(Posiedzeniu przewodniczy przewodniczący Jerzy Markowski)

Szanowni Państwo, proszę pozwolić, że rozpoczniemy pracę.

Otwieram siedemnaste posiedzenie Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych poświęcone rozpatrzeniu wniosków zgłoszonych w trakcie debaty nad ustawą budżetową na rok 2002.

Serdecznie witam przedstawicieli rządu, państwa ministrów, serdecznie witam państwa senatorów, w tym, jak rozumiem, wnioskodawców i wspierających wnioski przedstawione w trakcie debaty.

Proponuję, żebyśmy procedowali w następujący sposób. Najpierw odczytamy przynajmniej numer wniosku, bo trudno, żeby go czytać w całości, a potem kolejno poprosimy o opinię przedstawicieli rządu, jeśli w imieniu rządu występuje jeden minister, to jednego, jeśli więcej państwa chce zabrać głos, to bardzo proszę, później ewentualnie wysłuchamy jednozdaniowej argumentacji, przepraszam za słowo jednozdaniowa, bardzo krótkiej argumentacji autora wniosku i głosujemy. Przy każdym wniosku będziemy postępować tak samo. Do rozpatrzenia mamy siedemdziesiąt jeden wniosków.

Poprawka pierwsza to poprawka Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych, którą już raz nasza komisja przyjęła.

Panie Przewodniczący, Wysoka Komisjo, podobnie jak poprzednio, tak i obecnie rząd jest za przyjęciem tej poprawki.

Bardzo dziękuję.

Poprawka druga, również przyjęta przez Komisję Gospodarki i Finansów Publicznych.

Bardzo dziękuję.

Panie Przewodniczący, ta poprawka, podobnie jak i następna, wynika ze zmian organizacyjnych, wobec czego w obu przypadkach rząd jest za.

Poprawka została przyjęta jednogłośnie.

Panie Przewodniczący, rząd jest zdecydowanie przeciwny wprowadzaniu dalszych zapisów zwiększających dodatkowo dochody. Już i tak kwota 625 milionów zł jest wirtualna, a to zwiększenie jest dwukrotnie większe i też zupełnie wirtualne.

Czy ktoś z państwa chciałby w tej sprawie zabrać głos?

Kto z państwa, członków Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych, jest za przyjęciem tej poprawki? (0)

Panie Przewodniczący, dyskutowaliśmy już na tą poprawką. Niemożliwe jest zwiększenie dochodów budżetu państwa o 24 miliony 500 tysięcy zł z tytułu dodatkowych opłat za paszporty i wymianę dowodów osobistych, te środki są już wliczone w dochody odpowiednich budżetów.

Zwiększenie o 24 miliony 500 tysięcy zł oznacza zwiększenie dochodów administracji publicznej u wojewodów ni mniej, ni więcej tylko o 5% w stosunku do tego, co jest ujęte w ustawie. Jest to bardzo mało prawdopodobne. Podobnie jak w poprzednim przypadku rząd jest przeciwny zwiększaniu dochodów.

Dziękuję, Pani Minister.

Poprawka siódma, autorstwa panów Dziemdzieli, Niskiego, Podkańskiego.

Panie Przewodniczący, również tu rząd jest przeciwny zwiększaniu dochodów budżetu państwa.

Bezpieczeństwo państwa jest w tej chwili tak nadwerężone, że trzeba znaleźć środki. Uważam, że na posiedzeniu Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego znaleźliśmy te środki. Również przedstawiciel Ministerstwa Finansów godził się z tym, że są takie możliwości. Uważamy więc, że dla dobra bezpieczeństwa naszego kraju wskazane by było, żeby tę poprawkę przyjąć.

Kto z państwa jest przeciw? (5)

Poprawka ósma. Autorami tej poprawki są senatorowie: Bachleda-Księdzularz, Chronowski, Janowski, Pawłowski, pani senator Sagatowska i pan senator Wittbrodt. Jest to poprawka do art. 1.

Jest to poprawka zwiększająca nakłady na budowę lotniska w Rzeszowie. Ta inwestycja jest ujęta w wykazie inwestycji wieloletnich. Rozbudowa tego lotniska ma się zakończyć się w 2003 r. i przewiduje się na nią w 2002 r. nakłady w wysokości 3 milionów zł, a w 2003 r. – 48 milionów 900 tysięcy zł. Zwiększanie o 350 tysięcy zł środków przeznaczonych na budowę tej inwestycji tak naprawdę niczego nie zmienia, natomiast zmienia – i to jest groźne – wielkość dochodów budżetu państwa oraz zwiększa wydatki budżetu państwa, co niesie określone konsekwencje w bieżącym roku i w przyszłych latach. Z tego powodu rząd jest przeciwny wprowadzaniu tej poprawki.

(Wypowiedź poza mikrofonem)

Nie, Panie Senatorze, pierwszy raz w życiu szybciej myślę, niż mówię.

Poprawka dziesiąta… dziewiąta, przepraszam autorów, senatorów Balickiego, Romaszewskiego, Smoktunowicza, panią senator Szyszkowską i senatora Wielowieyskiego.

(Senator Andrzej Wielowieyski: Pewnie się powtórzę, bo argumenty były już podawane w dyskusji.)

Przepraszam, Panie Senatorze, bardzo państwa przepraszam, specjalnie proszę o podawanie argumentów, o te parę zdań, ponieważ każde posiedzenie jest protokołowane, każdy protokół trafia do Internetu. Proszę mi wierzyć, nad tym tekstem jest naprawdę żywa dyskusja, w tej chwili pracujemy zupełnie publicznie. To, co mówimy, jest czytane, a każdego z nas czeka rozmowa z wyborcami, wobec tego chcę państwu dać tę możliwość. Bardzo dziękuję, przepraszam.

Sprawa ma oczywiście charakter regionalny, warszawski, ale ma również charakter i znaczenie ogólnopolskie, po prostu na zasadzie stolicy i wizytówki stolicy. Rozgrzebane Śródmieście i niedokończona linia śródmiejska, ciągnąca się od kilku już lat między MDM a Placem Bankowym, to jest pewna ujma dla miasta, bo to trwa rzeczywiście bardzo długo. W ciągu dwóch lat musimy dojść do Dworca Gdańskiego i stworzyć podstawy pod rzeczywisty układ warszawskiej szybkiej kolei miejskiej, bo wtedy układ Dworca Gdańskiego i istniejących tam linii kolejowych możemy łączyć z metrem.

Dlaczego konieczne stało się to dodatkowe wystąpienie i próba znalezienia czegoś w budżecie? Dlatego, że przy obcięciu o 50% ogólnej kwoty 2 miliardów zł na kontrakty wojewódzkie, fundusze Mazowsza też oczywiście zostały odpowiednio obcięte, mimo że rząd próbował przekonać marszałków do selektywnego obniżania wydatków: tutaj w ogóle nic nie dać, a gdzieś tam utrzymać pewne wydatki. Próba zachowania pozycji metra warszawskiego w wysokości 110 milionów zł i nie udała się, w każdym razie nie dało się tego wynegocjować, bo marszałkowie województw – i przyznaję szczerze, że ja ich rozumiem – uznali, że jeżeli już nie będzie zupełnie środków, to trzeba dzielić pół na pół, nie może być tak, że jedno województwo będzie miało 80% tego, co było, a drugie tylko 20%, bo kilka inwestycji wypadło.

W związku z tym trzeba było podjąć próbę znalezienia dodatkowych środków. Proponujemy, ażeby obniżyć stan na rachunkach środków specjalnych, gdzie jest jeszcze około 200 milionów zł, żeby z tych pieniędzy przeznaczyć 100 milionów zł na metro warszawskie.

(Senator Andrzej Wielowieyski: Bardzo bym prosił pana senatora Balickiego, żeby mnie wsparł jako współprojektodawca.)

Wiele argumentów zostało już podanych i przez senatora Wielowieyskiego, i w czasie debaty, ja chciałbym podkreślić, że po pierwsze są to wydatki inwestycyjne, czyli te środki ze środków specjalnych są przesunięte na wydatki inwestycyjne.

Po drugie, samorządy warszawskie niezależnie od tego, ile ich jest, i jak są one konstytuowane, nie są w stanie udźwignąć większego ciężaru, niż ponoszą w tej chwili. Zadłużenie, w które samorząd warszawski popada w celu finansowania inwestycji związanych z komunikacją, nie może być już większe, a 2/3 ciężaru związanego z drogami było finansowane przez samorząd warszawski.

Trzecia kwestia: metro to wizytówka, a spowolnienie inwestycji metra, przynajmniej tej pierwszej linii, która powinna być wspierana przez budżet państwa, jest niedobrym sygnałem, świadczącym o niepopieraniu stołeczności Warszawy. Ponadto Warszawa jest miastem, do którego codziennie przybywa kilkaset tysięcy osób, również z innych województw. Dlatego apeluję o poparcie tej poprawki.

Wniosek ma wadę o charakterze prawnym, to znaczy obecnie w art. 49 jest zapisane, że odpisy są z przychodów środków specjalnych w wysokości 20% wpływów w 2002 r. Jest to rozwiązanie o charakterze systemowym. Jednocześnie z art. 49 z przyczyn związanych z koniecznością zachowania środków na finansowanie dróg publicznych został usunięty odpis ze środka specjalnego transportu, dlatego że środki specjalne, które są gromadzone przez Generalną Dyrekcję Dróg Publicznych, są środkami przeznaczonymi na cele związane z rozwojem budownictwa drogowego.

Mało tego, są to środki, które wspierają i współfinansują programy związane ze wsparciem z ISPA, czyli z Unii Europejskiej, ponieważ zasady finansowania projektów przez ISPA są takie, że najpierw trzeba wyłożyć środki własne krajowe, a potem się otrzymuje refundację, wobec czego środek specjalny ministra transportu pracuje w ten sposób, że to, co zbiera jako dochody środka specjalnego, wydatkuje na budowę dróg, po czym otrzymuje refundację z ISPA, co z kolei przeznacza na budowę następnych projektów, otrzymuje refundację z ISPA itd. Aby nie przerywać tej zależności, Sejm zdecydował o tym, że środek specjalny ministra transportu będzie chroniony. Tu natomiast mamy propozycję, aby środek własny ministra transportu został zaangażowany w przedsięwzięcie.

Mamy również założenie, że zostanie zebranych dodatkowych 100 milionów zł, bo tak wynika z załącznika nr 5. Mówiliśmy już o tym, że zgodnie z ustawą o finansach publicznych dochody są tylko prognozą i można mówić o 20% przychodów, które mają zwiększyć dochody, ale nie można mówić o dokładnej kwocie, bo ta kwota jest prognozą, jest to w pewnym sensie zakazane przez ustawę o finansach publicznych.

Ponadto jeżeli zapiszemy taki układ, to wskazane dochody, ale i wskazane wydatki nie są podstawą do żadnych roszczeń z tytułu zobowiązań wobec osób trzecich. Wydatki to tylko plan wydatków. Wszystko to powoduje, że z punktu widzenia legislacyjnego wniosek dziewiąty ma wadę formalnoprawną i to jest pierwsza sprawa z tym związana.

Druga sprawa: poza tym, że wniosek ten uszczupla środki specjalne działu części “Transport”, uszczupla również środki specjalne skarbu państwa. Środki specjalne skarbu państwa w tej chwili mają odrębne rozliczenie z budżetem, ale od 30 czerwca bieżącego roku państwo byli łaskawi zmienić te zasady, wobec czego trzeba pozostawić skarbowi państwa środki na realizację ekspertyz przedprywatyzacyjnych i obsługę transakcji prywatyzacyjnych, bo temu te środki głównie służą.

O środkach części 19 budżetu finansów publicznych i instytucji finansowych nie będę już mówić, bo aż szkoda powtarzać wielokrotnie, że z jednej strony wymagania wobec całości służb finansowych są coraz to wyższe, z drugiej jest konieczność usprawnienia sieci informatycznej, przy której działają te służby, a jednocześnie te środki, którymi dysponujemy, są w państwa propozycji ograniczane.

(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów Halina Wasilewska-Trenkner: Bardzo proszę, jest z nami pan dyrektor.)

Właściwie pani minister wyjaśniła sprawę dość szczegółowo, chciałbym tylko dodatkowo podkreślić, że te środki są zaangażowane w planowanych inwestycjach finansowanych z różnych środków, w tym zagranicznych, czyli także z ISPA. Dla przykładu podam trzy pierwsze z brzegu inwestycje.

Na odcinek autostrady Sośnica Murckowska z budżetu państwa przeznacza się 33 miliony zł, a ze środka specjalnego 24 miliony zł, prawie drugie tyle,

Na budowę drogi ekspresowej Bielsko–Cieszyn w inwestycjach wieloletnich tylko 5 milionów 100 tysięcy zł jest z budżetu, a aż 24 miliony 200 tysięcy zł ze środka specjalnego,

Na odcinek autostrady Nogawczyce–Kleszczów w Opolskiem, 25 milionów zł jest z budżetu, 20 milionów 560 tysięcy zł ze środka specjalnego.

Ten środek specjalny jest więc przeznaczony wyłącznie na roboty, tu nie ma żadnych innych źródeł finansowania. Jednak rzeczywiście najważniejszą rzeczą jest to, że jest on używany czasowo na opłacanie faktur w projektach ISPA po to, żeby za kilka miesięcy zostało to zrefundowane. Bardzo dziękuję.

Panie Przewodniczący, chciałbym zwrócić się z prośbą o przesunięcie głosowania w sprawie wniosku dziewiątego na koniec posiedzenia. Wspólnie z innymi wnioskodawcami zastanowimy się nad tym, co zrobić.

(Senator Andrzej Wielowieyski: Proszę o udzielenie mi głosu.)

Przede wszystkim chciałbym zwrócić uwagę Wysokiej Komisji na to, a także prosić przedstawicieli rządu o wzięcie tego pod uwagę, że ta nieszczęsna Warszawa, stolica i wizytówka, jest w tej chwili ogromnie zadłużona. Budowa mostów, przy których państwo nic nie pomagało i nie będzie pomagać, są to zadania olbrzymie. Na przykład w zakresie inwestycji drogowych Warszawa nie przekracza średniej, proporcjonalnie jest to tyle, ile ma być, mamy dwie pozycje rzędu czterdziestu, trzydziestu paru milionów zł na 480 milionów zł przewidzianych na centralne inwestycje drogowe, odpowiada to mniej więcej skali ludności regionu warszawskiego i więcej tutaj nie mamy. W gruncie rzeczy tak samo się dzieje, jeśli chodzi o metro, na tle wszystkich innych inwestycji – ponieważ dopłacamy trochę tylko do jednego szpitala – Warszawa w niewielkim stopniu uczestniczy w inwestycjach centralnych.

Kiedy patrzę w projekcie na środki specjalne, stwierdzam, że przecież jest to najwyżej wydatek następnego okresu, byłoby tu pewne wyprzedzenie, bo te pieniądze rzeczywiście są, najwyżej stan konta na koniec będzie mniejszy, ale i tak, jak to zostało zaplanowane, nie narusza to ani wydatków niezbędnych z tytułu prywatyzacji, ani z tytułu kosztów, jak i rozwoju transportu, ani z tytułu prac resortu finansów, które są również dofinansowywane ze środków specjalnych, a ponieważ sprawa jest merytorycznie istotna, w związku z tym parlament jest władny tutaj podjąć decyzję, a nawet zdecydować się na pewną korektę finansowego sposobu załatwiania tej sprawy.

Proponowałbym może zbyt odważnie, bo nie uzgodniłem tego z kolegami, a sprawa oczywiście jest dla nas bolesna, ale mamy obok drugą poprawkę o takim trochę “powodziowym charakterze”, w każdym razie ciężkiego wypadku losowego, ponieważ kiedy w Warszawie zawala się wiadukt na wlocie od strony zachodniej, to po prostu jest ciężka awantura, znaczna część kraju ma duże problemy z wjechaniem i wyjechaniem z Warszawy. Dlatego prosiliśmy tutaj o 35 milionów zł na podobnej zasadzie, zresztą ciężko obciążając właśnie transport. W związku z tym proponowałbym kolegom, tu się zwracam do komisji, że gdyby były duże wątpliwości i gdybyśmy uznali, że nie mamy sił, żeby uporządkować warszawskie metro, to stwierdzam w imieniu Warszawy, że bylibyśmy gotowi zrezygnować z poprawki dziesiątej, byleby jednak metro mogło być doprowadzone do Dworca Gdańskiego w ciągu półtora roku. Dziękuję.

Rozumiem. Mam propozycję. Argumentacja pana senatora Wielowieyskiego jest klasycznie marketingowa, ale umówmy się w ten sposób. Proszę państwa, trafiają mi do przekonania argumenty ministra właściwego do spraw infrastruktury, że nie może on być pozbawiony środków, które są niejako zaczynem dla innych, większych środków, dla innych przedsięwzięć inwestycyjnych, bo jeżeliby z powodu braku tych pieniędzy miał nie dostać większych, to byłaby to rzeczywiście kompromitacja tych, którzy dysponują pieniędzmi.

Trafia do mnie też argumentacja pani minister Wasilewskiej, że ten wniosek jest obarczony błędem formalnym i w tym stanie rzeczy sugerowałbym Wysokiej Komisji danie czasu wnioskodawcom na to, aby do końca tego posiedzenia spróbowali nad tym popracować.

Bardzo proszę, Pani Senator.

Chodzi o niewielkie zwiększenie środka specjalnego funkcjonującego w resorcie sprawiedliwości, a przeznaczonego na pierwszą pomoc dla osadzonych opuszczających zakłady karne. Chodzi o zwolnienie tego środka z obowiązku odprowadzania 20% odpisu do budżetu państwa, zresztą argumenty za zwolnieniem tego środka są takie same, jak w stosunku do innych środków, które już są zwolnione.

(Przewodniczący Jerzy Markowski: Pani Senator, przepraszam. Panowie, pójdźcie sobie.)

Środki te nie są przewidziane na płace, podkreślam, jest to na pierwszą pomoc w postaci pieniędzy na bilet, czasem ubranie, buty, aby wychodzący z więzienia nie musiał żebrać albo kraść już w drodze do domu. Środek ten zmniejsza się dramatycznie, ponieważ coraz mniej osadzonych pracuje, a jest on tworzony z odpisów potrącanych z ich wynagrodzenia, a coraz więcej wychodzących wymaga nawet tej pierwszej, elementarnej pomocy.

Jeśli można, Panie Przewodniczący, ponieważ sprawa dotyka rezerw celowych związanych z zasiłkami z pomocy społecznej, jest z nami pani minister Jolanta Banach.

Bardzo proszę, Pani Minister.

W kolejnych wnioskach, również pani senator, pojawiają się kolejne propozycje zdjęcia środków z rezerwy celowej na zasiłki z pomocy społecznej i przeniesienia do obszarów, które być może również są niedofinansowane i być może są związane z zadaniami z zakresu polityki społecznej, ale nie są tożsame z pomocą społeczną.

