Warszawa, 2005-06-03

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

Z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów przesyłam Panu Marszałkowi odpowiedź na wspólne oświadczenie złożone przez senatorów: Zbigniewa Gołąbka i Włodzimierza Łęckiego otrzymane przy piśmie znak: BPS/DSK-043-182/05, w sprawie problemów branży skórzanej w Polsce

W kontekście zgłoszonych przez Polską Izbę Branży Skórzanej postulatów w sprawie "rozważenia możliwości wprowadzenia obowiązku posiadania przez importerów atestów i certyfikatów wymaganych od polskich przedsiębiorców", uprzejmie informuję że obowiązujące w naszym kraju rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 19 października 2004 r. w sprawie dodatkowych wymagań dotyczących znakowania obuwia przeznaczonego do sprzedaży konsumentom nie nakłada obowiązku posiadania takich dokumentów zarówno na przedsiębiorców krajowych, jak też importerów.

Przesłanką do wydania rozporządzenia w sprawie dodatkowych wymagań dotyczących znakowania obuwia przeznaczonego do sprzedaży konsumentom była konieczność implementacji do prawa polskiego uregulowań zawartych w Dyrektywie 94/11/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 marca 1994 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich odnoszących się do etykietowania materiałów używanych w głównych częściach składowych obuwia przeznaczonego do sprzedaży konsumentom, w celu ujednolicenia zasad znakowania obuwia na Wspólnym Rynku Europejskim, którego Polska jest członkiem. Przepisy ww. dyrektywy zostały przyjęte i są aktualnie stosowane przez wszystkie państwa członkowskie.

Podstawowym celem omawianej regulacji jest zapewnienie konsumentowi wyczerpującej i rzetelnej informacji o cechach użytkowych nabywanego obuwia poprzez wprowadzenie obowiązku oznakowania obuwia ze względu na materiały z których wykonane zostały jego podstawowe części składowe. Jest to szczególnie istotne w sytuacji stosowania nowoczesnych technologii, umożliwiających produkowanie materiałów o zróżnicowanych cechach użytkowych, których rodzaj jest trudny do rozróżnienia przez konsumenta.

Zawarte w rozporządzeniu symbole i sposób oznaczania obuwia są identyczne jak we wszystkich krajach członkowskich Unii Europejskiej. Należy podkreślić, że aktualnie obowiązujące rozporządzenie zostało w pełni wdrożone do praw polskiego i jego przepisy obowiązują zarówno producentów, dystrybutorów jak i importerów wprowadzających obuwie do obrotu na rynek krajowy.

Jak wynika z przepisów rozporządzenia w sprawie dodatkowych wymagań dotyczących znakowania obuwia przeznaczonego do sprzedaży konsumentom, oznakowanie obuwia wykonuje się przez umieszczenie łącznie piktogramów lub oznaczeń słownych jego części oraz piktogramów lub oznaczeń słownych materiałów, z których części obuwia zostały wykonane.

Należy również dodać, że z przepisów dyrektywy 94/11/WE w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich odnoszących się do etykietowania materiałów używanych w głównych częściach składowych obuwia nie wynika konieczność wprowadzania dodatkowych uregulowań potwierdzających zgodność stosowanych przez producentów oraz importerów obuwia oznaczeń, a ewentualne próby wprowadzenia zarówno do treści ww. dyrektywy, jak też do polskiego porządku prawnego wymagań w tym zakresie byłyby zakwestionowane przez Komisję Europejską jako tworzenie barier w swobodnym przepływie towarów. W świetle powyższych wyjaśnień zgłoszony przez Polską Izbę Branży Skórzanej postulat nie znajduje możliwości realizacji.

Ponadto ewentualne uzupełnienie przepisów rozporządzenia o wnioskowane przez PIBS regulacje skutkowałoby nierównym traktowaniem przedsiębiorców krajowych, na których nałożone zostałyby dodatkowe obowiązki, w stosunku do importerów.

Jednocześnie wyjaśniam, że z chwilą akcesji naszego kraju do UE, od 1 maja 2004 r. Polska została objęta unijnym systemem importowym, w tym również reżimem regulacyjnym w zakresie importu obuwia z krajów trzecich, co w przypadku importu obuwia na rynek unijny oznaczało to stosowanie kontyngentu limitującego import z Chin oraz nadzoru importu z Wietnamu opartego na systemie double - checking. Obie ww. regulacje wygasły jednak z końcem 2004 r. Polska, w porozumieniu z niektórymi państwami członkowskimi UE forsowała w tej sytuacji ustanowienie nadzoru importu obuwia oraz nakłaniała Komisję Europejską do sprzyjania postępowaniu antydumpingowemu (nałożenie ceł antydumpingowych), o ile wniosek przemysłu unijnego w tym zakresie zostałby złożony.

W styczniu 2005 r. na szczeblu UE udało się wypracować kompromis związany z ustanowieniem nadzoru importu obuwia do UE. Nadzór ten wprowadzono z dniem 1 lutego 2005 r. Opiera się on na:

a) uprzednim nadzorze licencyjnym (a priori) w odniesieniu do Chin (single - checking),

b) statystycznym nadzorze granicznym (a posteriori) na zasadzie erga omnes, umożliwiającego agregowanie danych importowych dotyczących wielkości importu i cen importowych,

c)możliwości weryfikacji po upływie 6 miesięcy, skuteczności funkcjonowania statystycznego nadzoru granicznego (a posteriori), o którym mowa w pkt b - jeżeli będzie działał w sposób satysfakcjonujący, może nastąpić uchylenie uprzedniego nadzoru licencyjnego (a priori), o którym mowa w pkt a. (pozostanie jedynie nadzór statystyczny na granicy).

Ministerstwo Gospodarki i Pracy we współpracy z przedstawicielami przemysłu obuwniczego w sposób ciągły analizuje potrzeby co do zakresu towarowego ew. postępowań ochronnych. Polska wraz z Włochami, Portugalią i Hiszpanią prowadzi na bieżąco konsultacje z KE w tych sprawach a ewentualne wnioski o wszczęcie postępowań, zgodnie z obowiązującą procedurą, będą składane przez cały przemysł wspólnotowy.

Z poważaniem

MINISTER GOSPODARKI I PRACY

w zastępstwie

Małgorzata Ostrowska

SEKRETARZ STANU