1. Rozpatrzenie wniosków zgłoszonych do ustawy budżetowej na rok 2004.

Proszę państwa, otwieram posiedzenie Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych.

Chciałbym, żebyśmy mieli na uwadze fakt, że pracujemy dzisiaj od godziny 22 i chcemy jeszcze zdążyć się wyspać, dlatego uprzejmie państwa proszę o wypowiadanie się w sposób skondensowany.

Witam serdecznie pana ministra finansów, witam panią minister Wasilewską-Trenkner. Witam serdecznie wszystkich państwa, którzy nie są członkami Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych, a uczestniczą w naszym posiedzeniu.

Poprawka pierwsza to poprawka Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Poprawka ta została przyjęta przez naszą komisję.

Procedujemy w sposób następujący: najpierw będzie przedstawiane stanowisko rządu, zwłaszcza wobec poprawek alternatywnych, a później będziemy głosowali - zgodnie z kolejnością.

(Minister Finansów Andrzej Raczko: Może poprosiłbym, aby zabrała głos pani minister Wasilewska-Trenkner.)

Panie Senatorze! Szanowni Państwo!

Poprawka pierwsza, wymieniona w zestawieniu wniosków do ustawy budżetowej, dotyczy pozyskania 15% uzyskanych wpływów ze środków specjalnych gromadzonych na rachunkach większości jednostek budżetowych, które mają takie rachunki, i przeznaczenia tych pieniędzy na różne cele, przede wszystkim związane z trzema rodzajami wydatków, a mianowicie: na cel związany z wydatkami majątkowymi na kontrakty regionalne, na cel związany z dofinansowaniem kolei, na księgi wieczyste oraz na komputery w pracowniach komputerowych. Ta poprawka była przez nas dyskutowana i do tej poprawki rząd nie zgłaszał zastrzeżeń.

Poprawka druga tym się różni od poprawki pierwszej, że o ile poprawka pierwsza zmierza do przeznaczenia części środków wygospodarowanych w sposób opisany wyżej na zmniejszenie deficytu budżetowego o 100 milionów zł, o tyle poprawka druga zmierza do przeznaczenia tej kwoty 100 milionów zł na dofinansowanie Narodowego Funduszu Zdrowia.

Chciałabym zwrócić uwagę na to, że to przeznaczenie środków - gdyby taka była decyzja Wysokiej Komisji - musiałoby być ujęte w rezerwie celowej, ponieważ na razie nie ma żadnych podstaw prawnych do przekazania tych kwot Narodowemu Funduszowi Zdrowia, jako że zgodnie z ustawami budżet nie ma prawa dofinansowywać NFZ, podobnie jak Narodowy Fundusz Zdrowia nie dofinansowuje budżetu. Te instytucje działają rozłącznie na podstawie istniejących zapisów prawnych.

Jak powinien brzmieć, pani zdaniem, zapis, żeby to było zgodnie z procedurą. Rezerwa celowa i co dalej?

Panie Przewodniczący, zapis w poprawce drugiej powinien brzmieć tak, jak został zaproponowany. To jest kolejna pozycja, poz. 77 - rezerwy celowe, ponieważ zgodnie z prawem, jeżeli brak jest rozwiązania legislacyjnego umożliwiającego dokonanie pewnego wydatku, to taki wydatek ujęty jest w rezerwie celowej.

Czuję się w obowiązku, powiedzieć państwu senatorom, że o przedstawienie poprawki drugiej wystąpił do marszałka Jarzembowskiego pan premier Leszek Miller.

(Senator Genowefa Ferenc: Czym się różni trzecia poprawka?)

W budżecie państwa - mówiliśmy o tym - dla PKP zapisane zostały w roku 2004 następujące środki na rzecz Polskich Kolei Państwowych: po pierwsze, środki na dopłaty do ulgowych przejazdów kolejowych w wysokości 370 milionów zł, po drugie, środki na inwestycje ujęte w dziale "Transport" w wysokości 240 milionów zł, początkowo.

Jednocześnie - w ramach poręczeń i gwarancji, których udziela budżet państwa na kredyty zaciągane przez PKP - Rada Ministrów w następny wtorek podejmie decyzje dotyczące udzielenia dwóch poręczeń dla PKP. Pierwsze z poręczeń to gwarancja na zaciągnięcie przez PKP kredytu w Europejskim Banku Inwestycyjnym. Kredyt ten wynosi 80 milionów euro, a my gwarantujemy zarówno kredyt, jak i spłatę oprocentowania. (Rozmowy na sali)

(Przewodniczący Jerzy Markowski: Proszę o spokój, proszę panów.)

To oznacza, że nakład budżetu wynosi 140 milionów euro, czyli około 658 milionów zł, przyjmując obecny kurs euro do złotego.

Jednocześnie będzie rozpatrywana kwestia sfinansowania poręczenia dla PKP na emitowanie transzy obligacji w wysokości 500 milionów zł. Ta transza będzie również gwarantowana, poręczona przez państwo w całej wysokości wraz z odsetkami. To jest kolejne 780 milionów zł. I tak jak mówiliśmy poprzednio, jest 538 milionów zł w budżetach jednostek samorządu terytorialnego. Łącznie kwota ta - już dziś zdefiniowana - wynosi 2 miliardy 778 milionów zł.

Ponadto plan restrukturyzacji kolei państwowych przewiduje możliwość emisji drugiej transzy obligacji, również w wysokości 500 milionów zł, także z poręczeniem skarbu państwa, oraz możliwość zaciągnięcia kredytów o wartości do 300 milionów zł. To łącznie daje kolejom do dyspozycji w roku 2004 - nie obliczając odsetek, bo w tej chwili nie możemy ich jeszcze policzyć, nieznane są bowiem warunki drugiej emisji i kolejnego kredytu - prawie 3 miliardy 600 milionów zł. Taka to jest kwota.

Jeżeli zatem państwo uważają, że tę kwotę należy jeszcze zwiększyć, to wydaje się, że to jest ponad normę i ponad możliwości wchłonięcia tych pieniędzy w sposób racjonalny przez przedsiębiorstwo. Dziękuję.

Witam serdecznie wicepremiera, ministra gospodarki, pracy i polityki społecznej pana profesora Jerzego Hausnera.

(Minister Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej Jerzy Hausner: Odnośnie do której poprawki?)

(Minister Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej Jerzy Hausner: Tak, jeżeli pan przewodniczący zechciałby pozwolić.)

Tak, tak.

Przede wszystkim chciałbym państwu przypomnieć, że dzisiaj podstawowym problemem, z którym boryka się polityka gospodarcza - jest to zadanie całego rządu, ale w szczególności ja za to odpowiadam, razem z panem ministrem finansów - jest działanie na rzecz równoważenia finansów publicznych, na rzecz racjonalizacji wydatków, ograniczania wydatków publicznych. Zdajemy sobie sprawę, że powinniśmy rozpocząć proces ograniczania wydatków publicznych, dostosowania wydatków do naszych możliwości, jak najszybciej.

Z drugiej strony zdajemy sobie sprawę z tego, jak trudno jest w sposób radykalny rozpoczynać to w roku 2004, roku wejścia Polski do Unii Europejskiej, roku, w którym budżet musi być inaczej zbudowany - musimy znaleźć środki na to, by, wchodząc do Unii Europejskiej, uzyskać możliwości sięgania po fundusze strukturalne - roku, w którym z tego punktu widzenia konieczna jest decentralizacja finansów publicznych i zwiększenie dochodów własnych jednostek samorządu terytorialnego.

W związku z tym, konstruując budżet i przedkładając go w takim kształcie, w jakim został przedłożony, zdawaliśmy sobie sprawę z tego, że poziom deficytu budżetowego jest bardzo wysoki, powinien być niższy, ale nie znajdowaliśmy łatwych, prostych środków służących ograniczaniu wydatków od razu, zważywszy na to, że często wymaga to zmian ustawowych, natomiast działanie, które dotyczyłoby budżetu, nie powiodłoby się bez zmian ustawowych.

Niemniej bardzo wyraźnie sygnalizowałem - i pan minister finansów mnie w tym wspierał - że oczekujemy od parlamentu, od Komisji Finansów Publicznych Sejmu, od Senatu przede wszystkim zastanowienia się nad tym, jak można ograniczyć wydatki, z czego można zrezygnować, a nie nad tym, jak można wydatki powiększać, szczególnie w odniesieniu do tych obszarów, w których racjonalizacja, dostosowanie powinny być wymuszone i są konieczne.

Miałem nadzieję, że w toku prac parlamentarnych uda się obniżyć deficyt budżetowy o około 600 milionów zł oraz że dojdziemy do sytuacji, w której deficyt ostatecznie będzie trochę niższy: zamiast deficytu w wysokości 45 miliardów 500 milionów zł uzyskamy - między innymi w wyniku ograniczania części środków specjalnych - deficyt w wysokości 44 miliardów 900 milionów zł. Te nadzieje prysły w momencie, kiedy okazało się, że została przyjęta w toku prac parlamentarnych przedziwna poprawka. I to poprawka - chcę to podkreślić - motywowana ochroną finansów publicznych.

Jednak jaka to jest szczególna ochrona? Mamy do czynienia z mechanicznym obniżeniem wydatków na środki specjalne rzędu 40% i przeznaczeniem całości tej kwoty nie na zmniejszenie deficytu, lecz na różne inne cele, przy czym to uderzenie w środek specjalny dokonane zostało w szczególny sposób. Czasami jest to ograniczenie wynagrodzeń, ale czasami jest to ograniczenie wydatków, które są potrzebne, by za pomocą danego środka specjalnego i wydatków zwiększyć dochody budżetu państwa. Nie jest to zatem tylko zebranie pieniędzy i przeznaczenie ich na inne cele, ale de facto jest to także zmniejszenie możliwości pozyskania w ciągu roku dochodów. A zatem nic dziwnego, że rząd podejmuje działania, które polegają na przekonywaniu państwa senatorów, że to, co się stało w Sejmie, nie jest dobre dla finansów publicznych. Tu nie chodzi o to, czy to jest dobre, czy nie jest dobre dla rządu.

Z drugiej strony rozumiemy, że ta poprawka sejmowa spowodowała pewne oczekiwania społeczne, pewne reakcje, które obecnie trudno jest powstrzymać. Dlatego to, co zaproponowaliśmy jako rząd - chcę powiedzieć, że to stanowisko zostało wypracowane w Radzie Ministrów, a następnie zaakceptowane przez premiera - polegało na tym, by ograniczyć środki specjalne o 15%, z pomięciem tych, które powinny być z racji społecznych ochronione, na przykład jeśli chodzi o kulturę lub sport, a środki, które zagospodarujemy, przeznaczyć - w niewielkiej części, w 1/4 - na ograniczenie deficytu budżetowego, by był sygnał, że rzeczywiście poważnie traktujemy poziom zadłużenia publicznego i mamy zamiar chronić finanse publiczne, w niewielkiej części, bo w 1/4, natomiast 3/4 przeznaczmy na te cele, które mają najmocniejsze społeczne uzasadnienie.

Celem takim jest PKP, w związku z tym jest propozycja przeznaczenia na to dodatkowych 192 milionów zł. To zostało policzone. Tu nie chodzi o to, że mówimy, ot tak, na przykład, 192 miliony zł. To jest równowartość kosztów zakupu dwóch szynobusów dla każdego województwa, dla każdego regionu, z myślą o umocnieniu tendencji do rzeczywistej decentralizacji organizacji przewozów regionalnych. Nie chodzi tylko o finansowanie, chodzi o decentralizację organizacji przewozów, z myślą o tym, by kolejowe przewozy regionalne były podporządkowane lokalnemu, regionalnemu rynkowi pracy po to, by budować zintegrowane układy komunikacyjne w regionach, by brać odpowiedzialność za to, jak działa ten układ i jak służy przede wszystkim ruchowi pracowników, czyli rynkowi pracy, mobilności ludzi.

