Panie Profesorze, oświadczenie to kieruję do pana stymulowany głównie przez grono moich młodszych wyborców z Dolnego Śląska, już rozpatrujących możliwości urządzenia sobie przyszłości, dalszego życia. Są to na ogół absolwenci wyższych uczelni, którzy założyli rodziny, a teraz chcieliby zaciągnąć kredyty na wykupienie mieszkania i jego wyposażenie. W szczególności jestem atakowany tym pytaniem jako animator kilkudziesięcioosobowej grupy wykształconej młodzieży, którą przygotowuję, wraz z moimi partnerami, profesorami wyższych uczelni, do pracy w instytucjach Unii Europejskiej.

Mimo że posiadam wyższe wykształcenie, jestem fizykiem teoretykiem, mam pięcioletnie doświadczenie w wykładaniu sześciu dyscyplin wyższej matematyki, a także zaplecze intelektualistów racjonalistów, obeznanych w kalkulacjach logiki formalnej, matematyki i ekonomii, nie jestem w stanie dopatrzyć się oświeconej racjonalności i moralności w tym, że istnieją nieproporcjonalnie do inflacji wysokie stopy kredytowe, te, które odstraszają od zaciągania kredytów młodzież polską, zwłaszcza na prowincji.

Rozziew między stopą inflacji a poziomem stóp kredytowych stosowanych przez banki jest trudny do pojęcia dla mojej głowy, jako tako trzeźwej, i mojej moralności, bo pamiętam, że nawet Adam Smith poprzedzał swoje wypowiedzi ekonomiczne refleksjami etycznymi. Rozumiał on, że kreowanie przyszłości należy do naturalnej aktywności człowieka.