje rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła 9 poprawek.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności przeprowadzono głosowanie nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek (Izba 80 głosami, przy 2 za i 2 wstrzymujących się, odrzuciła ten wniosek), następnie przegłosowano poszczególne poprawki, po czym Senat 83 głosami, przy 1 przeciw, powziął uchwałę:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 22. posiedzeniu, 21 lipca 2006 r., i 24 lipca przekazana do Senatu. Marszałek tego samego dnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdanie komisji przedstawił senator Jerzy Szymura. Senator podkreślił, że przedstawiony projekt ustawy stanowi realizację założeń programowych rządu w obszarze dotyczącym sprawowania nadzoru nad rynkiem finansowym. Celem ustawy jest dokonanie organizacyjnej integracji organów nadzoru nad rynkiem finansowym i tym samym wprowadzenie modelu zintegrowanego nadzoru nad tym rynkiem.

Senator zaznaczył, że w krajach europejskich występują trzy główne modele organizacji nadzoru nad rynkiem finansowym. Pierwszy to nadzór zintegrowany, drugi to model nadzoru w pełni zdezintegrowanego, a trzeci to model nadzoru koordynowanego, w którym część instytucji jest zintegrowana, ale nad nimi jest jeszcze organ koordynujący.

Zgodnie z koncepcją projektowanej ustawy nadzór nad rynkiem finansowym będzie sprawowany przez jeden organ nadzoru, który przejmie kompetencje Komisji Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych, Komisji Papierów Wartościowych i Giełd, a z dniem 1 stycznia 2007 r. - Komisji Nadzoru Bankowego. Docelowo nadzór nad całym rynkiem finansowym sprawowany będzie przez kolegialny organ: Komisję Nadzoru Finansowego, w składzie którego zasiadać będą, oprócz przewodniczącego i jego zastępców, minister właściwy do spraw instytucji finansowych albo jego przedstawiciel, minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego albo jego przedstawiciel, prezes Narodowego Banku Polskiego albo delegowany przez niego wiceprezes Narodowego Banku Polskiego oraz przedstawiciel prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.

Senator J Szymura wyjaśnił, że proces budowy zintegrowanego nadzoru planowany jest na dwa etapy. W pierwszym etapie Komisja Nadzoru Finansowego przejmie kompetencje KNUiFE i KPWiG. W związku z nakładaniem się zadań Komisja Nadzoru Finansowego przejmie też kompetencje dotychczasowego rzecznika ubezpieczonych. W drugim etapie, który rozpocznie się z początkiem przyszłego roku, Komisja Nadzoru Finansowego przejmie także kompetencje KNB i proces budowy zintegrowanej instytucji nadzoru nad rynkiem finansowym zostanie zakończony.

Senator sprawozdawca podkreślił, że rozpatrywana ustawa niejako kontynuuje zapoczątkowany w roku 2002 proces integracji nadzoru bankowego. Decyzja ta wiąże się w dużym stopniu ze zmianami, jakie miały miejsce w ostatnich latach na rynkach finansowych. Postępuje proces globalizacji w odniesieniu do oferentów usług finansowych. Równocześnie następuje silna konsolidacja rynku usług finansowych, a korporacje, które oferują te usługi, proponują ich szerokie spektrum. Praktycznie każdy, kto korzysta z usług banku, wie, że może skorzystać z kredytu, zrobić lokatę swoich pieniędzy, może również zakupić jednostki funduszy powierniczych, czyli zlecić bankowi usługi związane z inwestowaniem własnych środków finansowych, czy też dokonywać innych operacji.

Aby zapewnić pełne bezpieczeństwo obywatelom korzystającym z usług finansowych - a to jest główna rola nadzoru finansowego - konieczne jest takie rozwiązanie organizacyjne na szczeblu państwa, które umożliwi analizę procesów, jakie zachodzą na tym rynku, we wszystkich sektorach usług finansowych. Nadzór musi być zatem w pełni kompatybilny z rzeczywistą sytuacją na rynku finansowym.

W Polsce proces ten nie zawsze jest dostrzegany przez wszystkie podmioty funkcjonujące na tym rynku. Senator sprawozdawca poinformował, że w trakcie obrad komisji jej członkowie mieli możliwość zapoznania się między innymi z opinią Narodowego Banku Polskiego, którego pierwszy wiceprezes przedstawił główne argumenty przemawiające - jego zdaniem - za tym, aby pozostawić nadzór bankowy w gestii Narodowego Banku Polskiego. Przedstawiając argumenty Narodowego Banku Polskiego, zwrócił między innymi uwagę na to, że w Polsce nie istnieją tak zwane konglomeraty finansowe. Powoływał się przy tym na analizę wykonaną przez Narodowy Bank Polski, zgodnie z którą analiza struktury rynku usług finansowych z punktu widzenia kodeksu spółek handlowych prowadzi do wniosku, że takie konglomeraty nie istnieją. Jednak zdaniem osób, które wzięły udział w dyskusji, jest to pozorne. Struktura polskiego rynku finansowego wygląda bowiem tak, że ponad 70% rynku usług bankowych jest w rękach kapitału zagranicznego i procesy w zakresie sprzedaży produktów finansowych poprzez korporacje finansowe na polskim rynku oraz nadzór nad nimi musiałyby być de facto, jeśli przyjąć model Narodowego Banku Polskiego, prowadzone poza granicami państwa polskiego. Tak jednak nie jest; nadzór finansowy musi dobrze reprezentować interesy polskich obywateli, gdyż w razie jakiejkolwiek katastrofy na tym rynku to właśnie obywatele korzystający z usług finansowych czy też polskie podmioty gospodarcze faktycznie poniosą tego koszty.

Senator J. Szymura zaznaczył, że pierwszy dzień obrad komisji był przeznaczony głównie na dyskusję. Senatorowie zapoznali się ze stanowiskami wielu organizacji i instytucji funkcjonujących na rynku usług finansowych. Drugi dzień poświęcono analizie poprawek zgłaszanych przez senatorów. W wyniku podjętych uchwał odrzucono wniosek o odrzucenie ustawy w całości, a następnie komisja znaczną większością głosów przyjęła wniosek senatora Marka Waszkowiaka o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Mniejszość Komisji Gospodarki Narodowej wniosła o wprowadzenie poprawek do ustawy. Wniosek mniejszości przedstawił senator Andrzej Gołaś.

Podczas dyskusji poprawki do ustawy zgłosił także senator Adam Biela.

Wszystkie propozycje rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek. Senat 50 głosami, przy 35 przeciw, zaakceptował ten wniosek i podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Na wniosek senatora Jerzego Szmita punkty 4. i 5. porządku posiedzenia rozpatrywano łącznie.

Obie ustawy zostały uchwalone przez Sejm na 22. posiedzeniu, 22 lipca br. Do Senatu trafiły 24 lipca. Marszałek w tym samym dniu skierował je do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisja po rozpatrzeniu ustaw przygotowała swoje sprawozdania w tych sprawach.

Przedstawił je senator Janusz Kubiak. Senator podkreślił, że nowa ustawa o służbie cywilnej ma na celu realizację konstytucyjnego wymogu utworzenia w urzędach administracji rządowej zawodowego, bezstronnego i politycznie neutralnego korpusu służby cywilnej.

Jak zaznaczył senator sprawozdawca, korpus służby cywilnej tworzą pracownicy i urzędnicy służby cywilnej zatrudnieni na stanowiskach urzędniczych średniego szczebla zarządzania, koordynujących, samodzielnych, specjalistycznych i wspomagających w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, urzędach ministrów i przewodniczących komitetów wchodzących w skład Rady Ministrów, urzędach centralnych itd. Pracownicy ci decydują o neutralnym politycznie i zawodowym wykonywaniu zadań państwa w tych urzędach.