Respektujemy to, że więcej środków powinno być przeznaczonych na kontrakty regionalne, w tym częściowo na metro warszawskie. Proponowaliśmy wsparcie pewnych ważnych celów społecznych, do których należy zaliczyć wsparcie wydziałów ksiąg wieczystych w tej części kraju, gdzie istnieją obawy o to, że nie zabezpieczymy praw własnościowych, jak również wsparcie w zakresie umożliwienia dostępu do Internetu w szkołach.

Wydawało się zatem, że to, co wypracowaliśmy w postaci propozycji rządowej, godzi różne racje i że nie powinno być co do tego sporu politycznego, zwłaszcza w Senacie, w którym znacznie słabsze jest myślenie w kategoriach partyjnych, natomiast w większym stopniu myśli się w kategoriach dobra ogólnego. I chciałbym prosić, żeby racje, które rząd przedstawiał, wzięli państwo pod uwagę. Chciałbym wyrazić nadzieję, że w toku prac senackich uda się przyjąć takie rozwiązanie, w którym - liczymy się z faktami, liczymy się z tym, co się stało w Sejmie - uda się to rzeczywiście naprawić. Nie naprawić w taki sposób, by przywrócić przedłożenie rządowe, ale by pogodzić różne racje.

Kwestia kolei. Ta sprawa jest bardzo ważna. Proszę państwa, nigdy dotychczas nakłady publiczne na restrukturyzację kolei, na zmiany w kolei nie były tego rzędu, jakie uruchamiamy obecnie. Nigdy. Te 192 miliony zł, które mają być przeznaczone na zakup taboru kolejowego, to kwota, jak ktoś policzył - pan senator Borkowski to potwierdził, zdaje się - odpowiadająca trzyletniej produkcji zakładów naprawczych taboru kolejowego w Polsce.

Pytam zatem, jakie jeszcze racje przemawiają za tym, by zwiększać te nakłady i co będzie oznaczało zwiększenie tych nakładów? Będzie oznaczało, że w istocie rzeczy pieniądze, które samorządy regionalne, samorządy wojewódzkie pozyskują w wyniku ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego, zostaną przeznaczone na inne cele, bo zostaną wyparte przez pieniądze, które dajemy na zasadzie dotacji.

Ponadto, jeżeli dajemy dodatkowe pieniądze na przewozy regionalne na zasadzie dotacji, to zatrzymujemy proces ich rzeczywistej regionalizacji. Na czym ma bowiem polegać regionalizacja? Na tym, że to samorząd regionalny powinien decydować o tym, jakie pociągi mają kursować, kiedy mają kursować, na jakich liniach i ile ma być tych pociągów. To samorząd decyduje o tym, jakie kupuje usługi, na jakie usługi przeznaczy pieniądze.

Chcę też państwu senatorom przypomnieć, że podpisaliśmy - razem z premierem Polem - porozumienie z częścią związków zawodowych. Zapewne podpisalibyśmy porozumienie ze wszystkimi związkami zawodowymi, bo to było korzystne porozumienie, jednak właśnie w tym dniu Sejm uchwalił to, co uchwalił, i ci, którzy się zastanawiali, czy mają podpisać to porozumienie i przerwać strajk głodowy, przerwali strajk głodowy, ale powiedzieli mi, że nie ze względu na to, do czego rząd się zobowiązał wobec pozostałych, którzy z nami rozmawiali, lecz ze względu na tę poprawkę.

Natomiast dlaczego się zobowiązaliśmy? Zobowiązaliśmy się, ponieważ były wątpliwości, czy będzie te 538 milionów zł z tytułu wzrostu udziału w CIT i PIT, i podpisaliśmy, że dajemy gwarancję, iż gdyby tych pieniędzy w samorządzie regionalnym miało nie być, to rząd znajdzie uzupełnienie tych środków w ramach budżetu, a gdyby to było niemożliwe, to wystąpimy z wnioskiem o nowelizację budżetu. Daliśmy dodatkową gwarancję, pod którą podpisałem się ja, podpisał się premier Pol i podpisał się w imieniu pana ministra Raczki pan minister Sawicki. To jest twarda, żelazna gwarancja. W związku z tym, jeżeli te 538 milionów zł ma dzisiaj takie potwierdzenie, to nasuwa się pytanie, po co dawać jeszcze więcej środków i na co dawać więcej środków?

Sądzę, że dzisiaj jest to w większym stopniu pokazanie, kto jest silniejszy, niż próba rozwiązywania problemów kolei. W związku z tym wydaje mi się, że nie ma żadnego powodu, żeby w tej sprawie czynić dalsze ustępstwo. To, co się stało, jest według mnie pewnym przypadkiem, który jest do zaakceptowania. Dodatkowe pieniądze na inwestycje, dodatkowe pieniądze na tabor mogą przyspieszyć proces regionalizacji.

Nie boleję nad tym, natomiast wolałbym, żeby się dalej absolutnie nie posuwać. Jeżeli dodatkowo miałoby to być posuwanie się pod groźbą strajku, to pytam, czy w ogóle wyobrażamy sobie dalsze naprawianie finansów publicznych w sytuacji, kiedy podejmowane są decyzje pod taką groźbą, niezależnie od tego, czyja to jest groźba. Groźba ta nie ma żadnego uzasadnienia, gdyż dotychczas nigdy nie było takich pieniędzy na rzecz PKP.

Natomiast jeśli chodzi o inne poprawki, to chciałbym szczególnie odnieść się do sprawy służby zdrowia.

(Przewodniczący Jerzy Markowski: Właśnie, proszę odnieść się do drugiej poprawki, Panie Premierze.)

Sprawa służby zdrowia. Proszę państwa, w sytuacji, jaka powstała, problemy służby zdrowia wymagają kompleksowego podejścia. Minister Sikorski publicznie zobowiązał się - i to jest także zobowiązanie wobec rządu - że przedłoży plan, z jednej strony, doraźnych zmian prawnych i doraźnego dostosowania, a z drugiej strony, koncepcję wyjścia z tego rozwiązania, które zakwestionował Trybunał Konstytucyjny, tak aby od 1 stycznia obowiązywały przepisy, które są poprawne konstytucyjnie. Oznacza to, że nie powinniśmy szukać żadnych doraźnych podpórek finansowych w bieżącym roku, natomiast powinniśmy zastanowić się nad tym, jak ma wyglądać funkcjonowanie służby zdrowia w następnej projekcji finansowej, w następnym budżecie, odpowiadając na więcej pytań niż dotychczas próbowaliśmy odpowiedzieć.

Jeżeli to, co się stało w służbie zdrowia, ma mieć sens, to moim zdaniem nie wolno tylko odpowiadać na pytanie, czy chcemy mieć Narodowy Fundusz Zdrowia i jaki to ma być Narodowy Fundusz Zdrowia, ale należy także odpowiedzieć na pytanie, czy chcemy mieć w Polsce dodatkowe ubezpieczenia zdrowotne oraz na jakiej zasadzie mają być one zbudowane. I należy to rozstrzygać od razu.

Z mojego punktu widzenia, a chcę powiedzieć, że przez sześć miesięcy kieruję międzyresortowym zespołem do spraw przygotowania ustawy dotyczącej restrukturyzacji i zmian w ZOZ, szukanie doraźnych kroplówek rzędu 100 milionów zł, 50 milionów zł zniechęca do poszukiwania takich zmian systemowych, które nie będą prowadziły do dalszego zadłużenia. Dawanie dzisiaj dodatkowych pieniędzy nie oznacza w istocie rzeczy poprawy sytuacji, oznacza stosowanie środków przeciwbólowych.

Minister zdrowia, kiedy podpisywał porozumienie i kiedy wrócił z tym porozumieniem na posiedzenie Rady Ministrów, zapewniał, że środki na realizację tego porozumienia znajdzie w swoim budżecie i w budżecie Narodowego Funduszu Zdrowia. Uważam, że tak powinno się stać.

Dzisiaj powiedzenie, że dajemy w Senacie dodatkowe 100 milionów zł, oznacza po prostu działanie na zasadzie środka przeciwbólowego, użytego nie wiadomo, w jakim celu i w którym miejscu, nie wiadomo, w jakim czasie. Szczerze powiedziawszy, nie widzę żadnego uzasadnienia dla takiego działania. Nie dlatego, że chciałbym tu coś udowodnić. Przeciwnie, chcę wskazać na jedną rzecz: służba zdrowia wymaga - co do tego się zgadzam - uzgodnionego z różnymi ugrupowaniami politycznymi programu, głębokiego programu naprawczego.

Elementem tego programu musi być restrukturyzacja zadłużenia, jak również elementem tego programu muszą być zmiany prawne przywracające kontrolę i dyscyplinę wydatków. Ponadto elementem tego programu musi być uporządkowanie sytuacji w Narodowym Funduszu Zdrowia, a także elementem tego musi być koncepcja dodatkowych ubezpieczeń zdrowotnych, nawet gdyby one były wprowadzane za dwa, trzy lata, po odpowiednim przygotowaniu. Jeżeli się nie pojawi spójny program, natomiast będziemy ratowali sytuację przy pomocy takich działań, to będą to tylko pozory rozwiązania, będzie to uciekanie od głównego rozwiązania. W moim przekonaniu nie ma to żadnego uzasadnienia.

Chciałbym zatem - i taka była motywacja mojego przyjścia tutaj - wspólnie z panem ministrem finansów, a także, w przypadku kolei, wspólnie z ministrem infrastruktury, jako że to rozwiązanie było uzgadniane także z panem ministrem Polem i jego współpracownikami, prosić o poparcie rozwiązań, które zaproponowała Komisja Gospodarki i Finansów Publicznych Senatu, kierując się propozycjami rządowymi.

Rozważamy sprawę bardzo istotną dla funkcjonowania państwa w roku przyszłym, a mianowicie sprawę budżetu na 2004 r. I wręcz jestem bardzo zobowiązany, że mamy drugą izbę, która jest w stanie poprawić to, co w sposób ewidentny zostało źle skonstruowane w Sejmie. Nie chciałbym powtarzać kwestii, ponieważ pani minister Wasilewska-Trenkner wskazała, jaką krzywdę mogłaby spowodować dla gospodarki, dla budżetu poprawka sejmowa dotycząca likwidacji 40% środka specjalnego oraz jego nieefektywne rozdysponowanie. Jesteśmy zatem bardzo zobowiązani Senatowi, że wysłuchał racji rządu. Konstrukcje, które tutaj się pojawiły w postaci poprawki, umożliwiają dokonanie w sposób racjonalny cięcia środka specjalnego tam, gdzie to jest możliwe, i rozdysponowanie tego w sposób jak najbardziej efektywny.

Tu racje związane i ze służbą zdrowia, i z kolejnictwem zostały przedstawione zarówno przez panią minister, jak i przez pana premiera. Chciałbym jeszcze nawiązać do jednej kwestii. Mianowicie nie miałem okazji rozmawiać z panem premierem Millerem po moim powrocie, jako że z lotniska przyjechałem tutaj, natomiast chciałbym podkreślić jedno: niestety, jeśli chodzi o rynki finansowe, obecnie patrzy się nam na ręce. Poziom emisji długu publicznego w pierwszym kwartale zarówno na rynku krajowym, jak i na rynku zagranicznym będzie rekordowy.

