Oświadczenie skierowane do wiceprezes Rady Ministrów, minister polityki społecznej Izabeli Jarugi-Nowackiej

Szanowna Pani Premier!

Z przykrością muszę stwierdzić, że otrzymana przeze mnie odpowiedź na oświadczenie złożone w dniu 3 grudnia 2004 r., podczas 73. posiedzenia Senatu, nie jest w pełni satysfakcjonująca.

Moje zapytanie odnosiło się do problematyki zdarzeń losowych oraz pomagania ich ofiarom poprzez znalezienie takich narzędzi prawnych i finansowych, żeby wsparcie udzielone ze strony samorządu terytorialnego i państwa opiewało na kwotę zbliżoną do poniesionych strat. Możliwości udzielenia pomocy, które zasugerowano w odpowiedzi, są mi znane. Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt  5 w związku z art. 40 ustawy o pomocy społecznej do obowiązkowych zadań własnych gmin należy między innymi przyznawanie i wypłacanie zasiłków celowych osobom, które poniosły straty w wyniku zdarzenia losowego.

Problem polega jednak na tym, że są to zadania, na których realizację bardzo często brakuje środków finansowych. Trudności szczególnie uwidaczniają się w obecnej rzeczywistości społecznej - biedę i ubóstwo spotykamy w każdej miejscowości, a potrzeby korzystających z pomocy społecznej są znacznie większe niż możliwości samorządów gminnych. Straty powstałe w wyniku zdarzeń losowych mają z reguły ogromne rozmiary, a ich pokrycie ze środków gminy jest mało realne.

Wnoszę więc o podjęcie prac zmierzających do wypracowania instrumentów prawnych, które pozwoliłyby na wsparcie osób dotkniętych szczególnymi zdarzeniami losowymi, na przykład na skutek znacznych strat wynikłych z pożaru, i objęcie ich opieką bezpośrednio przez państwo, chociażby poprzez sfinansowanie strat w postaci zasiłków celowych realizowanych przez gminy w ramach zadań zleconych z zakresu działania administracji rządowej, z wyłączeniem bezpośredniego obciążenia finansowego gmin.

Nadmienię, że w 2004 r. odnotowano wprawdzie 221 tysięcy pożarów, w tym 25 tysięcy 500 pożarów obiektów mieszkalnych, ale tylko 10% z nich przyniosło w konsekwencji utratę całego dobytku. Odsetek zniszczeń całkowitych mieszkań nie jest więc duży, dlatego można przyjąć, że pomoc państwa w likwidacji strat nie powinna nadmiernie obciążyć budżetu państwa, natomiast osiągnięty efekt społeczny byłby z pewnością bardzo pożądany.

Z wyrazami szacunku
Witold Gładkowski
senator RP