Członek korpusu służby cywilnej nie może manifestować swoich poglądów politycznych, uczestniczyć w strajkach i akcjach protestacyjnych. Z kolei urzędnik służby cywilnej nie ma prawa również tworzyć partii politycznych ani pełnić funkcji w związkach zawodowych.

Model pracy przedstawiony w nowej ustawie o służbie cywilnej został ukształtowany jako model kariery, w którym zaczyna się pracę jako pracownik służby cywilnej. Co do zasady: po trzech latach istnieje możliwość awansu i podnoszenia kwalifikacji.

Omawiając ustawę, senator J. Kubiak zaznaczył, że podstawowe zmiany w stosunku do poprzednio obowiązującej ustawy polegają na jak największym uproszczeniu sytemu służby cywilnej w Polsce, z jednoczesnym zagwarantowaniem jej niezależności od wpływów politycznych, jak również zawodowego oraz bezstronnego i rzetelnego charakteru.

Ze służby cywilnej zostali wyłączeni kierujący departamentami lub komórkami równorzędnymi w wymienionych wcześniej urzędach oraz dyrektorzy generalni.

Nabór do służby cywilnej ma charakter otwarty i konkursowy. Ale w związku z koniecznością szybszego niż dotychczas przeprowadzania naboru i wyboru pracowników rezygnuje się z formy umieszczania ogłoszeń w Biuletynie Służby Cywilnej, co trwało około miesiąca. Teraz ogłoszenie będzie zamieszczane w Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii Prezesa Rady Ministrów i będzie termin krótszy, wynoszący do dziesięciu dni.

Pierwsza umowa o pracy w służbie cywilnej jest zawierana na czas określony, nie dłuższy niż trzyletni.

W służbie cywilnej powinny pracować osoby o wysokim poziomie zarówno etyki osobistej i zawodowej, jak i moralnej.

Dyrektor generalny ma możliwość zorganizowania służby przygotowawczej, tak że jeżeli stwierdzi, iż nowo zatrudnieni pracownicy wymagają przeszkolenia w zakresie zasad funkcjonowania urzędu oraz podstawowych aktów prawnych, może to przeprowadzić.

Zmienione zostały również kryteria przystąpienia do postępowania kwalifikacyjnego na urzędnika służby cywilnej. Może do niego przystąpić osoba, która jest pracownikiem służby cywilnej, ma co najmniej trzyletni staż pracy w służbie lub uzyskała zgodę dyrektora generalnego na przystąpienie do postępowania kwalifikacyjnego przed upływem tego terminu, posiada tytuł magistra lub równorzędny, zna co najmniej jeden język roboczy Unii Europejskiej i jest żołnierzem rezerwy lub nie podlega powszechnemu obowiązkowi obrony.

Prezes Rady Ministrów wskazuje absolwentom Krajowej Szkoły Administracji Publicznej pierwsze stanowisko pracy w służbie cywilnej, przedstawiane przez szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.

Postępowanie kwalifikacyjne na urzędników służby cywilnej prowadzi Krajowa Szkoła Administracji Publicznej. Jest to jednostka wyspecjalizowana, doświadczona w tym zakresie, istniejąca już od około piętnastu lat.

Ustawa wprowadza możliwość elastycznego przenoszenia członków korpusu służby cywilnej do urzędów. Ograniczenia dotyczą między innymi matek wychowujących małe dzieci.

System ocen, który dotychczas obejmował wyłącznie urzędników służby cywilnej, został rozszerzony również na wszystkich członków korpusu. Jego celem jest lepsze planowanie i wykonywanie polityki kadrowej w urzędzie, w tym zarządzanie zasobami ludzkimi.

Postępowanie dyscyplinarne, które zostało wprowadzone w ustawie o służbie cywilnej, obejmuje tylko i wyłącznie urzędników służby cywilnej.

Nastąpiło ponadto uproszczenie systemu służby cywilnej związane ze zniesieniem stanowiska szefa służby cywilnej oraz likwidacją Urzędu Służby Cywilnej i przeniesieniem tych uprawnień na prezesa Rady Ministrów, który jest zwierzchnikiem korpusu służby cywilnej. Zniesienie stanowiska szefa służby cywilnej oraz likwidacja urzędu służby cywilnej wpisuje się w realizację programu "Tanie państwo".

W ustawie przewidziana jest możliwość wydawania w drodze zarządzeń wytycznych i poleceń w zakresie przestrzegania zasad służby cywilnej.

Zmienione zostały również zasady wynagradzania pracowników służby cywilnej. Wynagrodzenie takie będzie się składało z wynagrodzenia zasadniczego oraz dodatków związanych z okresem pracy w korpusie służby cywilnej, jak i z dodatku za wykonywane zadania.

W związku z wprowadzeniem nowej ustawy znosi się również Radę Służby Cywilnej.

Senator sprawozdawca podkreślił, że istotną przyczyną wprowadzanych zmian jest konieczność ograniczenia wydatków budżetowych na administrację państwową. W ustawie zachowane zostały jednak fundamentalne zasady warunkujące sprawne wykonywanie zadań państwa przez służbę cywilną. Należą do nich: mianowanie w służbie cywilnej, dzięki któremu istnieje gwarancja wykonywania zadań państwa w zgodzie z konstytucją, oraz rola Krajowej Szkoły Administracji Publicznej, instytucji rządowej, która na przestrzeni piętnastu lat wykazała się zdolnością tworzenia i wzmacniania funkcjonowania służby cywilnej oraz tworzenia jak najlepszych kadr.

Projekt ustawy nie pociąga za sobą obciążenia budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego.

W ustawie jest również przewidziane wydanie siedmiu aktów wykonawczych.

Przedmiot projektowanej ustawy nie jest objęty prawem Unii Europejskiej.

Omawiając ustawę o państwowym zasobie kadrowym i wysokich stanowiskach państwowych, senator J. Kubiak zaznaczył, że ma ona na celu utworzenie państwowego zasobu kadrowego w postaci zbioru kandydatów na wysokie stanowiska państwowe. Ma to służyć stworzeniu warunków do zapewnienia zawodowego, bezstronnego i rzetelnego wykonywania zadań na wysokich stanowiskach państwowych.

Jak wskazał senator sprawozdawca, ustawa reguluje sposób powołania i wyboru osób na wysokie stanowiska państwowe, przez które należy rozumieć kierownicze stanowiska państwowe oraz inne kierownicze stanowiska wymienione w ustawie.

Zakres przedmiotowy ustawy o państwowym zasobie kadrowym został ukształtowany z uwzględnieniem znaczenia i wagi zadań wykonywanych na stanowiskach wymienionych w ustawie, związanych z realizacją polityki rządu oraz zapewnieniem sprawnego administrowania i zarządzania kadrami. Zatrudnione na tych stanowiskach osoby powinny spełniać wysokie wymagania kwalifikacyjne oraz posiadać predyspozycje osobowościowe i umiejętności kierownicze warunkujące sprawne i efektywne wykonywanie powierzonych zadań. Kluczowe znaczenie pracowników na tych stanowiskach przejawia się w konieczności zapewnienia sprawnego współdziałania między aparatem urzędniczym, w tym funkcjonującym w ramach służby cywilnej, a poziomem politycznym, wyznaczającym kierunki działania rządu. Do państwowego zasobu kadrowego będą należały osoby będące urzędnikami służby cywilnej, osoby, które zdadzą z wynikiem pozytywnym egzamin do państwowego zasobu kadrowego i otrzymają świadectwo potwierdzające te kwalifikacje, oraz osoby, które wygrają konkurs ogłoszony przez prezesa Rady Ministrów na wysokie stanowisko państwowe.

