Warszawa, dnia 26.01.2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na przesłane przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia 22 grudnia 2004 r. znak: BPS/DSK-043-584/04, oświadczenia z dnia 16 grudnia 2004 r. Pana Józefa Sztorca - Senatora RP, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:

Zgodnie z § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 maja 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków udzielania pomocy przedsiębiorcom zatrudniającym osoby niepełnosprawne (Dz.U. Nr 114, poz. 1194 z późn. zm.) - rozporządzenie odnosi się do pomocy udzielanej na podstawie ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 123, poz. 776 z późn. zm.). Oznacza to, że minimalne wynagrodzenie, o którym mowa w tym rozporządzeniu należy odnieść do definicji ustawowej zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy o rehabilitacji. W myśl tej definicji przez najniższe wynagrodzenie rozumie się minimalne wynagrodzenie za pracę obowiązujące w grudniu roku poprzedniego, ustalane na podstawie odrębnych przepisów.

Stosownie do art. 4 ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz.U. Nr 200, poz. 1679 z późn. zm.) wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę w roku 2004 wynosiła 800 zł.

Odnosząc się do drugiego pytania zawartego w oświadczeniu, wyjaśniam, że przedsiębiorcy zatrudniający osoby niepełnosprawne, które osiągnęły wiek emerytalny i do których otrzymywali oni w 2004 r. dofinansowanie składek ZUS z tytułu art. 25 ust. 2 - 3 ustawy o rehabilitacji, mają obowiązek rozliczania się z otrzymanej pomocy. Wynika on z przepisu § 6 ust. 2 wyżej powołanego rozporządzenia Rady Ministrów.

Z poważaniem

Leszek Stanisław Zieliński