Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi przekazał odpowiedź na oświadczenie senatora Józefa Sztorca, złożone na 48. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 50):
Warszawa, dnia 8 grudnia 2003 r.
Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
Szanowny Panie Marszałku,
W odpowiedzi na Pana pismo z dnia 14 listopada 2003 r. dotyczące oświadczenia złożonego przez Pana senatora Józefa Sztorca podczas 48 posiedzenia Senatu RP w dniu 7 listopada 2003 r. przedkładam następujące stanowisko.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi poparło treść art. 5 projektu ustawy o zakładach leczniczych dla zwierząt przedstawionego w sprawozdaniu sejmowej Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (druk nr 2046), z zastrzeżeniem przyjęcia następującej poprawki zgłoszonej w drugim czytaniu na 61 posiedzeniu Sejmu:
- w art. 5 po ust. 2 dodać ust. 3 w brzmieniu:
"3. Zakład leczniczy utworzony i prowadzony przez osobę lub jednostkę organizacyjną zajmującą się produkcją zwierząt może świadczyć usługi weterynaryjne wyłącznie dla zwierząt hodowanych przez tę osobę lub jednostkę, jednak nie może wystawiać certyfikatów o stanie zdrowia tych zwierząt dla celów związanych z obrotem zwierzętami."
Zdaniem Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi zasadnym jest, aby lekarze weterynaryjni zatrudnieni w zakładach leczniczych utworzonych przez gospodarstwa lub inne jednostki zajmujące się produkcją zwierząt nie mogli wykonywać czynności urzędowych zleconych przez powiatowego lekarza weterynarii, w tym wystawiania świadectw zdrowia zwierząt, z uwagi na możliwość wystąpienia sprzeczności interesów pomiędzy właścicielem zakładu zatrudniającym lekarza, a interesem publicznym reprezentowanym przez organy Inspekcji Weterynaryjnej. Sytuacje takie mogłyby mieć negatywny wpływ na proces kontroli państwa nad bezpieczeństwem żywności. Natomiast ze względu na bezpieczeństwo epizootyczne zakład leczniczy dla zwierząt utworzony przez gospodarstwo mógłby świadczyć usługi weterynaryjne jedynie na potrzeby tego gospodarstwa. To samo dotyczy zakładów leczniczych utworzonych przez inne jednostki utrzymujące zwierzęta.
Odnośnie uwagi dotyczącej art. 3 ust. 1 pkt 3 Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi stoi na stanowisku, iż personel pomocniczy powinien mieć uprawnienia do udzielania pierwszej pomocy zwierzęciu, za którą należy uważać pomoc doraźną nie związaną ze stosowaniem produktów leczniczych, a mającą na celu ratowanie życia zwierzęcia do czasu przybycia lekarza weterynarii. Czynności związane z udzielaniem pierwszej pomocy są wykonywane przez personel pomocniczy często właśnie pod nieobecność lekarza weterynarii, nie mogą być zatem przez niego nadzorowane.
W odniesieniu do wymogów jakie musi spełniać lekarz weterynarii kierujący zakładem leczniczym dla zwierząt Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi popiera brzmienie art. 13 ustawy, gdyż zapis taki został w toku prac legislacyjnych zaakceptowany przez Krajową Izbę Lekarsko-Weterynaryjną, a więc środowisko najbardziej kompetentne do merytorycznej oceny powyższej kwestii.
Z poważaniem
Wojciech Olejniczak