Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Andrzeja Owczarka podczas 12. posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 8 czerwca 2006 r., informuję, iż z uwagą zapoznałem się z argumentacją zawartą w tym wystąpieniu. Zdaję sobie sprawę, że podejmowane działania restrukturyzacyjne i dyslokacyjne są bolesne zarówno dla żołnierzy ich rodzin, jak i środowiska, w którym te jednostki funkcjonują. Należy jednak pamiętać, iż resort obrony narodowej musi uwzględniać w swoich działaniach przede wszystkim potrzeby obronności Państwa i Sił Zbrojnych RP. Polska jako członek NATO i Unii Europejskiej musi dysponować siłami zbrojnymi spełniającymi wymagania wynikające z członkostwa w tych organizacjach.

W chwili obecnej w Siłach Powietrznych trwa proces zmian struktur organizacyjnych, systemów rozpoznania, dowodzenia oraz uzbrojenia i sprzętu, który jest związany z naszym uczestnictwem w Sojuszu Północnoatlantyckim. Celem tego procesu jest osiągnięcie zdolności do sojuszniczych działań operacyjnych, w tym i w zakresie systemu obrony powietrznej. Podlegają mu również Wojska Lotnicze, Wojska Obrony Przeciwlotniczej, a także Wojska Radiotechniczne. Priorytetem restrukturyzacji i modernizacji technicznej Sił Powietrznych jest podnoszenie zdolności bojowej oraz pełna kompatybilność z NATO.

Dla Sił Powietrznych najważniejsze znaczenie ma zapewnienie suwerenności w wymiarze powietrznym, stąd za podstawę systemu nadzoru przestrzeni powietrznej Polski przyjęto system stacjonarnych stacji radiolokacyjnych nowej generacji typu "BACKBONE". Stacje te wprowadzane są na wyposażenie określonych jednostek wojskowych w ramach pakietów inwestycyjnych NATO.

Przystąpienie Polski do Powietrznych Sił Wczesnego Ostrzegania i Naprowadzania NATO umożliwi wykorzystanie nowoczesnego systemu "AWACS" do uzupełnienia nie tylko głównego systemu obserwacji przestrzeni powietrznej, ale również systemu nadzoru sytuacji nawodnej, lądowej oraz rozpoznania elektronicznego. Stąd też teza o zastąpieniu lub uzupełnieniu systemu "AWACS" jest nieuzasadniona.

Możliwości nowego typu uzbrojenia i sprzętu technicznego powodują, że z operacyjnego i ekonomicznego punktu widzenia utrzymywanie dotychczasowej liczby jednostek wojskowych przeznaczonych do realizacji zadań rozpoznania radiolokacyjnego jest mało zasadne. Efektywność nowych jakościowo jednostek w połączeniu z pozostawaniem dwóch batalionów radiotechnicznych zapewni zdolność do wykonywania zadań związanych z rozwijaniem posterunków radiolokacyjnych na kierunkach spodziewanego zagrożenia oraz przekazywania informacji o sytuacji powietrznej w czasie rzeczywistym. Skutkiem działań, podjętych w ramach modernizacji technicznej systemu rozpoznania radiolokacyjnego, jest konieczność wycofania wyeksploatowanego sprzętu oraz zmniejszenie liczby jednostek pracujących w tym systemie. Ocenia się, że szacunkowo powinno to przynieść od 2008 r. ok. 50-60 mln zł oszczędności rocznie.

Odnosząc się do sugestii Pana Senatora Andrzeja Owczarka dotyczącej innego wykorzystania 5. Batalionu Radiotechnicznego chciałbym zaznaczyć, że współczesne pole walki wymusza konieczność wysokiej specjalizacji jednostek bojowych. Do prowadzenia działań antyterrorystycznych przeznaczone są oddziały Żandarmerii Wojskowej. Stanowią one jedynie wsparcie dla Samodzielnych Pododdziałów Antyterrorystycznych Policji, gdyż czynne zwalczanie terroryzmu znajduje się w zakresie kompetencyjnym ministra właściwego do spraw wewnętrznych i administracji. Ponadto pragnę zauważyć, iż pododdziały JW 2819 w Zgierzu nie są przewidywane do udziału w misjach poza granicami kraju ze względu na typ, zadania i wyposażenie jednostki.

Mając na uwadze przedstawione uwarunkowania, w obecnie opracowywanym "Planie rozwoju Sił Powietrznych w latach 2007-2012", rozważana jest możliwość rozformowania 5 batalionu radiotechnicznego w Zgierzu.

Ponadto chciałbym nadmienić, iż obecnie w resorcie obrony narodowej prowadzony jest Strategiczny Przegląd Obronny, którego zadaniem jest wypracowanie optymalnego systemu obrony Rzeczypospolitej Polskiej. Rozważane są wszystkie czynniki mające wpływ na zdolności do skutecznego reagowania na zagrożenia bezpieczeństwa i interesów państwa. Jego wyniki będą podstawą do podjęcia dalszych prac nad reorganizacją Sił Zbrojnych RP, w tym ostatecznych rozstrzygnięć dotyczących funkcjonowania w przyszłości wszystkich jednostek wojskowych.

Przedstawiając powyższe wyjaśnienia żywię nadzieję, że uzna je Pan Marszałek za wystarczające.