Chciałbym podkreślić, że w tych dniach właśnie zamknęliśmy emisję 1 miliarda 500 milionów euro. To jest największa emisja w historii Rzeczypospolitej na rynkach zagranicznych. My nie możemy sobie w tej chwili pozwolić na jakiekolwiek zaprzepaszczenie tego sentymentu, który krok po kroku budujemy, po to, żeby zapewnić finansowanie w I kwartale. Jeżeli nie zapewnimy finansowania w I kwartale, to nie zapewnimy ciągłości, płynności budżetu, a to jest podstawowym zadaniem każdego ministra finansów.

Dlaczego o tym mówię? Dlatego, że niestety nałożył się pewien czynnik, który nie jest bezpośrednio związany z Polską, a spowoduje dodatkowe, wnikliwe zwracanie uwagi na nasz kraj. Chodzi mianowicie o Węgry. Jak państwo z pewnością wiedzą, ustąpił węgierski minister finansów. Okazało się, że deficyt budżetowy nie zamknął się w takim kształcie, jaki przewidywał minister finansów. Co więcej, okazało się, że muszą oni w tej chwili zamknąć emisję na rynku europejskim w kwocie około 1 miliarda euro i są praktycznie bez szans, ponieważ powinni to rozpocząć w poniedziałek.

W związku z tym ten skromny, wydawałoby się, gest w postaci obniżenia deficytu budżetowego o 100 milionów zł, co zostało zapisane w pierwszej poprawce senackiej, jest sygnałem dla rynków wskazującym, że zarówno Sejm, jak i Senat zmierzają do ograniczenia - i starają się znaleźć w tym zakresie możliwość - deficytu budżetowego. Chodzi o sygnał, podkreślam. W takim razie mamy do rozważenia dwie kwestie: z jednej strony kwestię sygnału, który da rynkom finansowym możliwość uwiarygodnienia naszej polityki gospodarczej, a z drugiej strony kwestię kroplówki, o której wspominał pan premier, odnośnie do służby zdrowia.

Niestety, nie miałem możliwości rozmawiać z panem premierem Millerem o ostatniej decyzji, natomiast sądzę, że nie należy lekceważyć decyzji, o których mówił pan premier Hausner, i zapowiedzi ze strony ministra zdrowia, jak również możliwości uzyskania dodatkowych środków, jeśli chodzi o politykę dotyczącą leków. To są rezerwy, które można uruchomić i wręcz trzeba uruchomić pod pewną presją. Tak więc jeżeli jako minister finansów miałbym się wypowiadać w tej sprawie, to stwierdziłbym, że kształt poprawki pierwszej najbardziej precyzyjnie oddaje to, co w tej chwili można uzyskać w Senacie. Dziękuję.

Sądzę, że trzeba przystąpić do głosowania nad omawianymi trzema poprawkami. Przypomnę, że przyjęcie poprawki pierwszej wyklucza głosowanie nad poprawkami drugą i trzecią.

W uproszczeniu jeszcze raz przypomnę, że poprawka pierwsza została już przyjęta przez komisję. Poprawka druga zmierza do dodania 100 milionów zł na reformę służby zdrowia kosztem zmniejszenia deficytu budżetu państwa. Poprawka trzecia zwiększa odpis ze środków specjalnych z 15% do 20%, z przeznaczeniem tych środków w kwocie dodatkowo 135 milionów zł powyżej 192 milionów zł na reformę kolei. To jest intencją tych trzech poprawek.

Stanowisko pana premiera poznaliśmy. Poznaliśmy także stanowisko pana ministra. Obowiązek, który został nałożony na mnie, przekazania państwu stanowiska wykonałem.

Dziękuję bardzo.

Poprawka uzyskała poparcie komisji, co wyklucza głosowanie nad poprawkami drugą i trzecią.

Panie Przewodniczący! Wysoka Komisjo!

Powiadam, to jest poprawka, która ma to obciążenie, o którym mówiliśmy dzisiaj, a mianowicie może się okazać, iż jest to zbyt duży wysiłek dla miasta. Gdyby to nie był zapis: nie mniej niż 90 milionów zł, lecz byłby zapis: do 90 milionów zł, to sądzę, że łatwiej byłoby tę sprawę rozstrzygnąć.

Dziękuję bardzo, Panie Przewodniczący.

Chciałbym podkreślić, Wysoka Komisjo, że poprawka czwarta nie pozostaje w sprzeczności - czyli może być zgodna - z poprawką pierwszą. Mianowicie nie zmienia układu liczbowego. Natomiast jak to wygląda w tym układzie? Po prostu w stosunku do przedłożenia rządowego jest o 100 milionów zł więcej, bo jest 1 miliard 100 milionów zł, a przedtem był 1 miliard zł, a nawet 880 milionów zł.

Proponujemy, aby w ramach tych 100 milionów zł dodać 40 milionów zł Warszawie - 40 milionów zł, bo 50 milionów zł zostało uwzględnione. Jakie jest uzasadnienie? Otóż według algorytmów określonych w nowej ustawie o dochodach jednostek samorządu terytorialnego Warszawa, i to przede wszystkim Warszawa, straciła w stosunku do ubiegłego roku około trzystu kilkudziesięciu milionów złotych.

Te 40 milionów zł, Wysoka Komisjo, uwzględnia pogorszenie - o 10% kwot - sytuacji subwencyjnej Warszawy. W związku z tym wnosimy o przyjęcie tej poprawki, ponieważ, podkreślam, liczbowo to nic nie zmienia, tyle że w tych 100 milionach zł kontraktowych jest dodatkowe 40 milionów zł, a 60 milionów zł pozostaje na inne kontrakty.

Dziękuję bardzo.

Chciałabym zwrócić uwagę na jedną sprawę. W poprawce pierwszej przyjęliśmy: nie mniej niż 50 milionów zł na budowę metra w Warszawie. Na ten temat dość długo dyskutowaliśmy na ostatnim posiedzeniu poświęconym rozpatrzeniu budżetu, wskazując na to, że nie powinniśmy podejmować decyzji za władze wojewódzkie w ramach kontraktu wojewódzkiego. W związku z tym uważam, że powinniśmy jednak podtrzymać wcześniej zajęte stanowisko. Dziękuję.

Panie Przewodniczący! Panie Premierze! Panie Ministrze! Szanowni Państwo!

Zacząłem bardziej interesować się sprawą metra, kiedy na podstawie tego, co pisano w gazetach, okazało się, że jestem wielkim przeciwnikiem. Pozwoliłem sobie na dokładniejsze przyjrzenie się tej sprawie. Muszę powiedzieć, że ktoś może sobie zażyczyć 50 milionów zł, 100 milionów zł, 200 milionów zł, 300 milionów zł, 500 milionów zł. Można mówić bardzo dużo. Chcę powiedzieć, że to są bezpodstawne życzenia. Pozwoliłem sobie na rozmowę z władzami, które są odpowiedzialne za budowę metra, jak również z przedstawicielami honorowego komitetu budowy metra. Proszę państwa, powiedziano mi wyraźnie, że w tym roku oni nie są w stanie przerobić więcej niż 60 milionów zł, które dostaną od Senatu.

(Głos z sali: Z budżetu.)

Z budżetu. Chcę powiedzieć, że nie będzie przerwanych robót, nie będzie zabezpieczeń. Myślę, że tak się stało, iż zażądano 150 milionów zł. Wynikało to tylko z jednego faktu: żeby ten budżet rozregulować. Mówię to z pełną odpowiedzialnością. Wszystkie rozmowy są nagrywane - oczywiście nie przeze mnie - i jest do udowodnienia, kto z kim rozmawiał. Dziękuję bardzo.

Uważaj z tym nagrywaniem, bo w przypadku 40 milionów zł już jest o co się procesować.

Panie Przewodniczący! Szanowni Państwo! Panie Premierze! Państwo Ministrowie!

To jest próba poszukiwania jakiegoś rozwiązania. Rozumiem myślenie pana premiera Hausnera i podzielam je - jako przedstawiciel opozycji chcę to dodać - jednak chcę zadać pytanie: dlaczego tak się stało w Sejmie, dlaczego państwo jako koalicja dopuścili do takiej sytuacji, że teraz trzeba ludziom tłumaczyć i odbierać? Z tym wiąże się próba poszukiwania jakiegoś rozwiązania. To jest moja poprawka. Dziękuję.

Panie Senatorze, oczywiście jesteśmy przeciw tej poprawce. Nawiązując do tego, co powiedział pan senator, nieszczęście poprawki sejmowej polegało na tym, że cięła ona w sposób mechaniczny wszystkie środki specjalne, bez zastanowienia się, jakie będą negatywne skutki, natomiast po stronie wydatkowej, czyli tej miłej i przyjemnej sercu wielu posłów, zawierała szereg punktów. Rezultat głosowania był taki, ponieważ nie było możliwości głosowania nad następnymi propozycjami, jako że ta poprawka była najdalej idąca i z tego względu musiała być poddana pod głosowanie jako pierwsza.

Natomiast ja uważam, że bardzo dobrze się stało, iż rolą Senatu jest poprawienie tego bardzo złego rozwiązania. Rząd, a minister finansów w szczególności, będzie bardzo zobowiązany, jeżeli będziemy mogli wprowadzić odpowiednie poprawki.

Rozumiem, że pan minister opowiada się zdecydowanie przeciwko tej poprawce?

Jeśli można, powiem o jeszcze jednej sprawie. Zmniejszenie dotacji do Funduszu Ubezpieczeń Społecznych o 200 milionów zł oznacza, że dana część rencistów bądź emerytów nie uzyska w pewnym momencie niezbędnych świadczeń. Dziękuję.

Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem poprawki piątej? (1)

Ponieważ zakończyliśmy rozpatrywanie poprawek, które mogły mieć wpływ na sytuację, jaka zaistniała dzisiaj w związku z protestami związkowymi w otoczeniu Sejmu, Senatu, chcę państwu powiedzieć, że odbyłem dzisiaj cztery rozmowy z przedstawicielami protestujących: jedną w obecności pana marszałka i trzy w obecności za każdym razem innego partnera. Jedna z rozmów była tak dalece szczera, że powiedziano jednoznacznie, iż żadne pieniądze nie są w stanie spowodować odstąpienia od strajku. Nie chciałem tego państwu powiedzieć przed głosowaniami, żeby państwo nie uważali, iż wywieram jakiś wpływ, jednak czułem się w obowiązku powiedzieć to teraz.

Mówiłam dzisiaj rano, że według najnowszych wyliczeń Narodowy Bank Polski przekaże zysk, który będzie mniejszy od tego, jaki prognozowaliśmy w budżecie, i że ta różnica będzie wynosiła od 100 milionów zł do 150 milionów zł. Wobec tego dodawanie tutaj 500 tysięcy zł jest prognozowaniem ponad normę. Proszę wybaczyć, jesteśmy przeciw.

Dziękuję bardzo.

Rozumiem, że chodzi o rozpisanie liczby osób i kwot, tak?

Panie Przewodniczący, tu jest usunięcie pewnych błędów, które wynikały ze złego naliczenia we wrześniu. W grudniu sytuacja się zmieniła, jeśli chodzi o liczbę osób, które możemy zatrudnić w roku przyszłym.

(Głos z sali: Jednogłośnie.)

Jakoś matematycznie to nie pasuje. Czy ktoś przybył? Poprzednio było bowiem: 11, 0, 0.

(Głos z sali: Jeden nie głosował.)

