Warszawa, dnia 27.01.2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na dwa oświadczenia złożone przez Pana Senatora Mariana Miłka, podczas 3 posiedzenia Senatu RP w dniu 22 grudnia 2006 r. w sprawie realizacji zmian struktury Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa S.A. oraz rozbudowy podziemnych magazynów gazu, skierowane pismem znak: BPS/DSK-043-341/05 z dnia 29 grudnia 2005 r. przedstawiam następujące wyjaśnienia.

Odnosząc się do realizacji zmian struktury Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa S.A. informuję, że przyjęty przez Radę Ministrów w dniu 5 października 2004 roku Program restrukturyzacji i prywatyzacji Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa S.A. zakłada między innymi wydzielenie ze struktur PGNiG S.A. działalności poszukiwawczo-wydobywczej w terminie do końca 2006 roku po wprowadzeniu akcji PGNiG S.A. do obrotu publicznego i przeprowadzeniu restrukturyzacji finansowej, dotyczącej w szczególności zobowiązań długoterminowych, co powinno nastąpić po uprzednim przeprowadzeniu przez Zarząd PGNiG S.A. analizy skutków ekonomiczno-finansowych i oceny ryzyk tego przedsięwzięcia oraz uzyskaniu przez Ministra właściwego do spraw Skarbu Państwa zgody Rady Ministrów.

W dniu 23 września 2005 roku rozpoczęto notowania praw do akcji PGNiG S.A. na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie po uprzednim przeprowadzeniu restrukturyzacji finansowej w zakresie zobowiązań długoterminowych. Aktualnie odniesienie się do aspektu ekonomicznego planowanych zmian struktury Grupy Kapitałowej PGNiG S.A. jest przedwczesne. Będzie to możliwe po przeprowadzeniu szczegółowej analizy skutków ekonomicznych planowanych działań restrukturyzacyjnych. Informacje w tej sprawie będą dostępne z zachowaniem zasad uwzględniających fakt, że Spółka jest spółką publiczną w rozumieniu przepisów o obrocie publicznym.

Zwiększenie wydobycia gazu ze źródeł krajowych jak również zwiększenie pojemności magazynowych należą do priorytetowych elementów ujętych w Uchwale Rady Ministrów z dnia 3 stycznia br. w sprawie działań mających na celu dywersyfikację dostaw nośników energii.

Odnosząc się szczegółowo do zagadnienia potrzeby rozbudowy podziemnych magazynów gazu, w tym magazynu Wierzchowice, uprzejmie informuję, że w myśl ustawy Prawo energetyczne z dnia 20 kwietnia 1997 r. (Dz. U. nr 153 z 2003 r., poz. 1504 z późn. zm.) działalność magazynowania paliw gazowych jest działalnością regulowaną przez Prezesa URE, tym samym poprzez wytyczne co do sposobu kalkulacji taryf i indywidualne decyzje dotyczące zatwierdzenia bądź odrzucenia wniosków taryfowych, kreuje on politykę taryfową. Polityka ta powinna służyć realizacji szeroko rozumianej polityki państwa w sektorach regulowanych w tym stymulowaniu inwestycji w infrastrukturę magazynową.

Plany rozbudowy magazynów dotyczą:

a) istniejącego obiektu;

- Wierzchowice - rozbudowa istniejącego obiektu trwa od roku 2000 i została podzielona na 2 etapy:

b) budowy nowych obiektów;

- rozważane są także inne lokalizacje dla budowy w okolicach Bielska, Drobina, Kałuszyna, Bodzanowa (rejon Warszawy),

- istnieją również propozycje zaadaptowania kolejnych obiektów na podziemne magazyny gazu: Tuligłowy, Tarnów, Bonikowo oraz w centralnej części Niżu Polskiego takie obiekty jak: Ponętów, Wartkowice, Justynowa oraz Jeżowa.

W Polsce północnej jest zlokalizowane zdecydowanie mniej PMG niż na terenie Polski południowej. Lokalizacja magazynów w północnej Polsce powinna uwzględniać istniejące i przyszłe zapotrzebowanie w tym regionie.

Z uwagi na fakt, że na znacznej części obszaru Polski północnej występują lokalizacje umożliwiające budowę PMG, niezbędne jest jeszcze przygotowanie dokładnych studiów i opracowań w tym zakresie. Polska może ubiegać się o uzyskanie dofinansowania z programu TEN-E (Trans-European Energy Network) dla projektów magazynowych, co może okazać się bardzo pomocne i korzystne dla inwestorów na etapie realizacji poszczególnych projektów.

Odnosząc się do utrzymywania określonych rezerw gazu przez państwo członkowskie Unii Europejskiej nie jest nam znany dokument KE, określający posiadanie pojemności magazynowych odpowiadających trzymiesięcznemu zapotrzebowaniu krajowemu. Dyrektywa 2003/55/WE Parlamentu Europejskiego i Rady dotycząca wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu, w odniesieniu do magazynowania stanowi jedynie w art. 5, że każdy operator systemu przesyłowego, magazynowego powinien:

a) "w akceptowalnych warunkach ekonomicznych eksploatować, konserwować i remontować oraz rozbudowywać bezpieczne, niezawodne i efektywne instalacje (...) magazynowe",

b) dostarczać pozostałym operatorom "ilość informacji gwarantujących możliwość prowadzenia transportu i magazynowania gazu w sposób właściwy dla bezpiecznego i efektywnego działania połączonych systemów."

Dyrektywa Rady 2004/67/WE z dnia 26 kwietnia 2004 r. dotycząca środków zapewniających bezpieczeństwo dostaw gazu podaje w załączniku nie wyczerpującą listę instrumentów dla wzmocnienia bezpieczeństwa dostaw gazu, wśród których znajdują się pozycje: "możliwość składowania zapasów operacyjnych gazu" i "możliwość składowania nadwyżek gazu". Dyrektywa ta nie wskazuje natomiast żadnego z wymienionych tam instrumentów jako szczególnie istotnego. Przeciwnie - w art. 5 zatytułowanym "polityka zabezpieczenia dostaw gazu" stanowi, iż "Państwa Członkowskie w procesie ustanawiania swojej własnej ogólnej polityki (...) określają role i zakres odpowiedzialności poszczególnych podmiotów działających na rynku gazu danego Państwa Członkowskiego". W tym samym artykule 5 dyrektywa stanowi, że "Państwa Członkowskie przyjmują stosowne przepisy zmierzające do zagwarantowania, że środki, do których odnosi się niniejsza Dyrektywa, nie spowodują nieuzasadnionego i nieproporcjonalnego obciążenia podmiotów działających na rynku oraz są zgodne z zasadami funkcjonowania opartego na konkurencji europejskiego rynku gazu".

