Zapis stenograficzny (1932) z 308. Posiedzenia Komisji Ustawodawstwa i Praworządności w dniu 5 września 2005 r.

Porządek obrad:

1. Sprawozdanie z działalności Komisji Ustawodawstwa i Praworządności Senatu RP V kadencji.

Szanowni, Kochani Państwo!

Z prawdziwym wzruszeniem otwieram nasze ostatnie zwyczajne, trzysta ósme posiedzenie Komisji Ustawodawstwa i Praworządności. Jesteśmy rekordzistami.

Przepraszam, że zwołałam państwa tak wcześnie - być może niektórzy musieli przyjechać z tego powodu już wczoraj albo bardzo rano - ale obawiałam się, że po posiedzeniu wszyscy się rozejdą albo do klubów, albo na inne spotkania i nie uda nam się pożegnać oficjalnie i nie uda nam się przyjąć sprawozdania.

Głównym punktem naszego posiedzenia jest przyjęcie sprawozdania. Jest to sprawozdanie współautorstwa pani Bogny i mojego, przy bardzo dużym wsparciu pani Eli. Brała w tym udział także pani mecenas, przygotowując dane. Mam nadzieję, że państwo uznają, iż właściwie odzwierciedla ono naszą pracę. Rozumiem, że dostali państwo to sprawozdanie dopiero w tej chwili?

(Starszy Sekretarz Komisji Ustawodawstwa i Praworządności Bogumiła Cichońska: Było rozesłane e-mailem.)

Tak? Dobrze. Myślę, że w trakcie obrad mogą państwo zerkać do niego. Ponieważ mamy gościa, to może o sprawozdaniu powiemy na końcu, a teraz podsumujemy trochę naszą pracę. Na trzysta osiem posiedzeń przypada kilkaset rozpatrzonych projektów ustaw i uchwał i parę własnych inicjatyw - chyba jednak największa liczba spośród innych komisji, gdy chodzi o inicjatywy - chyba więc żeśmy rzetelnie pracowali. Kłóciliśmy się, złościliśmy się czasem - na siebie nawzajem, na tempo pracy, na różne rzeczy - ale kto się lubi, ten się czubi. Myślę, że lubiliśmy się, że ceniliśmy się nawzajem. Zrobiliśmy kawał dobrej roboty, bo ileś tam poprawek - pewnie także więcej niż w innych komisjach - które Senat uchwalił, a Sejm przyjął, było naszego autorstwa. Sądzę, że mamy za sobą kawał rzetelnej roboty, że nam się dobrze pracowało.

Bardzo dziękuję za tę pracę. Przepraszam za to, co było nie tak z mojej strony. Myślę, że będziemy się dobrze wspominali. Być może część z nas się spotka, chyba wszyscy kandydują, to życzę, żebyśmy się spotkali wszyscy tu obecni i to właśnie w komisji ustawodawczej. Pewnie już z innym kierownictwem, raczej na pewno, bo ja, jeżeli się dostanę, to jako senator niezależny nie będę nawet miała klubu, który mógłby mnie zarekomendować...

(Głos z sali: Wtedy można sobie wybrać klub.)

No tak, wtedy można sobie wybrać klub. Ale to jest kwestia przyszłości, dzisiaj nie będziemy rozmawiać o wyborach. Nie jesteśmy tu przeważnie w swoich okręgach i propaganda mogłaby być różnie odbierana.

Nie będę się rozgadywała. Wracając do podziękowań, sądzę, że będę wyrazicielem zdania wszystkich państwa, jeżeli bardzo podziękuję naszym współpracownikom i instytucjom, z którymi nam przyszło współpracować. Zacznę od najbliższych, jak gdyby od rodziny: od pani Bogny, od pani Eli, od pani mecenas, która jest tutaj reprezentantką Biura Legislacyjnego. Zważywszy na rolę Biura i współpracę z nim, nikt z nas nie wątpi, że jest ono znakomite. Nasze panie sekretarz i nasi legislatorzy to, uważam, najlepsze panie sekretarz i najlepsi legislatorzy w całym parlamencie polskim; nie wiem jak w światowym, bo nie mam porównania. Bardzo, bardzo dziękuję, bo angażowały się panie, pomagały ponad to, co musiały. Nigdy nie zamykały się w granicach obowiązków, podpowiadały, przeżywały razem z nami, śledziły wszystko, co nam się udaje, bardzo często merytorycznie coś podpowiadały - pani Bogna, jako najbardziej doświadczona ze wszystkich, bardzo często coś podszeptywała.