Pomoc społeczna jest tym ostatnim “resortem”, ostatnią instytucją, z której korzystają osoby absolutnie najbiedniejsze, biorąc pod uwagę ich kryteria dochodowe i inne przesłanki, które uprawniają do świadczeń, takie jak niepełnosprawność, bezrobocie, nieporadność w sprawach opiekuńczo-wychowawczych, długotrwała choroba.

W pomocy społecznej od paru lat mamy do czynienia z niedofinansowaniem zaspokajania podstawowych potrzeb, które wojewodowie szacują na około 690 milionów zł. Zadłużenie pomocy społecznej na zasiłki obligatoryjne według szacunków wojewodów wynosi 40 milionów zł.

Zwiększenie wydatków w obszarze pomocy społecznej, a głównie zasiłków z pomocy społecznej pozwala spłacić to zadłużenie w świadczeniach obligatoryjnych. Państwo są w biurach świadkami czy odbiorcami protestów, płynących od osób, którym zawieszono renty socjalne, pod koniec roku mieliśmy do czynienia z takimi przypadkami.

Obawiam się, że każde zmniejszenie tych środków i przesunięcie ich nawet na szczytny i konieczny cel, może oznaczać katastrofę w pomocy społecznej. To jest dla nas wielkie ryzyko, zwłaszcza że weszliśmy w rok 2002 z czterdziestomiliardowym zadłużeniem.

Przepraszam, czy mogę państwa prosić… Aha, państwo wychodzą, dobrze, trwają narady robocze.

Sądzę, że oczywiście byłoby nieelegancko powiedzieć, że każdego z nas może to spotkać, wobec tego na wszelki wypadek głosujmy na tak. Mówię o wychodzeniu z więzienia i nieposiadaniu pieniędzy, ale nie to chcę powiedzieć.

Chcę jednak zwrócić uwagę na to, że rzadko zdarza się mieć tak precyzyjnie wyliczone przedłożenie, z czego wnoszę, że ktoś bardzo rzetelnie zaplanował ten wydatek z punktu widzenia skali tego przedsięwzięcia i ocenił to przedsięwzięcie, ten cel. Przepraszam, nie wiem, jak to się to da wycenić, że akurat tylu facetów czy pań będzie wychodziło z więzienia i będą potrzebowali butów. Może jest na to jakiś wzór, mnie na szczęście nieznany, ale świadczy to o rzetelności wnioskodawców.

(Senator Teresa Liszcz: Chciałabym powiedzieć, skąd to się wzięło.)

Bardzo proszę, oczywiście.

Ta precyzja wynika z tego, że nie chodzi tutaj o dodatkową dotację czy subwencję, tylko o zwolnienie tego środka z płat, czyli to nie jest tak, że chcemy zabierać z pomocy społecznej dla więźniów, tylko jest odwrotnie, państwo zabiera więźniom z wypracowanych przez nich pieniędzy 20% do ogólnej kasy i podejrzewamy, że mogą się one znaleźć akurat w tej rezerwie.

Dlatego jest taka precyzja, bo ten środek jest zaplanowany w jakiejś wysokości i 20% od tej sumy daje dokładnie taką kwotę, chodzi więc o to, żeby nie odbierać więźniom tego, co wypracowali, nie chcemy zabierać komuś innemu. Niewątpliwie jest to też pomoc, rodziny więźniów są przeważnie w dramatycznej sytuacji, oni sami też. Do tego dochodzi to, że brakuje im na bilety do miejsca zamieszkania, na ubranie, bo cały czas nosili więzienne, to jest pomoc ludziom naprawdę bardzo potrzebującym. Chodzi nie o dawanie, tylko niezabieranie im.

Panie Przewodniczący! Wysoka Komisjo!

Środki, które były zgromadzone w trakcie prac sejmowych – bo inicjatywa zabrania środków z tego środka specjalnego i wykorzystania go na zwiększenie różnych wydatków powstała w Sejmie – między innymi zwiększają środki na pomoc społeczną, tak jak dzisiaj mówiłam, to był jeden z głównych celów, ale zwiększają także inne wydatki, w tym również wydatki w części “Sprawiedliwość” związane z więziennictwem, ze służbą więzienną.

Jest pytanie zatem, czy nie należałoby poszukać innej możliwości finansowania tego środka, tak jak wnioskuje pani senator. Nie ściągać tych pieniędzy z rezerwy z pozycji “Zasiłki z pomocy społecznej”, lecz o tyle zmniejszyć zwiększone w czasie prac Sejmu wydatki rozdziału “Więziennictwo”.

Poddaję to pod państwa rozwagę, bo to jest druga możliwość, która jak gdyby jest tym samym ruchem, o którym mówiła pani senator: zostało zabrane i dane gdzie indziej. “Gdzie indziej” to kilka różnych pozycji, więcej było dane na pomoc społeczną, więcej na oświatę, ale było dane również na bezpieczeństwo czy na więziennictwo w wymiarze sprawiedliwości.

(Przewodniczący Jerzy Markowski: Mamy już zdanie na ten temat.)

Nasze stanowisko jest negatywne ze względów, o których mówiła pani minister Banach, ale może pani senator zechciałaby zmodyfikować wniosek i ewentualnie zebrać te środki po prostu z więziennictwa.

Mamy jednoznaczne stanowisko rządu wyrażone przez panią minister Banach. Moim zdaniem jest ono jednoznaczne, a jednocześnie argumentujące pogląd.

Obawiam się, że to by nie pomogło więziennictwu, bo więźniowie dostaliby tych parę złotych na tę pomoc, a zabralibyśmy z innych działek. W ogóle więziennictwo jest w katastrofalnej sytuacji, wiadomo, jakie są warunki, jakie jest straszne przepełnienie, tam na wszystko brakuje, mieszkają już w świetlicach, w kaplicach. Funkcjonariusze służby więziennej są fatalnie opłacani, jest coraz mniej chętnych do pracy.

Dalej widzę wnioski sięgające do tej rezerwy na zupełnie inne cele, związane z powodzią, w wysokości 10 milionów zł, a tu jest kwota niewiele przekraczająca 1 milion zł i w istocie chodzi o ten sam charakter wydatków, o pomoc społeczną.

W takim razie poddaję wniosek pod głosowanie.

Przypomnę: stanowisko pani minister Banach jest zdecydowanie negatywne, pani minister Wasilewska sugerowałaby poparcie, gdyby znaleźć inne źródło finansowania, innego źródła sfinansowania póki co nikt nie znajduje, aczkolwiek dla mnie cel wydatkowania jest bardzo przejrzysty i przekonujący.

(Głos z sali: Wniosek mniejszości.)

(Wypowiedź poza mikrofonem)

Dobrze, pan senator Chronowski i ktoś tam jeszcze.

Panie Przewodniczący, Szanowna Komisjo, biorąc pod uwagę niewielką kwotę, a bardzo duże zaburzenie w całym układzie budżetu i prawdę mówiąc małą celowość takiej zmiany, rząd jest jej przeciwny.

Chciałabym jeszcze raz przypomnieć wypowiedź naszej koleżanki pani senator Sadowskiej uzasadniającej wprowadzenie tej poprawki: bardzo trudną sytuację instytucji, w imieniu której ona występowała, jak również niewielką sumę, którą się chce odebrać z instytucji znajdującej się w daleko lepszej sytuacji. Ponieważ znam sytuację, znam wnioskodawców, dlatego chciałabym jeszcze raz rozważyć możliwość poparcia tej poprawki.

Kto z państwa chciałby zabrać głos w tej sprawie?

Dziękuję. Poprawka nie uzyskała poparcia komisji.

Chciałbym prosić pana przewodniczącego o wycofanie tej poprawki, oszczędzę argumentacji pani minister. Chociaż ta poprawka jest niekompletna, to nie siliłem się na jej uzupełnienie wobec faktu nierealności tego, o czym mówiliśmy przed chwilą. Ta poprawka dotyczy tej samej kwestii. Dziękuję.

Rozumiem, że poprawka została wycofana.

Przepraszam, przypomnijmy sobie dokładnie: źródła sfinansowania dotacji podmiotowej na Kopalnię Rud Cynku i Ołowiu “Bolesław” szuka się w zwiększeniu dochodów, tak?

(Wypowiedź poza mikrofonem)

Dobrze, także Olkusz. To jest dość enigmatyczne.

(Senator Bogusław Mąsior: Czy można, Panie Przewodniczący?)

Panie Przewodniczący! Pani Minister!

Oczywiście cenię i szanuję zdanie pani minister, bo jest to szukanie pieniędzy w dochodach, o których pani mówiła na poprzednim posiedzeniu komisji, że są one już gdzieś tam rozdysponowane. Jednak czy one są do końca rozdysponowane? Trudno tak precyzyjnie wymierzyć dochód z Narodowego Banku Polskiego i kwota 4 miliony zł może mieścić się w granicach błędu. Wniosek dotyczy dotacji do Kopalni Rud Cynku i Ołowiu, których sytuacja materialna jest związana z ceną rud cynku i ołowiu na giełdach. Jeżeli nie zmieni się układ cen, praktycznie za chwilę będziemy mieć problem z procesem likwidacji, upadłości, czy wstrzymania procesu likwidacji szkód spowodowanych przez te kopalnie w środowisku. Osobiście namawiałbym komisję, żeby zaryzykować i ten wniosek przyjąć, bo moim zdaniem oszacowanie dochodów NBP jest tak mało precyzyjne, że 4 miliony zł mieści się w granicach błędu.

Przypomnę tylko, przyglądając się poprawkom trzydziestej i trzydziestej pierwszej, że ten sam autor w poprawce trzydziestej sugeruje inne źródło sfinansowania tego samego celu, jak sądzę, sugerując uszczuplenie wydatków na Kopalnię Soli “Wieliczka” oraz na restrukturyzację przemysłu hutniczego. Innymi słowy, jeśli dobrze rozumiem, znajduje bardziej precyzyjne źródło finansowania, aczkolwiek również ubogie.

Przy okazji, czy pani minister byłaby uprzejma wesprzeć mnie swoją wiedzą, jaka jest kwota dotacji na kopalnię “Wieliczka”?

(Przewodniczący Jerzy Markowski: Przepraszam, jeszcze raz.)

Poprawka piętnasta jest poprawką Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych zmniejszającą nakłady na restrukturyzację górnictwa, z przeznaczeniem na dokończenie realizacji przedsięwzięcia w Gliwickiej Spółce Węglowej.

(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów Halina Wasilewska-Trenkner: Bardzo przepraszam, Panie Przewodniczący.)

Kto z państwa jest za przyjęciem tej poprawki? (10)

(Wypowiedź poza mikrofonem)

(Głos z sali: Rotacja.)

Rotacja. Kiedyś to się nazywało fluktuacja załogi.

Poprawka szesnasta, Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Jest to moja poprawka, która zmniejsza nakłady na monitoring reformy górnictwa węgla kamiennego, przeznaczając te środki na fizyczne usunięcie skutków zanieczyszczenia ekologicznego po zbiorowisku odpadów chemicznych w Tarnowskich Górach.

Panie Przewodniczący, rząd wskazuje na to, że ograniczanie wydatków na program restrukturyzacji węgla kamiennego zmniejsza szansę na szybką realizację tego procesu i prosi, aby Wysoka Komisja zechciała wziąć to pod uwagę.

Chciałbym jednak podtrzymać ten wniosek. Gdyby to dotyczyło faktycznego procesu restrukturyzacji, byłbym temu przeciwny, ale dotyczy to monitoringu wykonywanego przez osiemdziesięcioosobową spółkę, w której sześciu wiceprezesów ma służbowe samochody, gabinety i płace na górnym pułapie wydatków przypadających na spółki prawa handlowego. Poza tym spółka ta jest zasilana tylko środkami budżetu państwa i środkami pomocowymi, na przykład między innymi w ubiegłym roku na prace prywatyzacyjne i różne inne prace badawcze otrzymała kwotę 2 milionów dolarów od ministra skarbu państwa. Wobec tego będę jednoznacznie namawiał Wysoką Komisję do przychylenia się do tego wniosku.

(Głos z sali: Od ministra skarbu państwa 2 miliony dolarów?)

Tak jest, minister skarbu państwa zapłacił 2 miliony dolarów firmie “Pricewaterhouse” na opracowanie procesu prywatyzacyjnego, a podzleceniodawcą tego podmiotu była między innymi Państwowa Agencja Restrukturyzacji Górnictwa.

(Wypowiedź poza mikrofonem)

Poprawka uzyskała większość. Dziękuję.

(Wypowiedź poza mikrofonem)

(Głos z sali: Złe wychowanie, złe wychowanie.)

Bardzo proszę, Pani Senator.

Chciałabym szanowną komisję gorąco prosić o poparcie poprawki. Przypomnę, że sytuacja Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych jest dramatyczna, ponieważ po pierwsze, jest zbyt niska składka na tenże fundusz, po drugie, w związku z tym fundusz każdego miesiąca generuje straty w wysokości 20 milionów zł.

W latach wcześniejszych z funduszu pożyczono pieniądze górnikom, istnieje dług ze strony ministra gospodarki, wynosi on 124 miliony 718 tysięcy zł. Rząd, niestety, nie wyraził zgody na powiększenie składki, natomiast została wyrażona zgoda na przeniesienie tych środków, czyli ich powrót do funduszu, tak to należy traktować.

W trakcie przerwy starałam się wyjaśnić sprawę w sposób możliwie najpełniejszy, rozmawiając z zainteresowanymi ministrami: zarówno z ministrem pracy, jak i z ministrem gospodarki.

Sprawa wygląda następująco. Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych faktycznie jest zaangażowany w przedsiębiorstwa górnicze, bo nie tylko w kopalnie, łącznie w wysokości prawie 125 milionów zł, czyli 124 miliony 718 tysięcy zł, ale minister gospodarki obsługuje zobowiązania kopalń całkowicie likwidowanych, wchodzących w skład grupy kapitałowej spółki restrukturyzacji kopalń i te zobowiązania wynoszą 30 milionów 573 tysiące 300 zł.

Minister pracy i minister gospodarki ustalili między sobą procedurę spłacania tych zobowiązań: 10 milionów zł zostało przekazanych już w marcu, 10 milionów 500 tysięcy zł ma być przekazane w kwietniu i 10 milionów 73 tysiące 300 zł ma być spłacone w lipcu. Takie są ustalenia odnośnie do zobowiązań, które wynikają z tego, co minister gospodarki realizuje w ramach programu.

Pozostała część zobowiązań, 94 miliony 426 tysięcy 700 zł, to są różnego rodzaju zobowiązania przedsiębiorstw górniczych, które są czynnymi kopalniami i są to kopalnie lub przedsiębiorstwa górnicze.

Te zobowiązania przedsiębiorstwa zaczęły spłacać od października ubiegłego roku i wystąpiły wówczas do marszałków województw o rozłożenie spłat wobec FGŚP na dwadzieścia cztery raty, począwszy od kwietnia 2002 r. Przeciętna miesięczna spłata wynosi 3 miliony 934 tysiące 400 zł, jest opracowany harmonogram spłat.

Drugim dłużnikiem Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych są przedsiębiorstwa przemysłu obronnego i one także mają ustalony pewien harmonogram spłat, przy czym ich spłaty wynoszą łącznie 5 milionów 322 tysiące 900 zł. Harmonogram ten jest ułożony na lata 2002–2005.

Pan minister gospodarki stwierdza, że Rada Ministrów zapoznała się z problemami Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i z problemem spłat zaległości różnych przedsiębiorstw w stosunku do funduszu, zobowiązując ministra gospodarki, który nadzoruje kopalnie i przedsiębiorstwa górnicze oraz przedsiębiorstwa przemysłu obronnego i przedsiębiorstwa hutnictwa i koksownictwa, do tego, aby ustalił wspólnie z przedsiębiorstwami – bo pożyczki brały przedsiębiorstwa, a nie minister – zasady spłat tam, gdzie istnieją zadłużenia. Taką notatkę pan minister gospodarki jest zobowiązany przedłożyć na posiedzeniu Rady Ministrów w przyszłym tygodniu.

Propozycja pani senator oznacza, że środki, które posiadamy na wypłaty osłon socjalnych dla górników z likwidowanych kopalń, zostanie zmniejszona o 1/6, czyli o 17%, co w praktyce spowoduje, że program restrukturyzacji przedsiębiorstw węgla kamiennego w tym momencie zostanie zatrzymany, ponieważ nie będzie można zrobić dwóch rzeczy. Nie chodzi o zwolnienia nowych osób, chodzi o wypłacanie osłon socjalnych, które rząd jest zobowiązany wypłacać w ramach programu tym górnikom już otrzymującym te osłony socjalne.

Z tego punktu widzenia jest to poprawka niezwykle ryzykowna i dlatego też – nie tylko w wyniku konsultacji z panem ministrem gospodarki – muszę wnieść prośbę do państwa o to, aby nie wprowadzać tej poprawki do zapisu ustawy budżetowej.

Jak mówiłam, spłaty mogą być dokonywane w ramach istniejących umów i porozumień, natomiast proponowany zapis w ustawie budżetowej będzie oznaczał zupełnie inne przeznaczenie pieniędzy.

Pan minister pracy jest o tym powiadomiony, aczkolwiek oczywiste, że minister pracy chciałby jak najszybciej znaleźć środki na odbudowanie stanu Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i będzie do tego dążył. Dziękuję.

Czy można, Pani Minister, bo akurat te obszary wymagają jednak pewnego wyjaśnienia? Sądzę, że jakimś uzupełnieniem pani argumentacji będzie również informacja, że środki przeznaczone w tej ustawie budżetowej na ten cel są i tak o 30% mniejsze niż przewidziane w całym programie. Wprawdzie jest to program poprzedniego rządu, z którym to programem w ogóle się nie identyfikujemy, ale skoro ten rząd się opowiedział za jego kontynuacją, to niech to robi.

Tak przy okazji, gwoli informacji warto przypomnieć, że w roku ubiegłym, kiedy wydano na ten cel kwotę ponad 1 miliarda zł, z polskiego górnictwa odeszło dziewięć tysięcy osób, a w 1997 r. z polskiego górnictwa odeszło czternaście tysięcy osób i wtedy na ten cel nie wydano ani złotówki. to tyle tytułem skuteczności programu restrukturyzacji górnictwa i trwonienia środków budżetu państwa na ten cel.

Trudno mi się zgodzić z argumentacją prezentowaną przez panią minister, tak jak gdybyśmy nie byli świadomi grozy sytuacji.

Proszę państwa, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych jest to jedyne źródło, z którego można dać pieniądze ludziom zwalnianym z zakładów pracy zupełnie nie z ich winy.

Od czasu do czasu, coraz częściej, widzimy w Jedynce programy, w których reporter zjawia się tam – ostatnio w Lublinie – gdzie tysiące ludzi od paru miesięcy nie dostają ani grosza, ponieważ dany zakład jest niewypłacalny. Od paru miesięcy czekają na odprawy, które im się należą. Chcę państwu uświadomić, że w tak trudnej sytuacji będzie zakład za zakładem, ponieważ w takiej sytuacji znajduje się polska gospodarka.

