1. Rozpatrzenie ustawy o zmianie ustawy o zasadach uznawania nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji do wykonywania zawodów regulowanych oraz o zmianie niektórych ustaw.

Dzisiejsze posiedzenie poświęcone jest rozpatrzeniu ustawy o zmianie ustawy o zasadach uznawania nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji do wykonywania zawodów regulowanych oraz o zmianie niektórych ustaw - druk sejmowy nr 1803 i nr 1952 oraz druk senacki nr 472.

Witam serdecznie panie i panów senatorów, a w imieniu własnym oraz państwa senatorów witam naszych gości. Bardzo serdecznie witam przybyłego na nasze posiedzenie pana ministra Franciszka Potulskiego z Ministerstwa Edukacji Narodowej i Sportu. Witam panią dyrektor Joannę Rozwadowską oraz panią Danutę Czarnecką, naczelnika wydziału Ministerstwa Edukacji Narodowej i Sportu. Witam panią legislator. Witam wszystkich zebranych.

Proszę państwa, ze względu na dość krótki czas musimy być bardzo konkretni, musimy bardzo wyraziście artykułować swoje myśli.

Na dzisiejszym posiedzeniu jako pierwszy głos zabierze pan minister Franciszek Potulski.

Wniesiona ustawa jest nowelizacją dotychczas obowiązującej ustawy o zasadach uznawania nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji do wykonywania zawodów regulowanych. Zmiana ta wynika właściwie z trzech przesłanek. Przede wszystkim zmieniła się dyrektywa Unii Europejskiej dotycząca ogólnego systemu uznawania kwalifikacji zawodowych, ponadto zaistniała potrzeba uwzględnienia uwag Komisji Europejskiej i paru zmian, bo w trakcie realizacji dotychczasowej ustawy okazało się, że warto byłoby je wprowadzić. Do tego się właściwie ta sprawa sprowadza.

Wczoraj na posiedzeniu senackiej Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, jeżeli dobrze pamiętam, padło pytanie, czy wróżbici też mogą być tym objęci. No nie mogą, dlatego że chodzi tu o zawody, które uznajemy w naszym kraju. Tych zawodów jest około trzystu, czy nieco ponad trzysta. My po prostu staramy się, żeby były spełnione standardy kształcenia przewidziane dla tych zawodów, a co za tym idzie, żeby te zawody były uznawane we wszystkich krajach Unii Europejskich. I właściwie do tego się ta nowelizacja sprowadza.

Dziękuję, a gdyby były jakieś szczegółowe pytania, to obie panie są przygotowane do odpowiedzi na nie.

Dziękuję panu ministrowi.

Głos zabierze pani Sulkowska, proszę bardzo.

Ustawa nie budzi zastrzeżeń legislacyjnych. Biuro Legislacyjne nie podtrzymuje uwagi, wyrażonej w opinii, do treści art. 8 ustawy. Dziękuję bardzo.

Czy panie i panowie senatorowie pragną zabrać głos? Bardzo proszę.

(Wypowiedź poza mikrofonem)

(Senator Bachleda-Księdzularz: Czyli tę poprawkę wycofujemy, tak?)

Dziękuję.

(Senator Kazimierz Drożdż: Jeśli nie, to proponuję, aby ustawę przyjąć bez poprawek.)

W związku z tym, że nie ma uwag, a Biuro Legislacyjne nie wnosi propozycji poprawek, proponuję, by projekt ustawy przyjąć bez poprawek. Dziękuję bardzo.

Wobec tego kto z państwa senatorów jest za przyjęciem tej ustawy, proszę o podniesienie ręki. (12)

(Głos z sali: Oczywiście.)

Chcę państwa uprzedzić, że 30 września mamy posiedzenie komisji w sprawie ustawy o konfederacji sportu oraz ustawy dotyczącej patentów międzynarodowych. To będzie trzydziestego około godziny 12.00. Odpowiednio wcześniej wyślę państwu informację w tej sprawie. To tyle.

(Głos z sali: Kiedy mamy następne posiedzenie Senatu?)

