Czas debaty nad budżetem państwa ożywia różne środowiska społeczne i zawodowe, które próbują lepiej lub gorzej lobbować za korzystnymi dla siebie rozwiązaniami. Wiele takich apeli i próśb dociera ostatnio do mojego biura senatorskiego. Ze względu na kiepski stan finansów państwa, a w związku z tym niewielkie jego możliwości - jako przedsiębiorca w pełni to sobie uświadamiam - większość z tych listów trafia do archiwum. Jeden wszakże zainteresował mnie szczególnie i dlatego postanowiłem uczynić go tematem niniejszego oświadczenia.

Otóż autorzy raportu sygnalizują o zamiarze zlikwidowania więziennych gospodarstw pomocniczych, co spowoduje znaczne ograniczenie liczby miejsc pracy dla więźniów. W gospodarstwach tych znajduje obecnie zatrudnienie co trzeci osadzony spośród tych wszystkich, którzy nie wykonują prac porządkowych i administracyjno-gospodarczych na rzecz jednostek penitencjarnych. Z tekstu raportu wnoszę, że decyzja o likwidacji motywowana jest faktem, iż gospodarstwa te są deficytowe. Moje wątpliwości, wątpliwości człowieka od lat zajmującego się biznesem, budzi pytanie, dlaczego tak się dzieje, dlaczego gospodarstwa te nie przynoszą zysku. Przecież dysponują one wieloma atutami, choćby najtańszą z możliwych, co prawda zapewne niezbyt wydajną siłą roboczą.

Wiem z lektury, że w innych krajach, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, wiele więzień utrzymuje się z pracy więźniów. Niektóre z nich są nawet prywatyzowane i stanowią niezłe źródło dochodu dla swych prywatnych właścicieli. Nie namawiam do powielania tego pomysłu, bo budzi on sporo zastrzeżeń moralnych, ale sądzę, że jest potrzebna refleksja nad sprawnością i talentami meneżerskimi kadry zarządzającej więziennymi gospodarstwami pomocniczymi.