Zakres podmiotowy państwowego zasobu kadrowego został ukształtowany w taki sposób, aby zapewnić możliwość wejścia do niego osób sprawdzonych pod względem posiadanej wiedzy, umiejętności i kwalifikacji, a także predyspozycji osobowościowych i etycznych, bez względu na dziedziny życia społecznego i gospodarczego, z którymi do tej pory były one związane. W każdym wypadku kwalifikacje kandydatów do państwowego zasobu kadrowego będą sprawdzane w toku postępowania egzaminacyjnego w jeden z trzech możliwych sposobów: postępowania kwalifikacyjnego na urzędnika, egzaminu do państwowego zasobu kadrowego i konkursu na konkretne stanowisko. Egzaminy do państwowego zasobu kadrowego oraz konkursy będzie organizowała Krajowa Szkoła Administracji Publicznej jako jednostka posiadająca największe w Polsce doświadczenie oraz uznanie w zakresie naboru i kształcenia kandydatów na wysokie stanowiska w administracji publicznej oraz pracowników tej administracji. Konkurs ogłosi prezes Rady Ministrów, jeżeli ze względu na szczególne doświadczenie lub umiejętności zawodowe wymagane do pracy na danym stanowisku nie będzie możliwe powołanie innej osoby z państwowego zasobu kadrowego. Wyniki weryfikacji zachowują ważność przez okres pięciu lat.

Obsadzanie wysokich stanowisk państwowych będzie następowało w drodze powołania przez uprawnione organy wskazane w ustawach o ich utworzeniu: prezesa Rady Ministrów, ministra właściwego do spraw finansów publicznych, głównego lekarza weterynarii lub dyrektora generalnego urzędu.

Wynagrodzenie, z wyjątkiem wynagrodzenia osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe, które jest już określone w odrębnych przepisach, zostanie ustalone w rozporządzeniu przy uwzględnieniu mnożnikowego systemu wynagrodzeń.

Odwołanie osoby zajmującej wysokie stanowisko państwowe może nastąpić w każdym czasie, z tym że ustawa określa też wypadki, w których odwołuje się obligatoryjnie.

Ustawa tworzy stanowisko dyrektora generalnego w urzędach obsługujących ministrów, członków komitetów wchodzących w skład Rady Ministrów, Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, urzędach obsługujących kierowników urzędów centralnych oraz urzędach wojewódzkich.

Osoby zajmujące w dniu wejścia w życie ustawy wysokie stanowiska państwowe wchodzą automatycznie do państwowego zasobu kadrowego.

Projekt ustawy nie pociąga za sobą obciążenia budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego. Projekt nie przewiduje utworzenia nowych stanowisk ani zwiększenia zatrudnienia na wysokich stanowiskach państwowych. Osoby zajmujące stanowiska, o których mowa w projekcie ustawy, będą otrzymywały wynagrodzenie na dotychczasowych zasadach i w ramach środków przyznanych w budżecie.

Tworzy się Radę Służby Publicznej.

Do ustawy są przewidziane trzy akty wykonawcze.

Przedmiotowy projekt regulacji nie jest objęty prawem Unii Europejskiej.

Po przedstawieniu sprawozdań komisji w sprawie obu rozpatrywanych łącznie ustaw przeprowadzono dyskusję, podczas której senatorowie zgłosili poprawki do tych regulacji.

Wszystkie propozycje zmian w ustawach rozpatrzyła komisja senacka.

W odniesieniu do ustawy o służbie cywilnej komisja poparła 18 spośród 36 zgłoszonych ogółem wniosków i poprawek. Komisja nie poparła wniosku senatora Marka Rockiego o odrzucenie ustawy w całości.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o odrzucenie ustawy (Izba 55 głosami, przy 27 za, odrzuciła ten wniosek). Następnie przegłosowano poprawki, po czym Senat 58 głosami, przy 27 przeciw, podjął uchwałę:

Uchwała

W odniesieniu do ustawy o państwowym zasobie kadrowym i wysokich stanowiskach państwowych komisja poparła 58 spośród 73 zgłoszonych ogółem wniosków i poprawek. Komisja nie poparła wniosku senatora Marka Rockiego o odrzucenie ustawy w całości.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o odrzucenie ustawy (Izba 53 głosami, przy 28 za i 1 wstrzymującym się, odrzuciła ten wniosek). Następnie przegłosowano poprawki, po czym Senat 56 głosami, przy 27 przeciw, podjął uchwałę:

Uchwała

Projekt został wniesiony przez grupę senatorów. Marszałek 25 kwietnia 2006 r., zgodnie z art. 79 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował projekt do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawczej, Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej oraz do Komisji Praw Człowieka i Praworządności.

Pierwsze czytanie projektu ustawy zostało przeprowadzone, zgodnie z art. 80 ust. 1, 2, 3 i 4 Regulaminu Senatu, na wspólnych posiedzeniach 6 i 20 czerwca oraz 18 lipca br.  Komisje po rozpatrzeniu projektu ustawy przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Jerzy Szmit. Jak poinformował, pod projektem, powstałym z inicjatywy senatora Dariusza Bachalskiego, podpisało się pięćdziesięciu siedmiu senatorów.

Senator sprawozdawca podkreślił, że od roku 1989, kiedy w Polsce odbyły się pierwsze wolne - przynajmniej do Senatu - wybory, oprócz wprowadzenia dwudniowego głosowania, jeśli chodzi o wybory do Parlamentu Europejskiego, w zasadzie nie było praktycznie żadnych zmian w ordynacji wyborczej. W międzyczasie, w ciągu ponad siedemnastu lat, Polska przeszła bardzo poważne przeobrażenia, wiele się wydarzyło w sferze społecznej, gospodarczej, a także obyczajowej.

Senator sprawozdawca zaznaczył, że obecna ordynacja wyborcza w znacznym stopniu wyklucza znaczną część społeczeństwa - osoby starsze, osoby niepełnosprawne, przede wszystkim osoby, które nie mogą fizycznie dotrzeć do lokali wyborczych - pozbawia ją możliwości korzystania z podstawowego prawa politycznego obywateli, czyli prawa głosu. Ponadto zmienia się też sposób życia Polaków, którzy coraz częściej pracują poza miejscem stałego zamieszkania, coraz częściej w dni wolne - soboty i niedziele - wyjeżdżają, a właśnie w niedzielę przeprowadza się wybory, często jest też tak, że z różnych powodów nie docierają na czas do urn wyborczych. Tym bardziej że z reguły głosowanie kończyło się o godzinie 20.00.

W Polsce frekwencja wyborcza jest stosunkowo niska. Wiele się o tym mówi, ale dotychczas w żaden sposób nie próbowano temu zaradzić. Jak stwierdził senator sprawozdawca, prezentowany projekt ustawy jest poważną propozycją, która wychodzi naprzeciw obserwowanym problemom.

Wprowadza on cztery zasadnicze zmiany.

Pierwsza z nich to możliwość głosowania przez pełnomocnika. Podczas prac w komisji zastanawiano się, czy nie narusza to konstytucyjnej zasady głosowania bezpośredniego i zasady tajności głosowania. Jednak wątpliwości te zostały rozwiane. Zgodnie z przedstawionym projektem każdy obywatel może uzyskać pełnomocnictwo od dwóch innych obywateli, z tym że przynajmniej jedna z tych osób musi być spokrewniona, w stopniu najbliższym, z pełnomocnikiem. Zaświadczenie o pełnomocnictwie będzie można uzyskać w urzędzie gminy.