Stąd też moje przekonanie co do konieczności przedstawionego rozwiązania, ponieważ prezentuję państwu tę poprawkę po wcześniejszych uzgodnieniach, które miały miejsce na posiedzeniu Rady Ministrów tydzień temu. Wówczas pan minister Piechota, uzgadniając sprawę z panem ministrem Hausnerem, wyraził zgodę na zwrot tych pieniędzy w ciągu paru dni. Niestety, nastąpiła określona zmiana poglądów, po prostu istnieje obawa przed zapisaniem tego w ustawie budżetowej.

Ja osobiście – tu gorąco państwa przekonuję – nie wierzę, że te środki będą sukcesywnie wpływać, a jeśli będą wpływać, to będą bardzo niewielkie.

Dobrze, bardzo dziękuję.

Chciałabym tylko dodać parę informacji, Panie Przewodniczący, broń Boże nie wyrażając tutaj stanowiska rządu, bo do tego jest uprawniona pani minister Wasilewska, informacja jest tak gwoli przypomnienia.

Dochody Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych z tytułu składki wyniosą około 128 milionów zł. Windykacje są zaplanowane na wyższym poziomie, około 300 milionów zł, ale one są niepewne, ponieważ windykacje mają to do siebie, że albo się to uda, albo nie, albo płatnik będzie wypłacalny, albo nie, nie wiemy też, w jakim zakresie będzie wypłacalny.

Zobowiązania wymagalne Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wynoszą 135 milionów 440 tysięcy zł, bez Daewoo, tyle gwoli informacji.

(Przewodniczący Jerzy Markowski: Bardzo dziękuję.)

Jeszcze jedno: od płatników, z którymi się umawiał Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, nie wpłynęła żadna rata.

(Głosy z sali: Różnie to bywa. Może są w drodze.)

Poprawka osiemnasta jest poprawką Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Proszę przypomnieć, czego dotyczyła, bo z tego zapisu nie mogę się zorientować. Przeniesienie terminu?

Panie Przewodniczący, jeśli można, to jest zmiana daty wymienionej w powołanym art. 45, gdzie była mowa o tym, do którego dnia 2002 r. będą przekazane z budżetu do izb rolniczych dotacje za pierwszy kwartał. Jest to zmiana czysto porządkowa.

Kto z państwa jest za przyjęciem tej poprawki? (11)

Poprawka dziewiętnasta dotyczy art. 47, jest to poprawka Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych.

(Senator Genowefa Ferenc: Chodzi o wysokość proporcjonalną.)

Bardzo proszę panią minister o opinię.

Panie Przewodniczący, to jest poprawka, która w pewnym stopniu wycofuje priorytet dla spraw związanych z finansowaniem trzeciego etapu reformy.

Mam obowiązek powiedzieć, Panie Przewodniczący, a decyzja będzie zależała od komisji, że układ jest taki: minister edukacji narodowej i sportu jest oczywiście przeciwny wycofaniu tego priorytetu, podobnie jak Komisja Nauki, Edukacji i Sportu.

Minister rolnictwa – bo to Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi wystąpiła z tą poprawką – wolałby zapis bez priorytetu, priorytet sprawia, że realizacja pierwszej części będzie możliwa w większym stopniu, pozostałej – w mniejszym.

Na posiedzeniu plenarnym ta poprawka wywołała spore zdumienie i to z każdej strony sali. Kilkunastu senatorów z Sojuszu Lewicy Demokratycznej z panią senator Kurzępą na czele wystąpiło przeciwko tej poprawce, także senator Wielowieyski i ja, ponieważ chodzi tu o trzeci etap podwyżek płac dla nauczycieli, który został zahamowany, a potem przy wielkiej wrzawie w Sejmie zaczęto zbierać pieniądze skąd się da i stworzono taką wirtualną rezerwę, żeby przynajmniej dać satysfakcję nauczycielom oraz związkom zawodowym: i Związkowi Nauczycielstwa Polskiego, i “Solidarności”. Napisano, że jeżeli wygospodaruje się jakieś środki z VAT, to wśród wielu różnych potrzeb te pieniądze zostaną przeznaczone przede wszystkim na podwyżki płac nauczycieli, co uprzednio zostało zahamowane. Wielu senatorów postulowało, żeby nie odbierać tego priorytetu, żeby zostawić to, co postanowił Sejm.

Poprawka dwudziesta, pani senator Janowskiej, bardzo proszę, czy wnioskodawczyni chce zabrać głos?

(Senator Zdzisława Janowska: Tak.)

Bardzo proszę.

Chcę również powiedzieć, że tak jak i w pierwszym przypadku tego rodzaju pomoc ma służyć bezrobotnym, ale może ona lepiej służyć, jeśli przeznaczy się ją na szkolenie, czyli na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu. Pragnę powiedzieć, że w stosunku do roku poprzedniego Fundusz Pracy jest okrojony w tym roku o bardzo poważną sumę, fundusz posiada pieniądze na przeszkolenie zaledwie pięćdziesięciu tysięcy ludzi, tak że tych 20 milionów zł będzie dodatkiem niewystarczającym, ale przynajmniej wzmacniającym fundusz.

Szkolenie ludzi wydaje się absolutnie niezbędne, jest to szansa na powrót ludzi do pracy. Szkolenie daje około 45–50% gwarancji, że ludzie ponownie znajdą pracę, bez szkolenia nie ma mowy o tym, ażeby bezrobotni ponownie podjęli pracę.

Proponuję, aby zmniejszyć bardzo wysokie środki zarezerwowane na program dotyczący dróg i autostrad, z jednej i drugiej pozycji zdjąć zaledwie po 10 milionów zł. Gorąco proszę o poparcie, rozmawiałam również z ministrem pracy i panią minister finansów i rozumiem, że jest poparcie.

Dziękuję.

Panie Przewodniczący, to jest dalsze rozbudowywanie wirtualnego spisu zadań – przepraszam, ale ciągle są to takie pieniądze – które można sfinansować z tych pieniędzy, po prostu przesunięcie proporcji, zmniejszenie dotyczy budowy i modernizacji dróg, jak również budowy autostrad. Jeżeli państwo przyjmą tę poprawkę, będą szkolenia, ale inne zadania nie będą realizowane, wszystko pod warunkiem, że zbierzemy tę sumę. Tak to wygląda.

Poprawka dwudziesta pierwsza jest poprawką Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych.

(Głos z sali: Wniosek mniejszości.)

Bardzo proszę, wniosek mniejszości.

Poprawka dwudziesta pierwsza do art. 47 jest to poprawka, jak sobie przypominam, przyjęta przez Komisję Gospodarki i Finansów Publicznych na wniosek Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Uprzejmie proszę panią minister… Nie, to nie tak, bardzo przepraszam, to nie ta argumentacja.

Pani Minister, uprzejmie proszę o opinię.

Panie Przewodniczący, w celu zapewnienia dodatkowych środków na finansowanie procedur wysokospecjalistycznych jest propozycja dokonania takiej zmiany, konkurencyjna dla potrzeb rolnictwa. Na poprzednim posiedzeniu państwo zdecydowali, że jednak procedury wysokospecjalistyczne są ważne, nie mniej ważne niż Agencja Rynku Rolnego.

Czy ktoś z państwa chciałby zabrać w tej sprawie głos?

Poprawka dwudziesta druga, autorką jest pani senator Genowefa Ferenc.

Ta poprawka zmierza do poprawy w budżecie państwa relacji między środkami przeznaczonymi na cele konsumpcyjne a środkami na cele inwestycyjne. Przez tę poprawkę pragnę zwiększyć środki na realizację zadań wynikających z ustawy o finansowym wspieraniu inwestycji o kwotę 20 milionów zł oraz zwiększyć dotację na realizację zadań przyjętych w “Strategii dla przemysłu lekkiego na lata 2000–2005” o kwotę 10 milionów zł. Część przemysłu lekkiego już przestała istnieć, jeżeli damy środki, pozwolą one na utrzymanie obecnie istniejących stanowisk, szczególnie w zakładach znajdujących się w wyjątkowo trudnej sytuacji, bardzo często są to małe zakłady, zlokalizowane w rejonach o bardzo wysokim bezrobociu. W związku z tym zwracam się z prośbą do Wysokiej Komisji o poparcie tych poprawek.

Jeśli dobrze rozumiem, zmniejszamy środki na wynagrodzenia dla nauczycieli i dodajemy pieniędzy na małe i średnie przedsiębiorstwa.

Przy okazji mam pytanie do rządu: czy rząd dysponuje dziś aktualnym programem strategii dla przemysłu lekkiego?

Panie Przewodniczący, tak, program strategii dla przemysłu lekkiego był opracowany przez poprzedni rząd, jest nawet rezerwa, proszę zwrócić uwagę, jest rezerwa na dopłaty do odsetek, bo w przemyśle lekkim jest takie rozwiązanie, że kredyty przedsiębiorstw mogą być kredytami branymi z dopłatą odsetek dla zainteresowanych. Trochę inaczej jest, jeśli chodzi o wspieranie inwestycji, w tej chwili ta sprawa jest bardziej znana państwu niż nam, bo prowadzicie nad nią intensywne prace. Jest jednak tak, że zmniejszenie kwoty, o które wnioskuje pani senator – cały czas poruszamy się w obrębie środków wirtualnych, dochodów, które ewentualnie mogą być – będzie oznaczało, że okres, za który możliwe jest wypłacenie trzeciego etapu podwyżki wynagrodzeń dla nauczycieli, ulegnie pewnemu zmniejszeniu. Z tego, co wiemy, jeśli chodzi o szacowanie kosztów na miesiąc zwiększenia, na miesiąc podwyżki wynikającej z trzeciego etapu reformy, potrzeba około 160 milionów zł w oświacie samorządowej i około 10–12 milionów zł w pozostałych miejscach, gdzie zatrudnieni są nauczyciele korzystający z przywilejów Karty Nauczyciela. Dziękuję.

Przypomnę jednak, znając ustawę, o której była pani uprzejma tutaj powiedzieć, że również w tej ustawie znakomita część środków jest przewidziana na edukację, wobec tego – gdyby pójść za wnioskiem pani senator – jest to dwukrotne pozbawienie pieniędzy tego środowiska.

Poprawka dwudziesta trzecia, autorstwa pana senatora Piwońskiego.

Panie Przewodniczący, poprawka ta jest uzupełnieniem poprawki dwudziestej czwartej i dotyczy właściwie możliwości wdrożenia w życie pakietu nie tak dawno nowelizowanych przez parlament ustaw dotyczących funkcjonowania centralnych organów administracji rządowej i jednostek im podporządkowanych. Różnią się one tylko jednym elementem, w ogóle poprawka ta zmierza do tego, aby dać prezesowi Rady Ministrów delegację do przeniesienia, w drodze rozporządzenia, wyników dokonywanych połączeń zarówno między częściami, jak i działami i rozdziałami, a poprawka, którą ja firmuję, rozciąga to uprawnienie również na wynagrodzenia oraz limity zatrudnienia. Jest to niezbędne, aby można było skutecznie wprowadzić tamte ustawy, czyli pakiet ustaw nowelizujących.

Czy można tę poprawkę nazwać doprecyzowaniem poprawki Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych, czy raczej poprawką zmieniającą?

(Senator Zbyszko Piwoński: Doprecyzowaniem.)

Panie Przewodniczący, jeśli można, chciałabym ogromnie podziękować panu senatorowi Piwońskiemu. Nie po raz pierwszy wykazał się bardzo wnikliwym czytaniem poprawki. Faktycznie, to uzupełnienie jest konieczne.

Tym samym głosowanie nad poprawką dwudziestą czwartą staje się bezprzedmiotowe.

Pani Minister, można prosić?

Wysoka Komisjo, jest to poprawka również dotycząca zmian związanych z przebudową administracji. Zginęło słowo “architektura”, zostało połączone budownictwo, gospodarka przestrzenna i mieszkaniowa. Stosowne zmiany powinny być wprowadzone także do budżetu państwa, to jest propozycja takich zmian. Byłabym zobowiązana za przyjęcie tej poprawki pozwalającej porządkować budżet.

Rozumiem, że nasz nadworny specjalista z zakresu budownictwa mieszkaniowego podziela ten pogląd.

Panowie Senatorowie, proszę dłużej trzymać ręce w górze, ponieważ trzeba się doliczyć.

Poprawka dwudziesta szósta – to też jest nasza poprawka – dotyczy Kancelarii Senatu. Pamiętam argumentację, rozumiem, że rząd ją popiera.

Rząd nie lubi, jeżeli się zmniejsza rezerwę na integrację, ale ponoć są poprawki, które zwiększają tę rezerwę o taką samą kwotę.

(Przewodniczący Jerzy Markowski: Dziękuję. Bardzo przepraszam, czy to jest…)

Panie Przewodniczący, jest to poprawka zwiększająca wydatki Kancelarii Senatu kosztem rezerwy na integrację z Unią Europejską, ale dalej jest poprawka, która zwiększa rezerwę na integrację z Unią Europejską o taką samą kwotę, czyli rezerwa integracyjna nie ucierpi.

(Głos z sali: Bilans wychodzi na zero.)

Poprawka dwudziesta siódma, autorstwa pani senator Kempki i pani senator Sienkiewicz. Czy są wnioskodawcy? Nie ma.

Panie Przewodniczący, tutaj nie mamy żadnych przeciwwskazań, oddają państwo ze swego budżetu sferze rządowej, gdzieżbyśmy śmieli protestować, przyjmujemy z dobrodziejstwem.

Wnioskodawców nie ma, rozpoczynamy głosowanie.

Kto wstrzymał się od głosu? (2)

Panie Przewodniczący, jeśli mogę sugerować, rząd uważa… Budżet Instytutu Pamięci Narodowej nie jest domeną rządu, ale budżet archiwów państwowych jest. Patrząc z tego punktu widzenia chcielibyśmy, aby te 2 miliony zł pozostały w archiwach.

Chciałem państwu jednak przypomnieć, że Instytutowi Pamięci Narodowej zabrano w Sejmie 20 milionów zł i chciałbym, żeby senatorowie poświęcili temu szczególną uwagę, zwłaszcza w kontekście następnej poprawki.

Dziękuję.

Poprawka dwudziesta dziewiąta, autorstwa pana senatora Jarzembowskiego.

(Głos z sali: Wniosek mniejszości do wniosku dwudziestego ósmego.)

(Głos z sali: Tak, ale wycofuję poprzedni wniosek.)

Czyli tamtego wniosku nie będzie? Nie ma wniosku mniejszości do wniosku jedenastego, a jest wniosek mniejszości do wniosku dwudziestego ósmego. Rozumiem. Pan senator Chronowski.

Czy mogę prosić o opinię rządu do wniosku dwudziestego dziewiątego?

Aha, poczekamy chwileczkę.

(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów Halina Wasilewska-Trenkner: Przepraszam, Panie Przewodniczący.)

Jeśli chodzi o tę propozycję, to pan senator Chronowski przypomniał sytuację. Rząd z jednej strony wyraża zadowolenie, że może zwiększyć fundusz kombatantów, z drugiej jednak strony pozostaje kwestia pełnej, właściwej działalności Instytutu Pamięci Narodowej. Instytut, jak żadna inna instytucja spośród tych, których budżetu nie ustala rząd, tylko są one włączane do projektu budżetu państwa, podlegał największym rewizjom zgłoszonych przez siebie wydatków. Chciałabym, żeby państwo zechcieli to uwzględnić. Dziękuję.

(Wypowiedź poza mikrofonem)

Pani Minister, czy mogę panią prosić o taką opinię… Dobrze, proszę dokończyć, poczekamy.

W tej sytuacji jestem dodatkowo upoważniony do zaproponowania Wysokiej Komisji, aby ewentualnie obniżyć wysokość wnioskowanego zmniejszenia nakładów na Instytut Pamięci Narodowej wyłącznie do kwoty przeznaczonej na wydatki na pomoc społeczną, a nie na inwestycje. Wobec tego w tak zmodyfikowanym wniosku byłaby mowa o kwocie 1 miliona 500 tysięcy zł.

Kto z państwa jest za przyjęciem wniosku pana senatora Jarzembowskiego? (5)

(Głos z sali: Wniosek nieaktualny.)

Nieaktualny, bardzo przepraszam, znaleziono inne źródło finansowania, poprawka czternasta załatwiła sprawę.

Poprawka trzydziesta pierwsza jest wycofana, ponieważ też zostało to załatwione.

Poprawka trzydziesta druga jest poprawką Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych, chodzi o wydatki na wojska lotnicze.

Czy pani minister byłaby uprzejma jeszcze raz wyrazić stanowisko rządu?

Panie Przewodniczący, poprawka trzydziesta druga polega na tym, że środki w budżecie przeznaczone na wojska lotnicze w przedłożeniu rządowym były przeznaczone wyłącznie na wydatki majątkowe. Po ostatnich ustaleniach, rozmowach i przedstawieniu dalszych planów okazało się, że wojska lotnicze część samolotów i aparatury będą kupowały, i to faktycznie są wydatki inwestycyjne, ale część będzie podlegała remontom. Suma 54 milionów 600 tysięcy zł ma umożliwić wydatki i na remonty urządzeń lotniskowych, i samolotów. Rząd popiera tę poprawkę Dziękuję.

Głosujemy.

Kto z państwa jest za przyjęciem tej poprawki? (10)

Poprawka uzyskała poparcie komisji.

Bardzo proszę o przedstawienie stanowiska rządu może w formie: rząd popiera lub nie popiera.

Zwracam się do komisji z uprzejmą prośbą o poparcie tego wniosku ze względu na stan wyższych uczelni morskich w Polsce. Są one integralnym elementem gospodarki morskiej, która od lat nie uzyskuje akceptacji centrum. Pieniądze, którymi w tej chwili dysponują szkoły morskie, starczą do października. Od 1977 r. zgodnie z polityką edukacyjną uczelnie morskie przyjęły około 30% więcej studentów na studia dzienne i od tego czasu nie uzyskują proporcjonalnie do tego zwiększonych dotacji. Ponadto gdyby te uczelnie podlegały ministerstwu edukacji, nie byłoby tego problemu, ponieważ dla wszystkich wyższych uczelni w Polsce wskaźnik jest na poziomie ubiegłego roku, a uczelnie morskie otrzymały niższy wskaźnik, wynoszący 92,4%. W związku z tym nie będą one mogły realizować swoich zasadniczych funkcji.

Rozumiem niechęć pani minister, ponieważ uczelnie morskie są podporządkowane merytorycznie, administracyjnie Ministerstwu Infrastruktury i być może nie pasują do całego systemu edukacyjnego, ale chciałabym podkreślić, że te dwie szkoły to perełki na mapie uczelni, ponieważ generują one absolwentów, którzy znajdują miejsca pracy nie tylko w Polsce. W tej chwili poszukujemy właśnie miejsc pracy, ponieważ naszym generalnym, strategicznym celem jest minimalizacja bezrobocia. Jeżeli kształcimy młodzież, która chętnie przychodzi do tych uczelni, a potem zablokujemy tę możliwość kształcenia, to zwiększymy bezrobocie.