(Głos z sali: Ósmego, dziewiątego.)

(Głos z sali: Jeśli chodzi o trzydziestego, to ten termin jest troszkę niezręczny ze względu na inauguracje...)

(Głos z sali: Pierwszego i drugiego zaczynają się inauguracje. Musimy to zrobić wcześniej.)

Bardzo przepraszam za spóźnienie. Nie wiem, czy ta sprawa nie była już omawiana. Mianowicie, chodzi mi o aferę toruńską. Nie wiem, czy nasza komisja nie powinna, powiedzmy, zająć się tą sprawą. Sądzę, że kwestia wychowania młodzieży również należy do zakresu obowiązków naszej komisji.

Dziękuję, Panie Senatorze.

Myślę, że to jest cenna uwaga i propozycja, ale na dzień dzisiejszy, poza informacjami medialnymi, chyba że... A może poproszę pana ministra bądź kogoś z ministerstwa o odniesienie się do tego.

Myślę, że - nazwijmy to tak w skrócie - sprawa toruńska jest jedynie przyczynkiem do tego. Sadzę, że w ogóle warto zająć się tym, jak wygląda to dosyć uporczywe od dwóch lat przywracanie rangi wychowania w szkole. Senat się tym zajmował, nawet były, jak państwo wiedzą, pewne różnice zdań między nami, na przykład co do tego, czy przywrócenie harcerstwa w szkole jest jednym z elementów przeciwdziałania temu, co się w szkole z różnych powodów dzieje.

Myśmy taką informację o Toruniu i w ogóle o zjawiskach zachodzących w szkole - mówię tu o globalnym wymiarze - złożyli sejmowej Komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży i najprawdopodobniej będzie to na posiedzeniu Sejmu. Nic nie stoi na przeszkodzie, żeby również w senackiej komisji na ten temat porozmawiać. Ja mogę jedynie powiedzieć, że główny motyw informacji na temat tego, co się dzieje w szkole, przedłożonej sejmowej komisji, był taki: kto jest bez winy, niech pierwszy rzuci kamieniem. Dlatego że szkoła nie jest enklawą - wyłączoną, chronioną, poza społeczeństwem. Jest po prostu jego odbiciem. Myślę, że jest wiele spraw, o których przyjdzie nam jednak rozmawiać. Kaseta toruńska powstała w maju. Dlaczego ukazała się dopiero teraz? Ewentualna reakcja w maju mogłaby być dla części uczniów zdecydowanie dotkliwsza. Mówię o maturze. Tak więc jest tu trochę aspektów szczegółowych. Ale generalnie rzecz biorąc, myślę, że bardzo przydatna będzie ogólna rozmowa o tym, co my wszyscy powinniśmy zrobić, żeby przywrócić szkole autorytet. Państwo doskonale wiedzą - ja już o tym niejednokrotnie mówiłem - że w naszych czasach największą karą dla ucznia w szkole było, jeśli się nauczycielka poskarżyła rodzicom. To się, niestety, zmieniło i musimy się do tego przygotowywać. Możemy również złożyć państwu informację, w jaki sposób chcielibyśmy zmienić, co już zresztą robimy, standardy kształcenia nauczycieli w szkołach pedagogicznych.

(Wypowiedź poza mikrofonem)

A jeżeli pani pozwoli, to powiem jeszcze jedno. Proszę to jednak potraktować jako żartobliwą uwagę. Jestem zawiedziony, że nie było pytania, co trzeba zrobić, żeby być trenerem w Unii Europejskiej, bo do tego się na to posiedzenie starannie przygotowywaliśmy, Panie Senatorze.

Panie Ministrze, skoro jest takie pytanie, które wprawdzie pan minister zadał, to może jednak poprosimy o odpowiedź. Państwo jesteście przygotowani, a to w tej chwili wzbudziło zainteresowanie. Państwo po prostu nie pomyśleli...

(Głos z sali: Najpierw Grzesiu Lato.)