Drugą poważną zmianą, którą wprowadza projekt, jest możliwość rozpisywania wyborów na dwa dni. Doświadczenia polskie z głosowaniu podczas wyborów do Parlamentu Europejskiego pokazały, że drugi dzień jest wręcz przesądzający. Okazało się, że w drugim dniu frekwencja była dużo wyższa i gdyby głosowanie odbywało się tylko jednego dnia, to frekwencja byłaby zaledwie kilkunastoprocentowa. Widać więc, że rozciągnięcie wyborów na dwa dni ma głęboki sens.

Kolejna zmiana dotyczy godzin otwarcia lokali wyborczych. W projekcie ustawy zaproponowano, by były to godziny od 8.00 do 22.00.

Ostatnia, czwarta zmiana dotyczy podniesienia progu z dwudziestu do czterdziestu tysięcy mieszkańców, jeśli chodzi o gminy, w których będą się odbywały wybory bezpośrednie do rad gmin. To rozwiązanie ma umożliwić szersze zaangażowanie obywateli, którzy będą w sposób bezpośredni głosować na swoich przedstawicieli.

Kończąc swe wystąpienie, senator J. Szmit rekomendował Izbie do dalszych prac przedstawiony projekt ustawy.

Podczas dyskusji nad przedstawionym projektem senator Przemysław Alexandrowicz zgłosił wniosek o charakterze legislacyjnym. W związku z tym Izba skierowała projekt do komisji senackich w celu ustosunkowania się do tego wniosku. Na wniosek senatora D. Bachalskiego Senat wyznaczył komisjom termin przygotowania dodatkowego sprawozdania tak, by trzecie czytanie projektu mogło się odbyć na bieżącym posiedzeniu Izby.

Komisje na wspólnym posiedzeniu podczas przerwy w obradach ustosunkowały się do zgłoszonych w toku dyskusji wniosków i przygotowały dodatkowe sprawozdanie, wobec czego przystąpiono do trzeciego czytania projektu ustawy, obejmującego przedstawienie Senatowi dodatkowego sprawozdania komisji o projekcie ustawy i głosowanie.

Dodatkowe sprawozdanie przedstawił senator P. Alexandrowicz. Senator poinformował, że komisje rozpatrzyły projekt ustawy oraz wnioski zgłoszone podczas drugiego czytania. Wnioski te prowadzą do odrzucenia propozycji głosowania pośredniego, głosowania przez pełnomocników.

Po dyskusji połączone komisje poparły wszystkie poprawki oraz postanowiły wnieść o ich przyjęcie przez Senat wraz z jednolitym projektem ustawy o zmianie ustawy o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw i projektem uchwały w sprawie wniesienia do Sejmu tego projektu ustawy.

Poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba 79 głosami, przy 1 przeciw i 1 wstrzymującym się, przyjęła projekt ustawy o zmianie ustawy o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw i podjęła uchwałę w sprawie wniesienia do Sejmu tego projektu ustawy:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 22. posiedzeniu, 21 lipca 2006 r. Do Senatu trafiła 24 lipca i tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Marian Miłek poinformował, że rozpatrywana ustawa dotyczy implementacji dyrektywy Rady 2004/67 z 26 kwietnia 2004 r. w sprawie środków zapewniających bezpieczeństwo dostaw gazu ziemnego oraz rozporządzenia nr 1775/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z 28 kwietnia 2005 r. w sprawie warunków dostępu do sieci przesyłowej gazu ziemnego.

Omawiając ustawę, senator sprawozdawca wyjaśnił, że na wspólnotowym rynku gazu dokonano prawnego oddzielenia operatorów systemów gazowych od wytwórców i sprzedaży. Taki sam podział zadań jest już zawarty w ustawie - Prawo energetyczne. Jednak obecnie obowiązująca ustawa nie precyzuje odpowiedzialności poszczególnych podsektorów za bezpieczeństwo energetyczne i trybu postępowania poszczególnych podmiotów w sytuacjach ograniczenia podaży gazu w kontekście uwarunkowań obowiązujących w Unii Europejskiej. Zgodnie z dyrektywą na poziomie Unii Europejskiej utworzono grupę koordynującą do spraw gazu, która ma ułatwić koordynację działań państw członkowskich w sytuacji poważnego zaburzenia dostaw gazu i która służy pomocą państwom członkowskim na poziomie krajowym.

W sytuacji poważnego zaburzenia dostaw gazu w dyrektywie przewidziano trzy fazy działań. Pierwsza faza obejmuje reakcję podmiotów sektora gazowego na występujące zaburzenia. Druga wymaga podjęcia przez poszczególne państwa członkowskie takich środków, które pozwolą na eliminację zaburzeń i ich skutków. W trzeciej fazie stosowane są środki na poziomie wspólnotowym, przy czym działania koordynowane są przez utworzoną grupę koordynującą do spraw gazu. Trzeci etap wymaga ścisłej współpracy odpowiednich organów administracji rządowej z grupą koordynującą do spraw gazu. W ten sposób przyporządkowano środki do skal zaburzeń dostaw gazu: lokalnej, krajowej oraz unijnej.

Ustawa - Prawo energetyczne z 10 kwietnia 1997 r. w art. 9j ust. 1 stanowi, iż przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się obrotem gazem ziemnym z zagranicą jest zobowiązane utrzymywać zapasy tego gazu w wysokości 3% planowanej przez to przedsiębiorstwo rocznej wielkości importu gazu ziemnego. Nowelizacja ustawy narzuca utrzymanie tych zapasów na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, co zwiększa bezpieczeństwo energetyczne Polski.

Zmiana ustawy - Prawo energetyczne w art. 1 ust. 1 zobowiązuje przedsiębiorstwa energetyczne zajmujące się magazynowaniem paliw gazowych do świadczenia usług magazynowych operatorowi systemu przesyłowego gazowego oraz firmom zajmującym się sprzedażą gazu, oczywiście za wynagrodzeniem zgodnym z taryfą przedsiębiorstwa energetycznego zajmującego się magazynowaniem paliw gazowych.

W art. 11 doprecyzowano treść delegacji ustawowej dla Rady Ministrów dotyczącej rozporządzenia Rady Ministrów z 11 marca 2003 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu wprowadzania ograniczeń w sprzedaży paliw stałych oraz ciekłych oraz w dostarczaniu i poborze paliw gazowych, energii elektrycznej lub ciepła. Omówiono tryb informowania odbiorców oraz rządu o zaburzeniach w dostawie gazu. Operator systemu przesyłowego gazowego na podstawie zebranych przez siebie informacji zgłasza ministrowi właściwemu do spraw gospodarki potrzebę wprowadzenia ograniczeń w dostarczaniu paliw gazowych.

Art. 11b ust. 2 zawiera upoważnienie dla ministra właściwego do spraw gospodarki do wystąpienia do Rady Ministrów z wnioskiem o konieczności zawiadomienia przewodniczącego grupy koordynującej do spraw gazu o wystąpieniu zaburzeń dostaw gazu, których likwidacja wymaga działań innych państw członkowskich, lub też z wnioskiem o konieczności wystąpienia do Komisji Europejskiej z żądaniem zwołania posiedzenia grupy koordynującej do spraw gazu.

W art. 23 ust. 2 ustawy - Prawo energetyczne, określającym zakres działania prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, rozszerza się ten zakres o kontrolowanie realizacji obowiązków wynikających z przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1775/2005 z  28 września 2005 r. w sprawie warunków dostępu do sieci przesyłowej gazu ziemnego. Rozporządzenie, a za nim ustawa, narzuca pełną przejrzystość warunków świadczonych usług przez operatorów systemów przesyłowych, w tym obowiązek publikowania prawie wszystkich informacji dotyczących operatorów. Ograniczenie informacji może nastąpić jedynie za zgodą prezesa Urzędu Regulacji Energetyki.