Trzeba powiedzieć jeszcze jedno: nasi absolwenci pracując za granicą na statkach handlowych, przywożą do Polski około 80 milionów dolarów rocznie. Blokując tę dotację, spowodujemy upadek szkół morskich, a przecież widzimy, jaka jest sytuacja w gospodarce morskiej: przedsiębiorstwa upadają jedno po drugim. Jako specjalista w sprawach gospodarki morskiej mogę z pełną odpowiedzialnością powiedzieć, że jest to wynik braku polityki morskiej państwa. Jeżeli tutaj także będziemy działać podobnie, to spowodujemy upadek tych uczelni.

Kończąc, pragnę powiedzieć, że komisja sejmowa i komisja senacka z przyczyn merytorycznych w pełni poparły ten wniosek, tylko 1 osoba wstrzymała się od głosu. Potrzeba takiego właśnie finansowania jest na pewno uzasadniona.

Jeżeli to drugie źródło, nad wyszukaniem którego pracował cały zespół, chociaż jest to moja indywidualna poprawka, nie odpowiada pani minister, to zastanówmy się nad innym źródłem, ale proszę, żeby poddać to pod głosowanie zarówno w komisji, jak i w Senacie, ponieważ zrobimy krzywdę uczelniom, które mają szansę rozwoju. Bardzo dziękuję.

Nie mogę zgodzić się na źródło pokrycia tej poprawki ze względu na to, że pani senator bierze z państwowych wyższych szkół zawodowych w trakcie tworzenia się, czyli nie byłoby środków na sfinansowanie trzeciego roku nauki w jakiejś państwowej wyższej szkole zawodowej, którą otwarto dwa lata temu. Jest to po prostu zupełnie błędne wskazanie źródła finansowania. Dziękuję.

Panie Przewodniczący, Szanowni Państwo, to nie jest tak, że nasza uczelnia nie rozwija się także w terenie, mamy także rozpoczęte prace w naszych filiach. Mam prośbę, żeby nie myśleć tylko o uczelniach, które dopiero powstały i się rozwijają, ale myśleć o tym, aby nie zburzyć systemu edukacji morskiej, który już istnieje.

Jaka jest w tej chwili wielkość dotacji na te szkoły? Pani mówi o zwiększeniu.

Nam chodzi o to, żeby z tych źródeł dać 1 milion zł na stypendia dla studentów, którzy ze względu na to, że jesteśmy w innym systemie, po prostu są dyskryminowani, i 8 milionów zł na utrzymanie uczelni, bo z obliczeń podanych w piśmie rektorów skierowanym do marszałków Sejmu i Senatu – mam to pismo – wynika, że pieniędzy wystarczy na półtora miesiąca, czyli w grudniu, a może w połowie listopada zabraknie już pieniędzy na utrzymanie tych uczelni.

(Przewodniczący Jerzy Markowski: Proszę o spokój.)

W związku z tym jeszcze raz zwracam się z uprzejmą prośbą o to, żeby ten wniosek został przyjęty, nie umiem podać więcej argumentów, po prostu znam sytuację, dwadzieścia dwa lata pracuję w szkolnictwie morskim i znam sytuację zarówno Wyższej Szkoły Morskiej w Szczecinie, jak i Akademii Morskiej. W styczniu przyznawaliśmy statut Akademii, a w tej chwili będziemy te uczelnie po prostu grzebać, a myśleć o tych, które nie powstały, a które mogłyby się zintegrować.

Myślę, że może są inne źródła. Wiem, że jest już za późno na to, żeby je wskazywać, ale nawet gdyby regulamin został w jakiś sposób naruszony, mam prośbę do pani minister, żeby wskazała źródła, które byłyby dla rządu do przyjęcia, bo każde źródło, które wskazaliśmy, nie wiem z jakich przyczyn, nigdy rządowi nie odpowiadało. Te sprawy były rozpatrywane w Komisji Nauki, Edukacji i Sportu, a także w Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury, odpowiedniej ze względu na właściwość uczelni, podporządkowanej Ministerstwu Infrastruktury, i uzyskaliśmy tam pełne poparcie, 100% głosów. Ja po prostu nie rozumiem takiego stanowiska: chodzi tylko o 9 milionów zł. Dziękuję.

Zgłasza się pan minister edukacji. Chwileczkę, najpierw pan minister edukacji, później pan senator, później pani minister Wasilewska.

Panie Przewodniczący! Wysoka Komisjo!

Dyskusja na ten temat odbyła się w Komisji Nauki, Edukacji i Sportu, tam wymienialiśmy argumenty, przytaczaliśmy kwoty. Powiem tylko tyle: nie rozumiem, dlaczego kosztem czternastu wyższych szkół zawodowych próbuje się dołożyć dwóm szkołom morskim. Przecież na tych czternaście szkół – tu w pełni zgadzam się z panią senator Ferenc, która pokazała, jaką to może stworzyć sytuację – jest łącznie 15 milionów zł. Jeśli od tego odjąć 9 milionów zł, zostaje tylko 6 milionów zł. Nie mogę już przytoczyć innych argumentów, ale byłaby to ogromna krzywda dla wyższych szkół zawodowych. Na pewno nie jest to źródło, z którego szkoły morskie mogłyby uzyskać wsparcie. Dziękuję.

(Senator Czesława Christowa: Przepraszam, ale to nie jest… Rezerwy na funkcjonowanie i rozwój jest ogółem 20 milionów zł.)

Nie negując potrzeby wsparcia i dalszego rozwoju wyższych szkół morskich, chciałbym w sposób zdecydowany prosić o wykluczenie źródła pokrycia tych 9 milionów zł z kwoty przeznaczonej na państwowe wyższe szkoły zawodowe.

Pragnę przypomnieć, iż w intencji ustawodawcy ustawa tworząca możliwość powoływania w Polsce państwowych wyższych szkół zawodowych miała przybliżyć uczelnie do miejsc zamieszkiwania przyszłych studentów, których nie stać na dojeżdżanie czy na korzystanie z niepublicznych wyższych szkół zawodowych lub uczelni. Dlatego też, jak już powiedziałem, mówił o tym również pan minister edukacji, byłoby to zdecydowanie krzywdzące dla tych szkół. To wszystko, co chciałbym dodać.

Jeszcze pani minister finansów i głosujemy.

Panie Przewodniczący, o wyższych szkołach zawodowych już mówiliśmy. Chciałabym tylko przypomnieć, że na dotacje dla wyższych szkół morskich w budżecie na rok 2002 jest 59 milionów 405 tysięcy zł w budżecie ministra infrastruktury: 53 miliony 650 tysięcy zł na działalność dydaktyczną, 5 milionów 755 tysięcy zł na pomoc materialną dla studentów. Ponieważ liczba przeliczeniowa studentów – jest to liczba utworzona z przeliczenia studentów studiów dziennych, wieczorowych, zaocznych, podyplomowych – wynosi w wyższych szkołach morskich u pana ministra infrastruktury siedem tysięcy czterysta czterdzieści trzy osoby, to z porównania obu kwot wynika, iż w szkołach morskich dotacja przypadająca na studenta “przeliczeniowego” wynosi 7 tysięcy 981 zł 90 gr.

Pozostałe uczelnie wyższe, pozostające w zarządzie ministra edukacji i sportu, kształcą dziewięćset dziewięćdziesiąt dwa tysiące siedmiuset dwudziestu jeden tych “przeliczeniowych” studentów i dysponują dotacją, która wynosi 4 miliardy 594 miliony 778 tysięcy zł, co po przeliczeniu daje 4 tysiące 628 zł i 50 gr na studenta. Taka jest różnica w dofinansowaniu jednego i drugiego rodzaju szkół i skali liczby studentów kształcących się w tych szkołach.

Rząd jest przeciwny, ponieważ w przedłożeniu rządowym nie przewiduje się wydatków na szkoły morskie większych niż te, o których mówiłam. Dziękuję.

Kto jest przeciw przyjęciu tej poprawki? (8)

Głosujemy.

Chodzi tutaj o marne 2 miliony zł na pracę kuratorów ośrodków kuratorskich z młodzieżą zagrożoną wykolejeniem. Ośrodki te są w tej chwili likwidowane, mówiłam o tym w czasie posiedzenia: z pięciu ośrodków warszawskich pozostało w tej chwili dwa.

Jest to zarówno kwestia bezpieczeństwa obywateli, jak i kwestia ratowania tych młodych ludzi, którzy w takich ośrodkach znajdują azyl, pomoc w lekcjach, zajęcia.

Jako źródło pokrycia wskazałam zasiłki z pomocy społecznej, bo to jest najprostsze, widnieje tam stosunkowo duża kwota, a moja propozycja to w pewnym sensie bardzo szeroko rozumiana pomoc społeczna.

Już widzę protest pani minister Banach, może więc zmienić źródło finansowania na dochody z NBP, skoro zwiększyliśmy je, przeznaczając 4 miliony zł na hutę cynku, to może znajdą się 2 miliony zł przy bardzo ogólnych szacunkach. Przedtem powstrzymałam się przed tą propozycją, ponieważ Komisja Gospodarki i Finansów Publicznych – mówił o tym dzisiaj pan przewodniczący – odrzuciła jedną z poprawek Komisji Ustawodawstwa i Praworządności, uznając wprawdzie celowość zwiększenia środków, ale nie akceptując źródła pokrycia z dochodów NBP, co wówczas komisja uznała za iluzoryczne. Dzisiaj chyba się jednak coś zmieniło, bo przed chwilą wzięto z NBP 4 miliony zł przy gremialnym poparciu Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych, może by więc jeszcze podwyższyć dochód NBP o te marne 2 miliony zł, ponieważ cel wydaje się tak szczytny, że trudno go kwestionować. Dziękuję bardzo.

Panie Przewodniczący, jeśli chodzi o walkę o środki na zasiłki z pomocy społecznej, to środki te na początku, kiedy powstawał budżet, uczyniono jednym z priorytetów w pracy rządu i potem utrzymano to w Sejmie, ponieważ zasiłki z pomocy społecznej są w tym roku niezwykle ważne.

Rozumiem sarkazm pani senator, ale jeżeli chodzi o źródło, to w pierwszym przypadku jestem przeciwna, a w drugim przypadku, jeżeli ma to być dalsze zwiększanie dochodów, to proszę państwa, przepraszam, wiem, że to nieładnie tak mówić, proszę mi wybaczyć, ale to zaczyna być trochę niebezpieczne nie ze względu li tylko na sprawy finansowe, to zaczyna grozić utratą autorytetu także Wysokich Izb, niestety, ale przede wszystkim rządu. Dziękuję.

(Senator Teresa Liszcz: Przy czternastej poprawce, na hutę cynku.)

(Wypowiedź poza mikrofonem)

(Wypowiedź poza mikrofonem)

Kto z państwa jest za przyjęciem tego wniosku? (2)

Bardzo proszę o przedstawienie stanowiska rządu.

(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów Halina Wasilewska-Trenkner: Panie Przewodniczący, to jest ten sam problem…)

To jest ten sam problem, chodzi o źródło finansowania.

Poprawka trzydziesta siódma jest poprawką Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Aha, chodzi o przesunięcie środków z Poznania, a właściwie nie z Poznania tylko z Frankfurtu nad Odrą do Krakowa, żeby była jasność.

Panie Przewodniczący, Wysoka Komisjo, minister finansów przedstawiał pewne propozycje w projekcie ustawy budżetowej, ale w projekcie, który trafił do państwa z Sejmu, sytuacja była już inna niż w przedłożeniu rządowym, ponieważ nakłady się rozrosły, zostały zwiększone nakłady na Uniwersytet Jagielloński o ponad 9 milionów zł. To wszystko, co mogę powiedzieć w tej sprawie.

(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów Halina Wasilewska-Trenkner: Pan minister edukacji chciałby jeszcze coś dodać.)

Bardzo proszę, Panie Ministrze.

Dyskusja na ten temat odbyła się również w Komisji Nauki, Edukacji i Sportu, gdzie uzasadnialiśmy znaczenie Collegium Polonicum w Słubicach. Dalsze zmniejszanie nakładów o 5 milionów zł spowoduje, że na tę ważną inwestycję zostanie tylko 1 milion 890 tysięcy zł. Jesteśmy więc przeciwni tej poprawce.

Chciałem powiedzieć to samo, bo już wcześniej dokonano zmniejszenia nakładów na tę inwestycję, a tu są nasze zobowiązania wobec partnerów, jest to unikalna polsko-niemiecka jednostka edukacyjna i myślę, że nie należałoby tego czynić.

Proszę państwa, nie chciałbym mówić o całej historii inwestycji dotyczącej kampusu Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, w każdym razie programy były oceniane chyba przez cztery miesiące przez różnego rodzaju urzędy, specjalistów i kolejno “ścinane”. Przypominam, że w pewnym momencie przyjęto ustawę, której zapisy mówiły w jakiej kolejności i ile środków trzeba przeznaczać przez dziesięć lat. Niestety, tu znowu jest poważne obcięcie, a o ile mi wiadomo, Uniwersytet Poznański realizuje trzy inwestycje i podana tu propozycja dotyczy akurat najbardziej bezpiecznej inwestycji, z której ewentualnie można byłoby dołożyć Uniwersytetowi Jagiellońskiemu. Zgadzam się, że to są zawsze przetargi, że lepsze jest inne źródło pokrycia. Nie jestem autorem tej poprawki, ale mówię: siłą rzeczy muszę tę poprawkę popierać.

Dziękuję.

Historia tego kampusu to jest przykład niekonsekwencji władz najwyższych poprzedniego Sejmu, poprzedniego rządu. Jeżeli mówimy o zobowiązaniach Uniwersytetu Poznańskiego, to rozumiem tutaj zdanie pana wiceministra edukacji: lojalność w stosunku do szefowej obowiązuje, ale poza lojalnością jest również coś takiego, co się nazywa przyzwoitością.

W poprzednim roku Uniwersytet Jagielloński nie dostał pieniędzy, ponieważ mówiono, że potrzeby Uniwersytetu Poznańskiego są większe. Z tego, co wiem, miało to być zrekompensowane w budżecie na rok 2002, to nie chodzi o przesunięcie i odbieranie Uniwersytetowi Poznańskiemu. Jeżeli zgodnie z zapisem – dyskusja wokół budowy kampusu trwała nie cztery miesiące, a znacznie dłużej – ma się realizować w ciągu dziesięciu lat inwestycję na poziomie 800 milionów zł w bieżących cenach, w tym 600 milionów zł z dotacji państwa, i z taką przymiarką rozpoczęto prace inwestycyjne w Piechowicach, to dzisiaj obcinanie tych nakładów powoduje nic innego, tylko zatrzymanie frontu robót, czyli ponoszenie strat, które w sumie w jakiś sposób będą rekompensowane.

Można by się było zastanowić, dlaczego Uniwersytet Jagielloński ma dzisiaj prawie dwukrotnie mniejszą powierzchnię na studenta niż inne uczelnie. Można by dzisiaj dyskutować, po co w ogóle Uniwersytet Jagielloński jest Polsce potrzebny. Ktoś mówi, że w Słubicach jest wspólna inwestycja polsko-niemiecka, a ja pytam: czy Uniwersytet Jagielloński to nie jest również promocja Polski i edukacja studentów z całego świata?

W kampusie Uniwersytetu Jagiellońskiego przewidziano nowoczesne pomieszczenia dydaktyczne w takich dziedzinach nauk, jak biochemia czy informatyka, które będą decydowały, a właściwie już decydują o rozwoju nauki, techniki, technologii.

Drodzy Państwo, przerywanie, ograniczanie dzisiaj tego procesu inwestycji, to jest przyjęcie do wiadomości, że w następnym roku trzeba będzie wydać większe środki, pokrywając to, czego się w tym roku nie robiło.

Serdecznie proszę kolegów senatorów z Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych, bo ten wniosek był już raz w naszej komisji, o konsekwencję.

Chwileczkę, pani senator Ferenc prosi o głos. Może tymczasem poproszę rząd o przedstawienie informacji, jakie nakłady są przewidziane w bieżącym roku na Uniwersytet Jagielloński i jakie na Uniwersytet Poznański, bez tej operacji.

(Senator Genowefa Ferenc: Rząd czy ja?)

Nie, teraz mówi pani senator Ferenc, a rząd słucha.

Przepraszam, bo pan przewodniczący mówił… Nie mam takich akurat życzeń, więc…

Panie Przewodniczący, Szanowna Komisjo, w ubiegłej kadencji, kiedy w Senacie była podejmowana decyzja dotycząca kampusu Uniwersytetu Jagiellońskiego, mieliśmy, ja osobiście miałam zastrzeżenia, że ta inwestycja spowoduje odbieranie środków innym uczelniom. Dzisiaj właśnie można dojść do takiego wniosku. Stąd wnioskuję i proszę panią i panów senatorów o zachowanie środków przy Uniwersytecie imienia Adama Mickiewicza w Poznaniu. Dziękuję.

Panie Przewodniczący, sprawa wygląda następująco. Uniwersytet Jagielloński: łączne finansowanie ze środków budżetowych bieżącym w roku 23 miliony 333 tysiące zł, z czego 13 milionów 342 tysiące zł na zakończenie kompleksu nauk biologicznych, inwestycji, która była rozpoczęta kilka lat temu i właśnie dobiega końca, oraz na pozostałe zadania inwestycyjne campusu 9 milionów 991 tysięcy zł ze strony budżetu państwa, 1 milion 200 tysięcy zł ze strony uczelni. W tej pierwszej inwestycji uczelnia także partycypuje kwotą 698 tysięcy zł.

Uniwersytet imienia Adama Mickiewicza w Poznaniu: na rozbudowę kampusu Poznań-Morawsko w 2002 r. przewidziano kwotę 53 miliony 33 tysiące zł z budżetu państwa, finansowanie własne uczelni – 1 milion 854 tysiące zł.

Uniwersytet imienia Adama Mickiewicza w Poznaniu jako inwestor Collegium Polonicum w Słubicach: łączne nakłady na tę działalność to 10 milionów 97 tysięcy zł, z czego 6 milionów 890 tysięcy z budżetu państwa, a 3 miliony 207 tysięcy zł to środki własne inwestora, czyli środki własne Collegium Polonicum w Słubicach. Tak wygląda porównanie nakładów w obu przypadkach.

Chciałabym powiedzieć, że między rozbudową kampusu Uniwersytetu Jagiellońskiego a rozbudową Uniwersytetu imienia Adama Mickiewicza jest jedna różnica, Uniwersytet imienia Adama Mickiewicza zaczął się budować wcześniej, kończy się to w 2004 r., pozostały jeszcze do zakończenia nakłady, które łącznie są szacowane na prawie połowę wartości kosztorysowej – 80 milionów zł z 177 milionów zł ogólnych nakładów.

Na kampus Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, tak jak mówił pan senator, jest przewidzianych 600 milionów zł z budżetu państwa. Ogólne koszty mają wynosić 820 milionów zł, gdyż są przewidziane środki własne inwestora i współinwestorów w wysokości 220 milionów zł. Obecny stan inwestycji jest taki, że w 2002 r. i w latach następnych trzeba będzie jeszcze zaangażować środki budżetowe w wysokości 583 miliony zł.

