Na swym posiedzeniu Komisja Polityki Społecznej i Zdrowia rozpatrywała ustawę o ustanowieniu programu wieloletniego "Wymiana śmigłowców Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej - Lotnicze Pogotowie Ratunkowe w latach 2005-2010".

Zgodnie z art. 80 ust. 2 ustawy o finansach publicznych programy wieloletnie, jeżeli przewidywane koszty realizacji przekraczają 100 mln zł, ustanawiane są na mocy ustawy. Opiniowana ustawa dotyczyła programu wymiany śmigłowców Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej - Lotnicze Pogotowie Ratunkowe w latach 2005-2010. Przewidywane koszty tego programu wyniosą 454,15 mln zł.

Program będzie finansowany z budżetu państwa, w ramach limitów wydatków określonych w załączniku do ustawy budżetowej na dany rok i będzie realizowany przez ministra właściwego do spraw zdrowia.

W opinii senackiego biura legislacyjnego, ustawa nie wzbudziła zastrzeżeń o charakterze legislacyjnym z wyjątkiem dodania obok nazwy firmy i siedziby Lotniczego Pogotowia Ratunkowego jego adresu. Jak stwierdzono, oznaczenie w postaci firmy i nazwy siedziby jest wystarczającym wyróżnikiem spośród wszystkich samodzielnych zakładów opieki zdrowotnej. Zmiana adresu lub chociażby zmiana nazwy ulicy, przy której ma siedzibę Lotnicze Pogotowie Ratunkowe, wstrzyma realizację programu do czasu odpowiedniej nowelizacji opiniowanej ustawy. W związku z tym zaproponowano poprawkę dotyczącą skreślenia adresu zawartego w ustawie: <<w art. 1 w ust. 2 oraz w art. 3 w ust. 4 skreśla się wyrazy "przy ulicy Księżycowej 5">>.

Rekomendując przyjęcie ustawy, przedstawiciele Lotniczego Pogotowia Ratunkowego podkreślali, że wymiana śmigłowców spowoduje zakup maszyn o lepszych parametrach technicznych, co w zasadniczy sposób usprawni funkcjonowanie pogotowia. Będzie możliwy znacznie szybszy dolot do miejsca wypadku (w ciągu 20 minut) na 80% obszaru kraju. W dalszej perspektywie takim działaniem pogotowia zostanie objęty cały kraj.

Rozpatrywana nowelizacja została uchwalona na podstawie projektu sejmowej Komisji do spraw Kontroli Państwowej i miała na celu usprawnienie postępowania kontrolnego w wypadku zakładów pracy posiadających terenowe jednostki organizacyjne. Zgodnie z dotychczas obowiązującą ustawą o Państwowej Inspekcji Pracy inspektorzy pracy działali w ramach terytorialnej właściwości i mogli kierować do pracodawców zgodnie z tą właściwością przysługujące im środki prawne. Wyjątkiem była sytuacja, gdy zakład pracy posiadał wydzielone terenowe jednostki organizacyjne. Wówczas inspektor pracy wydawał nakazy osobie kierującej tą jednostką, ale tylko wtedy, gdy usunięcie naruszeń prawa pracy nie wymagało decyzji pracodawcy lub nie można było inaczej usunąć grożącego pracownikom niebezpieczeństwa. W pozostałych wypadkach, jeżeli siedziba pracodawcy (centrala) znajdowała się na terenie innego inspektoratu, inspektor pracy nie mógł zastosować środków prawnych bezpośrednio wobec pracodawcy. Powodowało to konieczność przekazania sprawy właściwemu inspektorowi, co znacznie wydłużało procedurę.

Rozpatrywana nowelizacja wprowadza zasadę, zgodnie z którą w wypadku pracodawcy posiadającego terenowe jednostki organizacyjne, inspektor pracy kieruje nakazy, sprzeciwy i wystąpienia do pracodawcy bez względu na swoją właściwość terytorialną. Wyjątkiem pozostałaby sytuacja, gdy ze względu na ochronę życia lub zdrowia pracowników albo brak potrzeby wydania przez pracodawcę decyzji inspektor pracy kierowałby decyzję (nakaz) do osoby kierującej terenową jednostką organizacyjną.

Ograniczenie prowadzenia działalności gospodarczej przez pracowników Państwowej Inspekcji Sanitarnej wykonujących czynności kontrolne ma polegać na zakazie prowadzenia działalności gospodarczej, zarządzania taką działalnością lub bycia przedstawicielem czy pełnomocnikiem w prowadzeniu takiej działalności albo wykonywania dodatkowych zajęć zarobkowych, które mogłoby pozostawać w sprzeczności z obowiązkami pracownika lub wywołać podejrzenia o jego stronniczość lub interesowność. Wyżej wymienione działania nie wykazujące takich cech mogą być podejmowane za zgodą właściwego państwowego inspektora sanitarnego.

Zgodnie z przepisem przejściowym nowelizacji pracownik Państwowej Inspekcji Sanitarnej zatrudniony w stacji sanitarno-epidemiologicznej, który w dniu wejścia w życie ustawy prowadzi działalność gospodarczą, zarządza taką działalnością, jest przedstawicielem czy pełnomocnikiem w jej prowadzeniu lub wykonuje dodatkowe zajęcie zarobkowe, obowiązany jest o wystąpienie w ciągu 30 dni do właściwego państwowego inspektora sanitarnego z wnioskiem o wyrażenie stosownej zgody. W razie jej nieuzyskania ma 3 miesiące na zaprzestanie wykonywania zajęć objętych wnioskiem o wyrażenie zgody. Niewystąpienie w terminie o wyrażenie stosownej zgody lub niewykonanie obowiązku zaprzestania wykonywania niedozwolonych zajęć skutkuje rozwiązaniem z pracownikiem umowy o pracę za wypowiedzeniem.

Senatorowie zapoznali się ze stanowiskiem Sekcji Krajowej Pracowników Stacji Sanitarno-Epidemiologicznych NSZZ "Solidarność", w którym stwierdzono, że proponowane w nowelizacji zmiany ograniczają uprawnienia pracowników stacji sanitarno-epidemiologicznych. Zaproponowano w związku z tym wprowadzenie zmiany stwierdzającej, że pracownik PIS wykonujący w imieniu właściwego państwowego inspektora sanitarnego czynności kontrolne w zakresie określonym w upoważnieniu nie może prowadzić działalności gospodarczej, zarządzać taką działalnością czy być przedstawicielem lub pełnomocnikiem albo wykonywać dodatkowych zajęć zarobkowych, jeśli pozostaje to w sprzeczności z jego obowiązkami służbowymi lub może wywoływać podejrzenia o jego stronniczość lub interesowność. W opinii pomysłodawców, wyeliminowałoby to sytuacje mogące budzić wątpliwości co do bezstronności pracowników PIS w trakcie wykonywania czynności służbowych, a równocześnie w niewielkim stopniu ograniczyło ich swobody obywatelskie.