(Wypowiedź poza mikrofonem)

Wyglądasz, Boguniu, na dwadzieścia parę, to każdy widzi, a doświadczenie masz ogromne. Czyli masz to, czego współcześni pracodawcy żądają: młodość, wigor i doświadczenie.

Bardzo chcę też podziękować obecnym i nieobecnym tutaj instytucjom, które z nami współpracowały. Zacznę od obecnych, czyli nieocenionego pana Martuszewicza, prezesa stowarzyszenia kuratorów, które zawsze było aktywne na konferencjach: były i referaty, i głosy w dyskusji, i inicjatywy. I przy budżecie byli; nawet jak niczego nie oczekiwali, to byli, dziękowali za to, co jest. Niezwykle sympatyczna była to współpraca. A dzisiejsze kwiaty, dzisiejsza obecność pana prezesa, który nie czekał na zaproszenie, tylko po prostu przyszedł do nas, o tym świadczą. Bardzo dziękuję. Proszę podziękować całemu stowarzyszeniu.

Zastanawiałam się, czy nie zaprosić gości, ale w końcu skromne jest to spotkanie, goście mogliby się czuć rozczarowani, każdy ma jakąś pracę o tej porze, i zdecydowaliśmy, że jeżeli ktoś będzie chciał przyjść, to z otwartymi ramionami witamy, a oficjalnie zaproszeń nie kierujemy. Spośród tych, którzy bardzo chcieli przyjść mimo braku oficjalnych zaproszeń, wymienię pana Pawła Nasiłowskiego, który dzwonił specjalnie przed posiedzeniem, chciał przysłać nam tu jakiś uroczysty faks z podziękowaniem i życzeniami, ale wszystkie elektroniczne środki przekazu w zasięgu ręki mu się popsuły, zastrajkowały, a jest o w Siedlcach, gdzie ma bardzo ważne zadanie. Prosił, żeby przekazać wyrazy podziękowania i życzenia wszystkim członkom komisji, paniom sekretarz i paniom legislator.

Chyba dosyć gadulstwa z mojej strony.

Przepraszam za ten wyrób szampanopodobny - trunek godny oprawy - ale nie było lepszych. Proszę, Pani Elu, jest pani taka śliczna, młoda, niech pani poda, to będzie dodatkowa przyjemność.

(Senator Gerard Czaja: Może zrobią to mężczyźni?)

Mężczyźni? Fajnie.

(Wypowiedź poza mikrofonem)

Myślę, że każdy z państwa może zabrać głos, powiedzieć o wrażeniach i...

(Wypowiedź poza mikrofonem)

Albo zniżka. Wszystkie dziewczyny są śliczne, sprytnie poubierały białe ubranka, w których im cudnie, takie niewinne...

(Wypowiedzi w tle nagrania)

No to, Kochani, za naszą dobrą pracę i za przyszłość, za zdrowie, szczęście w rodzinach i za to, żebyśmy robili to, co umiemy, co lubimy, myślę, że w parlamencie, bo chyba to było właściwe miejsce dla nas.

Pan senator Jaeschke oczywiście pozdrawia - z tremy zapomniałam o tym powiedzieć - pojechał wreszcie na urlop, gdzieś tam z granicą buszuje i boleje, że go tu nie ma. Ale powiedział, że sercem będzie z nami. Obiecałam, że przekażę jego pozdrowienia i życzenia dla nas wszystkich.

(Senator Gerard Czaja: Panie Prezesie, prosimy o zrobienie nam zdjęcia.)

A potem moim aparatem.

(Senator Gerard Czaja: Mieścimy się w kadrze?)

