W każdym województwie można znaleźć dużą grupę młodzieży w wieku od piętnastu do dwudziestu jeden lat o szczególnych potrzebach, zaniedbanej, ze środowisk patologicznych, która wypadła z powszechnego systemu edukacji, bez wsparcia w rodzinie. Tylko w jednomilionowym województwie opolskim grupa ta liczy około dwóch tysięcy osób.

Przed wprowadzeniem reformy szkolnej zasady organizacji kształcenia tej młodzieży w OHP regulowało rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 23 maja 1995 r. w sprawie Ochotniczych Hufców Pracy. Nowe formy kształcenia wprowadziły wiele niekorzystnych zmian w tym zakresie. Wydłużyły cykl edukacyjny uczestników OHP i uniemożliwiły realizację przez nich przygotowania zawodowego już na poziomie edukacji gimnazjalnej. Aktualnie obowiązujące w gimnazjach plany nauczania uniemożliwiają realizację przygotowania zawodowego, ponieważ brakuje czasu na praktyczną naukę zawodu, która jest niezbędnym warunkiem jego zdobycia. Ten stan rzeczy powoduje, że młodzież ta zmuszona jest kontynuować naukę w szkołach dla dorosłych.

Postulaty zgłaszane przez środowiska pedagogów i wychowawców Ochotniczych Hufców Pracy wskazują, że istnieje pilna potrzeba odpowiedniego dostosowania przepisów oświatowych, aby trudnej i zaniedbanej wychowawczo młodzieży stworzyć warunki uzupełnienia wykształcenia z jednoczesnym przygotowaniem zawodowym. Rozwiązania te powinny obejmować młodocianych, którzy ukończyli piętnaście lat i nie rokują ukończenia gimnazjum, a często nawet szkoły podstawowej w normalnym trybie.

- gimnazjum z nauką zawodu na podbudowie szkoły podstawowej, dla młodzieży powyżej piętnastego roku życia ze statusem pracownika młodocianego;