Ustawa Prawo energetyczne z dnia 10 kwietnia 1997 r. (Dz. U. nr 153 z 2003 r., poz. 1504 z późn. zm.) w art. 9j ust. 1 stanowi, iż przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się obrotem gazem ziemnym z zagranicą jest obowiązane utrzymywać zapasy tego gazu w ilości 3% planowanej przez to przedsiębiorstwo rocznej wielkości importu gazu ziemnego. Przedsiębiorstwo to jest obowiązane zapewnić dostępność tych zapasów w przypadku nieprzewidzianego wzrostu zużycia gazu ziemnego przez odbiorców, wystąpienia zakłóceń w dostawach gazu ziemnego z importu, awarii w sieciach innych operatorów systemu gazowego lub zagrożenia bezpieczeństwa funkcjonowania tego systemu.

W nawiązaniu do przedsięwzięć podjętych w celu realizacji rozbudowy podziemnego magazynu gazu w Wierzchowicach, przyjmując etapową realizację magazynu, uprzejmie informuję, że dla realizacji podetapu I w lipcu 2001 r. ogłoszony został przetarg na wykonanie prac inwestycyjnych. Ze względu na trudności geologiczne związane z erupcją w czasie prac wiertniczych w 2002 r. oraz z uwagi na brak wystarczających środków finansowych przetarg unieważniono. W czerwcu 2004 r. podjęto decyzję o poszukiwaniu partnera do realizacji i współfinansowania rozbudowy PMG Wierzchowice (powołano stosowny Zespół). Zespół ten w styczniu 2005 r. przedłożył Zarządowi informację o nieznalezieniu takiego inwestora na dokończenie prac na PMG Wierzchowice.

Według informacji PGNiG z dnia 18 stycznia br. uruchomiono obecnie prace mające na celu bardziej systemowe podejście do kwestii rozbudowy pojemności magazynowych i przystąpiono do opracowania całościowej koncepcji, obejmującej zarówno kwestie interesów Grupy Kapitałowej PGNiG S.A., jak i podstawowe zadania z zakresu bezpieczeństwa energetycznego kraju. Wyniki tych prac mają być podstawą korekty Planu inwestycyjnego PGNiG na 2006 rok i przeznaczenia większych środków na rozbudowę podziemnych magazynów gazu.

Obecnie PGNiG S.A. posiada środki finansowe na realizację działań inwestycyjnych pochodzące z wpływów z emisji akcji notowanych na Giełdzie Papierów Wartościowych od dnia 23 września 2005 r. Mogą one być przeznaczone na realizację projektów inwestycyjnych w 2006 roku i w latach następnych, a wykorzystanie środków z emisji powinno nastąpić do 2007 roku. Według założeń nakłady inwestycyjne na działalność w zakresie magazynowania będą realizowane do wysokości 25% pozyskanych środków, co umożliwi dalsze prace nad rozbudową podziemnego magazynu Wierzchowice.

Przedstawiając powyższe informacje, uprzejmie proszę o ich przyjęcie jako odpowiedzi na pytania postawione przez Pana Senatora.

Z poważaniem

Piotr Grzegorz Woźniak

Warszawa, 2006.01.27

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na przesłane przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia 29 grudnia 2005 r. znak: BPS/DSK-043-19/05 oświadczenie Senatora Stanisława Koguta złożone podczas 3 posiedzenia Senatu RP, z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów wyjaśniam, co następuje:

Nie jest planowana likwidacja państwowego funduszu celowego, którego zadaniem jest wspieranie rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych. Projektowane są natomiast zmiany w organizacji instytucji obsługującej fundusz, które zmierzać będą do usprawnienia jego funkcjonowania i bardziej ekonomicznego gospodarowania środkami m. in. poprzez ograniczenie wydatków administracyjnych.

Przy ustalaniu kierunków planowanych zmian w systemie wspierania osób niepełnosprawnych bierze się pod uwagę m. in. to, że:

- projektowane rozwiązania powinny zakładać pozostawienie wyodrębnionego państwowego funduszu celowego z dotychczasowymi źródłami finansowania ustawowych zadań i reformą nadmiernie rozbudowanego aparatu administracyjnego obsługującego ten system,

- ustanowiony powinien być jeden ośrodek decyzyjny kreujący politykę społeczną państwa wobec osób niepełnosprawnych pozostającą w gestii ministra pracy i polityki społecznej, w którego dyspozycji powinny pozostać również środki wyodrębnionego funduszu celowego, co dawałoby gwarancję stabilności finansowania zaplanowanych działań,

- środki zaoszczędzone w wyniku przeformułowania systemu powinny zostać przeznaczone na wspieranie aktywizacji i zatrudnienia osób niepełnosprawnych, co jest zasadniczym celem funkcjonowania wyodrębnionego funduszu celowego.

Ewentualne zmiany organizacyjne weszłyby w życie nie wcześniej niż od 2007 r., natomiast przedłużenie propozycji kompleksowych rozwiązań poprzedzone zostanie szeroko zakrojoną debatą społeczną nad kształtem systemu wspierania osób niepełnosprawnych, w tym także zasad jego finansowania. W debacie - której harmonogram przesyłam w załączeniu - będą uczestniczyć pracodawcy osób niepełnosprawnych, związki zawodowe, organizacje pozarządowe działające na rzecz osób niepełnosprawnych lub zrzeszające te osoby, przedstawiciele administracji rządowej i samorządowej, świata nauki, biznesu i polityki, a także parlamentarzyści, których udział w debacie uważam za ważny i mogący wnieść istotny wkład w budowanie nowego systemu.

Pragnę jednocześnie zapewnić, że wdrażanie zmian nie spowoduje zakłóceń w finansowaniu ze środków funduszu zadań w zakresie aktywizacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych oraz przeciwdziałania ich wykluczeniu społecznemu.