Radosław SIKORSKI

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Józefa Łyczaka na 12 posiedzeniu Senatu w dniu 8 czerwca 2006 r. skierowane do Minister Spraw Zagranicznych oraz do Ministra Sprawiedliwości, Prokuratora Generalnego Rzeczypospolitej Polskiej "w sprawie uzyskania informacji na temat możliwości egzekwowania świadczeń alimentacyjnych od obywateli Libii" uprzejmie informuję:

Według danych posiadanych przez Departament Konsularny i Polonii MSZ w latach 2002-2005 odnotowano łącznie 21 spraw alimentacyjnych, w których pośredniczyły Wydział Konsularny Ambasady RP w Trypolisie oraz Konsulat Generalny RP w Benghazi.

Dwustronna Umowa o pomocy prawnej w sprawach cywilnych, handlowych, rodzinnych i karnych podpisana 2.12.1985 r. (Dz. U. z 1987 nr 13, poz. 80) nie obejmuje swoim zakresem możliwości dochodzenia roszczeń alimentacyjnych, a ponadto Libia nie jest stroną ani konwencji nowojorskiej o dochodzeniu alimentów za granicą, ani żadnej z wielostronnych konwencji międzynarodowych, uznających dochodzenie i wykonywanie orzeczeń sądowych w sprawach alimentacyjnych.

Ministerstwo Spraw Zagranicznych widząc zasadność rozwiązania podniesionej przez Pana Senatora Józefa Łyczaka kwestii dochodzenia alimentów w sposób jak najmniej skomplikowany i czasochłonny reprezentuje pogląd, że rozwiązaniem mogłoby być tutaj - jak się wydaje - ustalenie istnienia wzajemności między Polską a Libią w zakresie wykonywania orzeczeń uwzględniających roszczenia o alimenty w sprawach ze stosunków rodzinnych. Wzajemność taka ma miejsce np. między Polską a USA oraz niektórymi prowincjami Kanady. Dalsze działania w tej sprawie, w tym również ewentualna pomoc podejmowana przez Ministra Spraw Zagranicznych za pośrednictwem ambasady RP w Trypolisie, zależeć będą od decyzji merytorycznych podjętych przez organ prowadzący ten rodzaj spraw, tj. Ministra Sprawiedliwości - Prokuratora Generalnego RP.

Anna E. Fotyga

Szanowny Panie Marszałku,

Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, biorąc pod uwagę skumulowanie się w skali kraju planowanych w ramach działania 6 Planu Rozwoju Obszarów Wiejskich "Dostosowanie gospodarstw rolnych do standardów Unii Europejskiej" przedsięwzięć, przygotowuje działania zmierzające do wydłużenia maksymalnego okresu realizacji tych inwestycji (dot. urządzeń do przechowywania nawozów naturalnych) do końca 2007 r.

Zmiana przepisów prawnych w tym zakresie, tj. powyższego rozporządzenia, jest możliwa po dokonaniu stosownych zmian w Planie Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2004-2006, które wymagają wcześniejszego uzgodnienia Komisją Europejską.

Propozycja zmiany Planu Rozwoju Obszarów Wiejskich została przesłana do odpowiednich służb KE i po jej pozytywnym rozpatrzeniu Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi dołoży wszelkich starań, aby zmiany te weszły w życie w możliwie krótkim czasie.

Z up. MINISTRA ROLNICTWA I ROZWOJU WSI

SEKRETARZ STANU

Marek Zagórski

Szanowny Panie Marszałku,

w związku ze złożonym przez Pana Senatora Adama Bielę oświadczeniem, podczas 11 posiedzenia Senatu RP w dniu 24 maja 2006 r. uprzejmie przedstawiam, co następuje:

W przedmiotowej sprawie należy wskazać, iż w przypadku sprzedaży nieruchomości wpisanych do rejestru zabytków rola organów ochrony zabytków ogranicza się do zajęcia stanowiska w sprawie przeniesienia własności, w formie określonej przepisami prawa. Stosownie do przepisu art. 13 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 z późn. zm.), sprzedaż, zamiana, darowizna albo wniesienie aportem do spółki nieruchomości wpisanej do rejestru zabytku, stanowiącej własność jednostki samorządu terytorialnego wymaga opinii wojewódzkiego konserwatora zabytków. Należy podkreślić, że po złożeniu przez Panią Teresę K. deklaracji skorzystania z ustawowego prawa pierwszeństwa w nabyciu zespołu pałacowo-parkowego w Karszewie, Kierownika Oddziału Zamiejscowego w Koninie Wojewódzkiego Oddziału Służby Ochrony Zabytków w Poznaniu, pismem z dnia 11 czerwca 1999 r., pozytywnie zaopiniował zamiar sprzedaży tej nieruchomości.

W związku z podniesionym w ww. oświadczeniu kwestiami dotyczącymi działań podejmowanych przez wójta gminy Dąbie, trzeba zaznaczyć, że organy ochrony zabytków nie są właściwe do oceny sposobu postępowania organów jednostki samorządu terytorialnego przy sprzedaży nieruchomości zabytkowych, a także do badania prawidłowości wyceny tych nieruchomości.

