Spis oświadczeń


6. posiedzenie Senatu RP

21 grudnia 2001 r.

Oświadczenie

Oświadczenie złożone
przez senatora Andrzeja Spychalskiego

Oświadczenie skierowane do ministra zdrowia Mariusza Łapińskiego.

Przedstawiciele niepublicznych zakładów opieki psychiatrycznej mający kontakt z kasą chorych oraz rodziny korzystające z usług tych zakładów podnoszą pilną potrzebę prawnego ujednolicenia uprawnień lekarzy i uproszczenia oraz ułatwienia możliwości leczenia i opiniowania chorych psychicznie.

Wydaje się, że konieczność nowelizacji ustawy jest wynikiem reformy służby zdrowia. Ustawa, która powstała w 1994 r., nie przewidziała wszystkich rozwiązań, jakie ukształtowały się w praktyce funkcjonowania placówek opieki psychiatrycznej. Mowa w niej jedynie o publicznych zakładach opieki zdrowotnej, gdy tymczasem na równych prawach z tymi zakładami funkcjonują i mają zawarte kontrakty z kasami chorych niepubliczne zakłady opieki zdrowotnej.

Brak nowelizacji ustawy powoduje istotne utrudnienia w zapewnieniu opieki zdrowotnej osobom psychicznie chorym wówczas, gdy zachodzą przesłanki do umieszczania chorych w zakładach opieki zdrowotnej w trybie warunkowym.

Art. 10 ustawy stanowi, że za świadczenia zdrowotne udzielane osobom chorym psychicznie lub upośledzonym umysłowo przez publiczne zakłady psychiatrycznej opieki zdrowotnej nie pobiera się od tych osób opłat. A co z niepublicznymi zakładami świadczącymi usługi w ramach umów z kasami chorych?

Ale najistotniejszym problemem jest to, że na mocy art. 29 do szpitala psychiatrycznego może być również przyjęta, bez zgody wymaganej w art. 22, osoba chora psychicznie.

W art. 30 jest mowa, że świadectwo wydaje lekarz psychiatra publicznego zakładu psychiatrycznej opieki zdrowotnej na uzasadnione żądanie osoby lub organu uprawnionego do składania wniosku o wszczęcie postępowania sądowego w tej sprawie.

W wielu regionach kraju poradnie zdrowia psychicznego są poradniami niepublicznymi. Zgodnie z treścią ustawy sądy nie respektują tych zaświadczeń i odstępują od postępowania zmierzającego do skierowania chorego do szpitala psychiatrycznego. Rodziny chorych są w tej sytuacji zmuszane do szukania lekarzy publicznych zakładów opieki psychiatrycznej i proszenia ich o wydanie takiego zaświadczenia. W wielu miastach w kraju, a także w wielu powiatach nie ma publicznych poradni zdrowia psychicznego. Poza tym ustawa w swoim obecnym kształcie ogranicza prawa lekarzy psychiatrów zatrudnionych w niepublicznych zakładach, a świadczących usługi w ramach umów z kasami chorych, a więc jest to nierówność stosowania prawa.

Art. 30 powtarza to samo - jest w nim jedynie mowa o zakładach publicznych, w art. 30a jest podobnie. Jeśli chodzi o art. 46, to w wypadku, gdy osoba psychicznie chora, która ma być poddana badaniu przez biegłego, odmawia stawienia się w publicznym zakładzie psychiatrycznej opieki zdrowotnej, sąd może zarządzić doprowadzenie tej osoby do publicznego zakładu psychiatrycznej opieki zdrowotnej przez policję.

Uprzejmie proszę o zajęcie stanowiska w omawianych kwestiach oraz o określenie skutków finansowych ewentualnej nowelizacji ustawy.

Rozważam wspólne z grupą senatorów podjęcie inicjatywy ustawodawczej.

Z wyrazami szacunku
Andrzej Spychalski


Spis oświadczeń