W nowelizacji ustawy - Prawo energetyczne w art. 56 wprowadzono kary pieniężne za nieprzestrzeganie obowiązków wynikających z przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1775/2005 z 28 września 2005 r. w sprawie warunków dostępu do sieci przesyłowej gazu ziemnego. Sprawa kar w rozporządzeniu i konsekwentnie w ustawie została uregulowana w sposób bardzo rygorystyczny. Nawet o zmianie przepisów w zakresie kar pieniężnych i o działaniach podejmowanych w wypadku naruszenia warunków dostępu do sieci prezes Urzędu Regulacji Energetyki musi niezwłocznie powiadomić Komisję Europejską.

Senator M. Miłek podkreślił, że przyjęcie ustawy o zmianie ustawy - Prawo energetyczne jest sprawą bardzo pilną. Zgodnie z art. 11 dyrektywy nr 2004/67 jej implementacja w krajowym ustawodawstwie powinna zostać wprowadzona najpóźniej do 19 maja 2006 r. Senator poinformował, że Komisja Gospodarki Narodowej nie proponuje wprowadzenia do ustawy żadnych poprawek, a głosowanie nad ustawą w Komisji Gospodarki Narodowej dało wynik jednomyślny. W związku z tym senator sprawozdawca wniósł o przyjęcie ustawy o zmianie ustawy - Prawo energetyczne bez poprawek.

Senat w głosowaniu podzielił to stanowisko i 79 głosami, przy braku głosów przeciw i wstrzymujących się, powziął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 22. posiedzeniu, 21 lipca 2006 r. Do Senatu przekazano ją 24 lipca i tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej oraz Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdawca Komisji Gospodarki Narodowej senator Jerzy Szymura zaznaczył, że wnioskodawcą tej ustawy było Ministerstwo Gospodarki, które reprezentował podczas obrad komisji podsekretarz stanu Tomasz Wilczak.

Senator zaakcentował, że proponowane w nowelizacji zmiany dotyczą w zasadzie jednej sprawy. Wnioskodawca zaproponował przesunięcie terminu określonego tą ustawą, dotyczącego momentu uruchomienia podpisu elektronicznego oraz związanego z tym procesu umożliwiającego ogłaszanie aktów normatywnych oraz ustaw w formie elektronicznej. Proponowany przez wnioskodawcę termin przesunięcia obowiązywania podpisu elektronicznego został określony na dzień 1 maja 2008 r.

Senator sprawozdawca poinformował, że po przedstawieniu propozycji przez wnioskodawcę na posiedzeniu komisji odbyła się krótka dyskusja, w wyniku której zaproponowano poprawkę do ustawy, skracającą podany termin o rok. W wyniku głosowania poprawka ta została przyjęta i w związku z tym Komisja Gospodarki Narodowej wnosi, aby Senat przyjął uchwałę, która wprowadza proponowaną zmianę, łącznie z poprawką zgłoszoną w czasie debaty Komisji Gospodarki Narodowej.

Sprawozdawca Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej senator Andrzej Owczarek podkreślił, że tekst rozpatrywanej ustawy jest bardzo krótki - zawiera tylko trzy artykuły. Jeden z nich, dotyczący ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych w formie elektronicznej, 1 lipca wszedł w życie, czyli praktycznie półtora miesiąca obowiązuje, a rozpatrywana nowelizacja przesuwa ten termin na dzień 1 maja 2008 r. Senator A. Owczarek poinformował, że komisja samorządu również uznała, że jest to termin zbyt długi i że należy go skrócić. Dlatego też przegłosowano wniosek o skrócenie terminu wejścia w życie ustawy do 1 stycznia 2008 r. W imieniu komisji senator sprawozdawca wniósł o przyjęcie proponowanego terminu.

Podczas dyskusji nad ustawą senatorowie Marek Waszkowiak i Jerzy Szymura złożyli wnioski o charakterze legislacyjnym.

Przedstawione propozycje rozpatrzyły dwie komisje senackie. Połączone komisje poparły 4 poprawki.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek. Senat 48 głosami, przy 30 przeciw i 1 wstrzymującym się, zaakceptował ten wniosek i podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 22. posiedzeniu, 21 lipca br. Do Senatu przekazano ją 24 lipca i tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Praw Człowieka i Praworządności oraz Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdawca Komisji Praw Człowieka i Praworządności senator Sławomir Sadowski podkreślił, że proponowane zmiany w ustawie mają stanowić pierwszy, ustawowy impuls do daleko idących zmian w Policji. Celem jest zwiększenie bezpieczeństwa wewnętrznego, zwiększenie bezpieczeństwa obywateli, walka z korupcją, w tym z korupcją w sporcie, dynamizacja przedsięwzięć w Policji.

Ustawa będzie miała wpływ na Policję, Straż Graniczną, Państwową Straż Pożarną, Biuro Ochrony Rządu - ze względu na wprowadzenie możliwości podejmowania służby w Policji przez funkcjonariuszy służb nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych. Dotyczyć to będzie także funkcjonariuszy ABW i Agencji Wywiadu. Dodatkowo ustawa wpłynie na sprawniejszą reakcję na zagrożenia, na przykład o charakterze terrorystycznym, dzięki możliwości ściślejszego współdziałania między Policją a Strażą Graniczną w sytuacjach kryzysowych. Ustawa wpłynie też na zwiększenie motywacyjnej roli systemu płac w Policji, co powinno spowodować poprawę skuteczności działania policjantów, a w konsekwencji skutkować poprawą poziomu bezpieczeństwa w całym kraju (w 2007 r. na ten cel jest przeznaczonych ponad 120 milionów zł).

Przekształcenia w systemie szkolenia skutkować będą zwiększeniem jego sprawności i podniesieniem poziomu umiejętności zawodowych policjantów.

Projekt ustawy przekazano do zaopiniowania NSZZ Policjantów, NSZZ Funkcjonariuszy Straży Granicznej, Komisji Krajowej NSSZ "Solidarność", Ogólnopolskiemu Porozumieniu Związków Zawodowych, Forum Związków Zawodowych.

Zakres nowelizacji jest bardzo różnorodny. Projektowana regulacja nie jest sprzeczna z prawem Unii Europejskiej. Zakres projektu nie jest regulowany prawem Unii Europejskiej.

Senator sprawozdawca omówił najważniejsze zmiany wprowadzane nowelizacją, a następnie, w imieniu komisji, wniósł o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Również Komisja Praw Człowieka i Praworządności rekomendowała Izbie przyjęcie nowelizacji bez poprawek. Sprawozdanie komisji przedstawił senator Kosma Złotowski.

Podczas dyskusji poprawkę do ustawy zgłosił senator Sławomir Sadowski.

Wszystkie propozycje rozpatrzyły dwie komisje senackie. Połączone komisje poparły wniosek o wprowadzenie poprawki do ustawy.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności głosowano nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek. Senat 56 głosami, przy 24 przeciw, zaakceptował ten wniosek i podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 22. posiedzeniu, 21 lipca 2006 r. Do Senatu trafiła 24 lipca i tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 regulaminu, skierował ją do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Ryszard Ciecierski poinformował, że nowelizacja zawiera cztery krótkie modyfikacje.