Należy również wskazać, iż wsparcie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego dla działań byłych właścicieli zabytków lub ich spadkobierców o odzyskanie utraconych dóbr nie powinno mieć charakteru indywidualnego, lecz systemowy. W związku z tym, kluczowe dla rozstrzygnięcia sprawy Pani Łucji P.R. i wielu podobnych spraw tego typu będzie wznowienie prac nad ustawą reprywatyzacyjną (i ostateczne jej uchwalenie), która w sposób jednoznaczny rozstrzygnęłaby kwestię możliwości odzyskania przez byłych właścicieli, lub ich spadkobierców, utraconych po II wojnie światowej majątków, w tym zwłaszcza obiektów zabytkowych.

Odnosząc się do kwestii związanych z zachowaniem przedmiotowego obiektu, należy zgodzić się ze stanowiskiem, iż w ciągu ostatnich lat stan zespołu pałacowo-parkowego w Karszewie znacznie się pogorszył. Zamieszkały w Krakowie obecny właściciel pałacu Pan Michał J. (będący w posiadaniu obiektu od 2000 r.) nie wywiązywał się z obowiązku sprawowania należytej opieki nad zabytkiem, przede wszystkim obowiązku zabezpieczenia i utrzymania zabytku oraz jego otoczenia w jak najlepszym stanie. Pomimo wydania w dniu 23 czerwca 2005 r. przez Kierownika Delegatury w Koninie Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków w Poznaniu, właścicielowi pałacu w Karszewie, nakazu przeprowadzenia przy obiekcie robót budowlanych, obejmujących wykonanie szczelnego pokrycia połaci dachowych oraz zabezpieczenia otworów okiennych i drzwiowych w celu uniemożliwienia dostępu do obiektu osobom postronnym (z terminem zakończenia tych prac do dnia 30 lipca 2005 r.), prace te przez długi okres czasu nie były wykonywane. Należy jednak wskazać, iż z informacji przedstawionej przez Kierownika Delegatury w Koninie Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków w Poznaniu, w piśmie z dnia 23 czerwca 2006 r., wynika, że Pan Michał J. zgodnie z wydanym przez organ konserwatorski nakazem zabezpieczył już dach obiektu oraz otwory drzwiowe i okienne, a prace remontowe dworu mają być rozpoczęte w okresie letnim.

Z up. MINISTRA KULTURY

I DZIEDZICTWA NARODOWEGO

PODSEKRETARZ STANU

Tomasz Merta

Szanowny Panie Marszałku,

Nawiązując do pism Pana Marszałka z dnia 7 czerwca 2006 r. znak: BPS/DSK-043-354/06 oraz znak: BPS/DSK-043-362/06 dotyczących oświadczenia Pana senatora Adama Bieli, w sprawie składowiska odpadów we wsi Adamki-Biała, gm. Radzyń Podlaski, uprzejmie informuję, iż składowisko objęte jest kontrolą WIOŚ w Lublinie w zakresie przestrzegania przepisów ochrony środowiska.

Składowisko odpadów innych niż niebezpieczne i obojętne w Adamkach, eksploatowane przez Przedsiębiorstwo Usług Komunalnych Sp. z o.o. w Radzyniu Podlaskim, istnieje od 1968 r.

Na podstawie art. 33 ust. 6 ustawy z dnia 27.07.2001 r. o wprowadzeniu ustawy - Prawo ochrony środowiska, ustawy o odpadach oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 100, poz. 1085, z późn. zm.) Starosta Radzyński wydał w dniu 30.12.2003 r., decyzję znak: OW.7164-1/03, o zamknięciu składowiska w terminie do 31.12.2006 r. oraz określił warunki dokończenia eksploatacji składowiska.

Ostatnia kontrola, przeprowadzona w dniu 8.05.2006 r., wykazała naruszenie warunków eksploatacji wynikających z decyzji zatwierdzającej instrukcję eksploatacji składowiska stałych odpadów komunalnych w miejscowości Adamki, wydanej z upoważnienia Starosty Radzyńskiego przez Kierownika Wydziału Ochrony Środowiska, Leśnictwa i Gospodarki Wodnej dnia 31.12.2002 r., znak: OW.7643-2/02.

W związku z tym, w dniu 22.05.2006 r. wydano zarządzenie pokontrolne zobowiązujące kontrolowany podmiot do: wystąpienia o wydanie decyzji zezwalającej na prowadzenie działalności w zakresie unieszkodliwienia odpadów, pokrycia warstwą izolacyjną odpadów zeskładowanych na składowisku, uprzątnięcia odpadów z terenu po południowo-wschodniej stronie składowiska, oczyszczenia rowów opaskowych, zebrania odpadów frakcji lekkiej rozwiewanych przez wiatr wokół obiektu z terminem realizacji do dnia 30 czerwca 2006 r. oraz wykonania badań monitoringowych w terminie do 30 listopada 2006 r.

Na polecenie Głównego Inspektora Ochrony Środowiska, WIOŚ w Lublinie przeprowadzi w pierwszej połowie lipca kontrolę w celu sprawdzenia stanu realizacji zarządzeń pokontrolnych oraz rozpoznania zagadnień podnoszonych w oświadczeniu senatora Adama Bieli. Pragnę zapewnić Pana Marszałka, że o dokonanych ustaleniach poinformuję odrębnym pismem.

Z up. MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Teresa Warchałowska

W latach 2003-2005 górnictwo węgla kamiennego uzyskało dodatni wynik finansowy głównie dzięki poprawie koniunktury i wzrostowi cen na rynkach światowych. Wzrost ten wpłynął na stopniową poprawę wskaźników płynności finansowej, co w konsekwencji umożliwiło wywiązywanie się przedsiębiorstw górniczych z bieżących zobowiązań publicznoprawnych i cywilnoprawnych.