Z poważaniem

MINISTER

z up.

Paweł Wypych

SEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 27.01.2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Jana Szafrańca złożone podczas 3. posiedzenia Senatu RP w dniu 22 grudnia 2005 r. i przesłane przy piśmie znak BPS/DSK-043-36/05, dotyczącego interpretacji zapisów rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 6 października 2004 r. w sprawie sposobów dopełnienia obowiązku doskonalenia zawodowego lekarzy i lekarzy dentystów (Dz. U. Nr 231, poz. 2326, z późn. zm.) uprzejmie informuję, że projekt w/w rozporządzenia został przygotowany w drodze porozumienia instytucji i organizacji zawodowych odpowiedzialnych za kształcenie, doskonalenie i jakość wykonywania zawodu lekarza, z udziałem Samorządu Lekarskiego, przedstawicieli towarzystw naukowych oraz praktykujących lekarzy i lekarzy dentystów.

W nawiązaniu do poruszanych przez Pana Senatora kwestii, pragnę uprzejmie poinformować, że zgodnie z w/w rozporządzeniem, realizowanie obowiązku doskonalenia zawodowego przez lekarzy polega na uzyskaniu 200 punktów edukacyjnych w okresach rozliczeniowych obejmujących 48 miesięcy. W ciągu 4 lat każdy lekarz może zrealizować ten obowiązek, bez konieczności udziału w przyjęciach, bankietach zjazdowych czy szkoleniach narzucanych przez firmy farmaceutyczne, np. poprzez:

- udział w posiedzeniach oddziału towarzystwa naukowego - max 60 pkt,

- udział w szkoleniach wewnętrznych w zakładzie opieki zdrowotnej - max 60 pkt,

- udział w kursie medycznym, nieobjętym specjalizacją - max 40 pkt za kurs,

- udział w programie edukacyjnym akredytowanym przez towarzystwo naukowe z pytaniami testowymi - max 100 pkt,

- prenumerata fachowego czasopisma medycznego - max 10 pkt,

- przynależność do towarzystwa naukowego - 5 pkt

Ponadto pragnę poinformować, że wyszczególnione formy doskonalenia zawodowego zostały rozszerzone o udział w kursie medycznym oraz programie edukacyjnym, realizowanych za pośrednictwem środków przekazu telewizyjnego i sieci internetowej z ograniczonym dostępem, które uzyskały akceptację Naczelnej Izby Lekarskiej. Powyższa forma kształcenia będzie najprawdopodobniej najbardziej dostępna dla lekarzy i najmniej kosztowna, a jest przewidywana już w niedługim czasie.

Z wyrazami szacunku

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Jarosław Pinkas

Warszawa, dnia 27.01.2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z nadesłanym przez Pana Marszałka oświadczeniem Senatora Pawła Michalaka złożonym na 4 posiedzeniu Senatu w dniu 5 stycznia 2006 r. dotyczącym zaniechania działań Prokuratury Rejonowej w Koszalinie w sprawie skarg spółdzielców Spółdzielni Mieszkaniowej "Przylesie" w Koszalinie, uprzejmie przedstawiam stanowisko Ministra Sprawiedliwości odnośnie podniesionych w tym oświadczeniu kwestii:

Prokuratura Rejonowa w Koszalinie w 2005 r. prowadziła dwa postępowania w związku z zawiadomieniami o przestępstwach, składanymi przez Zarząd Oddziału Terenowego w Koszalinie Krajowego Związku Lokatorów i Spółdzielców oraz przez członka Spółdzielni - Pana Stanisława M.

Pierwsze z nich, prowadzone pod sygn. IDS. 1550/05 zakończone zostało 29 lipca 2005 r. postanowieniem o odmowie wszczęcia śledztwa.

Przedmiotem tego postępowania były zagadnienia związane z ustaleniem przez Spółdzielnię tzw. czynszu odszkodowawczego, narażanie mieszkańców Spółdzielni na niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu poprzez uniemożliwienie korzystania z energii elektrycznej, nadużycie uprawnień i niedopełnienie obowiązków przez organy statutowe Spółdzielni, wyłudzenie opłat na wykupywanie gruntów, nieprawidłowe naliczenie wysokości opłat za wywóz śmierci, nadużycia związane z montażem podzielnika energii cieplnej, naruszenie przepisów dotyczących sprzedaży mieszkań po eksmisjach, nieprawidłowości w dysponowaniu miejscami parkingowymi, pobieranie przez Spółdzielnię opłat za wyodrębnienie własności lokali - garaży na rzecz członków Spółdzielni, tj. o czyny z art. 296 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., art. 191 § 1 k.k.

Podstawą odmowy wszczęcia śledztwa był brak ustawowych znamion czynu zabronionego, tj. art. 17 § 1 pkt 2 kpk.

Nie godząc się z decyzją prokuratury środek odwoławczy złożył 11 sierpnia 2005 r. - Zarząd Oddziału Terenowego Krajowego Związku Lokatorów i Spółdzielców w Koszalinie.

Prokuratura Okręgowa w Koszalinie nie przychylając się do argumentów żalących, akta sprawy wraz z zażaleniem skierowała w trybie art. 306 § 2 k.p.k. do Sądu Rejonowego w Koszalinie w celu stosownego rozpatrzenia. Sąd na posiedzeniu - 22 grudnia 2005 r. sygn. X Kp 663/05 utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie, nie uwzględniając zażalenia strony pokrzywdzonej i tym samym uznając stanowisko prokuratury za prawidłowe.

Postępowanie jest prawomocne i nie podlega zaskarżeniu w żadnym trybie.

Zgodnie z treścią art. 327 § 1 kpk postępowanie zakończone odmową wszczęcia postępowania, może zostać wszczęte i kontynuowane lecz jedynie wówczas gdy ujawnione zostaną nowe istotne fakty lub dowody nie znane w poprzednim postępowaniu.

Z tych też przyczyn Prokurator Apelacyjny w Szczecinie w piśmie z dnia 18 stycznia 2006 r. sygn. Ap I Ko 1204/05 Kn poinformował Wydział Skarg i Wniosków Biura Ministra, iż w następstwie oświadczenia Pana Senatora Pawła Michalaka, po zwrocie akt (sygn. I Ds. 1550/05) z sądu, dokonana zostanie ocena prowadzonego postępowania w aspekcie opisanych nieprawidłowości.