Po pierwsze, zmodyfikowano jedno z wymagań stawianych pracownikom samorządowym zatrudnionym na stanowiskach urzędniczych. W tym wypadku wymóg niekaralności za przestępstwo umyślne zastąpiono warunkiem, by pracownik nie był prawomocnie skazany za przestępstwo umyślne. Celem tej zmiany jest unikanie przypadków, w których osoba mająca skazujący wyrok karny w zawieszeniu, odbywająca okres probacyjny, pracowałaby w samorządzie, załatwiając sprawy publiczne.

Po drugie, zwolniono pracowników samorządowych zatrudnionych na kierowniczych stanowiskach na podstawie powołania z obowiązku dwuletniego stażu pracy w administracji publicznej.

Po trzecie, nowelizacja modyfikuje przepis określający zakaz podejmowania przez pracownika samorządowego określonych zajęć. Zakaz dotyczy podejmowania zajęć tożsamych, pozostających w sprzeczności lub związanych z zajęciami, które pracownik wykonuje w ramach obowiązków służbowych, wywołujących uzasadnione podejrzenie o stronniczość lub interesowność. Dotychczasowy przepis zakazywał wykonywania zajęć będących w sprzeczności z obowiązkami pracownika samorządowego wywołujących podejrzenia o stronniczość lub interesowność, a więc zapis został nieco rozbudowany. Nowelizacja wyłącza stosowanie tego przepisu do pracowników samorządowych zatrudnionych na stanowiskach pomocniczych i stanowiskach obsługi.

Po czwarte, w zmienionym art. 17 nowelizowanej ustawy wprowadzono obowiązek przeprowadzania okresowych ocen kwalifikacyjnych wszystkich pracowników samorządowych zatrudnionych na stanowiskach urzędniczych, bez względu na podstawę nawiązania stosunku pracy. Dotychczas takim ocenom podlegali pracownicy samorządowi mianowani. Następuje więc istotne rozszerzenie liczby pracowników podlegających ocenie.

Senator sprawozdawca podkreślił, że w tej sytuacji, przy nowych zapisach art. 17 ust. 4, skutki ponownej negatywnej oceny urzędników nie mogą być uregulowane oddzielnie dla pracowników mianowanych i oddzielnie dla pozostałych pracowników. W związku z tym Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej postanowiła zaproponować stosowne poprawki.

W imieniu komisji senator R. Ciecierski zwrócił się o przyjęcie projektu ustawy wraz z proponowanymi poprawkami.

Wszystkie propozycje zmian w ustawie rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła 4 z 7 zgłoszonych ogółem poprawek.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba 78 głosami, przy 1 przeciw i 1 wstrzymującym się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 22. posiedzeniu, 21 lipca 2006 r. Do Senatu przekazano ją 24 lipca i tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 regulaminu Izby, skierował ją do Komisji Praw Człowieka i Praworządności. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Janusz Kubiak przypomniał, że 30 czerwca 2005 r. uchwalano zmianę ustawy o adwokaturze i innych ustaw. W związku z tą ustawą w art. 5 określono, iż aplikanci adwokaccy, którzy rozpoczęli odbywanie aplikacji, tylko i wyłącznie w 2005 r., będą zdawali egzamin na dotychczasowych zasadach, czyli w okręgowych radach adwokackich. Ustawa obowiązuje jednak od 10 września 2005 r. Powstał problem nabytych praw aplikantów adwokackich, którzy przed 10 września 2005 r. rozpoczęli aplikację adwokacką, a trwa ona trzy i pół roku, i mieliby zdawać egzamin państwowy już według nowych zasad. Ten nowy egzamin państwowy pierwotnie planowano na maj - kwiecień br., ponieważ jednak nie wszystkie szkolenia, trwające dwa - trzy lata, zakończyły się w tym okresie, nie było możliwe przeprowadzenie egzaminu państwowego według pierwotnych założeń. W związku z tą sytuacją aplikanci adwokaccy wystąpili między innymi do rzecznika praw obywatelskich, który ich poparł, również Ministerstwo Sprawiedliwości ustosunkowało się pozytywnie do ich postulatu. Zaproponowana poprawka umożliwia osobom, które były wpisane przed 10 września 2005 r., przystąpienie do egzaminu na dotychczasowych zasadach.

W imieniu komisji senator sprawozdawca wniósł o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu przychylił się do stanowiska komisji i 78 głosami, przy 1 wstrzymującym się, podjęła uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 21. posiedzeniu, 13 lipca 2006 r., i przekazana do Senatu 14 lipca. Marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rodziny i Polityki Społecznej oraz Komisji Gospodarki Narodowej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Rodziny i Polityki Społecznej przedstawił senator Antoni Szymański. Senator podkreślił, że ustawa ma na celu wspomaganie rodzin w nabywaniu własnego mieszkania. Pomoc budżetowa polega w tym wypadku na dopłacie do odsetek w wysokości 50% stopy referencyjnej plus dwa punkty. Tak powstała liczba jest odejmowana od oprocentowania bankowego.

Ustawa jest skierowana do małżeństw i osób samotnie wychowujących dzieci. Spłata odsetek dotowanych z budżetu państwa będzie się odbywać przez osiem lat. Następnie beneficjent ustawy przejdzie na rynkowy sposób spłaty tych odsetek. Może wówczas renegocjować umowę z bankiem albo posłużyć się nowym kredytem, może również spłacić kredyt już na nowych warunkach, jednak bez pomocy budżetu państwa.

Ustawa jest elementem szerszych zmian mających na celu lepszy niż dotąd dostęp do mieszkań.

Senator sprawozdawca zaznaczył, że podczas posiedzenia komisji przedstawiciel rządu, sekretarz stanu w Ministerstwie Budownictwa Piotr Styczeń, poinformował, iż przygotowana jest zmiana ustawy o planowaniu przestrzennym oraz zmiana ustawy - Prawo budowlane. Niebawem należy się też spodziewać zmiany ustawy o pomocy w budowaniu lokali dla najuboższych. Przesuwa ona ciężar pomocy budżetu z rynku kredytów hipotecznych na rzecz osób o niewielkich dochodach.

Przedstawiciel rządu poinformował ponadto, że Ministerstwo Budownictwa przygotowuje dla budownictwa mieszkaniowego uregulowania prawne mające sprzyjać określonym grupom ludności, tworzące zachęty do posiadania własnego mieszkania lub domu.

Wiceminister przedstawił także koszty ustawy. W latach 2007-2019 dopłaty z budżetu powinny wynieść prawie 7 miliardów 500 milionów zł, przy dochodach budżetowych wynoszących około 4 miliardów 300 milionów  zł. Wydatki będą zatem w granicach 3 miliardów 200 milionów zł. Daje to kwoty zbliżone do niedawno zlikwidowanej tzw. dużej ulgi budowlanej. Będzie to miało miejsce przy efekcie mieszkaniowym, traktowanym jako wartość dodana, w ciągu ośmiu lat, dla istniejącego rynku mieszkaniowego, w liczbie, jak się przewiduje, trzystu piętnastu tysięcy mieszkań.

Senator sprawozdawca zaznaczył, że podczas posiedzenia komisji podjęto kilka zasadniczych kwestii. Dotyczyły one wątpliwości co do tego, czy cel wyznaczony przez ustawę zostanie zrealizowany, kto będzie końcowym jej beneficjentem oraz czy wywrze ona korzystny wpływ na rynek nieruchomości. Wyrażano też obawy, czy nie stanie się tak, że beneficjentami ustawy zostaną deweloperzy, a nie osoby, do których jest ona adresowana. Argumentowano, że zwiększenie dostępności kredytów jest wymieniane jako zasadnicza przyczyna wzrostu cen mieszkań, a wzrost marż deweloperów w wyniku nierównowagi rynkowej jest jeszcze większy aniżeli wzrost tych cen.