Niestety, korzystna sytuacja nie została w tym czasie w pełni wykorzystana do działań mających na celu przygotowanie sektora do załamania koniunktury, co nastąpiło na przełomie 2005 i 2006 r.

W II połowie 2005 br., nastąpił spadek cen węgla na światowych rynkach zbytu oraz wzrost cen wyrobów stalowych i energii, co miało znaczący wpływ na kształtowanie się kosztów działalności operacyjnej w górnictwie. Wzrost cen wyrobów stalowych wpływa bowiem na wzrost cen nowych środków trwałych i materiałów. Dla przykładu, w porównaniu do stycznia 2005 r. w styczniu 2006 r. koszty amortyzacji wzrosły ze 100,1 mln zł do 150,8 mln zł, tj. 36,9%. Koszty energii wzrosły natomiast z 80,1 mln zł do 105,8 mln, tj. o 32,1%,

Wydaje się, iż zarówno nadzorujący funkcjonariusze sektora górnictwa węgla kamiennego jak i zarządzający przedsiębiorstwami górniczymi uwierzyli, iż trend cenowy roku 2004 i pierwszej połowy 2005 r. będzie na tyle trwały, iż nie trzeba będzie podejmować dalszych trudnych działań restrukturyzacyjnych i porządkujących. Uwaga zarządzających skupiona została na przedstawianiu pozytywnych wynikach sektora, które osiągnięto głównie dzięki wysokim cenom na rynkach światowych. W tej sytuacji spowolniono lub nawet zaprzestano działań związanych z redukcją i ograniczaniem kosztów (np. wzrosły płace ponad wskaźnik Komisji Trójstronnej).

W latach 2004-2005 zmniejszono zdolności produkcyjne sektora górniczego o 4,75 mln ton/rok. Przyjęte założenia programowe zostały więc zrealizowane w 80 proc. Nie zrealizowano założeń w zakresie zmniejszenia zatrudnienia. W latach 2004-2005 odeszło z sektora 16,6 tys. osób, a zakładano, że odejdzie 21,5 tys. osób. Zrealizowano zatem 77,2% przyjętych założeń.

Niepokój budzą rosnące, od początku reformy, koszty wydobycia węgla. Kosztów tych nie udało się ograniczyć, co stanowi istotne zagrożenie dla osiągnięcia stabilnej rentowności przez przedsiębiorstwa górnicze. Szczególny niepokój budzi wzrost kosztów usług obcych (w roku 2005 wzrost ten wyniósł 12,4% w stosunku do 2006 r.) oraz jednostkowy wzrost kosztów wynagrodzeń z narzutami. W 2006 r. koszty wynagrodzeń wzrosły o 182,8 mln zł w porównaniu do roku 2005, przy jednoczesnym spadku zatrudnienia. Wzrosły również zapasy węgla na składach kopalń.

Wzrost kosztów, w tym kosztów wynagrodzeń, niejednokrotnie jest wynikiem presji organizacji związkowych, które jak było to widoczne na przełomie maja i czerwca br. używają wszelkich dostępnych metod aby osiągnąć doraźne efekty, których skutki będą widoczne w latach przyszłych. Skutkami tymi będą, między innymi wzrost kosztów wynagrodzeń oraz brak dostatecznego poziomu inwestycji.

Jednocześnie zauważyć należy, że organizacje związkowe nie zgadzają się na żadne ustępstwa leżące po stronie tych organizacji, mimo że ustępstwa te nie pogarszają warunków pracowników. Rząd wspierając pracodawców dążył do podpisania jednolitych Układów Zbiorowych Pracy między organizacjami związkowymi a zarządem danej spółki jako pracodawca. Według szacunków takie Zakładowe Układy Zbiorowe Pracy doprowadziłyby do dostosowania struktury związku do struktury organizacyjnej spółki, co w konsekwencji ograniczyło by ilość funkcji związkowych a więc i koszty i koszty funkcjonowania związków. Obecnie w sektorze górniczym tylko sam koszt wynagrodzeń działaczy związkowych na stałe i czasowo oddelegowanych do prac związkowych wynosi około 60 mln zł rocznie.

Przegląd i ocena efektów działań restrukturyzacyjnych oraz analiza aktualnego stanu górnictwa węgla kamiennego wykazuje, iż sektor ten może w najbliższym czasie stanąć przed poważnym problemem załamania się sytuacji finansowej.

Aby przeciwdziałać powyższym zjawiskom oraz uniknąć sytuacji obciążenia po raz kolejny budżetu państwa kosztami następnej reformy górnictwa węgla kamiennego, Minister Gospodarki korzystając z uprawnień właścicielskich dokonał zmian w organach nadzorczych oraz zobligował je do przeprowadzenia szczegółowych i wnikliwych kontroli w każdym aspekcie działalności przedsiębiorstw górniczych. Wyniki kontroli i analiz powinny pozwolić na eliminację nieprawidłowości.