O jej wyniku i zajętym stanowisku Prokurator Apelacyjny powiadomi Pana Senatora oraz Biuro Ministra.

Natomiast drugie postępowanie prowadzone w Prokuraturze Rejonowej w Koszalinie pod sygn. I Ds. 2956/05 dotyczyło m.in. nadużycia uprawnień i niedopełnienia obowiązków przez organy statutowe Spółdzielni "Przylesie" poprzez przystąpienie do grupowego ubezpieczenia pracowników, przez zbycie mieszkania przy ul. Akademickiej w Koszalinie, a także umożliwienie członkom Rady Nadzorczej Spółdzielni i członkom Rad Osiedli nieodpłatnego dostępu do telewizji kablowej Sp. z o.o. w Koszalinie i wyrządzenie w ten sposób znacznej szkody Koszalińskiej Spółdzielni Mieszkaniowej "Przylesie", tj. o czyn z art. 296 § 1 k.k.

Nadto postępowanie dotyczyło zaistniałego w dniu 16 września 2005 r. w Koszalinie zmuszenia członków Koszalińskiej Spółdzielni Mieszkaniowej "Przylesie" do określonego zachowania, polegającego na odstąpieniu do uczestniczenia w Zebraniu Przedstawicieli Spółdzielni, tj. o czyn z art. 191 § 1 k.k.

Postępowanie w tej sprawie (sygn. I Ds 2956/05) zakończyło się 18 listopada 2005 r. odmową wszczęcia śledztwa. Jako podstawę decyzji przyjęto również brak ustawowych znamion czynu zabronionego (tj. art. 17 § 12 pkt 1 k.p.k.).

Na tę decyzję zażalenie złożyli w dniu 2 grudnia 2005 r. Pan Stanisław M., zaś w dniu 8 grudnia 2005 r. Zarząd Oddziału Terenowego Krajowego Związku Lokatorów i Spółdzielców w Koszalinie (w skrócie KZLiS), który w dniu 12 grudnia 2005 r. przesłał dodatkowo "uzupełnienie" zażalenia. Ponieważ w treści zażalenia strona powołała się na treść dokumentu, którego w aktach nie było, Prokurator Rejonowy w Koszalinie zwrócił się o jego nadesłanie i dopiero po jego uzyskaniu podjęta zostanie decyzja co do dalszego biegu złożonych zażaleń.

Wobec tego, że sprawa I Ds 2956/05 znajduje się w toku postępowania instancyjnego, obecnie brak jest podstaw do zajmowania stanowiska przez Prokuraturę Apelacyjną w Szczecinie.

Ponieważ z treści oświadczenia Pana Senatora wynika, iż niezależnie od kierowanych zarzutów wobec Prokuratury Rejonowej w Koszalinie podjął on również interwencję w imieniu i na rzecz Pani Danuty J. - uchwałą Nr 73/2005 z 30 czerwca 2005 r. wykluczonej ze spółdzielni, uprzejmie informuję, że w Biurze Ministra dokonano również ustaleń odnoszących się do tej kwestii. Stwierdzono, iż w opisanych sprawach prokuratorskich expressis verbis nie dokonywano oceny decyzji Rady Nadzorczej Spółdzielni w sprawie wykluczenia ze Spółdzielni Pani Danuty J. W tej sytuacji skierowane zostało wystąpienie do Prokuratora Apelacyjnego w Szczecinie o spowodowanie zlecenia zbadania zgodności z prawem podjętej uchwały władz Spółdzielni wobec Pani Danuty J., w aspekcie opisanych przez Pana Senatora nieprawidłowości.

O wyniku badania Prokurator Apelacyjny w Szczecinie powiadomi Pana Senatora, jak również Wydział Skarg i Wniosków Biura Ministra.

Odnośnie zaś sprawy sądowej Pani Danuty J. (sygn. I Nc 1155/05) ustalono, że powódka w dniu 21.11.2005 r. złożyła pozew do Sądu Rejonowego I Wydział Cywilny w Koszalinie przeciwko Koszalińskiej Spółdzielni Mieszkaniowej "Przylesie" o zwrot bezprawnie pobranej opłaty w kwocie 398 zł wraz z odsetkami za przekształcenie lokalu mieszkalnego w odrębną własność.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 6.12.2005 r. sygn. I Nc 1155/05 Sąd Rejonowy w Koszalinie uwzględniając żądanie powódki nakazał pozwanej zapłacenie na rzecz Pani Danuty J. żądanej kwoty wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 25.10.2005 r. do dnia zapłaty.

Strona pozwana złożyła sprzeciw i obecnie sprawa pozostaje w toku rozpoznawania.

Brak jest w niniejszej sprawie podstaw do podejmowania działań na rzecz Pani Danuty J., tym bardziej, że również Pan Senator w swoim oświadczeniu nie skierował zarzutów wobec Sądu rozpoznającego sprawę powódki.

Łączę wyrazy szacunku

Janusz KACZMAREK

Warszawa, dnia 27 stycznia 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

W odpowiedzi na przekazane za pośrednictwem Pana Marszałka przy piśmie z dnia 29 grudnia 2005 r. znak: BPS/DSK-43-44/05, oświadczenie Pani Senator Janiny Fetlińskiej w sprawie wykorzystania miejsc w domach pomocy społecznej, uprzejmie informuję, że:

Od 1 stycznia 2004 r. funkcjonują nowe zasady finansowania pobytu osób kierowanych do ponadgminnych domów pomocy społecznej. Wprowadzenie tych zasad podyktowane było zracjonalizowaniem funkcjonowania tej sfery usług świadczonych w ramach pomocy społecznej. Należy jednak zaznaczyć, że po wprowadzeniu nowych zasad finansowania osoby kierowanej do domu pomocy społecznej, to prowadzenie i rozwój domów pomocy społecznej, nadal znajduje się w katalogu zadań własnych samorządu powiatowego, zgodnie z art. 19 ustawy o pomocy społecznej.