Wiceminister P. Styczeń, ustosunkowując się do tych wątpliwości, wyjaśnił, że ustawa nie tworzy podażowego rynku mieszkaniowego, który byłby obciążony dotkliwym wzrostem cen. W ustawie określone są parametry cenowe 1 m² i ich spełnienie warunkuje możliwość otrzymania kredytu i zakupu mieszkania. Gdyby nie było tego ograniczenia cenowego, to skutek rzeczywiście byłby niekorzystny. W opinii wiceministra, ustawa spowoduje także pewne zdywersyfikowanie rynku popytowego i dodatkowo wpłynie na utworzenie wielu nowych miejsc pracy oraz na wzmocnienie kondycji przedsiębiorstw budowlanych. Zdaniem wiceministra, podwyższenie cen mieszkań w ostatnim czasie spowodowane jest głównie zbliżaniem się cen w Polsce do cen w Unii Europejskiej.

Dyskutowano także o stanowisku rządu w sprawie zapisu art. 15, dotyczącego spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych. Wiceminister stwierdził, że nie ma stanowiska rządu w tej sprawie. Wyraził natomiast swoją opinię wobec zapisu art. 15. Jego zdaniem, rozszerzenie katalogu instytucji rynku finansowego, które mogłyby dostarczyć na rynek - w tym wypadku kredytów hipotecznych, mieszkaniowych - dodatkowy produkt, oddziałując konkurencyjnie, jest korzystne. Wielość takich produktów czy też mnogość produktów pochodząca z różnych instytucji jest korzystna dla rynku kredytów hipotecznych.

Senator sprawozdawca poinformował, że biuro legislacyjne przedstawiło trzy propozycje poprawek o charakterze redakcyjnym. Poprawki te zostały jednogłośnie przyjęte przez komisję. W imieniu komisji senator wniósł o ich uchwalenie.

Sprawozdanie Komisji Gospodarki Narodowej przedstawił senator Jerzy Szmit. Omawiając ustawę, senator zaznaczył, że możliwość wsparcia kredytu dotyczy pierwszego mieszkania uzyskiwanego przez kredytobiorcę. Korzystanie z dopłaty jest możliwe tylko raz. Bank Gospodarstwa Krajowego będzie prowadził rejestr osób, które są w tych umowach stroną. Ustawa zawiera też listę negatywną, precyzującą, kto nie może skorzystać z dopłaty mieszkaniowej. Ponadto określa maksymalne wielkości zarówno mieszkania, jak i domu jednorodzinnego, w wypadku których można uzyskać omawiane dopłaty. Dla mieszkania jest to 75 m², a dla domu jednorodzinnego 140 m².

Podczas posiedzenia komisji odbyła się też długa dyskusja na temat cen mieszkań. Zastanawiano się, dlaczego obecnie są one tak wysokie, dlaczego tak bardzo wzrosły. W komisji przeważał pogląd, że obecnie rynek przede wszystkim buduje popyt na mieszkania, a nie ich podaż. Stanowczo za mało jest możliwości budowania mieszkań w stosunku do możliwości finansowania ich budowy.

Senator sprawozdawca poinformował, że oprócz trzech poprawek, które przedstawiło biuro legislacyjne, Komisja Gospodarki Narodowej przyjęła jeszcze dwie zmiany dotyczące rozliczania kosztów budowy mieszkań. Zmierzają one do tego, aby umożliwić wsparcie finansowania nie tylko budowy nowych, ale także rozbudowy i przeprowadzenia gruntownych prac modernizacyjnych mieszkań bądź budynków. Efekt będzie dokładnie taki sam - zwiększenie liczby mieszkań i możliwość zamieszkania we własnym lokalu.

W imieniu komisji senator J. Szmit wniósł o przyjęcie ustawy z zaproponowanymi poprawkami.

Mniejszość Komisji Gospodarki Narodowej zaproponowała jedną poprawkę. Wniosek mniejszości przedstawił senator Andrzej Owczarek.

Dalsze propozycje zmian w ustawie zgłosili senatorowie podczas dyskusji.

Wszystkie propozycje zmian w ustawie rozpatrzyły dwie komisje senackie. Komisje poparły 6 spośród 10 zgłoszonych ogółem poprawek.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba 59 głosami, przy 20 przeciw i 1 wstrzymującym się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 21. posiedzeniu, 13 lipca br. Do Senatu trafiła 14 lipca i tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rodziny i Polityki Społecznej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawiła je senator Ewa Tomaszewska. Senator zaznaczyła, że zmiany systemu prawnego zarówno w Polsce (wejście w życie ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze z 28 lutego 2003 r. oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej z 2 lipca 2004 r.), jak i w Unii Europejskiej (Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady Wspólnoty Europejskiej z 23 września 2002 r.) spowodowały konieczność istotnych zmian w treści i konstrukcji dotychczas obowiązującej ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych. Nowa ustawa, w związku z  wejściem Polski do Unii Europejskiej, musi zawierać rozwiązania dotyczące sytuacji polskiego pracownika w wypadku upadłości zatrudniającego go zakładu z innego kraju, mającego swe filie lub oddziały na terytorium Polski.

W tej sytuacji rząd przygotował projekt ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, przyjęty przez Sejm 13 lipca br.

Ustawa ta reguluje zasady, zakres i tryb ochrony roszczeń pracowniczych w wypadku niewypłacalności pracodawcy. Dotyczy zatrudnionych u przedsiębiorców, o których mowa w art. 4 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, działających na terytorium Polski, a także u przedsiębiorców zagranicznych pochodzących z państw Unii Europejskiej lub członków EFTA, którzy na terytorium Polski mają swoje oddziały.

Działania zapisane w ustawie nie obejmują organizacji społecznych, zawodowych, fundacji, zakładów opieki zdrowotnej ani też gospodarstw domowych.

Ustawa definiuje pojęcie niewypłacalności - chodzi tu o wymogi formalne - w wypadku podlegających jej działaniu podmiotów gospodarczych.

Jej działaniem objęci są pracownicy zatrudnieni na podstawie umowy o pracę, a także na podstawie umowy o pracę nakładczą, umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczeniu usług albo usług w zakresie produkcji rolnej.

W razie niewypłacalności pracodawcy Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych zaspokaja należności z tytułu wynagrodzenia za pracę i pochodnych, czyli przede wszystkim wynagrodzenia za czas niezawinionego postoju, wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy, wynagrodzenia za czas urlopu wypoczynkowego, odprawy pieniężnej z tytułu rozwiązania stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracownika i innych, a także składek na ubezpieczenia społeczne. Z tym zastrzeżeniem, że wymienione należności dotyczą okresu nie dłuższego niż trzy miesiące poprzedzające datę wystąpienia niewypłacalności.

Ustawa określa tryb dokonywania wypłat. Określa też zadania i sposób funkcjonowania Krajowego Biura Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

Senator E. Tomaszewska poinformowała, że w trakcie prac komisji do rozpatrywanej ustawy zgłoszono pięć poprawek dotyczących uchybień legislacyjnych. Dwie dotyczyły sposobu funkcjonowania biura krajowego i biur terenowych funduszu. Ze względu na zobowiązanie przedstawiciela rządu, że kwestie poruszone w poprawkach zostaną uregulowane w rozporządzeniu zgodnie z delegacją ustawową, poprawki te wycofano.

Inną rozważaną kwestią było objęcie ustawą organizacji pozarządowych prowadzących działalność gospodarczą - dla zapewnienia ochrony ich pracowników. Jednak ze względu na konieczność symetrycznego oskładkowania na tym etapie nie zdecydowano się na zaproponowanie poprawek.