Tak wygląda sytuacja obu inwestycji, czy raczej obu grup inwestycji, bo nie chodzi tu o jeden projekt. Dziękuję.

Pan senator Mąsior, proszę.

To nie jest inwestycja ujęta w wykazie inwestycji wieloletnich, jest to rezerwa utworzona w czasie prac sejmowych, ta kwota rezerwy celowej wynosi 10 milionów zł, jest to chyba rezerwa nr 73.

Tak jest. Łącznie więc nakłady na Uniwersytet Poznański wynoszą: 57, 10, 10 z rezerwy znalezionej w Sejmie, czyli – rozumiem – 80 milionów zł, a dla Uniwersytetu Jagiellońskiego 23 miliony zł.

Dzisiaj chyba nie czas dyskutować, czy przyjęty program realizacji kampusu był słuszny, chyba był, skoro wszyscy się za tym wypowiedzieli. Uniwersytet Poznański zaczął budować się później…

(Wypowiedź poza mikrofonem)

(Wesołość na sali)

Drodzy Państwo, wydaje mi się – mówiłem o tym w Senacie – że jeżeli zauważymy, że coś, co naprawdę jest marką, po którą się sięga w świecie i do której się przyjeżdża studiować z całego świata, bo to są nie tylko ludzie polskiego pochodzenia, to ta uczelnia powinna otrzymać środki, aby nie tylko żyć tradycją i stworzyć odpowiednie warunki.

Ten, kto śledzi proces inwestycyjny, powinien wiedzieć, że jeżeli w tym roku Uniwersytet Jagielloński dostanie 23 miliony zł, to oczywiście przeżyje bez pomocy Senatu. Tylko że w poprzednich wiekach to Senat był donatorem uniwersytetu. Prosiłbym o chwilę mądrości, chciałbym, żebyśmy jako Komisja Gospodarki i Finansów Publicznych zapisali się jako donatorzy, dobroczyńcy najstarszej uczelni w Polsce.

Dziękuję, Panie Senatorze.

(Senator Bogusław Mąsior: Uważam, że szkoda, bylibyśmy bardziej atrakcyjni turystycznie.)

Proszę państwa, głosujemy.

Kto z państwa senatorów jest za poparciem poprawki Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych, czyli za zwiększeniem środków dla Uniwersytetu Jagiellońskiego, a zmniejszeniem dla Uniwersytetu w Poznaniu? (9)

Kto wstrzymał się od głosu? (1)

Bardzo krótko, Panie Przewodniczący. Chodzi o zmniejszenie rezerwy wynikającej z ustawy o finansowym wspieraniu inwestycji. Zapowiedziałem, że jutro będę wnosił wniosek o odrzucenie tej ustawy. Jest tam praktycznie 90 milionów zł i stąd wzięła się ta poprawka.

Nawet przyjmując, że tak ostro ocenią państwo projekt ustawy o wspieraniu inwestycji, to nie o to chodzi, problem polega na tym, co jest podane jako propozycja sfinansowania trasy podskarpowej w Stalowej Woli, czyli drogi krajowej nr 77, ponieważ z rozdysponowaniem środków na drogi zgodnie nie z ustawą budżetową, tylko z ustawą o finansowaniu dróg rząd jest zobowiązany, aby nakłady na drogi były proporcjonalne, czyli zwiększenie nakładów na drogi krajowe pociąga za sobą konieczność zwiększenia w odpowiedniej proporcji również nakładów na drogi o charakterze lokalnym.

Propozycja pana senatora powoduje pewne perturbacje, to jest 3 miliony zł więcej, które trzeba skądś wygospodarować, żeby uczynić zadość ustawie o finansowaniu dróg publicznych. To po pierwsze.

Po drugie, chociaż jest z nami pan dyrektor Suwara, niestety w tej chwili nie jesteśmy w stanie odpowiedzieć, jak dalece jest to zaawansowane i czy w ogóle są środki, które tutaj stanowią dość znaczącą część, prawie 34% całości, mianowicie środki pochodzące z Phare z ISPA, bo są one wskazane jako element finansowania tej trasy. Nie mamy takich informacji.

Nadto dziwne jest, że budowa trasy rozpoczęła się w 2001 r. Nie była to inwestycja wieloletnia, wobec czego powstaje pytanie: w jaki sposób była rozpoczęta? Jakie były poniesione nakłady, czy wartość kosztorysowa określona na 104 miliony zł pokazuje już zaawansowanie, ponieważ z tego, co jest zapisane, można odczytać, że droga już była realizowana, wobec czego dlaczego nie może być realizowana w układzie, który był stosowany dotychczas? To jest następne pytanie. Ponadto ponieważ środki własne mają stanowić prawie 66% nakładów, rozumiem, że są to środki własne, nie budżetu, tylko czyjeś inne, a zatem tego, kto tę drogę do tej chwili realizował.

Ponieważ państwo dzisiaj podkreślali w wystąpieniach, że w budżecie znalazło się sześć nowych inwestycji infrastrukturalnych, rząd jest przeciwny wprowadzaniu siódmej, która nie jest do końca rozpoznana przez administrację drogową, tak aby można było mieć pewność, że wprowadzamy przedsięwzięcie w pełni wartościowe. Dziękuję.

Panie Przewodniczący, Wysoka Komisjo, tu jest jeszcze gorzej. Po pierwsze, zabiera się pieniądze, o których mówimy, że są wirtualne, i czyni się z nich pieniądze pewne, przeznaczając je na budowę drogi.

Po drugie, jeżeli się uruchamia 31 milionów zł na tę drogę, to trzeba dołożyć na pozostałe, o których mówię, 45 milionów zł, czyli wymaga to poważnego zaangażowania środków, które nie wiadomo skąd wziąć.

Po trzecie, tak naprawdę nie wiadomo, w jaki sposób ta droga będzie realizowana i budowana, bo proszę mi wierzyć, że na 13 km drogi w terenie górskim 31 milionów zł to chyba trochę za mało, o wiele za mało, zresztą pan Suwara zaraz może mnie wesprzeć.

(Głos z sali: To jest prawie prosty odcinek, to jest akurat prosty odcinek.)

(Przewodniczący Jerzy Markowski: Dobrze, dobrze, tam nie ma prostych odcinków.)

(Głos z sali: U nas są proste odcinki?)

Czy minister transportu chciałby wypowiedzieć się w tej sprawie?

Oczywiście pieniądze na Zakopiankę by się przydały, ale będzie z tym problem. Przewidujemy, że drogę Myślenice – Lubień będziemy budować w systemie pozyskiwania również innych środków, to są kwoty dużo, dużo większe. Dlatego negocjujemy z Europejskim Bankiem Inwestycyjnym, który zgadza się na to, żeby wstawić jakąś część do programu banku, ale nie wiemy jeszcze dokładnie, ile to będzie procent, wobec tego chcieliśmy tę inwestycję rozpocząć w następnym roku, już potężnie ją przygotowując. Aby wydatkować tych 31 milionów zł, można by wydzielić jakiś kawałeczek i zrobić oddzielny przetarg. Wiemy jednak, że to nie tak, że chyba trzeba zacząć kompleksowo w przyszłym roku. Jest to bardzo potrzebna inwestycja.

Dobrze, dziękuję, Panie Dyrektorze.

Mam do tego stosunek osobisty, w tym roku spędziłem na tej trasie jedenaście godzin w zaspie, ale nie będę się powoływał na ten przykład.

Kto z państwa jest za przyjęciem tego wniosku?

(Senator Bogusław Mąsior: Czy można?)

Dla mnie Zakopianka to jest temat jak rzeka, boję się, że wcześniej nam zarejestrują oscypki, niż wybudujemy drogę, którą będziemy mogli wywozić te oscypki.

Mam pytanie do pana ministra. Przecież wiemy, że tę drogę – takie informacje puszcza się w Sejmie – te odcinki będzie się realizowało z kredytu. Dzisiaj w Senacie mówi się, że ten kredyt może otrzymamy, ale może w roku przyszłym, a za chwilę się okaże, że przecież sięgając po kredyt, musimy mieć środki własne. W związku z tym mam prośbę: może nie za 31 milionów zł, może za mniejszą kwotę, ale zacznijmy tam cokolwiek robić, bo jeżeli powiemy, że wchodzimy na tę drogę z budową w przyszłym roku, to de facto zaczniemy robić ją w następnym. Tu nie chodzi o środki dla województwa małopolskiego, na tej drodze giną ludzie z całej Polski i jestem przekonany, choć nie ma takiej statystyki, że najwięcej jest z Warszawy. Liczba wypadków rośnie z roku na rok, ponoszonymi tam stratami, poza najdroższym życiem ludzkim, stratami gospodarczymi nikt się na dzień dzisiejszy nie przejmuje, podejrzewam, że w skali roku są one znacznie większe niż 31 milionów zł. O Zakopiance tylko się mówi.

Rozumiem. Dziękuję, Panie Senatorze. Argumenty można mnożyć.

Panie Dyrektorze, bardzo uprzejmie pana proszę, żeby konstruując budżet na przyszły rok w jakiś sposób zaplanować inżynierię finansowania tego przedsięwzięcia inwestycyjnego, bez względu na to, jak postanowi za chwilę Senat.

Głosujemy.

Panie Przewodniczący, bardzo przepraszam, ale w takim razie potrzebne jest 45 milionów zł, bo inaczej nie wykonamy ustawy o finansowaniu dróg publicznych i popadniemy w konflikt z władzami lokalnymi, z subwencją drogową albo zwiększymy deficyt budżetu państwa.

(Senator Adam Graczyński: Panie Przewodniczący?)

Chcielibyśmy jeszcze poinformować, iż ta poprawka jest niepełna, ponieważ nie wskazuje się tutaj ani wartości kosztorysowej, ani podziału kwot na poszczególne lata, ani przedziału czasowego, w jakim będzie realizowana ta inwestycja. Wobec tego ona jest bardzo niekompletna.

Przepraszam, ale jeden z głosujących za, pan senator Chronowski, przed momentem wyszedł, święcie przekonany, że oddał głos poprawny. Nie wiem, czy ta argumentacja, o której mówi pan radca i pani minister, jutro nie zaważy w głosowaniu plenarnym w Senacie?

Poprawka czterdziesta, senatorów Dziemdzieli, Niskiego i Podkańskiego.

(Głos z sali: Dziemdzieli.)

Ta poprawka jest związana z zabezpieczeniem funkcjonowania Straży Granicznej. Chcę przypomnieć, że uszczelnienie granicy wschodniej to jedno z ważniejszych zadań stawianych Polsce jako spełnienie wymogów w drodze do przyjęcia do Unii Europejskiej, gdzie zgodnie z traktatem z Schengen nasza granica wschodnia będzie granicą Unii Europejskiej. Jest niezbędne, żeby na granicy wschodniej powstało pięć placówek Straży Granicznej, potrzeba tam około pięciuset etatów i na to są potrzebne te środki. Wskazujemy również źródło pozyskania pieniędzy na finansowanie tych nowych etatów. Chcę jeszcze dopowiedzieć, że Komenda Główna Straży Granicznej wykazała dużo dobrej woli, żeby zracjonalizować funkcjonowanie tych nowo powstających placówek, to są placówki o zmniejszonej obsadzie. Bardzo dziękuję.

Dziękuję, Panie Senatorze.

Panie Przewodniczący, Wysoka Komisjo, jeżeli faktycznie będzie tak, iż trzeba będzie wesprzeć Straż Graniczną na ścianie wschodniej, co jest jednym z elementów naszej integracji z Unią Europejską, to po ocenie rządu Straż Graniczna będzie mogła skorzystać z tych środków na różnego rodzaju wydatki, ale nie na zwiększenie zatrudnienia.

Poprawka czterdziesta pierwsza jest poprawką Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Przypomnę: to była modyfikacja zapisu zmniejszająca liczbę pozycji, w których zmniejsza się wydatki.

Poprawka czterdziesta druga również jest poprawką Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych.

(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów Halina Wasilewska-Trenkner: Panie Przewodniczący, powiedziałabym, że poprawka była przegłosowana pozytywnie.)

Tak, pamiętam. Rozumiem, że stanowisko rządu jest pozytywne?

Poprawka czterdziesta trzecia jest poprawką Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych, chodzi o przeniesienie nakładów z Centrum Klinicznego Akademii Medycznej we Wrocławiu na Urząd Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych, tak?

Panie Przewodniczący, rząd jest za, dlatego że nakłady na Urząd Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych w pracach sejmowych bardzo ostro zredukowano.

Bardzo dziękuję.

Namawiam panią senator Janowską do uczestniczenia w głosowaniach, ponieważ każdy głos jest ważny.

Poprawka czterdziesta czwarta jest poprawką Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Również chodzi o przesunięcie nakładów, o kwotę “aż” 60 tysięcy zł.

Proponuję głosować.

(Głos z sali: Czterdziesta piąta.)

Jeśli pan pozwoli, Panie Przewodniczący, głos zabierze pani minister Banach.

Bardzo proszę, pani minister Banach.

Panie Przewodniczący, czy ta poprawka nie jest bezprzedmiotowa? Wcześniej chyba została przegłosowana poprawka, która wskazywała inne źródło sfinansowania wzrostu wydatków. Może się mylę, bo pora jest późna, była to chyba poprawka dwudziesta dziewiąta.

(Przewodniczący Jerzy Markowski: Ale poprawka dwudziesta dziewiąta, jeśli sobie przypominam…)

W urzędzie do spraw kombatantów zwiększa się nakłady o 3 miliony zł, zmniejszając środki z dotacji celowej. Czyli tak na dobrą sprawę myśmy to chyba rozstrzygnęli?

(Wypowiedź poza mikrofonem)

Panie Przewodniczący, proponuję zapisać, że przyjęcie poprawki dwudziestej dziewiątej wyklucza głosowanie nad poprawką czterdziestą piątą.

(Głosy z sali: Tak. Nie, nie. To nie jest to samo.)

Nie, tak nie może być. Przeczytajmy dokładnie, żebyśmy nie popełnili błędu formalnego. Panie Mecenasie, proszę nam pomóc: poprawka dwudziesta dziewiąta i poprawka czterdziesta piąta.

Poprawka czterdziesta piąta ma inne źródło pokrycia, ponieważ mówi o tym, że zmniejsza się o 3 miliony zł rezerwę celową “Zasiłki z pomocy społecznej”. Poprawka dwudziesta dziewiąta jako źródło pokrycia wskazuje Instytut Pamięci Narodowej. Dziękuję.

Dobrze, rozumiem, bardzo dziękuję za wyjaśnienie.

Pani Minister, powrócę do stwierdzenia, że jest taka późna pora i musimy pracować. Przepraszam, ale naprawdę chcemy doprowadzić do tego, żeby jutro w południe można było głosować, dlatego przepraszam za tę porę…

(Głos z sali: To jest młoda godzina.)

Bardzo proszę, może pani minister finansów, bo pani minister Banach wyraziła swój pogląd.

Panie Przewodniczący, rozumiem, że wolą komisji czy senatorów wnioskodawców było, aby tylko raz zwiększyć fundusz kombatantów o 3 miliony zł, a w poprawce dwudziestej dziewiątej dokonano tego zwiększenia, aczkolwiek źródło sfinansowania jest inne, niż wskazane tutaj. Powiem szczerze, że w tej sytuacji, skoro nie wykluczyliśmy tego wniosku wcześniej, chyba panowie z Biura Legislacyjnego powinni nam pomóc rozstrzygnąć, czy powinniśmy wycofać tę poprawkę, uznać głosowanie nad nią raczej za zbędne, czy też ją przegłosować.

Panie Przewodniczący, rozmawialiśmy o tym w czasie prac komisji. Kwestia obniżania kosztów obsługi długu publicznego oznacza w ostateczności to, że w jakimś momencie możemy po prostu przestać finansować wydatki budżetowe, bo nie będzie nas stać na sfinansowanie wszystkich zobowiązań, jakie się wiążą z obsługą długu publicznego.

(Przewodniczący Jerzy Markowski: Rozumiem.)

Dlatego rząd jest przeciwny jakiemukolwiek obniżaniu puli środków na obsługę długu krajowego i zagranicznego. Zostały one już obniżone w stosunku do przedłożenia rządowego o 110 milionów zł w czasie prac sejmowych.

Głosujemy.

Poprawka czterdziesta siódma. Zmienia ona kierunki wydatkowania środków w ramach Państwowej Agencji Atomistyki. Jest to poprawka komisji.

Jeszcze raz poproszę o przedstawienie stanowiska rządu.

Pani Minister, proszę.

Kto z państwa jest za przyjęciem tej poprawki? (0)

Proszę państwa, ta propozycja dotyczy sprawy, która warunkuje w ogóle sensowność wysiłków, sensowność wydatków na integrację europejską, dlatego że dotyczy referendum. Sprawa jest bardzo poważna i jednocześnie trudna. Jest obawa, że opinia publiczna w Polsce, mimo że ostatnie meldunki są nienajgorsze, może być bardzo labilna. Stoją jeszcze przed nami różne wyzwania i musimy być na nie gotowi, zwłaszcza że prace związane z referendum zbiegają się, zazębiają się z całym przygotowaniem akcesyjnym, zwłaszcza ze sprawami samorządowymi, gminnymi, z opracowywaniem biznesplanów, akcji i inwestycji strukturalnych itd.

11 lutego pan premier podpisał rozporządzenie w sprawie powołania siedmiu zespołów, które mają przygotowywać sprawy referendalne w odpowiednich sektorach i środowiskach. Są to: zespół przedsiębiorstw, samorządów, wsi i rolnictwa, nauki, młodzieży, mediów i organizacji społecznych. I teraz pojawia się dylemat. My od kilku miesięcy czekaliśmy na to zarządzenie. Ja, jako były przewodniczący Rady do Spraw Edukacji Europejskiej przy MENiS… My uchwaliliśmy nasze wnioski praktyczne już kilka miesięcy temu, teraz – w dalszym ciągu jestem w tej radzie – będziemy to dalej popychać. I stanęliśmy przed problemem czasu. W niektórych sektorach, zwłaszcza w sektorze młodzieżowym i edukacyjnym, ale także w sektorze samorządowym pewne zadania muszą być wyraźnie przyspieszone. Sprawa uruchomienia organizacji społecznych, które są tutaj ważne – zwłaszcza tych młodzieżowych, jak ZHP, Wici itd., ale i organizacji politycznych, młodzieżowych politycznych, które też się w to włączyły… Ta sprawa jest na już. Mamy przed sobą…

Bardzo przepraszam, nie chcę wygłaszać wielkich wykładów, powiem jeszcze tylko kilka zdań. Dam państwu dwa przykłady. Jeden to sprawa matur. Ten przełomowy w życiu młodzieży moment, odejście młodych ludzi ze szkół to ostatnia chwila, kiedy możemy coś tutaj zrobić w zakresie promocji europejskiej. Druga sprawa. Mamy propozycję, żeby wszystkie uczelnie, łącznie z prywatnymi, podzieliły między siebie powiaty – będzie to mniej więcej odpowiadać liczbowo, arytmetycznie… Żeby we wszystkich powiatach, zwłaszcza na odcinku młodzieżowym, studenci podciągali w tym zakresie swoich młodszych kolegów. To wszystko wymaga organizacji, wymaga programu, scenariuszy organizacji i wykonania. Nie ma nic, ponieważ nie wiadomo, o co te organizacje oprzeć – po prostu nie ma na to żadnych środków.