Panie Przewodniczący, jak już mówiłam, to jest poprawka wynikająca z porozumienia podpisanego z kolejami, o którym mówił pan premier Hausner.

Tu prosiłbym przedstawiciela ministra gospodarki o dokładne wytłumaczenie istoty tej poprawki, mimo że jest to poprawka pani senator Doktorowicz. Jeśli można prosić, oczywiście.

(Sekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów Halina Wasilewska-Trenkner: Czy mogę prosić panią dyrektor o zabranie głosu?)

Zgodnie z tą poprawką na reformę górnictwa węgla kamiennego byłoby mniej o 1 milion zł. Oczywiście my tego nie możemy zaakceptować.

(Przewodniczący Jerzy Markowski: Proszę?)

(Głos z sali: Nie mogą zaakceptować.)

(Senator Genowefa Ferenc: Nie, zostało wykluczone głosowanie.)

(Senator Genowefa Ferenc: I poprawki dwudziestej dziewiątej.)

Poprawki dwudziestej dziewiątej też nie poddamy pod głosowanie. Odnotuję to.

(Wypowiedź poza mikrofonem)

Ona wyklucza głosowanie nad poprawką czterdziestą, moim zdaniem. Poprawka czternasta wyklucza głosowanie nad poprawką czterdziestą.

Dobrze, ale wskazane źródło finansowania wiąże się z drogą Suwałki - Białystok - Lublin - Rzeszów - Barwinek.

Panie Przewodniczący, źródłem odbudowy wydatków w Kancelarii Prezydenta są koszty obsługi zadłużenia zagranicznego. Chciałabym powiedzieć, że w tym zestawie poprawek państwo proponują w sumie zmniejszenie środków na obsługę zadłużenia zagranicznego o około 100 milionów zł. My nie mogliśmy tego policzyć dokładnie, ale to jest ten rząd wielkości. Co prawda jest zmniejszenie nakładów na ten cel o około 1,7%, ale chcę zwrócić państwa uwagę na to, że dzisiaj jest 13 stycznia, a my na ten cel wydajemy już dla PKP prawie 658 milionów zł, bo właśnie tymi pieniędzmi obsługujemy kredyt PKP, jego gwarancję.

W związku z tym zmniejszanie kwoty tych środków oznacza nie tylko zwiększanie trudności, jeśli chodzi o obsługę deficytu budżetu państwa, ale również zmniejszanie możliwości, jeśli chodzi o zaciąganie kredytów zagranicznych przez nasze podmioty gospodarcze. Dlatego rząd jest przeciwny poprawkom, które zmierzają do finansowania poprzez dług zagraniczny. Gdyby to było jedno zdarzenie, Panie Przewodniczący, Wysoka Komisjo, gdyby chodziło tylko o poprawkę czterdziestą, to można powiedzieć, te że 19 milionów 300 tysięcy zł możemy przeżyć, ale nie chodzi o jedną poprawkę. Dlatego muszę mówić o nich wszystkich. Dziękuję.

Panie Przewodniczący, uważam, że poprawki: czternasta, piętnasta, czterdziesta i sześćdziesiąta szósta, które dotyczą tej samej kwestii - pan przewodniczący w swoim sprawozdaniu też o tym wspominał - powinny być rozpatrywane i analizowane łącznie. Nawiążę tutaj do wypowiedzi pana premiera Hausnera. Jeżeli nie przeznaczymy pewnych środków na przygotowanie realizacji budowy tej drogi, która biegnie przez najuboższe regiony Rzeczypospolitej, to nie będziemy mogli skorzystać z żadnych środków unijnych, żeby tam pozyskać większe pieniądze. Gorąco apelowałbym zatem o to, aby ta inwestycja znalazła uznanie Wysokiej Komisji, tym bardziej że to rozwiązanie zostało przyjęte w swoim czasie przez Sejm. Dziękuję bardzo.

Natomiast ja jeszcze raz przypominam, iż będę apelował o to, ażeby zrobić wszystko, by dokończyć realizację inwestycji w zakresie Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. W związku z tym proszę uwzględnić w głosowaniu nad poprawką czternastą potrzebę głosowania później nad poprawką czterdziestą.

(Wypowiedź poza mikrofonem)

(Wypowiedź poza mikrofonem)

Będziemy pamiętali, że sięgnęliśmy już po środki z obsługi zadłużenia zagranicznego.

(Wypowiedź poza mikrofonem)

Nie, to się nie wyklucza, ale jeżeli tu zmniejszamy, to tam nie powinniśmy dodawać.

Stanowisko rządu?

Kto się wstrzymał? (0)

(Głos z sali: To już wyjaśnialiśmy.)

Przypomnę, że chodzi o zmniejszenie kwoty środków na ochotnicze straże pożarne z przeznaczeniem na wydatki bieżące Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty.

Czy ktoś z państwa senatorów chciałby zabrać głos w tej sprawie?

Jest jednak poprawka - chyba poprawka czterdziesta trzecia - która przywraca 10 milionów zł na rzecz URTiP, nie naruszając tych 10 milionów zł. Momencik... Tak, poprawka czterdziesta trzecia.

Tyle że źródłem jej sfinansowania są środki przewidziane na finansowanie długu zagranicznego. Proszę zatem przyjąć moją uwagę - raz jeszcze proszę o to państwa - że to oznacza, iż w którymś momencie odmówimy zaciągnięcia długu zagranicznego w przypadku takiego czy innego przedsiębiorcy, bo nie będzie tego z czego sfinansować.

Dzisiaj jednak w czasie debaty było dużo głosów za tym, żeby utrzymać te 10 milionów zł dla ochotniczego pożarnictwa, z nadzieją, że URTiP odzyska tę kwotę w ramach poprawki czterdziestej trzeciej.

Chciałbym podkreślić, że działamy tu wbrew własnemu interesowi. To są koszty obsługi długu, czyli są to odsetki od długu. Jeżeli obetniemy odsetki od długu, to nie będziemy mogli się zadłużyć, czyli przeznaczyć środków na PKP i na wiele innych celów. Prosimy zatem, by jednak trzymać się przedłożenia rządowego, jeśli to jest możliwe.

Istota jest taka - żebyśmy to dobrze zrozumieli - że w poprawce siedemnastej uznano, iż pieniądze na Urząd Regulacji Telekomunikacji i Poczty mogą pochodzić ze środków na straże pożarne. Natomiast w poprawce czterdziestej trzeciej uznaje się, że gdyby tak się nie stało, jak proponuje się w poprawce siedemnastej, to środki na Urząd Regulacji Telekomunikacji i Poczty mogą pochodzić ze środków na obsługę zadłużenia zagranicznego. Argumenty pana ministra są oczywiste.

Mam pytanie, ale nie wiem, czy ktoś jest w stanie na nie odpowiedzieć. Może pani minister finansów odpowie. Pani Minister, jakimi środkami będzie dysponował Urząd Regulacji Telekomunikacji i Poczty? Dzisiaj rano pan prezes Graboś wyraził bowiem w tej sprawie wręcz dramatyczną opinię?

Panie Przewodniczący, układ jest taki, że w chwili obecnej Urząd Regulacji Telekomunikacji i Poczty ma wydatki w wysokości 52 milionów 600 tysięcy zł. Na to składają się wydatki bieżące, które wynoszą 50 milionów 200 tysięcy zł, z czego 32 miliony 900 tysięcy zł stanowią płace, a 17 milionów 400 tysięcy zł pozostałe wydatki bieżące.

(Głos z sali: Ile było?)

W roku 2003 na wydatki bieżące było 26 milionów 700 tysięcy zł, czyli w chwili obecnej urząd dysponuje niecałymi 65% swoich zasobów zeszłorocznych na wydatki bieżące. Oczywiście można powiedzieć, że w takim razie i tak przeżyje, ale to jest...

(Głos z sali: Nie będzie funkcjonował.)

Nie będzie funkcjonował. Będzie zatrudnienie, ale urząd nie będzie funkcjonował. W związku z tym mamy prośbę o przywrócenie tych pieniędzy dla URTiP. Z tym wiąże się również wczorajsza prośba pana prezesa Grabosia.

Dziękuję.

Środki na wydatki majątkowe miał w wysokości 2 milionów 225 tysięcy zł, w tym 520 milionów zł stanowią jego wydatki związane z obronnością kraju. A zatem tak naprawdę na potrzeby cywilne ma 1 milion 705 tysięcy zł.

W tej materii chciałbym wyrazić następujący pogląd. Przepraszam, może merytorycznie nie będzie to zbyt sensowne, ale chciałbym powiedzieć, że jeżeli miałbym określić, który z tych dwóch urzędów potrafi wypracować pieniądze na swojej działalności, to stwierdziłbym, że na pewno może to zrobić Urząd Regulacji Telekomunikacji i Poczty, natomiast nie może tego zrobić straż pożarna, trudno bowiem płacić za gaszenie pożarów i za świadczenie pomocy, zwłaszcza na drogach. Dlatego też większą szansę na odpracowanie tych pieniędzy widzę po stronie Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty niż po stronie straży pożarnej.

Skłaniam się - przepraszam za tę dyskusję - ku filozofii, którą zaprezentował pan minister Raczko w sprawie poprawki czterdziestej trzeciej, żeby środki na urząd regulacji nie pochodziły z obsługi zadłużenia zagranicznego, natomiast rozwiązanie byłoby następujące. I kieruję to z prośbą o opinię do pana senatora Lipowskiego. Gdyby zmniejszyć o połowę środki zabierane ochotniczym strażom pożarnym i tylko połowę przeznaczyć na urząd regulacji, to czy to byłoby jakieś rozwiązanie w tej materii? Zamiast 10 milionów zł zabrać 5 milionów zł. Poprawka jest nasza, wobec tego teoretycznie możemy z nią zrobić wszystko.

(Senator Genowefa Ferenc: Ale nie ma środków na OSP.)

(Senator Grzegorz Lipowski: Panie Przewodniczący, na każde...)

Przy okazji zasadne jest pytanie pani senator Ferenc, które pozwolę sobie przytoczyć: jakimi środkami dysponują ochotnicze straże pożarne w roku bieżącym? Może tę wiedzę przydałoby się uzyskać.

(Senator Grzegorz Lipowski: Z budżetu żadnymi.)

W budżecie państwa w części "Bezpieczeństwo" przewidziana jest na sprawy wewnętrzne, na ochotnicze straże pożarne kwota 29 milionów 406 tysięcy zł. Po odjęciu 10 milionów zł pozostaje kwota 19 milionów 406 tysięcy zł. Państwo byli łaskawi poruszyć to, że ochotnicze straże pożarne będą dotknięte w związku z wprowadzeniem stawki VAT w wysokości 22%. Jednak jeżeli nawet obliczymy 22% od 19 milionów 406 tysięcy zł, to jest od takiej dotacji, jaka została ustalona w roku 2003, to trzeba przeznaczyć na ten cel 3 miliony 687 tysięcy zł, czyli 10 milionów zł to jest znacznie więcej niż z tytułu rekompensaty VAT. Dziękuję.

Proszę państwa, zastanówmy się nad autopoprawką komisji gospodarki, polegającą na tym, żeby nie odejmować pieniędzy ze środków straży w takiej wielkości, lecz tylko w połowie tej wielkości.

(Senator Adam Graczyński: To jest dobra propozycja.)

Proszę państwa, jest to nasza poprawka. Rozumiem, że możemy tak zrobić. Poprawka brzmiałaby w sposób następujący: w części 42 "Sprawy wewnętrzne" w rozdziale "Ochotnicze straże pożarne" zmniejsza się dotacje i subwencje o 2 miliony zł oraz wydatki majątkowe o 3 miliony zł, a w części 76 zwiększa się wydatki bieżące o 5 milionów zł.