Można stwierdzić, że w ostatnich trzech latach nastąpiły zmiany struktury organizacyjnej sektora górniczego, jednak nie na tyle głębokie, aby w pełni przygotować sektor do konkurencji z innymi producentami węgla na rynkach światowych oraz do konkurencji z innymi nośnikami energii. Dlatego w mojej ocenie niezwykle ważne jest, aby w przyszłości postawić na:

- wyeliminowanie z sektora górnictwa węgla kamiennego wszelkich niewłaściwych działań i patologii, mających miejsce w tym sektorze i jego otoczeniu,

- utrzymanie bezpieczeństwa energetycznego kraju oraz współuczestniczenie w zwiększaniu poziomu bezpieczeństwa energetycznego Unii Europejskiej przez wykorzystanie polskich zasobów węgla kamiennego,

- rozwój nowych technologii spalania i przetwórstwa węgla kamiennego, z uwzględnieniem najlepszych dostępnych technologii w tym zakresie i wykorzystaniem polskiej myśli naukowo-technicznej,

- dostosowanie zdolności produkcyjnej kopalń do potrzeb rynku krajowego oraz ekonomicznie opłacalnej sprzedaży na jednolitym rynku europejskim,

- dostosowanie zatrudnienia do potrzeb produkcyjnych z jednoczesnym zapewnieniem wzrostu wydajności i efektywności pracy oraz warunków bezpieczeństwa pracy, przy podniesieniu poziomu technologicznego wydobycia i kwalifikacji załóg,

- uzyskanie i utrzymanie przez przedsiębiorstwa górnicze stabilnej rentowności, ekonomicznej efektywności oraz konkurencyjności na jednolitym rynku europejskim (między innymi przez usprawnienie struktury organizacyjnej przedsiębiorstw górniczych),

- uzyskanie i utrzymanie przez redukcję kosztów we wszystkich obszarach działalności zadowalającego poziomu płynności finansowej oraz zdolności kredytowej w celu zapewnienia stabilnego funkcjonowania i rozwoju przedsiębiorstw górniczych,

- zapewnienie stabilnych i bezpiecznych miejsc pracy w regionie śląskim, gdzie istnieją problemy społeczne z uwagi na realizowane w latach ubiegłych procesy restrukturyzacji przemysłów ciężkich.

Szczególnie istotnym zadaniem jest ograniczenie nadmiernego zatrudnienia wśród pracowników powierzchniowych. Nadal pozostają do rozwiązania takie problemy, jak m. in.: zakończenie restrukturyzacji finansowej, wzrastające koszty produkcji węgla, niska dynamika zbywania majątku nieprodukcyjnego i zbędnego majątku produkcyjnego oraz niezadowalająca dynamika ograniczania negatywnego oddziaływania górnictwa na środowisko i szkody górnicze, w tym rekultywacja zdegradowanych działalnością górniczą terenów.

W dłuższej perspektywie wyzwaniem dla sektora będzie narastająca konkurencja na rynku krajowym ze strony importowanych nośników energii, w tym gazu, natomiast na rynkach eksportowych ze strony tanich producentów węgla, charakteryzujących się wyższą wydajnością i niższymi kosztami produkcji niż przedsiębiorstwa polskie. Wykorzystanie węgla na rynku krajowym do produkcji energii elektrycznej może zostać także ograniczone przez limity emisji gazów cieplarnianych, gdyż sektor energetyczny będzie musiał z jednej strony spełnić wymagania Unii Europejskiej, z drugiej zaś dążyć do zaoszczędzenia możliwie największej części przyznanego limitu, by móc go odsprzedać.

Ponadto pragnę zapewnić Pana Senatora, iż zamierzeniem Rządu jest utrzymanie roli węgla, w tym węgla kamiennego w bilansie energetycznym kraju, szczególnie w świetle utrzymujących się wysokich cen nośników energii pierwotnej, a szczególni ropy i gazu. Obecnie węgiel należy jednak postrzegać inaczej niż dotychczas, a więc nie tylko jako paliwo nadające się jednie do spalania.

Wobec proekologicznej polityki światowej, polegającej na zwiększaniu produkcji energii ze źródeł odnawialnych, nie należy się spodziewać zwiększenia roli węgla w polskiej energetyce. Istnieją jednak znaczne rezerwy, wynikające z możliwości opracowania i wdrożenia nowych efektywnych technologii spalania, nowych technologii przerobu węgla na paliwa płynne oraz produkcji ekologicznego węgla o wysokiej jakości.

Przy utrzymujących się wysokich cenach ropy naftowej i gazu możliwości roli węgla kamiennego należy upatrywać w rozwoju jego przetwórstwa na paliwa płynne oraz wdrażaniu technologii czystego spalania węgla (clean coal technology - CCT). Działania w ramach CCT, obejmujące opracowywanie nowych technologii, wydobycia, wzbogacania i utylizacji węgla, których celem jest produkcja paliwa przyjaznego środowisku naturalnemu i czystej energii, dają coraz lepsze efekty na całym świecie. W tym względzie Polska - w ramach Komisji Europejskiej - podejmuje wysiłki wraz z innymi europejskimi producentami i użytkownikami węgla.

Piotr Grzegorz Woźniak

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia 21.06.06 r. , BPS/DSK-043-384/06 przy którym przekazane zostało oświadczenie Pana Senatora Czesława Ryszki złożone wraz z innymi Senatorami na 12 posiedzeniu Senatu RP w dniu 8.06.06 r. w sprawie wyroku Sądu Rejonowego W Lublinie z dnia 1. 06. 06 r. sygn. akt XV W 1655/05, uprzejmie przedstawiam, co następuje:

W pierwszej kolejności pragnę podnieść, że obowiązująca w polskiej procedurze karnej zasada skargowości oznacza, że sądy mają obowiązek rozpoznać każdą skargę, o ile pochodzi od uprawnionego oskarżyciela. Zatem wniesienie, tak jak w niniejsze sprawie, przez policję oskarżenia przeciwko określonej osobie obliguje sąd do rozstrzygnięcia o jej winie bądź niewinności, a w przypadku stwierdzenia winy - do rozstrzygnięcia czy i jaka kara winna zostać wymierzona.