Przed kilkoma kwadransami uchwaliliśmy 4 miliony zł dla pana pełnomocnika Wiatra, które pozwolą mu wykonać kilka opracowań centralnych i popchnąć trochę sprawę instrukcji dla mediów. Poza tym nie mamy nic i problem polega na tym, że nie jesteśmy w stanie zrobić żadnych programów, ponieważ nie wiemy, o co je oprzeć. Wiemy co, ale nie wiemy czym i jakimi siłami. W związku z tym po długich i ciężkich rozmowach z panem ministrem Cimoszewiczem i z panem pełnomocnikiem Wiatrem występuję o to. Potrzebujemy tego jak kania dżdżu. Musimy ruszyć naprzód.

Jak wynika z naszych rozmów w MSZ, zwłaszcza z panem ministrem, potrzeba na to więcej pieniędzy. To jest pewne minimum. Pamiętamy o tym, że musi w to być intensywnie zaangażowanych wszystkie szesnaście województw, bo to się musi dokonywać tam, a nie tu. Już kończę. W związku z tym prosimy, żeby w poz. 4 w tej sumie 391 milionów uwzględnić to, że na informację i promocję przedreferendalną rezerwujemy 50 milionów zł.

Panie Przewodniczący, Wysoka Komisjo, rząd ma podzielone zdanie na ten temat. Powiedziałabym tak: rząd jest za ewentualnym rozszerzeniem rezerwy, czyli za tym uzupełnieniem zapisu o: “w tym na dofinansowanie informacji i promocji europejskiej w okresie przed referendum akcesyjnym”, ale jednocześnie rząd jest przeciw kwocie 50 milionów zł na ten cel, ponieważ jeszcze do końca nie wiadomo, ile będą kosztowały te prace w roku 2002, a czeka nas rok 2002 i rok 2003. Rządowi mogą być potrzebne pieniądze na dofinansowanie tych środków pomocowych, które są wymienione w załączniku nr 3, a które nie były jeszcze objęte dofinansowaniem z naszej strony, ponieważ dopiero mają przyjść do kraju albo dopiero jest negocjowane ich przyjście do kraju. I z tego punktu widzenia jest nasze poparcie, ale jest to poparcie bez tych 50 milionów zł. Dlatego mamy sugestię, żeby pan senator Wielowieyski zechciał usunąć kwotę, wtedy rząd poprze to rozwiązanie. Jeśli jednak pan senator uważa, że kwota musi być wymieniona, to z bólem serca muszę być przeciwna temu zapisowi. Dziękuję.

Jeśli można, zrobię jeszcze krótką wymianę zdań z panią minister. Bardzo przepraszam Wysoką Komisję, to jest moja wina. Powinienem był to rzetelnie roboczo skonsultować. Zrobiłem to na odcinku MSZ i pełnomocnika, a nie zrobiłem tego w Ministerstwie Finansów, i to jest moja wina.

Pani Minister, podkreślam, że nam chodzi o możliwość operacyjnego ruszenia do przodu, a nie mamy się na czym oprzeć. Co rząd zdecyduje za pół roku czy za parę miesięcy, to proszę bardzo. I tak rząd będzie to prowadził. Czy wobec tego widzi pani możliwość, żebyśmy tutaj, nie mówiąc: dajcie tam coś na coś, tylko po prostu… Mamy siedem zespołów, ja jestem jednym z ich współorganizatorów, i te zespoły muszą dostać zadania i pieniądze. Czy może pani wyrazić zgodę na połowę, wtedy my zrobimy program na połowę?

Panie Senatorze, Wysoka Komisjo, zasada korzystania z rezerwy przy wszystkich pracach związanych z integracją jest następująca: ten, kto potrzebuje pieniędzy, czyli jeden z siedmiu zespołów powołanych przez prezesa Rady Ministrów, resort albo jakakolwiek inna instytucja, jeśli ma do zrealizowania zadanie związanie z integracją z Unią Europejską, przedstawia kosztorys tego zadania i wniosek o wysokość dofinansowania na posiedzeniu Komitetu Integracji Europejskiej. I to Komitet Integracji Europejskiej zbiera owe wnioski i ocenia, komu i ile w danym roku przyznaje z tej rezerwy. Minister finansów jest tutaj tylko i wyłącznie – przepraszam – kasą. Mówię o tym dlatego, że ja nie mam upoważnienia, żeby powiedzieć, iż 25 milionów podoba mi się bardziej niż 50. To wchodzi w kompetencje komitetu i urzędu, które są powołane do bieżącego nadzorowania realizacji naszej współpracy z Unią Europejską, w tym także tego, w jakim stopniu nasza strona wykorzystuje środki europejskie i w jakim stopniu jest gotowa dofinansowywać projekty europejskie. Dziękuję.

Dziękuję.

Panie Przewodniczący, Wysoka Komisjo, z informacji, które nam przekazano na posiedzeniu Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, wynikało, że w tej rezerwie celowej są również środki na sprawy związane z promocją. Dziękuję.

Panie Senatorze Wielowieyski, rozumiem stanowisko pani minister, która jednoznacznie dała nam do zrozumienia, że wszelkie decyzje co do kwot nie są zawarte w przedłożeniu rządu, nie zostały umieszczone w przedłożeniu sejmowym, więc właściwie Senat może je zaproponować. Ale z drugiej strony pani zwróciła nam uwagę na fakt, iż nie można w sposób enigmatyczny planować wydatków ze źródła, które jest nieprecyzyjne. Zresztą wydatki również są nieprecyzyjne.

Wobec tego, Panie Senatorze, czy nie można byłoby zamknąć tego pańskiego wniosku – bo w mojej opinii jest on bardzo celowy – na słowie “programów” z pominięciem tego, co jest w nawiasie?

(Senator Andrzej Wielowieyski: To znaczy co pominąć?)

Panie Przewodniczący, bardzo dziękuję za zrozumienie, za wyjście naprzeciw. Rozumiem dobrze, wiem, że formalnie pani minister Wasilewska-Trenkner ma rację. I wszystko byłoby w porządku, gdybyśmy mieli na czas sugestię, propozycję ze strony Komitetu Integracji Europejskiej, a jej nie mamy. Melduję państwu od siebie, mogą państwo mi wierzyć albo nie, że z panem Cimoszewiczem i z panem Wiatrem nie wiemy, co robić. Jest to sprawa rządowa, a ja jestem działaczem społecznym w tym zakresie i staję na głowie, żeby jakoś pomóc. Jest to sprawa rządowa i niezmiernie pilna. Byłoby rzeczą dobrą, gdybyśmy to popchnęli, sugerując, że takie pieniądze tutaj są, aby mogła być podjęta praca, ponieważ przeznaczeni do tego urzędnicy w UKIE siedzą i nic nie robią.

Nie pierwszy to urzędnik, który nic nie robi.

(Głos z sali: Wszyscy siedzą i nic nie robią…)

(Wypowiedź poza mikrofonem)

W takim brzmieniu, w jakim jest. Pan senator jej nie zmodyfikował.

Bardzo proszę, Pani Senator.

Panie Przewodniczący, poprawka pięćdziesiąta związana jest z poprawkami pięćdziesiątą szóstą i pięćdziesiątą siódmą i dotyczy zwiększenia puli środków na pracownie internetowe w szkołach, w tej chwili w szkołach średnich, z 40 milionów do 100 milionów zł. Jako źródło pokrycia jednej połowy zwiększenia wskazałam koszty integracji z Unią Europejską, a drugiej połowy – inne źródło.

Dlaczego to jest w ogóle ważne? Dlatego – i nie tylko dlatego – że kraje Unii Europejskiej same siebie do tego zobowiązują, same u siebie do grudnia ubiegłego roku skomputeryzowały wszystkie szkoły i do nas ślą zapytania, kiedy my to zrobimy. My mówimy – w 2004 r., może w 2005 r., a sytuacja jest taka, że w ubiegłym roku parlament przyznał na to 100 milionów zł, z czego z powodu dziury budżetowej obcięto 40 milionów zł. Na ten rok przeznaczono 40 milionów, czyli jakby wyrównanie tego zobowiązania wobec samorządów, szkół i rodziców. Samorządy przeszkoliły nauczycieli, pokupowały stoliki, okablowały pomieszczenia i dowiedziały się we wrześniu, że komputerów nie będzie. W tym roku chcemy tylko wyrównać ubiegłoroczną stratę i nie posuwamy się do przodu. Stoimy w miejscu. Akurat parlament poprzedniej kadencji rokrocznie uchwalał 100 milionów zł i dzięki temu staliśmy się liderem wśród krajów dawnego bloku, które aspirują do Unii Europejskiej.

Chcę jeszcze powiedzieć, dlaczego właśnie z kosztów integracji z Unią Europejską. Pan senator Wielowieyski przed chwileczką powiedział, że komitety, zespoły wiedzą, co przekazać narodowi, tylko nie wiedzą, cytuję: czym i jakimi siłami. Otóż w szkołach wyposażonych w komputery z dostępem do Internetu samorzutnie powstają gminne punkty informacji europejskiej. Jest ich dwieście. To nie jest trzydzieści centrów regionalnych, to jest już dwieście, a ma ich być co najmniej dwa i pół tysiąca. W tej chwili komputery powinny pójść do szkół średnich, a więc tam, gdzie będą uczniowie głosujący w referendum.

Pan minister poprzednio mówił, że są prowadzone rozmowy z Agencją Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, aby część komputerów trafiała do szkół. Ale to mogą być tylko komputery dla szkół wiejskich, i to przede wszystkim dla szkół podstawowych, dlatego że gimnazja już mają komputery dzięki czterem poprzednim latom, w ciągu których szły komputery do gimnazjów. Teraz komputery powinny pójść do szkół średnich, dlatego że byłoby absurdem, gdyby uczeń, który w czerwcu opuści gimnazjum, poszedł do technikum czy liceum wyposażonego w ośmio-, dziesięcioletni sprzęt, na którym nie chodzi żaden program edukacyjny i gdzie się nie da nawet ściągać informacji z Unii Europejskiej, gdyż są zbyt obciążone materiałami graficznymi. Zatem jest to bezpośrednio związane z Unią Europejską, nie tylko przez program: Europa elektroniczna e-Europe, który zobowiązuje Polskę do podobnych nakładów i działań, ale również przez to, że stworzymy w ten sposób skuteczne narzędzie bezpośredniej informacji w każdej gminie, na każdym większym osiedlu, nie tylko dla nauczycieli i uczniów. Punkty informacji europejskiej są otwarte także dla społeczności zewnętrznej co najmniej dwa dni w tygodniu. I to jest tak naprawdę szansa wejścia z informacją europejską pod strzechy, bo to nie byłyby centra regionalne, nie wielkie uczelnie w ośrodkach akademickich, tylko każda dzielnica miałaby bezpośrednie źródło dostępu do informacji europejskiej. Dlatego gorąco państwa proszę o poparcie tej poprawki.

Panie Senatorze, Panie Przewodniczący, Wysoka Komisjo, mam zalecenie rządu i jak gdyby nakaz, aby bronić przedłożenia rządowego, w tym całości rezerwy na integrację z Unią Europejską. I dlatego nie mogę poprzeć tego wniosku.

Czy ktoś z państwa jeszcze chciałby zabrać głos w tej kwestii?

Chcę, rzecz jasna, poprzeć stanowisko rządu z punktu widzenia Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej. Pani senator mówiła o takiej kwestii, że w zeszłym roku zostały obcięte środki na wprowadzenie Internetu w szkołach. To samo, i to w ogromnym stopniu, dotyczyło analogicznej rezerwy na koszty integracji z Unią Europejską, została ona w ubiegłym roku obcięta do 1/5 oryginalnej kwoty, co spowodowało niezrealizowanie szeregu planowanych działań. Powstały zobowiązania, które muszą być pokryte z tegorocznej rezerwy. Na przykład gminy nie mogły współfinansować projektów realizowanych z pieniędzy unijnych, pokryć kosztów polskich, tak że my w tej rezerwie musimy również uwzględnić te koszty, które nie mogły być sfinansowane w roku ubiegłym.

Chcę też powiedzieć o problemie, o którym mówił zarówno pan senator Wielowieyski, jak i pani senator Staniszewska. Kwestia informacji i promocji europejskiej mieści się oczywiście w oryginalnym zapisie tego punktu, będzie to finansowane z tej rezerwy, pod warunkiem, że będą na to środki. UKIE współpracuje między innymi z siecią około tysiąca pięciuset szkolnych klubów edukacji europejskiej, i to też jest kanał przekazywania informacji, promocji Unii Europejskiej wśród młodzieży szkolnej i poprzez nią w środowiskach lokalnych. Te wszystkie rzeczy powinny być finansowane z tej rezerwy, jeżeli ona zostanie ograniczona, to będziemy mieli naprawdę bardzo poważny problem. Oczywiście priorytetem jest współfinansowanie programów unijnych z tego względu, że w przypadku jego braku tracimy wielokrotnie większe środki pochodzące z Unii, co również bardzo negatywnie rzutowałoby na stan negocjacji rządu z Komisją Europejską, które w tej chwili wchodzą w kluczową fazę. Dziękuję bardzo.

Czyli, podsumowując, pani w imieniu Komitetu Integracji Europejskiej nie popiera tego wniosku?

Kto z państwa chciałby jeszcze zabrać głos w tej sprawie?

Ja rozumiem argumenty rządu, rozumiem argumenty szanownej przedmówczyni, ale sytuacja jest zgoła wyjątkowa, ponieważ mówimy o czymś, co daje bardzo szybkie efekty. Ta promocja integracji jest potrzebna i ma ona miejsce już w tej chwili. Zatem gorąco zachęcałbym państwa senatorów, ażeby poparli państwo wniosek pani senator Staniszewskiej. Dziękuję.

Głosujemy nad poprawką pięćdziesiątą pierwszą, Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Poprawka zmierza do tego, ażeby podtrzymać stanowisko Komisji Ochrony Środowiska i nie przeznaczać kwoty 1 miliona zł na wstępne prace projektowe związane z budową stopnia wodnego Ciechocinek – Nieszawa.

Panie Przewodniczący, rozważania trwały i w dalszym ciągu trwają. W tej chwili, biorąc pod uwagę skalę przedsięwzięcia – 1 miliard 200 milionów zł – i fakt, że krótko myślimy, a długo budujemy, proponuję, żeby jednak wrócić do przedłożenia sejmowego i zostawić ten 1 milion zł, nie na budowę, absolutnie, tylko po to, żeby w sposób wariantowy określić, czy należy budować, czy też nie. Bo w tej chwili nie ma żadnych argumentów ani za, ani przeciw. Dziękuję.

Jednak będę sprzeciwiał się panu senatorowi Graczyńskiemu, dlatego że jest to, powiedzmy, sprawa rozgrywki, problemu psychologicznego i moralnego. Dobrze wiemy, że za ten 1 milion zł nic się nie wybuduje, a w gruncie rzeczy opinie ekspertów, w moim przekonaniu… Odpowiednie organy państwowe i samorządowe dadzą sobie radę w ramach własnych środków. Sprawa się toczy już od wielu lat, od co najmniej dwóch lat. Brałem udział w wielu spotkaniach na ten temat i zawsze jest ten sam dylemat: albo jest możliwość przy pomocy środków pozapublicznych, a w każdym razie pozarządowych, podjęcia problemu elektrowni i zapory w szerokim zakresie za 1 miliard zł, albo robimy małą modernizację, albo w ogóle odstępujemy od tej całej sprawy. Więc sądzę, że robienie wyłomu i włączanie środków publicznych w deliberację nad tym byłoby błędem.

Ja bardzo krótko. W dużym stopniu podzielam argumentację pana senatora Wielowieyskiego, tym niemniej, żeby zaangażować środki prywatne do tego przedsięwzięcia, musimy wybrać właściwy wariant i właśnie dlatego są potrzebne te minimalne nakłady w wysokości 1 miliona zł. Dlatego jeszcze raz proszę Wysoką Komisję o poparcie przedłożenia sejmowego. Dziękuję bardzo.

Mam pytanie do pani minister. Czy ta budowa stopnia wodnego Ciechocinek – Nieszawa ma być inwestycją komercyjną? Bo z wypowiedzi pana senatora wynikało, że będzie w to zaangażowany kapitał prywatny. Dziękuję.

Pani Senator, z tego, co mi osobiście wiadomo na ten temat, poprzedni rząd, podejmując decyzję o ewentualnej realizacji tego programu, zakładał, że będzie to inwestycja realizowana w sposób komercyjny z kapitału prywatnego. Muszę powiedzieć, że już poprzednio prowadziliśmy rozmowę, dyskusję na temat pieniędzy dla Ciechocinka i Nieszawy, byli wówczas dziennikarze na sali i efekt tego jest taki, że dostałam list od pewnej szanowanej, choć nieznanej mi fundacji, która się nazywa Fundacja Kaskady Dolnej Wisły i która bardzo się zaprasza na rozmowę. Nie znam się na hydrologii, wobec czego nie jestem właściwym partnerem do rozmowy, ale powiadam, że tak to wygląda w tej chwili. Napięcie wokół tej sprawy jest prawdopodobnie duże, bo też i kontrakt, jeżeli ktoś go pozyska, jest znaczący.

Jest też prawdą, że w opiniach ekologów zachodnioeuropejskich i części naszych budowa tego stopnia wodnego z różnych powodów nie jest wskazana. Ale, jak powiadam, bez ocenienia programów, bez ocenienia projektów i tego, czy i jak realizować to zadanie, czy też inaczej chronić Dolną Wisłę, nie można podjąć decyzji. I dlatego posłowie przyjęli to przedłożenie, uważając, że pewne niewielkie środki są potrzebne, aby zainicjować sprawę po stronie rządu.

Ja mam takie stanowisko w tej sprawie: pan senator Wielowieyski obawia się wyłomu. Chcę powiedzieć, że nie będziemy czynili wyłomu, tylko będziemy kontynuowali stanowisko Sejmu, ponieważ Sejm już tak postanowił i wydatkował kwotę 1 miliona zł na ten cel. Więc tu niejako jesteśmy kryci tym stanowiskiem.

