Łódź, dnia 14 lutego 2003 r.

Celem zapoznania Pana Marszałka i PT Senatorów z rzeczywistym sensem mojej nie zniekształconej wypowiedzi, jaką zawarłem w wywiadzie udzielonym w dniu 30 stycznia br. dziennikarzom łódzkiej "Gazety Wyborczej" pozwalam sobie zacytować fragmenty pisma, jakie złożyłem w tej sprawie Premierowi Rzeczypospolitej Polskiej, Ministrowi Zdrowia oraz arcybiskupowi Władysławowi Ziółkowi duszpasterzowi polskiej służby zdrowia (cytuję):

Taka informacja wzmoże poczucie bezpieczeństwa pacjentów, a jednocześnie zwróci ich uwagę na konieczność dbałości o swoje zdrowie, zarówno w sensie podejmowania zachowań prozdrowotnych, jak i dodatkowych zabezpieczeń fiskalnych, np. doubezpieczenia się w zakresie zdrowia w którymś z wielu dopuszczonych do polskiego rynku ubezpieczeniowego towarzystw. Wprowadzenie pieniędzy z tych dodatkowych składek niewątpliwie wpłynie korzystnie na kondycję finansową instytucji ochrony zdrowia w naszym kraju.

W związku z tym aspektem sprawy w rozmowie z dziennikarzami "Gazety Wyborczej" powiedziałem, aby tę ponadnormatywną i nieopłacaną przez ubezpieczycieli pracę ludzi i maszyn opłacili ci pacjenci, którzy żądają i których stać na skorzystanie z takiej ponadstandardowej usługi, nie występujące w koszyku świadczeń gwarantowanych. Oczywiście dodatkowe korzystanie z infrastruktury państwowych jednostek wiązałoby się z podziałem wnoszonej przez pacjentów opłaty za ponadstandardowe usługi na dodatkowe wynagrodzenia dla personelu i wpłaty na rzecz instytucji dla pokrycia jej kosztów. Znów bogatsi pomogliby biedniejszym.

Z wyrazami należnego szacunku

Nieprawdą jest, że chcę wprowadzić do parlamentu projekt ustawy legalizującej łapówkarstwo. Chciałbym natomiast wprowadzić zmiany w dotychczasowym systemie ochrony zdrowia, które umożliwiłyby zarówno nam, jak i placówkom służby zdrowia legalne zarobienie dodatkowych pieniędzy. Uważam, iż jednym z czynników zmniejszającym korupcję są odpowiednio wysokie wynagrodzenia za ciężką i odpowiedzialną pracę.

Uważam, że wzorem innych państw konieczne jest:

1. ustalenie, co należy się pacjentowi w ramach obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego, określenie tzw. koszyka świadczeń gwarantowanych, czyli jakie świadczenia medyczne należą się pacjentowi w ramach 8% składki. Powszechne ubezpieczenie zdrowotne jest jedynym ubezpieczeniem, w którym ani ubezpieczony, czyli pacjent, ani wykonujący świadczenia w ramach tego ubezpieczenia, czyli lekarz nie wiedzą jakiego zakresu usług ono dotyczy,
2. stworzenie możliwości dodatkowego ubezpieczenia w prywatnych firmach ubezpieczeniowych na zasadach komercyjnych. Takie możliwości doubezpieczenia się istnieją we wszystkich krajach, w których na ochronę zdrowia przeznacza się zdecydowanie wyższy procent przychodu krajowego brutto niż w Polsce, gdzie wynosi on 3,8% co jest chyba najniższym wskaźnikiem w Europie. Zapis umożliwiający takie rodzaje ubezpieczenia znajdował się już w ustawie o PUZ, ale został skreślony,
3. umożliwienie legalnego współpłacenia za ponadstandardowe świadczenia medyczne (wybrani specjaliści, dodatkowe zabiegi, konsultacje, badania laboratoryjne czy diagnostyczne), czy też za sposób ich świadczenia (wyższy standard opieki, sali, wyżywienia, terminy poza normalnymi godzinami pracy).

Nigdzie bowiem powszechny system ubezpieczeń nie jest w stanie udźwignąć wszystkich potrzeb w dziedzinie zdrowia.