Jak ustalono, kwestionowany przez Pana Senatora wyrok nie jest jeszcze prawomocny, bowiem obwiniony Łukasz W. złożył w dniu 7.06.06 r. wniosek o jego uzasadnienie celem wywiedzenia apelacji.

Podnieść należy, że zgromadzony w tej sprawie materiał dowodowy podlegał ocenie niezawisłego sądu i nie może być przedmiotem oceny Ministra Sprawiedliwości jako organu sprawującego nadzór administracyjny nad działalnością sądów powszechnych.

Ocenę, czy konkretne zachowanie się sprawcy było wybrykiem wywołującym zgorszenie, przeprowadza organ orzekający na podstawie towarzyszących czynowi okoliczności.

Pragnę podkreślić, że zasada swobodnego uznania sędziowskiego została zagwarantowana w art. 178 ust. 1 Konstytucji, zgodnie z którą sędziowie w sprawowaniu swego urzędu są niezawiśli i podlegają tylko Konstytucji oraz ustawom. Oznacza to, że sędziowie podejmują swoje rozstrzygnięcia w sposób niezawisły, działając w oparciu o prawo i zgodnie ze swoim sumieniem oraz wewnętrznym przekonaniem. Oznacza to również niedopuszczalność wywierania na sędziego jakiegokolwiek nacisku z zewnątrz na każdym etapie rozpoznania sprawy.

Z tych przyczyn prawidłowość orzeczenia jakie zapadło w wymienionej na wstępie sprawie może być zbadana jedynie w trybie odwoławczym, o ile obwiniony wniesie apelację do sądu II instancji.

Przedstawiając powyższe, uprzejmie dziękuję Panom Senatorom za zainteresowanie problematyką związaną z wymiarem sprawiedliwości.

Z upoważnienia

MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI

Krzysztof Józefowicz

PODSEKRETARZ STANU

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z przekazanym - przy piśmie Sekretarza Stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów z dnia 28 czerwca 2006 r. Nr DSP 4404-87(2)15/06 - oświadczeniem Senatora Pana Marka Rockiego złożonym wspólnie z innymi senatorami podczas 12. posiedzenia Senatu RP w dniu 8 czerwca 2006 r. , a dotyczącym planowanej likwidacji 50% normy kosztów uzyskania przychodów dla twórców i artystów wykonawców, uprzejmie informuję.

Na posiedzeniu Rady Ministrów w dniu 6 czerwca 2006 r. Rząd przyjął pakiet zmian w ustawach podatkowych, w tym w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jedna z licznych propozycji dotyczących podatku dochodowego opłacanego przez osoby fizyczne, zakładała zmianę wysokości kosztów uzyskania przychodów. Rząd zaproponował zastąpienie obecnych kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% przychodu, kosztami kwotowymi w takiej samej wysokości jak przysługujące osobom uzyskującym przychody ze stosunku pracy, w stosunku służbowego, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy.

W dniu 26 czerwca 2006 r. ww. projekt ustawy został złożony na ręce Marszałka Sejmu (druk nr 732). Jednocześnie, z uwagi na duże kontrowersje jakie propozycja Rządu wywołała w środowisku twórczym, w szczególności wśród naukowców, pisarzy, dziennikarzy i artystów wykonawców, sprawę likwidacji 50% kosztów uzyskania przychodów poddano ponownej analizie.

Ostatecznie, podczas posiedzenia Rady Ministrów w dniu 4 lipca 2006 r. została przyjęta autopoprawka do przedłożenia rządowego. Tym samym, Rząd postanowił, że koszty uzyskania przychodów dla twórców i artystów wykonawców oraz osób uzyskujących przychody z umowy zlecenia i o dzieło pozostaną na dotychczasowym poziomie, tj. w wysokości 50% i 20%. Decyzja rządu została podjęta po przeprowadzeniu konsultacji Prezesa Rady Ministrów z przedstawicielami środowisk twórczych i artystycznych.

Z upoważnienia Ministra Finansów

PODSEKRETARZ STANU

Jarosław Neneman

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia 7 czerwca 2006 r., BPS/DSK-043-337/06, przy którym przekazane zostało oświadczenie Pani Senator Doroty Arciszeskiej-Mielewczyk, złożone podczas 11. posiedzenia Senatu w dniu 24 maja 2006 r., dotyczące stosowania instytucji tymczasowego aresztowania w związku z przegranymi przez Polskę sprawami przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka w Strasburgu uprzejmie wyjaśniam, co następuje:

Uregulowania dotyczące środków zapobiegawczych, w tym tymczasowego aresztowania, zawarte w dziale VI , rozdziale 28 kodeksu postępowania karnego z dnia 6 czerwca 1997 r., w tym dotyczące okresu jego stosowania w pełni odpowiadają standardom, wynikającym z Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych oraz zapisów Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Normy z art. 249 § 1 i art. 250 kpk określają ogólne przesłanki, cel i tryb stosowania środków zapobiegawczych, w tym także tymczasowego aresztowania, a z art. 258 kpk wynikają podstawy stosowania środka izolacyjnego, jakim jest tymczasowe aresztowanie. Art. 263 kpk stanowi o długotrwałości tego środka i okresach jego stosowania podczas postępowania przygotowawczego i jurysdykcyjnego, natomiast z art. 252 i 254 kpk wynika prawo do składania zażaleń na postanowienia dotyczące tymczasowego aresztowania oraz składania wniosków o jego uchylenie w każdym czasie.