Muszę jednak wyrazić inny pogląd na tę całą kwestię. Jestem głęboko zdziwiony potwornym lobbingiem w tej sprawie, i to na etapie pozyskiwania wiedzy. Komuś strasznie zależy na tym, żebyśmy za mało wiedzieli. To nie jest dla mnie sprawa, powiedziałbym, taka… Rozumiem, że ktoś może być przeciwny wydawaniu 100 milionów czy 1 miliarda zł, ale komuś strasznie zależy na tym, żebyśmy nic nie wiedzieli na ten temat. O ile przypominam sobie całą związaną z tym korespondencję, to muszę powiedzieć, że po pierwsze, jest ona bardzo agresywna, a po drugie, godzi trochę w moją – nie chciałbym tego tak nazwać – godność, ponieważ odsyła nas wyłącznie do ekspertów spoza granic Polski, jak gdyby u nas żadnych nie było. Tymczasem w Polsce stanowiska są podzielone. Ja też nie jestem hydrologiem, mogę tylko powiedzieć, że jeżeli ktoś ma zamiar zbudować tam elektrownię, to zrobi na tym doskonały interes. Jeżeli ktoś chce uregulować ten odcinek i stworzyć zbiornik retencyjny, to będzie to z korzyścią dla Wisły i rozwiąże kwestie przeciwpowodziowe na terenie tej rzeki. Jeżeli ktoś chce w tym miejscu zrobić stopień wodny ograniczający napór wody na nieco dalej znajdujący się most, to też osiągnie ten cel. I jeśli ktoś chce z Wisły zrobić fragment europejskiego systemu rzek, do czego jesteśmy zobowiązani jako państwo, to też mu się to uda. Wobec tego nie rozumiem, komu tak bardzo zależy na tym, żebyśmy nic na ten temat nie wiedzieli. Dlatego też przychylam się do wniosku pana senatora Graczyńskiego.

Wobec tego przystępujemy do głosowania.

Kto z państwa jest za odrzuceniem poprzedniego wniosku Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych?

(Wesołość na sali)

Panie Przewodniczący, Wysoka Komisjo, jestem upoważniona do tego, aby być przeciwną tej poprawce z tego powodu, że zabiera ona środki z rezerwy, która jest ogólnie dostępna i służy dofinansowaniu zadań usuwania skutków powodzi i osuwisk w całym kraju…

Przepraszam, mówimy o poprawce pięćdziesiątej drugiej, a ja już jestem przy pięćdziesiątej trzeciej…

(Przewodniczący Jerzy Markowski: Pięćdziesiąta druga.)

Poprawka pięćdziesiąta druga zwiększa tę rezerwę, zmniejsza zaś wydatki związane z ustawą o inwestycjach, która, jeżeli wejdzie w życie, będzie wymagała nakładu pieniędzy i która jest jednym z ważnych elementów proinwestycyjnych działań rządu. Chcieliśmy zachować tę rezerwę po to, żeby można było małym i średnim inwestorom ułatwić dostęp do wsparcia finansowego.

Przystępujemy do głosowania.

Bardzo proszę o stanowisko rządu.

Panie Przewodniczący, już zaczęłam o tym mówić. Jest to poprawka jak gdyby odwrotna do tej, o której mówiliśmy przed chwilą. Tu zmniejszamy rezerwę na usuwanie skutków powodzi, przeznaczając te pieniądze dla dwóch województw. Województwa te korzystają z rezerwy w poz. 6, ponieważ w obu z nich, a zwłaszcza w województwie pomorskim, są tereny, które otrzymują środki na usuwanie skutków powodzi. To jest rezerwa, która współfinansuje otrzymywane środki kredytowe, więc zmniejszenie jej to jak gdyby podwójne zmniejszenie, gdyż nie ma wtedy środków kredytowych. Z tego powodu uważamy, że jest to działanie zbędne, tym bardziej, że istnieje utworzona przez Sejm trzydziestomilionowa rezerwa na meliorację, która nie została rozdzielona na województwa po to właśnie, aby można było ją przeznaczyć na programy szczególne, w tym w dużej mierze na program odbudowy Żuław. Jest to program, który zaczęło przygotowywać ministerstwo rolnictwa w poprzednim rządzie, i mam nadzieję, że praca nad tym programem będzie kontynuowana. Zatem są pieniądze na program, ale nie powinny one pochodzić z tej rezerwy. Dziękuję.

Czyli rząd opowiada się przeciwko tej poprawce.

Jestem przeciwko argumentacji, którą przed chwilą pani minister była uprzejma przedstawić. Mówiłem o tym dzisiaj na posiedzeniu Senatu i chcę po raz kolejny zwrócić uwagę na to, iż Żuławy są obszarem szczególnym w Polsce, nie tylko ze względu na to, że jest tam najwięcej rowów i rzek mierzonych w kilometrach – jest to ponad 8 tysięcy km – ale też ze względu na swoją przeszłość historyczną i na fakt olbrzymich zagrożeń powodziowych. To nie gdzie indziej, ale właśnie tam co kilka lat dzieją się tragiczne rzeczy. Wspomnę powódź z roku 1983 i kolejne, również tę ostatnią, ubiegłoroczną, która kosztowała parę istnień ludzkich – osób, które tragicznie zginęły w wyniku tej powodzi – nie mówiąc o stratach materialnych sięgających niejednokrotnie kilku dziesiątek albo i setek milionów zł. Proces degradacji obszaru Żuław jest tak dalece posunięty, że jako włodarze tej ziemi powinniśmy się wstydzić, iż do tej pory nie potrafiliśmy odpowiednio nią zarządzać. Dlatego wnoszę, aby jednak zagłosować za tą poprawką, a nie za inną. Dziękuję bardzo.

Czy pani minister chciałaby się odnieść do tej argumentacji?

(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów Halina Wasilewska-Trenkner: Był taki program…)

Program jest, proszę pani, ale martwy, nierealizowany od wielu lat i nie przewiduję w najbliższej przyszłości realnych perspektyw jego realizacji. Wszelkie działania, które dzisiaj chcielibyśmy podjąć, będą tylko i wyłącznie działaniami werbalnymi.

(Przewodniczący Jerzy Markowski: To znaczy wiadomo, co robić, tylko nie wiadomo, za co? Tak można w uproszczeniu powiedzieć?)

Dziś jest tak, że, mówiąc trywialnie, papier wytrzyma wszystko.

Panie Przewodniczący, niestety, to nie jest takie proste. Program, który był… To jest nieszczęście gospodarki wodnej i melioracji w kraju, że podlegają one częściowo ministrowi rolnictwa, częściowo wojewodom i częściowo ministrowi środowiska i gospodarki wodnej. Program został przygotowany, ale wymaga koordynacji. Został przygotowany przez poprzedni rząd, ale nie został wtedy do końca przyjęty, ponieważ zabrakło woli koordynacji. To było tuż przed końcem prac poprzedniego rządu.

Panie Przewodniczący, Wysoka Komisjo, jest to jeden z klasycznych programów, które powinny być realizowane jako jedna wielka robota publiczna. To są tego rodzaju programy. Dlatego uważam, że nie należałoby rozdawać pieniędzy między wojewodów, tylko zatrzymać je do momentu, kiedy wszystko będzie dokładnie ustalone.

A proszę mi powiedzieć: jeśli chodzi o kompetencje poszczególnych organów centralnych państwa, do kogo należy nadzorowanie takiego przedsięwzięcia? Do ministra ochrony środowiska?

To byłoby za piękne. Marszałkowie realizują te zadania jako zadania zlecone z zakresu administracji rządowej. Budowa wałów jest zadaniem ministra rolnictwa, prowadzenie melioracji jest nadzorowane przez ministra rolnictwa, zaś na przykład regulacja rzek należy do gospodarki wodnej, czyli podlega ministrowi właściwemu do spraw środowiska. Na tym polega ten problem.

Ja serdecznie zapraszam na te tereny. Tam mieszkają żywi ludzie, oni nie czekają na nasze akademickie rozważania, co się może stać. Argumentowałem dzisiaj: 3 miliony – to tyle, ile się wyda w tym roku tylko na funkcjonowanie pomp, które odwadniają te tereny. A wszyscy wiemy, że jeżeli nie zostaną pogłębione rowy, to ta woda w ogóle nie zejdzie i zatapianie Żuław będzie postępowało coraz powszechniej.

Wysoka Komisjo, naprawdę się wstydzę, że zabieram głos – jest bardzo późno, jesteśmy zmęczeni. Tym niemniej przez uczciwość muszę coś powiedzieć. Dwa lata temu i rok temu brałem udział w dyskusji nad tymi pozycjami i wówczas – przypominam to pani minister Wasilewskiej – występowali tutaj przedstawiciele ministra rolnictwa i twierdzili, że wiedzą, co robić, że mają dokumentację. Przepraszam, ja tego nie sprawdziłem, być może ta dokumentacja jest już nieważna lub nieaktualna, ale przypominam, że w ubiegłym roku na posiedzeniu komisji finansów mieliśmy podobną konfrontację z przedstawicielami resortu. W związku z tym może oni mają przygotowane te... Bo – ostatnie zdanie – to jest dla mnie merytoryczny dylemat, czy ratować i reperować to, co się zniszczyło w ubiegłym roku lub dwa lata temu, czy też, jeżeli zostanie chociaż troszkę, zabezpieczyć to na przyszłość.

Uważam, że i tak na Żuławach sytuacja jest prostsza niż na Odrze, która ma pięciu gospodarzy.

Panie Przewodniczący, Wysoka Komisjo, jest to próba stworzenia dodatkowej rezerwy celowej, która będzie finansowała program pod nazwą: “Pierwsza wyprawka szkolna”.

(Przewodniczący Jerzy Markowski: Jakie jest stanowisko rządu?)

Będę teraz państwa namawiał do jak najkrótszej argumentacji, ponieważ pozostało nam jeszcze prawie dwadzieścia wniosków o różnym ciężarze gatunkowym, a przynajmniej my mężczyźni chcielibyśmy mieć czas, żeby się ogolić przed posiedzeniem, które się zaczyna o godzinie 9.00.

(Wesołość na sali)

Panie Przewodniczący, na tej samej zasadzie, jak poprzednio, jesteśmy przeciwni temu, aby środki, które są w rezerwie i są dostępne dla wszystkich wojewodów, kierować w sposób preferencyjny do województwa śląskiego, zanim będą dokładniej rozpoznane potrzeby wszystkich.

(Przewodniczący Jerzy Markowski: Wszystkich, bo rozumiem, że w województwie śląskim już rozpoznano potrzeby.)

Wszystkich wojewodów. Przecież pozostałych piętnastu także ma prawo do aplikowania do tej rezerwy, jeśli będzie ona potrzebna do wyrównania wydatków, które muszą ponieść.

Przedtem żałowałem, że nie mamy piramid, a teraz żałuję, że jestem ze Śląska.

Wniosek nie uzyskał poparcia komisji.

Te drugie 30 milionów ma pochodzić z rezerwy wewnętrznej obszaru edukacji, przeznaczonej na dofinansowanie kosztów wdrażania reformy oświaty. Chcę powiedzieć, że w przedłożeniu rządowym na ten cel w pozycji: Dotacje i subwencje było pierwotnie 10 milionów zł. Sejm to zwiększył szesnaście i pół raza i w miejsce 10 milionów zł wpisał kwotę 165 milionów zł. Przed chwileczką poparliśmy poprawkę, która zabiera z tego 11 milionów zł na wyprawkę szkolną, ale i tak pozostaje 150 milionów zł w miejsce pierwotnych 10 milionów. To są pieniądze na wsparcie wdrażania reformy oświaty – komputery w szkołach średnich są elementem wsparcia wdrażania tej reformy. Proponuję, aby te drugie 30 milionów… żebyśmy się utrzymali w standardzie 100 milionów rocznie na pracownie internetowe, wtedy jako kraj będziemy do przodu w porównaniu z sąsiadami i będzie można realizować wiele rzeczy, choćby takie, jak integracja europejska czy szkolenie zawodowe, które może być robione w szkolnych pracowniach.

Gorąco proszę o poparcie tej poprawki. Poprawka pięćdziesiąta szósta różni się od pięćdziesiątej siódmej tym, że w tej pierwszej całe 30 milionów zł jest zabrane z tego zwiększenia przez Sejm pozycji: Dotacje i subwencje, natomiast w drugiej poprawce senatorowie Janowski i Wittbrodt zaproponowali pokrycie 20 milionów zł z pozycji: Dotacje i subwencje, a 10 milionów z pozycji: Wydatki majątkowe. W tej drugiej pozycji kwota została bardzo niewiele zwiększona przez Sejm, bo z 50 milionów zł tylko o 5 milionów zł. Więc zostawiam to państwa decyzji.

Dziękuję bardzo.

Czy przedstawiciel rządu chce zabrać głos?

Panie Przewodniczący, w przedłożeniu rządowym faktycznie było o 160 milionów zł mniej w dziale, w części “Dotacje i subwencje”, w tej kolumnie. Dlaczego tak bardzo zwiększono subwencje i dotacje? Dlatego, że te 160 milionów zł, które wygospodarował Sejm, miało być na ewentualne sfinansowanie podwyżek wynagrodzeń nauczycieli od 1 grudnia. Żeby móc to przekazać i zrealizować, trzeba mieć te pieniądze w części: Dotacje i subwencje, ponieważ gros, właściwie całość tych pieniędzy musiałaby być przekazana do jednostek samorządu terytorialnego prowadzących odpowiednie rodzaje szkół. Stąd był ten wzrost, to zwiększenie. Taki był zamiar Sejmu, a ponieważ przedłożenie rządowe w ogóle nie dysponowało tymi pieniędzmi, to ja pozostawiam sprawę państwa wnikliwej analizie. Zmniejszamy tu inne działania, które są związane z reformą szkolną, a zwiększamy wydatki na jeden cel. Sądzę, że pan minister Sławecki mógłby nam jeszcze więcej powiedzieć, na co są przeznaczone te pieniądze. Dziękuję.

Panie Przewodniczący! Wysoka Komisjo!

Cel jest szczytny, powiedziałem to zresztą w debacie plenarnej, ale zmniejszenie o 30 milionów zł rezerwy celowej nr 17, już i tak zmniejszonej przed chwilą o 11 milionów 130 tysięcy zł na wyprawkę szkolną, powoduje – mówię to z pełną odpowiedzialnością – niemożliwość wprowadzenia podwyżek. Więc musimy tutaj dokonać pewnego wyboru, nawet na jeden miesiąc, bo mówimy o grudniu. Te wirtualne pieniądze, 340 milionów zł, o których już dzisiaj dyskutowaliśmy – oby wpłynęły – są takie, jakie są. Dlatego musimy dokonać wyboru i powtarzam, że zabranie 30 milionów zł z rezerwy nr 17 powoduje niemożliwość wprowadzenia trzeciego etapu podwyżek. Jeszcze pani minister prosiła… Oczywiście z tych pieniędzy mają być również gimbusy i wiele innych wydatków. Dziękuję.

(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej i Sportu Tadeusz Sławecki: Z bólem, ale tak.)

Kto z państwa chciałby się jeszcze wypowiedzieć w tej sprawie?

Chciałabym powiedzieć, że na posiedzeniu komisji pani minister sugerowała, że tu jest największe zwiększenie przez Sejm i gdybyśmy ewentualnie składali takie wnioski, to tu by można było sięgnąć. Apeluję do państwa, że to naprawdę jest rzecz warta zachodu. Przez ubiegłe lata wydawaliśmy na to 100 milionów rocznie, potrafiliśmy ściągnąć dla polskiego podatnika gratisowy program szkolenia nauczycieli za pieniądze wielkiego światowego koncernu i tylko dzięki temu, że mogliśmy się pochwalić, ile wydajemy na sprzęt, tamci nam dodali: jak jesteście tacy dobrzy, to dodamy wam na przeszkolenie osiemdziesięciu tysięcy nauczycieli z budżetu ubiegłorocznego. Mamy mieć drugie tyle za ten rok. Jeśli zahamujemy ten proces… Poza tym chcę jeszcze powiedzieć, że jeżeli się wykażemy komputerami, to będziemy mogli aplikować do Unii Europejskiej o cały szereg programów związanych z restrukturyzacją zatrudnienia, z przekwalifikowaniami, bo będziemy mieli bazę – równomiernie rozłożoną, jednolitą, o bardzo wysokim standardzie.

Nie wiem, Panie Ministrze, czy jakimś uzupełnieniem będzie argumentacja, że odrzuciliśmy poprawkę dziewiętnastą, do art. 47 ustawy budżetowej, czyli nie zdecydowaliśmy, że w pierwszej kolejności wstrzymujemy środki na podwyższenie wynagrodzeń. Czy to w jakiś sposób łagodzi ból, czy nie? Pan tak zaczął o tym bólu i chciałem się trzymać tej konwencji…

(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej i Sportu Tadeusz Sławecki: Przepraszam, ale jeszcze raz zabiorę głos.)

Wyraźnie podkreślano, że te 340 milionów zł to są pieniądze wirtualne i że naprawdę nie ma żadnej gwarancji. Dopiero po trzech kwartałach możemy mówić, czy ta rezerwa będzie, czy jej nie będzie. Jedno, co mamy w ręku, w garści, to te 160 milionów zł, które cały czas uszczuplamy. Koszt jednego miesiąca podwyżek według naszego szacunku to jest kwota w granicach 140 milionów zł plus około 5 milionów zł na szkoły prowadzone przez kulturę i inne resorty. Więc tutaj jest wybór: albo-albo.

(Przewodniczący Jerzy Markowski: Jedne 30 milionów zł już znaleźliśmy.)

Czy mogę jeszcze coś dodać? Czynimy starania nie tylko w związku z Agencją Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, ale wchodzi tu też komponent B2–Edukacja z Banku Światowego. W sumie niedługo będzie do podziału 200 milionów dolarów kredytu. Minister Belka niedawno podpisał porozumienie, w którym jest wyraźnie napisane, że są to pieniądze również na edukację informatyczną, czyli będzie można brać z tego kredytu także na szkolenia. To nie jest jedyne źródło, które wspiera ten program.

Dziękuję za zabranie głosu, Panie Ministrze.

Chciałbym może poprosić o jedną rzecz: Pani Minister, nie traćmy z pola widzenia tego celu. W pełni popieram stanowisko pani senator Staniszewskiej, chociażby z racji tego, że próbuje ona w jakiś sposób wspierać to, co robi prezydent Kwaśniewski w procesie komputeryzacji szkół. Jest nas kilku partnerów, którzy coś świadczą na ten cel, i szczerze powiedziawszy widzę, jakie to jest potrzebne, a jednocześnie jak bardzo jesteśmy do tyłu w tej całej sprawie. Wiem, że w tej ustawie budżetowej już tego nie skonstruujemy. To chyba nie jest miejsce i pora na takie deklaracje, ale, Pani Senator, postarajmy się jeszcze w najbliższych przedłożeniach rządowych znaleźć formułę sfinansowania tego celu. Może nie od początku roku, bo już mamy te pierwsze 30 milionów, które wysupłaliśmy ze środków przeznaczonych na Unię Europejską, ale żeby przynamniej w połowie roku znalazły się pieniądze. Zostawmy to w pamięci. Będę się starał dopilnować, żeby to finansowanie się znalazło.

Kto z państwa jest za? (8)

Poprawka dotyczy środków finansowych na zabezpieczenie wałów przeciwsztormowych na półwyspie Hel.