Należy jednak podkreślić, że w ślad za zmianą sposobu finansowania niektórych zadań i likwidacją dotychczasowych dotacji celowych z budżetu państwa, jednostki samorządu terytorialnego od 2004 r. mają zwiększone udziały w dochodach własnych. W budżecie państwa utrzymana została jedynie dotacja na mieszkańców domów pomocy społecznej, którzy zostali do tych placówek przyjęci lub mieli już decyzję o skierowaniu do konkretnego domu pomocy społecznej przed dniem 1 stycznia 2004 r.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203, poz. 1966) - wysokość udziału gmin we wpływach z podatku dochodowego od osób fizycznych (PIT), od podatników tego podatku zamieszkałych na obszarze gminy wynosi 39,34% (wzrost z 27,6%), z zastrzeżeniem art. 89.

Art. 89 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż udział gmin we wpływach z podatku PIT zmniejsza się o liczbę punktów procentowych odpowiadających iloczynowi 3,81 punktu procentowego i wskaźnika obliczonego łącznie dla całego kraju.

Wskaźnik, o którym mowa wyżej, ustala się dzieląc liczbę mieszkańców przyjętych przed dniem 1 stycznia 2004 r. do domów pomocy społecznej, według stanu na dzień 30 czerwca roku bazowego, przez liczbę mieszkańców przyjętych przed dniem 1 stycznia 2004 r. według stanu na dzień 31 grudnia 2003 r. Dla 2004 r. wskaźnik ten wynosił 0,95, natomiast dla 2005 r. - 0,98.

Należy jednak zwrócić uwagę, iż założeniem opisanego wyżej sposobu ustalania wielkości udziału gmin w PIT było stopniowe zwiększanie wielkości tego udziału i zmniejszanie wielkości dotacji, o której mowa w art. 87 ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego, przekazywanej powiatom na mieszkańców DPS przyjętych przed dniem 1 stycznia 2004 r., bądź skierowanych do DPS przed tym dniem.

Po wejściu w życie nowych regulacji samorządy gminne w sposób bardzo ostrożny podeszły do kierowania osób do domów pomocy społecznej. Pamiętać jednak należy, że ustawodawca zagwarantował osobie wymagającej tej formy pomocy prawo podmiotowe do umieszczenia w domu pomocy społecznej.

Nowe regulacje prawne w zakresie usług całodobowych miały na celu wyzwolenie w gminach inicjatywy rozwijania usług środowiskowych dla swoich mieszkańców, z których świadczenia gminy dotychczas często rezygnowały, ograniczając się jedynie do kierowania do domów. W ostatnich latach w sposób znaczący spadła liczba usług opiekuńczych świadczonych w miejscu zamieszkania osoby wymagającej wsparcia a systematycznie wydłużała się kolejka oczekujących na umieszczenie a co za tym idzie również czas oczekiwania na umieszczenie. Z jednej strony klient otrzymywał decyzje administracyjną przyznającą mu prawo do miejsca w domu pomocy społecznej a z drugiej strony deklarował, że decyzja zostanie zrealizowana w terminie 6 czy 10 lat (w ekstremalnych przypadkach czas oczekiwania przedłużał się powyżej 15 lat). Dzisiaj przed systemem pomocy społecznej, stoi nowe wyzwanie odbudowywania alternatywnych form wsparcia dla stale rosnącej populacji osób starszych i niepełnosprawnych wymagających takiej pomocy (w dużej części są to osoby, które nie chcą przenosić się do instytucji, jaką jest dom pomocy społecznej a oczekują od systemu wsparcia w swoim miejscu zamieszkania). Nowe mechanizmy mają ułatwić samorządom gminnym takie działanie aby obok kierowania osób do domów pomocy istniała motywacja do budowania systemu własnych świadczeń środowiskowych. Działania te powinny zaowocować nie tylko efektywnym wykorzystaniem środków finansowych ale przede wszystkim powstawaniem nowych form wsparcia środowiskowego.

Resort monitoruje na bieżąco realizowanie zadania w części dotyczącej kierowania do domów pomocy społecznej i obserwuje powolny proces wzrastania liczby osób kierowanych według nowych zasad. Według wstępnych roboczych danych ogólna liczba wolnych miejsc w domach pomocy społecznej kształtuje się na poziomie około 2000 miejsc przy ogólnej liczbie miejsc w ponadgminnych domach pomocy społecznej około 80 000 miejsc. Przy czym w niektórych domach (dotyczy to wybranych typów domów) zaczyna pojawiać się lista osób oczekujących na umieszczenie co wskazuje, sytuacja powoli zaczyna się stabilizować i gminy wolno przyzwyczajają się do realizacji tego zadania.

Ponadto pragnę dodać, że resort nie przewiduje w najbliższym czasie modyfikacji rozwiązania prawnego dotyczącego sposobu finansowania pobytu osób kierowanych do dps. Jeśli jednak gminy nadal nie będą realizowały tego zadania obowiązkowego (na które otrzymały środki finansowe) to przewidywane są dodatkowe regulacje chroniące prawa osób nie mogących samodzielnie funkcjonować w dotychczasowym środowisku do zamieszkania w całodobowym domu pomocy społecznej.

Krzysztof Michałkiewicz

Warszawa, 30 stycznia 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na wnioski zawarte w oświadczeniu złożonym przez Pana Senatora Jana Szafrańca podczas 3 posiedzenia Senatu RP w dniu 22 grudnia 2005 roku znak: DPS-4404-4(2)/06 w sprawie dystrybucji środków funduszy strukturalnych w województwie podlaskim, przedstawiam następujące stanowisko.

Podstawowe zasady podziału środków publicznych na województwa w ramach polityki rozwoju regionalnego państwa na lata 2001-2006 zostały określone w Narodowej Strategii Rozwoju Regionalnego 2001-2006 przyjętej przez Radę Ministrów w grudniu 2000 roku, zgodnie z którą wielkość alokacji przeznaczonej na realizację polityki regionalnej państwa w poszczególnych województwach obliczana jest na podstawie następujących wskaźników.

• poziomu PKB na mieszkańca - ze wskazaniem preferencji dla obszarów, w których poziom PKB na mieszkańca nie przekracza 80% średniej krajowej, przy czym ze względu na duże zróżnicowanie regionalne poziomu PKB możliwe jest stosowanie danych na poziomie podregionów (NTS III).