(Głos z sali: Nie ma.)

Kto z państwa jest za przyjęciem poprawki w brzmieniu przedstawionym? (10)

A teraz - dopóki o tym pamiętamy - przegłosujmy poprawkę czterdziestą trzecią, ponieważ dotyczy ona tej samej materii. Przypomnę, że znaleźliśmy pieniądze.

Kto z państwa jest za przyjęciem poprawki czterdziestej trzeciej? (0)

Panie Przewodniczący, jak już mówiliśmy, rząd popiera tę poprawkę. Nie chciałabym, zważywszy na porę, omawiać uzasadnienia. (Rozmowy na sali)

Proszę państwa, proszę nie rozmawiać. Jesteśmy zmęczeni. Ja dzisiaj mówię już od godziny 7 rano.

Proszę jeszcze raz - przepraszam - ponieważ nie dosłyszałem motywacji, a chciałbym to wiedzieć.

Rząd popiera tę poprawkę, ponieważ pozwala ona zachować jednolitość rezerwy na finansowanie wszystkich programów unijnych.

Dziękuję.

Rząd popiera tę poprawkę. Poprawka ta została uzgodniona między ministrem infrastruktury i agencją.

(Wypowiedź poza mikrofonem)

Panie Senatorze, pamiętamy tę poprawkę. Wszyscy wiemy, jaka to jest poprawka, wobec tego nie musimy uzasadniać.

Dobrze, głosujemy.

(Głos z sali: Czy ona nie łączy się z inną poprawką?)

(Głos z sali: Pani senator Klepacz...)

Czy można by przy tej poprawce od razu rozważyć poprawkę sześćdziesiątą drugą, która dotyczy...

Przepraszam, którą?

(Głos z sali: Sześćdziesiątą drugą.)

Pani senator Klepacz była uprzejma powiedzieć, żebyśmy zwrócili uwagę...

(Głos z sali: Czy to nie jest to samo?)

Tak, Panie Senatorze. Dzisiaj to wyjaśnialiśmy. Standaryzacja jest obowiązkiem prowadzących domy pomocy społecznej i wedle istniejących ustaw nie ma możliwości skierowania środków na standaryzację jako działanie. W związku z tym proponujemy, aby - nie gmatwając tej specjalnej rezerwy - nie wprowadzać rozszerzonego zapisu. O ile popieramy poprawkę dwudziestą pierwszą, o tyle z przyczyn, o których przed chwilą powiedziałam, jesteśmy przeciw poprawce sześćdziesiątej drugiej.

Dziękuję.

Nie do końca chciałabym się z tym zgodzić, dlatego że generalnie są problemy z finansowaniem domów pomocy społecznej. Kiedy dokładnie przeczytamy ustawę oraz art. 20, który mówi o standaryzacji, to okaże się, że to stworzyłoby możliwość wprowadzenia programów, które są opracowywane, jako że wojewodowie to nadzorują. Tak więc nie wiem, czy w tym wypadku nie byłoby możliwości otwarcia tej furtki. Gdzie indziej jej nie znajdujemy, a 2006 r. jest terminem zakończenia procesu standaryzacji. Tak jest zapisane w ustawie o opiece społecznej. Nie wiem, czy do 2006 r. za pomocą środków własnych starostw, które w tym roku są zmniejszone, to zadanie zrealizujemy.

Bardzo proszę.

Panie Senatorze! Wysoka Komisjo!

Problem polega na tym, że jeśli chodzi o wydatki majątkowe związane ze standaryzacją, można je przekazywać do powiatów tylko i wyłącznie poprzez kontrakty wojewódzkie, nie można natomiast finansować tego z tej rezerwy, którą przede wszystkim chcieliśmy kierować na nowe uruchomienia.

A czy nie można - przepraszam, bo to jest materia mi obca, ale staram się w jakiś sposób pogodzić poglądy pani senator Klepacz ze stanowiskiem ministra finansów - czy nie można tego w jakiś inny sposób zapisać, ażeby zagwarantować środki na standaryzację w domach pomocy społecznej?

Panie Senatorze, wchodzimy tu w materię tego, co powinny wprowadzić samorządy do kontraktów, a jeżeli władza ustawodawcza wchodzi zbyt głęboko w materię kontraktów, to natrafiamy, jak nam dotychczas wyjaśniają legislatorzy, na zagrożenie niezależności samorządów, czyli stajemy się akonstytucyjni.

Przy czym akurat w tym przypadku oni się proszą o to, żeby był taki zapis, jako że dawałoby to im legitymację postępowania zgodnie z tym kierunkiem.

Mam pytanie do pani senator Klepacz. Czy częściowo nie załatwia sprawy dodanie w poprawce dwudziestej pierwszej, że wyszczególnia się kwotę wydatków majątkowych w wysokości 4 milionów zł? Przecież to się nie musi nazywać: standaryzacja. Można wykorzystywać środki w związku z....

(Senator Apolonia Klepacz: Jeżeli mogę, Panie Przewodniczący...)

Generalnie istnieje taka sytuacja, bo oni na przykład mogą wprowadzić, w przypadku domów pomocy społecznej, powierzenie dwustu trzydziestu pięciu, a jest dwieście sześćdziesiąt. W związku z tym będzie piętnaście. I zaczyna to być naciągane. Jednak problem w domach pomocy społecznej polega na czymś zupełnie innym. To nie jest problem tworzenia nowych miejsc. Istnieje wymóg podnoszenia standardu, czyli zapewnienia w pokojach dwuosobowych 6 m² na jednego pensjonariusza. Do tego musi być osobna kuchnia, musi być zapewniona intymność i tak dalej. To wszystko określone jest w rozporządzeniu. Nie znam w szczegółach tego rozporządzenia. Proszę mi wybaczyć, że nie jestem w stanie tego przytoczyć, ale to są zupełnie inne wymogi. W momencie, kiedy chcemy podnieść standard, trudniejsze zaczyna być uruchomienie nowych miejsc. Oczywiście, że w praktyce dokładnie tak to się robi - w praktyce tak się robi - natomiast tu chodzi o to, żeby to formalnie zapisać.

Mam pytanie do pani senator Klepacz i do pani minister. Czy standaryzacja w służbie zdrowia jest powszechna? Czy wykonanie w tym przypadku jest całkowite? Czy zostały nam tylko domy pomocy społecznej? To jest pytanie. Wydaje się, że wszystko mamy już załatwione. Dziękuję bardzo.

Panie Senatorze! Wysoka Komisjo!

Sprawa polega na tym, że uruchamianie nowych domów pomocy wiąże się zazwyczaj z kończeniem nowych miejsc, to jest kończenie pewnych projektów. Do tego rząd jest zobowiązany i w ustawach jest przewidziane, że to zadanie rząd może współfinansować. Jeśli chodzi o miejsca dla osób z zaburzeniami psychicznymi, to ustawa przyjmuje, że jest to zadanie rządu zlecone powiatom. Rząd może to finansować. Natomiast podnoszenie standardu w domach pomocy społecznej związane jest głównie z działalnością - pani senator o tym powiedziała i to wynika z ustaw - o charakterze inwestycyjnym i zostało to zapisane w ustawach kompetencyjnych jako zadanie własne powiatu.

Zgodnie ze wszystkimi ustawami zadanie własne może być finansowane via kontrakt wojewódzki. Inaczej sfinansować tego nie można. Wobec tego, jeśli powiat wniesie do marszałka, marszałek to uzna i rzecz będzie przedmiotem działania, to oczywiście powiat uzyska dofinansowanie. Jeśli natomiast nie będzie to zawarte w kontrakcie, to zapisy nic tutaj niestety nie pomogą, bo nie będzie można tego wykonać. Dziękuję.

Ja nie chcę tutaj oczywiście mieszać. Państwo o tym zdecydujecie. Natomiast chyba...

(Przewodniczący Jerzy Markowski: Na pewno zdecydujemy, ale chcę się poradzić.)

...mamy świadomość, że w kontraktach wojewódzkich w pierwszej kolejności są zadania oświatowe, a dopiero w drugiej kolejności są zadania w zakresie pomocy społecznej dla powiatów. Tak to się zazwyczaj kształtowało do tej pory.

Dziękuję bardzo.

Czuję się w obowiązku poinformować państwa, że jeśli chodzi o poprawkę dwudziestą drugą, która dotyczy części 83 "Rezerwy celowe" poz. 19, w poprzednim spisie poz. 17, opinię z prośbą o jej nieprzyjmowanie przedstawiła pani minister edukacji Łybacka.

Kto z państwa jest za przyjęciem poprawki dwudziestej drugiej? (3)

Poprawka dwudziesta trzecia, zgłoszona przez pana senatora Piwońskiego, która wyklucza głosowanie nad poprawką dwudziestą czwartą.

Proszę bardzo, Panie Senatorze.

Poprawką tą przywracam zapis projektu rządowego, a to, co zostało przyjęte poprzednio przez komisję - połowicznie przyjęte, zamiast 21 milionów zł jest 11 milionów zł - jest takim swoistym niedokończeniem sprawy. To tak, jakbyśmy osobno zapisali tornister i osobno jego zawartość. W związku z tym wnoszę, żebyśmy całą tę kwotę z powrotem przypisali wyprawce, tak jak proponował rząd.

Przykro mi, ale akurat w tym wypadku przedłożenie rządowe zostało zdezaktualizowane w związku z przyjęciem ustawy o świadczeniach rodzinnych. W ustawie o świadczeniach rodzinnych przewiduje się bowiem wypłatę świadczenia w postaci dodatkowego zasiłku. Wobec tego po debacie, w której uczestniczyli minister edukacji oraz minister pracy i polityki społecznej, postanowiono rozdzielić tę kwotę 21 milionów zł, która była w przedłożeniu rządowym na dwie części. Część wynoszącą 10 milionów zł postanowiono skierować na zasiłki, na świadczenia rodzinne, natomiast część wynoszącą 11 milionów zł na wyprawki szkolne, ponieważ pani minister edukacji zauważyła, że w niektórych przypadkach trzeba będzie uzupełnić świadczenia pieniężne świadczeniami rzeczowymi.

A zatem, jeżeli do końca zrozumiałem stanowisko pani minister, minister finansów opowiada się przeciw poprawce dwudziestej trzeciej, natomiast za poprawką dwudziestą czwartą.

(Głos z sali: Dokładnie.)

Tak, Panie Przewodniczący. Poprawka dwudziesta piąta, jak również poprawka dwudziesta szósta to są poprawki, z którymi zwrócili się wojewodowie, prosząc o usunięcie błędów, jakie popełnili w swoim planowaniu.

Kto z państwa jest za przyjęciem poprawki dwudziestej szóstej? (11)

Panie Przewodniczący! Wysoka Komisjo!

Poprawka ta została przyjęta przez Komisję Gospodarki i Finansów Publicznych i, jak rozumiem z tekstu przedłożenia, również została zgłoszona przez pana senatora Graczyńskiego w trakcie debaty, mimo iż pan senator Graczyński jest członkiem komisji gospodarki. Chyba tylko po to, żeby gazety na Śląsku napisały, że pan senator Graczyński jest współautorem tej poprawki.

(Wypowiedź poza mikrofonem)

Rozumiem tę intencję, Panie Senatorze. Nie pierwszy to przypadek.

W tym przypadku mam jednak obiekcje co do pańskiego wystąpienia, Panie Przewodniczący. Co to znaczy, że to jest nie pierwszy przypadek?