Znowu ograniczamy ustawę o finansowym wspieraniu inwestycji i z tego względu jestem przeciwna tej poprawce. Jest jeszcze jedna tajemnica. Tak naprawdę, Panie Senatorze, Wysoka Komisjo, nie wiadomo, do kogo powinny trafić pieniądze. W ciągu krótkiego czasu, jaki mieliśmy do dyspozycji, nie potrafiłam znaleźć osoby w sensie instytucji, do której należałoby kierować środki na wały przeciwsztormowe.

Poprawka sześćdziesiąta, autorstwa senatora Janowskiego i senatora Wittbrodta.

Rezerwa na budowę Kolegium Europejskiego w Gnieźnie była już dzisiaj przedmiotem dyskusji. Była to inicjatywa sejmowa, a zatem decyzja w tej materii, jak rozumiem, należy do państwa senatorów.

Tak, to oznacza, że skreśla się wydatki na kolegium, które się zaczęło budować. Oczywiście, jesteśmy... Jestem przeciwny tej poprawce.

Panie Przewodniczący, jeżeli można… Pan senator Wittbrodt na posiedzeniu plenarnym argumentował, że te 10 milionów zł nie zakończy budowy kolegium, a może być istotnym zastrzykiem dla szkół.

Przepraszam bardzo, ja tylko zapytam, jakie są zobowiązania w związku z czasem ponoszenia nakładów na Kolegium Europejskie. Czy pan minister edukacji potrafi coś na ten temat powiedzieć? Bo ja rozumiem, że to jest inwestycja, powiedziałbym, ponadpolska. Jakie są zobowiązania, jeżeli chodzi o nakłady na ten cel i cykl realizacji?

(Wypowiedź poza mikrofonem)

Jeżeli można, mam pytanie do pana ministra. Panie Ministrze, jakie środki zostały zaangażowane do dzisiaj w budowę tego kolegium, na jakim ona jest etapie i ile trzeba na jej skończenie?

Proszę o udzielenie precyzyjnej odpowiedzi dyrektora departamentu ekonomicznego, pana Pakułę.

Panie Przewodniczący, Wysoka Komisjo, w zeszłym roku na Kolegium Europejskie w Gnieźnie była przewidziana rezerwa celowa wynosząca ponad 2 miliony 900 tysięcy zł i te środki zostały przekazane. Druga rezerwa, te 10 milionów zł, została wygospodarowana poprzez zmniejszenie wydatków na inwestycje wieloletnie w Poznaniu-Morasku i w Jadrinie. To zadanie jest również w początkowej fazie realizacji, jego wartość kosztorysowa wynosi około 30 milionów zł. Jeżeli nie będzie finansowania, to będzie problem z realizacją tego zadania w ramach ograniczonych nakładów inwestycyjnych w budżecie ministra edukacji narodowej. Dziękuję uprzejmie.

Czy ktoś z państwa jeszcze miałby jakieś zdanie na ten temat?

Panie Przewodniczący, dokładnie mówiąc, problem polega na tym, że gdy w Sejmie zdejmowano środki z Jadriny i Moraska, to chodziło o inwestycje w szkolnictwo wyższe. Kolegium jest także inwestycją w szkolnictwo wyższe, czyli przesunięto jedynie środki z jednego celu na inny w ramach działu: Szkolnictwo wyższe. Obecna poprawka prowadzi do tego, że przesuwa się środki między szkolnictwem wyższym a edukacją, zwiększając wydatki majątkowe edukacji, a zmniejszając wydatki majątkowe szkolnictwa wyższego. Ani jedna grupa instytucji, ani druga nie choruje na nadmiar środków majątkowych, w związku z tym te przesunięcia są bolesne dla tego, kto traci, a mają walor dla tego, kto zyskuje.

Jeśli sobie dobrze przypominam, było to zobowiązanie, zdaje się, trzech prezydentów.

Panie Przewodniczący, różnica jest następująca. W poprawce sześćdziesiątej pierwszej, poprawce komisji, zostało dokonane rozszerzenie tytułu w stosunku do przedłożenia sejmowego. Przedłożenie rządowe było jeszcze inne, bo mówiło o dwóch rezerwach, z których Sejm utworzył jedną. Teraz dopisujemy trzeci element. W poprawce Wysokiej Komisji zostały dopisane wyrazy “w tym, ośrodki wsparcia dla osób chorych psychicznie”. To jest poprawka sześćdziesiąta pierwsza. Poprawka sześćdziesiąta druga powtarza zapis proponowany przez Wysoką Komisję, ale jednocześnie dokonuje przesunięcia środków w strukturze wydatków z tych rezerw celowych, mianowicie przesuwa środki z dotacji i subwencji na wydatki majątkowe – 1 milion 200 tysięcy zł.

Ponieważ prowadzenie większości domów pomocy społecznej to zadania dofinansowywane z budżetu państwa, dotacje i subwencje są najczęstszym sposobem przekazywania tych pieniędzy. Zatem przesunięcie, nawet drobne, ma znaczenie dla kształtu rezerwy, choć nie decyduje o ostatecznych wydatkach, bo w trakcie realizacji minister finansów ma prawo ewentualnie korygować takie sprawy, jak podział między wydatkami majątkowymi i wydatkami typu dotacje i subwencje, gdy okazuje się, że środków jest zbyt mało.

Zatem pozostawiam do wyboru Wysokiej Komisji, czy bardziej właściwe jest podtrzymanie wersji z wniosku sześćdziesiątego pierwszego, który jest dawnym wnioskiem komisji, czy też rozbudowanie tego wniosku o elementy z wniosku sześćdziesiątego drugiego. Jeden z nich powinien przejść, bo są one praktycznie tożsame.

Opinia ministra pracy w tej sprawie jest taka, że dokładna struktura wydatków zaproponowana w poprawce sześćdziesiątej drugiej jest, jak by to powiedzieć, bezpieczniejsza z punktu widzenia finansowania zadania zleconego, jakim jest uruchamianie i organizowanie – nie bieżące finansowanie, tylko uruchamianie – ośrodków wsparcia dla osób psychicznie chorych. Jest to, jak słusznie powiedziała pani minister, zadanie zlecone administracji rządowej, więc administracja po prostu musi mieć podstawę, żeby w ciągu roku uruchomić z tej rezerwy wydatki majątkowe, a nie subwencje i dotacje.

Panie Przewodniczący, jesteśmy przeciwni tej poprawce z wielu różnych powodów. Zmniejsza ona wydatki związane z wyborami, ale to by było może jeszcze nie tak bolesne jak to, że zmniejsza również o 3 miliony zł wydatki majątkowe przeznaczone na integrację z Unią Europejską w budżetach wojewodów. To są zadania współfinansowane, ich realizacja jest otwarta i trwa. Zabranie tych 3 milionów oznacza, że zadania zostaną zawieszone. I dlatego jesteśmy przeciwni tej poprawce.

(Przewodniczący Jerzy Markowski: Dziękuję bardzo.)

Poprawka sześćdziesiąta czwarta, poprawka komisji. Polega ona na przeniesieniu środków z województwa podlaskiego do lubuskiego, bo tu jest ich za dużo, a tam za mało. Znamy argumentację.

(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów Halina Wasilewska-Trenkner: Jest to porządkowa poprawka.)

Poprawka sześćdziesiąta szósta. Uprzejmie proszę o szczególną uwagę, ponieważ ta poprawka koresponduje z wnioskiem mniejszości, którego jestem współautorem, a który sprowadza się do tego, że upoważniamy Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej do zrealizowania przedłożenia sejmowego, a nie wniosku Komisji Ochrony Środowiska.

Czy pani minister chciałby zabrać głos w tej sprawie, czy zostawia to pani…

Panie Przewodniczący, patrzę w tej chwili na obie poprawki mniejszości – sześćdziesiątą siódmą i sześćdziesiątą ósmą. Różnice między nimi są właściwie żadne. Poprawka sześćdziesiąta ósma przewiduje 96 milionów zł na rekultywację zagłębia siarkowego, podobnie jest w poprawce sześćdziesiątej siódmej. Natomiast poprawka, która została poprzednio przyjęta przez komisję, różni się od nich tym, że na…

(Przewodniczący Jerzy Markowski: 73 miliony zł, a tam 96 milionów zł.)

73 miliony 500 tysięcy zł. Jak mówiłam, pan minister środowiska informował pana ministra gospodarki, że to, co fundusz może przeznaczyć na usuwanie wyrobisk posiarkowych, to są właśnie 73 miliony 500 tysięcy zł. Ale decyzja rządu w tej sprawie nie zapadła, ponieważ cały czas nie było ostatecznego planu Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Teraz nim dysponujemy, zatem kwestia jest do państwa decyzji.

Jestem w nie lada kłopocie, bo jestem bardzo gorącym zwolennikiem prac rekultywacyjnych w zagłębiu siarkowym. Niestety, żeby zakończyć te prace… Nakłady potrzebne do zakończenia tych prac wynoszą około 400 milionów zł, na co zwracam uwagę Wysokiej Komisji. Czyli w roku bieżącym nic się nie skończy niezależnie od tego, czy wydamy 73 miliony zł, czy 96 milionów zł.

Argumentacja narodowego funduszu, tak zarządu, jak i rady nadzorczej, oraz ministra środowiska jest taka, że to byłyby nadmierne wydatki, które ograniczyłyby możliwość działania funduszu w innych obszarach kraju. Przypomnę, że mamy do czynienia z wieloma zagrożeniami, takimi jak Turoszów, jak Bełchatów, Śląsk, jak Zakłady Chemiczne “Tarnowskie Góry”. Zwracam uwagę, że na usunięcie skutków degradacji środowiska w Zakładach Chemicznych “Tarnowskie Góry” przeznaczono pierwotnie 4 miliony zł, a w tej chwili dodano aż 2 miliony zł, czyli razem będzie 6 milionów zł. Dlatego w sumie nie chciałbym stawiać sprawy na ostrzu noża. Po prostu proszę, żeby państwo senatorowie dokonali wyboru. Dziękuję bardzo.

Nie komentowałbym stanowiska pana wojewody, widocznie nie ma on rozeznania, ile potrzebuje środków. To rozeznanie mają eksperci. Wielka szkoda, że pan wojewoda śląski nie korzysta z tej wiedzy.

Dziękuję bardzo.

Panie Przewodniczący, gorąco proszę Wysoką Komisję o poparcie poprawki sześćdziesiątej siódmej. Ona łączy elementy poprawek sześćdziesiątej szóstej i sześćdziesiątej ósmej, przywraca przedłożenie sejmowe mówiące o 96 milionach zł. Chciałbym powiedzieć, że właśnie o te 96 milionów zł występuje minister gospodarki. Jestem w posiadaniu stosownego pisma świadczącego o tym, że dla kopalni siarki “Machów”, “Grzybów”, “Jeziorko”, “Basznia”, “Siarkopol” konieczna jest kwota 96 milionów zł, a myślę, że tego, co to znaczy rekultywacja terenów posiarkowych, nie trzeba Wysokiej Komisji wyjaśniać. Dziękuję bardzo.

Przypominam państwu, że głosując przeciwko poprawce sześćdziesiątej szóstej stwarza się szansę na przyjęcie jednej z poprawek: sześćdziesiątej siódmej lub sześćdziesiątej ósmej.

Poprawka uzyskała poparcie komisji.

Poprawka siedemdziesiąta, która jest usankcjonowaniem faktu, że w Ministerstwie Gospodarki jest jeden wiceminister więcej.

Poprawka uzyskała poparcie.

Panie Przewodniczący, poprawka polega na doprowadzeniu do aktualizacji załącznika nr 13, czyli planu wydatków ze środka specjalnego Urzędu Kultury Fizycznej i Sportu.

Głosujemy.

Pan senator wypowie się teraz czy przy poprawce?

Jesteśmy gotowi. Bardzo dziękuję, Panie Przewodniczący, za danie nam szansy. Przeprowadziliśmy dogłębne konsultacje. Nie zabierzemy dużo czasu, bo sprawy są dość proste i albo to przyjmiemy, albo odrzucimy.

Poprawka dziewiąta. Odstępujemy od próby zagospodarowania środków specjalnych i proponujemy następujące wyjście: wejście na załącznik nr 6 dotyczący Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Zgodnie z opiniami ekspertów – bo ja to wziąłem od ekspertów – a także z moimi konsultacjami, które przeprowadzałem z kierownictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, jest tam pewna niewielka rezerwa. Polega ona na tym, że ściągalność składek w roku ubiegłym wyniosła 97,8% w stosunku do przepisu, a na ten rok przyjęto ostrożnie, czemu się nie dziwię, 97,5%. Ta różnica to jest więcej niż 300 milionów zł. W związku z tym zwracamy się z uprzejmą prośbą… Nie podwyższamy dochodów budżetowych, proponujemy tylko obniżenie wydatków w pozycji dopłat do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i zwiększenie przychodów w planie finansowym ZUS o 100 milionów zł, co jest bezpieczną rezerwą i mieści się w tym dotychczasowym wskaźniku, a także w wynikach, które w ostatnich tygodniach wykazał ZUS. To jest pierwsza poprawka.

I od razu przechodzę do drugiej, bo to króciutka sprawa, Panie Przewodniczący. Tutaj też odstępujemy od środków specjalnych i wchodzimy na pozycję, która, jak wiemy, jest trochę wirtualna. Chodzi o poz. 70 w rezerwach celowych na budowę i modernizację dróg krajowych. Proponujemy, żeby bez zmiany jakichkolwiek liczb dodać tam zapis: “w tym dofinansowanie remontu wiaduktów na obszarze m.st. Warszawy – 35 milionów zł”. To jest poz. 70, która obejmuje 91 milionów zł. To jest cała nasza propozycja. Dziękuję.

Drugi z wniosków to po prostu wskazanie, że w tych wirtualnych pieniądzach, które będą ewentualnie używane na rozszerzenie remontów dróg, Warszawa będzie miała udział specjalny. W związku z tym jest to zabieg, który można uznać może nie za najbardziej elegancki, ale za to, miejmy nadzieję, skuteczny. To znaczy miejmy nadzieję, że będą środki.

Jeśli chodzi o pierwszą z poprawek, to z punktu widzenia ministra finansów zagrożenie polega tak naprawdę na tym, że zachwianie ściągalności składek ZUS będzie oznaczało konieczność dofinansowania dotacji w większej wysokości niż by to wynikało z obecnego układu. Pierwsze dwa miesiące roku każą nam przypuszczać, że przynajmniej pierwszy kwartał będzie dla ZUS dość bezpieczny, a ponieważ Zakład Ubezpieczeń Społecznych i FUS obracają ogromnymi sumami, te 100 milionów zł jest ryzykowne. Można jednak spróbować tego posunięcia, jakie proponują panowie senatorowie Wielowieyski i Balicki.

(Głos z sali: Jest.)

(Głos z sali: Proszę.)

Poprawka dziewiąta. W załączniku nr 6 dotyczącym planu finansowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych zmniejsza się dotacje z budżetu państwa o 100 milionów zł do sumy 27 miliardów 279 milionów 327 zł i zwiększa się pozycję przychodów własnych, wpływów o 100 milionów zł do sumy 70 miliardów 707 tysięcy zł.

(Senator Genowefa Ferenc: Panie Przewodniczący, może zobowiążemy kogoś do dobrej redakcji i głosujmy.)

Na pewno zobowiążemy kogoś do dobrej redakcji, tylko ja chciałbym jeszcze wiedzieć, nad czym głosuję.

(Głosy z sali: Rozumiemy.)

(Senator Genowefa Ferenc: Teraz głosujemy nad dziewiątą.)

(Przewodniczący Jerzy Markowski: Spokojnie, pan senator wie, co mówi.)

Przepraszam, mówię wyraźnie o poprawce dziesiątej i ją popieram. Jeśli zaś chodzi o poprawkę dziewiątą, mam pewne wątpliwości, ponieważ wiem, jaka jest sytuacja ZUS i jaka jest relacja – w sumie zła – budżetu do ZUS.

Oprócz tego chcę zadać jeszcze jedno pytanie. Parę miesięcy temu było głośno, bardzo głośno o tym, że Warszawa szuka innej formuły finansowania metra. Uważam, że ta inna formuła to jest właściwa droga, bo jeśli będziemy ciągle mówić o budżecie, a budżet nie będzie lepszy, jak wynika to z dzisiejszej wnikliwej debaty, to ta droga będzie prowadziła donikąd.

I na zakończenie jeszcze jedna refleksja. Przypuszczalnie komisja przyjmie tę poprawkę. Jako senator Ziemi Śląskiej mam wątpliwości, czy dobrze postąpiło trzynastu śląskich senatorów, że w ten sam sposób nie wprowadziło pewnej pozycji, która by chroniła również interesy Śląska, co najmniej równie zagrożone jak interesy Warszawy, ale to już pozostawiam senatorom Ziemi Śląskiej pod ich rozwagę. Dziękuję bardzo.

Dziękuję bardzo.

Czy mógłbym uzyskać odpowiedź na moje pytanie? Zadałem takie skromne pytanie, co z innym finansowaniem metra, i nie uzyskałem tutaj odpowiedzi.

Najpierw wypowie się pan senator Balicki, a później poproszę o głos ministra transportu.

Powiem tylko kilka zdań. Rzeczywiście są toczone takie dyskusje, ale nie nad budową tej linii metra, która w tej chwili jest realizowana. Dotyczą one rozwoju metra, bo nie może ono zakończyć się na jednej linii. To jest plan rozwoju metra czy rozwoju komunikacji warszawskiej, sięgający daleko poza to, co jest w tej chwili realizowane. Ta linia metra jest budowana od początku ze wsparciem budżetu państwa. Inaczej nie zostanie skończona.

Chciałbym podziękować za wycofanie się z zabierania środka specjalnego, który jest przewidziany na inwestycje i bez którego nie moglibyśmy wykorzystać środków zagranicznych. Jeśli chodzi o metro, mogę tylko tyle powiedzieć, że trzeba je zakończyć. Udział ministra infrastruktury w tej sprawie – bo to jest inwestycja komunalna – jest żaden.

Chcę udzielić sobie głosu i powiedzieć jeszcze jedno zdanie, jeśli można. Przepraszam, ale muszę coś powiedzieć.

Z jaką niezwykłą łatwością przyszło nam szukanie wsparcia finansowego dla inwestycji w Warszawie, a z jaką trudnością przychodziło wsparcie finansowania inwestycji w województwie śląskim. Przepraszam, to jest taka moja osobista dygresja. Jak łatwo było zostawić 100 milionów zł w ZUS, a przed chwilą trzeba było zabrać ze Śląska dokładnie 124 miliony zł z odpraw dla górników, którzy i tak będą bezrobotni. To tak tytułem czystości sumienia.

Wobec tego stawiam pod głosowanie poprawkę dziewiątą w brzmieniu według redakcji pana senatora Wielowieyskiego.

Poprawka uzyskała poparcie komisji.

Szanowni Państwo, trzeba przegłosować ustawę, wraz z poprawkami.

Proszę o głosowanie nad całością ustawy.