(Prezes Stowarzyszenia Zawodowych Kuratorów Sądowych Jerzy Martuszewicz: Tak, ale jeszcze chwilę. To jest olbrzymia odpowiedzialność.)

(Wypowiedzi w tle nagrania)

Porozmawiajmy teraz o sprawozdaniu lub o innych rzeczach, o czym państwo chcą. Czasu za wiele nie mamy, ale jak na takie rozmówki to niemało.

(Senator Aleksandra Koszada: O godzinie 10.30 mamy posiedzenie klubu.)

Nie wiem, czy państwo mieli okazję oglądać dzisiaj w TVN 24 sondę dotyczącą Senatu?

(Głosy z sali: Nie.)

(Przewodnicząca Teresa Liszcz: Tak? I co tam było? Niech pan opowiada.)

Było to po informacji, że zbiera się Senat, odbędzie się konferencja marszałka itd. Nikt z dwunastu osób nie wypowiedział się pozytywnie o Senacie. Wszyscy mówili, że w ogóle nie wiedzą, co ten Senat robi. A w połowie głosów pojawiały się słowa z rodzaju tych delikatnych: "darmozjady" i "złodzieje".

Trzeba tego wysłuchać, ale nie przejmować się tym zbytnio...

(Senator Gerard Czaja: Ale to jest opinia kształtowana od początku.)

(Senator Robert Smoktunowicz: Najpierw przez was, teraz przez nas.)

Przez Platformę, tak.

Drodzy Państwo, proszę próbować słodycze, pić herbatkę, kawkę i zabierać głos. W tym składzie na pewno mamy po raz ostatni okazję...

O czym pan tak myśli? A nie mógłby pan, Senatorze, podejść trochę bliżej? Siedzę taka sama. Nie mógłby pan przyjść trochę bliżej? O, tu.

Czy ktoś z państwa chciałby coś powiedzieć na temat sprawozdania? Coś dodać, coś ująć, coś zmienić? Bo to jest projekt sprawozdania, dokładnie rzecz biorąc.

Sprawozdanie jest bardzo dobre, obszerne, otrzymaliśmy je e-mailem i w związku z tym można było je przejrzeć oraz uświadomić sobie, ile ustaw żeśmy faktycznie przyjęli. Bo tak to praktycznie cały czas była praca, szczególnie finisz był potworny, jeśli chodzi o naszą komisję. Ze sprawozdania sporo można skorzystać i nawet podczas kampanii można sobie przypomnieć pewne rzeczy, które żeśmy przyjęli. Tak że jest to bardzo dobre sprawozdanie.

No, Boguniu, chwalą nas.

Co dalej?

Chciałbym powiedzieć, że przyszło nam funkcjonować w ciekawym okresie, trafiliśmy bowiem na przygotowania do wejścia do Unii Europejskiej. W związku z tym natłok zmian ustawowych czy dostosowanie prawa do rozwiązań unijnych spowodowało to, że akurat w tej kadencji było bardzo dużo tych spraw do załatwienia. Nie mam porównania, bo jestem kotem. Nie, po czterech latach to już nie kot, ale nie wiem, jak to było w poprzednich kadencjach. Wydaje mi się jednak, że nasza komisja zrobiła dobrą robotę: trzysta posiedzeń w ciągu czterech lat to spora liczba.

Często były to długie, parogodzinne, a nawet dwudniowe posiedzenia: prawo upadłościowe, k.p.c.

Pani senator Serocka; zapomniałam o obowiązku.

Ja, jak zwykle, mam na koniec głos krytyczny. Bardzo się cieszę, że pobiliśmy rekord, ale z drugiej strony jako komisja ustawodawstwa powinniśmy - już nie my, ale przyszłe komisje - jednak panować nad ilością prawa, które się tworzy w Polsce. I to, że było sto trzydzieści osiem ustaw... Ja bym wolał, żeby było trzydzieści osiem, a dobrych, porządnych - takich, które i zwykli ludzie, i doświadczeni prawnicy potrafią zrozumieć i stosować. Dziękuję.

(Przewodnicząca Teresa Liszcz: Ale w końcu moglibyśmy się okazać niepotrzebni...)