(Przewodniczący Jerzy Markowski: No, niestety, nie pierwszy przypadek.)

Nie pierwszy przypadek eksponowania swojej roli wobec publikatorów na Śląsku. Stwierdzam to z całą odpowiedzialnością, Panie Senatorze.

(Głos z sali: Może nie dzisiaj.)

Przytoczę panu publikacje na ten temat. Uważam to za niesubordynację wobec pozostałych członków komisji gospodarki. Wszyscy jesteśmy członkami tej samej komisji. Powtórzył pan dokładnie tę samą poprawkę tylko po to, żeby się w tym wykazie znalazło pana nazwisko. Nikt tego panu nie zabrania, ale uważam, iż jest to wyraz niesubordynacji wobec członków komisji gospodarki.

Poprawka dwudziesta dziewiąta została wykluczona w wyniku głosowania nad poprawką pani senator Doktorowicz.

(Głos z sali: Już nie mamy z czego zmniejszać.)

Nie mamy z czego zmniejszać, wobec tego...

(Senator Bernard Drzęźla: Problem rozwiązany jest w innej wersji, w poprawce czterdziestej siódmej.)

(Wypowiedź poza mikrofonem)

...19 milionów zł na inwestycje w Kancelarii Prezydenta. I tu byłoby dodatkowo 5 milionów zł.

Panie Przewodniczący, ta poprawka dotyczy przesunięcia środków na dokładnie określony cel, choć ciągle jest to ten sam cel, to znaczy działalność inwestycyjna w szkolnictwie wyższym. Na ten temat była dyskusja.

Sądzę, że Senat nie powinien decydować. To są środki przeznaczone na inwestycje, które są w gestii ministra edukacji. Niech on sam decyduje. Przecież tam jest kilkadziesiąt innych potrzeb, co do których będą podejmowane decyzje, a my uzurpujemy sobie prawo do dokonywania tego podziału i przeznaczania środków na jedną inwestycję.

Panie Przewodniczący, dyskutowaliśmy na temat tej poprawki w obecności przedstawiciela ministerstwa edukacji i to nie jest uzurpowanie sobie przez komisję gospodarki jakichś szczególnych uprawnień. Mówiłem w czasie debaty, również dzisiaj, plenarnej, że jest to pewna zaszłość. Poprzedni rząd w 2001 r. zobowiązał się do wykonania określonych czynności w stosunku do uczelni, którym odbierano składniki majątkowe na rzecz uniwersytetu w Rzeszowie. Obiecano pewne rzeczy, nie wykonano.

Pani senator Teresa Liszcz również poruszała ten temat. Uważam, że jeżeli na podstawie wyliczeń dla Akademii Rolniczej w Krakowie należne jest 36 milionów zł z powodu przekazania majątku na rzecz uniwersytetu, to czas najwyższy - przynajmniej w sposób symboliczny - pozwolić na skończenie obiektu, wydziału nowych biotechnologii, w przypadku którego są szanse, by zakończyć prace w bieżącym roku.

Dziękuję.

Podczas debaty w Senacie pani minister zaproponowała, że przedstawi nam plan... Przepraszam, wiceminister edukacji zaproponował, że przedstawi plan nakładów finansowych na inwestycje w 2004 r. W związku z tym dobrze byłoby, Pani Minister, aby został nam przedstawiony ten plan. Niewykluczone, że wówczas część poprawek stałaby się nieaktualna. Dziękuję.

Proszę państwa, wydaje się, że dwa argumenty przemawiają za tym, żeby tę poprawkę odrzucić. Pierwszy jest taki, że Wydział Technologii Żywności w Krakowie prowadzi inwestycję, której wartość kosztorysowa wynosi prawie 50 milionów zł. Z roku na rok przekazujemy na ten cel środki. W 2001 r. było to 3 miliony 800 tysięcy zł, w następnym roku - 4 miliony 800 tysięcy zł, w kolejnym roku - 5 milionów zł. Inwestycja ta jest wpisana do planu także na rok 2004.

Celowo unikamy odpowiedzi na pytanie, jakie kwoty zostały określone w tym planie, ale tylko i wyłącznie dlatego, że kwoty wpisane do planu, nie mogą stanowić przedmiotu żadnych roszczeń. Rzeczywiście ministerstwo edukacji, chcąc prowadzić racjonalną, elastyczną politykę inwestycyjną, nie chce z góry, już na początku tworzenia tego planu finansowego, określać celów przeznaczenia środków inwestycyjnych. Proszę zrozumieć takie stanowisko. Wynika ono z tego, że nie zawsze w ciągu roku budżetowego możliwe jest wchłonięcie przez daną uczelnię wcześniej zaplanowanych środków. To naprawdę wynika z racjonalnej polityki inwestycyjnej.

Proszę państwa, wydaje się, że jest też drugi argument przemawiający za tym, aby odrzucić tę poprawkę. Adresowanie środków takie, że przenosimy je do rezerwy celowej, według mnie nie jest całkiem zgodne z intencją tworzenia rezerwy celowej takiej, jaka została określona w ustawie o finansach publicznych. Rezerwę celową tworzy się tylko wówczas, jeżeli z góry nie jesteśmy w stanie określić, do której części działu, rozdziału, paragrafu dane kwoty budżetowe mają być adresowane.

W tym przypadku sprawa jest jasna. Wiadomo, że środki inwestycyjne zostaną wpisane do części 38 "Wydatki majątkowe", czyli w tej sytuacji sprzeniewierzamy się ogólnej idei tworzenia rezerw celowych. Rezerwy celowe są tworzone tylko po to i tylko wówczas, gdy rząd nie jest w stanie od razu określić ich przeznaczenia. W tym przypadku inwestycje są z góry określone. My nie kwestionujemy tego, że Akademia Rolnicza imienia Hugona Kołłątaja w Krakowie powinna otrzymać środki, wsparcie finansowe. I otrzyma je. Tak więc nie ma powodu, by z góry adresować środki inwestycyjne.

Pan senator Mietła, a później pani senator Ferenc.

Myślę, że za dużo czasu poświęcamy tej inwestycji. Niedługo poświęcimy tyle, ile się ją buduje. Rzeczywiście pani minister ma rację: miała ona kosztować 27 milionów zł, ale wskutek tego, że właśnie w taki sposób się inwestuje, teraz koszt szacuje się na 49 milionów 500 tysięcy zł. Chcę powiedzieć jedno: jeżeli w tym roku otrzymają oni 8 milionów zł - tak jak zostało ustalone - to inwestycja w tym roku zostanie zakończona. Marszałek dodatkowo wyasygnuje pieniądze...

(Wypowiedź poza mikrofonem)

(Głos z sali: Nie.)

Myślałem.

Tak więc prosiłbym o poparcie tej poprawki. Zamkniemy sprawę uczelni w Krakowie i nie będzie tematu na następny rok. Dziękuję bardzo.

Porównywalna.

Pan senator Mąsior.

Panie Przewodniczący, na poprzednim posiedzeniu komisji właściwie przyjęliśmy już stanowisko. W tym czasie nic się nie zmieniło.

Natomiast jest jeden problem, Pani Minister. Bardzo często pani minister edukacji mówi i zwykle kończy się na mówieniu. Pamiętamy, iż w ubiegłym roku była taka sytuacja, iż na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie groziła katastrofa budowlana. Pani minister Łybacka obiecała, że będą na ten cel środki, należy tylko zmienić zapisy zawarte w kontrakcie wojewódzkim. Wszystko to zostało zrobione i po trzech czy czterech miesiącach okazało się, że na rozmowie się skończyło.

W związku z tym poruszamy temat akademii rolniczej dlatego, by zakończyć sprawę, która się wlecze od 2001 r. Ktoś akademii odebrał budynki, obiecał rekompensatę, jest zobowiązanie rządu i od 2001 r. ciągle się o tym zapomina. W związku z tym uporządkujmy te sprawy. Dzisiaj w czasie debaty jeden z panów senatorów mówił na temat wiarygodności rządu Rzeczypospolitej. Nie ten rząd obiecywał, ale byłoby dobrze, gdyby ten rząd zakończył sprawę jednej inwestycji.

Dziękuję bardzo.

Jeszcze tylko kilka zdań. Naczelnym kryterium dla ministerstwa edukacji przy określaniu środków inwestycyjnych jest właśnie to kryterium, które pan senator wskazał. Corocznie sprawdzamy przede wszystkim, czy są szanse na uzyskanie ostatecznego efektu, a więc oddanie inwestycji do użytku. Jeżeli jest tak, jak powiedział pan senator, że jest szansa, iż możemy stworzyć kompozycję środków budżetowych, które są zapisane w naszej części, w paragrafach inwestycyjnych, wraz ze środkami, którymi dysponuje na podstawie zapisów w kontraktach pan marszałek, to jest to znakomita zapowiedź tego, że tę inwestycję można będzie zakończyć.

Chciałabym powiedzieć, że również w roku 2003 środki inwestycyjne przewidziane na te obiekty były kierowane właśnie w taki sposób, że minister edukacji prowadził rozmowy, najpierw telefoniczne, z marszałkiem i gdy okazywało się, że można stworzyć taką szczęśliwą kompozycję, dochodziło do przekazywania większych środków niż te, które pierwotnie zakładaliśmy w planie.

(Senator Bogusław Mąsior: Jeżeli można...)

Pani Minister, okazuje się, że tę część rozmowy odbyli senatorowie. Tak więc w świetle tego, co pani minister powiedziała, uważam, że należałoby tę poprawkę przyjąć.

Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem poprawki trzydziestej pierwszej? (8)

Poprawka trzydziesta druga wprowadza zweryfikowany i zgodny z obecnych brzmieniem ustaw plan Państwowego Funduszu Ochrony Osób Niepełnosprawnych.

Głosujemy.

Ta poprawka wprowadza nowe rozwiązania związane z uruchamianiem - w coraz szerszym zakresie - organizacji pożytku publicznego. Prosilibyśmy o jej uwzględnienie.

Głosujemy.

Panie Senatorze! Wysoka Komisjo!

Na wydatki związane z przygotowaniem do udziału w Igrzyskach Olimpijskich Ateny 2004 przewidziana była rezerwa, którą utworzył Sejm w pracach nad projektem ustawy budżetowej. Mówię o tym dlatego, że specjalnie, tworząc tę rezerwę, podkreślano w czasie dyskusji, iż chodzi o środki, które będą skierowane do działaczy na różne cele, a nie tylko i wyłącznie do Polskiej Konfederacji Sportu, żeby praca Wysokiej Komisji nie była daremna. Dziękuję.

(Głos z sali: Tak, sześćdziesiąta czwarta.)

Właśnie, tak mi się wydawało.

(Głos z sali: W zasadzie one się wykluczają.)

Tak.

Głosujemy.

Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem poprawki trzydziestej szóstej? (0)

Przegłosujemy od razu poprawkę sześćdziesiątą czwartą, jako że to jest tematycznie zbliżone.

Jakie jest stanowisko rządu?

Panie Przewodniczący, tłumaczyłam już, że kwoty na samoloty wielozadaniowe są dokładnie...

(Przewodniczący Jerzy Markowski: Nie, nie. Poprawka sześćdziesiąta czwarta.)

Mamy tu do czynienia z przeniesieniem, które uszczupla wydatki na igrzyska olimpijskie Ateny 2004, wobec czego pozostawiam to do decyzji Wysokiej Komisji. Mówiłam, skąd wzięły się pieniądze na igrzyska w Atenach, jaki był cel zatrzymania tych pieniędzy w rezerwie. Kultura i ochrona dziedzictwa narodowego to też są ważne działania, aczkolwiek wielu uważa, że sport, a zwłaszcza sport w Atenach, to też działanie w sferze kultury. Dziękuję.