W związku z faktem, że instytucja tymczasowego aresztowania została w polskim ustawodawstwie uregulowana w sposób pełny zgodnie z ww. standardami w Ministerstwie Sprawiedliwości nie są prowadzone w chwili obecnej prace nad nowelizacją przepisów dotyczących stosowania tego środka zapobiegawczego. Ewentualne wadliwe wykorzystywanie norm prawa w praktyce organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości nie jest bowiem wystarczającym powodem do dokonywania takich zmian w utrwalonym obowiązywaniu przepisów.

Należy stwierdzić, że zgodnie z obowiązującymi przepisami, Minister Sprawiedliwości nie ma możliwości wpływania na decyzje sędziów w przedmiocie stosowania tymczasowego aresztowania w drodze czynności nadzorczych. W myśl bowiem art. 178 ust. 1 Konstytucji sędziowie w sprawowaniu swojego urzędu są niezawiśli i podlegają tylko Konstytucji i ustawom, co oznacza, że orzekają jedynie w oparciu o prawo i zgodnie ze swoim sumieniem i wewnętrznym przekonaniem. Powyższe oznacza również niedopuszczalność wywierania jakichkolwiek nacisków na sędziów w zakresie wydawanych przez nich orzeczeń, również w zakresie stosowania tymczasowego aresztowania. Dlatego też art. 39 ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych stanowi, że czynności nadzorcze Ministra Sprawiedliwości nie mogą wkraczać w sferę niezawisłości sędziowskiej, a więc w treść wyroków i postanowień. Ich prawidłowość może być badana wyłącznie w trybie przez prawo przewidzianym, poprzez wnoszenie środków odwoławczych do sądu wyższej instancji, co gwarantować powinno prawidłowe stosowanie tego środka.

z upoważnienia

MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI

Krzysztof Józefowicz

PODSEKRETARZ STANU

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z przekazanym pismem z dnia 21 czerwca 2006 r. (znak: BPS/DSK-043-403/06) oświadczeniem Senatora Stanisława Koguta, złożonym na 12 posiedzeniu Senatu w dniu 8 czerwca 2006 roku, w sprawie przeprowadzonego przez Województwo Mazowieckie postępowania o udzielenie zamówienia publicznego na:

uprzejmie wyjaśniam co następuje.

Udzielenie zamówienia publicznego jest możliwe tylko po przeprowadzeniu postępowania o udzielenie zamówienia publicznego, w trybie uregulowanym ustawą z dnia 29 stycznia 2004 roku Prawo zamówień publicznych. W celu zapewnienia równego traktowania wszystkich wykonawców oraz zasady uczciwej konkurencji ustawa w sposób szczegółowy określa czynności , jakie podjąć musi zamawiający w toku przygotowania i prowadzenia postępowania oraz minimalne terminy, w jakich czynności te mogą być dokonywane. Ponadto, w celu zagwarantowania wykonawcom możliwości ochrony ich interesów, ustawa przewiduje możliwość wnoszenia przez nich środków ochrony prawnej, do których zalicza się protest (do zamawiającego), odwołanie (wnoszone do Prezesa UZP a rozpatrywane przez zespół trzech niezależnych arbitrów) oraz skargę (do sądu okręgowego). W przypadkach określonych w ustawie konieczne jest unieważnienie postępowania o udzielenie zamówienia publicznego (art. 93 ust. 1 ustawy).

Z informacji pozostających w dyspozycji Prezesa UZP wynika, iż w celu udzielenia ww. zamówienia publicznego zamawiający przeprowadził 3 postępowania o udzielenie zamówienia publicznego. Pierwsze z nich, prowadzone w trybie przetargu nieograniczonego, zostało wszczęte w listopadzie 2004 roku, jednakże, w związku z wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 12 kwietnia 2005 roku, zostało ono unieważnione.

Drugie postępowanie w omawianej sprawie (przetarg ograniczony) zamawiający wszczął w maju 2005 roku. W tym postępowaniu do zamawiającego nie wpłynęła żadna oferta niepodlegająca odrzuceniu, stąd konieczne było jego unieważnienie (art. 93 ust. 1 pkt 1 ustawy), co zamawiający uczynił w dniu 22 listopada 2005 roku.

W związku unieważnieniem dwóch postępowań przetargowych w omawianej sprawie, w dniu 6 grudnia 2006 roku zamawiający wystąpił do Prezesa UZP z wnioskiem o wyrażenie zgody na zastosowanie trybu negocjacji bez ogłoszenia. Po uzyskaniu pozytywnego rozstrzygnięcia w sprawie (decyzja nr ZT/5871/05 z dnia 28 grudnia 2005 roku), w dniu 12 stycznia 2006 roku zamawiający skierował do dwóch wykonawców tj. Stadler Bussnang Ag (Szwajcaria) oraz Bombardier Transportation (Bahntechnologie) Germany GmbH & Co. KG (Niemcy) zaproszenia do udziału w negocjacjach.

