Senat, po rozpatrzeniu uchwalonej przez Sejm na posiedzeniu w dniu 25 lipca 2002 r. ustawy o systemie oceny zgodności, wprowadza do jej tekstu następujące poprawki:

Dokonując analizy tzw. słowniczka pojęciowego ustawy Senat zwrócił uwagę na niespójność zachodzącą pomiędzy definicją jednostki kontrolującej (art. 5 pkt 6) a definicją certyfikacji (art. 5 pkt 8). O ile bowiem w pierwszej z nich sformułowano zasadę, że projekt wyrobu, wyrób lub proces jego wytwarzania podlega ocenie zgodności z zasadniczymi lub szczegółowymi wymaganiami albo specyfikacjami technicznymi, o tyle w drugiej mowa jest o zgodności z zasadniczymi lub szczegółowymi wymaganiami lub specyfikacjami technicznymi. Celowe więc stało się zastąpienie w art. 5 pkt 6 ustawy alternatywy rozłącznej "albo" alternatywą nierozłączną "lub" (poprawka nr 1).

Na mocy art. 10 ust. 1 ustawy minister właściwy ze względu na przedmiot oceny zgodności może określić, w drodze rozporządzeń, szczegółowe wymagania dla wyrobów, które mogą stwarzać zagrożenie albo służą ochronie lub ratowaniu życia, zdrowia, mienia lub środowiska, a także warunki certyfikacji oraz sposób oznakowania tych wyrobów. Uznając tę regulację prawną za słuszną, Senat uznał jednocześnie za konieczne uzupełnienie zakresu przytoczonego upoważnienia o określenie wykazu tych wyrobów (poprawka nr 2).

W toku rozpatrywania ustawy Senat stanął na stanowisku, że korekty wymagają niektóre przepisy formułujące upoważnienia do wydania odpowiednich rozporządzeń. Dotyczy to art. 10 ust. 1, art. 27 ust. 3 i art. 37 ust. 4, w których - wbrew art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej - nie zostały sformułowane wytyczne dotyczące treści aktów wykonawczych. Senat uznał bowiem, że nie można uznać za wytyczne przepisy, które uszczegóławiają zakres spraw przekazanych do uregulowania w danym akcie wykonawczym. Ponadto konsekwencją "przeniesienia" wytycznej określonej w art. 37 ust. 3 ustawy do ustępu 4 tego artykułu było sformułowanie dyrektywy, aby minister właściwy do spraw finansów publicznych, określając sposób ustalania opłat za czynności, o których mowa w art. 37 ust. 1, uwzględniał okoliczności, że stawki tych opłat powinny zapewnić pokrycie kosztów ich przeprowadzenia. W związku z tym Senat uchwalił poprawki nr 3, 14, 15 i 16.

Art. 11 ust. 2 ustawy ustanowił delegację do wydania stosownego rozporządzenia przez Ministra Obrony Narodowej lub ministra właściwego do spraw wewnętrznych. Przepis ten jest sprzeczny z art. 92 ust. 1 Konstytucji RP, stanowiącym, iż upoważnienie powinno określać organ właściwy do wydania rozporządzenia, oraz z zasadą przyzwoitej legislacji wynikającą ze sformułowanej w art. 2 Konstytucji RP zasady demokratycznego państwa prawnego. Określenie podmiotów upoważnionych - na zasadzie alternatywnej - do wydania aktu wykonawczego pozostaje w niezgodności z powołanymi przepisami Konstytucji, gdyż na ich tle nie można odpowiedzieć na pytanie, jaki organ (organy) będzie upoważniony (będą upoważnione) do wydania rozporządzenia. Odrębną kwestią pozostaje, iż taka regulacja może rodzić spory kompetencyjne. W związku z tym Senat wprowadził do ustawy poprawkę nr 4.

Uznając, że elementy wniosku o udzielenie akredytacji oraz certyfikatu akredytacji powinny zostać jednoznacznie sformułowane w ustawie na zasadzie niezbędnego minimum Senat opowiedział się za zastąpieniem w art. 15 ust. 2 i w art. 16 ust. 2 wyrazów "w szczególności" wyrazami "co najmniej" (poprawki nr 6 i 8). Jednocześnie uznał za konieczne uzupełnienie - na wzór obowiązującej ustawy z dnia 28 kwietnia 2000 r. o systemie oceny zgodności, akredytacji oraz zmianie niektórych ustaw - elementów certyfikatu akredytacji o stwierdzenie w nim okresu jej ważności (poprawka nr 9).