Kończąc swe wystąpienie, senator E. Tomaszewska poinformowała, że pilność, jeśli chodzi o dostosowanie prawa polskiego do prawa Unii Europejskiej w zakresie objętym ustawą, i fakt, że poprawki legislacyjne nie miały charakteru zasadniczego, spowodowały, że komisja postanowiła zarekomendować Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu przychylił się do stanowiska komisji i 79 głosami, przy braku głosów przeciw i wstrzymujących się, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 22. posiedzeniu, 21 lipca 2006 r. Do Senatu przekazano ją 24 lipca. Marszałek tego samego dnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Paweł Michalak. Senator podkreślił, że rozpatrywana ustawa jest kolejną nowelizacją w bardzo krótkim czasie - wynika to z dynamiki zmian na rynku mleka i przetworów mlecznych. Celem nowelizacji jest korekta przyjętych w lutym rozwiązań, tak aby z możliwości otrzymania dodatkowych kwot z rezerwy krajowej mogli skorzystać także dostawcy indywidualni, którzy przekroczyli ilość referencyjną 800 t mleka.

Z wstępnego rozliczenia roku kwotowego 2005-2006 przez Agencję Rynku Rolnego wynika, że trzydzieści cztery tysiące dostawców uprawnionych jest do otrzymania tej kwoty, sześćdziesiąt trzy tysiące dostawców zwiększyło sprzedaż mleka w przedziale od 100 kg do 5 t i też będzie mogło korzystać z tego podziału, a także stu osiemdziesięciu dwóch dostawców, którzy byli właścicielami tej indywidualnej ilości referencyjnej wynoszącej ponad 800 t, teraz będzie mogło z tego korzystać. Przekroczyli oni w tym roku produkcję o 53 tysiące t, co w przeliczeniu na jeden podmiot daje przekroczenie o około 300 t.

Ustalenie preferencji w dostępie do krajowej rezerwy na lata 2006-2007 pozwoli na zminimalizowanie skutków ekonomicznych, wynikających z konieczności zapłacenia przez producentów opłaty wyrównawczej.

Senator sprawozdawca poinformował, że po dyskusji komisja postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.

Poprawki do ustawy zgłosili natomiast senatorowie podczas dyskusji.

Wszystkie propozycje rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności głosowano nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek. Senat 76 głosami, przy 2 przeciw i 1 wstrzymującym się, zaakceptował ten wniosek i podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 21. posiedzeniu, 13 lipca 2006 r. Do Senatu przekazano ją 14 lipca. Marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Czesław Żelichowski zaznaczył, że rozpatrywana ustawa, będąca projektem rządowym, ma na celu dostosowanie uregulowań związanych z bezpieczeństwem żywności i żywienia do prawa Wspólnoty Europejskiej regulującego te zagadnienia. Wdraża ona i upoważnia do wdrożenia na mocy rozporządzeń dyrektywy Unii Europejskiej dotyczące bezpieczeństwa żywności.

Przedmiotowym zakresem ustawy jest określenie wymagań zdrowotnych żywności, określenie wymagań dotyczących przestrzegania zasad higieny żywności oraz określenie materiałów i wyrobów, przeznaczonych do kontaktu z żywnością, a także określenie właściwości organów uprawnionych do przeprowadzania urzędowych kontroli żywności oraz wymagań dotyczących przeprowadzania tych kontroli.

Senator sprawozdawca poinformował, że podczas obrad komisji poddano pod głosowanie 32 poprawki do ustawy, mające charakter legislacyjny, uściślający, doprecyzowujący. Po konsultacji z przedstawicielem ministerstwa stwierdzono, że poprawki te nie mają wpływu na merytoryczną zawartość ustawy.

Podczas posiedzenia komisji uwagi do ustawy przedstawiła Krajowa Rada Suplementów i Odżywek, jednak żadna z przedstawionych przez nią propozycji poprawek nie została przez komisję uwzględniona, jedynie w art. 119 wydłużony został czas, przez jaki, licząc od dnia wejścia w życie ustawy, suplementy diety niespełniające wymagań w zakresie oznakowania, a wprowadzone do obrotu przed wejściem w życie ustawy, mogą znajdować się w obrocie do wyczerpania zapasów. Okres ten, po zasięgnięciu opinii przedstawiciela Ministerstwa Zdrowia, wydłużono z sześciu do dwunastu miesięcy.

Senator C. Żelichowski poinformował, że wszystkie 32 poprawki zostały przez Komisję Zdrowia przyjęte jednogłośnie, i w imieniu komisji rekomendował Izbie przyjęcie ustawy wraz z tymi zmianami.

Podczas dyskusji wniosek o wprowadzenie dalszych poprawek w ustawie złożył senator Zbigniew Szaleniec.

Propozycje zmian w ustawie rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła 32 spośród 40 zgłoszonych ogółem poprawek.

Senat przegłosował poszczególne poprawki, a następnie jednomyślnie, 78 głosami, podjął uchwałę:

Uchwała

Projekt uchwały okolicznościowej został wniesiony przez grupę senatorów. Marszałek Senatu 7 lipca 2006 r., zgodnie z art. 79 ust. 1, w związku z art. 84 ust. 3 Regulaminu Senatu, skierował projekt uchwały do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Kultury i Środków Przekazu. Pierwsze czytanie projektu uchwały zostało przeprowadzone na wspólnym posiedzeniu komisji 20 lipca. Komisje po rozpatrzeniu projektu uchwały przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Zgodnie z art. 84 ust. 1 Regulaminu Senatu drugie czytanie projektu uchwały okolicznościowej obejmuje przedstawienie Izbie sprawozdania komisji o projekcie uchwały przez sprawozdawcę komisji oraz wniosków mniejszości przez sprawozdawców mniejszości komisji, a ponadto przeprowadzenie dyskusji oraz głosowanie.

Wspólne sprawozdanie Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Kultury i Środków Przekazu przedstawił senator Piotr Boroń. Senator poinformował, że połączone komisje rozpatrywały projekt na posiedzeniu 20 lipca br. Uznano, że byłoby bezzasadne tłumaczenie komukolwiek i przekonywanie, dlaczego Kraków zasługuje na uhonorowanie go przez Senat Rzeczypospolitej. Dyskusja skoncentrowała się więc wokół przytoczonych w pierwszym akapicie rocznic, które w sposób szczególny łączą się w 2007 r. z Krakowem. Zgłoszono kilka poprawek. Większość senatorów nie zaakceptowała propozycji usunięcia przymiotnika z pojęcia "wielki jubileusz" ani też zastąpienia określenia "wielki" przymiotnikiem "znaczący". W obu wypadkach za poprawkami głosowały tylko dwie osoby.

Połączone komisje przychyliły się natomiast do dwóch innych poprawek.

Senator P. Boroń poinformował, że połączone komisje zaopiniowały pozytywnie cały projekt uchwały wraz z poprawkami - 11 senatorów było za, 2 wstrzymało się od głosu, nikt nie był przeciw.

W imieniu połączonych komisji senator sprawozdawca rekomendował Izbie projekt uchwały o ustanowieniu roku 2007 Rokiem Miasta Krakowa.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, a następnie Senat jednomyślnie, 77 głosami, powziął uchwałę:

Uchwała

Na posiedzeniu plenarnym Izby informację o działaniach w zakresie polityki społecznej na rzecz rodzin przedstawiła podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Joanna Kluzik-Rostkowska.

Po przedstawieniu informacji wiceminister odpowiadała na pytania senatorów.

Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment