6. posiedzenie Senatu RP
21 grudnia 2001 r.
Oświadczenie
Oświadczenie złożone
przez senatora Andrzeja Spychalskiego
Oświadczenie skierowane do ministra zdrowia Mariusza Łapińskiego.
Przedstawiciele niepublicznych zakładów opieki psychiatrycznej mający kontakt z kasą chorych oraz rodziny korzystające z usług tych zakładów podnoszą pilną potrzebę prawnego ujednolicenia uprawnień lekarzy i uproszczenia oraz ułatwienia możliwości leczenia i opiniowania chorych psychicznie.
Wydaje się, że konieczność nowelizacji ustawy jest wynikiem reformy służby zdrowia. Ustawa, która powstała w 1994 r., nie przewidziała wszystkich rozwiązań, jakie ukształtowały się w praktyce funkcjonowania placówek opieki psychiatrycznej. Mowa w niej jedynie o publicznych zakładach opieki zdrowotnej, gdy tymczasem na równych prawach z tymi zakładami funkcjonują i mają zawarte kontrakty z kasami chorych niepubliczne zakłady opieki zdrowotnej.
Brak nowelizacji ustawy powoduje istotne utrudnienia w zapewnieniu opieki zdrowotnej osobom psychicznie chorym wówczas, gdy zachodzą przesłanki do umieszczania chorych w zakładach opieki zdrowotnej w trybie warunkowym.
Art. 10 ustawy stanowi, że za świadczenia zdrowotne udzielane osobom chorym psychicznie lub upośledzonym umysłowo przez publiczne zakłady psychiatrycznej opieki zdrowotnej nie pobiera się od tych osób opłat. A co z niepublicznymi zakładami świadczącymi usługi w ramach umów z kasami chorych?
Ale najistotniejszym problemem jest to, że na mocy art. 29 do szpitala psychiatrycznego może być również przyjęta, bez zgody wymaganej w art. 22, osoba chora psychicznie.
W art. 30 jest mowa, że świadectwo wydaje lekarz psychiatra publicznego zakładu psychiatrycznej opieki zdrowotnej na uzasadnione żądanie osoby lub organu uprawnionego do składania wniosku o wszczęcie postępowania sądowego w tej sprawie.
W wielu regionach kraju poradnie zdrowia psychicznego są poradniami niepublicznymi. Zgodnie z treścią ustawy sądy nie respektują tych zaświadczeń i odstępują od postępowania zmierzającego do skierowania chorego do szpitala psychiatrycznego. Rodziny chorych są w tej sytuacji zmuszane do szukania lekarzy publicznych zakładów opieki psychiatrycznej i proszenia ich o wydanie takiego zaświadczenia. W wielu miastach w kraju, a także w wielu powiatach nie ma publicznych poradni zdrowia psychicznego. Poza tym ustawa w swoim obecnym kształcie ogranicza prawa lekarzy psychiatrów zatrudnionych w niepublicznych zakładach, a świadczących usługi w ramach umów z kasami chorych, a więc jest to nierówność stosowania prawa.
Art. 30 powtarza to samo - jest w nim jedynie mowa o zakładach publicznych, w art. 30a jest podobnie. Jeśli chodzi o art. 46, to w wypadku, gdy osoba psychicznie chora, która ma być poddana badaniu przez biegłego, odmawia stawienia się w publicznym zakładzie psychiatrycznej opieki zdrowotnej, sąd może zarządzić doprowadzenie tej osoby do publicznego zakładu psychiatrycznej opieki zdrowotnej przez policję.
Uprzejmie proszę o zajęcie stanowiska w omawianych kwestiach oraz o określenie skutków finansowych ewentualnej nowelizacji ustawy.
Rozważam wspólne z grupą senatorów podjęcie inicjatywy ustawodawczej.
Z wyrazami szacunku
Andrzej Spychalski