Uważam, że pracowaliśmy naprawdę ciężko. Spieraliśmy się, ale merytorycznie, co jest bardzo ważne. Chciałabym osobiście podziękować paniom, które stwarzały w komisji miłą atmosferę, nigdy nie były niechętne, żeby pomóc, w każdej sytuacji... Wielokrotnie sama dzwoniłam do pań, przychodziłam, zawracałam głowę, a wszystko po to, żeby ta nasza praca - bo jednak ponad trzysta posiedzeń to bardzo dużo, a panie przygotowywały je w pocie czoła - jakoś szła. Dziękuję ogromnie paniom oraz Biuru Legislacyjnemu, które rzeczywiście było nam bardzo potrzebne, bo przecież większość z nas po raz pierwszy weszła do parlamentu. Na pewno nawet nasza wiedza czy umiejętności osobiste wyniesione z naszego dotychczasowego życia nie pomogłyby, gdyby nie świetna praca pań, nie świetne przygotowanie każdej ustawy w tych trudnych czasach. Bo przecież, co tu dużo mówić, tak ogromna liczba ustaw powoduje zmęczenie, zdenerwowanie i wiele innych emocji.

Nieraz nasza praca, tak jak przy ustawie o adwokaturze, wielodniowa, ciężka, do późna w nocy, zakończyła się tym, czym się zakończyła. Mieliśmy parę ustaw, przy których napracowaliśmy się ciężko, chcąc poprawić uregulowania, bo Sejm przygotował je w sposób, powiedziałabym, mało zdatny do życia codziennego. Pracowaliśmy nad nimi ciężko, a potem okazało się, że cała nasza praca poszła na marne i było nam troszeczkę smutno i przykro.

Chciałabym bardzo podziękować za całą pracę logistyczną, za ciepłą atmosferę, która nas zawsze w komisji czekała, za ciepłą atmosferę w Biurze Legislacyjnym. Ogromnie za to dziękuję i myślę, że wszyscy jesteśmy podobnego zdania.

(Przewodnicząca Teresa Liszcz: Święta prawda.)

Dziękuję pani przewodniczącej. Nieraz żeśmy się sprzeczały, nieraz żeśmy się spierały, nieraz żeśmy się denerwowały, ale widocznie ta praca jest właśnie taka, że nieraz trzeba w taki sposób się spierać. Najważniejsze, żeby się to dobrze kończyło. Jeżeli żeśmy wszyscy, ta nasza mała grupka, wytrzymali razem do końca, to uważam, że i tak jest to duży sukces, za co bardzo dziękuję.

Dziękuję za tę miłą wypowiedź.

Myślę, że sprzeczaliśmy się dlatego, że nie było nam obojętne to, co robiliśmy. Póki się ludzie kłócą, wszystko jest w porządku, zwłaszcza w małżeństwie. Jak się przestają kłócić, to znaczy, że już nie ma nic wspólnego i już o nic im nie chodzi. Cisza jest najgroźniejsza. Póki jest się jeszcze o co kłócić, to coś się dzieje między ludźmi.

(Senator Ewa Serocka: Kłótnia konstruktywna.)

No jasne.

Kto następny? Pani mecenas.

Chciałabym w imieniu Biura Legislacyjnego podziękować państwu senatorom za zaufanie i, choć może to nie zabrzmi dobrze, za szacunek, jakim państwo nas obdarzają. Wiemy, że w Sejmie potrafi to wyglądać inaczej, wiemy, że legislatorzy innych biur mają kłopoty, nam zaś naprawdę przychodzi pracować w wielkim komforcie psychicznym, ponieważ wiemy, że możemy liczyć na państwa wsparcie i zaufanie oraz współpracę w każdym momencie - zarówno na posiedzeniach komisji, jak i na posiedzeniach Senatu. Tak że dziękujemy również za wspaniałą atmosferę, jaką państwo stwarzają w naszej pracy.

Dziękuję bardzo.

Kto następny? Pani sekretarz Bogna. Starszy sekretarz, tak?