Po przeprowadzeniu negocjacji (w dniach 24 stycznia 2006 r. oraz 15 lutego 2006 r.), zamawiający przesłał wykonawcom zaproszenia do składania ofert, w terminie do dnia 20 marca 2006 roku. Następnie, w związku z koniecznością dokonania modyfikacji treści specyfikacji istotnych warunków zamówienia, termin ten został przesunięty do dnia 3 kwietnia 2006 roku (zgodnie z art. 38 ust. 6 i 7 ustawy).

We wskazanym terminie oferty złożyli obydwaj zaproszeni do negocjacji wykonawcy. Czynność wyboru najkorzystniejszej oferty była jednak przedmiotem skarg i odwołań wykonawców, co było zasadniczym powodem przedłużenia procedury wyboru wykonawcy:

• w dniu 14 kwietnia 2006 r. Zarząd Województwa dokonał wyboru najkorzystniejszej oferty, tj. oferty firmy Bombardier Transportation (Bahntechnologies) Germany GmbH & Co. KG,

• na ww. czynność zamawiający firma Stadler Bussnang AG wniosła protest, a następnie odwołanie, wskazując, iż oferta Bombardier Transportation (Bahntechnologies) Germany GmbH & Co. KG powinna być odrzucona,

• wyrokiem z dnia 17 maja 2006 r. Zespół Arbitrów uwzględnił odwołanie, stwierdził wadliwość oferty Bombardier Transportation (Bahntechnologies) Germany GmbH & Co. KG i nakazał zamawiającemu dokonanie ponownego badania oceny ofert,

• zamawiający wykonał wyrok Zespołu Arbitrów i dokonał ponownej oceny ofert, w wyniku której wykluczył z postępowania firmę Bombardier Transportation (Bahntechnologies) Germany GmbH & Co. KG,

•na powyższą czynność Bombardier Transportation (Bahntechnologies) Germany GmbH & Co. KG złożył protest, a następnie odwołanie (zamawiający uznał protest za niezasadny, twierdząc, że dokonał wykluczenia wykonawcy w oparciu o wyrok z dnia 17 maja 2006 r., który ta samo, jak dokonana przez Zespół Arbitrów wykładnia przepisów prawa, jest dla niego wiążąca),

• wyrokiem Zespołu Arbitrów z dnia 20 czerwca 2006 r. (sygn. akt UZP/ZO/0-1747/06) odwołanie Bombardier Transportation (Bahntechnologies) Germany GmbH & Co. KG zostało oddalone,

• w związku z powzięciem wiadomości o wyborze oferty Stadler Bussnang AG, w dniu 12 czerwca 2006 r. Bombardier Transportation (Bahntechnologies) Germany GmbH & Co. KG, złożyła kolejny protest,

• powyższy protest zamawiający pozostawił bez rozstrzygnięcia; wobec powyższego, w dniu 21 czerwca 2006 r. Bombardier Transportation (Bahntechnologies) Germany GmbH & Co. KG wniósł kolejne odwołanie.

Zgodnie z treścią art. 182 ustawy, do czasu ostatecznego rozstrzygnięcia protestu zamawiający nie może zawrzeć umowy w sprawie zamówienia publicznego. Jednakże, zgodnie z dyspozycją art. 182 ust. 3 ustawy, w przypadku, gdy ze względów społecznych lub gospodarczych zachodzi pilna potrzeba udzielenia zamówienia, zamawiający ma możliwość skierowania do Prezesa Urzędu wniosku o wydanie zgody na zawarcie umowy przed ostatecznym rozstrzygnięciem protestu.

Zgodnie z ww. regulacją ustawy, pismem z dnia 2 czerwca 2006 r. zamawiający zwrócił się do Prezesa Urzędu o wyrażenie zgody na zawarcie umowy przed ostatecznym rozstrzygnięciem protestu. W uzasadnieniu wniosku zamawiający wskazał, iż zamówienie będzie finansowane z rezerwy celowej budżetu państwa (50 000 000 zł), a środki te muszą zostać wykorzystane do dnia 30 czerwca 2006 roku. Utrata ww. środków stanowiłaby znaczną stratę dla zamawiającego oraz uniemożliwiłaby zakup jakiegokolwiek taboru. Zamawiający nawet przy zachowaniu należytej staranności nie mógł przewidzieć, że procedura wyboru wykonawcy zamówienia wszczęta w listopadzie 2004 r. nie zostanie zakończona do 30 czerwca 2006 r.

Wobec powyższego, w dniu 26 czerwca 2006 roku Prezes Urzędu wydał decyzję w sprawie wyrażenia zgody na zawarcie umowy przed ostatecznym rozstrzygnięciem protestu (decyzja nr ZU/2227/06).

Niezależnie od powyższego Prezes Urzędu, działając na podstawie art. 161 ust. 1 w związku z art. 167 ust. 3 ustawy, przeprowadził obligatoryjną kontrolę uprzednią wskazanego postępowania o udzielenie zamówienia publicznego. Kontrola nie stwierdziła popełnienia przez zamawiającego istotnych naruszeń przepisów ustawy, które uniemożliwiłyby zawarcie ważnej umowy w sprawie zamówienia publicznego. W załączeniu przekazuję kopię informacji o wyniku tej kontroli.

Tomasz Czajkowski