• stopy bezrobocia - ze wskazaniem preferencji dla obszarów, w których stopa bezrobocia z ostatnich trzech lat przekracza 150% średniej krajowej. Ze względu na koncentrację terytorialną bezrobocia dopuszczalne jest dokonywanie kalkulacji alokacji wojewódzkich na podstawie danych obliczonych na poziomie podregionów (NTS III) lub powiatów (NTS IV).

odniesionych do liczby mieszkańców województwa lub też odpowiednio podregionów (NTS III) i powiatów.

Ówczesne Ministerstwo Gospodarki, wykorzystując powyższe wytyczne w celu wypracowania optymalnego sposobu podziału środków funduszy strukturalnych oraz środków budżetu państwa w ramach Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego (ZPORR) przedstawiało Przewodniczącemu Konwentu Marszałków, marszałkom oraz bezpośrednio członkom grup roboczych w poszczególnych województwach, różne warianty podziału środków pomiędzy województwa na lata 2004-2006. Po wnikliwym zapoznaniu się z uwagami zgłaszanymi do tych propozycji przez urzędy marszałkowskie oraz wojewódzkie, przygotowując projekt ZPORR, zaproponowany został podział oparty o zasady "Narodowej Strategii Rozwoju Regionalnego 2001-2006", przyjęty przez Rząd w Programie Wsparcia na lata 2001-2003 i stanowiący podstawę przeznaczania środków budżetu państwa i Programu Phare na realizację kontraktów wojewódzkich. Dlatego też zastosowano następujące kryteria podziału;

• 80% środków podzielono pomiędzy wszystkie województwa proporcjonalnie do liczby mieszkańców,

• 10% środków podzielono proporcjonalnie do liczby mieszkańców w województwach, w których średni poziom produktu krajowego brutto (PKB) na mieszkańca z trzech lat (tj. 1997, 1998, 1999) był niższy od 80% średniego poziomu PKB na mieszkańca w kraju,

• 10% środków podzielono proporcjonalnie do liczby mieszkańców w powiatach, w których średnia stopa bezrobocia z trzech ostatnich lat (tj. 1999, 2000, 2001) przekraczała 150% średniej krajowej stopy bezrobocia.

Zasady te były przedmiotem licznych dyskusji, zarówno podczas spotkań warsztatowych, z przedstawicielami urzędów marszałkowskich, jak i podczas szerokich, przeprowadzonych przez ówczesne Ministerstwo Gospodarki w okresie lipiec - wrzesień 2002 r. - konsultacji społecznych. W efekcie powyższe kryteria podziału zostały utrzymane w ramach ZPORR, przyjętym Rozporządzeniem Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 1 lipca 2004 r. w sprawie przyjęcia Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego 2004-2006 (Dz. U. 204 nr 166 poz. 1745) oraz zatwierdzonym decyzją Komisji Europejskiej z dnia 13 lipca br. Ten sam algorytm zastosowano w Programie Wsparcia na rok 2004, przyjętym przez Radę Ministrów w dniu 16 marca 2004 roku.

Model podziału środków finansowych postawionych do dyspozycji w ramach ZPORR pozostaje w pełnej zgodności z regulacjami Unii Europejskiej w tym zakresie (tj. Rozporządzeniem Rady z dnia 21 czerwca 1999 r. wprowadzającym ogólne przepisy dotyczące funduszy strukturalnych (1260/99/WE)). Należy zwrócić uwagę, iż alokacja na mieszkańca w województwach: świętokrzyskim, warmińsko-mazurskim, lubelskim, podlaskim i podkarpackim jest najwyższa. Algorytm podziału środków wykorzystujący poziom bezrobocia w powiatach, pozwala uwzględnić istniejące w Polsce duże zróżnicowania międzyregionalne w zakresie tego zjawiska.

Jednocześnie na podkreślenie zasługuje fakt, że zaprezentowany w ZPORR podział środków z funduszy strukturalnych na województwa ma wyłącznie indykatywny charakter, a ich wykorzystanie zależeć będzie od spełnienia szeregu warunków, składających się na ogólne pojęcie zdolności do efektywnej absorpcji.

Pragnę dodać, że indykatywna tabela alokacji funduszy strukturalnych w ramach ZPORR w podziale na działania i województwa zawarta jest w Uzupełnieniu ZPORR, przyjętym rozporządzeniem Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 25 sierpnia 2004 r. Ciałem uprawnionym do wprowadzania zmian do Uzupełnienia ZPORR jest Komitet Monitorujący ZPORR.

Procedury realokacji środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego pomiędzy poszczególnymi działaniami ZPORR oraz pomiędzy komponentami regionalnymi ZPORR (województwami) wdrażane są na posiedzeniach Komitetu Monitorującego ZPORR. Decyzje o realokacji poprzedzone są dogłębną analizą postępu we wdrażaniu Programu. Źródłem informacji w tym zakresie są m. in. sprawozdania monitoringowe przygotowywane na poziomie regionalnym i przyjmowane przez regionalne komitety monitoringowe.

Informuję również, iż obecnie trwają prace nad dokumentami programowymi na lata 2007-2013. Planuje się, iż Narodowe Strategiczne Ramy Odniesienia 2007-2013 wspierające wzrost gospodarczy i zatrudnienie, będą wdrażane przez Programy Operacyjne zarządzane przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego oraz przez Regionalne Programy Operacyjne zarządzane przez Zarządy poszczególnych województw. Pragnę zaznaczyć, iż limit środków na rozwój przedsiębiorstw w RPO województwa podlaskiego będzie zależny od decyzji Zarządu tego województwa.

Z poważaniem

Grażyna Gęsicka

Warszawa, 2006-01-30

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Zbigniewa Rau z dnia 5 stycznia 2006 roku, przekazane przy piśmie z dnia 9 stycznia 2006 r., znak: BPS/DSK-043-58/06, w sprawie sytuacji Centralnego Szpitala Weteranów, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień:

Zgodnie z art. 97 ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135 z późn. zm.), do zakresu działania Narodowego Funduszu Zdrowia należy w szczególności: określanie jakości i dostępności oraz analiza kosztów świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym dla prawidłowego zawierania umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, jak również przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań i zawieranie umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.

Podstawowym i zarazem największym źródłem finansowania świadczeń opieki zdrowotnej są środki pochodzące z opłacanych przez osoby ubezpieczone składek na ubezpieczenie zdrowotne.