Kwestia polega na tym, że trzeba skończyć studia na AWF, ale nie daje to gwarancji, że się od razu zostanie trenerem drugiej klasy. Oprócz tego jest specjalna szkoła przy PZPN, gdzie można się dokształcić i gdzie dostaje się licencję trenera drugiej klasy, uprawniającą do prowadzenia drugiej ligi. A żeby poprowadzić pierwszą ligę, od następnego roku trzeba będzie jednak mieć tak zwaną jedynkę. Od razu powiem, że jeśli chodzi o dokształcenie w szkole przy PZPN, są to duże koszty. Trzeba zapłacić 10 tysięcy zł, żeby skończyć ten kurs, który trwa rok, i dostać jedynkę.

Nie mogę powiedzieć, że inaczej. Mogę jedynie dodać, Panie Senatorze, że w rozporządzeniu ministra edukacji z czerwca 2001 r. w sprawie kwalifikacji, stopni i tytułów zawodowych w dziedzinie kultury fizycznej nie zapisaliśmy jako wymogu czegoś, co jest niezwykle istotne - trzeba jeszcze mieć szczęście.

Ale muszę dodać, że w niektórych krajach jest całkiem inaczej. W Niemczech kończy się szkołę, dostaje się licencję trenera i później nie trzeba się dokształcać.

(Głos z sali: Dlatego tak kiepsko grają.)

Jeśli natomiast chodzi o sprawę, niezwykle interesującą, poruszoną przez pana senatora Adama Gierka, to włączymy ją do naszego planu pracy i na którymś tam kolejnym posiedzeniu zajmiemy się nią.

Myślałam, że zabierze głos pan senator Kruszewski, który przygotowuje się w tej chwili do konferencji. To znaczy, pracuje nad tym, żebyśmy mogli w ramach naszej komisji senackiej odbyć konferencję na temat kształcenia i przygotowania do zawodu nauczycieli, Panie Ministrze. Prace są już zaawansowane, ale ciągle wymagają uszczegółowienia. Wiem o tym, bo pan senator Kruszewski mnie o tym informował. Nie wiem, czy chce dzisiaj o tym mówić, czy nie...

(Wypowiedź poza mikrofonem)

Ale pan senator jest inicjatorem. Oczywiście, że przygotujemy to razem.

Chcę się odnieść do terminu naszego komisyjnego spotkania. Ten trzydziesty nie bardzo pasuje nam, dalej mieszkającym. Jeszcze trzy dni temu dzwoniłem do sekretariatu komisji z pytaniem, czy trzydziesty jest wolny. Otrzymałem odpowiedź, że tak. W tym dniu, między innymi na nasz wniosek, odbędzie się posiedzenie komisji z udziałem wojewody zachodniopomorskiego w sprawie białoborskiej szkoły ukraińskiej. Nasza obecność, moja i pani senator Christowej, jest konieczna. A jakoś nie wypada i nie chcemy opuszczać posiedzenia komisji. Jeżeli pan przewodniczący Żenkiewicz, dziś nieobecny, ustalił ten termin, to dyskusji nie ma, ale jeżeli jest możliwość zmiany terminu, to bardzo byśmy o to prosili.

Dziękuję.

Proszę państwa, nie wiem, czy ustalił to pan przewodniczący. Nie wiem, czy pan sekretarz tylko sugeruje, czy po prostu tak jest ustalone. Mnie nic nie było wiadome.

Wobec tego czy państwo mogliby dwudziestego piątego?

(Głosy z sali: Nie...)

(Senator January Bień: Jeśli można, policzmy, kto będzie...)

W takim razie, zgodnie z propozycją pana senatora Bienia, pytam, kto z państwa może być na posiedzeniu 30 września i przybędzie. Bardzo proszę o podniesienie ręki.

Policz, Stasiu, kto będzie.

Proszę państwa, siedem osób wyraża..., zgłosiło się osiem osób.

W związku z tym odbędziemy posiedzenie komisji, usprawiedliwiając państwa nieobecność. Dziękuję.

Kończymy nasze posiedzenie.