Teraz to ja już nie wiem, co to jest sport, a co to jest kultura. (Wesołość na sali) Dylemat ten o północy jest dla mnie wyjątkowo skomplikowany.

Panie Przewodniczący, w naszej cywilizacji przyjęło się, że igrzyska olimpijskie są bardziej wydarzeniem kulturalnym niż sportowym. Przepraszam za głupi dowcip, ale uważam, że to Wysoka Komisja powinna zadecydować o swoich preferencjach, ponieważ to jest rezerwa, której bronimy, a nie jest to rezerwa zawarta w przedłożeniu rządowym.

Czy ktoś znający się na sporcie ma w tej sprawie jakiś pogląd?

Słucham? Nie rozumiem, Panie Senatorze.

(Wypowiedź poza mikrofonem)

(Głos z sali: Siatkarze też.)

Poprawka trzydziesta siódma, zgłoszona przez senatorów Bartosa, Jurgiela, Szafrańca.

Kto z państwa jest za przyjęciem poprawki trzydziestej siódmej? (0)

Poprawka trzydziesta ósma. Jest to poprawka pana senatora Piwońskiego.

Ta kwestia była przedmiotem obrad komisji samorządu. W momencie gdy to opiniowaliśmy, nie było do końca pewności co do wielkości. Poprawka ta nie ma wpływu na wydatki roku bieżącego, dotyczy jedynie przyjęcia planowanej wielkości z uwagi na pewne opóźnienia, które zaistniały do tej pory w kształtowaniu korpusu kadry cywilnej. Poprawka zmierza do tego, że nastąpi opóźnienie mianowania tychże ludzi. A zatem wielkość, która została przyjęta, zostanie zachowana, i jednocześnie zostanie utrzymana planowana pierwotnie liczba urzędników służby cywilnej. Oczywiście zdaję sobie sprawę z tego, że będzie to miało konsekwencje w latach następnych. W tym roku natomiast żadnej konsekwencji finansowej nie ma.

Dziękuję.

W latach przyszłych też nie będzie to miało konsekwencji, ponieważ z mianowaniem wiąże się przenoszenie wynagrodzeń w trochę inny sposób niż we wszystkich innych przypadkach. Oczywiście będzie to oznaczało, że mianowania skoncentrują się w drugiej części roku, ale nie jesteśmy temu przeciwni, bo konsekwencji w tym przypadku nie ma.

Głosujemy.

Poprawka trzydziesta dziewiąta. Jest to poprawka senatorów Adamskiego, Koszady, Dziemdzieli, Gołąbka.

To rozwiązanie jest dość zaskakujące, była bowiem wśród poprawek poprawka zmierzająca do tego, aby przesunąć 7 milionów 500 tysięcy zł z wydatków bieżących w więziennictwie na wynagrodzenia, kreując dwieście sześćdziesiąt etatów. Natomiast ta poprawka zmniejsza jeszcze bardziej wydatki bieżące w więziennictwie, co może spowodować poważne zakłócenia w działalności. A zawsze w trakcie realizacji można pewną część wydatków bieżących przesunąć na wydatki majątkowe. Z tego powodu byłabym przeciw tej poprawce.

Kto się wstrzymał? (2)

Panie Przewodniczący! Wysoka Komisjo!

To jest pierwsza z poprawek, o których można powiedzieć, przepraszam, że są jak od świętego Mikołaja. Gdybyśmy mieli 11 miliardów 787 milionów zł, deficyt budżetu byłby zdecydowanie niższy. Niestety, jesteśmy przeciw, ponieważ nie ma szansy na to, aby wpłaty Narodowego Banku Polskiego można było zwiększyć o taką kwotę. Dziękuję.

Poprawka czterdziesta druga. Poprawka ta wyklucza głosowanie nad poprawką pięćdziesiątą drugą.

Rząd jest przeciw tej poprawce. Wydanie 25 milionów zł na nawozy wapniowe z tej właśnie części budżetu oznacza tak naprawdę wydatki w kwocie 75 milionów zł. Tracimy szansę na pozyskanie na wydatki środków pomocowych. Dziękuję.

Poprawka czterdziesta czwarta. Jest to poprawka państwa senatorów Mańkuta, Kozłowskiego, Pietrzaka, Lorenza.

Proszę bardzo, kto z państwa?

Jest to poprawka, która jest zbieżna z poprawką czterdziestą piątą. Jestem upoważniony przez moich kolegów współautorów tej poprawki, by w wypadku przyjęcia poprawki czterdziestej piątej wycofać poprawkę czterdziestą czwartą.

Przepraszam bardzo, Panie Senatorze. Jeszcze raz, bo to jest zbyt skomplikowana układanka.

Poprawka czterdziesta czwarta ma tę samą wartość merytoryczną co poprawka czterdziesta piąta. Mam upoważnienie od kolegów senatorów współautorów, by w wypadku gdyby miała szansę być przyjęta poprawka czterdziesta piąta, wycofać poprawkę czterdziestą czwartą.

A za którym rozwiązaniem opowiada się rząd? Jak znam życie, za żadnym. (Wesołość na sali)

(Głos z sali: Za żadnym.)

(Główny Specjalista do spraw Legislacji w Biurze Legislacyjnym w Kancelarii Senatu Roman Kapeliński: Panie Przewodniczący, jeśli można...)

(Wypowiedź poza mikrofonem)

My przegłosujemy tę poprawkę. Nie wycofujemy, będziemy nad nią głosowali.

(Główny Specjalista do spraw Legislacji w Biurze Legislacyjnym w Kancelarii Senatu Roman Kapeliński: Tak, oczywiście.)

(Senator Genowefa Ferenc: Czy mogę zadać pytanie?)

Poprawka ta została zaproponowana w związku z wcześniejszymi poprawkami. Czy mogłaby pani powiedzieć, czy ta szkoła również wymieniona jest w wykazie planowanych dotacji na wydatki majątkowe?

(Wypowiedź poza mikrofonem)

(Senator Genowefa Ferenc: W zbliżonej wielkości?)

(Przewodniczący Jerzy Markowski: Jakie to są środki?)

Porównywalne. (Wesołość na sali)

(Przewodniczący Jerzy Markowski: Proszę?)

Przepraszam, że w ten sposób określam te kwoty, ale, jak już powiedziałam, nie możemy znaleźć się w sytuacji, w której podanie tej kwoty zostanie potraktowane jako rodzaj deklaracji powodującej przymus, iż tę kwotę mamy przekazać. Przecież może być odwrotna sytuacja i ta kwota będzie większa.

Tylko wprawi nas pani w zakłopotanie, bo będziemy się musieli cieszyć publicznie.

Jeszcze chciałabym panią minister zapytać o to, czy podtrzymuje pani zdanie, które padło podczas obrad Senatu, że ministerstwo będzie przekazywało środki i będzie zainteresowane kończeniem inwestycji w bieżącym roku?

Tak, z całą stanowczością potwierdzam, iż będziemy zainteresowani kończeniem inwestycji.

Dziękuję.

Podobnie jak poprzednio tak i dzisiaj rząd jest przeciw tej poprawce, natomiast uzasadnienie, że chodzi tylko o rok 2004, nic nie zmienia, ponieważ raz przyznane wynagrodzenie stanowi zobowiązanie do utrzymywania go w latach następnych. To kreuje koszty w latach następnych, a obecnie nie wiemy, jakie one będą. Pan premier Hausner mówił o pracach, jakie toczą się w rządzie nad różnymi elementami programu w zakresie oszczędności. Muszę być przeciw tej poprawce.

Dziękuję bardzo.

Senator Mańkut.

Przewodniczący komisji obrony narodowej, pan senator Pietrzak, prosił mnie, ażebym wyjaśnił panu przewodniczącemu, paniom i panom senatorom, że ma to być działanie motywacyjne w formie niemającej wpływu na lata następne - w postaci premii czy nagród za właściwe wypełnianie swoich funkcji w sferze służb mundurowych - oraz tylko i wyłącznie w wypadku, gdyby te środki mogły się znaleźć w budżecie państwa. Tyle chciałem wyjaśnić. Dziękuję uprzejmie za możliwość wypowiedzenia się.

Przepraszam, czy powinniśmy w ogóle głosować, jeśli nie ma źródła pokrycia?

Pani Senator, jest poprawka, musimy się do niej odnieść.

Problem jest podobny do tego, o którym była mowa w przypadku poprawki czterdziestej ósmej. Także chodzi o zwiększenie wynagrodzeń, oczywiście tylko w odniesieniu do pewnej grupy funkcjonariuszy. Źródło finansowania w przypadku tej poprawki też jest źródłem finansowania, o którym rozmawialiśmy. Utrata z niego 6 milionów 600 tysięcy zł oznacza tak naprawdę utracenie około trzech razy tyle.

Poprawka pięćdziesiąta. Jest to poprawka panów senatorów Jurgiela, Szafrańca i pani senator Liszcz.

Proszę bardzo, stanowisko rządu.

Poprawka pięćdziesiąta pierwsza powinna być przegłosowana - zwracano się o to szeroko, prosi o to również pan minister sprawiedliwości - razem z poprawką sześćdziesiątą pierwszą. Chodzi o to, żeby to było przesunięcie środków na wynagrodzenia i wykreowanie dwustu sześćdziesięciu etatów. Dziękuję.

Rozumiem, Pani Minister, że to są poprawki identyczne.

(Głos z sali: Nie.)

W poprawce pięćdziesiątej pierwszej chodzi tylko o przesunięcie środków na zwiększenie wynagrodzeń indywidualnych. Natomiast w przypadku poprawki sześćdziesiątej pierwszej chodzi o zwiększenie zatrudnienia w Służbie Więziennej. Rozmawialiśmy na ten temat bardzo szeroko na posiedzeniach komisji. To jest uzupełnienie, które powinno być dokonane jednocześnie, oznacza bowiem, że za 7 milionów 500 tysięcy  zł zatrudnione będą dodatkowe osoby w Służbie Więziennej.

Chcę państwu powiedzieć, że otrzymałem od ministra sprawiedliwości pismo, w którym jest napisane: uprzejmie proszę pana senatora o poparcie przez komisję propozycji przeniesienia w części 37 w rozdziale 75512 "Więziennictwo" kwoty 7 milionów 500 tysięcy zł z wydatków bieżących do § 4050 "Uposażenie funkcjonariuszy Służby Więziennej" z przeznaczeniem na utworzenie dwustu sześćdziesięciu etatów funkcjonariuszy. Taki jest wniosek pana ministra Grzegorza Kurczuka w tej sprawie.

(Wypowiedź poza mikrofonem)

Pani senator Ferenc chce zadać pytanie.

Tak, już wyjaśniam. Szanowni Państwo, te poprawki są alternatywne. Różnica między nimi jest taka, że poprawka pięćdziesiąta pierwsza nie zwiększa liczby etatów, lecz przesuwa środki w ramach wydatków bieżących na wynagrodzenia. Natomiast poprawka sześćdziesiąta pierwsza jednocześnie zwiększa liczbę etatów i przesuwa środki w ramach wydatków bieżących, a zatem jest kompletna.

Poprawka sześćdziesiąta pierwsza jest kompletna. I o to wnosi pan minister Grzegorz Kurczuk w piśmie skierowanym do mnie.

Poprawka pięćdziesiąta druga. Jest to poprawka senatorów Jurgiela, Szafrańca.