Zgodnie z art. 136 cytowanej ustawy, finansowanie przez Narodowy Fundusz Zdrowia świadczeń opieki zdrowotnej, w tym również świadczonych na rzecz kombatantów i weteranów, odbywa się na podstawie zawieranych ze świadczeniodawcami umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, które określają m. in. rodzaj i zakres udzielanych świadczeń, zasady rozliczeń oraz maksymalną kwotę zobowiązań Narodowego Funduszu Zdrowia wobec świadczeniodawcy.

Wskazać przy tym należy na między innymi art. 29 i 30 ww. ustawy, gwarantujący świadczeniobiorcom prawo do swobodnego wyboru świadczeniodawcy/szpitala spośród tych świadczeniodawców/szpitali, którzy zawarli z Funduszem umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.

Podkreślić należy, że zgodnie z art. 134 ust. 1 ustawy Narodowy Fundusz Zdrowia jest zobowiązany zapewnić równe traktowanie wszystkich świadczeniodawców ubiegających się o zawarcie umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej i prowadzić postępowanie w sposób gwarantujący zachowanie uczciwej konkurencji. Oznacza to, że z żadnym ze świadczeniodawców nie można zawrzeć umowy na warunkach innych niż określone w postępowaniu konkursowym oraz wynikające z oceny ofert złożonych przez świadczeniodawców.

Według informacji uzyskanej z Łódzkiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w Łodzi wartość kontraktu na 2006 r. zawartego przez oddział z Centralnym Szpitalem Weteranów w Łodzi wynosi 38.527,73 tys. zł, w tym w rodzaju "lecznictwo szpitalne" 31.865,25 tys. zł, i jest wyższa od wartości kontraktu na 2005 r. (35.565,9 tys. zł) - według danych o wartości zawartych umów opublikowanych na stronie internetowej Narodowego Funduszu Zdrowia - o około 8,32%, w tym w "lecznictwie szpitalnym" (29.063,2 tys. zł) o około 9,64%.

W kwestii zmian zasad alokacji środków finansowych Narodowego Funduszu Zdrowia, poprzez umieszczenie w planie finansowym nowej pozycji planu dotyczącej leczenia weteranów, uprzejmie informuję, że w obecnym stanie prawnym taka alokacja środków jest niemożliwa. Mając na uwadze, że w Ministerstwie Zdrowia trwają aktualnie prace nad projektem ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, który zgodnie powinien trafić pod obrady Rady Ministrów w miesiącu marcu 2006 r., uprzejmie informuję, że propozycja przedstawiona przez Pana Senatora zostanie dokładnie rozważona.

Jednocześnie pragnę zapewnić, że wszelkie działania podejmowane przez obecne kierownictwo Ministerstwa Zdrowia mają na celu stworzenie takiego systemu ochrony zdrowia, który zapewni realizację zasady solidaryzmu społecznego oraz równego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej, jak też będzie przyjazny zarówno dla pacjentów, jak i pracowników ochrony zdrowia.

Z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Andrzej Wojtyła

Warszawa, 30. STY. 2006

Szanowny Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W grudniu 2004 roku Instytucja Zarządzająca EQUAL przyjęła na podstawie rekomendacji Komitetu Monitorującego EQUAL 107 projektów do realizacji w latach 2004-2008. Realizacja każdego projektu odbywa się w trzech etapach:

- Działanie 1, które służy budowie i konsolidacji partnerstwa, a także wypracowaniu planu pracy do działania 2 (stanowi ono ok. 3% wartości programu),

- Działanie 2, które jest właściwą realizacją planu pracy (stanowi ok. 75% wartości programu).

- Działanie 3, w ramach którego następuje upowszechnienie wypracowanych rezultatów i włączenie najlepszych praktyk do stosowanych praktyk i polityk (stanowi ok. 15% wartości programu).

Projekty zostały przyjęte do realizacji programu EQUAL na podstawie wniosku o dofinansowanie Działania 1, gdzie szczegółowo był przedstawiony budżet do Działania 1, oraz budżety do Działania 2 i 3, które były wartościami jedynie szacunkowymi. Decyzje o zatwierdzeniu przekazane Partnerstwom w grudniu 2004 r. zawierały informacje o możliwości podpisania umowy o dofinansowanie Działania 1 i o poprzedzających ją negocjacjach budżetowych, nie zawierały zaś przyrzeczenia kwot na realizację Działania 2 i Działania 3.

W tym miejscu pragnę się odnieść do poruszonej w wystąpieniu kwestii decyzji podjętej przez Instytucję Zarządzającą PIW EQUAL dotyczącej konieczności redukcji budżetów Partnerstw ubiegających się o przyjęcie do Działania 2.

Działanie 1 zakończyło się w czerwcu 2005 r. W ostatnich dniach czerwca i na początku lipca 2005 r. Partnerstwa złożyły dokumenty, których zatwierdzenie przez Krajową Strukturę Wsparcia i Instytucję Zarządzającą pozwalało na podpisanie umowy o dofinansowanie Działania 2. Ponieważ złożone budżety do Działania 2 okazały się być przeszacowane i w wielu wypadkach wyższe niż pierwotne szacunki, a prowadzone w tym czasie negocjacje budżetowe nie przyniosły spodziewanych efektów, Instytucja Zarządzająca EQUAL była zmuszona podjąć decyzję o konieczności redukcji budżetów do Działania 2 w przypadku Partnerstw, które jeszcze nie podpisały umowy o dofinansowanie działania 2. Informacja ta została przekazana partnerstwom w piśmie z dnia 25 listopada 2005 r.

Ponadto w tym samym czasie postępowało umacnianie się złotego, co powodowało zmniejszenie dostępnych środków na Działanie 2 i 3. W tej sytuacji brak reakcji ze strony Instytucji Zarządzającej mógł w konsekwencji doprowadzić do niepodpisania z częścią Partnerstw umów na Działanie 2 (z powodu braku środków) oraz zupełny brak środków na realizację Działania 3, które to Działanie jest obowiązkowe dla EQUAL. Instytucja Zarządzająca zaleciła, aby redukcja w pierwszej kolejności dotyczyła wydatków inwestycyjnych, na wyposażenie oraz na personel projektu. W kolejnym piśmie do Partnerstw z 7 grudnia Instytucja Zarządzająca poinformowała, że cięcia budżetu powinny być przeprowadzone w ten sposób, aby nie naruszały fundamentów projektu i w efekcie nie uniemożliwiały jego realizacji.