Starszy, to widać. Jeżeli państwo są tak uprzejmi i pani przewodnicząca udzieliła mi głosu, to też chciałabym w imieniu koleżanki i swoim serdecznie podziękować za współpracę, przeprosić za uchybienia, których niewątpliwie...

(Przewodnicząca Teresa Liszcz: Których nie było.)

...nie udało nam się uniknąć, bo to nie sposób. Naprawdę chciałyśmy pomagać państwu w każdej chwili i co mogłyśmy, starałyśmy się robić. Jeżeli się to okazało niewystarczające, to przepraszam. Mam nadzieję, że w kolejnej kadencji, w której się może spotkamy, będzie lepiej.

Trzymam za słowo, Bogno.

Kto następny?

(Senator Gerard Czaja: Już poza tekstem. Dlaczego pani Bogna powiedziała, że może się spotkamy? Spotkamy się!) (Wesołość na sali)

Odgraża się, że zmieni pracę.

(Starszy Sekretarz Komisji Ustawodawstwa i Praworządności Bogumiła Cichońska: W pewnym sensie.)

(Sygnał telefonu komórkowego)

Przepraszam państwa, ale muszę odebrać, bo mam chorą mamę w szpitalu.

(Senator Ewa Serocka: Widzę, że pan senator Smoktunowicz po wysłuchaniu w TVN opinii na temat Senatu jest taki, bym powiedziała, smutny.)

Chcę państwu powiedzieć, że na posiedzeniu Rady Krajowej Platformy Obywatelskiej byłem jedynym, który głosował przeciwko likwidacji Senatu. (Poruszenie na sali)

Dzisiaj rano wysłuchałam zdania na temat współpracy Platformy Obywatelskiej z PiS i wynikało z tego, iż tej współpracy nie ma i nie będzie.

(Senator Gerard Czaja: Nie martwmy się o...)

(Senator Aleksandra Koszada: Przepraszamy bardzo, ale mamy jeszcze posiedzenie komisji...)

Dziękujemy bardzo. Przepraszamy.

(Senator Robert Smoktunowicz: Czyli nie głosujemy.)

Przepraszam bardzo, sądziłam, że sprawozdanie zostanie przegłosowane. Państwo chcą je przyjąć przez aklamację?

(Głosy z sali: Tak, wszyscy jesteśmy za.)

Ja tylko się wstrzymuję przy tym wykazie obecności. (Wesołość na sali)

Kończymy czy czekamy na przewodniczącą? O godzinie 11.00 jest posiedzenie Senatu? Czy program obejmuje głosowania? Mamy sprawozdanie rzecznika praw dziecka i co jeszcze?

(Przewodnicząca Teresa Liszcz: Informację o Unii.)

Ale nie będziemy głosować nad tą informacją?

(Przewodnicząca Teresa Liszcz: Nie.)

(Starszy Sekretarz Komisji Ustawodawstwa i Praworządności Bogumiła Cichońska: Państwo, którzy wyszli, powiedzieli, że sprawozdanie zostało przyjęte przez aklamację.)

Tak? To bardzo dziękuję. Przepraszam, ale musiałam odebrać telefon ze szpitala. Bardzo państwu dziękuję. Jak ktoś ma jeszcze ochotę, to jeszcze wypijemy kawkę albo herbatkę i możemy sobie chwilę posiedzieć, jak się ktoś nie spieszy; bardzo do tego zachęcam. A jeśli ktoś się spieszy, to już oficjalne zamykam posiedzenie, jak sądzę, ostatnie w tej kadencji.

Bardzo dziękuję stowarzyszeniu kuratorów za cały okres pracy i za przybycie dzisiaj, i za te przepiękne kwiaty. Proszę pozdrowić całe stowarzyszenie i podziękować mu, a zwłaszcza pani Ani Korpanty, która zawsze tu bywała. Zdziwiłam się, jak zobaczyłam pana samego, ale są takie rzeczy, że...

(Prezes Stowarzyszenia Zawodowych Kuratorów Sądowych Jerzy Martuszewicz: Bardzo dziękujemy.)

Proszę powiedzieć, że zauważyliśmy jej brak i że trzymamy kciuki, życzymy zdrowia.