Pani Minister, proszę o opinię.

Ponieważ wapnowanie stanowi tak ważny problem, trzeci raz rozmawiamy na ten temat, omawiając wnioski, to źródło finansowania jest najbliższe istocie rzeczy. Tam, gdzie będą potrzebne wapnowania, tam będzie musiało ono być stosowane. W pewien sposób dotyczy to rozwoju regionalnego, czyli może jest to najlepsze źródło sfinansowania. Dziękuję.

Poprawka pięćdziesiąta czwarta. To jest poprawka panów senatorów Jurgiela, Szafrańca.

(Głos z sali: To już było.)

(Głos z sali: Poprawka pięćdziesiąta czwarta.)

Tak, poprawka pięćdziesiąta czwarta. Chodzi o przejścia graniczne morskie, jak rozumiem. Przegłosowaliśmy już ten układ we wcześniejszych poprawkach. Przepraszam, Panie Senatorze, musimy sprawdzić, bo już raz zabieraliśmy ze środków na Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa 3 miliony 600 tysięcy zł na budowę przejść granicznych. Chodzi o poprawkę dziewiętnastą.

(Senator Genowefa Ferenc: A zatem to wyklucza poprawkę pięćdziesiątą czwartą?)

(Głos z sali: Dokładnie tak.)

Trzeba po prostu uzupełnić listę wnioskodawców.

(Senator Genowefa Ferenc: Wyklucza poprawkę pięćdziesiątą czwartą.)

Wyklucza poprawkę pięćdziesiątą czwartą. To jest układ identycznej poprawki.

Wobec tego, jak sądzę, Panie Mecenasie, nie popełnimy błędu, jeżeli tego nie poddamy pod głosowanie?

Nie popełnimy błędu. Jest to wykluczone.

Błędu nie popełnimy, tak?

Przekazując kolejną kwotę, pomniejszamy wydatki na kontrakty regionalne poniżej normy, tak więc prosiłabym o głosowanie przeciw.

Z dwóch powodów: ze względu na proponowane źródło sfinansowania, a więc ze wzrostu wpłat z zysku NBP o 15 milionów zł - my po prostu nie mamy takich pieniędzy i nie będziemy ich mieli - oraz ze względu na przeznaczenie na wynagrodzenia, jesteśmy przeciw tej poprawce.

Dziękuję.

Przyjęliśmy w głosowaniu poprawkę - zaraz znajdziemy jej numer - która przesuwa 1 miliard 154 miliony 475 tysięcy zł do rezerwy ogólnej. To była poprawka osiemnasta. Ta poprawka jest sprzeczna z tym, czego dokonała już komisja.

Musimy zatem ją przegłosować.

(Głos z sali: To wyklucza.)

(Głos z sali: Na pewno.)

(Głos z sali: Tak.)

Przypominam, że nie zabraliśmy na budowę tej drogi pieniędzy przewidzianych na Kancelarię Prezydenta RP.

Panie Przewodniczący, jeśli chodzi o tę drogę, to pozostało tak, jak było. Gdybyśmy teraz to zrobili, to pomniejszylibyśmy nakłady na kontrakty, a zwiększyli nakłady na tę drogę. Jesteśmy temu przeciwni.

Musimy nad tym głosować czy nie?

(Wypowiedź poza mikrofonem)

(Głos z sali: Musimy głosować.)

Głosujemy.

Proszę, stanowisko pana ministra finansów.

Ze względu na źródło sfinansowania, którym jest dług zagraniczny, jesteśmy temu przeciwni, może się bowiem okazać, że nie będzie z czego finansować Polskiej Konfederacji Sportu, jeśli nie będzie możliwości zaciągania zobowiązań na sfinansowanie deficytu.

Dziękuję.

Poprawka sześćdziesiąta druga.

(Senator Genowefa Ferenc: Tak, tak, to było przy kwestii domów pomocy społecznej...)

(Głos z sali: Ale nie była przegłosowana.)

Nie była przegłosowana. Musimy ją poddać pod głosowanie.

Poprawka sześćdziesiąta druga. Rozumiem, że stanowisko rządu jest niezmiennie przeciwne ze względu na to, że nie można tego zapisać jako obowiązku należącego do samorządów, tak?

Tak, Panie Przewodniczący.

(Senator Genowefa Ferenc: Już jest środa.)

Jesteśmy przeciwni takiemu przesuwaniu środków, bo w końcu w szkołach wyższych, które nie są instytucjami kultury, nie pozostanie już ani złotówka na inwestycje.

Dziękuję.

Poprawka sześćdziesiąta piąta. Jest to poprawka pani senator Szyszkowskiej.

Panie Przewodniczący, budżet Instytutu Pamięci Narodowej jest budżetem, który podlega jurysdykcji Wysokiego Parlamentu. Prawdę powiedziawszy, biorąc pod uwagę cały układ budżetu, uważamy, że nie należałoby zmniejszać wydatków IPN, ale decyzja pozostaje w gestii państwa.

Dziękuję.

(Wypowiedź poza mikrofonem)

Trzeba przegłosować.

Rząd jest przeciwny, ponieważ byłaby to dotacja wypłacana przedsiębiorstwu, które nie jest przedsiębiorstwem państwowym. Poza tym nie wolno nam wypłacać takiej dotacji z budżetu. Mieści się to w zakresie pomocy publicznej.

Dziękuję.

Poprawka sześćdziesiąta dziewiąta. Jest to poprawka pani senator Liszcz.

(Głos z sali: Tak.)

Czy w tej sprawie ktoś chce zabrać głos? Nie.

Stanowisko rządu?

Panie Przewodniczący, jestem w bardzo trudnej sytuacji. Pani senator proponuje zmniejszenie wydatków Kancelarii Sejmu oraz wydatków Kancelarii Senatu. Dla porządku chcę przypomnieć, że jeśli chodzi o Kancelarię Sejmu, zmniejszenia były już wielorazowe i kwoty te skierowane zostały na zasiłki z pomocy społecznej. Jeśli chodzi o dwa pierwsze źródła finansowania, jest to jurysdykcja Wysokiej Komisji.

To się nazywa dylemat polityczny, prawda? Odebrać sobie i dodać biednym.

Poprawka siedemdziesiąta pierwsza. Jest to poprawka senatora Borkowskiego.

Jesteśmy przeciw tej poprawce. Przed chwilą Wysoka Komisja zwiększała wydatki w Kancelarii Prezydenta RP.

Głosujemy.

Poprawka siedemdziesiąta trzecia. To jest poprawka senatora Borkowskiego.

Panie Senatorze! Wysoka Komisjo!

Aczkolwiek wygląda to na bardzo niewielkie zmniejszenie budżetu, to jednak budżet Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji jest w tym roku mały. Był on zmniejszany w Sejmie. W celu prawidłowej działalności rady jesteśmy przeciw tej poprawce.

Głosujemy.

Panie Przewodniczący! Wysoka Komisjo!

(Głos z sali: Wszyscy przeciw właściwie.)

Tak jak w przypadku wielu poprawek zapewniających dochody z tego samego powodu musimy być przeciwni, bo tych dochodów po prostu nie ma. Rząd jest przeciwny tej poprawce.

Głosujemy.

To jest poprawka porządkująca, którą należałoby przyjąć, podsumowując ostatecznie nasze wyniki.

Poprawka siedemdziesiąta ósma - senatora Lipowskiego.

Jestem w bardzo trudnej sytuacji, kiedy muszę oddzielić moje własne przekonania od stanowiska rządu. Rząd jest przeciwny, natomiast Muzeum Techniki jest faktycznie w potrzebie. Dług zagraniczny niestety też.

(Senator Grzegorz Lipowski: Ale to jest tylko półtora miliona, rany boskie.)

To jest 1 milion 500 tysięcy zł, Panie Senatorze. Niestety, już trochę pieniędzy z długu zagranicznego zabraliśmy.

Dziękuję bardzo, Panie Przewodniczący.

(Głos z sali: Odpuścić i już.)

Panie Przewodniczący, proszę poprosić mojego szefa, żeby ewentualnie odpuścił, ale nie 1 milion 500 tysięcy zł. Sądzę, że szef co najwyżej mógłby się zgodzić na 500 milionów zł. (Poruszenie na sali)

(Przewodniczący Jerzy Markowski: 500 tysięcy zł.)

O tej porze hojność rośnie. (Wesołość na sali)

Czy pan senator wniesie autopoprawkę?

(Głos z sali: I muzeum.)

I muzeum. Niech będzie.

Dziękuję, Panie Ministrze.

Głosujemy.

Kto z państwa jest za przyjęciem poprawki siedemdziesiątej ósmej z autopoprawką senatora Lipowskiego? (9)

(Senator Grzegorz Lipowski: Dziękuję bardzo.)

Dziękuję bardzo.

(Senator Genowefa Ferenc: Głosujemy.)

Matko, zapomniałem. Dobrze, nie szkodzi.

Poprawka osiemdziesiąta - senatorów Podkańskiego, Sztorca, Borkowskiego.

To jest cykl cudownie zwiększający dochody, Panie Przewodniczący. Jesteśmy przeciw tej poprawce.

Poprawka osiemdziesiąta pierwsza - senatorów Podkańskiego, Sztorca, Borkowskiego.

Poprawka osiemdziesiąta druga. Autorami są senatorowie Podkański, Sztorc, Borkowski.

Negatywne, tak jak w przypadku izb rolniczych.

Głosujemy.

Stanowisko rządu?

O ile mnie pamięć nie myli, Panie Przewodniczący, wniosek ministra sprawiedliwości dotyczył tylko tego, aby środki, które zostały przypisane, przeznaczyć na wydatki majątkowe dotyczące ksiąg wieczystych, natomiast nie przekazywać ich...

(Głos z sali: Nie, nie. Następny.)

Przepraszam, w takim razie były dwa wnioski.

(Przewodniczący Jerzy Markowski: Nie, nie, mam przed sobą.)

Powiadam, był cel specjalny, mianowicie taki, że ma to być zadanie dotyczące ksiąg wieczystych w zachodniej i północnej Polsce. Na to chciałam zwrócić państwa uwagę. Dziękuję.

Przepraszam, żebym dobrze zrozumiał. Czy ten wniosek jest w sprzeczności ze stanowiskiem ministra sprawiedliwości?

(Głos z sali: Ma gwarancję, że będą przeznaczone na ten cel.)

Chodzi o przeznaczenie na cel, o którym była mowa, czyli na dofinansowanie wydziałów ksiąg wieczystych w Polsce zachodniej i północnej. Dlatego zwracam na to uwagę Wysokiej Komisji.

Niestety, Panie Przewodniczący, nie da się tego wpisać w budżecie inaczej. Jeżeli cel wydatku jest tak bardzo określony jak w przypadku tego wydatku dotyczącego ksiąg wieczystych, to my nie jesteśmy w stanie wpisać tego w układ rozdziałów i paragrafów. W związku z tym była to rezerwa celowa.

(Głos z sali: Nie, nie.)

(Głos z sali: Nie.)

(Senator Genowefa Ferenc: Nie, wydatki majątkowe.)

On chciałby przenieść to do administracji, do urzędu ministra sprawiedliwości.

(Przewodniczący Jerzy Markowski: Tak, on to przenosi z rezerw celowych.)

Dziękuję.

(Głos z sali: Nie.)

Szanowni Państwo, wyczerpaliśmy porządek dzisiejszego posiedzenia.

Dziękuję panu ministrowi, dziękuję pani minister, dziękuję drugiej pani minister.

Sprawozdawcą jest oczywiście senator Jerzy Markowski.