Pragnę podkreślić, iż decyzja Instytucji Zarządzającej w sprawie redukcji budżetów nie dotyczyła przyznanych wcześniej dotacji i wynikała z troski o możliwość zrealizowania programu w całości, bez naruszenia zasad dyscypliny finansów publicznych.

Zgodnie z przepisami ustawy o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych, naruszeniem dyscypliny finansów publicznych jest zaciągnięcie zobowiązania bez upoważnienia albo z przekroczeniem zakresu upoważnienia do zaciągania zobowiązań przez jednostki sektora finansów publicznych. Wynika z tego, że podpisywanie umów o dofinansowanie działania jest możliwe tylko do wyczerpania dostępnej alokacji. Po przekroczeniu tego programu podpisywanie kolejnych umów dofinansowania działania mogłoby być niemożliwe. Mogło to spowodować, że również bardzo dobre partnerstwa, mające czasami czysto formalne problemy, nie przeszłyby do Działania 2. Aby uniknąć tego zagrożenia konieczne było solidarne działanie wszystkich podmiotów zaangażowanych we wdrażanie programu inicjatywy Wspólnotowej EQUAL.

W odniesieniu do zagadnienia opóźnień w realizacji programu EQUAL pragnę wyjaśnić, iż wystąpiły one w związku z koniecznością trudnych negocjacji budżetów projektów, co z kolei wpływało na zawartość merytoryczną projektów i wymuszało konieczność kolejnych zmian w treści wymaganych dokumentów.

Należy podkreślić, iż według ściśle określonych procedur obowiązujących w PIW EQUAL, warunkiem podpisania umowy o dofinansowanie Działania 2, a więc kontynuacji działalności danego projektu, jest rozliczenie Działania 1, z czym partnerstwa często zwlekały.

Reasumując, szybkość podpisania umowy zależy od kilku czynników, a mianowicie: od jakości przygotowanych przez partnerstwa dokumentów, konieczności rozliczenia się z działania 1 oraz sprawnej procedury zatwierdzania dokumentów przez Krajową Strukturę Wsparcia i Instytucję Zarządzającą.

Informuję, iż w chwili obecnej prowadzone są zdecydowane działania usprawniające w zakresie wszystkich trzech obszarów. Jeśli chodzi o poprawę jakości przedstawianych dokumentów, to KSW i IZ organizują dla Partnerstw szkolenia oraz pracują nad udoskonaleniem przekazywania informacji. Ponadto zgodnie z rządowym programem naprawczym mającym na celu zwiększenie absorpcji funduszy strukturalnych został powołany zespół naprawczy dla EQUAL, którego celem jest analiza stosowanych procedur i wypracowanie planu działań usprawniających. Raport z prac zespołu naprawczego zawierający wypracowane usprawnienia będzie konsultowany z reprezentacją Partnerstw na rzecz Rozwoju, a ich rekomendacje dotyczące usprawnień zostaną włączone do programu naprawczego PIW EQUAL.

Wyjaśniając kwestią dotyczącą Działania 3 pragnę jeszcze raz podkreślić, iż realizacja tego działania jest obowiązkowa dla PIW EQUAL. Działanie 3 może być realizowane przez Partnerstwo na rzecz Rozwoju lub grupy Partnerstw także z udziałem instytucji lub organizacji, które nie wchodzą w skład dotychczasowych Partnerstw, tj. wybranych na podstawie wniosku o dofinansowanie Działania 1.

Wyboru Partnerstw, które będą finansowane w ramach Działania 3 będzie dokonywać Krajowa Struktura Wsparcia na podstawie rekomendacji Krajowych Sieci Tematycznych oraz na podstawie oceny Umowy o Partnerstwie na rzecz Rozwoju dla Działania 3. Na podstawie listy projektów Instytucja Zarządzająca EQUAL zatwierdzi alokację środków finansowych Działania 3.

Zapewniam, iż wszystkie projekty, których rezultat zostanie pozytywnie oceniony przez Krajowe Sieci Tematyczne, a ich Umowa o Partnerstwie na rzecz Rozwoju dla Działania 3 zostanie oceniona pozytywnie zostaną zatwierdzone do Działania 3.

Ministerstwo Rozwoju Regionalnego jest informowane na bieżąco przez beneficjentów programu EQUAL o trudnościach we wdrażaniu projektów. W dniu 16 stycznia br. Minister Rozwoju Regionalnego zorganizowała spotkanie z zarządem Fundacji "Fundusz Współpracy" i osobami kierującymi KSW w celu omówienia stanu wdrażania programu. Podczas spotkania zdecydowano, że KSW przygotuje do końca stycznia br. plan usprawnienia realizacji programu, w tym poprawy komunikacji z beneficjentami i nadrobienia opóźnień. Uzgodniono również, że Instytucja Zarządzająca dokona przeglądu procedur w celu ich uproszczenia i lepszego zdefiniowania i podziału zadań pomiędzy IŻ i KSW. Dla ułatwienia realizacji projektów podczas spotkania zdecydowano, że zgodnie z umową o dofinansowanie działania dopuszcza się ustanowienie przez beneficjenta jednej formy zabezpieczenia prawidłowej realizacji umowy. W przypadku partnerstw, które zaliczyły Działanie 1, ale nie są w stanie zwrócić niewykorzystanych środków Instytucja Zarządzająca poszukuje rozwiązań formalnoprawnych, które umożliwiłyby przejście do Działania 2 bez konieczności zwracania niewykorzystanych środków. Ponadto wraz ze zmianą zapisów Podręcznika kwalifikowalności uznaje się za kwalifikowany zakup środków trwałych o wartości powyżej 3,5 tys. zł, a nie tylko ich amortyzacji.

Pragnę poinformować, że sposób realizacji programu EQUAL będzie od tej chwili pod szczególną obserwacją Ministra Rozwoju Regionalnego i mam nadzieję, że do końca pierwszego kwartału 2006 roku usunięte zostaną utrudnienia i nieprawidłowości w jego realizacji.

Z poważaniem

Grażyna Gęsicka