Poprawka nr 7 zmierza do tego, aby Polskie Centrum Akredytacji, w terminie nie dłuższym niż 6 miesięcy, a nie 3 miesiące od dnia złożenia wniosku o udzielenie akredytacji, było obowiązane do zawiadomienia wnioskującej jednostki certyfikującej, kontrolującej lub laboratorium o udzieleniu bądź odmowie udzielenia akredytacji. Sformułowany w ustawie trzymiesięczny termin uznano za zbyt krótki w stosunku do działań, które musi podjąć krajowa jednostka akredytująca w toku rozpatrywania takiego wniosku.

W art. 16 ust. 6 w sposób nieprecyzyjny zostały określone przesłanki cofnięcia akredytacji. Dlatego też w poprawce nr 11 Senat opowiedział się za rozwiązaniem, w którym cofnięcie akredytacji następuje, gdy akredytowana jednostka certyfikująca lub kontrolująca albo akredytowane laboratorium nie podejmie, w okresie 12 miesięcy od dnia udzielenia akredytacji, działalności objętej certyfikatem akredytacji albo w rażący sposób narusza warunki określone w certyfikacie akredytacji.

Na mocy art. 24 ust. 2 ustawy czynności kontrolne w stosunku do notyfikowanych jednostek certyfikujących i jednostek kontrolujących oraz notyfikowanych laboratoriów przeprowadza się na podstawie upoważnienia wydanego przez ministra albo kierownika urzędu centralnego, które powinno zawierać: oznaczenie osoby dokonującej kontroli, nazwę podmiotu kontrolowanego, a także zakres kontroli. Z uwagi na dążenie do precyzyjnego określenia skutków czynności kontrolnych przeprowadzonych na podstawie upoważnienia niezawierającego wszystkich tych elementów Senat opowiedział się za zastąpieniem sformułowania "powinno zawierać" sformułowaniem "zawiera" (poprawka nr 13).

W zakresie nadzoru nad wyrobami wprowadzonymi do obrotu Senat uznał za zasadne określenie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego jako organu wyspecjalizowanego (poprawka nr 17). Należy bowiem zwrócić uwagę, że na mocy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego sprawuje nadzór i kontrolę w zakresie wprowadzania do obrotu i stosowania wyrobów budowlanych dopuszczonych do obrotu i stosowania w budownictwie. Ponadto, dążąc do stworzenia podstaw prawnych umożliwiających należyte wypełnianie funkcji nadzorczych nad wyrobami wprowadzonymi do obrotu przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, Senat opowiedział się za poszerzeniem jego zadań o przekazywanie organom wyspecjalizowanym określonych informacji (poprawka nr 18).

Poprawka nr 19 zmierza do skreślenia bezprzedmiotowego na gruncie ustawy przepisu odwołującego się do postanowień art. 127 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego. Powołany przepis tego Kodeksu dotyczy bowiem ministrów oraz samorządowych kolegiów odwoławczych i nie może mieć zastosowania do organów wyspecjalizowanych wymienionych w art. 38 ust. 4 ustawy, tj. Inspekcji Handlowej, Państwowej Inspekcji Pracy, Prezesa Wyższego Urzędu Górniczego, Prezesa Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty oraz innych organów określonych w odrębnych ustawach wymienionych w nich jako organy wyspecjalizowane.

Poprawka nr 20 zmierza do tego, aby czyny stanowiące wykroczenia, o których mowa w art. 45-47, były zagrożone karą grzywny do 100 000 złotych. Senat uznał bowiem, że kwota 5 000 złotych jako górna granica grzywny określona w Kodeksie wykroczeń jest zbyt niska w stosunku do wagi czynów sformułowanych w tych przepisach. Wymaga ponadto podkreślenia, że zgodnie z art. 24 § 1 tego Kodeksu grzywnę wymierza się w wysokości od 20 do 5 000 złotych, jednakże odrębna ustawa może stanowić inaczej.